«Πρώτα θα σε αγνοήσουν, μετά θα σε λοιδορήσουν και ύστερα θα σε πολεμήσουν… και τότε κέρδισες» (Γκάντι)
Στις 18/5/22 διοργανώθηκε από τον σύλλογο Ελευθερίου Κορδελιού ημερίδα με θέμα τον ποντιακό χορό. Ομιλητές με βάση τη σειρά παρουσίασης ήταν: Ν. Ζουρνατζίδης, Π. Καραλευθέρης, Κ. Μωυσίδης και Π. Μωυσιάδης. Τη συνάντηση αυτή την επιδίωκα εδώ και πολύ καιρό. Η συμμετοχή μου στην συγκεκριμένη ημερίδα ήταν για μένα μια τραυματική εμπειρία. Άκουσα τοποθετήσεις από τους δύο που εκπροσωπούσαν την ομάδα Παρυάρδη που πραγματικά δεν θα μπορούσαν να ειπωθούν από κάποιον που είχε έστω και ελάχιστες γνώσεις της Ελληνικής παράδοσης. Το μεγάλο τους πρόβλημα απεδείχθη πως έχει συγκεκριμένο όνομα. Του φόρτωσαν όλα τα δεινά του ποντιακού χορού και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως απόλυτους γνώστες που θα εξυγιάνουν τον χώρο.
Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ, όπως δεν το έκανα και άλλες φορές παρόλο που μου δόθηκε επανειλημμένα η ευκαιρία. Όμως οι εισηγήσεις αυτές τυπώθηκαν σε βιβλίο όπου γίνεται πολλαπλή αναφορά στο όνομα μου και πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου αλλά και την παράδοση των προγόνων μου από ανακρίβειες και διαστρεβλώσεις.
Δεν θα μπω στη λογική να απαριθμήσω τις δραστηριότητές μου όσον αφορά τα ποντιακά. Και στο βιβλιαράκι που εκδόθηκε για την ημερίδα και στο διαδίκτυο υπάρχει το βιογραφικό μου για όσους ενδιαφέρονται. Αμφισβητώ τη «γνώση» και το ενδιαφέρον τους για την ποντιακή παράδοση. Αν τους ενδιέφερε πραγματικά θα με καλούσαν σε μία ημερίδα και θα λύναμε το πρόβλημα.
Ένα μέλος τους με δημοσίευση στην ποντιακή εφιμερίδα «Ελεύθερη γνώμη», με αποκάλεσε «Βερσάτσε του Πόντου» γιατί φορούσαν στο χορευτικό μου καρό πουκάμισο. Σε ανταπάντηση μου στην ίδια εφημερίδα: «Μεγάλο το λάθος σας κύριε Ιωσηφίδη να αναφέρεστε σε έναν άνθρωπο που γνωρίζετε πάνω από τριάντα πέντε χρόνια με αυτόν τον τρόπο, να τον καταδικάζετε και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό γίνεται από την ίδια ομάδα φίλων (είστε ο τρίτος), όταν μπορούσατε κάλλιστα να διοργανώσετε μία ανάλογη ημερίδα, όπου ευχαρίστως θα συμμετείχα. Άλλωστε, είναι κάτι που το κάνω αρκετά συχνά σε διάφορα μέρη της Ελλάδος και του εξωτερικού». Η πρόσκληση έγινε πριν από περίπου 10 χρόνια. Απάντηση καμία.
Ο εν λόγω κύριος δεν έχει δει ούτε τις φωτογραφίες των ανταρτών που κυκλοφορούν και στο διαδύκτιο.
Ακολουθούν μια καταστροφική τακτική και το «ισχύς εν τη ενώσει» μάλλον δεν τους αφορά. Να υποθέσω πως δεν κατανοούν το πρόβλημα που θα προκύψει όταν διαγραφούν από την παράδοσή μας οι χοροί του Κεντρικού και Δυτικού Πόντου; Πώς θα αντιδράσουν οι απόγονοι των καταγόμενων από αυτές τις περιοχές;
Όταν κατέβηκαν στην Αθήνα σε μία ημερίδα που συνδιοργάνωσαν τρεις σύλλογοι στη Μεταμόρφωση (γύρω στους 20 θεατές) ήμουν παρών. Εγώ έχω ανέβει στην Μακεδονία πολλές φορές. Μάλιστα διοργανώσαμε με το σύλλογο «Κύκλος» δύο επιστημονικά συμπόσια στο ξενοδοχείο «Hyatt» με πολύ αξιόλογους επιστήμονες και δεν εμφανίστηκε κανείς τους να καταθέσει τις απόψεις τους. Αντί αυτού επιδίωξαν την αντιπαράθεση που διχάζει το χώρο.
Όταν άκουσα σε μία συνάντηση της επιτροπής χορού της ΠΟΕ στη Θεσ/νίκη, τις εισηγήσεις της ομάδας του Παρυάρδη, πήρα τηλέφωνο τον τότε Πρόεδρο τηςΠΟΕ κ. Χρ. Τοπαλίδη και του επισήμανα το πρόβλημα που πάει να δημιουργηθεί και έπρεπε να λυθεί από το δευτεροβάθμιο όργανο των Ποντίων πριν πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Παρά τα άλλα δύο τηλεφωνήματα που ακολούθησαν από μέρους μου να συναντηθούμε στη Λάρισα δεν κατέστη δυνατή η συνάντηση.
Εμείς οπισ’ θα κλώσκουμες σ’ εκείνα τα στερέας τ’ εγνώριμα, τα έμορφα τα παντολαλεμένα. ξαν’ με τ’ αληγορόπλεα καράβια αρματωμένα τραντέλλενοι, δρακέλλενοι και δρακελλενοπούλεα.
.
Στον ελλαδικό χώρο η ποντιακή ποίηση αναπτύχθηκε και πήρε λόγιες μορφές ιδιαιτέρως σημαντικές. Είχε εξαιρετικούς εκπροσώπους, όπως φυσικά και πολύ ενδιαφέροντες λαϊκούς ποιητές. Ο νεότερος από τους εκπροσώπους της ποιοτικής ποίησης είναι ο Κώστας Διαμαντίδης, που ανηκει στη δεύτερη προσφυγική γενιά.
Ο κορυφαίος της πρώτης γενιάς των προσφύγων ήταν ο Ηλίας Τσιρκινίδης. Χαρακτηριστικό δείγμα της ποίησής του είναι το παρακάτω:
Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ένας από τους πλέον ταλαντούχους έλληνες τραγουδοποιούς, έφυγε από τη ζωή.
Διαβάστε το παλιό μας αφιέρωμα στον δικό μας Παύλο,
πατώντας κλικΕΔΩ
Το επόμενο κείμενο-αφιέρωμα στο μεγάλο απόντα, αποτελεί τη συμβολή της www.presspublica.gr/
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ’ αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή.
Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».
είμαστε εμείς οι πρόσφυγες στου κόσμου αυτού,την άκρη
κάθε φορά: είμαστε εμείς, ενός παιδιού το Δάκρυ
στη βάρκα που την γύρισε, είμαστε εμείς, το Κύμα
στο πτώμα που το ξέβρασε της θάλασσας,το θύμα
εμείς είμαστε ανέκαθεν του κάθε Φόνου οι θύτες
στην κάθε μας την εκπνοή, που βγαίνει απ’τις Μύτες
εμείς Φονιάδες , φόνισσες, εμείς και σκοτωμένοι
μέσα στη θάλασσα, βαθιά, εμείς και οι Πνιγμένοι
κι έτσι καθώς πεθαίνουμε, στην κάθε μέρας Δάκρυ
εμείς ανασταινόμαστε σ’αυτής της γης την άκρη
σ’ενα χαμόγελο μωρού, σ’ενα παιδί που παίζει
στη μανα που στρωσε ξανά, μάντηλο στο τραπέζι
σε κάθε μας Παράδεισο σε κάθε Κόλαση μας ‘
στο μέσα μας το Όνειρο και στη Μικρή ζωή μας…
Σκεφτόμασταν πώς να τιμήσουμε και εμείς από το αριστεροποντιακό μας μετερίζι την επέτειο του ενός έτους εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και ενώ σπάζαμε κυριολεκτικά το κεφάλι μας, μας ήρθε από ένα καλό φίλο ως απρόσμενη πρόταση ένα ποίημα, που έγραψε ο Γιάννης Αποστολίδης, έργα του οποίου –πεζά και έμμετρα– πολλάκις φιλοξενήσαμε.
Το ποίημα τιτλοφορείται «Εριώλη«.
Εριώλη λέγονταν στην αρχαία Ελλάδα η θύελλα και ότι οι Παρμένες Ζωές είναι οι αυτόχειρες της κρίσης… Εριώλη θα πρέπει να είναι στο εξής το ποιητικό όνομα της κρίσης, νομίζω (λέει Αποστολίδης) ταιριάζει.
Η Εριώλη είναι στο ποίημα η χωρισμένη γυναίκα του μαγαζάτορα – το γάμο διέλυσε η κρίση, αλλά η αγάπη μένει..
ΕΡΙΩΛΗ
Το μαγαζάκι, που κλειστό το κυνηγούσαν όλοι,
Προμηθευτές, λογαριασμοί και κατασχέσεις ΙΚΑ,
Σωρό στο πάτωμα χαρτιά, κι ανάμεσά τους βρήκα
Σε σκονισμένο φάκελο το γράμμα σου, Εριώλη. Συνέχεια →
«Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» από τον Ποντιακό Σύλλογο «Αλέξανδρος Υψηλάντης»
Ο Μορφωτικός Ποντιακός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης» προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου στις φετινές εκδηλώσεις «Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Αυγούστου 2015 στις 9:30 μ.μ., στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας.
Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα συμμετέχουν οι:
Σάββατο 15 Αυγούστου 2014
– Γιώτης Γαβριηλίδης, τραγούδι
– Παναγιώτης Ασλανίδης, λύρα
– Βασίλης Τοπαλίδης, τραγούδι
– Αλέξανδρος Αλχαζίδης, λύρα
Στο «ποίημα» Ιθάκη, ο Καβάφης υποστήριζε ότι τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, «τον άγριο Πoσειδώνα» (από που κι ως που άγριος εκείνος ο ωραίος, ήρεμος και δυνατός θεός στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών;) δεν τους συναντάς στον δρόμο σου αν δεν τους κουβαλάς μέσα σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Ήταν μία από εκείνες τις παγωμένες και θαμπές μέρες που ξημέρωνε ο Θεός του Βορρά στο λαό του Λένινγκραντ. Έτος 1938. Τα μάτια μου είχε αυλακώσει ο χρόνος και τα γεγονότα που σφράγισε μέσα τους. Κοίταξα τα χέρια μου. Γυμνές, άδειες επιφάνειες από σκασμένο δέρμα με αχνά σημάδια καμπυλωτών και ίσιων γραμμών. Άραγε ήταν δυνατό εκείνα να προέβλεπαν τη μοίρα; Μου ήταν αδύνατο να κάνω παραπέρα συνειρμούς. Ένα κενό έφραζε κάθε μου σκέψη και το βλέμμα μου…
Αλήθεια! Πόσο το είχα βαρεθεί αυτό το αναθεματισμένο μίζερο βλέμμα. Το τρομαγμένο και καχύποπτο. Αυτό που έκρυβε καλά την ετοιμότητά του να παραιτηθεί από αδυναμία και μόνο. Η ελπίδα ήταν μια έννοια που πάντα μια γλυκιά ειρωνεία τη συνόδευε. Στεκόμουν στην ουρά έξω απ’ τις φυλακές. Δεν ξέρω πόση ώρα… Από συνήθεια, είχα ξεχάσει πως μετρούσε ο χρόνος πια. Βρισκόμουν αδιάφορα και μουδιασμένα στην αναμονή. Αργούσε να έρθει η σειρά μου. Μόνο αυτό μέτραγε πια.
Η αντίληψη των ποντίων για τον κάτω κόσμο είναι επηρεασμένη από την αρχαιότητα και τον χριστιανισμό σε ένα συνταίριασμα. Η κοσμοθεωρία τους έχει στοιχεία αρχαιοελληνικά, είναι ο Άδης των αρχαίων με όλα τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ο τόπος κολασμού στον χριστιανισμό και την λαϊκή φαντασία. Οι πόντιοι διατηρούν μια παράδοση που ανάγεται στον όμηρο και ο κάτω κόσμος απηχεί την αρχαία παγανιστική μυθολογία για τον Άδη. Παράλληλα όμως υπάρχουν και οι αφηγήσεις των συναξαριστών και οι παραστάσεις του Άδη στις εκκλησίες που δημιούργησαν στον λαό την αντίληψη ότι είναι ένας τόπος φοβερός με μαρτύρια και βασάνους.
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αρμάντ Ντ’ Ανγκούρ Βρετανού ελληνιστή, καθηγητή στο Jesus College της Οξφόρδης, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του BBC και παρουσιάζει γνωστά πράγματα, έκανε έξαλλους διάφορους Νεοέλληνες. Ο τίτλος του άρθρου είναι «Πόσοι από τους ελληνικούς μύθους είναι αληθινοί;» (How many Greek legends were really true?)
.
Το άρθρο είναι χρήσιμο μόνον όσον αφορά την αυτογνωσία μας, και κυρίως για δύο λόγους:
–γιατί δείχνει ότι η οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει μια μεγάλη ανασφάλεια στον ελληνικό πληθυσμό που υπεραναπληρώνεται μόνο με την επιβεβαίωση της εθνικής υπεροχής (των αρχαίων, βεβαίως βεβαίως, που για άλλη μια φορά σώζουν τους νέους ) και
–γιατί φανερώνει τη βλακεία που υπάρχει σ’ ένα μέρος των Νεοελλήνων (ελπίζουμε μικρό) υπό το κάλυμμα της «πατριδολαγνείας». Για άλλη μια φορά ο Μπρεχτ είναι επίκαιρος: «Αγάπη για την πατρίδα μίσος για τους πατριδολάτρες«…
Ας διαβάσουμε τα επίμαχα σημεία του «αιρετικού» άρθρου:
Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Η ΠΠΣΠ ήταν η παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ) στα πανεπιστήμια.
Τα τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στην δισκογραφική έκδοση «Τα τραγούδια του μεγάλου σηκωμού».
Οι Έλληνες που έφτασαν στην Ελλάδα μετά τη σοβιετική κατάρρευση -κουβαλώντας μια εκπληκτικη ιστορική εμπειρία που τα είχε όλα- δεν ήταν ιδιαιτέρως τυχεροί.
Ελάχιστοι από τους Ελλαδίτες γνώριζαν την ιστορία τους και δύσκολα έγιναν αποδεκτοί στο ομοεθνές περιβάλλον. Ακόμα και οι προερχόμενοι από τους Πόντιους πρόσφυγες του 1922 τους είδαν με επιφύλαξη και τους αντιμετώπισαν ως «ρωσοπόντιους».
Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα τους περιθωριοποίησε ηθικά ως «ελληνοποιημένους» και σήμερα αποστέρησε από τους γέροντες την ελάχιστη αποζημίωση που τους έδινε ως πενιχρή σύνταξη, οδηγώντας τους στην εξαθλίωση και στο θάνατο.
Κι όμως, ο πληθυσμός αυτός κουβαλούσε μια μεγάλη ιστορική εμπειρία και μια πλούσια πολιτιστική καλλιέργεια. Στάθηκε στα πόδια του, προσπάθησε να αποκατασταθεί με τις δικές του δυνάμεις και να αποδείξει στην ομοεθνή κοινωνία την πραγματική αξία που είχε.
Αφορμή για τούτο το σημείωμα είναι δύο εξαιρετικές μουσικοί -υψηλής ποιότητας και ευαισθησίας- από την πρώην Σοβιετική Ένωση: η Αλμπίνα Ζαχαριάδου από το Βατούμι και η Μήδεια Χουρσουλίδουαπό την Τσάλκα.
Ο χώρος όπου εκφράζονται καλλιτεχνικά είναι το »Αίτιον», Τζιραίων 8-10, κοντα στο σταθμό του μετρό στην Ακρόπολη… Όπως διαβάζουμε στην ανακοίνωσή τους: » Το Σάββατο 14 Ιουνίου, στο Πολυχώρο «Αίτιον», στις 22.οο μαζί με θα παίξουμε το τελευταίο μας λά’ι’β για να κλείσουμε την σεζόν! Θα σας περιμένουμε με χαρά!»
Ένας καλός παλιός φίλος ο ALLU FUN MARX δεν είναι πια μαζί μας. Στις 5 του Γενάρη ανέβασε το τελευταίο του κείμενο στη σελίδα του που έφερε τον τίτλο: ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA (by Allu Fun Marx)…. Το τελευταίο τουίτισμα έγινε στις 6-1-2014….. Δήλωνε «Ανερυθρίαστα κόκκινος» και τραγουδούσε στο τουίτερ: {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} …
Εκτός από το χιούμορ, την ευρυμάθεια, την καλοσύνη και τη διάθεση για ζωή ο ALLU FUN MARX είχε και εξαιρετικά χόμπι. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τον οδήγησε στο να μαζέψει πάρα πολλές εκδοχές της Μισιρλούς, που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο… και μας καλεί με το δικό του τρόπο: «Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες. Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.» Είναι καταπληκτικές οι σχετικές σελίδες http://afmarxtest.blogspot.gr/ και http://4misirlou.blogspot.gr/. Είναι η απόλαυση που μας χαρίζει ένας ευρηματικός και έξυπνος άνθρωπος που εντελώς φυσιολογικά αφήνει πίσω του κάτι! Εμείς, τότε που άρχισε τη συλλογή του είχαμε αφιερώσει μια ανάρτηση: «misirlou-pedia : Μια συλλογή γεμάτη … Μισιρλούδες!«
Στέφανος Παπαδόπουλος: Βραβείο Ποίησης Jeanette Haien Ballard Writer’s Prize,
Είπε σε συνέντευξή του ο ελληνοαμερικανός ποιητής Στέφανος Παπαδόπουλος: «Η τελευταία μου ποιητική συλλογή, «Η Μαύρη Θάλασσα», εστιάζει αποκλειστικά στους Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προηγούμενά μου, ένα βιβλίο με «σονέτα» που εξερευνά τα όσα υπέφεραν οι πρόγονοί μου. Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στη Σαμψούντα και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τις δοκιμασίες των Ποντίων. Ο πατέρας μου (NONDA 1922-2005), που ήταν από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα στο μεταπολεμικό Παρίσι, ποτέ δεν ξέχασε την ποντιακή του ταυτότητα. Με ενθουσίασε η ιδέα της «κληρονομημένης μνήμης» και αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με συνέδεε τόσο ισχυρά με μέρη και ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω ποιήματα που φαντάζονταν «φωνές» από το παρελθόν να αφηγούνται τις ιστορίες τους, όλα μέσα στο πλαίσιο της φρίκης που ακολούθησε μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης. Τότε, μη έχοντας μια καθαρή εικόνα του πώς έμοιαζε το τοπίο και νιώθοντας ψεύτης, πήρα τη μηχανή μου, ξεκίνησα από την Αθήνα και διέσχισα όλη την Ανατολία και τη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Εξερεύνησα παλιά ελληνικά χωριά, τη γενέτειρα του παππού μου, τα βουνά, την ακτή. Απλά έβλεπα και άκουγα. Καμιά φορά ένιωθα πως η ποίηση είναι ο τρόπος μου για να διατηρώ την παιδική μου ηλικία, να διατηρώ εκείνες τις μνήμες χωρίς την παραλυτική επίδραση της νοσταλγίας....»
«πριν εβγαίνει η ψ’ην του Μάο Τσε Τουνγκ είπεν σο μιλλέτ τρία φοράς εγώ πάω,
Μάο, πάω, τσάο»
Tου Κωστή Δρυγιαννάκη
Μια ιδιαίτερα εντυπωσιακή περίπτωση στον ποντιακό χώρο υπήρξε ο λυράρης και τραγουδιστής Γιάννης «Τσανάκαλης» Βλασταρίδης (1931 – 2001). Ο Τσανάκαλης, παράλληλα με τις ηχογραφήσεις του που κινούνταν στα αποδεκτά πλαίσια του παραδοσιακού ή του νέου ποντιακού τραγουδιού, έκανε και άλλα ανοίγματα όπως το προκείμενο που, τότε τουλάχιστον, εδράζονταν στο χιούμορ. Ο ίδιος μάλιστα το θέτει ακριβώς έτσι στο δίσκο του International Τσανάκαλης (Vasipap, 1981). Σήμερα όμως, με τα νέα δεδομένα που έχουν δημιουργηθεί από τις μόδες των ethnic και των world fusion, αλλά ακόμη και από την απλή αύξηση της επικοινωνίας, τα χιουμοριστικά αυτά ανοίγματα του ’80 λειτουργούν με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο.
Χαρακτηριστικό το «κινέζικο» κομμάτι Μπρους Λη που παραθέτουμε εδώ. Η απόδοση μιας πεντάτονης σινικής μελωδίας από ποντιακή λύρα πάνω σε ρυθμό που θυμίζει τανγκό είναι εξ ορισμού μορφή διαπολιτισμικής σύντηξης, αλλά αυτό που της δίνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι πώς πρόκειται για μια σύντηξη πραγματοποιημένη εκ των έσω, κι όχι από κάποιον τρίτο, αλλότριο παραγωγό. Είναι ακριβώς ο τρόπος με τον οποίο ο ένας πολιτισμός αντιλαμβάνεται τον άλλον, μέσα από τις υπερβολές της προπαγάνδας, των μέσων ενημέρωσης και της βιομηχανίας του θεάματος, και τον μετασχηματίζει σε κάτι πολύ αυθεντικό χωρίς ενδοιασμούς για την προσωπική του ταυτότητα, χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας και χωρίς αγκυλώσεις σε στερεότυπα.
Αρχή το ήμισυ, ήμισυ το έτερον τον είπαν ξένο αλλά αυτός ήταν τεμέτερον πυρρίχιος χορός μετά απο νικητήριο στην Πίνδο ήρωας και αντάρτης στον εμφύλιο τους είχε φέρει δώρο τον πολιτισμό του που ακούστηκε σαν μουσική απ’το προσφυγικό του εκεί κλεισμένος γιατί ήταν ένας ξένος και ο ξένος έγινε αδερφός και ο αδερφός μας ξένος είναι η Οδύσσεια απ’του πλοίου την καρίνα ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα
Γιος του Βασίλη Βασιλειάδη, Έλληνα από την Τραπεζούντα και της Πολίνας Άντοβνα Βίλγκεμσον, εσθονικής καταγωγής, ο Αριστείδης Βασιλειάδης, που αργότερα αυτοονομάστηκε Άρης Αλεξάνδρου, γεννημένος το 1922 στο Λένινγκραντ (Aγία Πετρούπολη), ήρθε με τους γονείς του το 1928 και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη, και λίγο αργότερα στην Αθήνα.
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Το επόμενο κείμενο-αφιέρωμα στο μεγάλο απόντα, αποτελεί τη συμβολή της www.presspublica.gr/
Ο Μορφωτικός Ποντιακός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης» προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου στις φετινές εκδηλώσεις «Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Αυγούστου 2015 στις 9:30 μ.μ., στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας.
Στο «ποίημα» 
Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Εκτός από το χιούμορ, την ευρυμάθεια, την καλοσύνη και τη διάθεση για ζωή ο ALLU FUN MARX είχε και εξαιρετικά χόμπι. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τον οδήγησε στο να μαζέψει πάρα πολλές εκδοχές της Μισιρλούς, που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο… και μας καλεί με το δικό του τρόπο: «Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες. Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.» Είναι καταπληκτικές οι σχετικές σελίδες 
…..όπου ο χορός θα είναι ντυμένος ποντιακώς και θα χορεύει αναλόγως!
Πόντος και Αριστερά 
