-Μήπως είμαστε νάρκισσοι;

ΠΡΟΣΕΧΩΣ….

«Μεταξύ ελπίδας και ναρκισσισμού»

ένα κείμενο του Πέτρου Θεοδωρίδη
(άμα τη ολοκληρώσει)

του Πέτρου Θεοδωρίδη

.

Η επιστροφη απο την Κουλτουρα της Ενοχής και του »Υπόχρεου Υποκειμενου » στην Κουλτουρα του Ναρκισσισμου ( και στη φαντασιωση παντοδυναμιας ) ή απο την Πολιτική της Ελπιδας στην Επανασταση των προσδοκιων και των επιθυμιων ‘‘ Με αφορμη ενα αρθρο τoυ Μιχαλη Μπαρτζιδη…(Σε συνεχειες…)
————————————————–

           .

1. Η υπερβαση της συνθηκης ενοχής και του »υποχρεου υποκειμενου» ειναι ενυπαρκτη στις συνθηκες μεταβασης απο την 1η νεωτερικοτητα , την εποχή του Φρουντ και της Ενοχής σε οτι αφορα στο Πραττειν – ενα οριο στην πραξη που αν το ξεπερασεις νιωθεις ενοχη- στη 2η Υστερη νεωτερικοτητα η μετανεωτερικοτητα της »επαναστασης των προσδοκιων »και της Κουλτουρας του Ναρκισσισμου οπως την περιεγραφε ο Κριστοφερ Λας …

 

.

Στην κουλτουρα της ενοχής υφισταται ενα εξωτερικο , αντικειμενικο οριο που αν το ξεπερασω με »ανηθικες »πραξεις νιωθω ενοχή ..Στην Κουλτουρα του Ναρκισσισμου Δεν υφισταται καν εξωτερικό οριο – αρα ουτε και αντικειμενικος κοσμος : υφιστανται μονο επιθυμιες και αντικειμενα ( προς καταναλωση ):»Αυτό που με εκπλήσσει είναι ότι ζούμε σε έναν κόσμο δίχως στέρεη πραγματικότητα…Λέμε συχνά πως η καταναλωτική κοινωνία μας περιβάλλει με αντικείμενα, πως μας ωθεί να τους δίνουμε μεγάλη σημασία, αλλά νομίζω πως πρόκειται για απατηλή ιδέα. Θεωρώ τον κόσμο, μέσα στον οποίο ζούμε, εξαιρετικά ασταθή, πρόκειται για έναν κόσμο που αποτελείται από φευγαλέες εικόνες και που τείνει όλο και περισσότερο -εν μέρει, νομίζω, χάρη στην τεχνολογία των μαζικών μέσων επικοινωνίας- να αποκτήσει έναν παραισθησιογόνο χαρακτήρα: ένα είδος κόσμου από φανταστικές εικόνες, σε αντίθεση με έναν κόσμο πραγματικών αντικειμένων τα οποία να διαρκούν περισσότερο από εμάς.

 

Αυτή η αίσθηση της ιστορικής συνέχειας, που προσφέρει, μεταξύ άλλων η οικειότητα με στέρεα, χειροπιαστά αντικείμενα, δείχνει να υποχωρεί όλο και περισσότερο μπροστά σε μια επίθεση από εικόνες φτιαγμένες, τις περισσότερες φορές, για να ξυπνάνε τις φαντασιώσεις μας. Πιστεύω πως ακόμα και η επιστήμη, που, μέχρι τώρα, θεωρούνταν ένα από τα κυριότερα μέσα δημιουργίας μιας πιο ορθολογικής, πιο ρεαλιστικής κοσμοαντίληψης, εμφανίζεται, στην καθημερινή μας ζωή, σαν μια διαδοχή τεχνολογικών θαυμάτων που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα είναι δυνατά. Σε έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά, με μία έννοια, τίποτε δεν είναι εφικτό. Κι έπειτα, τα όρια ανάμεσα στο Εγώ και τον περιβάλλοντα κόσμο τείνουν να συγχέονται όλο και περισσότερο.(…) (Κρίστοφερ Λας, Κορνήλιος Καστοριάδης, Ζαν Κλωντ Μισεά, Η κουλτούρα του εγωϊσμού, μετάφραση: Χριστίνα Σταματοπούλου, Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2014.)’

.

——————————————————————————————

 .

2ον.. Η διαδοση του Ιντερνετ ευνοει την εξαπλωση της Κουλτουρας του Ναρκισσισμου με εναν τροπο που δεν θα μπορουσε ποτε να φανταστει ο Κριστοφερ Λας στα 1979, οταν εγραφε το σχετικο βιβλιο…Με το Ιντερνετ μπορεις να εχεις προσβαση σε εκατομμυρια αρχεια , μουσικές , βιβλια απο οπουδηποτε , μπορεις να παρεμβαινεις – φαντασιακά παντου .. Το Ιντερνετ πραγματωνει την Ουτοπια με εναν Κυριολεκτικό τροπο : εισαι παντου σε πραγματικό χωρο στο Τωρα .

.

Το εδω και Τωρα ως χρονος πραγματωσης της επιθυμιας που στον καιρο του Φρουντ πραγματοποιουνταν μονο στο Ονειρο γινεται τωρα ..πραγματικότηα ..Η φαντασιωση υλοποιειται- η διασταση μεταξύ επιθυμιας και της χρονικής μεσολαβησης μεχρι την πραγμοποιηση της υπερβαινεται-ως Ψευδαισθηση φυσικά. Ετσι ευνοειται και η παλινδρομηση προς Φαντασιωσεις παντοδυναμιας
………