-Για την Άννα Αχμάτοβα

Άννα Αχμάτοβα, μέσα απ’ τα μάτια ενός ξένου

της Σοφίας Αργυροπούλου (Άτη Σολέρτη)
http://www.vakxikon.gr/content/view/732/3164/lang,el/

Ήταν μία από εκείνες τις παγωμένες και θαμπές μέρες που ξημέρωνε ο Θεός του Βορρά στο λαό του Λένινγκραντ. Έτος 1938. Τα μάτια μου είχε αυλακώσει ο χρόνος και τα γεγονότα που σφράγισε μέσα τους. Κοίταξα τα χέρια μου. Γυμνές, άδειες επιφάνειες από σκασμένο δέρμα με αχνά σημάδια καμπυλωτών και ίσιων γραμμών. Άραγε ήταν δυνατό εκείνα να προέβλεπαν τη μοίρα; Μου ήταν αδύνατο να κάνω παραπέρα συνειρμούς. Ένα κενό έφραζε κάθε μου σκέψη και το βλέμμα μου…

Αλήθεια! Πόσο το είχα βαρεθεί αυτό το αναθεματισμένο μίζερο βλέμμα. Το τρομαγμένο και καχύποπτο. Αυτό που έκρυβε καλά την ετοιμότητά του να παραιτηθεί από αδυναμία και μόνο. Η ελπίδα ήταν μια έννοια που πάντα μια γλυκιά ειρωνεία τη συνόδευε. Στεκόμουν στην ουρά έξω απ’ τις φυλακές. Δεν ξέρω πόση ώρα… Από συνήθεια, είχα ξεχάσει πως μετρούσε ο χρόνος πια. Βρισκόμουν αδιάφορα και μουδιασμένα στην αναμονή. Αργούσε να έρθει η σειρά μου. Μόνο αυτό μέτραγε πια.

Γενοκτονία για την «ιερή πατρίδα» Του Attila Tuygan.

Γενοκτονία για την «ιερή πατρίδα»

 

Του Attila Tuygan.

Ο 19ος αιώνας σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε η περίοδος της μετάβασης από τα πολυεθνικά κράτη στα έθνη-κράτη με την ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης. Ως συνέπεια αυτής της τάσης, άρχισαν να εμφανίζονται έθνη-κράτη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Σε συνθήκες καταπίεσης και διωγμών άρχισαν να επαναστατούν οι λαοί της Βαλκανικής και παράλληλα το αραβικό έθνος στις περιοχές του Λιβάνου, της Συρίας, της Υεμένης, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας. Ιδιαίτερα, η απόκτηση ανεξαρτησίας από τους βαλκανικούς λαούς και η συρρίκνωση της Αυτοκρατορίας είχε εξοργίσει όλους και περισσότερο τους Ενωτικούς (του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος»). Είχε εμφανιστεί ένας μιλιταριστικός εθνικισμός, που είχε υιοθετήσει ριζοσπαστικούς και βίαιους τρόπους για τη λύση των ζητημάτων που ανάφερα. Καθ’ όσον έρχονταν στρατιωτικές ήττες και χάνονταν εδάφη, για να σωθεί το κράτος έπρεπε να δημιουργηθεί στη βάση του ρατσιστικού, μιλιταριστικού εθνικισμού ένα αίσθημα «ανωτερότητας».  Το αίσθημα αυτό, όπως έγραφε ο Husein Tzahit στην εφημερίδα «Tanin», διατυπωνόταν ως εξής: «Το τουρκικό  Έθνος (millet) είναι το κυρίαρχο έθνος και έτσι θα μείνει για πάντα».

-Η Lady Gaga των Ποντίων…..

Ο Πόντος, όπως ξέρουν οι φίλοι μας, είναι ένας παράξενος χώρος. Που μερικές φορές σε ξαφνιάζει. Άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά. Όμως η ύπαρξη της Κυρίας Γκάγκα-Ιασονίδου (Lady Gaga, ίσως και με το Iasonidou, εις την αγγλικήν) είναι μια από τις θετικές εκπλήξεις. Mπορεί να μην έχει τα νιάτα της πολυθρύλητης Lady Gaga της Showbiz, αλλά σίγουρα έχει πολύ περισσότερο μυαλό από το σούργελο, που πίσω του τρέχουν τα χιλιάδες ηλίθια….

Η δικιά μας Κυρία Γκάγκα, είναι κόρη του Λεωνίδα Ιασωνίδη, βενιζελικού παλιού πολιτευτή, που διετέλεσε και υπουργός. Η ίδια υπήρξε για πολύ καιρό πρόεδρος και ψυχή ενός από τους μεγαλύτερους ποντιακούς συλλόγους της Ελλάδας, των Αργοναυτών-Κομνηνών που εδρεύει στην Καλλιθέα Αττικής. Πρωτοστάτησε με το σύλλογο της στη διάλυση της ομοσπονδίας που είχαν οι Πόντιοι του  Νότου (ΟΠΣΝΕ) με στόχο να δημιουργηθεί μια πανελλαδική ομοσπονδία (ΠΟΕ). Προσπαθησε πολύ, τρέχοντας εκείνα τα χρόνια μαζί με ένα μεγαλογιατρό Πόντιο από Θεσσαλονίκη -κοζανίτη για την ακρίβεια- το μοιραίο άνθρωπο που κατάστρεψε κάθε δυνατότητα αξιοπρεπούς παρουσίας του οργανωμένου ποντιακού χώρου. Άλλους πείθοντας και άλλους εκβιάζοντας (με τη δημιουργία μιας δεύτερης ανταγωνιστικής ομοσπονδίας με Σοφιανίδη και Γεροντίδη), κατάφεραν να συμβάλουν όλοι στη δημιουργία της νέας ομοσπονδίας.

-Παλληκαρισμοί του «Βουνού» σε εύφορες αστικές κοιλάδες …

Μια τέλεια μηδενιστική παράσταση

του Γιώργου Μάλφα,
καθηγητή θεολόγου

Τα όσα τραγελαφικά συνέβησαν πρόσφατα στις ορκωμοσίες των νέων δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων θα είναι λάθος να αφεθούν στην επιπόλαιη και ρηχή αρμοδιότητα της παραπολιτικής. Τα παρατράγουδα, οι αντεγκλήσεις και η σύγχυση που προκλήθηκαν στο πλαίσιο μιας προβλεπόμενης από το νόμο τυπικής διαδικασίας δεν αποτελούν απλώς και μόνον αντικείμενο επικαιρικού «δημοσιογραφικού» ενδιαφέροντος και υλικό τηλεοπτικής αξιοποίησης. Ο συμβολικός χαρακτήρας της ίδιας της διαδικασίας έχει προφανή πολιτική αξία και συνέπειες που όμως παραβλέπονται από τη γνωστή νεοελληνική απερισκεψία και ελαφρότητα. Είναι άλλωστε χαρακτηριστική η περιπέτεια του «συμβολικού» στο δημόσιο χώρο στη διάρκεια της μεταπολίτευσης: είτε θα απαξιώνεται επιδεικτικά εν ονόματι μιας χύδην χειραφέτησης είτε θα κακοποιείται καταχρηστικά εξαιτίας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Το αλλοπρόσαλλο θέαμα των ορκωμοσιών στην τοπική αυτοδιοίκηση αναδεικνύει με τον πλέον παραστατικό τρόπο το βάθος και το εύρος της κρίσης, σε ένα επίπεδο συμβολικό, κατ’ εξοχήν πολιτικό. Στις «τελετές» που προηγήθηκαν μπορούμε να ανιχνεύσουμε με τρόπο αισθητικά αδιάψευστο το συλλογικό κενό νοήματος και το έλλειμμα συνείδησης που προηγούνται του δημοσιονομικού κενού και των ελλειμμάτων.

-το «αριστερό Χαλιφάτο», κάποιες γελοιότητες στο χώρο της Αριστεράς και η υποκρισία του δεξιού νεοφιλελευθερισμού

Αριστερό Χαλιφάτο δεν υπάρχει, αλλά…

του Τάσου Παππά
από το left.gr

Οι ευθύνες της Δύσης για όσα συμβαίνουν σήμερα στις εύφλεκτες περιοχές του κόσμου όπου κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο.

Στο πολύ ενδιαφέρον άρθρο του στην «Εφ.Συν.» (10-9-2014), ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος επιτίθεται σε κείνο το κομμάτι της Αριστεράς που αγκαλιάζει οτιδήποτε δηλώνει αντιδυτικό, το βαφτίζει με απύθμενη επιπολαιότητα αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό, ακόμη κι αν μετέρχεται φρικώδη μέσα για να επιβληθεί, ακόμη κι όταν η επιθετική μανία του χτυπάει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς, θρησκευόμενους και μη, αιχμαλώτους πολέμου και άμαχους, γυναίκες και παιδιά. Η αντίληψη που επιβιώνει σ’ ένα τμήμα της Αριστεράς ότι «ο εχθρός του εχθρού μου είναι εν δυνάμει φίλος μου» είναι υπεύθυνη για πολλές τραγικές διαψεύσεις που έχει βιώσει η Αριστερά στην πολυτάραχη διαδρομή της.

-Ποιός θα δικάσει τους δικαστές;

Αφιερωμένο στον σύντροφο Χρυσόγονο.
(ρωτήστε τον, γιατί)
——————————————————————-

 ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΕΣ;

                Του Γιάννη Αποστολίδη,
π δικηγόρος, τηλ. 6932916443
apostolidis.p.i@gmail.com

 Έπρεπε να πάνε φυλακή για χοντρή απάτη επί δικαστηρίου όσοι δικαστές άσκησαν αγωγή αποζημιώσεως κατά του Ελληνικού Δημοσίου στη βάση της αριθμ. 13/2006 απόφασης του Μισθοδικείου, διότι το έκαναν αυτό παρόλο που ήταν σε θέση να αντιληφθούν, λόγω της επιστημονικής τους κατάρτισης και της επαγγελματικής εμπειρίας τους, ότι αυτή η απόφαση, πέρα και ανεξάρτητα από την πρωτοφανή, την ανατριχιαστική αντίθεσή της προς το κοινό περί δικαίου αίσθημα (εξισώθηκαν οι αποδοχές 6000 δικαστών, εισαγγελέων και μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους προς τις  υπέρογκες αποδοχές ενός ατόμου, του προέδρου της Εθνικής Επιτροπής Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων, ΕΕΤΤ), είχε και ένα βασικό νομικό σφάλμα που την αχρήστευε, όπως εξηγώ παρακάτω. Είχαν κατατεθεί τότε πολλές χιλιάδες αγωγές από δικαστές, ώσπου το 2008 η κοιμισμένη κυβέρνηση Καραμανλή αντί να κάνει τις απλές, αποτελεσματικές και υποδειγματικής νομιμότητας κινήσεις που αναφέρω παρακάτω, για να στείλει στο διάολο τις ιταμές δικαστικές αξιώσεις, αντί ακόμη και να τους δείξει το δρόμο για τη φυλακή, συμβιβάστηκε μαζί τους και τους έδωσε κατά μέσο όρο 140.000 ευρώ για αναδρομικά σε κάθε δικαστή, κάθε εισαγγελέα και μέλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, καθώς και θηριώδη αύξηση των ήδη αδρότατων αποδοχών τους.

-40 χρόνια από τη Μεταπολίτευση. Ένας απολογισμός…

το Μετά τη Μεταπολίτευση ή Μικρός Απόλογος για ένα ανθεκτικό κουφάρι

Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ strikes back…
40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

του Κώστα Καραβίδα

Ο αναστοχασμός για το νόημα και τη σημασία της Μεταπολίτευσης τα τελευταία χρόνια δεν έχει τελειωμό. Η ρευστή συγκυρία της μόνιμης πια κρίσης τροφοδοτεί διαρκώς με νέα ερεθίσματα τις απόπειρες να προσδιοριστεί η πιο πρόσφατη και αχαρτογράφητη περίοδος της νεοελληνικής ιστορίας. Ένα παρόν φοβισμένο και παραδομένο στο έλεος της διαλυτικής αβεβαιότητας στρώνει ολισθηρό έδαφος στην προσπάθεια για την κατανόηση μιας εποχής που μοιάζει να πέρασε… χωρίς να την ξεπεράσαμε. Το βλέπουμε πια ξεκάθαρα και το βιώνουμε ανεπαίσθητα: η εικόνα του παρόντος αδυνατεί να ξεκολλήσει απ’ τη θολή συνθήκη του 2010-12. Μια αίσθηση γενικευμένου αδιεξόδου σε μια χώρα υπνώττουσα, καθισμένη σε χαλί που ίπταται πάνω απ’ το μείζον ιστορικό κενό. Μια βαθύτερη κοινωνική και πολιτική αδυναμία να ξεπεράσουμε τον κάβο της απελπισίας που ενέσκηψε βαριά στη δημόσια σφαίρα μετά την τρόικα και τα μνημόνια. Ένας λαός χωρίς πρόσωπο, αυτοπεποίθηση, νεύρο αισιοδοξίας. Ένα έθνος χωρίς στρατηγική μέλλοντος, διακυβεύματα, αυτοσυνειδησία.

3 του Σεπτέμβρη: Σοσια-ληστές και καπιτα-ληστές

Ποιοι και γιατί κατέστρεψαν την Ελλάδα

(με αφορμή τις «επικήδειες» εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ για την 3η του Σεπτέμβρη). 

 

Σοσια – ληστές και καπιτα – ληστές

Του Δαμιανού Βασιλειάδη (*),

                                                                                              

Μετά από σαράντα περίπου χρόνια αρχίζει να ξεβράζει ο πολιτικός και κοινωνικός βόθρος ψήγματα μόνο της απύθμενης διαφθοράς του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας της μεταπολίτευσης, που μας οδήγησε τελικά στην κρίση και στην καταστροφή.

Κι όμως ακόμη η κοινή γνώμη έχει πραγματικά μεσάνυχτα – και το λέμε με την κυριολεξία της λέξης, για το ποιος και ποιοι μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού και ας παριστάνουν πολλοί τον «έξυπνο», που λέει και ο λαός.

Έτυχε να ζήσω τα γεγονότα από μέσα, ώστε να γνωρίζω καλά πρόσωπα και πράγματα, τουλάχιστον όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ. (Με τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γιάννη Μπέλσιο ξεκινήσαμε μαζί επί δικτατορίας, για παράδειγμα. Αργότερα και με τον «έντιμο» Κ. Σημίτη, τον οποίο από τότε (επί ΠΑΚ) χαρακτηρίζαμε δεξιό).

-Ο Κάτω κόσμος στα ποντιακά δημοτικά τραγούδια

«Ο Κάτω κόσμος στα ποντιακά δημοτικά τραγούδια»

της Γιώτας Ιωακειμίδου

http://www.schooltime.gr/2014/09/02/kato-kosmos-sta-pontiaka-dimotika-tragoudia/#.VAYSLsWSyex

Η αντίληψη των ποντίων για τον κάτω κόσμο είναι επηρεασμένη από την αρχαιότητα και τον χριστιανισμό σε ένα συνταίριασμα. Η κοσμοθεωρία τους έχει στοιχεία αρχαιοελληνικά, είναι ο Άδης των αρχαίων με όλα τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ο τόπος κολασμού στον χριστιανισμό και την λαϊκή φαντασία. Οι πόντιοι διατηρούν μια παράδοση που ανάγεται στον όμηρο και ο κάτω κόσμος απηχεί την αρχαία παγανιστική μυθολογία για τον Άδη. Παράλληλα όμως υπάρχουν και οι αφηγήσεις των συναξαριστών και οι παραστάσεις του Άδη στις εκκλησίες που δημιούργησαν στον λαό την αντίληψη ότι είναι ένας τόπος φοβερός με μαρτύρια και βασάνους.