-Περί Ποντίων…Πιλάτων

Ασελγώντας στην  προσφυγική Μνήμη

Ως γνωστόν, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου αποφάσισε με 3 έναντι 2 ψήφων να απαλλάξει επί της ουσίας τους υπευθύνους της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Δηλαδή αυτούς που:
–ΕΘΕΣΑΝ ΕΚΤΟΣ της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής το Ποντιακό Ζήτημα,
–δεν απέστειλαν ΟΥΤΕ ΜΙΑ σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες και
–παρέδωσαν τους ελληνικούς πληθυσμούς της Ανατολής αφοπλισμένους στους τσέτες του Κεμάλ,
η  Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος (η νέα ΠΟΠΣ δηλαδή) εξέδωσε ανακοίνωση -μνημείο υποκρισίας, απόκρυψης της αλήθειας και αμοραλισμού–  όπου λίγο πολύ απάλλασσε και η ίδια τους ενόχους μεταθέτοντας το βάρος στον …..(ανώνυμο) Διχασμό και στη γενικόλογη θέση ότι όλοι είχαν κάποιο μερίδιο ευθύνης.

Για την ΠΟΕ δεν υπάρχουν ονόματα   διαχειριστών της εξουσίας, συγκεκριμένες πολιτικές, πράξεις αντιδραστικές.

Μια θλιβερή ανακοίνωση στη γραμμή: «Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»!

Η ανακοίνωση ανέπτυσσε και ανέλυε θέσεις που συνιστούν  αντιπροσφυγική αθλιότητα, που καλλιέργησαν πολλοί , αλλά είχε  εκστομίσει δημοσίως  ο  Γ. Παρχαρίδης, ως πρόεδρος της ΠΟΕ πριν τις εκλογές –και απ’ ότι φαίνεται πρόεδρος και για τρίτη φορά  των άβουλων προβάτων που συγκροτούν το μεγαλύτερο μέρος των οπαδών του.

Επιμένει με την ανακοίνωση στην απόφαση που από την πρώτη στιγμή πήρε η ομοσπονδία του, όταν πριν από δύο χρόνια ξεκινούσε η αναψηλάφηση της υπόθεσης από τον κ. Μ. Πρωτοπαπαδάκη: «Είναι ένα θέμα καθαρά νομικό. Δεν θέλαμε να παρέμβουμε καθόλου, για να μην επηρεάσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τη διαδικασία». («ΤΑ ΝΕΑ» – Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010 )

Θα προτείναμε ο κος Πρόεδρος να απευθυνθεί σε αυτούς, τις….. «Ενώσεις και τα Σωματεία των προσφύγων και λοιπών αλυτρώτων Ελλήνων» (όπως και στους απογόνους των θυμάτων) και να τους πεί ότι η διοίκηση της μεγαλύτερης εν Ελλάδι ομοσπονδίας Ποντίων θεωρεί ότι θέμα:

«..Είναι ένα θέμα καθαρά νομικό. Δεν θέλαμε να παρέμβουμε καθόλου, για να μην επηρεάσουμε με οποιονδήποτε τρόπο τη διαδικασία..» .

Σε αυτούς οφείλει μιαν απάντηση…σε κανέναν άλλον…

(κλικ για να μεγαλώσει η φωτογραφία από την εφημερίδα της εποχής)

-Η Ομάδα Καλεντερίδη επελαύνει!

Συνέτριψε ήδη το τρισκατάρατο φέσι
(«καλυμαύχι» στα ελληνικά)

Οι μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν στον οργανωμένο ποντιακό χώρο με την ίδρυση της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΠΟΕ)  πριν από 5 χρόνια, άλλαξαν τελείως το τοπίο και τις έως τότε ισορροπίες. Η μεγάλη συγκροτημένη δύναμη γύρω από τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και τον Κώστα Φωτιάδη διαλύθηκε. Η αδυναμία της να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και η απολυτότητα της ηγετικής της ομάδας που επεδίωκε την υποταγή όλων των υπόλοιπων και απεχθανόταν την συγκατοίκηση με άλλες τάσεις και απόψεις, οδήγησε στη μεταφορά των συγκρούσεων στο εσωτερικό της.

Με μια επώδυνη διαδικασία αποσύνθεσης,  οι ρήξεις και οι συγκρούσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Πρώτα διαφοροποιήθηκε ο Σάββας Καλεντερίδης, τον οποίο ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης λόγω της στάσης του στην υπόθεση Οτσαλάν είχε αναβαθμίσει, είχε αναδείξει σε «σύμβολο» και είχε καθιερώσει στο φιλικό του χώρο ως τον «ήρωα Πόντιο αξιωματικό». Σύντομα όμως ο Χαραλαμπίδης άλλαξε άποψη για το ρόλο του Καλεντερίδη στην υπόθεση Οτσαλάν  και από «ήρωα» τον μετέτρεψε σε «προδότη».[Δες: -Xαραλαμπίδης  VS  Καλεντερίδης ; ]

Έτσι κι αλλιώς, η σύνδεση των δύο ανδρών δεν είχε γίνει σε βάση πολιτικής συμφωνίας, ούτε και κοινής πολιτικής καταγωγής. Ο Χαραλαμπίδης προερχόταν από την αριστερά του ΠΑΣΟΚ και είχε έναν ιδιαιτέρως συγκροτημένο πολιτικό λόγο, ενώ ο Καλεντερίδης προερχόταν από την δεξιά και είχε κάνει καριέρα έως τότε ως αξιωματικός και ειδικά ως πράκτορας της ΚΥΠ-ΕΥΠ.  Όπως φαίνεται σήμερα, η συμπόρευση του Καλεντερίδη με την Ομάδα Χαραλαμπίδη-Φωτιάδη  που βρισκόταν πολύ αριστερότερά του, διευκόλυνε πολύ την καθιέρωσή του σε χώρους αλλιώς απροσπέλαστους  και τη δημιουργία διαπροσωπικών σχέσεων  υπό την εγγύηση του Μιχ. Χαραλαμπίδη

-Θεσσαλονίκη: Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη (fuck the rain)

Η Θεσσαλονίκη και η κακή της μοίρα

Του Γιώργου Πολυχρονίδη

Φαίνεται πως η μοίρα της Θεσσαλονίκης είναι να πέφτει απο τα δόντια της Σκύλας στα νύχια της Χάρυβδης…

Από τον Παποκαισαρισμό του Άνθiμου και τον γελοίο λαϊκισμό των Δεξιών στον ανιστόρητο αγοραίο συγκρητισμό του Μπουτάρη.

Ο δεξιός πατριωτισμός του Ανθιμου και του Ψωμιάδη, όζει κράτους και εξουσιοφρένειας, και έχει αποδείξει στο παρελθόν πως μπορεί να πλειοδοτει στα λόγια και να μειοδοτεί στην πράξη (1897-1922-1944-1955-1959-1967-1974..).

Γίνεται εφαλτήριο για την κατασυκοφάντηση του Πατριωτισμού της κοινωνίας απο τους εθνομηδενιστές.

-Περί Προύσας…

Η στιγμή μας ώθησε να αναρωτηθούμε για την παρουσία της Προύσας στην μουσική μας παράδοση. Διαπιστώσαμε ότι δεν είναι καθόλου σπάνια. Έχει αυτό το…ένα κάτι… -Άλλοτε για το «μαυράκι» της , άλλοτε για το «μάλαμά» της. -Άλλοτε σαν πόλη του θανάτου κι άλλοτε σας αγκυροβόλειο…. φορτηγών… φορτωμένων με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών…. “Γειά σου Προύσα παινεμένη»  λοιπόν , τουρκ. Bursa :

-Σταλινικοί και Πολυτεχνείο

Τι πραγματικά συνέβη στο Πολυτεχνείο το 1973: Μαρτυρία

[Το κείμενο που ακολουθεί αναδημοσιεύεται από τη Σοσιαλιστική Αλλαγή, αριθμός φύλλου 112, 13 Νοεμβρίου 1976. Η Σοσιαλιστική Αλλαγή ήταν εφημερίδα της Εργατικής Διεθνιστικής Ενωσης (EΔE) και του ΕΕΚ μέχρι το 1989. Αρχικά κυκλοφορούσε μια φορά την εβδομάδα και αργότερα δυο φορές την εβδομάδα. Η έκδοσή της διακόπηκε μετά το σχίσμα του 1989 και συνεχίζεται από τη Νέα Προοπτική]

Ο Τάκης Νικολαΐδης, ήταν μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου στην Aρχιτεκτονική Σχολή. Την εποχή της κατάληψης ήταν μέλος της παράνομης EΔE. Mετά την πτώση της χούντας ήταν μέλος της νεολαίας της EΔE, των Nέων Σοσιαλιστών. Σε κάποια από τις εσωκομματικές κρίσεις των πρώτων χρόνων της Mεταπολίτευσης αποχώρησε από την EΔE. Ίσως είναι η στράτευσή του στον τροτσκισμό που κάνει κάποιους – ηγετικά στελέχη του ΣYPIZA- να γράφουν βιβλία για το Πολυτεχνείο και να παραλείπουν το όνομα του Tάκη Nικολαΐδη, που την εποχή της κατάληψης ήταν ένας από εκείνους που έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στα συγκλονιστικά γεγονότα.

-Αντιδικτατορική πάλη και Πολυτεχνείο

ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

 Του Κώστα Τζιαντζή

Οι αντίπαλες παρατάξεις

Η αντιδικτατορική πάλη χωρίζεται σε δύο περιόδους και σε δύο γενικά παρατάξεις, αντίθετες μεταξύ τους, αλλά και σφιχταγκαλιασμένες στον πολιτικό χώρο και στο χρόνο. Η πρώτη είναι η περίοδος και η παράταξη των λυγμών της προδομένης δημοκρατίας. Η δεύτερη (κυρίως από το ‘71 περίπου και μετά) είναι η περίοδος – η παράταξη μιας νέας επαναστατικής επαγγελίας που αρχίζει να σιγοτραγουδά σε διάφορες παραλλαγές.

Στην πρώτη ηγεμονεύουν οι διαμαρτυρίες για τον κατα­ποντισμένο εκσυγχρονισμό του μεταπολεμικού αστικού συστήματος. Περισσεύουν οι κατάρες», οι αλληλοκατηγορί­ες και οι μικρομεσαίες προσδοκίες του ευρύτερου «δημο­κρατικού στρατοπέδου» (αντιδεξιού και αριστερού) γύρω απ’ την επιστροφή της χαμένης άνοιξης (ή του Καραμανλή), την εθνική συμφιλίωση και τον εξευρωπαϊσμό (δυτικόστροφο, αριστερόστροφο ή ανάμικτο), γύρω απ’ τα πολύμορφα οράματα των κοινωνικών συμβολαίων και τα εξόριστα στι­χάκια του εκδημοκρατισμού.

Η δεύτερη παράταξη φωτίζεται απ’ τις παλιές και τις καινούριες υποσχέσεις των αντάρτικων, απ’ τον κόκκινο Οκτώβρη και τα μαύρα μάτια του Τσε, απ’ τις ξαναγεννη­μένες, σοφές και ταυτόχρονα αμάθητες, επαναστατικές απόπειρες σαν του Μάη. Είναι αυτή που γεννιέται μες στα χαράματα μιας νέας ιστορικής εποχής, της καθ’ αυτό, θα λέγαμε, «εργατικής εποχής» της ανθρωπότητας, με λίγα λόγια της σημερινής εποχής.

-Σλαβομακεδονικές ανοησίες

Το άγαλμα του Φιλίππου…

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΟΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ «ΒΛΕΠΕΙ» ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ!

Ένα ενδιαφέρον σχόλιο του Τηλ. Κόκκου μας έφερε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο, την Κλεοπάτρα τώρα και ο… Φίλιππος. (Μάλλον βουλγαρόφωνου σύμφωνα με τους Σλαβομακεδόνες εθνικιστές! Τι σημασία έχει εάν οι Σλάβοι έφτασαν στη Μακεδονία  οκτώ  αιώνες μετά τον Φίλιππο. Ας όψεται η εθνικιστική παράνοια των γειτόνων μας και όσοι Νεοέλληνες  τους  συμπαραστάθηκαν…)

Η απόφαση για τοποθέτηση γιγάντιου αγάλματος του βασιλιά Φιλίππου στο κέντρο του Μοναστηρίου έχει γίνει γνωστή από καιρό.

Κανείς, όμως, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στην ΠΓΔΜ αυτή την φορά αποφάσισαν να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Όπως προκύπτει από το τοπογραφικό σχέδιο που πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας, οι Σκοπιανοί ετοιμάζουν μια… υπερπαραγωγή.

-Όταν το θράσος περισσεύει..

Διαβάζουμε στο ιστολόγιο «Ινφογνώμων πολιτικά» άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη με τίτλο : “ Ο Μπουτάρης, ο Κεμάλ και ο βιασμός της ιστορικής συνείδησης του Έλληνα”. 

Βέβαια, αποτελεί αναμφισβήτητα αντικείμενο κριτικής ο Μπουτάρης αλλά και οποιοσδήποτε άλλος που αρνείται να λάβει υπ’όψη την ιστορική εμπειρία των Ελλήνων της Ανατολής   και τις ευαισθησίες όσων  έλκουν την καταγωγή από εκεί .

Πρόβλημα όμως παρουσιάζεται όταν τηρούνται  δύο μέτρα και δύο σταθμά για ακριβώς το ίδιο θέμα εξυπηρετώντας ιδεολογικές και άλλες δουλείες. Ο Μπουτάρης δεν είπε ή έπραξε κάτι περισσότερο από ότι ο μεγαλύτερος φιλότουρκος εν Ελλάδι, ο Ιωάννης Μεταξάς. Αυτό ακριβώς στο άρθρο ξεπερνιέται με ένα απλό:  «..χρονικό της δωρεάς του νεοκλασικού που φέρεται να έζησε για ένα διάστημα ο φασίστας-σφαγέας του Ελληνισμού από το ελληνικό στο τουρκικό δημόσιο και της αλλαγής του ονόματος της οδού Αποστόλου Παύλου σε Κεμάλ Ατατούρκ, τη δεκαετία του ’30, είπε και τα παρακάτω….»  

Τα σκάνδαλα, η γραφειοκρατία και ο Λένιν

Ο νομοτελειακός χαρακτήρας των σκανδάλων,

του Γιώργου Ρούση

Μία από τις μεγάλες μάχες του Λένιν προς το τέλος της ζωής του ήταν η μάχη κατά της σοβιετικής γραφειοκρατίας, την οποία γενικότερα και όχι μόνο ως προς τη σοβιετική της μορφή, την αντιμετώπιζε από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες:

Είτε σαν απόσπαση της κυρίαρχης τάξης από τις λαϊκές μάζες, κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις ταξικές κοινωνίες και εκλείπει στο σοσιαλισμό,
είτε σαν απόσπαση των διαχειριστών της εξουσίας από την κυρίαρχη τάξη στο βαθμό που αυτοί μέσω της θέσης τους επιδιώκουν πέρα από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης και την ιδιοτελή εξυπηρέτηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων, κάτι που μπορεί να συμβαίνει και στο σοσιαλισμό,
είτε σαν χαρτοβασίλειο, κακή οργάνωση, υπεροχή του τύπου πάνω από το περιεχόμενο, κάτι που χαρακτήριζε το σοβιετικό σοσιαλισμό, ο οποίος από αυτή τη σκοπιά είχε κατά τον Λένιν πολλά να ζηλέψει από τον γερμανικό κρατικό καπιταλισμό και γενικότερα από την τεϊλοριανή εργοστασιακή οργάνωση, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα.

-Πουλάει ο Άρης;

——————————————————————————————-

Ο Άρης πουλάει συντρόφια!

του Χρ. Κοϊμτσίδη

Δες αφίσα της ΚΝΕ (δηλ. του ΚΚΕ) με πρώτη μούρη αυτόν που οι ίδιοι (μαζί με το παρακράτος της δεξιάς) σκότωσαν, τον Άρη Βελουχιώτη.

Γιατί δεν βάζετε ρε συντρόφια την φωτο της Αλέκας ή του Νίκου του Ζαχαριάδη (που του κάνατε και ύμνους) ή του Στάλιν που δεν λέτε να θάψετε ;

Ο Άρης πουλάει συντρόφια ;

Και περιμένετε να δράξετε τις ψήφους των αφελών ;

Ο Άρειος Πάγος, η ακροδεξιά και ο αναθεωρητισμός

Μ’ αφορμή την απόφαση του Ποινικού Τμήματος (3-2) !!

Ένα πολύ σημαντικό κείμενο του Στέλιου Θεοδωρίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» το Σάββατο, 30 Οκτωβρίου 2010.

Να αντισταθούμε στον αναθεωρητισμό.

Του Στέλιου Π. Θεοδωρίδη

«…Λίγους μήνες μετά ο μεγάλος αυτός πατριώτης (σ.σ. Πρωτοπαπαδάκης) εκτελέστηκε άδικα σαν προδότης από αυτούς που γυρίζοντας νικημένοι από την Μικρά Ασία εδέχοντο να τους χειροκροτεί το αλαλάζον πλήθος. Αναφέρομαι στην περίφημη δίκη των έξι και βεβαίως στην Μικρασιατική καταστροφή, την οποία ακόμη και σήμερα εκατό σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε το θάρρος να την δούμε κατάματα σαν ιστορικό γεγονός…», θα παραπονεθεί πριν καιρό ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής.

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.