Μια φωτογραφία που περιέχει όλη την τραγωδία εκείνης της εποχής. Και με μια έννοια είναι εντελώς επίκαιρη στην εποχή μας που παρατηρείται άνοδος της Ακροδεξιάς, για να μας θυμίζει την πραγματική προέλευση των φυσικών και πολιτικών απογόνων εκείνων των υπανθρώπων…
Σύμφωνα με τονΜίμη Χριστοφιλάκηη φωτογραφία τραβήχτηκε μετά την μάχη του Βρονταμά (Λακωνία) στις 10 Οκτωβρίου1946. Ο δεύτερος από τα δεξιά είναι ο Γιάννης Παυλάκος[Και οι άλλοι είναι γνωστοί ομαδάρχες των ΕΑΟΚ. Δηλαδή το ακροδεξιό παρακράτος που οργανώθηκε από το επίσημο κράτος για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» .
Τα κομμένα κεφάλια είναι από νεκρούς αντάρτες. Αναγνωρισμένα! Είναι και γνωστοί οι δύο που τα έκοψαν.
Ενοχές που δεν δικάστηκαν, ατομικές τύψεις που σφραγίστηκαν ή έλαβαν το χρίσμα της κρατικής συγκάλυψης στα μεταπολεμικά χρόνια και τα «φαντάσματα» εκατοντάδων αδικαίωτων δολοφονημένων συγκροτούν τον κορμό της εργασίας του ερευνητή Ανδρέα Βενιανάκη, που εκδόθηκε πρόσφατα υπό τον τίτλο «Δάγκουλας, ο “δράκος” της Θεσσαλονίκης – Συμβολή στην Ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής (1941-1944)», εκδόσεις Επίκεντρο, πρόλογος Στράτου Δορδανά, Βάιου Καλογρηά»
Σχεδόν δέκα χρόνια ασχολούνταν ο Βενιανάκης με τον Αντώνη Δάγκουλα, τον πρώτο «δράκο» της Θεσσαλονίκης, ο οποίος έδρασε με τη συμμορία του τους τελευταίους δέκα μήνες της γερμανικής κατοχής σκορπώντας τον τρόμο και φέροντας την ευθύνη για 600-700 εκτελέσεις.
Το μέγεθος του τρόμου που έσπειρε ήταν τέτοιο και τόσο που έμεινε στη συλλογική μνήμη για δεκαετίες μετά τον θάνατό του, αλλά ως ψυχολογική απώθηση, δημιουργώντας «μεταπολεμικά μια κατάσταση συλλογικής αμνησίας».
Πλάι στον πάλαι ποτέ προσφυγικό Βύρωνα και ως προέκτασή του, βρίσκεται η συνοικία του Υμηττού, της οποίας ο πρώτος οικιστικός ιστός οφείλεται σε Μικρασιάτες πρόσφυγες.
.
Οι συνοικίες αυτες έγιναν τα κάστρα του αντιναζιστικού αγώνα κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής….
Μια πολύ σημαντική εκδήλωση θα γίνει στο Κιλκίς στις 2 Δεκεμβρίου του 2017 , ώρα 7μ.μ στο Επιμελητήριο της πόλης (Στενημάχου 2). Για πρώτη φορά όλες οι απόψεις θα διατυπωθούν και θα κατατεθεί η ερμηνεία δύο κατεξοχήν έγκριτων ιστορικών που έχουν μελετήσει την περίοδο αυτή.
Η πρωτοβουλία για την εκδήλωση ανήκει στον δραστήριο «Όμιλο για την Ιστορία και τον Πολιτισμό του ν. Κιλκίς» σε συνεργασία με τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη. Ομιλητές στην εκδήλωση θα είναι:
–Ανδρέας Αγτζίδης, σ. δάσκαλος, αρθρογράφος-μελετητής της κατοχικής περιόδου και εμφυλίου
Το Νοέμβριο του 1946 λαμβάνει χώρα μία από τις περισσότερο άγνωστες σφαγές άμαχου πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, η οποία μάλιστα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, στην πλειονότητα τους Πόντιοι πρόσφυγες και αριστεροί, βρέθηκε στο στόχαστρο ελληνικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, εξαιτίας της πολιτικής ταυτότητας πολλών από τους κατοίκους της και της ενεργής τους συμμετοχής στην αντίσταση και στο αντάρτικο.
Στις 20 Νοεμβρίου λοιπόν, παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση και αφού μπλόκαραν τις δύο βασικές εξόδους του χωριού, επιδόθηκαν σε ένα πολύωρο όργιο δολοφονιών και καταστροφών.
Έκαψαν πάνω από 100 σπίτια, σκότωσαν 47 αμάχους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη. Η χωροφυλακή του Κιλκίς, ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση, φυσικά δεν έπραξε τίποτα συγκαλύπτοντας πλήρως το έγκλημα.
Ένα εξαιρετικό βίντεο ανέβασε ο Ανδρέας Αθανασιάδης εξαιρετικός ερευνητής της ιστορίας των Ελλήνων του Καυκάσου:
«Ο λυράρης Γιόσκας (Ιωσήφ) Αθανασιάδης, γεννήθηκε το 1934 στον Καύκασο (οι γονείς του κατάγονταν από το Τσαπίκ Καρς Ρωσίας), ήρθε στην Ελλάδα το 1939 και κατοικεί στην Κλέστινα (Κάτω Κλεινές) Φλώρινας (μεικτό χωριό σλαβοφώνων γηγενών και Καυκασίων προσφύγων)»
Μία συνταρακτική κινηματογραφική μαρτυρία της Στράτης (Ευστρατία) Λαγουτάρη-Dawood, η οποία έθεσε τις ιστορικές και καλλιτεχνικές της γνώσεις στην υπηρεσία της ιστορικής έρευνας. Η δημιουργός, καθοδηγούμενη από την ευγενική φιλοδοξία να υπηρετήσει την πατρίδα που τη γέννησε, πρόσφερε το πιο πολύτιμο δώρο: τη συνεισφορά της στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, η οποία στην Ελλάδα θάβεται, δυστυχώς, πολύ συχνά για ανομολόγητους λόγους.Συνέχεια →
Δεν είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας εμφανίζονται τέτοιες «ιδέες». Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που ο λαός μας θα απαντήσει όπως πρέπει, τοποθετώντας τις, μαζί με τους εκφραστές τους, στο περιθώριο. Η εμφάνιση και στη γειτονιά μας φασιστικών/ναζιστικών ομάδων[1] το τελευταίο διάστημα, πρέπει να μας αφυπνίσει και όλοι μαζί να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι τους.
Ανατρέχω, λοιπόν, στην ιστορία, και μάλιστα της γειτονιάς μας, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησα σε προηγούμενο άρθρο μου για τα γεγονότα της 25ης Μαρτίου του 1944 [2].
«Γειά σας και καλή αντάμωση ως νικητές!» Μια εξαιρετική ιδέα ιστορικής καταγραφής που ξεκίνησε μετά την έκδοση του βιβλίου «Θυμόμαστε, Διδασκόμαστε, Προχωράμε!» Μια ιδέα αφιερωμένη στη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην Κεντρική Μακεδονία, στη δράση του Ηλία Μεταλλίδη και όλων των ανώνυμων πρωταγωνιστών μιας ολόκληρης εποχής.
Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ
Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στο γεγονός, αλλά και στη συγκρότηση της προσφυγικής κοινότητας μετά το ’22:
(Ιστορικά της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας 7-9-2014)
Στις 30 Αυγούστου του 1949 στα πρωτοσέλιδα των αθηναϊκών εφημερίδων υπήρχε η είδηση πως το ύψωμα Κάμενικ στο Γράμμο, το τελευταίο προπύργιο του Δημοκρατικού Στρατού, καταλήφθηκε από τον Εθνικό Στρατό. Ήταν το στρατιωτικό τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, της σκληρότατης αυτής αναμέτρησης που είχε ξεκινήσει το 1946 και είχε στοιχίσει τη ζωή χιλιάδων Ελλήνων.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει κάποιους μήνες νωρίτερα. Από τέλη Μαρτίου 1949 ο ΔΣΕ έπαψε να υπάρχει ως υπολογίσιμη δύναμη στην Πελοπόννησο. Την ίδια τύχη ακολούθησαν από τα μέσα Μαΐου 1949 οι δυνάμεις του στη Στερεά Ελλάδα παρά τις επιτυχίες τους στην Καρδίτσα και το Καρπενήσι. Ως το καλοκαίρι του 1949, ο κύριος όγκος του ΔΣΕ περιοριζόταν με μικρές εξαιρέσεις στις εστίες που αυτός κατείχε επί των βορειοδυτικών συνόρων της χώρας, στους ορεινούς όγκους του Βίτσι και του Γράμμου. Ελεύθερες από στατικά καθήκοντα φύλαξης και διατήρησης της τάξης και απαλλαγμένες από απειλές στα μετόπισθεν ή κινδύνους αντιπερισπασμών, όλες σχεδόν οι μονάδες εκστρατείας του Εθνικού Στρατού προσανατολίστηκαν προς αυτήν την κατεύθυνση για την πραγματοποίηση της τελικής φάσης του επιχειρησιακού σχεδίου με την κωδική ονομασία «ΠΥΡΣΟΣ»: την κατάληψη των ορεινών αυτών περιοχών, την καταστροφή των δυνάμεων του ΔΣΕ που τις κατείχε και το σφράγισμα των ελληνοαλβανικών συνόρων. Συνέχεια →
Μία δήλωση που πέρασε στα ψιλά. Θα πει κανείς «τι προσέχεις τώρα ρε φίλε… εδώ έχει γίνει χαμός και τα χειρότερα έρχονται». Σωστό, απλά μερικές λεπτομέρεις είναι που κάνουν την διαφορά.
Ο αριστερός (είσαι ό,τι δηλώσεις στην Ελλάδα ως γνωστόν) πρωθυπουργός επεξηγεί την στάση του στην διαπραγμάτευση και δικαιολογεί την συνθηκολόγηση λέγοντας: «Δεν μετανιώνω που προτίμησα συμβιβασμό έναντι του ηρωικού χορού του Ζαλόγγου»
Η μεταμοντέρνα αριστερά είναι άχρονη, άτοπη και πολυεπίπεδα λοβοτομημένη. Χωρίς ιστορικό βάθος, χωρίς συναίσθηση του πού βρίσκεται και τι βάρος έχει στις πλάτες της. Παπαγαλίζει τσιτάτα για αγώνες και θυσίες για να τα λέει από τα μπαλκόνια εφόσον έτσι συνιστούν οι επικοινωνιολόγοι. Αλλά κατά τα άλλα μηδέν.
Ε δεν θα χορεύαμε και τον χορό του Ζαλόγγου, λέει ο Τσίπρας. Ας έλεγες ρε Τσίπρα «προτίμησα να μην αυτοκτονήσω».
Αναφέροντας, όμως, αυτό το ιστορικό παράδειγμα, που αποτελεί ταυτοτικό στοιχείο του ελληνικού ψυχισμού (θυσία για την ελευθερία, αγώνας και αντίσταση) τι θες να μας πεις;
-Οτι ήταν μαλάκες αυτοί που χόρεψαν τότε στον Ζάλογγο;
-Μαλάκες και στο Αρκάδι;
-Μαλάκες και το 40;
-Μαλάκες και όσοι έμπαιναν στον ΕΑΜ;Έπρεπε να συμβιβαστούν και τότε; Δεν θα βάζανε και την χώρα σε περιπέτειες ε; Συνέχεια →
Σαν σήμερα πριν από δύο χρόνια έφυγε από τη ζωή ο αντιστασιακός, αγωνιστής της Αριστεράς και συγγραφέας Χρόνης Μίσσιος. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες ενώ το 1947 είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Ο συγγραφέας τού «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και του «Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»παρέμεινε μέχρι την τελευταία του πνοή ένα ανυπότακτο πνεύμα που ονειρευόταν την κοινωνική δικαιοσύνη.
(Το κλίμα του κειμένου που ακολουθεί οφείλεται στην υποβλητική δύναμη του βιβλίου του Στέφανου Στεφάνου «Ενας απ’ τους πολλούς της ελληνικής Αριστεράς». Το περιστατικό ανάγεται στους πρώτους μήνες του 1945, στο Σουφλί, μετά τη Βάρκιζα και πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος.
Διαβάζω, λοιπόν, πως το κόμμα είχε δώσει εντολή στους νέους να τραγουδήσουν επονίτικα τραγούδια το βράδυ στη βόλτα, για να τσεκάρει την αντίδραση του κόσμου…)
Το Σουφλί είναι η πατρίδα μου. Εζησα εκεί ώς τα δεκαοχτώ μου χρόνια. Ξέρω τα βράδια του, τις μυρουδιές του από εποχή σε εποχή, τη «βόλτα» τα Σαββατοκύριακα και τον εμφύλιο που σημάδεψε ανεξίτηλα τα παιδικά μου χρόνια. Τραγούδησαν, λοιπόν, τα παιδιά τον ύμνο της ΕΠΟΝ:
Χαμένες φωτογραφίες που «προσγειώνονται» σε γραφεία «ανώνυμων» bloggers, σπαράγματα αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου
τρόπου αποκτήσεως, κομματικά αρχεία επτασφράγιστα μυστικά σε πρώην πλημμυρισμένα υπόγεια, μα και απομνημονεύματα από συναγωνιστές, συντρόφους, εχθρούς και φίλους, πολιτικά κείμενα, δημοσιεύσεις -επιστημονικές και μη- τραγούδια, λογοτεχνικά κείμενα και μαρτυρίες αποτελούν τα χιλιάδες κομμάτια του παζλ για όποιον θέλει να ανασυνθέσει τη ζωή, την προσωπικότητα και τη δράση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη.
Εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, την πολιτική πράξη της αυτοκτονίας του, αν προτιμάτε, στη Μεσούντα της Άρτας στις 16 Ιουνίου 1945, ο μύθος του Άρη καλά κρατεί. Η ασυμβίβαστη στάση του απέναντι σε ό,τι θεωρούσε προδοσία του αγώνα, ο αγώνας του να πάρουν σάρκα και οστά οι βασικές επιδιώξεις του ΕΑΜ για εθνική απελευθέρωση και λαϊκή κυριαρχία μέσω του μόνου δρόμου που ήξερε, της ένοπλης δράσης, τον εξύψωσε στη συνείδηση του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, τον έκανε ήρωα και θρύλο, σημείο αναφοράς για όλους όσοι παλεύουν για τη λευτεριά του λαού από κάθε δυνάστη. Συνέχεια →
Την Τετάρτη 20 Μαΐου, 19:30 η Δημοτική Παράταξη «Ενεργοί Πολίτες για την Ανατροπή στο Περιστέρι», οργανώνει εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον αγωνιστή Ευγένιο Χαραλαμπίδη (1907-1948), Πρώτο Λαϊκό Δήμαρχο Περιστερίου (1944), που δολοφονήθηκε από το μετεμφυλιακό κράτος…
Μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη του 1945
Ένα πολύ ενδιαφέρον ευθυμογράφημα του τ’εμέτερον Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύτηκε μετά την Απελευθέρωση αναδημοσιεύτηκε μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την ήττα των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που είχε αρχίσει η Λευκή Τρομοκρατία, οι σκληρές διώξεις κατά των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όπου οι παλιοί δωσίλογοι είχαν ήδη ενσωματωθεί στα νέα στρατεύματα της αντικομμουνιστικης εθνικοφροσύνης.
Το ευθυμογράφημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του περιοδικού «Νέα Γενιά», που κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1945, ένα μήνα περίπου μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη…. Το ευθυμογράφημα αυτό το έφερε στο φως ο Ν. Σαραντάκος στο μπλογκ του, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Αντικείμενο της σάτιρας (μαύρη σάτιρα δηλαδή, με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη) είναι ο κ. Κοκός, τυπικό παράδειγμα του Κολωνακιώτη μεγαλοαστού νέου. Σε άλλα σατιρικά κείμενα της εποχής, ο κολωνακιώτης νέος αναφέρεται ως ‘ντιντής’, χαϊδευτικό επίσης του Κωνσταντίνος, που σταδιοδρόμησε καλύτερα ως αυτόνομη λέξη, αφού το Κοκός περιορίστηκε ως υποτιμητικό υποκοριστικό του τέως βασιλιά (δεν ήταν το κανονικό υποκοριστικό του, Τίνο τον φώναζαν).»
ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!
του Δημήτρη Ψαθά
Ο κ. Κοκός είναι βασιλόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι βασιλόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι… βασιλοφρόνισσα. Ο κ. Κοκός είναι εθνικόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι εθνικόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι εθνικοφρόνισσα. Ο αξιότιμος κ. Κοκός έχει πόζα, ο μπαμπάς του κ. Κοκού έχει σεβάσμια κοιλιά κι η μαμά του κ. Κοκού έχει μαλλιά βαμμένα λουλακιά κι ένα ζευγάρι χρυσά φασαμέν που τα σηκώνει και κοιτά του κόσμο σαν κουνούπι.Συνέχεια →
Το προσφυγικό πρόβλημα θα ξεκινήσει για την Ελλάδα με την έναρξη σχεδόν του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και θα πάρει μετά τη συνθήκη της Λωζάννης τεράστιες διαστάσεις. .
Η Αθήνα για παράδειγμα, έπρεπε να στεγάσει κάπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στο διάστημα 1923-1930 κατασκευάστηκαν οι συνοικισμοί του Bύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, της Kοκκινιάς, του Υμηττού και του Ταύρου.
.
Από το 1936 μέχρι το 1940, δημιουργούνται ή ολοκληρώνονται οι οικισμοί των Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Συγγρού, Νίκαιας, Δραπετσώνας, Ελληνικού, Ερυθρού Σταυρού, Στέγης Πατρίδος, της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
Αναργύρων Πειραιά.
.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για 12 μεγάλους και 34 μικρότερους προσφυγικούς οικισμούς, με ανύπαρκτες ή ελάχιστες υποδομές, ένα με τέσσερα χιλιόμετρα από την περίμετρο της παλιάς Αθήνας. Ο λόγος βασικά αυτής της χωροθετικής περιθωριοποίησης (πρακτικά, εκτός του αστικού ιστού), ήταν η ανάγκη να μην διαταραχθεί η ησυχία του σχεδόν ισάριθμου γηγενούς πληθυσμού.
Με αφορμή τις εκδηλώσεις Μνήμης για το Ολοκαύτωμα και την ομιλία της πρέσβειρας του Ισραήλ στα Γιάννενα ο Φίλιππος Γεωργουσόπουλος απέστειλε την παρακάτω επιστολή, την οποία κοινοποίησε και στα Μέσα. Πιστεύοντας ότι θέτει κάποια καίρια ζητήματα την αναδημοσιεύουμε παρακάτω.
.
Τη δική μας άποψη για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζι, τις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικων κοινοτήτων της Ανατολής από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, καθώς και τη συνάφεια των ιδεολογιών των δυνάμεων αυτών του ολέθρου, που προκάλεσαν τις μεγάλες αυτές ανθρωπιστικές τραγωδίες, την έχουμε παρουσιάσει εδώ: https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/07/01/abravanel/
Η εκτέλεση του δήμιου της Κρήτης και της Μακεδονίας Φριτς Σούμπερτ
– Ο βίος του Φριτς Σούμπερτ ξεκινάει στο Ντόρτμουντ, στις 21 Φεβρουαρίου του 1897, όπου γεννήθηκε από γονείς Γερμανών εργατών. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολεμάει για τη Γερμανία. Στο τέλος των μαχών βρέθηκε στη Σμύρνη ως μέλος γερμανικών αποστολών ειδικευμένου προσωπικού που αναδιοργάνωσε και ηγήθηκε οθωμανικών στρατιωτικών τμημάτων στην απόκρουση επιθέσεων της Αντάντ.
(Προφανώς ήταν στις μονάδες του Λίμαν φον Σάντερς)
—————————————————————–
22 Οκτωβρίου 1947 – Η εκτέλεση του δήμιου της Κρήτης και της Μακεδονίας Φριτς Σούμπερτ
Η σκοτεινή φυσιογνωμία του Σούμπερτ έσπειρε τον φόβο στο φόντο των αποφάσεων για αντίποινα στη μεγαλόνησο μετά τη Μάχη της Κρήτης. Συνέχεια →
ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Συνέχεια →
Μερικές από τις πολύ καλές εκτελέσεις των αντάρτικων και των επαναστατικών τραγουδιών έγιναν το 1977 από τη χορωδία της φοιτητικής παράταξης ΠΠΣΠ (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη).
Η ΠΠΣΠ ήταν η παράταξη του ΚΚΕ(μ-λ) στα πανεπιστήμια.
Τα τραγούδια συμπεριλήφθηκαν στην δισκογραφική έκδοση «Τα τραγούδια του μεγάλου σηκωμού».
Εκτός από το ευρύτερο ενδιαφέρον που έχει το θέμα του αφιερώματος για κάθε φιλίστορα που ενδιαφέρεται για την ιστορία αυτού του τόπου, υπάρχει και διαπραγμάτευση μιας πλευράς της ιστορίας που σχετίζεται με αυτή την ίδια τη φυσική υπόσταση όλων ημών που προερχόμαστε από τις πατρίδες της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτό αφορά τα όσα διαδραματίστηκαν στη Μικρά Ασία (του Πόντου συμπεριλαμβανομένου) και ειδικότερα τη στάση και τη δράση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ αυτήν την περίοδο. Το ζήτημα αυτό καλύπτουν με πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που αναδεικνύουν και τις διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις ο τ’εμέτερον ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με το κείμενο: «Η πολιτική του ΣΕΚΕ στο Μικρασιατικό Ζήτημα» και ο ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος -και μέχρι πρότινος μέλος της Επιτροπής Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ- με το κείμενο «Η Μικρασιατική Εκστρατεία και το ΣΕΚΕ (Κ)«…
Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το τεύχος αυτό, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένας εξαιρετικός πίνακας του επίσης τ’εμέτερον Βάλια Σεμερτζίδη. Συνέχεια →
Ανακοίνωση του Θανάση Καλλιανιώτη, ιστορικού και Δρ. Ιστορίας ΑΠΘ, στην ημερίδα Πρόγραμμα Ελπίδα, η ιστορία της ενεργούς μνήμης της Ευρώπης. Εκείνοι που αντιστάθηκαν στο Χίτλερ. Προς τιμήν και σε μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού, οργανωμένη από το Δήμο Χαϊδαρίου την 6η Φεβρουαρίου 2014
—————————
φωτογραφία δεξιά: Πρόσφυγας αντάρτης του ΕΛΑΣ Εορδαίας σε φωτογραφείο των Ιωαννίνων το Δεκέμβριο του 1944. Στην επίθεση εναντίον του ΕΔΕΣ συμμετείχαν και μονάδες ανταρτών της Δυτικής Μακεδονίας (Ιδιωτική Συλλογή οικογένειας Γαβριηλίδη)
Η σύνθεση των θυτών
Στις εκτελέσεις, δηώσεις και πυρπολήσεις των οικισμών Πύργοι κι Ερμακιά οι θύτες ήταν άνδρες πολυπολιτισμικοί, δύο θρησκειών και τεσσάρων εθνικοτήτων, όπως πιστοποιεί και η αναφορά αξιωματικού του ΕΛΑΣ για το ολοκαύτωμα του πρώτου οικισμού: «δεν έχει μείνει φυλή του Ισραήλ να μη σφάζει και να μη κατακρεουργεί έλληνες».[1] Απλούστερα αυτόπτης μάρτυρας χαρακτήρισε τα εχθρικά στρατεύματα «μαζώματα».[2]
Έτσι στο ολοκαύτωμα των Πύργων συμμετείχαν:
α) Γερμανοί άνδρες των SS και της Βέρμαχτ
β) Ιταλοί που είχαν προσχωρήσει δια της βίας ή εθελοντικά στον Άξονα μετά την συνθηκολόγηση της πατρίδας τους το φθινόπωρο του προηγούμενου έτους[3]
γ) μουσουλμάνοι εθελοντές από το Τουρκμενιστάν, αντίπαλοι των Ρώσων[4]
δ) μισθοφόροι Έλληνες του Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος «Γεώργιος Πούλος» που έδρευε στην Πτολεμαΐδα και
ε) Έλληνες «Εθνικισταί» από τους περίγυρους οικισμούς, στα χωριά των οποίων είχαν επιτεθεί προηγουμένως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ.[5]Συνέχεια →
H Ένωση Ποντίων Πιερίας και ο Οργανισμός Παιδείας Πολιτισμού Αθλητισμού Πρόνοιας του Δήμου Κατερίνης διοργανώνουν και προσκαλούν όλα τα μέλη στην παρουσίαση του βιβλίου τους τέως Δημάρχου Κατερίνης Μενέλαου Τερζόπουλου με τίτλο: «Τάκης Τερζόπουλος: ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, ο πολιτικός», το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014 στις 7 μ.μ. στο συνεδριακό κέντρο «Εκάβη».
Μεταξύ των πολύ ενδιαφερόντων στοιχείων που περιλαμβάνει το βιβλίο από τη τη ζωή του Τάκη Τερζόπουλου, υπάρχει η προσπάθεια διάσωσης των Εβραίων της Θεσσαλονίκης από το ΕΑΜ που δεν έχει αναδειχθεί όπως θα έπρεπε από τους Εβραίους και τους ασχολούμενους Νεοέλληνεςμε το θέμα του Ολοκαυτώματος ), καθώς και στη δραματική του συνάντηση με τις δωσιλογικές συμμορίες του Κισά Μπατζάκ…
.
Το βιβλίο προλογίζουν οι:
– Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος – ποιητής
– Γιώργος Ράπτης, φιλόλογος – συγγραφέας.
.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου, φιλόλογος.
……………………
……………………
Στο πρώτο μέρος του βιβλίου παρατίθεται ένα κομμάτι του γενεολογικού δέντρου του βιογραφούμενου Τάκη Τερζόπουλου, μεταφέρεται ο αναγνώστης σε ένα παρελθόν που μοιάζει τόσο μακρινό και κοντινό συγχρόνως.
Μακρινό, γιατί συμβαίνουν τόσο γεγονότα που από εκείνο το φοβερό 1922 και μετά είναι σα να διάβηκαν αιώνες φορτωμένοι καταιγίδες και συμφορές στον Πόντο και στους Έλληνες του Πόντου απ΄όπου καταγόταν ο Τάκης Τερζόπουλος, βιώματα φριχτά που τα κουβαλούν ακόμη οι Πόντιοι, όσοι επέζησαν από τις σφαγές και τις ατιμώσεις και ακατάφεραν να περάσουν στην άλλη πλευρά της θάλασσας, στη φιλόξενη γη της πατρίδας Ελλάδας.
Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.
Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν).
Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:
1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.
Η Δεξιά ήτανε μαύρη, κατάμαυρη. Απ’ όπου κι αν την έπιανες, λέρωνες τα χέρια σου. Του Στέλιου Ελληνιάδη από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»
Μετά την οριστική κατίσχυσή της, το 1949, συνέχισε για πολλά χρόνια τη βία και την τρομοκρατία που εφάρμοσε από τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη του 1944. Στο Μακρονήσι συνεχίστηκαν τα φριχτά βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν με τη διεθνή κατακραυγή για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ενώ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ήταν φυλακισμένοι, εξορισμένοι στο εσωτερικό ή εκδιωγμένοι στο εξωτερικό και χιλιάδες άλλοι άταφοι στα πεδία των μαχών και στους τόπους εκτέλεσής τους από τις συμμορίες των δοσίλογων, των Γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών. Οι πρωθυπουργοί και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί διορίζονταν από τον εν Αθήναις πρέσβη των ΗΠΑ και ο ξένος βασιλιάς ήταν ο τοποτηρητής του καθεστώτος και αρχιστράτηγος του στρατού. Ενός στρατού που πολεμούσε στη μακρινή και άγνωστη Κορέα για χάρη των Αμερικάνων, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό όταν η τούρκικη κυβέρνηση οργάνωσε το πογκρόμ του ξεριζωμού εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι Εγγλέζοι απαγχόνιζαν και έκαιγαν ζωντανούς με φλογοβόλα τους αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας. Στα χρόνια που σε όλο τον κόσμο οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού, πάλευαν για την κατάργηση της αποικιοκρατίας και την εθνική τους απελευθέρωση, η ελληνική άρχουσα τάξη κρατούσε την εξουσία υπηρετώντας δουλικά τους ξένους και καταπιέζοντας φασιστικά τους γηγενείς. Μέσα σε 214 λέξεις εμπεριέχεται σε αδρές γραμμές όλη η ελληνική μεταπολεμική πολιτική πραγματικότητα. Συνέχεια →
«Αριστερά και Αστικός Πολιτικός Κόσμος, 1940-1960»
Τετάρτη 17 Απριλίου-Σάββατο 20 Απριλίου 2013
Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ένα Ιστορικό Συνέδριο στο Πάντειο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η επιστημονική παραγωγή και η έρευνα αναφορικά με την Ιστορία της δεκαετίας του 1940 συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μίας πλειάδας νέων ερευνητών, ενώ το ενδιαφέρον αυτό έχει περάσει και στην δεκαετία του 1950 όπου η αντίστοιχη ενασχόληση παρέμενε μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη. Στόχος του Συνεδρίου είναι να αποτυπώσει αυτή την έρευνα.
Παράλληλα έχει επίμονα καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι είναι πλήρης η παραγωγή της ιστορικής γνώσης της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε μια αλλαγή του μεθοδολογικού παραδείγματος και του επιστημονικού προτύπου, στη βάση μεταμοντέρνων προσεγγίσεων, που υποβάθμισαν τον ταξικό παράγοντα και τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, δημιουργώντας παρανοήσεις ή αναπαράγοντας ξεπερασμένα πλαίσια ανάλυσης.
Έτσι, μέσα από τη μονόπλευρη απόδοση ιστορικού βάρους σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και βιώματα που αφορούσαν στην ατομική εμπειρία και αποθέωναν ως ιστορική πηγή την «μαρτυρία», αναπαράχθηκε υπόρρητα η λογική των «εγκλημάτων» της Αριστεράς, ανασταίνοντας την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, τότε που την παραγωγή του «ιστορικού» λόγου αναλάμβανε ο στρατός και οι κρατικές Επιτροπές Ασφαλείας. Μοναδικός στόχος να αναζητηθούν οι βίαιες επιβεβαιώσεις της λογικής των «τριών γύρων», ώστε να «προστατευθεί» το έθνος και νομιμοποιηθεί ο κατατρεγμός κατά των οπαδών της Αριστεράς.
Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας σας καλεί στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον συντοπίτη Τουμπιώτη Αγωνιστή της Αντίστασης Σίμο Κερασίδη, με αφορμή στην συμπλήρωση 70 χρόνων από την δολοφονία του. Επίσης στην ταυτόχρονη βιβλιοπαρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος «Στο ρύγχος του λύκου» του θεσσαλονικιού λογοτέχνη Σίμου Κερασίδη (ανιψιού του δολοφονηθέντα αγωνιστή), στο οποίο κεντρικός ήρωας είναι ο δολοφονημένος αγωνιστής.
Ο Σίμος Κερασίδης υπήρξε πρωτοπόρος αγωνιστής του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ στην δεκαετία του ΄30 και ένας από τους πρώτους ηγέτες που οργάνωσαν την αντίσταση στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στην Μακεδονία ενάντια στους Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές.
Υπήρξε, δραστήριο μέλος των πρώτων αντικατοχικών ενεργειών και σαμποτάζ και συνιδρυτής της πρώτης ενωτικής αντιστασιακής οργάνωσης «Ελευθερία» στην Θεσσαλονίκη που έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του ΕΑΜ. Δολοφονήθηκε με βασανιστικό και άνανδρο τρόπο από συνεργάτες των Γερμανών τον Απρίλη του 1943 στην Δυτική Μακεδονία.
Στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση θα μιλήσουν για τον αγωνιστή και το βιβλίο
• Κερασίδης Σίμος, συγγραφέας
• Κουζινόπουλος Σπύρος, δημοσιογράφος και συγγραφέας
• Μαργαρίτης Γιώργος, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ KKE (1934 -1968):
από τον διεθνιστικό σοβιετισμό στον πατριωτικό ρεπουμπλικανισμό
του Κώστα Παλούκη
.
Η είσοδος της προπολεμικής διεθνιστικής ταξικής αριστερής συνείδησης στον εθνικό λόγο, χώρο και κορμό δε γίνεται ούτε ξαφνικά ούτε παραμένει αναλλοίωτη από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις ημέρες μας. Αντίθετα, εξελίσσεται ακολουθώντας μια πορεία μετατοπίσεων και τελικής «κρυστάλλωσης».
.
Σχεδόν από το 1920 και μέχρι το 1933 τονιζόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ «ότι το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει να ετοιμάζεται διαρκώς δια την κατάληψιν της εξουσίας, της οποία πρώτος σταθμός θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του και όχι η αστική δημοκρατία με οιαδήποτε μορφήν». Από το 1924 υποστήριζε τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης μέσα στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Μακεδονίας και εναντιωνόταν σε κάθε είδους πατριωτισμό. Μάλιστα, την περίοδο 1927-1931 το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να καταλάβει άμεσα την εξουσία διαβλέποντας την καταστροφή του καπιταλισμού που περνούσε την Τρίτη και τελευταία περίοδό του. Η μοναδική θεωρητική προσέγγιση για το ελληνικό έθνος προήλθε από τον Γιάννη Κορδάτο στο έργο του για την Κοινωνική Σημασία της Επανάστασης του 1821. Σε αυτό το έργο ο Κορδάτος ιστορικοποιεί το έθνος στο πλαίσιο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και τοποθετείται κριτικά στον εθνικισμό ως πολιτική της μπουρζουαζίας να στρέψει τις «λαϊκές μάζες» του ενός έθνους εναντίον των λαϊκών μαζών των υπόλοιπων εθνών». Θεωρεί θετική εξέλιξη την επανάσταση του 21 την οποία προσδιορίζει ως αμυντική εθνική και αστικοδημοκρατική απέναντι στην οθωμανική φεουδαρχία και ταυτίζεται πλήρως με τα φραστικά σχήματα με τα οποία «οι Μαρξ και Ένγκελς χαιρέτιζαν τη νίκη του αστικού κόσμου επί της φεουδαρχίας». Γενικά, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο Κορδάτος, αν και δηλωμένος τροτσκιστής, φαίνεται πως εκφράζει τις απόψεις του συνόλου των κομμουνιστών για το ζήτημα του έθνους.
Συμβάλλει και αυτός από την πλευρά του στην προσπάθεια αναζήτησης των διαφόρων παραμέτρων που ενυπάρχουν στο φαινόμενο της εμφάνισης του νεοναζισμού σήμερα. Σας το καταθέτουμε, προσαρμόζοντάς το στις ανάγκες ενός αναρτημένου κειμένου:
1.Η Δεξιά στην Ελλάδα, πάντα ήταν ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, άρα είναι εύκολο για πολλούς ψηφοφόρους της να πετάξουν τη μάσκα του κεντροδεξιού ( πολλοί δεν την φορούσαν καν) και να προσχωρήσουν ανοιχτά στο νεοναζισμό, και
2. Οι περισσότεροι της ΧΑ είναι δεύτερη και τρίτη γενιά απόγονοι των Εθνικοφρόνων Δοσίλογων της Κατοχής (Χίτες, Ταγματασφαλίτες, κλπ,κλπ) καθώς και οικονομικών δοσιλόγων ή λούμπεν συνεργατών των Γερμανών, που όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά -είμαστε η μόνη χώρα που έγινε αυτό- αλλά έγιναν ο πυρήνας, η ραχοκοκαλιά του μεταπολεμικού κράτους. Ήταν καμπόσοι. Ένας βασικός πυρήνας κάπου 80.000 ταγματασφαλιτών και εθελοντικών σωμάτων, άλλοι τόσοι οικονομικοί δοσίλογοι, βάλτε και τις οικογένειές τους, και τους βασανιστές στη Μακρόνησο και του ΕΑΤ -ΕΣΑ (και τον Κισά Μπατζάκ και τους φοβερούς Κουκουλούδες…) είναι αρκετοί.
Γνωστά αυτά.
Αυτό που ξεχνάμε, είναι ότι από εκεί προέρχεται και η παράνοια των νεοναζί, δηλαδή, η σχιζοφρένεια από τη μια να θέλουν να ποζάρουν για εθνο-λάτρες κι από την άλλη να υποστηρίζουν το πιο ανθελληνικό κόμμα που υπήρξε: το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας, τα SS και τις σφαγές των Ελλήνων.
Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη. Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παπα-Χρήστο Ζαρκαδούλα και με την Παγκληρική Παλλαϊκή Αγωνιστική Κίνηση, πριν από μερικά χρόνια.
Επέμενε από τότε να θέτει έντονα το ενδοεκκλησιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η φωνή του κατώτερου κλήρου. Στις μέρες μας αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η διάχυτη αγανάκτηση των κληρικών για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας πνίγεται, δεν βρίσκει χώρο στην επίσημη έκφραση της Εκκλησίας. Ο ίδιος λέει ότι οι ιερείς πρέπει να βρεθούν στο πλάι του λαού που αγωνίζεται μια και εκεί είναι η φυσική τους θέση, ενώ δεν διστάζει να πει ότι πρέπει να τίθενται εκτός Εκκλησίας όσοι μετέχουν σε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις. Πηγή «Δρόμος της Αριστεράς» Συνέχεια →
Όψεις της πολιτικής συμπεριφοράς των προσφύγων στην μεσοπολεμική Αθήνα.
Η πολεμική δεκαετία 1912-1922 (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία) ήταν η περίοδος υλοποίησης του οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Το ελληνικό κράτος πολλαπλασίασε την επικράτειά του, εντάσσοντας σε αυτή τους ελληνικούς πληθυσμούς της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και των μικρασιατικών παραλίων. Η κατάληξη του οράματος αυτού ήταν η τραγική, για τους ανθρώπους που υπέστησαν τις συνέπειές της, ήττα του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή. Οι χειρισμοί της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είχαν ως αποτέλεσμα το βίαιο εκτοπισμό περίπου 1.500.000 Ελλήνων και αρκετών χιλιάδων Αρμενίων από τα μικρασιατικά παράλια προς την Ελλάδα. Η ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε, με την οποία παράλληλα με τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας εκτοπίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνων από την Ελλάδα, σηματοδότησε τη μεγαλύτερη έως τότε αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών παγκοσμίως και αποτέλεσε υπόδειγμα για τις μετέπειτα παρόμοιες πληθυσμιακές «διευθετήσεις» σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση της Διεθνούς από την ΠΕΑΕΑ.
Ο επιμελητής της Ηλίας Σιδηρόπουλος (Ilias Sidiropoylos) γράφει τα εξής: «Το CD με την κομμουνιστική διεθνή στα ποντιακά, η οποία τραγουδιόταν από τους ποντιο-καυκάσιους κατά την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917, ιδιαίτερα στην περιοχή Καρς, Βατούμ, Σοχούμ κ.λπ. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κύρια από τους Καρσλήδες πρόσφυγες και ζωντάνεψε και τραγουδιόταν κατά την Κατοχή στις περιοχές Κιλκίς, Κοζάνη, Βέροια, Κατερίνη κ.λπ΄,. μπορείτε να το βρείτε στο περίπτερο της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στο 38 φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή στην θεσσαλονίκη.
θα διατίθεται και στο περίπτερο της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα. Στο CD περιλαμβάνονται ακόμα 15 αντάρτικα ποντιακά τραγούδια.”
Ο πρωτοκαπετάνιος και ιδρυτής του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης
Ο παρακάτω διάλογος δεν είναι φανταστικός, δεν αποτελεί απόσπασμα κάποιου μυθιστορήματος, κάποιας μυθιστορηματικής βιογραφίας ούτε κάποιου αφηγήματος αφιερωμένο στο πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη. Ο διάλογος γίνεται ανάμεσα στον συντάκτη και σε κάτοικο του χωριού στο καφενείο της πλατείας, το μεσημέρι στις 16/06/2012,ανήμερα του θανάτου του Άρη, στη πλέον κατειλημμένη από δυνάμεις της Χρυσής Αυγής, Μεσούντα Άρτας, το τελευταίο χωριό που πέρασε ο Άρης Βελουχιώτης. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Όταν στις 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της ΕΚΤ για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ήταν σαφές πως άνοιγε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δυο χρόνια αργότερα, είναι κοινή διαπίστωση όλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, καθώς την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας συνοδεύουν εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικής καταστροφής, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανείς, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, διαστάσεις.
Η κοινωνική καταστροφή έγκειται, κατά κύριο λόγο, στη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών της πόλης και της υπαίθρου, των μικροβιοτεχνών, των μικρεμπόρων, της μεγάλης πλειονότητας των κάθε είδους μικροεπιχειρηματιών. Η απαξίωση της εργασίας, με τις περικοπές μισθών που καταδικάζουν μεγάλο μέρος των εργαζομένων να ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του ποσοστού των ανέργων, που έφτασε πια τα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, έχει άμεσες επιπτώσεις και στα μικροϊδιοκτητικά λαϊκά στρώματα, με την αθρόα συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και τη διακοπή λειτουργίας μικροεπιχειρήσεων, που οδηγεί στην πύκνωση των γραμμών των νεόπτωχων και των ανέργων και με κόσμο προερχόμενο και από τα στρώματα αυτά.
Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τη νεολαία μας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ή την άμεση απειλή της ανεργίας, ενώ ο τόπος μας αρχίζει να ζει και πάλι τον εφιάλτη της μαζικής μετανάστευσης, που τώρα πια αφορά κυρίως σε ειδικευμένο δυναμικό και ιδιαίτερα σε πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
[ Σημαία – λάβαρο του ΕΛΑΣ στην Κρήτη με σφραγίδα και υπογραφές του Διοικητή του 14ου Συντάγματος Στυλλιανού Σφακιωτάκη, του Διοικητή της 5ης Μεραρχίας Γρηγόρη Κοντεκάκη, του Επιτελάρχη Στέφανου Πρώιμου καθώς και του Ιερέα Δημήτρη Λαμψήκηνου (φημισμένος Μικρασιάτης πρωτοψάλτης, διορισμένος τιμητικά ως εφημέριος στο Θέρισο). Όλοι υπογράφουν στο παρακάτω κείμενο «Παναγία 1 Οκτωβρίου 1944. Η σημαία αυτή ανεπετάσθη επισήμως εις Θέρισο την 25 Σεπτεμβρίου 1944 παρά της V Μεραρχίας» ]
Τελικά , ότι θέλεις βρίσκεις στο κονάκι του Σαραντάκου! έτσι λοιπόν, με αφορμή άλλη μια συζήτηση για τον Ζαχαριάδη, η κουβέντα έφτασε και στα εθνοτικά της ελληνικής Μακεδονίας με την εμφάνιση ενός γραφικού Σλαβομακεδόνα ακροδεξιού, για τον οποίον τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη σύγκρουση «γηγενών αυθεντικών σλαβόφωνων απογόνων του Μεγαλέξανδρου» με τους «τουρκοχριστιανούς Πόντιους». Όπου βέβαια ο όρος «τουρκοχριστιανοί Πόντιοι» περιλαμβάνει όλους τους πρόσφυγες του ’22 που εγκαταστάθηκαν στις περιοχές που αυτός θεωρεί «αλύτρωτη αιγαιακή Μακεδονία».
Η συζήτηση είναι αρκετά απολαυστική. Όμως φοβόμαστε ότι οι τάσεις αυτές βαθμιαία ενσταλάζουν (ένθεν κακείθεν) στις ψυχές κάποιων το μίσος, το ρατσισμό και εν τέλει δημιουργούν επικίνδυνη… «εχθροπάθεια».
Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς
6 / 7.01.2011
Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.
Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια – «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!
21 του Δεκέμβρη: Μεγάλη επίθεση του ΕΛΑΣ τα μεσάνυχτα αναγκάζει τους άγγλους να οπισθοχωρήσουν στα νεκροταφεία. Η Νέα Σμύρνη καίγεται! Πρωινή επίθεση των άγγλων και των ινδών με μια Ταξιαρχία πεζικού της V Μεραρχίας -περίπου 2500 άνδρες με όλμους, ελαφριά πυροβόλα και 30 τάνκς Σέρμαν- που εξορμούν από τον Βουρλοπόταμο και το Ιωσηφόγλειο. …
…..Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα από το μπλογκ: μια πόλη ανάποδα (αριστερή παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης) για τις μάχες που έγιναν στη Νέα Σμύρνη κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών του ’44, όταν οι Έλληνες του ΕΑΜ απ’ τη μια, αντιμετώπισαν τους Βρετανούς, τους δωσίλογους συνργάτες των Ναζί και τα -εκκαθαρισμένα από τα μιάσματα- ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Aνατολής.
Η Νέα Σμύρνη υπήρξε η προσφυγική εκείνη γειτονιά που εγκαταστάθηκαν κυρίως οι πρόσφυγες που προέρχονταν από τις εύπορες τάξεις της ιωνικής Σμύρνης. Οι φωτογραφίες της αρχής προέρχονται απ΄το πλούσιο γλυπτικό υλικό που υπάρχει στις πλατείες της Νέας Σμύρνης για να θυμίζουν ΠΑΝΤΑ τις πατρίδες της Ανατολής. Αριστερά, η ανθρωπόμορφη Σμύρνη κρατά το γιο της και κοιτάζει προς την Ανατολή. Βρίσκεται μπροστά απ’ την Εστία Ν. Σμύρνης. Δεξιά, ανάγλυφο της προσφυγοπούλας απ΄την πυρπολημένη Σμύρνη. Προέρχεται από τη βάση του αγάλματος του Χρυσοστόμου Σμύρνης, στην είσοδο της πόλης…
Το αφιέρωμα της αριστερής παρέμβασης στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, είναι το παρακάτω:
Η Νέα Σμύρνη στη μάχη των Δεκεμβριανών του 1944
Ένα σύντομο χρονικό των Δεκεμβριανών του 1944 με έμφαση στη Νέα Σμύρνη, που βρέθηκε τότε στο επίκεντρο της μεγάλης μάχης των 33 ημερών ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις βρετανικές-κυβερνητικές δυνάμεις.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1944 ο ΕΛΑΣ προσπαθούσε ήδη επί έξι ημέρες να καταλάβει την έδρα του Συντάγματος Χωροφυλακής, άλλοτε στρατιωτικό νοσοκομείο, στου Μακρυγιάννη, όπου σήμερα το Μουσείο της Ακρόπολης και να εξουδετερώσει με αυτόν τον τρόπο μια σημαντική εστία αντιπάλων του, που αποτελούνταν από χωροφύλακες απ’ όλη τη χώρα αλλά και ταγματασφαλίτες. Η επίθεση είχε αποτύχει, κυρίως λόγω της βρετανικής επέμβασης υπέρ των πολιορκημένων με άρματα μάχης αλλά και με πυρά από το βράχο της Ακρόπολης. Την ίδια ημέρα άρχιζε η αερομεταφορά στο Ελληνικό και η απόβαση στο Φάληρο της 4ης Βρετανικής Μεραρχίας και ουσιαστικά η αντίστροφη μέτρηση για την έκβαση της μάχης της Αθήνας. Ο ΕΛΑΣ δε, μόλις την προηγούμενη το είχε πάρει απόφαση ότι θα έπρεπε να βρεθεί επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση με τους σύμμαχους Βρετανούς.
Οι βρετανικές ενισχύσεις έφθαναν αθρόες στην Αθήνα. Στον Πειραιά άγριες μάχες ξέσπασαν για τον έλεγχο του λιμανιού. Ο λόφος της Καστέλας βομβαρδίστηκε επανειλημμένα για πολλές ώρες. Τελικά μια έφοδος αποικιακών ταγμάτων της 4ης Ινδικής Μεραρχίας οδήγησε στη σφαγή των υπερασπιστών του λόφου. Ο δρόμος είχε ανοίξει για τη μεγάλη επίθεση προς την Αθήνα από δυνάμεις που είχαν συγκεντρωθεί από όπου ήταν δυνατόν, το ιταλικό μέτωπο, τα νησιά και άλλες περιοχές της χώρας. Τρεις βρετανικές ταξιαρχίες, ειδικές μονάδες, πυροβολικό και άρματα μάχης ξεκίνησαν την προέλασή τους από τη λεωφόρο Συγγρού. Το βασικό οχυρό του ΕΛΑΣ ήταν το παγοποιείο-ζυθοποιείο ΦΙΞ. Αφού περικυκλώθηκε, τα άρματα μάχης με τον όγκο τους διέλυσαν τους εξωτερικούς τοίχους. Οι υπερασπιστές του εργοστασίου σκοτώθηκαν μέχρις ενός.
Την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου το ΚΚΕ του Μανταμάδου θα τιμήσει τον αγωνιστή Νίκο Βαβούδη στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο Βαβούδης υπήρξε ένας ήρωας του επαναστατικού κινήματος, διπλό τραγικό θύμα εκείνης της εποχής. Από τη μια του εξαρτημένου αμερικανόδουλου μετεμμφυλιακού κράτους και από την άλλη της αυταρχικής, προσωπολατρικής δομής του ΚΚΕ που ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης του Κόμματος Νέου Τύπου (που στο όνομα της αποτελεσματικής δράσης, μετέτρεπε τις επαναστατικές οργανώσεις σε ασφαλίτικες φυλακές των αγωνιστών).
Δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν 60 χρόνια από τον ηρωικό θάνατό του για να «αντιληφθούν» οι κομματικοί συντοπίτες του στον Μανταμάδο, ότι ο Βαβούδης δεν ήταν προδότης, ούτε χαφιές, ούτε την είχε κοπανήσει για την Αμερική, τρώγωντας «με γυναίκες ταλεφτά της προδοσίας».
Γιατί ως γνωστόν, μετά τη δραματική αυτοκτονία του στηην κρύπτη με τον παράνομο ασύρματο και τη σύλληψη των Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, ο σύντροφος (τότε Γ.Γ.) Νίκος Ζαχαριάδης δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα»: «δεν σκοτώθηκε αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική και τρώει με γυναίκες τα λεφτά της προδοσίας«.
«..στο τέλος σταματάει και μας λέει. Θέλω να βρω το κατάλληλο πρόσωπο, το κατάλληλο προφίλ και να δείξω την Ελληνίδα που πολεμάει και αυτή θα κυκλοφορήσει σε όλα τα περιοδικά και στις εφημερίδες..»
«Η Τιτίκα λοιπόν , σε ηλικία 16 χρόνων κατατάσσεται –από τον Φεβρουάριο του 1944- στην υποδειγματική διμοιρία Ανταρτισσών της ΙΧης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ , στον Πεντάλοφο Κοζάνης. Στις 6 Ιουλίου 1944 η Τιτίκα θα παρουσιαστεί για εκπαίδευση, μαζί με άλλες έντεκα κοπέλες, στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών ΕΛΑΣ στη Ρεντίνα Καρδίτσας. Τοποθετείται στον 1ο Λόχο με διοικητή τον υπολοχαγό Αλέκο Βραχιάτη . Θα αποφοιτήσει τελικά στις 5 Σεπτεμβρίου 1944. Θα ονομαστεί ανθυπολοχαγός και θα χρηματίσει Διοικητής Λόχου Ανταρτισσών , επιλέγοντας-ως αξιωματικός πλέον- το 28ο Σύνταγμα της ΙΧης Μεραρχίας ΕΛΑΣ.
Τον Αύγουστο του 1944 ο Σπύρος Μελετζής , φωτογράφος του ΕΛΑΣ, φωτογραφίζει τα κορίτσια-στρατιώτες του ΕΛΑΣ. Προσπαθεί να διαλέξει το πρόσωπο εκείνο που θα είναι το καταλληλότερο να συμβολίσει την γυναίκα της αντίστασης. Τελικά η Τιτίκα Παναγιωτίδου , από την Ποντοκώμη , η μικρή ανθυπολοχαγίνα , θα επιλεγεί για να συμβολίσει το πρότυπο της ένοπλης αντάρτισσας, και θα γίνει γραμματόσημο της Εθνικής Αντίστασης το 1982…»
Αφορά την ιστορία του ιερέα Κυριάκου Ταμουρίδη, γεννημένου το 1900 στο Μιτζιγκέρτ του Καρς (Καύκασος), εγκατεστημένου ως πρόσφυγας του ’22 στο χωριό Ολυμπιάδα της Ελασσόνας, στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, προοδευτικού και επαναστάτη που για να γλυτώσει τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία
-κατέφυγε στο βουνό μαζί με καταδιωκόμενους παλιούς ελασίτες,
-εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας,
-συμμετείχε σε μάχες,
-τραυματίστηκε και
-συλλήφθηκε,
-δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και
-εκτελέστηκε από το αμερικανόδουλο κράτος….
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΣ Κ. ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΗΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Την προσεχή Τετάρτη η Αθήνα γιορτάζει την 67η επέτειο της απελευθέρωσής της από τη γερμανική κατοχή.
Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας χαρακτηρίστηκαν πρώτοι παρτιζάνοι της Ευρώπης για το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη. Ο ΛΑΟΣ όμως περί άλλα τυρβάζει.Υποτίθεται ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου τιμά και εμπνέεται από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης και ξεχωρίζει ως μια από τις κορυφαίες ηρωικές πράξεις το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας με τον αγκυλωτό σταυρό από το βράχο της Ακρόπολης το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που έφεραν σε πέρας το παράτολμο εγχείρημα, έχουν εδώ και δεκαετίες καταγραφεί ως ήρωες της σύγχρονης ιστορίας.
Τα εβδομηκοστά γενέθλια του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ)», στη συγκυρία μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, μας καλούν να στοχαστούμε πάνω στην αγωνία μιας προβληματισμένης (και προβληματικής;) κοινωνίας να βρίσκεται σε επαφή με το ηρωικό παρελθόν της θέτοντας ακατάπαυστα ερωτήματα πάνω σε αυτό. Το ΕΑΜ παρέμενε σταθερά σημείο αναφοράς τόσο στην συνθηματολογία της Αριστεράς όσο και στο κυνήγι μαγισσών της δεξιάς που στη δεκαετία του ’60 έβλεπε ακόμα και πίσω από τα πρώτα μνημόσυνα εκτελεσμένων αντιστασιακών, πιθανή «επανάληψη των δεκεμβριανών σφαγών».
Είναι προφανές πως τα βίαια «σκισίματα» στο ιστορικό συνεχές, όπως οι πόλεμοι (και ιδίως οι εμφύλιοι) και οι επαναστάσεις, ανάγονται αυτόματα σε μύθους με ισόβια αντοχή στη συλλογική μνήμη. Όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε και παρακάτω, πίσω από αυτή την αντοχή κρύβεται ένα είδος συλλογικού ανικανοποίητου, αφού «για εκείνους που γεννήθηκαν αργότερα, το παρόν μοιάζει σαν περίοδος πτώσης στην ανία μιας μετα-ηρωικής εποχής, σα μια παρατεταμένη κατάσταση κρίσης, σαν προσμονή –επιδιωκόμενη ή απευχόμενη– μιας νέας έκρηξης»1.
Η γερμανική επίθεση σηματοδοτεί στο πολιτικό επίπεδο, τη διαδικασία κατάρρευσης του μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος. Εμφανής στην ηττοπάθεια της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, τη ραγδαία επιδείνωση στο μέτωπο, τις κινήσεις των στρατηγών να συνθηκολογήσουν παρά την κατηγορηματική απαγόρευση, η κατάρρευση αυτή εντείνει το κενό εξουσίας.
.
Καθώς βασιλιάς και κυβέρνηση εγκαταλείπουν τη χώρα, ο ελληνικός λαός μένει μόνος του να αντιμετωπίσει την τριπλή κατοχή και τις κυβερνήσεις συνεργατών.
Η σκληρή καθημερινότητα και αβεβαιότητα που βίαια έχει επιβάλει η τριπλή κατοχή με τις στερήσεις, την πείνα και την έλλειψη ασφάλειας στην ύπαιθρο και την αδυναμία του κατοχικού κράτους να προστατέψει τους πολίτες του οδηγούν σε μία de facto απονομιμοποίηση του κράτους και προκαλούν έντονο πολιτικό προβληματισμό. Η απαξίωση αυτή συνδέεται με τη διάχυτη επιθυμία για αντίσταση, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής ιστορίας όπως έχει επισημάνει ο ιστορικός Ν. Σβορώνος, για άσκηση δηλαδή βίας εναντίον του κατακτητή και των οργάνων του με σκοπό την αποτίναξη του ξένου ζυγού.
Αρχικά, μεμονωμένα άτομα και ομάδες κινητοποιούνται πραγματοποιώντας αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες. Κομμουνιστές που δραπετεύουν από τη εξορία δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες αντίστασης. Στα πλαίσια μίας σύνθετης πολιτικής πρωτοβουλίας, το ΚΚΕ αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Με μεγάλο μέρος του αστικού κόσμου είτε να συνεργάζεται με τους κατακτητές είτε να ανήκει στους «απόντες» του εθνικού προσκλητηρίου, ενάντια στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, επιδιώκει ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση και δίνεται σε έναν ολομέτωπο αγώνα που συσπειρώνει όλα τα λαϊκά στρώματα εφαρμόζοντας την πολιτική του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που έχει υιοθετήσει η Κομμουνιστική Διεθνής.
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».