Η θέση του κληρικού είναι δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό μας

Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη. Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παπα-Χρήστο Ζαρκαδούλα και με την Παγκληρική Παλλαϊκή Αγωνιστική Κίνηση, πριν από μερικά χρόνια.

Επέμενε από τότε να θέτει έντονα το ενδοεκκλησιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η φωνή του κατώτερου κλήρου. Στις μέρες μας αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η διάχυτη αγανάκτηση των κληρικών για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας πνίγεται, δεν βρίσκει χώρο στην επίσημη έκφραση της Εκκλησίας. Ο ίδιος λέει ότι οι ιερείς πρέπει να βρεθούν στο πλάι του λαού που αγωνίζεται μια και εκεί είναι η φυσική τους θέση, ενώ δεν διστάζει να πει ότι πρέπει να τίθενται εκτός Εκκλησίας όσοι μετέχουν σε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις.
Πηγή «Δρόμος της Αριστεράς»

-Τα λουλούδια της ερήμου (ή: περί αξιοθρήνητης ΠΟΕ και εξαιρετικών… εξαιρέσεων)

Είναι από καιρό γνωστό στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ ότι στη μεγαλύτερη από τις ελλαδικές ποντιακές ομοσπονδίες κυριάρχησαν οι χειρότεροι και διάλυσαν το πιο φιλόδοξο οργανωτικό πρόγραμμα ανασυγκρότησης του ελλαδικού ποντιακού ελληνισμού. Υπεύθυνοι ήταν πολλοί: από τους ανόητους γιατρουδάκους της Θεσσαλονίκης που πίστεψαν ότι ενσαρκώνουν έναν νέο Μωϋσή έως τους δημοσιογραφίζοντες κυνικούς ραδιούργους εκμεταλλευτές, από κάποιους εκ των παλαιών δεξιoύληδων πρακτόρων που δοκιμάζουν εκ νέου την τύχη τους στον κοινωνικό στίβο έως τους ψευδεπίγραφους σοσιαλιστές της Ευξείνου Λέσχης….

Δείτε σχετικές δημοσιεύσεις ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ, ΕΔΩ…

Μέσα σ’ όλη αυτή την αθλιότητα, η οποία βεβαίως ζει το δικό της εμφυλιοπολεμικό δράμα σήμερα, εμφανίζονται και ανθίζουν εξαιρετικές πρωτοβουλίες, όπως αυτή που παρουσιάζεται παρακάτω:

ΘΕΜΑ: 4ος Πανελλήνιος Μαθητικός Διαγωνισμός για την Ιστορία των Ελλήνων του Πόντου

 

Η Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος και το Ερευνητικό Κέντρο του Σωματείου «Άγιος Γεώργιος Περιστερεώτα» διοργανώνουν τον 4ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό με θέμα την ιστορική πορεία των Ελλήνων του Πόντου .

Στόχος του διαγωνισμού είναι η ανάδειξη της ιστορίας των Ελλήνων του Πόντου και η ευαισθητοποίηση των νέων, ώστε μέσα από την αναζήτηση και την έρευνα να οδηγηθούν στην εθνική αυτογνωσία.

Ο Διαγωνισμός απευθύνεται σε μαθητές Δημοτικού (Δ΄, Ε΄, ΣΤ΄ τάξης), Γυμνασίου, Γενικού Λυκείου, Επαγγελματικού Λυκείου, Επαγγελματικής Σχολής και η συμμετοχή σε αυτόν είναι προαιρετική.  

Τα επιμέρους θέματα του διαγωνισμού για κάθε βαθμίδα είναι τα εξής:

-Η απατηλή υπόσχεση της αγάπης

Για το νέο βιβλίο του Πέτρου Θεοδωρίδη...

.του Νίκου Δεμερτζή

.

«Το βιβλίο αποτυπώνει ένα μέρος της διανοητικής πορείας του Θεοδωρίδη εδώ και μία δεκαετία περίπου. Όπως συμβαίνει πάντοτε, υπάρχουν συνέχειες και ασυνέχειες, νέες προβληματικές και εμπλουτισμός παλαιότερων θέσεων.

.
Ευαίσθητος δέκτης της στροφής προς τα συναισθήματα που έχει συντελεστεί στο σύνολο των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών τα τελευταία 10-15 χρόνια, συζητά για τη σημασία του έρωτα, της ντροπής, της ενοχής, του φόβου, της αγωνίας, του φθόνου και της μνησικακίας, του θυμού και της ζήλιας τόσο στον προσωπικό όσο και στον δημόσιο βίο.

.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, λόγου χάριν, ότι αναφέρεται στην «αισθητική ουτοπία του έθνους» επικαλούμενος το συγκινησιακό φορτίο της εθνικής ταυτότητας, όπως και κάθε άλλης ταυτότητας βεβαίως.

.

Ιδιαίτερο επίσης βάρος δίνει στις θυμικές παραμέτρους της ξενοφοβίας, του αντισημιτισμού, αλλά και του «κορεσμένου εαυτού» στο πλαίσιο της ύστερης νεωτερικότητας.

.

-H αμετανόητη Δεξιά, οι χρήσιμοι ηλίθιοι και ο (άτυχος) ΣύΡιζΑ…

Mε αφορμή κάποιες δηλώσεις της Ι. Γαϊτανη (βουλευτίνας από την Α΄ Θεσσαλονίκης, μέλους της ΔΕΑ, μιας από τις πλέον περιθωριακές συνιστώσες του Σύριζα) στα Σκόπια ξανάρθε στην επιφάνεια το μεγάλο θέμα της διευκόλυνσης της αντίδρασης, της Δεξιάς αλλά και της επικίνδυνης νεοναζιστικής Ακροδεξιάς. Η συμπόρευση κάποιων περίεργων ιδεοληπτικών τύπων με το σλαβομακεδονικό εθνικισμό και  αλυτρωτισμό, η εν τέλει παραδοχή όλου του σλαβομακεδονικού  φαντασιακού, η βαθύτατη περιφρόνηση του ελληνομακεδονικού λαού επιτρέπουν στην ένοχη Δεξιά να γίνει τιμητής και να σταματήσει το μεγάλο λαϊκό κίνημα που εμφανίζεται και εκφράζεται μέσα από την πραγματική δημοκρατική Αριστερά

Οι χρήσιμοι ηλίθιοι  είναι απολύτως αναγκαίοι για το σύστημα σήμερα. Ίσως περισσότερο και από τους οργανικούς διανοούμενους που σέρνονται γύρω από εξουσία.

Σε μια τέτοια ανάρτηση στο διαδίκτυο το θέμα παρουσιάστηκε υπό τον τίτλο: «Προκλητικές δηλώσεις ΣΥΡΙΖΑ για Σκοπιανό«:

-Ένα νέο περιοδικό που ίσως τα πάει πολύ καλύτερα….

Πριν από 2χρόνια περίπου ξεκίνησε μια συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ακηδεμόνευτου και ανοιχτού περιοδικού. Αυτό που τελικά έγινε ( Ο Λόγιος Ερμής) καπελώθηκε πλήρως και αυταρχικά  με ένα συμπλεγματικό τρόπο, και για το οποίο τότε είχαμε προειδοποιήσει: «Πάντως οι κίνδυνοι  να εξωκοίλει  το εγχείρημα είναι πολλοί. Επικρέμαται η απειλή στο περιοδικό, να χρησιμοποιηθεί η ιστορία και οι κοινωνικές επιστήμες με λαϊκιστικό τρόπο. Θα μπορούσε, ακόμα χειρότερα, να λάβει εμφυλιοπολεμικό προσανατολισμό, κάτι που ευνοούν οι πονηροί καιροί που ζούμε. Δυστυχώς ο βολικός φανατισμός χαρακτηρίζει την εποχή μας, επιφέρει αποκλεισμούς, “μπετονάρει” τον οποιοδήποτε χώρο και εξασφαλίζει την κηδεμονία από τίνες….»

Τώρα βλέπει το φώς ένα νέο περιοδικό υπό τον ευρηματικό τίτλο «Παράβαση»,  που έχει πολύ περισσότερα εχέγγυα να αποτελέσει αυτό που τότε είχαν ονειρευτεί πολλοί και το είχαμε περιγράψει ως εξής: «Μια παλιά ιδέα που γεννήθηκε από την κοινή διαπίστωση (από τη σημιτική εποχή) ότι ο χώρος των κοινωνικών επιστημών κυριαρχείται από μειοψηφικές ομάδες φονταμενταλιστών, που κολλημένες στην εξουσία με πρόσχημα τον “αντιεθνικισμό”, έχουν επιβάλλει έναν ιδιότυπο αποκλεισμό όσων θεωρούν διαφορετικούς, τους οποίους και συμπεριέλαβαν στις αυθαίρετες Μαύρες Λίστες τους….

Φυσικά τα κέρδη τους ήταν (και είναι) πολλά! Εκτός από την προνομιακή συνδιαλλαγή με την εξουσία, κερδίζουν θέσεις και αξιώματα αποκλειστικά λόγω αυτής της σχέσης, προσπορίζονται πόρους κ.λπ.

Στη δημιουργία αυτού του περιοδικού οδήγησε η ανάγκη να υπάρξει η δυνατότητα έκφρασης όσων έχουν αποκλειστεί, καθώς και η ανάγκη να  υπονομευτεί ο αυταρχικός και εξουσιαστικός  τρόπος με τον οποίο οι συγκεκριμένοι κύκλοι επιβάλλονται στο δημόσιο λόγο.»

Το νέο περιοδικό θα παρουσιαστεί την Τετάρτη το βράδυ στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57.

Το  Δελτίο Τύπου που έστειλαν οι εκδότες είναι το παρακάτω:

Παράβαση: Απείθεια προς τους νόμους  επισύρουσα την δέουσα ποινή.   Αλλά και ένα περιοδικό  για τον πολιτισμό και την πολιτική.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου,  ώρα 8.30 μ.μ.,  στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57,  καλλιτέχνες και διανοούμενοι, που έχουν ήδη  με διάφορους τρόπους δράσει κατά της βαρβαρότητας των  Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων, παρουσιάζουν μία  νέα  πρωτοβουλία τους: Πρόκειται για το τεύχος 0/1 του τετραμηνιαίου περιοδικού Παράβαση.

-Για τη «Χρυσή Αυγή»από Έλληνες μαθητές της Γερμανίας

Ανοιχτό γράμμα 265 Ελλήνων μαθητριών και μαθητών της Γερμανίας

(Μόναχο, Στουτγάρδη, Φρανκφούρτη, Ντύσελντορφ, Κολώνια, Λεβερκούζεν, Μπόχουμ, Έσσεν, Γκέτερσλο)

Είμαστε Έλληνες μαθητές και μαθήτριες στη Γερμανία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε γεννηθεί εδώ. Οι οικογένειές μας αναγκάστηκαν εξαιτίας των δυσκολιών να μεταναστεύσουν τις προηγούμενες δεκαετίες στη Γερμανία, αλλά και τώρα εξαιτίας της κρίσης στην Ελλάδα. Με αυτό μας το γράμμα θέλουμε να εκφράσουμε την οργή μας και την καταδίκη μας για τις επιθέσεις σε βάρος μεταναστών, εργαζομένων και συμμαθητών μας στην Ελλάδα από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

Σαν παιδιά μεταναστών στην Γερμανία γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι σημαίνει ρατσιστική βία, τι σημαίνει ναζισμός. Εμείς και οι οικογένειές μας έχουμε έρθει πολλές φορές αντιμέτωποι με τη δράση ναζιστικών οργανώσεων στη Γερμανία σαν τη Χρυσή Αυγή, που επιτίθενται στους ξένους εργάτες που ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Η ρατσιστική βία δεν ξεχωρίζει νόμιμους και παράνομους μετανάστες, έχει ένα και μόνο στόχο. Να διχάσει τους λαούς, τους εργαζόμενους, τους νέους για να μην βλέπουν τον πραγματικό υπεύθυνο για τα προβλήματά τους.

-Για τα ποντιακά και για το θάνατο των μικρών γλωσσών

Προσέγγιση των φαινομένων της συρρίκνωσης και του θανάτου των γλωσσών

Το Ίδρυμα για τις Απειλούμενες Γλώσσες, σε αναφορά του πριν από μερικά χρόνια, σημείωνε ότι η πλειοψηφία των γλωσσών σε όλο τον κόσμο είναι επιρρεπής όχι μόνο στη φθορά, αλλά και στον αφανισμό, ενώ το ½ από αυτές βρίσκεται ήδη πέραν του απλού κινδύνου. Σε μια στατιστική του ανασκόπηση, ο Krauss υπολογίζει ότι, ενώ στην προϊστορική εποχή οι άνθρωποι μιλούσαν κατά πάσα πιθανότατα δέκα με δεκαπέντε χιλιάδες γλώσσες, σήμερα ο αριθμός των ομιλούμενων γλωσσών έχει μειωθεί περίπου στις έξι χιλιάδες, ενώ μειώνεται ταχύτατα. Υπολογίζει ότι τον επόμενο αιώνα θα εξαφανιστεί το 90% των γλωσσών, ενώ το υπόλοιπο 10% (εξακόσιες γλώσσες περίπου) έχει εξασφαλίσει την ύπαρξή του μέχρι το έτος 2100. Ήδη σήμερα ένα ποσοστό μεταξύ του 20% και 50% των γλωσσών του κόσμου δεν μαθαίνονται από τα παιδιά, πράγμα που σημαίνει ότι βρίσκονται πέρα από τη φάση του απλού κινδύνου και θα εξαφανιστούν μέσα στον επόμενο αιώνα…

Τέτοιου είδους υπολογισμοί και στατιστικά στοιχεία αναμφισβήτητα εγείρουν ακραίες συναισθηματικές αντιδράσεις. Η φύση του θέματος ωστόσο, αλλά και η πολιτισμική πραγματικότητα που το περιβάλλει είναι τέτοια, που αναμφισβήτητα τέτοιου είδους αντιδράσεις δεν πρέπει να εκληφθούν ως παράξενες ή μη φυσιολογικές, καθώς σχετίζονται με τις γλωσσικές πρακτικές και τις επιλογές των ομιλητών, αλλά και με κοινωνικής, πολιτικής και πολιτισμικής υφής παράγοντες.

Τι εννοούμε όταν λέμε ότι μια γλώσσα πεθαίνει;

Σίγουρα αυτή η φράση είναι μεταφορική και καλό θα ήταν να μη θεωρήσουμε ότι η γλώσσα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που όπως και οι υπόλοιποι, γεννιέται, αναπτύσσεται και κάποια στιγμή πεθαίνει. Ο γλωσσικός θάνατος, αλλά και η γλωσσική υποχώρηση και συρρίκνωση, είναι έντονα κοινωνικοπολιτικά φαινόμενα, όπως θα φανεί και στη συνέχεια. Ας δούμε όμως καλύτερα τί σημαίνει κάθε όρος, προκειμένου να μπορέσουμε να στοιχειοθετήσουμε τους παράγοντες εκείνους που συντελούν στο θάνατο μιας γλώσσας.

Η γλωσσική συρρίκνωση είναι το φαινόμενο εκείνο, το οποίο αναφέρεται στις απώλειες και τους περιορισμούς χρήσης που υφίσταται μια γλώσσα ή μια διάλεκτος ως αποτέλεσμα της επαφής της με άλλες γλώσσες ή διαλέκτους. Συνιστά ιστορικά τη διαδοχή μιας ισότιμης και δημοκρατικής συνύπαρξης γλωσσών από μια κοινωνικά διαστρωματωμένη συνύπαρξη. Σε μια τέτοια περίπτωση η γλώσσα με την ισχυρότερη συμβολική κυριαρχία ωθεί την κοινωνικά ασθενέστερη σε βαθμιαία εξασθένηση και πιθανή τελική εξαφάνιση.

-90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

Επιστημονικό Συμπόσιο στην Κηφισιά για τα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή

 

9 Δεκεμβρίου Κηφισιά

(Συνεδριακό Κέντρο ΑΤΕxcelixi

Eλ.Βενιζέλου 154 και Ρωμυλίας, Νέα Ερυθραία)

Πρόγραμμα

 10.00                          Προσέλευση

10.30-10.45             Εναρκτήρια Συνεδρία-Προσφωνήσεις-Χαιρετισμοί

10.45-12.45     Α’ ενότητα: «Το μικρασιατικό πρόβλημα: Η κορύφωση μιας ιστορικής διαδικασίας»

 Προεδρείο: Michel Bruneau, Iωάννης Κουνέλας, Ελευθερία Ρούσου

 –Βλάσης Αγτζίδης, ιστορικός, «Από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος»,

 –Fuat Dundar, ιστορικός, «Η υποχρεωτική μετακίνηση των Ελλήνων από την Επιτροπή για την Ένωση και την πρόοδο (CUP) μεταξύ 1913-1918» (The deportation of the Greeks by the CUP between 1913-1918),

 –Νίκος Πετσάλης – Διομήδης, ιστορικός, «Την Kωσταντινούπολη αντί της Σμύρνης:μια βρετανική ιδέα που οι συγκυρίες ματαίωσαν»,

 –Κωσταντίνος Σβολόπουλος, ιστορικός, «Η εντολή για την κατάληψη της Σμύρνης. Το διεθνές πλαίσιο»,

–Hervé Georgelin, ιστορικός, «Όψεις δικαστικών και τραπεζικών συνεπειών της  πυρκαγιάς της Σμύρνηςμε βάση έγγραφα του αρχείου της Οθωμανικής Τράπεζας»

–Φαίδων Παπαθεοδώρου, ερευνητής, «Η καταστροφή της κοινωνικής δομής :Η εξόντωση των μεταλλωρύχων της Μπάλια (Βιθυνία) μετά το τέλος του πολέμου»,

 12.45-13.15            Συζήτηση

 

15.00-16.45            Β’ ενότητα: «Οι πρόσφυγες στις ‘μητέρες-πατρίδες’»

 Προεδρείο: Γιώργος Κόκκινος, Ευάγγελος Αποστόλου, Ευαγγελία Βαλάτα-Τσιάμα

-Ο Π. Χαϊτας και το Ποντιακό Θέατρο στην Κατερίνη (1929-1943)

Ο Πολύκαρπος Χαϊτας και το Ποντιακό Θέατρο στην Κατερίνη (1929-1943)

.

του Αντώνη Κάλφα

.

Μια εισήγηση στο πρόσφατο συνέδριο της Εστίας Πιερίδων Μουσών από την ερευνήτρια του Ποντιακού Μουσείου Λένα Καλπίδου ρίχνει φως στην ιστορία του θεάτρου στην Κατερίνη και πιο συγκεκριμένα στον ακούραστο εργάτη του ποντιακού θεάτρου Πόλυ Χάϊτα, συνομήλικο και των δικών μας Ποντίων Σάββα Κανταρτζή, Γ. Δεληγιαννίδη, Θεόφ. Χαλκίδη. Θα άξιζε το αυτοβιογραφικό κείμενο του Χάϊτα να εκδοθεί από τους Ποντιακούς Συλλόγους όχι μόνο γιατί είναι γραμμένο στην Ποντιακή αλλά και διότι αποτελεί ένα από τα σπάνια τεκμήρια αυτής της περιόδου με αναφορές στην Κατερίνη.

.

Όπως είπε η Λένα Καλπίδου ο Πολύκαρπος Χάϊτας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, σχετίζεται από πολλές πλευρές με την παρούσα ημερίδα στην Κατερίνη κι αυτό γιατί η Πιερία ήταν ο πρώτος τόπος που τον φιλοξένησε. Την Κατερίνη τη γνώρισε στα είκοσι οκτώ του, έζησε εδώ δεκατέσσερα δημιουργικά χρόνια και κατάφερε να καλλιεργήσει στο κοινό την αγάπη για το θέατρο και να στεριώσει στην πόλη τη θεατρική δράση.

.

Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από την εισήγηση της Λένας Καλπίδου τα οποία γραμμένα με επιστημονική ακρίβεια και στηριγμένα σε ανέκδοτες πηγές φωτίζουν μια σπουδαία πτυχή της μεσοπολεμικής Κατερίνης. Παράλληλα, τα στοιχεία αυτά ενισχύουν τα ήδη δημοσιευμένα τεκμήρια της δράσης της προσφυγικής ευαγγελικής κοινότητας στην πόλης μας επιβεβαιώνοντας έτσι τόσο την αγάπη για την πνευματική καλλιέργεια (εκδόσεις θρησκευτικού περιεχομένου, οργάνωση βιβλιοθήκης, μουσική παιδεία) όσο και το ενδιαφέρον για το θέατρο όπως η περίπτωση Χάϊτα (παρά τις ακρότητες της ευαγγελικής πουριτανικής ιδεολογίας π.χ. απαγόρευση του –κοσμικού- θέατρου, της ύπαρξης χώρων ψυχαγωγίας κλπ) στην αμιγή ζώνη του συνοικισμού (βλ το βιβλίο των Α. Κάλφα και Π. Παπαγεωργίου με τίτλο «Ο συνοικισμός Ευαγγελικών της Κατερίνης», Κατερίνη 2001).

.

«Το ανέκδοτο χειρόγραφό του με τίτλο “Η συμμετοχή μου στο θέατρο 1917 – 1970 ” γραμμένο στην ποντιακή διάλεκτο, με ευαισθησία, κριτικό πνεύμα και σατιρική διάθεση, μας αποκαλύπτει πολύ σημαντικά στοιχεία για την Κατερίνη δυο δεκαετίες περίπου μετά την απελευθέρωσή της.

.

.