-Πρωτομαγιά του ’44 στην Καισαριανή

«….Την πρωτομαγιά 1944 πήραν διακόσους από το στρατόπεδο του Χαϊδαριού και τους σκοτώσαν αράδα στο σκοπευτήριο της Καισαριανής.

Φορτώσαν τα πτώματα, ζεστά σε καμιόνια και τα περάσαν μέσα από το συνοικισμό, τρέχαν ποτάμι τα αίματα όθε περνούσαν, κι ο κόσμος έκλεινε τα παράθυρα δε βαστούσε να βλέπει….»

-Ελλάδα και ΑΕΚ: Μια άλλη άποψη

Ελλάδα και ΑΕΚ: βίοι παράλληλοι

Του Αθανάσιου Γραμμένου

Η παρακμή είναι το τέλος ενός κατηφορικού δρόμου. Στην Ελλάδα, ο κατήφορος του μεταπολιτευτικού αίσχους ήταν αργός, στην αρχή εκδικητικός, ύστερα λάγνος και καταλήγει εξευτελιστικός κι επίπονος. Ο ελληνικός αθλητισμός είναι ένα κατεξοχήν παράδειγμα φρίκης, ανομίας και ασυδοσίας της σύγχρονης ελλαδικής πραγματικότητας. Στην εποχή των παχέων αγελάδων, η φούσκα της οικονομίας διόγκωσε και τα αθλητικά οικονομικά μεγέθη τόσο ώστε ζήσαμε περιόδους που ένας μέτριος αθλητής του μπάσκετ ή του ποδοσφαίρου αμοιβόταν τόσο καλά που ένας χρόνος «εργασίας» έφτανε να τον εξασφαλίσει για όλη του την ζωή. Ποιός άραγε πλήρωνε αυτή την υπεραξία;

Κάποτε, η οικογένεια του επιχειρηματία Γιάννη Φιλίππου -ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς της χώρας- αγόρασε την ΚΑΕ ΑΕΚ, σε άθλια οικονομική κατάσταση, με τον κίνδυνο του υποβιβασμού στην Α2 σχεδόν βέβαιο. Μέσα σε λίγο καιρό,  η νέα Διοίκηση ξεχρέωσε παλιές οφειλές, μίσθωσε το ΟΑΚΑ και μετέφερε εκεί την έδρα της ομάδας, μετέγγραψε στον σύλλογο τους καλύτερους παίκτες της εθνικής ομάδας των Εφήβων που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο το 2005 και ακολούθησε την φιλοσοφία της στήριξης των Ελλήνων παικτών ώστε δημιούργησε μια ομάδα με ελληνικό πυρήνα και λίγους -πλην καλούς- ξένους. Παράλληλα, καταξιωμένοι προνονητές όπως ο Σούμποτιτς, ο Ιωαννίδης και ο Σάκοτα συνετέλεσαν ώστε σταδικά η ΑΕΚ να καθιερωθεί στις μεγάλες ομάδες της Ελλάδας και της Ευρώπης και κατέκτησε δύο κύπελλα Ελλάδος, ένα Κύπελλο Ευρώπης, έφτασε δύο φορές στο Final Four της Euroleague (την μία στον τελικό) και το σημαντικότερο, κατέκτησε μετά από τριάντα χρόνια το Πρωτάθλημα Ελλάδος με έναν ανεπανάληπτο θρίαμβο σε βάρος του Ολυμπιακού.

-Οι τουρκομουσουλμάνοι, οι τουρκόσποροι απ’ το Βιετνάμ και ο Έλλην γαμίκουλας «Ιός»….

anti-virus1

Δεν ξέρουμε πόσο αντιαισθητικός είναι ο τίτλος που επιλέξαμε μεταξύ άλλων, που ανήκαν σε μεγάλη γκάμα θεμάτων, όπως  «Ο Βασιλική και η Κλέων» ή «Ποιός θυμάται τον ‘Ιό’;;» ή «Δουλειά δεν είχε ο διάολος….» ή «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλήν του» ή «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας….» ή «Ιός-Χρυσή Αυγή: συμμαχία κατά του κοινού εχθρού;;» κ.ά.

Αλλά ο τίτλος είναι το τελευταίο ζήτημα που μας απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς θα αναφερθούμε σε μια ομάδα χιλιαστών της αριστεράς, που δε διακρίνεται καθόλου για το χιούμορ της. Παρότι έχουν κάνει πολύ σοβαρές και χρήσιμες έρευνες για πολιτικά και ιδεολογικά  ζητήματα που αφορούν την ακροδεξιά, τον εθνικισμό, τον εθνολαϊκισμό και τις υπόγειες διασυνδέσεις των παρακρατικών, έχουν κάνει απίστευτα «σφάλματα» όσον αφορά την αντιμετώπιση των δικών μας ιστορικών θεμάτων (πριν μετατραπούμε σε  πρόσφυγες) και έχουν κάψει μυαλά ανθρώπων για τα θέματα αυτά.

Πιθανόν να μας ρωτήσετε «προς τι όλα αυτά σε μια εποχή που το φασιστικό τέρας σήκωσε το κεφάλι και μας απειλεί;» 

Θα σας απαντήσουμε: «Έλα ντε; Εκεί που πήγαμε να ξεχάσουμε τελείως το ζήτημα αυτό, μας το θύμισαν οι ίδιοι. Ίσως γιατί πάντα ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο του εγκλήματος (ζητώντας δικαίωση!!)» 

Γι αυτό ας πάμε στην ουσία της υπόθεσης. Είναι γνωστή η καταγγελία που έχουμε κάνει από την πρώτη μέρα που άνοιξε αυτό το μπλογκ για τον τρόπο που οι κάποιοι Νεοέλληνες (παλιοί και νέοι, ψώνια και έξυπνοι, αριστεροί και δεξιοί, φιλομεταξικοί και φιλοζαχαριαδικοί, φιλομοναρχικοί και φιλοτροτσκιστές) αντιμετώπιζαν με εντυπωσιακή ομοφωνία τη Μικρασιατική Καταστροφή, βολεύοντάς την κατά το δοκούν στις ιδεοληψίες τους, αναπαράγοντας μοντέλα του τουρκικού εθνικισμού,  κ.λπ. κλπ. κ.λπ.  Όλα αυτά έχουν τύχει σοβαρότατων αναλύσεων, κριτικής αναφοράς (εφόσον ακόμα επιτρέπεται η κριτική), δημοσιογραφικών επισημάνσεων, ευφυολογημάτων ανώνυμων σχολιαστών. Όλα αυτά λοιπόν τα μάζεψαν οι «Ιοί+αλληλέγγυοι» στο καταγγελτικό τους κείμενο και τα πρόσφεραν στους αναγνώστες τους ατάκτως ριγμένα σ’ έναν εκπληκτικό αχταρμά, για να αποδείξουν ότι τους συκοφαντούμε με βασικό-γαμάτο επιχείρημα ότι για τη Μικρά Ασία  τον όρο «Βιετνάμ των Ελλήνων» τον χρησιμοποίησαν αποκλειστικά και μόνο  για να παρουσιάσουν τα εγκλήματα των Ελλήνων στρατιωτών κατά των «τουρκομουσουλμάνων» κατά την αποχώρησή τους τον Αύγουστο του 1922 και ουχί για τους Μικρασιάτες-Ποντίους κ.ά.  Μόνο που ξέχασαν ότι πριν από 21 χρόνια οι ίδιοι ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ την ίδια άποψη (ούτε οι «Ιοί», ούτε οι «αλληλέγγυοι»). Την άποψη αυτή την ανακάλυψαν 21 χρόνια μετά και την παρουσίασαν με ιδιαίτερη πίστη και θράσος, μπερδεύοντας τα πάντα, ανακατεύοντας διαφορετικής υφής, ποιότητας και άποψης θέματα,  δαιμονοποιώντας τελικά τη διαφορετική άποψη.

Όντως!  Μεθοδολογία  «Ιού»  100%.

-Χουντική πρόκληση από τον ‘Εθνικό Κήρυκα»

Σε μια πρωτοφανή πρόκληση ενάντια στον ελληνικό λαό (Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς) προχώρησε ο εκδότης της ελληνοαμερικανικής εφημερίδας Εθνικός Κήρυξ ανήμερα της καταραμένης επετείου του πραξικοπήματος, που είχε ως αποτέλεσμα οι ελληνόφωνοι στρατιωτικοί, πράκτορες της CIA:

–να επιβάλουν αναίτια δικτατορία στον ελληνικό λαό,
–να αποκόψουν για μια 7ετία την Ελλάδα από την υπόλοιπη Ευρώπη,
–να δρομολογήσουν εξελίξεις που οδήγησαν στην προδοσία της Κύπρου
–να διακηρύξουν ότι ο  στόχος τους ήταν η δημιουργία μιας ελληνοτουρκικής ομοσποδίας,
–να επιτρέψουν την τουρκοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας της ελληνικής Θράκης,
–να συνεχίσουν και να εντείνουν την πολιτική καταπίεσης της προσφυγικής Μνήμης,
–να απαγορεύσουν τη λειτουργία των ποντιακών και  μικρασιατικών συλλόγων, την περιουσία των οποίων κατάσχεσαν,
–να καταστείλουν με βίαιο και αιματηρό τρόπο τις δημοκρατικές διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού και εν τέλει
–να μεταβάλουν την Ελλάδα σε αμερικανική μπανανία της Ευρώπης.

-Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο. Eνάντια στη μεταμοντέρνα αναθεώρηση…..

«Αριστερά και Αστικός Πολιτικός Κόσμος, 1940-1960»

Τετάρτη 17 Απριλίου-Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ένα Ιστορικό Συνέδριο στο Πάντειο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η επιστημονική παραγωγή και η έρευνα αναφορικά  με την Ιστορία της δεκαετίας του 1940 συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μίας πλειάδας νέων ερευνητών, ενώ το ενδιαφέρον αυτό έχει περάσει και στην δεκαετία του 1950 όπου η αντίστοιχη ενασχόληση παρέμενε μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη. Στόχος του Συνεδρίου είναι να αποτυπώσει αυτή την έρευνα.

Παράλληλα έχει επίμονα καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι είναι πλήρης η παραγωγή της ιστορικής γνώσης της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε μια αλλαγή του μεθοδολογικού παραδείγματος και του επιστημονικού προτύπου, στη βάση μεταμοντέρνων προσεγγίσεων, που υποβάθμισαν τον ταξικό παράγοντα και τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, δημιουργώντας παρανοήσεις ή αναπαράγοντας ξεπερασμένα πλαίσια ανάλυσης.

Έτσι, μέσα από τη μονόπλευρη απόδοση ιστορικού βάρους σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και βιώματα που αφορούσαν στην ατομική εμπειρία και αποθέωναν ως ιστορική πηγή την «μαρτυρία», αναπαράχθηκε υπόρρητα η λογική των «εγκλημάτων» της Αριστεράς, ανασταίνοντας την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, τότε που την παραγωγή του «ιστορικού» λόγου αναλάμβανε ο στρατός και οι κρατικές Επιτροπές Ασφαλείας. Μοναδικός στόχος να αναζητηθούν οι βίαιες επιβεβαιώσεις της λογικής των «τριών γύρων», ώστε να «προστατευθεί» το έθνος και νομιμοποιηθεί ο κατατρεγμός κατά των οπαδών της Αριστεράς.

-Μ’ αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ

Το σωστό τηλεφώνημα ενός ναυαγού

 του Χρήστου Κεφαλή*

Ανησυχούσα πολύ για την τύχη του. Ήξερα ότι ήταν ένας από τους επιβάτες του υπερωκεάνιου Greece που ναυάγησε στην καταραμένη νήσο των Αζορών. Ωστόσο, πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε και καταχάρηκα μαθαίνοντας ότι ήταν ζωντανός. Ο φίλος μου μού αφηγήθηκε μερικές άγνωστες πτυχές της υπόθεσης οι οποίες περιέργως αποσιωπήθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Όπως είναι γνωστό, το καράβι έπεσε σε ξέρα και άρχισε να βουλιάζει ανήμερα της 1 Απρίλη, σε συνθήκες άγριας θύελλας και τρικυμίας, με ανέμους άνω των 11 μποφόρ. Η απόσταση από τη στεριά δεν ήταν μεγάλη, αλλά τα κύματα ήταν τόσο πελώρια και η θάλασσα τόσο ανταριασμένη που μπορούσε να βυθιστεί από στιγμή σε στιγμή. Οι επιβάτες κινδύνευαν άμεσα. Μερικοί έπεφταν απελπισμένοι στη θάλασσα και πνίγονταν, ενώ εκείνοι που κατάφερναν και έμεναν πάνω στο καράβι, όπως ο φίλος μου, φώναζαν απεγνωσμένα για βοήθεια πριν τους σκεπάσουν οριστικά τα κύματα. Κραυγές απόγνωσης γυναικών και παιδιών, γέρων και νέων, έσχιζαν τον αέρα.

Από τη στεριά είχαν ξεκινήσει μερικά καΐκια και ναυαγοσώστες με σχοινιά, αλλά και η δική τους κατάσταση δεν ήταν ρόδινη. Κάποια καΐκια ανατρέπονταν, κάποιοι ναυαγοσώστες πνίγονταν και άλλοι γύριζαν πίσω άπραγοι. Ωστόσο, ένα-δυο καΐκια κατάφεραν να πλησιάσουν επιτέλους το καράβι και ήταν έτοιμα να μαζέψουν τουλάχιστον μερικούς ναυαγούς, δίνοντας ελπίδα και στους υπόλοιπους.

Στο μεταξύ –και αυτή είναι η κρίσιμη λεπτομέρεια που αποκρύφτηκε από τα ΜΜΕ– σε μια γωνιά της παραλίας είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά ιδιόρρυθμοι ναυαγοσώστες, ντυμένοι με κατακόκκινες στολές, από μια ελληνική γκρούπα που βρισκόταν τυχαία στην περιοχή. Οι ναυαγοσώστες αυτοί δεν επιχειρούσαν να πέσουν στη θάλασσα ή να μπουν σε ένα καΐκι για να βοηθήσουν να σωθεί ο κόσμος, όπως οι υπόλοιποι. Αντίθετα, περιορίζονταν να δίνουν οδηγίες στους ναυαγούς από τη στεριά. Ο φίλος μου συγκράτησε σχεδόν αυτούσια τα λόγια τους, που του έκαναν τεράστια εντύπωση.

«Ε, φίλοι ναυαγοί», φώναζαν οι ναυαγοσώστες με τα κόκκινα. «Αν θέλετε να σωθείτε, πρέπει να καταλάβετε πρώτα μερικά σημαντικά πράγματα.

Το πρώτο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι το ναυάγιο του καραβιού σας δεν είναι τυχαίο. Το προκάλεσαν ο καπετάνιος και η πλοιοκτήτρια εταιρία, που επίτηδες έριξαν το πλοίο στην ξέρα, για να εισπράξουν αφού βουλιάξει την τεράστια ασφάλειά του. Γι’ αυτό, αν θέλετε να σωθείτε, δεν πρέπει να έχετε την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πλοίαρχο και τους ναύτες του, ούτε να υπακούετε στις οδηγίες τους.

Το δεύτερο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι και οι ψευτο-ναυαγοσώστες που έρχονται δήθεν για να σας σώσουν, είναι επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, τσιράκια της πλοιοκτήτριας εταιρίας. Ο πραγματικός στόχος τους δεν

-Mια μαρτυρία από το αντάρτικο του Πόντου

ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣ Γ. ΙΩΑΝΝΙΔΗ (ΤΖΟΛΟΒΕΚ)

του Χρήστου Κοζαρίδη

.

Πριν από λίγα χρόνια ο Ιωαννίδης Γεώργιος, γιός του Αναστάς Ιωαννίδη από το χωριό Παράδεισος Καβάλας, ήρθε στο ιατρείο κρατώντας στα χέρια του ένα τετράδιο.

.

«Είναι οι αναμνήσεις του πατέρα μου γιατρέ», μου είπε βαθειά συγκινημένος και επειδή ξέρω πως γράφεις βιβλία θεώρησα πως μόνο εσύ θα μπορούσες να το αξιοποιήσεις και να τιμήσεις όπως θα έπρεπε τον πατέρα μας. Συνέχισε να λέει πως «ήρθαν πολλοί γι’ αυτό το βιβλίο, άλλοι θέλησαν να πληρώσουν τον γέρο( έτσι τον χαρακτήριζε ο ίδιος), ήρθαν στρατιωτικοί, πολίτες διάφοροι, το διάβασαν αλλά ποτέ δεν είδαμε κάτι γραμμένο σε ένα περιοδικό σε μία εφημερίδα ή σε ένα βιβλίο».

.

Το πήρα στα χέρια μου συγκινημένος όχι για τα καλά του λόγια, αλλά επειδή για πρώτη φορά στα χέρια μου είχα μία προσωπική μαρτυρία καταγραμμένη από τον ίδιο για το αντάρτικο του Πόντου. Αν και δεν είμαι Πόντιος στην καταγωγή, ασχολούμαι περισσότερο με την συγγραφή βιβλίων για τη Θράκη λόγω καταγωγής, η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο μου από το Γιώργη Ιωαννίδη, με ανάγκασε να δεχτώ και κατ’ επέκταση να ασχοληθώ με τις καταγραμμένες αναμνήσεις του Αναστάς ή Τζολοβέκ. Στο πρώτο ξεφύλλισμα του τετραδίου, που έγινε αυθημερόν έμεινα εμβρόντητος από την καθαρή γραφή του. Όπως με πληροφόρησε ο Γιώργης ήξερε να γράφει ελληνικά, τουρκικά και οθωμανικά. Σπάνιο για την εποχή του.

.

Αυτό το διαπίστωσα αμέσως ανατρέχοντας στις σελίδες του τετραδίου όπου και διαπίστωσα πως στις σελίδες 90, 98,99,127, είχε κείμενα στην οθωμανική γραφή, αμέσως από κάτω στην τουρκική γλώσσα με ελληνικούς χαρακτήρες και πιο κάτω εξηγούσε στα ελληνικά τα κείμενα αυτά.

.

Ποιος είναι όμως ο Αναστάς Ιωαννίδης ή Τζολοβέκ. Γεννήθηκε στα 1896 στο μαχαλέ Κιρπιγικλάρ της κοινότητας Κουρού Κοκτζέ- (Kurugökçe) της περιφέρειας Σαμψούντας. Το χωριό βρίσκετε λίγα χλμ από τον παραλιακό δρόμο Σαμψούντας (Samsun)-Μπάφρας(Bafra). Ορεινό χωριό σκαρφαλωμένο σε μία πλαγιά του βουνού Κεμπζέν νταγ  της οροσειράς Canik Daĝları.

.

Από μικρός δούλευε μαζί με τα αδέλφια του στις δουλειές της οικογένειας, το μυαλό του όμως ήταν συνεχώς στο σχολείο και στο διάβασμα. Όταν ήταν στην Δ’ τάξη του σχολείου, ήρθε στο χωριό τους εκπρόσωπος από την μητρόπολη Σαμψούντας, που καλούσε τα παιδιά αν θέλουν να συνεχίσουν την εκπαίδευση τους στα σχολεία της πόλης. Άρα το σχολείο του χωριού ήταν ένα κοινό Γραμματοδιδασκαλείο. Αυτός πήρε την απόφαση να πάει στην πόλη και μία νύχτα έφυγε κρυφά από το σπίτι του. Από μικρός έδειχνε πως ήταν ανήσυχο πνεύμα. Όταν οι αδελφοί του μετά από λίγες μέρες τον βρήκανε έξω από το σχολείο της πόλης και του ζήτησαν να επιστέψει στο χωριό και στα ζώα της οικογένειας αυτός τους αντέταξε πως θα επιστρέψει μόνο αν τον αφήσουν να παρακολουθεί τα μαθήματα έστω του τουρκικού σχολείου. Τα αδέλφια του δέχτηκαν σκεπτόμενοι μάλλον πως γρήγορα θα εγκατέλειπε το σχολείο. Όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο, όχι μόνο ολοκλήρωσε τις σπουδές του, αλλά παράλληλα έμαθε και τα ελληνικά αυτοδίδακτος.

.

-Θυμόμαστε τον αγωνιστή Σίμο Κερασίδη

Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας σας καλεί στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον συντοπίτη Τουμπιώτη Αγωνιστή της Αντίστασης Σίμο Κερασίδη, με αφορμή στην συμπλήρωση 70 χρόνων από την δολοφονία του. Επίσης στην ταυτόχρονη βιβλιοπαρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος «Στο ρύγχος του λύκου» του θεσσαλονικιού λογοτέχνη Σίμου Κερασίδη (ανιψιού του δολοφονηθέντα αγωνιστή), στο οποίο κεντρικός ήρωας είναι ο δολοφονημένος αγωνιστής.

Ο Σίμος Κερασίδης υπήρξε πρωτοπόρος αγωνιστής του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ στην δεκαετία του ΄30 και ένας από τους πρώτους ηγέτες που οργάνωσαν την αντίσταση στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στην Μακεδονία ενάντια στους Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές.

Υπήρξε, δραστήριο μέλος των πρώτων αντικατοχικών ενεργειών και σαμποτάζ και συνιδρυτής της πρώτης ενωτικής αντιστασιακής οργάνωσης «Ελευθερία» στην Θεσσαλονίκη που έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του ΕΑΜ. Δολοφονήθηκε με βασανιστικό και άνανδρο τρόπο από συνεργάτες των Γερμανών τον Απρίλη του 1943 στην Δυτική Μακεδονία.

Στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση θα μιλήσουν για τον αγωνιστή και το βιβλίο

• Κερασίδης Σίμος, συγγραφέας

• Κουζινόπουλος Σπύρος, δημοσιογράφος και συγγραφέας

• Μαργαρίτης Γιώργος, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ

• Τσιράκης Βασίλης, συγγραφέας

-the sky is the limit…

Λεύγα, τεύχος  10

19.990 λεύγες υπό τη θάλασσα and the sky is the limit. Η εξέγερση
χαμογελάει αμήχανα την ώρα που ξηλώνονται τα αγάλματα για να
γίνουν πρώτες ύλες στις χοάνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκεί που το
κράτος και η αγορά συναντιούνται παράγοντας καπιταλισμό, και
καταιγισμό, ιδεών. Οι συσκευές αντιβαρύτητας λίγα έχουν να
προσφέρουν στους εργαζόμενους με μπλοκάκι που ακροώνται την 5η
«του λύκου», εξακολουθούν να διαβάζουν Μπρεχτ και να
εποφθαλμιούν ιπτάμενα αμάξια.

Ευαγή ιδρύματα φιλοδοξούν να
καλύψουν την παραφωνία, αλλά η φημολογούμενη καλή νομοθέτηση
αδυνατεί να προσελκύσει δυνάμεις πέραν ενός κατακερματισμένου
κέντρου, του συμπαθούς κροκόδειλου και του οδοντίατρου που
μάχεται τους τραπεζίτες.

Στον αντίποδα, δαιμόνιοι κατασκευαστές
ιστολογίων επιδίδονται σε κατοπτρικές πολιτικές σχολιασμού, ο
κύριος Ψ. πυροβολεί κινούμενους καθρέφτες και ο κύριος Λαζαρίδης
ατενίζει στον καθρέφτη τον κύριο Χόροβιτς. Ή μήπως το ανάποδο;

Σα δε ντρεπόμαστε…

«Αναφερόμαστε στο «Όχι» που είπε η Ελλάδα το 1940 και εξαιτίας του οποίου η χώρα μπήκε σε τρομακτικές περιπέτειες προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού.

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία . Τι καταφέραμε το 1940 με το «Όχι»; Ούτε ο πόλεμος αποτράπηκε, ούτε η Κατοχή, ούτε η πείνα και η δυστυχία.»

Αποσπάσματα από το εύστοχο και ειρωνικό κείμενο του Άγγελου Τσέκερη στην «Αυγή»  για την αναγκαιότητα  του ΟΧΙ των λαών σήμερα και παλαιότερα,
συγκολλημένα με αποσπάσματα του καθόλου ειρωνικού κειμένου  επίσης στην « Αυγή» του Νάσου Θεοδωρίδη.
Δείτε τι ωραία που δένουν τα κείμενα , δείτε τι ωραία…!!!

Όσο δεν ντραπήκαμε και δεν ντρεπόμαστε για την ύπαρξη αυτών των απόψεων στην Αριστερά αυτές θα αποτελούν έναν λεκέ στην Ιστορία της.
Και βέβαια προσεγγίσεις περί «δικαιώματος έκφρασης άποψης» αποτελούν απελπιστικά φληναφήματα…..

”Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού”

(για ένα φαινόμενο που το αντίστοιχό του είναι η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στην ΕΣΣΔ κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και έως το 1937, πριν από τη σκληρή ρατσιστική σταλινική καταστολή)   

……………………………………………………………..

                                                                      Συνέντευξη του Κωστή Καρπόζηλου στον Άκη Παλαιολόγο

Την πολιτική και κοινωνική δράση των ελληνοαμερικανικών κοινοτήτων στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού». Με αφορμή την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ, ο Κωστής Καρπόζηλος*, ιστορικός, μεταδιδακτορικός ερευνητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, εμπνευστής και κινητήριος μοχλός της όλης προσπάθειας, αναφέρεται σε όψεις μιας σχετικά «αχαρτογράφητης» και ταυτόχρονα εξαιρετικά ενδιαφέρουσας πτυχής της ιστορίας του εργατικού κινήματος.

  

Ε. Γ.: Ποιο είναι το θέμα και οι βασικοί συντελεστές του ντοκιμαντέρ;

Κ. Κ.: To ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες στις ελληνοαμερικανικές κοινότητες, ξεκινώντας από τις σοσιαλιστικές οργανώσεις των αρχών του 20ού αιώνα και κλείνοντας στα χρόνια του Μακαρθισμού, τα οποία σήμαναν την παρακμή της μακράς παράδοσης του μεταναστευτικού πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή που στηρίζεται σε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της αμερικανικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, ενώ σημαντικό μέρος της έρευνας σχετίζεται με την ενασχόλησή μου με τα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο της διδακτορικής μου διατριβής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ είναι ο Κώστας Βάκκας, ένας άνθρωπος της Αριστεράς με παρουσία σε πολιτικοποιημένες κινηματογραφικές καταγραφές ιστορικών γεγονότων. Η Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές» εξασφάλισε τη χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος –η εταιρεία ιδρύθηκε από φίλους και φίλες του αγωνιστή του αντιδικτατορικού κινήματος στις ΗΠΑ, Αποστόλη Μπερδεμπέ, ο οποίος πέθανε πρώιμα το 1979. Οι άνθρωποι της εταιρείας είχαν γνωρίσει βετεράνους του κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970 και προσανατολίζονταν στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για τη διαδρομή της ελληνοαμερικανικής Αριστεράς. Κατά συνέπεια, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι προϊόν κοινών επιθυμιών, συλλογικής δουλειάς και ευτυχών συμπτώσεων.