-Καλοκαίρι του ’87 στα Εξάρχεια…
Καλοκαίρι του 1986-87 θα ήταν, όταν ένα βράδυ βγήκα με παρέα βόλτα στα μπαράκια των Εξαρχείων.
Δεν ξέρω πόσην ώρα στεκόμουν μπροστά σε μια κολώνα βλέποντας μια κίτρινη αφίσα με μαύρα και κόκκινα γράμματα (χρώματα που τότε κάτι είχαν να μου πουν, αλλά και σήμερα ακόμα…) και σκίτσα, αλλά μάλλον θα πρέπει να ήταν αρκετή γιατί η παρέα έδειχνε να δυσανασχετεί : « άντε ρε μαλάκα θα πιούμε κανά ποτό σήμερα ? ξεκόλλα….».
Ξεκόλλησα με προσοχή την αφίσα και την έχω μέχρι και σήμερα: «Όχι στον ρατσισμό των ποντιακών ανεκδότων, όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν μικρό ρατσιστή», Ποντιακός Σύλλογος (τάδε) με μικρά γράμματα, έγραφε.
Είχα κολλήσει γιατί η συγκεκριμένη άγγιξε κάτι που για χρόνια είχα καταπιεσμένο μέσα μου αλλά ασυνείδητα με τσουρούφλιζε. Το πέρασμα στα μαθητικά και αργότερα στα φοιτητικά χρόνια από ακροαριστερές οργανώσεις αντί να βοηθήσει στην αριστερή προσέγγιση και κατανόηση της ιστορίας του παππού μου (μέλος του ρωσικού στρατού και αργότερα μπολσεβίκος) της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας της οικογένειάς μου αντίθετα την καταπίεσε κρύβοντάς την στα βάθη της ψυχής.
Για μένα και για πολλούς ήταν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα να μπορούμε να κουβεντιάσουμε και να συνδέσουμε την πολιτισμική μας ταυτότητα και ότι ιστορικά αυτή σέρνει από πίσω της με την πολιτική μας ταυτότητα. Η στάση αυτή της Αριστεράς που διαπερνούσε και διαπερνά όλο το φάσμα της (κοινοβουλευτικής, εξωκοινοβουλευτικής, ανανεωτικής κ.λπ.) έδειχνε να στηρίζει αυτό που το εθνικό αστικό κράτος με βίαιο τρόπο προσπάθησε να επιβάλλει στους πληθυσμούς που έλκουν την καταγωγή από την καθ’ ημάς Ανατολή. Την λήθη, την πολιτισμική και πολιτιστική ομογενοποίηση. Μία ίδια τεράστια λευκή σελίδα υπάρχει στην επίσημη κρατική αλλά και στην αριστερή ιστοριογραφία. Και η σελίδα αυτή αφορά την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής. Αυτό μου προκαλεί πόνο και θλίψη.
Θλίβομαι γιατί όσες φορές η Αριστερά με την ευρεία της έννοια έτυχε να καταπιαστεί με το θέμα έμεινε αγκυλωμένη σε μια παλιά ιδεοληψία αυτή του αλάνθαστου του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης της πρώιμης περιόδου σχετικά με την στάση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα, που στο κάτω κάτω της γραφής ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της τότε Σοβιετικής Ένωσης ήταν, όχι κανένα θέσφατο, και η αμφισβήτηση αυτής της στάσης δεν αποτελεί αμφισβήτηση της όλης επαναστατικής διαδικασίας.
Αγχωμένη, η αριστερά, να μην ξεφύγει ούτε εκατοστό από αυτήν την ιδεοληψία που, κάτι σαν προπατορικό αμάρτημα, την κατατρέχει οδηγείται σε άτοπα τουλάχιστον συμπεράσματα και προσεγγίσεις όπως: «Ο ξεριζωμός και τα βάσανα των Ποντίων και γενικά των ελλήνων της Μικράς Ασίας, η βίαιη «ανταλλαγή» των πληθυσμών Ελλάδας και Τουρκίας είναι προϊόντα του Α’ Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου κάτω από την σημαία της «Μεγάλης Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών κλπ κλπ ».
Ως, αν ο Πόλεμος δεν γινόταν και δεν υπήρχε η Μεγάλη Ιδέα, ο ξεριζωμός, η εξόντωση και εθνική εκκαθάριση των μελών μιας ομάδας (Ποντίων), με βάση την φυλετική και θρησκευτική τους διαφορετικότητα, από τον τουρκικό εθνικισμό (και όχι από τους Τούρκους) δεν θα συνέβαινε .
Τα δυόμιση εκατομμύρια Ελλήνων της Ανατολής θα μπορούσαν, δηλαδή, κάτω από το κεμαλικό καθεστώς να αναπτύσσονται πολιτισμικά και οικονομικά ελεύθερα. Αυτή είναι η «αριστερή» προσέγγιση του θέματος!
Και οι Αρμένιοι (καλά αυτοί φύγανε νωρίς)?
Οι Αρμένιοι, και για αυτούς η Μεγάλη Ιδέα έφταιγε? Αυτοί που ούτε ο πόλεμος είχε ακόμα αρχίσει γιατί εξοντώθηκαν? Τι θα έλεγε μια αριστερή προσέγγιση του θέματος ?
Ένα βασικό, νομίζω, λάθος που κάνουμε είναι ότι μιλάμε για το τότε με τα δεδομένα του σήμερα (γεωγραφικά, συνόρων, πολιτικά κ.λπ.) Τότε τα εθνικά κράτη δεν είχαν καν διαμορφωθεί, ήταν υπό διαμόρφωση. Έτσι, προσεγγίζοντας το θέμα της παρουσίας του ελληνικού στρατού στην Σμύρνη(με 70% του πληθυσμού της Έλληνες) μιλάμε για ιμπεριαλιστική, αποικιοκρατική επέμβαση. Αν επιπλέον, προσεγγίσουμε με τον ίδιο «αριστερό» τρόπο και τα Γιάννενα και την Θεσσαλονίκη (με ισχνό ελληνικό πληθυσμό με μονοψήφιο ποσοστό στο σύνολο του πληθυσμού) που ακριβώς ήταν αποτελέσματα της Μεγάλης Ιδέας πρέπει να αναρωτηθούμε αν θα έπρεπε να ανήκουν στο ελληνικό κράτος. Να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε και προς τα κάτω? Αν επίσης, με σημερινά δεδομένα, κρίνουμε το 1821 θα πρέπει να μιλήσουμε για κλέφτες και αρματωλούς (μη έχοντες σχέση με την ελληνικήν), που ξεκίνησαν την Επανάσταση, η οποία στηρίχθηκε και από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της εποχής (βλέπε Ναυαρίνο κ.λπ.)
Είναι φανερό ότι πρέπει να έχουμε μια άλλη οπτική γωνία.
Με θλίβει αφάνταστα η εμμονή στο αλάνθαστο του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης εκείνης της περιόδου: «.. οι μπολσεβίκοι πιστοί στις ιδεολογικές τους θέσεις απέναντι στην αποικιοκρατία και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στήριξαν το κεμαλικό κίνημα χωρίς όρους…»
Και γιατί δεν στήριξαν με τους ίδιους όρους και θέσεις το απελευθερωτικό Αρμενικό, Κουρδικό και Ποντιακό (όποιο και αν ήταν αυτό) κίνημα? Εμμένοντας δε στο αλάνθαστο, εκείνη την μαζική εξόντωση των Ελλήνων κομουνιστών της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα με ποιά «αριστερή» προσέγγιση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα θα την ερμηνεύσουμε ?
Φτάνει δε στο σημείο, αυτή η «αριστερή» προσέγγιση να χαρακτηρίζει το κεμαλικό κίνημα: «αστικοδημοκρατική επανάσταση». Μη λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η αστική τάξη της Τουρκίας εκείνης την εποχής, αυτή που -παίζοντας τον προοδευτικό για την εποχή της ρόλο, θα έσπαζε τους παλιούς αντιδραστικούς θεσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας καθιερώνοντας νέους προοδευτικούς θεσμούς και κανόνες αστικής δημοκρατίας- ήταν υπό διωγμό. Γιατί η οικονομία της χώρας στην μεγάλη της πλειοψηφία ήταν σε χέρια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Ποιο ήταν λοιπόν το υποκείμενο εκείνης της «αστικοδημοκρατικής επανάστασης» ?
Θλίβομαι γιατί ακριβώς αυτή η στάση της Αριστεράς αφήνει έναν τεράστιο κενό χώρο, ελεύθερο για εθνικιστικές και αντικομουνιστικές κορώνες κρατικών, ημικρατικών, παρακρατικών και άλλων μηχανισμών, ποντιακών και μη, και αφήνει έκθετη την νεολαία στους Καρατζαφέρηδες κάθε εποχής.
Είναι καιρός λοιπόν, η Αριστερά να ανοίξει αυτά τα θέματα απαλλαγμένη από τα εσφαλμένα στερεότυπα του παρελθόντος.
Ευτυχώς και είναι παρήγορο, για μένα προσωπικά, ότι η Αριστερά της άλλης όχθης του Αιγαίου ξεκολλάει από τις ιδεοληψίες της δεκαετίας του 30, όπου για αυτό το ζήτημα τουλάχιστον εμείς έχουμε μείνει.
Στέλιος Θεοδωρίδης
______________________________________________________
«Trabzon’un icinde
hem mum yanar hem fener
bizi kavusturanun
mezarina nur ener.»
δευτεροδημοσιεύτηκε 28 Ιουλίου 2007
πρωτοδημοσιεύτηκε 30 Δεκεμβρίου 2006
14 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»!
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Δεν υπάρχει Αριστερά για να ανοίξει ξανά αυτά τα θέματα!
Γι’ αυτό και την λανθασμένη της προσέγγιση της τότε εποχής, ανέλαβαν εργολαβικά να την αναπαράγουν οι νεοφιλελεύθεροι νεο-Οθωμανοί (συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτούς όλα τα κόματα της Ελλ. Βουλής)
Γι αυτό υπάρχουν τα κοινωνικά κινήματα του σήμερα, κομμάτι των οποίων αποτελούν και αυτά που σχετίζονται με την προσφυγιά του ’22.
Τα ζητήματα αυτά θα τα ανοίξει η ίδια η κοινωνία………
Με μια έννοια, είναι τραγικό: αντί να κοιτάμε τι θα κάνουμε με (για) το μέλλον την αριστεράς, ασχολούμαστε με το μεσοπόλεμο, το 1922, το 1453, το 1204 – και πάει λέγοντας…
Νομίζω πως είναι μια συζήτηση η οποία δε μπορεί να αποφευχθεί – θα γίνει οπωσδήποτε! Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τα συμπεράσματα που θα προκύψουν, ούτε για την επίδρασή τους στις πολιτικές αποκρυσταλλώσεις. Η …νεκροψία θα δείξει!
Αυτό το μπλογκ είναι καλοδεχούμενο – νομίζω πως αφορά όλους, όχι μόνο τους ποντίους. Ελπίζω να συμβάλλει και στην αλληλογνωριμία / αλληλοκατανόηση των ελληνικών φύλλων και φυλών, αλλά και (το πιο ενδιαφέρον απ’ όλα) στον προβληματισμό για την αριστερά του μέλλοντος, μέσα από τη μελέτη της ιστορίας.
Εύχομαι καλή χρονιά και καλά ποστ!
Kαλώς ήρθες Πάνο.
Καλή αρχή!
Καλό -και αγωνιστικό- βράδυ πρωτοχρονιάς……
Του ΠΑΜΠΛΟ (κατά κόσμον: Μιχάλης Ράπτης)
——————————————-
Το εθνικό ζήτημα στις νέες συνθήκες
Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Η σημερινή μου παρέμβαση ξεκινάει απ’ τη διπλή διαπίστωση ότι ο βαλκανικός πόλεμος που μαίνεται σήμερα σε μια ορισμένη περιοχή δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα! Υπάρχουν πιθανότητες γενίκευσης του πολ! έμου, που μπορεί να αναγκάσουν κάποια στιγμή μία, υπό οποιαδήποτε μορφή, εμπλοκή της Ελλάδας. Αυτό είναι το ένα, και το δεύτερο είναι ότι, παρατηρώντας τα φαινόμενα στη χώρα μας και την στάση τμήματος της νεολαίας αλλά και των πολιτών της χώρας αυτής, διαπιστώνω -και ελπίζω να κάνω λάθος- ότι ούτε ιδεολογικά, ούτε πρακτικά είναι προετοιμασμένοι για μια τέτοια περίπτωση. Και επειδή θεωρώ ότι ο σημερινός κόσμος, συνολικά κρινόμενος, εξακολουθεί να είναι προϊστορικός και βάρβαρος, νομίζω ότι αυτοί που εμπλέκονται σε τέτοιες καταστάσεις, όσο κι αν απεχθάνονται να λερώσουν τα χέρια τους, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να πολεμήσουν με τα μέσα που πολεμούν όλοι εκείνοι που αντιτίθενται σε μία επικράτηση της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.
Η νέα τάξη την εποχή της παγκοσμιοποίησης
Σκοπός στη σημερινή μας συζήτηση δεν θα είναι να κάνω μία εκτενή ιστορική αναφορά στο γιουγκοσλαβικό και στα βαλκανικά γενικά ζητήματα, αλλά να σταθώ ! στην ανάγκη επανατοποθέτησης ορισμένων απόψεων που είχαν επικρατήσει κ αι εξακολουθούν να επικρατούν σχετικά με την αντιμετώπιση του λεγόμενου εθνικού ζητήματος. Η επανατοποθέτηση θεωρώ ότι είναι απολύτως αναγκαία, ξεκινώντας από τη βασική διαπίστωση ότι μπήκαμε σε μια νέα ιστορική εποχή, διακρινόμενη από την προσπάθεια εμπέδωσης από μία και μόνο υπερδύναμη μιας «Νέας τάξης» οικονομικής, πολιτικής, πολιτιστικής, στρατιωτικής. Και τέτοια υπερδύναμη έχουν τη φιλοδοξία να είναι οι ΗΠΑ. Αυτό φαίνεται καθαρά από τις διαδοχικές, εκτενείς συζητήσεις που γίνονται σε μικρούς κύκλους των ΗΠΑ, που θεωρούν ότι είναι προικισμένοι με γεωπολιτική στρατηγική σκέψη και οι οποίοι εγκέφαλοι έχουν ασφαλώς επιρροή στις προσπάθειες εμπέδωσης μιας τέτοιας τάξης, όχι στον κόσμο ολόκληρο, όπως νομίζω -γιατί αυτή η τάξη σε κάποιους χώρους οπωσδήποτε δεν πρόκειται να επικρατήσει- αλλά που σημειώνει για την ώρα επιτυχίες στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή.
Και ιδού πώς συνοψίζουν την άποψή τους οι γεωπολιτικοί αυτοί εγκέφαλοι, που προωθούν τη «νέα τάξη πραγμάτων»:
Λένε καταρχήν ότι οι νέες παραγωγικές δυνάμεις, που εδώ και 30 χρόνια κατέχει η ανθρωπότητα, οδηγούν και επιβάλλουν παγκοσμιοποίηση της οικονομίας. Αλλά για την ανάπτυξη και διατήρηση τέτοιας οικονομίας χρειάζεται -όπως υποστηρίζουν- ένα υπερεθνικό κέντρο που να διατηρεί την τάξη. Δηλαδή να αντιτίθεται ακόμα και δυναμικά σε κάθε εθνικιστική έκρηξη που θα έτεινε να εμποδίσει την ομαλή παγκοσμιοποίηση και λειτουργία μιας ενιαίας αγοράς. Οι δευτερεύουσες, κατ’ αυτούς, εθνικές δυνάμεις, όπως είναι οι άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες δίπλα στις ΗΠΑ, θα πρέπει να ανέχονται και να υποστηρίζουν την ύπαρξη και δράση ενός μοναδικού υπερκέντρου όπως θέλουν να είναι οι ΗΠΑ. Έναντι συμμετοχής όλων αυτών στα οφέλη τα προερχόμενα από μια παγκόσμια αγορά, της οποίας η τάξη διασφαλίζεται ταυτόχρονα από την ύπαρξη ενός μοναδικού κέντρου εξουσίας και θεληματικά υποστηριζόμενου από όλους αυτούς. Οι δυνάμεις αυτές πράγματι πρέπει ν’ αποδεχτούν τ! ον δευτερεύοντα ρόλο τους, αλλά απολύτως αναγκαίο για τη διατήρηση της ενιαίας γεωπολιτικής άποψης, στην οποία καταλήγουν οι εγκέφαλοι των ΗΠΑ. Το σχήμα αυτό μοιάζει πάρα πολύ μ’ ένα σχήμα που είχε συζητηθεί και στους μαρξιστές, τον καιρό του Κάουτσκι, όπου προβλέπονταν μια παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού, την οποία να διαχειρίζεται ουσιαστικά μία και μόνο υπερεθνική εξουσία, στην οποία να πρωτοστατεί μία και μόνο εθνική δύναμη, υποβοηθούμενη θεληματικά απ’ όλες τις άλλες δευτερεύουσες εθνικές δυνάμεις και οι οποίες είναι έτοιμες σε περίπτωση που αναπτυχθεί ένας οποιοσδήποτε εθνικισμός να αντισταθούν όλες εναντίον του υπό κοινή και μόνο εξουσία. Το σχήμα αυτό βρήκε μια πρώτη εφαρμογή στον πόλεμο του Κόλπου, όπου επιτεύχθηκε μια γενική, ευρεία σταυροφορία υπό μοναδική πρακτική ηγεσία εκείνη των ΗΠΑ. Κι όπως δεν επιτυγχάνεται -αλλά γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί- στην περίπτωση του γιουγκοσλαβικού πολέμου. Γι αυτό οι ακραίες συνέπειες μιας τέτοιας γεωπολιτικής στρατηγικής με κέντρο τις ΗΠΑ θα ‘πρεπε να ‘ναι η επιβολή δια της στρατιωτικής κυρ! ίως δύναμης, η επαναφορά στην τάξη όσων κωλυσιεργούν, αντιδρούν ή ενεργητικότερα αντιστέκονται.
Η προσπάθεια που καταβάλλεται να διατηρηθεί το ΝΑΤΟ υπό αμερικανική ουσιαστικά ηγεσία, ως ο στρατιωτικός βραχίονας του συνόλου των προηγμένων σε συμμαχία μεταξύ τους καπιταλιστικών κρατών, εντάσσεται σε μια τέτοια προοπτική και επιδίωξη. Στη φάση αυτή, προϋπόθεση τέτοιας pax universalis αποτελεί η προσπάθεια επιβολής, με την ανάπτυξη και τις επιτυχίες που σημειώνει για την ώρα σε ορισμένους τουλάχιστον τομείς του πλανήτη μας, της pax americana, που θεωρεί ότι ο κύριος εχθρός αυτή τη στιγμή, εναντίον της εμπέδωσης αυτής της τάξης, είναι τα διάφορα λεγόμενα εθνικιστικά κινήματα, τα οποία πρέπει να προκαλέσουν την ενιαία αντίδραση των μεγάλων και η αντίδραση αυτή να εκδηλωθεί υπό μοναδική δική τους ηγεσία. Πρέπει επομένως να θεωρήσουμε τον εθνικιστικό παράγοντα προβαλλόμενο ως τον κύριο αυτή τη στιγμή αντίπαλο της «νέας τάξης», κάνοντας την ε! ξής διευκρίνιση. Βέβαια, ιστορικά, ο εθνικισμός θεωρήθηκε σε μι α ορισμένη στιγμή προοδευτικός, αποκρυσταλλώνοντας το έθνος-κράτος στα πλαίσια του οποίου αναπτύχθηκε η πάλη της αστικής τάξης για την εξαφάνιση του προηγούμενου φεουδαρχικού καθεστώτος. Αργότερα η δυναμική των εθνών-κρατών ήρθε σε σύγκρουση με τη δυναμική την αναπτυσσόμενη από τις νέες παραγωγικές δυνάμεις και περάσαμε στη γνωστή ιμπεριαλιστική μορφή ανάπτυξης και με την ανάπτυξη αυτή σε ενδοκαπιταλιστικούς πολέμους. Στη λογική και δυναμική ενός παγκοσμιοποιούμενου καπιταλισμού σήμερα, που αναζητάει σαν μοναδική ηγεσία του εκείνη ενός και μόνου κέντρου, η τάση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα να επιδιώκεται με μία προσπάθεια καταστροφής οποιουδήποτε συνόλου ήδη υπάρχει και με ένα κατακερματισμό των συνόλων αυτών, που αν αυτό συμβεί, θα έχει σαν αποτέλεσμα μια προσφυγή σε νέα ανασυγκρότηση εθνικών κρατών. Ενώ οι παραγωγικές δυνάμεις σπρώχνουν προς μια ενοποιημένη παγκόσμια αγορά, η πολιτική προσπάθεια του κέντρου που διεκδικεί την επικυριαρχία πάνω σε μια τέτοια οικονομία οδηγεί σ’ ένα κατακερματισμένο πολιτικά κόσμο, του οποίου οι αντιδράσεις στη νέα τάξη εκδηλώνονται σε μια πρώτη φάση με τη μορφή πράγματι εθνικιστικών κινημάτων και τα οποία κινήματα αυτά μας αναγκάζουν να προβούμε σε μια επανεξέταση του λεγόμενου εθνικού προβλήματος.
Η βασική αντινομία, που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή τη νέα τάξη, είναι η προσπάθεια προς ένα ενιαίο οικονομικά κόσμο, όμως πολιτικά κατακερματισμένο, ώστε τα μικρά του τμήματα να ελέγχονται ευκολότερα και που οδηγούν βέβαια από την άλλη μεριά, στο βαθμό που τα μέρη αυτά θέλουν να αντισταθούν, στην έξαρση του εθνικιστικού φαινομένου. Φαινόμενο το οποίο η νέα τάξη θεωρεί, αυτή τη στιγμή, σαν το κυριότερο εμπόδιο για την ομαλή λειτουργία της αναγκαίας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Από την άποψη αυτή, η αναβίωση των εθνικισμών δεν μπορεί να θεωρείται σαν αρνητική, απλώς, εκδήλωση, που εναντιώνεται στην παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και ! σαν αναπόφευκτη εκδήλωση αντίστασης όλων εκείνων, οι οποίοι αισθάνοντα ι ότι είναι υποχρεωμένοι ή να αγωνιστούν για να διατηρήσουν μια δική τους εθνική ταυτότητα ή να υποταχθούν απολύτως στη νέα τάξη πραγμάτων. Από την άποψη της αποτελεσματικότητας των αντιδράσεων στην εδραίωση τέτοιου κέντρου, θα ‘πρεπε επομένως, εκ μέρους της επαναστατικής Αριστεράς, καταρχήν να υπάρχει μια αντίδραση σε κάθε περίπτωση που η νέα τάξη προσπαθεί να κατακερματίσει ένα ήδη συγκροτημένο σύνολο και να τασσόμαστε κατά της προσπάθειας αυτής. Και εάν αυτό συμβεί, όταν βρισκόμαστε μπροστά στην ανασυγκρότηση νέων εθνικών κρατών, που αναζητούν σαν προστασία τους απέναντι στον πολιτικό έλεγχο της νέας τάξης, μια δική τους εθνική ταυτότητα, αυτό να μην μας οδηγεί σε μια αρνητική καταδίκη των προσπαθειών αυτών.
Παραδείγματος χάρη, είναι εντελώς βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια να κατακερματιστούν όλα τα σύνολα που ακόμα υπάρχουν, όπως αυτό της Κίνας, όπως το σύνολο της Γιουγκοσλαβίας. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, δεν μπορεί να είναι για μας ! εντελώς αρνητικό ή εντελώς χωρίς σημασία, αν η πράξη μας τείνει προς την επίτευξη ενός τέτοιου αποτελέσματος ή όχι. Γενικά μια ορισμένη τάση της επαναστατικής Αριστεράς σήμερα στην Ευρώπη και αλλού, ξεκινώντας από μία εκτίμηση ενός δικαιώματος που ήταν σωστό σε μια άλλη εποχή, το ξαναθέτει χωρίς μεγαλύτερη περίσκεψη του αποτελέσματός του, δρα προς την εδραίωση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών. Και επομένως, δρώντας προς αυτή την κατεύθυνση, χωρίς να εξετάζει βαθύτερα ποιοι κινούν προς αυτό, ποιες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις, συγκεκριμένες, ωθούν προς αυτό το πράγμα και μέσα στα γενικότερα πλαίσια ποιας κατάστασης πάει να επικρατήσει αυτό το δικαίωμα, σχεδόν άκριτα, μηχανικά, θεωρούν ότι το επαναστατικό καθήκον είναι η χωρίς όρους υπεράσπιση του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών.
Η γιουγκοσλαβική κρίση
————————-
Αλλά αν το θεωρήσουμε αυτό στην περίπτωση της γιουγκοσλαβικής κρίσης, θα δούμε το εξής πράγμα:
Υπέ! ρ της αποσύνθεσης του συνόλου της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο ήταν καταρχή ν νεοκαπιταλιστικές δυνάμεις, οι οποίες παρουσιάστηκαν ιδίως σε ορισμένες Δημοκρατίες της Γιουγκοσλαβίας, όπως τη Σλοβενία και την Κροατία, και οι οποίες χρησιμοποιώντας το δημοκρατικό αυτό αίτημα, αλλά για εντελώς νεοκαπιταλιστικούς σκοπούς, ώθησαν προς μία διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, η οποία Γιουγκοσλαβία δεν ήταν για μας βέβαια ένα ιδανικό παράδειγμα σοσιαλιστικής ομοσπονδίας, αλλά μέσα στο οποίο υπήρχαν ορισμένες κατακτήσεις και οι κατακτήσεις αυτές είχαν κάποια ορισμένη σημασία και δεν μπορούσε κανείς να χρησιμοποιήσει άκριτα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών για να φτάσει στο αποτέλεσμα που φτάσαμε. Από την άλλη μεριά, όταν αυτές οι συγκεκριμένες κοινωνικοπολιτικές τάσεις μέσα στη Σλοβενία και την Κροατία,νεοκαπιταλιστικού χαρακτήρα, άρχισαν να εκδηλώνονται, είδαμε αμέσως επίσης να τις υπερασπίζουν, να τις ωθούν, να τις επανδρώνουν, να τις σπρώχνουν προς το αποτέλεσμα αυτό, οι καθαρά ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, καταρχήν της Ευρώπης και ιδιαίτερα στην περίπτωση της Γιουγκ! οσλαβίας η Γερμανία. Επομένως, αντί να ξεκινάμε στην ανάλυση της γιουγκοσλαβικής κρίσης, αναφερόμενοι στους πρωτόγονους εθνικιστικούς ανταγωνισμούς των διαφόρων εθνών της Γιουγκοσλαβίας και να αποδίδουμε σ’ αυτούς και μόνο ή κυρίως, τα αίτια για το τι επακολούθησε, θα έπρεπε να ξεκινάμε πριν απ’ όλα από μια βαθύτερη ανάλυση του παιχνιδιού του ιμπεριαλισμού σ’ αυτή την περιοχή. Χωρίς να σταθώ σε πολλές λεπτομέρειες, μου κάνει εντύπωση όταν και εδώ στην Ελλάδα εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται στις τάξεις μιας ορισμένης Αριστεράς τέτοιος αντισερβισμός, εντελώς μονόπλευρα, να μην παίρνουμε υπόψη ότι σε αυτή τη γιουγκοσλαβική γραφειοκρατική κατάσταση που επεκράτησε σιγά σιγά μετά την επανάσταση, το μέρος το καθαρά σερβικό της γραφειοκρατίας ήταν εκείνο που είχε μία τάση να υπερασπίζει τον ομοσπονδιακό χαρακτήρα της Γιουγκοσλαβίας και αντιδρούσε έντονα στην απόσχιση των διαφόρων Δημοκρατιών της, η οποία απόσχιση δεν είχε ιδεώδη μιας ανώτερης σοσιαλιστικής τάξης, αλλά είχε βαθύτερα ένα ! νεοκαπιταλιστικό εσωτερικό χαρακτήρα, υποβοηθούμενο από την επέμβαση σ τη Γιουγκοσλαβία των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού. Και επομένως, η όλη τοποθέτηση απέναντι σ’ αυτό το ζήτημα δεν μπορούσε να ‘ναι απλώς μία άκριτη και μόνο υπεράσπιση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των λαών, χωρίς να παίρνεται υπόψη, όπως πρέπει να γίνεται για κάθε συγκεκριμένη εφαρμογή του μαρξισμού, μέσα σε ποιες ιστορικές συνθήκες γίνεται αυτό το πράγμα και σε τι καταλήγει. Καταλήγει σε μια πραγματική απελευθέρωση μιας καταπιεζόμενης Δημοκρατίας από μία καταπιεστική γραφειοκρατία ή καταλήγει προς τη μεταβίβαση του ζυγού, για τη συγκεκριμένη Δημοκρατία, σ΄’ ένα ξενικό, πολύ σοβαρότερο και πολύ πιο καταπιεστικό ζυγό; Υπήρχε λόγος να σπρώχνει κανείς προς μία ενσωμάτωση ορισμένων Δημοκρατιών της Γιουγκοσλαβίας στην Ενωμένη Καπιταλιστική Ευρώπη, στην οποία προέχει η δύναμη της Γερμανίας; Ή έπρεπε να εξαντληθούν όλα τα μέσα για μια μεγαλύτερη δημοκρατικοποίηση του ενιαίου συνόλου της υπάρχουσας Γιουγκοσλαβίας; Και εκεί να συμμαχήσει κανείς κριτικά και συγκυριακά με τις δυνάμεις εκεί! νες, οι οποίες δεν έσπρωχναν προς αυτή τη διάλυση, αλλά οι οποίες είχαν μάλλον σκοπό να διατηρηθεί αυτή η Ομοσπονδία. Αυτή η προσέγγιση του ζητήματος, χωρίς να τεθεί μέσα στις γενικότερες τάσεις του ιμπεριαλιστικού περιβάλλοντος της Γιουγκοσλαβίας, ήταν μία ανάλυση που δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Και από τη στιγμή που αυτό απέτυχε, ύστερα από επίμονες προσπάθειες της γιουγκοσλαβικής κεντρικής διεύθυνσης -στα χέρια, πράγματι, της Σερβίας- να μην συμβεί, φθάσαμε βέβαια στις ενδοεθνικές συρράξεις και πολέμους, όπου εκείνο που προείχε για τον καθένα πια ήταν η ανασυγκρότηση μιας δικής του καινούριας εθνικής ταυτότητας. Δεν μπορεί να καταλογίσει κανείς στους Σέρβους ότι η προσπάθειά τους αυτή δεν είχε κάποια δικαιολογία.
(…) Η μονομερής καμπάνια και η εντελώς μεροληπτική υπεράσπιση, τόσο των πράξεων, όσο και των βλέψεων και των Κροατών και των μουσουλμάνων. Από την άποψη την επαναστατική, θα θεωρούσαμε απαραίτητο η λεγόμενη Ενωμένη Ευρώπη, ! η οποία τόσο μεγάλο ρόλο έπαιξε στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, από τη στιγμή που είδε πού κατέληγε αυτή η διάλυση, σε τι τρομερή ενδοεθνική σύρραξη κατέληξε, αντί να στέλνει από τη μια μεριά μονόπλευρη φιλανθρωπική βοήθεια και από την άλλη, ιδίως στρατιωτικά, διαρκώς να πιέζει τους Σέρβους να υποχωρήσουν, θα έπρεπε να προσπαθήσει τουλάχιστον, αν είχε επίγνωση των δυνατοτήτων της, έξω από ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και σκοπούς, σχετικά με την αναμόρφωση της Γιουγκοσλαβίας και των Βαλκανίων, να κάνει προτάσεις οικονομικής βοήθειας, δεσμού με την ενοποιούμενη Ευρώπη, μια σειρά από ενέργειες εντελώς άλλου χαρακτήρα, οι οποίες ίσως θα είχαν αποτέλεσμα πολύ πιο ευνοϊκό απ’ ό,τι είχε το αποτέλεσμα μιας μονόπλευρης καμπάνιας εναντίον των Σέρβων, η οποία σε μια ορισμένη στιγμή πήρε τη μορφή καθαρά στρατιωτικής απειλής. Επομένως, από την άποψη αυτή, πρέπει να πει κανείς ότι η αντίσταση των Σέρβων -που δεν είναι μόνο αντίσταση εθνικιστικού χαρακτήρα, αλλά και αντίσταση στην επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων, και ως τέτοια οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις την α! ντιμετωπίζουν σήμερα στην Ευρώπη- δεν μπορεί να είναι τελείως καταδικάσιμη, χωρίς κατανόηση, γιατί οι Σέρβοι αντιστέκονται στην Ευρώπη, στη νέα τάξη πραγμάτων. Πρέπει να έχουν μια εντελώς διαφορετική κατανόηση. Χωρίς να έχουμε υποστηρίξει ότι ήταν αναγκαίο να συμβούν όλα αυτά που συνέβησαν και χωρίς να παίρνουμε μονόπλευρα μία θέση απλώς υπέρ των Σέρβων, δεν θα μπορούσαμε σε καμία στιγμή να θεωρήσουμε ότι η μονόπλευρη και μόνο καταδίκη των Σέρβων και η επέμβαση της Ευρώπης δια στρατιωτικής βίας μπορούσε να είναι ένα οπωσδήποτε θετικό ή ανεκτό αποτέλεσμα. Πρέπει να πω ότι τα πράγματα έφθασαν σ’ ένα σημείο που πράγματι μεγάλη μερίδα της λεγομένης Αριστεράς στην Ευρώπη ήταν έτοιμη, και είναι ακόμα έτοιμη, να θεωρήσει ότι για να σταματήσουν οι θηριωδίες οι διαπραττόμενες δήθεν μονάχα από τους Σέρβους, να επέμβει στρατιωτικά το ΝΑΤΟ.
(…)Εδώ δεν πρόκειται για πόλεμο που ξέσπασε ανάμεσα σε Κροάτες, Βόσνιους και Σέρβους, αλλά πρόκειται για μία αναδόμηση των Βαλκανίων σε ν! έες σφαίρες επιρροής, όπου ο κυριαρχικός λόγος ανήκει στις μεγάλες δυν άμεις. Στη Γερμανία από τη μια μεριά και στις ΗΠΑ από την άλλη, με επικουρική δύναμη των μεν και των δε, αλλά κυρίως των ΗΠΑ, την Άγκυρα -όχι την Τουρκία- αλλά το στρατιωτικοπολιτικό καθεστώς της Άγκυρας. Δεν είμαστε ούτε εναντίον των Βοσνίων ως μουσουλμάνων, ούτε των Κροατών ως Κροατών, ούτε των Τούρκων ως Τούρκων. Είμαστε εναντίον των πολιτικών κατεστημένων στους διάφορους αυτούς χώρους που κυρίως υπόκεινται αυτή τη στιγμή στην κυριαρχική πίεση μεγάλων, ξένων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Και αν αυτό δεν το καταλαβαίνουμε, θα πελαγώνουμε και θα είμαστε σε κατάσταση τέλειας απροετοιμασίας, σχετικά με τα γεγονότα που πρόκειται να συμβούν και στο δικό μας χώρο.
Η απειλή εναντίον της Ελλάδας
—————————–
Νομίζω ότι πράγματι είναι σωστό ότι η Ελλάδα σήμερα απειλείται. Ότι υπάρχει ένας κίνδυνος. Ότι υπάρχει ένα σχέδιο αναδόμησης ! των Βαλκανίων, στο οποίο κυριαρχικό ρόλο θα παίξει η Γερμανία, οι ΗΠΑ και η Τουρκία, χρησιμοποιώντας τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη Βουλγαρία, τη Θράκη, τα Σκόπια, το Κοσσυφοπέδιο, την Αλβανία, τη Βοσνία. Όπου η Ελλάδα βρίσκεται ουσιαστικά απομονωμένη και δεν έχει ως σύμμαχο -από άποψη γεωπολιτική- παρά τους Σέρβους. Οι οποίοι Σέρβοι σε μια ορισμένη στιγμή είναι δυνατόν και αυτοί να υποταχθούν στην pax americana. Αντιστέκονται για την ώρα και η αντίστασή τους είναι θετική και εκμεταλλεύσιμη και από τη μεριά τη δική μας, αλλά όμως δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι και η Σερβία και η Ελλάδα τελικά με υποχωρήσεις δεν θα ενταχθούν σε μια pax americana κυριαρχούσα σʼ ολόκληρα τα Βαλκάνια. Πρέπει αυτό να το έχουμε υπόψη μας και απέναντι σ’ αυτό το πράγμα να υπάρχει μία αντίσταση. Η μορφή αυτής της αντίστασης δεν μπορεί να πάρει δυστυχώς το χαρακτήρα άμεσης κοινωνικής επανάστασης, στηριζόμενης στις εργατικές μάζες της Ελλάδας, οι οποίες θα ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. ! Παίρνει, για την ώρα, το χαρακτήρα ενός εθνισμού. Αφύπνισης του εθνισμού.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι αναγκαία οι Έλληνες να αποκτήσουν μια συνείδηση του εθνισμού τους και να είναι έτοιμοι, όταν πρόκειται να γίνει μία περαιτέρω συρρίκνωση του λεγομένου εθνικού τους κορμού, να αντισταθούν. Να μην επαναλάβουν το έγκλημα, την αδυναμία, την προδοσία, τη δειλία που έδειξαν στο ζήτημα της Κύπρου. Δεν είμαι υπέρ μιας επανάληψης της Κύπρου και στην Ελλάδα. Δεν θεωρώ ότι είναι τίποτα το διεθνιστικό μία αδιαφορία πλήρης αν γίνει ή δεν γίνει και στην Ελλάδα κάτι παρόμοιο που έγινε στην Κύπρο. Μα με ποιο θάρρος μπορείς να λες ότι είσαι υπέρ των Κούρδων ή των Παλαιστινίων που ζητάνε μια πατρίδα κι όταν γίνει σ’ ένα τμήμα δικό σου εισβολή, κατοχή, αλλαγή πληθυσμών και δημιουργείται δικό σου παλαιστινιακό ζήτημα, ποια στάση κρατάς απέναντι στην Κύπρο; Και ξεκινώντας απʼ αυτά, ποια στάση πρόκειται να κρατήσεις αν συμβεί κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα; Είναι σωστό ότι ο εθνισμός που είναι απαραίτητος, δεν είναι σε καμία αντίθεση με το διεθνισμό. Ο κάθε διεθνιστής έχει και μια ιδιαίτερη πατρίδα και είναι φυσικό την πατρίδα αυτή να την αγαπάει όχι περισσότερο από τις άλλες, αλλά τουλάχιστον το ίδιο.
Είναι φυσικό επίσης να αισθάνεται ότι δεν μπορεί να έχει δράση επαναστατική, αν δεν δείχνει απέναντι στο λαό του μια συμπαράσταση. Σε ποιον κάτοικο της χώρας σου μπορείς να μιλήσεις και να πεις ότι σου είναι αδιάφορη η ιστορία της Κύπρου ή η επανάληψη της ιστορίας της Κύπρου αύριο και να νομίζεις ότι με τέτοια στάση μπορεί να ‘χεις οποιοδήποτε δεσμό με το λαό σου για άλλες επιτεύξεις; Εάν δεν αφαιρέσεις από την αστική ηγεσία την υπεράσπιση του εθνισμού και την περάσεις στα χέρα της Αριστεράς, είσαι τελείως χαμένος σε οποιοδήποτε επαναστατικό σου παιχνίδι.
Είναι εντελώς σωστό να λέμε αυτό: δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα. Πράγματι δεν διεκδικούμε. Και οποιοσδήποτ! ε πόλεμος επιθετικός και για πλιάτσικο είναι καταδικαστέος από εμάς. Ο ποιοδήποτε «γιουρούσι» που ορισμένοι σκέπτονται ακόμη στην Αλβανία για να ξαναπάρουμε τη Βόρεια Ήπειρο είναι λανθασμένο. Οποιοδήποτε γιουρούσι και πλιάτσικο, οποιοσδήποτε επιθετικός πόλεμος δεν είναι μόνο καταδικάσιμος, γιατί αλλάζει το χαρακτήρα της αντίστασης του λαού, αλλά είναι και εσφαλμένος μέσα στις τωρινές συνθήκες, θα καταλήξει σε μία γενικότερη σύρραξη από την οποία η Ελλάδα δεν πρόκειται να κερδίσει απολύτως τίποτα. Αλλά, ενώ είναι τελείως σωστό να λέμε ότι δεν διεκδικούμε απολύτως τίποτα, να προσθέτουμε επίσης -διότι αυτό είναι ζήτημα που πρέπει να το εξετάσουμε σοβαρά- ότι είμαστε υπέρ της πληρότητας των δικαιωμάτων οποιασδήποτε εθνικής μειονότητας υπάρχει στην Ελλάδα και πρέπει να δούμε πού υπάρχουν συγκεκριμένα ζητήματα και εκεί που γίνονται αδικίες να επανορθωθούν έγκαιρα. Όχι όπως κάναμε με την τουρκική μειονότητα εν μέρει στην Κύπρο. Λέγοντας αυτά, λέμε επίσης ότι όσο είμαστε εναντίον οποιουδήποτε επιθετικού πολέμου, όπως είμαστε βέβαια υπέρ της υπεράσπισης! μειονοτήτων δικών μας στο εξωτερικό, έτσι δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραχωρήσομε πια τίποτα από το συγκεκριμένο εθνικό κορμό που έχουμε.
Κι όταν λέμε τίποτα αυτό το πράγμα πρέπει να είναι μια εντελώς διαφορετική, ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία κυρίως της νεολαίας μας, η οποία εν μέρει έχει προσβληθεί από το μικρόβιο του ευρωπαϊσμού και της πολιτιστικής αμερικανοποίησης.
Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)*
* Το κείμενο αποτελεί μέρος της εισήγησης του Μιχάλη Ράπτη σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο του 1994 από τα περιοδικά Convoy, Mατσακόνι και τον όμιλο «Πρωταγόρας», στο Πολυτεχνείο. Περιοδικό Convoy, τεύχος 18, Ιούνιος 1995.
Εξάρχεια και αναρχικοί———————————-
Τα τελευταία δύο χρόνια, όλο αυτό το συνονθύλευμα που αυτοαποκαλείται αναρχικός χώρος, έχει βουλιάξει στο τέλμα της περιθωριοποίησης του και είναι αδύναμος να προβάλλει και την παραμικρή ουσιαστική αντίσταση ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος. Εκτός από ελάχιστες, κατά πολύ θεαματικές και θορυβώδεις περιπτώσεις (Χημείο κλπ), τίποτε άλλο δεν φαίνεται να κινείται και να παίρνει ζωή.
Η κατάσταση αυτή δεν ήταν κάτι που εμφανίστηκε ως δια μαγείας, αλλά ήταν η φυσική και αναμενόμενη, άλλωστε, κατάληξη μιας σειράς σκέψεων και πρακτικών που αναπτύχθηκαν σ’ αυτό το χρονικό διάστημα. Αυτός ο χώρος σήμερα, έχει προσφερθεί από μόνος του στο κεφάλαιο, σαν μια πρώτη ύλη στην παραγωγή νέων εκτονωτικών αξιών, ψεύτικων και πλαστών αναγκών.
Τα Εξάρχεια δεν είναι η «απελευθερωμένη ζώνη» που παράγει «ανατρεπτικά ιδανικά», όπως πολλοί θερμοκέφαλοι αρέσκονται να διακυρήσσουν, αλλά ένα θεατρινίστικο καταναλωτικό γκέτο, όπου μπορείς να συναντήσεις από αυτο-ονομαζόμενους αναρχικούς και μίζερους χαζοδιανοούμενους μέχρι χαφιέδες της ασφάλειας και εμπόρους ναρκωτικών. Είναι μια έντεχνα διατηρημένη βιτρίνα απ’ το ίδιο το κράτος, παρουσιαζόμενη μάλιστα ως η μητρόπολη του ελληνικού αναρχισμού. Συνακόλουθα, αυτή η λογική πως αυτός και μόνο ο χώρος υφίσταται την κρατική καταστολή είναι έξω από κάθε πραγματικότητα, γιατί αγνοεί πως καταστολή κάθε είδους υπάρχει σε κάθε χώρο και χρόνο της ανθρώπινης δραστηριότητας.
Σε όσες δραστηριότητες αναλώνεται σήμερα ο χώρος, αυτές είναι θεαματικές και μόνο και ούτε τη συνέχεια και συνέπεια εξασφαλίζουν, αλλά ούτε και κάποια πρόταση δράσης περιέχουν δηλαδή την προοπτική για την οργάνωση του αναρχικού λόγου και κινήματος στη χώρα μας. Επικρατεί μια λογική που ταυτίζει το αναρχικό ιδανικό με την ανευθυνότητα, το χάος, με την υποταγή στα τυχαία, αποσπασματικά και ουρανοκατέβατα γεγονότα και που όλα αυτά τα. ανάγει σε σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του. Λες κι ο κλεφτοπόλεμος με την αστυνομία είναι αντιμετώπιση της κρατικής βίας και καταστολής.
Κάθε μικροσυμπλοκή γίνεται μοναδικό και τεράστιο γεγονός και όλοι περιμένουν τη φλόγα (μάταια βέβαια) που θα πυροδοτήσει την επαναστατική έκρηξη. Ταυτόχρονα, καθώς ο χώρος παραπατάει, παίρνει εκείνη ακριβώς τη «διέξοδο» που τεχνητά το ίδιο το κράτος έχει αφήσει ανοιχτή, στην προσπάθειά του να παρουσιάζει κάθε φορά τους αναρχικούς, πότε σαν τους αιμοσταγείς τρομοκράτες με το μπουκάλι και το ρόπαλο στα χέρια και πότε σαν τους παθιασμένους ναρκομανείς που είναι έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους, χρησιμοποιώντας τους τελικά στα βρώμικα παιχνίδια του.
Κι ενώ θα έπρεπε ο χώρος να απαντήσει συνολικά και άμεσα στη διαδικασία περιθωριοποίησής του, αυτός όχι μόνο αποδέχτηκε αυτή την κατάσταση, αλλά άνοιξε το δικό του λογαριασμό με το κράτος, επιταχύνοντας έτσι ο ίδιος την αισθητή απομάκρυνσή του από τους κοινωνικούς χώρους και την καθημερινή δράση. Είναι θλιβερός ο ρόλος μερικών αυτο-ονομαζόμενων αναρχικών, που προσπαθώντας να εκτονώσουν την προσωπική μιζέρια τους, όχι μόνο πορεύονται σαν πρόβατα στη σφαγή, αλλά ασκούν και εξουσία στην ίδια την παρέα τους, με μόνο στόχο το σπάσιμο της βιτρίνας. Έτσι από τη μια βγάζουν στη φόρα όλο τον ηγετισμό τους, θυμίζοντας πολυάσχολα μέλη μιας πελαγωμένης κεντρικής επιτροπής κι από την άλλη τροφοδοτούν σωρηδόν τις κρατικές φυλακές. Είναι λυπηρό να βλέπεις διάφορους να επιθυμούν έτσι άσκοπα τη «σύγκρουση» για τη σύγκρουση.
Εκτός απ’ όλη αυτά, ο χώρος έχει μάθει να κατηγορεί κάποιους έξω απ’ αυτόν (και φυσικά τους ίδιους τους εκμεταλλευόμενους) σαν ηλίθιους μίζερους και συμβιβασμένους. Όμως ποτέ του δεν προσπάθησε να φτιάξει κάτι το χειροπιαστό, και για τον εαυτό του και-για τους άλλους. Μήπως τελικά αυτή η λογική κάνει το χώρα πιο ηλίθιο, μίζερο και συμβιβασμένο απ’ αυτούς που κατηγορεί; Η άγνοια και η θανάσιμη αδιαφορία του για τις διαδικασίες και το επίπεδο συνειδητοποίησης των ανθρώπων, και του ίδιου του εαυτού του, είναι καθοριστική. Όλες οι σκέψεις, οι ελπίδες (αν υπάρχουν) και οι πρακτικές έχουν τοποθετηθεί σε μια τελική ηρωική επαναστατική έφοδο, περιφρονώντας έτσι όλα τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, της ζωής των ανθρώπων, ρίχνοντας βάρος μόνο στις τελευταίες δραματικές στιγμές μιας ανοιχτής κοινωνικής σύγκρουσης, αγνοώντας και την ίδια την εξέλιξη των κοινωνικών ξεσπασμάτων και όλες εκείνες τις διαδικασίες που οδηγούν στην ανάπτυξη των οποιονδήποτε αντιθέσεων σ’ αυτή την κοινωνία.
Αγνοεί ο χώρος, ότι και αυτός ο ίδιος, με τη δράση του μέσα στους εκμεταλλευόμενους, έπρεπε να δημιουργήσει ή να προσπαθήσει να οξυνθούν περισσότερο αυτές οι αντιθέσεις, που τελικά οδηγούν στην κοινωνική επανάσταση. Αλλά μήπως και αυτή δεν την έχει μετατρέψει σε μια καθαρά πολιτική υπόθεση;
Όσο ο χώρος αυτός παραμένει μίζερος, παραλυμένος και αδύναμος να δημιουργήσει γεγονότα, τόσο θα διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος της παθητικής του αντίδρασης στο κράτος και οι ενέργειές του θα καταλήγουν σε συνεχόμενες και άσκοπες συλλήψεις ατό-. Ο χώρος έχει πέσει σε ένα στείρο δογματισμό και ρεφορμισμό και είναι αυτές ακριβώς οι αιτίες που τον έχουν απομακρύνει από την κοινωνική δράση έως τα σημερινά όρια του τέλματος και του περιθωρίου. Η πλειοψηφία των εκμεταλλευόμενων είναι αδιάφορη για το τι κάνουν οι αναρχικοί και τι όχι (και με το δίκιο τους άλλωστε) κι αυτό κάνει το κράτος να τρίβει τα χέρια του με ευχαρίστηση. Μέσα σε όλο αυτό το κομφούζιο, που μόνο αναρχικό χώρο δεν θυμίζει, υπάρχουμε και κάποιοι, που όχι μόνο είμαστε ενάντιοι στην καθημερινή κακοποίηση. του αναρχισμού, αλλά και συνεχίζουμε να διατηρούμε τα όνειρα και τις αγωνίες μας για κάτι το διαφορετικό και που γι αυτή μας την τάση κινδυνεύουμε να κατηγορηθούμε για μπολσεβικισμό, μονό και μόνο επειδή προσπα! θήσαμε να εφαρμόσουμε κάποιες ιδέες μας, σε σχέση με την οργάνωση των «αναρχικών. Όμως, κάθε τέτοιο κρούσμα αλλοίωσης της αλήθειας και λασπολογίας, θα παίρνει από δω και μπρος την απάντηση που πρέπει.
Πιστεύουμε πως μόνο η οργάνωση των αναρχικών και ταυτόχρονα η συνολική και γενικευμένη αντιμετώπιση του κράτους και των θεσμών του, είναι το φάρμακο για να εξέλθουν, όσοι τελικά το επιθυμούν, απ’ αυτό το βάλτωμα. Κι αυτό δεν είναι ουτοπία, ούτε φιλολογικό σχήμα. Ειδικά σήμερα, που μερικές συνθήκες έχουν αρχίσει να εμφανίζονται και στη χώρα μας, επιτρέπουν όχι μόνο ένα απλό ξεκίνημα, αλλά και καθιστούν αναγκαία την οργάνωση των αναρχικών επαναστατών.
Τα προβλήματα των εκμεταλλευομένων θα πρέπει να είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας των ιδεών και των δραστηριοτήτων μας προς τα έξω. Πιστεύουμε πως για να αρχίσει αυτή μας η επιθυμία να παίρνει σάρκα και οστά, αυτό θα πρέπει να στη-ριχτεί πάνω στις βασικές οργανωτικές και ηθικές αρχές του αναρχισμού, που είναι η δημιουργία ομάδων και ομοσπονδιών και η αλληλοβοήθεια. Πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της ύπαρξης της Ειδικής Αναρχικής Οργάνωσης, ως οργάνωσης των αναρχικών επαναστατών και ως συντονιστικό όργανο των ομάδων και τίποτα παραπάνω. Η οργάνωση αυτή είναι το μέσο για τη συγκρότηση αναρχικού, λογού και κινήματος, που θα λειτουργεί προτρεπτικά προς τις μάζες και μέσα σ’ αυτές, αποτρέποντας ταυτόχρονα κάθε εξουσιαστική παρέκκλιση, όποια κι αν είναι, από όπου κι αν προέρχεται. Άλλωστε, το στόχο της αναρχικής κοινωνίας δεν θα τον υλοποιήσουμε εμείς και η παρέα μας, αλλά οι ίδιες οι καταπιεζόμενες τάξεις διαμέσου της κοινωνικής επανάστασης. Γι αυτό και η οργάνωσή μας θα! πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στους τρόπους και τις απαιτήσεις αυτής της επανάστασης.
Πάνω σ’ αυτές τις βάσεις, σαν ομάδα, θα προσαρμόσουμε τη δράση μας. Η απαγκίστρωσή μας από την όλη λογική και πρακτική του αυτοαποκαλούμενου «αναρχικού χώρου, δεν είναι παρά τυπική και μόνο, γιατί στην ουσία έχουμε έρθει σε ρήξη μαζί του και τον έχουμε ξεπεράσει κατά πολύ από τη στιγμή που αρχίσαμε να κινούμαστε στην κατεύθυνση της συγκρότησης της Αναρχικής Ομοσπονδίας.
ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΑΔΑ «ΔΙΕΘΝΙΣΤΗΣ»
Προς τη Συντονιστική Κοινή Ομάδα της Διεθνούς Συνδιάσκεψης των Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων
Αγαπητοί Σύντροφοι,
Λάβαμε την ανακοίνωση νούμερο 10 που σχετίζεται, μεταξύ άλλων θεμάτων, με τις αιτήσεις νέων υποψηφιοτήτων για την 6η Διεθνή Συνδιάσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Κομμάτων και Οργανώσεων (ICMLPO) συμπεριλαμβανομένης της υποψηφιότητας από μια ελληνική οργάνωση με την ονομασία «ΚΚΕ(μ-λ)». Δεν έχουμε τίποτε να πούμε σχετικά με τις δύο άλλες υποψηφιότητες επειδή ελάχιστα τους γνωρίζουμε. Αλλά θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε τη γνώμη μας σχετικά με την υποψηφιότητα της προαναφερθείσας ελληνικής οργάνωσης.
Αυτή η υποψηφιότητα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Περιφερειακή Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη έμμεσα και χωρίς κανένα σεβασμό στους κανόνες που καθόρισε η 5η ICMLPO. Στην αρχή των εργασιών της Περιφερειακής Συνδιάσκεψης, οι συμμετέχοντες ενημερώθηκαν ότι αυτή η οργάνωση ήταν κατά κάποιον τρόπο «προσκεκλημένη να συμμετάσχει» σ’ αυτή τη Συνδιάσκεψη αλλά για κάποιους λόγους που δεν καταλάβαμε αυτή η οργάνωση δεν ήρθε. Και πάνω απ’ όλα αυτή η οργάνωση προσκλήθηκε παρά το γεγονός ότι δεν είχε κάνει γραπτή αίτηση συμμετοχής και χωρίς προηγουμένη συμβολή ή ενημέρωση των άλλων συμμετασχόντων! Σ’ αυτή την περίπτωση, υπογραμμίσαμε ότι η κανονική διαδικασία για την είσοδο ενός νέου μέλους πρέπει να ακολουθείται πάντοτε και ότι δεν-είναι σωστό να υπονομεύουμε τους κανόνες που τέθηκαν από την ίδια την ICMLPO, φέρνοντας προ εκπλήξεως κάποιες οργανώσεις.
Κάναμε αυτές τις παρατηρήσεις κατά τη διάρκεια των εργασιών της Περιφερειακής Συνδιάσκεψης, καθώς και κατά τη διάρκεια συζητήσεων με τα μέλη της Συντονιστικής Κοινής Ομάδας που ήταν παρόντα . Επισημάναμε ότι έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, ειδικά όταν μια οργάνωση προωθείται σαν υποψήφια και ταυτόχρονα μια άλλη οργάνωση από την ίδια χώρα είναι ήδη μέλος της Συνδιάσκεψης. Ιδιαίτερα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι που οι κανόνες πρέπει να τηρούνται πέρα ώς πέρα και ειδικά όταν η υποψηφιότητα προωθείται από ένα και μόνο κόμμα μιας άλλης χώρας που έχει διμερείς σχέσεις με την υποψήφια οργάνωση.
Τονίσαμε επίσης ότι τα κριτήρια εισόδου στην ICMLPO δεν μπορεί να είναι η σύσταση εκ μέρους ενός άλλου μέλους ή η αίτηση του υποψήφιου μέλους. Αυτά τα στοιχεία πρέπει να συνοδεύονται από συγκεκριμένες εκτιμήσεις σχετικά με τη δραστηριότητα και τη στάση ενός υποψήφιου μέλους, ιδιαίτερα σε θέματα διεθνισμού και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Αυτό είναι ιδιαίτερης σημασίας για τις μικρές οργανώσεις, και μάλιστα στην Ευρώπη όπου το μ-λ κίνημα έζησε πολλές «περιπέτειες», οι οποίες προκάλεσαν ένα σημαντικό χτύπημα στην υπόληψη του ανάμεσα στις μάζες.
Κάποιοι σύντροφοι μπορεί να αντιτίθενται στα λεγόμενα μας από το γεγονός και μόνο ότι ήδη η ICMLPO έχει στους κόλπους της περισσότερα από ένα μέλη από την ίδια χώρα. Είμαστε ενήμεροι γι’ αυτό. Αλλά η πραγματική κατάσταση στο μ-λ κίνημα στην Ευρώπη δεν μπορεί να συγκριθεί με την κατάσταση στην Ινδία (για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα), όπου υπάρχουν σημαντικά μ-λ κόμματα με αξιοσημείωτη επιρροή και συνεχή δουλειά μέσα στις μάζες, ένοπλες οργανώσεις, ακόμη και αρκετά αντάρτικα μέτωπα. Αυτή είναι μια πραγματικότητα πολλή διαφορετική από την ευρωπαϊκή.
Η περίπτωση της Ελλάδας δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή της Ινδίας ή της Νότιας Αφρικής. Δεν μπορεί ακόμη να συγκριθεί ούτε με της Τουρκίας, εκεί όπου σημαντικές επαναστατικές οργανώσεις και κόμματα είναι ενεργά. Φυσικά, και στην Τουρκία το μ-λ κίνημα έχει εμπειρία διασπάσεων και άλλων σοβαρών προβλημάτων, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον επαναστατικό χαρακτήρα των μ-λ κομμάτων της Τουρκίας, το ρίζωμα τους στις εργαζόμενες μάζες και τη νεολαία, τη σχέση τους με την πραγματικότητα στην ίδια τους τη χώρα.
Μ’ αυτές τις σκέψεις εμείς θέσαμε και θέτουμε ξανά σήμερα το ερώτημά μας σχετικά με το χαρακτήρα που η Συνδιάσκεψη θα πρέπει να έχει στο μέλλον. Το θέμα της εισόδου των νέων μελών θα αντιμετωπίζεται με σοβαρότητα ή το υπερισχύον κριτήριο θα είναι απλώς η αύξηση του αριθμού -με κάθε μέσο- των μελών της ICMLPO; Όσο μας αφορά, θέλουμε η ICMLPO να είναι σε θέση να συνεισφέρει με πολλούς τρόπους στο συντονισμό και την ενοποίηση των επαναστατικών δυνάμεων. Να γιατί πιστεύουμε ότι και σ’ αυτό το ζήτημα η ICMLPO πρέπει να δώσει την απαιτούμενη προσοχή.
Η θέση μας σχετικά με την αίτηση του «ΚΚΕ(μ-λ)» σε άμεσο συσχετισμό με την άποψη που παραπάνω εκθέσαμε είναι η εξής: Είμαστε σθεναρά αντίθετοι με τη συμμετοχή αυτής της οργάνωσης στην 6η ICMLPO. Αυτή είναι η πραγματική μας θέση, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή δεν μπορεί να αλλάξει στο μέλλον, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω.
Οι λόγοι της αρνητικής μας γνώμης σχετίζονται με την ιστορία και την πορεία αυτής της οργάνωσης τα τελευταία 15 χρόνια τουλάχιστον.
1. Αυτή η οργάνωση χρησιμοποιεί έναν τίτλο που δεν της ανήκει. Οι πιο σημαντικές αγωνιζόμενες και αντιρεβιζιονιστικές δυνάμεις στην Ελλάδα είχαν ανασυνταχθεί και αγωνίστηκαν κατά την περίοδο 1976-1982 κάτω από την επωνυμία του «ΚΚΕ(μ-λ)» (Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό – λενινιστικό)). Πριν το 1976 υπήρχε η ΟΜΛΕ (Οργάνωση των Μαρξιστών Λενινιστών της Ελλάδας). Το 1976, από το πρώτο συνέδριο, το οποίο θα δημιουργούσε το κόμμα, προέκυψαν δύο κόμματα: Το «ΚΚΕ(μ-λ)» και μια άλλη μικρότερη ομάδα, το ΜΛ-ΚΚΕ, το οποίο ακολούθησε τη γραμμή του Τενγκ Ξιάο Πινγκ. (Με την ευκαιρία, μπορούμε να σας πληροφορήσουμε ότι αυτό το ΜΛ-ΚΚΕ υπάρχει ακόμα ώς σήμερα. Είναι μια ομάδα που δυσφήμισε τα μέγιστα το μ-λ κίνημα και τις ιδέες των αριστερών στην Ελλάδα. Και υπάρχει ακόμη μια ομάδα (αν και δεν έχει καθόλου μέλη πλέον), το ΕΚΚΕ, το οποίο ρεζίλεψε -το λιγότερο που μπορούμε να πούμε- το μαρξισμό – λενινισμό και τις ιδέες του Μάο Τσε Τουνγκ, υποστηρίζοντας τη «σοσιαλιστική» κυβέρνηση κ.λπ.)
.
2. Το 1982 το «ΚΚΕ(μ-λ)» διαλύθηκε και η μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών του πήγε στο σπίτι, απογοητευμένη από τις υποχωρήσεις και τους χειρισμούς της καθοδήγησης του κόμματος, η οποία παραιτήθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών του 2ου Συνεδρίου. Δυστυχώς, το 2ο Συνέδριο ήταν ένα συνέδριο διάλυσης. Μια μικρή ομάδα, την οποία αποτελούσαν η φράξια της οργάνωσης της Θεσσαλονίκης και λίγες ακόμη σκόρπιες δυνάμεις, αποφάσισαν να διατηρήσουν τον τίτλο «ΚΚΕ(μ-λ)» και να ξεκινήσουν την «ανασυγκρότηση του κόμματος», αδιαφορώντας για όλα τα σημαντικά πολιτικά, ιδεολογικά και προγραμματικά ζητήματα. Το βασικό τους επιχείρημα ήταν ότι υπάρχει μια «συνέχεια», ότι αυτοί είναι η συνέχεια και ότι το μόνο πρόβλημα ήταν ο λικβινταρισμός.
3. Όσο μας αφορά, ποτέ δεν δεχτήκαμε ότι τους ανήκει ο τίτλος σαν συνέχεια της ιστορίας του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα, θεωρήσαμε και θεωρούμε την προσπάθεια τους σαν ένα οπισθοδρομικό υποκατάστατο, μια φανταστική εκδοχή κόμματος που χρησιμοποιεί ως καταφύγιο τις γενικεύσεις και το δογματισμό. Επιπλέον η χρήση του τίτλου του «ΚΚΕ(μ-λ)» από μια συνάθροιση που ξεκάθαρα δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό τον τίτλο (ποσοτικά και ποιοτικά) δεν συνεισέφερε καθόλου στην κατανόηση της αναγκαιότητας της οικοδόμησης ενός επαναστατικού κόμματος στην Ελλάδα. Τέλος, τα συντροφικά αδελφά κόμματα και οργανώσεις είναι ενήμερα του γεγονότος ότι η Επαναστατική Μαρξιστική Οργάνωση Α/συνέχεια έχει τις ρίζες της στο «ΚΚΕ(μ-λ)» και ότι ο σύντροφος Γιάννης Χοτζέας, αναμφισβήτητα η πιο σημαντική προσωπικότητα του μαρξιστικού – λενινιστικού κινήματος στην Ελλάδα, δεν ήταν απλά μέλος της οργάνωσης μας αλλά έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ιδεολογική και πολιτική διαμόρφωση της Επαναστατικής Μαρξιστικής Οργάνωσης Α/συνέχεια.
4. Το «ΚΚΕ(μ-λ)», μετά από προσπάθεια 3-4 χρόνων να «ανασυγκροτήσει το κόμμα» με ασήμαντα αποτελέσματα, σιωπηρά εγκατέλειψε αυτό το δρόμο και προσκολλήθηκε στην πλατφόρμα που είχε ήδη υιοθετηθεί, κάτω από την πίεση της κρίσης του επαναστατικού κινήματος, από άλλες ομάδες και οργανώσεις στην Ελλάδα. Αυτή η «πλατφόρμα» μπορεί να συνοψιστεί στην παρακάτω στάση:
α) Πλήρης αδιαφορία για το καθήκον της σύνδεσης με τις μάζες και την πραγματικότητα της χώρας.
β) Πλήρης αδιαφορία για προγραμματικά ζητήματα του κομμουνιστικού κινήματος. Επιπλέον, απόπειρα γελοιοποίησης των εγχειρημάτων οποιουδήποτε προσπάθησε να επεξεργαστεί θεωρητικά και προγραμματικά ζητήματα, χαρακτηρίζοντας τα ως «ακαδημαϊκά» κ.λπ.
γ) Αντί της καθημερινής δουλειάς στον κόσμο, υιοθέτηση του στιλ «κάντε κάτι (οτιδήποτε, χωρίς σχέδιο και προοπτική) για να δείξουμε ότι υπάρχουμε».
Με χιλιάδες τρόπους διέδωσαν την ιδέα ότι «κανείς πλέον δεν είναι ικανός να δώσει από μόνος του τις ουσιαστικές απαντήσεις στα προβλήματα του κινήματος». Είπαν επίσης ότι «όλες οι προσπάθειες μεμονωμένων οργανώσεων να ανασυγκροτήσουν το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα απέτυχαν». Υποστήριξαν πως δεν υπάρχει πλέον ούτε μία μεμονωμένη οργάνωση να «κατέχει την αλήθεια» και κανείς δεν μπορεί «μόνος του» να προχωρήσει παραπέρα το κίνημα. Είπαν επίσης ότι «όλοι μαζί πρέπει να κάνουμε κάτι για να προχωρήσει η υπόθεση». Και όταν έλεγαν «κάντε κάτι όλοι μαζί» δεν είχαν στ’ αλήθεια κανένα πρόβλημα με το ποιες δυνάμεις θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Έτσι, ξεκίνησε ένας νέος τυχοδιωκτισμός γι’ αυτή την οργάνωση (που συνεχίζεται μέχρι σήμερα) με συνεργασίες και συνυπάρξεις με άλλες οργανώσεις που είτε έχουν αντισταλινικές, αντιμαοϊκές, τροτσκιστικές θέσεις -ακόμα κι ανοιχτά τροτσκιστικές, μέλη της «4ης Διεθνούς». Αυτή η στάση της άνευ αρχών συνεργασίας με ομάδες χωρίς καμιά επιρροή (όπως το ΕΚΚΕ) και με τροτσκιστικές (ανοιχτά ή όχι) δυνάμεις είναι μια πρακτική που ποτέ προηγουμένως δεν είχε ακολουθηθεί από το μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα. Η στάση του μ-λ κινήματος στην Ελλάδα απέναντι στον τροτσκισμό ήταν πάντοτε ιδιαίτερα προσεκτική, επειδή στην Ελλάδα είχαμε μεγάλες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο κομμουνιστικό κίνημα και τον τροτσκισμό (ο ίδιος ο Τρότσκι θεωρούσε το ελληνικό τμήμα της 4ης Διεθνούς ένα από τα καλύτερα) και το αποτέλεσμα ήταν η πλήρης περιθωριοποίηση των τροτσκιστών, παρά την υποστήριξη και τη δημοσιότητα που αυτοί είχαν από παντού.
Μετά το 1989 οι τροτσκιστικές θέσεις αλλά όχι και η οργανωτική τους κατάσταση παρουσίασαν μια μικρή αναλαμπή και έχαιραν μιας ιδιαίτερης προβολής.
5. Η Α/συνέχεια ανέπτυξε ένα δυνατό ιδεολογικό-πολιτικό μέτωπο ενάντια σ’ αυτές τις «ερμηνείες» και τις «διαστρεβλώσεις». Παλέψαμε ενάντια στην πλατφόρμα του αγνωστικισμού και των «εύκολων» λύσεων. Δώσαμε έμφαση στην αναγκαιότητα ανάλυσης των αλλαγών στην εθνική και διεθνή κατάσταση, στη μελέτη της καπιταλιστικής κρίσης και τη διαδικασία αναδιάρθρωσης, στην επεξεργασία του κομμουνιστικού προγράμματος, στον καθορισμό των τακτικών και στρατηγικών μας στόχων. Αναπτύξαμε την παρέμβαση μας ανάμεσα στους εργαζόμενους και τη νεολαία ακολουθώντας συγκεκριμένο πρόγραμμα, στοχεύοντας στη δημιουργία κομμουνιστικής οργάνωσης στη χώρα μας. Δεν είχαμε την «ευελιξία» του «ΚΚΕ(μ-λ)» και την άνεση του για συνεργασίες χωρίς αρχές και χωρίς συγκεκριμένες αμοιβαίες δεσμεύσεις, χωρίς σχέδιο και προοπτική.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι, ενώ η οργάνωση μας ξεκίνησε να συγκροτείται με πολύ μικρότερες δυνάμεις και χωρίς να καταχράζεται κάποιον ιστορικό τίτλο, μέσα σε λίγα χρόνια έχουμε μεγαλύτερο αριθμό μελών, ακολουθούμε σταθερά αυξητική πορεία και εκτελούμε το διεθνιστικό μας καθήκον με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η ποιοτική και ποσοτική ανάπτυξη της Επαναστατικής Μαρξιστικής Οργάνωσης Α/ συνέχεια φάνηκε στη διενέργεια της Εθνικής Συνδιάσκεψης του εργατικού τομέα (1995) και του νεολαιίστικου τομέα (1997) και στη διενέργεια της 1ης Εθνικής Συνδιάσκεψης της οργάνωσης το Μάιο του 1998.
Έχουμε μια αυξανόμενη και οργανωμένη παρουσία στα εργατικά σωματεία και στο νεολαιίστικο κίνημα, η εφημερίδα μας διαβάζεται από χιλιάδες αγωνιστές, ο εκδοτικός μας οίκος έχει δημοσιεύσει μια τεράστια συλλογή από μαρξιστικά έργα, οι τοπικές μας οργανώσεις αναπτύσσονται σε πολλές πόλεις, καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Τα πολιτικά-πολιτιστικά κέντρα μας λειτουργούν σε τρεις βασικές πόλεις της χώρας. Από το 1996 αναπτύξαμε τη διεθνιστική μας δράση, οργανώσαμε αρκετές διεθνιστικές εκστρατείες σε εθνικό επίπεδο, με τη συμμετοχή αντιπροσώπων από τις Φιλιππίνες, το Κονγκό, το Μεξικό, την Τουρκία κ.ά. οι δικές μας υπήρξαν οι μόνες διεθνιστικές καμπάνιες σε πανεθνικό επίπεδο που έχουν οργανωθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια.
Αντιθέτως το «ΚΚΕ(μ-λ)», βυθισμένο σε κατάσταση αδιεξόδου, όπως περιγράφηκε προηγουμένως, είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται. Πάνω απ’ όλα, κατά τη διάρκεια μακράς περιόδου (πάνω από 7 χρόνια) παραμέλησε τελείως το διεθνισμό και μποϊκοτάρισε όλες τις διεθνιστικές εκστρατείες που εμείς διοργανώσαμε στην Ελλάδα.
Ενώ προσκαλέσαμε αυτή την οργάνωση να συμμετάσχει σ’ αυτές τις εκστρατείες ή ακόμη και να τις συνδιοργανώσουμε, αγνόησαν τελείως όλες τις προσκλήσεις μας. Δεν πήραν μέρος στις συναντήσεις μας αλλά ούτε και έγραψαν τίποτε γι’ αυτές στα έντυπά τους. Οι σύντροφοι από κόμματα και οργανώσεις που προσκλήθηκαν στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια αυτών των εκδηλώσεων μπορούν να επιβεβαιώσουν την πλήρη αδιαφορία που έδειξε το «ΚΚΕ(μ-λ)» κατά τη διεξαγωγή τους. Ακόμα, δεν ανταποκρίθηκαν ούτε στην πρόσκληση μας να συναντήσουν τους ξένους αντιπροσώπους χωριστά, στα γραφεία τους, χωρίς την παρουσία μας, όπως συνέβη με άλλες οργανώσεις.
6. Φαίνεται ότι, τελευταία, η περιπέτεια της «κοινής δράσης» και των συνεργασιών του στιλ «όλοι μαζί» δεν προχωράει. Καβγάς ξέσπασε ανάμεσα στους αρχικούς «συνεργάτες εν πλήρη αρμονία» σχεδόν για κάθε ένα ζήτημα χωριστά. Αλλά κανείς δεν βγάζει συμπεράσματα από αυτή τη διαμάχη και φυσικά δεν υπάρχει και αυτοκριτική από το «ΚΚΕ(μ-λ)». Η καθοδηγητική του ομάδα έχει την εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να καταδεικνύει ότι η πολιτική γραμμή που εφαρμόζει είναι η σωστή, ότι μπορεί να προσπερνά σιωπηρά όλες τις στροφές που έκανε και ότι μπορεί να χρησιμοποιεί τη σοφή συνταγή «δρούμε, άρα υπάρχουμε» με σκοπό να χειρίζεται την κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, πρόσφατα η καθοδηγητική ομάδα αυτής της οργάνωσης επέστρεψε σε μια νέα έκδοση της οικοδόμησης του μ-λ κινήματος (χωρίς να ξεκόβουν καθόλου από κακές συνήθειες του παρελθόντος, και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο αυτοί «θυμήθηκαν», τώρα με συγκεκριμένο τρόπο, το διεθνισμό.
7. Ένας από τους κανόνες της Διεθνούς Συνδιάσκεψης Μαρξιστικών Λενινιστικών Οργανώσεων είναι ότι τα μέλη της πρέπει να απέχουν από δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ τους. Καταλαβαίνουμε τη σπουδαιότητα αυτού του κανόνα και το θεωρούμε σωστό και το σεβόμαστε. Αλλά στην παρούσα περίπτωση, εάν το «ΚΚΕ(μ-λ)» συμμετείχε στην 6′ Διεθνή Συνδιάσκεψη Μαρξιστικών Λενινιστικών Οργανώσεων θα ήταν αδύνατο να εγγυηθούμε την τήρηση αυτού του κανόνα. Υπάρχει εδώ και πολύ καιρό μια δημόσια αντιπαράθεση ανάμεσα στις οργανώσεις μας και τα επίθετα που εκτοξεύτηκαν εναντίον μας από αυτή την οργάνωση είναι μερικές φορές απαράδεκτα. Το λέμε αυτό διότι αν υπάρξει μια σχετική «ευκολία» στην απόκτηση νέων μελών της Συνδιάσκεψης, αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια όχι και τόσο καλή και αξιόπιστη εικόνα, κάτι που πρέπει να αποφευχθεί. Η ανασυγκρότηση των μαρξιστικών λενινιστικών και επαναστατικών δυνάμεων πρέπει να συντελείται σε μια ποιοτική βάση. Δεν πρέπει να βασίζεται στους κακούς υπολογισμούς της στιγμής που δεν παρέχουν κανένα όφελος μακροπρόθεσμα για τη Συνδιάσκεψη και επίσης ξεχωριστά σε καθεμιά από τις δυνάμεις που συμμετέχουν.
8. Είπαμε προηγουμένως όσον αφορά την αντίρρησή μας για την υποψηφιότητα αυτής της οργάνωσης ότι «αυτή είναι η πραγματική μας θέση, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αλλάξει στο μέλλον». Έχουμε την πεποίθηση ότι είναι καλό να πετυχαίνουμε συμφωνίες με αμοιβαίες δεσμεύσεις και όχι «συμφωνίες» όπου η κάθε πλευρά μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο, θεωρούμε επίσης πολύ θετικό το ν’ αποκτήσει η Συνδιάσκεψη νέα μέλη, βοηθώντας αρκετές δυνάμεις να ξεκόψουν από σκοτεινά σοκάκια. Έτσι, θα μπορούσαμε να πούμε γενικά ότι η συμμετοχή μιας οργάνωσης θα μπορούσε να συνεισφέρει σε μια διαδικασία. Επομένως, η τελική συμμετοχή του «ΚΚΕ(μ-λ)» στη Συνδιάσκεψη δεν φαίνεται περίεργη σε μας, μιας και τα κρίσιμα ζητήματα του κινήματος δεν θα επισκιασθούν από μια τέτοια συμμετοχή, θεωρούμε όμως ότι η συμμετοχή αυτής της οργάνωσης στην 6η ICMLPO είναι καταφανώς πρώιμη και μας βρίσκει αντίθετους.
Είμαστε πεπεισμένοι ότι ένα εύλογο χρονικό διάστημα κατά το οποίο το «ΚΚΕ(μ-λ)» θα αποδείκνυε ότι πραγματικά θέλει να συνεισφέρει στο διεθνισμό και τα καθήκοντα που απορρέουν από μια τέτοια συμφωνία με τους στόχους και τις αποφάσεις της ICMLPO, θα βοηθούσε όλες τις πλευρές, θα δώσει επίσης τον απαραίτητο χρόνο σε άλλα κόμματα και οργανώσεις να το γνωρίσουν καλύτερα.
Αγαπητοί σύντροφοι, Η πρόταση σας για την ατζέντα της 6ης ICMLPO εμπεριέχει και ένα σημείο σχετικά με «το Σύμφωνο Πάλης για Απελευθέρωση και άλλες μορφές διεθνούς συνεργασίας», θα ήταν ενδιαφέρον να εξετάσουμε την άποψη του «ΚΚΕ(μ-λ)» όσον αφορά τις σχετικές αποφάσεις που θα υιοθετηθούν από την 6η ICMLPO, και στη συνέχεια να πάρουμε απόφαση για τη συμμετοχή του.
Κανείς, συμπεριλαμβανομένου και του «ΚΚΕ(μ-λ)», δεν έχει τίποτε να χάσει εάν υιοθετηθεί η παρακάτω διαδικασία. Δεν συμμετέχουν στην 6η ICMLPO. Η Συντονιστική Οργανωτική Επιτροπή συνεχίζει επαφές μαζί τους. Εργάζονται για τις αποφάσεις της 6ης ICMLPO και στη βάση μιας τελικά θετικής εμπειρίας να συμμετάσχουν στην 7η ICMLPO. Μόνο μια τέτοια διαδικασία μπορεί να ενισχύσει την αξιοπιστία, τη σοβαρότητα και το δυνάμωμα των κριτηρίων για την ενότητα και τη συντονισμένη δράση των επαναστατικών δυνάμεων.
Σύμφωνα με όλα όσα επιχειρηματολογήθηκαν παραπάνω, ζητάμε από εσάς να λάβετε υπόψη σας την άρνηση μας για τη συμμετοχή του «ΚΚΕ(μ-λ)» στην 6η ICMLPO.
Ελπίζουμε ότι δεν σας κουράσαμε με όλες αυτές τις λεπτομέρειες που πιθανόν δεν είναι και μεγάλης σπουδαιότητας. Όμως ήταν καθήκον μας να εκθέσουμε και να δικαιολογήσουμε τη γνώμη μας με τον τρόπο που οι γενικοί κανόνες και τα κριτήρια πρέπει να τηρούνται και επειδή επρόκειτο για συγκεκριμένη αίτηση μιας οργάνωσης από τη χώρα μας.
Σας επισυνάπτουμε μαζί με το γράμμα μας 3 κείμενα: 1) Το χαιρετισμό της Οργάνωσής μας στην 5η Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ), 2) τι έγραψε στην εφημερίδα της αυτή η οργάνωση σχετικά με το χαιρετισμό μας, 3) μια σύντομη δική μας απάντηση, και με αυτό τον τρόπο θα έχετε μια πιο σφαιρική αντίληψη για το επίπεδο των σχέσεων ανάμεσα στην Επαναστατική Μαρξιστική Οργάνωση Α/συνέχεια και το «ΚΚΕ(μ-λ)» στην Ελλάδα.
Με συντροφικούς χαιρετισμούς
Το Καθοδηγητικό Οργανο
[…] -Πάλι τα ίδια με την αστυνομική ασυδοσία!!! Φτάνει πια Δολοφονήθηκε 16χρονος στα Εξάρχεια […]
Μία μέρα είχα συζήτηση με υψηλόβαθμο στέλεχος της νεολαίας αριστερού κόμματος σε ένα δείπνο, όπου ενώ συζητούσαμε για διάφορα σχετικά με την πολιτική, τον ρώτησα αυτό το πράγμα, δηλαδή μήπως είναι καιρός η αριστερά να επαναδιατυπώσει τις θέσεις της επάνω στα ζητήματα του ελληνισμού της Ανατολής, γιατί δεν είναι δυνατόν να ονομάζεται ιμπεριαλιστικό το μικρασιατικό μέτωπο ή μεταρρυθμιστική δύναμη ο Κεμάλ. Ιδιαίτερα για τους πόντιους, πίστεψα ότι η περίπτωση της ποντιακής γενοκτονίας θα μπορούσε να ευνοήσει μία αντιεθνικιστική ανάλυση της ιστορικής αυτης φάσης.
Η απάντησή του ήταν «Ρε φίλε να σου πω κάτι; Τους αντιπαθώ τους Πόντιους. Πολύ κολλημένοι με τη φυλή τους, πολύ «εμείς ή κανείς». Δε με απασχολεί το ζήτημα».
Γιατί έχω την εντύπωση ότι πίσω από τις πρόχειρες αναλύσεις, τα βιαστικά συμπεράσματα και τα στρατηγικά φάουλ του μεγαλύτερου μέρους της αριστερής διανόησης και ιστοριογραφίας, βρίσκεται αυτό το σκεπτικό;
φίλε πλάνητας,
για όλα αυτά που ορθά επισημαίνεις φταίει η ίδια η ποντιακή και η υπόλοιπη προσφυγική αριστερά, που έσκυψε το κεφάλι στις ιδεοληπτικές και μεταφυσικές αναλύσεις της αριστεράς της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος. Δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε να μιλήσει για τη δικιά της μοίρα αυτόνομα. Έτσι επέτρεψε τους αμόρφωτους να καθορίσουν τις ερμηνείες για τη δικιά τους ζωή και τη δικιά τους μοίρα. Γι αυτό χαίρομαι αυτό το μπλογκ. Γιατί τολμά να πει πέντε πράγματα με τ’ όνομά τους και να κολυμπήσει στα βαθειά νερά χωρίς να κολώνει μπροστα στους εξίσου αμόρφωτους σημερινούς που τους χαρακτηρίζει η ίδια θεία αφέλεια, αμορφωσιά και ανοησία
[…] -Καλοκαίρι του ‘87 στα Εξάρχεια… […]
[…] https://pontosandaristera.wordpress.com/2009/08/10/30-12-06/ […]
[…] https://pontosandaristera.wordpress.com/2009/08/10/30-12-06/ […]
[…] Στέλιος Θεοδωρίδης https://pontosandaristera.wordpress.com/2009/08/10/30-12-06/ […]