-ΦΑΚΕΛΟΣ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ» : Οι δικοί μας «Γκρίζοι Λύκοι» !

ΦΑΚΕΛΟΣ «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ»

πατήστε ΚΛΙΚ

τάδε έφη SPY

-Οι «Μπάσταρδες της ΥΦΑΝΕΤ» στην παγίδα του εθνικισμού

Η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα!

.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβαση διαβάσαμε πολύ προσφατα  στο σάιτ της Κατάληψης της ΥΦΑΝΕΤ στη Θεσσαλονίκη που φέρει την υπογραφή της ομάδας  «Μπάσταρδες με Μνήμη».

 .

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι το αντεξουσιαστικό πνεύμα ήταν κατ’ εξοχήν ουμανιστικό, τοποθετημένο εντελώς κατά των κρατών ως εξουσία ανεξαρτήτως διαχειριστή, εθνικού ή θρησκευτικού.  Ότι δεν ενοχοποιούσαν μαζικά πληθυσμούς, ότι δεν έκαναν καμιά εκχώρηση σε κανένα εθνικισμό ούτε και αποσιωπούσαν τις πρακτικές του ενός αναδεικνύοντας μόνο τα του άλλου.

 .

Δυστυχώς το κείμενο των «μπάσταρδων» κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα, καθώς είναι απελπιστικά μονόπλευρο και προκατειλημμένο προς όφελος κάποιων εθνικισμών που καθόρισαν εξίσου -αν όχι και περισσότερο- τη μοίρα της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης, όπως ο ελληνικός.

.

Το κείμενο είναι μονομερές και συγκαλύπτει τη βία του τουρκικού και βουλγαρικού εθνικισμού που ήταν οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι που οι λαοί σύρθηκαν στους Βαλκανικούς Πολέμους και σε μια φοβερή δεκαετία που τελείωσε 10 χρόνια μετά, με τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης.

 .

Από το κείμενο -που παρατίθεται μετά το δικό μας σχολιασμό-  λείπουν βασικά στοιχεία ιστορίας, που μας εμποδίζουν να καταλάβουμε το πόσο τελικά είναι  αντεξουσιαστική και φεμινιστική η ματιά των συγγραφέων

 .

Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι η κριτική μας είναι συντροφική και αφορά τα ιστορικά στοχεία του κειμένου, το οποίο ούτως ή αλλέως χαρακτηρίζεται από μια ευρηματική δομή. Να δηλώσουμε επίσης ότι συμφωνούμε απολύτως με την παρουσίαση της βίας της εξουσίας κατά του λαού και του κινήματος στα χρόνια που ακολούθησαν…

.

Ας πάμε όμως σ’ αυτά που διαφωνούμε: 

.

-Ανθρωπιστική κρίση χωρίς προηγούμενο στην Ελλάδα,

Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της θεραπείας-σοκ που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ο απολογισμός της είναι καταστροφικός, εξοργιστικός και απάνθρωπος.

της Σόνιας Μητραλιά

Κατ’αρχήν, ακόμη και οι εμπνευστές  αυτών των πολιτικών παραδέχονται τώρα ανοιχτά όχι μόνο την παταγώδη αποτυχία τους, αλλά και ότι οι συνταγές τους  ήταν από την αρχή εντελώς λαθεμένες, εξωπραγματικές, αναποτελεσματικές ή ακόμα και αντιπαραγωγικές. Και ιδού ένα παράδειγμα που αφορά όχι σε ένα  δευτερεύον ζήτημα, αλλά στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στο ίδιο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με όλους τους υπεύθυνους της ελληνικής καταστροφής, αν οι πολιτικές τους (κάτι περισσότερο από δρακόντειας λιτότητας) αποδεικνύονταν   100% αποτελεσματικές, κάτι που είναι επίσης εντελώς ουτοπικό, το δημόσιο χρέος θα μειωνόταν το 2020 στο 120% του ΑΕΠ , δηλαδή  στο ποσοστό που είχε… το 2009, όταν άρχισε όλο αυτό το μακελειό! Με λίγα λόγια, αυτό που μας λένε τώρα κυνικά είναι ότι κατέστρεψαν μια ολάκερη ευρωπαϊκή κοινωνία …για το τίποτα!

-Αμαρτίες στο Βέρμιον Όρος!

H σύγκρουση για το καθεστώς της ελλαδικής Παναγίας Σουμελά είναι γνωστή στους παροικούντες στον Π&Α. Αυτή η σύγκρουση έχει πολλές πλευρές, καλες και κακές. Στις καλές πλευρές ανήκουν οι προσπάθειες της Ευξείνου Λέσχης Βέροιας για εξυγίανση του καθεστώτος. Στις κακές ανήκουν οι διάφορες ομάδες, θεσσαλονικιώτικες κυρίως, αντίπαλες προς το Ίδρυμα Παναγίας Σουμελά που αποσκοπούν στο να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και έχουν υποτάξει όλα τα μεγάλα παμποντιακά ζητήματα στις ευτελείς προσωπικές φιλοδοξίες.

Παρακάτω δημοσιεύουμε ένα ενημερωτικό κείμενο του Λάζ. Κουμπουλίδη που είχε τον τίτλο:

«Δεν αξίζει η Παναγία Σουμελά μία νόμιμη και αντιπροσωπευτική διοίκηση που θα ενώνει όλους τους Ποντίους; Γιατί ο Μητροπολίτης Βέροιας και ο Τανιμανίδης εμμένουν στο υφιστάμενο παράνομο καθεστώς;»

του Λάζαρου Κουμπουλίδη
Δικηγόρου, Νομικού Συμβούλου της Ευξείνου Λέσχης Βέροιας

Στο Συμβούλιο της Επικρατείας βρίσκεται πλέον το ζήτημα του παράνομου Κανονισμού που διέπει το Ίδρυμα Π. Σουμελά, μετά το δικαστικό αγώνα που ξεκίνησε πριν ένα έτος η Εύξεινος Λέσχη Βέροιας, όπου στις 2 Φεβρουαρίου θα δικαζόταν η αίτηση ακύρωσης που κατέθεσε.

Πλην όμως, συνέβη το απολύτως αναμενόμενο: η εκδίκαση της υπόθεσης αναβλήθηκε για τις 11 Οκτωβρίου του τρέχοντος έτους, διότι η Ιερά Σύνοδος και η Μητρόπολη Βέροιας ΔΕΝ κατέθεσαν εγγράφως τις θέσεις τους, όπως αξίωσε ο εισηγητής δικαστής με έγγραφο του που τους επιδόθηκε νομίμως με δικαστικό επιμελητή.

Φυσικά ο Μητροπολίτης Βέροιας κ. Παντελεήμων γνώριζε ότι η υπόθεση θα αναβάλλονταν εάν δεν κατέθετε εγγράφως τις θέσεις της Μητρόπολης ως όφειλε. Και αυτό ακριβώς έπραξε.

Δικαίως.

Ήταν η πρώτη ίσως θα λέγαμε «λογική» επιλογή του στο ζήτημα της παράνομης διοίκησης του Ιδρύματος που διαρκώς διολισθαίνει σε επικίνδυνες ατραπούς.

-«Πρώτη νίκη για την Ανταλλάξιμη Περιουσία»

Με τον τίτλο «Πρώτη νίκη για την Ανταλλάξιμη Περιουσία» παρουσιάστηκε τo ενδιαφέρον αυτό θέμα στην πολύ καλή εφημερίδα ‘Εύξεινος Πόντος», αρ.φ. 181, Φεβρουάριος 2012.

.

.

«Στη Διαρκή Επιτροπή Παραγωγής και Εμπορίου για συζητήθηκε την Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου το νομοσχέδιο υπό τον τίτλο «Διαχείριση και προστασία ακινήτων του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων – Ρύθμιση εμπράγματων δικαιωμάτων και λοιπές διατάξεις». Με το νομοσχέδιο αυτό το υπουργείο επιχείρησε την τελική τακτοποίηση των προβλημάτων που δημιουργούνται από τη διάσπαρτη και κατακερματισμένη σε πλήθος νομοθετημάτων αγροτική νομοθεσία.

.

Στο νομοσχέδιο υπήρχε αναφορά σε «εποικιστικές εκτάσεις», χωρίς να διευκρινίζεται εάν αυτές αποτελούσαν δημόσια γη ή ανήκαν στην κατηγορία των Ανταλλαξίμων Κτημάτων. Η περιγραφή στο σχέδιο νόμου των «εποικιστικών εκτάσεων» περιγραφόταν μόνο όσον αφορά το χρηστικό τους χαρακτήρα.

.

Στη συζήτησε κλήθηκε η παλαιότερη προσφυγική Ομοσπονδία, η Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας (ΟΠΣΕ), η οποία ουσιαστικά διαχειρίζεται εκ μέρους των προσφύγων του ΄22 την εκκρεμότητα της Ανταλλάξιμης Περιουσίας και έχει αναπτύξει και τη σχετική γνώση για τη διεκδίκησή της. Ο Αθανάσιος Λαγοδήμος, πρόεδρος της ΟΠΣΕ ζήτησε την συνδρομή του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη για την καλύτερη τεκμηρίωση των προσφυγικών απαιτήσεων κατά τις εργασίες της Διαρκούς Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου.

.

-Mνήμη Δόμνας Σαμίου

Μνήμη Δόμνας Σαμίου (1928 – 2012)

Ακόμα πιο φτωχός είναι ο κόσμος της διαχείρισης της δημοτικής μουσικής σήμερα, καθώς έφυγε από τη ζωή η Δόμνα Σαμίου, ένα αναμφίβολα μεγάλο κεφάλαιο συμβολής στην παράδοση του τόπου μας…

Αντιγράφω το βιογραφικό της από την ιστοσελίδα της (http://www.domnasamiou.gr):

Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν μικρασιάτες πρόσφυγες από το Μπαϊντίρι, χωριό της περιοχής της Σμύρνης. H μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα το 1922, ο πατέρας της, αιχμάλωτος στρατιώτης, λίγο αργότερα, με την Ανταλλαγή. Έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στις απάνθρωπες αλλά παράλληλα πολύ ανθρώπινες και αλληλέγγυες συνθήκες της προσφυγιάς, κι εκεί απέκτησε τα λαϊκά ερείσματα της προσωπικότητάς της και την ατόφια συμμετοχικότητά της. Στο περιβάλλον αυτό είχε τα πρώτα μουσικά της ακούσματα απ’ τα οποία και πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική.

Σε ηλικία 13 ετών η Δόμνα Σαμίου έχει την πρώτη διδακτική επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική αλλά και με τη λογική της επιτόπιας έρευνας, μαθητεύοντας κοντά στον Σίμωνα Καρά, στο «Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής», ενώ παράλληλα φοιτά στο νυχτερινό Γυμνάσιο.

-H Γενοκτονία, η σφαγή της Σμύρνης και η υποκρισία του κυρίου Σαμαρά…

Ο αμοραλισμός  μιας  αμετανόητης  Δεξιάς

Στην προεκλογική σύναξη στελεχών (Πολιτική Επιτροπή Ν.Δ. 11-3-2012)  ο κ. Σαμαράς, στρέφοντας τα βέλη προς την Αριστερά την εγκάλεσε -εκτός των άλλων- και για αναθεωρητισμό επί της Ιστορίας χρησιμοποιώντας τη γνωστή υπόθεση του συνωστισμού της Ρεπούση, γενικεύοντας ασύστολα και ενδυόμενος το ένδυμα του εθνικού τιμητή. Ίσως να νομίζει ότι δικαιούται το ένδυμα, ένεκα της προχθεσινής προεκλογικής κομματικής φιέστας  για τις Γενοκτονίες Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, με την οποία «καθάρισαν» για την 90χρονη αντιδραστική αντιπροσφυγική πολιτική της παράταξής τους.

Θα είχε ένα κάποιο δίκιο ο κ. Σαμαράς και θα λέγαμε ότι η στάση ήταν έντιμη εάν είχαν προηγηθεί τρεις κινήσεις :

–είχε αποστασιοποιηθεί από τη λεγόμενη Λαϊκή Δεξιά,  που είναι κληρονόμος της παλιάς μοναρχικής Δεξιάς και του Λαϊκού Κόμματος του Δ. Γούναρη και η ΒΑΣΙΚΗ ΥΠΕΥΘΥΝΗ για τη Μικρασιατική Ήττα και την κυνική παράδοση του χριστιανικού  πληθυσμού της Μικράς Ασίας στους τσέτες του Μουσταφά Κεμάλ.
–είχε καταδικάσει την μεθόδευση ακροδεξιών κύκλων του Άρειου Πάγου που οδήγησαν στην «αθώωση» των Εξι και
–γνώριζε πόσοι από την Αριστερά είναι εγκρίνει το ρεπούσειο συνωστισμό και πόσοι είχαν αντιδράσει. (Να του θυμίσουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα της Αριστεράς είχε καταδικάσει τον ρεπούσειο αναθεωρητισμό)….

Δυστυχώς ο κύριος Σαμαράς, πορεύτηκε  και έγινε ανέντιμος τιμητής (και εκμεταλλευτής) του προσφυγικού πόνου, χωρίς να έχει κάνει την παραμικρή κίνηση-προϋπόθεση για να εκφράσει μια τέτοια θέση.

Αντίθετα, ανακήρυξε ως βασικό του στέλεχος τον βουλευτή της Πάτρας, Νίκο Νικολόπουλο, ο οποίος υπήρξε ο ΠΡΩΤΟΣ -πριν τον Πρωτοπαπαδάκη- που κίνησε τη διαδικασία «αθώωσης» των Έξη, προσπαθώντας να εξιδανικεύσει τον πλέον ένοχο εξ αυτών, τον μοιραίο Δημήτριο Γούναρη.

– Γυναίκα – Αντίσταση – Μνήμη

Κυριακή 11 Μαρτίου 2012 , ώρα 7:30 μ.μ.
στον κοινωνικό-πολιτιστικό χώρο «παίρνω Αμπάριζα» – Γαλακηδών 11-Γαλάτσι
εκδήλωση – συζήτηση :
ΓΥΝΑΙΚΑ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΜΝΗΜΗ

Συμμετέχουν :

–Ρόζα Οικονόμου, Επονίτισσα
Οι μνήμες μου από την ΕΠΟΝ

– Ελισάβετ Λιανή, υποψ. διδάκτωρ ιστορίας
Επονίτισσα – Αντάρτισσα-Μαχήτρια.
Μαρτυρίες και μαρτύρια

– Τασούλα Βερβενιώτη,  Ιστορικός
Η μνήμη για τη “Γυναίκα της Αντίστασης”. Από τη δεκαετία του 1940 έως και τη σημερινή συγκυρία.

«Ακύρωση της Δίκης των Εξι»: Απατεωνιές στον Άρειο Πάγο ;

Συστηματικά παρακολουθήσαμε ως μπλογκ τη μεθόδευση που ακολουθήθηκε από πολύ συγκεκριμένους ακραίους κύκλους, ώστε 90 χρόνια μετά την καταδίκη των ενόχων της Μικράσιτικής Καταστροφής να επιδιωχθεί η ηθική τους αθώωση. Ένα χαρακτηριστικό κείμενο ήταν: Ο Άρειος Πάγος, η ακροδεξιά και ο αναθεωρητισμός… Ξαναδιαβάστε το.

Θυμηθήκαμε την τραγική εκείνη αναθεωρητική προσπάθεια -που μπροστά της ωχριά η περίπτωση Ρεπούση- γιατί την Τρίτη 6 Μαρτίου 19.00-20.30, ο νομικός Τάκης Σαλκιτζόγλου, θα αναπτύξει το θέμα : «Η ‘αθώωση’ των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής από τον Άρειο Πάγο» στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Ιστορίας που διοργανώνετα στο Ελεύθερο πανεπιστήμιο στην Κηφισιά-Αττικής στην «Έπαυλη Δροσίνη»-Βιβλιοθήκη Δήμου Κηφισιάς, Αγ. Θεοδώρων & Κυριακού.  Λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε από το Πράγραμμα του Σεμιναρίου στο μπλογκ του επιμελητή ιστορικού Βλάση Αγτζίδη:
http://kars1918.wordpress.com/2011/09/26/2011-2012-2/

Διαβάστε παρακάτω το :

Σχόλιο στην Απόφαση 1675/2010 του Αρείου Πάγου

του ΤΑΚΗ Α. ΣΑΛΚΙΤΖΟΓΛΟΥ *

-Οι δεξιούληδες της ΠΟΕ

Ξεπερνώντας κάθε όριο η σημερινή κυρίαρχη ομάδα της ΠΟΕ  προχωρά σε ένα ακόμη βήμα απαξίωσης και εξαθλίωσης του ποντιακού χώρου υποθηκεύοντας το μέλλον του χώρου αλλά και των πρωτοβάθμιων  σωματείων.

.
Επιβεβαιώνοντας την παροιμία « θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει» καλεί τα σωματεία-μέλη της του ΣΠΟΣ Ν.Ελλάδος και Νήσων σε κομματική εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας !!!

.

.

-«Πεθαίνω σα χώρα»

«Μισώ αυτή τη χώρα…Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν
δεν θα ‘χει μείνει τίποτα από μας…;»

Το έργο «Πεθαίνω σα Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, από το 1978 που πρωτοκυκλοφόρησε, έως σήμερα. Η βαθιά πίστη αυτού του ανθρώπου στη δύναμη «των λέξεων εν ζωή» δημιουργεί τη σύγχρονη, ύστατη ελπίδα σωτηρίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει τον ελάχιστο δείκτη ανάγνωσης και αναγνώρισης της πραγματικότητας του σήμερα, με παράλληλη ανάληψη των ευθυνών μας, επί της δράσης.

Η ομάδα Paracoon προσεγγίζει τα διαχρονικά έργα του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σα χώρα» και «Ανάθεση» μέσα από μια χοροθεατρική παράσταση όπου ηθοποιοί και χορευτές αφήνουν τη γλώσσα των λέξεων να ενωθεί με την γλώσσα του σώματος, ευαισθητοποιώντας το σύγχρονο άνθρωπο.

Η ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης και η ισοπέδωση της αξίας της ως τις μέρες μας, τόσο στη χώρα μας αλλά και σε όλον σχεδόν τον πλανήτη, δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο εφησυχασμού, καθησυχασμού και αναβλητικότητας.

Επιτρέψαμε οι λέξεις να χάσουν την δύναμή τους και την αξία τους και αυτό μοιραία μας οδήγησε στο να χάσουμε τον άνθρωπο και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μας παραδόθηκε προίκα, τι την κάναμε;