-Είναι ο Άνθιμος μουτζαχεντίν;

Είναι αλήθεια ότι εμείς ως χώρος με τον Μπουτάρη  έχουμε ένα προβληματάκι από παλιά, όπως και με τον Τρεμόπουλο. Αιτία ήταν ο αρχιρατσιστής, εθνικισταράς καραβανάς  …Μουσταφά Κεμάλ πασά και ο θαυμασμός που του έτρεφαν οι συγκεκριμένοι νεοθεσσαλονικείς έποικοι  (δες «Οδός Κεμάλ, αριθμός μηδέν» από τα εξαιρετικά  Μυστικά του Κόλπου του Πάνου Ζέρβα).

Όμως η σημερινή ανάρτηση δεν έχει να κάνει με τον Κεμάλ, αλλά με τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης (παναγιώτατος σωστός!)

Τις προάλλες, ο κ. Μπουτάρης στο τέλος της δοξολογίας, φιλώντας το σταυρό θέλησε να φιλήσει και το χέρι του Ανθιμου και φυσικά αντιμετώπισε την οργή του -λογικό μετά το… “μουτζαχεντίν”.

Οπως περιέγραφε αργότερα ο κ. Μπουτάρης, ο μητροπολίτης τράβηξε το χέρι του και του είπε: «Με είπες μουτζαχεντίν. Σαν να σου λέω εγώ ότι είσαι Βούλγαρος προδότης. Να ανακαλέσεις γιατί όσο ζω εγώ, η Εκκλησία δε θα σου επιτρέψει να δεις τη δημαρχία»
….

Η συζήτηση για το θέμα άναψε και στου Ροϊδη και στου Σαραντάκου και ένας τ’ εμέτερον παρενέβη με το εξής σχόλιο:

«Πάλι δεύτεροι έρχονται. Όλοι τους!

“Ζήτωσαν οι Πόντιοι Μουτζαχεντίν!!!…”

https://pontosandaristera.wordpress.com/2009/06/19/mutzahidler/

-Ο Άρειος Πάγος και το μήνυμα: Προδώστε, ξεπουλήστε, λεηλατήστε… Εγώ είμαι εδώ για να σας αθωώσω!

Ένα εξαιρετικό κείμενο για την πρόσφατη απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Άρειου Πάγου (με μόλις 3-2 υπέρ) -που καλεί σε δράση και αντίσταση- εντοπίσαμε στο διαδίκτυο. Είναι ένα κείμενο του «Κοινού των Ωρωπίων», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:

Η αναµόχλευση ενός τόσο σηµαντικού ζητήµατος, εκτός από ανεπίκαιρη είναι και ατυχής διότι επιφέρει συγκλονιστικές συνέπειες:

Πρώτον, για να επαναληφθεί µια δίκη “πρός αποκατάσταση αδικιών” πρέπει να επανεκτιµηθούν τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία (και ενδεχοµένως η συµπλήρωση τους µε νέα) ώστε να να υπεισέλθει ο σηµερινός δικαστής στη θέση του προηγουµένου και να διορθώσει τυχόν λάθη του. Στην προκειµένη περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Κατά την άποψη της µειοψηφίας η αίτηση θα έπρεπε να απορριφθεί καθώς δεν υπάρχουν ούτε τα πρακτικά της δίκης ούτε, πολύ περισσότερο, µάρτυρες εν ζωή ώστε να καταστεί δυνατή η επανεξέταση της υπόθεσης.

Δεύτερον, η Δικαιοσύνη επιχειρεί να ξαναγράψει ένα τόσο σηµαντικό κεφάλαιο της ιστορίας στα δικαστήρια. Η λαϊκή ετυµηγορία έκρινε ενόχους τους κατηγορουµένους πριν από την απόφαση του στρατοδικείου. Σχεδόν εννέα δεκαετίες µετά ενώ εξακολουθεί να τους θεωρεί υπαίτιους της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, η αποµακρυσµένη εποπτεία του ζητήµατος πετυχαίνει µόνο να µειώσει την σηµασία της Μικρασιατικής Καταστροφής.

ΤΑ ΡΕΤΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ…

…ΚΑΙ  Η ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Του Ακρίτα Ηλιάδη

Αξίζει να αγωνίζονται, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, ο λαός, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους ίδιους, για να έρθει μια άλλη δίκαιη κοινωνία; Πήγαν χαμένες οι θυσίες τόσων και τόσων αγωνιστών /τριών και κομμουνιστών, όπου Γης; Έγιναν στο κυνήγι μιας ουτοπίας, μιας μεγάλης ουτοπίας; Σε αυτά τα ερωτήματα, στα οποία η αριστερά έχει απαντήσει, και μαζί τους πολλοί τίμιοι άνθρωποι, που διατηρούν έστω και ψήγματα αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας και που γνωρίζουν καλά, ότι δίχως  τις επαναστάσεις, το κομμουνιστικό κίνημα η ανθρωπότητα θα βρισκόταν άγνωστο πού?,

-Το περιβάλλον Παρχαρίδη διαλύει την ΠΟΕ…

…πηδούν απ’ τη χαρά τους στο «χρυσοτόκο», αμαρτωλό  Βέρμιο!

Ας μας συγχωρήσουν οι φίλοι που αδυνατούν να παρακολουθήσουν τα ποντιακά δρώμενα. Σ’  αυτή την ανάρτηση θα μπούμε για λίγο στα βαθύτερα και τα απλυτότερα του οργανωμένου ποντιακού χώρου.

Αιτία είναι η πρόσφατη ομόφωνη απόφαση του Δ.Σ. του ιστορικού -αλλά και μεγαλύτερου εν Ελλάδι- συλλόγου Αργοναύτες-Κομνηνοί, να μη συμμετέχουν εφεξής στις διαδικασίες της ΠΟΕ και να αποχωρήσουν από το δευτεροβάθμιο όργανο.

Όπως φάνηκε, αφορμή υπήρξε η άθλια, προσβλητική συμπεριφορά που επεδείχθη προς την αντιπρόσωπο του συλλόγου κατά την τελευταία γενική συνέλευση, όπου το κονκλάβιο εισηγήθηκε επιτυχώς:
α) την περιθωριοποίηση των περιφερειακών οργάνων της ΠΟΕ και τη συγκέντρωση  των «εξουσιών» στον πρόεδρο μέσω του  κεντρικού Δ.Σ.  και
β) τρίτη θητεία για τον πρόεδρο.

Από καιρό εμείς πιάναμε τα μηνύματα και ευθαρσώς τα παρουσιάζαμε.

Στο κείμενό μας    » Quo Vadis ΠΟΕ ; » περιγράψαμε το πρόβλημα:

-ΓΙΑΣΑΣΙΝ (ζήτω ο) ΓΟΥΝΑΡΗΣ!!!

Μια εξαιρετική μελέτη του Ανδρέα Αθανασιάδη για την πιο άγνωστη περίοδο της προσφυγικής εγκατάστασης στην Ελλάδα, δημοσιεύτηκε στο μπλογκ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ ΕΙΣ ΚΑΥΚΑΣΟΝ ΡΩΣΙΑΣ ….περί του Καρς…

Αφορά τη μεταχείρηση των Ελλήνων προσφύγων από την περιοχή του Καρς, που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν στην Ελλάδα απ’  το 1920, μετά από μια απίστευτη Οδύσσεια στον Καύκασο και τη Νότια Ρωσία μετά την παράδοση του Καρς στους Τούρκους με τη Συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ.

Η στάση των ελλαδικών πολιτικών δυνάμεων και η συμπεριφορά των «γηγενών», κυρίως μουσουλμάνων των Νέων Χωρών, είναι αποκαλυπτική των τραγικών συνθηκών που συνάντησαν οι πρώτοι αυτοί πρόσφυγες… προάγγελος της μεγάλης προσφυγιάς του ’22.

–Το χαρακτικό που βρίσκεται παραπλεύρως είναι δανεισμένο από την παλαιστινιακή προσφυγιά.
-Η φωτογραφία που δημοσιεύεται παρακάτω είναι πρωτοσέλιδο της τουρκικής εφημερίδας που κυκλοφόρησε στην Πόλη μετά τη νίκη του τουρκικού στρατού τον Αύγουστο του 1922 με τα πορτραίτα των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «Γούναρης-Στράτος: Οι σωτήρες της Τουρκίας». Δύο χρόνια πριν, οι Τούρκοι της Μακεδονίας φώναζαν «Γιασασίν (ζήτω ο) Γούναρης» ένεκα της  αντιπροσφυγικής στάσης του.

 

«ΓΙΑΣΑΣΙΝ ΓΟΥΝΑΡΗΣ»!!!

«Γιασασίν Γούναρης»!!! ….Όψεις της συμπεριφοράς του ελληνικού κράτους απέναντι στους ‘εκ Καυκάσου’ πρόσφυγες –της περιφέρειας Θεσσαλονίκης- λίγο πριν και λίγο μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 . Προσπάθεια προσέγγισης της περιόδου μέσα από τις στήλες των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Εμπρός»  

 

Εισαγωγή

Μετά την αρνητική στάση έναντι της εγκατάστασης των Καυκάσιων στην Μακεδονία από το Βενιζέλο, λόγω παρεμβάσεων Χρύσανθου Τραπεζούντας και ΓΔΜ Αδοσίδη, η στάση Βενιζέλου θα αλλάξει και μετά από επανειλημμένες συνεργασίες Βενιζέλου-Αδοσίδη θα αποφασιστεί η εγκατάσταση 40.000 Καυκασίων στη Μακεδονία.

Συνεργασίες και συσκέψεις για την εγκατάσταση Καυκασίων στη Μακεδονία

-Η Μικρά Ασία στην επανάσταση του 1821

Αυτό όντως είναι ενδιαφέρον θέμα και άγνωστο.

Η κυρίαρχη πεποίθηση είναι ότι  η Επανάσταση υπήρξε δημιούργημα των κατωμεριτών Ελλήνων, οι οποίοιεξεγέρθηκαν και πέτυχαν την απελευθέρωση, αϊντε και με την υποκίνηση των ολιγάριθμων Φιλικών.

Ακόμα  και ο μπαρμπα Γιάννης ο Μακρυγιάνης διεκδίκησε κατά την αντιδραστική εξέγερση των «αυτοχθόνων» (ντόπιων) κατά των «ετεροχθόνων» (προσφύγων) μετά τη δημιουργία του ελληνικού βασιλείου το δικαίωμα  «να φάνε κι αυτοί», απολύοντας τους «ετερόχθονες» από τις δημόσιες θέσεις που κατείχαν.

Όμως η αλήθεια φαίνεται να είναι διαφορετική. Υπηρξε μια γενικευμένη έκρηξη των υπόδουλων Ρωμιών, τρίτης  κατηγορίας υπηκόων του Σουλτάνου που δεν είχαν καν τότε την ιδιότητα του πολίτη. Τα Ολοκαυτώματα στη Χίο, στην Κάσο, στη Νάουσα, στο Αϊβαλί δηλώνουν τον παλλαϊκό χαρακτήρα του αντιαπολυταρχικού αγώνα.

Η Μικρά Ασία δεν έμεινε καθόλου αμέτοχη…  Όπως διαβάζουμε: «Τα θύματα των σφαγών, των εξανδραποδισμών και των λεηλασιών ανέρχονται σε χιλιάδες, ενώ μία τουλάχιστον ελληνική πόλη 35.000 κατοίκων, οι Κυδωνίες (το Αϊβαλί), πυρπολήθηκε και καταστράφηκε ολοκληρωτικά από τους Οθωμανούς.»

Για το θέμα αυτό θα γίνει την επόμενη Δευτέρα  18 Οκτωβρίου παρουσίαση ενός σχετικού βιβλίου στην ‘Ενωση Σμυρναίων.

Περισσότερα ΕΔΩ

-Ανέβζηγος Αροθυμία…

«Νοσταλγία που δεν σβήνει»  για μια θάλασσα που από τους αρχαίους χρόνους προκαλούσε την φαντασία, την περιέργεια και την τόλμη των ανθρώπων. Γεμάτη με δεκάδες μυθοπλασίες, τέρατα και μάγισσες. Μια αγριεμένη θάλασσα που την σάρωναν τρικυμίες και καταιγίδες.

Όλα αυτά ,από τότε που η πενηντάκωπη Αργώ διάβηκε τον Βόσπορο και η άγρια θάλασσα σε Εύξεινο Πόντο μετατράπηκε  μέχρι την στιγμή που η άδικη μοίρα  επιφύλαξε για την Ανατολή αποτελούν αντικείμενο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής   της Ευξείνου Λέσχης Ποντίων και Μικρασιατών ν. Τρικάλων που με πολύ μεράκι και αγάπη επιμελούνται και παρουσιάζουν η Λένα Σαββίδου και ο Αχιλλέας Λέρας.

«Ένα ταξίδι ανατολικά στο χώρο και στο χρόνο μέσα από την μουσική, την ιστορία και την παράδοση. Ελάτε μαζί μας να γνωρίσουμε μιαν άλλη Ελλάδα..Την Ελλάδα του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας. Πατρίδες από καιρό σβησμένες από τους χάρτες αλλά τόσο ζωντανές μέσα στις καρδιές μας.»

-Ελληνισμός: Αριστερή απουσία Δεξιό λάφυρο

Η κρίση της Αριστεράς είναι εμφανής και εδώ. Δεν αμφισβητώ τις πολλαπλές ευαισθησίες της. Επισημαίνω όμως, ότι κανένας φορέας δεν ασχολείται συστηματικά, με γνώση και σε βάθος, με τον Ελληνισμό της Διασποράς. Μόνο κάποιοι γκρινιάζουν γιατί φοβούνται ότι αν ισχύσει το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, η Αριστερά θα ζημιωθεί επειδή έχει πολύ μικρή επιρροή στη Διασπορά. Αλλά αυτό της αναλογεί. Γιατί παραμένει ελλαδοκεντρική. Ο Ελληνισμός τής πέφτει πολύ μακρινός. Εξάλλου, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το εντόπιο σώμα των Ελλήνων, πώς θα διαχειριστεί το διεθνές, το παγκόσμιο;

.

Η Αριστερά σπαταλιέται σε εσωτερικές συγκρούσεις και τα στελέχη της δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Κι αν αντέτασσε κανείς ότι είναι δύσκολο με τις μικρές της δυνάμεις να απλώσει τα πλοκάμια της στους τέσσερις ορίζοντες, όσο βάσιμο κι αν ακούγεται αυτό, διαψεύδεται γιατί δεν δικαιολογεί την κραυγαλέα αμέλειά της για τους Έλληνες του εξωτερικού που μετανάστευσαν και ζουν στην Ελλάδα από την παρευξείνια περιοχή και από τα Βαλκάνια, από τη Γεωργία, το Καζαχστάν ή την Αλβανία. Στα εκατοντάδες ποντιακά σωματεία, η παρουσία της Αριστεράς είναι αμελητέα.

.

Στα έντυπα της Αριστεράς, αυτός ο κόσμος, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με ειδικά προβλήματα και ανάγκες, απουσιάζει….   Δεν υπάρχει!

.

-Moρφή και περιεχόμενο

Ο κ. Κόινερ παρατηρούσε ένα πίνακα που έδινε σε μερικά αντικείμενα μια πολύ ιδιότυπη μορφή.

Κι ο κ. Κόινερ είπε: Μερικοί καλλιτέχνες όταν μελετούν τον κόσμο την παθαίνουν όπως και πολλοί φιλόσοφοι. Καθώς μοχθούν για την μορφή, τους ξεφεύγει το περιεχόμενο.

Κάποτε δούλευα σ’ ένα κηπουρό.

Μια μέρα μου δίνει ένα ψαλίδι και μου λέει να κλαδέψω μια δάφνη. Τη δάφνη την είχαν μέσα σε μια γλάστρα και την δάνειζαν σε διάφορες εκδηλώσεις. Γι’αυτό κι έπρεπε νάναι στρογγυλή σαν σφαίρα. Άρχισα αμέσως να κλαδεύω τα αγριόκλαδα, παιδευόμουν ώρες ολόκληρες μα δεν κατάφερα τίποτα.

Πότε κλάδευα την μια πλευρά περισσότερο, πότε την άλλη. Όταν στο τέλος κατόρθωσα να την στρογγυλέψω, η σφαίρα είχε γίνει μικρή σα σβώλος.

Ο κηπουρός μου είπε απογοητευμένος. Καλά. Βλέπω την σφαίρα. Που είναι όμως η δάφνη;

«Ιστορίες του κ. Κόυνερ» του Μπέρτολτ Μπρεχτ

-Λοβοτομώντας τις νέες γενιές!

Εξαφάνισαν το μάθημα της  νεότερης ελληνικής Ιστορίας από το Λύκειο

Του Χρήστου Κάτσικα

Με το νέο αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι συνεχίζεται το ξερίζωμα της ιστορικής γνώσης από τα κεφάλια των μαθητών. Η σχέση που τα παιδιά διαμορφώνουν με την ιστορία εντάσσεται στην ευρύτερη στάση που η σχολική εκπαίδευση επιφυλάσσει στην ιστορική γνώση.

Στα πλαίσια αυτά αν δεχτούμε ότι η άγνοια του παρελθόντος δεν προκαλεί μόνο συγχύσεις στη γνώση του παρόντος αλλά και υπονομεύει κάθε δυνατότητα δράσης στο παρόν, τότε ίσως κατανοήσουμε την απαράδεκτη ενέργεια του Υπουργείου Παιδείας να εξαφανίσει  ουσιαστικά το μάθημα της  νεότερης Ελληνικής Ιστορίας από το Λύκειο αντικαθιστώντας το με ένα μάθημα επιλογής με τον τίτλο «Ευρωπαϊκή Ιστορία» που πιθανόν να έχει και μερικές σελίδες για την Ελλάδα.

Ντογάν Ακανλί ( Doğan Akhanlı ) :συνέντευξη

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη του συγγραφέα και αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Doğan Akhanlı στην Σοφία Γεωργαλλίδη. Μακροσκελής αλλά αξίζει ον κόπο. Προηγείται ένα εισαγωγικό της Σοφίας Γεωργαλλίδη. Οι επισημάνσεις στο κείμενο είναι του Π&Α.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΤΟΓΑΝ ΑΚΑΝΛΙ, Κολωνία 21.06.2007

Σήμερα μπαίνουμε στο ημερολογιακό καλοκαίρι. Ο ουρανός πάνω από το Έρενφελντ το υποδέχεται με πυκνά γκριζόμαυρα σύννεφα. Μάλλον δεν θα καταφέρω να ξεφύγω από το δεύτερο για σήμερα ντους εξ ουρανών. Για καλό και για κακό άφησα αυτή τη φορά το ποδήλατο στο σπίτι και πρόλαβα ν’ αρπάξω μια ομπρέλα βγαίνοντας. Βρίσκομαι στη Subbelratherstrase πηγαίνοντας για την συνέντευξη με τον Τούρκο συγγραφέα Doğan Akhanli, ο οποίος εντωμεταξύ έχει γίνει καλός φίλος. Λίγο πριν στρίψω δεξιά στην Takustrase κάνω μες στο νου μου ένα τσεκάπ για να δω μήπως ξέχασα κάτι, ψαχουλεύοντας ταυτόχρονα μέσα στην τσάντα μου τα αντικείμενα: κασετόφωνο, κασέτες, μπαταρίες, το σιντί που του αντέγραψα – μικρό δείγμα ευχαριστίας για τον χρόνο που μου αφιερώνει. Στρίβω, ένας τελευταίος έλεγχος στο χαρτάκι με τη διεύθυνση για να σιγουρευτώ για τον αριθμό. Εδώ είμαστε. Ας ευχηθούμε μόνο να μην μένει πολύ ψηλά, γιατί το εγχειρισμένο γόνατό μου δεν αντέχει ακόμα τα πολλά σκαλιά. Και φυσικά μένει στον τέταρτο όροφο μιας παλιάς ανακαινισμένης, ψηλοτάβανης πολυκατοικίας με έναν υπέροχο κήπο στην πίσω αυλή – αυτό το διαπιστώνω ανεβαίνοντας αργά τα σκαλιά –, όλα τα φυτά, τα δέντρα και οι θάμνοι έχουν φουντώσει από το πολύ πότισμα της βροχής το φετινό καλοκαίρι. Ηρεμεί και απαλύνει την ψυχή τόσο πράσινο.

-«Πες τα Χριστόφια» ή «η ιερή (υποκριτική) αγανάκτηση»…

Με έκπληξη είδαμε την «ιερή αγανάκτηση» στην Ελλάδα και την Κύπρο με αφορμή κάποιες απλούστατες και κοινότυπες αλήθειες που είπε ο πρόεδρος της Κύπρου. Η ίδια «ιερή αγανάκτηση» εκφράστηκε τόσο από δημοκράτες και ευαίσθητους πατριώτες όσο και από απολογητές του πραξικοπήματος, χουντικούς  και εοκαβίτες.

Και τι είπε ο άνθρωπος; Το αυτονόητο:

«Και πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν το πικρό παρελθόν των τελευταίων 40 ετών… πρέπει να διδαχθούμε από αυτά αλλά και να κοιτάξουμε μπροστά, να λύσουμε το πρόβλημα… δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από τις ειρηνικές διαπραγματεύσεις των δύο κοινοτήτων και φυσικά την εμπλοκή των τριών εγγυητριών δυνάμεων που όλες έχουν διαδραματίσει αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κύπρο, στην οποία στην πραγματικότητα και οι δύο ούτως αποκαλούμενες μητέρες-πατρίδες εισέβαλαν». (σ.τ.σ η μια αποτυχημένα και η άλλη επιτυχημένα!!!)

-Η Διεθνής στα ποντιακά

Μ’ αφορμή μια εκδήλωση στην Κατερίνη απ’ το “Στέκι Πολιτών” όπου ο Αντώνης Κάλφας παρουσίασε το βιβλίο «Ο Κόκινος Καπνας και ο ελληνισμός του Καυκάσου« του Βλάση Αγτζίδη και όπου συζητήθηκε γενικά το σοβιετικό πείραμα, ο φιλόλογος Νίκος Αποστολίδης ανέλαβε και έφερε εις πέρας ένα δύσκολο έργο:

Να παίξει και να τραγουδήσει άγνωστα κομμάτια, σαν:
–τη Διεθνή με τον τρόπο που  τραγουδήθηκε στην ΕΣΣΔ,
–κομμουνιστικά ποντιακά τραγούδια απ’ την ΕΣΣΔ που αναφέρονται στη τότε ζωή , όπως στη ζωή των κολχόζνικων, αλλά και
–άλλα που σαρκάζουν τις νέες οικονομικές πρακτικές. Μαζί μ’ αυτά και
– αντάρτικα ποντιακά από την Ελλάδα, τόσο από την εαμική εποχή όσο και απ’ τον Εμφύλιο.