-Από την Τσιτσιολίνα στο… «Ποτάμι» του Θεοδωράκη

«Το μυστικό ενός δημαγωγού είναι να κατεβάσει τον εαυτό του
στο επίπεδο της ανοησίας του κοινού,
ώστε οι ψηφοφόροι να πιστέψουν ότι είναι
τόσο έξυπνοι όσο αυτός»
Καρλ Κράους –Αυστριακός συγγραφέας

Τον Φεβρουάριο του 2010, λίγο πριν την έλευση του ΔΝΤ, ο Σταύρος Θεοδωράκης σταχυολογούσε φράσεις και κουβέντες που του έχουν μείνει τόσο ανεξίτηλες που τις καταγράφει στο γνωστό πλέον σε όλους “κόκκινο μπλοκάκι” του. Η φράση του Καρλ Κράους, όπως ο ίδιος σημείωνε τότε, ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να την αποχωριστεί.

Από τότε έχουν περάσει χρόνοι τέσσερις, μνημόνια τρία και άλλες τόσες κυβερνήσεις. Ο Σταύρος συνέχιζε να δημοσιογραφεί αδιάκοπα. Οι εκπομπές του, πάντα ένα μνημείο δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Πότε στον φράχτη του Έβρου, και πότε στην Σπιναλόγκα και “το Νησί”. Πότε με τρεις δημάρχους υπόδειγμα, και πότε με τρεις υποψήφιους βουλευτές παράδειγμα. Πότε για να μουντζώσει τις πλατείες και πότε για να αποκαθηλώσει τις θεωρίες συνομωσίας των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πότε με νεολαίους να κραυγάζουν υπέρ του Παπαδήμου, και πότε απέναντι από τον ηγέτη των Ελλήνων νεοναζί Μιχαλολιάκο να κουνά συγκαταβατικά το κεφάλι του για τους φούρνους των Εβραίων που “ήταν μύθος”. Ο Σταύρος ήταν πάντα εκεί που έπρεπε.

-Οι Έλληνες της Ουκρανίας Βρίσκονται σε Δίλημμα

Κείμενο – Φωτογραφίες: Αλεξία Τσαγκάρη Μαρ 10 2014
http://www.vice.com/gr/read/xorio-ellhnwn-ukraine

Εκείνος μου μιλάει μπλέκοντας λέξεις και εκφράσεις στα ρουμέικα και στα ρώσικα. Εγώ του απαντάω στα ελληνικά. Προσπαθεί να ρουφήξει κάθε μου λέξη και κάθε φορά που δεν καταλαβαίνει, με κοιτάζει απογοητευμένος, «δεν θυμούμαι παιδάκι μου, δεν θυμούμαι πια». Κι όμως, ο Στυλιανός Χαμσά, 88 χρονών σήμερα, θυμάται με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα. «Οι γονείς μου ήταν Έλληνες και μετανάστευσαν από την Κριμαία το 1778. Ήμουν μόλις 17 χρονών, όταν έφυγα από το χωριό μου για να πολεμήσω στο μέτωπο, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Άνθρωπος που δεν έχει ζήσει τον πόλεμο, δεν ξέρει τι θα πει πόνος. Και τώρα, λίγο πριν από το τέλος της ζωής μου ζω με τον ίδιο φόβο, με την ίδια αγωνία».

-Η προσφυγική Μνήμη και τι δεν μπορούν να καταλάβουν οι «μεταμοντέρνοι» Ελλαδίτες

Στέφανος Παπαδόπουλος: Βραβείο Ποίησης Jeanette Haien Ballard Writer’s Prize,

Είπε σε συνέντευξή του ο ελληνοαμερικανός ποιητής Στέφανος Παπαδόπουλος: «Η τελευταία μου ποιητική συλλογή, «Η Μαύρη Θάλασσα», εστιάζει αποκλειστικά στους Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προηγούμενά μου, ένα βιβλίο με «σονέτα» που εξερευνά τα όσα υπέφεραν οι πρόγονοί μου. Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στη Σαμψούντα και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τις δοκιμασίες των Ποντίων. Ο πατέρας μου (NONDA 1922-2005), που ήταν από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα στο μεταπολεμικό Παρίσι, ποτέ δεν ξέχασε την ποντιακή του ταυτότητα. Με ενθουσίασε η ιδέα της «κληρονομημένης μνήμης» και αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με συνέδεε τόσο ισχυρά με μέρη και ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω ποιήματα που φαντάζονταν «φωνές» από το παρελθόν να αφηγούνται τις ιστορίες τους, όλα μέσα στο πλαίσιο της φρίκης που ακολούθησε μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης. Τότε, μη έχοντας μια καθαρή εικόνα του πώς έμοιαζε το τοπίο και νιώθοντας ψεύτης, πήρα τη μηχανή μου, ξεκίνησα από την Αθήνα και διέσχισα όλη την Ανατολία και τη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Εξερεύνησα παλιά ελληνικά χωριά, τη γενέτειρα του παππού μου, τα βουνά, την ακτή. Απλά έβλεπα και άκουγα. Καμιά φορά ένιωθα πως η ποίηση είναι ο τρόπος μου για να διατηρώ την παιδική μου ηλικία, να διατηρώ εκείνες τις μνήμες χωρίς την παραλυτική επίδραση της νοσταλγίας....»

-Οι Έλληνες της Μαριούπολης

Έλληνες στην Αζοφική από τον 6ο αιώνα π.Χ.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΛΑ*
από http://kars1918.wordpress.com/2014/03/13/crimea-marioupolis/

ΣΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ «ΓΡΑΙΚΟΙ».
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΔΙΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΙΣΕΣ ΟΜΑΔΕΣ,
ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΑΤΑΡΟΦΩΝΟΥΣ

Η ιστορία των Ελλήνων της Αζοφικής είναι αντικείμενο μελέτης από το 19ο αιώνα. Ομως έως σήμερα κρύβει πολλά αινίγματα. Είναι γνωστό ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν στην Κριμαία από τα βυζαντινά χρόνια. Κάποιοι επιστήμονες, όπως οι Θ. Χαρατχάι και Α. Μπιελιέτσκι, θεωρούν ότι τα λαογραφικά δεδομένα οδηγούν πιο πίσω, στον 6ο αιώνα π.Χ. Στην Κριμαία ζούσαν μέχρι και το 1778, όταν με πρωτοβουλία της Μεγάλης Αικατερίνης 18.394 Ελληνες μεταφέρθηκαν στις βόρειες ακτές της Αζοφικής Θάλασσας.

Εκεί, στις εκβολές του ποταμού Κάλμιους, ίδρυσαν προς τιμήν της Παναγίας την πόλη Μαριούπολη και στη γύρω περιοχή είκοσι ελληνικά χωριά. Με τον καιρό, ο αριθμός των χωριών αυξάνεται και αρχίζουν να βαφτίζονται με ονόματα που προέρχονται από την ελληνική ιστορία: Αθήνα, Χερσόνησος, Μακεδόνοφκα, Βυζάντιο.

Στα επίσημα έγγραφα όλοι αποκαλούνται «Γραικοί». Πολιτισμικά διαιρούνται σε δύο περίπου ίσες ομάδες, τους ελληνόφωνους και τους ταταρόφωνους. Οι ελληνόφωνοι με τη σειρά τους διαιρούνται σε πέντε γλωσσικές υποομάδες και αυτοαποκαλούνται «Ρουμέοις» και «Γραικοέλληνες». Οι ταταρόφωνοι μιλούν διάφορες διαλέκτους της κριμαιοταταρικής γλώσσας και ονομάζουν τον εαυτό τους «ουρούμ», «Γραικοτάταρους» και «Παζαριώτες».

Ελληνική Σοβ. Αυτονομία

-Σκέψεις για το υπαρξιακό αδιέξοδο της Αριστεράς

«Η ανασύνθεση της ουτοπικής σκέψης του 21ου αιώνα έχει μάλλον περισσότερα να κερδίσει από τον σκεπτικισμό έναντι της ιστορίας, παρά από τη διαρκή αναπόλησή της. Αρκεί οι φιλοδοξίες των σκεπτικιστών να μην περιορίζονται στην επιβεβαίωση των δυσοίωνων προβλέψεών τους.»

Κωστής Καρπόζηλος: Παγιδευμένοι στην ιστορία

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του απόστολου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν.

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με ένα σύντομο κείμενο στον Guardian ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν.^[1] Η επιλογή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φαντάζει λογική: ο Αλέξης Τσίπρας προέρχεται από τη χώρα που βρίσκεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκπροσωπεί την κοινωνία που έχει υποστεί τις σοβαρότερες συνέπειες από την κρίση της Ευρωζώνης και συμβολίζει την αριστερά εκείνη που κατάφερε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό πόλο έναντι των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας.

-Ας θυμηθούμε το Σοχούμι

Μια συνέντευξη με τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Ανθηρή η «Μικρή Ελλάδα» στο Σοχούμι Αμπχαζίας

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ

Γεννήθηκε στο Σοχούμι της Αμπχαζίας και έζησε εκεί μέχρι να τελειώσει το Λύκειο. Μετά έφυγε στη Μόσχα για σπουδές στο Χρηματοοικονομικό Πανεπιστήμιο. Εργαζόταν στα κεντρικά γραφεία της κρατικής Τράπεζας της Μόσχας. Αλλά ποτέ δεν έχασε την επαφή με την πατρίδα του.

Ο Γιώργος Γρηγοριάδης το 1987 δίδασκε τη νεοελληνική γλώσσα στο Σοχούμι σε τάξη του Β’ Μεσαίου Σχολείου της πόλης.

– Πότε ήρθατε εδώ;

«Μόνιμα ήρθα το 1992. Η πρώτη φορά που μπόρεσα να ταξιδέψω εδώ μόλις άλλαξε η σοβιετική νομοθεσία περί ταξιδιών στο εξωτερικό ήταν το 1988».

– Η ιστορία της πόλης;

«Η σημερινή πόλη του Σοχούμι είναι κτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής Διοσκουριάδας. Το Μεσαίωνα η Αμπχαζία επί αιώνες ήταν τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ο ελληνισμός τότε συνέχιζε να ανθεί εκεί. Ο ντόπιος πληθυσμός εκχριστιανίστηκε. Μετά την κατάκτηση της Αμπαζίας από τους Οθωμανούς ο αμπχάζικος πληθυσμός επί το πλείστον εξισλαμίσθηκε. Το 1810 η Αμπχαζία ως δουκάτο έγινε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι ρωσικές αρχές άρχισαν να προσελκύουν χριστιανικό πληθυσμό στην Αμπχαζία με τις πολλές διευκολύνσεις που του παρείχαν. Ετσι 300 ελληνικές οικογένειες από τα νησιά του Αιγαίου κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα μετοίκισαν στην Αμπχαζία. Αργότερα άρχισε η μαζική εποίκιση της περιοχής από τους Ελληνες του Πόντου με τη δημιουργία πάνω από 50 χωριών».

– Η ελληνική κοινότητα;

-Oι Έλληνες της Μαριούπολης καταγγέλλουν την ψευτοΔΙΣΥΠΕ του Παρχαρίδη

Όταν οι ανεύθυνοι μιλούνε για ευθύνη

Η καταστροφή της προσπάθειας για δημιουργία τριτοβάθμιου οργάνου του ποντιακού ελληνισμού υπό την επωνυμία Διεθνής Συνομοσπονδία Ποντιακού Ελληνισμού (ΔΙΣΥΠΕ) ακυρώθηκε εξαιτίας της λυσσασμένης επιμονής του επί τρεις θητείες προέδρου της ΠΟΕ κ. Παρχαρίδη. Καθώς το καταστατικό απαγόρευε τέταρτη θητεία, θέλησε ο ανεκδιήγητος να διατηρεί μια καρέκλα για τον εαυτό του. Και έτσι επέλεξε να διεκδικήσει την προεδρεία στην υπό δημιουργία ΔΙΣΥΠΕ.  Φυσικά δεν του βγήκε. Γιατί όσοι ήξεραν, δεν ήθελαν η  ΔΙΣΥΠΕ να έχει την κατάντια της ΠΟΕ. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Ο Παρχαρίδης και οι φίλοι του, που δυστυχώς είναι αρκετοί και πονηροί, ήρθαν σε απόλυτη ρήξη με τις ποντιακές ομοσπονδίες της πρώην ΕΣΣΔ. Και όταν δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν συσχετισμούς υπέρ του προσώπου του, άρχισαν τα γνωστά τανιμανιδικά νομικίστικα κόλπα. Το αποτέλεσμα ήταν να αποχωρήσουν οι ομοσπονδίες της πρώην ΕΣΣΔ…

Μετά από μια μεγάλη περίοδο απραξίας, επιχείρησε ο Παρχαρίδης με βιτρίνα άλλον έναν αντίστοιχο, τον Αντωνιάδη, να ξαναζωντανέψουν το πτώμα της ΔΙΣΥΠΕ με την συνεπικουρία  των «κολλητών» του από Αμερική και Γερμανία. Όλοι αυτοί, την προηγούμενη περίοδο, είχαν απαραδέκτως κινδυνολογήσει, ελεεινολογήσει και υποτιμήσει τους Έλληνες της πρώην ΕΣΣΔ. Ο ενδοποντιακός ρατσισμός βρήκε την αποθέωσή του εκείνη την εποχή: «Ε όχι και να αφήσουν αυτοί οι ευρωπέοι Πόντιοι την ηγεσία στους Ρωσοπόντιους!!!»

Και τώρα, αφού η ΠΟΕ με άλλες 2,5 ομοσπονδίες εξίσου ανεύθυνων, συνέστησε παγκόσμιο όργανο και -ως αποκορύφωμα του θράσους, ή μάλλον καλύτερα: της αφέλειας και της χαζομάρας- έστειλε επιστολή σ’ αυτούς που συκοφάντησε και ανάγκασε να αποχωρήσουν για να τους διαβεβαιώσει για την αγάπη, τα πατριωτικά αισθήματα και την «ευθύνη»  προς αυτούς. Η Ομοσπονδία των Ελλήνων της Ουκρανίας     απάντησε με τον παρακάτω τρόπο στους Πόντιους παλιοελλαδίτες (και συνεπικουρούντες) που έχουν καταστρέψει κάθε δυνατότητα σοβαρότερης παρέμβασης.

—————————–

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ 

Μαριούπολη, 07-02-2014

Προς: Διεθνή Συνομοσπονδία Ποντίων Ελλήνων
Αρ. πρ. 16

κο Γ. Παρχαρίδη,  κ. Αντωνιάδη

Διαβάζοντας την επιστολή σας από τις 27-01-2014 (αρ.πρ. 16 ) αισθάνθηκα πόνο και ντροπή και πρώτα απ΄ όλα για σας τους ίδιους.

Η επιστολή θα έπρεπε να είχε αρχίσει από την ανάλυση των λαθών σας, που ήταν θανατηφόρα για το ΔΙ.ΣΥ.ΠΕ. Χάρη στις ασυγκράτητες φιλοδοξίες σας και στην επιδίωξη σας να κατέχετε τις καθοδηγητικές θέσεις, εσείς διαλύσατε την Παγκόσμια οργάνωση Ποντίων, την οποία εμείς με τόσο κόπο συγκεντρώσαμε.

Και εσείς τώρα με τι συνείδηση γράφετε «…έχοντας πλήρη συναίσθηση των ευθυνών που αναλαμβάνει αλλά και του όγκου των προβλημάτων που απασχολούν τον Ποντιακό Ελληνισμό»; Με αυτή την «ευθύνη» εσείς συζητούσατε με τον Πρωθυπουργό συμπεριλαμβανομένου και το θέμα των ελλήνων μεταναστών;

-Οι ελλαδίτες Πόντιοι και οι Έλληνες της Κριμαίας

Ένα έγκλημα διαρκείας!

Ενώ η  Ουκρανία συνταρράσεται, η Κριμαία απειλείται με πόλεμο, οι νεοναζί Ουκρανοί στοχοποιούν τις μειονότητες, οι Ρώσοι, οι  Αμερικανοί και οι Γερμανοί παίζουν τα γεωπολιτικά τους παιχνίδια, ετοιμάζοντας νέες Αμπχαζίες, νεκρούς και πρόσφυγες, οι ελλαδίτες Πόντιοι των Παρχαρίδη-Τανιμανίδη τί κάνουν μπροστά στη νέα απειλή;

-Αναπτύσσουν διαδικασίες ανάδειξης των ζητημάτων;
-Ευαισθητοποιούν την κοινή γνώμη;
-Πρωτοπορούν σε κινήματα αλληλεγγύης;

Ή μήπως κάποιοι ακονίζουν  χαρούμενοι τα μαχαίρια και τρίβουν την κοιλιά τους ονειρευόμενοι νέα προγράμματα και κονόμες μαζί με κάποιον νέο Ξυνή;

Ή κάποιοι άλλοι βλέπουν τους ομογενείς συμπατριώτες μας, όπως τους Πακιστανούς στην τηλεόραση;

Και αν για την πρώτη ερώτηση-υπόθεση ερωτούνται οι παλιοί νταβατζήδες του «οργανωμένου» ποντιακού χώρου, για τη δεύτερη υπονοούνται οι νέοι, οι της ΠΟΕ, αυτούς που γέννησε η αθλιότητα του κ. Παρχαρίδη (και των υποτακτικών του), με το δεσποτικό τρόπο λειτουργίας, με την κήρυξη ενός ενδοποντιακού εμφύλιου πολέμου, με την ανάδειξη και τη χρησιμοποίηση της αθλιότητας της ψευτιάς και  της λωποδυσιάς, με την χειρότερη μορφή κακεντρεχούς συνδικαλισμού, με την περιφρόνηση των νεοπροσφύγων, τους οποίους εκμεταλλεύτηκε οικονομικά και το χειρότερο: έκοψε κάθε σχέση με τους Πόντιους της πρώην ΕΣΣΔ καταστρέφοντας για εγωιστικούς λόγους, με την απίστευτη μικρομυαλιά και μωροφιλοδοξία που τον χαρακτηρίζει, το φιλόδοξο πείραμα της ΔΙΣΥΠΕ.

Kαι φυσικά από την κριτική δεν θα έπρεπε να απουσιάζουν οι πασοκογενείς πρώην ιδιοκτήτες του ποντιακού χώρου της Αθήνας, που αφού τον εξευτέλισαν προτάσσοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα, τον παρέδωσαν στη συνεργασία σταλινικών-ακροδεξιών…

Βεβαίως, συνυπεύθυνοι στο έγκλημα  της καταστροφής της  παγκόσμιας ποντιακής οργάνωσης –που τόσο απαραίτητη είναι στις σημερινές συνθήκες– είναι και οι συνεργοί του κ. Παρχαρίδη, οι εξ Αμερικής και Γερμανίας σφουγκοκωλάριοι.