Mνημείο για τη Γενοκτονία στο Εσεντουκί της Νότιας Ρωσίας…

Ένα μεγαλοπρεπές μνημείο για τον Πόντο κοσμεί από τον Μάη του 2019 την πόλη του Εσεντουί. Μια πόλη ππου ανήκει στη Βόρεια Οσετία της Ρωσικής Ομοσπονδίας που αποτέλεσε σταθμό για δεκάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου από τον 19ο αιώνα. 

 

-Σοβιετική επαναστατική τέχνη

Ως γνωστόν, μετά την επικράτηση της Επανάστασης στη Ρωσία, άνθησαν οι πρωτοποριακές τέχνες.

Μαζί άνθισαν και οι ιδέες  και οι προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και όλα όσα δεινά ταλάνιζαν έως τότε το ανθρώπινο γένος.

Τη σημερινή μας ανάρτηση θα  την αφιερώσουμε στην ερωτική  μετεπαναστική τέχνη, όπως μας τη θύμισε το καλό ιστολόγιο  Hit&Run…. 

-Ένας Ερμής από τη Σεβάστεια του Πόντου

Μαρμάρινη κεφαλή του Ερμή 2.000 ετών

«Μία μαρμάρινη κεφαλή του θεού Ερμή, 2.000 ετών, κατασχέθηκε στην Τουρκία στο πλαίσιο επιχείρησης των αρχών για την εξάρθρωση κυκλώματος αρχαιοκαπηλίας.

Εντοπίστηκαν και κατασχέθηκαν, επίσης, τρία δαχτυλίδια, μία ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα, νομίσματα, ιστορικά βιβλία και αρκετά άλλα πολύτιμα αντικείμενα.

Σύμφωνα με τουρκικά μέσα ενημέρωσης, τρεις μήνες προετοίμαζαν οι αρχές την επιχείρηση και πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησαν εφόδους σε σπίτια, σε διάφορες επαρχίες της χώρας.

-Τι κρίμα να φεύγουν οι καλύτεροι;

Ένας καλός παλιός φίλος ο  ALLU FUN MARX δεν είναι πια μαζί μας. Στις 5 του Γενάρη ανέβασε το τελευταίο του κείμενο στη σελίδα του που έφερε τον τίτλο: ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA (by Allu Fun Marx)….   Το τελευταίο τουίτισμα έγινε στις 6-1-2014….. Δήλωνε «Ανερυθρίαστα κόκκινος» και τραγουδούσε στο τουίτερ:  {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} …

Εκτός από το χιούμορ, την ευρυμάθεια, την καλοσύνη και τη διάθεση για ζωή ο ALLU FUN MARX είχε και εξαιρετικά χόμπι. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τον οδήγησε στο να μαζέψει πάρα πολλές εκδοχές της Μισιρλούς, που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο… και μας καλεί με το δικό του τρόπο: «Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες. Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.» Είναι καταπληκτικές οι σχετικές σελίδες http://afmarxtest.blogspot.gr/ και http://4misirlou.blogspot.gr/. Είναι η απόλαυση που μας χαρίζει ένας ευρηματικός και έξυπνος άνθρωπος που εντελώς φυσιολογικά αφήνει πίσω του κάτι! Εμείς, τότε που άρχισε τη συλλογή του είχαμε αφιερώσει μια ανάρτηση: «misirlou-pedia : Μια συλλογή γεμάτη … Μισιρλούδες!«

Εν Πόντω-Συμβολή στη Μνήμη

Την Τρίτη 8 Απριλίου 2014 και ώρα 20:00 εγκαινιάζεται στο Κεντρικό κτήριο του Μουσείου Μπενάκη, έκθεση επιστολικών δελταρίων, εγγράφων κλπ με θέμα τη ζωή των Ελλήνων της περιοχής του Πόντου, το διάστημα 1890-1920, τα οποία προέρχονται από την συλλογή του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη.

Πρόκειται για μία συλλογή, που συγκροτήθηκε μετά από επίμονες και επίπονες προσπάθειες είκοσι ετών.

Η έκθεση πρωτίστως είναι μια συμβολή στην Μνήμη, σε καιρούς που η Μνήμη στηρίζει την ζωή και δίνει νέες προοπτικές. Βεβαίως και μια συμβολή στην ιστορική έρευνα και την αισθητική.
Ζούμε μια “ανιστόρητη” πραγματικότητα με τις οθόνες να στάζουν διαστρέβλωση και τους τροϊκανούς υποτακτικούς να κηρύσσουν το τέλος της ιστορίας. Βλέπουμε τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες. Βεβαιότητες που τάχα μας χάριζε αφ’ ενός η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία ή η αμήχανη ιδεολογικοποίηση των ιστορικών γεγονότων και αφ’ ετέρου εκείνα τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο  που έπιαναν την σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο πάντα τρόπο από τη ζωή μας που τα επένδυαν με έναν «εθνικό» μανδύα. Και οι δύο αυτές προσεγγίσεις υποβαθμίζουν την ιστορική εμπειρία, όχι μόνον των Ποντίων αλλά και γενικότερα, των Ελλήνων της Ανατολής αφήνοντας χώρο σε εθνικιστικές απόψεις.
Όλα αυτά τα   μικρά κομμάτια ενός πολιτισμικού μωσαϊκού εκείνου του μεταίχμιου Ανατολής και Δύσης έχουν ξεχωριστές πληροφορίες αλλά και μια συμπυκνωμένη δύναμη, την δύναμη της συνέχειας και ίσως θα μπορούσαν  να αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστών διαπραγματεύσεων ή και ανατροπών για τα μέχρι σήμερα επιφαινόμενα.
Οι μνήμες μπορεί να περιπλανώνται όμως επιμένουν και έχουν έναν δικό τους τρόπο να αντιστέκονται.
Άλλωστε όπως λέει και ο Μίλαν Κούντερα «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη»

Μουσείο Μπενάκη Κεντρικό κτήριο – Κουμπάρη 1

Εγκαίνια: Τρίτη 8 Απριλίου 2014, ώρα 20:00

Διάρκεια έκθεσης : 9 Απριλίου – 25 Μαΐου 2014

http://www.benaki.gr/index.asp?lang=gr&id=202020001&sid=1452

 

 

-Καλό ταξίδι Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη

ΕΦΥΓΕ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ, ΒΙΚΤΩΡ ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΙΔΗΣ

23ΔευτέραΔεκ 2013

Posted by Z.E.D in ΠΟΝΤΟΣ, ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Ο Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης (δεξιά) με τον άλλο Μεγάλο του Ελληνισμού, Οδυσσέα Δημητριάδη

Είχε χαρακτηριστεί «ποιητής» της αρχαιολογίας, ο άνθρωπος που περπάτησε στα «βήματα» του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Κεντρική Ασία, ένας «ήρωας» του Ποντιακού Ελληνισμού.
Πέθανε τα ξημερώματα, στη Μόσχα, σε ηλικία 84 χρόνων, ο διαπρεπής, ελληνικής καταγωγής, αρχαιολόγος Βίκτωρ Σαρηγιαννίδης.

-Ο νόστος της χαμένης γλώσσας

Dilek Winchester, Ο νόστος της χαμένης γλώσσας, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

Της Βασιλίκας Σαριλάκη

Η έκθεση της Dilek Winchester που παρουσιάζει το ΕΜΣΤ, σε επιμέλεια Άννας Καφέτση, είναι μια συμβολική προσπάθεια επούλωσης ενός παλιού τραύματος. Αναφέρεται στην πολυπολιτισμικότητα της γλώσσας, την ανάγκη να παραμείνει ελεύθερη και τα δεινά που προκαλεί η λαθροχειρία της. Μαθήματα που χρειάζονται και σε μάς, οι οποίοι παρότι διαθέτουμε μια τόσο αρχαία και φιλοσοφική γλώσσα, συχνά κάποιοι προσπαθούν την ..αναμορφώσουν με βάναυσο τρόπο.

-Παρατηρώντας την «Αριστερά» του Λάγιου

                                                                       της Σάρας Χαλκίδη

Τέλος Ιούλη και η κοσμική Νάουσα της Πάρου προσπαθεί με δυσκολία να πάρει το  ξένοιαστο καλοκαιρινό της χρώμα. Τα βήματα μας, μας οδηγούν στην αίθουσα τέχνης  «Άγιος Αθανάσιος» όπου η έκθεση γλυπτών του  Δημήτρη Λάγιου με τίτλο Κάτω από το ηφαίστειο ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία .

H ζωή κάτω από το ηφαίστειο δεν είναι εύκολη.  Είναι ζωή με αγωνία και φόβο. Σημεία των καιρών μας;

Ο καλλιτέχνης εκθέτει περί τα δεκαπέντε  κεραμικά  γλυπτά, στη πλειοψηφία τους  ανθρωπομορφικά.  Με σκωπτική μάλλον διάθεση, αφήνει τον παρατηρητή να αναρωτηθεί και να προβληματιστεί σε ζητήματα εξουσίας πολιτικής ή άλλης προέλευσης.

Όπως ήταν φυσικό η «Αριστερά»  τραβάει τη προσοχή μας. Η μορφή του άνδρα, με την οποία ο γλύπτης παρουσιάζει την Αριστερά σηκώνει πολύ σκέψη:

Δυσανάλογα μεγάλο το χέρι της καρδιάς, σηκώνεται ψηλά και μια τεράστια γροθιά δηλώνει την ένταση και τη δύναμη του αγώνα της. Γυμνό και τεταμένο το οστεώδες στέρνο κυριαρχεί με τις διαστάσεις του στο κορμό. Οι σκληρές γραμμές του μαρτυρούν σωματική ταλαιπωρία αλλά και το πάθος της ψυχής που πάσχει να μεταδώσει  τη φόρτιση της. Ο κορμός πατά γερά στη γη, δεν μοιάζει να ταλαντεύεται, να έχει αμφιβολίες. Τα λίγα ρούχα δεν μαρτυρούν επιτήδευση ή πλούτο. Το πρόσωπο σκαμμένο, τα μάτια τεράστια  με βάθος. Ματιά με έννοια κι αγωνία. Μια άδολη απορία σκιάζει το ύφος τους. Τα μήλα του προσώπου έντονα αφήνουν το στόμα να βγάλει δυνατή φωνή, φωνή διαμαρτυρίας. Όμως κάτι του λείπει. Του λείπει το ένα χέρι, χέρι απαραίτητο για τη δημιουργία.

Σε ένα δεύτερο γλυπτό ένας άνδρας κουβαλάει στη πλάτη ένα τεράστιο αυτί.  Οι Έλληνες  μιλάμε πολύ κι ακούμε ελάχιστα, σχολιάζει ο γλύπτης.

-Μια παράσταση για την προσφυγιά στην Κατερίνη

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ, ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

(ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΟΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΙΟΥΛΙΟΥ, 9.30 μ.μ.)

του Αντώνη Κάλφα

Στο βιβλίο μας «Λογοτεχνικές εκδόσεις, μαρτυρίες και αφηγήσεις στην Πιερία (1918-2010)» που εξέδωσε ο Δήμος Κατερίνης (2011) καταγράψαμε δεκαπέντε τίτλους που αποτελούν μαρτυρίες και απομνημονεύματα γύρω από την μικρασιατική καταστροφή και τις δυσκολίες της εγκατάστασης στην νέα πατρίδα κατά τον μεσοπόλεμο, δηλωτικό και της έντονης παρουσίας των προσφύγων από τον Πόντο στην Κατερίνη και την περιοχή της.

Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα ονόματα:  Δεληγιαννίδης Γ. Νικόλαος (1900, Φάτσα Πόντου-1985, Κατερίνη), Δεληγιαννίδης Θεοφάνης ([1900] Ίσκιλη/Έρπαας Μ. Ασίας- 1979, Κατερίνη), Ελευθεριάδης Ελευθ. Ε. (1910, Λαραχανή Ματσούκας Πόντου-1988, Κατερίνη), Κανταρτζής Ι. Σάββας (1900, Κοτύωρα/Ορντού Πόντου-1985, Κατερίνη) και Χαλκίδης Ευθ. Θεόφιλος (1900, Φάτσα Πόντου-1985, Κατερίνη).

Τα λέω αυτά γιατί η πολύ καλή και συναισθηματικά-πολιτικά επίκαιρη παράσταση που θα δούμε στο Δίον την Παρασκευή στηρίζεται ακριβώς στις μαρτυρίες προσφύγων, αντλημένες από το πολύτιμο τρίτομο βιβλίο της αξέχαστης Έλλης Παπαδημητρίου «Κοινός λόγος», αφηγήσεις δηλαδή, σύντομες και ουσιαστικές, των ίδιων των εμπλεκομένων.

Ξαναγυρίζουμε στην παράσταση. Στην εφημερίδα Εποχή (23 Ιουνίου 2013) ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος εξηγεί πως και σήμερα, το θέμα του πρόσφυγα και του μετανάστη είναι πάλι επίκαιρο, το ζούμε καθημερινά με ένταση και αγριότητα: «Ένα σοβαρό ποσοστό συμπατριωτών μας αντιμετωπίζει τον ξένο, πρόσφυγα ή μετανάστη, με μεγάλη εχθρότητα. Και δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους ή τους φίλα προσκείμενους στη Χρυσή Αυγή. Αλλά τι να λέμε τώρα! Εδώ η ελληνική κοινωνία αντιμετώπισε με εχθρότητα τα κύματα Ελλήνων προσφύγων που ήρθαν από το ’22 και μετά, από την Μικρασία, την Ανατολή και τον Πόντο. Που ήταν Έλληνες, ομοαίματοι αδελφοί!»

-Η Αθήνα του 12ου αι. Ένας παράξενος κόσμος…..

Ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα αλιεύσαμε στο διαδίκτυο και σας το προτείνουμε

Η Αθήνα του 12ου αι. μέσα από τα μάτια του Μιχαήλ Χωνιάτη Ακομινάτου

.

Tης Καίτης Βασιλάκου

http://ketivasilakou.blogspot.gr/2013/02/12.html

.

Ο Μιχαήλ Χωνιάτης ή Ακομινάτος γεννήθηκε περίπου το 1138 στις Χώνες της Φρυγίας (σ.τ.Π&Α: Μικρά Ασία). Νεαρός ακόμα πήγε στην Κωνσταντινούπολη όπου μορφώθηκε στην κλασική παιδεία Το 1175 χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και το 1182 έγινε μητροπολίτης Αθηνών.

.

Έρχεται λοιπόν στην Αθήνα ανύποπτος ο νεοχειροτονηθείς Μιχαήλ, αρχαιομαθής και λάτρης του ελληνικού πολιτισμού, με πολλή χαρά και πολύ ενθουσιασμό που θα είναι τώρα ο μητροπολίτης μιας τόσο ένδοξης  πόλης που γέννησε τα γράμματα και τον πολιτισμό και φώτισε την Οικουμένη. Με τέτοιες γλυκές προσδοκίες κατεβαίνει στην Αθήνα ο λόγιος από τη Μικρά Ασία.

.

Εγκαθίσταται στο κτήριο της Επισκοπής, στην Ακρόπολη, εκεί που βρίσκεται και ο καθεδρικός ναός της Παρθένου Μαρίας, και με την ευκαιρία της ενθρόνισής του εκφωνεί ένα θερμότατο λόγο στους Αθηναίους που μαζεύτηκαν στον Παρθενώνα για να τον ακούσουν.

.

Στο λόγο αυτό υπενθυμίζει στους Αθηναίους την παλιά δόξα της πόλης τους και εκφράζει την πεποίθησή του ότι η γενεαλογική συνέχεια από την αρχαιότητα ως εκείνη τη στιγμή δεν έχει διακοπεί. Τους συμβουλεύει  να συνεχίσουν τον ευγενικό τρόπο ζωής των προγόνων τους και τους φέρνει ως παράδειγμα τον Αριστείδη, τον Περικλή, τον Θεμιστοκλή και άλλους σπουδαίους Αθηναίους.

.

Μετά την ομιλία του πρέπει να υποθέσουμε ότι αποσύρθηκε στην Επισκοπή πολύ ευχαριστημένος και ότι ξεκίνησε με ζήλο την αποστολή του. Πολύ σύντομα όμως βγήκε από τις αυταπάτες του. Ο ενθουσιασμός του έσβησε και τον διαδέχθηκε μια βαθιά απογοήτευση.

.

-Ένα νέο περιοδικό που ίσως τα πάει πολύ καλύτερα….

Πριν από 2χρόνια περίπου ξεκίνησε μια συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ακηδεμόνευτου και ανοιχτού περιοδικού. Αυτό που τελικά έγινε ( Ο Λόγιος Ερμής) καπελώθηκε πλήρως και αυταρχικά  με ένα συμπλεγματικό τρόπο, και για το οποίο τότε είχαμε προειδοποιήσει: «Πάντως οι κίνδυνοι  να εξωκοίλει  το εγχείρημα είναι πολλοί. Επικρέμαται η απειλή στο περιοδικό, να χρησιμοποιηθεί η ιστορία και οι κοινωνικές επιστήμες με λαϊκιστικό τρόπο. Θα μπορούσε, ακόμα χειρότερα, να λάβει εμφυλιοπολεμικό προσανατολισμό, κάτι που ευνοούν οι πονηροί καιροί που ζούμε. Δυστυχώς ο βολικός φανατισμός χαρακτηρίζει την εποχή μας, επιφέρει αποκλεισμούς, “μπετονάρει” τον οποιοδήποτε χώρο και εξασφαλίζει την κηδεμονία από τίνες….»

Τώρα βλέπει το φώς ένα νέο περιοδικό υπό τον ευρηματικό τίτλο «Παράβαση»,  που έχει πολύ περισσότερα εχέγγυα να αποτελέσει αυτό που τότε είχαν ονειρευτεί πολλοί και το είχαμε περιγράψει ως εξής: «Μια παλιά ιδέα που γεννήθηκε από την κοινή διαπίστωση (από τη σημιτική εποχή) ότι ο χώρος των κοινωνικών επιστημών κυριαρχείται από μειοψηφικές ομάδες φονταμενταλιστών, που κολλημένες στην εξουσία με πρόσχημα τον “αντιεθνικισμό”, έχουν επιβάλλει έναν ιδιότυπο αποκλεισμό όσων θεωρούν διαφορετικούς, τους οποίους και συμπεριέλαβαν στις αυθαίρετες Μαύρες Λίστες τους….

Φυσικά τα κέρδη τους ήταν (και είναι) πολλά! Εκτός από την προνομιακή συνδιαλλαγή με την εξουσία, κερδίζουν θέσεις και αξιώματα αποκλειστικά λόγω αυτής της σχέσης, προσπορίζονται πόρους κ.λπ.

Στη δημιουργία αυτού του περιοδικού οδήγησε η ανάγκη να υπάρξει η δυνατότητα έκφρασης όσων έχουν αποκλειστεί, καθώς και η ανάγκη να  υπονομευτεί ο αυταρχικός και εξουσιαστικός  τρόπος με τον οποίο οι συγκεκριμένοι κύκλοι επιβάλλονται στο δημόσιο λόγο.»

Το νέο περιοδικό θα παρουσιαστεί την Τετάρτη το βράδυ στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57.

Το  Δελτίο Τύπου που έστειλαν οι εκδότες είναι το παρακάτω:

Παράβαση: Απείθεια προς τους νόμους  επισύρουσα την δέουσα ποινή.   Αλλά και ένα περιοδικό  για τον πολιτισμό και την πολιτική.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου,  ώρα 8.30 μ.μ.,  στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57,  καλλιτέχνες και διανοούμενοι, που έχουν ήδη  με διάφορους τρόπους δράσει κατά της βαρβαρότητας των  Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων, παρουσιάζουν μία  νέα  πρωτοβουλία τους: Πρόκειται για το τεύχος 0/1 του τετραμηνιαίου περιοδικού Παράβαση.

-Ένας αλλιώτικος Χριστός

(…..στο πνεύμα των ημερών…..)

.

επιμέλεια: Σάρα Χαλκίδη

.

Παρίσι 1878: O  Κropotkin επισκέπτεται το studio του Ρώσου γλύπτη   Mark Antokolski μαζί με τον συγγραφέα Ιβαν Τουργκενιεφ.

.

.

Kαι οι δύο είναι θαυμαστές του. Ο γλύπτης μόλις έχει ολοκληρώσει το άγαλμα του « Ο Χριστός ενώπιον του λαού».

«Είναι πασίγνωστη η εντυπωσιακή ομορφιά του αγάλματος του Χριστού– αναφέρει ο Κροπότκιν.

.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η ασυνήθιστη θλίψη στο πρόσωπο του Χριστού , καθώς στέκει μπροστά στον όχλο που κραυγάζει: «Σταύρωσον αυτόν!»

.

Συγχρόνως εντυπωσιάζει η δύναμη της μορφής του Χριστού ,ιδίως αν το δεις από πίσω , μοιάζει με υγιή, γεροδεμένο χωρικό δεμένο με σκοινιά.

 .

-Κοίταξε τον τώρα από πάνω , μου είπε ο Τουργκένιεφ. Θα δεις στο κεφάλι του μεγάλη δύναμη, μεγάλη απείθεια.

.

Και ο Τουργκένιεφ ζήτησε από τον Αντοκόλσκι μία σκάλα ,για να δω  το κεφάλι από πάνω. Ο Αντοκόλσκι φέρνει προσκόμματα , αλλά ο Τουργκένιεφ επέμεινε: Πρέπει να το δει είναι επαναστάτης. 

.

-«Πεθαίνω σα χώρα»

«Μισώ αυτή τη χώρα…Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν
δεν θα ‘χει μείνει τίποτα από μας…;»

Το έργο «Πεθαίνω σα Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, από το 1978 που πρωτοκυκλοφόρησε, έως σήμερα. Η βαθιά πίστη αυτού του ανθρώπου στη δύναμη «των λέξεων εν ζωή» δημιουργεί τη σύγχρονη, ύστατη ελπίδα σωτηρίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει τον ελάχιστο δείκτη ανάγνωσης και αναγνώρισης της πραγματικότητας του σήμερα, με παράλληλη ανάληψη των ευθυνών μας, επί της δράσης.

Η ομάδα Paracoon προσεγγίζει τα διαχρονικά έργα του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σα χώρα» και «Ανάθεση» μέσα από μια χοροθεατρική παράσταση όπου ηθοποιοί και χορευτές αφήνουν τη γλώσσα των λέξεων να ενωθεί με την γλώσσα του σώματος, ευαισθητοποιώντας το σύγχρονο άνθρωπο.

Η ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης και η ισοπέδωση της αξίας της ως τις μέρες μας, τόσο στη χώρα μας αλλά και σε όλον σχεδόν τον πλανήτη, δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο εφησυχασμού, καθησυχασμού και αναβλητικότητας.

Επιτρέψαμε οι λέξεις να χάσουν την δύναμή τους και την αξία τους και αυτό μοιραία μας οδήγησε στο να χάσουμε τον άνθρωπο και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μας παραδόθηκε προίκα, τι την κάναμε;

-Ήρθαν τα Χριστούγεννα της κατάρρευσης

«Ατώρα υείαν και ευλοϊαν και τ’ άλλα σ’ άλλο µίαν» (πρωτοδημοσιεύτηκε το 2011)

Αντιδρώντας στην πρωτοφανή  μελαγχολία των ημερών, σας ευχόμαστε καλές γιορτές με δύο φωτογραφίες με χριστουγεννιάτικες ευχές απ΄τη μαρτυρική Σαμψούντα  του δυτικού Πόντου για να θυμηθούμε ότι υπήρξαν χρόνια δίσεκτα, που όμως ξεπεράστηκαν με αγώνα και με σκληρή δουλειά….. Η πρώτη καρτ ποστάλ αφορά μια λιτανεία και η δεύτερη ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο με σχόλια της Έλσας Γαλανίδου-Μπαλφούσια….

-Τ. Σαλαπασίδης, «Μαύρη Θάλασσα» και άλλα…

Τέος (Ματθαίος)  Σαλαπασίδης, Μαύρη θάλασσα

«Είναι κι άλλα παιδιά στα παραγκάκια του Λονδίνου»
Νίκος Παππάς

Ατέλειωτη γύρους καβάλα στη νύχτα
Χάνω την αυγή σε κάθε μου χτύπημα
Χάνω τους φίλους σε κάποιο άλλο πρόσωπο
Χάνω τα ποτάμια στην ίδια θάλασσα
Και με βρίσκουν μόνο οι σπινθήρες
Που κερδίζουν οι οπλές της από τ’ άστρα
Σελήνη κτήνος των ιπποτών
Σμήνος πολικό πασιέντσα δυσανάγνωστη
Ρουμπίνι άρρωστο κατεβασμένο βλέφαρο φεγγαριού
Αφροί στο υγρό καπούλι της νύχτας πού με πάτε:
Και συ αγνή απλή κατάλευκη
Παρουσία που κράτησαν οι καθρέφτες
Αίμα των πιο ωχρών κι αναιμικών μου λογισμών
Βοήθα, Ιόλκη! Ω κυρά των λογισμών μου
Τα όπλα να κερδίσουν ένα βλέμμα μνήμης
Κι ας είναι μια ήττα μέσα στον άγριον άνεμο
Που γυρίζει τα φτερά των ολλαντέζικων μύλων.

-Μπορεί και να ναι η ποίηση που εγκαταστάθηκε στην πόλη

«Στην αρχή μιας άλλης εποχης.

«Μία άλλη πόλη, μία άλλη ζωή»

ή μήπως είναι εδώ και συμβαίνει τώρα; «…..

Με την ματιά του Πέτρου Μπ.

 

 

 

-ΜΠΟΡΙΣ ΒΙΑΝ (Boris Vian 1920 – 1959)

ΑΝ ΕΒΡΕΧΕ ΔΑΚΡΥΑ

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει μι’ αγάπη
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν βαραίνουν οι καρδιές

Σ’ ολόκληρη τη γη
Για ένα σαραντάμερο
Δάκρυα πικρά
Θα πνίγανε τους πύργους

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν γελάνε οι κακοί

Σ’ ολόκληρη τη γη
Με γκρίζα κύματα και κρύα
Δάκρυα πικρά
Το παρελθόν θα τάραζαν

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν σκοτώνουμε τις καθαρές καρδιές
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν χανόμαστε κάτω απ’ τα τείχη

Σ’ ολόκληρη τη γη
Θα γίνονταν κατακλυσμός
Από τα δάκρυα τα πικρά
Των δικαστών και των ενόχων

-Εγώ δεν είμαι ποιητής…

…Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι….

Από τον  : «ΠαραλληλοΓράφο»

-Ποιός θυμάται τον Φεντέρικο Γκαρθία Λόρκα;

.…Ένοιωθα πως θα με δολοφονούσαν.
Ψαχνανε τα καφενεία, τα νεκροταφεία,
τις εκκλησίες.

Ανοίγανε βαρέλια και ντουλάπια.
Τσακίσανε τρεις σκελετούς να βγάλουν τα χρυσόδοντα ….

Σε ηλικία 38 ετών, τον Αύγουστο του 1936, δολοφονήθηκε στη Γρανάδα από παρακρατικούς φρανκιστές ο Φεντέρικο Γκαρθία Λόρκα. Το γεγονός αυτό ενέπνευσε τον Γιάγκο Ανδρεάδη να γράψει ένα θεατρικό έργο για την δολοφονία του Λόρκα:

Φώναξε είμαι ζωντανός

Δύο πρόσωπα: Ένας αμετανόητος φονιάς και ένας δημοσιογράφος που τον ανακρίνει μονομαχούν μέσα από μια συνέντευξη που είναι ένας εξοντωτικός αγώνας.

Το έργο «Φώναξε είμαι ζωντανός» είναι ένα δοξαστικό για τον Λόρκα βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα και εμπνεύστηκε από μια επίσκεψη στο Βιθνάρ, τον τόπο της δολοφονίας του ποιητή, ιδωμένη από την πλευρά των φασιστών εκτελεστών αλλά και από την πλευρά των θυμάτων.  

-Έκθεση γλυπτικής του Χρήστου Μαχαιρίδη

Μια αναδρομική έκθεση του γλύπτη Χρήστου Μαχαιρίδη παρουσιάζεται στη Δημοτική Πινακοθήκη του Δήμου  Καλλιθέας  (Αττικής) (Λασκαρίδου 129 και Φιλαρέτου) από τον Πολιτιστικό Οργανισμό.

Τον Χρήστο γνωρίζουν πολύ καλά όσοι παρακολούθησαν τις απαρχές συγκρότησης του ποντιακού ριζοσπαστικού κινήματος κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Όταν τέθηκαν εκ νέου οι βάσεις για την προσέγγιση του ιστορικού αυτού φαινομένου και προτάχθηκε το αίτημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, μαζί επίσης με την υπενθύμιση της τραγικής μοίρας των σοβιετικών ελληνικών κοινοτήτων που συνετρίβησαν απ’ το σταλινισμό, καθώς και την υποχρέωση του ελλαδικού χώρου για αξιοπρεπή υποδοχή των νέων Ποντίων προσφύγων από την ΕΣΣΔ.

Με βάση την παλιά «Αργώ» στην Καλλιθέα, ο Χρήστος συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση των νέων αιτημάτων. Σε δικό του εικαστικό θέμα θα βασιστεί η πρώτη δημόσια αφίσα με τίτλο «Πόντος: Δικαίωμα στη Μνήμη»  (Σεπτέμβρης του ’86) που θα σηματοδοτήσει τη νέα περίοδο για το ποντιακό κίνημα. Η αφίσα αυτή εκδόθηκε με αφορμή ένα νέο θεσμό-φεστιβάλ με το όνομα «Ποντιακό Τριήμερο», που δημιούργησε τότε εκείνη η παρέα των πρώτων ονειροπόλων. Όμως ποτέ ο Μαχαιρίδης δεν άφησε την άλλη του αγάπη, τη γλυπτική η οποία αποτελούσε και κύρια επαγγελματική του διέξοδο. Ήταν και είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας.

-Ο Πόντος μέσα από τα μάτια των παιδιών

Ο Πόντος μέσα από τα μάτια των παιδιών.

Μια περιπλάνηση στον πολιτισμό και στην παράδοση των Ποντίων μέσα από χορό, μουσική, τραγούδι και θέατρο που συμμετείχαν πάνω από διακόσια παιδιά πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009 στο δημοτικό αθλητικό κέντρο του δήμου Κορυδαλλού από τον Σύνδεσμο Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος και το Ψωμιάδειο πολιτιστικό κέντρο Ποντιακού Ελληνισμού.

-ΚΚΕ και Λάος χωρίς «Ψυχή Βαθειά»

Αμφιβολίες ΚΚΕ για την «Ψυχή βαθιά» του Βούλγαρη

Χοντραίνει το παιχνίδι το ΚΚΕ εναντίον της ταινίας του Παντελή Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», που ως γνωστόν ασχολείται με το θέμα του εμφυλίου πολέμου, εστιάζοντας στις ανθρώπινες περιπέτειες, μακριά από πολιτικές και κομματικές αναλύσεις.

Η συμφιλιωτική ματιά του σκηνοθέτη ήταν αναμενόμενο ότι θα ενοχλήσει τα δύο άκρα. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης του ΛΑΟΣ έφερε πριν από καιρό το θέμα στη Βουλή καταγγέλλοντας το κράτος (βλέπε Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου) που χρηματοδοτεί ταινία για τον εμφύλιο. Τώρα ήρθε η σειρά του ΚΚΕ.

-Ψυχή βαθιά

Σε μια εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος αναζητά νέα ταυτότητα, ο Παντελής Βούλγαρης τολμά να επιστρέψει με μια βαθιά ανθρώπινη ταινία που ρίχνει φως σε μια επώδυνη περίοδο του παρελθόντος μας: τον εμφύλιο. Δίνοντας μάλιστα για τίτλο της το σύνθημα των μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού: «Ψυχή βαθιά».

Από την «Ελευθεροτυπία»

-Φθινοπωρινός πόνος

Η προβολή της ταινίας «Φθινοπωρινός Πόνος»  (Güz Sancısı)  στην Τουρκία, προκάλεσε αντιφατικές αντιδράσεις. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιλμάζ Καράκογιουνλου που έχει εκδοθεί προ ετών. Η υπόθεση του έχει ως σημείο αναφοράς τους ανθελληνικούς – αντιμειονοτικούς διωγμούς στις 6/7 Σεπτεμβρίου 1955, στην Πόλη… και την Σμύρνη.

Ένα σημαντικό ποσοστό θεατών (κυρίως οι νεότεροι) έβγαινε εμφανώς ταραγμένο από τις αίθουσες που προβαλλόταν η ταινία, αδυνατώντας να πιστέψει ότι στη χώρα τους, συνέβησαν τέτοια γεγονότα.

Πηγή: Εφημερίδα Ανατολή

-Το κύμα

Μερικές σκόρπιες και «ανισοβαρείς» σκέψεις με αφορμή την ταινία « ΤΟ ΚΥΜΑ» του Ντένις Γκάνσελ. Μια ταινία που παρασέρνει σε ένα ασφυκτικό ταξίδι, που χτίζεται βήμα – βήμα έως την τελική κορύφωση.

Είναι καταφανής η αναφορά της ταινίας στη γένεση, τη δομή και τις λειτουργίες του ναζισμού. Και, αν ο θεατής θέλει να είναι ειλικρινής απέναντι στην Ιστορία και τον εαυτό του, θα δει και το σταλινισμό ( και λοιπούς –ισμούς ). Νομίζω ότι θα ήταν κρίμα – ίσως και  …βολικό;! – το να μείνουμε σε αυτό το σημαντικό μεν, αλλά πρώτο επίπεδο.

«Το Κύμα» πραγματεύεται τη γένεση και αναπαραγωγή ολοκληρωτικών καταστάσεων γενικότερα. Από το μαζικό πολιτικό επίπεδο έως την καθημερινότητα.

-Οι Πόντιοι και η μουσική τους στο «ΔΙΦΩΝΟ»

Εξ εώας τα τέκνα σου

«Το ελληνικό κράτος ποσώς νοιάστηκε για τη διατήρηση του γλωσσικού ιδιώματος των Ποντίων, ίσως καθώς κανένα άλλο κράτος δεν ήγειρε αξιώσεις πάνω τους.Ούτε καν ευτύχησαν να αποτελέσουν αντικείμενο έρευνας από τους θιασώτες της πολυπολιτισμικότητας.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του δημοσιογράφου Κωστή Δρυγιαννάκη στο «ΔΙΦΩΝΟ» – τεύχος 160  Απρίλιος 2009.

Οι τουρκικοί τουριστικοί οδηγοί γράφουν για τα γεγονότα της περιόδου 1922-1923: «Μετά την ανακήρυξη της δημοκρατίας, οι Έλληνες που ζούσαν στην περιοχή επέστρεψαν στη χώρα τους».

Στη χώρα τους; Επέστρεψαν;

Είχαν ζήσει στον Πόντο επί 3.000 χρόνια, και η ποντιακή γλώσσα ήταν εντελώς ακατανόητη για τους Αθηναίους του εικοστού αιώνα.

Neal Ascherson, Black Sea, Hill & Wang 1996

-Οι Έλληνες της Taschen

Ψάχνοντας στα αδημοσίευτα του αρχείου βρήκαμε το παρακάτω:

Πέντε νέοι Έλληνες εικονογράφοι βρίσκονται ανάμεσα στους σημαντικούς καλλιτέχνες από 25 χώρες που επέλεξε η Taschen για το δεύτερο τόμο του Illustration Now.

-Βάλιας Σεμερτζίδης

Ο Βαλεντίνος Σεμερτζίδης είχε γεννηθεί το 1911 στο Κρασνοντάρ, στον Καύκασο, από πατέρα Έλληνα – Πόντιο, τον Λάζαρο και μητέρα Ρωσίδα – Καυκασιανή. Το 1923 η οικογένεια Σεμερτζίδη έρχεται στην Ελλάδα και μένει στην Κοκκινιά, ως τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, το 1940, οπότε ανεβαίνει στην Αθήνα. Στη Σχολή Καλών Τεχνών ο Βάλιας μπαίνει το 1928 και στο εργαστήριο Παρθένη το 1932, όπου θα τον βρούμε και το 1935-36.

Ως το 1937 ασχολείται με πολλά βιοποριστικά επαγγέλματα. Για μεγάλο διάστημα διδάσκει χορό, στη σχολή χορού που λειτουργεί ο πατέρας του. Αργότερα καταπιάνεται με φωτογραφίες μεγεθύνσεις, σπανιότερα με διαφημίσεις, κινηματογραφικές αφίσες, εικονογραφήσεις περιοδικών και άλλα. Σαν ζωγράφος παρουσιάζεται το 1927 σε μια ομαδική ερασιτεχνική έκθεση στην Καλλιθέα. Επαγγελματικά πρωτοπαρουσιάζεται το 1935 στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και την άλλη χρονιά γίνεται μέλος στην ομάδα «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες» που μ’ αυτή εκθέτει το 1937.

-Ο Στάλιν, ο Λένιν και ο Άγιος Λουκάς!

«…ολίγην από Στάλιν δόμησον!
Τον αντίχριστον Λένιν εξοβέλισον»

Mε αφορμή την απεικόνιση διαφόρων, μη εκκλησιαστικών μορφών, σε εκκλησία στην Αξιούπολη του Κιλκίς, μέγας προβληματισμός ενέσκηψε στο μπλογκοχωριό. Στου Allu Fun Marx («Λένιν, ο κουρεύς των οσίων»), στου Ροϊδη [«O Λένιν και ο Στάλιν προσκυνούνται σε εκκλησία στο Κιλκίς (Let it be!)»], στις Παραφωνιάδες («Γιατί ο Λουκάς ξυρίστηκε στου Λένιν»)  και αλλαχού.

-Ο «Άγιος» Κάρολος και ο «Οσιομάρτυς» Άρης

Δύο   «προφητικές»    «αγιογραφίες»

(που ανήκουν στο «Πόντος και Αριστερά») 

Ο Κάρολος Μαρξ πάνω και

ο Άρης Βελουχιώτης κάτω.

 Δύο αιρετικές (για όλους) αγιογραφίες που έγιναν πριν από 25 και κάτι χρόνια περίπου (1982-2008).

Την εποχή της κατάρρευσης της ΠΠΣΠ (΄82, για όσους θυμούνται τα παλιά χρόνια)

-ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ

Ένα εξαιρετικό  αφιέρωμα στον Νίκο Εγγονόπουλο απόλαυσε η Αθήνα, με πρωτοβουλία του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.

Με αφίσες, που περιείχαν στίχους του Εγγονόπουλου, εικονογραφημένους από νέους εικαστικούς, τιμήθηκαν τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου σουρεαλιστή.

-Οι πιγκουίνοι, η Αφροδίτη και οι ….Πόντιοι

Όσοι είδαν την αυστραλιανή υπερπαραγωγή κινουμένων σχεδίων ΟΙ ΠΙΓΚΟΥΪΝΟΙ (HAPPY FEET)  με μεγάλα ονόματα του Χόλυγουντ (Ρόμπιν Γουίλιαμς, Νικόλ Κίντμαν κ.ά.) θυμούνται σίγουρα τον προβληματισμό που απέρρεε για την περιβαλλοντική υποβάθμιση, καθώς και την οικολογική ευαισθησία που αποτελεί πλέον σημαντική έκφραση στον κόσμο της Εσπερίας (εξαιρουμένης της «μικράς πλην εντίμου», βεβαίως!) 

                                                                                 

-Pontic Wood Art ……και όχι μόνο!

Η ποντιακή τέχνη του Vahit Tursun

Oι Πόντιοι από παλιά φημίζονταν για τις δεξιότητές τους στο ξύλο και στην πέτρα. Οι καλύτεροι χτιστάδες στον Καύκασο και στη Νότια Ρωσία προέρχονταν από την ποντιακή Ρωμιοσύνη. Απόηχο αυτής της δραστηριότητας συναντάμε και σήμερα, είτε στους Πόντιους της Ελλάδας, είτε της διασποράς, είτε της Τουρκίας. Από την  τελευταία ομάδα προέρχεται ένας σημαντικός διανοούμενος, αλλά  και εργάτης του ξύλου: ο Vahit Tursun. Ο οποίος διακρίνεται για τη δημιουργία πλήθους πραγμάτων, από ελληνόφωνα σάιτ για τους Πόντιους της Τουρκίας, μέχρι ξυλόγλυπτα αλλά και ξύλινες σκεπές στη Νέα Μάκρη.  Ελπίζουμε σύντομα να δούμε δημοσιευμένη τη μελέτη του Vahit  για τα τοπωνύμια και τις ονομασίες των φυτών και των ζώων της περιοχής του Όφη (Of) της Τραπεζούντας, στη σημερινή βορειοανατολική Τουρκία. Μια μελέτη που έχει μεγάλο γλωσσολογικό ενδιαφέρον, γιατί -εκτός από μια μοναδική συλλογή ελληνικών λέξεων- προτείνει και κάποιους νέους κανόνες για την εισδοχή, εξέλιξη και μεταμόρφωση παλαιών ελληνικών λέξεων στην τουρκική γλώσσα. 

-Η τέχνη στους δρόμους

Ενώ οι εκδηλώσεις για τη Γενοκτονία θα συνεχιστούν όλη τη βδομάδα και θα κορυφωθούν την επόμενη Κυριακή στην Αθήνα με την κλασική, πλέον, πορεία στην τουρκική πρεσβεία, ας πάρουμε μια ανάσα καθώς ο Νοσφεράτος ετοιμάζει ένα κείμενο για την άγρια νεοφιλελεύθερη επίθεση της κυβέρνησης στην κοινωνία. 

Ας πάρουμε λοιπόν μια εικαστική ανάσα!   

-Γεωργίου Σκληρού: ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Το κείμενο αυτό του Πόντιου από την Κερασούντα Γεωργίου Σκληρού (Κωνσταντινίδη), γράφτηκε λίγο μετά το νεοτουρκικό πραξικόπημα του 1908. Ο Σκληρός θεωρείται πατέρας της ελληνικής μαρξιστικής κοινωνιολογίας και είναι ο πρώτος που χρησιμοποιεί τα μαρξιστικά θεωρητικά εργαλεία για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία και τον περιβάλλοντα χώρο. Το κείμενο αυτό αναφέρεται σε μια σκοτεινή εποχή, για την οποία αργότερα θα καλλιεργηθουν πλείστοι όσοι μύθοι, που επιζούν έως σήμερα και διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό την ιστορική εικόνα που έχουμε για το πρόσφατο παρελθόν. Δημοσιεύεται εδώ για να διευκολύνει μια γόνιμη συζήτηση που έχει ξεκινήσει.

 

(Ο Ηλίας Κωνσταντινίδης με τα παιδιά του στην Τραπεζούντα. Πρώτος από αριστερά στη δεύτερη σειρά ο Γ. Σκληρός)

-«ΑΝΑΧΑΠΑΡΑ», κράτα κάτι από το σκοτάδι…

Μια βόλτα σε κεντρικά δισκάδικα της πόλης τις μέρες που ετοιμάζεσαι να υποδεχθείς το νέο πέρυσι είναι από τις συνήθειες που φροντίζω να διατηρώ.

Μια περασιά από το ελληνικό ροκ επιβάλλεται, είτε αγοράσεις κάτι είτε όχι. Ένα εικοσάλεπτο ανακάτεμα των δίσκων αρκεί να σκεφτείς και να αναπολήσεις …

-90 χρόνια από τον Κόκκινο Οχτώβρη…

Ο ποιητής πέθανε, ζήτω η ποίηση! 

Για τα ματαιωμένα όνειρα, για τις διαψευσμένες ελπίδες, για την οργή ενάντια στους αίτιους…..

-Μια έκθεση στο Πεκίνο

Μια εξαιρετική έκθεση, με αρχαιοελληνικά εκθέματα του Λούβρου, παρουσιάζεται αυτόν τον καιρό στο Πεκίνο από το  Capital Museum. Περιπλανηθείτε, ενθυμούμενοι πάντα την Πλατεία Τιεν Αν Μεν, το Θιβέτ, το εμπόριο ανθρώπινων οργάνων……. 

-Γλυπτά για Πόντο

«…. η δημιουργία μιας  εικονογραφίας με το στήριγμα των σωματείων δεν ήταν αρκετά ικανοποιητική για τη διατήρηση της ταυτότητάς τους. Έτσι, χρειάστηκαν να χτίσουν, να διακοσμήσουν τόπους μνήμης και αναφοράς, όπως μοναστήρια και μνημεία. Στο τέλος του εικοστού αιώνα, η λογική του έθνους-κράτους έφτασε στα όριά της και τα δίκτυα των διασπορών ξαναεμφανίζονται στο πρώτο επίπεδο με την παγκοσμιοποίηση. Σε τέτοιο πλαίσιο η ποντιακή διασπορά και ευρύτερα η ελληνική έχει μεγάλη προοπτική. «

Michel Bruneau

 

-Γλυπτά για την Αρμενική Γενοκτονία

«Αρμενίων Αγών«. Νέα Σμύρνη. Αττική (στο Πάρκο με τα αγάλματα)

-Γλυπτά για το σύνολο της Μικράς Ασίας

 

Νέα Φιλαδέλφεια-Αθήνα. Πάρκο Μνημείου Μικρασιατών και Αλησμόνητων Πατρίδων

-Γλυπτά από την πρώην ΕΣΣΔ για τις σταλινικές διώξεις

Στο αρχείο αυτο περιέχονται μνημεία από την πρώην Σοβιετική Ένωση που αναφέρονται στις σταλινικές διώξεις των δεκαετιών ’30 και ’40. Η μοίρα των πολυάνθρωπων ελληνικών κοινοτήτων -όπως και της πολιτικής αντιπολίτευσης που είχε απομείνει- καθορίστηκε από την αντιμειονοτική πολιτική του σταλινισμού. Οι φωτογραφίες των μνημείων προέρχονται από το αρχείο του ιστορικού Βλ. Αγτζίδη. Iδιαίτερο εικαστικό ενδιαφέρον έχει σ΄όλη την πρώην Σοβιετική Ένωση η ανάπτυξη μια τέχνης για τη Μνήμη των σταλινικών διώξεων

 Το μεγαλειώδες μνημείο δεσπόζει της πόλης του Μαγκαντάν (Κολιμά-ανατολική Σιβηρία). Δημιουργήθηκε το ‘95 και είναι αφιερωμένο στα θύματα της σταλινικής τρομοκρατίας. Η τοπική μνήμη όλης της περιοχής στην Ανατολική Σιβηρία βασίζεται στην ανάμνηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Στα στρατόπεδα της Κολιμά έχασαν τη ζωή τους περίπου 1200 Έλληνες, ενώ πέρασαν απ’ αυτά περίπου 8.000.  

 

-ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ

Το αρχείο αυτό -που ενημερώνεται διαρκώς με νέα θέματα- περιέχει μνημεία από την Ελλάδα, την παλιά Σοβιετική Ένωση και αλλού, που σχετίζονται με τις πορείες των προσφύγων του 22.

 

 

 

 

 

Υπάρχει επίσης ιδιαίτερη ενότητα με σύγχρονα μνημεία από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που αφορούν την πολιτική της καταπίεσης των δεκαετιών ’30 και ’40. 

                         

                                                                     ΓΙΑ  TON  ΠΟΝΤΟ

 

 

 

ΓΙΑ  ΤΟ  ΣΥΝΟΛΟ  ΤΗΣ  ΜΙΚΡΑΣ  ΑΣΙΑΣ

 

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΠΡΩΗΝ  ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ  ΕΝΩΣΗ

ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΡΜΕΝΙΚΗ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ