Και χωρίς τον Ερντογάν, τα ίδια θα ζούσαμε

Διαχρονικό πρόβλημα η φιλοσοφία της συγκρότησης του τουρκικού κράτους

Του Ομέρ Ασάν*
Πηγή: «Δρόμος της Αριστεράς»

 

Η τελευταία ερώτηση που μου υποβλήθηκε στην πρόσφατη συνέντευξή μου στον φιλόξενο «Δρόμο της Αριστεράς» αφορούσε την Τραπεζούντα. Και μ’ αυτήν θέλω να ξεκινήσω το κείμενο τούτο. Ακριβώς επειδή η Τραπεζούντα όπως των παππούδων μας, των παραμυθιών της γιαγιάς, δεν υπάρχει πια. Είναι μια χαμένη πόλη, όπως τα αδέλφια μου, τα οποία έχασα με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Κατά καιρούς πηγαίνω στο χωριό μου, στα παρχάρια και στα βουνά της Τραπεζούντας για να θυμηθώ, να ψάξω, να ξαναβρώ τα παιδικά μου χρόνια… και γυρίζω πάντα με μεγάλη θλίψη. Τα χωριά είναι σχεδόν έρημα. Και η μυθική Τραπεζούντα, που άρχισε να χάνει την ταυτότητά της μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών, μεταμορφώνεται με μεγάλη ταχύτητα με μια άχρωμη πόλη από μπετόν, χωρίς δυνατότητα γυρισμού στη φυσική και ιστορική της κατάσταση.

Όμως, όπως έχουμε πει, και παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν οι μνήμες που επιμένουν, που δεν το βάζουν κάτω και αντιστέκονται. Υπάρχουν και εκείνα τα βουνά και τα ποτάμια που η ψυχή μας παίρνει ακόμα ρυθμό από αυτά. Μόνο ένας Θεός ξέρει αν είμαστε εμείς ένα κομμάτι τους, ή αυτά είναι ένα κομμάτι από εμάς. Έτσι, βλέπουμε τον Κοράι Τσαπόγλου να γίνεται μάρτυρας στο Σουρούτς ανεμίζοντας τη σημαία της ομάδας Τράμπζονσπορ, εκπροσωπώντας την περήφανη κληρονομιά του: την κληρονομιά ενός Τραπεζούντιου επαναστάτη που πήγε για να δείξει έμπρακτα την αλληλεγγύη του στον Κούρδο αδελφό του ο οποίος υπέφερε στο Κομπάνι. Κι εμείς, ως μια χούφτα επαναστάτες Τραπεζούντιοι, συνεχίζουμε τον αγώνα μας από εκεί που τον άφησε ο Κοράι…

-Δολοφονία στο όνομα του Αλλάχ για ένα σκίτσο!

Ιορδανία: Δολοφονία χριστιανού συγγραφέα λόγω “προσβολής” του Ισλάμ

 

 

Ο ιορδανός συγγραφέας Νάχεντ Χατάρ δολοφονήθηκε  μπροστά από δικαστήριο του Αμάν όπου θα γινόταν η δίκη του για τη δημοσίευση ενός σκίτσου που θεωρήθηκε προσβλητικό για το Ισλάμ, μετέδωσε το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων Petra.

-Ενάντια ΚΑΙ στους αρνητές ΚΑΙ στους εθνοχουλιγκάνους

Για το ζήτημα της γενοκτονίας ή μη γενοκτονίας των μικρασιατών Ελλήνων από τους Τούρκους εθνοφασίστες..

του Ιωάννη Τζανάκου

Η συζήτηση γύρω από το ζήτημα της γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης των ελληνικών χριστιανικών κοινοτήτων της Μικράς Ασίας δεν έγινε με έναν έγκυρο και στοιχειωδώς δημοκρατικό τρόπο.

Καταρχάς θεωρώ πως ήταν μεγάλο λάθος και «κακή» ιδεολογικοποιητική πρακτική, υπαγόμενη στις «ανάγκες» του ελληνικού εθνικισμού, η ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος σε μια άμεση και λομπίστικου τύπου πολιτική διεργασία που είχε ως αποτέλεσμα την «αναγνώριση» της γενοκτονίας από την ελληνική βουλή.

Γιατί το λέω αυτό:

 .

1) Ο προσδιορισμός μιας εγκληματικής πρακτικής τέτοιου τύπου (που γίνεται από κράτη, στρατούς κ.λπ) δεν είναι το αποτέλεσμα ενός εθνικού μόνον ενδιαφέροντος, αλλά έχει ενδογενώς οικουμενικές διαστάσεις και επίσης λειτουργεί σε ένα δια-εθνικό πλαίσιο είτε όσον αφορά στην πολιτική μορφοποίηση της (δίκαιας ή υπερβολικής) απαίτησης της θιγείσας ομάδας είτε αφορά στην αναγνώριση του ίδιου του συμβάντος.

-Η Κύπρος, η Ελλάδα , τα Κατεχόμενα και το Εθνικό Θέατρο

 

Για την Αντιγόνη, στη Σαλαμίνα

 Πέτρος Παπαπολυβίου

Επιβεβαιώθηκε και επίσημα από το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας το πρόγραμμα των παραστάσεων του κρατικού ελληνικού θεάτρου στην Κύπρο, στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του τρέχοντος μηνός. Προτελευταία παράσταση στην Κύπρο, όπως δηλώνεται στο πρόγραμμα (στην ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου), στις 28 Σεπτεμβρίου, στο «Θέατρο Αμμοχώστου» (sic). Το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και τους ρόλους μοιράστηκαν ηθοποιοί του Εθνικού, τρεις ηθοποιοί του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ) και δύο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Θυμίζουμε ότι τον περσινό Σεπτέμβριο ο ΘΟΚ ανέβασε τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, παρά τις διαμαρτυρίες μεμονωμένων πολιτών και οργανωμένων φορέων. Ο γράφων είχε εκφράσει και τότε τις έντονές του ενστάσεις και είχε διατυπώσει σειρά ερωτημάτων («Όνομα νησιωτικόν, Σαλαμίς», «Ο Φιλελεύθερος», 29-8-2015), χωρίς να πάρει απάντηση. Επανερχόμαστε και σήμερα, γιατί το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Ξεκαθαρίζουμε εκ προοιμίου, ειδικά στη φάση που βρίσκεται το εθνικό μας θέμα, το αυτονόητο: Δεν αμφισβητούμε τη φιλοπατρία και την καλοπιστία της πολιτικής μας ηγεσίας, ούτε των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ. Από την άλλη, όμως, ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για το Κυπριακό, και επιπλέον οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πατρίδας του, όταν αυτά καταπατούνται.

-H Παιδεία στα χέρια των εκλεκτών του Πρετεντέρη;

Η εκπαίδευση γενικά είναι η πολύφερνη νύφη, όπως φαίνεται, σε διάφορους που κατά καιρούς υποδύονται τους σωτήρες του φτωχού αυτού λαού. Σήμερα, μετά από τους σαμαρο-βενιζελαίους, τη σκυτάλη παρέλαβε η φοβερή παρέα των Φίλη-Αναγνωστοπούλου.

Η οποία παρέα ανακήρυξε ως ρυθμιστή των εξελίξεων και των «αλλαγών» τον Αντώνη Λιάκο, έναν από τους κύριους ιδεολογικούς στυλοβάτες του σημιτισμού και εκλεκτό του Πρετεντέρη στις «Νέες Εποχές» του….

1948: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΑΚΡΟΝΗΣΟ

.

του Γιάννη Κ. Αικατερινάρη

Στη μνήμη της Ακρίβως Σαλή – Κρίκη,
που σήμερα αποχαιρετήσαμε

 .

Ήταν πρωτοχρονιά του 1948. Σαράντα πέντε Χαλκιδικιώτισσες ήταν έτοιμες για το μεγάλο ταξίδι προς ένα άγνωστο γι’ αυτές προορισμό. Απ’ την ταράτσα του παλιού καπνομάγαζου στην οδό Ολύμπου 2 της Θεσσαλονίκης, όπου τις είχαν φυλακίσει, έβλεπαν την Άνω πόλη.

 .

Δεν ήξεραν αν και πότε θα ξαναγυρίσουν, αν έπρεπε να πάρουν μαζί τους ή να αφήσουν τ’ ανήλικα παιδιά τους… Κείνο που ήξεραν, ήταν αυτό που τους «σφύριξε» ο καλός Κρητικός φρουρός τους. Θα τις μετέφεραν από εκεί και θα τις πήγαιναν για …«αναμόρφωση». Ούτε που ‘ξεραν τη λέξη…

-Ιn memoriam… Σμύρνη 1922

«Τώρα κλειδώθηκαν οι ταπεινοί για Πάντα»: 13 με 24 Σεπτέμβρη 1922

Ελένη Καρασαββίδου

«Τώρα κλειδώθηκαν οι ταπεινοί για Πάντα.
Δίχως Ελπίδα, με τα ρούχα ποτισμένα χιόνι» 
Νίκος Καρούζος

Υπάρχει μια ιστορία κι ένας Μύθος. Πως ο άνθρωπος που εξέφρασε όσο κανείς το συμπαντικό , το δίχως σύνορα κι εγκοπές  του καιρού του, είναι αυτός που εφηύρε αυτό που έκανε με μιας ευκολότερες τις εγκοπές: το ψαλίδι.  Ίσως  ο μύθος ή η ιστορία του Ντα Βίντσι να θυμίζει πόσο τα πραγματικά αντικλείδια χρειάζονται εκεί όπου καμιά πόρτα δεν είναι υπαρκτή.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια  από την καταστροφή της Σμύρνης αλλά και τον θάνατο της γιαγιάς, κι εγώ γράφω αυτό το κείμενο ταξιδεύοντας στην τόσο όμορφη σ’ έναν πλανήτη που αξίζει ν αγαπάμε συνολικά Αμερικάνικη ενδοχώρα.

Αλλά από το πουθενά, καθώς πλησιάζει η 13 του Σεπτέμβρη,  η εικόνα της γιαγιάς ν’ ακούει τις ανακοινώσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στην πιο παιδική από τις ηλικίες μου, βαθιά στα τέλη της δεκαετίας του 70, ήρθε σαν κρυφή εγκοπή να διακόψει την ροή του ορίζοντα, την συνέχεια μιας γεμάτης πράσινα νερά και λιβάδια από κισσό και κρυφές κοινωνικές αντινομίες (έτσι τις λέγαμε κάποτε) μα κι ανοιχτούς ορίζοντες, σε ένα διαρκώς επανερχόμενο και διαρκώς ακυρωμένο αύριο, εμπειρίας.

-Ο πόλεμος, η εξουσία και η Αλέκα!

Να προσδοκάς πόλεμο, ώστε αργά ή γρήγορα να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, που αυτή τη φορά να μη χάσεις την ευκαιρία να καβαλικέψεις την εξουσία -αυτό με δυο λόγια το περιεχόμενο της ομιλίας της Αλέκας στα μέλη τα στελέχη τους οπαδούς της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016.

Ανευθυνότητες και τυχοδιωκτισμοί!

Μόνο καθήκον το Κίνημα της Ειρήνης, πολύ περισσότερο όταν προβλέπεις πόλεμο – άλλωστε το Κίνημα της Ειρήνης συστατικό είναι του Επαναστατικού Κινήματος, όπως το Εργατικό Κίνημα των Καπιταλιστικών Χωρών, ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός και το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα.

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν – από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν – από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

 από Στέλιος Ελληνιάδης

Στη λίμνη της Βουλιαγμένης, οι Εκδόσεις Καστανιώτη, η Ελληνορωσική Λέσχη «Διάλογος» και το περιοδικό «Πανόραμα», παρουσίασαν την ελληνική έκδοση του καινούργιου βιβλίου του γνωστού Γερμανού δημοσιογράφου και ντοκιμαντερίστα Χούμπερτ Ζάιπαλ«Πούτιν – Η εξουσία εκ των έσω». Το βιβλίο δεν αποτελεί μια αγιογραφία του προέδρου της Ρωσίας, αλλά μια τεκμηριωμένη αφήγηση της πολιτικο-οικονομικής εξέλιξης της Ρωσίας από την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι τις μέρες μας, ιδίως μέσα από τη σκληρή πάλη των ατόμων και των ομάδων για τον έλεγχο της εξουσίας και τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Από την καταστροφική «δεκαετία Γιέλτσιν» στην περίοδο ανασυγκρότησης του ρωσικού κράτους που δικαιολογημένα ταυτίζεται με την αναπάντεχη επιλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν για το ανώτατο αξίωμα της χώρας και τις «εκπλήξεις» που αυτή η επιλογή συνεπαγόταν, για όλους.