-Ο Μάκης Μαϊλης και το κακό συναπάντημα…

Για όσους καλοπροαίρετους αγνοούν, θα έπρεπε να σημειώσουμε ότι ο Μάκης Μαϊλης αποτελεί τον νέο Μέγα Τιμονιέρη της ιστορίας του ένδοξου ΚΚΕ -κάτι σαν τον Σουσλόφ και λίγο παραπάνω,  στο αλήστου μνήμης ΚΚΣΕ- ο οποίος έχει γράψει με ένα νέο επαναστατικό και πρωτοπόρο τρόπο την ιστορία του πλανήτη… Στο πλαίσιο αυτό, υλοποιώντας την μαϊλική κομματική γραμμή ο σύντροφος  Αναστάσης Γκίκας εκ Πάρου ορμώμενος απέδειξε ότι καλώς ο Στάλιν κατακρεούργησε τους Πόντιους της Σοβιετικής Ένωσης (κομμουνιστές και άλλους, μεταξύ τους και τα μέλη του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ -αλλά αυτό δεν το λέει ο πονηρούλης!!!).

Απέδειξε λοιπόν ο απίστευτος ότι τους κατακρεούργησε καλώς  το 1937-1938 γιατί τη περίοδο της γερμανικής Κατοχής (1941-1944) συνεργάστηκαν -λέει- με τους κατακτητές. Μια θέση που μόνο οι νεοέλληνες νεοναζί σύντροφοι (;) του Γκίκα υποστηρίζουν. Παράλληλα ο Γκίκας στο βιβλίο του -που είχε την τιμητική του από έναν μεγάλο και ένδοξο ως παλιό, ποντιακό σύλλογο της αττικής Καλλιθέας- υποστήριξε και απέδειξε ότι ο Τοπάλ Οσμάν είχε το δίκιο κατά τα περίεργα εκείνα χρόνια. Αυτός ήταν ο εθνικοαπελευθερωτής και ο επαναστάτης, ενώ αντιθέτως οι Πόντιοι αντάρτες ήταν πράκτορες του ιμπεριαλισμού…. Φαίνεται ότι οι σύντροφοι Πόντιοι του εν λόγω συλλόγου δεν διάβασαν το βιβλίο του Γκίκα έως το τέλος. Τους αρκούσε ότι έσωζε την τιμή του σταλινισμού ξεμπροστιάζοντας τα θύματα, τους σοβιετικούς Πόντιους, ως  αντεπαναστάτες εθνικιστές   που «καλά έπαθαν ότι τους άξιζε».

Έτσι, στο κλίμα της μεγάλης αποδοχής που έχει αυτός ο υπέρτατος νους, ο κορυφαίος ιστορικός Μάκης Μαϊλης, αναδημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον κείμενο του  Κώστα Π. Παντελόγλου από το καλό μπλογκ Ο Κόσμος της Ν. Φιλαδέλφειας.…

Ο Μάκης Μαΐλης «γράφει», το κακό συνεχίζεται…

22 Απριλίου 2014 

Άλλη μια έκδοση στο όνομα του Μάκη Μαΐλη κυκλοφόρησε τις προπασχαλινές μέρες του 2014 από την «Σύγχρονη Εποχή» – υποτίθεται πως διαπραγματεύεται το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967.

Δεν πρόκειται ωστόσο περί αυτού.

 

-«Πόντος» σημαίνει άρνηση του ρατσισμού και του εθνικισμού…

 

Σε αντίθεση με τους ποικιλώνυμους «αντιρατσιστές και αντιεθνικιστές» της περίεργης χώρας μας, που είναι στην πραγματικότητα ΚΑΙ ρατσιστές ΚΑΙ εθνικιστές ως ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ, ο Πόντος και ο ποντιακός πολιτισμός εμπεριέχουν τον ουμανισμό και μεταφέρουν ένα ξεκάθαρο αντιρατσιστικό μήνυμα.

Ένα μήνυμα που αφορά όλες τις κατευθύνσεις, τόσο τους Αρνητές όσο και κάποιους χρήσιμους (στους Αρνητές) ηλίθιους  του «δικού μας» οργανωμένου χώρου, αλλά και κάποιους που συνειδητά επενδύουν στην ξενοφοβία για να μεταφέρουν αλλού το πραγματικό κοινωνικό, πολιτικό και ιδεολογικό πρόβλημα…

  Ξαναδιαβάστε:

ΠΙΕΡ- ΑΝΤΡΕ ΤΑΓΚΙΕΦ: Από τον βιολογικό στον διαφοριστικό ρατσισμό

Η  ρατσιστική επίθεση που δέχεται ο ποντιακός χώρος από ένα περίεργο σύνολο ανθρώπων -κυρίως διαμορφωμένων στο ιδιόμορφο θερμοκήπιο της Θεσσαλονίκης- μας υποχρεώνει να κατανοήσουμε τη βαθύτερη σημασία της και τα  σκοτεινότερακίνητρα.

.

Το γεγονός ότι η επίθεση αυτή δεν προέρχεται από τον ακροδεξιό  εθνολαϊκισμό -ο οποίος κατά το Μεσοπόλεμο εξέφρασε έντονα το αντιπροσφυγικό συναίσθημα- αλλά από τον λεγόμενο“αντιρατσιστικό” χώρο, μας υποχρεώνει να ερευνήσουμε τις διαδικασίες εισόδου σ’ αυτόν των ρατσιστικών κριτηρίων.

.

Οι Πόντιοι, ως η πλέον διακριτή προσφυγική ομάδα-  αποτέλεσαν στόχο διακρίσεων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα από τη γενικευμένη γελοιοποίησή τους.  Με την έλευση των νέων προσφύγων από την πρώην ΕΣΣΔ το ρατσιστικό κλίμα θα ανζωπυρωθεί και ο “Ρωσοπόντιος“ θα γίνει ο νέος στόχος του Νεοέλληνα ανθρώπου (συμπεριλαμβανομένων και των παλαιών Ποντίων).

.

Με αφορμή τον εθνολαϊκισμό που θα σαρώσει τη Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη λόγω των γιουγκοσλαβικών εξελίξεων και του σλαβομακεδονικού αλυτρωτισμού,  ο νέος ρατσιστικός στόχος θα είναι εκ νέου οι Πόντιοι. Το φαινόμενο “Ψωμιάδη” θα χρεωθεί εξ ολοκλήρου στους Πόντιους από τους “χρήσιμους ηλίθιους”. Κανείς βέβαια δεν θα πει ότι και οι αντίπαλοί του, η Βούλα Πατουλίδου και ο Σαχίνης του ΚΚΕ ήταν επίσης Πόντιοι.  Επίσης, όπως γράψαμε παλιότερα: “η εμφάνιση ενός μαζικού ριζοσπαστικού ποντιακού κινήματος έχει προκαλέσει τα αντιδραστικά αντανακλαστικά πλήθους, φαινομενικά διαφορετικών, δυνάμεων…”

Για μια χούφτα ψήφους ή μήπως όχι ?

της Βασιλικής Σιούτη από την : «Παρέμβαση»

«Πολύ δυσάρεστη έκπληξη προκαλούν τα λεγόμενα του υποψήφιου του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Χριστόπουλου εναντίον της συνυποψήφιας του -γυναίκα και ρομά- Σαμπιχά Σουλειμάν. Δικαιωμά του -απόλυτο- να διαφωνεί. Αλλά να παραδέχεται ότι εργάστηκε εναντίον της συνυποψήφιάς του για να αποσυρθεί??

Δεν μπορούσε να είναι στο ίδιο ψηφοδέλτιο με τη Σαμπιχά λέει, o Χριστόπουλος. Ωραία. Και τότε γιατί δέχθηκε; Και κυρίως γιατί όταν ανακοινώθηκε το όνομά του μαζί με αυτό της Σαμπιχά, δεν βγήκε να μιλήσει ανοιχτά?? Γιατί δεν βγήκε να πει στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ότι έκαναν λάθος -και να τους τεκμηριώσει το γιατί- και να τους ζητήσει να την αποσύρουν? Αυτό θα ήταν έντιμο και ηθικό. Το να εργάζεσαι παρασκηνιακά εναντίον του συνυποψηφίου σου και ενάντια στις συλλογικές αποφάσεις ενός κόμματος (στο οποίο δεν ανήκεις αλλά συνεργάζεσαι), λυπάμαι αλλά δεν είναι.

Βέβαια τα ερωτήματα που προκύπτουν από το κείμενο αυτό είναι πολλά.

-Για την αληθινή ελληνοτουρκική φιλία

από: http://epontos.blogspot.gr/2014/04/Pontos17.html

 

Δείτε τα δικά μας, για τη συνάντηση Ποντίων από τις δύο χώρες και όσων μοιράζονται την μουσική απόλαυση που προσφέρει ο ποντιακός πολιτισμός:

 

-ΟΙ ΠΟΝΤΙΟΙ της ΤΟΥΡΚΙΑΣ

-Vahit Tursun: Ένας ελληνόφωνος γράφει στην “Radikal”

-Ömer Asan. Μια συνέντευξη

-Kιλκίς: ένα ενδιαφέρον συνέδριο για τους πρόσφυγες

Στις 5 και 6 του Απρίλη έγινε ένα ενδιαφέρον συνέδριο στο Κιλκίς για την εγκατάσταση των προσφύγων στην περιοχή αυτή.  Στα πολύ θετικά του συνεδρίου μπορούμε να συμπεριλάβουμε την ποικιλία των εισηγήσεων και την προσπάθεια που κατέβαλαν οι οργανωτές να  συνδέσουν την επίσημη ιστορία με την ερευνητική προσπάθεια τοπικών ιστοριοδιφών.

Για το συνέδριο δείτε εδώ:
http://kars1918.wordpress.com/2014/04/07/kilkis-3/

Το σύνολο των εισηγήσεων μπορείτε να το ακούσετε εδώ:

 https://www.youtube.com/playlist?list=PLtP_j4yT5HWqCs-VLcO5ot1dXK9eCc9aE

Εν Πόντω-Συμβολή στη Μνήμη

Την Τρίτη 8 Απριλίου 2014 και ώρα 20:00 εγκαινιάζεται στο Κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη, έκθεση επιστολικών δελταρίων, εγγράφων κλπ με θέμα τη ζωή των Ελλήνων της περιοχής του Πόντου, το διάστημα 1890-1920, τα οποία προέρχονται από την συλλογή του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη.

Πρόκειται για μία συλλογή, που συγκροτήθηκε μετά από επίμονες και επίπονες προσπάθειες είκοσι ετών.

Η έκθεση πρωτίστως είναι μια συμβολή στην Μνήμη, σε καιρούς που η Μνήμη στηρίζει την ζωή και δίνει νέες προοπτικές. Βεβαίως και μια συμβολή στην ιστορική έρευνα και την αισθητική.
Ζούμε μια “ανιστόρητη” πραγματικότητα με τις οθόνες να στάζουν διαστρέβλωση και τους τροϊκανούς υποτακτικούς να κηρύσσουν το τέλος της ιστορίας. Βλέπουμε τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες. Βεβαιότητες που τάχα μας χάριζε αφ’ ενός η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία ή η αμήχανη ιδεολογικοποίηση των ιστορικών γεγονότων και αφ’ ετέρου εκείνα τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο  που έπιαναν την σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο πάντα τρόπο από τη ζωή μας που τα επένδυαν με έναν «εθνικό» μανδύα. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις υποβαθμίζουν την ιστορική εμπειρία, όχι μόνον των Ποντίων αλλά και γενικότερα, των Ελλήνων της Ανατολής αφήνοντας χώρο σε εθνικιστικές απόψεις.
Όλα αυτά τα   μικρά κομμάτια ενός πολιτισμικού μωσαϊκού εκείνου του μεταίχμιου Ανατολής και Δύσης έχουν ξεχωριστές πληροφορίες αλλά και μια συμπυκνωμένη δύναμη, την δύναμη της συνέχειας και ίσως θα μπορούσαν  να αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστών διαπραγματεύσεων ή και ανατροπών για τα μέχρι σήμερα επιφαινόμενα.
Οι μνήμες μπορεί να περιπλανώνται όμως επιμένουν και έχουν έναν δικό τους τρόπο να αντιστέκονται.
Άλλωστε όπως λέει και ο Μίλαν Κούντερα «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη»

Μουσείο Μπενάκη Κεντρικό κτήριο – Κουμπάρη 1

Εγκαίνια: Τρίτη 8 Απριλίου 2014, ώρα 20:00

Διάρκεια έκθεσης : 9 Απριλίου – 25 Μαΐου 2014

http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202020001&sid=1452

 

 

-Γειά σου μεγάλε Ατατούρκ!!!!!

 

 

Σάλος από φωτογραφία του ιστορικού Τούρκου ηγέτη στην παραλία, που εγείρει ερωτήματα για την… αρρενωπότητά του

Προβλήματα με τη Δικαιοσύνη στην Τουρκία ίσως αντιμετωπίσουν οι ιδιοκτήτες ιστοσελίδας που δημοσίευσαν μία φωτογραφία του Κεμάλ Ατατούρκ σε μια παραλία.

Οι συντάκτες συνοδεύουν τη φωτογραφία με κείμενο, στο οποίο θέτουν ερωτήματα για το αν ο Ατατούρκ ήταν αρκετά… «αρρενωπός»!

Το κείμενο αναφέρει ότι η στάση του Κεμάλ Ατατούρκ δεν είναι επαρκώς «ανδρική» και σημειώνει ότι ο Τούρκος πολιτικός δεν παντρεύτηκε ποτέ, ούτε απέκτησε παιδιά, παρόλο που είχε πολλές «θαυμάστριες» στη ζωή του.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Τουρκικής Δημοκρατίας και ένας ηγέτης – σύμβολο για τον τουρκικό λαό, που τη δόξα του θα ζήλευαν και ηγέτες του εκτοπίσματος του Μάο ή του Στάλιν, οι οποίοι έχουν κατά καιρούς «θεοποιηθεί»!

Nonda (1922-2005): Ένας Σαμψούντιος ζωγράφος στο Παρίσι

του Βλάση Αγτζίδη

Με αφορμή την πρόσφατη βράβευση στις ΗΠΑ του ποιητή Στέφανου Παπαδόπουλου, γνωρίσαμε περισσότερο ένα πολύ σημαντικό καλλιτέχνη του μεταπολεμικού Παρισιού. Τον Έλληνα ζωγράφο και γλύπτη Eπαμεινώντα  Παπαδόπουλο (1922-2005), που έμεινε γνωστός τους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού ως NONDA. Το γιατί το ελληνικό κοινό τον ήξερε λίγο εξηγείται σε κατάλογο αναδρομικής έκθεσης των έργων του στην Ελλάδα: «..η περίπτωση του ζωγράφου Επαμεινώνδα Παπαδόπουλου (Nonda) δεν καταγράφεται σε καμία από τις κυκλοφορούσες ιστορίες της νεοελληνικής τέχνης.»

Ο πατέρας του Eπαμεινώντα ήταν Σαμψούντιος και η Μνήμη από την τραγωδία του Δυτικού Πόντου υπήρξε συνεχώς παρούσα μέσα στην οικογενειακή λειτουργία. Ο Στέφανος Παπαδόπουλος λέει: » Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στη Σαμψούντα και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τις δοκιμασίες των Ποντίων. Ο πατέρας μου (NONDA 1922-2005), που ήταν από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα στο μεταπολεμικό Παρίσι, ποτέ δεν ξέχασε την ποντιακή του ταυτότητα. «

Ο NONDA, ήταν μαθητής του χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη. Ξεκίνησε την καριέρα του με υποτροφία το 1947 από τη Γαλλική Ακαδημία Αθηνών για σπουδές στην Ecole des Beaux – Arts στο Παρίσι. Το 1956 , με την ενθάρρυνση του Γαλάνη και του ποιητή Francis Carco, ο NONDA κέρδισε την αναγνώριση στη φημισμένη Ecole de Paris μεταξύ των κορυφαίων του 20ου αιώνα. Κέντρο του κόσμου της τέχνης, το μεταπολεμικό Παρίσι, φιλοξένησε μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής μας.  Εκεί άρχισαν να συνδέονται τα αναγνωρισμένα «ταλέντα» της εποχής σε μια ομάδα: Πικάσο, Μπρακ , Νταλί , Καντίνσκι , Σαγκάλ , Μοντιλιάνι , Ματίς , Μιρό. Τέσσερις Έλληνες καλλιτέχνες έγιναν αποδεκτοί ως μέλη της Ecole de Paris, οι  Γαλάνης, Πράσινου, Τσίγκου και NONDA .