-Τι έτρωγε ο Ιασωνίδης;

Εις το λιμάνι φέρανε φαγάνα
που «de profundis» ανασκάπτει τον πυθμένα
με κείνα της τα δόντια τ’ αγριεμένα
βγάζοντας πού και πού κανένα μύδι
αλλά προχτές η ατσάλινη νταρντάνα
μάσησε έναν εργάτη ζωντανό
με κείνο της το ράμφος το τρανό.
Λες κι έχει την ψυχή του Ιασωνίδη.

Ένα παράξενο ποίημα του 1935 γραμμένο από τον «Αχθο Αρούρη, ψευδώνυμο του Νίκου Σαραντάκου, ήρθε να προσφέρει ένα νέο στοιχείο προς έρευνα στους βιογράφους  του φιλελεύθερου, αλλά και αντικομμουνιστή πολιτικού Λεωνίδα Ιασωνίδη. Το ποίημα που παρατίθεται παρακάτω  το εντοπίσαμε εδώ: http://sarantakos.wordpress.com/2014/07/29/axtos-21/

Για τον Λεωνίδα Ιασωνίδη (1884-29 Ιουλίου 1959) που ήταν νεοέλληνας πολιτικός με καταγωγή από τον Πόντο, μπορείτε να δείτε στη βικιπαιδεία: el.wikipedia.org/wiki/Λεωνίδας_Ιασωνίδης

Το ποίημα που «αναφερόταν στις εκλογές των αρχών του ’36. Είναι έκδηλη στο γράμμα αυτά η αποστροφή του προς τον Βενιζέλο (τον χαλεπό γέροντα της Χαλέπας, όπως τον λέει) και τα οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία κατηγορούσαν στελέχη του κόμματος των Φιλελευθέρων, (όπως τον αναφερόμενο Ιασωνίδη)» είναι το εξής:

«Aν ήμουν Παλαιστίνιος στη Λωρίδα της Γάζας…»

«Aν ήμουν Παλαιστίνιος στη Λωρίδα της Γάζας…»
Το κείμενο-γροθιά ενός Εβραίου φιλοσόφου που λέει αλήθειες

26.07.2014

“Είμαι Εβραίος. Αν είχα γεννηθεί στη Γάζα θα είμουν μάλλον μέλος της Χαμάς…”, έτσι ξεκινάει το άρθρο του φιλοσόφου και δημοσιογράφου Michaël Smadja που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Liberation, ένα κείμενο-γροθιά στους φανατικούς της μίας και της άλλης πλευράς.

Γράφει στο κείμενο του ο φιλόσοφος:

“Είμαι Εβραίος. Αν είχα γεννηθεί στη Γάζα θα είμουν μάλλον μέλος της Χαμάς.

Εγώ υπερασπίζομαι την ύπαρξη του Ισραήλ, αντίθετα με όσους ονειρεύονται την εξαφάνισή του –όπως η ιρανική κυβέρνηση, τα ισλαμικά κινήματα, οι Ευρωπαίοι αντισημίτες της Aριστεράς ή της Δεξιάς οι οποίοι χρησιμοποιούν το Ισραήλ για να χειραγωγούν τους νέους ξένης καταγωγής στην Ευρώπη. Λες και η απουσία διεξόδου στις ζωές αυτών των νέων έχει να κάνει με το Ισραήλ ή τους Παλαιστίνιους.

Αλλά αν είχα γεννηθεί στη Γάζα δεν θα είχα το ελεύθερο πνεύμα, την απαραίτητη απόσταση και την κατάλληλη εκπαίδευση για να αντιληφθώ ότι η Χαμάς είναι μια ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση η οποία δεν διστάζει, με τον πιο κυνικό τρόπο, να χρησιμοποιήσει αθώους ως ασπίδα στους βομβαρδισμούς. Δεν θα γνώριζα ότι η Χαμάς χρηματοδοτείται από ξένα συμφέροντα για τα οποία η τύχη της Παλαιστίνης είναι δευτερεύουσα, αυτό που μετράει είναι το μίσος για το Ισραήλ. Θα πίστευα κι εγώ το εθνικό και οικογενειακό αφήγημα, που θα μου είχαν κληροδοτήσει, ότι οι Εβραίοι και το Ισραήλ είναι η δύναμη του κακού που έκλεψαν τη γη μου και ταπείνωσαν τον λαό μου.
Θα δυσκολευόμουν πάρα πολύ να κάνω τη διάκριση ανάμεσα στην ισραηλινή κυβέρνηση και το στρατό από τη μία και τον λαό του Ισραήλ από την άλλη. Όπως και το Ισραήλ δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό, βομβαρδίζοντας και τους μεν και τους δε.

-Απομυθοποιώντας τους … μύθους

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αρμάντ Ντ’ Ανγκούρ Βρετανού ελληνιστή, καθηγητή στο Jesus College της Οξφόρδης,  που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του BBC και παρουσιάζει γνωστά πράγματα, έκανε έξαλλους διάφορους Νεοέλληνες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Πόσοι από τους ελληνικούς μύθους είναι αληθινοί;» (How many Greek legends were really true?)

. 

Το άρθρο είναι χρήσιμο μόνον όσον αφορά την αυτογνωσία μας, και  κυρίως για δύο λόγους:
–γιατί δείχνει ότι η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ανασφάλεια στον ελληνικό πληθυσμό που υπεραναπληρώνεται μόνο με την επιβεβαίωση της εθνικής υπεροχής (των αρχαίων, βεβαίως βεβαίως, που για άλλη μια φορά σώζουν τους νέους ) και
–γιατί φανερώνει τη βλακεία που υπάρχει σ’ ένα μέρος  των Νεοελλήνων (ελπίζουμε μικρό) υπό το κάλυμμα  της «πατριδολαγνείας». Για άλλη μια φορά ο Μπρεχτ είναι επίκαιρος: «Αγάπη για την πατρίδα μίσος για τους πατριδολάτρες«…   

 

Ας διαβάσουμε τα επίμαχα σημεία του «αιρετικού» άρθρου: 

Ήταν ο Αλέξανδρος Μέγας;  

«Οι μούλοι του Ντόνετσκ»

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Виктор Шапинов που είναι δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα «БОРОТЬБА« (μιας αριστερής ουκρανικής οργάνωσης). Για όσους ψάχνουν κάτω από τα επιφαινόμενα και τις εύκολες δυτικότροπες εξισώσεις για τα τεκταινόμενα στην νοτιο-ανατολική Ουκρανία…
Μετάφραση: Φιλάτοβ Αρτέμιος

«..Οι άνθρωποι που αφελώς εξισώνουν το καθεστώς του Κίεβου με τους αντιπάλους του με την αιτιολογία ότι «εθνικιστές εδώ εθνικιστές και εκεί » αγνοούν εντελώς το κοινωνικό υπόβαθρο της σύγκρουσης. Δεν θέλουν να δουν πως όλη η ουκρανική ολιγαρχία είναι από την πλευρά του Κιέβου και για το Κίεβο οι εχθροί είναι οι εργάτες του Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ. Δεν θέλουν να δουν ότι το Κίεβο προωθει τις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλης κλίμακας, ενώ η Ντομπας δηλώνει δειλά την κρατικοποίηση . Δεν θέλουν να δουν ποιοι είναι οι σύμμαχοι του Κιέβου. Πως το Κίεβο στηρίζεται από πλούσιες ιμπεριαλιστικές χώρες με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν αναρωτιούνται σε πια πλευρά είναι οι χώρες του «Τρίτου Κόσμου» και οι αντι-ιμπεριαλιστές. Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι άνθρωποι, που μερικές φορές αποκαλούν τους εαυτούς του αριστερούς αποδεικνύεται πως είναι εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν την ανάλυση της κοινωνικής τάξης που κληροδότησε ο Μαρξ, προτιμώντας να παραμείνουν στον κόσμο των ιδεολογιών και στον κόσμο της «ψευδούς συνείδησης».»

-Ας θυμηθούμε τα αντάρτικα

Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης  ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).

Η ΠΠΣΠ ήταν η παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ) στα πανεπιστήμια.

Τα τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στην δισκογραφική έκδοση «Τα τραγούδια του μεγάλου σηκωμού».

Ας  θυμηθούμε κάποια απ’ αυτά:

-Για την ιστορία του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ

Αφιερωμένο στην ιστορία του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος  είναι ο 14ος τόμος του καλού περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη» του Ιούλιου-Σεπτεμβρίου του 2014….

Εκτός από το ευρύτερο ενδιαφέρον που έχει το θέμα του αφιερώματος για κάθε φιλίστορα που ενδιαφέρεται για την ιστορία αυτού του τόπου, υπάρχει και διαπραγμάτευση μιας πλευράς της ιστορίας που σχετίζεται με αυτή την  ίδια τη φυσική υπόσταση όλων ημών που προερχόμαστε από τις πατρίδες της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτό αφορά τα όσα διαδραματίστηκαν στη Μικρά Ασία (του Πόντου συμπεριλαμβανομένου) και ειδικότερα τη στάση και τη δράση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ αυτήν την περίοδο. Το ζήτημα αυτό καλύπτουν με πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που αναδεικνύουν και τις διαφορετικές οπτικές και  προσεγγίσεις ο τ’εμέτερον ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με το κείμενο: «Η πολιτική του ΣΕΚΕ στο Μικρασιατικό Ζήτημα» και ο ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος -και μέχρι πρότινος μέλος της Επιτροπής Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ- με το κείμενο «Η Μικρασιατική Εκστρατεία και το ΣΕΚΕ (Κ)«…

Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το τεύχος αυτό, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένας εξαιρετικός πίνακας του επίσης τ’εμέτερον Βάλια Σεμερτζίδη. 

-Για την επίθεση στον Μαραντζίδη…

της  Όλγας  Σεβαστίδου

Απεχθάνομαι τις συνομωσιολογίες, όσο απεχθάνομαι και την αντίληψη περί των δύο άκρων, εξάλλου και οι δύο αυτές στάσεις έχουν κοινή ιδεολογική μήτρα. Εξοργίζομαι με τις προσεγγίσεις του Μαραντζίδη που ξεπλένουν τη δράση των ταγματασφαλιτών, και αυτό όχι μόνο γιατί γίνεται φορέας βολικών ερμηνευτικών σχημάτων για την κυρίαρχη αντίληψη και την αστική τάξη, αλλά ίσως περισσότερο γιατί δίνει άλλοθι στις επιλογές των ήσυχων, αμέτοχων ανθρώπων – εκείνων που επιθυμούσαν να βολέψουν την ύπαρξή τους και κρύφτηκαν στην αγκαλιά των ναζιστών από φόβο. Εξοργίζομαι και από την υιοθέτηση της θέσεις περί των δύο άκρων που συχνά αναπαράγει, όπως έκανε και τώρα, μετά την επίθεση που δέχτηκε.

Από τη δική μου σκοπιά όμως η υιοθέτηση του σχήματος για τη «βία ως μαμή της ιστορίας» δε δικαιολογεί χουλιγκάνους που κάνουν το κομμάτι τους με χρυσαυγήτικες συμπεριφορές και δράσεις, πάντα στα μουλωχτά, ασυνάρτητα, χωρίς το σθένος να υπερασπιστούν τις σκέψεις και τις πράξεις τους, ποτέ συλλογικά. Το δίκιο δεν κρύβεται, βγαίνεις και το βροντοφωνάζεις, διαφορετικά απλώς εκτονώνεις το θυμό σου (στην καλύτερη των περιπτώσεων για να μην καταφύγω εγώ σε συνομωσιολογίες…) Αλλά ότι κάτι τέτοιοι τύποι, όπως αυτοί που ξυλοφόρτωσαν τον Μαραντζίδη, κόπτονται για τις προσεγγίσεις των ιστορικών περί εμφυλίου, ότι φαντάζονται πως θα τους «κόψουν τη φόρα» ξυλοκοπώντας τους και πολύ περισσότερο ότι αυτό το κάνουν υπερασπιζόμενοι την ιστορία της αριστεράς, δεν υπάρχει τίποτε, στην ίδια τη δική τους συμπεριφορά, που να το στοιχειοθετεί! Και στην αριστερά (πολύ περισσότερο στη ριζοσπαστική – κομμουνιστική – αντικαπιταλιστική αριστερά) δεν κρύβουμε τις πράξεις μας ούτε για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της κοινωνίας ούτε για να κατευνάσουμε το μένος της εξουσίας! Και δε μιλάω για μια άλλη κατάσταση, ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη εποχή, αλλά για το συγκεκριμένο περιστατικό, στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο με τους συγκεκριμένους εμπλεκόμενους!