-Εριώλη ή «Ένας χρόνος ΣΥΡΙΖΑ»

Σκεφτόμασταν πώς να τιμήσουμε και εμείς από το αριστεροποντιακό μας μετερίζι την επέτειο του ενός έτους εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Και ενώ σπάζαμε κυριολεκτικά το κεφάλι μας, μας ήρθε από ένα καλό φίλο ως απρόσμενη πρόταση ένα ποίημα, που έγραψε ο Γιάννης Αποστολίδης, έργα του οποίου –πεζά και έμμετρα– πολλάκις φιλοξενήσαμε.

Το ποίημα τιτλοφορείται «Εριώλη«.

Εριώλη λέγονταν στην αρχαία Ελλάδα η θύελλα και ότι οι Παρμένες Ζωές είναι οι αυτόχειρες της κρίσης… Εριώλη θα πρέπει να είναι στο εξής το ποιητικό όνομα της κρίσης, νομίζω (λέει Αποστολίδης) ταιριάζει.

Η Εριώλη είναι στο ποίημα η χωρισμένη γυναίκα του μαγαζάτορα – το γάμο διέλυσε η κρίση, αλλά η αγάπη μένει..

ΕΡΙΩΛΗ

Το μαγαζάκι, που κλειστό το κυνηγούσαν όλοι,

Προμηθευτές, λογαριασμοί και κατασχέσεις ΙΚΑ,

Σωρό στο πάτωμα χαρτιά, κι ανάμεσά τους βρήκα

Σε σκονισμένο φάκελο το γράμμα σου, Εριώλη.

Δεν απαντά το κινητό, που χάθηκα δεν ξέρουν.

Μου λες να κάνω υπομονή, τα πράματα θ’ αλλάξουν.

Ταχιά θα βγούνε ποιητές στο δρόμο, θα φωνάξουν,

Αυτοί μπορούν την άνοιξη στην καταχνιά να φέρουν.

Μου γράφεις για τον ΕΝΦΙΑ, δεν πλήρωσες τη δόση.

Σε κράταγα και ξένοιαστοι γυρίζαμε την πόλη

Να φτάσουμε στα Δύσβατα, τι γλύκες, Εριώλη,

Και μ’ άνοιγες τα βάθη σου το έθνος να ριζώσει.

Στα δικαστήρια βογκούν τα υπερχρεωμένα

Νοικοκυριά. Μαράθηκε στη γλάστρα το γεράνι.

Πότε θα ‘ρθούν λευτερωτές με δόρατα και κράνη

Να κάψουν τα δικόγραφα και τα δεδικασμένα.

Μπορεί να πας στη Σουμελά, ένα κερί ν’ ανάψεις.

Τα νιάτα της πατρίδας μου σκορπίσανε τ’ανέμου.

Να μας φυλάξει η Παναγιά απ’ την οργή Σου, Θέ’ μου,

Που ζωντανοί στην κόλαση τ’ αξίζουμε να κάψεις.

Ο χωρισμός. Τα βάσανα. Σε σκέφτομαι, καλέ μου.

Οι ποιητές. Τα μπρούντζινα λουκέτα. Κρίση. Φρίκη.

Μεριάστε να περάσουν οι Παρμένες Ζωές! Νίκη!

Εμπρός! Ψηλά τα φλάμπουρα του Ταξικού Πολέμου!