– 4 δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη
Η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ είναι πλέον γεγονός.
Όπως και η παράλληλη αποκατάσταση δύο θυμάτων του: του Νίκου Βαβούδη και του Άρη Βελουχιώτη…
Στο ποστ αυτό δεν θα μας απασχολήσει ο κομματικός ρόλος του Ζαχαριάδη, ούτε η αντιφατική του δράση μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ούτε η ιδιαιτέρως αξιοπρεπής διαμονή του στο Νταχάου του θανάτου (όπου τύχαινε της παράδοξα καλής συμπεριφοράς των Ναζί τη στιγμή που στην Ελλάδα εκτελούσαν κάθε κομμουνιστή που έπεφτε στα χέρια τους), ούτε την προνομιακή συμπεριφορά που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί μετά την απελευθέρωσή του. Ούτε φυσικά τον καταστροφικό ρόλο του κόμματος Νέου Τύπου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στο Λαϊκό Επαναστατικό Κίνημα….
Θα προβάλλουμε απλώς τρεις δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη από την εποχή της παντοδυναμίας του και μία λίγο πριν τη δραματική του αυτοκτονία στη Σιβηρία:
Α)
«Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη»
«Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του..
Η δράση αυτή , που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει την συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματα της , δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη..
Όπως είναι γνωστό , ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του ΚΚΕ» (Ριζοσπάστης, 12 Ιουνίου 1945).
Β)
Μετά την αυτοκτονία του Νικόλαου Βαβούδη και τη σύλληψη των Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, ο Νίκος Ζαχαριάδης δηλώνει στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα»:
«…δεν σκοτώθηκε, αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική και τρώει τα δολάρια της προδοσίας με γυναίκες»
Γ)
Το 1935 αναπαράγει και υποστηρίζει τη δωσιλογική άποψη για το Μικρασιατικό που είχαν και προσπάθησαν να υλοποιήσουν οι Μπεναρόγια και Πουλιόπουλος (διαγραμμένοι απ’ το ΚΚΕ ως «εχθροί του λαού» και «πράκτορες του ταξικού εχθρού», χρόνια πολλά πριν ξαναέρθει ο Ζαχαριάδης στην Ελλάδα για να αναλάβει την καθοδήγηση του Κόμματος).
Παρότι και ο ίδιος είναι πρόσφυγας της Μικρασιατικής Καταστροφής (γεννημένος στην Ανατολική Θράκη και πολιτικοποιημένος ως σοσιαλιστής στη Μικρά Ασία), αποδέχεται και υποστηρίζει την ταξικά προδοτική πολιτική που οδήγησε στη νίκη του τουρκικού εθνικισμού και στην ολοκλήρωση των Γενοκτονιών που είχαν έτσι κι αλλιώς ξεκινήσει από το 1914. Με τη νίκη του, ο τουρκικός ρατσιστικός μιλιταρισμός εξόντωσε κάθε εργάτη και κάθε αγρότη της Μικράς Ασίας που ανήκε σε διαφορετική εθνοπολιτισμική ομάδα απ’ αυτή που επιθυμούσαν οι νικητές εξουσιαστές..
Έγραφε λοιπόν στο «Ριζοσπάστη» το 1935 με αρκετή δόση υπεροψίας, σιγουριάς και απίστευτης μαλακίας και υπερβολής: «Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία, μα στρεφότανε και ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του Ελληνικού λαού. Γι αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και τη επιδιώξαμε».
Δ)
Ως τέταρτη δήλωση ας φιλοξενήσουμε μια από τις τελευταίες του επιθυμίες προς το ΚΚΕ του Φλωράκη: «Κάποτε θα πρέπει να ζητήσετε -ακόμα και με απόφαση συνεδρίου- όλα τα χαρτιά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 
της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, της Κα-Γκε-Μπε, που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊτά και άλλους πολλούς). Αυτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δύο».
Σε μια συζήτηση με τον ερόδοτο, καταθέσαμε την εξής πληροφορία για τα μέλη του ΚΚΕ-θύματα των σταλινικών διώξεων:
«….O κατάλογος των μελών του ΚΚΕ που εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια των σταλινικών διώξεων του Μεσοπολέμου, στον οποίο αναφέρεσαι αναδημοσιεύτηκε στο: “Η αντιναζιστική πάλη του σοβιετικού ελληνισμού και τα εγκλήματα του σταλινισμού” http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=513370
Ο κατάλογος αυτός συντάχθηκε παλιά και λείπουν κάποια ονόματα. πχ. απουσιάζουν τα ονόματα των Μπεζεντάκου και Σακαρέλου. Θέλει αρκετή έρευνα χωρίς προκατάληψη και χωρίς καμιά προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα του “κομισάριου εσωτερικών υποθέσεων” Νικολάι Γιέζοφ (ο οποίος έτσι κι αλλιώς εκτελέστηκε το 1939 ως αντιδραστικός, εχθρός του λαού και πράκτορας των Πολωνών εθνικιστών).»
—————————————————————————————————————————————-
Στη βιογραφία του αναφέρεται: «Στο Νταχάου ο Ζαχαριάδης δεν ήταν απλός κρατούμενος, αλλά διορίστηκε από την διοίκηση του στρατοπέδου «κάπο» δηλαδή «υπεύθυνος θαλάμου». [ A kapo was a prisoner who worked inside German Nazi concentration camps during World War II in any of certain lower administrative positions. The official Nazi word was Funktionshäftling, or «prisoner functionary«, but the Nazis commonly referred to them as kapos.]
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο της RAF ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, σε μια δύσκολη περίοδο παραμερίζοντας τον μέχρι τότε αντικαταστάτη του Σιάντο….»
Ας δούμε παρακάτω το Πόρισμα του ΚΚΕ (του Κολιγιάννη) που ακύρωσε σήμερα το ΚΚΕ (των κ.κ. Μαϊλη, Παπαρήγα και Κανέλλη):
ΠΟΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
από την Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου του ΚΚΕ
(Δόθηκε γραπτή στα μέλη της ΚΕ)
Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε το Μάρτη του 1956, διόρθωσε τη λαθεμένη σεχταριστική και τυχοδιωχτική πολιτικής τής ως τότε καθοδήγησης του Κόμματος που είχε επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη και έβαλε τέλος στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς και στο καθεστώς της προσωπολατρίας που είχε επιβληθεί στο Κόμμα. Ειδικά για τον Ζαχαριάδη […], η 6η Ολομέλεια τον καθαίρεσε από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και τον έβγαλε από το Πολιτικό Γραφείο.
Η 7η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ που συνήλθε το Φλεβάρη του 1957, παίρνοντας υπόψη τα νέα στοιχεία που ήρθαν στην επιφάνεια ύστερα από την 6η Ολομέλεια και ιδίως το ρόλο του στην υπόθεση του χαφιέ Γουσιόπουλου, σοβαρές αντιδιεθνιστικές εκδηλώσεις και τη φραξιονιστική υπονόμευση της γραμμής και της ενότητας του Κόμματος, ομόφωνα τον καθαίρεσε από μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και τον διέγραψε από μέλος του Κόμματος. Ταυτόχρονα, «επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Μιχαηλίδη, η υπόθεση Γουσούπουλου και άλλες, ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών», αποφάσισε τη συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ’ ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη.
Με βάση τα στοιχεία που συγκέντρωσε η Επιτροπή που έβγαλε η 7η Ολομέλεια (1957), το 8ο Συνέδριο αποφάσισε τη συνέχιση και αποπεράτωση της έρευνας με βάση τα υπάρχοντα στοιχεία.
[…]
Η στάση του στην Γκεστάπο και στο Νταχάου
Στην Ασφάλεια ο Ζαχαριάδης έμεινε πάνω από ενάμιση χρόνο. Στις 20.5.41 μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους χιτλεροφασίστες, παρέλαβε τον Ζαχαριάδη η Γκεστάπο και τον μετέφερε την ίδια μέρα αεροπορικώς στη Βιέννη. Η στάση του κατά την ανάκριση στην Γκεστάπο της Βιέννης δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά. Γι’ αυτό μια από τις πρώτες δουλειές που έκανε όταν γύρισε στην Αθήνα το Μάη του 1945, ήταν να δημοσιεύσει στον Ριζοσπάστη της 31.5.45 μια δήλωσή του που όπως λέει, έκανε ο ίδιος στις 18.6.41 στην Γκεστάπο της Βιέννης. Στη δήλωση αυτή λέει -όπως ισχυρίζεται- ότι «επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπο που γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια, κάνω τη δήλωση αυτή που τη θεωρώ και μόνη έγκυρη». Αυτό γεννά την υποψία ότι υπάρχει κατάθεση επιβαρυντική γι’ αυτόν και που μ’ αυτό τον τρόπο προσπάθησε να την αρνηθεί. Σε σχετική ερώτηση που του τέθηκε στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ γιατί δημοσίευσε στο Ριζοσπάστη ότι έκανε αυτή τη δήλωση, απάντησε ότι τα αρχεία της Γκεστάπο της Βιέννης φαίνεται ότι έχουν σωθεί. Επομένως, η πιθανότητα να ‘χουν σωθεί τα αρχεία οδήγησε στη δημοσίευση της πιο πάνω δήλωσης. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί στο περιστατικό: ο φόβος μήπως στα αρχεία βρεθεί και το κείμενο της κατάθεσής του.
Από τη Βιέννη μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο του Νταχάου, όπου έμεινε ως το τέλος του πολέμου. […] Για την στάση του αυτή στο Νταχάου υπάρχουν πολλές προφορικές μαρτυρίες από συγκρατούμενους Γερμανούς και Αυστριακούς συντρόφους. Την πιο έγκυρη γραπτή μαρτυρία την έχουμε από ένα συγκρατούμενό του Αυστριακό σύντροφο, που μας την έστειλε σε γράμμα του με ημερομηνία 27.7.62 η ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Αυστρίας. […]
Στο βιογραφικό του σημείωμα ο Ζαχαριάδης γράφει σχετικά με τη στάση του στο Νταχάου:
«Εκεί η πολιτική μου απασχόληση ήταν α) Να οργανώσω τους Γερμανούς κομμουνιστές κομματικά… β) Η πάλη για την καθαρότητα της γραμμής και πάλης μας: 1) Στο ζήτημα της πραχτικής δουλειάς (σαμποτάζ, βλάβες, κλπ., με όλες τις δυνατότητες, στους χιτλερικούς), 2) στο θεωρητικό-πολιτικό τομέα σωστή τοποθέτηση κατά των Αγγλοαμερικανών στον πόλεμο (αναφέρω ειδικά τα σημεία αυτά γιατί και στα δυο ήρθα σε σύγκρουση με τους συντρόφους που καθοδηγούσαν τους Αυστριακούς κομμουνιστές, που ήταν και οι καλύτεροι, οι πιο πολλοί και πιο καλά οργανωμένοι στο Νταχάου. Οι Αυστριακοί σύντροφοι… είχαν βαθιές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες σχετικά με τους Αγγλοαμερικάνους και το ρόλο τους».
Με την απελευθέρωση του στρατοπέδου του Νταχάου, τον Ζαχαριάδη τον πήραν οι Αμερικάνοι και τον πήγαν στο Παρίσι απ’ όπου επέστρεψε στην Ελλάδα.
(Από το βιβλίο «Το ΚΚΕ, επίσημα κείμενα», τόμος ένατος 1961-1967, Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2002, σελ. 850-851 και 853-855).
Για το πώς περνούσαν οι κρατούμενοι δες την αυθεντική μαρτυρία του Χρήστου Μπαλόγλου.
Συγκρατούμενοι του Ζαχαριάδη στο Νταχάου
Ο Ζαχαριάδης στα γραφεία του ΚΚΕ αμέσως μετά την άφιξή του από το Νταχάου
Δες:
Επιστρέφει το ΚΚΕ στην εποχή Ζαχαριάδη
Νικος Ζαχαριαδης : Η ζωή, η ΚGB και ο περίεργος θάνατος
Ζαχαριάδης, μύθος και πραγματικότητα
Ομιλία της Γ.Γ. του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στην εκδήλωση για την Αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη
Άρης Βελουχιώτης: 65 χρόνια από το θάνατό του
Η βαθιά υποκρισία του Κόμματος
Οι Αποφάσεις του ΚΚΕ για τις αποκαταστάσεις του Νίκου Ζαχαριάδη, Νίκου Βαβούδη και Άρη Βελουχιώτη
ΚΚΕ, Οι αλάνθαστοι της “Αριστεράς”«Παράτα τα όνειρα σου και προχώρα τρεκλίζοντας»
32 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»!
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
——————————————————————————————————————————-
ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ, ΑΝΑΛΥΕΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΣΤΗΝ «ΚΑΛΥΒΑ»:
——————————————————————————————————————————-
Η βαθιά υποκρισία του Κόμματος
Οκτωβρίου 2, 2011 in Εμφύλιος, Η πολιτική στην καλύβα | by Πάνος
Το ΚΚΕ αποκαθιστά πολιτικά, αλλά όχι κομματικά τον Άρη Βελουχιώτη. Η άρνηση της κομματικής του αποκατάστασης (είχε διαγραφεί από το Κόμμα τον Απρίλη του ’45, αλλά η διαγραφή του ανακοινώθηκε επίσημα στο Ριζοσπάστη στις 16 Ιουνίου, τη μέρα της αυτοκτονίας του) γίνεται με το αιτιολογικό ότι παραβίασε το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, μη υπακούοντας στη Συμφωνία της Βάρκιζας και στη «Γραμμή» για την παράδοση των όπλων και το σταμάτημα της ένοπλης πάλης.
Το ορέον είναι ότι το Κόμμα σήμερα εκτιμά ότι πολιτικά ο Βελουχιώτης είχε δίκιο! Έπρεπε όμως να υπακούσει στη γραμμή του Κόμματος, έστω και αν αυτή ήταν λάθος!
Πρόκειται για μια εκπληκτική άσκηση σταλινικού ιησουιτισμού, η οποία ερμηνεύεται εύκολα, γιατί είναι τόσο διάφανη η εσωτερική της σκοπιμότητα: αλίμονο σ’ εκείνον που θα αμφισβητήσει έμπρακτα την κομματική γραμμή – δεν πρόκειται να αποκατασταθεί κομματικά στον αιώνα τον άπαντα, ακόμα κι αν είχε δίκιο!
Αλλά, αν ισχύει μια φορά η ετικέτα για την υποκρισία του Κόμματος σε ό,τι αφορά τον Βελουχιώτη, ισχύει πολλές φορές σε ό,τι αφορά την κομματική και πολιτική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη.
Ο Ζαχαριάδης καταστρατήγησε κατά συρροήν όχι το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, αλλά μιαν άλλη κομματική αρχή, την κομματική νομιμότητα. Συκοφάντησε, καταδίκασε και στην ουσία δολοφόνησε μια ολόκληρη σειρά συντρόφους του, ο πρώτος εκ των οποίων ήταν ο ίδιος ο Βελουχιώτης. Κι όμως, το ΚΚΕ κρίνει σήμερα ότι η κομματική νομιμότητα, η οποία τόσο βάναυσα παραβιάστηκε για μια δεκαετία από τον Ζαχαριάδη και την ηγετική ομάδα γύρω από αυτόν, δεν είναι επαρκής λόγος ώστε να μην πραγματοποιηθεί η πλήρης κομματική και πολιτική αποκατάσταση του αρχηγού, σε αντίθεση με την μίζερη δήθεν αποκατάσταση του Βελουχιώτη, ο οποίος έκανε το υπέρτατο έγκλημα να παραβιάσει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό! Άσχετα αν οι πολιτικές και κομματικές πρακτικές του Ζαχαριάδη υπήρξαν πολλαπλάσια επιζήμιες για το Κόμμα και το αριστερό κίνημα.
Αλλά, η υποκρισία του Κόμματος δεν σταματά εδώ. Αντίθετα, από εδώ αρχίζει. Γιατί η ουσία βρίσκεται στη μεγάλη επιχείρηση εργαλειακής χρήσης της Ιστορίας, μέσω της οποίας το ΚΚΕ επιζητεί πολιτικά ερείσματα και νομιμοποίηση για το μέλλον, αφού, πλέον, δεν έχει να πιαστεί από πουθενά αλλού.
Γι’ αυτό θυμήθηκε, τόσες δεκαετίες μετά, την πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη – η οποία, χωρίς την κομματική αποκατάσταση μοιάζει περισσότερο με νέα καταδίκη. Το ΚΚΕ θέλει να εκμεταλλευτεί το μύθο του Άρη, παραμένοντας το ίδιο ένα βαθύτατα σταλινικό κόμμα, το οποίο σκίζεται για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, την ίδια ώρα που αδιαφορεί επιδεικτικά για τα κολοσσιαία πολιτικά εγκλήματα του Ζαχαριάδη, αλλά και του Στάλιν.
Φυσικά, υπό αυτές τις συνθήκες, δε μπορεί κανείς να περιμένει από το Κόμμα να αξιολογήσει κριτικά τα πραγματικά πολιτικά εγκλήματα του Βελουχιώτη, τον καιρό που ήταν ο Καπετάνιος του ΕΛΑΣ, και τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στην έναρξη και την εξάπλωση του Εμφυλίου: αυτά παραμένουν όχι απλά εκτός κριτικής, αλλά δοξολογούνται χωρίς επιφυλάξεις.
Είπαμε: το πραγματικό και ασυγχώρητο έγκλημα του Βελουχιώτη, κατά το ΚΚΕ, ήταν ότι αμφισβήτησε την κομματική γραμμή την άνοιξη του 1945, η οποία (κατά το Κόμμα, πάλι) ήταν λάθος! Όλα τα άλλα, καλώς καμωμένα…
http://panosz.wordpress.com/2011/10/02/kke-26/
Οι Αποφάσεις του ΚΚΕ για τις αποκαταστάσεις του Νίκου Ζαχαριάδη, Νίκου Βαβούδη και Άρη Βελουχιώτη
Για την αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη
Ο Νίκος Ζαχαριάδης, το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας Ζαχαριάδη, γεννήθηκε στην Αδριανούπολη στις 27 Απριλίου 1903. Επειδή ο πατέρας του μετακινιόταν, ως υπάλληλος του γαλλικού μονοπώλιου καπνού «Ρεζί», πήγε στο δημοτικό σχολείο σε διάφορες πόλεις (Σκόπια, Νικομήδεια) και την πρώτη τάξη του γυμνασίου στην Αδριανούπολη. Σε νεαρή ηλικία δούλεψε στο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης και στα καράβια της Μαύρης Θάλασσας. Στην «Πανεργατική» της Κωνσταντινούπολης (αναρχοσυνδικαλιστική οργάνωση) λειτουργούσε πυρήνας της Κομμουνιστικής Διεθνούς, του οποίου έγινε μέλος και στη συνέχεια γραμματέας. Το 1922 και 1923 πήγε ως ναυτεργάτης στη Σοβιετική Ενωση, όπου έγινε μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών. Το 1923 έγινε μέλος και του ΚΚ Τουρκίας. Το 1924 ήρθε στην Ελλάδα, έχοντας φοιτήσει στην ΚΟΥΤΒ (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής). Δούλεψε στην ΟΚΝΕ Αθήνας και στη συνέχεια ως καθοδηγητικό στέλεχος στην ΟΚΝΕ Θεσσαλονίκης και στην Κομματική Οργάνωση. Το 1926 φυλακίστηκε στο Γεντικουλέ, από όπου απέδρασε. Το ίδιο διάστημα έγινε μέλος της ΚΕ της ΟΚΝΕ κι έπειτα ήρθε ως καθοδηγητής στην ΚΟ Πειραιά. Το 1927 έγινε γραμματέας της ΚΟ Θεσσαλίας. Το 1929 συνελήφθη, δραπέτευσε εκ νέου και φυγαδεύτηκε από το ΚΚΕ στη Σοβιετική Ενωση, από όπου επέστρεψε στην Ελλάδα το 1931 με απόφαση της ΚΔ. Κατά την παραμονή του στην ΕΣΣΔ έγινε μέλος του ΠΚΚ(μπ). Με βάση την κομματική του ταυτότητα, που εκδόθηκε από το ΚΚΕ το 1946, η κομματική του ηλικία υπολογίζεται από το 1921.Ο Νίκος Ζαχαριάδης, Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ από το 1931-1935 και Γενικός Γραμματέας της έως το 1956, ήταν ηγέτης αφοσιωμένος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, στον προλεταριακό διεθνισμό, στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση.
Ηγήθηκε του Κόμματος σε συνθήκες σκληρής ταξικής πάλης, διώξεων, εκτελέσεων, δράσης των κρατικών εγχώριων και ξένων μυστικών υπηρεσιών κατά του ΚΚΕ, ακόμα και διάβρωσης των κομματικών του οργανώσεων στα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά.
Είχε σημαντική συμβολή στην ανάπτυξη του ΚΚΕ στα χρόνια 1931-1936, ενώ πρωτοστάτησε στη δημιουργία και στην ηρωική πάλη του ΔΣΕ (1946-1949), της κορυφαίας εκδήλωσης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Εδειξε ακλόνητη επιμονή στην ανάγκη ύπαρξης και ενίσχυσης των παράνομων κομματικών οργανώσεων στα χρόνια 1949-1955, στο συνδυασμό της παράνομης με τη νόμιμη δράση.
Τον διέκριναν επαναστατική επαγρύπνηση, ταχύτητα στην ανάληψη πρωτοβουλιών, σθένος στην υπεράσπιση της γνώμης του. Ηταν λαϊκός ηγέτης, με διάθεση και πνεύμα ασυμβίβαστο, πρωτοπόρο και μαχητικό.
Ο Νίκος Ζαχαριάδης έζησε κρατούμενος στα κάτεργα της 4ης Αυγούστου από το 1936 μέχρι το 1941, όταν η ελληνική κυβέρνηση τον παρέδωσε στους Γερμανούς κατακτητές. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Γκεστάπο της Βιέννης και από εκεί στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου, μέχρι το Μάη του 1945. Πέρασε την εννιάχρονη δοκιμασία αλύγιστος.
Κρίνοντας ιστορικά όλη τη διαδρομή του ΚΚΕ στην περίοδο που ήταν ΓΓ της ΚΕ, εκτιμάμε την αδυναμία του Ν. Ζαχαριάδη να οδηγήσει έγκαιρα το ΚΚΕ σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα σε σχέση με τις αντιφάσεις στη στρατηγική του κόμματος, με αδυναμίες προγραμματικής επεξεργασίας που βάρυναν αρνητικά στο Κόμμα κατά τη δεκαετία του 1940. Η ευθύνη του Νίκου Ζαχαριάδη εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία του να διαμορφωθεί πρόγραμμα στο 7ο Συνέδριο (1945), που θα ενσωμάτωνε την πείρα από την αντικειμενική εκτίμηση των λαθών (Συμφωνίες Λιβάνου, Καζέρτας, Βάρκιζας). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τις αντιφάσεις, καθυστερήσεις και λάθη οργάνωσης του αγώνα του ΔΣΕ. Βεβαίως, η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη υπολογίζει ότι η στρατηγική του ΚΚΕ, όταν ήταν Γραμματέας και Γενικός Γραμματέας της ΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης, αντανακλούσε και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Παράλληλα, εκτιμάμε ότι αν και ο Ν. Ζαχαριάδης είδε την αναγκαιότητα να διορθωθεί η στρατηγική του ΚΚΕ και το επιχείρησε το 1949 (5η Ολομέλεια) και το 1953 (Σχέδιο Προγράμματος), δεν τη θεμελίωσε με σωστή θεωρητική τεκμηρίωση, αφού στήριξε την αναγκαιότητα για αλλαγή της στρατηγικής στην αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Επίσης, παρά το γεγονός ότι συγκρούστηκε σε πολλά ζητήματα με την ηγεσία του ΠΚΚ (μπ)/ΚΚΣΕ, και ο ίδιος και η ΚΕ υποχώρησαν στις πιέσεις της, με αποτέλεσμα, το 1954, να αποσύρουν το Σχέδιο Προγράμματος.
Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (11-12 Μαρτίου 1956), που την συγκάλεσε η επιτροπή των έξι ΚΚ (ΕΣΣΔ, Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Τσεχοσλοβακίας, Ουγγαρίας, Πολωνίας), πήρε την παρακάτω απόφαση για τον Νίκο Ζαχαριάδη: «…η καθοδήγηση του Κόμματος και πρώτα απ’ όλα ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ σ. Νίκος Ζαχαριάδης κάνουν σοβαρά πολιτικά λάθη σεχταριστικού χαρακτήρα. […] Για τα σοβαρά πολιτικά λάθη που έκανε ο σ. Ζαχαριάδης και για τη συστηματική από μέρους του παραβίαση των αρχών της εσωκομματικής δημοκρατίας, η Ολομέλεια έκρινε απαραίτητο να καθαιρέσει τον Νίκο Ζαχαριάδη από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και να τον βγάλει από το Πολιτικό Γραφείο».
Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε: «1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ. 2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο. 3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ’ ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη». Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν: «Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. […] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. […] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον «ελληνικό άξονα», αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. […] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. […] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. […] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς […] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».
Η καθαίρεση του Ν. Ζαχαριάδη και η διαγραφή του ήταν πράξεις άδικες. Η κατηγορία εναντίον του, για συνεργασία με τον εχθρό ήταν πράξη συκοφαντική, ενώ οι κατηγορίες για καλλιέργεια της προσωπολατρίας και για την εγκαθίδρυση στο ΚΚΕ ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος αποτελούσαν προπέτασμα καπνού και πρόσχημα για να περάσει στην πλειοψηφία των μελών της ΚΕ και του Κόμματος η δεξιά οπορτουνιστική στροφή.
Τόσο η επιτροπή των έξι ΚΚ, όσο και οι παραπάνω Ολομέλειες της ΚΕ του ΚΚΕ αξιοποίησαν αντιφάσεις της πολιτικής του Κόμματος όταν ήταν Γενικός Γραμματέας ο Ν. Ζαχαριάδης, καθώς και λαθεμένες ενέργειές του, όπως οι άστοχες και άδικες κατηγορίες κατά στελεχών του ΚΚΕ για συνεργασία τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η παραπάνω αποτίμηση του Ν. Ζαχαριάδη ως ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γίνεται ως στοιχείο κρίσης της ωριμότητας και ικανότητας του ΚΚΕ στην καθοδήγηση της ταξικής πάλης σε ιδιαίτερα οξυμένες συνθήκες. Ωστόσο δεν παραβλέπονται οι αρνητικές επιδράσεις της ιδεολογικής κατάστασης και των πολιτικών επιλογών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Η 7η Ολομέλεια της ΚΕ (9-13 Απριλίου 1964) ενέκρινε το πόρισμα της επιτροπής «για την υπόθεση του Νίκου Ζαχαριάδη» σύμφωνα με το οποίο πολλές από τις ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη «δημιουργούν σοβαρότατα ερωτηματικά για το πρόσωπό του σαν ύποπτο, εχθρικό και επικίνδυνο στοιχείο για το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα […] οδηγούν αναπόφευκτα σε πράξεις που αντικειμενικά δεν προκαλούν μικρότερη ζημιά στο Κόμμα και στο λαϊκό κίνημα από τις πράξεις πρακτόρων του εχθρού». Το πόρισμα καταλόγιζε στο Ζαχαριάδη και ποινικές ευθύνες.
Τρία χρόνια αργότερα, η 11η Ολομέλεια της ΚΕ (27-30 Ιουνίου 1967) συζήτησε νέο πόρισμα της Επιτροπής Κομματικού Ελέγχου (ΕΚΕ) και κατέληξε: «Από την εξέταση της υπόθεσης Ζαχαριάδη δεν βγαίνει ότι ο Ν. Ζαχαριάδης είναι πράκτορας του εχθρού». Κρίνεται ως απαράδεκτο το γεγονός ότι, αυτό το πόρισμα, παρότι είχε απαλείψει την κατηγορία του πράκτορα, ωστόσο άφηνε να αιωρείται η υποψία. Ο απαράδεκτος εξορισμός του στο Σοργκούτ, καθώς και όλη η εκεί μεταχείριση από την ηγεσία του ΚΚΣΕ, με τη σύμπραξη και της τότε καθοδήγησης του ΚΚΕ, δεν δικαιολογείται εξαιτίας της λαθεμένης ενέργειας του Ζαχαριάδη να απευθυνθεί στην ελληνική δικαιοσύνη για να δικαστεί.
Το ΚΚΕ επί της ουσίας έχει αποκαταστήσει τον Νίκο Ζαχαριάδη εδώ και πολλά χρόνια (μεταφορά και ταφή της σορού του στην Ελλάδα, δημοσιεύματα κ.ά.). Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.
16 Ιούλη 2011
καμμία άλλη βρωμιά, τίποτα; Τα δημοσιεύματα της «καθόλα αξιόπιστης» Αυγής, οι δηλώσεις του Χρουτσωφικού σφουγκοκωλάριου Κολιγιάννη, μία φωτογραφία 1-2 μήνες μετά την απελευθέρωση του Ν.Ζαχαριάση από το Νταχάου (δεν επέστρεψε αμέσως, την ίδια μέρα, ούτε βέβαια έβγαλε αμέσως και φωτό, και εδώ μιλάμε για μεγάλη βρωμιά), και μία υποτιθέμενη δήλωση του Φλωράκη η οποία δεν καταγράφεται πουθενά (θα μπορούσε να την έχει κατεβάσει από το κεφάλι του και ο Οικονομίδης). Εύγε! Γιατί δεν το κάνετε «Πόντος και αντικομμουνισμός», να ξέρει και ο άλλος ποιοι του απευθήνονται;
ΚΩΣΤΑΣ ΓΥΦΤΟΔΗΜΟΣ-ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ: Η ΛΕΞΗ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΣΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΤΟΥ
«Πίστευα στον Ζαχαριάδη, αλλά…»
Του ΦΟΙΒΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ
Ο Κώστας Γυφτοδήμος (Καραγιώργης) ήταν γιατρός και στέλεχος του ΚΚΕ από την προπολεμική περίοδο. Στη διάρκεια της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου εξορίστηκε στην Κίμωλο απ’ όπου και δραπέτευσε τον Μάιο του 1941. Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από το 1942.
Ο Ν. Ζαχαριάδης στα γραφεία του «Ριζοσπάστη» μετά την επιστροφή του από το Νταχάου (29 Μαΐου 1945)
Μετά την απελευθέρωση ανέλαβε τη διεύθυνση του «Ριζοσπάστη» και στάλθηκε στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο, όπου έκανε «ενέργειες» προς τους συμμάχους για τη διευκόλυνση της επιστροφής του αρχηγού του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη, στην Ελλάδα, που στο μεταξύ είχε απελευθερωθεί από το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου.
Στη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου έγινε στρατηγός του ΔΣΕ και μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου που διηύθυνε τον ένοπλο αγώνα του ΚΚΕ.
Συνδεόταν φιλικά με τον αρχηγό του ΚΚΕ και στη διάρκεια της 5ης Ολομέλειας του Κόμματος (τέλη Ιανουαρίου 1949) υποστήριξε ότι «η μεγαλύτερη συμβολή τού σ. Ζαχαριάδη σε ολόκληρη την ιστορία του Κόμματός μας είναι… ότι μας οδήγησε με μπολσεβίκικη πραγματικά τόλμη στην απόφαση να ξαναπάρουμε τα όπλα, με τη βεβαιότητα ότι αν κάνουμε το καθήκον μας μπορούμε στο συντομότερο ικανό χρονικό διάστημα να φτάσουμε στη σίγουρη νίκη».
Επικριτικό γράμμα
Αλλά η νίκη τελικά δεν ήρθε. Αντίθετα, μια σκληρή ήττα υποχρέωσε σε υποχώρηση εντός των συνόρων του σοβιετικού μπλοκ.
Ηδη είχε αρχίσει το κριτικό σημείωμα με τις απόψεις του Μ. Βαφειάδη να ταλανίζει την ηγεσία του ΚΚΕ. Ακολούθησαν οι κριτικές παρατηρήσεις του Παρτσαλίδη και στις 6 Ιουνίου του 1950 ο Καραγιώργης συνέταξε ένα επικριτικό γράμμα προς το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, που του στοίχισε τη διαγραφή από το Κόμμα και τον κατ’ οίκον περιορισμό του στο Βουκουρέστι.
Προσπάθησε να διαφύγει από τον τόπο κράτησής του, οπότε συνελήφθη εκ νέου και κλείστηκε στις ρουμανικές φυλακές, όπου και πέθανε έπειτα από περίπου πέντε χρόνια.
Στο γράμμα του ο Καραγιώργης κατηγορούσε την ηγεσία του ΚΚΕ για έλλειψη δημοκρατίας και τον ίδιο τον Ζαχαριάδη για αντισοβιετισμό και εθνικιστικές παρεκκλίσεις.
Ο Καραγιώργης έγραφε στο γράμμα του προς το Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, μεταξύ των άλλων, ότι: «Σύντροφοι… Αυτή η «παμψηφεί» ομοφωνία μας, αντί να δείχνει μπολσεβίκικη μονολιθικότητα, δείχνει ίσως περισσότερο μια πολύ έκδηλη ιδεολογικο-πολιτική αποτελμάτωση. Ιδίως αν σκεφτεί κανένας ότι επί χρόνια τώρα (από το 1941 και δω) σχεδόν τα ίδια πρόσωπα (με ελάχιστες αλλαγές) συζητούν στα κομματικά σώματα χωρίς να μπαίνουν στην ουσία και δέχονται κατά κανόνα όσα λέει κάθε φορά η εισήγηση. Ετσι π.χ. στην άλλη κατοχή και αμέσως ύστερα απ’ αυτήν καταδικάστηκαν «παμψηφεί» οι απόψεις του Γιάννη Ζεύγου και οι δικές μου, που ήσαν αντίθετες από την οπορτουνιστική γραμμή της καθοδήγησης, αλλά οι ίδιες απόψεις (στο βασικό τους πυρήνα) πάλι «παμψηφεί» εγκρίθηκαν αργότερα, όταν αυτή τη φορά τις παρουσίαζε στην 5η Ολομέλεια ο σ. Ζαχαριάδης, κάνοντας με τετράχρονη καθυστέρηση την κριτική της κομματικής γραμμής στην άλλη κατοχή…
»»Παμψηφεί» ακόμα έγινε δεκτή και η αντισοβιετική κατά βάση και αναφισβήτητα οπορτουνιστική αντίληψη του σ. Ζαχαριάδη στη 12η Ολομέλεια και το 7ο συνέδριο (σ.σ. του 1945) για το ρόλο της Αγγλίας στην Ελλάδα σαν αντιστάθμισμα για πίεση από βορρά (Λαϊκές Δημοκρατίες και Σ. Ενωση). Και φυσικά πάλι «παμψηφεί» τώρα η Κ.Ε. δέχτηκε την αυτοκριτική του σ. Ζαχαριάδη (απόλυτα ανεπαρκή και μασημένη για το ζήτημα της Αγγλίας), τώρα έπειτα από πέντε ολόκληρα χρόνια, όχι βέβαια από πρωτοβουλία του.
»Η τελευταία μας Ολομέλεια, αντί να αισθανθεί βαθιά τη σημασία του θέματος, γλίστρησε και σε αντισοβιετικό κατήφορο, καθοδηγούμενη από το Π.Γ. Και σκέφτεται κανένας: Αν έτσι τους ξεφεύγει και μιλάνε οι σ. Ζαχαριάδης και Ιωαννίδης για τους Μπολσεβίκους, σε μια τέτοια Ολομέλεια, έπειτα από την ήττα μας, όταν έχουμε τέτοιο θέμα, πώς θα μιλούσαν (και κυρίως πώς θα σκέφτονταν) αν ήμασταν ακόμα με τα όπλα στα βουνά της Ελλάδας και πώς θα μιλούσανε (και κυρίως πώς θα σκέφτονταν και πάλι) αν ήμασταν στην Αθήνα, όπως ήμασταν μεταβαρκιζιανά, δίνει την απάντηση η στάση του σ. Ζαχαριάδη στο σοβαρότατο και με τόσες συνέπειες ζήτημα της αποχής από τις εκλογές. Και τέλος πώς θα μιλούσαμε και πώς θα σκέφτονταν στην Αθήνα, αν ήμασταν εκεί νικητές; Θα σκέφτονταν μπολσεβίκικα και στο πνεύμα του Λένιν και του Στάλιν; Και πρέπει ακόμα να σημειώσω ότι οι σ. του Π.Γ. μέσα στην Ολομέλεια εσάρκασαν εναντίον του σ. Παρτσαλίδη, γιατί επέμεινε να τυπωθεί γρήγορα η μπροσούρα του σ. Τσερβένκο, που δίνει την πείρα του Βουλγάρικου Κόμματος από την εθνικιστική προδοτική γραμμή του Τράιτσο Κοστόφ…
»Παρά τον κίνδυνο του χαρακτηρισμού «φραξιονισμός», μίλησα το Νοέμβρη του 1949 με το μέλος της Κ.Ε. σ. Χρύσα Χατζηβασιλείου, που την επισκέφθηκα, της εκδήλωσα τις μεγάλες μου ανησυχίες και τις αντιλήψεις μου που κατέληγα από τότες. Ομολογώ ότι μου υπήρξε εξαιρετικά δύσκολο να φτάσω σε τελικά συμπεράσματα. Με το σ. Ζαχαριάδη δουλέψαμε μαζί από τα χρόνια της νεολαιίστικης ζωής μας, πίστευα εξαιρετικά σ’ αυτόν. Και έτσι ενώ στην άλλη κατοχή πάλαιψα πολύ επίμονα και χρόνια ολόκληρα μέσα στο Κόμμα για τις διαφορετικές μου αντιλήψεις από τη γραμμή των Ιωαννίδη – Σιάντου και κράτησα τις αντιλήψεις μου όλες, ακόμα και όταν γύρισε ο Ζαχαριάδης, όμως αφ’ ότου γύρισε ο Ζαχαριάδης δέχτηκα κι εγώ, όπως άλλωστε όλοι μας «εν λευκώ» τα πάντα απ’ αυτόν. Και πίστευα ότι έχει μεν τα προσωπικά του ελαττώματα (και μάλιστα μεγάλα), ότι πέφτει έξω ίσως σε πολλά πρόσωπα, ότι τον «παίρνουν στο λαιμό τους» μερικοί συνεργάτες του, αλλά ότι ο ίδιος είναι ο καλύτερός μας, παρ’ όλα αυτά, και ότι αυτός θα μας οδηγήσει στη νίκη.
Αλυσίδα λαθών
Τώρα βλέπω ότι ο Ζαχαριάδης και μέσω των ανθρώπων που ανάδειξε (Ιωαννίδης, Σιάντος κ.λπ.) μας οδήγησε στην ήττα, την άλλη φορά, και τώρα μας οδήγησε ο ίδιος προσωπικά στην ήττα, εξίσου με μια ατέλειωτη αλυσίδα λαθών, που δεν αφήνει καμιά περίοδο και κανένα τομέα του Κόμματος απ’ έξω.
»Βλέπω ακόμα -το χειρότερο- ότι η λέξη αυτοκριτική δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του σ. Ζαχαριάδη εχτός όταν φτάνει στο απροχώρητο η κατάσταση και δεν μπορεί πια ν’ αρνηθεί τα πασίγνωστα.
(Παρ’ όλα αυτά στην τελευταία Ολομέλεια ούτε για το περί Αγγλίας λάθος του έκανε ικανοποιητική αυτοκριτική, ούτε τ’ άλλο λάθος για το Μακεδονικό παραδέχτηκε.) Κι έτσι ο σ. Ζαχαριάδης έχει οδηγήσει το Κόμμα μας σε μια εσωτερική κατάσταση πολύ δύσκολη και πολύ επικίνδυνη, κατάσταση ιδεολογικής, πολιτικής στειρότητας και απόπνιξης κάθε πνεύματος κριτικής και αυτοκριτικής και ειλικρινούς (και έγκαιρης) αυτοκριτικής…». *
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=287660
http://www.politikokafeneio.com/neo/modules.php?name=News&file=article&sid=10254
ΚΚΕ = ΟΙ ΑΛΆΝΘΑΣΤΟΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Παράτα τα όνειρα σου και προχώρα τρεκλίζοντας
«Το ΚΚΕ, μπροστά σε κάθε κρίσιμο ιστορικό δίλημμα, κατάφερε να κάνει πάντα την «λάθος» επιλογή.Δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά για τις αμέτρητες χιλιάδες αγνών αγωνιστών που πέρασαν απ’ αυτό, που πολέμησαν και βασανίστηκαν γι’ αυτό, «προδίδοντας» σε κάθε ευκαιρία τις προσδοκίες και τα όνειρα χιλιάδων υποστηρικτών του. Είναι δυνατόν να κάνει κανείς πάντα λάθος; Ή μήπως η επανάληψη των ίδιων πρακτικών δεν μπορεί να είναι τυχαία; «
Ματσουκέτη, ευχαριστούμε για την υπενθύμιση της υπόθεσης Καραγιώργη. Να τον ξέρει άραγε ο σύντροφος Fadomduck2;
Δε νομίζω!
Ομέρ
Χαίρε Kiamul! Πού χάθηκες;
Ενδιαφέρον το κείμενο στο «Πολιτικό Καφενείο»
———————————————-
Είναι αλήθεια ότι η παράξενα ευνοϊκή μεταχείριση του Ζαχαριάδη από τους Ναζί σχολιάστηκε πολλές φορές. Το θέμα πρέπει να ξεκίνησε από Έλληνες συγκρατούμενούς του και πιο επίσημα το έθεσε το ίδιο το ΚΚΕ με τις αποφάσεις του.
Υπάρχουν κάποια βιβλία που το διαπραγματεύονται. Σας τα προτείνω μιας και αναρωτήθηκε ο Thras(ύτατος) σύντροφος:
1) Christoph U. Schminck – Gustavus, «Νταχάου, Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης«, Αθήνα, εκδ. Φιλίστωρ, 2004.
Όταν ο Ζαχαριάδης γύρισε από το Νταχάου στην Αθήνα, τον υποδέχθηκαν με τεράστια συλλαλητήρια. Τίποτε δεν σκίαζε τη λαμπερή του εικόνα, τη φήμη του ως ηγέτη. Λίγο αργότερα, όταν ο εμφύλιος άρχισε να διχάζει τη χώρα, κάποια χωριά στα βουνά μετονόμαζαν την κεντρική τους πλατεία σε «Πλατεία Ζαχαριάδη». Ποιος λοιπόν ήταν ο άνθρωπος αυτός; Και ποιο ρόλο έπαιξε στο Νταχάου; Ποιος τον κατηγόρησε για πράκτορα των ναζί και γιατί; Ποιοι, αντίθετα, μέσα στο Νταχάου τον έβλεπαν ως έναν καλοσυνάτο άνθρωπο, πρόθυμο να τους συμβουλεύσει και να τους βοηθήσει; Πού βρίσκεται η αλήθεια και ποια είναι η δυναμική της συκοφαντίας; Σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο γερμανός ιστορικός Christoph Schminck-Gustavus, μέσα από μια εξαντλητική και πολύχρονη έρευνα που καταθέτει στο βιβλίο αυτό. Μια έρευνα που απαιτούσε αυστηρή μεθοδικότητα και απέραντη υπομονή.
2) Βαγγέλης Παπανίκος, «Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου«, εκδ. Φιλίστωρ, 1999.
Παπανίκος ανήκει στους παλαιούς αγωνιστές της Αριστεράς, που πέρασαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στις φυλακές και στις εξορίες, και η προσωπική του μαρτυρία έχει ασφαλώς την αξία της, όχι μόνο καθαυτή αλλά κι επειδή αναφέρεται στον Νίκο Ζαχαριάδη, για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του οποίου οι νεότεροι έχουν μια πολύ αμυδρή εικόνα. Ωσπου να γραφτεί μια ιστορική μονογραφία του κάποτε πανίσχυρου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ από τις χαρακτηριστικότερες και πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ελληνικής Αριστεράς μαρτυρίες σαν και αυτή του Παπανίκου θα έχουν κάθε λόγο να βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Ο συγγραφέας συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Νταχάου το 1940, όπου συνάντησε για δεύτερη φορά τον Νίκο Ζαχαριάδη (η πρώτη ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα, στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας).
Οι καλύτερες σελίδες στο βιβλίο του Παπανίκου είναι εκείνες όπου περιγράφει τη ζωή των κρατουμένων στο Νταχάου και θα ευχόταν κανείς να ήταν πολύ περισσότερες και να καταλάμβαναν το κύριο μέρος του βιβλίου. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες που σε αφήνουν κατάπληκτο. Όσο και αν μας είναι γνωστή η προσπάθεια όλων των κομμουνιστικών κομμάτων να χειραγωγήσουν την κουλτούρα, όσο και αν είναι γνωστά τα ωμά μέτρα καταστολής που χρησιμοποιήθηκαν στη Σοβιετική Ενωση, από τα όσα συνέβησαν εδώ φαίνεται ότι και σήμερα ακόμη υπάρχουν πολλά που δεν τα γνωρίζουμε.
Είναι απίστευτο το γεγονός ότι μετά ή πριν; την έκδοση του ζντανοφικού φετφά εναντίον της Αχμάτοβα και του Ζοσένκο, στο ΚΚΕ συζητούσαν και καταδίκαζαν από «διεθνιστικό καθήκον» την Αχμάτοβα, ποιήτρια την οποία ήταν αμφίβολο αν ως τότε την είχε ακούσει ξανά κάποιο στέλεχος του ελληνικού ΚΚ. Φαντάζει εξωπραγματικό; Όχι περισσότερο από κάποιο άλλο περιστατικό που αφηγείται ο συγγραφέας: Κάποτε συμμετείχε με τον Ζαχαριάδη σε διαγωνισμό ταχύτητας. Ο συγγραφέας, μολονότι ταχύτερος, άφησε τον γενικό του γραμματέα να τον κερδίσει, με διαφορά όμως στήθους. Οι παριστάμενοι το αντελήφθησαν και ο Ζαχαριάδης δεν του το συγχώρεσε ποτέ.
Ο σημερινός αναγνώστης τρίβει τα μάτια μου και δύσκολα μπορεί να πιστέψει πως άνθρωποι οι οποίοι κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες μιας ολόκληρης παράταξης μπορούσαν να έχουν αυτό το επίπεδο. Αλλά μήπως παρόμοια περιστατικά για τον Στάλιν δεν αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Χρουστσόφ;
3) Σταύρου Αβδούλου, «Ζαχαριάδης, μύθος και πραγματικότητα», εκδ. Παρασκήνιο,
Το βιβλίο συγκεντρώνει στις σελίδες του όλα όσα εξακολουθούν να μας απασχολούν για τον Δεκέμβρη, για τον εμφύλιο και τη μετέπειτα αρρωστημένη κατάσταση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο εξωτερικό. Το βιβλίο του Αβδούλου δεν θέλει να είναι ένα βιβλίο που μιλάει με μισόλογα ούτε ένα ψυχρό ιστορικό βιβλίο: έχει άποψη, και τη λέει και τη φωνάζει.
Αν ο Ζαχαριάδης δεν ήταν ο Ζαχαριάδης, σήμερα η κατάσταση της ελληνικής αριστεράς, της ελληνικής κοινωνίας γενικότερα, θα ήταν διαφορετική. Αν ο Ζαχαριάδης δεν ήταν αυτός που ήταν, ίσως να είχαν αποφευχθεί τόσες χιλιάδες νεκροί, τόσες τραγωδίες, τόσες εξορίες, τόσος διχασμός, τόση δυστυχία.
Ο Ζαχαριάδης φτάνει το 1945 με το φωτοστέφανο του ήρωα που βγήκε από το Νταχάου, το «φωτεινό μυαλό με τις εξαιρετικές ικανότητες», όπως θα τον χαρακτηρίσει ο Σιάντος, «η μεγαλύτερη πολιτική φυσιογνωμία της χώρας μας», όπως τον αποκαλούσαν οι νεοφώτιστοι κομμουνιστές της εποχής.
Είναι ο μικρός Στάλιν, που από την αρχή πείθει τους πάντες ότι εκτελεί προσωπικά τις ντιρεκτίβες του μεγάλου Στάλιν, γι’ αυτό και οι αποφάσεις του μοιάζουν περισσότερο με αξιώματα παρά με θεωρήματα που χρειάζονται απόδειξη.
Η κομματική γραμμή κατά τη διάρκεια της Αντίστασης και του Δεκέμβρη ήταν σωστή, τα πράγματα πήγαν όμως άσκημα γιατί υπήρχε ένας προδότης, ο Σιάντος, ο μέχρι χθες επικεφαλής του κόμματος. Και τα πράγματα στον εμφύλιο θα πήγαιναν καλύτερα αν δεν υπήρχαν δύο προδότες: ο Τίτο και ο Μάρκος.
Έτσι απλά. Και κανένας δεν αντιδρά. Όπως κανένας δεν θα αντιδράσει όταν θα προχωρήσει στο δεύτερο αντάρτικο, όπως κανένας δεν θα αντιδράσει όταν το ΚΚΕ θα πάρει τη γνωστή απόφαση για τη Μακεδονία, και μετά με την ίδια ευκολία θα την αλλάξει, όπως κανένας δεν θα αντιδράσει όταν θα δει να μην έρχονται τα όπλα που περίμεναν από τη μεγάλη σοβιετική πατρίδα, όπως κανένας δεν θα αντιδράσει όταν ο Τίτο από φίλος θα γίνει προδότης, και μάλιστα με αποτέλεσμα να κλειστούν τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα και να τελειώνει μια ώρα αρχύτερα ο εμφύλιος. είναι ο Ζαχαριάδης αυτός που στο όνομα του κόμματος θα μετατρέψει τα προσωπικά του συμπλέγματα σε κομματική γραμμή, θα απαγορεύσει και θα τσακίσει οποιαδήποτε διαφωνία και οποιονδήποτε διαφωνούντα, θα παρουσιάζει μονίμως τις αποτυχίες ως επιτυχίες, θα αλλάζει θέσεις όπως αλλάζει πουκάμισα (και δεν είναι τυχαίο: εύκολα μπορεί κανείς να βρει έναν Ζαχαριάδη υπέρ της αποχής στις εκλογές του 1946 κι έναν Ζαχαριάδη κατά της αποχής, έναν Ζαχαριάδη που μιλάει σε επιστολή του κατά του φασισμού κι έναν Ζαχαριάδη που αναιρεί τη θέση του σε δύο επιστολές που γράφει αμέσως μετά) και θα επιμείνει μέχρι τέλους ότι φταίνε όλοι οι άλλοι και ποτέ αυτός. Κι είναι ο Ζαχαριάδης αυτός που θα φτάσει στο σημείο να λέει στο 19ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ότι «οι μάνες της Ελλάδας εύχονται ο Θεός να κόβει χρόνια από τη ζωή των παιδιών τους και να τα δώσει στον Στάλιν».
Τα ίδια χρόνια που ο Ζαχαριάδης έμπαινε στην περιπέτεια του εμφυλίου αδιαφορώντας αν όλα έδειχναν από την αρχή ότι η ήττα ήταν δεδομένη, ο Παλμίρο Τολιάτι κατόρθωνε να υπογράψει το πιο προοδευτικό Σύνταγμα που είχε υπάρξει τότε στην Ευρώπη.
Ομέρ
Οι Ναζί παραήταν ευγενικοί με τον Ζαχαριάδη. Η «Ανάκριση» που του έκαναν, όπω2ς την παρουσιάζει ο Ζαχαριάδης, θυμίζει μάλλον ευγενική συνομιλία διαφωνούντων στην Επιτροπή Ανθωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Φαντάσου ότι του έδωσαν και το δικαίωμα να αλληλογραφεί με τους ανακριτές του και να θέτει τους όρους του….:
Προς τη Μυστική Κρατική Αστυνομία.
Βιέννη.
Κύριε ανακριτά.
Επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπον πού γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια κάνω τη δήλωση μου αυτή πού θεωρώ και μόνη έγκυρη.
ΙΙρώτ’ απ’ όλα διαμαρτύρομαι για τη μεταφορά μου στη Γερμανία, τη θεωρώ παράνομη και ζητώ την άμεση επιστροφή μου στην πατρίδα μου.
Στα ζητήματα πού μου θέσατε για πρόσωπα και οργανωτικά ζητήματα του ΚΚΕ, δεν έχω να απαντήσω τίποτε.
Σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ έχω να πω τα παρακάτω: βασικό και κύριο στοιχείο στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι ή απόλυτη και ασυμφιλίωτη αντίθεση και πάλη του ενάντια στη Φασιστική (εθνικοσοσιαλιστική) θεωρία, πολιτική και πράξη. Το ΚΚΕ τάχθηκε, πάλεψε και παλεύει ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική βία και κατάχτηση της Ελλάδας και για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας. Το ΚΚΕ πάλεψε πάντα ενάντια σε κάθε προσπάθεια υποδούλωσης είτε εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο σε οποιαδήποτε ξένη δύναμη και αν ανήκει. Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει καμιά εδαφική μεταβολή πού η γερμανική κατάχτηση πραγματοποίησε στην Ελλάδα, δεν θα αναγνωρίσει καμιά μελλοντική τέτοια μεταβολή και θα παλέψει με όλα τα μέσα για την ματαίωση της, για την απελευθέρωση της χώρας απ’ την ξένη κατάχτηση και για την ακεραιότητα της. Το ΚΚΕ θεωρεί σαν βασικό στοιχείο της πολιτικής του την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης από κάθε ξενική απειλή, πού προβάλλει τελευταία άμεσα
Παρακαλώ όπως στη μετάφραση της δήλωσης αυτής παρευρεθώ και εγώ.
Βιέννη Φυλακές Γκεστάπο 18.6.41.
Ν. Ζαχαριάδης Γραμματέας της Κ.Ε. και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ.
Οι δύο τελευταίες ερωτήσεις του ανακριτή :
Ερώτ.: Ώστε εξακολουθείτε νάστε κομμουνιστής;
Απάντ.: Ούτε συζήτηση.
‘Ερώτ.: Αν σας αφήσουμε λεύτερο, θα συνεχίσετε την πάλη ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό;
Απάντ.: Αυτό είναι αυτονόητο.
Αυτού τελείωσε η ανάκριση.
[ «Το ΚΚΕ από το 1918 έως το 1931. Τόμος Β’ και Αθήνα 1947 εκδόσεως της Κ.Ε. του ΚΚΕ, σελίδα 570. (Ριζοσπάστης -31 Μαΐου 1945)».]
—————————————————————————————————–
Σχόλιο Π&Α: Του Αραγκόν για τον Στάλιν ήταν καλύτερο!!!!!!!
—————————————————————————————————–
Γιάννη Ρίτσου-Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης
Ήρθες απ’ του Νταχάου τα συρματοπλέγματα
ήρθες απ’ τη δεκάχρονη σκλαβιά
όπως έρχεται ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας.
Ήρθες μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο
απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς
εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα
μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελο σου ανίσκιωτο
σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας
μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον
σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.
Ήρθες χωρίς παράτες με τα σκονισμένα σου μαλλιά
καθώς κ’ Εκείνος μπήκε στα Ιεροσόλυμα με σκονισμένα ματόκλαδα
δίχως σημαίες και δίχως τύμπανα πάνου σ’ ένα άσπρο γαϊδουράκι
κρατώντας μες στο φωτεινό του χέρι ένα κλαδάκι πικροδάφνη.
Οι σύντροφοι σου δεν ξέρανε τίποτα
ψάχναν ακόμη τα τηλεγραφήματα τους να σε βρουν
ψάχναν τα χελιδόνια μας μες στις καμένες πολιτείες του πολέμου
ανάμεσα στα εξοχικά τοπία όπου σκουριάζουν σκελετοί των σιδερόδρομων
ανάμεσα στα καπνισμένα χαλάσματα και στις ξεδοντιασμένες γέφυρες
ψάχναν να βρουν τη μυγδαλιά τους μες στα μάτια σου.
Οι σύντροφοι σου ακόμα δεν ξέρανε τίποτα
μα ένας αγέρας φύσηξε σαν απ’ τη θάλασσα
πλατάγισαν απάνου στα τραπέζια οι “Ριζοσπάστες”
έτσι που πλαταγίζουνε τα πεύκα της ακρογιαλιάς όταν τα ξεφυλλίζει ο μπάτης
απάνου στα βιβλία των φοιτητών ζυγιάστηκε ένα κόκκινο πουλί
απάνου στην Καισαριανή σαλέψανε τα κυπαρίσσια
στο Σκοπευτήριο εκεί τα κυπαρίσσια ετούτα που άκουσαν
να τραγουδάνε του Ζαλόγγου το Χορό οι διακόσιοι Ακροναυπλιώτες
πάνου στο μαύρο τσεμπέρι μιας γριάς συντρόφισσας της Θεσσαλίας
έπαιξε η γραμμωτή αντηλιά μαλαματένιες έγνοιες
οι αγρότες άφησαν για μια στιγμή τ’ αλέτρια τους και μονομιάς μυρίσαν τον ορίζοντα
σα να ξεκλείδωνε ένας άγγελος μες στο γαλάζιο μια καινούργια πόρτα
οι φυλακισμένοι σήκωσαν τα κεφάλια τους
και χαιρετήσανε την πεταλούδα της Ρόζας Λούξεμπουργκ στο κάγκελο του παράθυρου
οι σύντροφοι ξεδίπλωσαν φανερά μες στα τραμ την εφημερίδα τους
σα να ξεδίπλωναν το μέτρο της αντρείας για να μετρήσουνε τον κόσμο
κι ο μπάρμπα – Γιώργος χτύπησε το χαρτονένιο του τσαρούχι στο πανί του Μόλα
σάμπως να οσμίστηκε κάποιο μαντάτο “ωρέ ζαγάρια” στον αγέρα.
“Κάποιος στέκει στην πόρτα”. Ένας φαντάρος”.
Κι όπως το παιδί πάνου από τα κλειστά του βλέφαρα
νιώθει να κρέμεται σαν άστρο το χαμόγελο της μάνας του
κι όπως ο ποιητής που σεργιανάει στην εξοχή το απόβραδο
κι όλος ο κόσμος μες στον ίσκιο του τραβάει ανάλαφρος μπροστά του
νιώθει πίσω απ’ τη ράχη του το απέραντο καλοκαιριάτικο φεγγάρι δίχως να το βλέπει
έτσι το νιώσαν πριν σε δουν οι σύντροφοι
πως ήσουν συ που στεκόσουν στην πόρτα απ’ όξω
με το χοντρό στρατιωτικό σου αμπέχωνο με τις μεγάλες τσέπες σου
ολόγιομες απ’ την καρδιά μας.
Και βούιξαν μες στους δρόμους της Αθήνας μας τα παραρτήματα του Ριζοσπάστη
οι τυπογράφοι ανέβηκαν να χουφτώσουν το χέρι σου με δάκτυλα μουντζουρωμένα
ο μπάρμπα – Σιάντος σάρωσε με το μουστάκι του την τελευταία σκιά απ’ το κούτελο σου
οι συντάκτες βουτήξανε την πέννα τους μες στην ψυχή τους
άνοιξαν οι καρδιές και τα πορτοπαράθυρα στις συνοικίες
ένα δάσος γροθιές τραντάχτηκε συθέμελα
στο δρόμο αγκαλιάζονταν και φιλιόντουσαν τα μέλη του Κόμματος
οι προλετάριοι τινάζαν τα όνειρα τους στον αγέρα σαν σημαίες με σφυροδρέπανα
κ’ οι γριούλες με δυο αχτίνες βάγια στέκονταν μπροστά στης Δραπετσώνας το περβάζι.
Και γιόρτασε το φως σου ακέριος τούτος δω ο λαός.
Πού ‘παιζε τη ζωή του ολημερίς κορώνα-γράμματα για το χατήρι της πεντάμορφης της Λευτεριάς
πού ‘παιζε με το Χάρο καρπαζιές τέσσερους χρόνους μπρος στα μάτια του ήλιου
ετούτος δω ο λαός που δούλεψε την ψυχή του σαν το σίδερο μες στη φωτιά
όπως εδούλεψε ο κουτσός θεός έναν καιρό του αδάμαστου Αχιλλέα την ασπίδα.
Απόψε γιόρτασε το φως σου η Ρωμιοσύνη
το δείλι φόρεσε την κόκκινη γραβάτα του
η Ακρόπολη φόρεσε το κόκκινο φουστάνι της
ο γήλιος έβγαλε την τραγιάσκα του και σκούπισε τον ίδρωτά του
και μια μικρή συντρόφισσα σκαρφάλωσε στα κεραμίδια της χαράς μας
κ’ έβαλε την εικόνα σου στην πιο αψηλή καμινάδα της ελπίδας.
Αργά τη νύχτα
σαν κατακάθησε η βουή των δρόμων
ακούσαμε το βήμα σου με τις χοντρές αρβύλες
απάνου σ’ όλα τα λιθάρια απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Ελλάδα μας
διαβάσαμε για χιλιοστή φορά το γράμμα σου μες στην καρδιά μας
κ’ ενώ γλιστρούσε ο γαλαξίας απ’ τα παράθυρα
μες στα κελιά των φυλακών σκυμμένοι οι δημοκράτες
σου γράφαν με ανοιχτά κι αδέξια γράμματα
πάνου σ’ ένα χοντρό λαδωμένο στρατσόχαρτο:
«Αρχηγέ μας
καλώς μας ήρθες απ’ τα πέρατα του πόνου και της δόξας
στη ματωμένη μας πατρίδα καλώς ήρθες.
Απ’ δω μέσα σύντροφε σου σφίγγουμε το χέρι
κι από δω μέσα σύντροφε σου δίνουμε τον όρκο μας
να πολεμάμε για το φως και για το δίκιο
καθώς πολέμησες και συ λεύτερος πίσω απ’ τα κάγκελα καθώς μας έμαθες εσύ να πολεμάμε
με το σπαθί της λευτεριάς ακονισμένο στην καρδιά σου
ακονισμένο στην καρδιά σου πούναι και καρδιά μας»
……………………………………………………………………….
Τόσα χρόνια σ’ ακολούθαγε η ψυχή μας
όπως ακολουθάει ο ίσκιος τον άνθρωπο που τραβάει κατά τον ήλιο
όπως και συ ακολούθαγες τον πιο βαθύ ρυθμό της γης και του ήλιου.
Τόσα χρόνια μοιραστήκαμε το καρβέλι του πόνου σου
απάνου στο γυμνό τραπέζι της εξορίας όπου έφεγγε του λόγου σου ο λύχνος
μοιραστήκαμε το κελί σου της Κέρκυρας
όταν πρόσμενε η Ελλάδα μαζί με τη μάννα σου πιασμένες απ’ το χέρι μπρος στα κάγκελα
να σ αφήσουν κρυφά μες στη φούχτα σου ένα μικρό χαρτάκι με λίγο χώμα καλοκαιριάτικο
με λίγη δροσιά απ’ τα μάτια τους με δυο πράσινα φύλλα απ’ της αυγής το δυόσμο
με δυο φρέσκα αστέρια μόλις κομμένα απ’ το κλωνάρι της αγάπης μας.
Μοιραστήκαμε το στενό κρεβάτι της αγρύπνιας
το λίγο αγέρα του Τμήματος Μεταγωγών
γυμνάζοντας τα πνεμόνια μας για τη μεγάλη ανάσα της οικουμένης
δοκιμάζοντας τα σπλάχνα στη λαχτάρα της μεγάλης απόφασης
σαν τα φτερύγια των δελφινιών πίσω από το πολεμικό καράβι.
Μαζί σου ξεφυλλίσαμε ξανά το “Δωδεκάλογο του Γύφτου”
μαζί σου περπατήσαμε ξανά τον κόσμο όλο
και ξεφυλλίσαμε σελίδα τη σελίδα όλο τον ουρανό τη γη τη θάλασσα
ξεφυλλίσαμε το ποτάμι της Αλαμάνας και τα χάλκινα βουνά της Μακεδονίας
σαν ένα θαυμαστό βιβλίο με του ήλιου τ’ απομνημονεύματα
που τόγραψε ένας άγγελος ρωμιός με το τριπλό καλέμι
του Αισχύλου του Φεραίου του Μακρυγιάννη.
Πάνου στα βράχια των ξερόνησων που έσπαγε ο πυρετός της θάλασσας
κ’ οι γλάροι ανεμοδέρναν τα τεφτέρια τους πάνου από τη νερένια μοναξιά της
σαλπίζοντας την τόλμη τους μέσα στην πράσινη αστραπή της θύελλας
κάτου στα υπόγεια των φυλακών πάνου στους μουχλιασμένους τοίχους
μες στα μπουντρούμια και στα ογρά απομονωτήρια
ενώ από πάνου με χοντρά καρφιά κάρφωναν τη σιωπή τα βήματα του δεσμοφύλακα
πάνου στα βράχια και τις πόρτες και τους τοίχους
σκάλισαν οι φυλακισμένοι μας σύντροφοι με τα νύχια τους
φαρδύ-πλατύ το κόκκινο όνομα σου μες στο κάδρο ενός μεγάλου σφυροδρέπανου
σάμπως τρικάταρτο καράβι λευτεριάς μέσα σε υδραϊίκο λιμάνι
δίπλα σε μια λαϊκή καρδιά που την τρυπάει το τόξο
δίπλα στο “αχ-βαχ” της πέρφανης και πικραμένης Ρωμιοσύνης
πάνου από τις υπογραφές των μελλοθάνατων
σα μια σφραγίδα φως απάνου στο σταχτί κατεβατό του νέου μαρτυραλόγιου
Όταν τις νύχτες το φεγγάρι περπάταγε σαν τη γάτα στα κεραμίδια τη λύπη μας
είτανε το δικό σου χέρι που άναβε μονομιάς το φως κ’ έβαζε το ρολόι μας στη σωστή του ώρα
όταν το φεγγάρι αγκιστρωνότανε στα γένια των ανταρτών μας
είτανε το δικό σου μάτι που αγρυπνούσε πάνου από την τριγωνική εγκοπή
είτανε το δικό σου δάχτυλο σφηνωμένο στην σκανδάλη του δίκιου
όταν τις νύχτες οι μητέρες μετρούσαν τα παιδιά τους και βρίσκαν πως τους λείπει το ένα
είτανε συ που τους έλειπες μακριά-μακριά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης
όταν τ’ αγόρια μας καθάριζαν τα ντουφέκια τους στα προαύλια της δόξας
είτανε συ που δεν έλειπες κοντά-κοντά μαζί τους στην ψυχή και στον αγώνα.
Αστέρι-αστέρι οι Ελασίτες μας γράψαν στον ουρανό τα λόγια σου
αστέρι-αστέρι γράψανε το λόγια σου στην πράξη
αστέρι-αστέρι φούντωσε η άνοιξη της Αντίστασης
μέσα στην πράξη και στο λόγο σου που διάλεξες απ’ το μεδούλι του λαού μας
Κι ως τόπες σύντροφε έτσι κ’ έγινε –
ο κάθε βράχος κάθε ρεματιά κάθε χωριό ταμπούρι
καλύβα με καλύβα η κάθε πόλη με το σπίτι
ο κάθε δρόμος με το δρόμο η κάθε πέτρα με την άλλη πέτρα
χέρι με χέρι και καρδιά με την καρδιά
ορθά μπαϊράκια λευτεριάς του αγώνα καραούλια.
……………………………………………………………………….
Τώρα μας ήρθες σύντροφε όπως φτάνει ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας
να φυτέψεις στο χώμα και στα στήθια μας τους σπόρους των άστρων που σύναξες
απ’ όλες τις νύχτες να περπατήσεις τους μπαρουτοκαπνισμένους δρόμους της Αθήνας
που ακόμα εχτές τους δρασκελούσε η Λευτεριά
λάμποντας το ντουνιά ως την άκρη με την “τρομερή κόψη” της σπάθας της.
Τώρα μας ήρθες σύντροφε μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο
απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς
δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα
μόνο με κείνο το χαμόγελο που κρέμασε με τα ίδια της τα χέρια η Λευτεριά στα χείλη σου
μόνο με το χαμόγελο σου το βαθύ στα χείλη της βαθειάς πληγής μας
μόνο με τη μεγάλη σου καρδιά γιομάτη απ την καρδιά μας
και πάνου στο σεμνό σου στήθος μοναχό παράσημο
δεμένο απόνα γαλανόλευκο λουρίδι
το κόκκινο χαμόγελο όλου του λαού μας
ο κόκκινος όρκος του.
Ήρθες.
Και κάπου εκεί στην Κοκκινιά σ’ ένα καλύβι ασβεστωμένο
που η μάντρα του δέκα βολές γαζώθηκε απ’ το ντουφεκίδι
που η πόρτα του δέκα βολές βάφτηκε μ’ αίμα απ την κορυφή ως τα νύχια
και κάπου εκεί σ’ ένα καμένο σπίτι στα Καλάβρυτα που απόμειναν στους μαύρους τοίχους του όλο-όλο τρία γράμματα
αυτά μονάχα-. Κ.Κ.Ε.
σαν το μονόγραμμα της λεβεντιάς σαν τρία κόκκινα άστρα
τρεις παπαρούνες της δικιάς μας άνοιξης
και κάπου εκεί σ’ ένα καλύβι σιωπηλό της αντρειωμένης Ρούμελης
σ’ ένα καλύβι του Μωριά σ’ άλλο της Ήπειρος
ένας λεβέντης λέει: “νιώθω τα μπράτσα μου πιο δυνατά”
ένα κορίτσι λέει: “νιώθω το γαίμα μου πιο κόκκινο”
ένα παιδάκι λέει: “νιώθω δυο σπιθαμές ψηλότερος”
μια χήρα μάννα μες στα μαύρα σκύβει πάνου απ’ τα ορφανά της
και λέει σφουγγίζοντας τα μάτια της: “ήρθε ο πατέρας σας παιδιά μου”
κι η Λευτεριά σου λέει: “καλώς το παιδί μου”
κ’ εγώ σου στέλνω τούτο το τραγούδι απ’ την ψυχή ολονώνε μας
για να σου πει το “καλωσόρισες” αδέλφι της ψυχής μας.
Αθήνα. Μάης 1945, Γιάννης Ρίτσος
http://vanessa111.wordpress.com/2011/10/04/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7-%cf%81%ce%af%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%85-%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%cf%8c%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%ce%bd%ce%af%ce%ba%ce%bf%cf%82-%ce%b6%ce%b1/
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει.
Γιάννης Ρίτσος.
————————————————
«τα τανκς να χορεύουν βαλς στους δρόμους της Βουδαπέστης»,
Γιάννης Ρίτσος, 1956
——————————————————-
——————————————————-
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Από το βιβλίο του Γιάννη Καψή
ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ
(ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-ΛΙΒΑΝΗ)
Ήταν παραμονές των εκλογών του 1920. Στην Αθήνα οι προεκλογικές συγκεντρώσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Τότε αποφάσισε να συγκροτήσει συλλαλητήριο και το ασήμαντο την εποχή εκείνη Κομμουνιστικό Κόμμα. Κι ήταν, πράγματι, ασήμαντο – είχε μόλις 1.200 μέλη κι ο «Ριζοσπάστης» 2.500 φύλλα κυκλοφορία. Τους λιγοστούς αυτούς οπαδούς τους θέλησαν να συγκεντρώσουν οι τότε ηγέτες του Κ.Κ.Ε. και αιφνιδιάστηκαν. Μια πραγματική κοσμοπλημμύρα κατέκλυσε την οδό Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Τι είχε συμβεί; Θα καταλάμβανε το Κ.Κ.Ε. την Εξουσία;«Η αυταπάτη δεν διήρκεσε πολύ», γράφει ο άλλοτε γεν. γραμματέας του Κ.Κ.Ε., Ε.Σταυρίδης. «Το κύριον σύνθημα πού ηκούετο και εδόνει την ατμόσφαιραν ήτο «Κάτω ο πόλεμος». Τα καθαρώς κομμουνιστικά συνθήματα εύρισκαν πολύ περιωρισμένην απήχησιν. Το «Κάτω ο Βενιζέλος» όμως αντηχούσε πέρα ως πέρα… Από τα μπαλκόνια της οδού Σταδίου οι κύριες της αριστοκρατίας μας έρραιναν με άνθη. Και απορούντες διηρωτώμεθα: Πότε έγιναν κομμουνίστριες αυτές από τα μέγαρα;».
Το μίσος κατά του Βενιζέλου, η αντίθεση προς τη μικρασιατική εκστρατεία συναδελφώνει την Άκρα Δεξιά με τους Κομμουνιστές. Η συνεργασία τους θ’ αποδώσει γρήγορα καρπούς: την καταστροφή. Ο Ε. Σταυρίδης δεν αφήνει τη παραμικρή αμφιβολία. Άλλωστε, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει μια αδιάψευστη απόδειξη: Το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε 100.000 ψήφους. Ασφαλώς δεν ήταν όλοι αυτοί κομμουνιστές. Ουδέποτε στις μετέπειτα εκλογές, το Κ.Κ.Ε. κατόρθωσε να συγκεντρώσει τόσες πολλές ψήφους. Το 1920 οι υποψήφιοί του ψηφίσθηκαν από τους Αντιβενιζελικούς.
Χάρη στο σφαιρίδιο διπλοψήφισαν – έριχναν άσπρο στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση και το Κ.Κ.Ε. Αν δεν κέρδιζαν τις εκλογές ο Γούναρης και οι συνεργάτες του, ας κέρδιζαν οι κομμουνιστές. Οποιοσδήποτε, κι ο Σατανάς ακόμη, εκτός από το Βενιζέλο. Τόσο βαθύ ήταν το μίσος. Πώς ν’ απορεί λοιπόν κανείς για την κατάρρευση του Μετώπου; Αλλ’ οι κομμουνιστές ανέπτυξαν ουσιαστική δράση στο Μέτωπο κι οι συνέπειες της διάβρωσης του Στρατού μας δεν άργησαν να δώσουν αποτελέσματα. Πρέπει να ομολογηθεί, ότι ο φανατισμός και των δύο παρατάξεων ωφέλησε τους κομμουνιστές. Οι Βενιζελικοί έβριζαν τον Κωνσταντίνο και συμφωνούσαν μαζί τους κι οι κομμουνιστές. Αλλά και οι Αντιβενιζελικοί έβριζαν τον Βενιζέλο και αποκαλούσαν τη μικρασιατική εκστρατεία «αποικιακό πόλεμο» – σύνθημα που υιοθέτησαν αμέσως οι κομμουνιστές.
Το 1921 κυκλοφόρησε φυλλάδιο της «Ινπρεκόρ» – της υπηρεσίας Τύπου της Κόμιντερν – με άρθρο του Οσσίνσκυ, μέλους του Κ.Ε. του Κ.Κ. της Σοβ. Ένωσης, για τη μικρασιατική εκστρατεία. Τίτλος του ήταν: «Υπό το φως των πετρελαίων της Μουσούλης» και χάραζε τη «γραμμή», ότι ο Βενιζέλος οδήγησε το Στρατό μας στη γη της Ιωνίας, για να εξασφαλίσουν οι Άγγλοι τα πετρέλαια της Μουσούλης!
Τη γραμμή αυτή υιοθέτησαν κι οι «ινστρούχτορες» του Κ.Κ.Ε., που είχαν εισχωρήσει στις τάξεις του Στρατού μας. Και το «θαύμα» έγινε. Οι αξιωματικοί, εκείνοι που μοναδικό προσόν τους είχαν τον Αντιβενιζελισμό, τους επέτρεψαν να προπαγανδίζουν ελεύθερα τα συνθήματα τους. Ακόμη και πολλοί Αντιβενιζελικοί, αλλά τίμιοι αξιωματικοί και ακραιφανείς Έλληνες, δεν τόλμησαν ν’ αντιδράσουν.
Πώς να απαγορεύσουν συνθήματα αντιβενιζελικά; Το τριαδικό σύστημα, η συνωμοτική οργάνωση των κομμουνιστών μέσα στις τάξεις του Στρατού μας, εγκαταλείπεται. Ο συνωμοτισμός είναι περιττός. Η κομμουνιστική προπαγάνδα διεξάγεται ελεύθερα – έχει την ανοχή και τις ευλογίες της Κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητας. Το γνώριζε αυτό ο Κωνσταντίνος; Ασφαλώς όχι.
Και οι κομμουνιστές συνέχισαν το όργιό τους, που κορυφώθηκε με την απεργία των σιδηροδρομικών, που έγινε αφορμή να παραδοθεί όλο το συγκοινωνιακό δίκτυο στους κομμουνιστές. Και ιδού πώς:
Οι σιδηροδρομικοί των Σ.Ε.Κ. έκαναν απεργία, ζητώντας αύξηση των αποδοχών τους. Οι συγκοινωνίες μας παράλυσαν. Αλλ’ η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και η Κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα επιστράτευσης των σιδηροδρομικών. Και όσοι δεν επέστρεψαν στην εργασία τους συνελήφθηκαν και στάλθηκαν… στους σιδηρόδρομους της Μικράς Ασίας. Η Ιωνική γη, η χώρα των 6.000.000 Ελλήνων, ήταν για την Κυβέρνηση Γούναρη η Σιβηρία της Ελλάδας των 4.000.000. Η αποστολή τους είχε την έννοια «ποινής», στην εξορία. Και οι εξόριστοι αντέδρασαν ακολουθώντας τ’ αχνάρια των θυμάτων του τσαρισμού: Κήρυξαν την κοινωνική τους επανάσταση με το σύνθημα: «Κάτω ο πόλεμος». Η Κόμιντερν θα έπρεπε να ήταν ικανοποιημένη. Η Ελλάδα βάδιζε τα βήματα της τσαρικής Ρωσίας.
Οι περισσότεροι από τους 300 σιδηροδρομικούς ήταν κομμουνιστές- πρωτεργάτες της απεργίας. Αλλά κι όσοι δεν ήταν, έγιναν μόλις δόθηκε η διαταγή της «εξορίας» τους. Από την ημέρα εκείνη οι σιδηρόδρομοί μας ήταν υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών. Κι ο Σταυρίδης προσθέτει:
«Δύναται ν’ απορή κανείς τώρα, διατί κατέρρευσεν εκεί το μέτωπον, όταν τοιαύτα μέτρα ελαμβάνοντο από την Κυβέρνησιν; Οι 300 σιδηροδρομικοί εις το Μέτωπον, όχι μόνον έγιναν άριστοι σύνδεσμοι μεταξύ των ομάδων των κομμουνιστών εις το Μέτωπον, όχι μόνον μετέφερον πανταχού προπαγανδιστικό υλικόν, εφημερίδας, «μπροσούρας», αλλά και λιποτάκτας εβοήθουν πολλούς και ταξίδια κομμουνιστικών στελεχών μεταξύ των μονάδων και της Σμύρνης. Έφθασε το πράγμα εις σημείον, ώστε η Στρατιά Μικράς Ασίας να έχη εις τα χαρτιά της 60.000 λιποτάκτας. Οι πλείστοι έξ αυτών είχον σταλή ήδη εις την Ελλάδα με τα επίτακτα πλοία, όπου υπήρχον ναύται κομμουνισταί. Αλλά μεγάλας υπηρεσίας προσέφερεν εις τον Κομμουνισμόν το επίτακτον πλοίο, «Έλση», μέσα εις το οποίον υπηρετούν εις ιατρός κομμουνιστής και μερικαί νοσοκόμοι κομμουνίστριαι. Τα στρώματα των κρεββατιών πάντοτε κάτι έκρυπτον».
Είναι αλήθεια, ότι ορισμένοι συγγραφείς, στρατιωτικοί, αναζητώντας τα αίτια της κατάρρευσης, αρνήθηκαν ή θέλησαν να μειώσουν τη σημασία της κομμουνιστικής προπαγάνδας. Είναι ευνόητο. Δεν αποτελεί προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών τους. Απλούστατα, ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να πιστέψουν, ότι διαπράχθηκαν τόσο εξοργιστικά σφάλματα. Άραγε όμως, ήταν μόνο σφάλματα;
Όσο κι αν ερευνήσει κανείς τα στοιχεία, που σήμερα υπάρχουν, όση προκατάληψη να έχει, δεν θα κατορθώσει να δώσει στην «εξορία» των 300 σιδηροδρομικών άλλο χαρακτηρισμό από το ότι ήταν ένα ολέθριο σφάλμα. Αλλά και τα μεγαλύτερα αποθέματα καλής πίστης δεν μπορούν να παρεμποδίσουν ένα παραλληλισμό της κατάρρευσης του μικρασιατικού Μετώπου, της αποσύνθεσης της Στρατιάς με τη διάλυση του τσαρικού Στρατού, την οποία υποδαύλισα ο Λένιν. Και τον Λένιν είχε στείλει στη Ρωσία ο ίδιος ο Κάιζερ ο φανατικός εχθρός του Κομμουνισμού για να υπονομεύσει το Μέτωπο, των μετόπισθεν, ακριβώς όπως υπονόμευσαν τα μετόπισθεν και οι 300 σιδηροδρομικοί. Είναι μια συμπτωματική ομοιότητα, την οποία, όμως, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς.
Έτσι, ο Κομμουνισμός, προετοίμασε την κατάρρευση. Και οι πρώτοι, που έδωσαν το σύνθημα της φυγής, στη πρώτη μονάδα, που κατέρρευσε, ήταν δύο κομμουνιστές λοχίες του 41ου Συντάγματος. Από τη στιγμή εκείνη οι κομμουνιστές αναπτύσσουν εντατική δράση. Είχαν κατορθώσει, πάντοτε με το έμβλημα του Αντιβενιζελισμού να διεισδύσουν σ’ εμπιστευτικές θέσεις, σε επιτελεία, τηλεφωνικά κέντρα, μονάδες ανεφοδιασμού. Γνώριζαν την πραγματικότητα και φρόντιζαν να την εξογκώνουν. Στις κρίσιμες στιγμές, όταν μια λέξη ήταν αρκετή να κλίνει τη πλάστιγγα, έριχναν το δηλητήριό τους: – Εμπρός για τα σπίτια μας, παιδιά… Ας αφήσουμε τον Κεμάλ στη χώρα του.
Και το τμήμα, η μονάδα, το Μέτωπο ολόκληρο κατέρρεε.
Λουί Αραγκόν , «Στάλιν»
Ω μεγάλε Στάλιν, ω αρχηγέ των λαών,
Συ, που έδωσες τη ζωή στον άνθρωπο,
Συ, που γονιμοποίησες τη γη,
Συ που ξανάνιωσες τους αιώνες,
Συ που κάνουν να ανθίζουν οι ανοίξεις,
Συ που κάνεις να δονούνται οι μουσικές χορδές,
Συ, λάμψη της ανοίξεώς μου, ω Συ
Ήλιε που αντανακλάται από εκατομμύρια καρδιές!
«Πράβδα» 28 Αυγούστου 1936
———————————————————————————————–
Λουί Aραγκόν, «Πρελούβιο στους καιρούς των κερασιών»
Τραγουδώ την Γκεπεου που σχηματιζεται
στη Γαλλία αυτή την ώρα
Τραγουδώ την Γκεπεού ανάγκη της Γαλλίας
Τραγουδώ τις Γκεπεού του πουθενά και του παντού
Ζητώ μια Γκεπεού για να ετοιμάσουμε το τέλος ενός κόσμου
Ζητήστε μια Γκεπεού για να ετοιμάσουμε το τέλος ενός κόσμου
για να υπερασπιστούμε αυτούς που προδόθηκαν
για να υπερασπιστούμε αυτούς που είναι πάντα προδομένοι
Ζητήστε μια Γκεπεοΰ εσείς που σας υποτάσσουν, εσείς που σας σκοτώνουν
Ζητήστε μια Γκεπεού
Σας χρειάζεται μια Γκεπεού
Ζήτω η Γκεπεού μορφή διαλεκτική του ηρωισμού
που μπορούμε να αντιτάξουμε στην ηλίθια εικόνα των αεροπόρων
που οι ηλίθιοι τους νομίζουν ήρωες όταν σπάνε τα μούτρα τους στη γη
Ζήτω η Γκεπεού αληθινή εικόνα της υλιστικής μεγαλοσύνης
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στο θεό Σιάπ και τη «Μασσαλιώτιδα»
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στον πάπα και τις ψείρες
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στην κερδοσκοπία των τραπεζών
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στις μανούβρες της Ανατολής
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στην οικογένεια
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στους αλιτήριους νόμους
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια στο σοσιαλισμό των δολοφόνων τύπου Καμπαγιέρο, Μπονχούρ,ΜακΝτόναλντ. Ζεργκιμπέλ
Ζήτω η Γκεπεού ενάντια σε όλους τους εχθρούς του ΙΙρολεταριάτου
ΖΗΤΩ Η ΓΚΕΠΕΟΥ
(1931)
(Παρατίθεται από τον Jean Malaquais, Le nomine Louis Aragon ou le patnote professionnel παράρτημα στο Masses, Φεβρουάριος 1947.)
Εγώ εδώ είμαι, εσύ που είσαι,
(ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά)
Η αποκατάσταση του Ζαχαριάδη
Tου Ηλια Μαγκλινη, 05-10-11
«Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο Ζαχαριάδης, θα τον είχαμε επινοήσει». Η πρόταση αυτή προέρχεται από το τελευταίο μυθιστόρημα «Πορφυρά γέλια» του Μισέλ Φάις, μέσα από το οποίο πραγματεύεται, μεταξύ των άλλων, και την αμφιλεγόμενη, ακόμα και στους κόλπους της Αριστεράς, ιστορική αυτή μορφή. Την περασμένη Κυριακή, πάντως, το ΚΚΕ επινόησε εκ νέου τον Νίκο Ζαχαριάδη, στον προαύλιο χώρο του Α΄ Νεκροταφείου, προβαίνοντας σε πλήρη -πολιτική και κομματική- αποκατάστασή του. Η όλη εκδήλωση έφερε στο ακέραιο έναν άκρως «σοσιαλιστικό σουρεαλισμό», ο οποίος είχε δείξει τα πρώτα του ίχνη λίγες ημέρες πριν: οι τοίχοι και οι κολώνες πέριξ του Α΄ Νεκροταφείου είχαν γεμίσει με αφίσες του Ζαχαριάδη. Ως αισθητική, η αφίσα, όσο και τα λεγόμενα πλάι στο πορτρέτο του άλλοτε πανίσχυρου άνδρα του ΚΚΕ (περί «αγωνιστή του διεθνισμού» κ. ο. κ.), σε έκανε να νιώθεις ότι είχες μπει σε κάποια μηχανή του χρόνου και βρισκόσουν στην Αθήνα του Δεκεμβρίου του 1944.
Πριν από πέντε-έξι χρόνια περίπου είχαμε δοκιμάσει έναν άλλου είδους χρονοσεισμό, όταν οι δρόμοι γύρω από τα Εξάρχεια κυρίως άρχισαν να γεμίζουν με αφίσες του Ανδρέα Παπανδρέου. Το φαινόμενο επαναλήφθηκε κάμποσες φορές (από μέλη του παλαιού, νοσταλγικού ΠΑΣΟΚ), ειδικά μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Αυτή τη φορά, με την τελετουργική αποκατάσταση του Ζαχαριάδη, το ταξίδι στον χρόνο ήταν ακόμα πιο βαθύ.
Το ιλιγγιώδες όμως αυτό time warp ουδεμία σχέση είχε με τη νωχέλεια της κυριακάτικης σύναξης. Βεβαίως, μετά την ομιλία της κυρίας Παπαρήγα, στήθηκε ένα μικρό μουσικό σύνολο και ακούσαμε τον ύμνο του Κόκκινου Στρατού, ζωντανά από έναν -ομολογουμένως εξαιρετικό- τενόρο, τον θούριο «ΕΛΑΣ ΕΛΑΣ για την Ελλάδα», αφηγήσεις επικών στιγμών του Δημοκρατικού Στρατού (με ηχητική υπόκρουση μια φυσαρμόνικα), διαβάστηκε η κατάθεση του Ζαχαριάδη όταν ήταν κρατούμενος της Γκεστάπο στη Βιέννη και άλλα πολλά.
Το πιο σουρεαλιστικό, όμως, ήταν όταν η κυρία Παπαρήγα έκανε ξαφνικές παύσεις στον λόγο της, περιμένοντας να συμβεί κάτι, και στα λίγα εκείνα δευτερόλεπτα της σιωπής που μεσολαβούσαν, προλαβαίναμε να κοιταχτούμε απορημένοι. Η απορία όμως λύθηκε αμέσως: η γενική γραμματέας του ΚΚΕ έκανε σκόπιμα παύση περιμένοντας τους νεολαίους της ΚΝΕ να φωνάξουν κάποιο σύνθημα (μπορούσα να φανταστώ στο γραπτό κείμενο που είχε μπροστά της, η ροή του λόγου να διακόπτεται από τη μέσα σε παρένθεση λέξη «Σύνθημα»). Η ίδια αυτή νεολαία συμπεριέλαβε μέσα σε ένα και μόνο σύνθημα τη δοξολογία του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος, καθώς και -άκουσον, άκουσον- της ΟΠΛΑ.
Κάποιοι αναρωτήθηκαν γιατί η εκδήλωση αυτή πραγματοποιήθηκε έξω από το Α΄ Νεκροταφείο. Απάντηση: διότι από τον Δεκέμβριο του 1991, τα οστά του Ζαχαριάδη, αφότου έφτασαν από τη Σιβηρία, μεταφέρθηκαν στο Α΄ Νεκροταφείο. Πραγματικά, αν απουσίαζαν οι κόκκινες σημαίες και τα σφυροδρέπανα, η όλη εκδήλωση δεν θα διέφερε σε τίποτα από σύναξη απόστρατων αξιωματικών.
Βεβαίως, στους τελευταίους θα παρίστατο και ιερέας, πράγμα που φυσικά δεν συνέβη κατά την εκδήλωση του ΚΚΕ. Ωστόσο, με τον τρόπο της, η όλη συγκέντρωση είχε κάτι θρησκευτικό, σχεδόν χριστιανικό ορθόδοξο: επιστροφή στη ζεστή φωλιά του παρελθόντος, εσχατολογία (στη θέση της Αποκαλύψεως βάζετε την Επανάσταση), νοερή θέαση ενός άλλου, ιδεατού κόσμου, έξω από αυτόν που ζούμε τώρα, η σωτηρία δεν θα έρθει από τις δικές σου, προσωπικές, ατομικές προσπάθειες και πρωτοβουλίες, εδώ, σε αυτή τη ζωή, αλλά από κάποιον άλλο, πάνω και πέρα από σένα, σε κάποιο μεταφυσικό ή μεταεπαναστατικό Επέκεινα.
Επί της ουσίας, μπορεί να έχουν δίκιο οι ιστορικοί του ΚΚΕ: μπορεί ο Ζαχαριάδης να μην ήταν χαφιές, προδότης, αλλά ένας πιστός ιδεολόγος που μετά την πτώση του Στάλιν εκδιώχθηκε αδίκως. Οσην ώρα πάντως παρακολουθούσα τα τεκταινόμενα, θυμήθηκα τον τίτλο ενός άλλου βιβλίου, γραμμένο από έναν άνθρωπο που κάθισε στο εδώλιο του κατηγορουμένου πλάι στον Μπελογιάννη, του Τάκη Λαζαρίδη: «Ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_05/10/2011_458286
[…] – 4 δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη « Πόντος και Αριστερά. Like this:LikeBe the first to like this post. […]
η φωτογραφια των συγκρατουμενων του ζαχαριαδη σκελετωμενων και των σκελετωμενων εβραιων σε συγκριση με τον παχουλο παχουλο ζαχαριαδη ειναι ολα τα λεφτα.Υπαρχει και μια αλλη φωτογραφια με τη μαμα του και το συντροφο Παρτσαλιδη την πρωτη μερα που ηρθε στην αθηνα.Θελω ρε παιδια να κανετε ενα σχολιο για την περιπτωση του Μακη του Γουσοπουλου.Ο Μακης ειχε σπασει στην ασφαλεια και ηταν πλεον πρακτορασ πραγμα που το ομολογησε στο ζαχαριαδη.Ο συντροφοσ Ζαχαριαδησ εστειλε το Γουσοπουλο στην Ελλαδα σαν εκπροσωπο της ηγεσιασ απο το εξωτερικο με εντολη να δινει τουσ μισους μόνο κουκουεδες στην αστυνομια και τουσ αλλους μισους όχι.Σε βιβλιο του ποιητη Παρνη φετοσ με τιτλο γεια χαρα νικοσ,αναρωτιεται ο συντροφοσ ζαχαριαδησ,γιατι στην 7η ολομελειαμ τον κατηγορησανε για την περιπτωση του Γουσοπουλου επειδη ηταν πρακτορασ και ταυτοχρονα εκπροσωποσ του κομματοσ.
Προκειται για την κλασσικη νετσαγεφικη εθνι9κοσοσιαλιστικη σταλινικη νοοτροπια ,ο σκοπος αγιαζει τα μεσα και οτι δεν υπαρχει εγκλημα που μπορει να γινει προκειμενου να επικρατησει η φασιστικη δικτατορια τησ ανωτατης γραφειοκρατειας?ή τελος παντων πως μπορουμε να εξηγησουμε αυτη τη φρικτη ενεργειαν και την πληρη αγνοια τησ ηθικησ απο το ζαχαριαδη.Αυτος ειναι ασ πουμε ο πυρηνασ των σταλινικων εθνικοσοσιαλιστικων δικτατοριων που μασ προτεινει και το τιμημενο κκε?εγκληματα,εγκληματα εγκληματα?
‘νετσαγεφικη εθνι9κοσοσιαλιστικη σταλινικη νοοτροπια‘ ισα ρε θεωριτικε. Μην βαζουμε και ολες τις κακες λεξεις που ξερουμε στο ιδιο τσουβαλι.
Πρωτη φορα παντως ακουω τετοιον χαρακτηρισμο για τη γραμμη του κουκουε, δεν ηξερα οτι η εξωκοινοβουλευτικη κανει τετοιους αχταρμαδες με το λεξιλογιο του.
Όσον αφορά το 4ο σημείο της ανάρτησης, η επιταγή του Ζαχαριάδη («ιερή του υποχρέωση» το αποκαλεί) προς τους ηγέτες του ΚΚΕ να βρουν τι έγιναν τα στελέχη που «εξαφανίστηκαν» κατά τις σταλινικές διώξεις υπάρχει ως στο τελευταίο του γράμμα-διαθήκη που αναφέρεται στο:
Πέτρος Ανταίος, Νίκος Ζαχαριάδης θύτης και θύμα, εκδόσεις Φυτράκη 1991, σελίδα 511.
συντροφε αγτζιδη πολλα συγχαρητηρια για το βιβλιο σου ο κοκκινοσ καπνασ.Οποιοσ θα το διαβασει θα δακρυσει σιγουρα και ποσο μαλλον που αυτοι που εκδιδανε τισ ελληνικες εφημεριδες ηταν οι πρωτοι που εκτελεστηακε απο τη γκε πε ου και στηθηκανε στα 9 μετρα με την απορια ,γιατι μασ εκτελει ο ζωοδοτησ ηλιοσ σταλιν.Ποσοι υπολογιζεις εσυ απο τουσ 300.000 ελληνες και ποντιουσ στην εσσδ εκτελεστηκαν και εξοριστηκαν στα γκουλαγκ απο το 1930 εωσ το 1952?
Σύντροφε Καράμπα, τον Αγτζίδη μπορείς να τον βρεις στο δικό του μπλογκ .http://kars1918.wordpress.com/
Έχει και μπόλικα για το σταλινισμό που σ’ ενδιαφέρουν απ’ ότι βλέπω.
Το «Πόντος και Αριστερά» είναι ένα συλλογικό μπλογκ.
Ομέρ
«Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. «
Αυτο ειναι το οραμα του ΚΚΕ, μια μη δημοκρατικα εκλεγμενη κυβερνηση, που θα προκυψει απο επανασταση (προφανως ενοπλη)…
«Η σοσιαλιστική δημοκρατία θα κατοχυρώσει την ύπαρξη των κομμάτων που δρουν μέσα στα πλαίσια του σοσιαλιστικού συντάγματος»
Τερμα τα κομματα που δεν ειναι συμμαχοι του ΚΚΕ…
(Πηγη: http://www.kke.gr/taytothta/#Ο_χαρακτήρας_της_επανάστασης)
Ιωσήφ, μην ανοίγεις τώρα ιστορίες που πονάνε, γιατί το «κόμμα του λαού» ακόμα υποστηρίζει τις ανοησίες που έκανε με τα μικρασιατικά και την επαναστατική του προσπάθεια να δημιουργηθεί η «Νέα Τουρκία» που λέει και ο Ζαχαριάδης των μιλιταριστών, των ρατσιστών, των εθνικιστών …. κεμαλικών τους συντρόφων:
«Στην ογδοντάχρονη ιστορία του το ΚΚΕ επιτέλεσε ένα τεράστιο και πολύμορφο ιστορικό έργο προς όφελος του λαού και της πατρίδας μας:
Καταπολέμησε το σοβινισμό και τον μεγαλοϊδεατισμό, που οδήγησαν σε τυχοδιωκτισμούς και εθνικές τραγωδίες, με αποκορύφωμα τη Μικρασιατική καταστροφή…»
http://www.kke.gr/istoria/80_xronia_kke_-_diakhryksh_ths_ke_?morf=1
[…] τακτική των απόγονων ενός ελεεινού χαρακτήρα, όπως ο Ζαχαριάδης, τον οποίο «αποκατέστησαν» για να περιμαζέψουν τα […]
Για τις μετά θάνατον αποκαταστάσεις
του Δημήτρη Σαραντάκου, εφημερίδα “Πολίτης” της Μυτιλήνης.
Είναι μια υπόθεση που γεννά σε όλους αισθήματα πόνου και οργής. Πόνου, γιατί ξαναφέρνει στη μνήμη παλιές, θλιβερές ιστορίες, που στοίχισαν τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι, αν επιζούσαν, πολλά θα μπορούσαν να προσφέρουν στον τόπο μας. Οργής, γιατί υποκρύπτει έναν εφησυχασμό σε βεβαιότητες, που δεν υφίστανται πια. Αναφέρομαι στις αποκαταστάσεις πολλών αγωνιστών, που διαβάσαμε στον «Ριζοσπάστη» της 2 Οκτωβρίου.
Δε θα αναφερθώ στην αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη. Ο Άρης δεν έχει την ανάγκη καμιάς αποκατάστασης. Καμαρώνει «ασάλεφτος για πάντα καβαλάρης» για να θυμηθούμε τον Παλαμά, στην πλατεία του Λαού στη Λαμία και ζει στη συλλογική μνήμη του έθνους, δίπλα στον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη και τον Ανδρούτσο.
Δε θα αναφερθώ ούτε στην αποκατάσταση του Βαβούδη, αυτού του πιστού στις ιδέες του ανθρώπου, που στάθηκε συνεπής στα καθήκοντα που του έβαζαν, που αυτοκτόνησε για να μην πιαστεί, αλλά μεταθανατίως τον κύλησαν στη λάσπη και στη συκοφαντία, για να τον αποκαταστήσουν μεταθανατίως επίσης.
Περισσότερο με απασχολεί η περίπτωση του Νίκου Ζαχαριάδη. Η ζωή και το τέλος του έχουν όλα τα στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Ξεκίνησε πολύ ελπιδοφόρα, όταν το 1931 σε ηλικία μόλις 28 χρονών ανέλαβε την καθοδήγηση του κόμματος, που ως τότε σπαρασσόταν από αλλεπάλληλες κρίσεις και κατόρθωσε να το ανασυγκροτήσει και να το κάνει αποφασιστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής του τόπου. Πιστεύω πως ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής για τον Ζαχαριάδη ήταν πως από τις φυλακές της Κέρκυρας, όπου τον είχε κλείσει η δικτατορία του Μεταξά, έστειλε μόλις έγινε η ιταλική επίθεση, το περίφημο γράμμα με το οποίο καλούσε τους έλληνες κομμουνιστές να αντισταθούν στους εισβολείς, υπερασπίζοντας την πατρίδα.
Η μεγάλη ατυχία του Ζαχαριάδη ήταν πως σε όλη τη διάρκεια της κατοχής ήταν κλεισμένος από τους Γερμανούς στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Έτσι δεν έζησε την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Γύρισε στην Ελλάδα τέλη Μαΐου του 1945 και ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος, αντί του Σιάντου. Η συμπεριφορά του από τότε και όσο ήταν ηγέτης του κόμματος, κρίνεται αλλοπρόσαλλη και αντιφατική. Ενώ δεν αποκήρυξε τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Βάρκιζας, αποκήρυξε τον Άρη Βελουχιώτη, που αρνήθηκε να τηρήσει τη συμφωνία της Βάρκιζας και η αποκήρυξη αυτή αποτέλεσε και την αιτία της απομόνωσης και της αυτοκτονίας του θρυλικού αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ.
Αλλοπρόσαλλος και αντιφατικός ήταν και ο τρόπος που καθοδήγησε τη διεξαγωγή του αγώνα του Δημοκρατικού στρατού. Σαν να ήθελε να αναπληρώσει την αναγκαστική απουσία του από την Εθνική Αντίσταση, προσπάθησε να προσδώσει χροιά αντιστασιακού αγώνα στον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό και να μετατρέψει τον Δημοκρατικό στρατό σε ταχτικό στρατό στο πρότυπο του ΕΛΑΣ, όταν έλειπαν όλες οι προϋποθέσεις και για τα δύο αυτά εγχειρήματα.
Αλλοπρόσαλλη και αντιφατική ήταν επίσης και η πολιτική που ακολούθησε μετά την ήττα και την αποχώρηση του Δημοκρατικού στρατού από την Ελλάδα. Με το «παραμένουμε με το όπλο παρά πόδας» δικαιολόγησε την παράταση της ισχύος των έκτακτων μέτρων πολλά χρόνια μετά την αποκατάσταση της ειρήνης. Ποτέ δεν αποδέχτηκε δικές του ευθύνες για τις ήττες και τις αποτυχίες. Έφταιγαν πάντα οι άλλοι, τους οποίους στιγμάτιζε με βαρύτατους χαρακτηρισμούς, ως χαφιέδες, προδότες, πράκτορες και τυχοδιωκτικά στοιχεία.
Δε θα επιμείνω άλλο στο σημείο αυτό, γιατί είναι πηγή μεγάλου πόνου. Επισημαίνω μόνο πως η πιο πέρα πορεία του δικαιολογεί αυτό που γράφω στην αρχή: πως έχει όλα τα στοιχεία αρχαιοελληνικής τραγωδίας. Οι αντίπαλοί του τον μεταχειρίστηκαν όπως ακριβώς ο ίδιος αντιμετώπισε τους εχθρούς του. Στην 6η ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ, το 1956, τον καθαίρεσαν και τον διαγράψανε από μέλος του κόμματος. Η 7η ολομέλεια τον θεώρησε «ύποπτο προδοσίας». Τον εκτόπισαν αρχικά στο Μποροβίτσι της περιοχής του Νόβγκοροντ, όπου δούλεψε ως δασικός υπάλληλος, κατόπιν όμως, το 1962, τον εξόρισαν στο Σουργκούτ της Γιακουτίας, κοντά στον αρκτικό κύκλο, όπου έζησε σε πλήρη απομόνωση και με συνεχή φρούρηση ανδρών της KGB, τα υπόλοιπα ένδεκα χρόνια της ζωής του. Όταν δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα τρεις απεργίες πείνας, που έκανε με το αίτημα να τον αφήσουν οι σοβιετικές αρχές να επιστρέψει για να δικαστεί στην Ελλάδα, ο Νίκος Ζαχαριάδης αυτοκτόνησε (κρεμάστηκε) στην κατοικία του, το καλοκαίρι του 1973. Η κάθαρση, με την οποία κλείνουν οι αρχαίες τραγωδίες.
Εντούτοις η τότε ηγεσία του κόμματος έκρινε πως δεν έπρεπε να το μάθουν τα μέλη του κόμματος πως τέλειωσε τη ζωή του ο «μεγάλος αρχηγός» και ο τρόπος του θανάτου του για πολλά χρόνια δεν ανακοινώθηκε. Βεβαίως αποκαταστάθηκε μεταθανατίως, τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν επισήμως στο Α΄Νεκροταφείο Αθηνών, η δε πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής τον αποκατέστησε πλήρως, αλλά έκλεισε έτσι ανώδυνα αυτή η τραγική ιστορία;
Θα έπρεπε όλοι να προβληματιστούμε, αν τα πολιτικά κόμματα (όλα: αριστερά και δεξιά, προοδευτικά και συντηρητικά, επαναστατικά και νομιμόφρονα), έτσι όπως είναι σήμερα συγκροτημένα και όπως λειτουργούν, μήπως αποτελούν κατάλοιπα ενός παρελθόντος που δεν έχει μέλλον; Γιατί κόμματα με αλάθητες (ως την ανατροπή τους) ηγεσίες, που διαιρούν τον κόσμο αφενός μεν σε ηγέτες, αρχηγούς, καθοδηγητές, από τη μία και σε οπαδούς, καθοδηγούμενους, μάζες, από την άλλη, δεν ταιριάζουν με την εποχή μας, όταν (για να θυμηθούμε τον Βάρναλη):
Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε
Ιδέες βασίλισσες, κακογερνάνε
Στις νέες ανάγκες σου, κόπος βαρύς
Σκοπούς αλάθευτους κοίτα να βρεις….
Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι το ζητούμενο.
http://sarantakos.wordpress.com/2011/11/03/apokatastaseis/
[…] προσφυγούπουλη της Κοκκινιάς. Απ’ τη μια αποκατάσταση του Ζαχαριάδη και των θυμάτων του (Βαβούδη, Βελουχιώτη) και από την […]
Ν. Ζαχαριάδης: Η Ορθοδοξία
Πληροφορίες ποὺ δημοσιεύτηκαν σὲ ἀθηναϊκὲς ἐφημερίδες μᾶς πληροφοροῦν ὅτι στὸ Λονδίνο ὁ Μακαριότατος θὰ συζητήσει μὲ τοὺς ὑπεύθυνους ἀγγλικοὺς κύκλους καὶ τὸ ζήτημα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι ξαναγίνεται προσπάθεια στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης νὰ μεταβληθεῖ πάλι ὄχι μόνο σὲ στίβο προσωπικῶν ἀντιζηλιῶν καὶ ἐπιδιώξεων ποὺ ἔχουν συναμεταξύ τους διάφοροι χρεοκοπημένοι ἱεράρχες, μὰ καὶ σὲ ὄργανο μεγαλοδυναμικῶν ἐξωορθοδοξιακῶν βλέψεων.
Στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ ἑλληνικὸς Λαὸς πρέπει νὰ προσέξει ἐξαιρετικά. Χωρὶς νὰ ὑπάρχει κίνδυνος νὰ πέσει σὲ ἀνακρίβειες, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἰσχυριστεῖ ἐδῶ ὅτι ἡ λαοφθόρα διαμάχη ἀνάμεσα στοὺς βαλκανικοὺς λαοὺς χρονικὰ συμπίπτει μὲ τὴν ἐποχὴ ποὺ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀρχίζει νὰ κομματιάζεται καὶ νὰ γίνεται ὄργανο ξένων, ἀνθελληνικῶν, ἀντιβαλκανικῶν καὶ ἀντιορθοδοξιακῶν συμφερόντων.
Ὁ μεγαλοτυχοδιωκτικὸς ἐθνικισμὸς μέσα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο δὲν ἔβλαψε καὶ αὐτὸς λίγο τὸ ἔργο γιὰ μία δημοκρατικὴ συνεργασία καὶ συμβίωση στὰ Βαλκάνια καὶ μὲ τοὺς φατριασμοὺς τῆς φαναριώτικης παπαδοκρατίας τράφηκε πολλὲς φορὲς καὶ ἐνισχύθηκε τὸ τοπικιστικὸ διασπαστικὸ πνεῦμα μέσα στοὺς κόλπους τῆς ὀρθοδοξίας, ποὺ τόσο ἔβλαψε τὴ λαϊκὴ καὶ ἐθνικὴ ἐξέλιξη καὶ πρόοδο ὅλων τῶν βαλκανικῶν λαῶν.
Τὸ ξάπλωμα καὶ ἡ ἐπικράτηση τῆς Ὀρθοδοξίας στὶς χῶρες καὶ τοὺς λαοὺς τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Νοτιοανατολικῆς Εὐρώπης καθὼς καὶ στὴ Μικρασία καὶ τὴ Μέση Ἀνατολὴ ἀνταποκρίνεται ἱστορικὰ στὴν ἀντίδραση ποὺ προκαλοῦσαν οἱ τάσεις γιὰ πνευματική, πολιτικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἐπέκταση καὶ ἐπιβολὴ τοῦ Δυτικοῦ Ρωμαϊκοῦ Κράτους καὶ τοῦ καθολικισμοῦ – παπισμοῦ. Μὰ ἡ ἐπικράτηση αὐτὴ δὲν ὀφείλεται μονάχα σὲ ἀρνητικὰ αἴτια. Ἔχει καὶ θετικὰ βάθρα, γιατί χωρὶς νὰ παραγνωρίζουμε τὶς ἐθνικὲς καὶ τοπικὲς ἰδιομορφίες, ἡ Ὀρθοδοξία ἰδεολογικὰ – πνευματικὰ ἀνταποκρίνεται σὲ μία νοοτροπία λαϊκή, σ’ ἕνα ἐσωτερικὸ ψυχικὸ δεσμό, ποὺ ὁ Εὐρωπαῖος κοσμοπολίτης ὀνομάζει «ἀνατολικὸ πνεῦμα» καὶ ὁ ξεπεσμένος καὶ ἔκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεῖ μὰ ποὺ συγκεντρώνει καὶ ἐκφράζει ἐσωτερικὴ λαϊκὴ ἑνότητα καὶ ἐκδηλώνει ἀνώτερα ἰδεώδη καὶ χαρίσματα, ἄσχετα ἂν στὰ χρόνια ἐκεῖνα τῆς μεσαιωνικῆς κατάστασης καὶ τοῦ ἀσιατικοῦ δεσποτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου κάνουν τὴν ἐμφάνισή τους μὲ μορφὴ θρησκευτικο-ἐκκλησιαστική.
Ἐδῶ θὰ πρέπει ἐπίσης νὰ τονίσουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία καὶ ἡ Χριστιανικὴ θρησκεία γενικότερα, ὅπως τὴν ἐκφράζει ἡ Ἐκκλησία αὐτή, παῖξαν ὄχι μόνο στὴ Ρωσία μὰ καὶ στὰ Βαλκάνια ἕναν προοδευτικὸ ρόλο τόσο σὰν παράγοντας ποὺ διευκόλυνε καὶ ἐπιτάχυνε τὴν ἐθνικὴ διαμόρφωση, συσπείρωση καὶ ἀνάπτυξη, παρέχοντάς της ἑνιαία ἰδεολογικὰ πλαίσια, ὅσο σὰν στοιχεῖο ποὺ στὰ χρόνια του ἐξανδραποδισμοῦ καὶ τῆς σκλαβιᾶς κάτω ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ τυραννία συνέτεινε σημαντικὰ καὶ οὐσιαστικὰ στὸν ἐθνικοαπελευθερωτικὸ τότε ἀγῶνα, παρὰ καὶ ἐνάντια στὴν ἀντίδραση καὶ προδοσία ποὺ ἔκαναν σημαντικοὶ καὶ σημαίνοντες παράγοντες καὶ κορυφὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἰδιαίτερα στὸ Φανάρι. Εἶναι ἀναρίθμητα τὰ παραδείγματα ποὺ δείχνουν ὅτι Ταγοὶ καὶ ἁπλοὶ στρατευόμενοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱεραρχίας πάλεψαν καὶ μὲ τὸ ντουφέκι στὸ χέρι στὸ πλευρὸ τοῦ Λαοῦ καὶ ὅτι μοναστήρια καὶ μοναστήρια εἶχαν μεταβληθεῖ σὲ μπαρουταποθῆκες καὶ λαϊκὰ φρούρια.
** *
Στὰ χρόνια της χιτλεροφασιστικῆς ὑποδούλωσης στὴν Ἑλλάδα, παρὰ τὴν οὐσιαστικὴ ἀντίδραση τῆς κεφαλῆς τῆς Αὐτοκέφαλης Ἐκκλησίας, ποὺ συνέχιζε τὴν προδοτικὴ καὶ ἀντιλαϊκὴ στάση της κατὰ τὴν περίοδο τῆς τεταρτοαυγουστιανῆς δικτατορίας, ἕνα μεγάλο μέρος τοῦ Κλήρου τάχθηκε στὸ πλευρὸ τοῦ Λαοῦ καὶ πολέμησε μαζί του. Σήμερα ἡ μοναρχοφασιστικὴ ἀντίδραση προσπαθεῖ
κάτω ἀπὸ ξένες ἐμπνεύσεις νὰ σπάσει καὶ τὴν ἡρωικὴ αὐτὴ δημιουργία τοῦ Κλήρου στὸν καιρὸ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης. Καὶ νὰ κάνει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο μαζὶ μὲ τὴν Αὐτοκέφαλη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία ξανὰ ὄργανο ξένων ἐπιρροῶν στὰ Βαλκάνια, ὄργανο διάσπασης ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ὅπως φαίνεται ἐξυπηρετεῖ τὸ ταξίδι τοῦ Μακαριώτατου στὸ Λονδίνο, ὅπου θὰ πάει νὰ μηχανορραφήσει. Τὸ ὅλο ζήτημα καταντᾷ πολὺ πιὸ ὕποπτο γιατί εἶναι ἀνακατεμένος καὶ ὁ πολὺς τέταρτο-αὐγουστιανὸς Χρύσανθος.
Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πρέπει νἄμαστε στὸ σημεῖο αὐτὸ πολὺ εὐαίσθητοι, προσεκτικοὶ καὶ ἄγρυπνοι. Ἡ ἀντιδραστικὴ μοναρχοφασιστικὴ δεξιὰ καὶ οἱ συνεργάτες της θέλουν σήμερα νὰ καπηλευθοῦν καὶ αὐτὸ τὸ ἁγνὸ καὶ ἀκμαῖο θρησκευτικὸ αἴσθημα τοῦ Λαοῦ μας. Νὰ ἐμπορευθοῦν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ τὴν ξανακάνουν ὄργανο διχασμοῦ καὶ διχόνοιας στὰ Βαλκάνια, στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἀνατολὴ καὶ στὴ Μέση Ἀνατολή.
Αὐτοῦ βρίσκεται σήμερα ἕνας σοβαρὸς κίνδυνος. Τεταρτοαυγουστιανοί, δοσίλογοι καὶ συνθηκολόγοι καθοδηγητὲς στὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία εἶναι μία ἀπειλὴ ἐθνικὴ καὶ πρὸς τὰ μέσα καὶ πρὸς τὰ ἔξω. Ἡ Ἑλληνικὴ Ὀρθοδοξία καὶ γενικότερα ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία, πρέπει νὰ ἀποβλέψουν στὸ μοναδικὸ προορισμό τους ποὺ μπορεῖ νὰ τοὺς δώσει καὶ μία ἀτράνταχτη ἱστορικὴ δικαίωση: Νὰ γίνουν συνδετικοὶ κρίκοι ἀνάμεσα στοὺς λαοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπόστολοι τῆς πνευματικῆς, πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς συνεννόησης καὶ συνεργασίας. Σ’ αὐτὸν τὸν ρόλο καὶ τὴν ἀποστολή, πρωτοπόρο καὶ πρωτεργάτη θέλει ὁ Λαὸς τῆς Ἑλλάδας τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία του. Τὸ πρῶτο βῆμα θὰ γίνει μὲ τὴν ἀποκατάσταση συνεργασίας καὶ ἑνότητας στοὺς κόλπους τῆς Ὀρθόδοξης Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας.
Σὲ μία τέτοια κίνηση, ποὺ ἀπὸ πολλοὺς τώρα μῆνες συνεχίζεται καὶ καρποφορεῖ, δὲν παίρνει ἐπιδειχτικὰ μέρος ἡ Ἑλληνικὴ Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ποὺ στὶς ἀντιορθοδοξιακὲς πλεκτᾶνες τῆς προσπαθεῖ νὰ μπλέξει καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τῆς Πόλης.
Εἶναι μία καθαρὴ ξενοκίνητη διασπαστικὴ κίνηση ποὺ ἂν παρουσιάζει μερικὲς ἐπιτυχίες, εἶναι γιατί ἐπικρατεῖ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας ἕνα τεταρτοαυγουστιανὸ ἐσωτερικὸ καθεστὼς ποὺ πνίγει τὴ φωνὴ τοῦ λαϊκοῦ κλήρου καὶ κρατᾷ στὴν ἀρχὴ προδότες, δοσίλογους, συμβιβαστές, ποὺ ἐξυπηρετοῦν μόνο ξένους σκοποὺς καὶ συμφέροντα.
Εἶναι ἀπαραίτητο, λοιπόν, ἕνα ἐσωτερικὸ σάρωμα, θαρραλέο καὶ ἐξυγιαντικὸ μέσα στὶς γραμμὲς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Γιὰ νὰ ξαναβρεῖ τὴν ἰσορροπία της. Καὶ νὰ γίνει ὅπως τὴ θέλει ὁ Λαός, παράγοντας συμφιλίωσης, ἀδελφοσύνης, εἰρήνης καὶ συνεργασίας ἀνάμεσα στοὺς Λαοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας.
Κείμενο του Νίκου Ζαχαριάδη. Δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη την 9η Σεπτεμβρίου 1945 με τίτλο “Η Ορθοδοξία”.
«Οι τρεις εκδοχές θανάτου του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ»
http://anasintaxi.blogspot.com/2007/12/blog-post_31.html
Nίκος Ζαχαριάδης – Το απόρρητο αυτοβιογραφικό του σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ, 1946
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσουν δύο βιβλία για το Νίκο Ζαχαριάδη, σε επιμέλεια του Γιώργου Πετρόπουλου, τα οποία θα περιέχουν το σύνολο των δημοσιευμένων κειμένων του Νίκου Ζαχαριάδη της περιόδου 1940-1947. Οπως διαβάζουμε:
«Πρόκειται για δυσεύρετα ντοκουμέντα και άγνωστα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό, από τα οποία ελάχιστα έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα στην ιστορική έρευνα. Περιέχονται γράμματα, ομιλίες, εισηγήσεις και λόγοι σε κομματικά σώματα του ΚΚΕ, δηλώσεις, συνεντεύξεις, μπροσούρες, καταθέσεις σε δίκες και υπομνήματα του ιστορικού ηγέτη».
Το πρώτο βιβλίο με τίτλο “Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1940-1945)” έχει ήδη κυκλοφορήσει (05 Δεκεμβρίου 2011),
Το εξώφυλλο του πρώτου βιβλίου με τίτλο «Νίκος Ζαχαριάδης – Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις», εκδόσεις Καστανιώτης, 2011. Πρόκειται για σκίτσο από την επιθεώρηση «Λεύτερος Μωρηάς (Όργανο της Κομματικής Επιτροπής Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ)», αρ. 65, Πάτρα, Μάης 1945
ενώ το δεύτερο βιβλίο, με τίτλο “Υπέρ βωμών και εστιών, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1946-1947)”, θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο του 2012:
Το εξώφυλλο του δεύτερου βιβλίου με τίτλο «Νίκος Ζαχαριάδης – Υπέρ βωμών και εστιών, Άπαντα τα δημοσιευμένα (1946-1947)», εκδόσεις Καστανιώτης, 2012
Ανάμεσα στα πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, πολλά εκ των οποίων εκδίδονται για πρώτη φορά, υπάρχει και ένα κείμενο εξειρετικής σημασίας. Πρόκειται για το αυτοβιογραφικό σημείωμα που ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης έγραψε τον Αύγουστο του 1946 και παρέδωσε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ. Οπως πληροφορούμαστε, ένα δακτυλογραφημένο αντίτυπο του σημειώματος αυτού (που φυλάσσεται στα κλειστά αρχεία του Περισσού) έδωσε η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ στον γιο του ΝΖ, τον Σήφη Ζαχαριάδη.
Το ιστολόγιό μας παραθέτει το κείμενο αυτό, μαζί με κάποιες άγνωστες (ή λιγότερο γνωστές) φωτογραφίες του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ:
Νίκος Ζαχαριάδης – Αυτοβιογραφικό σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ (15/08/1946)
Γεννήθηκα στις 27.4.1903 στην Αδριανούπολη. Ο πατέρας μου Παναγιώτης είταν από μικροαστική οικογένεια, τέλειωσε στην Πόλη τη Μεγ. του Γένους Σχολή, δούλεψε μερικά χρόνια καπνεργάτης, ειδικεύθηκε εξπέρ (πραγματογνώμων) στα καπνά και γίνηκε υπάλληλος στην Εταιρία Regie (Γαλλικό μονοπώλιο καπνών στην Τουρκία), όπου και δούλεψε σχεδόν όλη του τη ζωή ωσότου διαλύθηκε η Εταιρία αυτή το 1926 είτε 1927. Η καταγωγή του είταν απ’ τη Ρούμελη. Πέθανε στην κατοχή. Αντιδραστικός δε στάθηκε ποτέ, και ποτέ δε μούπε ούτε μια λέξη για το δρόμο που τράβηξα. Απτήν Πόλη ακόμα 1921-22 διάβαζε ευχάριστα τον τύπο μας, κυρίως του άρεσε η «Κομέπ». Μα ποτέ δε μπόρεσε να ξεφύγει απτήν υπαλληλική μικροαστική ψυχολογία, απτό φόβο μη χάσει τη θέση του, μην πάθει τίποτε. Στην Ελλάδα ήρθε το 1927 ή 1928 και δούλεψε ώσπου πέθανε σαν αποθηκάριος σε εταιρίες καπνού, και στα τελευταία του χρόνια στη Δράμα, στην αποθήκη του γαμπρού μου καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσου. Ο πατέρας μου περιουσία δεν απόχτησε ποτέ, και όλη του τη ζωή την πέρασε σε μεταθέσεις, σαν υπάλληλος της Ρεζί, απ’ τη μιαν άκρη της Τουρκίας στην άλλη. Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου μου στάθηκε ξένος από μικρό παιδί γιατί με χτυπούσε πολύ, εμένα εξαιρετικά, γιατί, όπως έλεγε, τούκανα αταξίες και τον έκθετα στον κόσμο. Στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε πολυτέλεια, και ποτέ όσο έμενα στο σπίτι δε γνώρισα πείνα, αν και από μικρό παιδί θυμάμαι γκρίνια στο σπίτι γύρω απ’ τα οικονομικά. Ο πατέρας δεν έπινε ποτέ, ούτε και έπαιζε. Στα 1899, όντας, σαν υπάλληλος της Ρεζί, στα Άδανα της Κιλικίας (Μικρασία), γνώρισε και πήρε τη μάννα μου Ερατώ Πρωτόπαπα. Η μητέρα είνε και αυτή από μικροαστική οικογένεια. Η μητέρα της (γιαγιά μου) είταν απ’ τη Χίο. Ο πατέρας της (παππούς) είχε φύγει απ’ την πατρίδα του, το Καστρί της Κυνουρίας, νέος με τον αδελφό του Δημήτρη ζητώντας τύχη. Ο Δημήτρης τράβηξε για την Αλάσκα. Ο παππούς μου έφτιασε μπακάλικο, και μετά έκανε και ξενοδοχείο στα Άδανα. Τη μητέρα μου την προίκισε με μετρητά που οι γονιοί μου τ’ απόσυραν απ’ τον παππού μου λίγα λίγα όταν τα χρειαζόντουσαν. Στα 1900 γεννήθηκαν στα Άδανα οι δυο αδελφές μου Ιφιγένεια και Αλεξάνδρα (Φώφη και Σάσα), δίδυμες. Απ’ τα Άδανα μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου το 1903 γεννήθηκα εγώ. Το 1915, ξανά στα Άδανα, γεννήθηκε ο αδελφός μου Δημήτριος (Μίμης). Στα 1905 ο πατέρας μου μετατέθηκε στα Σκόπια της Μακεδονίας, πάντα σαν εξπέρ της Ρεζί. Στα Σκόπια πρωτοπήγα στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας. Στα 1908 πήγαμε τα παιδιά με τη μητέρα μας στα Άδανα για να δει τους γονιούς της. Εκεί έζησα την τουρκική συνταγματική μεταπολίτευση και τη σφαγή των Αρμενίων. Ξαναγυρίσαμε στα Σκόπια, όπου μείναμε ως τους Βαλκανικούς πολέμους. Απ’ τα χρόνια που μείναμε στα Σκόπια έμειναν μέσα μου πολύ ζωηρές και έντονες οι παιδικές εντυπώσεις και αναμνήσεις απτόν ένοπλο και εξοντωτικό αγώνα που έκαναν τα χρόνια εκείνα οι μακεδόνες, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αλβανοί ενάντια στους Τούρκους και συναμεταξύ τους. Στα 1912 ήμουνα στη Θεσσαλονίκη όταν μπήκαν οι Έλληνες. Επειδή η Σερβία και η Ελλάδα δεν αναγνώριζαν τη Ρεζί, τον πατέρα μου τον μετέθεσαν στη Νικομήδεια στα 1913. Εκεί τελείωσα το δημοτικό εφτατάξιο σχολείο, και στα 1916-17 για 1 χρόνο πήγα στο γυμνάσιο στην Αδριανούπολη, όπου στο μεταξύ είχε μετατεθεί και βρισκότανε μόνος του ο πατέρας μας. Η μητέρα μου με τα άλλα τα παιδιά μείναν στη Νικομήδεια. Στην Αδριανούπολη στο γυμνάσιο μια παρέα από μαθητές (ανάμεσά τους και ο Τάσος ο Χαϊνόγλου [Χαΐνογλου]) πρωτομιλήσαμε για οικονομική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό. Στα 1917 έβγαλα την 1η Γυμνασίου, και εδώ τελειώνει η σχολική μου εκπαίδευση. Γύρισα στη Νικομήδεια, όπου και έπιασα δουλειά και γω στη Ρεζί.
Τέλη 1918 με αρχές 1919 στη Νικομήδεια ένας κύπριος διερμηνέας στον αγγλικό στρατό, ο Ευριπίδης Αναστασιάδης, μου πρωτομίλησε συστηματικά για το σοσιαλισμό, τη ρούσικη επανάσταση, το Λένιν και τους μπολσεβίκους. Τότε είμουνα και αρχηγός της ομάδας προσκόπων. Παραιτήθηκα από αρχηγός γιατί δε συμφωνούσα με το θρησκευτικό προσανατολισμό του προσκοπισμού. Στα 1919 έφυγα κρυφά απτό σπίτι για να πάω εθελοντής στον Ελληνικό Στρατό. Με πήρε χαμπάρι η μητέρα μου και με επέμβασή της στο στρατολογικό γραφείο ματαίωσε τη στρατολογία μου. Έτσι έμεινα στην Πόλη, όπου έπιασα δουλειά σαν υπάλληλος στον εξάδερφό μου καρβουνέμπορα Ανέστη Σεφεριάδη. Η δουλειά είταν επίβλεψη στις φορτώσεις και εκφορτώσεις στο λιμάνι, με συμμετοχή στη φυσική δουλειά. Εκεί γνώρισα τις πρώτες πείνες, γιατί η επιχείρηση ουσιαστικά χρεωκόπησε και ένα χρόνο σχεδόν δεν πληρώθηκα.
Τότε έπιασα δουλειά στο λιμάνι σαν φορτοεκφορτωτής, και μετά σε ρυμουλκά και σε καράβια με ταξίδια στη Μαύρη Θάλασσα. Στα 1919 πρωτοπήγα στην Πανεργατική της Πόλης, οργάνωση αναρχοσυνδικαλιστική με προσανατολισμό προς τους I.W.W. (βιομήχανοι εργάτες του κόσμου). Μέλος της οργανικό δεν έγινα ποτέ. Εκεί γνώρισα τους Μάξιμο, Σκλάβο, Νικολαΐδη (Γέρο, Παππού), Σγουρή, Βάσο, Μιχαηλίδη, Σακαρέλλο, Τζινιέρη, Κριτικό και άλλους.
Στην Πανεργατική υπήρχε κομμουνιστικός πυρήνας που συνδεότανε με την Κ.Δ. Εκεί άρχισα και την πραχτική επαναστατική μου δουλειά. Στα 1921 οργανώσαμε τη Νεολαία Εργατών και υπαλλήλων με πυρήνα νέων κομμουνιστών, που είμουνα ο γραμματέας του. Στα 1922 και 1923 πήγα μπαρκαρισμένος σε καράβι δυο φορές στη Σοβ. Ένωση και γίνηκα μέλος της Ομοσπονδίας Κομμουν. Νεολαιών της Σοβ. Ένωσης απτό 1921 με βάση τη Νεολαία της Πόλης. Στα 1921 έγινα και μέλος της Ναυτεργ. Ένωσης της Πόλης. Στα 1922 μέλος του Συνδικάτου Εργατών Μεταφοράς της Σοβ. Ένωσης και της Διεθνούς Λέσχης Ναυτεργατών στη Θεοδόσια.
Όταν έφυγα στα 1923 για τη Σοβ. Ένωση, είχα και σύνδεση και βεβαίωση να μείνω αυτού για σπουδές. Ο υπεύθυνος όμως της Κ.Δ. στην Οντέσσα δεν είταν πια εκεί, και έτσι η σύνδεση δεν έγινε. Επειδή όμως ύστερα απτήν ανακάλυψη λαθραίου φορτίου στο καράβι που δούλεβα δε μπορούσε να γυρίσει στην Πόλη, το συνδικάτο Ναυτεργατών της Θεοδόσιας με έστειλε με δικά του πια έξοδα για σπουδές στη Μόσχα στην Κ.Ε. Ναυτεργατών και στη Γ.Σ. Εργ. της ΕΣΣΔ. Ξέχασα να πω ότι στα 1923 αναγκάστηκα βιαστικά και κρυφά να μπαρκάρω γιατί, με εντολή της οργάν. Νεολαίας, μαζί με τον Οδυσ. Τσικότα μπήκαμε στο σπίτι ενός Ρώσου εμιγκρέ, πράχτορα των άγγλων στην Πόλη, που έκανε τον κομμουνιστή και ερχότανε στα γραφεία της Νεολαίας, και του πήραμε μια σειρά από χαρτιά, ψεύτικες σφραγίδες που τον ξεσκέπαζαν. Στα 1923 έγινα και μέλος του Κ.Κ. Τουρκίας. Στη Μόσχα έφτασα στα μέσα του 1923, και με συστατικά απτά ρούσικα συνδικάτα πήγα στο Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των εργαζομένων της Ανατολής (Κουτβ) μαζί με το Νικολαΐδη (Παππού), ναυτεργάτη θερμαστή που κι αυτός είχε φτάσει στη Σεβαστούπολη απ’ την Πόλη (ο Νικολαΐδης ποτέ δεν είταν κομμουνιστής και πάντα έμεινε αναρχοσυνδικαλιστής· έγινε μέλος του Π.Γ. του Κ.Κ.Ε. και κατάντησε στα 1928-29 χαφιές μαζί με το Χατζαναστάση). Στο Κουτβ έμεινα ως τον Απρίλη του 1924, οπότε, σε συνδυασμό με τα γεγονότα στην Ελλάδα, πήρα την πρωτοβουλία και μια ομάδα απτούς Μενεγάκη-Κριτικό-Σκλάβο-Νικολαΐδη κάναμε αίτηση στην Κ.Δ. και αυτή μας έστειλε στην Ελλάδα, όπου και φτάσαμε τέλη του Μάη είτε αρχές του Ιούνη του 1924. Μαζί μας, χώρια όμως από μας, κατέβηκαν τότε και οι Μήτσος Σακαρέλλος και Στέλιος Αρβανιτάκης.
Μπήκα αμέσως σαν απλό μέλος στην Κ.Ν. της Αθήνας, και λίγο αργότερα στην καθοδήγησή της. Πρωτοπιάστηκα με προκηρύξεις σχετικές με τη Διεθνή Ημέρα Νέων, μαζί με ένα συνεργείο της Κ.Ν.Α. Μας άφισε ο ανακριτής. Το Σεπτέμβρη του 1924 η Κ.Ε. της ΟΚΝΕ μας έστειλε στη Θεσ/νίκη, που είχε δημιουργηθεί διάσταση ανάμεσα στο εκεί μέλος της Κ.Ε. Ζακ Βεντούρα και την καθοδήγηση της Κ.Ν. Θεσ/νίκης γύρω απ’ το γιορτασμό της Δ.Η.Ν. Με πήραν στην καθοδήγηση της Κ.Ν., και μετά στην 3μελή γραμματεία της. Έπιασα και δουλειά σαν ειδικός γραμματέας της Κ.Ο.Ε.
Στις αρχές του 1926 με πιάσαν μαζί με άλλους συντρόφους για το Εθνικό και με κλείσαν στο Γεντί Κουλέ, απ’ όπου και έφυγα ύστερα από τρεις μήνες και συνέχισα τη δουλειά μου στη Κ.Ν.Θ. Στο ίδιο διάστημα με κοοπτάτσια η Κ.Ε. της ΟΚΝΕ με έκανε μέλος της και με κάλεσε στην Αθήνα, όπου βρέθηκα όταν κηρύχτηκε η δικτατορία του Πάγκαλου. Πήρα μέρος στην Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. που συνήλθε όταν κηρύχτηκε η διχτατορία αυτή. Μετά γύρισα στη Θεσ/νίκη, στη δουλειά της Κ.Ν. και στην καθοδήγηση της Κ.Ο., που είχε πάθει χτυπήματα. Το Μάρτη ή Φλεβάρη του 1926, με προδοσία του αρχείου Μπέσυλα, μ’ έπιασε στο δρόμο ο χαφιές Παππάς. Του έφυγα όμως ρίχνοντάς τον σ’ ένα λάκκο αρχαιοτήτων και έμεινα στη δουλειά μου στην Κ.Ο. και την Κ.Ν. Το διάστημα αυτό ξεσκεπάστηκε στην Κ.Ο. Θεσ/νίκης ο χαφιές Στέλιος Αρβανιτάκης. Την περίοδο αυτή που γινόντουσαν οι προεδρικές εκλογές, ένα μέρος απτήν καθοδήγηση της Κ.Ο. (τότε είταν 3μελής: Δ. Μαραγκός, Ζακ Βεντούρα και εγώ), για ν’ αποσπάσει και ατομικά ρουσφέτια, είχε ’ρθεί σε συνεννόηση με τον απεσταλμένο για τις εκλογές απ’ τον Πάγκαλο στη Θεσ/νίκη ταγματάρχη Παναγόπουλο για να διευκολύνει τη δουλειά του Πάγκαλου, που δεν ήθελε την αποχή (που απειλούσαν να κηρύξουν και όλα τ’ αστικά κόμματα) για να εμφανίσει την καλπιά που ετοίμαζε πιο νόμιμη. Σχετικά με τις εκλογές εγώ είχα κατεβεί στην Αθήνα στην Κ.Ε., που τότε την αποτελούσαν οι Λεφτ. Σταυρίδης και Λέαν. Κριτικός.
Εγώ ήμουνα υπέρ της αποχής. Η Κ.Ε. κατάληξε σε τούτο δω: να πάρει μέρος το Κ.Κ.Ε. στην προεδρική εκλογή με υποψήφιο το γέρο Βαλιανάτο, που τότε είταν εξορία σε ένα νησί. Επειδή όμως είταν δύσκολο να γίνουν οι δημοσιεύσεις (κυρίως να συγκεντρωθούν τα στοιχεία του Βαλανιάτου για να κατατεθεί η υποψηφιότητά του στον Άρειο Πάγο), αποφασίστηκε ότι για το αν και πώς θα πάρουμε μέρος τελικά στην εκλογή θα μας ειδοποιούσε η Κ.Ε. με το Λεωνίδα Χατζησταύρου της Κ.Ο.Ε., που θα κατέβαινε στην Αθήνα για να πάρει μέρος στο πανελλαδικό συνέδριο της Γεν. Συνομ. των Εργατών. Με αυτή τη γραμμή ξαναγύρισα στη Θεσ/νίκη. Αυτά γινόντουσαν 10-15 πριν τις εκλογές. Μέχρι την Παρασκευή πριν απ’ την Κυριακή της εκλογής, δεν πήραμε καμιά ειδοποίηση απτήν Αθήνα. Στο μεταξύ ο Μαραγκός συνέχιζε τις επαφές του με τον Παναγόπουλο υπέρ της συμμετοχής μας στην εκλογή. Ο Βεντούρας ταλαντευότανε. Τις ενέργειες του Μαραγκού τις μάθαινα κυρίως απ’ το Βεντούρα. Τότε έκανα το εξής: επειδή ο Μαραγκός εξέθετε την ΚΟΘ και το Κ.Κ.Ε. με τις ενέργειές του, του πρότεινα να ζητήσει άδεια για συγκέντρωση της ΚΟΘ στο Λευκό Πύργο. Ο Μαραγκός πήρε την άδεια απτόν Παναγόπουλο. Και η συγκέντρωση ορίστηκε για την Παρασκευή 2 μέρες πριν απτήν εκλογή.
Ύστερα από επιμονή μου κύριος ομιλητής μπήκα εγώ. Απ’ τους εβραίους ο Βεντούρας. Ο Μαραγκός επέμενε να μιλήσει και ο αδελφός του Γεώργος, που ο Παναγόπουλος κείνες τις μέρες τον είχε αποφυλακίσει. Εγώ δε συμφώνησα. Ο Γ. Μαραγκός όμως εμφανίστηκε στον τόπο της συγκέντρωσης για να μιλήσει. Αναγκάστηκα να τον διώξω. Μίλησα μόνον εγώ, ξεσκεπάζοντας με όση συνέπεια μπορούσα όλο το έργο της διχτατορίας και κηρύχνοντας αποχή. Τα σχέδια του Παναγόπουλου χάλασαν. Κανένας δεν περίμενε τέτοια ομιλία. Ο Βεντούρας τρομοκρατήθηκε, έστριψε και δε μίλησε. Οι εργάτες χειροκρότησαν την αντιδιχτατορική γραμμή. Έτσι τέλειωσε η συγκέντρωση. Στην εκλογή κάναμε αποχή. Αυτό επιβλήθηκε απ’ τα πράγματα, γιατί ούτε το κόμμα μπόρεσε να βάλει την υποψηφιότητα του Βαλιανάτου, μα ούτε και τα αστικά κόμματα, που είχαν κοινό υποψήφιό τους το Δεμερτζή, πήραν μέρος στις εκλογές. Κήρυξαν και αυτοί αποχή. (Ξέχασα πιο πάνω να πω τούτο δω: ο Λεφτ. Σταυρίδης είχε υποστηρίξει ότι, αν δεν καταφέρναμε να βάλουμε δικό μας υποψήφιο, θα έπρεπε να υποστηρίξουμε το Δεμερτζή. Εγώ είχα αντιταχτεί στο σημείο αυτό απόλυτα, και δεν είχε καταλήξει η Κ.Ε. σε ξεκαθαρισμένη θέση πάνω στο ζήτημα αυτό. Τα γράφω όλα τα πιο πάνω γιατί, λίγο ύστερα από την εκλογή, με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. κατέβηκα στον Πειραιά και ανέλαβα τη γραμματεία της ΚΟΠ, ενώ στη Θεσ/νίκη στάλθηκε ο Μοναστηριώτης. Αυτός και τότε και αργότερα, όταν προσχώρησε στο λικβινταρισμό, προσπάθησε τις συνεννοήσεις του Μαραγκού-Παναγόπουλου να τις φορτώσει σε μένα, και μέσα στο άναμμα της πάλης ενάντια στο λικβινταρισμό κυρίως σε μένα, ενώ και μόνη η γραμμή που βάλθηκε στη συγκέντρωση ξεκαθαρίζει το ζήτημα. Ο λικβινταρισμός μίλησε για συνεννόηση Κούτβη-Παγκάλου και χτύπησε κυρίως το ότι ο Παναγόπουλος έδωσε την άδεια για τη συγκέντρωση, χωρίς να θέλει να δει την πολιτική ουσία στο ζήτημα.
Απ’ το Μάη πάνω κάτω του 1926 δούλεψα γραμματέας στην ΚΟΠ, στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ, και διηύθυνα το Κεντρικό Αμί (αντιμιλιταριστική δουλειά). Στο μεταξύ (τέλη του 1925 θαρρώ) είχε γίνει το συνέδριο της ΟΚΝΕ στην Αθήνα. Πήρα μέρος σαν αντιπρόσωπος της Θεσ/νίκης και είμουνα και εισηγητής. Βγήκα στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ.
Στην ΚΟΠ έμεινα μέχρι το Δ/βρη του 1926, οπότε αντικαταστάθηκα απ’ το Χεϊνόγλου [Χαΐνογλου], γιατί στο μεταξύ είχα πιαστεί για την υπόθεση του αρχείου Γεωργοπαπαδάτου. Με την ανατροπή του Παγκάλου πήρα ενεργό μέρος στα γεγονότα της 9 του Σ/βρη. Δικό μου ήταν το σύνθημα και η αρθρογραφία του «Ρ» απ’ την πρώτη μέρα, που ξαναβγήκε ύστερα απ’ την ανατροπή του Πάγκαλου, για την αριστερή και την πραγματική Δημοκρατία. Το σύνθημα αυτό το καταδίκασε κατοπινά η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στη σύσκεψη του Σ/βρη του 1926 και πιο αργά. Τέλη του 1926 πιάστηκα στο μέρος όπου γίνηκαν τα γεγονότα με τους αρχείους, στην πλατεία Αγ. Θεοδώρων, κοντά στα γραφεία του «Ρ». Απ’ το χωροφύλακα που μ’ έπιασε έφυγα στραμπουλίζοντάς του το χέρι. Μετά δυο μέρες με κυνήγησε μια ομάδα αρχείων, και με τη βοήθεια χωροφυλάκων μ’ έπιασαν σαν αυτουργό στο φόνο του Γεωργοπαπαδάτου. Με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, απ’ όπου βγήκα ύστερα από 10-12 μέρες. Η υπόθεση έχει έτσι. Οι αρχείοι στο αστυνομικό τμήμα Θησείου είπαν ότι είμαι ο Ζαχαριάδης. Εγώ όμως είχα κανονικώτατα χαρτιά στο όνομα Ζάδης. Την άλλη μέρα που με πιάσαν, ο Διοικητής του τμήματος με παρέπεμψε στο αυτόφωρο για παράνομη οπλοφορία γιατί μου βρήκαν πιστόλι. Δικάστηκα 15 μέρες. Αμέσως μετά με πήγαν στον ανακριτή για την υπόθεση Γεωργοπαπαδάτου. Είταν όμως παραμονές πρωτοχρονιάς και ο ανακριτής έλειπε. Τότε οι χωροφύλακες με πήγαν στην Παληά Στρατώνα, μια και είχα καταδίκη για 15 μέρες. Εκεί με κατάγραψαν με το όνομα Ζάδης και με βάλαν στα κατάδικα. Είχες τότε δικαίωμα να πληρώσεις και να εξαγοράσεις το μισό της ποινής. Λεφτά δεν είχα και ειδοποίησα την οργάνωση, που πλήρωσε μόνο στη 12η μέρα.
Στο μεταξύ ο ανακριτής είχε ζητήσει το Ζαχαριάδη απτά υπόδικα, μα τέτοιος στα χαρτιά της Χωροφυλακής δεν υπήρχε. Ώσπου να ξεκαθαριστεί το ζήτημα, πρόλαβα με την εξαγορά και βγήκα. Έμενα παράνομος.
Στο μεταξύ στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ είχα ’ρθεί σε διάσταση με τον Κολοζώφ. Ο Κολοζώφ είταν ένα εγωιστικό και φιλόδοξο αντικομματικό στοιχείο. Με φοβότανε ότι θα τον υποσκελίσω στην ΟΚΝΕ, και η αλήθεια είνε ότι στο Συνέδριο της ΟΚΝΕ το 1925 μπορούσα και έπρεπε να τον διώξω απτήν ΟΚΝΕ, δεν το έκανα όμως από μικροαστική ευαισθησία. Όταν είμουνε στην ΚΟΠ, πριν ακόμα πέσει ο Πάγκαλος, η Κ.Ε. του Κόμματος μου ανάθεσε να οργανώσω την απόδραση του Π. Πουλόπουλου και του Γ. Κολοζώφ. Έστειλα την Ντόμνα Παπάζογλου –γυναίκα τότε του Κολοζώφ– στη Φολέγανδρο με το σχέδιο απόδρασης, και τη μέρα που ορίστηκε πήγα ο ίδιος με βάρκα να τους πάρω. Αυτοί όμως, για λόγους «πολιτικούς», είχαν αρνηθεί να φύγουν και δεν κατέβηκαν στο μέρος όπου τους περίμενα. Αυτό το περιστατικό μεγάλωσε ακόμα πιο πολύ την περιφρόνησή μου προς τον Κολοζώφ. Όταν γύρισε απτήν εξορία, του τάπα όλα ανοιχτά στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ. Είμουνα όμως απασχολημένος κυρίως στην ΚΟΠ, και αυτός άρχισε στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ διαβολές ενάντιά μου ότι παραμελώ την ΟΚΝΕ, αν και ήξαιρε ότι η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με είχε βάλει στην ΚΟΠ γραμματέα και είχα όλο το βάρος της δουλειάς. Στην εποχή του Πάγκαλου, στα 1926, είχαμε μείνει στην Κ.Ε. της ΟΚΝΕ κυρίως οι Αγησ. Βλάχος, Γεωργ. Κωνσταντινίδης (Ευσταθίου είτε Ασημίδης) και εγώ. Στο μεταξύ είχαμε στείλει τον Κωνσταντινίδη στη Βιέννη σε μια συν/ψη της Βαλκ. Ομοσπονδ. Κομμ. Νεολαίας. Όταν γύρισε ο Κωνσταντινίδης, άρχισε μαζί του ο Κολοζώφ την υπόσκαψή μου. Παράσυραν και τους Ξυπόλυτο, Μουτζούρη και Ντούβα. Εγώ έβλεπα μόνο την κομματική μου δουλειά και ούτε έχανα λεφτό με τις εντρίγκες του Κολοζώφ. Στο μεταξύ πέρασα στην παρανομία, και έτσι έφτασα στη συν/ψη της ΟΚΝΕ το Φλεβάρη του 1927. Σ’ αυτήν πήρε μέρος και ο αντιπρόσωπος της Κ.Δ.Ν. Γκάρικτς (αυτός που κατοπινά τουφεκίστηκε στην ΕΣΣΔ σαν τροτσκιστής). Όταν είδα εγώ ότι ο Γκάρικτς, χωρίς να μελετήσει τα γεγονότα, αγκάλιασε τον Κολοζώφ, ζήτησα, σε συμφωνία με την τότε καθοδήγηση του Κόμματος (Χαϊντάς-Ευτυχιάδης κτλ.), να περάσω οριστικά στο Κόμμα, και αυτό αποφάσισε και η συν/ψη της ΟΚΝΕ. Τα γράφω όλα αυτά για να κρατηθεί η ιστορική συνέχεια. Απτό 1924 που πρωτογνώρισα τον Κολοζώφ κατάλαβα τι αριβιστικό στοιχείο είνε, και στα 1927, όταν έφευγα απ’ την ΟΚΝΕ, είξερα πού θα καταντήσει ο Κολοζώφ και η παρέα του. Το λάθος μου είνε ότι θεληματικά τους άφισα λεύτερο το έδαφος και δεν τους πολέμησα πολιτικά-ιδεολογικά ακόμα και στη συν/ψη της ΟΚΝΕ το Φλεβάρη του 1927, δεν τους ξεσκέπασα όταν είδα και τη στάση του Γκάρικτς, που δεν έβλεπε πέρα απ’ τη μύτη του.
Στα μέσα του 1927 η Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. με έστειλε γραμματέα της Θεσσαλίας στο Βόλο. Μετά τρεις μήνες ένα βράδυ, από κατάδοση ενός προβοκάτορα, με πιάσαν, τους ξέφυγα όμως, χάρη στα ψεύτικα χαρτιά, όταν με στείλαν με συνοδεία να τους δείξω το σπίτι που καθόμουνα. Στο Βόλο έμεινα και παραπέρα, ως τις αρχές του 1928, οπότε με ξαναπιάσανε μ’ όλον τον πυρήνα μου στη συνεδρίασή του από προδοσία ενός μέλους του πυρήνα χαφιέ, χωρίς να διευκρινίσουν πάλι ποιος είμαι. Έμεινα τρεις σχεδόν μήνες φυλακή στο Βόλο. Μετά το τρίμηνο ετοιμαζόμουνα για εξορία. Λίγες μέρες πριν συμπληρωθεί το 3μηνο, κάποιος καταδότης ειδοποίησε τον αρχιχαφιέ της Λάρισας Τέγο. Αυτός ήρθε, με ανεγνώρισε, και τότε με στείλαν στην Αθήνα για την υπόθεση του Γεωργοπαπαδάτου. Με κλείσαν στην Παληά Στρατώνα. Με στείλαν στη Λειβαδιά, με ξαναφέραν στην Παληά. Η δίκη στο κακουργοδικείο αναβλήθηκε 6 φορές. Στο Βόλο είχα πριονίσει ένα σίδερο και άνοιξα μια τρύπα στον τοίχο μα δεν τα κατάφερα κυρίως γιατί τα πρόσωπα απ’ τους κοινούς κατάδικους που αναγκαστικά παίρναν χαμπάρι για τη δουλειά τη στραπάτσερναν. Για τους ίδιους λόγους απότυχα και στη Λειβαδιά, όπου άνοιξα τρύπα στον τοίχο, μα με κατάδωσε ένας κοινός κατάδικος. Ύστερα όμως απ’ την 5η αναβολή στο κακουργοδικείο του Πειραιά, ανεβαίνοντας με τον ηλεχτρικό, πήδηξα απ’ το τραίνο και έφυγα. Τότε με απόφαση της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., και παρά τις αντιρρήσεις μου (μου βάλαν ζήτημα πειθαρχίας), στάλθηκα στα μέσα του 1929 στην ΕΣΣΔ για σπουδές. Στο διάστημα αυτό μέχρι την αναχώρησή μου για την ΕΣΣΔ, πήρα ενεργό μέρος απτό 1925 και μέσα απτή φυλακή στην πάλη ενάντια στο λικβινταρισμό. Σε μια συζήτηση πριν απ’ το 4ο συνέδριο του κόμματος, και απ’ αφορμή την αρθρογραφία μου απτή φυλακή για την κατάσταση και το απεργιακό κύμα που το 1ο 6μηνο του 1929 φούντωνε γοργό, ο Πασχάλης (Αναστασιάδης) με χτύπησε απτήν «Κομέπ» για δεξιές εκδηλώσεις. Τον Πασχάλη στα 1926 τον είχα ξεσκεπάσει και χτυπήσει στην Κ.Ν. Θεσ/νίκης σαν στοιχείο μικροαστικό, εγωιστικό και τυχοδιωκτικό. Για ν’ αναδειχτεί και επιπλεύσει, αυτός χτυπούσε τότε δίχως αρχές τους καλούς κι εξελίξιμους νεολαίους της Κ.Ν. Θεσ/νίκης. Την απάντησή μου στον Πασχάλη δεν τη δημοσίεψαν.
Στη Σοβ. Ένωση έμεινα ως τον Οχτώβρη του 1931. Στο διάστημα αυτό, τέλη του 1929, γνωρίστηκα και συνδέθηκα με τη γυναίκα μου Μάνια Νοβάκαμα [Νοβάκοβα] του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας. Το 1934 αποχτήσαμε γυιο, τον Κύρο. Πέρασα στο ρούσικο κόμμα και παρακολούθησα πολιτικά και οικονομικά μαθήματα. Τον Οχτώβρη του 1931 ξαναγύρισα στην Ελλάδα. Με κοοπτάτσια γίνηκα μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. μαζί με τους Γιάνν. Ιωαννίδη, Νεφελούδη, Σκλάβαινα και Γιάνν. Μιχαηλίδη. Από τότε πήρα μέρος, μέχρι τη μέρα που πιάστηκα, στις 17 Σ/βρη του 1936, στην καθοδήγηση του κόμματος, και η προσωπική μου ευθύνη σ’ όλο αυτό το διάστημα για την όλη την πορεία και δουλειά του Κ. είνε σοβαρή και μεγάλη. Στο διάστημα αυτό σε φυλακή και σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία έκανα 8½ χρόνια. Βασική έγνοια μου σε όλο αυτό το διάστημα είταν να μη γίνω αφορμή για οποιαδήποτε πολιτική είτε οργανωτική ζημιά στο κόμμα, και παράλληλα να υπερασπιστώ τη γραμμή του κόμματος και να το βοηθήσω στη δουλειά του, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και αν βρισκόμουνα. Φυσικά ούτε σκέφτηκα ποτέ να παίξω από μέσα καθοδηγητικό ρόλο και αντιτάχτηκα σε σχετικές σκέψεις που πρόβαλλαν άλλοι. Ξεκινούσα πάντα από την αρχή ότι οτιδήποτε κάνει ένας από μέσα, και μάλιστα στις συνθήκες τις δικές μου, έτσι είτε αλλοιώς θα τώξερε είτε θα το μάθαινε η ασφάλεια. Ανάλογα με τη θέση αυτή κανόνιζα τη δουλειά μου, με βασική πάντα φροντίδα να μη γίνω αφορμή για οργανοτεχνικό χτύπημα ενάντια στο κόμμα. Νομίζω ότι βασικά το κατάφερα καλά.
Στο διάστημα της φυλάκισής μου κύρια απασχόλησή μου είταν:
α) Μελέτη των προβλημάτων του Κ. και του τόπου.
β) Φροντίδα για την ομαλή ατομική-ομαδική και κομματική-πολιτική ζωή μέσα στη φυλακή και στο στρατόπεδο.
γ) Απασχόληση με ειδικά κομματικά ζητήματα, όπως λ.χ. η υπόθεση Μάθεση.
δ) Με τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, ξέροντας την κατάσταση στο κόμμα, πήρα την πρωτοβουλία για το 1ο και το 2ο γράμμα, και η όλη «συνεργασία» μου με την Π.Δ. απόβλεπε στο να χρησιμοποιήσω, μέσα στις δύσκολες εκείνες στιγμές, και την ελάχιστη δυνατότητα για σωστή πολιτική κομματική δουλειά, χωρίς να πολυλογαριάζω τους τύπους, έτοιμος να χρησιμοποιήσω και την παραμικρή δυνατότητα που είταν υποχρεωμένος να δώσει ο εχθρός για να κάνει όπως πίστευε τη δουλειά του.
Στις 20 του Μάη 1941 η Γεν. Ασφάλεια (Παξινός, Χαραλαμπίδης και Σία) πραγματοποίησε απόφαση που ασφαλώς από πριν είχε πάρει ο Μανιαδάκης με τους άγγλους και με παρέδωσε στην Γκεσταπό, που την ίδια μέρα μ’ έστειλε στη φυλακή της Γκεσταπό, Βιέννη. Εκεί με ανάκριναν. Αρνήθηκα να δώσω οποιοδήποτε οργανωτικοτεχνικό στοιχείο για το Κ.Κ.Ε. και κατάληξα στη δήλωσή μου ενάντια στο χιτλερισμό, την κατοχή στην Ελλάδα κλπ. που είνε δημοσιευμένη στο «Ρ».
Απ’ τη Βιέννη μ’ έστειλε η Γκεσταπό στο Νταχάου. Εκεί η πολιτική απασχόλησή μου είταν:
α) Να οργανώσω τους γερμανούς κομμουνιστές κομματικά, πράγμα που τελικά έδωσε πολύ λίγα αποτελέσματα γιατί υπήρχαν πολλές φαγωμάρες και σύγχυση ανάμεσά τους.
β) Η πάλη για την καθαρότητα της γραμμής και πάλης μας: 1) στο ζήτημα της πραχτικής δουλειάς (σαμποτάζ, βλάψη με όλες τις δυνατότητες στους χιτλερικούς), 2) στο θεωρητικό-πολιτικό τομέα σωστή τοποθέτηση και των αγγλοαμερικανών στον πόλεμο. (Αναφέρω ειδικά τα σημεία αυτά γιατί και στα δύο ήρθα σε σύγκρουση με τους συντρόφους που καθοδηγούσαν τους αυστριακούς κομμουνιστές, που είταν και οι καλλίτεροι, οι πιο πολλοί και οι πιο καλά οργανωμένοι στο Νταχάου. Οι αυστριακοί σύντροφοι αρνιόνταν την πραχτική δουλειά με σαμποτάζ και ενεργητική αντίπραξη στο χιτλερισμό, και δεύτερο είχαν βαθειές σοσιαλδημοκρατικές αυταπάτες σχετικά με τους αγγλοαμερικανούς και το ρόλο τους.)
γ) Η δουλειά με τους έλληνες συντρόφους, που απόβλεπε στη φυσική και πολιτική επιβίωση και σε πραχτική σαμποταριστική δουλειά, όσο χωρούσε.
Η σκέψη και η προσπάθεια να φύγω και να ξαναγυρίσω στην κομματική δουλειά δεν μ’ άφισε ποτέ. Και απτήν Κέρκυρα είχε μπει το ζήτημα απτό Π.Γ. Και όταν έφευγε ο Μιχαηλίδης πήρε σχετικές οδηγίες, μα δεν έκανε τίποτε. Και στην ασφάλεια προσπάθησα, και με αστυφύλακες άγνωστούς μου. Ο Σκαφίδης [Σκαφίδας] με προμήθευσε ύστερα από αίτησή μου με πριονάκι που τούφερε ο αδελφός του. Μα τα πριονάκια αποδείχτηκαν ακατάλληλα. Κάτι αστυφύλακες που με συνέδεσαν με τη Π.Δ. μου πρότειναν να φύγω. Σ’ αυτούς όμως δεν είχα εμπιστοσύνη, όπως δεν είχα εμπιστοσύνη και στο φύλακα και μετά υπαρχιφύλακα Περικλειώτη, που μου πρότεινε στην Κέρκυρα ένα φανταστικό και αρκετά ύποπτο σχέδιο για απόδραση. Προσπάθειες έκανα και απτό Νταχάου. Μα οι γερμανοί σύντροφοι, παρά τις υποσχέσεις τους, δε δώσαν καμιά βοήθεια, κυρίως γιάφκα για όξω. Όταν στα μέσα του 1944 μπήκε μπρος ένα πραγματοποιήσιμο σχέδιο με τους δικούς μας πια του Μόναχου, είταν πια αργά.
Όταν με πήγαν στο Νταχάου, στα βιογραφικά μου στοιχεία που έδωσα είπα τα πράγματα όπως είχαν.
Στο Νταχάου, εφόσον η διοίκησή του δεν είχε μια συγκεκριμένη υπόδειξη από πάνω για εξόντωση, και εφόσον εσύ από μέσα δεν πιανόσουνα σε δουλειά πολιτική-οργανωτική είτε κλεψιά κλπ., μπορούσε να σταθείς στα πόδια αν έλυνες το ζήτημα της τροφής, της φυσικής ύπαρξης (λ.χ. εύκολη δουλειά, πρόσθετη τροφή κλπ.). Σ’ αυτό το σημείο με βοήθησαν σοβαρά τόσο οι γερμανοί και αυστριακοί κομμουνιστές, όσο και οι έλληνες σύντροφοι, που ήρθαν πιο αργά.
Όταν στις 29 του Απρίλη ήρθαν οι αμερικάνοι στο Νταχάου, εγώ έφυγα και πήγα στο Μόναχο, στους εκεί δικούς μας αιχμάλωτους πολέμου (εαμίτες και ελασίτες). Μετά 2 μέρες ήρθαν οι αμερικάνοι και με πήραν και με κράτησαν, ως τη μέρα που μ’ έστειλαν αεροπορικώς στο Παρίσι, σ’ ένα είδος περιορισμού. Στο Παρίσι παρουσιάστηκα στην Ελλην. Πρεσβεία, αυτή ενήργησε στην αγγλική Πρεσβεία, και έτσι έφτασα στις 29.5.45 στην Αθήνα με το όνομά μου σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αυτό έγινε για να ευκολυνθεί το ταξίδι.
Εδώ ξαναμπήκα στη δουλειά του Κόμματος. Το Κ.Κ.Ε., περνώντας τη μεγάλη δοκιμασία της διχτατορίας, του πολέμου, της κατοχής και του μεταδεκεμβριανού καθεστώτος, δημιουργήθηκε στο πρώτο κόμμα του Λαού και της χώρας. Τραβά θαρραλέα το σωστό δρόμο. Πιστεύω όμως πως χρειάζεται απτήν υπεύθυνη κομματική καθοδήγηση να εξεταστούν πρόσωπα και πράγματα στην κομματική δουλειά απτό 1931 και δω, για να ξεκαθαριστούν και διευκρινιστούν πολλά ζητήματα που μένουν κάπως εκκρεμή και εμποδίζουν, ας είνε και λίγο, την απρόσκοπτη πορεία του Κόμματος. Κυρίως πρέπει να ερευνηθούν και να φωτισθούν, υπεύθυνα κομματικά, μια σειρά ζητήματα στην εσωκομματική ζωή και εξέλιξη, όσο και στην πολιτική του κόμματος τόσο στην περίοδο της διχτατορίας του Μεταξά όσο και κατοπινά.
Αυτό σήμερα είνε τόσο πιο απαραίτητο όσο πάμε για καινούργιες δυσκολίες, και για το Κ.Κ.Ε. είνε αναγκαίο να διδαχθεί και διαπαιδαγωγηθεί πάνω στην πείρα του απτίς δύσκολες και κρίσιμες περιστάσεις και καμπές που πέρασε στο παρελθόν.
Αθήνα 15.8.46
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Σημείωση: Οι αδελφές μου παντρέφτηκαν δίχως προίκα. Η Σάσα πήρε ένα κρητικό στρατιωτικό τότε και τώρα ιδιωτικό γιατρό, τον Κώστα Ζαχαράκη. Τώρα είνε δικός μας. Η Φωφώ πήρε τον καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσο, αντιδραστικό μαυρομετωπίτη. Η ίδια είνε δικιά μας. Όταν γύρισα απτή Γερμανία, τον αδελφό μου Μίμη τον βρήκα μέλος του Κ.Κ.Ε. Η μητέρα είταν και είνε πάντα μαζί μου…
http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/12/14/nikos-zaxariadis-autobiography/
[…] 4 δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη […]
Η 7η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (18-24 Φεβρουαρίου 1957) αποφάσισε:
«1) Καθαιρεί τον Ν. Ζαχαριάδη από την ΚΕ του ΚΚΕ.
2) Τον διαγράφει από το Κόμμα σαν αντικομματικό φραξιονιστικό αντιδιεθνιστικό, εχθρικό στοιχείο.
3) Η Ολομέλεια σημειώνει πως επειδή πολλές ενέργειες του Ν. Ζαχαριάδη, όπως π.χ. η υπόθεση Γουσόπουλου κλπ., ξεφεύγουν από το χαρακτήρα και τα πλαίσια των συνηθισμένων λαθών, θεωρεί ότι το κομματικό συμφέρον επιβάλλει να γίνει συστηματική και λεπτομερειακή παραπέρα έρευνα από το Κόμμα πάνω σ’ ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του Ζαχαριάδη».
Ως λόγοι της παραπάνω απόφασης προβλήθηκαν:
«Η πολιτική γραμμή που επεξεργάστηκε και επέβαλε στο ΚΚΕ ο Ν. Ζαχαριάδης από το 1945 ήταν αριστερίστικη, σεχταριστική, τυχοδιωκτική. […] οδήγησε σε ήττα το ρωμαλέο ελληνικό δημοκρατικό κίνημα. […] Με τη γνωστή θέση του στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1945 για τον «ελληνικό άξονα», αντικειμενικά δικαίωνε την επέμβαση των άγγλων ιμπεριαλιστών στην Ελλάδα. […] καλλιεργούσε συστηματικά και επίμονα τον αντισοβιετισμό και αντιδιεθνισμό. […] επέβαλε στο ΚΚΕ ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς. […] με την εγκληματική στάση του στα ζητήματα της παράνομης δουλειάς […] είναι ο κύριος υπεύθυνος για τα χτυπήματα που έδωσε η Ασφάλεια στο ΚΚΕ».
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=6468789&publDate=2/10/2011
[…] – 4 δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη […]
[…] ΚΚΕ, με κορυφαία πράξη την κομματική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη, εν τούτοις φαίνεται εντελώς ασυνεπές προς την […]
[…] Αριστεράς του Πουλιόπουλου, της Φεντερασιόν και λοιπών ηλιθίων, που έκαναν ότι μπορούσαν για να γίνουν πρόσφυγες οι […]