Ο Χριστος Ξανασταυρώνεται

ο Χριστός Ξανασταυρώνεται

είμαστε εμείς οι πρόσφυγες στου κόσμου αυτού,την άκρη
κάθε φορά: είμαστε εμείς, ενός παιδιού το Δάκρυ
στη βάρκα που την γύρισε, είμαστε εμείς, το Κύμα
στο πτώμα που το ξέβρασε της θάλασσας,το θύμα

εμείς είμαστε ανέκαθεν του κάθε Φόνου οι θύτες
στην κάθε μας την εκπνοή, που βγαίνει απ’τις Μύτες
εμείς Φονιάδες , φόνισσες, εμείς και σκοτωμένοι
μέσα στη θάλασσα, βαθιά, εμείς και οι Πνιγμένοι

κι έτσι καθώς πεθαίνουμε, στην κάθε μέρας Δάκρυ
εμείς ανασταινόμαστε σ’αυτής της γης την άκρη
σ’ενα χαμόγελο μωρού, σ’ενα παιδί που παίζει
στη μανα που στρωσε ξανά, μάντηλο στο τραπέζι

σε κάθε μας Παράδεισο σε κάθε Κόλαση μας ‘
στο μέσα μας το Όνειρο και στη Μικρή ζωή μας…

Πέτρος Θεοδωρίδης 

               

-O Tσίπρας συνεχίζει την παράδοση του Χριστόδουλου;

O tempora o mores!

Eίναι δυνατόν ο Τσίπρας, ευφυής και ευέλικτος γενικά, να αναπαράγει τον αντιποντιακό ρατσισμό, όπως έκανε λίγα χρόνια πριν ο παλιός αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Παλαιάς Ελλάδος Χριστόδουλος;

Και όμως φαίνεται ότι είναι!

Ας θυμηθούμε πρώτα το ολίσθημα του μακαρίτη Χριστόδουλου μέσα από μια καταγγελία που του έγινε τότε (21-2-2000) από δύο συλλόγους ποντίων από τη Σοβιετική Ένωση: [Σύλλογος ποντιακού ελληνισμού «Μιθριδάτης» (Καλλιθέα) και Σύλλογος Ποντίων «Ευκλείδης» (Μενίδι)]

«Σχετικά με το ανέκδοτο για τους Ποντίους του κ. Χριστοδούλου»

Μεγάλη έκπληξη μας περίμενε στις 20 του μηνός, όταν από τα περισσότερα μεγάλα κανάλια της χώρας μας ακούσαμε -εν μέσω παραινέσεων για το ρόλο της εκκλησίας- το «αντιποντιακό ανέκδοτο» που είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλος, σε χιλιάδες μαθητές.

Το ολίσθημα του Αρχιεπισκόπου είναι εξαιρετικά βαρύ, γιατί με όχημα τα «αντιποντιακά ανέκδοτα», εδώ και πολλά χρόνια έχει εμφανιστεί ένας ιδιότυπος ρατσισμός κατά του ποντιακού ελληνισμού, και ειδικά κατά των παιδιών μας που φοιτούν στα ελληνικά σχολεία. Τα «αντιποντιακά ανέκδοτα» υπήρξαν ο κατεξοχήν συμβολισμός της αλλοτρίωσης που μαστίζει τους σύγχρονους Έλληνες. Η αμάθεια, η ελλειπής ιστορική μνήμη, η αδυναμία αντιμετώπισης των νέων ζητημάτων που προκύπτουν για τον ελληνισμό, βρίσκουν την έκφρασή τους στη φυγή από την πραγματικότητα με ανέκδοτα, ναρκωτικά κ.ά. Γιατί να ασχοληθεί ο νεοέλληνας με τους Πόντιους, τη γενοκτονία τους, τη συνεχιζόμενη προσφυγιά τους; Γιατί να μεριμνήσει για την κοινωνική ένταξη των νέων προσφύγων από την πρώην Σοβιετική Ένωση; Γιατί να νοιώσει ότι η σύγχρονη τραγωδία τους αποτελεί μια επιβίωση του μεγάλου μικρασιατικού δράματος;

-Tι σημαίνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

The West Is Reduced To Looting Itself — Paul Craig Roberts

«Κάτι βαρύ έχει συμβεί στην πνευματική λειτουργία και την ικανότητα
αντίληψης των ευρωπαϊκών λαών, που φαίνονται πλέον
ανίκανοι να  κατανοήσουν τις μηχανορραφίες 
των κυβερνήσεών «τους».»
Δρ Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς

Ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος και διδακτικής αξίας είναι το κατωτέρω απλό, ευανάγνωστο και παραστατικό άρθρο του δρα Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς, που αναλύει τη μέθοδο λειτουργίας του ΔΝΤ, ως «μηχανής» καταλήστευσης του εθνικού πλούτου χωρών με εύπιστους ή εξαγοράσιμους ηγέτες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον του προσδίδουν οι ειδικές αναφορές του στην Ελλάδα, που καθιστούν το άρθρο χρήσιμο ίσως στοιχείο ενδεχόμενης μελλοντικής δικαστικής έρευνας του φακέλου ορισμένων πολιτικών προσώπων, στον καταλογισμό ευθυνών για την θανάσιμη υπερχρέωση της χώρας. Πολύτιμη είναι και η εισφορά του στην ενημέρωση για την συνωμοτική συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε. (Διατλαντικής Συνεργασίας).

.

-Ο Ρίχτερ ως απολογητής της ναζιστικής βίας ….

Mια ενδιαφέρουσα δίκη έγινε στην Κρήτη με κατηγορούμενο το Γερμανό ιστορικό Ρίχτερ –που αθωώθηκε, μάλλον δικαίως σύμφωνα με το νόμο γιατί οι αναφορές του δεν προκαλούσαν διέγερση και μίσος- ο οποίος επί της ουσίας αιτιολόγησε τα εγκλήματα του ναζιστικού κατοχικού στρατού εις βάρος των Κρητικών που αντιστάθηκαν στην εισβολή. Ο ίδιος ιστορικός υποστηρίζει παράλληλα ότι  δεν υπάρχει το παραμικρό οικονομικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα λόγω της Κατοχής, της λεηλασίας που υπέστη η χώρα αλλά και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου.  Ουσιαστικά ο Ρίχτερ προσπαθεί να αποδείξει πόσο υπέφεραν οι κατακτητές από τους κατακτημένους, οι οποίοι με την απολίτιστη αντίστασή τους τους υποχρέωσαν να υιοθετήσουν τα φονικά αντίποινα.

Ώρα μηδέν;

Το στοίχημα των καιρών

Με πρόσφατη παρέμβασή του την Τετάρτη ο Μίκης Θεοδωράκης προχωρά σε κάποιες κρίσιμες επισημάνσεις που πρέπει να προβληματίσουν σοβαρά. Διαπιστώνει ότι δημιουργείται ένα κοινωνικό μέτωπο χωρίς κεφαλή, το οποίο στριμώχνει άγρια τη δεξιά και ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα, νεκρώνοντας τη χώρα. Καταγγέλλει τον Τσίπρα για τις επιλογές του, επιμένει ότι οδηγεί τον λαό σε διχασμό, κάτι που πρέπει να το προσέξουμε ιδιαίτερα. Οι διχαστικές πολιτικές χρησιμοποιήθηκαν ανέκαθεν ενάντια σε κάθε προοδευτική κίνηση, διαίρεσαν ακόμα κι όσους μπορούσαν ή έπρεπε να ενωθούν ενάντια σε έναν κοινό εχθρό.

Το Μαξίμου δεν έχει κανένα ενδοιασμό να προχωρήσει σε τυχοδιωκτικές πολιτικές που οδηγούν σε «ζουγκλοποίηση» της κοινωνίας. Η λογική «από δω το φως και από εκεί το σκότος», όταν μάλιστα από τις υποτιθέμενες δυνάμεις του φωτός εφαρμόζονται ακριβώς οι ίδιες πολιτικές συνταγές, οδηγεί σε μια ακραία διχαστική λογική. Στα έξι χρόνια μνημονίων ο λαός έδειξε ωριμότητα, δεν «τσίμπησε» σε τέτοια σενάρια. Βρέθηκαν κοντά-κοντά πολίτες από διαφορετικές πολιτικές προελεύσεις, ξεπέρασαν διαχωρισμούς που είχαν επιβληθεί. Ας έχουμε υπ’ όψιν τον κίνδυνο διαίρεσης.

-Το ΚΚΕ, οι αγρότες και η γενοκτονία της αγροτικής τάξης στην ΕΣΣΔ

Γενικά η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις, κοινωνικά προβλήματα που εκρηκτικά εμφανίζονται, ματαιωμένες προσδοκίες, κατάρρευση της ιδεαλιστικής εικόνας που είχε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς για την πραγματικότητα. Η πτώση από τα ροζ ψεύτικα συννεφάκια στην αληθινή ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Παρόμοια δύσκολη είναι η προσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης.

Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.

Και όπως καταλάβατε αγαπητοί φίλοι εννοούμε τους γραφειοκράτες του Περισσού, που υποδυόμενοι τον Λένιν και ακολουθώντας την φιλαγροτική πολιτική του που εκφράστηκε με το σύνθημά του «η γη στους αγρότες», έχουν φορέσει την φιλαγροτική ποδιά και οι αρχισυνδικαλιστές του τύπου Μπούτα, αλλά και οι ίδιοι πρωτοστατούν στις αγροτικές κινητοποιήσεις.

Κρύβουν όμως από τους αγρότες το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ:  Ότι το πολιτικό τους όραμα δεν είναι η πολιτική του Λένιν για τη γη, αλλά η πολιτική του Στάλιν. Δηλαδή η πολιτική της ΓΕΝΟKΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ…

Ας δούμε όμως τι έγινε στη Σοβιιετική Ένωση και πως εξοντώθηκε η αγροτική τάξη

 

-Η Κύπρος, οι Αμερικανοί και το ζήτημα της Ανατολικής Μεσογείου

Το “βέτο” Μπάιντεν, η Τουρκία, το Ισραήλ, το φυσικό αέριο και ο Αναστασιάδης

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Ορθά χαρακτηρίσθηκε ως “σφήνα” (www.mignatiou.com, 30/1/16) κατά των εξελίξεων στο πεδίο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το τηλεφώνημα του Αμερικανού αντιπροέδρου Μπάιντεν προς τον κ. Αναστασιάδη, την επόμενη της πετυχημένης τριμερούς συνάντησης στη Λευκωσία, Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας, γιατί ενδεχομένως θα άφηναν έξω την Τουρκία.

Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του αμερικανού αντιπροέδρου προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου. Ο κ. Μπάιντεν είχε επίσης κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους δύο ηγέτες λίγες μέρες πριν, στην ετήσια συνάντηση του Νταβός. Αμέσως μετά το Νταβός επισκέφθηκε την Άγκυρα.

-Ένα τεύχος που πρέπει να διαβαστεί

Μόλις κυκλοφόρησε ο 19ος τόμος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη με ένα αφιέρωμα στο εθνικό ζήτημα που ταλάνισε το 19ο και τον 20ο αιώνα και τώρα επανέρχεται απειλητικό σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Σημαντικό μέρος του τεύχους καταλαμβάνει ένα αφιέρωμα στις εθνικές κατακτήσεις των Ελλήνων της ΕΣΣΔ κατά την πρώτη μετεπαναστατική περίοδο, πριν τα σαρώσει όλα ο σταλινισμός.

Το Δελτίο Τύπου αναφέρει τα εξής:

«Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 19

Ιανουάριος-Μάρτιος 2016

Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.

Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.

-Τα σκάνδαλα της χούντας (1967-1974)

Αφού αρχίσαμε με το προηγούμενο άρθρο για την χούντα και τα πεπρραγμένα της, ας δούμε και άλλη μια πλευρά η οποία δεν είναι τόσο γνωστή: τα οικονομικά  σκάνδαλα και το οικονομικό βόλεμα των ημέτερων

—————————————————————–

Εφτά χρόνια αρπαχτή

από http://www.elmeher.gr/joomla/images/Antifa_Yliko/Keimena/Skandala.pdf

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα.  

-Οι τραγουδιστές της χούντας…

Το αλιεύσαμε από το μπλογκ του αξέχαστου allou-fun-marx

Οι επώνυμοι

Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος γιορτάστηκε «δόξη και τιμή» με ειδική φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν εκεί όλοι οι προσκυνημένοι καλλιτέχνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής που (όσοι θυμούνται) προκαλούσαν θλίψη στην κοινή, αντιδικτατορική, γνώμη. Δεν βλάπτει να θυμόμαστε (αντιθέτως, βλάπτει να ξεχνάμε) και να σημειώσουμε πως τίποτα δεν τους δικαιολογεί, ούτε αν φοβήθηκαν, ούτε αν εκβιάστηκαν, ούτε φυσικά αν τους άρεσε να γλείφουν τους ισχυρούς:
Παρουσιαστής του προγράμματος ο πολύς Γιώργος Οικονομίδης.

Διευθυντές της ορχήστρας του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας οι κ.κ. Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάβας, Τάκης Αθηναίος, Τάκης Μωράκης και Ανδρέας Χατζηαποστόλου.

Τραγουδιστές και ηθοποιοί που έπαιξαν σε εθνικοχουντικά σκετς: Ρένα Βλαχοπούλου, Φώτης Δήμας, Μαρινέλλα, Γιάννης Βογιατζής, Κώστα Βουτσάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Νινή Τζάνετ, Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Σώτος Παναγόπουλος, Τρίο Γκρέκο, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Ρένα Ντορ, Τζένη Βάνου, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού, Τώνης Μαρούδας, Γιώργος Ζαμπέτας και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με το γνωστό… Βατερλό του.