Βασικές θέσεις του Νίκου Πουλαντζά (30 Σεπ. 1936 – 3 Οκτ. 1979)
…..
O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1]
Άρα, την εργατική τάξη την αποτελούν αυτοί που παράγουν άμεσα υπεραξία παράγοντας υλικά εμπορεύματα και όχι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, στο εμπόριο και στο κράτος. Οι τελευταίες ομάδες είναι που αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα αυτού του κοινωνικού χώρου που ονομάζει «νέα μικροαστική τάξη». Είναι η τάξη των επαγγελματιών, των τεχνικών και των υπόλοιπων πνευματικά εργαζομένων, που είναι φορείς των κυρίαρχων ιδεολογικών σχέσεων. Οι ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις είναι οι κοινωνικές σχέσεις που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή του κυρίαρχου τρόπου εκμετάλλευσης. Στο πολιτικό επίπεδο η διασφάλιση αυτή επιτυγχάνεται μέσω των σχέσεων εποπτείας και εξουσίας στο εσωτερικό των δημοσίων οργανισμών και των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Οι μισθωτοί διευθυντές-διαχειριστές και οι επόπτες βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού με την εργατική τάξη ακόμα και αν εμπλέκονται στη διαδικασία της άμεσης παραγωγικής εργασίας. Στο ιδεολογικό επίπεδο η διάκριση «χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας» παίζει σημαντικότατο ρόλο στην υποταγή της εργατικής τάξης αποκλείοντάς την από τα «μυστικά» της γνώσης της παραγωγικής εργασίας στο σύνολό της. Αυξάνεται έτσι η εξάρτηση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Αυτοί οι μισθωτοί διευθυντές και επόπτες δεν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης με τη μορφή της κυρίαρχης καπιταλιστικής αλλά είναι συμμέτοχοι στην κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη είτε πολιτικά είτε ιδεολογικά. Μαζί με τους παραδοσιακούς μικροαστούς, όπως οι μικροκαταστηματάρχες και οι παλιοί τεχνίτες, αποτελούν μια ενιαία αλλά ετερογενή μικροαστική τάξη, που χαρακτηρίζεται από τα ιδεολογικά στοιχεία του ατομικιστικού ανταγωνισμού, του ρεφορμισμού και της πίστης σε ένα «ουδέτερο» κράτος, διαιτητή ανάμεσα στα αντιμαχόμενα ταξικά συμφέροντα.[2] Η θέση για την παραγωγική και μη παραγωγική εργασία αντιμετωπίστηκε αρκετά κριτικά από πολλούς.[3] Πρώτον, πολλές, αν όχι οι περισσότερες θέσεις στο πλαίσιο του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας περιλαμβάνουν τόσο παραγωγικές όσο και μη παραγωγικές δραστηριότητες. Δεύτερον, δεν ξεκαθαρίζεται γιατί και πώς αυτή η διάκριση οδηγεί αναγκαστικά σε τόσο θεμελιακές διαφορές συμφερόντων και εμπειριών των εργαζομένων. Ο Καρλ Μαρξ είχε ήδη επισημάνει ότι από τους μη παραγωγικούς εργάτες η υπεραξία αποσπάται με την απλήρωτη εργασία τους που μειώνει το κόστος για τους καπιταλιστές.[4]
Για το βιβλίο του Ρωμανού Γεροδήμου «Ανταποκρίσεις από τον 21ο αιώνα» (εκδ. Παπαδόπουλος).
Του Γιώργου Σιακαντάρη
Ο Ρωμανός Γεροδήμος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και Δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο του Μπόρνμουθ, στα πενήντα περίπου άρθρα του, τα οποία δημοσιεύτηκαν στον αξιόλογο ιστότοπο και στο διαδικτυακό ραδιόφωνο Amagi, μας ξεναγεί με ιδιαίτερα γλαφυρό αλλά και πρωτότυπο τρόπο στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Στο πρώτο μέρος με τίτλο «Ένας κόσμος σε μετάβαση» έχουμε μια μελέτη για τις εξελίξεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και στο δεύτερο μέρος με τίτλο «Ένα ταξίδι στο χωροχρόνο» ταξιδεύουμε μαζί με τον συγγραφέα σε χώρες άμεσα επηρεασμένες από αυτές τις εξελίξεις.
Ο συγγραφέας μάς παρασέρνει σε έναν γόνιμο προβληματισμό και ενδεχομένως σε εμβάθυνση ή και επανεξέταση των αντιλήψεών μας. Η εκ μέρους του απουσία οιουδήποτε φανατισμού και απολυτότητας παρακινεί τους αναγνώστες ελεύθερα να προβληματιστούν για τα συμπεράσματα του βιβλίου.
Αυτά τα άρθρα αναθεωρημένα και εμπλουτισμένα με πλήθος στοιχείων και παραπομπών συνθέτουν μια από τις πιο εύστοχες και διεισδυτικές αναλύσεις που έχω διαβάσει για το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης. Ο συγγραφέας μάς παρασέρνει σε έναν γόνιμο προβληματισμό και ενδεχομένως σε εμβάθυνση ή και επανεξέταση των αντιλήψεών μας. Η εκ μέρους του απουσία οιουδήποτε φανατισμού και απολυτότητας παρακινεί τους αναγνώστες ελεύθερα να προβληματιστούν για τα συμπεράσματα του βιβλίου.
Νέα επίθεση κατά του ΣτΕ εξαπέλυσε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης με ανάρτησή του στο Facebook.
«Τώρα που διαθέτουμε τον μηχανισμό και την τεχνολογία για να πιάσουμε τους φοροφυγάδες (με το σύστημα διασταύρωσης στοιχείων εισοδημάτων-καταθέσεων που έφτιαξαν και ολοκλήρωσαν σε ένα χρόνο τα στελέχη του Υπουργείου οικονομικών) έρχεται το ΣτΕ να κηρύξει αντισυνταγματικό τον έλεγχο αν υπερβαίνει την πενταετία.
Δηλαδή να κουκουλώσει τη ληστεία της δεκαετίας του εκσυγχρονισμού, των Ολυμπιακών Αγώνων, των εξοπλισμών και του πάρτι στην Υγεία!
Πείτε μου τώρα για εξελίξεις στο «νομικό πολιτισμό » που είμαι αστοίχειωτος, περί δικαιοκρατικών εγγυήσεων και λοιπά κολοκυθιά τούμπανα που τα θυμήθηκαν τώρα που κινδυνεύουν οι «πυλώνες του έθνους» που είναι στις λίστες!
Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.
Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.
Η ιδεολογική ηγεμονία και οι συνέπειές της στην πολιτική πραγματικότητα
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 6.10.2016
Πολλοί πιστεύουν ότι η ενασχόλησή μας με θεωρητικά θέματα, τι στιγμή που βιώνουμε τόσο τραγικές στιγμές στην καθημερινή μας ζωή, είναι μια εργασία που βασικά δεν έχει νόημα και αποτελεί ως εκ τούτου περιττή πολυτέλεια. Παραγνωρίζουν ή αγνοούν όλοι αυτοί ότι η πολιτική πρακτική ακολουθεί συγκεκριμένες θεωρίες που δοκιμάζονται στην πράξη, όπως είναι ο σοσιαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός. Σήμερα επικρατεί σ’ όλην την υφήλιο ο νεοφιλελευθερισμός με την μορφή του ανάλγητου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αν δεν γνωρίζουμε τους μηχανισμούς λειτουργίας του, δεν μπορούμε να δράσουμε δημιουργικά και αποτελεσματικά.
Για την επικράτησή του ωστόσο εφαρμόζεται στην πράξη όχι μόνο βία, αλλά κυρίως η ονομαζόμενη από τον Γκράμσι ιδεολογική ηγεμονία, της οποίας τα χαρακτηριστικά θα επιδιώξουμε να αναλύσουμε, για να έχουμε σαφή εικόνα των εννοιών και της πρακτικής τους εφαρμογής.
Συνεπώς η κατανόηση των ιδεολογικών μηχανισμών που καθορίζουν τις εξελίξεις στην υφήλιο, αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα, για να καταλάβουμε όχι μόνο αυτούς τους μηχανισμούς, αλλά και να μπορούμε να αποτρέψουμε τις αρνητικές τους επιπτώσεις και βάλουμε τα θεμέλια για μια ευοίωνη προοπτική για το μέλλον. Σήμερα ισχύει λόγω σύγχυσης και αποπροσανατολισμού αυτό που λέει ο λαός: Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Ζητάει δηλαδή απεγνωσμένα λύσεις, εκεί που δεν υπάρχουν. Έτσι ο φαύλος κύκλος ανακυκλώνεται χωρίς να υπάρξει διέξοδος από τα αδιέξοδα. Ο ένας, για να δείξω την τραγικότητα της κατάστασης, πιστεύει ότι θα μας σώσει η Ρωσία, ως από μηχανής θεός, ο άλλος πιστεύει ότι θα μας σώσουν οι προφητείες του Αγίου Παϊσίου, ο άλλος ρίχνει τις ευθύνες στους ξένους , ως άλλοθι για τις δικές του ευθύνες, ό άλλος τα ευχολόγια, μέσα στην απελπισία του, τα βλέπει ως λύσεις. Και λοιπά και λοιπά. Που βρίσκεται η αλήθεια, αλήθεια;Συνέχεια →
Γενικά η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις, κοινωνικά προβλήματα που εκρηκτικά εμφανίζονται, ματαιωμένες προσδοκίες, κατάρρευση της ιδεαλιστικής εικόνας που είχε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς για την πραγματικότητα. Η πτώση από τα ροζ ψεύτικα συννεφάκια στην αληθινή ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Παρόμοια δύσκολη είναι η προσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης.
Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.
Και όπως καταλάβατε αγαπητοί φίλοι εννοούμε τους γραφειοκράτες του Περισσού, που υποδυόμενοι τον Λένιν και ακολουθώντας την φιλαγροτική πολιτική του που εκφράστηκε με το σύνθημά του «η γη στους αγρότες», έχουν φορέσει την φιλαγροτική ποδιά και οι αρχισυνδικαλιστές του τύπου Μπούτα, αλλά και οι ίδιοι πρωτοστατούν στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Κρύβουν όμως από τους αγρότες το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: Ότι το πολιτικό τους όραμα δεν είναι η πολιτική του Λένιν για τη γη, αλλά η πολιτική του Στάλιν. Δηλαδή η πολιτική της ΓΕΝΟKΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ…
Ας δούμε όμως τι έγινε στη Σοβιιετική Ένωση και πως εξοντώθηκε η αγροτική τάξη
Αφού αρχίσαμε με το προηγούμενο άρθρο για την χούντα και τα πεπρραγμένα της, ας δούμε και άλλη μια πλευρά η οποία δεν είναι τόσο γνωστή: τα οικονομικά σκάνδαλα και το οικονομικό βόλεμα των ημέτερων
Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Συνέχεια →
Η επιγραφή, που έχει αρκετά μέτρα μήκος, βρίσκεται στην βάση ενός μεγάλου ψηφιδωτού, που κοσμεί την εκκλησία της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο. Το ψηφιδωτό καλύπτει την κόγχη που βρίσκεται πάνω από την εικόνα της Παναγίας και η επιγραφή τοποθετήθηκε σε τέτοιο σημείο ώστε να μην περνάει απαρατήρητη. Η ανάγνωση του λιτού κειμένου που πληροφορεί τους ανυποψίαστους πιστούς για την θεοσέβεια των δύο πολιτικών ανδρών ξαφνιάζει και προκαλεί.
Ο πρώτος ήταν το αγαπημένο παιδί της Νέας Δημοκρατίας και ο δημοφιλής δήμαρχος της Θεσσαλονίκης.
Ο δεύτερος ήταν λαμπρό αστέρι του σοσιαλιστικού στερεώματος, υποψήφιος αρχηγός του κόμματος και παρ’ ολίγον πρωθυπουργός της χώρας. Και οι δύο χειροκροτήθηκαν και λατρεύτηκαν από τους πολιτικούς οπαδούς των κομμάτων τους. Και οι δύο είναι μπλεγμένοι σε δικαστικές περιπέτειες για σοβαρά, οικονομικής φύσεως, αδικήματα.
Τους χωρίζει η γεωγραφική απόσταση των φυλακών που φιλοξενούνται.
Τους ενώνει η κομψή επιγραφή της Παναγίας Σουμελά.
Εις το λιμάνι φέρανε φαγάνα που «de profundis» ανασκάπτει τον πυθμένα με κείνα της τα δόντια τ’ αγριεμένα βγάζοντας πού και πού κανένα μύδι αλλά προχτές η ατσάλινη νταρντάνα μάσησε έναν εργάτη ζωντανό με κείνο της το ράμφος το τρανό. Λες κι έχει την ψυχή του Ιασωνίδη.
Ένα παράξενο ποίημα του 1935 γραμμένο από τον «Αχθο Αρούρη, ψευδώνυμο του Νίκου Σαραντάκου, ήρθε να προσφέρει ένα νέο στοιχείο προς έρευνα στους βιογράφους του φιλελεύθερου, αλλά και αντικομμουνιστή πολιτικού Λεωνίδα Ιασωνίδη. Το ποίημα που παρατίθεται παρακάτω το εντοπίσαμε εδώ: http://sarantakos.wordpress.com/2014/07/29/axtos-21/
Για τον Λεωνίδα Ιασωνίδη (1884-29 Ιουλίου 1959) που ήταν νεοέλληνας πολιτικός με καταγωγή από τον Πόντο, μπορείτε να δείτε στη βικιπαιδεία: el.wikipedia.org/wiki/Λεωνίδας_Ιασωνίδης
Το ποίημα που «αναφερόταν στις εκλογές των αρχών του ’36. Είναι έκδηλη στο γράμμα αυτά η αποστροφή του προς τον Βενιζέλο (τον χαλεπό γέροντα της Χαλέπας, όπως τον λέει) και τα οικονομικά σκάνδαλα για τα οποία κατηγορούσαν στελέχη του κόμματος των Φιλελευθέρων, (όπως τον αναφερόμενο Ιασωνίδη)» είναι το εξής:
Εκτός από το ευρύτερο ενδιαφέρον που έχει το θέμα του αφιερώματος για κάθε φιλίστορα που ενδιαφέρεται για την ιστορία αυτού του τόπου, υπάρχει και διαπραγμάτευση μιας πλευράς της ιστορίας που σχετίζεται με αυτή την ίδια τη φυσική υπόσταση όλων ημών που προερχόμαστε από τις πατρίδες της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτό αφορά τα όσα διαδραματίστηκαν στη Μικρά Ασία (του Πόντου συμπεριλαμβανομένου) και ειδικότερα τη στάση και τη δράση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ αυτήν την περίοδο. Το ζήτημα αυτό καλύπτουν με πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που αναδεικνύουν και τις διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις ο τ’εμέτερον ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με το κείμενο: «Η πολιτική του ΣΕΚΕ στο Μικρασιατικό Ζήτημα» και ο ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος -και μέχρι πρότινος μέλος της Επιτροπής Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ- με το κείμενο «Η Μικρασιατική Εκστρατεία και το ΣΕΚΕ (Κ)«…
Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το τεύχος αυτό, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένας εξαιρετικός πίνακας του επίσης τ’εμέτερον Βάλια Σεμερτζίδη. Συνέχεια →
Από τα ζητήματα της στέγασης μέχρι τους μισθούς, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ υποστηρίζει ότι η εξέταση των αντιφάσεων του καπιταλισμού μπορεί να δείξει τον δρόμο προς έναν εναλλακτικό κόσμο
.
– Ετοιμάζετε το νέο βιβλίο σας «Οι δεκαεπτά αντιφάσεις του καπιταλισμού». Γιατί επικεντρώνεστε σε αυτές;
.
-Η ανάλυση του καπιταλισμού δείχνει ότι υπάρχουν σημαντικές και θεμελιώδεις αντιφάσεις. Σε τακτά χρονικά διαστήματα οι αντιφάσεις αυτές ξεφεύγουν από τον έλεγχο και δημιουργούν κρίσεις. Σήμερα βρισκόμαστε μέσα σε μια κρίση, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να ρωτήσουμε «ποιες ήταν οι αντιφάσεις που μας οδήγησαν σε αυτήν;». «Πώς μπορούμε να αναλύσουμε την κρίση από την άποψη των αντιφάσεων;» Μια από τις μεγάλες ρήσεις του Μαρξ ήταν ότι «μια κρίση είναι πάντα το αποτέλεσμα υπόγειων αντιφάσεων». Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτές, παρά με τα αποτελέσματά τους.
.
-Μία από τις αντιφάσεις στις οποίες επικεντρώνεστε, είναι αυτή μεταξύ της χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας ενός εμπορεύματος. Γιατί αυτή η αντίφαση είναι τόσο θεμελιώδης για τον καπιταλισμό, και γιατί χρησιμοποιείτε την στέγαση για να το τονίσετε;
.
-Όλα τα εμπορεύματα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουν μια αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία. Αν έχω μια μπριζόλα, η αξία χρήσης είναι ότι μπορώ να την φάω, και η ανταλλακτική αξία είναι το πόσο θα έπρεπε να πληρώσω για αυτήν. Όμως η στέγαση είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, επειδή ως αξία χρήσης μπορούμε να την αντιληφτούμε ως καταφύγιο, ως ιδιωτική ζωή, ως ένα κόσμο των συναισθηματικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μια μεγάλη λίστα από πράγματα για τα οποία χρησιμοποιείται ένα σπίτι. Στη συνέχεια, όμως, υπάρχει το ερώτημα του «πώς μπορείτε να πάρετε το σπίτι». Συνέχεια →
Μπορεί η συμμετοχή κάποιου στο Πολυτεχνείο του 1973 να αποτελεί επιχείρημα, για να αποσείσει από πάνω του κατηγορίες για διαφθορά;
Κι όμως, αυτό είναι δυνατόν στην Ελλάδα της μίζας, της ρεμούλας και των λαμογιών.
Ο Γιάννης Σμπώκος, το δεξί χέρι του Άκη Τσοχατζόπουλου, χρησιμοποίησε αυτή τη συμμετοχή για να αποδείξει ότι είναι απλώς μια αθώα αδικαίωτη περιστερά. Κι ας χρωστάει στον Άκη αρκετά «τούβλα»!!!!! (Ο Άκης αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι από τον Σμπώκο «ζητά επίμονα να του δώσει 1 εκ. ευρώ που του χρωστάει«.)
Να και η ανταπόκριση, που μας υποκίνησε να γράψουμε αυτό σημείωμα:
Απολογία στο δικαστήριο
Ανήκω στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου είπε ο Γ.Σμπώκος
Με μια μαντινάδα άρχισε την απολογία του ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων την Πέμπτη ο πρώην γενικός διευθυντής Εξοπλισμών του υπουργείου Αμυνας Γιάννης Σμπώκος, ενώ έκανε πλήρη αναφορά στα παιδικά του χρόνια στα Ανώγεια Κρήτης.
Ο κ. Σμπώκος δήλωσε ότι ανήκει στην αδικαίωτη γενιά του Πολυτεχνείου, ενώ τόνισε: «Δεν επωφελήθηκα της ευπιστίας των ανθρώπων να με εμπιστευθούν στην πολιτική μου ζωή».Συνέχεια →
Λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες, η κυβέρνηση των τροϊκανών, των μνημονίων και των τοκογλύφων, που ξεπουλάει τη χώρα και ισοπεδώνει το λαό, αποφασίζει να ρίξει τη χαριστική βολή στον κόσμο του δημόσιου σχολείου… …..
Στέκομαι δίπλα σ’ αυτή την απεργία, στο όνομα των δύο άνεργων γιων μου.
Στο όνομα των 2 εκατομμυρίων ανέργων.
Των 450.000 οικογενειών που δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο.
Των 3.000 αυτοκτονημένων.
Των εξαθλιωμένων συνταξιούχων.
Των πουλημένων ορυχείων, ναυπηγείων, δασών, παραλίων, λιμανιών και ελπίδων.
Στο όνομα της κιμωλίας που ανάπνευσα τριάντα χρόνια στο δημόσιο σχολείο.
«..Οι Κύπριοι προσφυγοποιούμαστε ξανά στην ίδια μας την πατρίδα.
Χάνουμε ξανά τη ζωή όπως τη χτίσαμε, όπως νομίζουμε πως τη διαλέξαμε, όπως νομίσαμε πως μας ανήκει.
Και φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια. Ότι θα μείνουμε μόνοι; Πάντα μόνοι ήμασταν. Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε…»
ΚΥΠΡΙΑΚΗ KΑΤΑΣΤΡΟΦΗ – Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Οι αποφάσεις του Eurogroup είναι ομόφωνες. Η συγκατάθεση της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης και των δύο Υπουργών Οικονομικών σε αυτές είναι πράξη εσχάτης προδοσίας.
Οι Κύπριοι πολίτες και οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας οφείλουν να δράσουν άμεσα κάνοντας ότι μπορούν για να σταματήσουν την επικύρωση αυτών των μέτρων από την κυπριακή Βουλή, απαιτώντας την καθαίρεση του Αναστασιάδη και την προκήρυξη νέων εκλογών και δημοψηφίσματος………………………. Προειδοποιήσαμε επανειλημμένως τους Κύπριους πολίτες και πολιτικούς ότι η εκλογή του Αναστασιάδη, εκπροσώπου των μεταλλαγμένων Εφιαλτών της ΕΟΚΑ Β’ και του «Ναι» στο σχέδιο Ανάν, μπορούσε να οδηγήσει στο τέλος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του κυπριακού ελληνισμού. Δυστυχώς δεν εισακουσθήκαμε. ‘Εστω και σήμερα, οι Κύπριοι πολίτες πρέπει να ξυπνήσουν άμεσα και να συγκεντρωθούν στη Λευκωσία, εμποδίζοντας την Βουλή να επικυρώσει τις αποφάσεις. Αύριο θα είναι πολύ αργά. Κινδυνεύουν όχι να μην μπορούν να σώσουν το κράτος τους. Κινδυνεύουν να μην έχουν κράτος για να σώσουν.
Είμαστε η γενιά που θα μας οικτίρουν οι νεοφιλελέδες μεσόκοποι επειδή δεν ξέρουμε την τεχνική του πώς να χωνεύεις τα κάρβουνα για μαγκάλι
της Νίνας Γεωργιάδου
Οι αναθυμιάσεις του μαγκαλιού απλώθηκαν από τη Λάρισα σ’ ολόκληρη τη χώρα. Μπήκαν μέσα στις παγωμένες σχολικές αίθουσες που τα παιδιά τουρτούριζαν χωρίς θέρμανση και, ευκαιρίας δοθείσης, ο προς αξιολόγηση δάσκαλος τους εξηγούσε τις βλαπτικές συνέπειες του μονοξειδίου του άνθρακα και τις τονωτικές επιδράσεις του κρύου. Γιατί από κάθε γεγονός πρέπει να κρατάς την ουσία και το ηθικόν δίδαγμα. Καλά πάμε, είπαν και αποχώρησαν.
Πέταξαν πάνω από τα κουτιά των άστεγων, που εκείνη την ώρα έκαιγαν τουρτουρίζοντας δυο λάστιχα, μα δεν είχαν λόγο να σταθούν. Ο αέρας τρύπωνε από παντού και αραίωνε τις λιποθυμικές τάσεις. Και πάλι το ηθικόν δίδαγμα σε αρχαιοπρεπή μάλιστα έκδοση. «Ουδέν κακόν, αμιγές καλού». Τυχεροί!
Τρύπωσαν στο πένθιμο σπίτι ενός από τους τρεις χιλιάδες αυτοκτονημένους, μα κι εκεί ένοιωσαν περιττές. Η θηλιά στο ταβάνι, η πεταμένη καρέκλα στο πάτωμα κι εκείνο το γράμμα «δεν αντέχω άλλο», είχαν το σουρεαλισμό μιας παγωμένης φωτογραφίας που δεν τη διαπερνά πια ούτε ο μολυσμένος αέρας.
Τι κρύο!
Πέταξαν πάνω από τις ουρές των άρρωστων που περίμεναν υπομονετικά το γενόσημο και αισθάνθηκαν μειονεκτικά. Οι υπερτασικοί έπεφταν, έτσι κι αλλιώς, σε υπογλυκαιμικό κώμα από τα αντιυπερτασικά γενόσημα και οι καρκινοπαθείς έλιωναν αβοήθητοι. Έπειτα άκουσαν και τη δήλωση του Σαλμά για την εξυγίανση του ΕΟΠΥΥ και σκέφτηκαν πως αυτός τα καταφέρνει και μόνος του.
Βρέθηκαν ύστερα σε μια σχολή υγιούς πατριωτικής διαφώτισης, όπου αναλφάβητοι χρυσαυγίτες μάθαιναν, σε παιδάκια εθνικόφρονων οικογενειών, γράμματα χασάπη, μαχαιροβγάλτες δίδασκαν ιστορίες μισαλλοδοξίας και τρόμου, είχαν εκεί κι ένα φούρνο, όπου παρέδιδαν συνταγές κρεματόριου και το κρυφό αυτό σχολειό έβγαζε τέτοια μπόχα, που και οι αναθυμιάσεις του μονοξείδιου έφυγαν τρέχοντας, για να μη ψοφήσουν. Συνέχεια →
Όσοι άνθρωποι και αν απεργήσουν σήμερα,όσοι και αν διαδηλώσουν, όσα συνδικάτα και κλάδοι εργαζομένων και αν βροντοφωνάξουν για τα καταστρεπτικά μέτρα που επιβάλλονται επι τρία χρόνια στην πατρίδα μας, υπάρχει μια αφανής, σιωπηλή και τεράστια απεργία στον τόπο, που ουδείς τολμά να ονομάσει. Αυτοί που απεργούν τρία χρόνια τώρα και βλάπτουν την κοινωνία είναι οι εθνικοί προμηθευτές που έκλεψαν μεσω πολυετους διαπλοκής με τις κυβερνήσεις δημόσιο χρήμα.
.
.Οι εθνικοί κατασκευαστες που υπερτιμολόγησαν μεγαλα εργα με απ ευθείας αναθέσεις. Οι εθνικοί τραπεζίτες που με τις εγγυήσεις του κρατους στην ΕΚΤ έγραφαν επι χρόνια τεραστια κέρδη απο τις διαφορες επιτοκιων και επεκταθηκαν στα Βαλκάνια ,γραφοντας επίσης μεγαλα κέρδη. Αυτοί που απεργούν είναι εκείνοι οι 200 μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου,που αποτελουν το 80% της φοροδιαφυγής.
.
Το κέρδος όλων αυτων τόσα χρόνια, δεν πήγε στην Σελήνη. Το καρπώθηκαν σε λογαριασμούς και σε ακίνητα. Δεν το επανεπένδυσαν ποτέ σε δουλειες,σε ανθρώπους. Απεργεί το ελληνικό μεγάλο Κεφάλαιο,αγαπητοι φίλοι. Και για να είμαι ακριβής, απεργεί το μέρος εκείνο της ντοπιας ολιγαρχίας που πλούτιζε παντα κάτω απο την βουλωμένη μύτη των κυβερνήσεων.
.
1,5 εκατομμύρια ανεργοι και 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι στα όρια της επιβίωσης, ξέρουν ότι εκτος απο αγρότες που ετρωγαν επιδοτήσεις, εκτός απο στρατους αργοσχολων και διεφθαρμένων στο δημόσιο, που διοριζαν τα 2 κόμματα επί πολλά χρόνια, υπάρχουν και μετρημένοι στα δάκτυλα όμιλοι συμφερόντων που έγραψαν αθέμιτα υπερκέρδη. Με ιδιαίτερα πετυχημένο πολλαπλασιαστή. Και τα αποθησαύρισαν. Δικαίωμα τους, θα πεί κάποιος, να μην επενδυουν σε δουλειες, με τοσους φορους και υφεση. Η χώρα όμως ήταν franchising μαγαζί τους, στο οποίο μεσαίου βεληνεκους εγχώριοι επιχειρηματίες, μη διαπλεκόμενοι, αλλά και κολοσσοί του εξωτερικού, επι χρόνια έπρεπε εκτος απο οικολόγους, φόρους και γραφειοκρατία, να πληρώσουν και entry fee σε κάθε κλάδο.
Έντονη διαμάχη έχει προκύψει τελευταία για το αν συμφέρει ή πρέπει η Ελλάδα ως κράτος να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και να ορίσει τα όρια της δικής της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) .
Το 1982, στο Montego Bay της Τζαμάικα, υπεγράφη η σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η οποία τέθηκε σε ισχύ στις 16 Νοεμβρίου 1994. Η εν λόγω Σύμβαση αντικατέστησε τέσσερις παλαιότερες διεθνείς συνθήκες. Σε ψηφοφορία που έγινε στις 30 Απριλίου 1982, 130 κράτη ψήφισαν υπέρ, 4 κράτη κατά, και 17 τήρησαν αποχή. Ένα από τα 4 κράτη που καταψήφισαν τη Σύμβαση ήταν και η Τουρκία.
Μέχρι το τέλος του 2008 επικύρωσαν τη Σύμβαση 157 χώρες, μεταξύ των οποίων ηΕλλάδα (21 Ιουλίου 1995) και η Κύπρος (12 Δεκεμβρίου 1988). Στο περιεχόμενό της υπάρχουν συγκεκριμένα σημεία, τα οποία, σε κάθε περίπτωση, λειτουργούν προς όφελος της Αθήνας και της Λευκωσίας. Ένα πολύ καλό ενημερωτικό άρθρο για την ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ.
———————————————————————————————————————————————-
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΟΥΜΕ ΑΟΖ
Μνημόνιο, υδρογονάνθρακες και ελληνοτουρκικά
(μια δεύτερη «προδοσία» της Ελλάδας!)
.
του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
.
Το 2009, η κυβέρνηση, αφού φούσκωσε το έλλειμμα και επέτρεψε την κερδοσκοπία επί του ελληνικού χρέους, πήγε στις Βρυξέλλες κατηγορώντας με όλους τους δυνατούς τρόπους τη χώρα της (στο αυτό «σπορ» είχε προηγηθεί ο κ. Αλογοσκούφης, καθιστώντας ακόμα σοβαρότερες τις αυτοκατηγορίες Παπανδρέου- Παπακωνσταντίνου). Ως αποτέλεσμα, η Αθήνα υπέγραψε δανειακή σύμβαση, πρωτοφανή στην ιστορία της ανθρωπότητας (Κασιμάτης), εκχωρώντας ουσιαστικά όλο τον πλούτο της στους Πιστωτές και θέτοντας την Ελλάδα στη σημερινή «δίνη θανάτου», προκαλώντας τη μεγαλύτερη οικονομική-κοινωνική καταστροφή στην ιστορία του δυτικού κόσμου, σε ειρηνική περίοδο.
Eπιτέλους τελειώνει άλλη μια παράνομη κατάληψη .
Αυτή της παράνομης κατάληψης τις χώρας μας από τους ξένους και ντόπιους τοκογλύφους.
Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης ανασήκωσαν μανίκια και από σήμερα 14 Ιανουαρίου 2013 ο Νόμος και η Τάξις θα επικρατεί παντού και η παράνομη κατάληψη της χώρας θα είναι απολύτως νόμιμη.
Με το σχετικό άρθρο της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 240/2012 αναφέρεται ότι «ούτε το δικαιούχο κράτος μέλος, ούτε η Τράπεζα της Ελλάδος, ούτε κανένα από τα αντίστοιχα περιουσιακά τους στοιχεία εξαιρούνται, λόγω εθνικής κυριαρχίας ή για άλλο λόγο, της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης-συντηρητικής ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιοδήποτε ένδικο βοήθημα ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση τροποποίησης».
Ολα τα περιουσιακά στοιχεία του Ελληνικού Κράτους και τα πάσης φύσεως ιδιοκτησιακά δικαιώματά του υπόκεινται σε κατάσχεση, αν το ζητήσουν οι δανειστές.
Και βέβαια.. Συνέχεια →
Στις 31 Οκτωβρίου του 2011,ο πληθυσμός της γης έφθασε τα 7δις σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Οι απανωτές αλλαγές στους μετρητές του Worldometers προκαλούν δέος καταγράφοντας την ιλιγγιώδη αύξηση των κατοίκων αυτού του πλανήτη. Αρκεί και μόνο να σκεφθεί κανείς ότι εκατό χρόνια πριν δεν ήταν ούτε 2 δις .
Ήταν το 1798, έξι χρόνια πριν συμπληρωθεί το πρώτο ανθρώπινο δις, που ο Άγγλος Thomas Robert Malthus (1766-1834) με το έργο του “An Essay on the Principle of Population” έθεσε το δημογραφικό στο επίκέντρο της μακροοικονομίας. Είναι μία εποχή έντονων κοινωνικών, τεχνικών και οικονομικών ανακατατάξεων (γαλλική επανάσταση 1789, βιομηχανική επανάσταση στη Μεγάλη Βρετανία 1760-1860) υπό την επίδραση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, που έκανε λόγο για ατομικά δικαιώματα, για ελευθερία και ισότητα. To έργο του Malthus ήταν σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη πολιτικών φιλοσόφων του 18ου αιώνα – William Godwin(1756-1836) και Marquis de Condorcet (1743-1794) -που έβλεπαν την κοινωνία δεκτική θετικής εξέλιξης και συνεχούς προόδου καθώς και με τις ιδέες του Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), που εστίαζε στη καλή φύση του ανθρώπου και οραματιζόταν μία κοινωνία ελεύθερων πολιτών δεσμευμένων μόνο από ένα κοινωνικό συμβόλαιο–μια μορφή λαϊκής κυριαρχίας.
Όσα ίσως μία μικρή μονάδα της ΔΕΗ αν ενθυμηθούμε ότι η καταστροφή των μονάδων της Κύπρου με την έκρηξη στο Μαρί, απαιτεί κόστος περίπου 2 δις ευρώ. Υπενθυμίζω ότι οι λιγνίτες (καύσιμο) μόνον της ΔΕΗ, χωρίς τα φράγματα της ΔΕΗ τα δίκτυα της ΔΕΗ κτλ, έχουν αξία τουλάχιστον 150 δις ευρώ
Δείτε τα συνημμένα και κατωτέρω στοιχεία για τη ΔΕΗ.
2. ΕΥΔΑΠ (ύδρευση, αποχεύτευση περιοχής Αττικής), 319 εκατομμύρια ευρώ.
Πόσο άραγε στοίχισε και στοιχίζει το ιστορικό φράγμα Μαραθώνα, Ο Μόρνος, η Υλίκη, ο Εύηνος, τα υδραγωγεία, τα ενωτικά υδραγωγεία, οι μονάδες επεξεργασίας νερού;; Πόση είναι η αξία των αποθεμάτων νερού κύριε «μάγγα» και «χουβαρντά» κ. Σαμαρά;;. Πόσο στοιχίζει το δίκτυο διανομής ποσίμου νερού από τις μονάδες επεξεργασίας νερού (όρα κατωτέρω);;;
Όταν στις 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της ΕΚΤ για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ήταν σαφές πως άνοιγε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δυο χρόνια αργότερα, είναι κοινή διαπίστωση όλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, καθώς την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας συνοδεύουν εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικής καταστροφής, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανείς, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, διαστάσεις.
Η κοινωνική καταστροφή έγκειται, κατά κύριο λόγο, στη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών της πόλης και της υπαίθρου, των μικροβιοτεχνών, των μικρεμπόρων, της μεγάλης πλειονότητας των κάθε είδους μικροεπιχειρηματιών. Η απαξίωση της εργασίας, με τις περικοπές μισθών που καταδικάζουν μεγάλο μέρος των εργαζομένων να ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του ποσοστού των ανέργων, που έφτασε πια τα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, έχει άμεσες επιπτώσεις και στα μικροϊδιοκτητικά λαϊκά στρώματα, με την αθρόα συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και τη διακοπή λειτουργίας μικροεπιχειρήσεων, που οδηγεί στην πύκνωση των γραμμών των νεόπτωχων και των ανέργων και με κόσμο προερχόμενο και από τα στρώματα αυτά.
Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τη νεολαία μας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ή την άμεση απειλή της ανεργίας, ενώ ο τόπος μας αρχίζει να ζει και πάλι τον εφιάλτη της μαζικής μετανάστευσης, που τώρα πια αφορά κυρίως σε ειδικευμένο δυναμικό και ιδιαίτερα σε πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ’ εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ’ όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ’ αυτά και μ’αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.
Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων. Συνέχεια →
· Άκης Παλαιολόγος, υπ.διδάκτορας Παν. Ιωαννίνων, «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία: από τον Engels στον Hobsbawm. Σχέσεις, συνδετικά σημεία και τροφοδοτήσεις μεταξύ του πρώιμου έργου του F. Engelsκαι των κυριότερων Βρετανών μαρξιστών ιστορικών»
· Βασίλης Μηνακάκης, ερευνητής-συγγραφέας για εργατικά ζητήματα, «Καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί και συνδικαλιστική δράση»
· Γιώργος Γάσιας, ιστορικός, «Αγροτική μεταρρύθμιση και νεοελληνικός κοινωνικός σχηματισμός»
12:00-12:15: Διάλειμμα
2η συνεδρία: 12:15-14:30
· Κώστας Γαλανόπουλος, υπ. διδάκτορας του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «“Τυφέκιον άνευ φυσεκίου”: επαναστατικός συνδικαλισμός και μαρξισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου»
· Σταμάτης Λιαδάκης, υπ. διδάκτορας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Οι διασπάσεις στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα την περίοδο του Μεσοπολέμου: γεγονότα και συμπεριφορές στον Πειραιά»
· Μανόλης Αρκολάκης, διδάσκων ΕΑΠ, «Οι εργασιακές σχέσεις στο χώρο του κινηΌμιλος για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ).
Διημερίδα με θέμα: Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διευρευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας.
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού του αντί-μνημονιακού μετώπου –αλλά και όσων είναι εγκλωβισμένα μέσα στις παλαιοκομματικές δομές– θα φανούν αντάξια των προσδοκιών των πολιτών.
Απαιτείται μια σωτήρια μεταβατική διακυβέρνηση. Τα προβλήματα που άφησε πίσω η λαίλαπα του σάπιου παλαιοκομματικού πελατειακού κράτους είναι πολλά. Γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, περισυλλογή, συγκρότηση κοινών σκοπών όσον αφορά τα κεντρικά ζητήματα και στρατηγική εκπλήρωσής τους.
Τα χαρακτηριστικά μιας μεταβατικής διακυβέρνησης, εξ αντικειμένου, απαιτείται να είναι τα εξής:
1.Τα αντί-μνημονιακά ρεύματα που πλειοψήφησαν θα πρέπει να απεκδυθούν τις εξουσιαστικές καρέκλες. Σκοπός είναι η σωτηρία της χώρας και όχι η συμβατική εξουσία.
2. Η “εντολοδόχος αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση” θα πρέπει να είναι πολιτικά πανίσχυρη. Οι σκοποί που καλείται να εκπληρώσει –όπως ήδη υποστηρίξαμε (http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm – «Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»–, εξ αντικειμένου είναι οι εξής:
a. Διαχείριση των πρωτογενών ελλειμμάτων
b. Διαχείριση των διαπραγματεύσεων με την Ευρώπη
c. Διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής
d. Συντακτική Συνέλευση για αναθεώρηση του Συντάγματος.
Oι επικεφαλής των φηφοδελτίων επικρατείας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έδωσαν την αφορμή στο μπλογκ για το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο να συντάξει το παρακάτω σχόλιο:
«Βάσανο είναι, όχι προνόμιο. Είναι περιπέτεια, όχι καταφυγή. (…) Να θυμίσω σε όλους ότι η σκληρή δουλειά, η μεθοδικότητα και η προσήλωση σε στόχους οδηγούν σε θεαματικά αποτελέσματα.”εδώ
Να υποθέσω ότι αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα; Αν ναι, κάτι έχει χάσει από τα επεισόδια των τελευταίων χρόνων.
«Μπαίνω στη Βουλή για να συμπαρασταθώ σε κοινωνικές ομάδες, …»
Να υποθέσω πως εννοεί, όπως έχουν «συμπαρασταθεί» τις κοινωνικές ομάδες, όσοι μπήκαν στη Βουλή τα τελευταία χρόνια;
«Και άλλες φορές στο παρελθόν είχα δεχθεί προτάσεις για κάθοδο στην πολιτική. Τις είχα απορρίψει. Δεν ήταν λογικό να κάνω το ίδιο τώρα που η πολιτική έχει απαξιωθεί τόσο πολύ;»
Ήταν λογικό αλλά δεν το έκανες!
«Δεν πρόκειται να με δείτε σε συζητήσεις για την απόδοση ευθυνών.»
Να υποθέσω ότι άκουσε το «Θα γίνει μακελειό» εδώ
ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΧΩΡΙΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΣΤΗ «ΜΕΚΚΑ» ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ
Κι όμως σε ένα σχολείο που βρίσκεται στην καρδιά τηςΣίλικον Βάλεϊ και στο οποίο φοιτούν τα παιδιά των εργαζομένων στην και άλλων τεχνολογικών κολοσσών, δεν υπάρχει ούτε ένας υπολογιστής, ούτε μια οθόνη. Η χρήση οποιουδήποτε τεχνολογικού γκάτζετ απαγορεύεται στις σχολικές αίθουσες, ενώ οι εκπαιδευτικοί συστήνουν στους μαθητές τους να μην τους χρησιμοποιούν ούτε στο σπίτι.
Την ώρα που στον υπόλοιπο κόσμο ο τεχνολογικός εξοπλισμός θεωρείται απαραίτητος στην εκπαίδευση, οι νέες τεχνολογίες γίνονται μέσο διδασκαλίας και οι μαθητές ενθαρρύνονται στη χρήση τους, στην καρδιά της Μέκκας της Τεχνολογίας,το μολύβι, το χαρτί και το χάρτινο βιβλίο είναι τα μόνα εργαλεία διδασκαλίας που κρίνονται αποδεκτά.
Περίπου 160 σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες ακολουθούν την ίδια φιλοσοφία, καθώς θεωρείται ότι η χρήση υπολογιστών έχει αρνητικές συνέπειες στη φυσική δραστηριότητα, τη δημιουργική σκέψη, την επικοινωνία ανάμεσα στους μαθητές και τη συγκέντρωση των παιδιών στο μάθημα.
Δωρεάν μαθήματα δουλοπρέπειας και ραγιαδισμού παρέδωσαν αυτές τις μέρες στον ελληνικό λαό οι υπάλληλοι των τοκογλύφων και πρωτοκολλητές των αποφάσεων της τρόϊκα στην Ελλάδα.
Όλοι εκπρόσωποι ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που τόσα χρόνια συνωστίζονται « στα φουαγιέ της Ντόϊτσε Μπανκ,στα πεζοδρόμια της Γουώλ Στρήτ, στον προθάλαμο της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ ,στην αίθουσα αναμονής της Γκόλτμαν Σακς»
1. Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΠΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. «Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους).
2.ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΛΥΣΕΩΝ
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα- αντίδραση – λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί. Για παράδειγμα: Αφήνεται να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτωνκαι η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
Συνεχίζοντας την προηγούμενη ανάρτηση με τη συνέντευξη της Σοφίας Σακοράφα, δεν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να αναφερθούμε στα πλέον μοιραία πρόσωπα της σύγχρονης πολιτικής ζωής. Στους δύο πρωθυπουργούς, που κατά τη θητεία τους οξύνθηκαν οι δυσπλασίες του συστήματος, εκτινάχθηκε η διαφθορά στα ύψη και ταχύτατα έβαλαν την Ελλάδα σε τροχιά κρίσης.
Ο κ. Σημίτης έχει όμως το ιδιαίτερο βάρος γιατί επί της θητείας του έγιναν οι μεγαλύτερες λαμογιές στη μεταπολιτευτική ιστορία αυτού του τόπου. Με πρόσχημα τους εξοπλισμούς και τους Ολυμπιακούς Αγώνες οι μαφίες που τον στήριζαν έστησαν ένα πάρτι κατάχρησης και κλοπής εις βάρος του ελληνικού λαού. Και όλα αυτά τα κάλυψε με μια «αντιεθνικιστική» ρητορεία με τη συνενοχή και τα χειροκροτήματα όλου του λεγόμενου «αντιεθνικιστικού » χώρου. Χαρακτηριστικότατη περίπτωση ο γνωστός «νέος ιστορικός» Αντώνης Λιάκος, που ανέλαβε μέσω των ΔΟΛιων εντύπων το ρόλο του Σουσλώφ στη κυβέρνηση του Σημίτη, καταλαμβάνοντας ως επιστέγασμα των υπηρεσιών του την προεδρία στοn OΠΕΚ, το κέντρο μελετών (τρομάρα του) που ίδρυσε ο τέως πρωθυπουργός… Και επιπλέον ο πονηρός Σημιτάκος, για να καλύψει τις οικονομικές και ιδεολογικές λαμογιές, έβαλε τον πάντα προδομένο λαό να ασχολείται με το δίλημμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες…
Και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ο κ. Σημίτης έπραξε τα ανάλογα. Ξεπούλησε εθνικό έδαφος στην κρίση των Ιμίων και αποδέχτηκε στη Μαδρίτη την παραβίαση των διεθνών κανόνων με την αποδοχή των συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο, σε σχέση με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Ουσιαστικά διευρύνθηκε ένεκα της πολιτικής του η λίστα των απαιτήσεων, όπως ήθελαν οι Τούρκοι, οι οποίοι ιστορικά πορεύονται «σιγά σιγά», χωρίς όμως ποτέ να κάνουν πίσω!
Ο Σημίτης αποδεικνύεται ότι είναι το μοιραίο πρόσωπο της σημερινής Ελλάδας.
Κάποιες σκέψεις με αφορμή τα περί πολιτικής ανυπακοής του κινήματος, περί ανομίας των πολιτών ….και άλλα πρόσφατα γεγονότα.
Προσπαθώ παρά τις απαράδεκτες στρεβλώσεις των τελευταίων μηνών, να αντιμετωπίζω τη λέξη πολίτης με την έννοια, την αξία και το ύψιστο περιεχόμενο που έδωσαν στη λέξη πολίτης ο Περικλής και ο Κλεισθένης, που έδωσαν οι αγώνες του λαού μας για δημοκρατία, ελευθερία και ανεξαρτησία, που έδωσε το 114 και το Πολυτεχνείο, που έδωσε η νέα γενιά το Δεκέμβρη του 2008, που δίνουν καθημερινά όλοι όσοι υπερασπίζονται τη θέση τους στην όξυνση της ταξικής πάλης, την πολιτική τους άποψη, την αξιοπρέπεια στην εργασία, το δικαίωμα στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη.
Ντροπή νιώθω ως βουλευτής και ταυτόχρονα ως πολίτης αυτής της χώρας, όταν χιλιάδες χρόνια αγώνων, εξεγέρσεων, επαναστάσεων, εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων συνθλίβονται από μια ομάδα, ξένη και ντόπια.
Από μια ομάδα που μετατρέπει τον πολίτη σε υπήκοο, που μετατρέπει τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας μας σε απέραντο σκλαβοπάζαρο, που μετατρέπει τον πλούτο της πατρίδας μας σε περιουσιακό στοιχείο αποπληρωμής, που τολμά και αστειεύεται με τον Παρθενώνα και το Σούνιο, αφού είναι τα μόνα που μας επιτρέπουν να μας απομείνουν.
Ντροπή και Οργή για αυτήν την απροκάλυπτη εκτροπή.
Εκτροπή της δικαιοσύνης που έχει μετατραπεί σε έκτακτο απεργοδικείο.
Εκτροπή της δημοκρατίας που… απαγορεύει τις συναθροίσεις άνω των τριών.
«Mε τεράστια επιτυχία και τη συμμετοχη χιλιάδων οργισμένου κόσμου πραγματοποιήθηκε, σήμερα 6-12-11, η Πανελλαδική κινητοποίηση των Επιτροπών Αγώνα Κατοίκων Πολιτών και Εργαζομένων ενάντια στα διόδια-Πανελλαδικό Συντονιστικό.
Η σημερινή κινητοποίηση έλαβε χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού, απαντώντας με τον πιο εμφατικό τρόπο στη συμπαιγνία κυβέρνησης-χαρατσοεισπρακτικών εταιριών-καναλαρχών, που τον τελευταίο καιρό έχουν επιδωθεί σε ρεσιτάλ συκοφάντησης του κινήματος «Δεν Πληρώνουμε διόδια – Δεν Πληρώνουμε την κρίση τους».
Οι οδομαχίες ανάμεσα στους αστυνομικούς και τους κατοίκους συνεχίστηκαν στην Κερατέα, ενώ επεισόδια ανάμεσα σε κατοίκους και αστυνομικούς ξέσπασαν και στο Μενίδι, όταν αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ παρέσυρε με τη μοτοσικλέτα του 7χρονο κοριτσάκι, το οποίο μεταφέρθηκε σοβαρά τραυματισμένο στο νοσοκομείο και στη συνέχεια πέθανε.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος αποδοκιμάστηκε από πολίτες κατά τον αγιασμό των υδάτων στη Δεξαμενή, ενώ τα γιουχαΐσματα προς τον κ. Πάγκαλο συνεχίστηκαν αργότερα και σε εστιατόριο στα Καλύβια.
Επίσης, έγινε γνωστό πως το μεσημέρι της Πρωτοχρονιάς ο διευθυντής της εφημερίδας «Καθημερινή», Αλέξης Παπαχελάς, προπηλακίστηκε από νεαρούς θαμώνες ταβέρνας στο Σπήλαιο Γρεβενών, και ένας από αυτούς του πέταξε ένα ποτήρι κρασί στο πρόσωπο (σ.σ. να μια καλή ευκαιρία για τον κ. Παπαχελά να γράψει ένα άρθρο βγαλμένο μέσα από τη ζωή και την προσωπική του εμπειρία – θα το τολμήσει άραγε ή γράφει μόνο άρθρα που αφορούν τη σωτηρία της χώρας και του έθνους;) Συνέχεια →
Μία από τις μεγάλες μάχες του Λένιν προς το τέλος της ζωής του ήταν η μάχη κατά της σοβιετικής γραφειοκρατίας, την οποία γενικότερα και όχι μόνο ως προς τη σοβιετική της μορφή, την αντιμετώπιζε από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες:
Είτε σαν απόσπαση της κυρίαρχης τάξης από τις λαϊκές μάζες, κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις ταξικές κοινωνίες και εκλείπει στο σοσιαλισμό, είτε σαν απόσπαση των διαχειριστών της εξουσίας από την κυρίαρχη τάξη στο βαθμό που αυτοί μέσω της θέσης τους επιδιώκουν πέρα από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης και την ιδιοτελή εξυπηρέτηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων, κάτι που μπορεί να συμβαίνει και στο σοσιαλισμό, είτε σαν χαρτοβασίλειο, κακή οργάνωση, υπεροχή του τύπου πάνω από το περιεχόμενο, κάτι που χαρακτήριζε το σοβιετικό σοσιαλισμό, ο οποίος από αυτή τη σκοπιά είχε κατά τον Λένιν πολλά να ζηλέψει από τον γερμανικό κρατικό καπιταλισμό και γενικότερα από την τεϊλοριανή εργοστασιακή οργάνωση, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα.
Σημαντικό τμήμα της ελληνικής διανόησης, αν και γνωρίζει ότι ειδικά στις μέρες μας η σιωπή είναι χρυσός, τολμά να προτιμήσει «τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε» από τις κάθε είδους Σατραπείες.
Το κείμενο:
-Επειδή δεν είµαστε όλοι συνυπεύθυνοι και «όλοι ίδιοι», ούτε ως προς την ηθική ούτε ως προς την πολιτική ταυτότητα …
-Επειδή αυτοί που έχουν συσσωρεύσει αµύθητα κέρδη απ’ την εκµετάλλευση του λαού και από την εκποίηση της χώρας, είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν την κρίση …
-Επειδή το σύστηµα που µας κλέβει δεν µπορεί να κρύβεται πίσω από τους κλέφτες του συστήµατος …
…εκείνα τα χρόνια οι άνθρωποι είχανε μαζευτεί ξαφνικά ο ένας κοντά στον άλλο όχι από αγάπη η συμπόνια η έστω από φόβο αλλά τρέμοντας μες την ανησυχία για κάτι απροσδιόριστο άγνωστο και απειλητικό, δεν ήταν φόβος ήταν μάλλον αγωνία κάτι σαν κυματισμός, εναλλασσόμενα συναισθήματα δέους, οργής, θλίψης που όμως ποτέ δεν μετουσιωνόταν σε πένθος αλλά παρέμεναν σαν κύματα σε μια θάλασσα που φαινόταν ότι θα αγρίευε συσσωρεύονταν σύννεφα αγριεμένα και ο ουρανός άλλαζε χρώματα μωβ , μπλάβο, βαθύ βυσσινί άλλοτε κατακόκκινος πάντα όμως με ένα υπόστρωμα μαύρου , απειλητικού, μιας σκοτεινιάς ανεξήγητης τ ‘αστέρια κρύβονται και αρχίζει να λυσσομανά ο αέρας και εκείνοι -οι άνθρωποι- ένιωθαν την καρδιά τους να σφίγγεται και έναν κόμπο στον λαιμό, εντωμεταξύ συνέχιζαν να ασχολούνται με τις εργασίες τους η να ερωτεύονται να καβγαδίζουν, να κάνουν παιδιά , να πηγαίνουν σχολειό , να παρκάρουν ,να κάνουν μπάνιο , να συνομιλούν ακατάπαυστα ξέροντας….
Ένα από τα σταθερά χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού από την εποχή της κρατικής συγκρότησής του είναι ο αντιφατικός τρόπος με τον οποίο οι άρχουσες τάξεις και οι πολιτικές τους ελίτ διαχειρίζονταν τα θέματα της εθνικής ανεξαρτησίας και των σχέσεων με τις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κάθε εποχής. Η αντιφατικότητα έγκειται στο ότι οι ελληνικές άρχουσες τάξεις συνδυάζουν μια ουσιαστικά υποχωρητική έως ενδοτική στάση έναντι των ισχυρών κρατών με μια «πατριωτική» ρητορική για εσωτερική κατανάλωση. Δεν είναι σπάνια τα ιστορικά παραδείγματα γι’ αυτό: από το αγγλόφιλο και το ρωσόφιλο κόμμα των πρώτων χρόνων της ανεξάρτητης ζωής του ελληνικού κράτους έως την εθνικοφροσύνη που επέδειξαν μετά την Κατοχή οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες των Γερμανών…
Για να έρθουμε στη μεταμοντέρνα εποχή μας, ο ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, μολονότι πολιτικός απόγονος των διαφόρων Τσολάκογλου, δε διστάζει να αναφέρεται στην Εθνική Αντίσταση και να απαιτεί τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Πολλά λέγονται και γράφονται τις τελευταίες ημέρες εντός και εκτός της χώρας μας για την πιθανή χρεοκοπία της. Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει τι πραγματικά θα συμβεί αλλά μήπως τελικά μια χρεοκοπία θα ήταν μια πολύ καλή λύση για την Ελλάδα…..
Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία ένα χρέος είναι αδιατήρητο όταν το επιτόκιο εξυπηρέτησης υπερβαίνει το ρυθμό αυξήσεως του εισοδήματος. Όταν ο ρυθμός αυξήσεως των τόκων υπερβαίνει τον ρυθμό ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας τότε υπάρχει σημαντικό πρόβλημα.
«Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που έχει Ιστορία. Εάν θα έχει και μέλλον, δεν είναι και τόσο βέβαιο. Η απάντηση βρίσκεται στις προοπτικές των λαϊκών κινημάτων με βαθιές ρίζες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού, αφοσιωμένων σε αξίες, οι οποίες είτε καταπνίγονται είτε περιθωριοποιούνται, εντός του πλαισίου της υφισταμένης κοινωνικής και πολιτικής τάξης πραγμάτων: η κοινότητα, η αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον για το ευπαθές φυσικό περιβάλλον, το οποίο θα πρέπει να συντηρήσει τις μελλοντικές γενιές, η δημιουργική εργασία με αυτοπειθαρχία, η ανεξάρτητη σκέψη και η γνήσια δημοκρατική συμμετοχή στους διάφορους τομείς της ζωής.»
Oι συνεντεύξεις που ακολουθούν, έχουν δοθεί στον Ντέιβιντ Μπαρσαμιάν από τον Τσόμσκι σε διάφορες χρονικές περιόδους. Στο τέλος του αφιερώματος υπάρχει ένα κείμενο για τη σημασία του έργου του.
(O Νόαμ Τσόμσκι βρέθηκε στο πλευρό του εκδότη του στην Τουρκία. O εκδότης αντιμετώπιζε κατηγορίες για αυτονομιστική προπαγάνδα γιατί εξέδωσε το βιβλίο του Τσόμσκι «Αμερικανικός Παρεμβατισμός» που αναφέρεται στο κουρδικό ζήτημα)
ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ (ΜΜΕ)
Ας μιλήσουμε για τα ΜΜΕ και την δημοκρατία, ποιες είναι οι απαιτήσεις επικοινωνίας σε μια δημοκρατική κοινωνία; Συνέχεια →
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1]
τότυπο τρόπο στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Στο πρώτο μέρος με τίτλο «Ένας κόσμος σε μετάβαση» έχουμε μια μελέτη για τις εξελίξεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και στο δεύτερο μέρος με τίτλο «Ένα ταξίδι στο χωροχρόνο» ταξιδεύουμε μαζί με τον συγγραφέα σε χώρες άμεσα επηρεασμένες από αυτές τις εξελίξεις.
Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.
ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. 
Αφιερωμένο στην ιστορία του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος είναι ο 14ος τόμος του καλού περιοδικού
Μπορεί η συμμετοχή κάποιου στο Πολυτεχνείο του 1973 να αποτελεί επιχείρημα, για να αποσείσει από πάνω του κατηγορίες για διαφθορά;
Ο 
Λίγες μέρες πριν τις πανελλήνιες, η κυβέρνηση των τροϊκανών, των μνημονίων και των τοκογλύφων, που ξεπουλάει τη χώρα και ισοπεδώνει το λαό, αποφασίζει να ρίξει τη χαριστική βολή στον κόσμο του δημόσιου σχολείου…
Το κέρδος όλων αυτων τόσα χρόνια, δεν πήγε στην Σελήνη. Το καρπώθηκαν σε λογαριασμούς και σε ακίνητα. Δεν το επανεπένδυσαν ποτέ σε δουλειες,σε ανθρώπους. Απεργεί το ελληνικό μεγάλο Κεφάλαιο,αγαπητοι φίλοι. Και για να είμαι ακριβής, απεργεί το μέρος εκείνο της ντοπιας ολιγαρχίας που πλούτιζε παντα κάτω απο την βουλωμένη μύτη των κυβερνήσεων.
Έντονη διαμάχη έχει προκύψει τελευταία για το αν συμφέρει ή πρέπει η Ελλάδα ως κράτος να ασκήσει τα νόμιμα δικαιώματά της που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και να ορίσει τα όρια της δικής της ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) .
Ήταν το 1798, έξι χρόνια πριν συμπληρωθεί το πρώτο ανθρώπινο δις, που ο Άγγλος 
βιομηχανική επανάσταση στη Μεγάλη Βρετανία 1760-1860) υπό την επίδραση της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, που έκανε λόγο για ατομικά δικαιώματα, για ελευθερία και ισότητα. To έργο του Malthus ήταν σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη πολιτικών φιλοσόφων του 18ου αιώνα – William Godwin(1756-1836) και Marquis de Condorcet (1743-1794) -που έβλεπαν την κοινωνία δεκτική θετικής εξέλιξης και συνεχούς προόδου καθώς και με τις ιδέες του Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), που εστίαζε στη καλή φύση του ανθρώπου και οραματιζόταν μία κοινωνία ελεύθερων πολιτών δεσμευμένων μόνο από ένα κοινωνικό συμβόλαιο–μια μορφή λαϊκής κυριαρχίας.
Ποια η σημερινή χρημαστιστηριακή αξία (από το Οικονομικό της Καθημερινής της περασμένης Κυριακής) των υπό «ιδιωτικοποίηση» δημόσιων επιχειρησέων;
Σάββατο 26 Μαΐου
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
«
Kάποιες χρήσιμες επισημάνσεις γι αυτή την παράξενη εποχή
της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής. 
Πόντος και Αριστερά 
