-Κεμάλ Ατατούρκ, ο δολοφόνος!

Αφού η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δικαιώνει το φασίστα δικτάτορα  Ιωάννη Μεταξά, που χάρισε στο τουρκικό κράτος το σπίτι που υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο ακροδεξιός εθνικιστής-μιλιταριστής χασάπης των λαών της Ανατολής Μουσταφά Kεμάλ πασά και μετωνόμασε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (1938-1955), ας της αφιερώσουμε αυτό το ποστ.

Ας θυμηθούμε πως εξόντωσε ο Μουσταφά Κεμάλ πασά (πάλαι ποτέ αγαπημένος ήρωας της αμνήμονος ελληνικής Δεξιάς) τους άμαχους Έλληνες και Αρμένιους ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ του ελληνοτουρκικού πολέμου. Τους εξόντωσε με την ευλογία της τότε Δεξιάς της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος», της μοναρχικής κυβέρνησης των αχρείων του Λαϊκού Κόμματος, που τους εγκατέλειψε συνειδητά στο έλεος των τσετών του Κεμάλ, αφού πρώτα τους αφόπλισε… Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είναι αποσιωπημένη έως σήμερα από την καθεστωτική (αλλά και αντικαθεστωτική) φιλολογία και αποτελεί άλλη μια «άγνωστη σελίδα».

Διαβάστε την  συγκλονιστική αφήγηση -όπως δημοσιεύτηκε σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα στην Ελευθεροτυπία– ενός μικρού τότε κοριτσιού από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας που μετά  από το Σεπτέμβρη του ’22, στάλθηκε αιχμάλωτη στα ενδότερα μαζί με τους υπόλοιπους Φωκιανούς, :

.

Η ιστορία της Αγγελικής Ματθαίου (*)

(*) Από τη Φώκαια Σμύρνης

Είμαι η Αγγελική, του καπετάν Νικολή Πολίτη η κόρη από τις Νέες Φώκιες της Σμύρνης. Το 22 ήμουν ένα κοριτσάκι 6 έως 7 χρονών.

Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος. Είχαμε ένα μεγάλο καΐκι. Το είχε ονομάσει ο πατέρας μου «Πανούσα», επειδή έλεγαν την μητέρα μου Παναγιώτα και επειδή την αγαπούσε πολύ ονόμασε το καΐκι.

Ημασταν 6 άτομα, παιδιά και ο πατέρας και η μητέρα. Ο πατέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και ήλθε στις Φώκιες και παντρεύτηκε λέγανε την ωραία Παναγιώτα. Ζούσαμε πολύ καλά διότι είχαμε πολύ περιουσία. Ο πατέρας μου ήταν μοναχοπαίδι.

Είχαμε δύο σπίτια. Το ένα ήτανε στο Φαρδί Σοκάκι και το άλλο έξω από την πόλη. Ο πατέρας μου είχε 400 δένδρα ελιές, είχε ένα αμπέλι στα 3 πηγάδια και το άλλο στα Μερσινάκια.

Τώρα θα γράψω για την Καταστροφή.

Από το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο», στο «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» ;;;;

«ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο», «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς»: Το ΕΑΜ στην πολιτική μνήμη και συνθηματολογία

 Toυ Ιάσονα Χανδρινού

Τα εβδομηκοστά γενέθλια του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ)», στη συγκυρία μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, μας καλούν να στοχαστούμε πάνω στην αγωνία μιας προβληματισμένης (και προβληματικής;) κοινωνίας να βρίσκεται σε επαφή με  το ηρωικό παρελθόν της θέτοντας ακατάπαυστα ερωτήματα πάνω σε αυτό. Το ΕΑΜ παρέμενε σταθερά σημείο αναφοράς τόσο στην συνθηματολογία της Αριστεράς όσο και στο κυνήγι μαγισσών της δεξιάς που στη δεκαετία του ’60 έβλεπε ακόμα και πίσω από τα πρώτα μνημόσυνα εκτελεσμένων αντιστασιακών, πιθανή «επανάληψη των δεκεμβριανών σφαγών».

Είναι προφανές πως τα βίαια «σκισίματα» στο ιστορικό συνεχές, όπως οι πόλεμοι (και ιδίως οι εμφύλιοι) και οι επαναστάσεις, ανάγονται αυτόματα σε μύθους με ισόβια αντοχή στη συλλογική μνήμη. Όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε και παρακάτω, πίσω από αυτή την αντοχή κρύβεται ένα είδος συλλογικού ανικανοποίητου, αφού «για εκείνους που γεννήθηκαν αργότερα, το παρόν μοιάζει σαν περίοδος πτώσης στην ανία μιας μετα-ηρωικής εποχής, σα μια παρατεταμένη κατάσταση κρίσης, σαν προσμονή –επιδιωκόμενη ή απευχόμενη– μιας νέας έκρηξης»1.

-Θυμάμαι άρα υπάρχω!

του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη* |

 1 Σεπτεμβρίου 2011

.

Πρέπει ή δεν πρέπει να θυμόμαστε; Συντελεί η συλλογική ιστορική μνήμη στην επούλωση των τραυμάτων ή τα κακοφορμίζει; Οι χώροι όπου σάπιζαν πολιτικοί κρατούμενοι είναι «τόποι μνήμης» ή είναι μνημεία μίσους και πρέπει να κλείσουν; Είχε δίκιο ο Νίτσε που θεωρούσε τη λήθη «υπέρτατη μορφή ευτυχίας»;

.

Ο συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν – σεναριογράφος του «Ζ» και άλλων γνωστών ταινιών του Κ. Γαβρά – που έφυγε πρόσφατα, υπογράμμιζε την ανάγκη να διασωθεί και να αναδειχθεί το παρελθόν, χωρίς αυτό να θεωρείται «αναμόχλευση των πολιτικών παθών». Ο Σεμπρούν, αυθεντικός φορέας των συγκλονιστικών εμπειριών του 20ου  αιώνα, αφού τις έζησε κυριολεκτικά «στο πετσί» του τόσο στον ισπανικό εμφύλιο όσο και στη γαλλική αντίσταση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (βλ. το έργο του «Γραφή ή ζωή», ΕΞΑΝΤΑΣ 1996),  είναι κατηγορηματικά αντίθετος όχι μόνο με κάθε παραγραφή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αλλά και της σκόπιμης αποσιώπησής τους, όπως συνέβη στην πατρίδα του την Ισπανία τη δεκαετία του ’70.

.

Η αναμέτρηση των σύγχρονων κοινωνιών με το παρελθόν τους αντανακλάται κατ’ εξοχήν στη διδακτική της σχολικής ιστορίας, που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική συγκρότηση των νέων. Από εδώ και το έντονο ενδιαφέρον για την καθιέρωση κρατικών αλλά και υπερεθνικών-οικουμενικών «πολιτικών μνήμης», με ολοένα αυξανόμενο το ρόλο της UNESCO, του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γεγονός που υποβάλει στα κράτη λογικές ενιαίας διαχείρισης  του παρελθόντος – στο όνομα, συνήθως, ευγενών σκοπών, όπως π.χ. η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

.

-70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ

Της Βασιλικής Λάζου*

.

Η γερμανική επίθεση σηματοδοτεί στο πολιτικό επίπεδο, τη διαδικασία κατάρρευσης του μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος. Εμφανής στην ηττοπάθεια της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, τη ραγδαία επιδείνωση στο μέτωπο, τις κινήσεις των στρατηγών να συνθηκολογήσουν παρά την κατηγορηματική απαγόρευση, η κατάρρευση αυτή εντείνει το κενό εξουσίας.

.

Καθώς βασιλιάς και κυβέρνηση εγκαταλείπουν τη χώρα, ο ελληνικός λαός μένει μόνος του να αντιμετωπίσει την τριπλή κατοχή και τις κυβερνήσεις συνεργατών.

Η σκληρή καθημερινότητα και αβεβαιότητα που βίαια έχει επιβάλει η τριπλή κατοχή με τις στερήσεις, την πείνα και την έλλειψη ασφάλειας στην ύπαιθρο και την αδυναμία του κατοχικού κράτους να προστατέψει τους πολίτες του οδηγούν σε μία de facto απονομιμοποίηση του κράτους και προκαλούν έντονο πολιτικό προβληματισμό. Η απαξίωση αυτή συνδέεται με τη διάχυτη επιθυμία για αντίσταση, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής ιστορίας όπως έχει επισημάνει ο ιστορικός Ν. Σβορώνος, για άσκηση δηλαδή βίας εναντίον του κατακτητή και των οργάνων του με σκοπό την αποτίναξη του ξένου ζυγού.

Αρχικά, μεμονωμένα άτομα και ομάδες κινητοποιούνται πραγματοποιώντας αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες. Κομμουνιστές που δραπετεύουν από τη εξορία δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες αντίστασης. Στα πλαίσια μίας σύνθετης πολιτικής πρωτοβουλίας, το ΚΚΕ αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Με μεγάλο μέρος του αστικού κόσμου είτε να συνεργάζεται με τους κατακτητές είτε να ανήκει στους «απόντες» του εθνικού προσκλητηρίου, ενάντια στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, επιδιώκει ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση και δίνεται σε έναν ολομέτωπο αγώνα που συσπειρώνει όλα τα λαϊκά στρώματα εφαρμόζοντας την πολιτική του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που έχει υιοθετήσει η Κομμουνιστική Διεθνής.

-Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σήμερα!

Kajsa Ekis Ekman: När eurokostymen inte passar

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ  ΑΠΟ  ΣΟΥΗΔΙΑ : Εφημερίδα Dagens Nyheter : 

της Κάισα Έκις Έκμαν

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες;

Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο οριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι;  Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.

Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.  Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία.  Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο.  Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν.  Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση.

Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δ εν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν.  Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν.  Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

-Είμαι η κόρη του καπετάν Αντώνη του χιτοφάγου.

γράφει η Αίθρα

.

Είμαι η κόρη του καπετάν Αντώνη του χιτοφάγου, του καπετάνιου της πόλης. Που ήπιε ρετσινόλαδο από τον Μανιαδάκη, που πολέμησε στη μάχη της Κρήτης, που πρωτοστάτησε στην απόδραση της Σωτηρίας, που πολέμησε στα δύο μπλόκα της Καλλιθέας, που μεγαλούργησε στη Μάχη του Μακρυγιάννη και σ’ αυτήν του Πρώτου Συντάγματος.

.

Που τσάκισε η υγεία του στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες και μαύρισε η ψυχή του γιατί πάνω κι από την αγάπη του για τη ζωή έβαλε το καθήκον του να σκοτώσει. Βαριά το έφερνε αυτό πάντα.

.

Είμαι η εγγονή τεσσάρων μικρασιατών παπούδων και γιαγιάδων που ήρθαν διωγμένοι από μια ζωή χαρισάμενη και ξανάρχισαν από την αρχή στην παράγκα.

Είμαι το παιδί αυτωνών που ξανάφτιαξαν τις ζωές τους από τα συντρίμμια 4 φορές μέσα σε 3 γενιές.

Είμαι η αρραβωνιαστικιά του Πέτρουλα, είμαι η αδελφή του Διομήδη Κομνηνού. Είμαι η μάνα του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Είμαι η αριστερά. Κι όσα εισαγωγικά και να μου βάζετε γύρω από το «αριστερή», αριστερή θα μείνω.

Γι’ αυτό ξύνω τόσα χρόνια με τα νύχια μου το βράχο.

-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου οι εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ  Πασά πυρπόλησαν τη Σμύρνη και κατέσφαξαν τον ελληνικό και αρμενικό πληθυσμό. Συνένοχος στο τρομακτικό έγκλημα ήταν και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ για να μην «δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα«…

(πρώτη δημοσίευση 14-9-2007)

-Ξεσκεπάζοντας τους Αρνητές της Γενοκτονίας

Ένα από τα πιο αντιδραστικά και αντιλαϊκά φαινόμενα της τελευταίας δεκαετίας είναι η εμφάνιση ενός αντιπροσφυγικού ιδεολογικού ρεύματος που αμφισβητεί τα πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολή εις βάρος των γηγενών λαών κατά τη διαδικασία δημιουργίας της εθνικιστικής Τουρκίας και κατασκευής του νέου τουρκικού έθνους. Οι αρχικοί εκφραστές του ρεύματος αυτού χρησιμοποίησαν τα επιχειρήματα που ανάπτυξε ο τουρκικός εθνικισμός για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του και τις γενοκτονίες που διέπραξε. Το φαινόμενο αυτό το έχουμε παρουσιάσει και καταγγείλει έντονα μέσα απ’ το μπλογκ μας.

Το τελευταίο κρούσμα το συναντήσαμε στο περ. ‘Έψιλον», όπου όπως φαίνεται συνεχίζουν να δραστηριοποιούνται στην κατεύθυνση αυτή τα υπολείμματα του αντιπροσφυγικού ρεύματος, που με πρωτεργάτη τον Τ. Κωστόπουλο προσπάθησαν να κωδικοποιήσουν την αντιδραστική επιχειρηματολογία.

Στο κείμενο του Δημήτρη Αγγελίδη, που ήταν ο δράστης του τελευταίου χτυπήματος, απάντησε και η Μαρίνα Φράγκου, μεταφράστρια του βιβλίου «Not even my name» της  Τhea Halο. Το κείμενο αυτό το αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια.

«Συνωστίζονταν»: τα παραλειπόμενα μιας λέξης

Της Μαρίνας Φράγκου*

(Η Μαρίνα Φράγκου είναι Διδάκτωρ Ανθρωπογεωγραφίας, ομογενής από τις Η.Π.Α. που ζει στην Ελλάδα από το 1994. Για τη μετάφραση του αφηγήματος«Ούτε το όνομά μου» τιμήθηκε με το Α’ Βραβείο Μετάφρασης από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας.)

Με την παρούσα επιστολή θα ήθελα να σχολιάσω το άρθρο/παρουσίαση του συντάκτη του «Έψιλον» Δημήτρη Αγγελίδη που δημοσιεύτηκε στις 29 Μαΐου 2011 με τον τίτλο «Η ‘γιαγιά του Πόντου’ αφηγείται, η κόρη της συγγραφεί –ΟΥΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ». Αντιλαμβάνομαι ότι έχουν παρέλθει αρκετές εβδομάδες από τη δημοσίευση του άρθρου και ζητώ την κατανόησή σας αφού ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν μου επέτρεψαν να ανταποκριθώ στην ανάγκη σχολιασμού νωρίτερα.

-Εφορία κομαντατούρ και οι ντόπιοι «καλοθελητάδες»..

Μεσίστιες σημαίες στα κτίρια της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τις υπερχρεωμένες χώρες, αλλά και υπαλλήλους της Ε.Ε. για την είσπραξη φόρων και την προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα, προτείνει ο Γερμανός επίτροπος Ενέργειας Γκίντερ Ετινγκερ.

Το συμβολικό μέτρο –στιγματισμός των απείθαρχων μαθητών της Ε.Ε.- θα είχε αποτρεπτικό αποτέλεσμα, είπε, προτείνοντας ακόμη οι χώρες με υψηλό χρέος να απεμπολούν τη δημοσιονομική τους κυριαρχία και να παραχωρούν προσωρινά τον έλεγχο του προϋπολογισμού τους στις Βρυξέλλες. «Θα αποτελούσε τροχοπέδη για όλες τις χώρες που έχουν τάση υπερχρέωσης».

«Η εμφανώς αναποτελεσματική διοίκηση στην Ελλάδα είναι πρόβλημα. Οι υπηρεσίες δεν μπορούν να συγκεντρώσουν τους οφειλόμενους φόρους, ούτε να προωθήσουν την πώληση κρατικής περιουσίας. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αναλάβουν υπάλληλοι της Ε.Ε.».

Και βέβαια κάποιοι ντόπιοι καλοθελητάδες όπως τον παλιό καλό καιρό της κατοχής έσπευσαν να τους προϋπαντήσουν και να φτιάξουν το κατάλληλο κλίμα. Θαυμάστε τους :

-Αρνητές, αναθεωρητές και το κακό συναπάντημα.

Άλλο ένα κρούσμα αντιπροσφυγικού αναθεωρητισμού και άρνησης της Γενοκτονίας ήρθε στο φως.

Το εν λόγω αφορά δημοσίευμα ενός καλού μαθητή του γνωστού μας Τ. Κωστόπουλου, του δημοσιογράφου Δημήτρη Αγγελίδη στο «Έψιλον» της «Ε» (που χυδαία αναπαράχθηκε στα «Νέα»). Ο Αγγελίδης συνέχισε στην «Ε» την αντιπροσφυγική παράδοση που είχε εγκαινιάσει ο δάσκαλός του  στη Sabah!

Το δημοσίευμα αυτό σχολιάστηκε από τον ιστορικό Βλάση Αγτζίδη, το κείμενο του οποίου αναδημοσιεύουμε.  Περιλαμβάνει και μια επιστολή που έστειλε στον συντάκτη του κατάπτυστου αναθεωρητικού δημοσιεύματος….  Συμφωνούμε απολύτως με τις επισημάνσεις του και ειδικά με τη διαπίστωση:

«Τελικά οι αντιεθνικιστές μας αποδεικνύονται περισσότεροι εθνικιστές στην εθνική τους πρόσληψη και από τους ίδιους τους Μεγαλοϊδεάτες εκείνης της εποχής!!!»

H Τhea Halo, θύμα του νεοελληνικού… συνωστισμού !!!

του Βλάση Αγτζίδη

Στο περιοδικό ¨Έψιλον” της Ελευθεροτυπίας (29-5-2011) διαβάσαμε ένα αφιέρωμα  για το βιβλίο “Not even my name”  (“Ούτε  καν το όνομά μου) της Τhea Halo, ενδεικτικό του νεοελληνικού αρνητισμού (negationnisme) και της προκατειλημμένης στάσης, κρυμμένης πίσω από μια ηθικιστική φρασεολογία που βασίζεται στην εξίσωση του αίματος και υποκριτικά ενδύεται τον αντιεθνικιστικό μανδύα.

.

Παρούσα η παλιά μέθοδος της διαστρέβλωσης των σημασιών των όρων μέσω της εξαφάνισης του πλαισίου. Έτσι, η λέξη “συνωστισμός” που υπάρχει στην ελληνική έκδοση του βιβλίου της Halo, χρησιμοποιήθηκε από το συντάκτη του κείμενου (Δημήτρης Αγγελίδης) με τρόπο τέτοιο, ώστε να αιτιολογηθεί η αντίστοιχη χρήση του όρου από την κ. Ρεπούση. Το ίδιο το βιβλίο της Halo με απίστευτη ευκολία κατατάσσεται από τον συντάκτη στην “εθνικιστική εκδοχή της ιστορίας”… γιατί δεν αναφέρεται στη “Μεγάλη Ιδέα” και στα “εγκλήματα του ελληνικού στρατού κατά των τούρκων αμάχων”…

.

Έτσι λοιπόν, για τους “αντιεθνικιστές” μας η Μνήμη για τη μοίρα των απόκληρων πληθυσμών -που αποφασίστηκε από το νεοτουρκικό μιλιταρισμό  στις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα και μεθοδικά υλοποιήθηκε από το 1914-  καθορίζεται από την αυθαίρετη παραδοχή που βασίζεται στην φαντασίωση της ενιαίας μοίρας. Μιας “μοίρας” που ξεκινά από το ακρωτήριο  του Μαλέα και τελειώνει στα όρη του Καυκάσου. Τελικά οι αντιεθνικιστές μας αποδεικνύονται περισσότεροι εθνικιστές στην εθνική τους πρόσληψη και από τους ίδιους τους Μεγαλοϊδεάτες εκείνης της εποχής!!!

.

-«Έφυγε» ο δικός μας Καπετάν-Κεμάλ!

Αντίο στον Μιχρί Μπελλί

Εφυγε ο δικός μας Καπετάν Κεμάλ-Σύμβολο διεθνιστικής πάλης

«Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται».

Αυτοί οι στίχοι του τούρκου ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, αποκαλύπτουν το ανήσυχο και διεθνιστικό πνεύμα ενός ανθρώπου που ζώντας στην πατρίδα του νιώθει βαθιά την αλληλεγγύη του για τους κοινωνικούς και απελευθερωτικούς αγώνες των γειτονικών λαών της χώρας του. Ένας άλλος Τούρκος όμως, ο Μιχρί Μπελλί ξεπέρασε ακόμη και αυτούς τους στίχους διεκδικώντας επάξια το σύμβολο της διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Γεννημένος το 1916 στη Συληβρία της Ανατολικής Θράκης, ο Μιχρί Μπελλί ξεκίνησε την πολιτική του δράση στις ΗΠΑ στο πλευρό των μαύρων που αγωνίζονταν στο Μισισίπι για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Αργότερα στο Σαν Φραντσίσκο, έδρασε ως στέλεχος μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ, ενώ με την επιστροφή του στην Τουρκία εντάχθηκε στο ΚΚΤ. Φυλακίστηκε και εξορίστηκε. Κατατάχθηκε εθελοντικά τον Απρίλιο του 1947 στο Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας, «όταν Έλληνες σύντροφοι από την Ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη άρχισαν να ψάχνουν απεγνωσμένα για έναν Τούρκο, επαρκώς καταρτισμένο για πολιτική καθοδήγηση σ’ αυτές τις περιοχές». Ανέλαβε την αρχηγεία ως Καπετάν Κεμάλ ενός τάγματος 500 ανταρτών (Μουσουλμάνων, Πομάκων και Ελλήνων). Μέχρι το 1949, πολεμούσε και διηύθυνε την κομμουνιστική εφημερίδα Αγώνας στην τουρκική γλώσσα.

-Περί χορού

Κάποια ενδιαφέροντα κείμενα περί ποντιακών χορών και διδασκαλίας τους, φεστιβάλ κλπ μας έστειλε ο φίλος Πέτρος Πουταχίδης.

Αν μη τι άλλο, είναι μια ευκαιρία για γόνιμη συζήτηση πάνω στο σημαντικό αυτό θέμα :

«..Όσο δε για το ζήτημα της εμφάνισης των χορευτικών συγκροτημάτων παρατηρώ , επισημαίνω και χαρακτηρίζω ως απαξιωτικό το γεγονός ότι επιμένουμε να εμφανίζουμε τους χορευτές , κυρίως δε τις κοπέλες, ως ομοιόμορφα παράγωγα ανάλογου …ξυλουργικού εργοστασίου ,όπως τα ομοιόμορφα και ως εξ ιδίων διαστάσεων… καδρόνια!

    Διερωτώμαι αν το φαινόμενο αναπαριστά κάτι από την παράδοση μας!!!

    Δεν μπορώ να φανταστώ κανένα κοινωνικό σύνολο να ντύνεται πανομοιότυπα ( ίδια σχέδια ,ίδια χρώματα κ.λ.π)! Να χτενίζεται πανομοιότυπα (ίδιες κοτσίδες , ίδιοι κότσοι κ.λ.π.)! Να διακοσμείται πανομοιότυπα (ίδιες τάμπλες κ.λ.π.)!..»