-Εκλογική επανάσταση 2012
Επόμενη μέρα: Μια δυναμική πολιτική επιβίωσης
του Παναγιώτη Ήφαιστου
www.ifestosedu.gr
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού του αντί-μνημονιακού μετώπου –αλλά και όσων είναι εγκλωβισμένα μέσα στις παλαιοκομματικές δομές– θα φανούν αντάξια των προσδοκιών των πολιτών.
Απαιτείται μια σωτήρια μεταβατική διακυβέρνηση. Τα προβλήματα που άφησε πίσω η λαίλαπα του σάπιου παλαιοκομματικού πελατειακού κράτους είναι πολλά. Γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, περισυλλογή, συγκρότηση κοινών σκοπών όσον αφορά τα κεντρικά ζητήματα και στρατηγική εκπλήρωσής τους.
Τα χαρακτηριστικά μιας μεταβατικής διακυβέρνησης, εξ αντικειμένου, απαιτείται να είναι τα εξής:
1. Τα αντί-μνημονιακά ρεύματα που πλειοψήφησαν θα πρέπει να απεκδυθούν τις εξουσιαστικές καρέκλες. Σκοπός είναι η σωτηρία της χώρας και όχι η συμβατική εξουσία.
2. Η “εντολοδόχος αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση” θα πρέπει να είναι πολιτικά πανίσχυρη. Οι σκοποί που καλείται να εκπληρώσει –όπως ήδη υποστηρίξαμε (http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm – «Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»–, εξ αντικειμένου είναι οι εξής:
a. Διαχείριση των πρωτογενών ελλειμμάτων
b. Διαχείριση των διαπραγματεύσεων με την Ευρώπη
c. Διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής
d. Συντακτική Συνέλευση για αναθεώρηση του Συντάγματος.
3. Η μεταβατική διακυβέρνηση απαιτείται να είναι πολιτικά πανίσχυρη, με την έννοια ότι δεν θα είναι τεχνοκρατική όπως η τελευταία. Διακεκριμένες πολιτικές προσωπικότητες υπάρχουν πολλές εδώ και στο εξωτερικό. Η δημοκρατία διασφαλίζεται εάν τα στελέχη αυτής της διακυβέρνησης θα λειτουργήσουν ως εντολοδόχοι των αντί-μνημονιακών ρευμάτων.
4. Τα στελέχη της μεταβατικής διακυβέρνησης, επίσης, θα πρέπει να είναι καλοί διαπραγματευτές και να μπορούν να μιλούν ισότιμα και όχι δουλικά με τους ξένους συνομιλητές τους.
5. Βασικό στοιχείο των διαπραγματεύσεων με τρίτους και ιδιαίτερα την Ευρώπη δεν πρέπει να είναι μόνο η αναθεώρηση ή κατάργηση του μνημονίου και των επαχθών και καταχρηστικών χρεών αλλά και η ριζική μεταρρύθμιση της ΕΕ. Οι προϋποθέσεις υπάρχουν και διαθέτουμε αναλυτές με επαρκείς δεξιότητες για να συγκροτήσουν τα επιχειρήματα.
6. Οι καταστροφές που επέφερε το απερχόμενο παλαιοκομματικό σύστημα είναι μεγάλες. Γι’ αυτό καμιά βιαστική κίνηση δεν πρέπει να γίνει. Θα πρέπει να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας και να προσερχόμαστε στις συνομιλίες με τους ξένους με συγκροτημένες θέσεις. Η επιτυχία απαιτεί την στήριξη των μελών της Ελληνικής κοινωνίας.
7. Στελέχη των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων τα οποία αν και αντι-μνημονιακά είχαν ενδεχομένως εγκλωβιστεί, μπορούν να συμβάλουν σε μια σωτήρια μετάβαση αλλά και στην ανασυγκρότηση του πολιτικού συστήματος.
8. Η χώρα δεν κινδυνεύει εάν παραμείνουμε ενωμένοι, εάν έχουμε ρεαλιστικούς σκοπούς και εάν εφαρμόσουμε μια επιδέξια στρατηγική εκπλήρωσής της.
9. Το μήνυμα των πολιτών δεν ήταν μόνο αντί-μνημονιακό. Ήταν επίσης και μια απόρριψη της πολιτικής τρομοκρατίας και μια συλλογική δήλωση ότι είμαστε έτοιμοι να υποστούμε ακόμη και περισσότερες θυσίες εάν οι ασκούντες την διακυβέρνηση υπερασπίζονται την δημοκρατία μας, την εθνική μας ανεξαρτησία, τις περιουσίες των πολιτών, τις επιχειρήσεις τους και την δημόσια τάξη. Για την επίτευξη των οικονομικών σκοπών και για την διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής είναι αυτονόητο ότι απαιτείται να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες (οι οποίες ήδη άντλησαν γιγαντιαίους σπάνιους δημόσιους πόρους).
10. Η ανασυγκρότηση και ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού είναι βεβαία. Βασικά, το παλιό θα πρέπει να καταλυθεί. Όσα στελέχη είναι πολιτικά αδιάφθορα μπορούν να συμβάλουν στηνανασυγκρότηση του πολιτικού μας συστήματος με νέους σχηματισμούς και νέα ρεύματα που θα έχουν ως κοινό άξονα την δημοκρατία, την πολιτική ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία.Το νέο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αποτυπωθεί με νέες εκλογές σε λίγους μήνες.
Δείτε και βρείτε:
ΒΡΕΙΤΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ (Η ΑΥΓΗ ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ)
8 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»!
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Οταν διαπίστωσα ότι το ιστιολόγιο αυτό εκφράζεται πολιτικά απο τον ΣΥΡΙΖΑ, έμεινα άφωνος. Πλέον η πιθανότητα να κανει χιουμορ ειναι μηδενική. Ο νεοελληνικός λαικισμός που εδρεύει στον χωρο που άλλοτε κυριαρχουσαν ευγενικοί ανθρωποι όπως ο Λ Κυρκος, είναι εδω, για να κυριαρχήσει πάνω στους υπολοιπους. Ισως ο λαικισμός του βενιζέλου να αποδειχθεί σε λίγο μακρινή γλυκια αναμνηση.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Reblogged this on ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ.
Aγαπητέ μου 6,18,
είναι αλήθεια ότι στην κολεχτίβα μας τον τελευταίο καιρό, η τάση αυτή περιθωριοποίησε τις αντι-σύριζα τάσεις, οι οποίες ήταν και παραμένουν ισχυρές. Χωρίς όμως διασπαστούμε, όπως συνήθως γίνεται σε τε΄τοιες περιπτώσεις….
Υπάρχει όμως και άλλο ένα γεγονός: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ολόκληρος κόσμος που ξεκινά από τον Κουρουμπλή, τον Γλέζο κ.ά. και τελειώνει στον Νταβανέλλο και τους λοιπούς τροτσκιστές. Κατά συνέπεια «τα έχει όλα» αυτή την εποχή!!!
Ομέρ
Υ.Γ.
Εσύ τι νομίζεις όι θα μας ταίριαζε περισσότερο;
http://www.liberation.fr/monde/01012390932-grece-berceau-d-un-autre-mondeLe 20 février à 0h00
Grèce, berceau d’un autre monde
Par Raoul Vaneigem, médiéviste belge et ex-membre de l’Internationale situationniste, est l’auteur du «Traité de savoir-vivre àl’usage des jeunes générations», paru en 1967. et Yannis Youlountas, philosophe, écrivain franco-grec.
Pour un soutien au combat du peuple grec et pour une libération immédiate des manifestants emprisonnés.
Non, bien que dramatique, ce qui se déroule en Grèce n’est pas une catastrophe. C’est même une chance. Car le pouvoir de l’argent a, pour la première fois, dépassé allègrement le rythme jusque-là progressif, méticuleux et savamment organisé de la destruction du bien public et de la dignité humaine. Et ce, sur une terre aussi réputée pour sa philosophie de vie aux antipodes du modèle anglo-saxon que pour sa résistance inlassable aux multiples oppressions qui ont tenté de la mettre au pas. Le Grec ne danse pas et ne dansera jamais au pas de l’oie ni en courbant l’échine, quels que soient les régimes qu’on lui impose. Il danse en levant les bras comme pour s’envoler vers les étoiles. Il écrit sur les murs ce qu’il aimerait lire ailleurs. Il brûle une banque quand elle ne lui laisse plus les moyens de faire ses traditionnelles grillades. Le Grec est aussi vivant que l’idéologie qui le menace est mortifère. Et le Grec, même roué de coups, finit toujours par se relever.
Oui, l’Europe de la finance a voulu faire un exemple. Mais, dans sa hargne à frapper le pays qui lui semblait le plus faible dans la zone euro, dans sa violence démesurée, son masque est tombé. C’est maintenant, plus que jamais, le moment de montrer du doigt à tous son vrai visage : celui du totalitarisme. Car il s’agit bien de cela. Et il n’y a qu’une seule réponse au totalitarisme : la lutte, tenace et sans concession, jusqu’au combat, s’il le faut, puisque l’existence même est en jeu. Nous avons un monde, une vie, des valeurs à défendre. Partout dans les rues, ce sont nos frères, nos sœurs, nos enfants, nos parents qui sont frappés sous nos yeux, même éloignés. Nous avons faim, froid, mal avec eux. Tous les coups qui sont portés nous blessent également. Chaque enfant grec qui s’évanouit dans sa cour d’école nous appelle à l’indignation et à la révolte. Pour les Grecs, l’heure est venue de dire non, et, pour nous tous, de les soutenir.
Car la Grèce est aujourd’hui à la pointe du combat contre le totalitarisme financier qui partout dans le monde détruit le bien public, menace la survie quotidienne, propage le désespoir, la peur et la crétinisation d’une guerre de tous contre tous.
Au-delà d’une colère émotionnelle qui se défoule en détruisant des symboles d’oppression, se développe une colère lucide, celle de résistants qui refusent de se laisser déposséder de leur propre vie au profit des mafias bancaires et de leur logique de l’argent fou. Avec les assemblées de démocratie directe, la désobéissance civile, le mouvement «Ne payons plus» et les premières expériences d’autogestion, une nouvelle Grèce est en train de naître, qui rejette la tyrannie marchande au nom de l’humain. Nous ignorons combien de temps il faudra pour que les peuples se libèrent de leur servitude volontaire, mais il est sûr que, face au ridicule du clientélisme politique, aux démocraties corrompues et au cynisme grotesque de l’Etat bankster, nous n’aurons que le choix – à l’encontre de tout affairisme – de faire nos affaires nous-mêmes.
La Grèce est notre passé. Elle est aussi notre avenir. Réinventons-le avec elle !
En 2012, soyons tous Grecs !
• Δημοσιεύτηκε στη Liberation, στις 20/02/2012
ΕΛΛΑΔΑ, ΛΙΚΝΟ ΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Κείμενο των Pαούλ Βανεγκέμ και Γιάννη Γιουλούντα που δημοσιεύτηκε στη Liberation, στις 20/02/2012
Όχι, αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα, αν και δραματικό, δεν είναι μια καταστροφή. Είναι επίσης μια ευκαιρία. Γιατί η δύναμη του χρήματος έχει, για πρώτη φορά, υπερβεί με ένταση το ρυθμό της μέχρι τότε σταδιακής, σχολαστικής και προσεκτικά οργανωμένης καταστροφής του δημόσιου συμφέροντος και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και σε μια χώρα τόσο διάσημη για τη φιλοσοφία της ζωής, στον αντίποδα του αγγλοσαξονικού μοντέλου, και διάσημη για την ακούραστη αντίσταση που έχει φέρει στις πολλαπλές μορφές καταπίεσης που προσπάθησαν να τη χαλιναγωγήσουν.
Ο Έλληνας δεν χορεύει και δε θα χορέψει ποτέ στο ένα πόδι, ούτε θα σκύψει δουλικά, ανεξάρτητα από τα καθεστώτα που θέλουν να του επιβάλλουν. Χορεύει με τα χέρια του, σαν να θέλει να πετάξει προς τα αστέρια. Γράφει στους τοίχους αυτό που θα του άρεσε να διαβάσει κάπου αλλού. Καίει μια τράπεζα όταν δεν του αφήνουν πλέον την πολυτέλεια να ψήσει στην παραδοσιακή του ψησταριά. Ο Έλληνας είναι τόσο ζωντανός, όσο η ιδεολογία της απειλής θανάσιμη. Και ο Έλληνας αν και χτυπημένος μέχρι θανάτου, στο τέλος πάντα σηκώνεται.
Ναι, η Ευρώπη της οικονομίας ήθελε να δημιουργήσει ένα παράδειγμα. Αλλά μες τον εκνευρισμό της να χτυπήσει τη χώρα που φαινόταν η πιο αδύναμη στη ευρωζώνη, μέσα στην υπερβολική της βία, η μάσκα της έπεσε. Είναι τώρα περισσότερο από ποτέ, η ώρα να καταδείξουμε το αληθινό της πρόσωπο: αυτό του ολοκληρωτισμού. Γιατί πρόκειται πραγματικά περί αυτού. Και υπάρχει μόνο μία απάντηση στον ολοκληρωτισμό: ο αγώνας, επίμονος και ανυποχώρητος, μέχρι τη μάχη, αν χρειαστεί, καθώς διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη. Έχουμε έναν κόσμο, μια ζωή, και αξίες να υπερασπιστούμε. Παντού στους δρόμους, είναι τα αδέλφια μας, οι αδελφές μας, τα παιδιά μας, οι γονείς μας, οι οποίοι έχουν πληγεί μπροστά στα μάτια μας, ακόμα και αν είναι μακριά. Πεινάμε, κρυώνουμε και πονάμε μαζί τους. Όλα τα χτυπήματα που δέχονται μας τραυματίζουν εξίσου. Κάθε παιδί στην Ελλάδα που λιποθυμά στο σχολείο του, μας καλεί στην αγανάκτηση και στην εξέγερση.
Για τους Έλληνες, είναι καιρός να πούνε όχι, και, για όλους εμάς, ήρθε ο καιρός να τους υποστηρίξουμε. Επειδή ο ελληνικός λαός σήμερα ηγείται της μάχης κατά του οικονομικού ολοκληρωτισμού, που καταστρέφει παντού τη δημόσια περιουσία, απειλεί την καθημερινή επιβίωση, διαδίδει την απόγνωση, το φόβο και την αποχαύνωση μέσα από έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Πέρα από έναν συναισθηματικό θυμό που εκτονώνεται με την καταστροφή των συμβόλων της καταπίεσης, αναπτύσσει έναν διαυγή θυμό, των αγωνιστών που αρνούνται να στερηθούν την ίδια τους τη ζωή προς όφελος της τραπεζικής μαφίας και της λογικής της, αυτής του “τρελού χρήματος”. Με τις συνελεύσεις της άμεσης δημοκρατίας, το κίνημα της πολιτικής ανυπακοής, το κίνημα “Δεν πληρώνω» και τις πρώτες εμπειρίες της αυτοδιαχείρισης, μια νέα Ελλάδα αναδύεται αυτή τη στιγμή, που απορρίπτει την τυραννία της αγοράς για λογαριασμό των ανθρώπων. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό θα πάρει για τους ανθρώπους να ελευθερωθούν από την εθελοντική δουλεία τους, αλλά είναι βέβαιο ότι, αντιμετωπίζοντας τη γελοιότητα της πελατειακής πολιτικής, των διεφθαρμένων δημοκρατιών, τον τραγελαφικό κυνισμό του κράτους των banksters (τραπεζική μαφία), θα έχουμε μόνο την επιλογή -ενάντια σε κάθε εκβιασμό- να διαχειριστούμε τις υποθέσεις μας εμείς οι ίδιοι.
Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας.
Είναι επίσης το μέλλον μας.
Ανακαλύψτε την ξανά μαζί της!
Το 2012 ας γίνουμε όλοι Έλληνες!
Μετάφραση: Δ.Κ.
Το “άντε γαμηθείτε” του Αλέξη Τσίπρα
Εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό το μου, η ενασχόληση με τα κοινά ταυτίζεται με την θεσιθηρία και τον άνομο πλουτισμό. Ο βουλευτής, ο πολιτικός εν γένει, είναι ο λαμόγιος που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καβατζώσει την καρέκλα και να τρώει με χρυσά κουτάλια κι αυτός και τα δισέγγονα -ο Άκης αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο μνημονιακά χρόνια, πέραν της λαμογιάς, η πολιτική ταυτίζεται πλήρως με το τσατσιλήκι στην τρόικα και τη βαρβαρότητα απέναντι στο λαό. Επί δύο χρόνια, πρωθυπουργοί και υπουργοί, βουλευτές και μεγαλοδημοσιογράφοι, κάθε λογής γραμματείς και φαρισαίοι, δεν έχουν πει ένα “μα δεν γίνονται αυτά” στην τρόικα και τον ΣΕΒ. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας σε θέση ευθύνης που να πει ότι “δεν γίνεται να εξοντώσουμε έναν ολόκληρο λαό”. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας που να πει “άντε γαμηθείτε” και να αναλάβει το προσωπικό κόστος της αξιοπρέπειας.
Και φτάσαμε σήμερα 8 Μάη, δύο μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το ουρανόμηκες “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε δύο χρόνια τώρα. Αφού επί δύο μέρες οι μνημονιακοί προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν σαν πύθωνες τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο είτε να να τον σύρουν σε μνημονιακή κυβέρνηση είτε να τού χρεώσουν το πολιτικό κόστος της προσφυγής στις κάλπες και της αστάθειας· αφού επί δύο μέρες πλέκουν το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι που τον συκοφαντούσαν με κάθε δυνατό τρόπο· αφού μέχρι και ο Βενιζέλος είπε ότι θέλει τον Τσίπρα πρωθυπουργό, αρκεί βέβαια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της τρόικας· φτάσαμε σήμερα στην ώρα της αλήθειας. Ο Τσίπρας παρέλαβε τη διερευνητική εντολή κι έθεσε τους όρους του για το σχηματισμό κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ:
α) Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών – συντάξεων
β) Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια)
γ) Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών)
δ) Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα. Ζήτησε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της ΒlackRock
ε) Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους
Με πιο απλά λόγια ο Τσίπρας επέλεξε να μη γίνει δωτός πρωθυπουργός της τρόικας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και των ΜΜΕ. Επέλεξε να τηρήσει όσα έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενος την άμεση πρωθυπουργοποίηση του. Θα μπορούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει και την άλλη επιλογή, να σχηματίσει δηλαδή κυβέρνηση υπό το φύλλο συκής της “βελτίωσης του Μνημονίου”. Κάτι τέτοιο άλλωστε είχε κάνει η ηγεσία του ενιαίου τότε ΣΥΝ τον Ιούνιο του ’89, όταν συνέπραξε σε εκλογικό σχήμα για το οποίο κανείς δεν είχε κάνει λόγο προεκλογικά. Δικαιολογίες πάντοτε μπορούν να βρεθούν στην πολιτική, ειδικά μπροστά στο δέλεαρ της κυβέρνησης.
Όμως, ο Τσίπρας σήμερα κινήθηκε στον αντίποδα της επιλογής των Φλωράκη-Κύρκου του ’89. Επέλεξε να πει το δικό του μεγάλο “Όχι”, αυτό το “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια για να το πει κάποιος στην τρόικα, τον ΣΕΒ και τη διαπλοκή.
Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή ο Τσίπρας συμβιβαστεί τελικά ή αν εμείς θα τρώμε ξύλο από τα ΜΑΤ μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έχουμε εκλέξει οι ίδιοι. Σήμερα όμως έχουμε αυτό το λυτρωτικό “άντε γαμηθείτε” που δικαιώνει την επιλογή μας στην κάλπη και ίσως ανοίξει νέους δρόμους. Σήμερα το απόγευμα μπορούμε να πάμε στην καφετέρια φουσκωμένοι σαν τα παγώνια. Θα ανοίξουμε και την πολύχρωμη ουρά μας.
Γιάννης Αλμπάνης, 8/5/12
http://yalmpanis.wordpress.com/2012/05/08/%cf%84%ce%bf-%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b5-%ce%b3%ce%b1%ce%bc%ce%b7%ce%b8%ce%b5%ce%af%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b7-%cf%84%cf%83%ce%af%cf%80%cf%81%ce%b1/
ΔΕΛΤΙΟ ΘΥΕΛΛΗΣ 1
Προσοχή στους χαμαιλέοντες!
του Στέλιου Ελληνιάδη
Βλέπω τα πρωινάδικα, τα παράθυρα και τα στρογγυλά τραπέζια. Με ανησυχία. Αυτό που είναι καθαρό πάει για μουντζούρωμα. Η σαφής και κατηγορηματική βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού εναντίον του μνημονίου και της εν γένει ασκούμενης πολιτικής από τα κόμματα εξουσίας (ως μηχανισμοί παραμένουν στην εξουσία), κινδυνεύει να αλλοιωθεί από τους μνημονιακούς βουλευτές και διαπλεκόμενους δημοσιογράφους, οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι τεχνικοί της διαστροφής και της σύγχυσης. Με εξαιρετική άνεση, οι χαμαιλέοντες της εξουσίας αλλάζουν χρώματα από στιγμή σε στιγμή, από ατάκα σε ατάκα. Απέναντί τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μόνοι και έρημοι. Ένας ολόκληρος συρφετός πολιτικοδημοσιογραφικός, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές, χωρίς ήθος και ηθική, οι εκτελεστές της άνευ προηγουμένου καταστροφής που υφίσταται η Ελλάδα, προσπαθεί, με την άνεση του επαγγελματία απατεώνα, να βάλει τρικλοποδιές, να φέρει τη συζήτηση στο δικό του γήπεδο, να μεταθέσει τις εγκληματικές ευθύνες του στις δυνάμεις που σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας επέλεξε συνειδητά για να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Σε κάθε βήμα, σε κάθε επιχείρημα, σε κάθε «υποχώρηση» των σεσημασμένων της εξουσίας, κρύβεται μία παγίδα. Έμπειροι υπηρέτες της ολιγαρχίας και της παραπληροφόρησης, με τρομοκρατία, απειλές, αλλά και καλοπιάσματα, προσπαθούν να φθείρουν την αξιοπιστία του ΣΥΡΙΖΑ, να κλονίσουν την εμπιστοσύνη που δείχνει ένα αυξανόμενο κομμάτι της κοινωνίας στην Αριστερά. Σχηματίστε κυβέρνηση (με 16,8%!) και θα σας στηρίξουμε (αλλά μην καταγγείλετε το μνημόνιο και μην βάλετε υπό έλεγχο τις τράπεζες) και άλλα παρόμοια, παραπλανητικά, εκτοξεύονται με παραλλαγές από τον Βενιζέλο, τον Σαμαρά και τα άλλα φερέφωνα του μνημονίου. Με εντυπωσιακή κατανόηση για τα προβλήματα των εργαζομένων και με πρωτοφανή διάθεση για συνεργασία, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, εμφανίζονται ως άγγελοι προστάτες των αγαναχτισμένων πολιτών και αρωγοί στην προσπάθεια της Αριστεράς να κυβερνήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσέξει πάρα πολύ. Να μην χαθεί μέσα στη χαβούζα που αυτοί περιπλέουν με μεγάλη άνεση. Ειδικά στη τηλεόραση, μόνο τα πολύ έμπειρα στελέχη που ξέρουν να χειρίζονται τα «μέσα» πρέπει να αναλαμβάνουν τις επικίνδυνες αποστολές. Δεν είναι όλοι για όλα. Ούτε είναι ώρα για να προβάλλονται στελέχη λόγω της θέσης τους στην κομματική ιεραρχία. Ήδη, μέσα στις δύο πρώτες κρίσιμες μέρες, έγινε φανερό ότι όλο το τηλεοπτικό πεδίο, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απ’ άκρη σ’ άκρη ναρκοθετημένο. Όποιος δεν έχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, την αναγκαία εμπειρία, την ευχέρεια της δημόσιας αντιπαράθεσης, να μην μπαίνει στο αχαρτογράφητο πεδίο. Δεν θα κάψει μόνο τον εαυτό του, αλλά ολόκληρη την προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Η Αριστερά δεν πρέπει ούτε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να χάσει την επαφή της με τη λαϊκή εντολή, με την κοινωνία, με τον πολίτη. Ούτε να υποτιμήσει τους μνημονιακούς. Θα πολεμήσουν με όλα τα μέσα, ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΣΑ, για να συκοφαντήσουν και να απαξιώσουν την Αριστερά, να απογοητεύσουν τους πολίτες που τους μούντζωσαν και με την ψήφο τους, να διασώσουν τα συμφέροντα των τοκογλύφων και των εργολάβων της συμφοράς. Τώρα είναι πιο επικίνδυνοι από κάθε άλλη φορά. Μπορεί να συρρικνώθηκαν εκλογικά, αλλά οι στόχοι και τα συμφέροντά τους δεν άλλαξαν. Πίσω από την καλοσυνάτη μάσκα που φόρεσαν για την περίσταση, είναι οι ίδιοι σατανιστές. Με άλλη φρασεολογία, με άλλα τερτίπια, θα προσπαθήσουν να εκτροχιάσουν τη συζήτηση, να θολώσουν τη λαϊκή βούληση, να διαιωνίσουν την πολιτική του μνημονίου. Οι εντολείς τους παραμένουν οι ίδιοι. Κι αυτοί δεν ήταν ούτε είναι οι Έλληνες πολίτες. Είναι η Μέρκελ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Οι εχθροί μας.
Σύντροφοι, ανεβάστε την εγρήγορσή σας στο ύψιστο επίπεδο. Προσοχή, προσοχή, προσοχή!!!
Στέλιος Ελληνιάδης
Μαρτυρίες και ομολογίες πολιτικής ανημποριάς: Ευρώ, δραχμές και η παραφιλολογία περί εντός-εκτός της ΕΕ
Παναγιώτης Ήφαιστος http://www.ifestosedu.gr
Μια ακόμη αναγκαία και μη εξαιρετέα παρέμβαση που όπως και οι προηγούμενες αναρτώνται στη διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm. Αφορά κάτι το οποίο δεν συμβαίνει συχνά στις διεθνείς σχέσεις: Οι αντιπρόσωποι μιας ελεύθερης κοινωνίας συνομολόγησαν ένα μνημόνιο που βασικά ακυρώνει την εθνική ανεξαρτησία και πάγιες δημοκρατικές αρχές. Απλή ανάγνωση του «εφαρμοστικού νόμου» (http://www.epikaira.gr/content/files/Efarmostikos_nomos_sxolia1.pdf) το καθιστά ολοφάνερο. Πριν και μετά τον εφαρμοστικό νόμο ακούσαμε πολλά ψέματα, απειλές, εκβιασμούς, προπαγάνδες, απλουστεύσεις και σκόπιμες ηχηρές αποσιωπήσεις.
Στο επίκεντρο βρισκόταν η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ, οι διαπραγματευτικές δυνατότητές μας και οι δήθεν κίνδυνοι να εκδιωχθούμε κακήν κακώς. Επειδή επί τάπητος τίθενται ζητήματα εθνικής επιβίωσης απαιτείται να τονιστούν πασίδηλα ζητήματα που υποδηλώνουν μια κραυγαλέα πολιτική ανημποριά των πάλαι ποτέ πολιτικών ελεφάντων. Αυτών των μορφικά πανομοιότυπων ελεφάντων οι οποίοι σε πρώτη φάση μετέτρεψαν την Ελλάδα σε τρύπιο Τιτανικό, σε δεύτερη συμμάχησαν με διεθνικούς χρηματοοικονομικούς δρώντες και τεχνοκράτες, σε τρίτη υπέγραψαν θανατηφόρα μνημόνια ύφεσης, δανεισμού, τοκογλυφίας και στο τέλος κατάφεραν κατά της Ελληνικής κοινωνίας ένα θανατηφόρο κτύπημα με το να υπογράψουν το δεύτερο μνημόνιο. Οι πολιτικές μεταστροφές και η τελική σύμπραξη της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέδειξε την ηγετική εμβέλεια συμπαθών, κατά τα άλλα, προσώπων.
Εδώ λοιπόν θα σταθούμε σε ένα κεντρικό ζήτημα: Τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, οι οποίες τους μήνες και τα χρόνια που έρχονται είναι ίσως το κρισιμότερο ζήτημα. Δεν θα εξαντλήσουμε αυτό το θέμα για το οποίο υπάρχουν, εξάλλου, χιλιάδες δημοσιευμένες σελίδες δικές μου και άλλων. Αναλύσεις που αφορούν τη δομή, τις λειτουργίες, τα ελλείμματα και τις αστάθειες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Μερικά σημεία, όμως, ιδωμένα υπό το πρίσμα της Ελληνικής κρίσης, ίσως φωτίσουν καλύτερα τον συντρέχοντα διάλογο για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και τις απειλές εκδίωξής της ακόμη και από την ΕΕ.
Κατά πρώτον, κανείς μπορεί εύκολα να αναζητήσει αναρίθμητες έντρομες δηλώσεις ευρωπαίων πολιτικών και τεχνοκρατών όταν εξηγούσαν πως αν η Ελλάδα αφεθεί να πτωχεύσει θα κατέρρεε το ευρώ και η ΕΕ. Αυτό ήταν και συνεχίζει να είναι, θεμιτά και νομιμοποιημένα, το ισχυρότερο διαπραγματευτικό μας χαρτί. Πως όμως να λειτουργήσουμε με διαπραγματευτικό ορθολογισμό όταν επί δεκαετίες πολιτικοστοχαστικά οι Έλληνες διαποτίζονταν με αβάστακτα λανθασμένες αναλύσεις για την φυσιογνωμία της ΕΕ.
Αναρίθμητες αναλύσεις αναδείκνυαν κραυγαλέα άγνοια της φυσιογνωμίας της ΕΕ, αναπαρήγαγαν ιδεολογήματα, αναμασούσαν νομικίστικες θέσεις και ανυπόστατα θεωρήματα και αποκάλυπταν απύθμενη άγνοια των δομών και των λειτουργιών της ΕΕ. Αυτές οι αναλύσεις εισέρευσαν και επηρέασαν αρνητικά την πολιτική σκέψη και τις πολιτικές αποφάσεις.
Ούτε λίγο ούτε πολύ αναρίθμητοι περιέγραφαν την ύπαρξη μιας ΕΕ που ήταν μια κοσμοπολίτικη και χαρούμενη παιδική χαρά. Άλλες αναλύσεις που συχνά και αντιφατικά εκπορεύονταν από τις ίδιες πέννες απειλούσαν με εκδίωξή μας ή αυστηρή τιμωρία μας αν δεν υπακούαμε τα τεχνοκρατικά κελεύσματα. Νεφελωδώς και αβάσιμα επικαλούνταν κάποιον υπερεθνικό μπαμπούλα έτοιμο να τιμωρήσει τους απείθαρχους και άτακτους Έλληνες.
Οι τεχνοκράτες στην ΕΕ, όντως, έχουν δύναμη. Πλην και τα νήπια ξέρουν ότι αυτό είναι και το πρόβλημα που τα μέλη με τον έναν ή άλλο τρόπο διαρκώς προσπαθούν να αντιμετωπίσουν. Σε αυτό εξάλλου συνίσταται το δημοκρατικό έλλειμμα. Σε αυτό το πεδίο ένα μικρό κράτος-μέλος καταμαρτυρούμενα διαθέτει πρόσφορο έδαφος άσκησης πολιτικής. Εάν κανείς έχει στοιχειώδη γνώση των δομών και λειτουργιών της ΕΕ, εάν συγκροτεί ορθολογικές πολιτικές και οικονομικές προτάσεις σε όλα τα επίπεδα διαπραγματεύσεων και εάν απορρίπτει τις καταχρηστικές τεχνοκρατικές στάσεις μπορεί να κερδίζει μάχες και τα συμφέροντά του να εκπληρώνονται.
Αυτό καταμαρτυρεί η κοινοτική πρακτική πολλών δεκαετιών. Το κοινοτικό πολιτικό πεδίο είναι τεράστιο, πολλών ιεραρχημένων στρωμάτων και επιπέδων και πολλών αποφάσεων που άλλοτε είναι ρευστές και υπό διαμόρφωση και άλλοτε μόλις στα σπάργανά τους και εκκολαπτόμενες.
Αντί λοιπόν υποτακτικά οι αντιπρόσωποι ενός κράτους να υπογράφουν ό,τι τους δώσουν οι τεχνοκράτες ή τουλάχιστον πριν το κάνουν επιβάλλεται να εξαντλούν όλα τα διαπραγματευτικά τους όπλα σε πολιτικό επίπεδο. Αν και προσωπικά παγερά αδιάφορος με αυτό που ονομάζεται κομματική ζωή, μπορώ εν τούτοις να πω μετά βεβαιότητας ότι πριν τη συγκυβέρνηση του δευτέρου μνημονίου ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος πρόδιδε γνώσεις επιπέδου πρωτοετούς φοιτητή πανεπιστημιακού τμήματος ευρωπαϊκών σπουδών. Το ίδιο ισχύει όταν η μείζονα αντιπολίτευση συμπορεύτηκε υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο. Είναι φανερό σε ποιούς απευθυνόταν το «διάγγελμα του δεκαεξάχρονου» (http://www.ifestosedu.gr/110dekaexaxronos.htm) όταν σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια επιχειρήθηκε να πείσει ότι υπάρχει μεγάλο περιθώριο διαπραγματεύσεων. Μεγάλο πεδίο πολιτικής δράσης που έπρεπε να εξαντληθεί πριν η αντιπολίτευση υποκύψει στις πολιτικές ύφεσης που η ίδια στηλίτευε.
Η λογική της τότε συγκυρίας καλούσε για εκλογές άμεσα και αμέσως μετά ο νέος πρωθυπουργός να σήκωνε τη σημαία του ευρωπαϊκού πολιτικοοικονομικού ορθολογισμού. Τη σημαία της ευρωπαϊκής διακρατικής δημοκρατίας, της ορθολογικής οικονομικής διακυβέρνησης και της αντιμετώπισης των διεθνικών χρηματοοικονομικών θηρίων.
Για να γίνει αυτό όμως, απαιτούσε συγκρότηση πολιτικής στρατηγικής και αξιόπιστο ευρωπαϊκό πολιτικοστοχαστικό λόγο. Αν μια πολιτική ηγεσία δεν διαθέτει τέτοιο λόγο, είναι κατιτί που δεν κρύβεται. Την αλήθεια λέμε αν υποστηρίξουμε πως ο δικομματισμός που κυβερνούσε τις δύο τελευταίες δεκαετίες στερείτο ενός τέτοιου λόγου.
Μετά την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου όλοι μαζί ως χορωδία προπαγανδιστών επιδόθηκαν στην πολιτική τρομοκρατία και κινδυνολογία περί μη πληρωμής «μισθών και συντάξεων». Ως και το Ελληνικό κράτος να μην υπήρχε, ως και οι Έλληνες να μην συνέχιζαν να δουλεύουν και να παράγουν, ως και το κράτος να μην είχε έσοδα και ως και να ήταν τόσο εύκολο ένα μέλος της ΕΕ να αφεθεί να καταρρεύσει.
Επιδεικνύοντας ολιγωρία έσπευσαν να υπογράψουν ό,τι τους επέβαλλαν οι τεχνοκράτες. Δεν αξίωσαν μια αναζήτηση των αιτίων σε πανευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο και δεν αξίωσαν άμεση απαλλαγή από επαχθή και καταχρηστικά χρέη που δημιουργήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια. Ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο της απάθειας, της υποταγής και της υποτέλειας. Ουσιαστικά, καμιά διαπραγμάτευση.
Οι μεταστροφές πολλών ικανών ανθρώπων στον περίγυρο αυτού του συστήματος κατέδειξε ότι από τους ανθρώπους κανείς μπορεί να περιμένει οτιδήποτε. Δεν το λέω αφοριστικά. «Ανθρώπινα όλα αυτά», θα έλεγε ο Κονδύλης. Αναμενόμενα, θα έλεγα εγώ, όταν η πολιτική έχει ροκανιστεί: Όταν πολιτικοστοχαστικά αποδυναμωθήκαμε, όταν κυριάρχησαν αναρριχητικές νοοτροπίες, όταν οι πελατειακές δομές οργίασαν και όταν η πολιτική μετατράπηκε σε ένα καλάθι σάπιων μήλων μέσα στο οποίο όσα νέα μήλα έμπαιναν σάπιζαν.
Παρενθετικά μια μόνο λέξη για το ζήτημα της κοινωνικής συνοχής. Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων τον περασμένο Ιανουάριο και Φεβρουάριο θα δεχόταν βασικά οποιοδήποτε μέτρο θα διασφάλιζε τη δημοκρατία τους, την εθνική τους ανεξαρτησία και την πολιτική τους ελευθερία. Μέτρα που θα συνοδεύονταν όπως είναι φυσικό από διασφάλιση του ελάχιστου της διαβίωσης των πολιτών, εγγυήσεις πως κανείς δεν θα ενοχλήσει τις χειμαζόμενες επιχειρήσεις και πως κανείς δεν θα θίξει τα ελληνικά νοικοκυριά. Όλοι αυτοί πριν τα λάθη των πολιτικών του δικομματισμού, ζούσαν φυσιολογικά, δούλευαν, παρήγαγαν, επένδυαν και ήλπιζαν σε ένα καλύτερο μέλλον. Ένας κοινωνικοπολιτικά αξιόπιστος λόγος, λοιπόν, λογικό είναι ότι θα είχε μεγάλη απήχηση. Το αντίθετο συνέβηκε: Γεννήθηκε ένα νέο πολιτικό σπορ, η κινδυνολογία και η πολιτική τρομοκρατία. Στρατιές κινδυνολόγων δικαιολογούσαν την έντρομη υποταγή στους ανεξέλεγκτους τεχνοκράτες.
Για να επανέλθουμε στην ΕΕ, η πολιτική συμπεριφορά όλων των παρατάξεων εξουσίας μετά το 2009 καταμαρτύρησε την πολιτική και στοχαστική ανημποριά της συντριπτικής πλειονότητας του πολιτικού της προσωπικού. Ακόμη και από άτομα που δεν θα το ανέμενε κανείς, καθότι, τυπολογικά μιλώντας έπρεπε να διαθέτουν στοιχειώδη τουλάχιστον γνώση.
Έπρεπε να γνωρίζουν ότι η δομή, η φυσιογνωμία, οι πολιτικές λειτουργίες και οι θεσμικές δομές επιτρέπουν σε ένα μικρό κράτος-μέλος της ΕΕ να επιτύχει το μέγιστο των σκοπών του. Βασικά, σε κανέναν άλλο διεθνή πολιτικό χώρο δεν υπήρξε ποτέ μια τέτοια κατάσταση όπου για έναν αριθμό σημαντικών λόγων τα λιγότερο ισχυρά κράτη έχουν πολλές ευκαιρίες να λειτουργούν ισότιμα με τα μεγαλύτερα.
Ανά πάσα στιγμή τους προσφέρεται η δυνατότητα να αναπτύξουν πολιτική και διπλωματική δραστηριότητα τα όρια της οποίας είναι μόνο ο ουρανός. Το πεδίο πολιτικής δράσης είναι απέραντο: Χιλιάδες θεσμοί, συζητήσεις, αποφάσεις, συμπλεκόμενες πολιτικοστρατηγικές σκοπιμότητες, ρευστές εισροές εθνικών συμφερόντων και εθνικών θέσεων που συναρτώνται με την εσωτερική πολιτική κάθε κράτους-μέλους και αναρίθμητες ομάδες πίεσης (Για μια συναφή ανάλυση συναρτημένη με το «Γερμανικό Ζήτημα» και αναρτημένη στο διαδίκτυο βλ. http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm).
Στο πεδίο της ΕΕ οι δυνατότητες πολιτικής δράσης για να εξυπηρετηθούν τα εθνικά συμφέροντα ενός κράτους είναι πρακτικά ανεξάντλητες. Δεν είναι ένας χώρος αλτρουισμού και χαριτολογιών. Είναι ένας χώρος σκληρών διαπραγματεύσεων. Αν συμμετέχεις είτε εισέρχεσαι μέσα σε αυτή την αρένα ή απέχεις και χάνεις.
Μόνο ανήμποροι πολιτικοί ηγέτες κρατών-μελών σπεύδουν απνευστί να υποκύψουν σε εντολοδόχους γραφειοκρατικές λογικές προσερχόμενοι στη συνέχεια στη χώρα τους ως πολιτικοί τρομοκράτες επιβολής ανορθολογικών οικονομικών αποφάσεων. Από εντολείς των τεχνοκρατών γίνονται έτσι εντολοδόχοι των τεχνοκρατών ή πιο δραστήριων κρατών που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους.
Μια εύλογη θέση είναι ότι ποτέ και κανείς δεν μπορεί να επιβάλει σε ένα κράτος μιας επαχθή πολιτική ή οικονομική απόφαση, αν οι αντιπρόσωποί του λειτουργούν αποτελεσματικά στην ΕΕ. Αυτό όμως απαιτεί γνώση της ευρωπαϊκής πολιτικής, θάρρος, ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών και ικανότητα ανάληψης λελογισμένου πολιτικού ρίσκου. Για έναν ακόμη λόγο, το σύστημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι θετικά ευάλωτο στην πολιτική βούληση των μελών του. Ουσιαστικά, όσο αυτό συμβαίνει τόσο περισσότερο αναδεικνύεται ο θετικός ρόλος της ΕΕ στη ζωή των Ευρωπαίων και όσο αυτό δεν συμβαίνει αναδεικνύεται το αντίστροφο.
Όταν ένα κράτος-μέλος εμφανίζεται με σημαία τα εθνικά του συμφέροντα, με συγκροτημένη ευρωπαϊκή στρατηγική πειθούς και με ορθολογιστικές πολιτικές και οικονομικές θέσεις δύσκολα μπορούν να απορριφθούν οι προτάσεις του. Στη χειρότερη περίπτωση δεν θα συνυπολογιστούν πλήρως αλλά δεν θα αγνοηθούν τα ζωτικά συμφέροντα. Η αντίθετη στάση είναι πάντα καταστροφική: Οι τεχνοκράτες παίρνουν το πάνω χέρι, οι ηγεμονικές στάσεις κυριαρχούν, οι διεθνικοί δρώντες οργιάζουν και το παραπαίων κράτος συμβάλλει στη διολίσθηση της ίδιας της ευρωπαϊκής πολιτικής σε ανορθολογικούς προσανατολισμούς.
Υπάρχουν ακόμη αισθητικά και ψυχολογικά κριτήρια και παράγοντες που μια διπλωματία ποτέ δεν παραμελεί. Είτε αυτό οφείλεται σε ρητορεία είτε επειδή πολλοί το πιστεύουν, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια να μην ακουστεί θετικά μια ορθολογιστική θέση των αντιπροσώπων ενός κράτους. Αυτό ισχύει όλως ιδιαιτέρως όταν πασίδηλα υπονομεύεται οτιδήποτε λέγεται –ενίοτε ρητορικά και υποκριτικά, δεν αντιλέγω, πλην αυτό μετράει πολιτικά, αν κανείς το εκμεταλλευτεί– και πράττεται στην Ευρώπη μετά το 1945. Αν κανείς το γνωρίζει –και εάν είναι «ηγέτης» φροντίζει να διαθέτει ικανούς συμβούλους για να τον ενημερώνουν–, μπορεί να το υπενθυμίζει με σκληρό τρόπο σε όσους εκτρέπονται. Στη φαρέτρα μας διαθέτουμε χιλιάδες τέτοιες δηλώσεις, θέσεις και αποφάσεις που αφορούν την «ευρωπαϊκή ιδέα», τους συχνά διακηρυγμένους «υψηλούς σκοπούς» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και τη σκοπιμότητα ύπαρξης συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών προσανατολισμών.
Στο ίδιο πλαίσιο υπάρχουν και τα λάθη και οι παραλείψεις των κοινοτικών αποφάσεων τις οποίες πολλοί αρμόδιοι συχνά ομολογούν. Σε μια διαπραγμάτευση δεν έχεις παρά να τους τα υπενθυμίζεις. Όλοι γνωρίζουν τα φρικτά λάθη της ΟΝΕ μετά το 1992 και αν τους τα υπενθυμίσεις δύσκολα θα το αρνηθούν. Συχνά εξάλλου τα ομολογούν δημόσια και οι ίδιοι. Αν ένας αντιπρόσωπος ενός κράτους διαθέτει στοιχειώδεις διαπραγματευτικές ικανότητες τα επισημαίνει και αρνείται να αποδεχθεί τις αρνητικές συνέπειες που τον πλήττουν (βλ. πιο πάνω παραπομπή σε ανάλυση του «Γερμανικού ζητήματος» και τη δημιουργία της ΟΝΕ).
Για αυτό το ζήτημα, για αυτές τις παραλείψεις και για αυτά τα ολέθρια λάθη διόλου παράδοξα κανείς μπορεί να βρει πολλούς συμμάχους ακόμη και στην ίδια τη Γερμανία. Στη Γερμανία και σε άλλα κράτη διαρκώς συγκροτούνται και ανασυγκροτούνται συγκλίσεις ρευστών και μονιμότερων συμφερόντων, διαρκώς συντελούνται ορατές και αόρατες διαπραγματεύσεις, διαρκώς διασυνδέονται ζητήματα ποικίλων ιεραρχιών και προτεραιοτήτων και διαρκώς αποκρυσταλλώνονται αποφάσεις που βλάπτουν ή ωφελούν ανάλογα με το κατά πόσο είσαι απαθής ή ενεργητικός συντελεστής του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος.
Χαρακτηριστικά τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές και χωρίς να προκρίνω το αποτέλεσμα ακούεται ότι ένας ή περισσότεροι ηγέτες ενδέχεται να αποστείλουν επιστολές σε ευρωπαίους ομολόγους τους επικαλούμενοι την αντί-μνημονιακή λαϊκή ετυμηγορία. Χωρίς να προκρίνεται το αποτέλεσμα –και χωρίς να μπορεί κανείς να δει μια τέτοια κίνηση μεμονωμένα και μη ενταγμένα σε μια συνολική πολιτική στρατηγική– ως προσέγγιση βρίσκεται στον σωστό προσανατολισμό. Ένα κράτος πάντα κερδίζει όταν οι αντιπρόσωποί του επικαλούνται την κοινωνική βούληση, τη λαϊκή ετυμηγορία και τις αρχές πάνω στις οποίες πρέπει να εδράζεται το κοινοτικό σύστημα. Είναι αμέτρητες οι φορές προσαρμογής όλων των υπόλοιπων κρατών όταν επί σημαντικών ζητημάτων η λαϊκή ετυμηγορία σε ένα κράτος-μέλος επιτάσσει το αντίθετο.
Η επιβίωση της ΕΕ συναρτάται, βασικά, με το κατά πόσο θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ένα πλουραλιστικό σύστημα ανεξαρτήτων κρατών όπου η κυριότερη ιδιομορφία είναι η ισοτιμία μεταξύ των κρατών-μελών και η υιοθέτηση αποφάσεων που εξυπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα των κρατών.
Αν ένα μικρό κράτος πείσει για τον ορθολογισμό, τη δημοκρατική νομιμοποίηση και την πολιτικοοικονομική σκοπιμότητα μιας τέτοιας θέσης δύσκολα μπορεί να μην τύχει ευνοϊκής αντιμετώπισης.
Πιο σημαντικό βέβαια είναι όχι μόνο το καλοπροαίρετο ανέμισμα βάσιμων επιχειρημάτων αλλά και η συγκρότηση συμμαχιών με κράτη ή ομάδες που έχουν τα ίδια συμφέροντα. Στην ΕΕ αυτή είναι μια αδιάλειπτη πρακτική. Η ΕΕ είναι ένα μεγάλο και ιδιόμορφο πεδίο διαρκών συγκλίσεων και «συγκρούσεων» συμφερόντων, διασυνδέσεων συμφερόντων και διατύπωσης ρητορικών και υποκριτικών τοποθετήσεων για να επηρεάσουν τις συμπεριφορές των άλλων. Επειδή για διακρατική πολιτική μιλάμε, λογικά αυτό συμπεριλαμβάνει μπλόφες, εξαπατήσεις, αλλαγή φίλων και εχθρών, εκφοβιστικές δηλώσεις και ενέργειες για αποτροπή λήψεως αποφάσεων και μετατροπής των υπερεθνικών οργάνων σε εξαρτημένες μεταβλητές συγκεκριμένων συμφερόντων. Αναρίθμητοι θεσμικοί και άλλοι παράγοντες περιφέρονται ενώνοντας ή κόβοντας νήματα.
Αν οι αντιπρόσωποι ενός κράτους δεν γνωρίζουν, φοβούνται, δεν αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και ρίσκα και αν απαθώς περιμένουν τους εντολοδόχους τεχνοκράτες να τους πουν τι να αποφασίσουν δεν τους αξίζει να κατέχουν δημόσιες θέσεις ευθύνης. Εν τέλει, σε ένα τόσο διακρατικό, διεθνικό και υπερεθνικό λαβύρινθο πολλών επιπέδων και πολλών στρωμάτων, η δημοκρατία, η ευημερία και η ελευθερία ενός κράτους-μέλους δεν σερβίρεται στο πιάτο αλλά κερδίζεται με αδιάκοπες στάσεις και συμπεριφορές συμβατές με το εθνικό συμφέρον.
Για όσους κόπτονται «για την Ευρώπη» τέτοιες ορθολογιστικές στάσεις συμβάλουν και στη δημιουργία ενός πιο ορθολογιστικού ευρωπαϊκού πολιτικού περιβάλλοντος και το αντίστροφο. Τέτοιες σκέψεις, όμως, είναι δύσκολο να γίνουν αν ένα μυαλό πλημμυρίζει με κοσμοπολίτικες και διεθνιστικές ασυναρτησίες για μια Ευρώπη που ποτέ δεν υπήρξε και που ποτέ δεν θα υπάρξει. Στο πεδίο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να υπάρξει μόνο μια «Ευρώπη των πατρίδων». Η ΕΕ μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπτύσσεται μόνο εάν εδράζεται πάνω στα εθνικά συμφέροντα και μόνο εάν οι αποφάσεις συνεκτιμούν όλα τα συμφέροντα.
Η ισορροπία συμφερόντων είναι το σημαντικότερο ζήτημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ανισορροπία οδηγεί σε αστάθεια και εκτροχιασμό. Αυτό βασικά βλέπουμε τώρα ως αποτέλεσμα του άνισου ανταγωνισμού λόγω νομισματικής ένωσης που δεν πρόβλεψε τρόπους αλληλεγγύης, δημοσιονομικές προσαρμογές και διορθωτικά μέτρα που διασφαλίζουν μια ισόρροπη ανάπτυξη.
Τώρα, βέβαια, η πρόσφατη δική μας πολιτική τρομοκρατία για να δικαιολογήσει την πολιτική και διαπραγματευτική ανημποριά κινδυνολογεί περί εκδιώξεων από το ευρώ, εξόδου από την ΕΕ και άλλα κουφά, τρελά και ανήκουστα που μόνο στην Ελλάδα μπορούν να λέγονται. Και όταν εδώ λέγονται λογικό είναι όσοι θέλουν να καθυποτάξουν την Ελληνική κοινωνία να αρχίζουν να απειλούν με το ίδιο νόμισμα (οι ίδιοι τεχνοκράτες ή εκτροχιασμένοι πολιτικοί ηγέτες που μόλις χθες έλεγαν το αντίθετο προειδοποιώντας για τις καταστροφικές συνέπειες μιας Ελληνικής πτώχευσης).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ΕΕ κρέμεται από μια τρίχα. Οι πολιτικοί μας ηγέτες με τις ανορθολογικές στάσεις τους τα δύο τελευταία χρόνια δεν έβλαψαν μόνο τους Έλληνες πολίτες. Συμβάλλουν στο περαιτέρω ροκάνισμα και στη διαφθορά των θεμελίων του εγχειρήματος της ΕΕ. Ας είχαν τουλάχιστον ως υπέρτατο κριτήριο των αποφάσεών τους το συμφέρον των Ελλήνων πολιτών. Τα κατά συνθήκη ψεύδη, οι σπουδαιοφανείς κινδυνολογίες και τα περιττά συνθήματα ευρωπαϊκής πίστης και νομιμοφροσύνης πέραν του ότι βρίσκονται εκτός κλίματος στην Ευρώπη προκαλούν, επιπλέον, σοβαρές ζημιές στα συμφέροντά μας και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση της Ελληνικής κοινωνίας.
9.5.2012
Π. Ήφαιστος