-Λευτεριά στον Ντογάν Ακανλί ( Doğan Akhanlı )

2010 Αυγούστου δέκα

Ένας άνδρας πενήντα περίπου χρόνων Γερμανός υπήκοος κατεβαίνει στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Σκοπός του να επισκεφθεί, ίσως για τελευταία φορά τον άρρωστο πατέρα του.

Εκεί  συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Ο λόγος συμμετοχή σε ληστεία καταστήματος συναλλάγματος που έληξε θανατηφόρα για τον ιδιοκτήτη του καταστήματος.

Τι και αν οι δύο μάρτυρες στις καταθέσεις των οποίων βάσισε την κατηγορία ο εισαγγελέας απέσυραν τις καταθέσεις τους.

Τι κι αν ο ένας μάρτυρας κατήγγειλε ότι η κατάθεσή του ήταν προϊόν βάναυσου  βασανισμού από την αστυνομία.

Η κατηγορία απλά μετατράπηκε !!!! Ότι αποτελούσε αρχηγός μιας ομάδας η  οποία δρούσε εναντίον του τουρκικού κράτους καλώντας τους πολίτες σε ανατροπή του συστήματος !!!

-Ο γείτονας διαθέτει τσαγανό

Η εμφάνιση του πολιτικού ισλάμ και η σύγκρουσή του με τους εθνικιστές, αντιμετώπιζεται στη «μικρά πλην έντιμο» πατρίδα μας με ανάμικτα συναισθήματα.

Άλλοι (καθεστωτικοί συνήθως και «αντιεθνικιστική»   αριστερά) επιχαίρουν, αφού πρώτα ως κεμαλικότεροι των κεμαλικών είχαν δαιμονοποιήσει τους ισλαμιστές  δίνοντας γη και ύδωρ στους κεμαλιστές (επίσης εντός τών συνόρων,  κινήθηκαν απωθώντας και εξορκίζοντας τους ελλαδίτες Πόντιους που «τόλμησαν» να μιλήσουν για τη γενοκτονία ή για την ύπαρξη Ποντίων στην Τουρκία. Έφτασαν ακόμα και στο σημείο να προτείνουν να τιμηθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη των προσφύγων-θυμάτων του)…

….και άλλοι (ακροδεξιοί έως και πατριωτική αριστερά)  από ενόχληση «ηγάπησαν» προσφάτως τους Τούρκους εθνικιστές και τον κεμαλισμό (ως το μη χείρον βελτιστον!) και επικεντρώνονται φοβικά στα μεγαλοϊδεατικά του Νταβούτογλου, υποτιμώντας πλήρως τις εσωτερικές αντιθέσεις της γείτονος (ενώ κάποιοι απ’ αυτούς επιχειρούν να ντρεσάρουν και  να δώσουν μαθήματα «ορθής πολιτικής συμπεριφοράς» στους Πόντιους).

[Οπότε, βλέποντας αυτές τις δύο συμπεριφορές θα έπρεπε να αναφωνήσουμε: «Ούτε με τον Γιάννη, ούτε με τον Γιαννάκη!¨ Απλώς….ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ!]

Ένα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο «Ο γείτονας διαθέτει τσαγανό» του Δημήτρη Σαραντάκου, (που δημοσιεύτηκε στις 21.9.2010, στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης) αλιεύσαμε στο διαδίκτυο και σας το προτείνουμε: 

-Αφιέρωμα στην ποντιακή γλώσσα

Με τον τίτλο «Η Διάλεκτος των Ελλήνων του Πόντου«, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή συνδιοργανώνει εκδήλωση την Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου και ώρα 19.00 στο κτίριο του 3ου Λυκείου Αιγάλεω (Αγ. Βασιλείου και Λακωνίας 52, Αιγάλεω). Η εκδήλωση συνδιοργανώνεται από την Γενική Διεύθυνση Μετάφρασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 5ο Γυμνάσιο Αιγάλεω, το 3^ο Γενικό Λύκειο Αιγάλεω και τον Ποντιακό Σύλλογο «Ο Καύκασος».

-Οι «ρωσοπόντιοι», ο ρατσισμός και η αλλοτρίωση

Με έκπληξη είδαμε στα «Νέα» το πρωτοσέλιδο του Βιβλιοδρόμιου στις 11 του Σεπτέμβρη. Φαρδιά πλατιά ο τίτλος «Ρωσοπόντιοι» σε εισαγωγικά και από κάτω «Η ξεχασμένη ιστορία μιας κοινότητας«. Και στο διαδίκτυο αναρτημένος ως κεντρικός τίτλος το ακόμα χειρότερο : ««Ρωσοπόντιοι» Ανάμεσα στη θυματοποίηση και στην εξιδανίκευση»

Ένα σύγκρυο νοιώσαμε ως πρώτο ερέθισμα, δεδομένου ότι ο αντιρατσισμός για μας δεν είναι πρόσχημα ξεσαλώματος, ούτε εύκολα λόγια του αέρα, όπως συνηθίζουν οι σε εισαγωγικά «αντιρατσιστές» που κυριαρχούν ολόγυρα. 

 

-Το δάκρυ του Ιχσάν Τεβφίκ Κιρτσά

ΤΟ  ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΙΧΣΑΝ ΤΕΒΦΙΚ  ΚΙΡΤΣΑ

του Ηλία Ακριτίδη geminlis@hotmail.gr

Αυτοσχέδιος κοινωνικός παρατηρητής  ευπαθής  στα ανθρώπινα δεινά, δικά μας και ξένα,  αισθάνομαι τον αχό μιας αέρινης ξωτικής νοσταλγίας που έρχεται απ την εκείθεν πλευρά του Αιγαίου, στοιχειώνει τους γύρω μου, διαποτίζει τις καθημερινές αντιδράσεις και πολλές φορές μονοπωλεί τις τρικυμισμένες συζητήσεις στις συντροφιές μου.

ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ (ΚΡΕΜΙΤΣΑ) ΙΟΥΝΙΟΣ 2010 Οι οργανοπαίχτες άρχισαν να παίζουν έναν μακρόσυρτο λυπητερό σκοπό  φερμένο ίσως από την περιοχή του Αμπές της Σεβάστειας του Πόντου. Ο στίχος που συνήθως τραγουδούσαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας πάνω στον σκοπό αυτό ήταν:

Μάνα σταυρόν ‘κι θα ευρίκ’ς //σ΄ερήμον το ταφόπο μ’ // μόνον τα ξεροχόρταρα // θα δείκνε σε τον τόπον ///

[ Μάνα σταυρό δεν θα βρεις// στον έρημο τον τάφο μου//μόνο μερικά ξεροχόρταρα// θα σε δείχνουν το μέρος του τάφου]

-88 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή

Μικρασιατική Καταστροφή – Μνήμη και λήθη

Του Κυριάκου Λυκουρίνου

14 Σεπτεμβρίου, «Ημέρα Μνήμης» και πάλι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ογδόντα οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε και θα ’λεγε κανείς ότι η μνήμη «γέρασε» μαζί με τους ανθρώπους. Κι όμως μόλις που ενηλικιώθηκε κι έχει σφρίγος νεανικό.

Ας κυριολεκτήσουμε: Για περίπου επτά δεκαετίες η τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού ήταν ένα θέμα καλυμμένο με σιωπή. Ο πολιτικός κόσμος είχε επιλέξει να ξεχαστούν τα πάντα, η ιστορική επιστήμη το είχε θέσει στο περιθώριο, η τέχνη σχεδόν το αγνοούσε, για την εκπαίδευση ήταν ανύπαρκτο. Με τους κρατικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς να επιδιώκουν τη λήθη, ο μικρασιατικός κόσμος και η καταστροφή του βρέθηκαν έξω από το οριοθετημένο πλαίσιο της εθνικής μνήμης.

– «Τρεις Γενοκτονίες, μια στρατηγική». Ένα ενδιαφέρον συνεδριο

Στο… σκαμνί για την τριπλή γενοκτονία

του Γιώργου Αποστολίδη gapostolidis@pegasus.gr

 Η αποκατάσταση της αλήθειας και η διεθνής αναγνώριση της εξόντωσης Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων είναι ο στόχος Συνεδρίου που θα γίνει στις 17-19 Σεπτεμβρίου στην Παλαιά Βουλή.

Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο… Από τη μια πλευρά η ποντιακή διάλεκτος που ακόμα είναι ζωντανή, ο κεμεντζές (ποντιακή λύρα) και οι χοροί κότσαρι και πυρρίχιος. Από την άλλη μαρτυρίες για ομαδικούς τάφους στη Σαμψούντα και το Γαβάκ, την Ερπάα και το Γιαζισλάρ, εκεί όπου οστά ανακαλύφθηκαν τυχαία και κατέληξαν σε ποτάμι της περιοχής.

Οι μνήμες του Πόντου διατηρούνται έναν αιώνα μετά τη σφαγή και το διωγμό Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τη γη που γεννήθηκαν. Στην αποκατάσταστη της αλήθειας και τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας στοχεύει και το μεγάλο διεθνές συνέδριο που θα διεξαχθεί την επόμενη εβδομάδα (17-19 Σεπτεμβρίου) στην Αθήνα, στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής.  Υπό τον τίτλο «Τρεις γενοκτονίες, μία στρατηγική», σειρά επιστημόνων θέτουν στο ίδιο πλαίσιο τα όσα υπέστησαν οι λαοί της Ανατολής, Ελληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι στις αρχές του 20ού αιώνα. Αναλύουν τα γεγονότα και υπογραμμίζουν την τεράστια σημασία που έχει σήμερα η διεθνής καταδίκη της γενοκτονίας, την οποία άλλωστε ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει ως «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας».

-Στο όνομα του Κεμάλ!

Σεπτεμβριανά, 1955: Η Κωνσταντινούπολη στις φλόγες

του Στέλιου Ελληνιάδη

Οι καταστροφές που προκάλεσε ο όχλος, μέσα σε λίγες μόνο ώρες, ήταν τρομακτικές. Στόχος: Εβραίοι, Αρμένιοι και -με τη μερίδα του λέοντος- Έλληνες. 4.348 επιχειρήσεις, χίλια σπίτια, 110 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 αθλητικά κέντρα, 21 εργοστάσια και 73 εκκλησίες με σημαντικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ιερά σκεύη και εικόνες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας καταστράφηκαν εν μέρει ή ολοσχερώς. Η Πόλη έχανε οριστικά ένα μεγάλο μέρος από την σπουδαία πολιτιστική της κληρονομιά. 

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αντνάν Μεντερές, βασικός υπεύθυνος του πογκρόμ, το οποίο πραγματοποιήθηκε με τους μηχανισμούς του κόμματός του, απέδωσε την ευθύνη στους κομμουνιστές με την κατηγορία ότι οργάνωσαν τα επεισόδια κατ’ εντολήν της Κομμουνιστικής Διεθνούς για να σαμποτάρουν το ΝΑΤΟ!

-Παναγία Σουμελά: Το όπιο των Ποντίων ? ? ?

Με αφορμή την πρόσφατη λειτουργία στην Μονή της Παναγίας του όρους Μελά του Πόντου μετά από 88 χρόνια σιωπής, ο φίλος Ηλίας Ακριτίδης μας έστειλε ένα κείμενο που αμφισβητεί κάποιες απ’ τις σταθερές.

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ-ΚΑΙ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ ΤΟ ΟΠΙΟ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ

Του ΗΛΙΑ ΑΚΡΙΤΙΔΗ  (geminlis@hotmail.com)

Παίρνοντας το ερέθισμα από την Μ . Ακριτίδου  η οποία  ήρθε στο μπλόγκ μας και έβαλε το ερώτημα .Η οποία πιστεύει πως αυτό το πράγμα που κυριαρχεί σήμερα (ορθοδοξία) και είναι συνυφασμένο με την ιστορία μας στο πόντο, έδωσε αξίες και ιδανικά  στους ανθρώπους, για μια καλύτερη ζωή πάνω στην γη, και στους παππούδες και τις γιαγιάδες μας ευτυχία και γνώση .

Θέτοντας τον δάκτυλον επί των τύπων των υλών θα πρέπει να διερευνήσουμε τι ήταν και είναι αυτό το πράγμα που λέγεται θρησκεία χριστιανισμός ορθοδοξία?

-Βρε λες να είναι έτσι;

Η κρίση της Παγκοσμιοποίησης, κρίση της Αριστεράς

του Γιώργου  Καραμπελιά

Η κρίση της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομίας, είναι κατ’ εξοχήν κρίση της παγκοσμιοποίησης και των μηχανισμών της. Δύο υπήρξαν οι κυριότεροι εκφραστές της, οι τραπεζίτες και τα παρελκόμενά τους, ΜΜΕ και Τύπος, καθώς και η διανόηση της… Αριστεράς.

Για τους πρώτους δεν χρειάζεται να πούμε πολλά σε μια εποχή που, εδώ και είκοσι χρόνια, το τοκογλυφικό κεφάλαιο, μέσω του χρηματιστηρίου, κυριαρχεί πάνω στην «πραγματική οικονομία».

Για τους δεύτερους, ίσως εγερθούν κάποιες ενστάσεις, ιδιαίτερα σε έναν λαό όπως ο ελληνικός, που έχει μάθει να περιβάλει με φωτοστέφανο τη γνώση και τους φορείς της. Και όταν μάλιστα πρόκειται για τους διανοούμενους της Αριστεράς, που παραδοσιακά, μέχρι πριν από σαράντα χρόνια, ήταν οι διωκόμενοι και απόβλητοι του συστήματος. Και όμως, μέσα σε τριάντα έξι χρόνια, από την πτώση της δικτατορίας, μεταλλάχθηκαν στον κατ’ εξοχήν ιδεολογικό φορέα της παγκοσμιοποίησης. Η διεθνιστική ιδεολογία τους, που υποτιμούσε την πατρίδα και το έθνος υπέρ της «παγκόσμιας κοινότητας» –παρ’ ό,τι στην Κατοχή η Αριστερά υπήρξε υπερασπιστής τους–, μετά την κατάρρευση της Σοβιετίας και με τη συμβολή πολλών ευρωπαϊκών προγραμμάτων και παχυλών αμοιβών, μεταβλήθηκε σε παγκοσμιοποιητική ιδεολογία.

-Ο Αγκόπ, οι πρόσφυγες του ’22, και η αντιπροσφυγική Δεξιά

Αναφωνώντας  «Ίδια είναι τα σκατά….» καθώς θυμόμαστε τον «συνωστισμό» της κ. Ρεπούση και το «Βιετνάμ των Ελλήνων» του Ιού!

Μέρες πούναι και τώρα με την επέτειο από τη σφαγή και την πυρπόληση της Σμύρνης από τους Τούρκους εθνικιστές, απρόσμενους νικητές από έναν πόλεμο που διαχειρίστηκαν αυτοί που πήραν την εξουσία στο παλαιοελλαδικό πριγκηπάτο  με το σύνθημα «οίκαδε», καλλιεργώντας την αντιμικρασιατική υστερία σ’ έναν αμαθή και κουρασμένο λαό που επέλεξε να παραδώσει τους ομοεθνείς του στο μαχαίρι του Κεμάλ.

Τις μέρες αυτές πριν από 88 χρόνια,  ο ελληνικός στρατός συντρίφτηκε στο μέτωπο, λίγο πριν από την Άγκυρα κάπου μετά την Αλμυρά Έρημο όπου τον είχαν ξαποστείλει οι αντιπολεμικοί του Λαϊκού Κόμματος, του Γούναρη και των λοιπών αχρείων εκείνης της εποχής. Συνειδητά οι εν λόγω αχρείοι δεν είχαν στείλει ΟΥΤΕ ΜΙΑ σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες, ΟΥΤΕ και επέτρεψαν τους Έλληνες της Ιωνίας να οργανώσουν το δικό τους Μικρασιατικό Στρατό…

Και μόλις έσπασε το μέτωπο, το πρώτο μέλημα του Γούναρη και της συμμορίας του ήταν να αποστείλουν τηλεγράφημα προς τον έτερο άθλιο κοπρίτη, στον «αρμοστή της Ελλάδος στην Ιωνία», τον Αριστείδη Στεργιάδη για να μην επιτρέψει τους Μικρασιάτες να φύγουν. Για να τους παραδώσει στους τσέτες του αρχιμιλιταριστή, του τρεμοπουλικού «παιδιού της πόλης», του Μουσταφά Κεμάλ.

-Φαρδύκαμπος: Περιφρονώντας την ιστορία

Για το Ιστορικό μνημείο Φαρδύκαμπου (Ν. Κοζάνης)

 Του Χρόνη   Κοϊμτσίδη

Τον Ιούλιο μήνα ήμουν στην Βόρεια Ελλάδα και θέλησα να επισκεφθώ το ιστορικό μνημείο που έγινε η μάχη του Φαρδύκαμπου.

Η μάχη αυτή έγινε τον Μάρτιο του 1943 μεταξύ ανταρτικών δυνάμεων της περιοχής και αγροτών που συμμετείχαν με ότι διέθετε ο καθένας (τζουγράνες, ξύλα φτιάρια κλπ.) εναντίον ενός τάγματος Ιταλών. 

Ήταν μια από τις μεγαλύτερες μάχες που δόθηκαν ενάντια στους κατακτητές. Αυτό προκύπτει και από το πλήθος των αιχμαλώτων Ιταλών οι οποίοι ξεπερνούσαν τους 500. 

Αφού λοιπόν έψαξα για πολύ ώρα να βρω το σημείο του μνημείου (δεν είδα πουθενά σήμανση) ιδού τι αντίκρισα :