-O Κουβέλης, η Ρεπούση και το «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ»

Mε αφορμή την κάθοδο της κ. Μαρίας Ρεπούση με το κόμμα του Κουβέλη, τη Δημοκρατική  Αριστερά (ΔΗΜ.ΑΡ), ο Κωσταντίνος Φωτιάδης έγραψε ένα κείμενο, του οποίου ο τίτλος στη δημοτική είναι: «Αυτός που δεν σκέφτεται όταν κάθεται, απορεί όταν σηκώνεται». Ας το διαβάσουμε, γιατί μπορεί και νάχει και δίκιο!!!

 

Που κι νουνίζ όντες κάθεται, θαμάσκεται όντες σκούται

.

του Κωνσταντίνου Φωτιάδη

Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατικής Αριστεράς

.

Η πρόσφατη ένταξη στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός σας, της κυρίας Μαρίας Ρεπούση, Αναπληρώτριας Καθηγήτριας του Α.Π.Θ., και του επαγγελματία γυρολόγου των πολιτικών σχημάτων, κομμάτων, και ιδεολογικών τάσεων, κυρίου Νίκου Μπίστη, μου προξένησε αλγεινή εντύπωση για τους εξής λόγους:

.

α) Ευελπιστούσα ότι εσείς θα μπορούσατε να φέρετε κάτι καινούργιο σε έναν ιδεολογικό χώρο κορεσμένο από τα προηγούμενα κόμματα και

.

β) Θεωρώ αρνητική τη νοηματοδότηση που προσφέρει η ένταξη της κυρίας Ρεπούση, αφού, όπως αποφάνθηκαν και πολλοί άλλοι, με το σχολικό βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης δημοτικού περί συνωστισμού, η κυρία Ρεπούση δεν συνέβαλε στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας. Επέδειξε προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες, παρουσίασε ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων, ουσιώδους συχνά σημασίας.

.

Κύριε Πρόεδρε η επιβεβλημένη βαρύτητα στην επιταγή του Συντάγματος για την ανάπτυξη μέσω της παιδείας της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων είναι κάτι που θεωρώ ότι τα πολιτικά κόμματα αποδέχονται και προστατεύουν. Ένα βιβλίο που προσβάλλει τη μνήμη των προγόνων μας και το συλλογικό υποσυνείδητο των προσφύγων που ήρθαν κυνηγημένοι στην Ελλάδα δεν αποτελεί κατά την προσωπική σας εκτίμηση καταστρατήγηση της συνταγματικής επιταγής; Και πώς κατά τη γνώμη σας ένα τέτοιο βιβλίο θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη της ελληνικής συνείδησης και ταυτότητας; Με το να δίνουμε άλλοθι στη γενοκτονία που επιχειρήθηκε σε βάρος των Ελλήνων της Μικράς Ασίας μπορούμε να διαμορφώσουμε ταυτότητα, ιστορία, συλλογική συνείδηση; Ή θα τα απορρίψουμε όλα αυτά προσδιορίζοντάς τα ως εθνικισμούς και σωβινισμούς; Το καινούργιο πρέπει να εμπεριέχει έναν δυνάμει σεβασμό σε ότι παρήλθε. Και το στίγμα του κόμματός σας θα έπρεπε να ήταν απαλλαγμένο από τέτοιες θεωρήσεις.

.

-«Για την Ελλάδα» .. του Άκη και των άλλων λαμόγιων … ρε γαμώτο!

Oι επικεφαλής των φηφοδελτίων επικρατείας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έδωσαν την αφορμή στο μπλογκ για το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο να συντάξει το παρακάτω σχόλιο:

«Βάσανο είναι, όχι προνόμιο. Είναι περιπέτεια, όχι καταφυγή. (…) Να θυμίσω σε όλους ότι η σκληρή δουλειά, η μεθοδικότητα και η προσήλωση σε στόχους οδηγούν σε θεαματικά αποτελέσματα.” εδώ

Να υποθέσω ότι αναφέρεται στο πολιτικό σύστημα; Αν ναι, κάτι έχει χάσει από τα επεισόδια των τελευταίων χρόνων.

«Μπαίνω στη Βουλή για να συμπαρασταθώ σε κοινωνικές ομάδες, …»
Να υποθέσω πως εννοεί, όπως έχουν «συμπαρασταθεί» τις κοινωνικές ομάδες, όσοι μπήκαν στη Βουλή τα τελευταία χρόνια;

«Και άλλες φορές στο παρελθόν είχα δεχθεί προτάσεις για κάθοδο στην πολιτική. Τις είχα απορρίψει. Δεν ήταν λογικό να κάνω το ίδιο τώρα που η πολιτική έχει απαξιωθεί τόσο πολύ;»
Ήταν λογικό αλλά δεν το έκανες!

«Δεν πρόκειται να με δείτε σε συζητήσεις για την απόδοση ευθυνών.»
Να υποθέσω ότι άκουσε το «Θα γίνει μακελειό» εδώ

Σάββας Μετοικίδης, Δάσκαλος…

Σάββας Μετοικίδης, Καπετάν Νέστος

ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΥΜΕ
ΑΛΛΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΜΕ
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ…

ΝΑ ΜΗ ΖΗΣΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ

«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης, εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου.»

Αυτά τα λόγια άφησε παρακαταθήκη ο Δημήτρης Χριστούλας εκεί …στο δέντρο του Συντάγματος.

Ο καθένας έχει μερικά λόγια….

Ο δικός μας  » Καπετάν Νέστος» είχε τα δικά του λόγια…

Tόλεγε από τότε,  στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008…κυκλωμένος από τα ΜΑΤ ,μαζί με άλλους, στην πολυκατοικία της Ασκληπιού βγήκε μπροστά :  «πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα…εγώ είμαι δάσκαλος…θάρθω εγώ…σας φτάνουν δέκα ;» …και πήγε  ( στο 3:50 λεπτό)

Πάντα να δώσει τα πάντα…στους μαθητές του… στο κίνημα…

Κρεμάστηκε στο χωριό του,  όπου είχε πάει για τις διακοπές του Πάσχα, την Σταυρούπολη Ξάνθης σήμερα:

Σάββας Μετοικίδης, δάσκαλος…

-Nίκος Τσάγγας: Η Ρεπούση του Αρείου Πάγου

«Κίνητρο για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου
(σ.τ.Π&Α: της εισήγησης στον Άρειο Πάγο), υπήρξε η βαθιά μου
πεποίθηση, και μάλιστα από πολλά χρόνια πριν, ότι οι
ΕΞ καταδικάστηκαν άδικα για κάτι που άλλοι
εμπνεύστηκαν κι άλλοι επιχείρησαν
να υλοποιήσουν… Ήταν ορατό από πολύ νωρίς πως το εγχείρημα για την
ενσωμάτωση της Ιωνίας στην ελλαδική επικράτεια ήταν ανέφικτο..»
(Νίκος Τσάγγας, Η αθώωση των Εξ και η ανατροπη της ιστορίας, 1012)

 Σίγουρα θυμάστε τη σύγκρουσή που κράτησε αρκετό καιρό και αφορούσε τη Δίκη μόνο των Έξι από το σύνολο εκείνης της εγκληματικής ηγεσίας της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, ευνόησε (ίσως και να επιδίωξε)  τη σφαγή του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης από τα στίφη του Μουσταφά Κεμάλ (προς τιμήν του οποίου ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ονόμασε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ την Οδό Αποστόλου Παύλου, ο Ελ. Βενιζέλος τον πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης και το ΚΚΕ ακόμα τον θεωρεί «μέγα εθνικοαπελευθερωτή»).

Θα γνωρίζετε ασφαλώς και την απίστευτη μεθόδευση και εξέλιξη εντός του Αρείου Πάγου, που έως τότε δεν είχαν καν αποτολμήσει οι ακροδεξιές δικτατορίες που έζησε αυτός ο έρμος τόπος. Η μεθόδευση έγινε μεσούσης της δημοκρατίας, αναδεικνύοντας την αλλοτρίωση που μαστίζει την κοινωνία μας.

Γιατί πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις το γεγονός ότι οι απολογητές των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, αντί να δηλώσουν και να ζητήσουν έμπρακτη συγγνώμη από τους απογόνους των θυμάτων των πολιτικών τους ειδώλων,  μεθόδευσαν την απαλλαγή τους από κάθε κατηγορία ώστε ηθικά να παραδοθούν άσπιλοι στο δικαστή της ιστορίας.

Όπως φαίνεται, κύριο ρόλο σ’ αυτή την πολιτική μεθόδευση που εκμεταλλεύτηκε τη θεσμική θέση του Άρειου Πάγου εντός του πολιτειακού μας συστήματος, είχε ένας αντιεισαγγελέας. Ο Νίκος Τσάγγας, ο οποίος την ιστορικο-φιλοσοφικο-πολιτική του εισήγηση την ανεμίζει πλέον υπερηφάνως ως «Αθώωση των Εξ» και ως «Ανατροπή της Ιστορίας».

Το εγχείρημα της Ρεπούση ωχριά μπροστά στο αναθεωρητικό θράσος του Τσάγγα.

-Ένας αλλιώτικος Χριστός

(…..στο πνεύμα των ημερών…..)

.

επιμέλεια: Σάρα Χαλκίδη

.

Παρίσι 1878: O  Κropotkin επισκέπτεται το studio του Ρώσου γλύπτη   Mark Antokolski μαζί με τον συγγραφέα Ιβαν Τουργκενιεφ.

.

.

Kαι οι δύο είναι θαυμαστές του. Ο γλύπτης μόλις έχει ολοκληρώσει το άγαλμα του « Ο Χριστός ενώπιον του λαού».

«Είναι πασίγνωστη η εντυπωσιακή ομορφιά του αγάλματος του Χριστού– αναφέρει ο Κροπότκιν.

.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή είναι η ασυνήθιστη θλίψη στο πρόσωπο του Χριστού , καθώς στέκει μπροστά στον όχλο που κραυγάζει: «Σταύρωσον αυτόν!»

.

Συγχρόνως εντυπωσιάζει η δύναμη της μορφής του Χριστού ,ιδίως αν το δεις από πίσω , μοιάζει με υγιή, γεροδεμένο χωρικό δεμένο με σκοινιά.

 .

-Κοίταξε τον τώρα από πάνω , μου είπε ο Τουργκένιεφ. Θα δεις στο κεφάλι του μεγάλη δύναμη, μεγάλη απείθεια.

.

Και ο Τουργκένιεφ ζήτησε από τον Αντοκόλσκι μία σκάλα ,για να δω  το κεφάλι από πάνω. Ο Αντοκόλσκι φέρνει προσκόμματα , αλλά ο Τουργκένιεφ επέμεινε: Πρέπει να το δει είναι επαναστάτης. 

.

-Διδάσκοντας τη Γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού σε μαθητές

“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία”….

Από το 1994 μια νέα “εθνική επέτειος” ήρθε να προστεθεί στο πάνθεον των εθνικών επετείων. Μόνο που τούτη ήταν αποτέλεσμα μιας υπόγειας και απρόσμενης κίνησης της προσφυγικής κοινωνίας των πολιτών, που διεκδικούσε τη δικιά της ιστορική Μνήμη, την εγγραφή της στη συλλογική μνήμη του έθνους-κράτους και τη συμμετοχή στο κοινό αφήγημα. Έτσι, το 1994 οι πρόσφυγες του ’22 πέτυχαν την πρώτη πολιτική κατάκτηση σ’ εναν χώρο, μάλλον άξενο, με ένα κράτος εχθρικό προς τη διατήρηση της προσφυγικής Μνήμης.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι…

Από τότε κάθε χρόνο εκπαιδευτικοί -με δική τους πρωτοβουλία και με την κάλυψη της επίσημης αναγνώρισης και της αναγκαστικής συμμόρφωσης του υπ.Παιδείας- προσπαθούν να οργανώσουν παρουσιάσεις του ιστορικού αυτού γεγονότος, κυρίως στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν είτε οι πρόσφυγες του ’22, είτε οι νέοι πολυάριθμοι Πόντιοι πρόσφυγες της Σοβιετικής κατάρρευσης, αλλά και αλλού…..

Όλα αυτά πραγματοποιούνται σε μια μη ευκαταφρόνητη κλίμακα, μακρυά από το κυρίαρχο λάιφ στάιλ και τη γνωστή αγοραία δημοσιογραφία, αγνοημένα και περιφρονημένα από μια ενσωματωμένη και αστικοποιημένη Αριστερά που “ζει με και από τους μύθους της”, αλλά και από μια κυρίαρχη ιστοριογραφική αντίληψη που πορεύεται και στοχάζεται παρακάμπτοντας τις ενοχλητικές παραμέτρους……

Η συνέχεια….   ΕΔΩ

-Ai nostri fratelli greci

-«Μαρξιστική Σκέψη»: Αφιέρωμα στο φασισμό…

Κυκλοφόρησε ο 5ος τόμος  της Μαρξιστικής Σκέψης.

.

.

Ο τόμος αφιερώνεται ολόκληρος στο επίκαιρο θέμα του φασισμού, καθώς και του νεοφασισμού και της σύγχρονης ακροδεξιάς. Περιλαμβάνει κλασικά κείμενα επιφανών μαρξιστών, παλιές και πρόσφατες αναλύσεις μαρξιστών και προοδευτικών θεωρητικών, αναμνήσεις και μαρτυρίες αντιφασιστών αγωνιστών και θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

.

Η κλασική μαρξιστική πολιτική θεωρία για το φασισμό παρουσιάζεται μέσα από κείμενα των δεκαετιών του 1920 και 1930: η εισήγηση της Κλάρα Τσέτκιν στην Κομιντέρν τον Ιούνιο του 1923, το αφιερωμένο στο φασισμό μέρος των «Θέσεων της Λυών» του Γκράμσι και δυο άρθρα των Ράντεκ και Τρότσκι. Ταυτόχρονα, σε ένα υποκεφάλαιο της «Καταστροφής του Λογικού» του Λούκατς, αναλύεται η φασιστική, ναζιστική ιδεολογία.

 .

Μεταγενέστερες μελέτες μαρξιστών εξετάζουν μια ποικιλία όψεων: οι παράγοντες που διευκόλυναν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (Χανς Γιούργκεν Σουλτς), τα κοινωνικά στηρίγματα του φασισμού (Ελένη Αστερίου), ο φασισμός και η εργατική τάξη στη Γερμανία (Τιμ Μέιζον και Ορέστης Πασχαλινάς), η εξέλιξη των μαρξιστικών θεωριών για το φασισμό και για το Ολοκαύτωμα (Ντέιβιντ Ρέντον). Οι βασικοί σταθμοί της ιστορίας του φασισμού παρουσιάζονται σε ένα χρονολόγιο επιμελημένο από τον Παναγιώτη Βογιατζή.

 .

-Εθνική κυριαρχία και λογοτεχνία

Μια γαλλική (και ίσως αριστερή) ταυτολογία.

.

Της Έλενας Πατρικίου

από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

.

Επί μήνες ταλανίζει τη Γαλλία και την εξέλιξη της προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές το βασανιστικό ερώτημα: «θα έρθει τελικά η Μέρκελ να στηρίξει τον Σαρκοζί;». Η θριαμβευτική βεβαιότητα με την οποία είχε προαναγγείλει ο σύζυγος της Κάρλας Μπρούνι την επικείμενη αυτή έκτακτη εμφάνιση κατέληξε για τον ίδιο θλιβερό μπούμερανγκ, όταν, μετά τις δηλώσεις του περί εξόδου της Γαλλίας από τη συνθήκη Σένγκεν, το τευτονικό σκέλος του γαλλογερμανικού άξονα τα στήλωσε και τον παράτησε στο έλεος του πρώην συζύγου της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Αλλά αν αυτά τα καμώματα μοιάζουν σκηνές φαρσοκωμωδίας με ήρωα έναν κοντό εραστή υψηλών γυναικών, για την Γαλλία τόσο η αναγγελία της άφιξης όσο και η ματαίωσή της, αποτέλεσαν χειροπιαστή απόδειξη της ποδηγέτησής της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

.

Στη Γαλλία, το ζήτημα περί της εθνικής κυριαρχίας και των ορίων της μέσα στις σύγχρονες υπερεθνικές δομές δεν είναι σημερινό. Ήδη από την εποχή της παθιασμένης δημόσιας συζήτησης που είχε προκαλέσει το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, το θέμα της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας είχε τεθεί με μία ένταση που κανείς δεν φανταζόταν για μία κοινωνία τόσο «ευρωπαϊκή», για μία κοινωνία που, επί δεκαετίες, ενσάρκωσε την ίδια την έννοια του ευρωπαϊσμού, σε σημείο να (αυτο)προβάλλεται ως το απόλυτο λογικό παράδειγμα της ίδιας της ιδέας της «ευρωπαϊκότητας». Τότε, το γαλλικό «κόμμα του ευρωσυντάγματος» (αντίστοιχο του στα καθ’ ημάς «κόμματος του Μνημονίου»), κατάφερε να επιβάλει ως δεδομένη και «προοδευτική» την ιδέα μίας παραίτησης από την εθνική κυριαρχία και την εθνική δημοκρατία προς όφελος της παράδοσης σε απρόσωπες, ολιγαρχικές και τεχνοκρατικές δομές που θα εξυπηρετούν τον μοναδικό παράγοντα της ευτυχίας μας: την αγορά.

.

Κάθε διεκδίκηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας παραδόθηκε στη γραφικότητα μίας ξεπερασμένης Αριστεράς ή στην αρχαϊκότητα μίας μικροαστικής Ακροδεξιάς. Η γενικευμένη κρίση που ακολούθησε ξαναφέρνει στην επιφάνεια την κρισιμότητα του ζητήματος της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας τόσο στα «αποτυχημένα» όσο και στα «επιτυχημένα» κράτη-μέλη της Ευρώπης.

.

-Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης

Η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ)

Το Σάββατο 7 Απριλίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας (Ακαδημίας 50) η  ΟΠΙΚ κλείνοντας τον πρώτο κύκλο των δραστηριοτήτων της, θα παρουσιάσει τη δουλειά της σε μια Ημερίδα. https://sites.google.com/site/opikdomain/imerida

Η Ομάδα  δημιουργήθηκε το Μάρτη του  2011, με στόχο τη συλλογή προφορικών μαρτυριών, την καταγραφή της ιστορίας της περιοχής και την πολιτιστική της αναβάθμιση. Για το σκοπό αυτό πραγματοποιήθηκε από ειδικούς επιστήμονες  ένα επιμορφωτικό σεμινάριο. Το σεμινάριο αποτελείτο από έξι τρίωρα μαθήματα που γίνονταν κάθε Δευτέρα απόγευμα στο ΕΜΠ, από τις 14 Μαρτίου  ως και 18 Απριλίου 2012. Οι εθελοντές που θα το παρακολουθούσαν είχαν αναλάβει την υποχρέωση να κάνουν τρεις συνεντεύξεις, να τις απομαγνητοφωνήσουν, να φτιάξουν περίληψη και όλα όσα πρέπει να γίνουν, σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές, ώστε να μπορούν να ενταχθούν σε ένα οργανωμένο αρχείο. Στο σεμινάριο πήραν μέρος περίπου τριάντα εθελοντές και στη συντριπτική τους πλειοψηφία το παρακολούθησαν μέχρι το τέλος. Ήταν κάτοικοι της Κυψέλης αλλά και μεταπτυχιακοί φοιτητές και υποψήφιοι διδάκτορες, κυρίως από το Πάντειο και το ΕΜΠ, το οποίο μας παραχώρησε μια αίθουσα για τα μαθήματα.

Με το τέλος του σεμιναρίου συγκροτήθηκαν πέντε θεματικές ομάδες, οι οποίες είχαν επιλέξει ως ερευνητικό τους αντικείμενο την εκπαίδευση, την εργασία-επιχειρηματικότητα, τη δεκαετία 1940, τη μετανάστευση και την καθημερινή ζωή. Κάθε θεματική ομάδα εξέλεξε έναν συντονιστή. Ακολουθούν αποσπάσματα από προφορικές μαρτυρίες που έχουν πάρει μέλη της ΟΠΙΚ.