-Όταν οι Ναζί γίνονται Ποπ…

Νέες στρατηγικές στη γερμανική ακροδεξιά

LFO DEMON [ Φεβρουάριος / 2006]

 

 

[Το κείμενο αυτό γράφτηκε στα τέλη του 2004 από αντι-φασίστες από τη Γερμανία (LFO Demon) και αντλήθηκε στην αγγλική του μορφή (When Nazis Go Pop) από την ιστοσελίδα  http://www.raggacore.com/articles. Η μετάφραση έγινε από το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία»]

Προλογικές σημειώσεις του Μεταφραστή: Στο παρακάτω κείμενο δε θα έπρεπε να ξενίσει τον αναγνώστη/ την αναγνώστρια η ευρεία χρήση των λέξεων «Αριστερά» και «Δεξιά», καθώς αποτελεί κομμάτι της γερμανικής πολιτικής παράδοσης να εννοείται ως κομμάτι της Αριστεράς ακόμη και το τμήμα των Αυτόνομων-Αντιφασιστών – ως κομμάτι της Δεξιάς, δε, και οι φασίστες-νεοναζί. Δηλαδή, στη γερμανική πολιτική γλώσσα δεν υφίσταται η έντονη διάκριση που γίνεται πχ στην Ελλάδα ανάμεσα στην Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξω-κοινοβουλευτική) και στους αναρχικούς. Μια δεύτερη σημείωση σε σχέση με την καλύτερη κατανόηση του κειμένου αφορά την αποσαφήνιση του τι είναι το Harz IV στο οποίο αναφέρεται το κείμενο. Πρόκειται, λοιπόν, για το τέταρτο νομοσχέδιο ή κομμάτι νομοθεσίας που προωθήθηκε το 2004 από την κυβέρνηση Σρέντερ της Γερμανίας ώστε να χτυπηθούν τα ποικίλα ως τότε κεκτημένα στη νομοθεσία περί ασφάλισης των εργαζομένων, μέτρα κοινωνικής πρόνοιας κτλ. Ενστικτώδης αντίδραση στις νομοθετικές ρυθμίσεις αποτέλεσαν οι πορείες της Δευτέρας στη Γερμανία (μικρότερες ή μεγαλύτερες διαδηλώσεις κάθε Δεύτερα) και εδώ το κείμενο καυτηριάζει μεταξύ άλλων και τη συνεύρεση Αριστερών και Φασιστών σε αυτές τις πορείες…

Τον παλιό καλό καιρό όλα έμοιαζαν να είναι εύκολα: τα σύμβολα, τα ρούχα και η ιδεολογία της ακροδεξιάς ήταν αρκετά εύκολο να αναγνωριστούν. Μιλάμε για το ενδυματολογικό στερεότυπο της ακροδεξιάς εκδοχής: του ντυσίματος ενός σκίνχεντ («boneheads»). Εδώ και κάποια χρόνια, όμως, έχουν γίνει τεράστιες αλλαγές στη γερμανική ακροδεξιά. Υπάρχει η στρατηγική να υιοθετούν σύμβολα και ρούχα από άλλες νεανικές κουλτούρες, συμπεριλαμβανόμενης της Αριστερής.

Το παρελθόν των ακροδεξιών οργανώσεων

Μετά από ένα τεράστιο κύμα καταστολής της ακροδεξιάς, στις αρχές της δεκαετίας του 90′, και την απαγόρευση διάφορων κομμάτων και εξτρεμιστικών οργανώσεων, διατηρήθηκαν στο προσκήνιο μόνο δύο δρώντες παράγοντες:

Ο ένας βασικός είναι το NPD (Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας). Με ένα χονδροειδές μίγμα αντισημιτισμού και ρατσισμού αποτελεί το νόμιμο τμήμα της ακροδεξιάς. Χρησιμοποιείται για να δικτυώσει μεταξύ τους διαφορετικές φράξιες της γερμανικής ακροδεξιάς. Η νεολαία του, οι «Junge Nationaldemokraten» (οι νέοι εθνο-δημοκράτες) προσπαθεί να ενσωματώσει νέους ανθρώπους και να ριζοσπαστικοποιήσει το κόμμα. Το κόμμα ενισχύθηκε το Μάρτη του 2003 όταν και απέτυχε η διαδικασία της δικαστικής απαγόρευσής του.

Επειδή το NPD είναι νόμιμο κόμμα, υπάρχουν κάποια όρια στο επίπεδο της ιδεολογίας του: δεν μπορούν να υποστηρίξουν ακραίες θέσεις δίχως να υποστούν τις νομικές συνέπειες. Οπότε, ιδρύθηκε ένα άλλο κομμάτι της ακροδεξιάς που δεν ήταν πρόθυμο να υπολογίσει αυτούς τους περιορισμούς, οι «Freie Kameradschaften» (ελεύθερες ενώσεις): μικρές τοπικές ομάδες που συγκροτούσαν περισσότερο ή λιγότερο χαλαρά δίκτυα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Μέχρι στιγμής, υπάρχουν 150 τέτοιες ομάδες στη Γερμανία και καθώς δεν πρόκειται για νόμιμες οργανώσεις, οι αρχές δεν μπορούν να τις απαγορεύσουν εύκολα. Η εσωτερική τους οργάνωση είναι αυστηρά ιεραρχική και λόγω της έλλειψης, από πλευράς τους, κάποιου προγράμματος είθισται να ενώνουν πολλές φράξιες της ακροδεξιάς και ανθρώπους που δε θα ήθελαν να δουλέψουν για ένα κανονικό κόμμα(1). Αν και οι σχέσεις μεταξύ NPD και «freie Kameradschaften» είχαν ενταθεί στο παρελθόν, φαίνεται ότι συνεργάζονται όλο και περισσότερο (2) πχ στη διαδήλωση της 1^ης Μαΐου του 2004 όταν το NPD και οι «Freie Kameradschaften» έκαναν μια διαδήλωση με 2,500 ανθρώπους στο Βερολίνο μαζί με ένα ακροδεξιό μπλακ μπλοκ (3). Επίσης, ηγέτες των «freie kameradschaften» καθώς και ενεργοί νεοναζί πλέον γίνονται μέλη του NPD – εμφανίζεται η ιδέα ενός «Volksfront» (λαϊκού μετώπου): ότι όλες οι ακροδεξιές δυνάμεις θα έπρεπε να συνεργαστούν.

Ακροδεξιές Φίρμες. Το παράδειγμα του Thor Steinar

Αφού η φίρμα «Lonsdale» δωρίζει χρήματα για αντι-ρατσιστικούς σκοπούς και μιλάει δημόσια ενάντια στο ρατσισμό, γίνεται όλο και λιγότερο δημοφιλής στην ακροδεξιά. Οπότε, υπήρξαν νέες εταιρείες ρούχων όπως οι «Troublemaker» (ο σαματατζής), «Walhal» (Βαλχάλα), «Masterrace» (ανώτερη φυλή), «Gang Violence» (συμμορίτικη βία), οι οποίες ιδρύθηκαν από ακροδεξιούς.

Μια από τις πιο πετυχημένες είναι η «Thor Steinar»- μια εταιρεία ρούχων από και για την ακροδεξιά από τον εθνικιστή ακτιβιστή Axel Kopelke από το Koenigs-Wusterhausen (κοντά στο Βερολίνο) η οποία χρησιμοποιεί τροποποιημένα ρουνικά σύμβολα του SA/ SS ως σήμα της φίρμας. Η στρατηγική του να φτιάχνεις δικές σου εταιρείες είναι αρκετά έξυπνη: από τη μια μεριά, οι φασίστες φοράνε τα δικά τους σύμβολα και δε στηρίζουν κάποιον «από έξω» (στην πραγματικότητα, φτιάχνουν τις δικές τους οικονομικές δομές), από την άλλη μεριά, ακόμη περισσότεροι άνθρωποι πέρα από τις καθαρές σκληροπυρηνικές φράξιες των οργανωμένων εθνικιστών φοράνε αυτά τα ρούχα. Αυτό, πρώτον, βοηθά να διαδοθούν τα φασιστικά σύμβολα και σήματα και, δεύτερον, υποστηρίζει την ακροδεξιά οικονομικά μέσω των πωλήσεων.

Αλλά η καταστολή χτυπάει σκληρά την ακροδεξιά: υπήρξαν δικαστικές αποφάσεις όπου άνθρωποι καταδικάστηκαν επειδή φορούσαν δημόσια τα ρούχα της Thor Steinar (4) και υπάρχουν περιορισμοί και για τις διαδηλώσεις των εθνικιστών, όσον αφορά του να μη φοράνε ρούχα της Thor Steinar.

Υπό πίεση – Τα αποτελέσματα της καταστολής

Αυτό είναι ένα πραγματικά σημαντικό σημείο το οποίο θα έπρεπε κανείς να θυμάται: η Γερμανία έχει σκληρούς νόμους για τις διαδηλώσεις και τους ακροδεξιούς συμβολισμούς. Δεν απαγορεύεται μόνο η σβάστικα αλλά και μια, όλο και αυξανόμενη, λίστα συμβόλων. Ακόμη και αν δεν είναι απαγορευμένα μερικά σύμβολα, οι τοπικές αρχές συνήθως έχουν αυστηρές απαιτήσεις για τη χρήση τους όποτε πρόκειται για ακροδεξιές διαδηλώσεις. Πχ αρκετά συχνά απαγορεύεται να χρησιμοποιείς το νούμερο «88» (που σημαίνει «Χάιλ Χίλτερ», καθώς το «H» είναι το 8^ο γράμμα της αλφαβήτου), το οποίο είχε επινοηθεί από τη δεξιά ώστε να παρακάμψει την απαγόρευση του Heil Hitler στη Γερμανία.

Αυτή μοιάζει να είναι μια ατελείωτη μάχη γύρω από την καταστολή, την επινόηση νέων κωδίκων και την, εκ νέου, καταστολή. Εκτιμώντας τα αποτελέσματα, υπάρχουν δύο στοιχεία: από τη μια μεριά, είναι καλό που η ακροδεξιά βρίσκεται υπό πίεση. Πρέπει να αντιμετωπίζουν δικαστικές αποφάσεις οι οποίες κοστίζουν χρόνο, χρήμα και νεύρα. Από την άλλη μεριά, αυτό κεντρίζει τη δημιουργικότητά τους στο να εξελίσσουν νέες τακτικές όλη την ώρα, το οποίο επίσης κρύβει κάποιους κινδύνους. Οπότε, υπάρχουν περισσότεροι ρατσιστές και εθνικιστές που δεν μιλάνε δημόσια αλλά και που κρύβονται και προσπαθούν να αποκτήσουν διακριτικούς κώδικες που δεν είναι άμεσα συνδεδεμένοι με την ακροδεξιά.

Αλλάζοντας τον κώδικα ντυσίματος:

Παρεισφρύοντας σε άλλες νεανικές κουλτούρες

Μια ακόμη στρατηγική τους είναι να παρεισφρύουν άλλες (μουσικές) σκηνές για να ξεφύγουν από την εικόνα «εθνικιστές = ναζί σκίνχεντς». Υπάρχει μια τάση να συγκροτήσουν εθνικιστικές πανκ-ροκ, hatecore, dark wave, black metal και industrial μπάντες και τα σχετικά σύμβολα και ρούχα (5). Αυτό ακολουθεί τη λογική της προσάρτησης άλλων συμβόλων και της επανα-κωδικοποίησής τους για τους δικούς τους σκοπούς.

Ένα πλεονέκτημα αυτής της στρατηγικής για την ακροδεξιά είναι ότι αποφεύγεται η δημόσια κακή φήμη των «Ναζί» με το κλισέ κάποιων τύπων με ξυρισμένα κεφάλια (boneheads). Οι «Ναζί» δεν είναι κάποιοι καθαρά αναγνωρίσιμοι πλέον, δεν μπορούν εύκολα να σταμπαριστούν ως «περιθώριο», αλλά μοιάζουν όπως ο καθένας. Οπότε, φτάνουν λίγο πιο κοντά στο σκοπό τους να μην αποκλείονται καθόλου, αλλά να αποτελούν ένα «κανονικό» κομμάτι του πολιτικού φάσματος.

Επίσης, αν και οι δύο τάσεις μοιάζει να είναι αντιφατικές, θέλουν να πετύχουν έναν κοινό στόχο: να δημιουργήσουν ένα τεράστιο, ποικίλο ακροδεξιό lifestyle. Οπότε, δεν υπάρχει πλέον ένα μόνο ακροδεξιό στιλ για να αναγνωρίσεις αλλά μια ποικιλία από την οποία κάθε νέο μέλος μπορεί να επιλέξει το στιλ που του αρέσει. Όχι πια σχέση με το Τρίτο Ράϊχ αλλά μοντέρνα και δημοφιλή σύμβολα και κώδικες.

                                                                    
Κλέβοντας τα σύμβολα – Οικειοποιούμενοι την Ακρο-Αριστερά

Μέσα σε αυτή την τάση ταιριάζει και η υιοθέτηση κάποιων πρώην αριστερών συμβόλων: Υπάρχουν πλέον δεξιοί άνθρωποι που φοράνε μπλουζάκια με τον Τσε Γκεβάρα, την παλαιστινιακή μαντήλα (Kafiya) και διακριτικά ρούχα που είναι δημοφιλή στους αντιφασίστες: πάνινα αθλητικά παπούτσια, τζιν, μονόχρωμα μπουφάν της carharrt και καπέλα του μπεϊζμπολ(6). Αυτή η στρατηγική χρησιμοποιείται από την ακροδεξιά ώστε να αντιγράψει τη σκηνή των αριστερών αυτόνομων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους «αυτόνομους εθνικιστές» και υιοθετούν ακόμη και αριστερές φράσεις όπως «καταστρέψτε τον καπιταλισμό» (smash capitalism). Επίσης, οι εθνικιστές χρησιμοποιούν το σήμα της «Antifaschistische Aktion» (Αντιφασιστική Δράση): Έναν κύκλο με μια κοκκινόμαυρη σημαία αλλά γράφουν από κάτω «Nationale Sozialisten» (εθνικο-σοσιαλιστές). Κάποιοι, ακόμη χειρότερα, παίρνουν το σήμα μαζί με τις λέξεις «αντιφασιστική δράση» – παριστάνοντας πως δρουν ενάντια σε κάποιον φανταστικό «αριστερό φασισμό»(7). Προφανώς, οι στόχοι τους είναι ξεκάθαροι:

α) όταν οι αριστεροί είναι οι πραγματικοί «φασίστες», οι φασίστες δεν είναι πλέον οι ηθικά κακοί και

β) να ταπεινώσουν τους εχθρούς τους και συμβολικά να πάρουν την εξουσία τους μέσω της αφομοίωσης των συμβόλων τους. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτοί οι «αυτόνομοι εθνικιστές» είναι υπέρ της Αριστεράς πλέον. Ένα σημαντικό πεδίο της δραστηριότητάς τους είναι η «Αντι-Αντίφα» – το να μαζεύουν τις διευθύνσεις των σπιτιών των κάθε είδους αριστερών και των υποτιθέμενων αριστερών και να τους απειλούν.

Δε συγκεντρώνουν τις διευθύνσεις μόνο των αριστερών αντι-φασιστών, αλλά επίσης και αυτές των δικαστών, των δασκάλων, των επιστημόνων, των Εβραίων και των πολιτικών που δρουν ενάντια στην ακροδεξιά.

Κάποιοι σχολιαστές αναφέρουν ότι η υιοθέτηση αριστερών συμβόλων από τη δεξιά δεν είναι ένα ιστορικά νέο φαινόμενο: οι Ναζί στην προ-φασιστική Γερμανία τη δεκαετία του 20′ ήδη είχαν υιοθετήσει την κόκκινη σημαία των κομμουνιστών και επανα-κωδικοποίησαν σύμβολα και ιδεολογία του εργατικού κινήματος για τους σκοπούς τους (8). Ο σκοπός πίσω από όλα αυτά είναι ξεκάθαρος: το να κάνουν τα σύμβολα της αριστεράς άχρηστα και να κατασκευάσουν την ρατσιστική/ εθνο-σοσιαλιστική τους ατζέντα με (πρώην) σύμβολα της Αριστεράς.
 

Υιοθετώντας τις φράσεις της Αριστεράς

Φυσικά, όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν μόνο με τα ρούχα. Οι εθνικιστές προσπαθούν επίσης να κερδίσουν υποστηρικτές από την Αριστερά πχ με τον ισχυρισμό ότι «θέλουμε εθνικό σοσιαλισμό» παριστάνοντας πως η δική τους έννοια της «Volksgemeinschaft» (πολύ πρόχειρα θα το μεταφράζαμε ως «λαϊκή κοινότητα») είναι ο σοσιαλισμός(9). Αυτό ακολουθεί τη λογική που έχουν να καναλιζάρουν τα δημοφιλή πολιτικά θέματα για τους σκοπούς τους. Προσκολλιούνταν σε κοινωνικές διαμαρτυρίες, συμμετέχοντας, κατά το Φθινόπωρο του 2004, στις διαδηλώσεις του «Anti-Hartz IV» – ενάντια στη συγχώνευση της ανεργίας και των κοινωνικών προνομίων(10).

Φυσικά, οι φασίστες δεν απαιτούν μια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας. Απλά διαθέτουν μια απλουστευμένη κριτική στον καπιταλισμό. Για αυτούς δεν είναι ο καπιταλισμός ο ίδιος που πρέπει να κατηγορήσεις κανείς αλλά η επιρροή κάποιων «διαβολικών» ανθρώπων και ομάδων όπως «οι κακοί καπιταλιστές που κερδοσκοπούν με το χρήμα» (διαιρούν τον καπιταλισμό σε μια «καλή» σφαίρα, αυτή της εργασίας, και σε μια κακή», αυτή της κερδοσκοπίας), οι μετανάστες (επειδή «κλέβουν την εργασία των Γερμανών») και φυσικά οι Εβραίοι (που «ελέγχουν τον κόσμο» κτλ). Αντί να καταργήσουν τον καπιταλισμό, θέλουν μια ιεραρχική, ρατσιστικών κριτηρίων, «Volksgemeinschaft». Δεν κριτικάρουν την ανισότητα αλλά τη φανταστική εκμετάλλευση του Γερμανού, λευκού, ικανού για εργασία άνδρα από τις ξένες δυνάμεις(11).

Υιοθετούν επίσης απόψεις που προηγουμένως υποστηρίζονταν από αριστερές αντι-ιμπεριαλιστικές ομάδες: ενάντια στην (εβραϊκή) κατοχή της Παλαιστίνης και την, υπό την αμερικάνικη ηγεσία, εισβολή στο Ιράκ. Αυτό, α) βοηθά στη σχετικοποίηση του ρόλου της (ναζιστικής) Γερμανίας και β) ταιριάζει στην αντισημίτικη και αντι-αμερικάνικη θέση τους: κάθε «λαός» θα έπρεπε να έχει το δικό του κράτος στον τόπο «καταγωγής» του ενώ οι ΗΠΑ και το Ισραήλ κατηγορούνται για το ότι δεν αποτελούν «αυθεντικές κουλτούρες» αλλά υπονομεύουν και καταπιέζουν όλους τους άλλους λαούς παγκοσμίως(12). Φυσικά οι ανησυχίες των ανθρώπων στην Παλαιστίνη δεν έχουν καμία σημασία για αυτούς: η όλη «αλληλεγγύη» της γερμανικής δεξιάς πάει στο ότι ερμηνεύουν την κατάσταση ως έναν αγώνα ενάντια στους Εβραίους(13). Με αυτή την εικόνα ταιριάζουν και τα αριστερά τραγούδια που παίζονται στις δεξιές διαδηλώσεις, τραγούδια όπως το «Yankees raus» (Γιάνκηδες φύγετε) του γερμανικού πολιτικού, πανκ-ροκ, συγκροτήματος SLIME (τα οποία ήταν πολύ δημοφιλή τη δεκαετία του 80′)(14).

Οπότε η ακροδεξιά προσπαθεί να αναλάβει όλο και πιο πολύ, εν είδει κοινωνικής διαμαρτυρίας, τα άλλοτε κυριαρχούμενα από την Αριστερά πολιτικά θέματα. Και τα αποτελέσματα είναι τρομακτικά: το ακροδεξιό κόμμα του NPD έλαβε το 9,2% (από 1,4% στις προηγούμενες εκλογές) των ψήφων για το τοπικό κοινοβούλιο της Σαξονίας το Σεπτέμβρη του 2004 με μια εκλογική καμπάνια που επικεντρωνόταν μόνο στην κοινωνική διαμαρτυρία(15).

Οπότε οι εθνικιστές μοιάζει να ξεπληρώνονται από τη στρατηγική τους: με το να οικειοποιούνται πολιτικά θέματα και στρατηγικές που προηγουμένως ανήκαν στην Αριστερά, γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς.

Προωθημένες αντιγραφές υπό εξελίξει: Το Black Bloc της Ακροδεξιάς

Ένα παράδειγμα μιας προωθημένης υιοθέτησης αριστερών τακτικών αποτελεί η στρατηγική ιδέα ενός δεξιού μπλακ μπλοκ. Οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές» προσπαθούν να συγκροτήσουν στις διαδηλώσεις το δικό τους μπλακ μπλοκ(16). Αυτό προκαλεί αρκετή σύγχυση τόσο στην αστυνομία όσο και στους διαδηλωτές – δεν είναι εύκολο να διακρίνεις μεταξύ εθνικιστών και αντι-φασιστών.

Αλλά οι ακροδεξιοί δεν κατάλαβαν και την ιδέα γιατί οι αντι-φασίστες έφτιαξαν, καταρχήν, το μπλακ μπλοκ. Στην αριστερή εκδοχή του, το μπλακ μπλοκ δεν ήταν αυτοσκοπός αλλά απλά ένας στόχος να αποφευχθούν οι συλλήψεις ατόμων από την αστυνομία. Κυρίως λειτούργησε ως μορφή αυτο-προστασίας. Έπειτα, βέβαια στα μέσα του 90′ η γερμανική αστυνομία ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει με τακτικούς όρους και το μπλακ μπλοκ. Έτσι αυτή η αντίληψη έπαψε να υφίσταται (στους κόλπους της Αριστεράς), και χρησιμοποιήθηκε κυρίως  από τα διάφορα ΜΜΕ για να υποδηλώσει κάθε είδους δραστηριότητες της Αριστεράς.

Οι συγγραφείς του μανιφέστου για ένα ακροδεξιό μπλακ μπλοκ προσπαθούν να αποκηρύξουν την αριστερή εκδοχή του μπλοκ λέγοντας πως οι αριστεροί: «απλώς το χρησιμοποιούν για βίαιους σκοπούς» ενώ δικαιολογούν το δικό τους μπλοκ με τα εξής: «Μπορούμε να ξεκόψουμε από τη βία και να απορρίψουμε τα ρητά καθορισμένα ρούχα και το μιμητισμό»(17). Βέβαια, αναρωτιόμαστε αν αυτή η πρόταση έχει κανένα νόημα όταν όλοι ντύνονται στα μαύρα. Υπάρχει, ήδη, η αντίφαση όταν οι φασίστες περιγράφουν τους εαυτούς τους ως «μη βίαιους» και υιοθετούν ένα μέσο δράσης της Αριστεράς που σχετίζεται κατεξοχήν, κατά την άποψη των ίδιων αλλά και των ΜΜΕ, με τη βία.

Επίσης, (οι φασίστες) δεν κατάλαβαν πώς να χρησιμοποιήσουν το μπλακ μπλοκ για αυτό-προστασία: κατά τη διάρκεια της ακροδεξιάς διαδήλωσης στις 1.5.2004 στο Βερολίνο, η αστυνομία ζήτησε από τα 150 άτομα του μπλακ μπλοκ τους να βγάλουν τα ρούχα που είχαν τυλίξει, σα μάσκες, γύρω από τα πρόσωπά τους (είναι παράνομο το να κρύβεις το πρόσωπο σου σε διαδηλώσεις στη Γερμανία). Και το έκαναν αμέσως. Επίσης, κάποιοι από τους «συντρόφους» τους συνελήφθησαν – καμία αντίσταση δεν υπήρξε ωστόσο(18).

Παρόλα αυτά, το όλο σκεπτικό δεν παρουσιάζεται χωρίς κριτική εντός του χώρου της γερμανικής ακροδεξιάς: πολλοί ακτιβιστές αντιτίθενται σε αυτή την πρακτική. Υπάρχουν κριτικές που λένε ότι πρόκειται απλώς για μια κλεμμένη ιδέα από την Αριστερά. Και όπως λέει ένας από τους πιο διάσημους Ναζιστές ηγέτες στη Γερμανία, ο Christian Worch (αναφερόμενος στη διαδήλωσή του στη Λειψία στις 1.5.2004): δε χρειάζεται μπλακ μπλοκ επειδή η ίδια η διαδήλωση πρέπει να είναι «ένα» μπλοκ(19). Αυτός, όπως και άλλοι, θεωρούν πως η ιδέα του μπλακ μπλοκ διχάζει την ακροδεξιά. Συνεπώς, υπάρχει μια τεράστια «συντηρητική» φράξια ακόμη που δε θέλει οι ακροδεξιοί να αντιγράφουν τακτικές και εξωτερικά γνωρίσματα από την Αριστερά.

Απλά, από την άλλη, δεν είναι δυνατόν να αποκηρύξουν τη στρατηγική του μπλακ μπλοκ, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιείται ήδη από κάποια υποτυπώδη κομμάτια της ακροδεξιάς. Έχουν υπάρξει διάφορες τέτοιες διαδηλώσεις σε πόλεις σε όλη τη Γερμανία – οπότε, απ’ ότι φαίνεται, κάποια κομμάτια της οργανωμένης δεξιάς είναι πρόθυμα να τη χρησιμοποιήσουν αυτή τη στρατηγική.

Συμπέρασμα

Το ζήτημα της αποτελεσματικότητας των νέων στρατηγικών από τους φασίστες, πρέπει να εγερθεί. Από τη μια μεριά, η όλο και μεγαλύτερη προώθηση της ακροδεξιάς συμπεριφοράς ως lifestyle έχει το πλεονέκτημα της επάνδρωσης των οργανώσεών τους με πολλά και νέα μέλη. Από την άλλη, αυτό προκαλεί την απειλή μιας συνεχούς και παράλληλης πολιτικής δουλειάς για τους εθνικιστές. Επειδή η ακροδεξιά συμπεριφορά γίνεται lifestyle, είναι εύκολο να την παρατήσεις κιόλας μετά από λίγα χρόνια. Οπότε α) υπάρχουν όλο και λιγότερο έμπειροι ακτιβιστές και β) η ατζέντα του εθνικο-σοσιαλισμού αντικαταστάθηκε από ένα μπερδεμένο μίγμα ρατσισμού και πόθου για δράση(20).

Το παιχνίδι με τους κώδικες μπορεί να λειτουργήσει επίσης σαν μπούμερανγκ και μπορεί να μπερδέψει τους ίδιους τους ανθρώπους τους με το να προκαλέσει μια μαζική κρίση ταυτότητας: «ποιοι είμαστε όταν κάποιοι από εμάς φοράνε ρούχα της Αριστεράς». Η ακροδεξιά έχει ακόμη κάποια πολύ συντηρητικά μέλη που σίγουρα δεν επιθυμούν τη μεταμοντέρνα αυθαιρεσία. Αλλά αυτό είναι ακριβώς που συμβαίνει όταν χρησιμοποιείς «ποπ» στρατηγικές. Ο Τσε Γκεβάρα είναι ένα ποπ σύμβολο και τόσο κοινό όπως και η γραφή της «Κόκα Κόλα» – αλλά αυτό δε σημαίνει ότι το ίδιο συμβαίνει και με την ιδεολογία για την οποία πάλευε, τον σοσιαλισμό. Οι αξίες που συνδέονται με σύμβολα πάντοτε χάνονται όταν το σύμβολο γίνεται κομμάτι της λαϊκής κουλτούρας.

Επίσης, όταν θα υπάρξουν επιθέσεις από τους εθνικιστές στους ομοϊδεάτες τους γιατί προφανώς θα τους μπερδέψουν με αριστερούς (ή απλά δε θα ανεχθούν τα αριστερά σύμβολα τα οποία θα φοράει κάποιος/-α), η όλη στρατηγική θα τεθεί ξανά επί τάπητος. Οπότε, υπάρχει μακροπρόθεσμα μια καταστροφική δυναμική που υπονομεύει τους επεκτατικούς στόχους της ακροδεξιάς.

Κάποιος/-α δε θα έπρεπε να ξεχνά ότι αν ένας άνθρωπος ξυλοκοπείται μέχρι θανάτου δεν έχει μεγάλη διαφορά αν ο επιτιθέμενος είχε μια οργανωμένη εθνικο-σοσιαλιστική ή «μόνο» μια χαλαρή ρατσιστική κοσμοθεώρηση. Όπως και να ντύνονται, όποια σύμβολα ή γλώσσα και να χρησιμοποιούν, πάντοτε παραμένουν ένα και μόνο πράγμα: ανεπιθύμητοι.

LFO DEMON 12.11.2004

Μετά τις υποσημειώσεις ακολουθούν τα σχόλια του Terminal 119 για το κείμενο

---

(1) Αναφέρεται σε ένα άρθρο για τις «Freie Kameradschaften» και τους «αυτόνομους εθνικιστές» από την ALB (Antifascist Left Berlin) και δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα τους: N.N.: Von «freien Kameradschaften» und «autonomen Nationalisten». 18.11.2002
http://www1.antifa.de/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=64

 (2) Jan Langehein: NPD und freie Kameradschaften: Jetzt alle zusammen! Στην: Jungle World, Nr.42/2004 http://www.hagalil.com/archiv/2004/10/npd.htm

 (3) Karsten Laumeyer: Neonazis und der 1.Mai: Black Block Nazis. Στην: Jungle World, Nr.13/2004  http://www.klick-nach-rechts.de/ticker/2004/03/1mai.htm

 Υπάρχει μια ιστοσελίδα αντι-φασιστικής αντι-πληροφόρησης γύρω από τον Thor Steinar και το περιβάλλον του, όπου αναφέρονται κάθε είδους πληροφορίες και νέα γύρω από τη φίρμα και τις δραστηριότητες που συνδέονται με αυτήν. http://www.stop-thorsteinar.de.vu/

 (4) Αν και δεν είναι σίγουρο ότι το logo της Thor Steinar θα απαγορευτεί, αυτές οι αποφάσεις προκαλούν ανασφάλεια στην ακροδεξιά σκηνή. Θα αγοράζατε ένα ακριβό φούτερ, αν αύριο απαγορευόταν η κυκλοφορία του; Ωστόσο, η σειρά της Thor Steinar πουλιέται μέχρι σήμερα – ακόμα και σε «κανονικά» καταστήματα. Staatsanwalt gegen «Thor Steinar» Bekleidung. Στη: Berliner Zeitung, στις 6.11.2004
 http://www.berlinonline.de/berliner-zeitung/brandenburg/392893.html

 Κατά τη διάρκεια μιας εθνικιστικής διαδήλωσης στο Πότσνταμ στις 30.10.2004 το τοπικό γραφείο του Εισαγγελέα θέλησε να συλλάβει όλους τους ανθρώπους που φορούσαν ρούχα της Thor Steinar .http://buende.antifa.net/ts/t_tsverbot30_10.php

 Μια αναλυτική μπροσούρα για τους ακροδεξιούς συμβολισμούς (και ρουχισμό): Agentur füÚr soziale Perspektiven (Hrsg.) 2002: Versteckspiel. Lifestyle, Symbole und Codes von neonazistischen und extrem rechten Gruppen. Βερολίνο.

(5) Υπάρχει ένα αντι-φασιστικό δίκτυο που αναφέρει τις ακροδεξιές προσεγγίσεις στις μουσικές σκηνές, διατηρώντας παράλληλα μια λίστα με όλες τους τις δραστηριότητες και παρέχοντας αντι-φασιστικές στρατηγικές εναντίον τους: http://www.turnitdown.de/

(6) Alexander Fichtner.: Aneignung von rechts. Στην: Jungle World, Nr.21/2004
http://www.jungle-world.com/seiten/2004/20/3160.php

(7) Οι εθνικιστές στις 1.5.2005 έφεραν ένα πανό που έλεγε «Antifascist Action Fuerstenwalde- ban the PDS». Το PDS είναι το αριστερό-σοσιαλιστικό κόμμα που διαδέχτηκε το GDR-του κόμματος SED. Μια φωτογραφία υπάρχει εδώ – καθώς και οι φωτογραφίες ενός ακροδεξιού μπλακ μπλοκ στην Κολονία: http://www.germany.indymedia.org/2004/11/97143.shtml  Επίσης, υπάρχει και ένα φυλλάδιο εθνικιστών από το Τρίερ που έλεγε «πολεμήστε το φασισμό» για να επιτεθεί σε μια αντι-φασιστική διαδήλωση.

 http://www.de.indymedia.org/2004/11/97367.shtml 

(8) Fascho Fasching. Des Nazis neue Kleider: Zur Übernahme linker Symbolik durch rechte Gruppen. Στο: Junge Welt 9.8.2004. Αναφέρεται στο: http://freeweb.dnet.it/treptow/presse04.htm

(9) Όπως υποστηρίχθηκε από το NPD κατά τις διαδηλώσεις. http://www.npd.de/npd_info/meldungen/2003/m0703-2.html

(10) Και δεν είναι μόνο το NPD που κολλάει σε αυτές τις διαδηλώσεις. Ακτιβιστές των «Freie Kameradschaften» έστησαν μια ιστοσελίδα, αφιερωμένη στις κινήσεις ενάντια στο HartzIV και τη σοσιαλ-δημοκρατική «Agenda2010». http://www.keine-agenda2010.de/

(11) Μια ανάλυση σε σχέση με τη διείσδυση των Ναζί στις διαδηλώσεις του «Anti-HartzIV» και των πιθανών στρατηγικών της Αριστεράς εναντίον τους δημοσιεύθηκε από την αντι-φασιστική ομάδα ALB. ALB (Hrsg.) 2004: Alles LüÚge. Faschisten machen auf sozial. Βερολίνο. Μπορεί να κατέβει ως αρχείο pdf από εδώ:

 http://www1.antifa.de/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=221

(12) Αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα για το πώς κάποιες αριστερές, αντι-ιμπεριαλιστικές και δεξιές θέσεις μπορούν να «βρεθούν» αρκετά εύκολα: Τουλάχιστον οι Ναζί σε κάποιες πόλεις της Γερμανίας δεν είχαν πρόβλημα να μπαίνουν σε «ειρηνικές» διαδηλώσεις Apabiz e.V. (Hrsg.)- Monitor Nr.9. MäÚrz/2003 http://www.klick-nach-rechts.de/ticker/2003/04/Bagdad-Dresden.htm

(13) Σε αυτό το σημείο η ιδεολογία της δεξιάς έχει πράγματι κάποια σημεία που μπορούν να τη συνδέσουν: α) με ισλαμιστές ακτιβιστές και β) με αριστερούς αντι-ιμπεριαλιστές. Πχ ο Udo Voigt και ο Horst Mahler (πρώην τρομοκράτες της μαρξιστικής-λενινιστικής τρομοκρατικής ομάδας RAF), πλέον και οι δύο μέλη του NPD, παρακολούθησαν το συνέδριο της ισλαμιστικής ακτιβιστικής ομάδας Hizb ut-Tahrir στο Βερολίνο στις 3.11.2002. Μια αναλυτική ιστοσελίδα για αυτή την ομάδα βρίσκεται εδώ: http://www.stura.uni-leipzig.de/~farao/gruppen/hizbtahrir.htm Υπάρχουν, επίσης, και σχέσεις μεταξύ και των τριών τάσεων: των Γερμανών εθνικιστών, των Ισλαμιστών και των Αντι-Ιμπεριαλιστών, όπως δείχνει η αναρχική Γερμανική εφημερίδα «Graswurzelrevolution» γύρω από την καμπάνια «10 ευρώ για την Ιρακινή Αντίσταση»: Alfred Schober: Antiimp.exe. Über die Frey-GäÚnger des Antiimperialismus. Στο: Graswurzelrevolution 293/2004.

 http://www.graswurzel.net/293/antiimp.shtml

(14) Όπως σε μια διαδήλωση της «AktionsbüÚro Norddeutschland» στο Αμβούργο. Σημείωση: Για κάποιο παράξενο λόγο, το τραγούδι «Deutschland verrecke» (Η Γερμανία πρέπει να πεθάνει), που είναι της ίδιας μπάντας, δεν παίζεται σε αυτές τις διαδηλώσεις. Apabiz e.V. (Hrsg.)- Monitor Nr.9. MäÚrz/2003 http://www.klick-nach-rechts.de/ticker/2003/04/Bagdad-Dresden.htm

(15) Spiegel Online, 19.9.2004
http://www.spiegel.de/politik/deutschland/0,1518,318797,00.html

(16) Παραδείγματα αυτών των μπλακ μπλοκ σε ακροδεξιές διαδηλώσεις υπήρξαν στις 1.5.2004 στο Βερολίνο με 150 εθνικιστές ή στις 16.10.2004 στην Κολονία με 100-200 εθνικιστές. Φωτογραφίες: http://www.germany.indymedia.org/2004/11/97143.shtml  

(17) Αντιγραφή από την μπροσούρα των «αυτόνομων εθνικιστών» για τη σχέση τους με το δεξιό μπλακ μπλοκ http://www.schwarzer-block.de/schwarzer_block.pdf

(18) N.N.: Alles nur geklaut? Die Übernahme linker Symbolik durch Nazis. Στο: Antifaschistisches Infoblatt#63, Sommer 2004 http://www.nadir.org/nadir/periodika/aib/archiv/63/16.php

(19) Landesamt füÚr Verfassungsschutz Berlin, News 24.2.2004
http://www.berlin.de/seninn/verfassungsschutz/aktuelles/archiv.html#46

(20) N.N.: Alles nur geklaut? Die Übernahme linker Symbolik durch Nazis. Στην: Antifaschistisches Infoblatt#63, Καλοκαίρι 2004 http://www.nadir.org/nadir/periodika/aib/archiv/63/16.php

———————————

Σχόλια: Το «Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία» αποφάσισε να μεταφράσει στις αρχές Φλεβάρη του 2006 το κείμενο When Nazis Go Pop που γράφτηκε από γερμανούς αντι-φασίστες. Επ’ ευκαιρία αυτής της μετάφρασης, που αναφέρεται στο αντι-φασιστικό, θα θέλαμε να κάνουμε κάποιες νύξεις για το θέμα – πως αντιμετωπίζεται ο φασισμός από όλο το φάσμα της εγχώριας αριστεράς μέχρι πολλούς αναρχικούς – νύξεις που έχουν ήδη γίνει λίγο ή πολύ στα κείμενα «Θέσεις περί αλληλεγγύης» στην Τοπολογία 3 και «Ολοκληρωτισμός, Αριστερά και Κράτος Ασφάλειας» στην Τοπολογία 4. Αυτά που θέλουμε να επισημάνουμε αφορούν στη σύλληψη της βίας από πλευράς πολλών αναρχικών, στη σύλληψη του φασισμού από πλευράς αριστερών, τέλος, στην ίδια τη σύλληψη της ελευθερίας και της επανάστασης από τον κληρονομημένο λόγο της σταλινικής παράδοσης. Φυσικά, δε θέλουμε να τσουβαλιάσουμε όλη την αριστερά ή όλους τους αναρχικούς. Κατά καιρούς, φαίνεται ότι μπορούν να υπάρξουν και πιο ψύχραιμες και πολιτικές λύσεις, όπως πχ η πρόσφατη πέρυσι πορεία στην Αθήνα που αποτέλεσε ένα δυνατό και ξεκάθαρο χτύπημα στις ύπουλες δομές και λογικές φασιστών και παρακρατικών. Η συζήτηση, όμως, δεν τελειώνει εκεί. Βλέπουμε ότι οι αντι-φασίστες στη Γερμανία, μια χώρα βέβαια που έχει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα από την Ελλάδα στο συγκεκριμένο ζήτημα, έχουν αρκετά πιο προωθημένο πολιτικό λόγο για το θέμα. Αυτό φαίνεται και από το κείμενο που μεταφράσαμε. Γίνεται λόγος μέσα στο κείμενο για στρατηγικές, πολιτικούς στόχους, απαντήσεις, κοινωνικό αντίκτυπο των δράσεων και των λόγων κτλ. Σπάνια γίνεται λόγος για βία. Από την άλλη, στην Ελλάδα, πάντα μιλάμε με τους όρους της βίας και του συναισθήματος «να σπάσουμε το αυγό του φιδιού πριν επωαστεί!» και μερικές φορές αρκούμαστε σε αυτό. Αλλά ας πιάσουμε συγκεκριμένα, με ένα συνοπτικό τρόπο, όλα τα θέματα που μας έρχονται κατά νου…

Ο αντιφασισμός – σωστά κάποιοι λένε ότι – είναι από μόνος του ένα μερικό ζήτημα, όπως όμως και κάθε αντίληψη που δε στοχεύει συνολικά το υπάρχον, όντας ανίκανη να δει τις πραγματικές αιτίες της σημερινής κατάστασης (κατάντιας καλύτερα) της ανθρωπότητας και να προτάξει κάτι που ξεπερνά τις σημερινές κατηγορίες σκέψης και ζωής, είναι πρώτα και κύρια μια σύγχυση. Ο αντιφασισμός περιτριγυρισμένος επίσης με αντικρατικά και αντικαπιταλιστικά προτάγματα παραμένει μια σύγχυση γιατί, όπως γίνεται συνήθως, προβάλλοντας το σημερινό καθεστώς ως φασιστικό ή στη καλύτερη ως συγκαλυμμένα φασιστικό είναι ανίκανος και πάλι να δει και να αναγνωρίσει τη μοναδικότητα της κάθε κοινωνικό-ιστορικής δημιουργίας.

 Χωρίς να καταπιαστούμε εδώ με τις ουσιαστικές διαφοροποιήσεις, που όντως υπάρχουν, μεταξύ ενός ολοκληρωτικού-φασιστικού καθεστώτος και ενός φιλελεύθερου ολιγαρχικού (όπως το ονομάζει ο Καστοριάδης), σημερινού δηλαδή, καθεστώτος, κάνουμε μια νύξη στον αναγνώστη/στην αναγνώστρια να σκεφτεί αν σε ένα ολοκληρωτικό ή συγκαλυμμένα ολοκληρωτικό καθεστώς θα μπορούσαμε να συντηρούμε αυτό εδώ το site ή να βγάζουμε μια μπροσούρα χωρίς να μας έχουν στείλει εξορία ή σ’ ένα Γκούλαγκ να σαπίζουμε. Και αυτό το λέμε διότι υπάρχουν κάποιες θεσμιμένες ελευθερίες στη Δύση, που, ναι, πάνε με τον καιρό να καταπατηθούν και ήδη πολλές έχουν καταπατηθεί (βλ. εργασιακό τομέα ή την τρομερή ένταση του ελέγχου και της καταστολής κ.α.), αλλά που αποσπάστηκαν κιόλας με αιματηρούς αγώνες από και ενάντια στις δομές της Κυριαρχίας και σίγουρα αυτές (οι ελευθερίες) δεν είναι τυπικές ούτε χαρτιά στα συρτάρια των νομοθετών. Άλλωστε γιατί οι δύο μεγαλύτεροι ολοκληρωτισμοί, ο ναζιστικός-φασιστικός και ο λενινιστικός-σταλινικός, το πρώτο που έκαναν ήταν να καταργήσουν αυτές τις ελευθερίες; Εδώ βλέπουμε και μια περίεργη ταύτιση μεταξύ του λενινικού επιχειρήματος ότι όλες αυτές οι ελευθερίες είναι «αστικές» και ορισμένων αναρχικών οι οποίοι θεωρούν επίσης ότι αυτές οι ελευθερίες είναι ψιλά γράμματα δίχως νόημα. Φυσικά για να μη παρεξηγηθούμε και εμείς πιστεύουμε ότι το πρόταγμά μας για μια αυτόνομη κοινωνία από αυτόνομα άτομα μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο αν έρθουμε σε καθολική ρήξη με το υπάρχον, ως μια ριζικά νέα και ρητή φαντασιακή δημιουργία του ανώνυμου συλλογικού και όχι ως επιμέρους μπαλώματα στη σημερινή κοινωνική θέσμιση.

Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να θίξουμε είναι η λογική της συμμορίτικης σύγκρουσης που υπάρχει μεταξύ ορισμένων αντιφασιστών και των φασιστών. Αλλά ας ξεκινήσουμε από κάπου αλλού για να καταλήξουμε σ’ αυτό. Το σύνθημα «όχι ελευθερία για τους εχθρούς της ελευθερίας» είναι αρκετά διαδεδομένο στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους αλλά όπως έλεγε και ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ «αυτή ακριβώς η φράση θα μας κάνει όλους να περάσουμε κάποια μέρα στο Γκούλαγκ». Αν αυτό το σύνθημα το μεταφέρουμε στο παρόν, αυτό θα σήμαινε να μην αφήνουμε στους φασίστες την παραμικρή ελευθερία κίνησης και να κυκλοφορούμε με ρόπαλα και όπου βρίσκουμε φασίστα να του σπάμε το κεφάλι, πράγμα που παραγκωνίζει την πολιτική, που όντως είναι πολιτική, πλευρά του ζητήματος και μετατρέπει την πολιτική δράση σε ένα κυνήγι μαγισσών και σε συμμορίτικη σύγκρουση με τους φασίστες. Από την άλλη αν μεταφέρουμε το σύνθημα (πράγμα πιο λογικό αφού μιλάει για ελευθερία) στην απελευθερωμένη κοινωνία που επιδιώκουμε, αυτό θα σήμαινε πολύ απλά τη δημιουργία καινούργιων στρατοπέδων συγκέντρωσης ή φυλακών όπου μέσα θα κλείνονται οι «εχθροί της ελευθερίας». Κάτι σα να θυμίζει αυτό… Εδώ φυσικά μπαίνει το ζήτημα της βίας στο οποίο θα αναφερθούμε παρενθετικά υποστηρίζοντας ότι δε φετιχοποιούμε τη βία ως το ανώτερο όλων των επαναστατικών μέσων ή τη κατάληξη των υπολοίπων, αλλά την αντιμετωπίζουμε ισάξια με όλα τα άλλα μέσα που έχουμε για να διαδώσουμε τις ιδέες μας. Αυτό σημαίνει ότι στεκόμαστε απέναντι της όχι με μια ηθικιστικά απολίτικη στάσης της βίας = κακό, αλλά ως ένα πολιτικό μέσο πάντα υπό το φως της κριτικής. Στην περίπτωση όμως μιας επανάστασης, στην πορεία μιας κοινωνίας προς την απελευθέρωση, για να επανέλθουμε σ’ αυτό που λέγαμε – και εδώ θα θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Ερρίκο Μαλατέστα – αν χρησιμοποιηθεί βία στην επανάσταση αυτό θα είναι μια αναγκαιότητα άμυνας της επαναστατημένης κοινωνίας απέναντι στην καταστολή του κράτους, αλλά μέχρι εκεί… Αν η βία θεσμοθετηθεί τότε η κοινωνία αποπροσανατολίζεται από το βασικότερο έργο μιας επανάστασης που είναι η δημιουργία νέων θεσμών, αναγκών, φαντασιακών σημασιών γενικότερα και καταλήγει ο καθένας να καρφώνει τον άλλο ως «εχθρό της ελευθερίας» ή εν δυνάμει «αντεπαναστάτη» ώστε να γλιτώσει ο ίδιος. Σ’ αυτό η ιστορία είναι με το μέρος μας με φανερότερο παράδειγμα τη Ρωσική Επανάσταση (αυτόνομα Σοβιέτ, εργατικά-αγροτικά συμβούλια) η οποία πνίγηκε κάτω απ’ την οργανωμένη αντεπανάσταση του κόμματος.

Αλλά επειδή ξεφύγαμε λίγο από το θέμα μας, να επαναλάβουμε ότι οι φασίστες είναι μια πολιτική απειλή για τη δράση μας, όπως το ίδιο και η βία κατά των γυναικών και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται: «αν οι φασίστες διανέμουν προκηρύξεις, θα απαντούμε με προκηρύξεις˙ αν θέλουν πραγματικά να παίξουν άλλα παιχνίδια, θα τους σπάσουμε τα μούτρα. Δεν πρόκειται να τους τείνουμε την άλλη παρειά, ούτε να πούμε «άντε παιδιά όλοι χριστιανοί είμαστε» καθόλου. Θα υπερασπιστούμε τα πράγματα που έχουμε μάθει με πολιτικό τρόπο» (*). Επίσης για να τελειώσουμε από εκεί που αρχίσαμε ο αντιφασισμός ως σύγχυση και γενίκευση χωράει πολλούς κάτω από τα πέπλα του, γι’ αυτό γύρω από τέτοια ζητήματα όπως και απ’ αυτά της αλληλεγγύης η συσπείρωση είναι μεγάλη, αλλά είναι καιρός να πάψουμε να μιλάμε στους ανθρώπους με γενικεύσεις, στερεότυπα και συναισθηματικούς εκβιασμούς, σαν αυτά της αριστεράς η οποία με το παραμικρό πιπιλάει τη καραμέλα του αντιφασισμού για να αποδείξει τη δήθεν «ριζοσπαστικότητα» των απόψεών της.

Αλλά μέσα στον πολιτισμό της «πλουραλιστικής» σύγχυσης αρκεί να αποκαλέσεις κάποιον, γενικά και ωραία «φασίστα» για να νοιώσεις εσύ λίγο επαναστάτης.

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα πρέπει να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες θα προτιμούσα να χάσουμε»: μια πολύ ωραία απάντηση ενός από τους μεγαλύτερους συντρόφους αναρχικούς του Ερρίκο Μαλατέστα σε κάποιους από τους σημερινούς αναρχικούς (;) που διατυμπανίζουν το σταλινοέμπνευστο «κρεμάλες στους φασίστες»…         

Terminal 119 – για την κοινωνική και ατομική αυτονομία

---

 Σχόλιο 1. Βέβαια, ο καθένας από αυτούς τους ολοκληρωτισμούς κατήργησε τις ελευθερίες στο εντελώς δικό του κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο και επενδυμένος με τις δικές του σημασίες, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να πούμε αν κάποιος ήταν σημαντικότερος από τον άλλο.

 Σχόλιο 2. Φυσικά αυτός (ο Λένιν) και η σέκτα του είναι αυτοί οι οποίοι θα επιβάλουν (!) τη μια και μοναδική ελευθερία, όχι φυσικά τη «κοινωνία των αγίων», αλλά τον ολοκληρωτικό έλεγχο τη σωματική και ψυχολογική βία, την εξορία, τα Γκούλαγκ, το θάνατο όπως έκανε αυτός και ο ανάδοχος του Στάλιν.

 Σχόλιο 3. Από την Οικολογία στην Αυτονομία – Κορνήλιος Καστοριάδης, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Εκδ. Κέδρος

 Σχόλιο 4. Πράγματι αναρωτιόμαστε ο λόγος προς τα έξω του στιλ: «Τσακίστε τους φασίστες» σε ποιους απευθύνεται. Προφανώς στους ίδιους που το λένε, όχι στην κοινωνία η οποία αντιμετωπίζει (αν το αντιμετωπίζει) το ζήτημα σα μια σύγκρουση μεταξύ κάποιων ακραίων κάπου μακριά παραγκωνίζοντας έτσι το πρωταρχικό σκοπό της κάθε δράσης μας που είναι να κινητοποιηθεί η ίδια ή κοινωνία για τον εαυτό της. 

 (*) Από την Οικολογία στην Αυτονομία – Κορνήλιος Καστοριάδης, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. Εκδ. Κέδρος

 ———————————————————————

Mια μαρτυρία από τη Γερμανία

 

Περί νεοναζί

Τους τελευταίους μήνες είτε πρέπει να πλήθαιναν οι νεοναζί στο πρώην ανατολικό Βερολίνο είτε εγώ άρχισα να τους παρατηρώ. Κυκλοφορούν με όλο και πιο προκλητικά φανελάκια. Ένας φορούσε ένα που έγραφε «Η Αφρική χρειάζεται γερμανικές αποικίες», ένας άλλος είχε γραμμένο «Τομέας Ανατολικό» με έναν χάρτη του Βερολίνου χωρισμένου σε 2 τμήματα, με το ανατολικό βαμμένο κόκκινο και ένα πιστόλι επάνω. Φοράν στρατιωτικά παντελόνια είναι πάρα πολύ γυμνασμένοι και έχουν ένα βλέμμα σα να μισούν όλο το σύμπαν. 

Και ο πληθυσμός όμως φαίνεται να συντάσσεται μαζί τους. Εκεί που έμενα, στο Καρλσχόρστ, θυμάμαι ότι μια παλιόγρια δεν έδειχνε το εισιτήριό της στον ελεγκτή, γιατί είχε ξένη προφορά. Μόνο μία γυναίκα διαμαρτυρήθηκε ήπια. (μετά κατέβηκα, δεν ξέρω τι έγινε.)

Απορώ πώς διάφοροι ξένοι παν και μένουν εκεί στο Λίχτενμπεργκ. Καλά, εγώ όταν πήγα εκεί ήμουν σχεδόν υπνωτισμένος, δεν ήξερα τι μου γινόταν, οι άλλοι όμως;

Επίσης, στο Φρίντριχσχάιν, εκεί στην Φράνκφουρτερ Αλέε έχω δει παλαιότερα αρκετούς με ξυρισμένα κεφάλια. Ένας φίλος μου είχε δει εκεί και αφίσες που προειδοποιούσαν τον κόσμο για τους νεοναζί που ενεργούν εκεί τις νύχτες. Μια νύχτα του Μαρτίου μάλιστα, κάποιος –δεν πρόλαβα να τον δω– με χτύπησε στο πρόσωπο και με τραυμάτισε. Δεν ξέρω αν ήταν νεοναζί, ούτε και θα μάθω ποτέ (αν και μία γυναίκα που με πλησίασε μετά την επίθεση άρχισε να μιλά για νεοναζί, πράγμα που μάλλον δείχνει προς εκείνη την κατεύθυνση). Ήλπιζα τότε, ότι εκεί που με χτύπησαν, δίπλα στο εμπορικό κέντρο, θα υπήρχαν κάμερες να καταγράψουν το γεγονός και να εντοπιστεί έτσι ο δράστης, αλλά –δυστυχώς– δεν υπήρχαν [και μάλλον θα αργήσουν να υπάρξουν, διότι αρκετοί αντιδρούν· οι κάμερες περιορίζουν την ελευθερία (των εγκληματιών) στους δημόσιους χώρους].

Από τότε έχω ακούσει για πολλές άλλες επιθέσεις σε αλλοδαπούς. Δεν ξέρω τι κάνουν οι πολιτικοί γι’ αυτό το φαινόμενο που, όπως φαίνεται από τις ειδήσεις, εμφανίζεται συχνότερα. Μάλλον τίποτα. Τα θύματα είναι συνήθως ξένοι, άτομα χωρίς μεγάλη κοινωνική και οικονομική ισχύ. Και, το χειρότερο, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τους δράστες, λόγω νύχτας, λόγω ξύλου, λόγω ταχύτητας, λόγω του ότι όλοι οι σκίνχεντς είναι ίδιοι. Δεν ξέρω μάλιστα αν υπάρχει σοβαρή πρόθεση να περιοριστεί ή αν υπάρχει η πρόθεση, συμβαδίζει όμως με ποιοτική ή ποσοτική ανεπάρκεια όλων αυτών που οφείλουν να εργάζονται για την ευημερία και την ασφάλειά μας. Δεν γίνεται να τους στρέψουν όλους αυτούς στις ομάδες, να πλακώνονται μεταξύ τους, να ησυχάσουμε; Ή να τους στρατολογήσουν στ’ άρματα (αφού τους αρέσει τόσο ο στρατός, όλο παντελόνια παραλλαγής φοράνε), να τους στείλουν να σφουγγαρίζουν τίποτα πατώματα σε καμιά ερημιά; Κι όμως, έχω ακούσει ότι «αν θες να αποφύγεις το στρατό στη Γερμανία, παρίστανε τον νεοναζί».

Έχω ακούσει ότι και στην Ελλάδα ενεργούν διάφοροι νεοναζί (είναι τρελό, όμως έχω δει κι εγώ σκίνχεντς στην Ελλάδα, με τα μάτια μου). Δεν ξέρω αν η καταπολέμηση αυτού του φαινομένου ανήκει στο πρόγραμμα κάποιου κόμματος.

 

————————————–

Ρατσισμός με φόντο το ροκ.

της Μπριγκίτε Παίτζολντ, δημοσιογράφου.

Η παλιά Γερμανία δεν υπάρχει πια / όλες οι φυλές του κόσμου μας κάνουν κατοχή! / Ξύπνα, Γερμανία! / Δε θα πάψουμε να φωνάζουμε! / Έξω οι ξένοι!

Η μουσική είναι γρήγορη, επιθετική. Το παραπάνω κείμενο χρονολογείται από το 1984. Το υπογράφουν οι Κομάντο Περνό, ένα από τα πενήντα σχεδόν γνωστά ναζί ροκ γκρουπ που έχουν απήχηση στην ενωμένη πια Γερμανία. «Είμαστε η δύναμη που καθαρίζει τη Γερμανία«, τραγουδούν οι Στέρκραφτ (Ταραχοποιοί) και οι Φολκς Τσορν (Οργή του Λαού) πλειοδοτούν: Ρίχτε τους στη φυλακή / ρίχτε τους οπουδήποτε. / Γιατί όχι στην έρημο; / Αλλά διώξτε τους τελοσπάντων. Στο τραγούδι Κανάκεν το γκρουπ Έντσιγκ (Τελική Νίκη) συνιστά ακόμα και στρατόπεδα συγκεντρώσεως για τους Τούρκους: Μασάνε σκόρδο και έρχονται στη Γερμανία. / Για να βρωμίσουν όλα όσα αγγίζουν. / Πρέπει να τους μαστιγώσουμε. Πρέπει να τους σκοτώσουμε. / Πετάξτε τους στη φυλακή. Ρίχτε τους στα στρατόπεδα.

Το φαινόμενο των σκίνχεντ υπάρχει σε αυτή τη χώρα από το τέλος της δεκαετίας του 1970-1980. Το κύμα ήρθε στη Γερμανία από την Αγγλία όπου οι πρώτοι σκινς (κουρεμένοι γουλί) παιδιά της εργατικής τάξης χωρίστηκαν από τους πανκ που άφηναν μαλλιά μακριά και λιγδωμένα, σύμβολα μιας «παραιτημένης νεότητας». Τα ρούχα τους αρβύλες και στρατιωτικό πανωφόρι – εξηγείται από την επιδεικτική τους άρνηση να ντυθούν διαφορετικά στην διάρκεια του ελεύθερου χρόνου και στη δουλειά. Οι αρχικές τους ανησυχίες ήταν η μουσική και η διασκέδαση αλλά ήδη από την δεκαετία του 1970 τους κέρδισαν οι εθνικιστικές ιδέες. Βρετανικά γκρουπ όπως οι Σκρουντράιβερ και οι Νο Ρημόρς ανακαλύπτοντας εκ νέου την ναζιστική ιδεολογία ίδρυσαν το 1985 το κίνημα Blood and Honour (Αίμα και τιμή). Η μουσική τους ονομάστηκε «όι», από την πολεμική κραυγή των σκινς όταν ρίχνονται στον καβγά και είναι επηρεασμένη από την μουσική «σκα» των Μαύρων της Τζαμάικας.Το πρότυπο των Σκρουντράιβερ είναι ο Ίαν Στούαρτ που υμνεί τον «αγώνα για την επιβίωση της λευκής ράτσας» και ξεσηκώνεται ενάντια στην «παγκόσμια σιωνιστική συνωμοσία». Γρήγορα ο Στούαρτ έβγαλε μιμητές στη Γερμανία, γκρουπ όπως οι Ραντικάλ (Ριζοσπαστικοί), οι Νόιε Βέρτε (Νέες Αξίες), οι Στόρκραφτ (Ταραχοποιοί) και οι Φολκς Τσορν (Οργή Λαού). Αγνοούμε την ακριβή φύση των δεσμών τους με τις νεοναζιστικές οργανώσεις στις οποίες συμβάλλουν με το να διαδίδουν την νεοναζιστική ιδεολογία μέσω της μουσικής τους.

Συχνά οι σκινς προέρχονται από δυσμενές κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον. Για να αναπληρώσουν το κόμπλεξ κατωτερότητάς τους καλλιεργούν ανδροπρέπεια. Το να είσαι άνδρας σημαίνει για αυτούς να είσαι σκληρός και δυνατός σωματικά και ικανός στη μάχη. Βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση της κοινωνικής αναγνώρισης, είναι εύκολοι στην χειραγώγηση κι από αυτό ακριβώς επωφελούνται τα κόμματα της ακροδεξιάς που τους προσελκύουν τονίζοντάς τους το πνεύμα συναδελφικότητας και κοινότητας προσφέροντάς τους εργασία. Το πιο συνηθισμένο είναι να τους χρησιμοποιούν για κατώτερες εργασίες, όπως την περιφρούρηση. Κάπως έτσι συνέβη και με το γκρουπ Κοτσμπρόκεν (Εμετός), που ιδρύθηκε το 1979 στη Κολωνία από πανκ που αρχικά μεν έγραψαν στίχους αριστερίζουσας κοινωνικής κριτικής αλλά έπειτα εισχώρησαν στο NPD (το κόμμα των νεοναζί) και οργανώθηκαν σε κομμάντο μπρατσάδων.

Δεν είναι βέβαιο ότι όλοι έχουν δεσμούς με πολιτικές οργανώσεις. Ο κοινός φασίζων παρανομαστής τους βέβαια είναι τομίσος για όλους τους ξένους. ήδη από το 1984 το γκρουπ Μπέζε Όνκελζ (Κακοί Θείοι), το καμάρι της Φρανφούρτης, τραγουδούσαν «Έξω οι Τούρκοι». Το 1985 δολοφονήθηκε στο Αμβούργο ο Τούρκος Ραμαζάν Αβτζί από ομάδα σκίνχεντ. Στο Χίνξε, μικρή πόλη της Κάτω Ρηνανίας, δύο μικρές Λιβανέζες κάηκαν στο υπνοδωμάτιό τους μετά από επίθεση με κοκτέιλ μολότοφ. Οι επιτιθέμενοι ήταν 3 σκίνχεντ οι οποίοι ήθελαν να γιορτάσουν την πρώτη επέτειο από την γερμανική επανένωση, «χτυπώντας το μετανάστη». Ενώπιον των δικαστών είπαν ότι πριν προχωρήσουν στην εγκληματική τους δράση είχαν πιεί και είχαν ακούσει μουσική. Το κείμενο ενός από τα τραγούδια έλεγε: «Είμαι πιλότος βομβαρδιστικού, / σπέρνω το θάνατο.» Αυτό το τραγούδι αποτελεί μέλος του ρεπερτορίου των Κακών Θείων. Στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 αυτό το γκρουπ είχε φτάσει στο νούμερο 5 του καταλόγου των πωλήσεων με το δίσκο «Ιερά Τραγούδια» που πούλησε πάνω από 250.000 αντίτυπα. Γνωστή στην αρχή ώς φασιστομπάντα, είδαν την φήμη τους να ανεβαίνει το 1984 όταν έγιναν γνωστοι με το άλμπουμ τους Der nette Mann (Ο συμπαθητικός άνθρωπος). Μερικοί στίχοι τους παρακινούσαν σε εγκλήματα αλλά έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια ώστε το 1992 να ζητήσει ο υπουργός Παιδείας την απαγόρευση της κυκλοφορίας του συγκεκριμένου άλμπουμ. Το 1992 επίσης τους απαγορεύτηκε να κάνουν συναυλίες σε οποιοδήποτε μέρος της Γερμανίας αν και οι ίδιοι φρόντισαν δημοσίως να πάρουν αποστάσεις από την Ακροδεξιά, προφανώς για να μη χάσουν τη δημοτικότητά τους και για να παρακάμψουν τις απαγορεύσεις του νόμου.

Υπάρχουν και άλλα γκρουπ τα οποία προσπαθούν να παρακάμψουν το νόμο και να αποφύγουν τις απαγορεύσεις χρησιμοποιώντας κωδικοποιημένη γλώσσα και υπονοούμενα. Στα εξώφυλλα των δίσκων των Στέρκραφτ εμφανίζεται κάποιος Αδόλφος Χ. και όταν το γκρουπ τραγουδά για τον «παλιό καλό καιρό» εννοεί την εποχή του Γ Ράιχ. Όταν ρωτήθηκαν τι σημαίνει το ΚΚΚ στο οποίο αφιέρωσαν ένα από τα άλμπουμ τους (Κου Κλουξ Κλαν) προσποιούνται ότι τα βάζουν με «τα παλιοτόμαρα τους κομμουνιστές». Φοβούνται την απαγόρευση και νοιάζονται να δείξουν καλή διαγωγή αλλά μέσα από τους στίχους τους αποκαλύπτουν πως η μεταμέλεια και η συμμόρφωσή τους με τους νόμους είναι μόνο επιφανειακή: Είναι εύκολο να δίνεις το λόγο σου / ακόμα κι αν δεν είσαι έτοιμος να τον κρατήσεις. Η απαγόρευση τέτοιων γκρουπ αποδεικνύεται ούτως ή άλλως αναποτελεσματική. Οι παραγωγές τους πωλούνται παράνομα, μέσω κρυφών δικτύων. Ένας από τους πράκτορες της μουσικής ναζί είναι ο ελαιοχρωματιστής Έρμπερτ Έγκολτ που ζει στο Μπριλ, κοντά στην Κολονία. Στέλνει καταλόγους με τα κείμενα των τραγουδιών και βρίσκει χώρους για τις πρόβες και τις συναυλίες των γκρουπ. Λειτουργεί με λίγα λόγια ως διανομέας και ως παραγωγός και υποστηρίζει ότι είναι ένας απλός επιχειρηματίας χωρίς πολιτικές διασυνδέσεις.Όταν στις αρχές του 1993 η αστυνομία κατέσχε 30.000 δίσκους, κασέτες και σιντί στο κρατίδιο της βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας η πιο μεγάλη συλλογή βρέθηκε σε αυτόν.

Γιατί αυτά τα μέτρα έρχονται τόσο αργά; Γιατί οι αρχές, τόσο έτοιμες να αντιδράσουν εναντίον της αριστερής τρομοκρατίας στη δεκαετία του ’70 φάνηκαν τόσο ανεχτικές στο φαινόμενο των σκίνχεντ; Το νεφέλωμα των ξυρισμένων (και ολότελα άδειων) κεφαλιών που περιτριγυρίζει τις νεοναζιστικές οργανώσεις είναι δύσκολο να εντοπιστεί αλλά με το να το θεωρούμε περιφερειακό φαινόμενο κλείνουμε τα μάτια στον κοινωνικό του αντίκτυπο. Τα γκρουπ του ναζί ροκ που πριν το 1989 είχαν προσκολληθεί σε μερικούς περιορισμένους πυρήνες ανάμεσα στους σκινς της Δυτικής Γερμανίας γνώρισαν μια αληθινή αναγέννηση στην Ανατολική μετά το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου. Ένα κατάστημα δίσκων του Βερολίνου γνώρισε αύξηση 50 με 60% στη ζήτηση ναζιστικής μουσικής μέσα σε μερικούς μήνες. Οι σκίνχεντ της Ανατολικής ίδρυσαν τα δικά τους γκρουπ όπως τους Άγριους Καρχαρίες, τους Έντουιν και άλλοι βομβαρδιστές με αρχηγούς συχνά μαχητικούς νεοναζί προερχόμενους από τη Δύση. Το σοσιαλιστικό σύστημα, με την υποχρεωτική στρατολόγηση των νέων στις οργανώσεις του, προσέφερε χώρο υποδοχής για τη νεολαία στα γήπεδα, στις πολιτιστικές εστίες κλπ. Η κατάρρευσή του αποκάλυψε αποπροσανατολισμένους και επαναστατημένους νέους. Η περιφρόνηση από τους Δυτικογερμανούς, η ιδεολογική στροφή των μεγαλύτερων από φανατικούς κομμουνιστές σε φανατικούς δημοκράτες και η μαζική ανεργία τους οδήγησαν στην ακροδεξιά. Αποδιοπομπαίοι τράγοι έγιναν οι μετανάστες. Σύμφωνα με δημοσκόπηση της βερολινέζικης εφημερίδας Der Tagespiel που έγινε τον Ιούνιο του 1991 το 49% των νέων της πρώην Ανατολικής Γερμανίας θεωρούν πως υπάρχουν πάρα πολλοί ξένοι στη Γερμανία. Κι αυτό είναι εκπληκτικό, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι μετανάστες (1,2%) στο έδαφος της πρωην ανατ. Γερμανίας.

Όσο και να εκπλήσσει, είναι γεγονός ότι παρά την υποχρεωτική αντιφασιστική εκπαίδευση τάσεις ακροδεξιάς υπήρχαν και μάλιστα ανθούσαν στην πρώην ανατολική Γερμανία πριν το 1989. Στο τέλος της δεκαετίας του ’70 στις ντισκοτέκ οι νεαροί χόρευαν πόγκο με φόντο μουσική πάνκ και όι και ύψωναν τα χέρια στο χιτλερικό χαιρετισμό. «Στους χώρους της αστυνομίας της ανατολικής Γερμανίας οι πανκ θεωρούνταν γενικά ως εξαχρειωμένοι και αναρχικοί ενώ οι σκίνχεντ περνούσαν για ευγενικοί», διηγείται ο ανατολικογερμανός εγκληματολόγος Μπερντ Βάγκνερ που εξηγεί τη συμπεριφορά αυτή με βάση την πρωσική νοοτροπία (όπως παρατίθεται από τους Klaus Farin & Eberhardt Seidel Pielen, Rassismus im Neuen Deutschland, εκδ. Rotbuch, Βερολίνο 1992). Για αρκετό καιρό οι σκινς είχαν την ανοχή των αρχών. Ένας νέος που χαιρετούσε ναζιστικά και πρόφερε ρατσιστικές βρισιές σε ένα γήπεδο δεν διακινδύνευε και πολύ. Μόνο το 1987, όταν μία συμμορία νεαρών εξτρεμιστών της Δεξιάς οπλισμένων με μπαστούνια του μπέιζμπολ εισέβαλαν στη διάρκεια μίας συναυλίας του γκρουπ Elements of crime και Firma που γινόταν στο ανατολικό Βερολίνο περάσαμε από την επιείκεια στην καταστολή. Ένα αληθινό κυνηγητό των σκίνχεντ οργανώθηκε τότε. Οι κακοποιοί συνελήφθησαν και δικάστηκαν αυστηρά σε αντίθεση με την απόλυτη ανοχή που δείχνει η αστυνομία και οι αρχές μετά το Νοέμβριο του 1989.

Όταν στις 25 Νοεμβρίου 1990 μια ομάδα από καμιά πενηνταριά σκίνχεντ χτύπησε μέχρι θανάτου στο Έμπερσβάλντε τον Αντόνιο Αμαντέου από την Αγκόλα η αστυνομία που βρισκόταν δύο βήματα από τον τόπο του εγκλήματος δεν επενέβη. Μετά την πυρκαγιά στην προσφυγική εστία της Χόγιερσβέρντα το Σεπτέμβρη του 1991 οι κοινοτικές αρχές υποχωρώντας στην πίεση του πεζοδρομίου και των ομάδων νεοναζί εκένωσαν την εστία. Έπειτα ακολούθησε η συνενοχή, σιωπηλή ή έκδηλη, του πληθυσμού. Όταν το Πάσχα του 1991 στη Δρέσδη ο Χόρχε Γκομοντάι από τη Μοζαμβίκη σπρώχτηκε από ναζί σκίνχεντ ενώ βρισκόταν πάνω σε τραμ εν κινήσει, οι περαστικοί δεν του προσέφεραν βοήθεια. Στην Χόγιερσβέρντα, όπως στο Ρόστοκ τον προηγούμενο χρόνο, χειροκροτήματα ακολούθησαν τις ωμότητες που διαπράχτηκαν εναντίον της εστίας των μεταναστών. Αυτή η συμπάθεια που συναντούν οι εξτρεμιστές της Δεξιάς μοιάζει μεγαλύτερη – και οι βιαιότητες εντονότερες – στο ανατολικό παρά στο δυτικό μέρος της ενιαίας Γερμανίας, παρατηρούν οι Klaus Farin και Eberhardt Seidel Pielen στην μελέτη τους. Για τον ψυχολόγο Χανς Γιόαχιμ Μάαζ (στο βιβλίο του Der Gehuhlsstau) πρόκειται για μία επιθετικότητα καταπιεσμένη επί πολύ καιρό. Απαλλαγμένοι από το παλιό σύστημα καταστολής και ελέγχου οι Ανατολικογερμανοί στρέφουν την επιθετικότητά τους προς τους πιο αδύναμους, τους ξένους. Αυτοί οι αποδιοπομπαίοι τράγοι χρησιμεύουν ως διέξοδος της βίας που δεν τολμούν να στρέψουν απέναντι στους Δυτικογερμανούς.

Σε ένα φιλμ που διακρίθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου με τίτλο Stau, jetzt gaht’s lost. (Έχει ζόρι, φύγαμε!) ο Τόμας Χάιζε δίνει το λόγο σε ένα γκρουπ σκίνχεντ από την πόλη Χάλλε. Σρτην ερώτηση «γιατί μισείς τους μετανάστες αφού δεν τους γνωρίζεις;» ο νέος Ανατολικογερμανός δεν έχει παρά μόνο μία απάντηση: «Από ένα αίσθημα στέρησης.» Η απάντηση έρχεται από το στομάχι, οι προετοιμασμένες σκέψεις είναι σπάνιες και συγκεχυμένες. Παρεμβαίνει για να σώσει την κατάσταση ο «σκεπτόμενος αρχηγός» της ομάδας. Μπερδεύεται σε μία διατριβή όπου αναμιγνύει χαριτωμένα τον Μαρξ, τον Χίτλερ και σταχυολογήματα από φασιστικές αναφορές σε διάφορα βιβλία και μαρξιστικές θεωρίες που έμαθε στο σχολείο για την καπιταλιστική εκμετάλλευση των φτωχών από τους πλουσίους – και υπονοεί τους Δυτικογερμανούς. «Στην πραγματικότητα είναι το σύστημα που είναι βίαιο, όχι εμείς». Φυσικά η ξενοφοβία δεν γίνεται λιγότερο αισθητή στη Δύση. Σύμφωνα με μία δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Έμνιντ του Σεπτεμβρίου του 1991 το ένα τρίτο των Γερμανών λένε πως «κατανοούν» τις τάσεις της Ακροδεξιάς σχετικά με το πρόβλημα των ξένων. «Από τους καθωσπρέπει χώρους τρέφεται η Άκρα Δεξιά» γράφει ο Μπόντο Μορσχόιζερ (La reflexe Allemand, εκδ. Actes Sud 1993). Οι πολιτικοί το ξέρουν. Με το να συζητούν για την ανάγκη να περιορίσουν το κύμα των προσφύγων που ζητούν άσυλο, έστω και με ενδεχόμενες αλλαγές στο Σύνταγμα, δικαιώνουν τους εξτρεμιστές. Αυτοί με τη σειρά τους αισθ΄νονται εντολοδόχοι της πολιτικής βούλησης αλλά και της μυστικής επιθυμίας του καφενείου της αγοράς…

Η Χόγιερσβέρντα έδωσε το «καλό παράδειγμα» στη Δύση, όπου για πολλές βδομάδες όλοι οι σκινς αφοσιώθηκαν στο κυνήγι των μεταναστών. Ο πρώτος θάνατο ςσυνέβη στο Ζάαρ με την πυρκαγιά ενός σπιτιού προσφύγων που ζητούσαν άσυλο. Στο Μελν, στο Σλέσβιχ Χολστάιν, τρεις Τουρκάλες πέθαναν στην πυρκαγιά του σπιτιού τους, που προκλήθηκε από νεαρούς ναζί το Δεκέμβριο του 1992. Η δημόσια αγανάκτηση εκδηλώθηκε με πολυπληθείς διαδηλώσεις και ολονύχτιες λαμπαδηφορίες. Ολόκληρο το κοινωνικό σώμα έχει κινητοποιηθεί για να αποκατασταθεί η εικόνα μίας Γερμανίας ανεκτικής και δημοκρατικής. Οι σκινς παράγουν οι ίδιοι τους αντιρατσιστές. Ονομάζονται ρεντσκινς ή SHARP από το αγγλικό ακρωνύμιο που σημαίνει «Σκίνχεντς ενάντια στη ρατσιστική προκατάληψη». Το κίνημά τους προσπαθεί να προσελκύσει νέους σκίνχεντς ιδεολογικά αβέβαιους και δέχεται πρώην φασίστες μετανοημένους. Μετά τους θανάτους στο Μελν η αστυνομία βρήκε ξανά την αποτελεσματικότητά της. Οι ένοχοι αντιμετωπίστηκαν ταχύτατα και συνελήφθησαν. Τα νεοναζιστικά κινήματα και τα γκρουπ των σκίνχεντς που συνεργάζονται μαζί τους καταδιώκονται πλέον από την αστυνομία και τη δικαιοσύνη. Αλλά μπορούμε στ’ αλήθεια να πιστέψουμε στην αυστηρότητα των δικαστηρίων; Στις 25 Μαΐου 1994 ο Έντβαρντ Άλτανς ένας από τους νέους αρχηγούς της σειράς των νεοναζί αθωώθηκε από την κατηγορία ότι αμφισβήτησε στη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής την αλήθεια της εβραϊκής γενοκτονίας στα στρατόπεδα. Το δικαστήριο έκρινε έτσι «αποδεκτές» τις αμφιβολίες για το Ολοκαύτωμα.

Η αγορά του ναζί ροκ έχει λαμπρό μέλλον ακόμα μπροστά της. Πολλές νέες εταιρείες διανομής δημιουργήθηκαν και το γκρουπ Κραφτσλαγκ (Πλήγμα Δύναμης) κυκλοφόρησε νέο δίσκο με τίτλο «Απαγορευμένο αλλά όχι πεθαμένο.»

Από το μπλογκ «τουκιθεμπλόμ»

————————————————————

——————————

——

  

24.07.07

 

SOS – 6 επιθέσεις νεοφασιστών στη Ρωσία

Posted in Κοινωνικά δρώμενα at 10:05 am by litikjersti

Έξι επιθέσεις νεοναζί πραγματοποιήθηκαν μέσα σε τρεις μέρες σε τέσσερις πόλεις της Ρωσίας. Υπάρχουν τραυματισμένοι, ένας έχασε τη ζωή του.

Τα ξημερώματα της 21 Ιουλίου οι νεοναζί επιτέθηκαν στο κάμπινγκ διαμαρτυρίας ενάντια στην κατασκευή διεθνούς κέντρου εμπλουτισμού του ουρανίου στο Ανγκάρσκ Σιβηρίας όπου μερικές μέρες πριν έγιναν προσλήψεις και κατασχέθηκαν τσάντες, κινητα και άλλα προσωπικά πράγματα. Περίπου 15 μπάσταρδοι οπλισμένοι με σφυριά, ξύλα, σιδερολοστούς και μαχαίρια χτυπούσαν κοιμωμένους ακτιβιστές ανεξάρτητα από φύλο, όσους δεν μπορούσαν να προστατευτούν, έκαιγαν και έκλεβαν πράγματα φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην Antifa. Δέκα άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με σπασμένα χέρια και εγκεφαλικά τραύματα. Άλλος ένας, ο Ιλιά Μποροντάενκο, αναρχικός-οικολόγος από την «Αυτόνομη Δράση» που είχε εφημερία εκείνη τη νύχτα και ήταν ο πρώτος που αντιμετώπισε τους επιτιθέμενους, απεβίωσε στο νοσοκομείο από θανάσιμα τραύματα.

Το σοκαριστικό αυτό γεγονός έφτασε στα ΜΜΕ και η τοπική αστυνομία αναγκάστηκε να το σχολιάσει. Κατά την εκδοχή τους, νεοναζιστικές σπείρες δεν υπάρχουν στο Ανγκάρσκ ενώ ο σκοπός των κουκουλοφόρων ήταν η κλοπή. Οι κάτοικοι της περιοχής υποστηρίζουν ηθικά και υλικά τους ακτιβιστές.

Η λειτουργία του κάμπινγκ συνεχίστηκε. Στις 23 Ιουλίου στο Ανγκάρσκ, μετά το μνημόσυνο για τον δολοφονημένο, πέντε «άγνωστοι» επιτέθηκαν σε τρεις ακτιβιστές-οικολόγους διεκδικώντας να σταματήσουν τις καταγγελίες για τις συλλήψεις των συντρόφων τους. Μεταξύ άλλων ένας από τους δέκα τραυματισμένους της 21 Ιουλίου ακόμα βρίσκεται μεταξύ ζωής και θανάτου λόγω ρήξης του σπλήνα (εκτός από τα άλλα τραύματα).

Την ίδια μέρα έγιναν δύο επιθέσεις στο διπλανό Ιρκούτσκ: ένας από τους ακτιβιστές του κάμπινγκ χτυπήθηκε στο δρόμο, λίγο αργότερα περίπου 15 ναζί επιτέθηκαν σε εφήβους γιατί έκαναν σκέιτ μπορντ. Τους πυροβολούσαν από όπλο με πεπιεσμένο αέρα, μια κοπέλα τραυματίστηκε σοβαρά.

Επίθεση νεοναζιστών πραγματοποιήθηκε και στις 22 Ιουλίου στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, δύο ώρες πριν από πανκ συναυλία, με έναν τραυματισμένο που μεταφέρθηκε στον Ερυθρό Σταυρό. Τα τοπικά ΜΜΕ αγνόησαν το γεγονός.

Πάλι στις 22 Ιουλίου από νεοναζί χτυπήθηκε στη Μόσχα ένας ακτιβιστής της Σοσιαλιστικής Κίνησης «Εμπρός!» ο σ. Ασλάν που τώρα βρίσκεται στο νοσοκομείο με σπασμένη μύτη και εγκεφαλικό τραύμα, καθώς και μερική αμνησία. Οι σύντροφοι υποθέτουν πως η αφορμή της επίθεσης δεν ήταν τα πολιτικά του φρονήματα αλλά η χαρακτηριστική καυκασιανή φυσιογνωμία.

Αυτές οι επιθέσεις εντάσσονται προφανώς στο ίδιο «πακέτο» κρατικής τρομοκρατίας όπου οι ακροδεξιές συμμορίες χρησιμοποιούνται από την αστυνομία σαν ισχυρό εκφοβιστικό μέσο κατά όσων συμμετέχουν και μπορούν να συμμετάσχουν στο κίνημα. Εδώ εντάσσεται και η πρόσφατη σύλληψη του ακτιβιστή της Σοσιαλιστικής Κίνησης «Εμπρός!» Σεργκέι Βίλκωφ στον οποίο οι αστυνομικοί έβαλαν όπλο στην τσέπη και αναμένεται ανακόινωση του εισαγγελέα. Εδώ εντάσσονται οι τακτικοί εκφοβισμοί και συλλήψεις των αγωνιστών, έρευνες σε σπίτια, απειλές από την αστυνομία και τους παρακρατικούς, η βιοτεχνία τρομονόμων του ρώσικου κράτους. Πρέπει να στηρίξουμε όλους τους αγωνιστές δηλαδή συμμάχους μας στην πάλη τους ενάντια σ’αυτήν την τρομοκρατία.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ!

από Liti Kjersti