-Για τα γερμανικά χρέη προς την Ελλάδα

ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ

Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».

Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.

Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

-Μα πόσο ανόητοι μπορεί να είστε;

Η μούφα με τον Κουκίδη  ξαναπήρε σάρκα και οστά

Η ύψιστη προσβολή του αγώνα που έδωσε ο  ελληνικός λαός ενάντια στη φασιστική επίθεση των Ιταλών τον Οκτώβρη του ’40, ξεφτυλίζεται με την χρησιμοποίηση πλαστών δεδομένων και την κατασκευή ανύπαρκτων ηρώων .

Ακριβώς σ’ αυτή την κατηγορία ανήκει και ο μύθος του ιστορικά ανύπαρκτου Κωνσταντίνου Κουκίδη. Η ιστορία της μυθολογίας και της απάτης είναι πλέον πασίγνωστη… Παρόλα αυτά, οι ανόητοι, οι ανυπέρθετα ημιμαθείς συνεχίζουν την εξαπάτηση. Τελευταίο κρούσμα στο ενημερωτικό σάιτ του Σάββα Καλεντερίδη.

Φαίνεται ότι αφού υιοθέτησe τα αντιπροσφυγικά  ψεύδη του Πρωτοπαδάκη και την πλαστογραφία ενάντια στον ελληνισμό  της Ανατολής που επιχειρεί η παλαιοελλαδίτικη ακροδεξιά, ήρθε η σειρά να δώσει σάρκα και οστά στον ανυπόστατο Κουκίδη, προσβάλλωντας με το χειρότερο τρόπο τους αληθινούς ήρωες του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης….  

Στη προκειμένη περίπτωση η απάτη εκσυγχρονίστηκε και βελτιώθηκε. Ο Κουκίδης απέκτησε και φωτογραφία. Μόνο που η  φωτογραφία αυτή δεν έχει καμιά σχέση με τον Κουκίδη. Βρίσκεται σ’ ένα παλιό άλμπουμ για την Αθήνα υπό τον υπότιτλο «Αθάνατος Εύζωνας«.  Οι «δικοί μας» αντικατάστησαν την πραγματική λεζάντα με το «Ο εύζωνας Κωνσταντίνος Κουκίδης«. ΕΛΕΟΣ!!!

-Ακροδεξιά προσβολή της μικρασιατικής τραγωδίας

Οι πλαστογράφοι της ιστορίας

Η προσπάθεια κάθαρσης των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, που ξεκίνησε με την μεθόδευση μέσω Αρείου Πάγου για ακύρωση της Δίκης των 6, συνεχίζεται με ιδιαίτερα προκλητικό τρόπο. Έτσι είδαμε άλλο ένα κείμενο του εγγονού του πρωθυπουργού της Καταστροφής (Πέτρος Πρωτοπαδάκης) σ’ ένα ιστολόγιο που ανέλαβε από παλιά τη βρωμοδουλειά, να εξωραϊσει τους ενόχους, να υπενθυμίσει το δίκαιο του Ιωάννη Μεταξά περί «αποικιοκρατικού μικρασιατικού πολέμου»  και να θολώσει τα νερά. Το επιχείρημα αυτού του άρθρου ήταν ιδιαιτέρως   απεχθές, εφόσον προσπαθούσε να πείσει ότι εκείνη η δολοφονική και ανίκανη κυβέρνηση έκανε ότι περνούσε από το χέρι της να σώσει τους  Μικρασιάτες.

Το άρθρο επιγραφόταν: «Σμύρνη, 13 Σεπτεμβρίου 1922: η γιγαντιαία επιχείρηση σωτηρίας των προσφύγων και μια πλαστογραφία«….  Να πάτε να το διαβάσετε. Είναι μνημείο απατεωνιάς, ψευτιάς και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Είναι γνωστό ότι οι αρχές κατοχής, ο στρατός και η Αρμοστεία, αναχώρησαν με τα πλοία του ελληνικού στόλου πριν μπουν τα τουρκικά στρατεύματα στη Σμύρνη, υπό τις κατάρες των Ελλήνων που εγκαταλείπονταν αβοήθητοι.

«Πατρίδα ναι – αποικία όχι»

Θριαμβευτική νίκη σημείωσε το στρατόπεδο του Έβο Μοράλες στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η επανεκλογή, για τρίτη φορά, του ιθαγενούς Έβο Μοράλες στην προεδρία και του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα στην αντιπροεδρία του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας χαιρετίστηκε από τους λαούς και τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και από την Αριστερά όλου του κόσμου. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το κίνημα του Μοράλες κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία σε 8 από τις 9 επαρχίες της χώρας. Για πρώτη φορά μάλιστα κέρδισε και τη Σάντα Κρουζ, που αποτελούσε μέχρι τώρα προπύργιο της λευκής ολιγαρχίας, προσπαθώντας ακόμη και να αποσχιστεί βίαια από τη Βολιβία το 2007-2008. Η αντιπολίτευση, διασπασμένη και δίχως κουράγιο, δεν κατάφερε να αμφισβητήσει την ηγεμονία του Μοράλες, παρά την αναμενόμενη «κούραση» του εκλογικού σώματος μετά από δύο προεδρικές θητείες.

-Ο χρυσαυγιτισμός στα Βαλκάνια

Οι autochtonous του μίστερ Μπιν  και μια εξαιρετική συνέντευξη του Αλβανού Fatos Lubonja!

του Ά. Κουιράκη (*)

Η πρόσφατη χαζοπρόκληση των εθνικιστών Αλβανών υπό τα χειροκροτήματα του πρωθυπουργού της χώρας ξανάφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της κυριαρχίας των ακροδεξιών – αλυτρωτικών απόψεων σε κάποιες από τις ελίτ που κυβερνούν τον μετακομμουνιστικό κόσμο. Στην Ελλάδα ευτυχώς το φαινόμενο αυτό κατεστάλη εγκαίρως με την παραπομπή στη δικαιοσύνη των ηγετών της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης. Προς το παρόν φαίνεται να επικρατεί νηφαλιότητα. Τα κατάλοιπα της ακροδεξιάς πολιτικής είναι μάλλον αστειότητες τύπου «Στόχος» καθώς και εκφράσεις περιθωριακών ανεγκέφαλων τύπων, χωρίς αυτή η διαπίστωση να προκαλεί τον εφησυχασμό, μιας και «επιφανείς» κυβερνητικοί θήτευσαν παλιότερα στο βούρκο της χουντικής ακροδεξιάς. Το θέμα αυτό το αναπτύξαμε και εμείς από παλιά και άλλοι ακόμα περισσότερο,

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ που μας πληγώνει…

O ΕΝΦΙΑ δεν είναι ένας ακόμη άδικος φόρος που κλονίζει οικονομικά το ήδη ρημαγμένο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν πλήττει μονάχα το εισόδημα, όπως διατείνονται όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων.
Είναι ένας φόρος αίματοςμε βαθιά ιδεολογική και πολιτισμική διάσταση. Tο δημοσιονομικό όφελος που παπαγαλίζουν εγχώριοι κι εξωχώριοι εμπνευστές είναι μόνο η κρούστα του φαινομένου, καθώς βαθιά, ανομολόγητη αλλά και ύπουλη επιδίωξή τους είναι να ξεριζωθεί η ταυτότητα, η μνήμη και η ιστορική συνέχεια των ανθρώπων. Εκείνων που επιμένουν ακόμη να ανακαλούν με συμπάθεια το παρελθόν και τις πηγές του.

Αναδημοσίευση από τον «Δρόμο της Αριστεράς» 

-Κυριακή 19 Οκτωβρίου στο Μεσόβουνο: θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΝΑΖΙΣΜΟ

Τιμάμε τα 73 χρόνια από το α’ Ολοκαύτωμα (1941) του Μεσόβουνου
και τα 70 από το δεύτερο (1944):

Μεσόβουνο Κοζάνης: το Χωριό της Αντίστασης

διαβάστε τη συγκλονιστική  μαρτυρία στα ποντιακά του αυτόπτη μάρτυρα Αντώνη Παραστατίδη

-Οι γυναίκες ενός ηρωικού λαού… που περιφρόνησε η επίσημη Ελλάς

 —————————————————————————————–

…γιατί όμως να γκρινιάζουμε;  

–Η επίσημη Ελλάς δεν ήταν αυτή που παρέδιδε ως σφάγια στους Κεμαλικούς τους Ίωνες τον Σεπτέμβρη του ’22;

–

-70 χρόνια από το τέλος της ναζιστικής Κατοχής

-Στέλιος Καζαντζίδης και Αριστερά

Στέλιος Καζαντζίδης η μεγάλη παντοτινή φωνή της εργατικής τάξης.

Αναρτήθηκε από τον/την thegranma στο Απριλίου 2, 2011

Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο  γιατί νομίζω αποδίδει  το τι ήταν ο Σ Καζαντζίδης για όλους εμάς που «ζήσαμε με την φωνή του» Ο Σ.Κ ήταν όχι μόνο η μεγάλη φωνή του λαϊκού τραγουδιού αλλά και  κάτι σαν αποκούμπι για την εργατική τάξη της δεκαετίας του 50 και του 60, αλλά και μεταγενέστερα. Τα τραγούδια του Στ. Καζαντζίδη ταυτίστηκαν με μια περίοδο της πρόσφατης, μεταπολεμικής ιστορίας, εκφράσανε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα. Έχει ειπωθεί -κι είναι σωστό- πως ο Καζαντζίδης ήταν ο τραγουδιστής της “ήττας”. Της ήττας του λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο, της ήττας ενός λαού που γνώρισε τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου, που εξαναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης και του ξεριζωμού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Στ. Καζαντζίδης έκφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό και αυθεντικό τρόπο την πίκρα, τον πόθο, τον καημό αυτής της ήττας. Και μάλιστα μέσα από μια φωνή με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες και λαϊκή “ρίζα” Μ’ αυτή την έννοια ο Καζαντζίδης ήταν ένας έξοχος, αυθεντικός και ανεπανάληπτος λαϊκός βάρδος

-Η ΠΟΕ των μπαρμπα-Γιώργων ……..

Η προσπάθεια συγκρότησης μιας πανελλαδικής ποντιακής ομοσπονδίας υπήρξε όνειρο της πιο δραστηριοποιημένης προσφυγικής ομάδας στην Ελλάδα. Οι στόχοι ήταν πολλοί και σχετίζονταν με τις εκκρεμότητες που άφησε πίσω της μια τραγική ιστορία. Πολλά πράγματα απαιτούσαν άμεση αντιμετώπιση, όπως:
-η αναγνώριση της ιστορίας των Ελλήνων της Ανατολής,
–η ένταξη στη σχολική εκπαίδευση,
–η αντιμετώπιση του νέου κύματος Ποντίων προσφύγων από την πρώην ΕΣΣΔ,
–η αλληλεγγύη προς τις εκεί κοινότητες που έζησαν την κατάρρευση του κόσμου τους και βρέθηκαν μέσα σε ένοπλες συγκρούσεις,
–η προσφυγική περιουσία που καταπατήθηκε βάναυσα από το ελληνικό κράτος,
–η διαμόρφωση παγκόσμιων ποντιακών δικτύων,
–η ενθάρρυνση σε νέους επιστήμονες να μελετήσουν το ιστορικό γεγονός της Γενοκτονίας,
–η πραγματοποίηση επιστημονικών συνεδρίων, ώστε να υποστηριχθεί ουσιαστικά η ανάγκη διεθνοποίησης της Γενοκτονίας,
–η ενσωμάτωση σύγχρονων ευρωπαϊκών εργαλείων και η ένταξη του συλλογικού χώρου σε ευρωπαϊκά προγράμματα κ.λπ.

-Ποιός θα σώσει το λαό από τις συντεχνίες;

Περί δικαστών και ενστόλων.

Του Χρήστου Λάσκου

Αφορμή για το μικρό σχόλιο, που ακολουθεί, αποτελεί το γεγονός πως υπέπεσε στην αντίληψή μου ότι αρκετοί σύντροφοι, που εκπροσωπούν (;) το ΣΥΡΙΖΑ στην τηλεόραση είναι εξαιρετικά γαλαντόμοι σε ό,τι αφορά το θέμα των αμοιβών δικαστών και ενστόλων. «Χθες» να ρυθμιστεί το ζήτημα, ισχυρίζονται με παρρησία αρκετοί εξ αυτών των συντρόφων.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν; Υπάρχει τέτοια θέση του κόμματος; Υποστηρίξαμε στη Βουλή την “εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων”. Νομίζω όχι.

Και δεν το κάνουμε για προφανείς κοινωνικούς λόγους. Αν είναι να διατεθούν επιπλέον ποσά για βελτίωση της οικονομικής θέσης κάποιων κοινωνικών κατηγοριών, υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες κατηγορίες πριν φθάσουμε στους δικαστικούς και τους ενστόλους. Εκ του προχείρου θα σκεφτόμουν τους ανέργους ή τους χαμηλοσυνταξιούχους π.χ.

Να εξηγήσω, επιπλέον, πως αυτή μας η στάση δεν προκύπτει ως αποτέλεσμα της γνωστής -και στοιχειοθετημένης, νομίζω, θεωρητικά και εμπειρικά- τοποθέτησης της Αριστεράς απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (ξέρετε, τα περι “συντριβής” και τα παρόμοια).

Υπάρχει πολύ αμεσότερος λόγος: στις συνθήκες της σημερινής κοινωνικής καταστροφής, ο,τιδήποτε άλλο θα αποτελούσε ηθική πρόκληση.

Και υπάρχει ακόμη ένας άμεσος λόγος, εξίσου συνδεδεμένος με την ηθική. Δεν είναι άλλος από το ίδιο το σκεπτικό των δικαστικών αποφάσεων. Το οποίο λέει πως δικαστές και ένστολοι θα πρέπει να δικαιωθούν διότι αποτελούν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”. Ενώ, προφανώς, δασκάλες και νοσοκόμες αποτελούν το “μαλακό υπογάστριο”.