-Nα κρατήσουμε την Πέργαμο!

Η προφητική ιστορία του Αττάλου Γ΄ της Περγάμου

της Δέσποινας  Κουτσούμπα

Ο Άτταλος Γ΄ υπήρξε βασιλιάς της Περγάμου μόνο για μια πενταετία, από το 138 έως το 133 π.Χ. Η σύντομη βασιλεία του, όμως, ήταν αρκετή για να σημάνει το τέλος της ανεξαρτησίας της Περγάμου. Βασίλειο που είχε μια περίεργη ιστορία, αφού ξεκίνησε με μια περιουσία και τελείωσε με μια κληρονομιά.

.

Η περιουσία ήταν του Λυσίμαχου, στρατηγού και επίδοξου διαδόχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ξοδευόταν για την επικράτησή του στους πολέμους των Μακεδόνων διαδόχων. Ο Λυσίμαχος όρισε διοικητή του οχυρού της Περγάμου τον έμπιστό του Φιλέταιρο και του ανέθεσε τη φύλαξη μιας περιουσίας 9.000 ταλάντων (την οποία είχε αποσπάσει από τον αντίπαλό του, Αντίγονο Μονόφθαλμο). Ο Φιλέταιρος χρησιμοποίησε τα χρήματα αυτά για να οχυρώσει την Πέργαμο, να αυτονομηθεί και να εγκαθιδρύσει τη δική του οικογενειακή δυναστεία. Στα χρόνια του διαδόχου του, Ευμένη του Γ΄ (263-241 π.Χ.), η Πέργαμος ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος και άκμασε.

.

Ο τελευταίος γόνος της δυναστείας ήταν ο Άτταλος Γ΄. Οι γνώμες για το ποιος ήταν ο πραγματικός του πατέρας διίστανται. H μία και μοναδική μητέρα του όμως ήταν η Στρατονίκη, σύζυγος του βασιλιά Ευμένη Β΄ και (μετά το θάνατό του) σύζυγος του αδερφού του, Άτταλου Β΄, που τον διαδέχτηκε στο θρόνο – είπαμε, ήταν ταραγμένες εποχές. Η αγάπη του Άτταλου Γ΄ προς τη μητέρα του, που οδήγησε στο να του αποδοθεί το προσωνύμιο Φιλομήτωρ, ήταν παθολογική: σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Άτταλος πέθανε από ηλίαση, αφιερωμένος στην προσπάθεια να κατασκευάσει μόνος του ένα μνημείο για τον τάφο της μητέρας του.

-Τ. Σαλαπασίδης, «Μαύρη Θάλασσα» και άλλα…

Τέος (Ματθαίος)  Σαλαπασίδης, Μαύρη θάλασσα

«Είναι κι άλλα παιδιά στα παραγκάκια του Λονδίνου»
Νίκος Παππάς

Ατέλειωτη γύρους καβάλα στη νύχτα
Χάνω την αυγή σε κάθε μου χτύπημα
Χάνω τους φίλους σε κάποιο άλλο πρόσωπο
Χάνω τα ποτάμια στην ίδια θάλασσα
Και με βρίσκουν μόνο οι σπινθήρες
Που κερδίζουν οι οπλές της από τ’ άστρα
Σελήνη κτήνος των ιπποτών
Σμήνος πολικό πασιέντσα δυσανάγνωστη
Ρουμπίνι άρρωστο κατεβασμένο βλέφαρο φεγγαριού
Αφροί στο υγρό καπούλι της νύχτας πού με πάτε:
Και συ αγνή απλή κατάλευκη
Παρουσία που κράτησαν οι καθρέφτες
Αίμα των πιο ωχρών κι αναιμικών μου λογισμών
Βοήθα, Ιόλκη! Ω κυρά των λογισμών μου
Τα όπλα να κερδίσουν ένα βλέμμα μνήμης
Κι ας είναι μια ήττα μέσα στον άγριον άνεμο
Που γυρίζει τα φτερά των ολλαντέζικων μύλων.

-Πως βγήκε το σύνθημα “ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς”

Για να θυμούνται οι παλιοί, και να μαθαίνουν οι νέοι (πονηροί και αρουραίοι):

Αρχές-μέσα της δεκαετία του ’80 (early eighties που λένε ελληνικά).
Από τη μια η “ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος Β’ Πανελλαδική” ή/και η εξέλιξή τους, οι “Αριστερές Συσπειρώσεις” και λοιπές εξωκοινοβουλευτικές ομάδες, και από την άλλη η τότε ταχέως αναπτυσσόμενη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ/ΟΝΝΕΔ, με Ρέιντζερς, Κένταυρους και λοιπές ομάδες κρούσης.

Αναδημοσίευση από  XYZ Contagion

…για τη γενοκτονία των Ελλήνων της Oθωμανικής Αυτοκρατορίας

Το πρώτο βιβλίο στην αγγλική γλώσσα αποκλειστικά αφιερωμένο στην γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, κυκλοφόρησε στις 19 Μαΐου από τον εκδοτικό οίκο Μέλισσα Ιντερνάσιοναλ, με τον τίτλο Η Γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων – Μελέτη της Εθνικής εκστρατείας για την εξολόθρευση των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (1912-1922) και οι Συνέπειές Της – Ιστορία, Νομοθεσία, Θύμησες.

Το βιβλίο αντιπροσωπεύει μια συλλογική προσπάθεια να σκιαγραφηθεί, μέσα από εκτενή μελέτη, η προμελετημένη καταστροφή και εξάλειψη της ελληνικής παρουσίας που κάλυπτε για περισσότερες από τρεις χιλιετίες στον τόπο που ιδρύθηκε η μετέπειτα Τουρκική Δημοκρατία. Η γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων ανήκει σε μια ευρύτερη γκάμα διαδικασιών που χαρακτηρίζουν την περίοδο της μετάβασης από τη Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, και που κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν κατευθυνόμενες από μια ομάδα εκλεκτών οι οποίοι αποσκοπούσαν στην δημιουργία ενός μοντέρνου, εθνικού κράτους.

Ο Ραφαήλ Λέμκιν, νομικός ακαδημαϊκός, ο οποίος εισήγαγε τη λέξη γενοκτονία στο διεθνή νόμο, διαμόρφωσε τις πρώτες του ιδέες για τον ορισμό αυτού του εγκλήματος πολέμου, μελετώντας τον αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ενώ ο διακεκριμένος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής τόνισε ότι η εξολόθρευση των χριστιανικών μειονοτήτων αποτέλεσε βασικό στοιχείο της δημιουργίας της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι συντάκτες αυτού το τόμου, Τ. Χόφμαν, Μ. Μπιόρνλαντ και Β. Μεϊχανετσίδης, υπογραμμίζουν την πρόσφατη απόφαση της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών (στο θέμα της) Γενοκτονίας να αναγνωρίσουν την Ελληνική και Ασσυριακή Γενοκτονία και υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός ευρύτερου κύκλου θυμάτων.

-Μια εξαιρετική προσέγγιση για ένα παλιό θέμα…

Το βιβλίο της Στ Δημοτικού

.

Σε ένα τέτοιο στήσιμο της κοινωνίας επιχειρεί η κυβέρνηση Σημίτη μια συνολική αναθεώρηση και εκσυγχρονισμό των σχολικών εγχειριδίων. Πιο ξώφθαλμο παιδί είναι το βιβλίο της ιστορίας Στ Δημοτικού. Έχουν πολλοί αναφερθεί σε πολλά «καυτά» σημεία αυτού του βιβλίου, δε θα επεκταθώ σε όλα. Συμφωνώ με τον Ματάλα. Σε τελική ανάλυση το ζήτημα δεν είναι το ίδιο το βιβλίο, αλλά η σύγκρουση γύρω από αυτό. Πριν όμως κανείς φτάσει εκεί θα πρέπει να σημειώσει ότι ο καπνός που σηκώθηκε είχε ως πηγή δύο μεγάλες εστίες που προέρχονταν μέσα από το ίδιο το βιβλίο. Ο ένας αφορά τη θέση της εκκλησίας στην εθνική ιστορία. Το ζήτημα αυτό τέθηκε με άξονα το κρυφό σχολειό. Ο δεύτερος αφορά τη θέση των λαϊκών στρωμάτων μέσα στην εθνική ιστορία. Το ζήτημα αυτό τέθηκε με άξονα τη διαχείριση της μνήμης της Μικρασιατικής Καταστροφής.

.

Το πρώτο ζήτημα έβρισκε ανταπόκριση, αλλά σε ένα περιορισμένο τελικά πολιτικά και ιδεολογικά ακροατήριο. Θα λέγαμε το «καθαρά» δεξιό.

.

Το δεύτερο ζήτημα αγκάλιασε σχεδόν όλη την κοινωνία. Δεν υπήρχε κανένας που να μην θεωρεί τη συγκεκριμένη διατύπωση περί «συνωστισμού» προβληματική. Ένας τεράστιος θυμός διαπέρασε όλες τα πολιτικά και ιδεολογικά στεγανά και συνένωσε την κοινωνία. Κατά την εκτίμησή μου, όλο το ζήτημα με το εν λόγω βιβλίο παίχτηκε εκεί. Ο Ποταμιάνος υπερασπίζοντας το βιβλίο υποστήριξε ότι τέλος πάντων πρόκειται για μια ατυχής διατύπωση, ένα λάθος. Αλλά στις πιο ακραίες εκφράσεις και εκφάνσεις της μπορεί κανείς να ανιχνεύσει μια πολιτική, και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ιστοριογραφική, λογική, γιατί τότε ακριβώς αναδεικνύεται στην απόλυτη καθαρότητά της.

.