-Η ελληνιζάτσια…..

Με την υπερβολή που διακρίνει τον νεοελληνικό μας χώρο, η προσπάθεια αντικατάστασης των ξένων όρων που εισβάλλουν στην ελληνική γλώσσα με ελληνικούς, καταγγέλεται πολλές φορές ως «εθνικισμός»…. [κινδυνεύοντας κι αυτός ο όρος, από την υπερβολική χρήση να πάψει να σημαίνει αυτό το οποίο γνωρίζουμε].

Όμως στις εποχές της πλήρους κυριαρχίας του κομμουνιστικού πολιτιστικού  μοντέλου η προσπάθεια αυτή θεωριόταν επιβεβλημένη  για να αποτραπεί η επικυριαρχία της κυρίαρχης γλώσσας επί των μικρών και αδύναμων πολιτισμών και γλωσσών.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση αναπτύχθηκε η… “ελληνιζάτσια”, την οποία  κήρυξαν οι διανοούμενοι κομμουνιστές Μαριουπολίτες, τις δεκαετίες ‘20 και ‘30, για να εξοβελίσουν από τη μαριουπολίτικη διάλεκτο τους ρωσισμούς (αλλά και τους ταταρισμούς) που εμπεριείχε.

25-4-2010: KARADENİZ DOSTLUK GİRİŞİMİ ve ÇAĞRISI

Θεσσαλονίκη: Συνάντηση Μαυροθαλασσιτών συγγραφέων από Τουρκία και Ελλάδα στην έκθεση βιβλίου

Μια μοναδική συνάντηση θα λάβει χώρα την Κυριακή 25-4-2010 στις 6 μ.μ. στο πλαίσιο της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου που πραγματοποιείται στην Θεσσαλονίκη. H συνάντηση συγγραφέων από Τουρκία και Ελλάδα, που έλκουν την καταγωγή τους από τη Μαύρη Θάλασσα, διοργανώνεται απ΄τις εκδόσεις «HEYAMOLA» (Έι για’μόλα) του γνωστού συγγραφέα  Omer Asan και τιτλοφορείται «Φιλολογικό Καφενείο».

Στο Δελτίο Τύπου που μας έστειλαν, μας πληροφορούν ότι: «Οι συγγραφείς τους από τη Μαύρη Θάλασσα, οι οποίοι έχουν γράψει τη σειρά βιβλίων με τίτλο «Οι Πόλεις της Τουρκίας και η Μαύρη Θάλασσα», θα σμίξουν με τους Έλληνες συγγραφείς που κατάγονται από τη Μαύρη Θάλασσα, κατά τη διάρκεια της 7ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Στην εκδήλωση θα μιλήσει ο καθένας ξεκινώντας από τη δική του πόλη και θα παρουσιάσει το βιβλίο του προσκαλώντας τους Έλληνες συγγραφείς που κατάγονται από την ίδια πόλη.

-Οι δικοί μας Καυκάσιοι και η συμβολή τους στην ανάπτυξη της Αριστεράς

Καυκάσιους ή Ποντοκαυκάσιους ονόμαζαν κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή τους πρόσφυγες που κατάγονταν από τις περιοχές του ρωσικού Καυκάσου και κυρίως αυτήν του Καρς και Αρνταχάν, αλλά και της Τσάλκας.

Ένας καλός φίλος γράφει: «Τα πρώτα χρόνια με τον όρο «Πόντιος», ο λαός περιέγραφε μόνον αυτόν που προερχόταν από τις περιοχές του Μικρασιατικού Πόντου. Οι προερχόμενοι από τις περιοχές του Καρς του ρωσικού Καυκάσου, που παραχωρήθηκε στους Τούρκους απ’ τους μπολσεβίκους με τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, χαρακτηρίζονταν ως «Καυκάσιοι» ή «Ποντοκαυκάσιοι» και ας είχαν μεταναστεύσει από τον Πόντο μόλις 40 χρόνια πριν.

-21η Απριλίου: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Δείτε: Ο Γιάννης Χαλκίδης και το θράσος των χουντικών

-Η κρίση και ο Κοσμέτες…

…ρωτήσαμε τον Κοσμέτε για τη μεγάλη οικονομική κρίση και την πολιτική του Γ. Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ.

Μας απάντησε θυμόσοφα, μ’ ένα παραδοσιακό δίστιχο απ’ τα Γρεβενά:

«Γαμιέσαι κόρη μ’  χαίρεσαι,

στη γέννα θα τα πούμε«

-Η σφαγή του Κατίν, ο Πούτιν και οι κατάρες του Γκίκα!

Βάσιμες είναι οι υποψίες μας ότι για το δυστύχημα που συνέβη έξω απ’ το Σβερντλόφσκ -καθώς ο Πολωνός πρωθυπουργός και η συνοδεία του πήγαιναν να τιμήσουν μαζί με το Ρώσο πρωθυπουργό Πούτιν, τους χιλιάδες Πολωνούς αξιωματικούς που δολοφονήθηκαν με εντολή του Στάλιν-  δεν ήταν ατύχημα αλλά δολιοφθορά.

Μια πανέξυπνη δολιοφθορά,  που προήλθε από το έντονο πνεύμα και τις συνεχείς κατάρες του Γκίκα, του Μαϊλη και λοιπών νεοφώτιστων Πολ-Ποτικών του Περισσού. Οι νέοι αυτοί μαθητευόμενοι -αλλά αποτελεσματικότατοι- μαγοι, πιστεύουν ότι υπάρχει μια διεθνής συνομωσία στην οποία συμμετέχουν και τα σοβιετικά αρχεία για να σπιλωθεί το όνομα του Μεγάλου, του Μοναδικού, του Πατέρα των Λαών, του Τιμονιέρη και Οδηγού…… Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς ΣΤΑΛΙΝ.

Ως γνωστό, ο Περισσός έχει αναλάβει εδώ και λίγο καιρό την προσπάθεια επαναμάγευσης της θλιβερής μας καθημερινότητας. Έτσι δημιούργησε νέους θεωρητικούς, που δίνουν μια άλλη διάσταση στην παλιά μεταφυσική μαγεία του ιστορικού υλισμού. Μια διάσταση εξαιρετικά πετυχημένη, όπως αποδείχτηκα από το αποτέλεσμα επί του πολωνικού αεροπλάνου.

«Κόκκινος Καπνάς»: Οδός Οχτωβριανής Επανάστασης, αριθ. 2

-Το γκρέμισμα της (προσφυγικής) Μνήμης

Τα θεμέλια μου στα βουνά

και τα βουνά σηκώνουν οι ναοί

κι΄ απάνω τους η μνήμη καίει

άκαυτη βάτος.

Αν αποθάνω θάψτεμε

ση΄ Ξυμιτού ρακάναν

Αχχχχ ν΄ ακούω και τη΄ Κρέμιτσας

τ΄Αϊ Γιέρ και την καμπάναν

.

1950 ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ -(ΚΡΕΜΙΤΣΑ)

Όλο το χωριό αποκαΐδια, οι καπνοί από τα καμένα σπίτια  φαίνονται μόλις πάρεις τον κατήφορο στον δρόμο που έρχεται από τα Κομνηνά .Οι κάτοικοι που απέμειναν ζωντανοί από τον δεκαετή πόλεμο με τα τρία ολοκαυτώματα, επιστρέφουν σιγά σιγά  στο χωριό, σ΄ αυτά τα δέκα χρόνια που πέρασαν οι καταστροφές που υπέστη το χωριό είναι ασύλληπτες στον κοινό νου. Από το έμψυχο  δυναμικό του χωριού θα απομείνει μόνο το 20%, το άψυχο υλικό σπίτια, υποστατικά και δημόσια κτίρια μαζί και η εκκλησία του χωριού  όλα αποκαΐδια τίποτα δεν άφησαν όρθιο οι Γερμανοί και στη συνέχεια οι εγκάθετοι των Εγγλέζικων τανκς του στρατηγού Σκόμπυ  , πρώην συνεργάτες των Γερμανών Ναζί .

-Εμέν’ ηγεύ’ σα Εξάρχεια (Εμένα μου πρέπουν τα Εξάρχεια)

Από τη νέα ποιητική συλλογή του Κώστα Διαμαντίδη (Κοσμέτες) που εκδίδεται με τίτλο «Το αχ, το υστερνόν«

Εμέν ‘κι΄πρέπ’ καλόγερος
πουλί μ’ σο΄Αγιον Όρος
εμέναν πρέπ’  σα Εξάρχεια
πουλί μ’ κουκουλοφορος.

Να ζώσκουμαι τρυγώνα μου
μολότοφ και γκαζάκια,
να σύρω ταουτεύ’-ατα
και καίω τα σοκάκια.

Ατοίν που σπέρνε αγράνεμους
ντο θέλ’νε να θερίζνε
και πολεμούνε με τα ΜΑΤ
τι νέοις να φοβερίζνε.

Οι νέοι πάντα αέτς είναι
το αίμαν-ατούν βράζει
κανένας νόμος ‘κ’ επορεί
το χούιν-ατούν ν’ αλλάζει.

Ποίος νέος ‘κι ογράσεψε
ν’ αλλάζ’ την κοινωνίαν;
Πάντα οι νέοι έγραφαν
με τ’ αίμαν Ιστορίαν.

Αρ’ για τ’ ατό όσον ντο ζω
πάντα νέος θα είμαι
κι αν αποθάνω σο ταφί μ’
ανάπαος θα κείμαι.

[‘κι, ‘κ‘=δεν (απ’ το ουκί), ταουτεύω=σκορπάω,  ατά=αυτά, ζώσκομαι=ζώνομαι, ατοίν=αυτοί, ντο=τι, αγράνεμους=άγριους άνεμους, αέτς=έτσι, ατούν=αυτών, χούι=συνήθεια, ογρασεύω=προσπαθώ , αρ’=έτσι, άρα, ταφί=τάφος, ανάπαος=ανήσυχος, μη αναπαυμένος]

-Οι Σουηδοί, οι «τουρκόσποροι» και τα οικεία κακά!

Ενα πολύ ενδιαφερον κείμενο υπό τον τίτλο «Αρμένιοι, Σουηδοί και «τουρκόσποροι», δημοσιεύεται στην «Καθημερινή» μ’ αφορμή την αναγνώριση της γενοκτονίας στον Πόντο απ’ το σουηδικό κοινοβούλιο.

Θετει το ζήτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας και του αποκλεισμού της μνήμης και της ιστορικής εμπειρίας των μικρασιατικών προσφυγικών πληθυσμών.

Το παραθετουμε αυτούσιο………

 

«Μια απρόσμενη είδηση από τη Στοκχόλμη ήλθε να προκαλέσει αμηχανία στα κρατικά ΜΜΕ και στους επίσημους διαμορφωτές της κοινής γνώμης πριν από λίγες μέρες. Με πρωτοβουλία της σουηδικής Αριστεράς –σοσιαλδημοκράτες και οικολόγοι– το σουηδικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε στις 11 Μαρτίου τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μαζί μ’ αυτές των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην Τουρκία, δημιουργώντας ρήγμα στις καλές έως εκείνη τη στιγμή σουηδο-τουρκικές σχέσεις.

-Ο Μπελογιάννης ζει μέσ’ στις καρδιές μας…

Έχω πάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με τ’ άσπρο γαρούφαλο
που τον τουφέκισαν
στο μισοσκόταδο
πριν την αυγή
κάτω απ’ το φως των προβολέων.

Στο δεξί του χέρι
κρατά ένα γαρούφαλο
που ‘ναι σα μια φούχτα φως
από την ελληνική θάλασσα
τα μάτια του τα τολμηρά
τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω απ’ τα βαριά μαύρα τους φρύδια
έτσι άδολα
όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους
οι κομμουνιστές.