Πατριωτισμός και Αριστερά

Αναγκαίες αποσαφηνίσεις για έναν σοβαρό διάλογο.
Πατριωτισμός, η ψυχή της Αριστεράς 

Του Γιώργου Τοζίδη
από τον «Δρόμο της Αριστεράς»

Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν).

Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.

 

-To ελλαδικό Βαθύ Κράτος και η Συνθήκη της Λωζάννης

Υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Ο όρος «Βαθύ Κράτος» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον σκληρό εξουσιαστικό και ιδεολογικό  πυρήνα μιας χώρας, όπου η κυρίαρχη ιδεολογία, οι προσωπικές φιλοδοξίες για αστείρευτη διαχείριση εξουσίας, τα οικονομικά συμφέροντα δημιουργούν ένα παράκεντρο δύναμης που επηρεάζει την μορφή της εξουσίας που ασκείται στη χώρα αυτή.

Το πιο εμφανές και κραυγαλέο «Βαθύ Κράτος» υπήρχε στην Τουρκία με τους κεμαλικούς και το στρατό, όπου, αφού δημιούργησαν τη χώρα και κατασκεύασαν το έθνος, στη συνέχεια ήλεγχαν αποφασιστικά το μόρφωμα που προέκυψε από το 1922. Το τουρκικό «Βαθύ Κράτος» αποτελεί την κορυφαία περίπτωση στο σύγχρονο κόσμο,  ύπαρξης εξουσιαστικού παρακρατικού μηχανισμού, το οποίο δημιουργήθηκε ως συνέχεια των Νεότουρκων και των μηχανισμών που διέπραξαν τις Γενοκτονίες κατά των χριστιανικών λαών της Ανατολής..

Το ερώτημα για τα καθ’ ημάς είναι εάν υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Τουρκικής μορφής σκληρό «Βαθύ Κράτος»  θα δημιουργηθεί μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο -και κυρίως μετά τον Εμφύλιο- ως μια σύνθεση εξαρτημένων πολιτικών δυνάμεων από τους Αμερικανούς -διαδόχους των Βρετανών στην κυριαρχία της χώρας- των δωσίλογων της Κατοχής, αλλά και των παλιών συντηρητικών, φιλομοναρχικών, παλαιοελλαδικών και αντιπροσφυγικών κέντρων του Μεσοπολέμου.

Σημαντικά ίχνη Βαθέος Κράτος θα εντοπίσουμε και την εποχή του Διχασμού (1915), όταν τα παράκεντρα εξουσίας  ελεγχόμενα από τον Ιωάννη Μεταξά και Γεώργιο Στρέιτ, θα επιβάλλουν τη φιλογερμανική ατζέντα στο Μονάρχη και θα εκδιώξουν τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και θα συγκροτήσουν τα φασιστικού τύπου τάγματα εφόδου που έμειναν γνωστά ως «Επίστρατοι» και έπνιξαν στο αίμα την Αθήνα το 1916 εκτελώντας εν ψυχρώ Βενιζελικούς και Μικρασιάτες πρόσφυγες.

-Η Ρεπούση, ο Καλεντερίδης, η Γενοκτονία και η ελληνική απατεωνιά…

«Το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο»

Γράψαμε παλιότερα ότι η Ρεπούση με τις χαζομάρες της υπήρξε το καλύτερο πλυντήριο των αχρείων και των παραδοσιακών αντιπροσφύγων, των οποίων οι πολιτικοί πρόγονοι βαρύνονται (ένεκα των πολιτικών που ακολούθησαν) με εγκλήματα κατά του ελληνισμού του Πόντου και της Μικράς Ασίας.

Έτσι ξαναγίναμε ξαφνικά μάρτυρες αυτού του κανόνα μ’ ένα άρθρο του Καλεντερίδη, στο οποίο δικαίως κατακεραυνώνεται η άνιση και μεροληπτική μεταχείριση των γενοκτονημένων λαών στο λεγόμενο Αντιρατσιστικό  Νομοσχέδιο, το οποίο ήρθε από τη μνημονιακή κυβέρνηση για ψήφιση στη Βουλή. Δες: http://mikrasiatis.gr/ethpsan-ti-genoktonia-apo-to-antiratsistiko-nomosxedi/

Το Νομοσχέδιο αυτό είναι δημιούργημα της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και αποτυπώνει την αντίληψη που έχουν, αλλά και τις δουλείες που εξυπηρετούν.

Ο μοναδικός ένοχος είναι η κυβέρνηση.

Όμως ο κ. Καλεντερίδης,  ενώ καταγγέλει την μεθόδευση τι κάνει; Εξαπατά και πλαστογραφεί.

Προβάλλει ως ηθικό αυτουργό την Ρεπούση και αυτά που έκανε την εποχή της συγκυβέρνησης με Σαμαρά-Βενιζέλ-ο-Κουβέλη, την οποία την παρουσιάζει ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ;

Τι είναι αυτό;   Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ! 

Γιατί η Ρεπούση δεν είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της ΔΗΜΑΡ και την κίνηση την έκανε όταν η ΔΗΜΑΡ ήταν στην κυβέρνηση, όταν δηλαδή υλοποιούσε τα μνημόνια η κυβέρνηση  Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.

Αλλά και πάλι, για την οπτική του Νομοσχεδίου η ερώτηση είναι πάρα πολύ απλή:  

η Ρεπούση φταίει ή η κυβέρνηση;

…..ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα

• Αρχή το ήμισυ, ήμισυ το έτερον
  τον είπαν ξένο αλλά αυτός ήταν τεμέτερον
  πυρρίχιος χορός μετά απο νικητήριο
  στην Πίνδο ήρωας και αντάρτης στον εμφύλιο
  τους είχε φέρει δώρο τον πολιτισμό του
  που ακούστηκε σαν μουσική απ’το προσφυγικό του
  εκεί κλεισμένος γιατί ήταν ένας ξένος
  και ο ξένος έγινε αδερφός και ο αδερφός μας ξένος
  είναι η Οδύσσεια απ’του πλοίου την καρίνα
  ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα

ΠΟΕ-Παρχαρίδης: οικονομικές εκκρεμότητες και Νεοπρόσφυγες

H κριτική μας προς τον παρχαριδισμό (πανάξιο διάδοχο του τανιμανιδισμού) είναι γνωστή εδώ και καιρό. Δηλαδή η κριτική μας προς την ημιμάθεια, την αμετροέπεια, την εγωπάθεια, την έλλειψη αρχών και κριτηρίων, τον ολοκληρωτισμό ως τρόπο έκφρασης. Η εξαθλίωση ενός μεγάλου οργανωτικού πειράματος, όπως αυτού της δημιουργίας πανελλαδικής οργανωτικής δομής, οφείλεται αποκλειστικά στον Γ. Παρχαρίδη και στους διάφορους σφουγγοκωλάριους  (μπαταχτσήδες και μη), που σέρνονται για χρόνια ολόγυρα από τον «πρόεδρο» εκπλιπαρώντας για μια καρέκλα.

Έως τώρα,  η κριτική μας ήταν πολιτική και ιδεολογική. Φαίνεται όμως ότι υπάρχουν και πολύ πιο ταπεινά οικονομικά ζητήματα,  που αιωρούνται ως υποψίες   και επιτάσσουν απαντήσεις. Τα θέματα αυτά θίγει το άρθρο του ομογενή συμπατριώτη μας Θεόφραστου Μαγκαντανίδη, το οποίο δημοσιεύουμε αυτούσιο:  

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

του Θεόφραστου Μαγκαντανίδη

Ο απερχόμενος Πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος (ΠΟΕ) Γιώργος Παρχαρίδης θα μπορούσε και θα όφειλε ίσως να δώσει απαντήσεις, σε κάποια ερωτήματα που υπάρχουν.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!

της Κουήν Μινασιάν

Σού­ρου­πο, 4 Ιου­λί­ου 2013. Ε­πι­στρέ­φω στην Ελ­λά­δα με το λε­ω­φο­ρεί­ο της γραμ­μής Κων­στα­ντι­νού­πο­λη – Α­θή­να. Στις 14 ώ­ρες που διαρ­κεί το τα­ξί­δι, σι­γο­τρα­γου­δώ αυ­θόρ­μη­τα το «Power in the darkness, Frightening lies from the other side, Stand up and fight for your rights…» των Τομ Ρό­μπιν­σον Μπαντ. Το βλέμ­μα μου εί­ναι καρ­φω­μέ­νο στο πα­ρά­θυ­ρο. Κι ε­νώ κοι­τά­ζω φευ­γα­λέ­α την ει­κό­να της σύγ­χρο­νης Τουρ­κί­ας, έ­χω τον χρό­νο να α­να­λο­γι­στώ, ό­τι πριν τρί­α χρό­νια α­κρι­βώς, με α­φορ­μή το Πα­νευ­ρω­πα­ϊ­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ των Κι­νη­μά­των στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, τον Ιού­λιο του 2010, έ­κα­να το πρώ­το μου σερ­γιά­νι στη γεί­το­να. Κρα­τού­σα έ­να πα­νό το ο­ποί­ο έ­γρα­φε: «Ε­λευ­θε­ρί­α – Δι­καιο­σύ­νη» και έ­νω­να τη φω­νή μου με τους δια­δη­λω­τές: «Μπα­σκά μπιρ ντου­νιά μομ­κιούν ντουρ!» – «Έ­νας άλ­λος κό­σμος εί­ναι ε­φι­κτός!». Αυ­τή ή­ταν η πρώ­τη ε­πα­φή. Και εί­χα ξύ­σει α­νε­πού­λω­τες πλη­γές…

-Οι Ασσύριοι του Αιγάλεω

Το «σπίτι» των Ασσυρίων στο Αιγάλεω

Πέρασαν 90 χρόνια από τότε που οι πρώτες οικογένειες Ασσύριων Προσφύγων εγκαταστάθηκαν στο Αιγάλεω, έχοντας κι αυτοί τις χαμένες πατρίδες τους, για να αποκτήσουν σήμερα μέσα από τον Σύλλογο τους , την Πανελλήνια Ενωση Ασσυρίων,  την δική τους  ιδιόκτητη στέγη.

(Δες: http://en.wikipedia.org/wiki/Assyrian_People )

Τα εγκαίνια της του σπιτιού των Ασσυρίων  στο Αιγάλεω (Σαμψούντος 6),  που εξωτερικά θυμίζει τις πύλες της Νινευή, της αρχαίας πρωτεύουσας των Ασσυρίων, πραγματοποιήθηκαν με μια σεμνή τελετή την Κυριακή 3 Νοεμβρίου, παρουσία πλήθους κόσμου.

-40 χρόνια μετά το Πολυτεχνείο….

Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο:
μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης

.

Η Λέσχη για τη Μόρφωση και το Διάλογο Ανάδραση σας προσκαλεί σε συζήτηση με θέμα: «Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο: μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης».

.

Θα μας μιλήσουν οι δημοσιογράφοι:

.

–Γιάννης Κιμπουρόπουλος

–Θανάσης Σκαμνάκης

–Αρτέμης Ψαρομήλιγκος

.

Σας περιμένουμε τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, 19:00 μ.μ.

Σολωμού 13 (2ος όροφος), Εξάρχεια

.

 

Ο μεντρεσές και το Μουσείο των Προσφύγων

Στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ. του Συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας «Μνήμη Μ. Ασίας» τέθηκε στην ημερήσια διάταξη και το «θέμα του μεντρεσέ» της οδού Κολοκοτρώνη. Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το κτίριο θα αποκατασταθεί και θα στεγάσει το Μουσείο του Συλλόγου μας, το νεοσύστατο «Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού» (και όχι «το Σύλλογο», όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί). Επειδή στις σχετικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις – και εντός του Δημοτικού Συμβουλίου και κυρίως στα τοπικά ΜΜΕ – έγινε και εξακολουθεί να γίνεται λόγος για το Σύλλογό μας, συχνά με τρόπο που προδίδει άγνοια, θεωρήσαμε αναγκαίο να ενημερώσουμε υπεύθυνα τους συμπολίτες και να αποσαφηνίσουμε τη δική μας θέση για το ζήτημα αυτό.

-Σ’ ένα προσφυγικό χωριό της Δράμας

Εορταστικές Εκδηλώσεις του Αγίου Δημητρίου στο Περίβλεπτο

του Χρήστου Γιανταμίδη

Το χωριό Περίβλεπτο (Καραγκιόζ) βρίσκεται δυτικά του Δήμου Παρανεστίου του Νομού Δράμας.  Είναι ένα ορεινό χωριό, κτισμένο σε υψόμετρο 650 μέτρων, με εξαιρετικό ξηρό κλίμα.  Από το Παρανέστι φαίνεται σαν αετοφωλιά σε μια  από τις κορυφές των καταπράσινων βουνών του Δήμου.

Κατοικήθηκε από πρόσφυγες του Πόντου, και συγκεκριμένα από τα χωριά του Όφη, οι ονομαζόμενοι οφλίδες και από τα χωριά Αργυρούπολης ή Κουμουσχανέ, εξού  και το κουμουσχαναλίδες.

Όταν οι παππούδες μας αφίχθησαν στο χωριό διαπίστωσαν ότι σε πολλά σπίτια κατοικούσαν ήδη «Τούρκοι».  Σύμφωνα με τα λεγόμενα της γιαγιάς μου της Ροδάμας «οι  Τούρκοι κάτοικοι του σπιτιού, που μας παραχωρήθηκε, μας φιλοξένησαν ανθρώπινα, μας παραχώρησαν χώρο για να μείνω με τα τέσσερα παιδιά μου.  Για τρείς ή τέσσερις μήνες ζούσαμε ήσυχα μαζί τους στον μοιρασμένο χώρο του σπιτιού τους».  Βλέπετε, οι λαοί δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα, δεν τρέφουν  μισαλλοδοξία  και μίσος για αλληλοεξόντωση μεταξύ τους, εάν δεν υποδαυλίζονται σκόπιμα από σκοτεινές δυνάμεις, συμπαρασύροντάς τους σε αιματηρούς πολέμους και ξεριζωμούς.  Μεταξύ των ξεριζωμένων ήταν και οι παππούδες/γονείς μας που ήρθαν από τον μακρινό Πόντο και εγκαταστάθηκαν στο χωριό αυτό το 1922. Αλλά και οι «Τούρκοι» που το κατοικούσαν, αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν ,  να φύγουν για την Τουρκία, σύμφωνα με το πνεύμα της Συνθήκης της Λωζάνης που προέβλεπε την εκτέλεση της ανταλλαγής των πληθυσμών  με κριτήριο μόνο το θρήσκευμα. Και ο νοών νοείτο.

Κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής και του καταραμένου αδελφοκτόνου πολέμου, στην δεκαετία του 50, οι κάτοικοι του χωριού αναγκάστηκαν και πάλι να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, να πάρουν το δρόμο της προσωρινής προσφυγιάς.  Μετά την αποχώρηση των Βουλγάρων και την λήξη του εμφυλίου πολέμου, επέστρεψαν στο χωριό για να συνεχίσουν να καλλιεργούν τα χωράφια τους και να εκτρέφουν τα ζώα τους για να επιβιώσουν.  Η ζωή όμως στο χωριό δεν είχε καμιά προοπτική βελτίωσης παρά την σκληρή δουλειά τους.  Έτσι, εμείς τα παιδιά τους μη βλέποντας κανένα μέλλον  παραμένοντας στο χωριό,  ο ένας μετά τον άλλον, τράβηξε το δρόμο του, εγκαταλείποντας το χωριό, άλλοι για Γερμανία, άλλοι για Δράμα, Χωριστή, άλλοι για Θεσσαλονίκη, Κατερίνη και Αθήνα.  Αποτέλεσμα,  στην δεκαετία του 70  το χωριό μας να ερημωθεί.  Βλέπετε η προσφυγιά μας δεν έχει τέλος, αλλά αυτή την φορά με την θέλησή μας, αποβλέποντας σε ένα καλύτερο μέλλον….

-Δεξιές και αριστεροφανείς βεβαιότητες για τη Μικρασιατική Καταστροφή

91 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή

Η ανιστόρητη πραγματικότητα και οι σύγχρονες βεβαιότητες – δεξιές κι αριστεροφανείς.

Του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη

91 χρόνια από τον μεγάλο «συνωστισμό» σε εκείνη την προκυμαία της Σμύρνης. 91 χρόνια από τη Μεγάλη Καταστροφή ζώντας σε μια «ανιστόρητη» πραγματικότητα που την ορίζουν οι εθελοδουλίες των τροϊκανών υποτελών και οι γκρίζες οθόνες που στάζουν διαστρέβλωση.

91 χρόνια μετά, ζώντας τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων με τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες.

Βεβαιότητες από τη μια, των αποκρουστικών εκπροσώπων μιας ιδεολογίας που οργάνωσε και εκτέλεσε τις μεγαλύτερες γενοκτονίες και καταστροφές που γνώρισε η ανθρωπότητα και εν τέλει ευθύνεται για τη Μικρασιατική Καταστροφή, και που αυτές τις ημέρες μπαινοβγαίνουν στις ελληνικές φυλακές.

Και από την άλλη, οι βεβαιότητες των «ούλτρα εκσυγχρονιστών που προνομιακά δημοσιολογούν και αριστεροφανώς διακινούν τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης μαζί με όλα τα ιστορικά και πολιτισμικά πίτουρα της πεφωτισμένης Εσπερίας»1.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, που συνίσταται στο οριστικό ξεκλήρισμα των Ρωμιών και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από την εδώ και 3.000 χρόνια παρουσία τους στις απέναντι ακτές του Αιγαίου, έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου διαλόγου.

Και γι’ αυτό το ζήτημα, δηλαδή της ιστορικής εμπειρίας των Ελλήνων της Ανατολής, ένα κομμάτι της προοδευτικής ιστοριογραφίας και διανόησης στην χώρα μας κρατά μιαν αμήχανη απόσταση από την ουσιαστική εξέτασή του.
Η επιδερμική του, δε, προσέγγιση, συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει, αν μη τι άλλο, ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να υποβαθμίζει τα ιστορικά γεγονότα και ταυτόχρονα παραχωρεί «ελεύθερο χώρο» στις εθνικιστικές απόψεις που σε αυτά τα θέματα προσπαθούν να κυριαρχήσουν υποβοηθούμενοι από το βαθύ τροϊκανό χαντάκι που βρίσκεται σήμερα η χώρα.

….είναι ίδια όλα τα σκατά;

Ηλίθιοι ή προβοκάτορες οι δολοφόνοι του Νέου Ηρακλείου;

Δύο άτομα έχασαν τη ζωή τους στις 7 το απόγευμα στο Νέο Ηράκλειο από πυροβολισμούς αγνώστων έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, στη λεωφόρο Ηρακλείου. Ένας ακόμα τραυματίας διεκομίσθη στο νοσοκομείο με τραύμα στη θωρακική χώρα.

Σύμφωνα με πληροφορίες, δύο δράστες με κράνη, πάνω σε μοτοσικλέτα, πυροβόλησαν πολλές φορές με όπλο διαμετρήματος 9 χιλιοστών, εναντίον των θυμάτων.

Οι δράστες σταματησαν τη μοτοσικλέτα πλησίον των γραφείων της Χρυσής Αυγής. Κατευθύνθηκαν στο κάθετο στενό, Μεγάλου Κωνσταντίνου, που βρίσκεται η είσοδος του κτιρίου στο οποίο στεγάζονται, στον πρώτο όροφο, τα γραφεία της οργάνωσης ενώ στο ισόγειο λειτουργεί καφετέρια. Έξω από το κτίριο βρίσκονταν τέσσερα άτομα. Οι δράστες πυροβόλησαν και δολοφόνησαν τα δύο άτομα ενώ τραυμάτισαν σοβαρά το τρίτο –άλλος ένας πρόλαβε να κρυφτεί στα γραφεία– και στη συνέχεια διέφυγαν με τη μοτοσικλέτα στους δρόμους του Νέου Ηρακλείου. Αργότερα, μία κλεμμένη μοτοσικλέτα, που ενδεχομένως να χρησιμοποίησαν οι δράστες, βρέθηκε κοντά στο σημείο της επίθεσης, στην οδό Αυξεντίου.

-Οι 17 αντιφάσεις του καπιταλισμού

Ντέϊβιντ Χάρβεϊ: Είναι σημαντικό να φανταζόμαστε τον κόσμο μετά τον καπιταλισμό

.

Από τα ζητήματα της στέγασης μέχρι τους μισθούς, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ υποστηρίζει ότι η εξέταση των αντιφάσεων του καπιταλισμού μπορεί να δείξει τον δρόμο προς έναν εναλλακτικό κόσμο

.

– Ετοιμάζετε το νέο βιβλίο σας «Οι δεκαεπτά αντιφάσεις του καπιταλισμού». Γιατί επικεντρώνεστε σε αυτές;

.

-Η ανάλυση του καπιταλισμού δείχνει ότι υπάρχουν σημαντικές και θεμελιώδεις αντιφάσεις. Σε τακτά χρονικά διαστήματα οι αντιφάσεις αυτές ξεφεύγουν από τον έλεγχο και δημιουργούν κρίσεις. Σήμερα βρισκόμαστε μέσα σε μια κρίση, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να ρωτήσουμε «ποιες ήταν οι αντιφάσεις που μας οδήγησαν σε αυτήν;». «Πώς μπορούμε να αναλύσουμε την κρίση από την άποψη των αντιφάσεων;» Μια από τις μεγάλες ρήσεις του Μαρξ ήταν ότι «μια κρίση είναι πάντα το αποτέλεσμα υπόγειων αντιφάσεων». Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτές, παρά με τα αποτελέσματά τους.

.

-Μία από τις αντιφάσεις στις οποίες επικεντρώνεστε, είναι αυτή μεταξύ της χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας ενός εμπορεύματος. Γιατί αυτή η αντίφαση είναι τόσο θεμελιώδης για τον καπιταλισμό, και γιατί χρησιμοποιείτε την στέγαση για να το τονίσετε;

.

-Όλα τα εμπορεύματα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουν μια αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία. Αν έχω μια μπριζόλα, η αξία χρήσης είναι ότι μπορώ να την φάω, και η ανταλλακτική αξία είναι το πόσο θα έπρεπε να πληρώσω για αυτήν. Όμως η στέγαση είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, επειδή ως αξία χρήσης μπορούμε να την αντιληφτούμε ως καταφύγιο, ως ιδιωτική ζωή, ως ένα κόσμο των συναισθηματικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μια μεγάλη λίστα από πράγματα για τα οποία χρησιμοποιείται ένα σπίτι. Στη συνέχεια, όμως, υπάρχει το ερώτημα του «πώς μπορείτε να πάρετε το σπίτι».