-Ο Δημήτρης Ψαθάς για το εθνικόφρον λαμόγιο της μετακατοχικής εποχής

Μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη του 1945

Ένα πολύ ενδιαφέρον ευθυμογράφημα του τ’εμέτερον Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύτηκε μετά την Απελευθέρωση αναδημοσιεύτηκε μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την ήττα των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που είχε αρχίσει η Λευκή Τρομοκρατία, οι σκληρές διώξεις κατά των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όπου οι παλιοί δωσίλογοι είχαν ήδη ενσωματωθεί στα νέα στρατεύματα της αντικομμουνιστικης εθνικοφροσύνης.

Το ευθυμογράφημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του περιοδικού «Νέα Γενιά», που κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1945, ένα μήνα περίπου μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη…. Το ευθυμογράφημα αυτό το έφερε στο φως ο Ν.  Σαραντάκος στο μπλογκ του, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Αντικείμενο της σάτιρας (μαύρη σάτιρα δηλαδή, με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη) είναι ο κ. Κοκός, τυπικό παράδειγμα του Κολωνακιώτη μεγαλοαστού νέου. Σε άλλα σατιρικά κείμενα της εποχής, ο κολωνακιώτης νέος αναφέρεται ως ‘ντιντής’, χαϊδευτικό επίσης του Κωνσταντίνος, που σταδιοδρόμησε καλύτερα ως αυτόνομη λέξη, αφού το Κοκός περιορίστηκε ως υποτιμητικό υποκοριστικό του τέως βασιλιά (δεν ήταν το κανονικό υποκοριστικό του, Τίνο τον φώναζαν).»

ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!

του Δημήτρη Ψαθά

Ο κ. Κοκός είναι βασιλόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι βασιλό­φρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού εί­ναι… βασιλοφρόνισσα. Ο κ. Κοκός είναι εθνικόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι εθνικόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι εθνικοφρόνισσα. Ο αξιότιμος κ. Κοκός έχει πόζα, ο μπα­μπάς του κ. Κοκού έχει σεβάσμια κοι­λιά κι η μαμά του κ. Κοκού έχει μαλλιά βαμμένα λουλακιά κι ένα ζευγάρι χρυσά φασαμέν που τα σηκώνει και κοιτά του κόσμο σαν κουνούπι.

Οικογένεια, που λένε, της ανωτάτης αριστοκρατίας. Με άλλα λόγια ο μπα­μπάς του μπαμπά του κ. Κοκού ήταν μαυραγορίτης άπλυτος στον περασμένο πόλεμο που κληροδότησε στους κληρο­νόμους του όλα τα εκατομμύριά του μαζί με τη σοφή πείρα του και τώρα αναπαύεται ήσυχος κάτω από ένα πα­νύψηλο μαρμαρένιο τάφο που διηγείται στους απόγονους την δόξα και το κλέος του. Για όλα αυτά είναι πολύ περήφα­νος ο αξιότιμος κ. Κοκός: για του τά­φο του παππού τον, για την κοιλιά του μπαμπά του και για τα λουλακιά μαλ­λιά τής μαμάς του.

Γι’ αυτό ο κ. Κοκός είναι φιλοπό­λεμος. Η παράδοση της οικογενείας του κι οι υποθέσεις του παππού του λένε ότι στον πόλεμο σκοτώνονται οι κουτοί και κάνουν λεφτά οι έξυπνοι: Κι επειδή ο κ. Κοκός ανήκει από οικογενειακή παράδοση στη συνομοταξία των «έξυπνων» ξέρει ότι αν θα γίνει νέος πόλεμος μπορεί να σκοτωθούν άλλα δυο εκατομμύρια Ελλήνων αλλά ο μπαμπάς του θα διπλασιάσει σίγουρα τα λεφτά του. Είναι απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό αφού ο αξιότιμος κ. Κοκός βλέπει τον αξιότιμο κ. μπαμπά του να γκρινιάζει πολύ συχνά για την Ρωσία που μπήκε στον χορό κι έκανε να τε­λειώσει γρήγορα ο πόλεμος. Αλλιώς θα κρατούσε τουλάχιστο άλλα δέκα χρό­νια κι ο άνθρωπος θα πρόφταινε με την ησυχία του να φτιάσει άλλες δέκα πολυκατοικίες.

Ο κ. Κοκός είναι λαμπρό παιδί. Βάφει τα νύχια του, φορεί μεταξωτά πουκάμισα, μιλάει με το «γο» και θέ­λει πολύ μεγάλη Ελλάδα. Αν είναι δυνατό μέχρι τη Μόσχα!

Είχα, λοιπόν, χτες μια πολύ ενδια­φέρουσα συζήτηση μαζί του που την μεταδίδω ατόφια γιατί τον εκτιμώ πολύ και είμαι βέβαιος πως κι οι φίλοι μου της «Νέας Γενιάς» θα τον εκτιμήσουν και θα κοιτάξουν να διδαχτούν πώς να γίνουν καλοί και έξυπνοι Έλληνες.

 

• Σε δείραν ποτέ οι Γερμανοί, κ. Κοκέ;
• Όχι.
• Οι τσολιάδες;
• Όχι.
• Ή ασφάλεια κ. Κοκέ;
• Ούτε.
• Μπήκες σε μπουντρούμι;
• Όχι.
• Σε κρέμασαν ποτέ ανάποδα;
• Όχι.
• Δεν σου βάλαν σιδερένιο στεφάνι στο κεφάλι;
• Καλέ σωπάτε!
• Ανατριχιάζεις κ. Κοκέ;
• Καλέ είναι πράματα αυτά που με ρωτάτε; ₍
• Σε κλείσαν στο Χαϊδάρι;
• Όχι.
• Επείνασες;
• Όχι.
• Εδίψασες;
• Ούτε.
• Σου σκίσαν ποτέ τις σάρκες οι «εθνικιστές» και να σου βάλουν στις πληγές αλάτι;

Ανατρίχιασε ο κ. Κοκός:

— Καλέ τι φοβερά παραμύθια είναι αυτά! Διαβάσατε κανένα φοβερό βιβλίο;

• Ναι κ. Κοκέ μου. Το βιβλίο της κατοχής. Δεν ήσουν στην Ελλάδα στο διάστημα της κατοχής;
• Ήμουν.
• Και τι έκανες;
• Καλά.
• Δεν σου έκαναν τίποτ’ απ’ αυτά οι Γερμανοί; Δεν σε πήραν σε κανένα μπλόκο; Δεν μαύρισαν την πλάτη σου με βούρδουλα; Δεν σε στήσαν στον τοί­χο να σε τουφεκίσουν;
• Οι Γερμανοί; Καλέ αστειεύεσθε φαίνεται! Αφού τους είχαμε μέσα στο σπίτι. Ο μπαμπάς δεν είναι κουτός. Έκανε μάλιστα θαυμάσιες δουλειές μαζί τους.
• Κι είναι τώρα φυλακή;
• Φυλακή; Ας γελάσω.
• Γελάτε κ. Κοκέ. Για πες μου πού βρίσκεται τώρα ο μπαμπάς σου;
• Καλέ, με τους Εγγλέζους!

Ο κ. Κοκός ανήκει στην κατηγορία των ευτυχισμένων Ελλήνων που λέ­γονται «εθνικισταί». Κι εσύ φτωχέ μου ξυπόλητε αγωνιστή, που γέμιζες όλη την κατοχή σε τοίχους «Ζήτω η Λευτεριά, ζήτω η Ελλάδα», κείτεσαι στο μνήμα όπου σε έστειλαν τα βόλια των κανίβαλων με τους οποίους γλεντούσε ο αξιότιμος μπαμπάς του κ. Κοκού κι ο νεαρός κ. Κοκός. Εσύ, μάθε το λοιπόν, τώρα, αγωνιστή μου, ήσουν Βούλγαρος. Γνήσιος Έλληνας, και μάλιστα υπερέλληνας είναι ο αξιό­τιμος κ. Κοκός. Στην ειδυλλιακή Ελ­λάδα του σωτηρίου έτους 1945.

——————————

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα βιβλία του Δημήτρη Ψαθά είναι το «Η γη του Πόντου». Μοναδικό ιστορικό έργο με στοιχεία αυτοβιογραφικά, που αποτελεί σημαντική πηγή για όσους ψάχνουν την πραγματική ιστορία.

Σε ανύποπτο χρόνο έρχεται να απαντήσει (από το παρελθόν) στους διάφορους περίεργους και ποικίλους αναθεωρητές και αρνητές της εποχής μας:

«…ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμία σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται απ’ τον καιρό που χαράχτηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι ένας απ’ τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύτηκε η ‘φιλία’ με τους Τούρκους. Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν αλλά να ξέρουμε, όχι να κρύβουμε…».

Το βιβλίο αυτό όποιος θέλει μπορεί να το κατεβάσει (με υπομονή) από εδώ: http://srv-gym-ovryas.ach.sch.gr/store/psathas.pdf