-ΠΟΕ, μ’ αφορμή τη Γ.Σ. στη Δραπετσώνα

Για άλλη  μια φορά όσοι έλαβαν μέρος, παρακολούθησαν και μπορούσαν να κατανοήσουν τα τεκταινόμενα του δευτεροβάθμιου αυτού οργάνου, κατάλαβαν αυτό που ευφυέστατα διατύπωσαν οι Αργοναύτες-Κομνηνοί λίγο πριν αποχωρήσουν οριστικά απο την «τανιμανιδοποιημένη» ΠΟΕ:

«Δυστυχώς, σήμερα, αποτελεί κοινή συνείδηση ότι η νέα αυτή απόπειρα δεν εξέφρασε τις δυναμικές και τις δυνατότητες μιας άλλης παρουσίας και έκφρασης της υπόθεσής μας.

Δεν θέλουμε να αναφερθούμε σε πολλές αρνητικές εκφράσεις, ακόμη και παθολογίες που είναι πλέον ορατές και καταλήγουν να τραυματίζουν τη σχέση ανάμεσα στα μέλη, στους Συλλόγους και γενικότερα στους Ποντίους των Συλλόγων….»

Η Γ. Σ. του Σαββάτου (26-11-2011) ήταν μια αποθέωση της συνάντησης της ημιμάθειας, του χαζού λόγου -που καμιά σχέση δεν έχει με τον πραγματικό κόσμο- και με τον τραμπουκισμό των εγκάθετων.

Οι λίγοι που προσπάθησαν να αρθρώσουν ένα ψύχραιμο κριτικό λόγο μάλλον απογοητεύτηκαν βαθύτατα.

-«Επιστροφή στη φύση» ή «Ξεπερνώντας την τεχνολογία»…

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΣΤΗ «ΜΕΚΚΑ» ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

Κι όμως σε ένα σχολείο που βρίσκεται στην καρδιά τηςΣίλικον Βάλεϊ και στο οποίο φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στην και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής, ούτε μια οθόνη. Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού γκάτζετ απαγορεύεται στις σχολικές αίθουσες, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε στο σπίτι.

Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται απαραίτητος στην εκπαίδευση, οι νέες τεχνολογίες γίνονται μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας,το μολύβι, το χαρτί και το χάρτινο βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά.

Περίπου 160 σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία, καθώς θεωρείται ότι η χρήση υπολογιστών έχει αρνητικές συνέπειες στη φυσική δραστηριότητα, τη δημιουργική σκέψη, την επικοινωνία ανάμεσα στους μαθητές και τη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα.

-Για το απεχθές χρέος….

Στο τρίτο τεύχος του περιοδικού  «Μαρξιστική Σκέψη» υπάρχουν ενδιαφέροντα κείμενα. Ένα από τα πλέον χρήσιμα για την κατανόηση της σημερινής κρίσης και της ιστορικής συγκυρίας που ζει ο τόπος μας, είναι αυτό του Γιάννη Τόλιου που  αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια.

Ιδιατέρως σημαντικό είναι το αφιέρωμα με τίτλο «Μαρξισμός και θρησκεία», ένα επίκαιρο θέμα λόγω της έξαρσης του θρησκευτικού φανατισμού τις τελευταίες δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το αφιέρωμα περιλαμβάνει κείμενα των Λένιν, Μπουχάριν, Τρότσκι, Λούξεμπουργκ, Λουνατσάρσκι, Λάνσμπερι και σύγχρονων μαρξιστών ερευνητών (Α. Γουντς, Π. Ζίγκελ, Π. Ντίξον, Ντ. Κρουτς, Ε. Αστερίου, Σ. Σέγιερς, Γ. Χίρσφελντ)….

Το “επαχθές” χρέος, μηχανισμός οικονομικής εκμετάλλευσης και εθνικής κηδεμονίας

του Γιάννη Τόλιου*

 Η έννοια του “επαχθούς/απεχθούς” χρέους και οι διεθνείς εμπειρίες από την “αθέτηση πληρωμών”

Πριν προχωρήσουμε στην εξέταση των εναλλακτικών “σεναρίων” αντιμετώπισης του ελληνικού δημόσιου χρέους, χρειάζονται ορισμένες αποσαφηνίσεις που έχουν σχέση με τις πολιτικές αντιμετώπισης του. Ειδικότερα στη διεθνή θεωρία και πρακτική υπάρχουν τρεις σχηματικά προσεγγίσεις για τη νομική φύση του δημόσιου χρέους και την αθέτηση πληρωμής του1.

-Η πρώτη των αγγλοσαξόνων θεωρητικών, αντιμετωπίζει το χρέος ως μια συνηθισμένη εμπορική πράξη και στις περιπτώσεις αδυναμίας πληρωμής εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο με τις διάφορες μορφές αναδιάρθρωσης που καθορίζουν οι πιστωτές2.

-Η δεύτερη, θα λέγαμε η “κρατούσα”, θεωρεί ότι ένα κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την πληρωμή χρέους επικαλούμενο την “κατάσταση ανάγκης” (state of necessity), η οποία υιοθετείται από την Επιτροπή Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ και αναφέρει ότι «ένα κράτος δεν μπορεί να κλείσει τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα δικαστήρια, να διαλύσει την αστυνομία, να παραμελήσει τις δημόσιες υπηρεσίες και να εκθέσει το λαό του σε συνθήκες χάους και αναρχίας, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τους δανειστές του, αλλοδαπούς ή ημεδαπούς»3.

-Οι Τούρκοι, το Κυπριακό και οι Νεοέλληνες…. Με αφορμή το θάνατο του Νεοκλή Σαρρή

Με αφορμή το θάνατο του Κωσταντινουπολίτη Νεοκλή Σαρρή, ομότιμου καθηγητή κοινωνιολογίας της ιστορίας στο Πάντειο, αναδημοσιεύουμε τούτο το άρθρο του ως φόρο τιμής για έναν άνθρωπο  που γνώρισε πολύ καλά τόσο τον τουρκικό εθνικισμό –και ως θύμα και ως μελετητής– και τα εγκλήματα που διέπραξε κατά των λαών, όσο και τον ανόητο ελλαδικό χώρο, που διαρκώς ζούσε αυταπατώμενος μέσα στις ψευδαισθήσεις του, πιστεύοντας ότι αποτελεί τον ομφαλό του κόσμου.

Οι Πόντιοι οφείλουν στο Νεοκλή Σαρρή την ιδέα για τη θέσπιση ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία την 19η Μαίου (ημέρας του 1919, που αποβιβάστηκε ο Μουσταφά  Κεμάλ στη Σαμψούντα για να οργανώσει το εθνικιστικό του κίνημα κατά των λαών της Ανατολής).

Ανεξάρτητα εάν κάποιος συμφωνεί η διαφωνεί με την ημερομηνία αυτή, δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει το θετικό της προσπάθειας που έγινε  πριν από 2 δεκαετίες για να ανατραπεί η κυρίαρχη παλαιοελλαδική  ιδεολογία που εξαφάνιζε την παράμετρο «Έλληνες της Ανατολής»

Η ΑΧΙΛΛΕΙΟΣ ΠΤΕΡΝΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΣΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ

Tου ΝΕΟΚΛΗ ΣΑΡΡΗ*

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 33 ΧΡΟΝΙΑ

Δύο χρόνια μετά την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο, η Άγκυρα πίστευε ότι είχε «λύσει» το κυπριακό πρόβλημα και πως ήταν ζήτημα χρόνου η ελληνική πλευρά να το «χωνέψει».

Σειρά είχαν το πλέγμα των υπολοίπων ζητημάτων που θεωρούσαν ότι ήταν σε εκκρεμότητα, δίδοντας άμεση προτεραιότητα στο Αιγαίο, για το οποίο κάτω από το πρόσχημα της χάραξης της υφαλοκρηπίδας του (στο οποίο με τον χρόνο προστέθηκαν και οι θεωρίες των «γκρίζων» ζωνών) υπέβοσκε η ίδια με την Κύπρο στοχοθεσία:

Ένας ιερέας-ήρωας του Δημοκρατικού Στρατού

Ένα εξαιρετικό ντοκουμέντο έφερε στο φως ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στο πλαίσιο ενός κειμένου του.

Αφορά την ιστορία του ιερέα Κυριάκου Ταμουρίδη, γεννημένου το 1900 στο Μιτζιγκέρτ του Καρς (Καύκασος), εγκατεστημένου ως πρόσφυγας  του  ’22 στο χωριό Ολυμπιάδα της Ελασσόνας, στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, προοδευτικού και επαναστάτη που για να γλυτώσει τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία
-κατέφυγε στο βουνό μαζί με καταδιωκόμενους παλιούς ελασίτες,
-εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας,
-συμμετείχε σε μάχες,
-τραυματίστηκε και
-συλλήφθηκε,
-δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και
-εκτελέστηκε από το αμερικανόδουλο κράτος….

Αναδημοσιεύουμε όλο το κείμενο όπως αναρτήθηκε :

-Πολυτεχνείο ’73: (όσο κι αν φαίνεται παράξενο) ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ !!

Το «Πολυτεχνείο» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ο Λαλιώτης και η Δαμανάκη ή ο Μπίστης (που αντάλλαξαν πλουσιοπάροχα την όποια συμμετοχή τους).

Το «Πολυτεχνείο» είναι ο απλός δημοκρατικός λαός που αγωνίστηκε ενάντια σε μια χούντα για να σπάσει τα δεσμά που του επέβαλε η ξενοκρατία και οι ντόπιοι πράκτορές της.

Ήταν ο αγώνας  για το δικαίωμα της Ελευθερίας, ενάντια σε καταπιεστές και καθοδηγητές.

Ήταν ένας αγώνας, που γίνεται και πάλι επίκαιρος………

Αντί άλλου αφιερώματος,

ΔΙΑΒΑΣΤΕ κι ΑΚΟΥΣΤΕ:

-Μια μαρτυρία για το Πολυτεχνείο. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή…

-Aκτινογραφώντας το ΚΚΕ

Η πολιτική της σημερινής ομάδας που ελέγχει το ιστορικό ΚΚΕ δημιουργεί ένα μεγάλο ερώτημα για τα βαθύτερα κίνητρα. Από τη μια, βερμπαλισμοί για «λαϊκή εξουσία» (που λαμβάνοντας υπόψη τη σοβιετική εμπειρία σημαίνει : «πλήρης και χωρίς έλεος εξουσία των κομματικών οργανώσεων επί της κοινωνίας») και απ’ την άλλη, ανοχή του νεοναζιστικού τέρατος που σηκώνει το βρωμερό του κεφάλι, όπως απέδειξε το θράσος της Χρυσής Αυγής να διοργανώσει εκδήλωση  στην δημοκρατική προσφυγούπουλη της Κοκκινιάς. Απ’ τη μια αποκατάσταση του Ζαχαριάδη και των θυμάτων του (Βαβούδη, Βελουχιώτη) και από την άλλη ανελέητη καταστολή και συντριβή κάθε εσωκομματικής κριτικής…

Ποιά είναι λοιπόν τα βαθύτερα κίνητρα;

Πολλές εκδοχές έχουν γραφεί από το 18ο Συνέδριο ως τις πρόσφατες αποκαταστάσεις. Καμιά όμως δεν έλαβε υπόψη την ανερχόμενη ταση στο δυτικό κόσμο για την στροφή στο εξωπραγματικό και το απόκρυφο. Μήπως αυτή είναι η βαθύτερη εξήγηση για το μεταμορφισμό του ΚΚΕ, που μετέτρεψε τα μέλη του από πιστούς του Κολιγιάννη σε πιστούς του Ζαχαριάδη;

Ένα κυριακάτικο κείμενο της Τασούλας Καραϊσκάκη μας δίνει, ΙΣΩΣ, το κλειδί κατανόησης που μας έλειπε:

-Οι νεοναζί προσβάλλουν την προσφυγιά. No pasaran!

Οι πολίτες της  ηρωϊκής Κοκκινιάς, που βίωσαν την τουρκική εθνικιστική βία στις Πατρίδες της Ανατολής (1914-1923), που εκπατρίστηκαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, που έζησαν ως «τουρκόσποροι» την απαξίωση από τους  γηγενείς κατά το Μεσοπόλεμο, που επάνδρωσαν την Εθνική Αντίσταση (1941-1945), που μάτωσαν στοΜπλόκο της Κοκκινιάς (1944) και εμφορούνταν πάντα με δημοκρατικά αισθήματα, καλούνται να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά το σύγχρονο νεοελληνικό νεοναζισμό και τους απογόνους των δωσίλογων κουκουλοφόρων.

Ο λαός πρέπει να σταματήσει το νεοναζισμό.

Απ’ την άλλη, η Αριστερά θα πρέπει να μην αφήνει περιθώριο ανάπτυξης των νεοναζιστικών πρωτοβουλιών και να τοποθετηθεί σοβαρά και ειλικρινά απέναντι στο μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει με την παράνομη μεταναστευτική κίνηση και με τη μετατροπή της Ελλάδας σε παγίδα και αποθήκη ψυχών με το Δουβλίνο ΙΙ, προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στα φτωχά νοικοκυριά που εξαθλιώνονται ταχύτατα από την οικονομική κρίση. 

 

Διαδήλωση της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια;

Τα βοθρολύματα της Κρίσης πάνε να απλωθούν και στη Νίκαια. Οι φασιστικές ύαινες της Χρυσής Αυγής πάνε να κάνουν ανοιχτή πολιτική εκδήλωση στην πλατεία του Αγίου Νικολάου στη Νίκαια, το Σάββατο 5 το απόγευμα.

Ήδη έχουν υπάρξει οι πρώτες αντιδράσεις….

Σωματεία εργαζομένων και κόμματα της αριστεράς καλούν σε σύσκεψη την Πέμπτη στις 8 το βράδυ στοπαλαιό δημοτικό συμβούλιο Νίκαιας Γερβασίου & Γρεβενών 7μ 1ος όροφος  για να οργανώσουν την αντισυγκέντρωση των μαζικών φορέων.

-To…. λαμόγιο!

Η λέξη της εβδομάδας:  το Λαμόγιο

γράφει ο Γιώργος Δαμιανός 

Στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας, στον αγώνα Παναθηναϊκού – Εργοτέλη (22/10/2011), αναρτήθηκε πανό που έγραφε «Πολιτικοί λαμόγια, βουλή των βολεμένων. Θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων». Ο διαιτητής διέκοψε για 8 λεπτά τον αγώνα, προκειμένου να κατέβει το πανό, επικαλούμενος ότι προσβάλει το φίλαθλο πνεύμα.

Το σύνθημα είχε, σαφέστατα, πολιτικό χαρακτήρα (και ισοπεδωτικό, αφού αναφερόταν σε όλους ανεξαιρέτως τους πολιτικούς), αλλά για να διαπιστώσουμε αν ήταν και υβριστικό πρέπει να ερμηνεύσουμε τον όρο «Λαμόγιο/α»

Τα Λαμόγια ήταν οι βοηθοί, οι αβανταδόροι, των παπατζήδων. Ο όρος χρησιμοποιείται ευρέως στα ευθυμογραφήματα του Νίκου Τσιφόρου για να προσδιορίσει τους τσιλιαδόρους, που υποκρίνονταν τον παίκτη του παπατζή, για να προσελκύσουν τα θύματα.

Η λέξη λαμόγια προέρχεται από το ιταλικό έναρθρο ουσιαστικό «la moglie» (πρφ.: λα μόγιε – μτφ.: η σύζυγος).

-Ενημέρωση για τα πολιτιστικά του ποντιακού χώρου…

Είναι πολύ σημαντική για ένα κοινωνικό  χώρο η υπαρξη σημείων που προσφέρουν  σφαιρική και ακηδεμόνευτη ενημέρωση.

Έτσι λοιπόν, διαλέξαμε να σας προτεινουμε δύο τέτοια μπλογκ, που στις ηλεκτρονικές τους σελίδες θα βρει κάποιος χρήσιμες πληροφορίες για τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που συμβαίνουν με άξονα τον ποντιακό χώρο και τον ελληνισμό της Ανατολής.

  To πρώτο με τίτλο «e-radioakrites news«, ανήκει στο σύλλογο Ακριτών Σταυρούπολης του Πόντου, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη.

Tο δεύτερο, που έχει τίτλο «Ποντιακο Blog. H καθημερινή σας ενημέρωση, εδρεύει στην  Καστοριά…

(πατήστε κλικ πάνω στα εικονίδια για να μεταβείτε κατευθείαν στους προτεινόμενους ιστ0χώρους)

-Η Τουρκία ξαναγυρνά στο Μεσαίωνα….

TAKE ACTION!

Sign a petition to free prisoners of opinion

Δύο πρόσφατες συλλήψεις, του Ragip Zarakolu (ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ιδρυτής του εκδοτικού οίκου Belge) και της Büşra Ersanlı (καθηγήτρια πολιτικών επιστημών  και  συνταγματικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Μαρμαρά στην Κωνσταντινούπολη), μας θυμίζουν ότι η Τουρκία συνεχίζει να είναι μια χώρα με ελεγχόμενη δημοκρατία, όπου παραμένει ακόμα ζητούμενο η ελευθερία της  ακαδημαϊκής έκφρασης και η επιστημονική έρευνα.

Όσον αφορά τους δύο πρόσφατα συλληφθέντες, νομίζουμε ότι είναι καθήκον όλων των προοδευτικών πολιτών αυτής της χώρας να ζητήσουν την άμεση απελευθέρωσή τους.

Ας δούμε όμως κάποια πράγματα για τους δύο συλληφθέντες:

.

 Ragip Zarakolu

Η τουρκική αστυνομία συνέλαβε Ραγκίπ Zarakolu στις 28 Οκτωβρίου του 2011, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης κλίμακας ανθρωποκυνηγητού  στην Κωνσταντινούπολη εναντίον Κούρδων και ακτιβιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο γιος του, Ντενίζ  Zarakolu, εκδότης του Belge,  είχε συλληφθεί  στις 4 Οκτωβρίου. Ο  Zarakolu είναι από τους γνωστούς υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων,  διευθυντής στου εκδοτικού οίκου Belge Publishing και πρόεδρος της Ένωσης Εκδοτών για την Ελευθερία.  Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία και για την καταπίεση των εθνικών μειονοτήτων στην Τουρκία, όπως της Αρμενικής Γενοκτονίας. Στον εκδοτικό οίκο bElge είχε εκδοθεί το 1996 το βιβλίο «Pontoς Kulturu» του γνωστού συγγραφέα Omer Asan.

.

Buṣrā Ersanlı

Την ίδια μέρα με τον Zarakolu, στις 28 Οκτωβρίου 2011, με το ίδιο ανθρωποκυνηγητό, συνελήφθη η καθηγήτρια Buṣrā Ersanlı, μια εξειδικευμένη στο συνταγματικό δίκαιο και μέλος του Συμβουλίου Ειρήνης και(BDP), Κόμμα της Δημοκρατίας της ενδο-κόμμα συνταγματικής επιτροπής, τέθηκε υπό κράτηση μαζί με δεκάδες άλλους. Η Ersanlı έγραψε εκτενώς για την ιστορία της τουρκικής γραφής από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Επρόκειτο παραστεί σε συνέδριο με θέμα «αμφιλεγόμενα θέματα στην Ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας» στο Πανεπιστήμιο Bilgi της Κωνσταντινούπολης στις 29 Οκτωβρίου2011.

-Η παιδαγωγική της υποτέλειας

Η παιδαγωγική της υποτέλειας σε εξέλιξη.

Δωρεάν μαθήματα δουλοπρέπειας  και ραγιαδισμού  παρέδωσαν αυτές τις μέρες   στον ελληνικό λαό οι υπάλληλοι των τοκογλύφων και πρωτοκολλητές των αποφάσεων της τρόϊκα στην Ελλάδα.

Όλοι εκπρόσωποι ενός  σάπιου πολιτικού συστήματος που τόσα χρόνια συνωστίζονται « στα φουαγιέ της Ντόϊτσε Μπανκ,στα πεζοδρόμια της Γουώλ Στρήτ, στον προθάλαμο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ ,στην αίθουσα αναμονής της Γκόλτμαν Σακς»

     

 

-Ένα κείμενο του Κώστα Τζιαντζή… ως τελευταίος αποχαιρετισμός!

Να λείπεις….δεν είναι τίποτα να λείπεις, αν έχεις λείψει για ότι πρέπει.
Θάσαι πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα  που γι αυτά έχεις λείψει.
Θάσαι για πάντα μέσα σ΄όλο τον κόσμο.
Μέσα σ’ όλον τον κόσμο.
(Στίχοι του Γιάννη Ρίτσου, ως θρήνος του Κώστα Διαμαντίδη)

.

Κώστας Τζιαντζής: Νέο Κομμουνιστικό Πρόγραμμα

Κείμενο που έγραψε πριν περίπου 2μιση χρόνια  ο σύντροφος Κ. Τζιαντζής μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση που φαίνεται αρκετά προφητικό και διορατικό.

Στο πλαίσιο της αδυναμίας του καπιταλισμού να διαμορφώσει μια μακρά περίοδο οικονομικής ευφορίας ωριμάζει μια ιστορική αναμέτρηση ανοιχτή σε πολλαπλές και απρόβλεπτες διαφοροποιήσεις και παραλλαγές, αλλεπάλληλα αγωνιστικά επεισόδια και μεταστροφές που θα περιστρέφονται αμείλικτα γύρω από δύο ενδεχόμενα: είτε μια νέα εργατική επανάσταση προς τον κομμουνισμό είτε μια καταστροφική πορεία της ανθρωπότητας και του κοινωνικού ανθρώπου.

Εποχή νέων επαναστατικών προκλήσεων

ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ

Τα αποτελέσματα των πρώτων εκλογών στις συνθήκες της κρίσης αποτυπώνουν (με μεγάλη, ωστόσο, σχετικότητα) και τις «κρίσιμες» αντιφάσεις των γενικότερων πολιτικών συσχετισμών στη χώρα μας και σε διεθνές επίπεδο.

Η βασική νέα πλευρά αυτών των συσχετισμών αξίζει να αναδειχτεί και να διερευνηθεί ξανά και ξανά. Πρόκειται για τις αυξανόμενες διαφοροποιήσεις απέναντι στην συντριπτική αστική πολιτική-πολιτιστική υπεροχή σε βάρος του εργατικού κινήματος που, παρ’ όλα τα πρώτα ρήγματα, εξακολουθεί ακόμα να σφραγίζει την ιστορική περίοδο των δύο τελευταίων δεκαετιών και συνδέεται με την σαρωτική επέλαση του σύγχρονου καπιταλισμού και τις πολλαπλές καταρρεύσεις του «αντίπαλου δέους».

—————

«Ζοή με όμικρον»: για τους Έλληνες της Αμπχαζίας

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου: Όταν η ζωή γράφεται με όμικρον…

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

.

People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone
Women seem wicked when you’re unwanted
Streets are uneven when you’re down.

.

When you’re strange
Faces come out of the rain
When you’re strange
No one remembers your name

.

«…Ο Γιούρι (ο πρωταγωνιστής της ιστορίας) έχει στοιχεία από εμένα, από ανθρώπους που εκτιμώ, από ανθρώπους που εύχομαι κάποια στιγμή να συναντήσω. Είναι ένας γενναίος, ευαίσθητος, καθαρός χαρακτήρας, ένας νεαρός άντρας με γοητευτικές αντιφάσεις…».

.

Αυτό είναι το μότο του μυθιστορήματος Ζοή με Όμικρον της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου που κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις εκδόσεις Πάπυρος. Θα μπορούσε, παράλληλα, να είναι η περίληψή του… Ο Γιούρι και η Ιρίνα είναι δυο «ξένοι» που οι τροχιές τους θα συναντηθούν σε σκοτεινά μονοπάτια. Μη φανταστείτε κανένα γλυκανάλατο love story. Η συγγραφέας όχι μόνον αποφεύγει τα εύκολα, αλλά αποφασίζει να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις….

.

Σε εποχές έξαρσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, φωνές σαν αυτή της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου είναι εξαιρετικά πολύτιμες. Διαλέγοντας έναν «αντιδημοφιλή» ήρωα, ένα Ρωσοπόντιο, ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα που μας βοηθά να γνωρίσουμε τον «άλλο», τον «ξένο», χωρίς ταμπέλες και στερεότυπα. Αν δεν ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα θα ήταν ένα σημαντικό ρεπορτάζ, από αυτά που οι σημερινές εφημερίδες έχουν εξαφανίσει ποντάροντας περισσότερο στο φόβο…

.

Φαίνεται ότι έχεις κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία για το ζήτημα των Ελλήνων του Πόντου που «επαναπατρίστηκαν» από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τι σε έκανε να διαλέξεις ως ήρωα του μυθιστορήματος τον Γιούρι, ένα «Ρωσοπόντιο»;