«Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα σε λοιδορήσουν και ύστερα θα σε πολεμήσουν… και τότε κέρδισες» (Γκάντι)
Στις 18/5/22 διοργανώθηκε από τον σύλλογο Ελευθερίου Κορδελιού ημερίδα με θέμα τον ποντιακό χορό. Ομιλητές με βάση τη σειρά παρουσίασης ήταν: Ν. Ζουρνατζίδης, Π. Καραλευθέρης, Κ. Μωυσίδης και Π. Μωυσιάδης. Τη συνάντηση αυτή την επιδίωκα εδώ και πολύ καιρό. Η συμμετοχή μου στην συγκεκριμένη ημερίδα ήταν για μένα μια τραυματική εμπειρία. Άκουσα τοποθετήσεις από τους δύο που εκπροσωπούσαν την ομάδα Παρυάρδη που πραγματικά δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν από κάποιον που είχε έστω και ελάχιστες γνώσεις της Ελληνικής παράδοσης. Το μεγάλο τους πρόβλημα απεδείχθη πως έχει συγκεκριμένο όνομα. Του φόρτωσαν όλα τα δεινά του ποντιακού χορού και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως απόλυτους γνώστες που θα εξυγιάνουν τον χώρο.
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ, όπως δεν το έκανα και άλλες φορές παρόλο που μου δόθηκε επανειλημμένα η ευκαιρία. Όμως οι εισηγήσεις αυτές τυπώθηκαν σε βιβλίο όπου γίνεται πολλαπλή αναφορά στο όνομα μου και πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου αλλά και την παράδοση των προγόνων μου από ανακρίβειες και διαστρεβλώσεις.
Δεν θα μπω στη λογική να απαριθμήσω τις δραστηριότητές μου όσον αφορά τα ποντιακά. Και στο βιβλιαράκι που εκδόθηκε για την ημερίδα και στο διαδίκτυο υπάρχει το βιογραφικό μου για όσους ενδιαφέρονται. Αμφισβητώ τη «γνώση» και το ενδιαφέρον τους για την ποντιακή παράδοση. Αν τους ενδιέφερε πραγματικά θα με καλούσαν σε μία ημερίδα και θα λύναμε το πρόβλημα.
Ένα μέλος τους με δημοσίευση στην ποντιακή εφιμερίδα «Ελεύθερη γνώμη», με αποκάλεσε «Βερσάτσε του Πόντου» γιατί φορούσαν στο χορευτικό μου καρό πουκάμισο. Σε ανταπάντηση μου στην ίδια εφημερίδα: «Μεγάλο το λάθος σας κύριε Ιωσηφίδη να αναφέρεστε σε έναν άνθρωπο που γνωρίζετε πάνω από τριάντα πέντε χρόνια με αυτόν τον τρόπο, να τον καταδικάζετε και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται από την ίδια ομάδα φίλων (είστε ο τρίτος), όταν μπορούσατε κάλλιστα να διοργανώσετε μία ανάλογη ημερίδα, όπου ευχαρίστως θα συμμετείχα. Άλλωστε, είναι κάτι που το κάνω αρκετά συχνά σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού». Η πρόσκληση έγινε πριν από περίπου 10 χρόνια. Απάντηση καμία.
Ο εν λόγω κύριος δεν έχει δει ούτε τις φωτογραφίες των ανταρτών που κυκλοφορούν και στο διαδύκτιο.
Ακολουθούν μια καταστροφική τακτική και το «ισχύς εν τη ενώσει» μάλλον δεν τους αφορά. Να υποθέσω πως δεν κατανοούν το πρόβλημα που θα προκύψει όταν διαγραφούν από την παράδοσή μας οι χοροί του Κεντρικού και Δυτικού Πόντου; Πώς θα αντιδράσουν οι απόγονοι των καταγόμενων από αυτές τις περιοχές;
Όταν κατέβηκαν στην Αθήνα σε μία ημερίδα που συνδιοργάνωσαν τρεις σύλλογοι στη Μεταμόρφωση (γύρω στους 20 θεατές) ήμουν παρών. Εγώ έχω ανέβει στην Μακεδονία πολλές φορές. Μάλιστα διοργανώσαμε με το σύλλογο «Κύκλος» δύο επιστημονικά συμπόσια στο ξενοδοχείο «Hyatt» με πολύ αξιόλογους επιστήμονες και δεν εμφανίστηκε κανείς τους να καταθέσει τις απόψεις τους. Αντί αυτού επιδίωξαν την αντιπαράθεση που διχάζει το χώρο.
Όταν άκουσα σε μία συνάντηση της επιτροπής χορού της ΠΟΕ στη Θεσ/νίκη, τις εισηγήσεις της ομάδας του Παρυάρδη, πήρα τηλέφωνο τον τότε Πρόεδρο τηςΠΟΕ κ. Χρ. Τοπαλίδη και του επισήμανα το πρόβλημα που πάει να δημιουργηθεί και έπρεπε να λυθεί από το δευτεροβάθμιο όργανο των Ποντίων πριν πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Παρά τα άλλα δύο τηλεφωνήματα που ακολούθησαν από μέρους μου να συναντηθούμε στη Λάρισα δεν κατέστη δυνατή η συνάντηση.
Ένα πολύ σημαντικό παραμύθι του Πόντου κυκλοφόρησε πρόσφατα (Δεκέμβριος 2019) από τις εκδόσεις Έρεισμα των Χανίων με τον τίτλο: «ΟΙ ΔΥΟ ΚΛΕΦΤΕΣ. Ένα παραμύθι του Πόντου» με την επιμέλεια του Χρήστου Μαχαιρίδη και την εξαιρετική εικονογράφηση της Κατερίνας Παϊσίου. Τη σύγχρονη απόδοση του παραμυθιού έκανε ο Ιεροκλής Σαββίδης.
Το παραμύθι αυτό διασώθηκε μέσα στους αιώνες και έφτασε έως τις μέρες μας από τον Δημήτριο Κωστικίδη (1910-1991) του Ευσταθίου και της Χαρίκλειας, το γένος Σαββίδη, από τη Γέμουρα, (την αρχαία Γημωρά), της Τραπεζούντας. Συνοπτικά ο μύθος που γύρω του πλέκεται το παραμύθι αναφέρεται σε μια σύζυγο με δύο άνδρες-κλέπτες, που όταν ο ένας φεύγει από την οικογενειακή εστία για να «εργαστεί» τον αντικαθιστά ο άλλος και τελικά επικρατεί ο πιο τυχερός και έξυπνος σύζυγος-κλέφτης.
Αντίστοιχη ιστορία διασώζει ο Ηρόδοτος στην «Ευτέρπη» και ειδικά στο κεφάλαιο του Ραμψίνιτου, όπου αναφέρεται σε ένα μύθο της αρχαίας Αιγύπτου. Όπως γράφει ο Ιεροκλής Σαββίδης, εγγονός του Δ. Κωστικίδη: «Ούτε λίγο ούτε πολύ, η ιστορία που διάβαζα (στον Ηρόδοτο) ήταν ένα μοτίβο από τους ‘’Δυο Κλέφτες’’, ένα αγαπημένο παραμύθι που μου έλεγε ο παππούς μου τη δεκαετία του ’60, όταν ήμουν μικρός. Το θέμα της ιστορίας είναι τόσο ασυνήθιστο, που είναι αδύνατο να πρόκειται για σύμπτωση.»
Ο Χρήστος Μαχαιρίδης, επιμελητής της έκδοσης, γράφει: «Όταν όμως το παραμύθι μεταδίδεται σε άλλη χώρα, αλλάζει και προσαρμόζεται στο νέο πολιτισμικό του περιβάλλον. Οι δύο κλέφτες, το δικό μας παραμύθι, φαίνεται πως εντάσσεται σε αυτόν τον κύκλο των παραμυθιών που … ταξίδεψε στην αρχαία Ελλάδα, για να επιβιώσει στα νεώτερα χρόνια, στα παραμύθια της «Βαθειάς Ελλάδας», όπως αποκαλούσαν τον Πόντο οι λόγιοι της εποχής.
ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ!
…Το πέρασμα στα μαθητικά και αργότερα στα φοιτητικά χρόνια από ακροαριστερές οργανώσεις αντί να βοηθήσει στην αριστερή προσέγγιση και κατανόηση της ιστορίας του παππού μου (μέλος του ρωσικού στρατού και αργότερα μπολσεβίκος) της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας της οικογένειάς μου αντίθετα την καταπίεσε κρύβοντάς την στα βάθη της ψυχής.
Για μένα και για πολλούς ήταν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα να μπορούμε να κουβεντιάσουμε και να συνδέσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και ότι ιστορικά αυτή σέρνει από πίσω της με την πολιτική μας ταυτότητα. Η στάση αυτή της Αριστεράς που διαπερνούσε και διαπερνά όλο το φάσμα της (κοινοβουλευτικής, εξωκοινοβουλευτικής, ανανεωτικής κ.λπ.) έδειχνε να στηρίζει αυτό που το εθνικό αστικό κράτος με βίαιο τρόπο προσπάθησε να επιβάλλει στους πληθυσμούς που έλκουν την καταγωγή από την καθ’ ημάς Ανατολή. Την λήθη, την πολιτισμική και πολιτιστική ομογενοποίηση. Μία ίδια τεράστια λευκή σελίδα υπάρχει στην επίσημη κρατική αλλά και στην αριστερή ιστοριογραφία. Και η σελίδα αυτή αφορά την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής. Αυτό μου προκαλεί πόνο και θλίψη.
Θλίβομαι γιατί όσες φορές η Αριστερά με την ευρεία της έννοια έτυχε να καταπιαστεί με το θέμα έμεινε αγκυλωμένη σε μια παλιά ιδεοληψία αυτή του αλάνθαστου του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης της πρώιμης περιόδου σχετικά με την στάση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα, που στο κάτω κάτω της γραφής ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της τότε Σοβιετικής Ένωσης ήταν, όχι κανένα θέσφατο, και η αμφισβήτηση αυτής της στάσης δεν αποτελεί αμφισβήτηση της όλης επαναστατικής διαδικασίας. Συνέχεια →
Παρατίθεται η ομιλία στις εκδηλώσεις μνήμης που διοργάνωσε η ΠΟΕ στη Θεσσλονίκη στις 19-5-2019, του Τούρκου υπηκόου Πόντιου ακτιβιστή Ιμπραήμ Γιαϊλαλί, που επέλεξε ως μικρό του όνομα αυτό των προγόνων του «Γιάννης-Βασίλης»
———————————–
Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί: Ο Πόντος ζει.
Εμείς οι Έλληνες του Πόντου μετά την γενοκτονία καταφέραμε να διαφυλάξουμε την ύπαρξή μας
Αγαπημένα μου αδέλφια, με την ευκαιρία της επετείου της Γενοκτονίας του Πόντου, παρά τις μη επαρκείς καταδίκες των πολιτικών γενοκτονίας, τις πυρπολήσεις και τη λεηλασία της γης μας, θέλω να ξεκινήσω ενθυμούμενος τους αθάνατους ήρωες, τους αντάρτες με την γενναία καρδιά, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον λαό του Πόντου μέχρι το τελευταίο τους βόλι, την Ελένη Τσαούς, τον Βασίλειο Ανθόπουλο, τον Βασίλ Ουστά. Η μνήμη τους θα φωτίζει πάντα τον αγώνα μας. Αγαπημένα μου αδέλφια, θα ήθελα να σας πω ξανά πόσο υπερήφανος νιώθω που είμαι εγγονός της Ελένης Τσαούς, του Βασίλ Ουστά και του Κοτζά Αναστάση.
Αδέρφια μου, ο Πόντος είναι ένα τμήμα της Ελλάδος με ιστορία 2800 χρόνια. Αντιστάθηκε στις προσπάθειες εξαφάνισης της ταυτότητάς του και της αρπαγής των εδαφών του, αντιστάθηκε στην αφομοίωση, ακόμη και όταν ο Σουλτάνος Μεχμέτ, με την εκστρατεία του κατέστρεψε την Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Αν δει κάποιος την πρόσφατη ιστορία θα δει, όπως εγώ, ότι η αρχή της γενοκτονίας είναι το 1461. Από τότε ξεκίνησε μια πρωτοφανής περίοδος επίθεσης εναντίον της ύπαρξής μας, της γλώσσας μας, του πολιτισμού μας και της θρησκείας των Ελλήνων του Πόντου.
Με αισιοδοξία και μύχιες προσδοκίες χαιρετίζουμε την ανακοίνωση υποψηφιότητας του Βλάση Αγτζίδη στη λίστα ευρωβουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. O Βλάσης θα παραταχθεί συνειδητά μ’ έναν ιδεολογικό σχηματισμό που φιλοξενεί συχνά αρνητικές του Ζητήματός μας ρητορικές. Ή μήπως ο ιδεολογικός σχηματισμός που φιλοξενεί συχνά αρνητικές του Ζητήματός μας ρητορικές θα παραταχθεί με τον επιστημονικό λόγο του ιστορικού Αγτζίδη, του εμβριθούς μελετητή τηςΓενοκτονίας των προγόνων του;
Το Ζήτημά μας –εξόχως ευρωπαϊκό– ποτέ άλλοτε δεν είχε την ευκαιρία να εγκαταστήσει διαρκή «πρεσβευτική αρχή» στις Βρυξέλλες όσο τούτη τη φορά, με τη δυνητική παρουσία του Βλάση στο ευρωκοινοβούλιο.
Ποιός αλήθεια δεν θυμάται τη «σύγκρουση» για το φέσι που ξέσπασε πριν από κάποια χρόνια, όταν διάφοροι τύποι, περίεργοι (και όχι μόνο), για να οδηγήσουν την ΠΟΕ στην αυταρχική διακυβέρνηση ανακάλυψαν όψιμα ότι το από αιώνες κοινό κάλυμμα κεφαλής που φορούσαν ΟΛΟΙ οι ήρωες του 1821, οι Ρωμιοί σ’ όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία -από την Κρήτη και την Ήπειρο έως τη Καππαδοκία και τον Πόντο- ήταν τούρκικο.
Η αμάθεια μαζί με τα ταπεινά συμφέροντα οδήγησαν σε συνεχείς εγκληματικές κυριολεκτικά παρεμβάσεις στον ποντιακό χώρο.
Αυτά συζητήθηκαν τότε αναλυτικά και ουσιαστικά. Mετά την κατάθεση αδιάψευστων ντοκουμέντων επήλθε η ηρεμία, τουλάχιστον σε όσους είχαν τη στοιχειώδη λογική να κατανοήσουν.
Βέβαια την ιστορία με τo φέσι δεν την ξεκίνησαν οι παρανοϊκοί αλλά οι πονηροί. Και βέβαια ο στόχος τους επετεύχθη: Η ΠΟΕ ελέχθηκε πλήρως, τα μυαλά των Ποντίων κρεμάστηκαν στα κάγκελα και η αντίστρoφή μέτρηση για την κατάρρευση του χώρου ξεκίνησε.
«Δυστυχώς ο Κουτσούμπας (όπως και η ομάδα που ελέγχει σήμερα το ΚΚΕ) είναι τόσο μαρξιστής, όσο είναι φιλάνθρωπος ο Μιχαλολιάκος….»
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βλ.Αγτζίδη με αφορμή την εισήγηση του Κουτσούμπα στο χρυσοφόρο όρος, αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια. Η προσπάθεια να πωληθούν χαντρούλες στους ιθαγενείς είναι ενδιαφέρουσα. Όμως λογικό είναι να επιφέρει και την αντίκρουση από τους γνωρίζοντες τις λεπτομέρειες εκείνης της εποχής
Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός….
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…
Σεμινάριο για την διδασκαλία της Γενοκτονίας των Ελλήνων της οθωμανικής Ανατολής στο Σικάγο
Οι εκπαιδευτικοί σε μια αναμνηστική φωτογραφία με τον Γιώργο Μαυρόπουλο.
ΣΙΚΑΓΟ. Πενήντα περίπου εκπαιδευτικοί Μέσης Εκπαίδευσης από την περιοχή του Σικάγου, παρακολούθησαν ένα εργαστήριο-μάθημα σχετικά με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τα χέρια των Οθωμανών Τούρκων.
Το εργαστήριο-ημερίδα διεξήχθη την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017 στο χώρο του Εκπαιδευτικού Κέντρου του Μουσείου Ολοκαυτώματος του Ιλλινόις με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κέντρου Έρευνας για την Μικρά Ασία και τον Πόντο.
Οι επερχόμενες εκλογές στην ΠΟΕ -τη μεγαλύτερη ομοσπονδία των Ποντίων της Ελλάδας- καθώς και η ένταση που χαρακτηρίζει την προεκλογική περίοδο, φέρνουν στην επιφάνεια παθογένειες και υστερήσεις πολύ γνωστές στους παροικούντες.
Προβλήματα που είχαν φανεί ξεκάθαρα από το 2010, όταν εισήχθησαν στις εκλογές τα σκονάκια, οι γραμμές, οι αποκλεισμοί και ο επιθετικός λόγος κατά συμπατριωτών. Στο κείμενο αποχώρησης από την ΠΟΕ του ιστορικού συλλόγου των Αργοναυτών-Κομνηνών περιγράφονται όλες εκείνες οι αιτίες που οδήγησαν στην κατάπτωση. Και λίγο αργότερα, με αφορμή τις εκλογές στη ΔΙΣΥΠΕ και τη μη εκλογή του Γιωρίκα στην ηγεσία, άρχισε το γαϊτανάκι των δικαστικών αμφισβητήσεων -κατά το παράδειγμα της παλιότερης δοκιμασμένης τανιμανιδικής πρακτικής- για να καταλήξουμε ως ανέκδοτο στη σημερινή ψευτοΔΙΣΥΠΕ.
Μέχρι σήμερα ο Γιωρίκας, που έχει αποχωρήσει από την προεδρία της ΠΟΕ και αρκέστηκε στην προεδρία της ψευδώνυμης ΔΙΣΥΠΕ, κρατά σφιχτά τα γκέμια από το παρασκήνιο. Παρότι οι οπαδοί του τέως προέδρου έχουν ενδυθεί την προβιά του προβάτου, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο λύκος που επέπεσε και κατέστρεψε το μεγαλύτερο εγχείρημα του ελλαδικού ποντιακού ελληνισμού έχει όνομα και λέγεται Γιωρίκας Παρχαρίδης.
Λίγες μέρες απομένουν μέχρι την πραγματοποίηση του αποφασιστικού συνεδρίου στην Άγκυρα με θέμα «Ο νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά». Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου θα είναι το επίκεντρο των εισηγήσεων του συνεδρίου που θα γίνει το ερχόμενο Σάββατο.
Όπως δήλωσε στο pontos-news.gr ο Βλάσης Αγτζίδης, «Είναι η πρώτη φορά που θα γίνει ημερίδα για το ποντιακό ζήτημα στην Τουρκία, και ειδικά στην Άγκυρα.
»Το μεγάλο ενδιαφέρον της ημερίδας έγκειται στο γεγονός ότι οι συμμετέχοντες είναι από Τουρκία και Ελλάδα. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το φαινόμενο ότι σε αντίστοιχους δρόμους πορεύονται και σημαντικοί αριστεροί Τούρκοι ιστορικοί και κοινωνικοί επιστήμονες».Συνέχεια →
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα πραγματοποιείται στην Άγκυρα με θέμα : «Ο Νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά» στις 9 Απριλίου 2016.
Την διοργανώνει η «Πρωτοβουλία για την Ελευθερία Σκέψης της Άγκυρας»(Ankara Düşünceye Özgürlük Girişimi) και η εφημερίδα «Newroz» .
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της ημερίδας έγκειται στο γεγονός ότι οι συμμετέχοντες είναι από Τουρκία και Ελλάδα.
Στην Ημερίδα θα απευθύνουν χαιρετισμό οι : Fikret BAŞKAYA καιSinan ÇİFTYÜREK
Οι εισηγητές είναι οι εξής:
Ahmet DEMİREL:Οι Διασκέψεις για τον Πόντο στο Πρώτο Κοινοβούλιο
Attila TUYGAN :Από τη Μεταρρύθμιση στην Γενοκτονία
Baskın ORAN :Η ριζική Εκκαθάριση των Ρωμιών από την Ανατολή, η Ανταλλαγή Πληθυσμών του 1923 από το Α μέχρι το Ω και η Ολοκλήρωση της το 1964
İsmail BEŞİKÇİ :Η Καταστροφή της Εγγύς Ανατολής και το Ποντιακό Ζήτημα Συνέχεια →
Η Χίλαρι Κλίντον στα απομνημονεύματά της αναφέρεται ειρωνικά στην κρίση των Ιμίων που έφερε την Τουρκία και την Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέμου: «Άκου, πως για κάτι βραχονησίδες όπου δεν ζούνε ούτε κατσίκια, πάει να γίνει πόλεμος!»
Οι αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο συνέχιζαν. Ακριβώς τότε μου μπήκε η ιδέα να προσκαλέσω κάποιον Έλληνα συγγραφέα ο οποίος θα έδινε το μήνυμα της φιλίας και ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Εξάλλου, σκεφτόμουν, είχε έρθει πια η ώρα, μετά από το ταμπού για το αρμενικό θέμα, να σπάσουμε και το ταμπού του ποντιακού θέματος. Παλαιότερα, στην εποχή διακυβέρνησης του Τουργκούτ Οζάλ, είχαμε καλέσει στην Έκθεση Βιβλίου της Κωνσταντινούπολης τη συγγραφέα μας Διδώ Σωτηρίου. Την υποδεχτήκαμε σαν αγία. Έτσι και ο Γιώργος Ανδρεάδης, την άνοιξη του 1996, έτυχε υποδοχής εκ μέρους μας στη Σμύρνη, σαν άγιος. Μέσα σε ένα μήνα είχα προλάβει να μεταφράσω το βιβλίο του Ταμάμα, η χαμένη κόρη του Πόντου για να είναι έτοιμο για την Έκθεση. Οι φίλοι του, του είχαν συστήσει να μην πάει στη Σμύρνη, λόγω της έντασης που επικρατούσε. Ο Αντώνης Σαμαράκης, προσκεκλημένος και αυτός, είχε ήδη ματαιώσει το ταξίδι του. Ο Ανδρεάδης ήταν ένας κλασικός Πόντιος. Μάλιστα το σχόλιο της φίλης μου, Deniz Kavukçuoğlu, όταν τον γνώρισε ήταν: «Να σου πω, δεν μου φάνηκε πολύ για συγγραφέας…». Συνέχεια →
Έφυγε από τη ζωή μια σημαντική προσωπικότητα του ποντιακού ελληνισμού, που πρώτος άνοιξε τους δρόμους της επιστροφής στις πατρίδες του μικρασιατικού Πόντου.
Πρώτος επίσης έκανε σχέσεις με τους ξεκομμένους έως τότε μουσουλμάνους ελληνόφωνους και συνέβαλε στην πραγματική, γνήσια φιλία του ελληνικού και τουρκικού λαού, μακρυά από εθνικιστικές ιδεοληψίες και αλυτρωτικές ανοησίες..
Η παρουσία του ήταν τόσο καταλυτική στη διαμόρφωση των μετακεμαλικών ταυτοτήτων στην περιοχή αυτή, που το φασιστικό τουρκικό κράτος του απαγόρευσε την είσοδο. Με τον καημό αυτό έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Ανδρεάδης. Ότι δηλαδή δεν του επιτράπηκε να ξαναπάει στο γενέθλιο τόπο.
Από την κολεχτίβα του Π&Α -και ας μην πιστεύουμε στις μεταθανάτιες αυταπάτες- λέμε: «Καλό ταξίδι Γιώργο Ανδρεάδη, γιατί εκεί θα συναντήσεις οριστικά τον αγαπημένο φίλο σου τον Χουσνί….
Ένα καλό βιογραφικό του Γιώργου Ανδρεάδη αλιεύσαμε από εδώ (e-Pontos):
Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015 ο Πόντιος συγγραφέας και λογοτέχνης, Γιώργος Ανδρεάδης.
Στις 3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης «Γενοκτονίας των Ποντίων». Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Επειδή οι δηλώσεις των υπουργών δεσμεύουν μία χώρα στο διεθνές στερέωμα και δεν περιορίζονται σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων στη Βουλή όπως του Τατσόπουλου[1] ή σε ραδιοφωνική κουβέντα όπως της Ρεπούση[2], επιβάλλεται ο Υπουργός Παιδείας ή να ανακαλέσει ή να αποπεμθεί από την κυβέρνηση. Εξάλλου ο Ν. Φίλης μπορεί να στηρίξει τις όποιες ανιστόρητες παράνομες θέσεις του σε εθνικό – πολιτικό επίπεδο, που ναι μεν θα ακουστούν, αλλά δεν θα δεσμεύσουν ανά την οικουμένη ένα πολυπαθέστατο έθνος.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Επιτέλους, έστω και καθυστερημένα και έπειτα από πολλά χρόνια, αφού έπρεπε να γίνουν τα επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος, η ΠΟΕ αποφάσισε να καταγγείλει τη συμμετοχή των νεοναζί στις ποντιακές εκδηλώσεις.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ!!:
Ανακοίνωση από τη Ποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (ΠΟΕ):
«Εμείς, οι απόγονοι των θυμάτων της Γενοκτονίας, που βιώσαμε τη γενοκτονική πολιτική του κεμαλισμού, που αποτέλεσε το πρελούδιο του ναζισμού, καταδικάζουμε το χθεσινό αποτρόπαιο συμβάν και καταγγέλλουμε τη σχεδιασμένη και σκόπιμη προβοκάτσια που επισκίασε την συγκέντρωσή μας.
Ταυτόχρονα δηλώνουμε ρητά, πως ΔΕΝ ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ την παρουσία των βουλευτών του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγής, ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΕΚΔΗΛΩΣΗ της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος, καθώς δεν είναι δυνατόν, ως θύματα γενοκτονίας, να επιτρέπουμε τον οποιοδήποτε συσχετισμό με οπαδούς του Ναζισμού.
Το παρακάτω άρθρο του Vahit Tursun (ελληνόφωνου κατοίκου του Πόντου-σήμερα στη βορειανατολική Τουρκία) δημοσιεύτηκε στo περιοδικό Άρδην, τ.56 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ’05. Η προσπάθειά του μπορεί να θεωρηθεί, το λιγότερο, συγκινητική. «Τσαραμπούλα» αποκαλείται στα ποντιακά η πυγολαμπίδα
Mε φώτισε η τσαραμπούλα
Του Vahit Tursun*
ΠΡΙΝ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ήταν περίπου (2001), όταν ξεκίνησα να μαζεύω τις ελληνικές μας λέξεις, που χρησιμοποιούμε στην περιοχή Κατωχωρίου (Κατωχώρι=Τσάικαρα Caykara), κοντά στην περιοχή Όφη (Οf) του σημερινού Πόντου.
Στην αρχή, οι πρώτες λέξεις που μπόρεσα να θυμηθώ δεν ξεπερνούσαν τις μερικές εκατοντάδες και γι’ αυτό απογοητεύτηκα. Σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να μαζέψω αρκετές λέξεις ώστε να βγάλω ένα λεξικό του χωριού μου, το οποίο θα άξιζε να εκδοθεί. Γιατί, με μερικές εκατοντάδες λέξεις, μόνα ένα μικρό φυλλάδιο μπορούσα να βγάλω, και όχι λεξικό.
Αφού είχα μαζέψει μερικές λέξεις σκέφθηκα να προχωρήσω μέχρι τέλος, να καταγράψω τα ήθη και έθιμα του χωριού ώστε με όλα μαζί να μπορέσω να συμπληρώσω ένα βιβλίο με κάμποσες σελίδες, για να πω ότι συνέβαλα στην καταγραφή ενός άγνωστου -για τους υπόλοιπους- πολιτισμικού φαινομένου.
Περνώντας ο καιρός, όλο και προσπαθούσαμε με την γυναίκα μου να θυμηθούμε δικές μας λέξεις και, όσες θυμόμασταν, τις καταγράφαμε σε ένα τετράδιο. Ακόμη και στην οικοδομή που δουλεύαμε μαζί, όσες θυμόμασταν στον αμέσως τις σημειώναμε σε ένα τετράδιο. Ακόμη και στην οικοδομή που δουλεύαμε μαζί, όσες θυμόμασταν αμέσως τις σημειώναμε σ’ ένα χαρτάκι για να μην τις ξεχάσουμε αργότερα. Θυμάμαι πολλές φορές να σηκώνομαι από το κρεβάτι μου τη νύχτα για να γράψω τη λέξη που είχα θυμηθεί.
Εκτός από αυτές που θυμόμασταν, εμείς ρωτούσαμε τους δικούς μας που ζούνε στην Ελλάδα και μένανε στην ίδια περιοχή με μας, αν ξέρανε λέξεις οι οποίες δεν χρησιμοποιούνταν καθημερινά, ή και λέξεις που πιθανόν να είχαμε ξεχάσει.
Μέσα σε έξι μήνες περίπου είχαμε μαζέψει χιλιάδες λέξεις και τότε άρχισα να σκέπτομαι να βγάλω ένα ξεχωριστό λεξικό. Γιατί, μαζί με τις φράσεις που θα χρησιμοποιούσα για την κάθε λέξη, το έργο θα έφτανε τις 400- 450 σελίδες περίπου.
Τελικά, η προσπάθεια να μαζέψουμε λέξεις μας πήρε τρία χρόνια περίπου και μπορέσαμε να μαζέψουμε 6.000 (έξι χιλιάδες) λέξεις, οι οποίες πιστεύω ότι είναι το 80% περίπου της ποντιακής διαλέκτου που χρησιμοποιούμε στην Περιοχή μας. Συνέχεια →
Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ
Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στο γεγονός, αλλά και στη συγκρότηση της προσφυγικής κοινότητας μετά το ’22:
Την Τετάρτη 20 Μαΐου, 19:30 η Δημοτική Παράταξη «Ενεργοί Πολίτες για την Ανατροπή στο Περιστέρι», οργανώνει εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον αγωνιστή Ευγένιο Χαραλαμπίδη (1907-1948), Πρώτο Λαϊκό Δήμαρχο Περιστερίου (1944), που δολοφονήθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος…
Δεκάδες οι εκδηλώσεις ζωντανής Μνήμης από φορείς, συλλόγους κλπ με την ευκαιρία της 19ης Μαΐου ημέρας Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Ανάμεσα στις άλλες ξεχωρίζουμε τις παρακάτω : στις Σέρρες, στην Κατερίνη και το Κιλκίς
(φωτογραφία : Καρναβάλια στην Σαμσούντα)
Η Αποκριά λεγόταν εμπονέστα (προέρχεται από την λέξη απονήστια). Τα φαγητά που περίσσευαν από την προηγούμενη ημέρα της αποκριάς τα έδιναν σε φτωχές τουρκάλες που τριγυρνούσαν στις ελληνικές γειτονιές για τον σκοπό αυτό. Χαρακτηριστική είναι η ερώτηση που απηύθυναν οι τουρκάλες μόλις αντίκριζαν μια ελληνίδα νοικοκυρά: Κόγκσου, αρτούχ – μαρτούχ γιόκμου; Δηλαδή: Γειτόνισσα, περισσεύματα – ξεπερισσεύματα δεν έχει;Και οι ελληνίδες σχολίαζαν μεταξύ τους: Οσήμερον οι τουρξάδες α έχ’νε μπαϊράμ. Δηλαδή: Σήμερα οι τουρκάλες θα έχουν Πάσχα. Δικαίωμα να φάνε από τα περισσεύματα είχαν μόνο όσοι ξενυχτούσαν διασκεδάζοντας χωρίς να κοιμηθούν καθόλου. Αν κάποιος κοιμόταν έχανε το δικαίωμα. Πριν κοιμηθούν το βράδυ της αποκριάς σφράγιζαν το στόμα τους για την περίοδο της νηστείας τρώγοντας ένα αυγό και λέγοντας: Με τ’ ωβόν εβούλωσά το, με τ’ ωβόν θ’ ανοίγ’ ατο. Δηλαδή με το τέλος της νηστείας, μετά την ανάσταση το πρώτο μη νηστίσιμο που θα φάει θα είναι το κόκκινο αυγό. Οι Πόντιοι ήταν πολύ αυστηροί με την νηστεία. Ακόμη και η μύτη αν άνοιγε ενός παιδιού, του έλεγαν να φτύσει το αίμα και να μην το καταπιεί για να μην καταλύσει τη νηστεία. Πηγή : e-pontos.gr
Εντύπωση προκάλεσε η ξαφνική ματαίωση της εκδήλωσης για τη μνήμη του Κωνσταντινουπολίτη τουρκολόγου, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, Νεοκλή Σαρρή.
Η εκδήλωση είχε ανακοινωθεί ως εξής:
————–
Ο Νέος Κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, η Πανελλήνια Ένωση Ασσυρίων, ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Ποντίων Εκπαιδευτικών και οι εκδόσεις «Γόρδιος» σας προσκαλούν στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον καθηγητή Νεοκλή Σαρρή με αφορμή τα τρία χρόνια από τον θάνατό του, την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου και ώρα 19:00 στο Πνευματικό Κέντρο Κωνσταντινουπολιτών.
Ενδιαφέρουσες ανοιχτές εκδηλώσεις-συζητήσεις διοργανώνει αυτό το Σαββατοκύριακο ΣΥΡΙΖΑ σε Κιλκίς και Κατερίνη με θέμα:
.
«Το θέμα των προσφύγων από τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο και το ζήτημα των Ποντίων με την ματιά της σύγχρονης Αριστεράς.
.
Οι εθνικισμοί και οι Γενοκτονίες ως μέσο διαμόρφωσης των σύγχρονων κρατών» – Προσέγγιση στην ιστορική εμπειρία της Ανατολής (Πόντος, Μ..Ασία, Ανατολική Θράκη)«
Πολλοί από τους αναγνώστες μας θα θυμούνται εκείνη την περίπτωση με την Pontos-Visa πριν από 5 χρόνια με τις οφσόρ εταιρείες σε κάποια εξωτικά άιλαντς, και την την χρήση του εθνικοπατριωτικού συνθήματος «Ουλ’ εντάμαν» . Με την επίκληση αυτή καλούνταν όλοι οι Πόντιοι (δεξιοί και αριστεροί, γκέι και στρέιτ, άντρες και γυναίκες, ανύπαντρες και παντρεμένες, αγίες και καπάτσες, βόρειες και νότιες, σοβιετοπόντιοι, ελλαδιτοπόντιοι, αμερικανοπόντιοι και «λαζογερμανοί», τανιμανιδικοί και παρχαριδικοί) να δανειστούν από τις τράπεζες και να χρεωθούν αναλόγως για να κονομήσουν κάποιοι απ τις οφσόρ –για τον Πόντο πάντα– παίρνοντας το «κατι τις τους» από την προμήθεια.
Ευτυχώς εκείνο το σχέδιο κατέρρευσε μέσα στη γενική κατακραυγή. Ειδάλλως οι καταχρεωμένοι συμπατριώτες μας σήμερα δεν θα έβριζαν τον επιχειρηματία -τον Καλεντερίδη- αλλά τον Πόντο.
Γιατί στο όνομα του Πόντου και του πατριωτισμού θα είχαν «δεθεί» με τις τράπεζες και τα δάνεια… Για όποιον έχει ασθενή μνήμη ας πατήσει στο παρακάτω λίνκ για να δει τις δημοσιεύσεις μας: https://pontosandaristera.wordpress.com/?s=Pontos+Visa…..
Το επιχειρηματικό δαιμόνιο όμως του Σάββα Καλεντερίδη δεν υποχώρησε. Η ύπαρξη ενός μεγάλου κοινωνικού χώρου, δραστηριοποιημένου και ανήσυχου υπήρξε σίγουρα μεγάλη πρόκληση, τόσο οικονομική όσο και πολιτική. Εξ άλλου το εγχείρημα του ελέγχου αυτού του κοινωνικού χώρου σε διάφορα επίπεδα, πληροφόρησης-ιδεολογίας-οργάνωσης το είχε επιχειρήσει πρώτος ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, εκ των ‘Ιταλών’ του ΠΑΣΟΚ, που ανήκε στην παπανδρεϊκή εκδοχή του παλιού ΠΑΣΟΚ και μπορεί να θεωρηθεί ως τμήμα της αριστερής του πτέρυγας. Για το εγχείρημα κυριαρχίας δημιούργησε το ΚΕΠΟΜΕ, αλλά και το δευτεροβάθμιο ΟΠΣΒΕ και εξέδιδε τη εφημερίδα «Πόντος» υπό τον Φ. Φουντουκίδη. Να σημειωθεί ότι ο Χαραλαμπίδης δεν δίστασε να υιοθετήσει και μέσα που βρισκόταν εκτός των αποδεκτών από το νομικό μας πολιτισμό.
Πριν από μένα, μόνο μια γενιά Τζανών/Πετράντων γεννήθηκε στη σύγχρονη Ελλάδα. Όλες οι προηγούμενες γενιές των προγόνων μου, γεννήθηκαν στον Πόντο.
Στη σύγχρονη Ελλάδα βρίσκονται τα οστά και τα ταφία του πατέρα μου Βασιλείου και του πάππου μου Νικόλα. Τα οστά του λυκοπάππου μου Μανουήλ, του αρκοπάππου μου Γρηγορίου και όλων των υπολοίπων προπατόρων, βρίσκονται στον Πόντο.
Εκεί δηλαδή που διάφοροι λαοί, από αρχαιοτάτων χρόνων, αναμίχθηκαν, ζυμώθηκαν, πολέμησαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν και πλήθυναν.
Από τον αρχαιοελληνικό αποικισμό, την εξάπλωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Ελληνιστική εποχή, τη Ρωμαϊκή επέκταση, τον εκχριστιανισμό και τη μετεξέλιξη σε Ελληνορωμαϊκή Αυτοκρατορία, την ημετέρα Ρωμανία.
Στο πέρασμα τόσων αιώνων, προστέθηκαν πολλοί στο έθνος των Ρωμαίων και πολλοί επίσης αποκόπηκαν απ` αυτό. Κύριο χαρακτηριστικό η ορθόδοξη πίστη. Horom μας έλεγαν οι Αρμεναίοι κι αυτό έλεγαν επίσης οι παππούδες μας: «Εμείς Ορωμαίοι είμες».
Τέκνα μαρτύρων και ομολογητών, στο διάβα των αιώνων, μάτωσαν, δεινοπάθησαν, πιέστηκαν, αλλά άντεξαν. Δεν «μανίχαιψαν», δεν «αρμένεψαν», δεν «τούρκεψαν», δεν «προτεστάντεψαν». Παρέμειναν Ρωμιοί. Περήφανοι, άκαμπτοι, αλύγιστοι και πραγματικοί κληρονόμοι της Ρωμανίας, της ψυχής και των συμβόλων της.
Ένα από τα σύμβολα αυτά, ίσως το σημαντικότερο, είναι η Μονή της Παναγίας Σουμελά. Η Μονή που γνώρισε μεγάλη άνθηση από τα μέσα του 19ου αιώνα, με τις κτιριακές προσθήκες και την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση θρησκευτικών δραστηριοτήτων των «απίστων» από τις αρχές, μετά τις μεταρρυθμίσεις.
Εις το λιμάνι φέρανε φαγάνα που «de profundis» ανασκάπτει τον πυθμένα με κείνα της τα δόντια τ’ αγριεμένα βγάζοντας πού και πού κανένα μύδι αλλά προχτές η ατσάλινη νταρντάνα μάσησε έναν εργάτη ζωντανό με κείνο της το ράμφος το τρανό. Λες κι έχει την ψυχή του Ιασωνίδη.
Ένα παράξενο ποίημα του 1935 γραμμένο από τον «Αχθο Αρούρη, ψευδώνυμο του Νίκου Σαραντάκου, ήρθε να προσφέρει ένα νέο στοιχείο προς έρευνα στους βιογράφους του φιλελεύθερου, αλλά και αντικομμουνιστή πολιτικού Λεωνίδα Ιασωνίδη. Το ποίημα που παρατίθεται παρακάτω το εντοπίσαμε εδώ: http://sarantakos.wordpress.com/2014/07/29/axtos-21/
Για τον Λεωνίδα Ιασωνίδη (1884-29 Ιουλίου 1959) που ήταν νεοέλληνας πολιτικός με καταγωγή από τον Πόντο, μπορείτε να δείτε στη βικιπαιδεία: el.wikipedia.org/wiki/Λεωνίδας_Ιασωνίδης
Το ποίημα που «αναφερόταν στις εκλογές των αρχών του ’36. Είναι έκδηλη στο γράμμα αυτά η αποστροφή του προς τον Βενιζέλο (τον χαλεπό γέροντα της Χαλέπας, όπως τον λέει) και τα οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία κατηγορούσαν στελέχη του κόμματος των Φιλελευθέρων, (όπως τον αναφερόμενο Ιασωνίδη)» είναι το εξής:
Την Τρίτη 8 Απριλίου 2014 και ώρα 20:00 εγκαινιάζεται στο Κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη, έκθεση επιστολικών δελταρίων, εγγράφων κλπ με θέμα τη ζωή των Ελλήνων της περιοχής του Πόντου, το διάστημα 1890-1920, τα οποία προέρχονται από την συλλογή του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη.
Πρόκειται για μία συλλογή, που συγκροτήθηκε μετά από επίμονες και επίπονες προσπάθειες είκοσι ετών.
Η έκθεση πρωτίστως είναι μια συμβολή στην Μνήμη, σε καιρούς που η Μνήμη στηρίζει την ζωή και δίνει νέες προοπτικές. Βεβαίως και μια συμβολή στην ιστορική έρευνα και την αισθητική.
Ζούμε μια “ανιστόρητη” πραγματικότητα με τις οθόνες να στάζουν διαστρέβλωση και τους τροϊκανούς υποτακτικούς να κηρύσσουν το τέλος της ιστορίας. Βλέπουμε τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες. Βεβαιότητες που τάχα μας χάριζε αφ’ ενός η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία ή η αμήχανη ιδεολογικοποίηση των ιστορικών γεγονότων και αφ’ ετέρου εκείνα τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο που έπιαναν την σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο πάντα τρόπο από τη ζωή μας που τα επένδυαν με έναν «εθνικό» μανδύα. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις υποβαθμίζουν την ιστορική εμπειρία, όχι μόνον των Ποντίων αλλά και γενικότερα, των Ελλήνων της Ανατολής αφήνοντας χώρο σε εθνικιστικές απόψεις.
Όλα αυτά τα μικρά κομμάτια ενός πολιτισμικού μωσαϊκού εκείνου του μεταίχμιου Ανατολής και Δύσης έχουν ξεχωριστές πληροφορίες αλλά και μια συμπυκνωμένη δύναμη, την δύναμη της συνέχειας και ίσως θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστών διαπραγματεύσεων ή και ανατροπών για τα μέχρι σήμερα επιφαινόμενα.
Οι μνήμες μπορεί να περιπλανώνται όμως επιμένουν και έχουν έναν δικό τους τρόπο να αντιστέκονται.
Άλλωστε όπως λέει και ο Μίλαν Κούντερα «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη»
Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά Αναστάς): Ένας άγνωστος αγωνιστής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του Λάζαρου Παπαδόπουλου από τον «Δρόμο της Αριστεράς»
Η ζωή και η δράση του Αναστάσιου Παπαδόπουλου είναι ένα κομμάτι από το πάζλ των γεγονότων που διαδραματίστηκαν την περίοδο 1915-1922 στον Πόντο. Ο νεαρός οπλαρχηγός ήταν από τους πρωτοπόρους της Αντίστασης στα δύσκολα χρόνια της ποντιακής γενοκτονίας και πέρασε στην ιστορία και στο θρύλο ως Κοτσά Αναστάς (Μεγάλος Αναστάσης). Γεννήθηκε το 1896 στο χωριό Εντίκ Πουνάρ της Έρπαα (αρχαία Ηράκλεια) και ήταν γιος πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας και εγγόνι ιερέα. Μεγάλωσε μέσα σε ένα ελληνορθόδοξο περιβάλλον και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Από μικρός έδειξε ότι ήταν ατίθασος και δυναμικός χαρακτήρας, με σπάνιες όμως ευαισθησίες υπέρ των αδύναμων και των κατατρεγμένων.
Το 1915 επιστρατεύεται στον οθωμανικό στρατό και αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες στο Τάγμα Εργασίας που υπηρετούσε. Αντιλήφθηκε γρήγορα ότι τα τάγματα αυτά ήταν «τάγματα θανάτου», ένα καλοστημένο εργαλείο μεθοδικής εξόντωσης των Ελλήνων, κατά το πρότυπο της φοβερής σφαγής των Αρμενίων που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Καταφέρνει να δραπετεύσει και μαζί με άλλους φυγόστρατους χωριανούς του ανεβαίνει στο βουνό Τοπ-τσαμ. Με ξεκάθαρες πλέον τις αντιλήψεις του για ένοπλη αντίσταση απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα, εντάσσεται στη μικρή ανταρτική ομάδα του Καπετάν Γιακώβ (Ιάκωβου Καρατελίδη). Η ένοπλη αυτή ομάδα μεγάλωνε καθημερινά με την προσέλευση νέων φυγάδων από τα γύρω χωριά του Τοπ-τσαμ. Έτσι δημιουργήθηκε ένα αξιόμαχο αντάρτικο σώμα που ως κύριο στόχο είχε την αυτοάμυνα και την προστασία του ελληνικού πληθυσμού που ήταν έρμαιο των λεηλασιών, των εξευτελισμών και των εκτελέσεων.
Ετοιμάζει έκδοση με πάνω από 1.000 εκκλησίες και μοναστήρια σε όλη την Τουρκία
Συνέντευξη στο Θ. Σπανέλη
Βρέθηκε στην Καβάλα την περασμένη εβδομάδα ο Ομέρ Ασάν, καλεσμένος του Συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας, με αφορμή την ταινία του «Που πάς αδελφέ;». Ο Ομέρ Ασάν είναι ένας Τούρκος λαογράφος και φωτογράφος με Ποντιακή καταγωγή. Στην Ελλάδα είναι κυρίως γνωστός για το βιβλίο του «Ο Πολιτισμός του Πόντου», στο οποίο αναφέρει, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη σημαντικού αριθμού μουσουλμάνων ομιλητών της Ποντιακής γλώσσας στην σημερινή Τουρκία. Κατά τη δεκαετία του 80′ ο Ομέρ Ασάν είχε διωχθεί για τις αριστερές πολιτικές του απόψεις, ενώ το 2002 δικάστηκε για το προαναφερθέν βιβλίο του με τη κατηγορία ότι έκανε «γραπτή προπαγάνδα με σκοπό τον διαμελισμό της Τουρκίας». Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Ιπεκτσί για την προώθηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας.
Ο Πόντιος φιλόσοφος, Γεώργιος Γκουρτζίεφ ή Γεωργιάδης
Οι Φιλοσοφικές θεωρίες του, μεταξύ Πλάτωνος, Πυθαγόρα και… Χριστού
του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
(από το e-Pontos)
Ο διάσημος Πόντιος φιλόσοφος Γεώργιος Γκουρτζίεφ ή Γεωργιάδης, όπως ήταν το κανονικό του όνομα πριν … «ρωσοποιηθεί», είναι πολύ γνωστός στο εξωτερικό και σχεδόν άγνωστος την Ελλάδα. Γεννήθηκε στο Γκιουμρί ή Αλεξανδρούπολη της Αρμενίας, μεταξύ 1866 και 1876 και πέθανε στις 29-10-1949. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης ή Γιάγκος, ή Ιβάν Γεωργιάδης, που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και μετακινήθηκε ανατολικά, όπως έκαναν πολλοί Πόντιοι κατά τους τουρκικούς διωγμούς, προς το ασφαλές Κάρς. Μητέρα του ήταν μία Αρμένισσα.
.
Ο Γεώργιος Γεωργιάδης μεγάλωσε στο Καρς, και όταν ανδρώθηκε, σπούδασε και πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου. Επισκέφθηκε τις Ινδίες, την Αίγυπτο, την Ιταλία, την Ελλάδα και το 1912 επιστρέφοντας στη Ρωσία, νυμφεύεται την Ιουλία Οστρόφσκα και αρχίζει τότε σε Μόσχα και Αγία Πετρούπολη, να συγκεντρώνει μαθητές και να οργανώνει ομάδες νέων, που είχαν φιλοσοφικές ανησυχίες.
.
Με την έκρηξη της Επανάστασης το 1917, εγκαταλείπει τη Ρωσία με τους μαθητές του, μεταβαίνουν στον Καύκασο και μετά στην Κωνσταντινούπολη. Επόμενος σταθμός το 1922 είναι το Παρίσι όπου ιδρύει Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του Ανθρώπου. Δύο χρόνια μετά μεταβαίνει στις ΗΠΑ, όπου διδάσκει τις νέες φιλοσοφικές του θεωρίες, χωρίς να αποκαλύψει την προέλευση τους. Διαφαίνονταν όμως καθαρά τα θρησκευτικά στοιχεία, παρμένα από τον Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τον Ισλαμισμό.
Γεννήθηκα το Μάιο του 1907 στη Μικρά Ασία στο Ατσίτενο της Ινέπολης. Γονείς μου ήταν ο Παρασκευάς Γιαννόγλου και η Δέσποινα Σπανοπούλου. Ημασταν τέσσερα παιδιά. Τα δύο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ήταν από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου και τα άλλα δύο κορίτσια από τον δεύτερο γάμο του. Μέχρι τα πέντε με έξι χρόνια μου, η ζωή μας ήταν καλή. Ημασταν στην ίδια γειτονιά Τούρκοι και Έλληνες. Εγώ είχα και μια Τουρκάλα φιλενάδα που ήμασταν πολύ αγαπημένες.
.
Ώσπου πήραν τον πατέρα μου στρατιώτη και τον πήγαν μακριά στο Ερζουρούμ. Και μετά από λίγο καιρό πήραμε το μαύρο χαμπέρι ότι σκοτώθηκε.
.
Από τότε άρχισαν τα βάσανά μας.
.
Την αδελφή μου τη μεγάλη, τη Σταματούλα, την ζήτησε μία οικογένεια από την Κασταμονή, να δουλέψει σαν υπηρέτρια. ΄Υστερα έφυγε μαζί τους στην Αυστρία. Ο αδελφός μου παντρεύτηκε 18 χρονών και μετά από λίγο τον πήρανε στρατιώτη και σκοτώθηκε. Η μάνα μου δούλευε και προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα και να μας ζήσει.
.
1914-1918
Μία ημέρα οι Τούρκοι στρατιώτες γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και φώναζαν: «Ολοι έξω … να φύγετε … θα πάτε πολύ μακριά». Τι να κάνει η μάνα μου; παίρνει ό,τι μπορούσε (τρόφιμα και ρούχα), κλειδώνει το σπίτι και φεύγουμε. Ηταν χειμώνας … μας έβαλαν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στις βοϊδάμαξες (όσοι βέβαια χωρούσαν) και οι άλλοι περπατούσαν με τα πόδια … τύλιγαν με κουρέλια τα παπούτσια τους για να μην γλιστρούν στο χιόνι.
.
΄Εκανε πολύ κρύο … στο δρόμο από την ταλαιπωρία πέθαιναν κάνα δύο κάθε μέρα!!! Τους θάβαμε και συνεχίζαμε. Τα βράδια βρίσκαμε ένα χάνι και σταματούσαμε, ανάβαμε φωτιά να στεγνώσουν τα ρούχα μας, ξεκουραζόμαστε και όταν ξημέρωνε συνεχίζαμε την πορεία μας. Μετά από μερικά μερόνυχτα φτάσαμε στον τόπο που ήθελαν να μας πάνε, Τατάι το λέγανε. Εκεί είχε μερικές καλύβες, φτιάξαμε και άλλες και πέρασε ο χειμώνας. Το μέρος εκεί ήταν πεδιάδα και εύφορο μέρος και όταν ήρθε η Ανοιξη, άνθισαν τα δέντρα, έκαναν φρούτα – πολλά φρούτα – φυτέψαμε καλαμπόκια, μαναβικά, είχαμε κότες και αρχίσαμε να βρίσκουμε τον τρόπο της ζωής.
Μπορεί στην Εφημερίδα των Συντακτών να βρήκε βήμα ο Γιώργος Μαργαρίτης για να εκφράσει τις κνάτικές του απόψεις, όμως στη εφημερίδα αυτή εμφανίστηκαν και διαμαντάκια, όπως το παρακάτω κείμενο του Βίκτωρα Νέτα στις 03/06/13:
Μία αυθεντική κατάθεση για τη Γενοκτονία των Ποντίων
Του Βίκτωρα Νέτα
Ξαναφούντωσαν τον περασμένο μήνα με αφορμή την Ημέρα Μνήμης -19 Μαΐου- για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, οι συζητήσεις στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες για μια ιστορική αλήθεια τεκμηριωμένη με στοιχεία, που κάποιοι αυθαίρετα αμφισβητούν. Οταν και οι νέες γενιές των Τούρκων ιστορικών, που αναζητούν την αλήθεια, για όσα συνέβησαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία, αναγνωρίζουν ότι έγινε γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων Ποντίων και άλλων λαών της Ανατολής -άρχισε το 1913- με στόχο την εθνοκάθαρση, δεν μπορεί η καθηγήτρια της Ιστορίας και βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς κυρία Μαρία Ρεπούση να υποστηρίζει τα αντίθετα.
Με αφορμή τη συζήτηση για την ποινικοποίηση της άρνησης των γενοκτονιών στο πλαίσιο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, τη διαφαινόμενη ολίσθηση σε φοβικές απόψεις του Πασόκ-Δημάρ, τη δειλή θέση της ΝΔ. και την απολύτως ξεκάθαρη (και μπράβο) του ΣΥΡΙΖΑ , δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
Η Διεθνής Αναγνώριση της Γενοκτονίας είναι υποχρέωση απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα.
του Θεόφιλου Κωτσίδη*
Η Τουρκία αποδεδειγμένα πια θεωρείται ένοχη για το σχέδιο της εθνικής εκκαθάρισης, για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και για τη γενοκτονία εναντίον των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
.
Βασική πολιτική παράμετρος στην ιστορία της ύστερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, των Νεότερης δλδ. Τουρκίας και του νεοσύστατου κεμαλικού κράτους ήταν η ιδεολογία της εξολόθρευσης, του αφανισμού και της καταπίεσης. Αυτή η ιδεολογία, άλλωστε, με την οποία γαλουχήθηκε ολόκληρη η τουρκική πολιτική και στρατιωτική ελίτ της Τουρκίας, εκφράζεται απροκάλυπτα και από σημερινούς πολιτικούς εκπροσώπους της γείτονος χώρας. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια αποκαλύφτηκε πως οι φαινομενικά μεμονωμένες πράξεις μίσους, όπως η δολοφονία του αρμένιου δημοσιογράφου Hrant Dink, του καθολικού ιερέα Andrea Santoro, των τριών χριστιανών στη Μαλάτεια, οι απειλές κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως αποκαλύφθηκε και πρόσφατα με την απόπειρα δολοφονίας του Οικ. Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ήταν πράξεις ενός ευρύτερου και καλά οργανωμένου σχεδίου. Η υπόθεση της Εργκένεκον, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν τα εθνικιστικά σχέδια του βαθέως κράτους με τις κωδικές ονομασίες «βαριοπούλα», «κελί» κλπ είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι πίσω από τις δολοφονίες και τις καταπιέσεις υπάρχει οργανωμένο σχέδιο.
Η 19 Μαΐου, ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και κατ’ επέκταση η τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής, άρα και των Ρωμιών, κατά τη διαδικασία μετάβασης από την, θρησκευτικής βάσης, Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό εθνικό κράτος, έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε πολλά επίπεδα του δημόσιου διαλόγου.
Η επιφανειακή προσέγγιση αυτού του θέματος συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Η άρνηση προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων με ψύχραιμο μάτι ή ο κατά περίπτωση κατακερματισμός τους που ενίοτε επιχειρείται συντελεί στην υποβάθμισή τους δεν βοηθά την αλήθεια και αφήνει ελεύθερο χώρο στις εθνικιστικές απόψεις, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε θέματα ιστορικής μνήμης.
Έτσι στην καλύτερη περίπτωση φτάνουν σε ένα ισοζύγιο αίματος, εξισώνοντας εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία με το προδιαγεγραμμένο από το 1908 έγκλημα των Τούρκων εθνικιστών, μιλιταριστών κατά της ανθρωπότητας αυτό της γενοκτονίας όχι μόνον των Ελλήνων της Ανατολής αλλά και των Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων.
Οι δικοί μας Τούρκοι
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Τουρκία μεγάλη μερίδα της τουρκικής προοδευτικής διανόησης, διαπραγματευόμενη το τελικό στάδιο μετάβασης από την πολυεθνική ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή του έθνους κράτους, θα αντιμετωπίσει με ενιαίο τρόπο τις διώξεις των μη μουσουλμανικών πληθυσμών χρησιμοποιώντας τους όρους «εθνοκάθαρση» και «γενοκτονία».
Ο Fikret Baskaya, από τους διανοούμενους που έχουν υποστεί τις περισσότερες διώξεις στην Τουρκία, μας λέει: «…Η Ιστορία, όταν γράφεται από τους κυρίαρχους παραγνωρίζει εντελώς την τύχη και το πεπρωμένο αυτών που έμειναν κάτω απ’ τα συντρίμμια. Προφανώς, όταν η Ιστορία γράφεται απ’ αυτούς που καταστρέφουν, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το δράμα των θυμάτων που καταπλακώθηκαν απ’ τα συντρίμμια. Η επίσημη Ιστορία αγνόησε ότι αυτοί που καταστράφηκαν ήταν οι αρχαιότεροι με τις πιο βαθιές ρίζες, λαοί...» .
Πριν από λίγα χρόνια ο Ιωαννίδης Γεώργιος, γιός του Αναστάς Ιωαννίδη από το χωριό Παράδεισος Καβάλας, ήρθε στο ιατρείο κρατώντας στα χέρια του ένα τετράδιο.
.
«Είναι οι αναμνήσεις του πατέρα μου γιατρέ», μου είπε βαθειά συγκινημένος και επειδή ξέρω πως γράφεις βιβλία θεώρησα πως μόνο εσύ θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις και να τιμήσεις όπως θα έπρεπε τον πατέρα μας. Συνέχισε να λέει πως «ήρθαν πολλοί γι’ αυτό το βιβλίο, άλλοι θέλησαν να πληρώσουν τον γέρο( έτσι τον χαρακτήριζε ο ίδιος), ήρθαν στρατιωτικοί, πολίτες διάφοροι, το διάβασαν αλλά ποτέ δεν είδαμε κάτι γραμμένο σε ένα περιοδικό σε μία εφημερίδα ή σε ένα βιβλίο».
.
Το πήρα στα χέρια μου συγκινημένος όχι για τα καλά του λόγια, αλλά επειδή για πρώτη φορά στα χέρια μου είχα μία προσωπική μαρτυρία καταγραμμένη από τον ίδιο για το αντάρτικο του Πόντου. Αν και δεν είμαι Πόντιος στην καταγωγή, ασχολούμαι περισσότερο με την συγγραφή βιβλίων για τη Θράκη λόγω καταγωγής, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου από το Γιώργη Ιωαννίδη, με ανάγκασε να δεχτώ και κατ’ επέκταση να ασχοληθώ με τις καταγραμμένες αναμνήσεις του Αναστάς ή Τζολοβέκ. Στο πρώτο ξεφύλλισμα του τετραδίου, που έγινε αυθημερόν έμεινα εμβρόντητος από την καθαρή γραφή του. Όπως με πληροφόρησε ο Γιώργης ήξερε να γράφει ελληνικά, τουρκικά και οθωμανικά. Σπάνιο για την εποχή του.
.
Αυτό το διαπίστωσα αμέσως ανατρέχοντας στις σελίδες του τετραδίου όπου και διαπίστωσα πως στις σελίδες 90, 98,99,127, είχε κείμενα στην οθωμανική γραφή, αμέσως από κάτω στην τουρκική γλώσσα με ελληνικούς χαρακτήρες και πιο κάτω εξηγούσε στα ελληνικά τα κείμενα αυτά.
.
Ποιος είναι όμως ο Αναστάς Ιωαννίδης ή Τζολοβέκ. Γεννήθηκε στα 1896 στο μαχαλέ Κιρπιγικλάρ της κοινότητας Κουρού Κοκτζέ- (Kurugökçe) της περιφέρειας Σαμψούντας. Το χωριό βρίσκετε λίγα χλμ από τον παραλιακό δρόμο Σαμψούντας (Samsun)-Μπάφρας(Bafra). Ορεινό χωριό σκαρφαλωμένο σε μία πλαγιά του βουνού Κεμπζέν νταγ της οροσειράς Canik Daĝları.
.
Από μικρός δούλευε μαζί με τα αδέλφια του στις δουλειές της οικογένειας, το μυαλό του όμως ήταν συνεχώς στο σχολείο και στο διάβασμα. Όταν ήταν στην Δ’ τάξη του σχολείου, ήρθε στο χωριό τους εκπρόσωπος από την μητρόπολη Σαμψούντας, που καλούσε τα παιδιά αν θέλουν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους στα σχολεία της πόλης. Άρα το σχολείο του χωριού ήταν ένα κοινό Γραμματοδιδασκαλείο. Αυτός πήρε την απόφαση να πάει στην πόλη και μία νύχτα έφυγε κρυφά από το σπίτι του. Από μικρός έδειχνε πως ήταν ανήσυχο πνεύμα. Όταν οι αδελφοί του μετά από λίγες μέρες τον βρήκανε έξω από το σχολείο της πόλης και του ζήτησαν να επιστέψει στο χωριό και στα ζώα της οικογένειας αυτός τους αντέταξε πως θα επιστρέψει μόνο αν τον αφήσουν να παρακολουθεί τα μαθήματα έστω του τουρκικού σχολείου. Τα αδέλφια του δέχτηκαν σκεπτόμενοι μάλλον πως γρήγορα θα εγκατέλειπε το σχολείο. Όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο, όχι μόνο ολοκλήρωσε τις σπουδές του, αλλά παράλληλα έμαθε και τα ελληνικά αυτοδίδακτος.
Ο Νάσος Θεοδωρίδης δημοσίευσε, πριν από έναν χρόνο, άρθρο στην «Αυγή» της 20.5.2011 όπου επιτίθεται στη χαρακτηριζόμενη από αυτόν ως «εθνικιστική μερίδα» των Ποντίων για το ζήτημα της γενοκτονίας τους. Ο αρθρογράφος, όμως, έκανε ακριβώς αυτό που καταλογίζει στους άλλους: «Δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες και να διαδίδει πολλά ψεύδη».
Το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε, όπως λέει ο Ν.Θ., λόγω της έλλειψης πίστης των «υπηκόων» του οθωμανικού κράτους Ποντίων και της δράσης τους στα μετόπισθεν του τουρκικού στρατού κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για τερατώδες ψέμα. Η πολιτική της εθνοκάθαρσης είχε εγκαινιαστεί από τους Νεότουρκους πολύ νωρίτερα με τις διώξεις, τους εκτοπισμούς, τα διαβόητα Τάγματα Εργασίας (235.000, σύμφωνα με την Πάπυρος Λαρούς Μπριτάνικα – άλλοι 80.000 κατέφυγαν στη Ρωσία), μια πολιτική που δεν είχε σχέση με την οποιανδήποτε συμπεριφορά των χριστιανικών πληθυσμών. Συνέχεια →
“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία”….
Από το 1994 μια νέα “εθνική επέτειος” ήρθε να προστεθεί στο πάνθεον των εθνικών επετείων. Μόνο που τούτη ήταν αποτέλεσμα μιας υπόγειας και απρόσμενης κίνησης της προσφυγικής κοινωνίας των πολιτών, που διεκδικούσε τη δικιά της ιστορική Μνήμη, την εγγραφή της στη συλλογική μνήμη του έθνους-κράτους και τη συμμετοχή στο κοινό αφήγημα. Έτσι, το 1994 οι πρόσφυγες του ’22 πέτυχαν την πρώτη πολιτική κατάκτηση σ’ εναν χώρο, μάλλον άξενο, με ένα κράτος εχθρικό προς τη διατήρηση της προσφυγικής Μνήμης.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι…
Από τότε κάθε χρόνο εκπαιδευτικοί -με δική τους πρωτοβουλία και με την κάλυψη της επίσημης αναγνώρισης και της αναγκαστικής συμμόρφωσης του υπ.Παιδείας- προσπαθούν να οργανώσουν παρουσιάσεις του ιστορικού αυτού γεγονότος, κυρίως στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν είτε οι πρόσφυγες του ’22, είτε οι νέοι πολυάριθμοι Πόντιοι πρόσφυγες της Σοβιετικής κατάρρευσης, αλλά και αλλού…..
Όλα αυτά πραγματοποιούνται σε μια μη ευκαταφρόνητη κλίμακα, μακρυά από το κυρίαρχο λάιφ στάιλ και τη γνωστή αγοραία δημοσιογραφία, αγνοημένα και περιφρονημένα από μια ενσωματωμένη και αστικοποιημένη Αριστερά που “ζει με και από τους μύθους της”, αλλά και από μια κυρίαρχη ιστοριογραφική αντίληψη που πορεύεται και στοχάζεται παρακάμπτοντας τις ενοχλητικές παραμέτρους……
Προεκλογικό σύνθημα της βασιλο-κομμουνιστικής, αντιμικρασιατικής συμμαχίας του 1920
Αφού αναφερθήκαμε στην προηγούμενη ανάρτηση στις περί τα Μικρασιατικά θέσεις της ημιμαθούς και κυνικής Αλέκας Παπαρήγα, ας καταπιαστούμε σήμερα με το ακροδεξιό ιδεολογικό αδελφάκι της -περι τα Μικρασιατικά πάντα- το οποίο έχει σηκώσει επικίνδυνα το βρωμερό του κεφάλι, εγκωμιάζοντας την πολιτική της εθνοπροδοσίας που οδήγησε στο δραματικό ‘22 και στην οριστική εκδίωξη του ελληνισμού της Ανατολής. Ή αλλέως, εγκωμιάζοντας την πολιτική της «Μικράς πλην εντίμου Ελλάδος» του Κωσταντίνου Γλύξμπουργκ, του Ιωάννη Μεταξά, του Δημητρίου Γούναρη, του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη και πολλών άλλων καθαρμάτων εκείνης της εποχής – ελάχιστα κεφάλια των οποίων έπεσαν με την περίφημη Δίκη των Εξι. Και αυτά για να εκτονωθεί απλώς η λαϊκή οργή των προσφύγων, αλλά και των οικογενειών των άτυχων στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στο Μικρασιατικό Μέτωπο και στους περί την Αλμυρά Έρημο ανορθολογικούς σχεδιασμούς…
Έτσι λοιπόν χθες και σήμερα τα ακροδεξιά αυτά κυκλώματα διοργάνωσαν ένα διήμερο στην Αθήνα (9 και 10 Δεκεμβρίου 2011) για να υποστηρίξουν ότι «για όλα φταίνε οι ξένοι» και ότι οι πολιτικοί τους ή φυσικοί τους πρόγονοι δεν έχουν καμιά απολύτως ευθύνη για την τρομακτική Μικρασιατική Ήττα. Εξαπατώντας παράλληλα και αποκρύπτωντας τις πραγματικές τους διαθέσεις από σοβαρότατους μελετητές όπως οι Ιάκωβος Μιχαηλίδης, και Sir Michael Liewellyn Smith…
Αναγνώριση των Γενοκτονίων κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων ζητούν Αυστραλοί πολιτικοί
επιμ. Δρ. Βασιλείου Θ. Μεϊχανετσίδη
25 Νοεμβρίου 2011 – Σε μία άνευ προηγουμένου εξέλιξη, επτά Ομοσπονδιακά Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αυστραλίας επιβεβαίωσαν δημόσια ενώπιον της Βουλήςτην ιστορική πραγματικότητα της Αρμενικής, Ασσυριακής και Ελληνικής Γενοκτονίας και κάλεσαν την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Χώρας τους να αναγνωρίσει το έγκλημα αυτό κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση Τύπου, που εξέδωσεηΑρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας.
Οι βουλευτές Craig Kelly, Malcolm Turnbull, Michae Danby και Joel Fitzgibbon – νέοι υποστηρικτές αυτού του θεμελιώδους για την ανθρωπότητα ζητήματος – προσέθεσαν τη στήριξή τους στους συναδέλφους τους John Alexander, Joe Hockey και Paul Fletcher, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο την οφειλόμενη τιμή στα θύματα της Πρώτης Γενοκτονίας του 20ου αιώνα.
Οι κοινοβουλευτικές τοποθετήσεις συνέπεσαν με την επίσκεψη στην Καμπέρρα εκπροσώπων από την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας (Armenian National Committee of Australia, ANCA), το Αυστραλιανό Ελληνικό Συμβούλιο (AustralianHellenicCouncil, AHCA) και την Παγκόσμια Ασσυριακή Συμμαχία της Αυστραλίας (Assyrian Universal Alliance o fAustralia, AUAA) με σκοπό την προώθηση της υπόθεσης αναγνώρισης της γενοκτονίας. Η επίσκεψη έλαβε χώρα στα πλαίσιατης Εβδομάδας Προώθησης 2011 (AdvocacyWeek 2011), που διοργάνωσε η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας με σκοπό να προωθήσει την αναγνώριση από το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση της Αυστραλίας των Γενοκτονιών που διέπραξε η οθωμανική Τουρκία.
Αφορά την ιστορία του ιερέα Κυριάκου Ταμουρίδη, γεννημένου το 1900 στο Μιτζιγκέρτ του Καρς (Καύκασος), εγκατεστημένου ως πρόσφυγας του ’22 στο χωριό Ολυμπιάδα της Ελασσόνας, στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, προοδευτικού και επαναστάτη που για να γλυτώσει τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία
-κατέφυγε στο βουνό μαζί με καταδιωκόμενους παλιούς ελασίτες,
-εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας,
-συμμετείχε σε μάχες,
-τραυματίστηκε και
-συλλήφθηκε,
-δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και
-εκτελέστηκε από το αμερικανόδουλο κράτος….
Είναι πολύ σημαντική για ένα κοινωνικό χώρο η υπαρξη σημείων που προσφέρουν σφαιρική και ακηδεμόνευτη ενημέρωση.
Έτσι λοιπόν, διαλέξαμε να σας προτεινουμε δύο τέτοια μπλογκ, που στις ηλεκτρονικές τους σελίδες θα βρει κάποιος χρήσιμες πληροφορίες για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που συμβαίνουν με άξονα τον ποντιακό χώρο και τον ελληνισμό της Ανατολής.
To πρώτο με τίτλο «e-radioakrites news«, ανήκει στο σύλλογο Ακριτών Σταυρούπολης του Πόντου, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη.
Ένα από τα πιο αντιδραστικά και αντιλαϊκά φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας είναι η εμφάνιση ενός αντιπροσφυγικού ιδεολογικού ρεύματος που αμφισβητεί τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολή εις βάρος των γηγενών λαών κατά τη διαδικασία δημιουργίας της εθνικιστικής Τουρκίας και κατασκευής του νέου τουρκικού έθνους. Οι αρχικοί εκφραστές του ρεύματος αυτού χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα που ανάπτυξε ο τουρκικός εθνικισμός για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του και τις γενοκτονίες που διέπραξε. Το φαινόμενο αυτό το έχουμε παρουσιάσει και καταγγείλει έντονα μέσα απ’ το μπλογκ μας.
Το τελευταίο κρούσμα το συναντήσαμε στο περ. ‘Έψιλον», όπου όπως φαίνεται συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση αυτή τα υπολείμματα του αντιπροσφυγικού ρεύματος, που με πρωτεργάτη τον Τ. Κωστόπουλο προσπάθησαν να κωδικοποιήσουν την αντιδραστική επιχειρηματολογία.
Στο κείμενο τουΔημήτρη Αγγελίδη, που ήταν ο δράστης του τελευταίου χτυπήματος, απάντησε και η Μαρίνα Φράγκου, μεταφράστρια του βιβλίου «Not even my name» της Τhea Halο. Το κείμενο αυτό το αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια.
«Συνωστίζονταν»: τα παραλειπόμενα μιας λέξης
Της Μαρίνας Φράγκου*
(Η Μαρίνα Φράγκου είναι Διδάκτωρ Ανθρωπογεωγραφίας, ομογενής από τις Η.Π.Α. που ζει στην Ελλάδα από το 1994. Για τη μετάφραση του αφηγήματος«Ούτε το όνομά μου» τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Μετάφρασης από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας.)
Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να σχολιάσω το άρθρο/παρουσίαση του συντάκτη του «Έψιλον»Δημήτρη Αγγελίδη που δημοσιεύτηκε στις 29 Μαΐου 2011 με τον τίτλο «Η ‘γιαγιά του Πόντου’ αφηγείται, η κόρη της συγγραφεί –ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ». Αντιλαμβάνομαι ότι έχουν παρέλθει αρκετές εβδομάδες από τη δημοσίευση του άρθρου και ζητώ την κατανόησή σας αφού ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να ανταποκριθώ στην ανάγκη σχολιασμού νωρίτερα.
Κάποια ενδιαφέροντα κείμενα περί ποντιακών χορών και διδασκαλίας τους, φεστιβάλ κλπ μας έστειλε ο φίλος Πέτρος Πουταχίδης.
Αν μη τι άλλο, είναι μια ευκαιρία για γόνιμη συζήτηση πάνω στο σημαντικό αυτό θέμα :
«..Όσο δε για το ζήτημα της εμφάνισης των χορευτικών συγκροτημάτων παρατηρώ , επισημαίνω και χαρακτηρίζω ως απαξιωτικό το γεγονός ότι επιμένουμε να εμφανίζουμε τους χορευτές , κυρίως δε τις κοπέλες, ως ομοιόμορφα παράγωγα ανάλογου …ξυλουργικού εργοστασίου ,όπως τα ομοιόμορφα και ως εξ ιδίων διαστάσεων… καδρόνια!
Διερωτώμαι αν το φαινόμενο αναπαριστά κάτι από την παράδοση μας!!!
Δεν μπορώ να φανταστώ κανένα κοινωνικό σύνολο να ντύνεται πανομοιότυπα ( ίδια σχέδια ,ίδια χρώματα κ.λ.π)! Να χτενίζεται πανομοιότυπα (ίδιες κοτσίδες , ίδιοι κότσοι κ.λ.π.)! Να διακοσμείται πανομοιότυπα (ίδιες τάμπλες κ.λ.π.)!..» Συνέχεια →
«Είναι κι άλλα παιδιά στα παραγκάκια του Λονδίνου» Νίκος Παππάς
Ατέλειωτη γύρους καβάλα στη νύχτα
Χάνω την αυγή σε κάθε μου χτύπημα
Χάνω τους φίλους σε κάποιο άλλο πρόσωπο
Χάνω τα ποτάμια στην ίδια θάλασσα
Και με βρίσκουν μόνο οι σπινθήρες
Που κερδίζουν οι οπλές της από τ’ άστρα
Σελήνη κτήνος των ιπποτών
Σμήνος πολικό πασιέντσα δυσανάγνωστη
Ρουμπίνι άρρωστο κατεβασμένο βλέφαρο φεγγαριού
Αφροί στο υγρό καπούλι της νύχτας πού με πάτε:
Και συ αγνή απλή κατάλευκη
Παρουσία που κράτησαν οι καθρέφτες
Αίμα των πιο ωχρών κι αναιμικών μου λογισμών
Βοήθα, Ιόλκη! Ω κυρά των λογισμών μου
Τα όπλα να κερδίσουν ένα βλέμμα μνήμης
Κι ας είναι μια ήττα μέσα στον άγριον άνεμο
Που γυρίζει τα φτερά των ολλαντέζικων μύλων.
Ένα μοναδικό αφιέρωμα για το ζήτημα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών στην Ανατολή θα συνοδεύει ως ένθετο την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» το Σάββατο 28 Μαίου.
Συμμετέχουν ΜΟΝΟΝ Τούρκοι ιστορικοί…
———————————————————————————–
«Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος:
η Γενοκτονία στην Ανατολή»
Mε την εφημερίδα Δρόμος, το Σάββατο 28 Μαΐου, στο ένθετο, οι «Δρόμοι της Ιστορίας» στο 7ο αφιέρωμα τους με τίτλο «Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος: η Γενοκτονία στην Ανατολή», φιλοξενούνται άρθρα ιστορικών και διανοούμενων από την Τουρκία, που διαπραγματεύονται το ζήτημα της μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό έθνος-κράτος και την τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς αλλά και τις άλλες μειονότητες μέσα σε αυτή τη διαδικασία.
.
Στο αφιέρωμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε: Συνέχεια →
Ένα πολύ σημαντικό αφιέρωμα συνοδεύει το σημερινό σαββατιάτικο φύλλο της εφημερίδας «Έθνος». Με τίτλο «Τα άγνωστα ντοκουμέντα του ποντιακού αντάρτικού» παρουσιάζεται μια από τις λαμπρές σελίδες της λαϊκής αντίστασης στο σκληρό τουρκικό εθνικισμό και μιλιταρισμό….
Το ποντιακό αντάρτικο υπήρξε ένα μεγαλειώδες αγροτικό επαναστατικό κίνημα της Μικράς Ασίας με έντονα εθνικοαπελευθερωτικά χαρακτηριστικά. Συγκροτήθηκε ως αντίδραση στην πολιτική της Γενοκτονίας, που είχε αποφασίσει η εθνικιστική εξουσία που οργάνωσε μετά από πραξικόπημα το Κομιτάτο «Ένωση και Πρόοδος». Η πολιτική της Γενοκτονίας είχε αρχίσει να υλοποιείται συστηματικά από το 1914.
Για τις προθέσεις των Νεότουρκων εθνικιστών του «Ένωση και Πρόοδος» και την τεχνητή προσπάθεια δημιουργίας μονοεθνικού κράτους, αλλά και έθνους, ο Τούρκος ιστορικός Ahmet Oral γράφει:
«Μετά από εντολή του Ταλαάτ πασά, που ο ίδιος ήταν πομακικής-αθιγγανικής καταγώγής, συγκροτήθηκε η επιτροπή των τριών διδακτόρων (δρ. Μπαχαεντίν Σακίρ, δρ. Ζιγιά Γκιοκάλπ και ο δρ. Ναζίμ), οι οποίοι συνέταξαν σχετική έκθεση. Το πρόγραμμα αυτό μετά από κάποιες μικρές τροποποιήσεις εξελίχθηκε στην επίσημη ιδεολογία της Ρεμπουπλικανικής Τουρκίας σύμφωνα με την οποία: «Για να γίνουν οι Τούρκοι Έθνος, έπρεπε να κατασχεθούν οι περιουσίες και τα κεφάλαια απ’ τους Ρωμιούς, οι οποίοι θα έπρεπε να εξοριστούν. Για να φτάσουμε στη χώρα του Τουράν και να ενωθούμε μ’ αυτήν, οι Αρμένιοι λόγω των γεωγραφικών ζωνών που ζούν αποτελούν σοβαρό εμπόδιο. Στις περιοχές αυτές απαιτείται η κατάσχεση των περιουσιών τους και η εκκαθάριση των ίδιων. Για τη δημιουργία μιας ομογενοποιημένης κοινωνίας απαιτείται επειγόντως ο εξισλαμισμός των Αλεβιτών. Οι δε Κούρδοι που είναι εγκατεστημένοι σε μια εκτεταμένη ζώνη και διαθέτουν μαχητικό χαρακτήρα, θα πρέπει στη ροή του χρόνου να αφομοιωθούν και να απορροφηθούν μέσα στο τουρκικό στοιχείο.»
Ένα νέο εξαιρετικό βιβλίο παρουσιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη στην Αθήνα…
Το βιβλίο αυτό διαπραγματεύεται τη σημασία της Μνήμης στο τέλος της Νεωτερικότητας και τον τρόπο που τη διαχειρίζονται τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες. Τρεις ιστορικοί επιχειρούν να φέρουν στο φως τις πολιτικές αντιμετώπισης των επίμαχων και τραυματικών γεγονότων που σημάδεψαν την Ιστορία του 20ου αιώνα.
Με ενδεικτικές μελέτες από όλο σχεδόν τον κόσμο -Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ιαπωνία, Κίνα, ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση (σοβιετικός ελληνισμός και σταλινικές διώξεις),Ελλάδα και Τουρκία(γενοκτονία Ποντίων και ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία)- επιχειρούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των πολλαπλών τρόπων αναμέτρησης των σύγχρονων κοινωνιών με τις “σκοτεινές σελίδες” της Ιστορίας τους και ως εκ τούτου στην κριτική διαβούλευση με στόχο την ιστορική αυτογνωσία. Συνέχεια →
H συζήτηση στην Ελλάδα για τη Γενοκτονία που έγινε στην Ανατολή, κρατά ήδη μια 25ετία. Αν εξαιρέσεις κάποιες ελάχιστες φωνές που μιλούν για το πραγματικό ιστορικό πλαίσιο που σχετίζεται με την ενιαία συμπεριφορά των Τούρκων εθνικιστών κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι περισσότεροι εμπλεκόμενοι χάνονται στο τοπικό και το μερικό.
Με μερικό τρόπο ξεκίνησε απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η συζήτηση για τη Γενοκτονία των Ποντίων, για να ακολουθήσει αυτή των Μικρασιατών και μετά των Ανατολικοθρακών. Πρόσφατη θετική εξέλιξη αποτελεί το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο με τίτλο Τρεις γενοκτονίες μια στρατηγική που διοργανώθηκε από προσφυγικές οργανώσεις…. Συνέχεια →
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Του Βλάση Αγτζίδη (*)
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού 
Μέχρι σήμερα ο Γιωρίκας, που έχει αποχωρήσει από την προεδρία της ΠΟΕ και αρκέστηκε στην προεδρία της ψευδώνυμης ΔΙΣΥΠΕ, 
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα πραγματοποιείται στην Άγκυρα με θέμα : «Ο Νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά» στις 9 Απριλίου 2016.
Η Χίλαρι Κλίντον στα απομνημονεύματά της αναφέρεται ειρωνικά στην κρίση των Ιμίων που έφερε την Τουρκία και την Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέμου: «Άκου, πως για κάτι βραχονησίδες όπου δεν ζούνε ούτε κατσίκια, πάει να γίνει πόλεμος!»
Έφυγε από τη ζωή μια σημαντική προσωπικότητα του ποντιακού ελληνισμού, που πρώτος άνοιξε τους δρόμους της επιστροφής στις πατρίδες του μικρασιατικού Πόντου.
Στις 3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης «Γενοκτονίας των Ποντίων». Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Επιτέλους, έστω και καθυστερημένα και έπειτα από πολλά χρόνια, αφού έπρεπε να γίνουν τα επεισόδια στην Πλατεία Συντάγματος, η ΠΟΕ αποφάσισε να καταγγείλει τη συμμετοχή των νεοναζί στις ποντιακές εκδηλώσεις.
Το παρακάτω άρθρο του Vahit Tursun (ελληνόφωνου κατοίκου του Πόντου-σήμερα στη βορειανατολική Τουρκία) δημοσιεύτηκε στo περιοδικό Άρδην, τ.56 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ ’05. Η προσπάθειά του μπορεί να θεωρηθεί, το λιγότερο, συγκινητική. «Τσαραμπούλα» αποκαλείται στα ποντιακά η πυγολαμπίδα
Εκτός από αυτές που θυμόμασταν, εμείς ρωτούσαμε τους δικούς μας που ζούνε στην Ελλάδα και μένανε στην ίδια περιοχή με μας, αν ξέρανε λέξεις οι οποίες δεν χρησιμοποιούνταν καθημερινά, ή και λέξεις που πιθανόν να είχαμε ξεχάσει.
Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ
Εντύπωση προκάλεσε η ξαφνική ματαίωση της εκδήλωσης για τη μνήμη του Κωνσταντινουπολίτη τουρκολόγου, καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου, 
Πολλοί από τους αναγνώστες μας θα θυμούνται εκείνη την περίπτωση με την Pontos-Visa πριν από 5 χρόνια με τις οφσόρ εταιρείες σε κάποια εξωτικά άιλαντς, και την την χρήση του εθνικοπατριωτικού συνθήματος «Ουλ’ εντάμαν» . Με την επίκληση αυτή καλούνταν όλοι οι Πόντιοι (δεξιοί και αριστεροί, γκέι και στρέιτ, άντρες και γυναίκες, ανύπαντρες και παντρεμένες, αγίες και καπάτσες, βόρειες και νότιες, σοβιετοπόντιοι, ελλαδιτοπόντιοι, αμερικανοπόντιοι και «λαζογερμανοί», τανιμανιδικοί και παρχαριδικοί) να δανειστούν από τις τράπεζες και να χρεωθούν αναλόγως για να κονομήσουν κάποιοι απ τις οφσόρ –για τον Πόντο πάντα– παίρνοντας το «κατι τις τους» από την προμήθεια.
Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά Αναστάς): Ένας άγνωστος αγωνιστής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας
Γεννήθηκα το Μάιο του 1907 στη Μικρά Ασία στο Ατσίτενο της Ινέπολης. Γονείς μου ήταν ο Παρασκευάς Γιαννόγλου και η Δέσποινα Σπανοπούλου. Ημασταν τέσσερα παιδιά. Τα δύο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ήταν από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου και τα άλλα δύο κορίτσια από τον δεύτερο γάμο του. Μέχρι τα πέντε με έξι χρόνια μου, η ζωή μας ήταν καλή. Ημασταν στην ίδια γειτονιά Τούρκοι και Έλληνες. Εγώ είχα και μια Τουρκάλα φιλενάδα που ήμασταν πολύ αγαπημένες.
΄Εκανε πολύ κρύο … στο δρόμο από την ταλαιπωρία πέθαιναν κάνα δύο κάθε μέρα!!! Τους θάβαμε και συνεχίζαμε. Τα βράδια βρίσκαμε ένα χάνι και σταματούσαμε, ανάβαμε φωτιά να στεγνώσουν τα ρούχα μας, ξεκουραζόμαστε και όταν ξημέρωνε συνεχίζαμε την πορεία μας. Μετά από μερικά μερόνυχτα φτάσαμε στον τόπο που ήθελαν να μας πάνε, Τατάι το λέγανε. Εκεί είχε μερικές καλύβες, φτιάξαμε και άλλες και πέρασε ο χειμώνας. Το μέρος εκεί ήταν πεδιάδα και εύφορο μέρος και όταν ήρθε η Ανοιξη, άνθισαν τα δέντρα, έκαναν φρούτα – πολλά φρούτα – φυτέψαμε καλαμπόκια, μαναβικά, είχαμε κότες και αρχίσαμε να βρίσκουμε τον τρόπο της ζωής.
Η επιφανειακή προσέγγιση αυτού του θέματος συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Η άρνηση προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων με ψύχραιμο μάτι ή ο κατά περίπτωση κατακερματισμός τους που ενίοτε επιχειρείται συντελεί στην υποβάθμισή τους δεν βοηθά την αλήθεια και αφήνει ελεύθερο χώρο στις εθνικιστικές απόψεις, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε θέματα ιστορικής μνήμης.
Αναγνώριση των Γενοκτονίων κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων ζητούν Αυστραλοί πολιτικοί
Ένα από τα πιο αντιδραστικά και αντιλαϊκά φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας είναι η εμφάνιση ενός αντιπροσφυγικού ιδεολογικού ρεύματος που αμφισβητεί τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολή εις βάρος των γηγενών λαών κατά τη διαδικασία δημιουργίας της εθνικιστικής Τουρκίας και κατασκευής του νέου τουρκικού έθνους. Οι αρχικοί εκφραστές του ρεύματος αυτού χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα που ανάπτυξε ο τουρκικός εθνικισμός για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του και τις γενοκτονίες που διέπραξε. Το φαινόμενο αυτό 
Κάποια ενδιαφέροντα κείμενα περί ποντιακών χορών και διδασκαλίας τους, φεστιβάλ κλπ μας έστειλε ο φίλος 
Πόντος και Αριστερά 
