Η λησμονιά όμως δεν είναι μονάχα το έσχατο σπίτι
αυτών που δεν τους θυμούνται οι άλλοι,
είναι συχνά η κρυψώνα που ψάχνουν:
όσοι αδίκησαν, οι σαράφηδες οι τοκογλύφοι της ζωής,
οι κερδοσκόποι του μάταιου κέρδους στον σύντομο βίο μας.
Είναι το άλλοθι, η δικαιολογία, το πρόσχημα αυτών που δεν θέλουν και δεν μπορούν να μεγαλώσουν την ζωή τους με όσα έγιναν πριν
βάζοντας τα μαζί
με όσα θα γίνουν μετά.
«Ειν’αμαρτία να ξεχνάμε»
του Λάμπρου Βαζαίου
Αναζητώντας κάποιες λεπτομέρειες, στο βιβλίο της ζωής του Γρηγόρη Σκαμπαρδώνη θυμήθηκα πόσο μου είχε αρέσει τότε που το έγραψε, ο τίτλος. «Μνήμης αντίδοτον» το είχε ονομάσει ο καλός φίλος. Ταιριαστός ο τίτλος με τον συγγραφέα, τόσο ταιριαστός που με κάνει κάθε φορά να σκέπτομαι, πως δεν είναι ούτε συχνό ούτε εύκολο κάτι τέτοιο στην σχέση του ανθρώπου με το βιβλίο του. Φαίνεται πως η Ζωή μόνο στους ξεχωριστούς το χαρίζει αυτό! Στο νου μου όμως ήρθε αμέσως μετά χωρίς να το καταλάβω, το παράπονο και η «παραγγελιά» της Αγγέλας Παπάζογλου που επέμενε ότι: «είν’αμαρτία να ξεχνάμε»! Πόσο δίκιο είχε λέγοντας το, όταν με το φτωχικό γραφτό της μας μίλησε για την δύσκολη ζωή της.
Όλα αυτά ήρθαν στο νου μου, όταν άρχισα να ψάχνω για τον αποχαιρετισμό του χρόνου, για την γιορτή των Χριστουγέννων, για ό,τι επιτέλους κάνω κάθε χρόνο τέτοιες μέρες! Με τον «τρόπο» του Οδυσσέα και τις αυστηρές οδηγίες του Ιανού, τελείωσα το βιβλίο που ετοιμάζεται αυτές τις μέρες στον «Μένανδρο». Δεν είχα όμως καταλάβει καλά μέχρι τώρα, πόση προσοχή και πόση φροντίδα χρειάστηκε ώστε να μην ξεχαστούν όσα είχαν γλιστρήσει στην άκρη της μνήμης και φαινόταν πως θα χανόντουσαν πια. Ακόμη χειρότερα ήταν για τους δικούς μου ανθρώπους που κινδυνεύανε να είναι η λησμονιά το τελευταίο τους σπίτι. Είδα πόσο πικρή είναι η μετακόμιση αυτή. Δεν ζουν μονάχοι τους οι άνθρωποι, όσο και αν δεν το παραδέχονται οι περισσότεροι. Όσα λένε, όσα κάνουν, όσα σκέφτονται αλλά και όσα ονειρεύονται βαδίζουν μαζί τους. Αυτά τα τελευταία με τα όνειρα μαζί, άλλοτε προπορεύονται και άλλοτε ακολουθούν αργοπορώντας, συχνά όμως βιάζουν το βήμα μας γκρινιάζοντας ανυπόμονα.Συνέχεια →
Με ένα αφιέρωμα στην τέχνη στην ΕΣΣΔ της περιόδου 1917-1956 κυκλοφορεί ο νέος τόμος 29 της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο αναγνώστης θα βρει κείμενα για τις πιο σημαντικές τέχνες – πεζογραφία, ποίηση, κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, ζωγραφική – προερχόμενα από επιφανείς μαρξιστές του παρελθόντος και κυρίως από σύγχρονους μαρξιστές και άλλους ερευνητές.
.
Αναλύονται τα πιο δημιουργικά ρεύματα της σοβιετικής τέχνης που έφεραν τη νεαρή ΕΣΣΔ στην παγκόσμια πρωτοπορία σε τομείς όπως ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική κ.ά. Ταυτόχρονα φωτίζονται οι καταστροφικές συνέπειες του σταλινισμού στην καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και οι προσπάθειες των καλλιτεχνών να τις υπερβούν, ξαναβρίσκοντας το νήμα της επανάστασης.
.
Η θεματολογία του αφιερώματος περιλαμβάνει την αναδιοργάνωση των τεχνών στα χρόνια της επανάστασης, την Αβανγκάρντ της δεκαετίας του 1920 στη ζωγραφική, το θέατρο και τον κινηματογράφο, τις θεωρητικές αναζητήσεις των χρόνων της επανάστασης και τις διαμάχες της δεκαετίας του 1930 για το ζήτημα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, τη λογοτεχνία του «Ξεπαγώματος» και τον κινηματογράφο του «Νέου Κύματος». Ταυτόχρονα παρουσιάζεται η συνεισφορά εμβληματικών μορφών όπως οι Γκόρκι, Γεσένιν, Μαγιακόβσκι, Αϊζενστάιν, Μέγιερχολντ, αλλά και άγνωστοι σημαντικοί λογοτέχνες όπως ο Πάβελ Βασίλιεφ, η Ιρένε Οντοέβτσεβα κ.ά. Συζητείται ακόμη η πρόσληψη του Σαίξπηρ και του Πικάσο στην ΕΣΣΔ και παρουσιάζεται καταληκτικά η αποτίμηση της μεταχείρισης των καλλιτεχνών στη σταλινική και μετασταλινική περίοδο από τον Ν. Χρουστσόφ.
Ο τόμος ολοκληρώνεται με το Β΄ μέρος του άρθρου του Θ. Αλεξίου για το ζήτημα του φασισμού.
Ακολουθεί απόσπασμα από το άρθρο της Σοφίας Χατζοπούλου «Ο Μαγιακόβσκι και η γραφειοκρατία. Ένα σχόλιο πάνω στα θεατρικά Ο Κοριός και Το Χαμάμ», που φιλοξενείται στο νέο τόμο της Μαρξιστικής Σκέψης, (σελ. 140-146). Η Σοφία Χατζοπούλου είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος.
Τι κάνουν, τι κάνουμε σήμερα όλοι κι όλες εμείς που στηρίξαμε με ανιδιοτέλεια στο πλαίσιο ενός απελευθερωτικού οράματος τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας ένα τράτο σε πρόσωπα και πράγματα που δεν μετρήσαμε με μεζούρες, χωρίς να έχουμε διαβάσει κριτικά το ανεφάρμοστο πρόγραμμά του, χωρίς να έχουμε λάβει υπ’ όψιν ότι επειδή μύριζε εξουσία τον είχαν περιβάλει ήδη άνθρωποι της εξουσίας παντός καιρού; Και τον στηρίξαμε όχι μόνο για να πάρει την εξουσία, σε μια ώρα άωρη όπως αποδείχθηκε τοις πράγμασι, αλλά ακόμα πιο πολυάριθμοι για να την επιβεβαιώσει με εκείνο το ΟΧΙ, το ασαφές ως προς το τί, που μύριζε τακτικισμό, έναν τακτικισμό αποτυπωμένο στο βλέμμα αυτών που το πρότειναν, αλλά που ακόμα κι έτσι πολεμήθηκε από παντού για να κερδίσει μεταξύ μας έναν σεβασμό ερήμην των προθέσεων αυτών που το είχαν εισηγηθεί; Γιατί ξέραμε ήδη εκείνον τον δραματικό Ιούνιο του 2015 ότι οι διαφορές μεταξύ πρότασης Γιουνκέρ και Σύριζα δεν ήταν μεγάλες, ξέραμε ήδη δηλαδή ότι, τύποις, η διαμάχη γινότανε για τον Φ.Π.Α. στα μακαρόνια, αφού ακόμα και αυτά δεν είχαν αφήσει οι δανειστές στην ησυχία της χαμηλής τιμή τους.
Άρθρο της «Λαϊκής Σημαίας» της Βόρειας Κορέας Μετάφραση από τα βορειοκορεατικά: Χρήστος Κεφαλής
Δυο συνταρακτικές ανακαλύψεις σημάδεψαν την 20ή Μάρτη του 2018: η ανακάλυψη του πλανήτη Άρη από τον κοσμολόγο Πίτερ Ντάνσμπι και η ανακάλυψη της αλήθειας για τη σφαγή του Κατίν από τον Νίκο Μπογιόπουλο και την εφημερίδα Ριζοσπάστης.
Οι ανακαλύψεις αποκρύφτηκαν εσκεμμένα από τη διεθνή αντίδραση, τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, που θέλουν να κρατούν στα σκοτάδια τους λαούς. Η Λαϊκή Σημαία της Βόρειας Κορέας, που φέρνει καθημερινά το φως του μεγάλου ηγέτη και Ήλιου της Ανθρωπότητας Κιμ Γιονγκ Ουν στον κόσμο, αποκαλύπτει σήμερα τα συνταρακτικά αυτά γεγονότα.
Στην Ιωνία, τον τόπο που ο πολυταξιδεμένος Ηρόδοτος θεωρούσε ως το ωραιότερο μέρος της οικουμένης, άνθισε για πρώτη φορά το ελληνικό πνεύμα. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Τα λιμάνια της Ιωνίας, η Μίλητος, η Πριήνη, η Έφεσος, η Σμύρνη, ήταν από αμνημονεύτων χρόνων το σταυροδρόμι χερσαίων και θαλάσσιων δρόμων, γιατί πολλές από τις πόλεις αυτές υπήρξαν μινωικές και μυκηναϊκές αποικίες πριν επανεποικιστούν από Ίωνες και Αιολείς.
Σπουδαιότερη πόλη της Ιωνίας κατά τον 6ον αιώνα ήταν η Μίλητος, στις εκβολές του ποταμού Μαιάνδρου, όπου μπορούμε να πούμε πως γεννήθηκε η φιλοσοφία. Σημαντική επίσης και μακροβιότερη ήταν και η Έφεσος. Τον 6ον αιώνα στα λιμάνια της Μιλήτου μπορούσες να συναντήσεις πλοία από όλες τις μεσογειακές πόλεις και ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας.
Εκεί έφταναν έμποροι από τα βάθη της Μικρασίας και από πιο μακριά, κι από εκεί ξεκινούσαν πλοία για όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και του Εύξεινου. Στην Ιωνία δεν συγκεντρώθηκε μόνο μεγάλος πλούτος αλλά και πάμπολλες πληροφορίες και γνώσεις. Η κοινωνία των ιωνικών πόλεων ήταν η πιο ανοιχτή κοινωνία της εποχής της, και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη συσσώρευση πλούτου και γνώσεων, έβαλε τον σπόρο από τον οποίο άνθισε η Φιλοσοφία.
Εμείς οπισ’ θα κλώσκουμες σ’ εκείνα τα στερέας τ’ εγνώριμα, τα έμορφα τα παντολαλεμένα. ξαν’ με τ’ αληγορόπλεα καράβια αρματωμένα τραντέλλενοι, δρακέλλενοι και δρακελλενοπούλεα.
.
Στον ελλαδικό χώρο η ποντιακή ποίηση αναπτύχθηκε και πήρε λόγιες μορφές ιδιαιτέρως σημαντικές. Είχε εξαιρετικούς εκπροσώπους, όπως φυσικά και πολύ ενδιαφέροντες λαϊκούς ποιητές. Ο νεότερος από τους εκπροσώπους της ποιοτικής ποίησης είναι ο Κώστας Διαμαντίδης, που ανηκει στη δεύτερη προσφυγική γενιά.
Ο κορυφαίος της πρώτης γενιάς των προσφύγων ήταν ο Ηλίας Τσιρκινίδης. Χαρακτηριστικό δείγμα της ποίησής του είναι το παρακάτω:
Ο σκοπός του ταξιδιού του κ. Κοτζιά στην Ουάσινγκτων δεν αφορούσε εις το να ανοίξη διαύλους (ούτε εκσκαφέας να ήτανε) επικοινωνίας και τα τοιαύτα περισπούδαστα που ακούμε και διαβάζουμε από πλήθος μικρονοϊκών άτινες μπερδεύουν το μπόι με τον δείκτη ευφυϊας. Ο Ελλην ΥΠΕΞ ήρθε στην αμερικανική πρωτεύουσα με μία και μόνο αποστολή:
Στις 6 Δεκεμβρίου 1990, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ένας από τους πλέον ταλαντούχους έλληνες τραγουδοποιούς, έφυγε από τη ζωή.
Διαβάστε το παλιό μας αφιέρωμα στον δικό μας Παύλο,
πατώντας κλικΕΔΩ
Το επόμενο κείμενο-αφιέρωμα στο μεγάλο απόντα, αποτελεί τη συμβολή της www.presspublica.gr/
Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της γνωστής ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Σ’ αυτές τις δύο διαφορετικές του ρίζες έβλεπε την αιτία της συνύπαρξης σ’ αυτόν του ρόκερ και του σκεπτικιστή.
Η μουσική του πορεία ξεκινά το 1970 από τη Θεσσαλονίκη, όπου σπουδάζει Μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί γνωρίζει τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιουργούν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Μαζί κυκλοφορούν τον δίσκο 45 στροφών «Το ξέσπασμα / Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν στη συλλογή «Ζωντανοί στο κύτταρο». Από το 1972 έως το 1974 ενσωματώνονται στα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας είναι το 7ινστο «Ο Ντάμης ο σκληρός».
είμαστε εμείς οι πρόσφυγες στου κόσμου αυτού,την άκρη
κάθε φορά: είμαστε εμείς, ενός παιδιού το Δάκρυ
στη βάρκα που την γύρισε, είμαστε εμείς, το Κύμα
στο πτώμα που το ξέβρασε της θάλασσας,το θύμα
εμείς είμαστε ανέκαθεν του κάθε Φόνου οι θύτες
στην κάθε μας την εκπνοή, που βγαίνει απ’τις Μύτες
εμείς Φονιάδες , φόνισσες, εμείς και σκοτωμένοι
μέσα στη θάλασσα, βαθιά, εμείς και οι Πνιγμένοι
κι έτσι καθώς πεθαίνουμε, στην κάθε μέρας Δάκρυ
εμείς ανασταινόμαστε σ’αυτής της γης την άκρη
σ’ενα χαμόγελο μωρού, σ’ενα παιδί που παίζει
στη μανα που στρωσε ξανά, μάντηλο στο τραπέζι
σε κάθε μας Παράδεισο σε κάθε Κόλαση μας ‘
στο μέσα μας το Όνειρο και στη Μικρή ζωή μας…
Το αλιεύσαμε από το μπλογκ του αξέχαστου allou-fun-marx
Οι επώνυμοι
Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος γιορτάστηκε «δόξη και τιμή» με ειδική φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν εκεί όλοι οι προσκυνημένοι καλλιτέχνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής που (όσοι θυμούνται) προκαλούσαν θλίψη στην κοινή, αντιδικτατορική, γνώμη. Δεν βλάπτει να θυμόμαστε (αντιθέτως, βλάπτει να ξεχνάμε) και να σημειώσουμε πως τίποτα δεν τους δικαιολογεί, ούτε αν φοβήθηκαν, ούτε αν εκβιάστηκαν, ούτε φυσικά αν τους άρεσε να γλείφουν τους ισχυρούς:
Παρουσιαστής του προγράμματος ο πολύς Γιώργος Οικονομίδης.
Διευθυντές της ορχήστρας του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας οι κ.κ. Γιώργος Κατσαρός, Κώστας Κλάβας, Τάκης Αθηναίος, Τάκης Μωράκης και Ανδρέας Χατζηαποστόλου.
Τραγουδιστές και ηθοποιοί που έπαιξαν σε εθνικοχουντικά σκετς: Ρένα Βλαχοπούλου, Φώτης Δήμας, Μαρινέλλα, Γιάννης Βογιατζής, Κώστα Βουτσάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Νινή Τζάνετ, Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Σώτος Παναγόπουλος, Τρίο Γκρέκο, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Ρένα Ντορ, Τζένη Βάνου, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού, Τώνης Μαρούδας, Γιώργος Ζαμπέτας και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με το γνωστό… Βατερλό του. Συνέχεια →
Σκεφτόμασταν πώς να τιμήσουμε και εμείς από το αριστεροποντιακό μας μετερίζι την επέτειο του ενός έτους εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και ενώ σπάζαμε κυριολεκτικά το κεφάλι μας, μας ήρθε από ένα καλό φίλο ως απρόσμενη πρόταση ένα ποίημα, που έγραψε ο Γιάννης Αποστολίδης, έργα του οποίου –πεζά και έμμετρα– πολλάκις φιλοξενήσαμε.
Το ποίημα τιτλοφορείται «Εριώλη«.
Εριώλη λέγονταν στην αρχαία Ελλάδα η θύελλα και ότι οι Παρμένες Ζωές είναι οι αυτόχειρες της κρίσης… Εριώλη θα πρέπει να είναι στο εξής το ποιητικό όνομα της κρίσης, νομίζω (λέει Αποστολίδης) ταιριάζει.
Η Εριώλη είναι στο ποίημα η χωρισμένη γυναίκα του μαγαζάτορα – το γάμο διέλυσε η κρίση, αλλά η αγάπη μένει..
ΕΡΙΩΛΗ
Το μαγαζάκι, που κλειστό το κυνηγούσαν όλοι,
Προμηθευτές, λογαριασμοί και κατασχέσεις ΙΚΑ,
Σωρό στο πάτωμα χαρτιά, κι ανάμεσά τους βρήκα
Σε σκονισμένο φάκελο το γράμμα σου, Εριώλη. Συνέχεια →
Το προζύμι της Σαντάς στις πινακωτές του χωριού μας
-«Νέτση κούτση στα…στα, επέρε σ’ ατο και ξάϊ πα’ κί στέκ’ς, τελεμονήν πα κ’ εχ’ς», θυμώνει ο μπάρπα Γιάννες, γιατί Ισχανάντων Σαντάς αυτός, Τζεντώ Σηλυβρίας η κυρά Χριστίνα, από δυο διαφορετικά κομμάτια του ακριτικού Ελληνισμού.
-Εμείς σην Σαντάν, ούτε προίκας ήξεραμ’, ούτε προξενήτρας κι ο γάμον πα, θέλει τύμπανα κι εκκλησία ψάλτεν.
«Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» από τον Ποντιακό Σύλλογο «Αλέξανδρος Υψηλάντης»
Ο Μορφωτικός Ποντιακός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης» προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου στις φετινές εκδηλώσεις «Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Αυγούστου 2015 στις 9:30 μ.μ., στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας.
Στο καλλιτεχνικό πρόγραμμα συμμετέχουν οι:
Σάββατο 15 Αυγούστου 2014
– Γιώτης Γαβριηλίδης, τραγούδι
– Παναγιώτης Ασλανίδης, λύρα
– Βασίλης Τοπαλίδης, τραγούδι
– Αλέξανδρος Αλχαζίδης, λύρα
Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια έφυγε από τη ζωή ο αντιστασιακός, αγωνιστής της Αριστεράς και συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες ενώ το 1947 είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Ο συγγραφέας τού «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»παρέμεινε μέχρι την τελευταία του πνοή ένα ανυπότακτο πνεύμα που ονειρευόταν την κοινωνική δικαιοσύνη.
(Το κλίμα του κειμένου που ακολουθεί οφείλεται στην υποβλητική δύναμη του βιβλίου του Στέφανου Στεφάνου «Ενας απ’ τους πολλούς της ελληνικής Αριστεράς». Το περιστατικό ανάγεται στους πρώτους μήνες του 1945, στο Σουφλί, μετά τη Βάρκιζα και πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος.
Διαβάζω, λοιπόν, πως το κόμμα είχε δώσει εντολή στους νέους να τραγουδήσουν επονίτικα τραγούδια το βράδυ στη βόλτα, για να τσεκάρει την αντίδραση του κόσμου…)
Το Σουφλί είναι η πατρίδα μου. Εζησα εκεί ώς τα δεκαοχτώ μου χρόνια. Ξέρω τα βράδια του, τις μυρουδιές του από εποχή σε εποχή, τη «βόλτα» τα Σαββατοκύριακα και τον εμφύλιο που σημάδεψε ανεξίτηλα τα παιδικά μου χρόνια. Τραγούδησαν, λοιπόν, τα παιδιά τον ύμνο της ΕΠΟΝ:
Μοιρολόι «φιλελέ», άντε χάσου βρε λαέ...
(από το left.gr)
To είπες Αντιγόνη μου, γλυκιά μας Λυμπεράκη,
ότι η ψήφος του φτωχού, θολό είναι φαρμάκι.
Φταιει που κάναμε φτωχούς, πολλούς κι αγριεμένους;
Πολύ σφιχτά τους είχαμε, μπρος στην Τι Βι δεμένους,
κι αυτούς, μα και τους άνεργους και κάμποσους μεσαίους;
Φταιμε εμείς που έχασαν την αίσθηση του χρέους;
Τσάμπα του Γιάννη οι κραυγές, του Μπάμπη οι αναλύσεις,
της Όλγας το νιαούρισμα και οι πλαστές ειδήσεις.
Τσάμπα του «Αντένα» η ορμή, του «Σκάι» η υπερωρία,
που «Ναι ή χάος» φώναζε και στην ψηφοφορία.
Τσάμπα το νάζι του Ρουβά, τσάμπα του Πύρρου η μπάρες,
Τσάμπα επιστρατεύσαμε λογιών- λογιών παπάρες.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην τουρκική εφημερίδα Zaman στις 28 Απριλίου 2014.
Όπως όλοι, έτσι κι εγώ αυτές τις μέρες διάβασα αυτά που δεν θα ήθελα να διαβάσω και άκουσα αυτά που δεν θα ήθελα να ακούσω σχετικά με τη γενοκτονία. «Φώτισαν» και πάλι την ιστορική και τη νομική πλευρά του γεγονότος. Παρουσίασαν στοιχεία και αποδείξεις. Υπερασπίστηκαν θέσεις και εκφράστηκαν αντιθέσεις. Λιγότεροι ήταν αυτοί που αναφέρθηκαν στην «οικονομική» πλευρά του θέματος, δηλαδή στην υφαρπαγή περιουσιών. Τώρα όλα αυτά θα τα ξεχάσουμε· του χρόνου πάλι!
Η δική μου σχέση με τη γενοκτονία είναι διαφορετική. Όχι με τον θάνατο· μου έρχεται στον νου εκείνο το πρώτο βήμα. Οι πρώτες στιγμές που οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Κάποια μέρα κάποιοι χτυπάνε την πόρτα σας και σας λένε «ετοιμαστείτε, αύριο φεύγετε». Φτιάχνετε στα γρήγορα έναν μπόγο. Τι θα βάζατε μέσα; Κάποια ρούχα, κι αν υπάρχουν χρήματα και κοσμήματα, ή το κέντημα της γιαγιάς που λέγατε πως πάντοτε θα το έχετε κοντά σας; Τις οικογενειακές φωτογραφίες, τις κούκλες που παίζατε μικρή κι εκείνη τη σβούρα, τι θα τα κάνετε; Θα πρέπει να πάρετε οπωσδήποτε και κάτι φαγώσιμο μαζί. Όμως πόσων ημερών φαγητό μπορεί κανείς να κουβαλήσει!
«Μία μαρμάρινη κεφαλή του θεού Ερμή, 2.000 ετών, κατασχέθηκε στην Τουρκία στο πλαίσιο επιχείρησης των αρχών για την εξάρθρωση κυκλώματος αρχαιοκαπηλίας.
Εντοπίστηκαν και κατασχέθηκαν, επίσης, τρία δαχτυλίδια, μία ενεπίγραφη μαρμάρινη πλάκα, νομίσματα, ιστορικά βιβλία και αρκετά άλλα πολύτιμα αντικείμενα.
Σύμφωνα με τουρκικά μέσα ενημέρωσης, τρεις μήνες προετοίμαζαν οι αρχές την επιχείρηση και πριν λίγες ημέρες πραγματοποίησαν εφόδους σε σπίτια, σε διάφορες επαρχίες της χώρας. Συνέχεια →
Το εξτρεμιστικό ισλάμ χτύπησε με τον πιο βάρβαρο τρόπο στην καρδιά της Ευρώπης. Στο όνομα του Ισλάμ και της υπεράσπισης του «προφήτη», ακραίοι ισλαμιστές επιτέθηκαν σε μια από τις πιο φωτεινές εκφράσεις του νεωτερικού δυτικού κόσμου, το σατυρικό περιοδικό CHARLIE HEBDO.
Πράγματι, αυτή η ευχή αποκτά διαφορετικό νόημα φέτος. Γιατί φαίνεται ότι το 2015 θα μπορούσε να συνοδευτεί από ελπιδοφόρες εξελίξεις για τον πολύ κόσμο. Για όλους εκείνους που τα τελευταία πέντε χρόνια είδαν τη ζωή να γίνεται χειρότερη και τη χώρα να μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο.
Ένας τίτλος, βέβαια, στις εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας φαίνεται να διαψεύδει αυτή την προσδοκία: «Έλληνες: Οι πιο απαισιόδοξοι Ευρωπαίοι». Το τελευταίο ευρωβαρόμετρο εμφανίζει τους πολίτες της χώρας ως τους πιο απαισιόδοξους της ηπείρου και μάλιστα σε βαθμό μεγαλύτερο από την τελευταία έρευνα, αυτή του προηγούμενου εξαμήνου.
Μόνο 14% ευελπιστούν ότι η κατάσταση στην οικονομία και την απασχόληση θα βελτιωθεί, μόλις 11% ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα για τους ίδιους και τα νοικοκυριά τους. Ακόμα, το 81% απαντά ότι δεν είναι ικανοποιημένο από τον τρόπο που λειτουργεί η Δημοκρατία, ενώ εμπιστοσύνη δεν έχει το 86% στη Βουλή, το 89% στην κυβέρνηση, το 91% στα πολιτικά κόμματα και το 77% διαπιστώνει ότι η χώρα ακολουθεί λάθος δρόμο. Συνέχεια →
Ήταν μία από εκείνες τις παγωμένες και θαμπές μέρες που ξημέρωνε ο Θεός του Βορρά στο λαό του Λένινγκραντ. Έτος 1938. Τα μάτια μου είχε αυλακώσει ο χρόνος και τα γεγονότα που σφράγισε μέσα τους. Κοίταξα τα χέρια μου. Γυμνές, άδειες επιφάνειες από σκασμένο δέρμα με αχνά σημάδια καμπυλωτών και ίσιων γραμμών. Άραγε ήταν δυνατό εκείνα να προέβλεπαν τη μοίρα; Μου ήταν αδύνατο να κάνω παραπέρα συνειρμούς. Ένα κενό έφραζε κάθε μου σκέψη και το βλέμμα μου…
Αλήθεια! Πόσο το είχα βαρεθεί αυτό το αναθεματισμένο μίζερο βλέμμα. Το τρομαγμένο και καχύποπτο. Αυτό που έκρυβε καλά την ετοιμότητά του να παραιτηθεί από αδυναμία και μόνο. Η ελπίδα ήταν μια έννοια που πάντα μια γλυκιά ειρωνεία τη συνόδευε. Στεκόμουν στην ουρά έξω απ’ τις φυλακές. Δεν ξέρω πόση ώρα… Από συνήθεια, είχα ξεχάσει πως μετρούσε ο χρόνος πια. Βρισκόμουν αδιάφορα και μουδιασμένα στην αναμονή. Αργούσε να έρθει η σειρά μου. Μόνο αυτό μέτραγε πια.
Η αντίληψη των ποντίων για τον κάτω κόσμο είναι επηρεασμένη από την αρχαιότητα και τον χριστιανισμό σε ένα συνταίριασμα. Η κοσμοθεωρία τους έχει στοιχεία αρχαιοελληνικά, είναι ο Άδης των αρχαίων με όλα τα χαρακτηριστικά του, αλλά και ο τόπος κολασμού στον χριστιανισμό και την λαϊκή φαντασία. Οι πόντιοι διατηρούν μια παράδοση που ανάγεται στον όμηρο και ο κάτω κόσμος απηχεί την αρχαία παγανιστική μυθολογία για τον Άδη. Παράλληλα όμως υπάρχουν και οι αφηγήσεις των συναξαριστών και οι παραστάσεις του Άδη στις εκκλησίες που δημιούργησαν στον λαό την αντίληψη ότι είναι ένας τόπος φοβερός με μαρτύρια και βασάνους.
Πριν από μένα, μόνο μια γενιά Τζανών/Πετράντων γεννήθηκε στη σύγχρονη Ελλάδα. Όλες οι προηγούμενες γενιές των προγόνων μου, γεννήθηκαν στον Πόντο.
Στη σύγχρονη Ελλάδα βρίσκονται τα οστά και τα ταφία του πατέρα μου Βασιλείου και του πάππου μου Νικόλα. Τα οστά του λυκοπάππου μου Μανουήλ, του αρκοπάππου μου Γρηγορίου και όλων των υπολοίπων προπατόρων, βρίσκονται στον Πόντο.
Εκεί δηλαδή που διάφοροι λαοί, από αρχαιοτάτων χρόνων, αναμίχθηκαν, ζυμώθηκαν, πολέμησαν, παντρεύτηκαν, γέννησαν και πλήθυναν.
Από τον αρχαιοελληνικό αποικισμό, την εξάπλωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου, την Ελληνιστική εποχή, τη Ρωμαϊκή επέκταση, τον εκχριστιανισμό και τη μετεξέλιξη σε Ελληνορωμαϊκή Αυτοκρατορία, την ημετέρα Ρωμανία.
Στο πέρασμα τόσων αιώνων, προστέθηκαν πολλοί στο έθνος των Ρωμαίων και πολλοί επίσης αποκόπηκαν απ` αυτό. Κύριο χαρακτηριστικό η ορθόδοξη πίστη. Horom μας έλεγαν οι Αρμεναίοι κι αυτό έλεγαν επίσης οι παππούδες μας: «Εμείς Ορωμαίοι είμες».
Τέκνα μαρτύρων και ομολογητών, στο διάβα των αιώνων, μάτωσαν, δεινοπάθησαν, πιέστηκαν, αλλά άντεξαν. Δεν «μανίχαιψαν», δεν «αρμένεψαν», δεν «τούρκεψαν», δεν «προτεστάντεψαν». Παρέμειναν Ρωμιοί. Περήφανοι, άκαμπτοι, αλύγιστοι και πραγματικοί κληρονόμοι της Ρωμανίας, της ψυχής και των συμβόλων της.
Ένα από τα σύμβολα αυτά, ίσως το σημαντικότερο, είναι η Μονή της Παναγίας Σουμελά. Η Μονή που γνώρισε μεγάλη άνθηση από τα μέσα του 19ου αιώνα, με τις κτιριακές προσθήκες και την ευνοϊκότερη αντιμετώπιση θρησκευτικών δραστηριοτήτων των «απίστων» από τις αρχές, μετά τις μεταρρυθμίσεις.
Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Η ΠΠΣΠ ήταν η παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ) στα πανεπιστήμια.
Τα τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στην δισκογραφική έκδοση «Τα τραγούδια του μεγάλου σηκωμού».
19.986 λεύγες υπό τη θάλασσα, βαθιά στο πουργκατόριο, φακλάνες, ξένοι και γαϊδούρια βλέπουν τη μπάλα να καινοτομεί στον Πειραιά και από εκεί μπαρκάρουν για Μασσαλία, ψάχνοντας να βρουν αυτό το κάτι που λείπει, μόνο που ο Ευρώκοκκος έχει χρεώσει πια κάθε πόλη. Γι’ αυτό κάθονται στη γέφυρα του πλοίου, διαβάζοντας τον Μικρό Πρίγκιπα αλλιώς, ποντάροντας πλέον στη φιλία…
Τα περιεχόμενα του πιο πρόσφατου τεύχους (και ολόκληρα προηγούμενα τεύχη) στο levga.gr· η πιο πρόσφατη λεύγα στα βιβλιοπωλεία, στους διακινητές της και στοlevgamag@gmail.com, όπου και συμβολές, συμβουλές, συνεργασίες και διαφωνίες.
Οι Έλληνες που έφτασαν στην Ελλάδα μετά τη σοβιετική κατάρρευση -κουβαλώντας μια εκπληκτικη ιστορική εμπειρία που τα είχε όλα- δεν ήταν ιδιαιτέρως τυχεροί.
Ελάχιστοι από τους Ελλαδίτες γνώριζαν την ιστορία τους και δύσκολα έγιναν αποδεκτοί στο ομοεθνές περιβάλλον. Ακόμα και οι προερχόμενοι από τους Πόντιους πρόσφυγες του 1922 τους είδαν με επιφύλαξη και τους αντιμετώπισαν ως «ρωσοπόντιους».
Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα τους περιθωριοποίησε ηθικά ως «ελληνοποιημένους» και σήμερα αποστέρησε από τους γέροντες την ελάχιστη αποζημίωση που τους έδινε ως πενιχρή σύνταξη, οδηγώντας τους στην εξαθλίωση και στο θάνατο.
Κι όμως, ο πληθυσμός αυτός κουβαλούσε μια μεγάλη ιστορική εμπειρία και μια πλούσια πολιτιστική καλλιέργεια. Στάθηκε στα πόδια του, προσπάθησε να αποκατασταθεί με τις δικές του δυνάμεις και να αποδείξει στην ομοεθνή κοινωνία την πραγματική αξία που είχε.
Αφορμή για τούτο το σημείωμα είναι δύο εξαιρετικές μουσικοί -υψηλής ποιότητας και ευαισθησίας- από την πρώην Σοβιετική Ένωση: η Αλμπίνα Ζαχαριάδου από το Βατούμι και η Μήδεια Χουρσουλίδουαπό την Τσάλκα.
Ο χώρος όπου εκφράζονται καλλιτεχνικά είναι το »Αίτιον», Τζιραίων 8-10, κοντα στο σταθμό του μετρό στην Ακρόπολη… Όπως διαβάζουμε στην ανακοίνωσή τους: » Το Σάββατο 14 Ιουνίου, στο Πολυχώρο «Αίτιον», στις 22.οο μαζί με θα παίξουμε το τελευταίο μας λά’ι’β για να κλείσουμε την σεζόν! Θα σας περιμένουμε με χαρά!»
Ένας καλός παλιός φίλος ο ALLU FUN MARX δεν είναι πια μαζί μας. Στις 5 του Γενάρη ανέβασε το τελευταίο του κείμενο στη σελίδα του που έφερε τον τίτλο: ΑΡΙΣΤΕΡΑ …ΣΤΗ BLOGOSLOVAKIA (by Allu Fun Marx)…. Το τελευταίο τουίτισμα έγινε στις 6-1-2014….. Δήλωνε «Ανερυθρίαστα κόκκινος» και τραγουδούσε στο τουίτερ: {Άπιστη θα με πεθάνεις/βρε ανφόλο μη μου κάνεις/ ρίξε μου ένα ριτουίτ/να γινώ κι εγώ ελίτ} …
Εκτός από το χιούμορ, την ευρυμάθεια, την καλοσύνη και τη διάθεση για ζωή ο ALLU FUN MARX είχε και εξαιρετικά χόμπι. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τον οδήγησε στο να μαζέψει πάρα πολλές εκδοχές της Μισιρλούς, που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο… και μας καλεί με το δικό του τρόπο: «Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες. Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.» Είναι καταπληκτικές οι σχετικές σελίδες http://afmarxtest.blogspot.gr/ και http://4misirlou.blogspot.gr/. Είναι η απόλαυση που μας χαρίζει ένας ευρηματικός και έξυπνος άνθρωπος που εντελώς φυσιολογικά αφήνει πίσω του κάτι! Εμείς, τότε που άρχισε τη συλλογή του είχαμε αφιερώσει μια ανάρτηση: «misirlou-pedia : Μια συλλογή γεμάτη … Μισιρλούδες!«
Κάποιοι από τους αναγνώστες μας έχουν πολύ και εκλεκτό χιούμορ.
Ένας απ’ αυτούς που επέλεξε το νικ-νέιμ «Πόντιος», με αφορμή την δημοσίευσή μας με τίτλο «Από το IQ του Λυγερού στο IQ των “προστατών” του οργανωμένου ποντιακού χώρου» απέδειξε ότι εκτός από την «…απέραντη ανοησία του οργανωμένου χώρου», υπάρχει και η εξαιρετική ευφυία (ενός τμήματος, εννοείται) του ποντιακού λαού. Έτσι, ανάρτησε ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο (νούμερο 10), το οποίο μοιραζόμαστε μαζί σας σε «πρώτο τραπέζι πίστα».
Μελετήστε το σχόλιο προσεκτικά:
———————————————————————
“Δεν είναι τυχαίο ότι Πόντιοι κατάληξαν να κρέμονται από τα IQ του Λυγερού.”
Με αφορμή την πρόσφατη βράβευση στις ΗΠΑ του ποιητή Στέφανου Παπαδόπουλου, γνωρίσαμε περισσότερο ένα πολύ σημαντικό καλλιτέχνη του μεταπολεμικού Παρισιού. Τον Έλληνα ζωγράφο και γλύπτη Eπαμεινώντα Παπαδόπουλο (1922-2005), που έμεινε γνωστός τους καλλιτεχνικούς κύκλους του Παρισιού ως NONDA. Το γιατί το ελληνικό κοινό τον ήξερε λίγο εξηγείται σε κατάλογο αναδρομικής έκθεσης των έργων του στην Ελλάδα: «..η περίπτωση του ζωγράφου Επαμεινώνδα Παπαδόπουλου (Nonda) δεν καταγράφεται σε καμία από τις κυκλοφορούσες ιστορίες της νεοελληνικής τέχνης.»
Ο πατέρας του Eπαμεινώντα ήταν Σαμψούντιος και η Μνήμη από την τραγωδία του Δυτικού Πόντου υπήρξε συνεχώς παρούσα μέσα στην οικογενειακή λειτουργία. Ο Στέφανος Παπαδόπουλος λέει: » Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στη Σαμψούντα και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τις δοκιμασίες των Ποντίων. Ο πατέρας μου (NONDA 1922-2005), που ήταν από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα στο μεταπολεμικό Παρίσι, ποτέ δεν ξέχασε την ποντιακή του ταυτότητα. «
Ο NONDA, ήταν μαθητής του χαράκτη Δημήτρη Γαλάνη. Ξεκίνησε την καριέρα του με υποτροφία το 1947 από τη Γαλλική Ακαδημία Αθηνών για σπουδές στην Ecole des Beaux – Arts στο Παρίσι. Το 1956 , με την ενθάρρυνση του Γαλάνη και του ποιητή Francis Carco, ο NONDA κέρδισε την αναγνώριση στη φημισμένη Ecole de Paris μεταξύ των κορυφαίων του 20ου αιώνα. Κέντρο του κόσμου της τέχνης, το μεταπολεμικό Παρίσι, φιλοξένησε μερικούς από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες της εποχής μας. Εκεί άρχισαν να συνδέονται τα αναγνωρισμένα «ταλέντα» της εποχής σε μια ομάδα: Πικάσο, Μπρακ , Νταλί , Καντίνσκι , Σαγκάλ , Μοντιλιάνι , Ματίς , Μιρό. Τέσσερις Έλληνες καλλιτέχνες έγιναν αποδεκτοί ως μέλη της Ecole de Paris, οι Γαλάνης, Πράσινου, Τσίγκου και NONDA .
Στέφανος Παπαδόπουλος: Βραβείο Ποίησης Jeanette Haien Ballard Writer’s Prize,
Είπε σε συνέντευξή του ο ελληνοαμερικανός ποιητής Στέφανος Παπαδόπουλος: «Η τελευταία μου ποιητική συλλογή, «Η Μαύρη Θάλασσα», εστιάζει αποκλειστικά στους Ποντίους της Μαύρης Θάλασσας και της Μικρασιατικής Καταστροφής. Είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προηγούμενά μου, ένα βιβλίο με «σονέτα» που εξερευνά τα όσα υπέφεραν οι πρόγονοί μου. Ο παππούς μου από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στη Σαμψούντα και μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για τις δοκιμασίες των Ποντίων. Ο πατέρας μου (NONDA 1922-2005), που ήταν από τους λίγους Έλληνες καλλιτέχνες που έκαναν καριέρα στο μεταπολεμικό Παρίσι, ποτέ δεν ξέχασε την ποντιακή του ταυτότητα. Με ενθουσίασε η ιδέα της «κληρονομημένης μνήμης» και αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με συνέδεε τόσο ισχυρά με μέρη και ανθρώπους που ποτέ δεν γνώρισα. Έτσι ξεκίνησα να γράφω ποιήματα που φαντάζονταν «φωνές» από το παρελθόν να αφηγούνται τις ιστορίες τους, όλα μέσα στο πλαίσιο της φρίκης που ακολούθησε μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης. Τότε, μη έχοντας μια καθαρή εικόνα του πώς έμοιαζε το τοπίο και νιώθοντας ψεύτης, πήρα τη μηχανή μου, ξεκίνησα από την Αθήνα και διέσχισα όλη την Ανατολία και τη νότια ακτή της Μαύρης Θάλασσας. Εξερεύνησα παλιά ελληνικά χωριά, τη γενέτειρα του παππού μου, τα βουνά, την ακτή. Απλά έβλεπα και άκουγα. Καμιά φορά ένιωθα πως η ποίηση είναι ο τρόπος μου για να διατηρώ την παιδική μου ηλικία, να διατηρώ εκείνες τις μνήμες χωρίς την παραλυτική επίδραση της νοσταλγίας....»
Ο Πόντιος φιλόσοφος, Γεώργιος Γκουρτζίεφ ή Γεωργιάδης
Οι Φιλοσοφικές θεωρίες του, μεταξύ Πλάτωνος, Πυθαγόρα και… Χριστού
του Τάσου Κ. Κοντογιαννίδη
(από το e-Pontos)
Ο διάσημος Πόντιος φιλόσοφος Γεώργιος Γκουρτζίεφ ή Γεωργιάδης, όπως ήταν το κανονικό του όνομα πριν … «ρωσοποιηθεί», είναι πολύ γνωστός στο εξωτερικό και σχεδόν άγνωστος την Ελλάδα. Γεννήθηκε στο Γκιουμρί ή Αλεξανδρούπολη της Αρμενίας, μεταξύ 1866 και 1876 και πέθανε στις 29-10-1949. Πατέρας του ήταν ο Ιωάννης ή Γιάγκος, ή Ιβάν Γεωργιάδης, που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα και μετακινήθηκε ανατολικά, όπως έκαναν πολλοί Πόντιοι κατά τους τουρκικούς διωγμούς, προς το ασφαλές Κάρς. Μητέρα του ήταν μία Αρμένισσα.
.
Ο Γεώργιος Γεωργιάδης μεγάλωσε στο Καρς, και όταν ανδρώθηκε, σπούδασε και πραγματοποίησε πολλά ταξίδια σε διάφορες χώρες του κόσμου. Επισκέφθηκε τις Ινδίες, την Αίγυπτο, την Ιταλία, την Ελλάδα και το 1912 επιστρέφοντας στη Ρωσία, νυμφεύεται την Ιουλία Οστρόφσκα και αρχίζει τότε σε Μόσχα και Αγία Πετρούπολη, να συγκεντρώνει μαθητές και να οργανώνει ομάδες νέων, που είχαν φιλοσοφικές ανησυχίες.
.
Με την έκρηξη της Επανάστασης το 1917, εγκαταλείπει τη Ρωσία με τους μαθητές του, μεταβαίνουν στον Καύκασο και μετά στην Κωνσταντινούπολη. Επόμενος σταθμός το 1922 είναι το Παρίσι όπου ιδρύει Ινστιτούτο για την αρμονική ανάπτυξη του Ανθρώπου. Δύο χρόνια μετά μεταβαίνει στις ΗΠΑ, όπου διδάσκει τις νέες φιλοσοφικές του θεωρίες, χωρίς να αποκαλύψει την προέλευση τους. Διαφαίνονταν όμως καθαρά τα θρησκευτικά στοιχεία, παρμένα από τον Χριστιανισμό, τον Βουδισμό και τον Ισλαμισμό.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Χρήστου Κεφαλή δημοσιεύτηκε στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη»για τον ανορθολογισμό, την αντιλογοκρατία αλλά και το αντιλαϊκό πνεύμα που χαρακτηρίζει το έργο του Νίτσε.
Εν τέλει, όπως φαίνεται, δεν είναι καθόλου τυχαία η χρησιμοποίηση της νιτσεϊκής αντίληψης από το μεσοπολεμικό ναζισμό…
———————————————————————————–
Ο ιμπεριαλιστικός ιρασιοναλισμός του Νίτσε
του Χρήστου Κεφαλή (*)
Ενώ η θεμελίωση του ιρασιοναλισμού, με την έννοια της επεξεργασίας των βάσεών του, πρέπει να αποδοθεί στον Σοπενχάουερ, είναι ο Νίτσε αυτός που θέτει αποφασιστικά και σε όλη τη γραμμή τον ιρασιοναλισμό στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού. Με αυτό το περιστατικό συνδέεται η διαρκής επιρροή του σε όλον τον 20ό και τις αρχές του 21ου αιώνα.
Η διαφορά ανάμεσα στον Σοπενχάουερ και τον Νίτσε, τουλάχιστον από άποψη ουσίας, είναι εντελώς ασήμαντη. Αποτυπώνεται στην «κριτική» που ασκεί ο Νίτσε στην παραίτηση και το μηδενισμό του Σοπενχάουερ, σύμφωνα με την οποία «Είναι προτιμότερο να θέλει κανείς το τίποτα, από το να μη θέλει τίποτα»9. Ο Νίτσε αντιπαραθέτει έτσι στο παθητικό τίποτα του Σοπενχάουερ (το «να μη θέλουμε τίποτα») ένα ενεργητικό τίποτα («να θέλουμε το τίποτα») – μια διαφορά της ίδιας τάξης με το να προτιμά κανείς τη φωτιά που βγαίνει από το στόμα ενός δράκου αντί για το στόμα του δράκου που βγάζει τη φωτιά.
Ωστόσο, η μετατόπιση είναι με τον τρόπο της σημαντική γιατί αντικατοπτρίζει τη διαφορά ανάμεσα στηναστική τάξη που έχει απλά παραιτηθεί από την ιστορική εξέλιξη και την αστική τάξη που αγωνίζεταιπλέον ενεργά να καταστρέψει την εξέλιξη με κάθε μέσο, ακόμη και αν αυτό σημάνει την καταστροφή τηςανθρωπότητας. Η άποψη του Σοπενχάουερ ανταποκρίνεται στο πρώτο στάδιο, ενώ εκείνη του Νίτσεενσαρκώνει απόλυτα το δεύτερο. Εκφράζει εκείνη τη μερίδα της αντίδρασης που διακηρύσσει καιπροσπαθεί με όλες τις δυνάμεις της να κάνει πράξη το «Καλύτερα νεκρός παρά κόκκινος».
Τέλος Ιούλη και η κοσμική Νάουσα της Πάρου προσπαθεί με δυσκολία να πάρει το ξένοιαστο καλοκαιρινό της χρώμα. Τα βήματα μας, μας οδηγούν στην αίθουσα τέχνης «Άγιος Αθανάσιος» όπου η έκθεση γλυπτών του Δημήτρη Λάγιου με τίτλο Κάτω από το ηφαίστειο ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία .
H ζωή κάτω από το ηφαίστειο δεν είναι εύκολη. Είναι ζωή με αγωνία και φόβο. Σημεία των καιρών μας;
Ο καλλιτέχνης εκθέτει περί τα δεκαπέντε κεραμικά γλυπτά, στη πλειοψηφία τους ανθρωπομορφικά. Με σκωπτική μάλλον διάθεση, αφήνει τον παρατηρητή να αναρωτηθεί και να προβληματιστεί σε ζητήματα εξουσίας πολιτικής ή άλλης προέλευσης.
Όπως ήταν φυσικό η «Αριστερά» τραβάει τη προσοχή μας. Η μορφή του άνδρα, με την οποία ο γλύπτης παρουσιάζει την Αριστερά σηκώνει πολύ σκέψη:
Δυσανάλογα μεγάλο το χέρι της καρδιάς, σηκώνεται ψηλά και μια τεράστια γροθιά δηλώνει την ένταση και τη δύναμη του αγώνα της. Γυμνό και τεταμένο το οστεώδες στέρνο κυριαρχεί με τις διαστάσεις του στο κορμό. Οι σκληρές γραμμές του μαρτυρούν σωματική ταλαιπωρία αλλά και το πάθος της ψυχής που πάσχει να μεταδώσει τη φόρτιση της. Ο κορμός πατά γερά στη γη, δεν μοιάζει να ταλαντεύεται, να έχει αμφιβολίες. Τα λίγα ρούχα δεν μαρτυρούν επιτήδευση ή πλούτο. Το πρόσωπο σκαμμένο, τα μάτια τεράστια με βάθος. Ματιά με έννοια κι αγωνία. Μια άδολη απορία σκιάζει το ύφος τους. Τα μήλα του προσώπου έντονα αφήνουν το στόμα να βγάλει δυνατή φωνή, φωνή διαμαρτυρίας. Όμως κάτι του λείπει. Του λείπει το ένα χέρι, χέρι απαραίτητο για τη δημιουργία.
Σε ένα δεύτερο γλυπτό ένας άνδρας κουβαλάει στη πλάτη ένα τεράστιο αυτί. Οι Έλληνες μιλάμε πολύ κι ακούμε ελάχιστα, σχολιάζει ο γλύπτης.
Πριν από 2χρόνια περίπου ξεκίνησε μια συλλογική προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ακηδεμόνευτου και ανοιχτού περιοδικού. Αυτό που τελικά έγινε ( Ο Λόγιος Ερμής) καπελώθηκε πλήρως και αυταρχικά με ένα συμπλεγματικό τρόπο, και για το οποίο τότε είχαμε προειδοποιήσει: «Πάντως οι κίνδυνοι να εξωκοίλει το εγχείρημα είναι πολλοί. Επικρέμαται η απειλή στο περιοδικό, να χρησιμοποιηθεί η ιστορία και οι κοινωνικές επιστήμες με λαϊκιστικό τρόπο. Θα μπορούσε, ακόμα χειρότερα, να λάβει εμφυλιοπολεμικό προσανατολισμό, κάτι που ευνοούν οι πονηροί καιροί που ζούμε. Δυστυχώς ο βολικός φανατισμός χαρακτηρίζει την εποχή μας, επιφέρει αποκλεισμούς, “μπετονάρει” τον οποιοδήποτε χώρο και εξασφαλίζει την κηδεμονία από τίνες….»
Τώρα βλέπει το φώς ένα νέο περιοδικό υπό τον ευρηματικό τίτλο «Παράβαση», που έχει πολύ περισσότερα εχέγγυα να αποτελέσει αυτό που τότε είχαν ονειρευτεί πολλοί και το είχαμε περιγράψει ως εξής: «Μια παλιά ιδέα που γεννήθηκε από την κοινή διαπίστωση (από τη σημιτική εποχή) ότι ο χώρος των κοινωνικών επιστημών κυριαρχείται από μειοψηφικές ομάδες φονταμενταλιστών, που κολλημένες στην εξουσία με πρόσχημα τον “αντιεθνικισμό”, έχουν επιβάλλει έναν ιδιότυπο αποκλεισμό όσων θεωρούν διαφορετικούς, τους οποίους και συμπεριέλαβαν στις αυθαίρετες Μαύρες Λίστες τους….
Φυσικά τα κέρδη τους ήταν (και είναι) πολλά! Εκτός από την προνομιακή συνδιαλλαγή με την εξουσία, κερδίζουν θέσεις και αξιώματα αποκλειστικά λόγω αυτής της σχέσης, προσπορίζονται πόρους κ.λπ.
Στη δημιουργία αυτού του περιοδικού οδήγησε η ανάγκη να υπάρξει η δυνατότητα έκφρασης όσων έχουν αποκλειστεί, καθώς και η ανάγκη να υπονομευτεί ο αυταρχικός και εξουσιαστικός τρόπος με τον οποίο οι συγκεκριμένοι κύκλοι επιβάλλονται στο δημόσιο λόγο.»
Το νέο περιοδικό θα παρουσιαστεί την Τετάρτη το βράδυ στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57.
Το Δελτίο Τύπου που έστειλαν οι εκδότες είναι το παρακάτω:
Παράβαση: Απείθεια προς τους νόμους επισύρουσα την δέουσα ποινή. Αλλά και ένα περιοδικό για τον πολιτισμό και την πολιτική.
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου, ώρα 8.30 μ.μ., στον πολυχώρο Booze, Κολοκοτρώνη 57, καλλιτέχνες και διανοούμενοι, που έχουν ήδη με διάφορους τρόπους δράσει κατά της βαρβαρότητας των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων, παρουσιάζουν μία νέα πρωτοβουλία τους: Πρόκειται για το τεύχος 0/1 του τετραμηνιαίου περιοδικού Παράβαση.
Ο Πολύκαρπος Χαϊτας και το Ποντιακό Θέατρο στην Κατερίνη (1929-1943)
.
του Αντώνη Κάλφα
.
Μια εισήγηση στο πρόσφατο συνέδριο της Εστίας Πιερίδων Μουσών από την ερευνήτρια του Ποντιακού Μουσείου Λένα Καλπίδου ρίχνει φως στην ιστορία του θεάτρου στην Κατερίνη και πιο συγκεκριμένα στον ακούραστο εργάτη του ποντιακού θεάτρου Πόλυ Χάϊτα, συνομήλικο και των δικών μας Ποντίων Σάββα Κανταρτζή, Γ. Δεληγιαννίδη, Θεόφ. Χαλκίδη. Θα άξιζε το αυτοβιογραφικό κείμενο του Χάϊτα να εκδοθεί από τους Ποντιακούς Συλλόγους όχι μόνο γιατί είναι γραμμένο στην Ποντιακή αλλά και διότι αποτελεί ένα από τα σπάνια τεκμήρια αυτής της περιόδου με αναφορές στην Κατερίνη.
.
Όπως είπε η Λένα Καλπίδου ο Πολύκαρπος Χάϊτας, ηθοποιός, σκηνοθέτης, θεατρικός συγγραφέας, σχετίζεται από πολλές πλευρές με την παρούσα ημερίδα στην Κατερίνη κι αυτό γιατί η Πιερία ήταν ο πρώτος τόπος που τον φιλοξένησε. Την Κατερίνη τη γνώρισε στα είκοσι οκτώ του, έζησε εδώ δεκατέσσερα δημιουργικά χρόνια και κατάφερε να καλλιεργήσει στο κοινό την αγάπη για το θέατρο και να στεριώσει στην πόλη τη θεατρική δράση.
.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα από την εισήγηση της Λένας Καλπίδου τα οποία γραμμένα με επιστημονική ακρίβεια και στηριγμένα σε ανέκδοτες πηγές φωτίζουν μια σπουδαία πτυχή της μεσοπολεμικής Κατερίνης. Παράλληλα, τα στοιχεία αυτά ενισχύουν τα ήδη δημοσιευμένα τεκμήρια της δράσης της προσφυγικής ευαγγελικής κοινότητας στην πόλης μας επιβεβαιώνοντας έτσι τόσο την αγάπη για την πνευματική καλλιέργεια (εκδόσεις θρησκευτικού περιεχομένου, οργάνωση βιβλιοθήκης, μουσική παιδεία) όσο και το ενδιαφέρον για το θέατρο όπως η περίπτωση Χάϊτα (παρά τις ακρότητες της ευαγγελικής πουριτανικής ιδεολογίας π.χ. απαγόρευση του –κοσμικού- θέατρου, της ύπαρξης χώρων ψυχαγωγίας κλπ) στην αμιγή ζώνη του συνοικισμού (βλ το βιβλίο των Α. Κάλφα και Π. Παπαγεωργίου με τίτλο «Ο συνοικισμός Ευαγγελικών της Κατερίνης», Κατερίνη 2001).
.
«Το ανέκδοτο χειρόγραφό του με τίτλο “Η συμμετοχή μου στο θέατρο 1917 – 1970 ” γραμμένο στην ποντιακή διάλεκτο, με ευαισθησία, κριτικό πνεύμα και σατιρική διάθεση, μας αποκαλύπτει πολύ σημαντικά στοιχεία για την Κατερίνη δυο δεκαετίες περίπου μετά την απελευθέρωσή της.
Η εμπειρία της απώλειας είναι καμιά φορά τόσο οδυνηρή που αδυνατείς να τη διαχειρισθείς. Νιώθεις να σε διαλύει, να χάνεις το χαμόγελο σου, το ενδιαφέρον σου για ότι γύρω σου υπάρχει. Το μυαλό είναι σε περιδίνηση, δεν ξέρεις που να στηριχθείς, βλέπεις να έρχεται η συντριβή και δεν ξέρεις αν θέλεις να την αποφύγεις ή επιτέλους να γίνει, να σε απαλλάξει από το πόνο.
Ναι, σίγουρα η απώλεια είναι μέρος της ζωής, αλλά πως μαθαίνεις να τη ξεπερνάς; Πως μπορείς αυτή τη ρημάδα τη συναισθηματική νοημοσύνη να την αποκτήσεις ;
Πώς να πείσεις τον εαυτό σου να συνεχίσει να ζει με την απώλεια; Πώς να γεμίσεις το κενό;
Η απώλεια είναι επώδυνη όταν αυτό που χάθηκε καλύπτει μία ψυχική, σωματική ή πνευματική ανάγκη. Τι γίνεται όμως όταν αυτό που χάνεις είναι ότι σε ολοκληρώνει και συναισθηματικά και σωματικά και πνευματικά;
Η μέρα γίνεται εφιάλτης, υπνοβατείς με ένα τυφώνα να στροβιλίζει μέσα σου. Θες να ξεφύγεις, κινείσαι ακατάπαυστα προσπαθώντας να κουράσεις το κορμί, να βγάλεις από μέσα σου αυτή την ένταση. Κάποιες στιγμές αποκαμωμένος σταματάς, μένεις ακίνητος με άκρα μουδιασμένα, πρόσωπο παγωμένο, μάτια απλανή από απόγνωση.
Η νύχτα βαραίνει τη ψυχή σου, δένει το πόνο με τη μοναξιά. Ξαπλώνεις να ξαποστάσεις. Λίγος και βαρύς ο ύπνος. Η ανάσα που κόβεται σε πνίγει και σε γυρίζει στη πραγματικότητα. Νιώθεις σαν μέσα σε κελί που μικραίνει σταδιακά, τα σίδερα του σε στριμώχνουν, σε πνίγουν Πετάγεσαι πάνω, θέλεις να πάρεις τους δρόμους, μα που να πάς μέσα στη νύχτα;
Βρίσκεις τυχαία μια ΑΡΓΩ* , κι αφήνεσαι στην αφήγηση του Απολλώνιου να σε περιπλανήσει..…
Μια πολύ ενδιαφέρουσα (ποντιακή) εκδοχή του γνωστού αποκριάτικου τραγουδιού «πώς το τρίβουν το πιπέρι», από το ελληνικό χωριό Καμπαρντίνκα στο Νότο της Ρωσίας, επί της Μαύρης Θάλασσας:
Ακολουθώ νοερά τα βήματα του Σέρζ στη φυλακή Σαντέ, στο προπολεμικό Παρίσι του 1912. Βιώνω τα έντονα συναισθήματα, που η χαρισματική του πένα απελευθερώνει στο «Άνθρωποι στη φυλακή» μιλώντας, όπως ο ίδιος λέει, στο όνομα εκείνων που δεν έχουν φωνή. Με έκπληξη διαπιστώνω ότι μου είναι γνώριμα τα συναισθήματα αυτά, αν και ποτέ νομικά δεν κρίθηκα έγκλειστη:
Η σύλληψη
Με τον κυκλώνα της κρίσης να μαίνεται ολόγυρα και να κλονίζει συθέμελα τη ζωή μας, αναγνωρίζω τις ομοιότητες με τη παγωμένη στιγμή της σύλληψης.
«Όλοι οι άνθρωποι που έχουν την εμπειρία της φυλακής ξέρουν ότι η τρομερή της αρπάγη εκτείνεται πολύ πιο μακριά από τους φυσικούς της τοίχους. Είναι μία στιγμή, που αυτοί των οποίων η ζωή θα συντριβεί, ξαφνικά καταλαβαίνουν με φοβερή διαύγεια ότι όλη η πραγματικότητα, όλο το παρόν, όλη τους η δραστηριότητα απομακρύνονται, ενώ μπροστά τους ανοίγεται ένας νέος δρόμος πάνω στον οποίο βαδίζουν με το τρεμουλιαστό βήμα του φόβου.»
Παρίσι 1878: O Κropotkin επισκέπτεται το studio του Ρώσου γλύπτη Mark Antokolski μαζί με τον συγγραφέα Ιβαν Τουργκενιεφ.
.
.
Kαι οι δύο είναι θαυμαστές του. Ο γλύπτης μόλις έχει ολοκληρώσει το άγαλμα του « Ο Χριστός ενώπιον του λαού».
«Είναι πασίγνωστη η εντυπωσιακή ομορφιά του αγάλματος του Χριστού– αναφέρει ο Κροπότκιν.
.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η ασυνήθιστη θλίψη στο πρόσωπο του Χριστού , καθώς στέκει μπροστά στον όχλο που κραυγάζει: «Σταύρωσον αυτόν!»
.
Συγχρόνως εντυπωσιάζει η δύναμη της μορφής του Χριστού ,ιδίως αν το δεις από πίσω , μοιάζει με υγιή, γεροδεμένο χωρικό δεμένο με σκοινιά.
.
-Κοίταξε τον τώρα από πάνω , μου είπε ο Τουργκένιεφ. Θα δεις στο κεφάλι του μεγάλη δύναμη, μεγάλη απείθεια.
.
Και ο Τουργκένιεφ ζήτησε από τον Αντοκόλσκι μία σκάλα ,για να δω το κεφάλι από πάνω. Ο Αντοκόλσκι φέρνει προσκόμματα , αλλά ο Τουργκένιεφ επέμεινε: Πρέπει να το δει είναι επαναστάτης.
Ακόμα πιο φτωχός είναι ο κόσμος της διαχείρισης της δημοτικής μουσικής σήμερα, καθώς έφυγε από τη ζωή η Δόμνα Σαμίου, ένα αναμφίβολα μεγάλο κεφάλαιο συμβολής στην παράδοση του τόπου μας…
Η Δόμνα Σαμίου γεννήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 1928 στην Καισαριανή της Αθήνας. Οι γονείς της ήταν μικρασιάτες πρόσφυγες από το Μπαϊντίρι, χωριό της περιοχής της Σμύρνης. H μητέρα της ήρθε στην Ελλάδα το 1922, ο πατέρας της, αιχμάλωτος στρατιώτης, λίγο αργότερα, με την Ανταλλαγή. Έζησε τα παιδικά της χρόνια μέσα στις απάνθρωπες αλλά παράλληλα πολύ ανθρώπινες και αλληλέγγυες συνθήκες της προσφυγιάς, κι εκεί απέκτησε τα λαϊκά ερείσματα της προσωπικότητάς της και την ατόφια συμμετοχικότητά της. Στο περιβάλλον αυτό είχε τα πρώτα μουσικά της ακούσματα απ’ τα οποία και πήγασε η αγάπη της για την παραδοσιακή μουσική.
Σε ηλικία 13 ετών η Δόμνα Σαμίου έχει την πρώτη διδακτική επαφή με τη βυζαντινή και τη δημοτική μουσική αλλά και με τη λογική της επιτόπιας έρευνας, μαθητεύοντας κοντά στον Σίμωνα Καρά, στο «Σύλλογο προς Διάδοσιν της Εθνικής Μουσικής», ενώ παράλληλα φοιτά στο νυχτερινό Γυμνάσιο.
«Μισώ αυτή τη χώρα…Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ‘χει μείνει τίποτα από μας…;»
Το έργο «Πεθαίνω σα Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη, συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης, από το 1978 που πρωτοκυκλοφόρησε, έως σήμερα. Η βαθιά πίστη αυτού του ανθρώπου στη δύναμη «των λέξεων εν ζωή» δημιουργεί τη σύγχρονη, ύστατη ελπίδα σωτηρίας. Αλλά αυτό προϋποθέτει τον ελάχιστο δείκτη ανάγνωσης και αναγνώρισης της πραγματικότητας του σήμερα, με παράλληλη ανάληψη των ευθυνών μας, επί της δράσης.
Η ομάδα Paracoon προσεγγίζει τα διαχρονικά έργα του Δημήτρη Δημητριάδη «Πεθαίνω σα χώρα» και «Ανάθεση» μέσα από μια χοροθεατρική παράσταση όπου ηθοποιοί και χορευτές αφήνουν τη γλώσσα των λέξεων να ενωθεί με την γλώσσα του σώματος, ευαισθητοποιώντας το σύγχρονο άνθρωπο.
Η ευτέλεια της ανθρώπινης ύπαρξης και η ισοπέδωση της αξίας της ως τις μέρες μας, τόσο στη χώρα μας αλλά και σε όλον σχεδόν τον πλανήτη, δεν αφήνει πλέον κανένα περιθώριο εφησυχασμού, καθησυχασμού και αναβλητικότητας.
Επιτρέψαμε οι λέξεις να χάσουν την δύναμή τους και την αξία τους και αυτό μοιραία μας οδήγησε στο να χάσουμε τον άνθρωπο και τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό.
..Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήρορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο. Μωρή φύση…! Μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι κι εγώ….
Η νέα ποιητική συλλογή του Κώστα Διαμαντίδη,Το «αχ» το υστερ’νόν,αντλεί την πρώτη της ύλη από τον εκφραστικό θησαυρό της δημοτικής παράδοσης και μιλά στα ποντιακά, επιλογές που συνιστούν ρήξη με το κυρίαρχο πολιτιστικό και πολιτικό πρότυπο.
Όταν οι γλωσσολόγοι εξηγούν τη φύση και τη χρήση των διαλέκτων, τις αντιπαραβάλλουν με την καθιερωμένη γλωσσική μορφή που υιοθετείται από την κρατική εξουσία και χρησιμοποιείται στα δημόσια έγγραφα. Υπάρχουν και ιδιομορφίες, εξηγούν, τοπικές παραλλαγές στο λεξιλόγιο και την προφορά σε σχέση με το κυρίαρχο ιδίωμα, την «κοινή» γλώσσα κάθε εποχής. Η νέα ποιητική συλλογή του Κώστα Διαμαντίδη, Το «αχ» το υστερν’νόν, που κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο των Αδελφών Κυριακίδη, γραμμένη στην ποντιακή, δεν έχει μόνο γλωσσική ιδιομορφία. Είναι και η απόκλιση από το κυρίαρχο πολιτιστικό ιδίωμα, η απόσταση από τον κύκλο των κρατικών εξουσιών και η αντιπαράθεση με το πνεύμα των δημόσιων εγγράφων που κατατάσσει το βιβλίο στις διαλέκτους της αντίστασης με όλες τις μορφές. Σημειωτέον ότι το συγγραφικό έργο του Κώστα Διαμαντίδη περιλαμβάνει άλλη μία ποιητική συλλογή, δύο μυθιστορήματα και μια μετάφραση αρχαίας κωμωδίας, όλα στην ποντιακή διάλεκτο.
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Αναζητώντας κάποιες λεπτομέρειες, στο βιβλίο της ζωής του Γρηγόρη Σκαμπαρδώνη θυμήθηκα πόσο μου είχε αρέσει τότε που το έγραψε, ο τίτλος. «Μνήμης αντίδοτον» το είχε ονομάσει ο καλός φίλος. Ταιριαστός ο τίτλος με τον συγγραφέα, τόσο ταιριαστός που με κάνει κάθε φορά να σκέπτομαι, πως δεν είναι ούτε συχνό ούτε εύκολο κάτι τέτοιο στην σχέση του ανθρώπου με το βιβλίο του. Φαίνεται πως η Ζωή μόνο στους ξεχωριστούς το χαρίζει αυτό! Στο νου μου όμως ήρθε αμέσως μετά χωρίς να το καταλάβω, το παράπονο και η «παραγγελιά» της Αγγέλας Παπάζογλου που επέμενε ότι: «είν’αμαρτία να ξεχνάμε»! Πόσο δίκιο είχε λέγοντας το, όταν με το φτωχικό γραφτό της μας μίλησε για την δύσκολη ζωή της.
Με ένα αφιέρωμα στην τέχνη στην ΕΣΣΔ της περιόδου 1917-1956 κυκλοφορεί ο νέος τόμος 29 της Μαρξιστικής Σκέψης. Ο αναγνώστης θα βρει κείμενα για τις πιο σημαντικές τέχνες – πεζογραφία, ποίηση, κινηματογράφος, θέατρο, μουσική, ζωγραφική – προερχόμενα από επιφανείς μαρξιστές του παρελθόντος και κυρίως από σύγχρονους μαρξιστές και άλλους ερευνητές.
Σπουδαιότερη πόλη της Ιωνίας κατά τον 6ον αιώνα ήταν η Μίλητος, στις εκβολές του ποταμού Μαιάνδρου, όπου μπορούμε να πούμε πως γεννήθηκε η φιλοσοφία. Σημαντική επίσης και μακροβιότερη ήταν και η Έφεσος. Τον 6ον αιώνα στα λιμάνια της Μιλήτου μπορούσες να συναντήσεις πλοία από όλες τις μεσογειακές πόλεις και ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας.
Ο σκοπός του ταξιδιού του κ. Κοτζιά στην Ουάσινγκτων δεν αφορούσε εις το να ανοίξη διαύλους (ούτε εκσκαφέας να ήτανε) επικοινωνίας και τα τοιαύτα περισπούδαστα που ακούμε και διαβάζουμε από πλήθος μικρονοϊκών άτινες μπερδεύουν το μπόι με τον δείκτη ευφυϊας. Ο Ελλην ΥΠΕΞ ήρθε στην αμερικανική πρωτεύουσα με μία και μόνο αποστολή:
Το επόμενο κείμενο-αφιέρωμα στο μεγάλο απόντα, αποτελεί τη συμβολή της www.presspublica.gr/
Η πρώτη επέτειος του πραξικοπήματος γιορτάστηκε «δόξη και τιμή» με ειδική φιέστα στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ήταν εκεί όλοι οι προσκυνημένοι καλλιτέχνες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γραμμής που (όσοι θυμούνται) προκαλούσαν θλίψη στην κοινή, αντιδικτατορική, γνώμη. Δεν βλάπτει να θυμόμαστε (αντιθέτως, βλάπτει να ξεχνάμε) και να σημειώσουμε πως τίποτα δεν τους δικαιολογεί, ούτε αν φοβήθηκαν, ούτε αν εκβιάστηκαν, ούτε φυσικά αν τους άρεσε να γλείφουν τους ισχυρούς:
Τραγουδιστές και ηθοποιοί που έπαιξαν σε εθνικοχουντικά σκετς: Ρένα Βλαχοπούλου, Φώτης Δήμας, Μαρινέλλα, Γιάννης Βογιατζής, Κώστα Βουτσάς, Γιάννης Πουλόπουλος, Νινή Τζάνετ, Νίκος Σταυρίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Σώτος Παναγόπουλος, Τρίο Γκρέκο, Νάντια Κωνσταντοπούλου, Ρένα Ντορ, Τζένη Βάνου, Σταμάτης Κόκοτας, Βίκυ Μοσχολιού, Τώνης Μαρούδας, Γιώργος Ζαμπέτας και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με το γνωστό… Βατερλό του. 
Ο Μορφωτικός Ποντιακός Σύλλογος «Αλέξανδρος Υψηλάντης» προσκαλεί τα μέλη και τους φίλους του συλλόγου στις φετινές εκδηλώσεις «Οφίτικο Συναπάντεμα 2015» που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 15 και την Κυριακή 16 Αυγούστου 2015 στις 9:30 μ.μ., στη Νέα Τραπεζούντα Πιερίας.
Το εξτρεμιστικό ισλάμ χτύπησε με τον πιο βάρβαρο τρόπο στην καρδιά της Ευρώπης. Στο όνομα του Ισλάμ και της υπεράσπισης του «προφήτη», ακραίοι ισλαμιστές επιτέθηκαν σε μια από τις πιο φωτεινές εκφράσεις του νεωτερικού δυτικού κόσμου, το σατυρικό περιοδικό 
Πράγματι, αυτή η ευχή αποκτά διαφορετικό νόημα φέτος. Γιατί φαίνεται ότι το 2015 θα μπορούσε να συνοδευτεί από ελπιδοφόρες εξελίξεις για τον πολύ κόσμο. Για όλους εκείνους που τα τελευταία πέντε χρόνια είδαν τη ζωή να γίνεται χειρότερη και τη χώρα να μπαίνει σε ένα φαύλο κύκλο.
Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Εκτός από το χιούμορ, την ευρυμάθεια, την καλοσύνη και τη διάθεση για ζωή ο ALLU FUN MARX είχε και εξαιρετικά χόμπι. Για παράδειγμα, ένα από αυτά τον οδήγησε στο να μαζέψει πάρα πολλές εκδοχές της Μισιρλούς, που κυκλοφορούν ανά τον κόσμο… και μας καλεί με το δικό του τρόπο: «Έλα να σου δείξω την συλλογή μου με τις …Μισιρλούδες. Τι να γίνει. Δεν μαζεύω πεταλούδες, τις προτιμώ ζωντανές.» Είναι καταπληκτικές οι σχετικές σελίδες 
…..όπου ο χορός θα είναι ντυμένος ποντιακώς και θα χορεύει αναλόγως!
Ο NONDA, ήταν μαθητής του χαράκτη 
Πόντος και Αριστερά 
