Mνημείο για τη Γενοκτονία στο Εσεντουκί της Νότιας Ρωσίας…

Ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για τον Πόντο κοσμεί από τον Μάη του 2019 την πόλη του Εσεντουί. Μια πόλη ππου ανήκει στη Βόρεια Οσετία της Ρωσικής Ομοσπονδίας που αποτέλεσε σταθμό για δεκάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου από τον 19ο αιώνα. 

 

-Ένα τεύχος που πρέπει να διαβαστεί

Μόλις κυκλοφόρησε ο 19ος τόμος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη με ένα αφιέρωμα στο εθνικό ζήτημα που ταλάνισε το 19ο και τον 20ο αιώνα και τώρα επανέρχεται απειλητικό σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Σημαντικό μέρος του τεύχους καταλαμβάνει ένα αφιέρωμα στις εθνικές κατακτήσεις των Ελλήνων της ΕΣΣΔ κατά την πρώτη μετεπαναστατική περίοδο, πριν τα σαρώσει όλα ο σταλινισμός.

Το Δελτίο Τύπου αναφέρει τα εξής:

«Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 19

Ιανουάριος-Μάρτιος 2016

Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.

Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.

-Για τη Μνήμη του σοβιετικού ελληνισμού και την τραγική του μοίρα

Ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» και το Βιβλιοπωλείο «Το Κεντρί» σας προσκαλούν την Δευτέρα 22 Ιουνίου, 8.00 μ.μ.στην παρουσίαση του βιβλίου «Ο Κόκκινος Καπνάς και ο ελληνισμός του Καυκάσου«. 

Για τη συνέχεια, ΕΔΩ: 

https://kars1918.wordpress.com/2015/06/18/22-6-2015-thessaloniki-kokinos-kapnas/

Προσέγγιση στην ιστορική εμπειρία της Ανατολής (Πόντος, Μικρά Ασία, Ανατολική Θράκη)-Εκδηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ

 

 

Ενδιαφέρουσες ανοιχτές εκδηλώσεις-συζητήσεις διοργανώνει αυτό το Σαββατοκύριακο  ΣΥΡΙΖΑ σε Κιλκίς και Κατερίνη με θέμα:

 .

«Το θέμα των προσφύγων από τον  Α’ παγκόσμιο πόλεμο και το ζήτημα των Ποντίων με την ματιά της σύγχρονης Αριστεράς.   

.

Οι εθνικισμοί και οι Γενοκτονίες ως μέσο διαμόρφωσης των σύγχρονων κρατών»
– Προσέγγιση στην ιστορική εμπειρία της Ανατολής (Πόντος, Μ..Ασία, Ανατολική Θράκη)«

 .

Ο Μ Ι Λ Η Τ Ε Σ

.

-Ας θυμηθούμε το Σοχούμι

Μια συνέντευξη με τον ΓΙΩΡΓΟ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗ στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Ανθηρή η «Μικρή Ελλάδα» στο Σοχούμι Αμπχαζίας

Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ

Γεννήθηκε στο Σοχούμι της Αμπχαζίας και έζησε εκεί μέχρι να τελειώσει το Λύκειο. Μετά έφυγε στη Μόσχα για σπουδές στο Χρηματοοικονομικό Πανεπιστήμιο. Εργαζόταν στα κεντρικά γραφεία της κρατικής Τράπεζας της Μόσχας. Αλλά ποτέ δεν έχασε την επαφή με την πατρίδα του.

Ο Γιώργος Γρηγοριάδης το 1987 δίδασκε τη νεοελληνική γλώσσα στο Σοχούμι σε τάξη του Β’ Μεσαίου Σχολείου της πόλης.

– Πότε ήρθατε εδώ;

«Μόνιμα ήρθα το 1992. Η πρώτη φορά που μπόρεσα να ταξιδέψω εδώ μόλις άλλαξε η σοβιετική νομοθεσία περί ταξιδιών στο εξωτερικό ήταν το 1988».

– Η ιστορία της πόλης;

«Η σημερινή πόλη του Σοχούμι είναι κτισμένη πάνω στα ερείπια της αρχαίας ελληνικής Διοσκουριάδας. Το Μεσαίωνα η Αμπχαζία επί αιώνες ήταν τμήμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και ο ελληνισμός τότε συνέχιζε να ανθεί εκεί. Ο ντόπιος πληθυσμός εκχριστιανίστηκε. Μετά την κατάκτηση της Αμπαζίας από τους Οθωμανούς ο αμπχάζικος πληθυσμός επί το πλείστον εξισλαμίσθηκε. Το 1810 η Αμπχαζία ως δουκάτο έγινε τμήμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι ρωσικές αρχές άρχισαν να προσελκύουν χριστιανικό πληθυσμό στην Αμπχαζία με τις πολλές διευκολύνσεις που του παρείχαν. Ετσι 300 ελληνικές οικογένειες από τα νησιά του Αιγαίου κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα μετοίκισαν στην Αμπχαζία. Αργότερα άρχισε η μαζική εποίκιση της περιοχής από τους Ελληνες του Πόντου με τη δημιουργία πάνω από 50 χωριών».

– Η ελληνική κοινότητα;

-Καλό ταξίδι Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη

ΕΦΥΓΕ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΒΙΚΤΩΡ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

23ΔευτέραΔεκ 2013

Posted by Z.E.D in ΠΟΝΤΟΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης (δεξιά) με τον άλλο Μεγάλο του Ελληνισμού, Οδυσσέα Δημητριάδη

Είχε χαρακτηριστεί «ποιητής» της αρχαιολογίας, ο άνθρωπος που περπάτησε στα «βήματα» του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Κεντρική Ασία, ένας «ήρωας» του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πέθανε τα ξημερώματα, στη Μόσχα, σε ηλικία 84 χρόνων, ο διαπρεπής, ελληνικής καταγωγής, αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης.

-Μια αριστεροποντιακή κηδεία!!!

Άιντε, και στα δικά μας σύντροφοι!

 

Ο Καναλιώτης έγραψε:

                           

-Τραγούδια του Καρς…

Μια σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας στη γη του Προμηθέα

H περιοχή Καρς του νότιου Καυκάσου  έχει συναντηθεί με την ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού με παράδοξο και ενδιαφέροντα τρόπο.  Ανήκε στην ιστορική Αρμενία, κατακτήθηκε από τους Ρώσους το 1878, κατοικήθηκε από Έλληνες μετανάστες από τον Πόντο, παραδόθηκε με τη μοιραία Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ (Μάρτης 1918) από τους μπολσεβίκους στους Νεότουρκους με αποτέλεσμα να προσφυγοποιηθούν οι ελληνικοί, όπως και οι αρμενικοί, πληθυσμοί. Οι καρσλήδες ήρθαν σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα μπολιασμένοι με δημοκρατικές ιδέες και συνεταιριστικό πνεύμα  και επηρέασαν καθοριστικά τα πολιτικά πράγματα κατά το Μεσοπόλεμο και τη δεκαετία του ’40 -ειδικά στη βόρεια Ελλάδα.

Υπάρχει ένα εξειδικευμένο μπλογκ για το άγνωστο αυτό τμήμα του ελληνισμού. Μπορείτε να το επισκεφτείτε: http://kafkasios-pontokomitis.blogspot.gr/

Επίσης για την ιστορία των «καρσλήδων» διαβάστε το ιστορικό κείμενο:  Από τον Καύκασο στην Ελλάδα….

Ενδιαφέρον έχει και η μουσική παράδοση των Ελλήνων του Καρς. Παραθέτουμε διάφορα:

-Και πάλι η Διεθνής στα ποντιακά

Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση της Διεθνούς από την ΠΕΑΕΑ.

Ο επιμελητής της Ηλίας Σιδηρόπουλος (Ilias Sidiropoylos) γράφει τα εξής: «Το CD με την κομμουνιστική διεθνή στα ποντιακά, η οποία τραγουδιόταν από τους ποντιο-καυκάσιους κατά την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917, ιδιαίτερα στην περιοχή Καρς, Βατούμ, Σοχούμ κ.λπ. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κύρια από τους Καρσλήδες πρόσφυγες και ζωντάνεψε και τραγουδιόταν κατά την Κατοχή στις περιοχές Κιλκίς, Κοζάνη, Βέροια, Κατερίνη κ.λπ΄,. μπορείτε να το βρείτε στο περίπτερο της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στο 38 φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή στην θεσσαλονίκη.

θα διατίθεται και στο περίπτερο της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα.
Στο CD περιλαμβάνονται ακόμα 15 αντάρτικα ποντιακά τραγούδια.”

-Η Πάντειος και οι 200 (;) μαλάκες «αντεξουσιαστές»….

Επανάσταση ;  Ναι! Αλλά για ποιόν;

[Από τον Χαμί Νατζάφι στους άτυχους (σοβιετο) Πόντιους]

Ποιός δεν θυμάται το 15χρονο αφγανόπουλο, που έπεσε θύμα του αυτονομαζόμενου «Επαναστατικού Αγώνα» και του ανορθολογισμού κάποιων αυτοχρισμένων επαναστατών, τάχα υποστηρικτών τόσο των μεταναστών όσο και των προλετάριων. Μόνο που τα πραγματικά τους θύματα έως τώρα ήταν ένα 15χρονο αφγανόπουλο, οι τρεις της Marfin και μια ομάδα Ποντίων προλετάριων, προσφύγων από το Καζαχστάν.

Την Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2012, κάποιοι Πόντιοι πρόφυγες από την τ. ΕΣΣΔ τιμούσαν τα 40ήμερα ενός αγαπημένου προσώπου που είχαν χάσει. Έκλειναν τον κύκλο του 40ήμερου θρήνου  με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν να κάνουν, μ’ ένα μνημόσυνο. Ο χώρος της δεξίωσης ήταν κοντά στη Πάντειο, σε μια ποντιακή ταβέρνα και αυτοί έτυχε λόγω του  πένθους να φορούν όλοι μαύρα, άντρες, γυναίκες, παιδιά…

Βρέθηκαν όμως σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Όπως ακριβώς οι δολοφονημένοι της Μαρφίν και o  Χαμί Νατζάφι

Στην Πάντειο γινόταν μια εκδήλωση για τον Επαναστατικό Αγώνα. Κάποια στιγμή, κάποιοι ενημέρωσαν τους συμμετέχοντες ότι κάπου έξω Χρυσαυγίτες δέρνουν μικρεμπόρους μετανάστες. Και μιας και οι υποστηρικτές του «Επαναστατικού Αγώνα» θεωρούν τον εαυτό τους ως υποστηρικτή του προλεταριάτου και αναγνωρίζουν ως τέτοιο το παραβατικό μικρεμπόριο, εφόρμησαν να «την πέσουν» στους Χρυσαυγίτες. Μόνο που οι Χρυσαυγίτες είχαν γίνει καπνός απ’ την περιοχή…  Κι οι μόνοι μαυροφορεμένοι στον περίγυρο της Παντείου ήταν  οι άτυχοι οι Πόντιοι από την πρώην ΕΣΣΔ.

Η αμάθεια, ο φανατισμός, η στερεοτυπική σκέψη, ο τσαμπουκάς, το νταβατζιλίκι και  η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής έκαναν έξαφνα την εμφάνισή τους, στο πρόσωπο των αγανακτισμένων «αντεξουσιαστών» που αναζητούσαν «χρυσαυγίτες».  Ο κάθε άνθρωπος με τα μαύρα για αυτούς τους ημίτυφλους ήταν και ένας χρυσαυγίτης.

Φορώντας κράνη και κρατώντας στυλιάρια , επιτέθηκαν με μανία στους ανυποψίαστους ανθρώπους, στέλνοντας τρεις στο νοσοκομείο.

Πέτυχαν διάνα τους στόχους τους -έστω και ανάποδα-  εάν ήθελαν αυτό, που μια προκήρυξη κάποιων απ’ αυτούς έλεγε παλιότερα: «Το στρατηγικής ση­μασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειές μας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. «

Η  ανάποδη σκέψη, ο μιλιταρισμός στα κείμενα και τα μυαλά διαφόρων που υποδύονται τους αυθεντικούς  εκπροσώπους των προλετάριων, αλλά αδυνατούν να διακρίνουν τον αληθινό προλετάριο, ήταν εκεί εκείνη τη στιγμή!!!

-Αλήτη, ΨΕΥΤΗ Μιχαλολιάκο: «Κάτω τα χέρια από Πόντο και Μικρά Ασία»

ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΜΟΝΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ (και αρκετούς ακόμη βέβαια…)

γιατί βρισκόμαστε στο απίστευτο εκείνο σημείο, όπου:

Οι απόγονοι των δολοφόνων του Ελληνισμού της Ανατολής να ομνύουν στη μνήμη των θυμάτων

Το ότι οι Νεοέλληνες έχουν κοντή μνήμη και ότι εύκολα μπορούν να τους δουλέψουν και να τους τουμπάρουν οι διάφοροι πονηροί και επιτήδειοι, το έχουν καταλάβει όλοι.  Ένας από τους τελευταίους που το πήρε είδηση είναι ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, που τελευταία οσμίστηκε ψαχνό και σαν κοράκι όρμησε πάνω στον προσφυγικό ελληνισμό.

Τολμά να σκυλεύει στην προσφυγική Μνήμη αυτός που είναι ένας από τους κυριότερους πολιτικούς κληρονόμους των δολοφόνων του Λαϊκού Κόμματος, της μοναρχίας και του Ιωάννη Μεταξά:
–που δεν έστειλαν ούτε μια σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες όταν έδιναν τον τίμιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα,
–που απαγόρευσαν τους Ίωνες να εξοπλιστούν, να δημιουργήσουν ντόπιο μικρασιατικό στρατό και να κηρύξουν την Ανεξαρτησία της Ιωνίας και εν τέλει
–τους παρέδωσαν συνειδητά στο σπαθί των τσετών του Μουσταφά Κεμάλ πασά..

Αυτών –δηλαδή του Ιωάννη Μεταξά και της φασιστικής του συμμορίας – που το 1938 μετωνόμασαν την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη των προσφύγων-θυμάτων του Μουσταφά Κεμάλ  σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ

Τολμάει ακόμα να μιλάει για τα θύματά μας από το σταλινισμό συνεπικουρούμενος από τον άλλο αλήτη, τον Μάκη Μαϊλη. Μόνο που δεν λέει ότι στο στόχαστρο του σταλινισμού βρέθηκαν πρώτα οι Πόντιοι μαζί με τους ελλαδίτες κομμουνιστές, ότι καταστράφηκε η σοβιετική ελληνική κοινωνία.

Μόνο που θυμήθηκε πολύ αργά και αυτή τη μεγάλη τραγωδία του νεότερου ελληνισμού!!!!!

Αποσιωπά συνειδητά το γεγονός ότι ο δικός του Πατερούλης, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς που μάλλον έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τον Στάλιν,  είχε απαγορεύσει την είσοδο των καταδιωγμένων Ελλήνων από τον Στάλιν στην Ελλάδα. Μόνο όταν απελάθηκαν 25.000 γυναικόπαιδα το 1938-39 αναγκάστηκε να τα δεχτεί. Ότι τους είχε υπό επιτήρηση ως ύποπτους εθνικών φρονημάτων…

-Ο συντηρητισμός της ελλαδικής Αριστεράς και ο ελληνισμός της Ανατολής

Με αφορμή την ανάρτηση από το καλό ιστολόγιο του Raskolnikov    ενός ενδιαφέροντος άρθρου της Βίκυς Καραφουλίδου με τίτλο: Έθνος εναντίον τάξης, Η ιδεολογική αυτονομία του ελληνικού «σοσιαλισμού» του 19ου αιώνα και οι «εθνικές» του ερμηνείες, καταθέσαμε κάποιους προβληματισμούς, θεωρώντας ότι το αντικείμενο του «ελληνικού σοσιαλισμού» που καλείται να μελετήσει η συγγραφέας περιωρίζεται στα όρια του ελληνικού Βασιλείου, το οποίο -λίγο πολύ- θεωρείται ως ο όλος κόσμος των Ελλήνων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια το σχόλιό μας, το οποίο απηχεί ευρύτερους προβληματισμούς  βασικούς για την υπόσταση της  ίδιας της αριστεροποντιακής μας κολεχτίβας -όπως γνωρίζουν οι τακτικοί μας φίλοι…

Να σημειώσουμε απλώς ότι το άρθρο της Β. Καραφουλίδου αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης μελέτης της («Η γλώσσα του σοσιαλισμού. Ταξική προοπτική και εθνική ιδεολογία στον ελληνικό 19ο αιώνα», εκδ. Βιβλιόραμα) που μόλις κυκλοφόρησε και την οποία επιφυλασσόμαστε να τη  σχολιάσουμε κάποια στιγμή ολοκληρωμένα:

«Πάντως, αυτό που δεν έχει μελετηθεί, αλλά αντιθέτως έχει υποβαθμιστεί δραματικά, είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία στον ελληνισμό της Ανατολής, τόσο στους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και στους Έλληνες της Ρωσίας. Από τα αποσπασματικά στοιχεία που γωρίζουμε, πρέπει να υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον σοσιαλιστικό κίνημα, που συνομιλούσε με τα πλέον προχωρημένα στοιχεία των άλλων εθνικών ομάδων σ’ ένα περιβάλλον μετασχηματισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι για ιστορικούς λόγους η βιομηχανική εργατική τάξη απαρτιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από Έλληνες, οι οποίοι εξοντώθηκαν μαζικά είτε κατά την έναρξη της Γενοκτονίας μετά το 1914 (στα Αμελέ Ταμπουρού κ.λπ.) είτε με τη νίκη του κεμαλικού εθνικισμού το ’22. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι η εκτέλεση των 700 μεταλλωρύχων στη Μπάλια (Βιθυνία) από τα κεμαλικά στρατεύματα το Σεπτέμβριο του 1922.

Ένας ιερέας-ήρωας του Δημοκρατικού Στρατού

Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο έφερε στο φως ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο πλαίσιο ενός κειμένου του.

Αφορά την ιστορία του ιερέα Κυριάκου Ταμουρίδη, γεννημένου το 1900 στο Μιτζιγκέρτ του Καρς (Καύκασος), εγκατεστημένου ως πρόσφυγας  του  ’22 στο χωριό Ολυμπιάδα της Ελασσόνας, στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, προοδευτικού και επαναστάτη που για να γλυτώσει τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία
-κατέφυγε στο βουνό μαζί με καταδιωκόμενους παλιούς ελασίτες,
-εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας,
-συμμετείχε σε μάχες,
-τραυματίστηκε και
-συλλήφθηκε,
-δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και
-εκτελέστηκε από το αμερικανόδουλο κράτος….

Αναδημοσιεύουμε όλο το κείμενο όπως αναρτήθηκε :

-Ένα εκπληκτικό τραγούδι!

-Η Διεθνής στα ποντιακά

Μ’ αφορμή μια εκδήλωση στην Κατερίνη απ’ το “Στέκι Πολιτών” όπου ο Αντώνης Κάλφας παρουσίασε το βιβλίο «Ο Κόκινος Καπνας και ο ελληνισμός του Καυκάσου« του Βλάση Αγτζίδη και όπου συζητήθηκε γενικά το σοβιετικό πείραμα, ο φιλόλογος Νίκος Αποστολίδης ανέλαβε και έφερε εις πέρας ένα δύσκολο έργο:

Να παίξει και να τραγουδήσει άγνωστα κομμάτια, σαν:
–τη Διεθνή με τον τρόπο που  τραγουδήθηκε στην ΕΣΣΔ,
–κομμουνιστικά ποντιακά τραγούδια απ’ την ΕΣΣΔ που αναφέρονται στη τότε ζωή , όπως στη ζωή των κολχόζνικων, αλλά και
–άλλα που σαρκάζουν τις νέες οικονομικές πρακτικές. Μαζί μ’ αυτά και
– αντάρτικα ποντιακά από την Ελλάδα, τόσο από την εαμική εποχή όσο και απ’ τον Εμφύλιο.

-Για τους άγνωστους δικούς μας Καυκάσιους…

Ένα εξαιρετικό βιβλίο…

Ένα εξαιρετικό βιβλίο των Ανδρέα Αθανασιάδη και Χρήστου Μιχαηλίδη είδε το φως, καλύπτοντας το μεγάλο κενό στις γνώσεις μας για τη συμβολή των Ελλήνων του Καυκάσου και κυρίως των Καρσλήδων, στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος στην ελληνική Μακεδονία, την περίοδο που ακολούθησε τη δραματική τους προσφυγιά.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται ένας άγνωστος κόσμος των δεκαετιών του ’20 και του ’30, όταν στην Μακεδονία θα αρχίσουν οι πρώτες μαζικές προσπάθειες οργάνωσης της λαϊκής αντίστασης ενάντια είτε στην κρατική αυθαιρεσία, είτε στους γαιοκτήμονες.

Το Προσφυγικό Ζήτημα εκείνης της εποχής συνδέθηκε  άμεσα με το Κοινωνικό Ζήτημα και οι Έλληνες του Καυκάσου, που είχαν έρθει ήδη σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες , θα το μετατρέψουν σε πολιτικό διεκδικητικό κίνημα.

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η άποψη των συγγραφέων περί της διαμόρφωσης μιας ιδιαίτερης εθνοτικής ταυτότητας αυτού του τμήματος του ποντιακού προσφυγικού πληθυσμού, που βασιζόταν στην έντονη πολιτισμική, αλλά και πολιτική επιρροή που δέχτηκαν κατά τη σύντομη -μόλις σαράντα χρόνια- παραμονή τους στο ρωσοκρατούμενο τότε Καρς.

Το βιβλίο εκδόθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ποντοκώμης και τις εκδόσεις Ινφογνώμων.

Παρουσιάζεται παρακάτω ο πρόλογος των συγγραφέων όπως παρατίθεται στο μπλογκ Καυκάσιος-Ποντοκωμίτης:

-Rap of Europontians (2009)

https://www.youtube.com/channel/UC4OAjqKqneMSX-G1I92QX_w

—————————————————————

μια (μάταιη) πρόταση του 2009 προς τους νεολαίους της ΠΟΕ: Καλέστε τους Γιουροπόντιανς σε μια   ραπ-ροκ συναυλία στα ποντιακά.

Ας ξεφύγουμε πλέον από το συντηρητισμό των δασκάλων και των μεγάλων και ας προσπαθήσουμε να πειραματιστούμε…

—————————————————————

Λίγες μέρες πριν είχαμε ένα αφιέρωμα στην ποντιακή διάλεκτο. Είναι αλήθεια ότι το γράψαμε με το άγχος και την απελπισία του Ελλαδίτη που βλέπει αυτές τις παλαιές γλωσσικές μορφές να εξαφανίζονται από τη σύγχρονη Ελλάδα στο πλαίσιο μιας (σχεδόν περατωμένης) διαδικασίας πολιτιστικής ομογενοποίησης , υπό τη σκληρή γλωσσική επικυριαρχία της δημοτικής.

Όμως, εκεί που η ποντιακή διάλεκτος λειτουργεί  ακόμα ως μητρική γλώσσα, υπάρχει πρωτότυπη μουσική παραγωγή στα ποντιακά. Έκφραση αυθόρμητη, χωρίς τον ιδεολογικό καταναγκασμό που δημιουργεί η ψυχολογική ανάγκη αντίστασης στην αφομοίωση.

Τέτοια λοιπόν παραγωγή συναντιέται σήμερα στους ποντιόφωνους ομογενείς πρόσφυγες από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Νέοι πρόσφυγες της δεκαετίας του ’90 και εντεύθεν, που δυστυχώς ούτε οι παλιοί πρόσφυγες του ’22 κατανόησαν και αγκάλιασαν, και μάλλον τους φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο που φέρθηκαν οι «ντόπιοι» στους πρόσφυγες παππούδες μας. Ας ακούσουμε μερικά χαριτωμένα (και όχι μόνο) κομμάτια!