-Μια αριστεροποντιακή κηδεία!!!

Άιντε, και στα δικά μας σύντροφοι!

 

Ο Καναλιώτης έγραψε:

                           

-Παρατηρώντας την «Αριστερά» του Λάγιου

                                                                       της Σάρας Χαλκίδη

Τέλος Ιούλη και η κοσμική Νάουσα της Πάρου προσπαθεί με δυσκολία να πάρει το  ξένοιαστο καλοκαιρινό της χρώμα. Τα βήματα μας, μας οδηγούν στην αίθουσα τέχνης  «Άγιος Αθανάσιος» όπου η έκθεση γλυπτών του  Δημήτρη Λάγιου με τίτλο Κάτω από το ηφαίστειο ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία .

H ζωή κάτω από το ηφαίστειο δεν είναι εύκολη.  Είναι ζωή με αγωνία και φόβο. Σημεία των καιρών μας;

Ο καλλιτέχνης εκθέτει περί τα δεκαπέντε  κεραμικά  γλυπτά, στη πλειοψηφία τους  ανθρωπομορφικά.  Με σκωπτική μάλλον διάθεση, αφήνει τον παρατηρητή να αναρωτηθεί και να προβληματιστεί σε ζητήματα εξουσίας πολιτικής ή άλλης προέλευσης.

Όπως ήταν φυσικό η «Αριστερά»  τραβάει τη προσοχή μας. Η μορφή του άνδρα, με την οποία ο γλύπτης παρουσιάζει την Αριστερά σηκώνει πολύ σκέψη:

Δυσανάλογα μεγάλο το χέρι της καρδιάς, σηκώνεται ψηλά και μια τεράστια γροθιά δηλώνει την ένταση και τη δύναμη του αγώνα της. Γυμνό και τεταμένο το οστεώδες στέρνο κυριαρχεί με τις διαστάσεις του στο κορμό. Οι σκληρές γραμμές του μαρτυρούν σωματική ταλαιπωρία αλλά και το πάθος της ψυχής που πάσχει να μεταδώσει  τη φόρτιση της. Ο κορμός πατά γερά στη γη, δεν μοιάζει να ταλαντεύεται, να έχει αμφιβολίες. Τα λίγα ρούχα δεν μαρτυρούν επιτήδευση ή πλούτο. Το πρόσωπο σκαμμένο, τα μάτια τεράστια  με βάθος. Ματιά με έννοια κι αγωνία. Μια άδολη απορία σκιάζει το ύφος τους. Τα μήλα του προσώπου έντονα αφήνουν το στόμα να βγάλει δυνατή φωνή, φωνή διαμαρτυρίας. Όμως κάτι του λείπει. Του λείπει το ένα χέρι, χέρι απαραίτητο για τη δημιουργία.

Σε ένα δεύτερο γλυπτό ένας άνδρας κουβαλάει στη πλάτη ένα τεράστιο αυτί.  Οι Έλληνες  μιλάμε πολύ κι ακούμε ελάχιστα, σχολιάζει ο γλύπτης.

-Καλό ταξίδι Βασίλη…

To νέο έπεσε σαν κεραυνός στην αριστεροποντιακη μας παρέα:  «Πέθανε ο Βασίλης ο Τσιπίδης.»  Απίστευτο! Τίποτα δεν προοιώνιζε αυτό το θλιβερό γεγονός.

Ο Βασίλης ήταν ένας από τους παλιούς αυθεντικούς αριστεροπόντιους, που κουβαλούσε μια εμπειρία ζωής που θυμίζει Οδύσσεια.

Μια Οδύσσεια του ελληνισμού παραγνωρισμένη απολύτως απ’ όλους στη μίζερη «μικρή πλην έντιμο» Ελλάδα…

Ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός στο επάγγελμα, γεννήθηκε στο Βατούμι του Καυκάσου το 1946 από Πόντιους πρόσφυγες γονείς, φυγάδες εκεί από το μικρασιατικό Πόντο λόγω της Γενοκτονίας και της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Τον Ιούνη του 1949 ολόκληρη η ελληνική κοινότητα των παρευξείνιων (και των παρά την Κασπία) σοβιετικών περιοχών,  εκτοπίστηκε από τον σταλινισμό στην Κεντρική Ασία.  Έτσι, στα τρία του χρόνια ο Βασίλης θα είναι χαρακτηρισμένος ως «εχθρός του λαού» από τους σταλινικούς εξουσιαστές….

Εκεί, στις στέπες του Καζαχστάν έζησε μέχρι το 1956, οπότε με την αποσταλινοποίηση (20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ) χαλάρωσαν τα απαγορευτικά μέτρα. Κάποιοι λίγοι εκτοπισμένοι κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα. Μεταξύ τους και ο Βασίλης με τη μητέρα του, οι μόνοι που επέζησαν από την οικογένεια που ξεθεμελιώθηκε από τις κακουχίες και τις απανωτές διώξεις. (Oι περισσότεροι πρόσφυγες του συγκεκριμένου προσφυγικού κύματος του ’56 εγκαταστάθηκαν στον Καρέα Αττικής και στη Νέα Βίγλα Άρτας)….

Καμιά πολιτική ενσωμάτωσης και αποκατάστασης δεν υπήρχε για τους νέους αυτούς Πόντιους πρόσφυγες της μικρασιατικής οδύνης. Μόνοι τους, βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις, προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους στην άξενη πατρίδα.

Ο Βασίλης βίωσε έντονα τις άσχημες συνθήκες και πάλεψε σκληρά για να επιβιώσει. Τα κατάφερε σε εξαιρετικά αντίξοo περιβάλλον. Η εποχή της Χούντας άρχισε όταν ο Βασίλης ήταν 21 χρονών. Ευαίσθητος και προβληματισμένος για την κοινωνική αδικία θα ενταχθεί στην παράνομη αντίσταση, θα συλληφθεί, θα βασανιστεί και θα φυλακιστεί από τους ανθρωποφύλακες της ξενοδουλείας.

Αν στα τρία του χρόνια ήταν «πράκτορας του καπιταλισμού» για τους σταλινικούς στην ΕΣΣΔ, στα 20(+) για τους χουντικούς στην Ελλάδα ήταν «πράκτορας του κομμουνισμού» …

Με την αποφυλάκισή του θα  σπουδάσει αυτό που αγαπούσε: ηθοποιός στη Σχολή Κατσέλη και θα το μετατρέψει σε αγαπημένο λειτούργημα. Έπαιξε διάφορους ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, όπως θα δείτε στους παρακάτω καταλόγους.  Χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του στο θεατρικό εγχείρημα του «Ξυπόλητου Τάγματος«…

-Mια μαρτυρία από την Ινέπολη του Δυτικού Πόντου

ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΜΑΚΡΙΔΟΥ – Η «Ιστορία της Ινέπολης«

.

Γεννήθηκα το  Μάιο του 1907 στη Μικρά Ασία στο Ατσίτενο της Ινέπολης. Γονείς μου ήταν ο Παρασκευάς  Γιαννόγλου και η Δέσποινα Σπανοπούλου.  Ημασταν τέσσερα παιδιά. Τα δύο, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, ήταν από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου και τα άλλα δύο κορίτσια από τον δεύτερο γάμο του. Μέχρι τα πέντε  με έξι χρόνια μου, η ζωή μας ήταν καλή. Ημασταν  στην ίδια γειτονιά Τούρκοι και Έλληνες. Εγώ είχα και μια Τουρκάλα  φιλενάδα που ήμασταν  πολύ αγαπημένες.

.

    Ώσπου πήραν τον πατέρα μου στρατιώτη και τον πήγαν μακριά στο Ερζουρούμ. Και μετά από λίγο καιρό πήραμε το μαύρο χαμπέρι ότι σκοτώθηκε.

.

      Από τότε άρχισαν τα βάσανά μας.

.

      Την αδελφή μου τη μεγάλη, τη Σταματούλα, την ζήτησε μία οικογένεια από την Κασταμονή, να δουλέψει σαν υπηρέτρια. ΄Υστερα έφυγε μαζί τους στην Αυστρία. Ο αδελφός μου παντρεύτηκε 18 χρονών και μετά από λίγο τον πήρανε στρατιώτη  και σκοτώθηκε.  Η μάνα μου δούλευε και προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα και να μας ζήσει.

.

1914-1918

      Μία ημέρα οι Τούρκοι στρατιώτες γύριζαν από σπίτι σε σπίτι και φώναζαν: «Ολοι έξω … να φύγετε … θα πάτε πολύ μακριά». Τι να κάνει η μάνα μου; παίρνει ό,τι μπορούσε (τρόφιμα και ρούχα), κλειδώνει το σπίτι και φεύγουμε. Ηταν χειμώνας … μας έβαλαν τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στις βοϊδάμαξες (όσοι βέβαια χωρούσαν) και οι άλλοι περπατούσαν με τα πόδια … τύλιγαν με κουρέλια τα παπούτσια τους για να μην γλιστρούν στο χιόνι.

.

     ΄Εκανε πολύ κρύο … στο δρόμο από την ταλαιπωρία πέθαιναν κάνα δύο κάθε μέρα!!! Τους θάβαμε και συνεχίζαμε. Τα βράδια βρίσκαμε ένα χάνι και σταματούσαμε, ανάβαμε φωτιά να στεγνώσουν τα ρούχα μας, ξεκουραζόμαστε και όταν ξημέρωνε συνεχίζαμε την πορεία μας. Μετά από μερικά μερόνυχτα φτάσαμε στον τόπο που ήθελαν να μας πάνε, Τατάι το λέγανε. Εκεί είχε μερικές καλύβες, φτιάξαμε και άλλες και πέρασε ο χειμώνας. Το μέρος εκεί ήταν πεδιάδα και  εύφορο μέρος και όταν ήρθε η Ανοιξη, άνθισαν τα δέντρα, έκαναν φρούτα – πολλά φρούτα – φυτέψαμε καλαμπόκια, μαναβικά, είχαμε κότες και αρχίσαμε να βρίσκουμε τον τρόπο της ζωής.

.

 .

-Η επικαιρότητα του Μαρξ

• Από ένα αφιέρωμα στην «Ελευθεροτυπία» (Κυριακή 3/3/2013) με άρθρα των Αγτζίδη, Ρινάλντι και Κεφαλή

• Το «Κεφάλαιο» της επικαιρότητας

• Του ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ (*)

• «Η ζωντανή ψυχή του μαρξισμού είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»

• Το 2008-2009, με το ξέσπασμα της νέας κρίσης, λέγεται ότι στη Γερμανία υπήρξε μεγάλη άνοδος των πωλήσεων των έργων του Μαρξ και ιδιαίτερα του έργου του «Το κεφάλαιο», ενώ η εικόνα του πρόβαλε στα εξώφυλλα των πιο έγκυρων περιοδικών. Κατά κοινή ομολογία, στο έργο του Μαρξ μπορούσε κανείς να δει γιατί εκδηλώνονται οι κρίσεις στον καπιταλισμό. Ακόμα και οι αστοί διάβαζαν Μαρξ…
• Πριν από 130 χρόνια, ο πιο πιστός φίλος και συνεργάτης του Μαρξ, ο Φρ. Ενγκελς, μιλώντας πάνω από τον τάφο του Μαρξ τον είχε χαρακτηρίσει μεγάλο επιστήμονα, γιατί με δύο μόνο ανακαλύψεις του διακρίθηκε από τους άλλους: πρώτον, θεμελίωσε την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας και, δεύτερον, αποκρυπτογράφησε το «μυστικό» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας. Ο Ενγκελς, όμως, θεωρεί ότι αυτή δεν είναι η κυριότερη πλευρά του Μαρξ, τονίζοντας ότι ο Μαρξ ήταν βασικά επαναστάτης: «Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που αυτή έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι».

-ΣΥΡΙΖΑ των μελών – ΣΥΡΙΖΑ των Ποντίων

ΣΥΡΙΖΑ των μελών – ΣΥΡΙΖΑ των Ποντίων

Αύριο Κυριακή (14/7/2013) στις 12 το μεσημέρι στο χώρο του κυλικείου του ισογείου του Tάε Κβο Ντο μαζεύονται για συνάντηση οι Πόντιοι του 1ου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

– See more at: http://left.gr/news/syriza-ton-melon-syriza-ton-pontion#sthash.9rGgda7m.dpuf

-Για το Συνέδριο του ΣύΡιζΑ…

Αναγκαίο και κρίσιμο το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

του Νίκου Μιχαλάκη

Ο νέος πολιτικόςφορέας έχει τη δύναμη να συγκρουστεί και να σταματήσει την καταστροφή της χώρας και της κοινωνίας.

Το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γίνεται στην πιο κρίσιμη –μετά την Μεταπολίτευση– περίοδο για τη χώρα μας. Ζούμε μια δομική κρίση του καπιταλισμού, κατά τη διάρκεια της οποίας στην Ελλάδα, με πρόσχημα το χρέος, επιβλήθηκαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές με την υπογραφή μνημονίων που οδήγησαν και οδηγούν τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση.

Πριν από το 2010 το χρέος ήταν 310 δισεκατομμύρια ευρώ και σήμερα, μετά από τρία χρόνια εφαρμογής τους, μειώθηκε μόλις κατά ένα δισ. και ανέρχεται στα 309 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό δείχνει ότι τα μνημόνια δεν εφαρμόστηκαν για να μειώσουν το χρέος, αλλά σκόπευαν αλλού.

-Μια παράσταση για την προσφυγιά στην Κατερίνη

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ, ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

(ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ, 9.30 μ.μ.)

του Αντώνη Κάλφα

Στο βιβλίο μας «Λογοτεχνικές εκδόσεις, μαρτυρίες και αφηγήσεις στην Πιερία (1918-2010)» που εξέδωσε ο Δήμος Κατερίνης (2011) καταγράψαμε δεκαπέντε τίτλους που αποτελούν μαρτυρίες και απομνημονεύματα γύρω από την μικρασιατική καταστροφή και τις δυσκολίες της εγκατάστασης στην νέα πατρίδα κατά τον μεσοπόλεμο, δηλωτικό και της έντονης παρουσίας των προσφύγων από τον Πόντο στην Κατερίνη και την περιοχή της.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα ονόματα:  Δεληγιαννίδης Γ. Νικόλαος (1900, Φάτσα Πόντου-1985, Κατερίνη), Δεληγιαννίδης Θεοφάνης ([1900] Ίσκιλη/Έρπαας Μ. Ασίας- 1979, Κατερίνη), Ελευθεριάδης Ελευθ. Ε. (1910, Λαραχανή Ματσούκας Πόντου-1988, Κατερίνη), Κανταρτζής Ι. Σάββας (1900, Κοτύωρα/Ορντού Πόντου-1985, Κατερίνη) και Χαλκίδης Ευθ. Θεόφιλος (1900, Φάτσα Πόντου-1985, Κατερίνη).

Τα λέω αυτά γιατί η πολύ καλή και συναισθηματικά-πολιτικά επίκαιρη παράσταση που θα δούμε στο Δίον την Παρασκευή στηρίζεται ακριβώς στις μαρτυρίες προσφύγων, αντλημένες από το πολύτιμο τρίτομο βιβλίο της αξέχαστης Έλλης Παπαδημητρίου «Κοινός λόγος», αφηγήσεις δηλαδή, σύντομες και ουσιαστικές, των ίδιων των εμπλεκομένων.

Ξαναγυρίζουμε στην παράσταση. Στην εφημερίδα Εποχή (23 Ιουνίου 2013) ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξηγεί πως και σήμερα, το θέμα του πρόσφυγα και του μετανάστη είναι πάλι επίκαιρο, το ζούμε καθημερινά με ένταση και αγριότητα: «Ένα σοβαρό ποσοστό συμπατριωτών μας αντιμετωπίζει τον ξένο, πρόσφυγα ή μετανάστη, με μεγάλη εχθρότητα. Και δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους ή τους φίλα προσκείμενους στη Χρυσή Αυγή. Αλλά τι να λέμε τώρα! Εδώ η ελληνική κοινωνία αντιμετώπισε με εχθρότητα τα κύματα Ελλήνων προσφύγων που ήρθαν από το ’22 και μετά, από την Μικρασία, την Ανατολή και τον Πόντο. Που ήταν Έλληνες, ομοαίματοι αδελφοί!»

-1925: τιμώντας τα θύματα της Γενοκτονίας του Πόντου

Μπορεί στην Εφημερίδα των Συντακτών να βρήκε βήμα ο Γιώργος Μαργαρίτης για να εκφράσει τις κνάτικές του απόψεις, όμως στη εφημερίδα αυτή εμφανίστηκαν και διαμαντάκια, όπως το παρακάτω κείμενο του Βίκτωρα Νέτα στις 03/06/13:

Μία αυθεντική κατάθεση για τη Γενοκτονία των Ποντίων

Του Βίκτωρα Νέτα

Ξαναφούντωσαν τον περασμένο μήνα με αφορμή την Ημέρα Μνήμης -19 Μαΐου- για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, οι συζητήσεις στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες για μια ιστορική αλήθεια τεκμηριωμένη με στοιχεία, που κάποιοι αυθαίρετα αμφισβητούν. Οταν και οι νέες γενιές των Τούρκων ιστορικών, που αναζητούν την αλήθεια, για όσα συνέβησαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία, αναγνωρίζουν ότι έγινε γενοκτονία Αρμενίων, Ελλήνων Ποντίων και άλλων λαών της Ανατολής -άρχισε το 1913- με στόχο την εθνοκάθαρση, δεν μπορεί η καθηγήτρια της Ιστορίας και βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς κυρία Μαρία Ρεπούση να υποστηρίζει τα αντίθετα.

-Η Εθνική ομάδα των Νέων στην Τραπεζούντα

Με αφορμή την πρόκριση στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Εθνική μας ομάδα των Νέων U20 

Η Τραπεζούντα της Παναγίας

γράφει: Αντώνης Καρπετόπουλος

Η ελληνική αποστολή επέστρεψε πίσω στο Γκαζιαντέπ Σάββατο μεσημέρι, αλλά την Τραπεζούντα θα την έχει πάντα στην καρδιά της, θέλω να πιστεύω. Πρώτοι από όλους θα την έχουν οι νεαροί παίκτες του Κώστα Τσάνα, όχι μόνο γιατί εδώ πέτυχαν την πρώτη πρόκριση στο β γύρο παγκοσμίου Κυπέλλου που έχει πάρει ποτέ ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά και γιατί το τριήμερο εκεί τους έδωσε τη δυνατότητα να αισθανθούν και περισσότερο Ελληνες και ότι παίρνουν μέρος σε ένα μεγάλο τουρνουά.