-«ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ»: Ποιοί και Γιατί……….

Ένας τόπος συνάντησης και συζητήσεων….

Για αυτούς που ενδιαφέρονται:

• για τις υπόγειες σχέσεις που συνδέουν τα επιφαινόμενα,  

• για αυτά που για να συνειδητοποιήσεις πρέπει πρώτα να χτυπηθείς, μετά να υποψιαστείς και στο τέλος να καταλάβεις.

Γιατί ο Πόντος αποτελεί μια υπόγεια διεργασία ανατρεπτική -και γι αυτό αριστερή- για τις μέχρι τώρα εικόνες μας.  Αριστερή όχι με τον παραδοσιακό τρόπο των νεοελλήνων, αλλά με την παλιά την αρχέγονη έννοια του όρου:  Την αντιστασιακή, την αιρετική, την εξεγερσιακή απέναντι στις επίσημες νόρμες της εξουσίας. Αυτήν που συνεισφέρει στην εναλλακτική γνώση…

Και είναι τέτοια γιατί -η ιστορία τόφερε- δεν τα κατάφερε ποτέ να γίνει εξουσία. Αντίθετα είχε να αντιπαλέψει με πολλές εξουσίες, “δικές μας” και άλλες…  

Έτσι, μια παρέα φίλων, ο mahno-p, ο mumul, ο Ανδρέας, ο Στέλιος, ο Χρήστος, ο Βλάσης, η Γιώτα, ο Κώστας, ο Θόδωρος… (και όσοι άλλοι επιθυμούν να μπουν στην  ψηφιακή συντροφιά) αποφάσισαν να ανοίξουν τούτη δω τη σελίδα.

                                                        Για να δούμε:

•  εάν τα 20 χρόνια που μας χωρίζουν από τότε που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι ριζοσπαστικοί προβληματισμοί εξέφρασαν κάτι,

• εάν το ποντιακό κίνημα που ανδρώθηκε και πολιτικοποιήθηκε με ιδιαίτερο τρόπο, απέκτησε παράλληλα και την ωριμότητα να σταθεί ισότιμα αντιμέτωπο με τις νέες προκλήσεις της εποχής μας,

• εάν η ριζική κριτική στη νεοελληνική ιδεολογία, όπως ασκήθηκε στο πλαίσιο της διεκδίκησης των στοιχειωδών ιστορικών μας δικαιωμάτων, σημαίνει κάτι περισσότερο από τη γκρίνια μιας εθνικοτοπικής ομάδας.

Να δούμε επίσης εάν:

τα μεγάλα ζητήματα του χώρου που τέθηκαν, όπως:

• η αναγνώριση της Γενοκτονίας, 

• η καταδίκη των σταλινικών διώξεων,

• η υπεράσπιση του ιδιαίτερου ελληνικού πολιτισμού του Εύξεινου Πόντου που απειλήθηκε κυρίως από την ενδοεθνική ομογενοποίηση (ένθεν κακείθεν),

• η υπεράσπιση της ταυτότητας των μνημείων μας (αρχαία, μεσαιωνικά και νεότερα) από τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό του τουρκικού κράτους, 

• η συμπαράσταση στις παρευξείνιες κοινότητές μας μετά τη σοβιετική κατάρρευση,

• η υποστήριξη των νέων προσφύγων («παλιννοστούντες» τους ονόμασαν) από την παλιά Σοβιετική Ένωση, για την ένταξή τους σ’ έναν «ομοεθνή», αλλά άξενο, κοινωνικό χώρο.  

• η αλληλεγγύη προς τους πρωτοπόρους ελληνόφωνους στην Τουρκία, που βρέθηκαν στο στόχαστρο του φασιστικού κράτους, 

  (Εποχή)

αλλά και για να δούμε ακόμα εάν: 

η πολιτική και ιδεολογική κριτική προς τα ηγετικά στρώματα της Ελλάδας:

• για την ολιγωρία τους την εποχή που οι πρόγονοί μας έδιναν το δικό τους εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα,

• για τη ρατσιστική αντιμετώπιση που επιφύλαξαν στους πρόσφυγες του ’22 και

• για τη μεγάλης κλίμακας πολιτική καταστολής  και ταξικής βίας που ακολουθήθηκε  στη συνέχεια,  

 μπορούν να συνδεθούν με τα νέα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα και

 να συναρθρωθούν φυσιολογικά με τη σύγχρονη -ιδεολογική, εικαστική, πολιτική- έκφραση.