-O Malthus , το Κοράνι και το…Δ.Ν.Τ

                                                                                            της Σάρας Χαλκίδη

 Στις 31 Οκτωβρίου του 2011,ο πληθυσμός της γης έφθασε τα 7δις σύμφωνα με τα Ηνωμένα   Έθνη. Οι απανωτές αλλαγές  στους μετρητές του Worldometers   προκαλούν δέος καταγράφοντας  την ιλιγγιώδη αύξηση των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Αρκεί και μόνο να σκεφθεί κανείς ότι εκατό χρόνια πριν δεν ήταν ούτε  2 δις .

Ήταν το 1798, έξι χρόνια πριν συμπληρωθεί το πρώτο ανθρώπινο δις, που ο Άγγλος Thomas Robert Malthus (1766-1834)  με το έργο του  “An Essay on the Principle of Population”  έθεσε το δημογραφικό στο επίκέντρο της  μακροοικονομίας. Είναι μία εποχή έντονων  κοινωνικών, τεχνικών και οικονομικών ανακατατάξεων  (γαλλική επανάσταση 1789, βιομηχανική επανάσταση στη Μεγάλη Βρετανία 1760-1860) υπό την επίδραση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού,  που έκανε λόγο για ατομικά δικαιώματα, για  ελευθερία και ισότητα. To έργο του Malthus ήταν σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη πολιτικών φιλοσόφων του 18^ου αιώνα –  William Godwin(1756-1836)  και  Marquis de Condorcet (1743-1794) -που έβλεπαν την κοινωνία δεκτική θετικής εξέλιξης και συνεχούς προόδου καθώς και με τις ιδέες του Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), που εστίαζε στη καλή φύση του ανθρώπου και οραματιζόταν μία κοινωνία ελεύθερων πολιτών δεσμευμένων μόνο από ένα κοινωνικό συμβόλαιο–μια μορφή λαϊκής κυριαρχίας.

Η αντίσταση της μνήμης

Η αντίσταση της μνήμης

Ένα εξαιρετικό κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου
Από την «Αυγή»

Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς
Τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες
Άμωμοι εσείς αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος
Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε

Κ. Καβάφης

Πλαστογραφία και τερατογένεση. Ανάμεσα σε αυτό το εφιαλτικό δίπολο κινείται κάθε ιστορικός αναθεωρητισμός, είτε διαγράφει γενοκτονίες, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων ή όποιων άλλων, είτε σπιλώνει εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η εξελισσόμενη καμπάνια σπίλωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους νεοναζιστές δεν εκφεύγει από τα όρια αυτού του διπόλου, ανοίγει όμως νέες, εφιαλτικές προοπτικές.

Δεν πρόκειται απλώς για την προσπάθεια να βγει “λάδι” η Χούντα. Να διαγραφούν μαζί με το Πολυτεχνείο η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ/ΕΣΑ και τα ξερονήσια, ο χαφιεδισμός και το κιτς των δικτατόρων, η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η γελοία γενική επιστράτευση ενός γυμνού στρατού, η συνενοχή στην απολέμητη απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια το 1974. Είναι κάτι περισσότερο:

-Τραγούδια του Καρς…

Μια σελίδα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας στη γη του Προμηθέα

H περιοχή Καρς του νότιου Καυκάσου  έχει συναντηθεί με την ιστορία του σύγχρονου ελληνισμού με παράδοξο και ενδιαφέροντα τρόπο.  Ανήκε στην ιστορική Αρμενία, κατακτήθηκε από τους Ρώσους το 1878, κατοικήθηκε από Έλληνες μετανάστες από τον Πόντο, παραδόθηκε με τη μοιραία Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ (Μάρτης 1918) από τους μπολσεβίκους στους Νεότουρκους με αποτέλεσμα να προσφυγοποιηθούν οι ελληνικοί, όπως και οι αρμενικοί, πληθυσμοί. Οι καρσλήδες ήρθαν σε μεγάλο βαθμό στην Ελλάδα μπολιασμένοι με δημοκρατικές ιδέες και συνεταιριστικό πνεύμα  και επηρέασαν καθοριστικά τα πολιτικά πράγματα κατά το Μεσοπόλεμο και τη δεκαετία του ’40 -ειδικά στη βόρεια Ελλάδα.

Υπάρχει ένα εξειδικευμένο μπλογκ για το άγνωστο αυτό τμήμα του ελληνισμού. Μπορείτε να το επισκεφτείτε: http://kafkasios-pontokomitis.blogspot.gr/

Επίσης για την ιστορία των «καρσλήδων» διαβάστε το ιστορικό κείμενο:  Από τον Καύκασο στην Ελλάδα….

Ενδιαφέρον έχει και η μουσική παράδοση των Ελλήνων του Καρς. Παραθέτουμε διάφορα:

-Oι πρόσφυγες της Αθήνας στην αντιφασιστική Αντίσταση

1) Μπορείτε να ακούσετε τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη στις ραδιοφωνικές εκπομπές του Σκάι για το προσφυγικό ζήτημα:

http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=233326
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=233487

2) Μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω κείμενό του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» :

Πρόσφυγες και γηγενείς, μια δύσκολη συμβίωση

Όψεις της πολιτικής συμπεριφοράς των προσφύγων στην μεσοπολεμική Αθήνα.

Η πολεμική δεκαετία 1912-1922 (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία) ήταν η περίοδος υλοποίησης του οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Το ελληνικό κράτος πολλαπλασίασε την επικράτειά του, εντάσσοντας σε αυτή τους ελληνικούς πληθυσμούς της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και των μικρασιατικών παραλίων. Η κατάληξη του οράματος αυτού ήταν η τραγική, για τους ανθρώπους που υπέστησαν τις συνέπειές της, ήττα του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή. Οι χειρισμοί της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είχαν ως αποτέλεσμα το βίαιο εκτοπισμό περίπου 1.500.000 Ελλήνων και αρκετών χιλιάδων Αρμενίων από τα μικρασιατικά παράλια προς την Ελλάδα. Η ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε, με την οποία παράλληλα με τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας εκτοπίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνων από την Ελλάδα, σηματοδότησε τη μεγαλύτερη έως τότε αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών παγκοσμίως και αποτέλεσε υπόδειγμα για τις μετέπειτα παρόμοιες πληθυσμιακές «διευθετήσεις» σε ολόκληρη την Ευρώπη.

-Eνάντια στους εργολάβους της «σωτηρίας» μας

Πώς δεν θα περάσουν

από τη Σύνταξη της εφημ. «Δρόμος της Αριστεράς»

Βρισκόμαστε ξανά σε μία κρίσιμη καμπή.

.

Οι εργολάβοι της «σωτηρίας» μας ένα πράγμα σίγουρα δεν έχουν κατορθώσει. Να ξεμπερδέψουν με την ανεξέλεγκτη μεταβλητή, τον ατίθασο παράγοντα, που έχει επηρεάσει -και σε μεγάλο βαθμό καθορίσει- τη φορά των πολιτικών εξελίξεων. Είναι ο λαός, οι μάζες, έτσι ακριβώς, δεν υπάρχουν άλλες εκφράσεις να αποδώσουν πιο παραστατικά αυτή τη μοναδική συγκέντρωση δύναμης και ορμητική ροή, που απείλησε και κλόνισε -όχι μόνο μία φορά- πανίσχυρες κατά την κοινοβουλευτική αριθμητική κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.

.

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στην ώρα που πρέπει να ακουστεί η φωνή του κόσμου, που συμπιέζεται αφόρητα μέχρι εξόντωσης και ταυτόχρονα γίνεται έρμαιο απίστευτων χειρισμών εξαπάτησης, τρομοκράτησης, εκβιασμού και φρονηματισμού. Είναι τερατώδους ισχύος οι μηχανισμοί που έχουν επιστρατευθεί, από την πρώτη στιγμή. Πάσης φύσεως επιτελεία, διεθνή και ντόπια, με στόχο τη χειραγώγηση, τη διαστρέβλωση, την ενοχοποίηση και ταυτόχρονα την ωμή καταστολή και βία, ώστε να επιβληθεί μία παγερή σιγή νεκροταφείου. Πρέπει να επιβληθεί αυτή η σιγή ακόμη κι αν για τίμημά της έχει την τελική καταβαράθρωση της κοινωνίας και τον τυφλό διχασμό.

.

Όμως έχουν αποτύχει. Η κοινωνία, με ελάχιστα εφόδια τροφοδοσίας από μία Αριστερά αμυντική, αμήχανη κι εγκλωβισμένη σε στερεότυπα στην πρώτη περίοδο, αναζήτησε δρόμους, αμφισβήτησε, έχτισε την αλληλεγγύη στην πράξη και συγκρούστηκε δίνοντας μεγάλες μάχες ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο Μνημόνιο. Οι στιγμές των λαϊκών ξεσπασμάτων ήταν τέτοιου μεγέθους και ποιότητας, που τελικά γονιμοποίησαν την προοπτική της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σωτηρίας για τη χώρα.

.

-Όταν ο Ηρακλής έχασε τον Ύλα: βιώνοντας την απώλεια!

 Όταν   ο   Ηρακλής   έχασε   τον   Ύλα

της Σάρας Χαλκίδη

     Η εμπειρία της απώλειας είναι καμιά φορά τόσο οδυνηρή που αδυνατείς να τη διαχειρισθείς. Νιώθεις να σε διαλύει, να χάνεις το χαμόγελο σου, το ενδιαφέρον σου για ότι γύρω σου υπάρχει. Το μυαλό είναι σε περιδίνηση, δεν ξέρεις που να στηριχθείς, βλέπεις να έρχεται η συντριβή και δεν ξέρεις αν θέλεις να την αποφύγεις ή επιτέλους να γίνει, να σε απαλλάξει από το πόνο.

Ναι, σίγουρα η απώλεια είναι μέρος της ζωής, αλλά πως μαθαίνεις να τη ξεπερνάς; Πως μπορείς αυτή τη ρημάδα τη συναισθηματική νοημοσύνη να την αποκτήσεις ;

Πώς να πείσεις τον εαυτό σου να συνεχίσει να ζει με την απώλεια;  Πώς να γεμίσεις το κενό;

      Η απώλεια είναι επώδυνη όταν αυτό που χάθηκε καλύπτει μία ψυχική, σωματική ή πνευματική ανάγκη. Τι γίνεται όμως όταν αυτό που χάνεις είναι ότι σε ολοκληρώνει και συναισθηματικά και σωματικά και πνευματικά;

 Η μέρα γίνεται εφιάλτης, υπνοβατείς με ένα τυφώνα να στροβιλίζει μέσα σου. Θες να ξεφύγεις, κινείσαι ακατάπαυστα προσπαθώντας να κουράσεις το κορμί, να βγάλεις από μέσα σου αυτή την ένταση. Κάποιες στιγμές αποκαμωμένος σταματάς, μένεις ακίνητος με άκρα μουδιασμένα, πρόσωπο παγωμένο, μάτια απλανή από απόγνωση.

Η νύχτα βαραίνει τη ψυχή σου, δένει το πόνο με τη μοναξιά. Ξαπλώνεις να ξαποστάσεις. Λίγος και βαρύς ο ύπνος. Η ανάσα που κόβεται σε πνίγει και σε γυρίζει στη πραγματικότητα. Νιώθεις σαν μέσα σε κελί που μικραίνει σταδιακά, τα σίδερα του σε στριμώχνουν, σε πνίγουν Πετάγεσαι πάνω, θέλεις να πάρεις τους δρόμους, μα που να πάς μέσα στη νύχτα;

Βρίσκεις τυχαία μια ΑΡΓΩ* , κι αφήνεσαι στην αφήγηση του Απολλώνιου να σε περιπλανήσει..…