-Σύντεκνε Σμπώκο: Kάτω τα χέρια από το Πολυτεχνείο!

Μπορεί η συμμετοχή κάποιου στο Πολυτεχνείο του 1973 να αποτελεί επιχείρημα, για να αποσείσει από πάνω του κατηγορίες για διαφθορά;

Κι όμως, αυτό είναι δυνατόν στην Ελλάδα της μίζας, της ρεμούλας και των λαμογιών.

Ο Γιάννης Σμπώκος, το δεξί χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου, χρησιμοποίησε αυτή τη συμμετοχή για να αποδείξει ότι είναι απλώς μια αθώα αδικαίωτη περιστερά. Κι ας χρωστάει στον Άκη αρκετά «τούβλα»!!!!! (Ο Άκης αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι από τον Σμπώκο «ζητά επίμονα να του δώσει 1 εκ. ευρώ που του χρωστάει«.)

Να και η ανταπόκριση, που  μας υποκίνησε να γράψουμε αυτό σημείωμα:

Απολογία στο δικαστήριο

Ανήκω στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου είπε ο Γ.Σμπώκος

Με μια μαντινάδα άρχισε την απολογία του ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων την Πέμπτη ο πρώην γενικός διευθυντής Εξοπλισμών του υπουργείου Αμυνας Γιάννης Σμπώκος, ενώ έκανε πλήρη αναφορά στα παιδικά του χρόνια στα Ανώγεια Κρήτης. 

Ο κ. Σμπώκος δήλωσε ότι ανήκει στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου, ενώ τόνισε: «Δεν επωφελήθηκα της ευπιστίας των ανθρώπων να με εμπιστευθούν στην πολιτική μου ζωή».

-Ο ανορθολογισμός του Νίτσε και οι επώδυνες συνέπειές του…

«Να θέλουμε το τίποτα»;;;;;

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Χρήστου Κεφαλή δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη» για τον ανορθολογισμό, την αντιλογοκρατία αλλά και το αντιλαϊκό πνεύμα που χαρακτηρίζει το έργο του Νίτσε.

Εν τέλει, όπως φαίνεται, δεν είναι καθόλου τυχαία η χρησιμοποίηση της νιτσεϊκής αντίληψης από το μεσοπολεμικό ναζισμό…  

———————————————————————————–

Ο ιμπεριαλιστικός ιρασιοναλισμός του Νίτσε

του Χρήστου Κεφαλή (*)

Ενώ η θεμελίωση του ιρασιοναλισμού, με την έννοια της επεξεργασίας των βάσεών του, πρέπει να αποδοθεί στον Σοπενχάουερ, είναι ο Νίτσε αυτός που θέτει αποφασιστικά και σε όλη τη γραμμή τον ιρασιοναλισμό στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Με αυτό το περιστατικό συνδέεται η διαρκής επιρροή του σε όλον τον 20ό και τις αρχές του 21ου αιώνα.

Η διαφορά ανάμεσα στον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε, τουλάχιστον από άποψη ουσίας, είναι εντελώς ασήμαντη. Αποτυπώνεται στην «κριτική» που ασκεί ο Νίτσε στην παραίτηση και το μηδενισμό του Σοπενχάουερ, σύμφωνα με την οποία «Είναι προτιμότερο να θέλει κανείς το τίποτα, από το να μη θέλει τίποτα»9. Ο Νίτσε αντιπαραθέτει έτσι στο παθητικό τίποτα του Σοπενχάουερ (το «να μη θέλουμε τίποτα») ένα ενεργητικό τίποτα («να θέλουμε το τίποτα») – μια διαφορά της ίδιας τάξης με το να προτιμά κανείς τη φωτιά που βγαίνει από το στόμα ενός δράκου αντί για το στόμα του δράκου που βγάζει τη φωτιά.

Ωστόσο, η μετατόπιση είναι με τον τρόπο της σημαντική γιατί αντικατοπτρίζει τη διαφορά ανάμεσα στηναστική τάξη που έχει απλά παραιτηθεί από την ιστορική εξέλιξη και την αστική τάξη που αγωνίζεταιπλέον ενεργά να καταστρέψει την εξέλιξη με κάθε μέσο, ακόμη και αν αυτό σημάνει την καταστροφή τηςανθρωπότητας. Η άποψη του Σοπενχάουερ ανταποκρίνεται στο πρώτο στάδιο, ενώ εκείνη του Νίτσεενσαρκώνει απόλυτα το δεύτερο. Εκφράζει εκείνη τη μερίδα της αντίδρασης που διακηρύσσει καιπροσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της να κάνει πράξη το «Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος».

ΑΝΕΛΛΗΝΙΣΤΟΙ, ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟΦΙΛΟΙ

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΛΦΑ

Διάβασα δύο πρόσφατα κείμενα ανθρώπων -υποτίθεται καλλιεργημένων- οι οποίοι μάς βασανίζουν με τη γλωσσική διατύπωση των απόψεών τους στο όνομα της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού. Προσφέρουν βέβαια ψυχαγωγία με τα λογής μαργαριτάρια τους αλλά αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Πρώτο δείγμα: ο πρόεδρος του «Αριστοτελείου, Διεθνούς Πολιτιστικού Ιδρύματος Ρώμης», Νίκος Σικλογλου (έτσι, χωρίς τόνο) ανακοινώνει την παραίτησή του από το προεδρείο του «Σχολείου Ολύμπου-Πιερίων» επαινώντας τον εαυτό του για όσα ήθελε να προσφέρει στον τόπο και στον ελληνικό πολιτισμό αλλά δεν τον άφησαν. Ήθελε, ο αθεόφοβος, να τιμήσει την ελληνική γλώσσα διεθνώς. Διαβάζω στην ανακοίνωσή του, όπως ακριβώς είναι γραμμένη, και τα εξής: «…υποβάλλω επίσημα την παραίτηση μου απο την θέση που κατειχα μέχρι σήμερα στο Προεδρειο του «Σχολειου Ολυμπου-Πιεριων, (δηλαδη του υπευθυνου Στρατηγικης, Μαρκετινκ, προωθησης και Διεθνών Δημοσίων Σχέσεων), διότι λείπουν οι βασικές προϋποθέσεις σεβασμού και εκτίμησης στον θεσμο που υπηρέτησα μέχρι σήμερα».

-Μουσείο Ατατούρκ στην πόλη που εγκαταστάθηκαν τα θύματά του

Ο Ιωάννης Μεταξάς τώρα δικαιώνεται!!!!

Μετα τη νίκη του κατά του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922, ο Τούρκος εθνικιστής-μιλιταριστής Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισε να τη γιορτάσει με το αίμα των αμάχων της Ιωνίας, Ελλήνων και Αρμενίων.

(Οι τρεις υπεύθυνοι της τελικής φάσης της γενοκτονίας στην Ανατολή: Μουσταφά Κεμάλ, Ινονού, Τοπάλ Οσμάν)

Όσα από τα θύματά του εθνικιστή δολοφόνου (που οι πολυεθνοτικοί μουσουλμάνοι, εθνικά ψευδο-τούρκοι, θα τον ονομάσουν ΑΤΑΤΟΥΡΚ γιατί τους κατασκεύασε ως έθνος και τους μετέτρεψε σε απογόνους των κεντροασιατών εισβολέων του 11ου αιώνα)  επέζησαν κατέφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και ένα μέρος εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία και στη Θεσσαλονίκη.  Οι κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας εκείμη την εποχή δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα όσα συνέβησανστη Μικρά Ασία. Το αίμα των αθώων ουδόλως τους ενδιέφερε. Αντιθέτως, ο σφαγέας τους Μουσταφά ΚΕΜΑΛ πασά θα ανακηρυχτεί σε καλό τους φίλο. Έτσι:

–ο φασίστας-δολοφόνος Ιωάννης Μεταξάς θα τον λατρέψει με τον τρόπο του, μετωνομάζοντας την Οδό Αποστόλου Παύλου στη θεσσλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (1938-1955) και θα χαρίσει στο τουρκικό κράτος το σπίτι που υποτίθεται ότι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και που ο Μεταξάς το αγόρασε από τον ιδιοκτήτη του με έξοδα του ελληνικού λαού,

Από τα τάγματα εργασίας των νεοΤούρκων στα τάγματα εργασίας των νεοΕλλήνων!

Η Δεξιά ήτανε μαύρη, κατάμαυρη. Απ’ όπου κι αν την έπιανες, λέρωνες τα χέρια σου.
Του Στέλιου Ελληνιάδη από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

Μετά την οριστική κατίσχυσή της, το 1949, συνέχισε για πολλά χρόνια τη βία και την τρομοκρατία που εφάρμοσε από τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη του 1944. Στο Μακρονήσι συνεχίστηκαν τα φριχτά βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν με τη διεθνή κατακραυγή για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ενώ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ήταν φυλακισμένοι, εξορισμένοι στο εσωτερικό ή εκδιωγμένοι στο εξωτερικό και χιλιάδες άλλοι άταφοι στα πεδία των μαχών και στους τόπους εκτέλεσής τους από τις συμμορίες των δοσίλογων, των Γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών. Οι πρωθυπουργοί και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί διορίζονταν από τον εν Αθήναις πρέσβη των ΗΠΑ και ο ξένος βασιλιάς ήταν ο τοποτηρητής του καθεστώτος και αρχιστράτηγος του στρατού. Ενός στρατού που πολεμούσε στη μακρινή και άγνωστη Κορέα για χάρη των Αμερικάνων, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό όταν η τούρκικη κυβέρνηση οργάνωσε το πογκρόμ του ξεριζωμού εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι Εγγλέζοι απαγχόνιζαν και έκαιγαν ζωντανούς με φλογοβόλα τους αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας. Στα χρόνια που σε όλο τον κόσμο οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού, πάλευαν για την κατάργηση της αποικιοκρατίας και την εθνική τους απελευθέρωση, η ελληνική άρχουσα τάξη κρατούσε την εξουσία υπηρετώντας δουλικά τους ξένους και καταπιέζοντας φασιστικά τους γηγενείς. Μέσα σε 214 λέξεις εμπεριέχεται σε αδρές γραμμές όλη η ελληνική μεταπολεμική πολιτική πραγματικότητα.

Αριστερά και Πατριωτική συνείδηση

Τριαντάφυλλος Σερμέτης* 

Tο εφαλτήριο ενός αριστερού πολιτικού ρεύματος διεξόδου

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή στην οποία βιώνεται μια ριζική εκκρεμότητα της πολιτικής κατεύθυνσης της χώρας.Είναι επιτακτική ανάγκη να αναδυθεί,  μέσα από τη μηδενιστική απαξιακή κατάσταση  του γίγνεσθαι, εκείνο το κοινωνικό και συλλογικό υποκείμενο, με τα κατάλληλα αξιολογικά στοιχεία, που θα δώσει την πολιτική διέξοδο και θα οικοδομήσει  τη νέα μεταπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ως πολιτικός φορέας, έχει αναλάβει το εγχείρημα να οδηγήσει τη χώρα σε μια μεταβατική κατάσταση διεξόδου, καταρχήν από αυτή την κρίση, και να οδηγήσει την κοινωνία στον τελικό στόχο του σοσιαλισμού.Για να το επιτύχει αυτό, χρειάζεται να συγκροτηθεί ένα ισχυρό αριστερό ρεύμα πολιτικής διεξόδου.Αυτό το ρεύμα θα πρέπει να έχει κάποια χαρακτηριστικά, χωρίς  τα οποία  ο πολιτικός φορέας είναι καταδικασμένος στην αποτυχία. Η πολιτιστική αναγέννηση, η συγκρότηση παραγωγικής επάρκειας,οι ριζοσπαστικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, ώστε να επέλθει πραγματική άμεση δημοκρατία,ο σύγχρονος πατριωτισμός, αποτελούν  τους κεντρικούς πολιτικούς άξονες στους οποίους

θα πρέπει να εστιάσει ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συγκροτήσει μια ευρεία κοινωνική συμμαχία και να επέλθει η αριστερή πολιτική διέξοδος.

Σ’ αυτό το σημείο, είναι ζωτικά επιτακτικό να διαχωρίσουμε, επιτέλους, τις έννοιες  εθνικισμός και πατριωτισμός. Στην ελληνική αριστερά υπάρχει μια παγκόσμια πρωτοτυπία. Η πρωτοτυπία έγκειται στο ότι αφιερώνεται αποκλειστικά μόνο στον ταξικό αγώνα και όχι στην πατριωτική συνείδηση.Μια τέτοια αριστερά είναι μονόφθαλμη. Εθνικισμός είναι να θεωρείς τον εαυτό σου ανώτερο από όλους τους άλλους ανθρώπους και ο,τιδήποτε διαφορετικό από εσένα να το μισείς, επειδή το φοβάσαι. Άρα φοβάσαι τον εαυτό σου. Αντίθετα, πατριωτισμός είναι να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου, τον πολιτισμό σου, να συνυπάρχεις με το διαφορετικό και να αυτοπροσδιορίζεσαι μέσα από τους άλλους, προσφέροντας εσύ το δικό σου διαφορετικό πολιτισμό στην ανθρωπότητα με σκοπό την ανύψωσή της. Ο όρος πατριωτισμός θα μπορούσε να αντικατασταθεί και από τον όρο εθνισμός και με αυτό τον τρόπο να συνδεθεί με το διεθνισμό αρμονικά, ώστε  η ταξική και η πατριωτική συνείδηση να είναι τα εφαλτήρια του αριστερού πολιτικού ρεύματος διεξόδου.