Πόντος και Αριστερά

……. 'μώ τον νόμο σ' !

-Aκτινογραφώντας το ΚΚΕ

Η πολιτική της σημερινής ομάδας που ελέγχει το ιστορικό ΚΚΕ δημιουργεί ένα μεγάλο ερώτημα για τα βαθύτερα κίνητρα. Από τη μια, βερμπαλισμοί για «λαϊκή εξουσία» (που λαμβάνοντας υπόψη τη σοβιετική εμπειρία σημαίνει : «πλήρης και χωρίς έλεος εξουσία των κομματικών οργανώσεων επί της κοινωνίας») και απ’ την άλλη, ανοχή του νεοναζιστικού τέρατος που σηκώνει το βρωμερό του κεφάλι, όπως απέδειξε το θράσος της Χρυσής Αυγής να διοργανώσει εκδήλωση  στην δημοκρατική προσφυγούπουλη της Κοκκινιάς. Απ’ τη μια αποκατάσταση του Ζαχαριάδη και των θυμάτων του (Βαβούδη, Βελουχιώτη) και από την άλλη ανελέητη καταστολή και συντριβή κάθε εσωκομματικής κριτικής…

Ποιά είναι λοιπόν τα βαθύτερα κίνητρα;

Πολλές εκδοχές έχουν γραφεί από το 18ο Συνέδριο ως τις πρόσφατες αποκαταστάσεις. Καμιά όμως δεν έλαβε υπόψη την ανερχόμενη ταση στο δυτικό κόσμο για την στροφή στο εξωπραγματικό και το απόκρυφο. Μήπως αυτή είναι η βαθύτερη εξήγηση για το μεταμορφισμό του ΚΚΕ, που μετέτρεψε τα μέλη του από πιστούς του Κολιγιάννη σε πιστούς του Ζαχαριάδη;

Ένα κυριακάτικο κείμενο της Τασούλας Καραϊσκάκη μας δίνει, ΙΣΩΣ, το κλειδί κατανόησης που μας έλειπε:

Το «κενό» που γεμίζουμε…

Ακόμη και η Πυραμίδα του Χέοπος παρέμεινε κλειστή την περασμένη Παρασκευή υπό τον φόβο του «11». Η ψηφιακή ευθυγράμμιση της ημερομηνίας 11/11/11 (και ιδίως των ωρών 11.11), που για τους ευεπίφορους στον εσωτερισμό θα απελευθέρωνε παραφυσικές δυνάμεις, διαύλους επικοινωνίας με το υποσυνείδητο, θα προκαλούσε τρομακτικές καταστροφές, δημιούργησε ένα είδος υστερίας ανά την υφήλιο, με διοργανώσεις τελετών μυστικιστικού περιεχομένου και γυναίκες να σπεύδουν να γεννήσουν (με καισαρική) αυτήν ακριβώς την ημέρα.

Αριθμολογία, αιγυπτιολογία, συμπαντολογία, συνωμοσιολογία, καταστροφολογία, παραψυχολογία… Τι προκαλεί την άνθησή τους; Στο περιθώριο της δυτικής κουλτούρας ενισχύεται διαρκώς η τάση προς το εξωπραγματικό, τη μαγεία και ο εσωτερισμός, από την καββάλα ώς τον σουφισμό, από την πνευματισμό ώς τη μασονία, από την αστρολογία ώς το Νιου Εϊτζ αποκτούν οπαδούς. Η τεράστια εμπορική επιτυχία βιβλίων όπως «Κώδικας Ντα Βίντσι», «Αλχημιστής», «Χάρι Πότερ», «Λυκόφως» ή ταινιών όπως «Ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιών» μαρτυρεί την επιρροή του αποκρυφισμού, έστω και μόνον στην ψυχαγωγία. Στην εποχή της τεχνολογικής επανάστασης, μιας καθημερινότητας που υποστηρίζεται αδιαλείπτως από τις ηλεκτρονικές συσκευές, μεγάλο τμήμα του παγκόσμιου πληθυσμού έλκεται από το υπερφυσικό, τη συνωμοσία, το μυστήριο. Μάλιστα, ορισμένοι φτάνουν να απορρίπτουν τον ορθό λόγο, ίσως ηττημένοι από τον πραγματισμό ενός αντιφατικού, σκληρού κόσμου ή την εμμονή τους να συλλάβουν, να εξηγήσουν το άπιαστο. Η λογική γίνεται μια βάρκα που κλυδωνίζεται, όπως θα έλεγε κι ο Φρόυντ, στα νερά του ασυνειδήτου.

Υστερα από κοντά τρεις αιώνες δυτικού ορθολογισμού, της προσπάθειας του Διαφωτισμού, της νεωτερικότητας να ελευθερωθούν οι άνθρωποι από τη μαγεία, να γίνουν ενσυνείδητοι και ακηδεμόνευτοι χειριστές της σκέψης τους, να δοθεί στη φαντασία η στέρεη υποστήριξη της γνώσης, η μαγεία γίνεται πάλι μέσο έκφρασης των αδύτων της ανθρώπινης ψυχής, του αρχέγονου πλούτου του υποσυνειδήτου. Επανέρχεται η ιδέα του διαβόλου ως αήττητου εχθρού, στασιαστή ενάντια στην τάξη του κόσμου, παρόχου καλύτερης επίγειας ζωής…

Γιατί; Σε σχετικό συνέδριο, Αμερικανός επίσκοπος έδινε τη δική του εξήγηση: «Η θρησκεία προσφέρει πνευματική ανάταση. Το Νιου Εϊτζ είναι σούπερ μάρκετ. Αγοράζεις ό,τι επιθυμείς: εσωτερικές διδασκαλίες, μυστικισμό, δίαιτες, γυμναστική, ψυχολογία, μετενσάρκωση, διαλογισμό, οδηγούς προσωπικής επιτυχίας… Ολα χωρούν στη Βίβλο του Νιου Εϊτζ. Ακόμη και ο Χριστός. Τον οποίο όμως οι νέοι οραματιστές θέλουν να πλέει σε ένα “κοσμικό υγρό”, ικανό να γεννήσει και άλλους Χριστούς στο μέλλον. Μια έννοια του θείου, ρευστή, διαπλάσιμη».

Ο Ουμπέρτο Εκο, στο «Εκκρεμές του Φουκώ», αναφέρει την εξής φράση του Τσέστερτον: «Οταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια στον Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια σε τίποτα, σημαίνει ότι πιστεύουν σε όλα». Και συμπλήρωνε σε συνέντευξή του στη γαλλική «Μοντ»: «Δεν μας φαίνονται αρκετά μεγάλες οι υπάρχουσες θρησκείες. Ζητάμε από τον Θεό κάτι παραπάνω από αυτό που προσφέρει η Εκκλησία. Και στρεφόμαστε στο απόκρυφο. Ομως ο αποκρυφισμός δεν υπόσχεται τίποτα. Μας βάζει να γεμίζουμε μόνοι μας το “κενό” με τους φόβους και τις ελπίδες μας»…

Μια ψυχαναλυτική οπτική

14/11/2011 - Posted by | -παράνοια, -Διάφορα, -Ιδεολογικά, -Nεοελληνικός ανορθολογισμός, ΚΚΕ

17 Σχόλια »

  1. Η ερμηνεία της ακτινογραφίας είναι λάθος, όπως και η διάγνωσή σου. Μπορείς να ενημερωθείς καλύτερα για το τι σημαίνει λαϊκή εξουσία, από τις θέσεις που είχε το κκε, από το 2000
    http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=478037&textCriteriaClause=%2B%CE%9B%CE%91%CE%AA%CE%9A%CE%97+%2B%CE%95%CE%9E%CE%9F%CE%A5%CE%A3%CE%99%CE%91
    Η σωστή ερμηνεία των γεγονότων γίνεται μόνο με ορθολογιστικό, επιστημονικό τρόπο και όχι με μυστικιστικές και θρησκειολογικές θεωρίες…

    Σχόλιο από Μαρία | 14/11/2011

  2. > > ΟΙ ΚΟΜΣΟΜΟΛΟΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ ΤΩΝ ΜΜΕ!
    > >
    > >
    > > Γιώργος Μπόμπολας: Ο ΕΠΟΝίτης που έγινε. βαρόνος. Δε χρειάζονται πολλές
    > > συστάσεις. Καναλάρχης, μεγαλοεκδότης, κατασκευαστικές εταιρείες, τα. πάντα
    > > όλα. Έχει ακόμα μεγάλη αδυναμία στο ΚΚΕ.
    > >
    > > Σταύρος Ψυχάρης: Κληρονόμος-Πρόεδρος του ΔΟΛ (Λαμπράκη), Πρόεδρος του Δ.Σ.
    > > του mega κ.τ.λ. Από κομμουνιστική οικογένεια, έκανε τα πρώτα του βήματα
    > > στο
    > > ΚΚΕ.
    > >
    > > Μάνια Τεγοπούλου: Εκδότρια Ελευθεροτυπίας, mega κ.τ.λ. Κόρη του καπετάνιου
    > > του ΕΛΑΣ, Κίτσου Τεγόπουλου, θεωρείται ακροαριστερή.
    > >
    > > Κώστας Γιαννίκος: Γνωστός κομμουνιστής, προερχόμενος από την πρώην ΕΣΣΔ.
    > > Για
    > > ένα φεγγάρι είχε αγοράσει την διεθνούς φήμης κομματική εφημερίδα
    > > «Πράβντα».
    > > Είναι βασικός μέτοχος (και διευθύνων σύμβουλος) του καναλιού Alter,
    > > ιδιοκτήτης των ραδιοφωνικών σταθμών John Greek, Oasis, Captain Jack,
    > > ιδιοκτήτης της εκδοτικής εταιρείας Modern Times, των τηλεοπτικών
    > > περιοδικών
    > > Tivo και Avanti, των δισκογραφικών εταιρειών Legend, MBI, Eros, Κίνησις,
    > > ΛΥΡΑ κ.λπ.
    > >
    > > Αναστασιάδης Θέμος: ΑΝΤ 1, ΚΝΕ.
    > >
    > > Στρατής Λιαρέλης: Διευθυντής ειδήσεων του ΑΝΤ 1. ΚΝΕ.
    > >
    > > Νίκος Ευαγγελάτος (ή. Εισαγγελάτος): ΚΝΕ.
    > >
    > > Όλγα Τρέμη: mega, ΚΝΕ.
    > >
    > > Παύλος Τσίμας: mega, πρώην δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη, ΚΚΕ.
    > >
    > > Μανώλης Αναγνωστάκης: mega Σαββατοκύριακο, ΚΝΕ.
    > >
    > > Οι του Ιού της Ελευθεροτυπίας: ΚΚΕ εσωτερικού και εν συνεχεία Β’
    > > Πανελλαδική
    > > (ακροαριστερή διάσπαση της νεολαίας του ΚΚΕ εσωτ., το 1978, εξέδωσαν το
    > > περιοδικό «Σχολιαστής»). Στην Β’ Πανελλαδική συμμετείχαν επίσης και οι.
    > >
    > > Χρύσανθος Λαζαρίδης, (της λεγόμενης «γενιάς του πολυτεχνείου»), σήμερα
    > > πολιτικός σύμβουλος του Αντώνη Σαμαρά.
    > >
    > > Παναγιώτης Παναγιώτου, (ή Παν. Παν.), στέλεχος του Δημοσιογραφικού
    > > Οργανισμού του Μπόμπολα (Έθνος κ.α.) και.
    > >
    > > Αλέξης Παπαχελάς, Καθημερινή, ΣΚΑΪ κ.λπ., ο οποίος μάλιστα ήταν Γραμματέας
    > > της Β’ Πανελλαδικής στο. Κολέγιο Αθηνών.
    > >
    > > Σταύρος Λυγερός: Καθημερινή, της «γενιάς του πολυτεχνείου», ήταν και στην
    > > «συντονιστική επιτροπή» του πολυτεχνείου, ΟΣΕ («Οργάνωση Σοσιαλιστική
    > > Επανάσταση»).
    > >
    > > Πέτρος Παπακωνσταντίνου: Καθημερινή, ΚΝΕ.
    > >
    > > Τάσος Τέλλογλου: ΣΚΑΪ, ΚΝΕ.
    > >
    > > Βασίλης Λυριτζής, (ο επονομαζόμενος «Τρότσκι», λόγω καταπληκτικής
    > > ομοιότητος): στην πρωινή «Πρώτη Γραμμή» του ΣΚΑΪ, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Δήμος Βερύκκιος: Alpha, ΚΝΕ.
    > >
    > > Λάκης Λαζόπουλος: Alpha, Κνίτης, το. πουλάκι μας.
    > >
    > > Γιώργος Κύρτσος: ο. «φιλελεύθερος» εκδότης και τηλεσχολιαστής, κι αυτός
    > > στην
    > > ΚΝΕ ήτανε.
    > >
    > > Μάκης Τριανταφυλλόπουλος (κοινώς. «Ταρζάν», «Ζούγκλας», ή «Κατακίτρινος»):
    > > Αριστεριστής γενικώς, φίλος των Ξηρών και μόνιμος απολογητής της κόκκινης
    > > τρομοκρατίας, «αδέσποτος» σήμερα, άγνωστο αν ήταν κάπου οργανωμένος
    > > παλαιότερα.
    > >
    > > Γιώργος Βαρεμένος: τηλεσχολιαστής, τελευταίως έχει χαθεί, ΚΚΕ, σπουδές.
    > > Μόσχα.
    > >
    > > Αλέξης Οικονόμου: Ο σημερινός. «αριστερός πατριώτης» του Καρατζαφέρη,
    > > προηγουμένως δημοσιογράφος του Ριζοσπάστη και στέλεχος του ΚΚΕ.
    > >
    > > Παντελής Καψής: γιός του υπουργού του ΠΑΣΟΚ, αδερφός του Μανώλη, του
    > > φανατικού. εκσυγχρονιστή του mega, Διευθυντής στα ΝΕΑ, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Χρήστος Μαχαίρας: Διευθυντής στο Έθνος του Μπόμπολα, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Θανάσης Τσεκούρας: ΝΕΤ, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Νίκος Μεγγρέλης: έχει περάσει από πολλά κανάλια (mega, ΑΝΤ1), τώρα είναι
    > > Διευθυντής Διεθνών Τηλεοπτικών Εκπομπών της ΕΡΤ Α.Ε., ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Μπάμπης Παπαπαναγιώτου: ΝΕΤ, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Σεμίνα Διγενή: Έχει χαθεί τελευταία, ΚΝΕ.
    > >
    > > Γιάννης Λάτσιος: ο κύριος. life style του ΑΝΤ1, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Σταμάτης Μαλέλης: Γενικός Δερβέναγας του. κουτσομπολίστικου καναλιού Star
    > > και αναμφισβήτητος. άρχοντας του life style. Ακροαριστερός (τροτσκιστής)
    > > στα νιάτα του.
    > >
    > > Γιάννης Βλαστάρης: Διευθυντής σύνταξης της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας,
    > > ΚΝΕ.
    > >
    > >
    > > Δημήτρης Τσιόδρας: πρώην διευθυντής του Flash (Κόκκαλης) και νυν υπεύθυνος
    > > πολιτικού της Ελευθεροτυπίας, ΚΝΕ.
    > >
    > > Ηλίας Θεοφύλακτος: Διευθυντής στην εφημερίδα Ισοτιμία, ΚΝΕ.
    > >
    > > Στέλιος Κούλογλου: «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» στην ΝΕΤ (συμμετέχει και στο
    > > Δ.Σ. της κρατικής αυτής εταιρείας), TVXS κ.τ.λ. Στο. υπερεπαναστατικό ΕΚΚΕ ήταν
    > > ο κύριος (σύντροφος).
    > >
    > > Μπήλιω Τσουκαλά: ΝΕΤ, στο ΕΚΚΕ κι αυτή.
    > >
    > > Σπύρος Παπαδόπουλος: ακριβοπληρωμένος της ΝΕΤ («στην υγεία μας βρε παιδιά»
    > > ή «στην υγεία σας κορόϊδα»), ΕΚΚΕ.
    > >
    > > Θάνος Μικρούτσικος: Ο. big brother. Έχει χαθεί τελευταία, αλλά δεν
    > > αποκλείεται να επανεμφανιστεί. Επαναστάταρος του ΕΚΚΕ κι αυτός.
    > >
    > > Δημήτρης Ψυχογιός: Βήμα, οργανωτής της αριστερίστικης «20ης του Οκτώβρη».
    > >
    > > Επειδή και οι δημοσκόποι έχουν άμεση σχέση με τα ΜΜΕ, ας μπούμε για λίγο
    > > στον. θαυμαστό κόσμο τους:
    > >
    > > Ηλίας Νικολακόπουλος: Ο. πατέρας όλων των δημοσκόπων. Παλιό δραστήριο
    > > μέλος αριστερίστικων οργανώσεων σε Ελλάδα και Γαλλία (29η Μάη, Curiel Apparat).
    > > Παλιά έγγραφα της ΚΥΠ τον ενέπλεκαν και με την τρομοκρατία. Ωστόσο, δεν αποδείχθηκε τίποτα.
    > >
    > > Γιάννης Μαυρής: Γενικός Διευθυντής της Public Issue, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Χριστόφορος Βερναρδάκης: Γενικός Διευθυντής της VPRC, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Στράτος Φανάρας: Γενικός της Metron Analysis, ΚΚΕ εσωτ.
    > >
    > > Τάκης Ρουτζούνης: Γενικός της Κάπα Research, τ. Γραμματέας Οργάνωσης
    > > Σπουδάζουσας της ΚΝΕ.
    > >
    > > Τάκης Θεοδωρικάκος: Γενικός της GPO, τ. Γενικός Γραμματέας της ΚΝΕ.

    Σχόλιο από Hlias | 14/11/2011

  3. Πές τα συντρόφισα Μαρία:

    «Η λαίλαπα της αντεπανάστασης του 1989-’91 στις σοσιαλιστικές χώρες και η προπαγάνδα των αντεπαναστατικών δυνάμεων δεν εμπόδισαν το ΚΚΕ να συνεχίσει τον τραχύ, μα όμορφο, δρόμο προς το μέλλον. Την ώρα που η κόκκινη σημαία κατέβαινε από το Κρεμλίνο, το ΚΚΕ, ύψωνε τη σημαία της αντίστασης και της αντεπίθεσης μπροστά στη νέα, σφοδρότερη, επιθετικότητα που εξαπέλυε το κεφάλαιο, ο ιμπεριαλισμός.»

    http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4752059&publDate=

    Και φυσικά δεν έχει σημασία που οι παλιοί μας σύντροφοι διέλυσαν την Σοβιετική Ένωση, ούτε ότι οι κομμουνιστές διευθυντές των κρατικών εργοστασίων αγόρασαν τα εργοστάσια αυτά με τα κλεψιμαίικα από τον ιδρώτα των σοβιετικών λαών, ούτε ότι οι ολιγάρχες ήταν όλοι τους παιδιά του Κομμουνιστικού Κόμματος.

    Εμείς να είμαστε καλά συντρόφισα Μαρία, γιατί «‘ετσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…»

    Σχόλιο από революционная коммунистическая | 14/11/2011

  4. Φιλτατε ηλια, το παραπανω αρθρο μιλαει για την εμπορικοποιηση του αποκρυφου και συνομωσιολογικου.

    Εσυ ακριβως αυτο κανεις.

    Σχόλιο από Λεβης Καμενεφοπουλος | 14/11/2011

  5. Ανέκδοτο: O Λένιν στην Γενεύη

    Έγινε μια φορά μια μεγάλη δημοπρασία έργων τέχνης όπου είχαν μαζευτεί οι μεγαλύτεροι συλλέκτες όλου του κόσμου. Φυσικά δεν μπορούσε να λείπει και αυτός που είχε συγκεντρώσει τα περισσότερα έργα τέχνης στον κόσμο. Άρχισε η δημοπρασία και το πρώτο έργο ήταν ένας πίνακας του Ρέμπραντ που τον είχε φτιάξει όταν είχε ιλαρά. Σηκώνεται τότε πάνω ο μεγάλος
    συλλέκτης και με ύφος περιφρονητικό λέει:
    – Σιγά το έργο, εγώ έχω τον πίνακα του Ρέμπραντ που τον είχε φτιάξει και με αφθώδη πυρετό! Αυτό εδώ δεν αξίζει μία!

    Το επόμενο έργο ήταν ένας πίνακας του Πικάσο που τον είχε ζωγραφίσει σε ηλικία 10 ετών.
    Πετάγεται πάλι πάνω ο μεγάλος συλλέκτης και με το ίδιο ύφος λέει:
    – Σιγά τον πίνακα, έχω όλα τα έργα του Πικάσο που τα είχε ζωγραφίσει από τα πέντε του μέχρι και τα εννιά του!

    Νευριασμένος τότε ένας άλλος συλλέκτης σηκώνεται πάνω και του λέει:
    – Καλά, ρε φίλε, εσύ που έχεις όλους τους πίνακες, τον ‘Λένιν στη Γενεύη’ τον έχεις;
    – Τι είναι αυτό; Που βρίσκεται;     αναφωνεί κατάπληκτος ο μεγάλος συλλέκτης.
    – Στο μουσείο της Καζαμπλάνκα, του απαντούν.

    Αμέσως ο μεγάλος συλλέκτης βάζει τα τσιράκια του να βρουν το τηλέφωνο του μουσείου. Τελικά παίρνει τηλέφωνο:
    – Γεια σας, ενδιαφέρομαι για έναν πίνακα σας, τον ‘Λένιν στη Γενεύη’.
    – Μα δε γίνεται να σας τον δώσουμε, είναι μουσειακό κομμάτι,     του απαντά ο διευθυντής του μουσείου.
    – Σας πληρώνω όσο-όσο, λέει ο συλλέκτης και ρίχνει τον διευθυντή.

    Μετά από λίγες μέρες φτάνει ο πίνακας στο σπίτι του συλλέκτη. Γρήγορα γρήγορα τον ανοίγει και τι βλέπει σοκαρισμένος; Βλέπει μια γυναίκα στα τέσσερα να την πηδάει ένας με μεγάλο μουστάκι. Παίρνει αμέσως τηλέφωνο αυτόν που του είχε πει για τον πίνακα:
    – Καλά ρε, με κορόιδεψες;
    – Για ποιο πράγμα μου μιλάς;
    – Για το Λένιν στη Γενεύη, τον πήρα και μου στείλανε έναν πίνακα με μια γυναίκα στα τέσσερα να το κάνει με ένα μουστακαλή!
    – Ε, αυτός είναι ο πίνακας.
    – Μα καλά, η γυναίκα ποια είναι;
    – Η γυναίκα του Λένιν.
    – Και ο μουστακαλής;
    – Ο Στάλιν.
    – Και ο Λένιν;
    – Στη Γενεύη!

    Σχόλιο από Ανδρέας Ζ. | 15/11/2011

  6. @1 Mαρία, στο κείμενο του «Ριζοσπάστη» δεν ορίζεται η «λαϊκή εξουσία». Εννοιολογικά παραμένει ασαφής. Μόνο οι γνωρίζοντες ότι ΚΚΕ είναι ένα Κόμμα Νέου Τύπου καταλαβαίνει το πραγματικό περιεχόμενο που δίνουν οι καθοδηγητές στην ωράια αυτή έκφραση.

    @ Λεβη Καμενεφοπουλε, έχεις απολύτως δίκιο. Η λίστα θυμίζει μετεμφυλιακό φακέλωμα. Ας μην ξεχνούν όσοι πέφτουν στην παγίδα της ενοχοποίησης των προσώπων, ότι κατά τη μεταπολίτευση το 95% της νεολαίας βρέθηκε λίγο η πολύ κοντά σε αριστερές οργανώσεις. Οι υπόλοιποι ήταν αδιάφοροι και ένα ελάχιστο ποσοστό κυνηγούσε με τσεκούρια τους «συμμορίτες», σαν τον νυν υπουργό Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων

    Ομέρ

    ——————-

    Τους εθνο-μπολσεβίκους τους γνωρίζετε;

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 15/11/2011

  7. Άλλο ένα ολίσθημα έκανε η γελοία Παπαρήγα χθές κατά τη δευτερολογία της στη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Μίλησε για τη Μικρασιατική Εκστρατεία μαζί με τον πόλεμο της Κορέας και όλα τα συνέκρινε με την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

    Ηλίθια γυναίκα σε ένα γελοίο κόμμα που αναπαράγει μέχρι σήμερα την αντιμικρασιατική άποψη του Ιωάννη Μεταξά.

    Σχόλιο από Αλέκα Παπαρήγα | 07/12/2011

  8. @ «Αλέκα Παπαρήγα» μην κάνεις τόσο σκληρή αυτοκριτική 🙂

    Είναι αλήθεια ότι οι γραφειοκράτες που διοικούν σήμερα το ΚΚΕ, εμμένοντας στις αρχικές αντιδραστικές έως δωσιλογικές θέσεις του ΣΕΚΕ του 1920 προσβάλλουν τη προσφυγιά που εν τέλει έδωσε λαό και υπόσταση σ’ ένα τότε απόκομμα που το μετέτρεψε σε Κόμμα.

    Για όλα όμως νομίζω ότι φταίνε οι «ιστορικοί» της Κ.Ε. αλλά και τα μικρασιατικής και ποντιακής καταγωγής μέλη του που δέχονται να τους φτύνει τόσο άκομψα η γενική τους γραμματέας.

    Όσον αφορά εμάς, έχουμε ξεκαθαρίσει «Ποιά είναι η δικιά μας Αριστερά«

    https://pontosandaristera.wordpress.com/2011/01/02/left/

    ————————–

    Για να κατανοήσετε τον αντιδραστικό χαρακτήρα των δηλώσεων της Παπαρήγα διαβάστε και πάλι το:

    «H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα»

    και ακούστε για άλλη μια φορά τη Διεθνή όπως την τραγούδησαν εκείνοι οι Πόντιοι πρωτοπόροι. Πατήστε ΕΔΩ

    Ομέρ

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 07/12/2011

  9. […] με την “λαϊκή της εξουσία”, ήταν ένα σχόλιο (σχ. 7) το οποίο (αφού πρώτα λογοκρίναμε τις ανεπίτρεπτες […]

    Πίνγκμπακ από -”Βρε Αλέκα, πάλι τον καύκον έπιες;” ή “περί Παπαρήγα ο λόγος”…. « Πόντος και Αριστερά | 08/12/2011

  10. «Συνάντησες, γράφεις, έναν άνθρωπο, ο όποιος δεν πιστεύει στον Θεό, όμως είναι γεμάτος δεισιδαιμονία. Τον συνάντησες το περασμένο καλοκαίρι στα ιαματικά λουτρά. Αυτός σου ομολόγησε, ότι ποτέ δεν πίστευε στον Θεό, αλλά ότι από την παιδική του ηλικία γέμιζε τις απλωμένες παλάμες των τσιγγάνων, για να του προμαντεύουν. Τούτο πράττει και τώρα. Και φλογερά «αποδεικνύει», πως η μάντισσα τσιγγάνα ξέρει περισσότερα απ’ όλες τις Ακαδημίες επιστημών. Έκτος αυτού φοβάται το κακό μάτι. Γι’ αυτό περπατά στο δρόμο πάντα με σκυμμένο το κεφάλι. Την Τρίτη τη θεωρεί μέρα κακής μοίρας και τούτη τη μέρα ούτε κάνει κάτι ούτε βγαίνει από το σπίτι. Από το νούμερο δεκατρία φεύγει σαν από πυρκαγιά. Μια φορά αστειεύτηκε κάποιος και έγραψε το νούμερο δεκατρία στο τραπέζι μπροστά του. Αυτός πήδηξε θυμωμένα και σήκωσε την καρέκλα καταπάνω σ’ εκείνον που έκανε το αστείο. Κατά τ’ άλλα στην εμφάνιση είναι «κύριος», διαβασμένος και πλούσιος.
    Τι σε παραξενεύει, αγαπητέ;»

    Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (Καθ. Φιλοσοφίας στην Γενεύη)
    Πηγή:
    http://aktines.blogspot.com/2011/10/blog-post_06.html

    Σχόλιο από philalethe00 | 08/12/2011

  11. Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 25/12/2011

  12. Το Δικαίωμα στην τεμπελιά! Αφιερωμένο στους Έλληνες κοπρίτες!

    Γιώργος Φραγκούλης
    Από το βιβλίο του αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη, “Μνημόσυνο για ένα ημιτελή θάνατο” [εκδόσεις ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, έκδοση 1992, σελίδες 276-280].

    Το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα. Παραδόξως, δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, παρά το γεγονός πως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες γίνονται για να έχει ο άνθρωπος στη διάθεση του περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Δηλαδή να μπορεί να είναι περισσότερο τεμπέλης.
    Επιπροσθέτως, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ουσιώδες μαρξιστικό δόγμα. Έγινα φανατικός μαρξιστής από τότε που διάβασα το «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του Πωλ Λαφάργκ, γαμπρού του Μαρξ. Άλλωστε η δουλειά διαφέρει απ” τη δουλεία μόνο κατά τον τόνο. Το σύνθημα, λοιπόν, «χαρά και εργασία» είναι είτε για προσκόπους, είτε για ηλιθίους. Εκτο, και αν αναφερόμαστε στην εργασία που κάνει κανείς ελεύθερα και αβίαστα, σε χρόνο που επιλέγει αυτός χωρίς την επιτήρηση του ξυπνητηριού που κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι σα δαμόκλεια σπάθη, που μας αποκεφαλίζει κάθε μέρα πλην Κυριακών και εορτών.

    Προσωπικά, προτιμώ την πείνα απ’ το ξυπνητήρι (που λέει ο λόγος). Και πάντα αναρωτιόμουν πώς διάολο γίνεται και οι κομουνιστές άρχοντες επαινούν τόσο εμφατικά την εργασία. Και πάντα έβρισκα πολύ λογικό που στη Ρωσία δεν αγαπούν την εργασία. Οι μάζες κατανοούν αυτομάτως την αξία και τη σημασία της τεμπελιάς. Ο Μαρξ, άλλωστε, δεν ήταν που είπε πως ο άνθρωπος πρέπει να ξεφύγει κάποτε από τη δουλεία της δουλειάς; Ε, αυτό έγινε στη Σοβ. Ένωση. Οι μάζες ξέφυγαν απ’ τη δουλεία της δουλειάς. Λίγο πρόωρα, πάντως, γιατί ο Μαρξ διευκρινίζει πως αυτό θα γίνει δυνατό μόνο μέσα απ’ τη δουλειά. Αφού δηλαδή δουλέψουμε τόσο, όσο χρειάζεται για να εμφανιστεί η εντελώς αναγκαία στον κομουνισμό κοινωνία της αφθονίας.

    Ωστόσο, άλλο πράγμα είναι η εργασία κι άλλο η «σοσιαλιστική εργασία». Η σοσιαλιστική εργασία είναι μια εφεύρεση του Στάλιν, που βοηθάει στο να ξεπεραστεί μια θεωρητική δυσκολία: Ο Μαρξ ονειρεύεται τη μακάρια εποχή κατά την οποία ο καθένας θα παράγει κατά τις δυνάμεις του και θα αμείβεται κατά τις ανάγκες του. Κατά τις δυνάμεις μου σημαίνει χωρίς ζόρισμα. Κατά τις ανάγκες μου σημαίνει χωρίς πολλές και κυρίως χωρίς ηλίθιες ανάγκες. Κι ένας που αγαπάει τα βιβλία δεν έχει ούτε πολλές ούτε ηλίθιες ανάγκες. Συνεπώς, ο διανοούμενος είναι κομουνιστής ακόμα κι αν δεν το ξέρει. Άρα, ο κομουνισμός θα εγκαθιδρυθεί αυτομάτως όταν όλοι αγαπήσουν το βιβλίο. Κι όταν γυμνάσουν τον κώλο τους τόσο, όσο χρειάζεται για να μπορούν να κάθονται και σε καρέκλα που δεν είναι της ταβέρνας. Οι κοσμικοί και οι ταβερνόβιοι δεν έχουν τις προϋποθέσεις να γίνουν κομουνιστές.
    Η σοσιαλιστική εργασία, λοιπόν, ουδόλως διαφέρει απ’ την καπιταλιστική εργασία. Απλώς, οι πονηροί έβαλαν το επίθετο σοσιαλιστική μπροστά για να κάνουν ανεκτή την διά της εργασίας εκμετάλλευση στο όνομα του χωρίς εκμετάλλευση καλύτερου κόσμου που όλο κινάει νάρθει κι όλο μένει στο δρόμο από λάστιχο. Όσο για τον σταχανοβισμό, αυτόν άστον καλύτερα να πάει στο διάολο. Πιο σατανική και πιο αντιμαρξιστική εφεύρεση θα ήταν αδύνατο να υπάρξει.

    ‘Οντας, λοιπόν, τεμπέλης εκ φύσεως και ως εκ τούτου διαθέτων εκ φύσεως τις ουσιαστικές προϋποθέσεις για να γίνω ένας καλός μαρξιστής (όχι όμως και καλός κομουνιστής, γιατί οι κομουνιστές σου ζητούν να υιοθετήσεις την αντιμαρξιστική έννοια της σοσιαλιστικής εργασίας, πράγμα που συνεχίζω να μην είμαι διατεθειμένος να κάνω), το 1962 γράφομαι στην ΕΔΑ σα μαρξιστής σκέτα. Ούτε κομουνιστής ούτε τίποτ’ άλλο. Έλα όμως που το κόμμα μας έστειλε, εμάς τους ΕΔΑίτες κινηματογραφιστές, στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» για να δουλέψουμε! Δηλαδή να γράφουμε τις κινηματογραφικές σελίδες, που έλειπαν απ’ αυτό το πάρα πολύ σπουδαίο καλλιτεχνικό και πνευματικό περιοδικό, που κυριαρχούσε στην ελληνική πνευματική ζωή κάπου δεκαπέντε χρόνια, μέχρι το 1967 που το έκλεισε η χούντα. Δύσκολη δουλειά; Πολύ δύσκολη δουλειά, όπως θα δείξουν τα πράγματα.
    Ο Φώτος Λαμπρινός, ο Δήμος θέος, ο Σταύρος Τορνές, ο Δημήτρης Σταύρακας κι εγώ συνεδριάζαμε μέρα παρά μέρα στα άνετα γραφεία του περιοδικού που τα είχαμε μετατρέψει σε εντευκτήριο για να περνάμε την ώρα μας συνεδριάζοντες, ως τέλειοι γραφειοκράτες υπό εκκόλαψιν. Ίσως μάλιστα να μας ετοίμαζαν για επαγγελματικά στελέχη του κόμματος. Μας έβλεπαν να συνεδριάζουμε μετά μανίας και έλεγαν πιθανόν: πω, πω δουλευταράδες, αυτά τα παιδιά! Γράψτους για επαγγελματικά στελέχη! Έχουν όλα τα προσόντα, και κυρίως το σπουδαίο ταλέντο του συνεδριάζειν αενάως.

    Προτείναμε, λοιπόν, σχέδια επι σχεδίων, αλλά κανείς δεν ήθελε να γράψει για να πραγματοποιηθούν τα σχέδια. Σκεφτόμασταν πάντως ποιοι εκτός από μας θα μπορούσαν να γράψουν. Εντέλει, βρέθηκε η λύση. Θα ‘γραφα πρώτος εγώ, ο πιο τεμπέλης της παρέας. Κι έτσι προέκυψε το πρώτο κινηματογραφικό κείμενο του περιοδικού, το πρώτο υποτίθεται σοβαρό κείμενο μου. Ήταν μια παράλληλη μελέτη για τη «Δίκη» του Όρσον Γουέλλες και το βιβλίο του Κάφκα, με προεκτάσεις στη σεκάνς με την Κατίνα Παξινού που τελικά ο Γουέλλες δεν την συμπεριέλαβε στην τελική βερσιόν. Υπήρχε όμως στο δημοσιευμένο στα γαλλικά σενάριο, κι αυτό μου επέτρεψε να καταλάβω καλύτερα γιατί ο σκηνοθέτης ορθά αποφάσισε να μη συμπεριλάβει στην τελική βερσιόν μια άσχετη με τον Κάφκα σκηνή, όπου ο Γιόζεφ Κ. περιμένει απ’ τον κομπιούτερ απάντηση στο ερώτημα για τη φύση της κατηγορίας που τον βαραίνει.
    Ιδού, λοιπόν, ένα πολύ χρήσιμο για το θέμα μου ερώτημα, που συνάγεται απ’ την κομμένη σεκάνς: Πώς θα ενεργούσε ο τσεχοεβραίος συγγραφέας αν στην εποχή του υπήρχαν κομπιούτερς; Θα μπορούσε να λυθεί με κομπιούτερ το τερατώδες πρόβλημα του Γιόζεφ Κ.; Όχι λέει η Κατίνα Παξινού (δηλαδή, ο Γουέλλες) διότι απ’ το προς λύσιν πρόβλημα του Γιόζεφ Κ. απουσιάζουν τα data. Κι αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα του: η ανυπαρξία δεδομένων, που θα έκαμναν δυνατή είτε μια αρνητική είτε μια καταφατική απάντηση.

    Έκανε εντύπωση το πρώτο μου κείμενο. Και ξαφνικά, στα καλά καθούμενα, έγινα ένας περιζήτητος γραφιάς, τη στιγμή που πήγαινα για γραφειοκράτης, δηλαδή για επαγγελματικό στέλεχος του Κόμματος, όπως τόσοι και τόσοι άνεργοι. Όλοι, λοιπόν, μου ζητούσαν να τους γράψω κανένα απλήρωτο κείμενο για το περιοδικό τους. Και τότε ήταν που σκέφτηκα: να μια σπουδαία δουλειά για τεμπέληδες. Αντί να πληρώνεις για να βλέπεις κινηματογράφο, να σε πληρώνουν. Αυτό είναι ο κινηματογραφικός κριτικός: Ένας επαγγελματίας θεατής. Κι από τότε έκανα την κινηματογραφική κριτική επάγγελμα. Και έτσι, εγκατέλειψα τα δια του κινηματογράφου επισφαλή βιοποριστικά μου σχέδια. Το πρόβλημα μου δεν ήταν να δημιουργήσω καλλιτεχνικά δια του κινηματογράφου (όλες οι σπουδαίες δημιουργίες είναι και δικές μου, αρκεί να τις αγαπώ πολύ) αλλά να βρω καμιά δουλειά. Άλλωστε νηστικό αρκούδι δε χορεύει. Αρκετά είχα πεινάσει στη ζωή μου, και δεν είχα καμιά διάθεση να ξαναπεινάσω για το χατίρι της τέχνης. Μια ζωή μισοχορτάτος; Αμ, δε! Η τέχνη θέλει θυσίες, σύμφωνοι, αλλά όχι από ανθρώπους που από νήπια άκουγαν συνέχεια στο σπίτι τους: Πρέπει να κάνουμε θυσίες, πρέπει να κάνουμε θυσίες! Είχα το σύνδρομο της Ιφιγένειας που την κυνηγάει ο Αγαμέμνων στην Αυλίδα με μια χατζάρα ίσα με το μπόι της. Απαλλάχτηκα απ’ το σύνδρομο της Ιφιγένειας όταν επιτέλους έβγαλα κάποια λεφτά απ’ το γράψιμο και άρχισα να τρώω σαν άνθρωπος. Και λίγο αργότερα, όταν τα πράγματα καλυτέρευσαν κι άλλο, σα ζώον. Έτρωγα αναδρομικά. Ετεροχρονισμένα. Έτρωγα αυτά που υπό ομαλές συνθήκες έπρεπε να έχω φάει απ’ το 1940 μέχρι το 1963.

    Δεν θα έγραφα το πρώτο μου κείμενο στην «Επιθεώρηση Τέχνης» και ίσως συνέχιζα να ψάχνω ακόμα για δουλειά (εκτός, βέβαια, κι αν παντρευόμουνα καμιά προίκα —όλοι οι αγράμματοι εκατομμυριούχοι πεθεροί θέλουν να ‘χουν κοντά τους για άλλοθι έναν εγγράμματο γαμπρό) χωρίς την εννθάρρυνση του Μίμη Δεσποτίδη, δημιουργού και διευθυντή του «Θεμέλιου» του εκδοτικού οίκου της παλιάς ΕΔΑ κι αργότερα του ΚΚΕ εσωτερικού. Ήταν ο κομματικός υπεύθυνος στην «Επιθεώρηση Τέχνης». Κι αυτός ήταν που μου ‘πε τότε: Εσύ θα γράψεις και άσε την τεμπελιά! Δεν είναι δυνατό να συνεδριάζετε συνέχεια, λέει ορθότατα ο Μίμης. Και επειδή μισώ τις συνεδριάσεις περισσότερο απ’ τη δουλειά, έγραψα. Και έτσι, εντελώς κατά λάθος, έγινα κινηματογραφικός κριτικός. Κι αν κάποιος στην Ελλάδα σας πει πως διάλεξε να κάνει το επάγγελμα που κάνει, μην τον πιστέψετε. Ο Έλληνας δεν διαλέγει επάγγελμα —το ελληνικό επάγγελμα διαλέγει Έλληνα.

    Χρωστώ το ότι έγινα κινηματογραφικός κριτικός στο Δεσποτίδη. Σ’ αυτόν επίσης χρωστούν την ύπαρξη τους τούτα εδώ τα οιονεί αυτοβιογραφικά κείμενα. Όταν γίναμε φίλοι, άρχισα να του λέω ιστορίες με αγρίους (Έλληνες). Του άρεσαν και ήθελε να τις εκδόσει το «Θεμέλιο». Το 1965 του υποσχέθηκα πως θα στρωθώ να γράψω. Και εκπληρώνω την υπόσχεση μου με καθυστέρηση 25 ετών, κάπου 10 χρόνια μετά την αυτοκτονία του Μίμη. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, που δεν μπόρεσε ν’ αντέξει το σχίσμα της Αριστεράς. Ο αρχηγός της ΕΠΟΝ της Αθήνας, ο θρυλικός Πέτρος, ο Μίμης Δεσποτίδης, αν δεν αυτοκτονούσε τότε, θα αυτοκτονούσε σήμερα. Πως να ζήσεις με δολοφονημένα τα ιδανικά σου;

    Απ’ την «Επιθεώρηση Τέχνης» μεταγράφηκα στη «Δημοκρατική Αλλαγή» την απογευματινή εφημερίδα της ΕΔΑ απ’ όπου κόσμος και κοσμάκης άρχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα. Ο Γιώργος Λεβεντογιάννης, ο Σταύρος Απέργης, ο Σταύρος Ψυχάρης, ο Δημήτρης Γκιώνης, ο Φώντας Λάδης, ο Γιώργος Γάτος και άλλοι πολλοί. Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κι εγώ γράφαμε κινηματογραφική κριτική. Είχαμε αντικαταστήσει ένα άλλο ζευγάρι φίλων, την Τώνια Μαρκετάκη και τον Φώτο Λαμπρινό. Εγώ επιπροσθέτως έγραφα και κριτική βιβλίου κάπου-κάπου, έκαμνα και κανένα ρεπορτάζ, συνεργαζόμουνα και με τον Αλέξη Γρίβα στις δια της εφημερίδας διοργανώσεις κινηματογραφικών εκδηλώσεων.

    Η πολυπραγμοσύνη μου κίνησε την υποψία των γραφειοκρατών του κόμματος. Που συνεχώς μεγάλωνε καθώς δε συμμορφωνόμουνα προς την επίσημη άποψη πως κάθε σοβιετική ταινία αποκλείεται να μην είναι αριστούργημα. Κάθε φορά που προβαλόταν μια ρώσικη ταινία προσευχόμουν στον θεό του κινηματογράφου να είναι πράγματι αριστούργημα. Αν δεν ήταν, έλεγα μέσα μου, ωχ, πάλι μου στείλαν απ’ τη Ρωσία την απόλυση μου! Και την εισέπραξα τρεις φορές. Άλλες τόσες ο Θόδωρος. Τη μια για χατίρι της «Ζώγια» της ηρωίδας που υπερασπίζεται μέχρις εσχάτων τη σοβιετική πατρίδα και που πέφτει ηρωικά μαχόμενη. Όπως κι εγώ που έγραψα πως στο πεδίο της μάχης πέφτεις και δε σηκώνεσαι, μόνο όταν σου βάλουν τρικλοποδιά, και πως ήρωας εκ προθέσεως είναι μόνο ο ηλίθιος.

    Ήταν αισθητικό δόγμα η άποψη πως κάθε σοβιετικό φιλμ είναι οπωσδήποτε αριστούργημα; Κάθε άλλο. Ήταν εμπορικό δόγμα. Από τότε φρόντιζε το ΚΚΕ για την εδραίωση της οικονομικής του ισχύος που το έκανε να ‘ναι σήμερα ο τέταρτος πιο μεγάλος Έλληνας καπιταλιστής. Που κλείνει τις δικές του προβληματικές επιχειρήσεις, αν και αγωνίζεται σθεναρά για να μην κλείσουν οι…προβληματικές και μείνουν στο δρόμο οι εργαζόμενοι. Το ‘παμε: Άλλο εργασία κι άλλο σοσιαλιστική εργασία. Άλλο εκμετάλλευση απ’ τον καπιταλιστή εργοδότη, κι άλλο εκμετάλλευση απ’ τον σοσιαλιστή εργοδότη. Ο σοσιαλιστής εργοδότης πρώτα σε δένει κι’ ύστερα σε εκμεταλλεύεται στη βάση των ιδανικών για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Που είναι κάτι διαφορετικό απ’ την εκμετάλλευση ανθρώπου από κόμμα! Καταλάβατε τώρα γιατί αυτοί οι άνθρωποι ουδεμία σχέση έχουν ούτε με τον κομουνισμό, ούτε με τον μαρξισμό, ούτε με την ηθική εντέλει;

    Λοιπόν, τρεις φορές με απέλυσαν και τρεις φορές με επαναπροσέλαβαν με επέμβαση της Έλλης Παππά, της κομματικής υπευθύνου στην εφημερίδα. Αναρωτιόμουν, μα τι διάολο μόνο η Έλλη με αναγνωρίζει εδώ μέσα ως κομουνιστή; Ναι, μόνο η Έλλη είχε καταλάβει πως είμαι δικός τους. Και δεν ήταν τυχαίο αυτό. Όχι γιατί η Έλλη ήταν η σύζυγος του Μπελογιάννη, αυτό μ’ άφηνε παντελώς αδιάφορο, αλλά διότι έχει μια τεράστια μαρξιστική παιδεία που την κάνει έναν απ’ τους πιο σημαντικούς Έλληνες μαρξιστές στοχαστές που υπάρχουν στον τόπο μας.

    Σχόλιο από Πωλ | 30/12/2011

  13. Ο Β’ Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ σε PDF

    Click to access kke_btomos_1949_1968.pdf

    Πατάς δεξί ΚΛΙΚ και μετά στο μενού πατάς το «Open link incognito window»

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 17/01/2012

  14. «ΚΑΤΗΓΟΡΩ» ΑΛΕΚΟΥ ΧΑΛΒΑΤΖΗ
    «Λαθρεπιβάτες» στο τιμόνι του ΚΚΕ
    Διαπιστώνει εκτροπή και βαθιά κρίση στον Περισσό, αποδίδοντας την κύρια ευθύνη στη γραμματέα του κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα

    Δριμύ «κατηγορώ» στην ηγεσία του ΚΚΕ, με χαρακτηρισμούς όπως «λαθρεπιβάτες» που τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα αναρριχήθηκαν στην κορυφή της πυραμίδας, απηύθυνε ο Αλέκος Χαλβατζής, γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή ? πρώην πλέον στέλεχος του κόμματος.
    Μέσα από το προσωπικό του blog και μετά από 14 μήνες, ο Αλέκος Χαλβατζής, οποίος διετέλεσε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη συνέχεια στο Τμήμα Διαφώτισης της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσίευσε το γράμμα που είχε στείλει στην Κεντρική Επιτροπή.
    Ο κ. Χαλβατζής για να αιτιολογήσει τη δημοσιοποίηση των διαφωνιών του αναφέρει ότι πολλές φορές σκέφτηκε να καταθέσει δημόσια και ολοκληρωμένα την άποψή του για αυτό που εννοεί «σοβαρή εκτροπή και βαθιά κρίση στο ΚΚΕ».

    Ο Αλέκος Χαλβατζής γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή
    Το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ τονίζει ότι «τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα, με αυτό που -εξ ιδίων κρίνοντας- αφειδώς προσάπτουν σε όποιον τους αντιστέκεται, δηλαδή με τον πιο βρώμικο φραξιονισμό, άνθρωποι που ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά (ή εξελίχθηκαν σε) λαθρεπιβάτες στο ΚΚΕ έχουν μετατραπεί σε τιμονιέρηδες και κουμανταδόρους».
    Το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ αποδίδει την κύρια ευθύνη στην Αλέκα Παπαρήγα, καθώς, όπως υποστηρίζει, έχει πρωταγωνιστική εμπλοκή στην εκτροπή, αν και ο ίδιος, όπως λέει, και πολλοί σύντροφοί του τη θεωρούσαν παλιότερα τη βασική εγγυήτρια της κομματικής λειτουργίας.
    Ο Αλ. Χαλβατζής σημειώνει ότι η δημόσια τοποθέτησή του θα αξιοποιηθεί από τους ιθύνοντες του ΚΚΕ ?όπως έγινε και όταν αποχώρησε- προκειμένου να του προσάψουν κατηγορίες και «ακόμα χειρότερα, θα προσπαθήσουν να ταυτίσουν εμένα με ανθρώπους με τους οποίους είχα ή έχω ακόμα προσωπικές σχέσεις» ή θα ανακυκλώσουν τα χιλιοειπωμένα περί εσωκομματικής αντιπολίτευσης και «φραξιονισμού».
    Στο γράμμα προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ο κ. Χαλβατζής σημειώνει ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να είναι κομματικό παράρτημα, καθώς και ότι το κόμμα διατάσσει τα στελέχη του και οι συνδιασκέψεις του ΠΑΜΕ επικυρώνουν διά βοής. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει για τις ακτιβίστικες ενέργειες στις οποίες συμμετέχουν επαγγελματικά στελέχη, συνδικαλιστές αποσπασμένοι από την παραγωγή και «ένας μικρός σκληρός πυρήνας φοιτητών οι οποίοι ακούσια έχουν μετατραπεί σε μόνιμους κομπάρσους, σε ρόλο εργάτη».
    Οπισθοδρόμηση
    Σε ό,τι αφορά τη δράση και λειτουργία της ΚΝΕ, ο κ. Χαλβατζής μιλά για οπισθοδρόμηση, για εμπέδωση απαράδεκτων αντιλήψεων -γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008-, καθώς και για «κάθε λογής τυχοδιωκτισμό και τερτίπι για να φανεί μέσα και έξω από την οργάνωση ότι είμαστε «από πάνω», κυρίαρχοι».
    Μάλιστα χαρακτηρίζει τη δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) «εξαμβλωματικό κακέκτυπο του ΠΑΜΕ». Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην «απομάκρυνση από τη στρατηγική και την ιστορία του ΚΚΕ», αλλά και σε παραβιάσεις της κομματικής λειτουργία του κόμματος.
    Σε άλλο σημείο του γράμματος που έστειλε στην ΚΕ του ΚΚΕ ο κ. Χαλβατζής τονίζει ότι «οι υπαρκτές δυσκολίες της ταξικής πάλης, η επίθεση του ταξικού εχθρού ή των πολιτικών αντιπάλων αξιοποιούνται έντεχνα για τη χειραγώγηση του κομματικού δυναμικού», καθώς και ότι οι όροι «αντικομμουνισμός», «προβοκάτσια», «φραξιονισμός» ακούγονται διαρκώς και μάλιστα εμφανίζονται ως πρωτοφανείς στην ιστορία. Για τις παρατηρήσεις του για το ΠΑΜΕ του έλεγαν πως «αυτά τα λέει ο Παναγόπουλος, η εργοδοσία και ο ΣΥΝ», ενώ για τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις επισημαίνει πως υπάρχει πλέον όχι απλώς ωραιοποίηση αλλά ανοικτή παραπληροφόρηση από τα κομματικά μέσα και την εσωκομματική ενημέρωση. Τέλος, τονίζει ότι πολλοί σύντροφοι έμπειροι με ικανότητες περιθωριοποιούνται ή και στιγματίζονται…
    Η αποχώρηση
    Ελυσε τη σιωπή του μετά από 14 μήνες…
    Μετά 14 μήνες το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ Αλέκος Χαλβατζής ?γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή-, έλυσε τη σιωπή του, δίνοντας στη δημοσιότητα ένα εκτενές κείμενο που περιγράφει τα… τεκταινόμενα στο ΚΚΕ. Ο κ. Χαλβατζής αποχώρησε από το ΚΚΕ στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010, αφού πρώτα έστειλε γράμμα στην Κεντρική Επιτροπή και οι απαντήσεις που πήρε, όπως ο ίδιος γράφει, είναι ατεκμηρίωτες και συκοφαντικές.
    Σημειώνει μάλιστα πως ό,τι θετικό διασώζεται από την ιστορία του ΚΚΕ είναι εγκλωβισμένο στις συνειδήσεις μελών και οπαδών, αλλά είναι κυκλωμένο από τη σημερινή λειτουργία και δράση του κόμματος.
    Εκτροπή
    Καιροσκόποι στη θέση ικανών
    Ο Αλέκος Χαλβατζής υπογραμμίζει ότι είναι πλέον βέβαιο ότι η εκτροπή δεν είναι μια παρέκκλιση, καθώς η κινητήρια δύναμη είναι «η σχεδιασμένη και από χρόνια υλοποιούμενη μεθόδευση από το κομμάτι της καθοδήγησης του κόμματος» – κομμάτι της καθοδήγησης που από μειοψηφία έγινε πλειοψηφία. Καταλήγει δε ότι ικανά στελέχη αντικαταστάθηκαν από ημέτερους ή καιροσκόπους ή άπειρους, που διαμορφώθηκαν εκ του μηδενός από τους ενορχηστρωτές της ανατροπής.

    http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63621659

    Σχόλιο από πρώην Κνίτης | 25/02/2012

  15. Το τι σήμαινε ένταξη στην Κομιντέρν -και ποιά κατά συνέπεια ήταν η σχέση του ΚΚΕ μαζί της- το περιγράφει θαυμάσια ο Γκεόργκι Δημητρόφ -γ.γ. της Κ.Δ.- κατά την απολογία του στην περίφημη Δίκη της Λειψίας (1933) όταν ψευδώς κατηγορήθηκε από τους ναζί για την πυρπόληση του Ράιχσταγ:

    «Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΉ Διεθνής , που μπροστά της είναι άμεσα υπόλογα όλα τα τμήματα, δεν είναι οργάνωση συνωμοτών αλλά παγκόσμιο κόμμα. Κι αυτό το κόμμα δεν παίζει με την εξέγερση και την Επανάσταση. Το κόμμα αυτό δεν μπορεί άλλα να λέει επίσημα στα εκατομμύρια των οπαδών του και ταυτόχρονα κρυφά να κάνει το αντίθετο… Αυτό το κόμμα όταν απευθύνεται στα εκατομμύρια των μαζών του προλεταριάτου, όταν παίρνει τις αποφάσεις του για την τακτική και τα άμεσα καθήκοντα, το κάνει με σοβαρότητα, με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του… Μαζική δουλιά, μαζική αντίσταση, ενιαίο μέτωπο, κανένας τυχοδιωκτισμός. Αυτό είναι το άλφα και το ωμέγα της κομμουνιστικής τακτικής».

    Σχόλιο από Mατσουκάτες | 26/02/2012

  16. ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΑΡΗ ΜΕΣΟΥΝΤΑ Την ώρα που ένα τμήμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αναδιπλώνεται όλο και περισσότερο σε δήθεν «ρεαλιστικές» θέσεις, θέτοντας σε κίνδυνο τη ριζοσπαστικότητα και εναλλακτικότητα του εγχειρήματος και μιας μελλοντικής διακυβέρνησης, την ίδια ώρα το ΚΚΕ με τις θέσεις που παρουσίασε, εν όψει του 19ου Συνεδρίου (11-14/4/2013) του, μοιάζει να αποσπάται από τα άμεσα, πολύ μεγάλα, ζωτικά και επίκαιρα προβλήματα και αιτήματα της περιόδου και του ελληνικού λαού και να απογειώνεται στη «σοσιαλιστική επανάσταση» ως άμεση επιδίωξη, αρνούμενο κάθε μεταβατικό αίτημα και στόχο. Τη στιγμή που κάποιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρουν την άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες, εκτός και αν προκληθεί», Βήμα της Κυριακής (9/12/12), (λες και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως η χώρα δεν έχουν προκληθεί ήδη με τον πιο βάναυσο τρόπο), πράγμα που ενδεχομένως παραπέμπει σε μια ανέφικτη και πλήρως ατελέσφορη «συναινετική αναθεώρηση ή αντικατάσταση των μνημονίων», το ΚΚΕ με τις θέσεις για το 19ο Συνέδριο του εγκαταλείπει πλήρως και επισήμως τις ρεαλιστικότερες και συγκριτικά πολύ πιο επαναστατικές προγραμματικές προσεγγίσεις του 16ου Συνεδρίου του 1996, οι οποίες, άλλωστε, ποτέ δεν τηρήθηκαν και θεωρεί ότι άμεσος και εφικτός πολιτικός στόχος, που μπορεί να ενώσει και να κινητοποιήσει «εδώ και τώρα» τον ελληνικό λαό είναι απευθείας ο «σοσιαλισμός» και μάλιστα όπως τον εννοεί το ΚΚΕ («δικτατορία του προλεταριάτου» κ.λπ.) Είναι προφανές ότι το ΚΚΕ με τις «θέσεις» του αναδεικνύει μια σειρά πολύτιμων και αναντικατάστατων αρχών, αξιών και προσανατολισμών, όπως αξιοπρόσεκτες είναι και μια σειρά αναλύσεις του για την εσωτερική, την ευρωπαϊκή και τη διεθνή κατάσταση. Το πρόβλημα του ΚΚΕ, όμως, και η αχίλλειος πτέρνα του, είναι κυρίως η τακτική και η στρατηγική του, η οποία αποκόπτεται από την άμεση τραγική κατάσταση της χώρας, εμφανίζοντας ως προτεραιότητες γενικούς στόχους, που θα μπορούσαν διαχρονικά να έχουν τεθεί, με τα ίδια εργαλεία ανάλυσης που χρησιμοποιούν οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου, από τον περασμένο αιώνα. Καταγράφουμε ενδεικτικά ορισμένες χαρακτηριστικές διατυπώσεις των θέσεων προς το 19o Συνέδριο, οι οποίες επιβεβαιώνουν τις παραπάνω διαπιστώσεις: «Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας, δηλαδή της δικτατορίας του προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση ως ανώριμη βαθμίδα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Η επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα θα είναι σοσιαλιστική. Κινητήριες δυνάμεις της σοσιαλιστικής επανάστασης θα είναι η εργατική τάξη ως η ηγετική δύναμη, οι μισοπρολετάριοι (δηλαδή αυτοί που έχουν κύριο εισόδημα μέσω της μισθωτής εργασίας και όχι από κάποια ιδιοκτησία σε μέσα παραγωγής), τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη, η φτωχή αγροτιά. […] Το ΚΚΕ δρα στην κατεύθυνση της προετοιμασίας του υποκειμενικού παράγοντα για την προοπτική της σοσιαλιστική επανάστασης, παρόλο που η χρονική περίοδος εκδήλωσής της προσδιορίζεται από αντικειμενικές προϋποθέσεις, την επαναστατική κατάσταση. Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα (Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του». Αυτές όμως οι διαπιστώσεις,θα μπορούσαν, σχεδόν, πανομοιότυπα να εκτεθούν από τις αρχές του περασμένου αιώνα και να λέγονται αδιαλείπτως και στον τρέχοντα αιώνα. Έτσι, όμως, παραλείπεται η εφιαλτική συγκυρία – τρόικα, μνημόνια, εξαθλίωση, ευρωζώνη κ.λπ. – τα οποία συνιστούν τους κρίσιμους κόμπους από την λύση των οποίων εξαρτάται η διαμόρφωση, ιδεολογικών, πολιτικών, αγωνιστικών και ενωτικών προϋποθέσεων για περαιτέρω επαναστατικές και σοσιαλιστικές εξελίξεις. Πέραν αυτού, οι νέες θέσεις του ΚΚΕ, όπως συνοψίσαμε, είναι προφανές ότι «κατασκευάστηκαν» ερήμην της πραγματικότητας που βοά για άλλου τύπου προσέγγιση, μόνο και μόνο για να χρησιμεύσουν ως άλλοθι, προκειμένου να ενισχύσουν την περιχαράκωση του και μια ακραία αντιενωτική τακτική τόσο στους εργατικούς – λαϊκούς αγώνες και τα κινήματα όσο και σε πολιτικό επίπεδο, στο χώρο της Αριστεράς. Δυστυχώς, όσο η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται πιο εφιαλτική τόσο οι δυνάμεις της Αριστεράς, σχεδόν στο σύνολο τους, μοιάζουν να χάνουν τους κρίκους που πρέπει να αδράξουν, να χάνουν τον προσανατολισμό τους, να παραπαίουν και να μην μπορούν να παίξουν το ρόλο τους. Αυτήν την ώρα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αντί να συγκλίνουν και να συμπορεύονται σε ένα μεγάλο μέτωπο ανατροπής των μνημονίων και προώθησης μεγάλων προοδευτικών μετασχηματισμών με σοσιαλιστικό ορίζοντα, φαίνεται ότι κινούνται, με διαφορετικούς όρους ή κάθε δύναμη, προς όλο και πιο αποκλίνουσες κατευθύνσεις: προς συστημική αναδίπλωση ο ΣΥΡΙΖΑ, προς εκτόξευση και περιχαράκωση από την σκληρή πραγματικότητα το ΚΚΕ. Η πρωτοβουλία πρέπει να περάσει στις δυνάμεις της Αριστεράς που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και κυρίως στον ίδιο τον κόσμο της Αριστεράς!!! ΑΡΗΣ ΜΕΣΟΥΝΤΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ (11-14/04/2013) ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακριά, από το 1918, όταν πραγματοποι­ήθηκε το Ιδρυτικό του Συνέδριο ως ώριμος καρπός της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος στη χώρα μας που συνενώθηκε με τη θε­ωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Η ίδρυση του ΚΚΕ επιταχύνθηκε από την επίδραση της πρώτης στην Ιστορία σοσιαλιστικής επανάστασης, της Ο­χτωβριανής του 1917 στη Ρωσία, γεγονός που επιβεβαιώνει την εποχή πε­ράσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Το ΚΚΕ είναι ο γνήσιος και αντάξιος κληρονόμος των εθνικών, δημοκρατι­κών και επαναστατικών παραδόσεων του ελληνικού λαού. Κατόρθωσε, μέ­σα σε δύσκολες συνθήκες, να διατηρήσει τον επαναστατικό του χαρακτήρα, ενώ ποτέ δε φοβήθηκε να αναγνωρίσει λάθη, παρεκκλίσεις, να κάνει αυτο­κριτική ανοικτή και μπροστά στο λαό. Η ιστορική του διαδρομή δικαιώνει την αναγκαιότητα ύπαρξης και δράσης του στην ελληνική κοινωνία. Το ΚΚΕ είναι το οργανωμένο πρωτοπόρο συνειδητό τμήμα της εργατικής τάξης. Παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού. Είναι πιστό στην αρχή του προλεταριακού δι­εθνισμού. Παλεύει για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κι­νήματος ύστερα από την υποχώρηση και την κρίση που γνώρισε, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης το 1989 – 1991. Το καπιταλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, όπως και σε κάθε άλλη χώρα, δεν πρόκειται να καταρρεύσει από μόνο του, λόγω των αντιθέσεών του. Η με­γάλη όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επανα­στατικής κατάστασης, σε συνθήκες μεγάλης όξυνσης της ταξικής πάλης κι ενώ θα έχει ωριμάσει και αναδειχτεί μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τα λαϊκά στρώματα που υ­ποφέρουν. Μέσα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης θα κριθεί, με την κατάλληλη επιλογή των συνθημάτων και όλων των μορφών πάλης, η θέ­ληση, η απόφαση του λαού να σπάσει και να καταργήσει τις αλυσίδες της ταξικής εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Προϋποθέτει εργατικό κίνημα, που δεν παγιδεύεται σε παραπλανη­τικές εναλλακτικές λύσεις, τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα αξιοποιεί για να οργανώσει το τσάκισμα του κινήματος, το χτύπημα του ριζοσπαστι­σμού, της επαναστατικής διάθεσης και θέλησης, για να προλάβει ή να μα­ταιώσει, για όσο διάστημα μπορεί, την ανατροπή του. Το 19ο Συνέδριο θα επεξεργαστεί τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις των πολιτικών καθηκόντων του Κόμματος και της ΚΝΕ, που θα ισχύουν έως το 20ό Συνέδριο, στη βάση του απολογισμού και των εξελίξεων, της εκτίμη­σης των τάσεων. Βασικό καθήκον του Συνεδρίου είναι η σύγχρονη επεξεργασία του Προ­γράμματος του Κόμματος, υπολογίζοντας τις εξελίξεις που έχουν συντελε­στεί και τις σημερινές απαιτήσεις, και του Καταστατικού του. Από το 1996, όταν στο 15ο Συνέδριο διαμορφώθηκε το Πρόγραμμα του Κόμματος, που ι­σχύει έως σήμερα, κύλησε «αρκετό νερό στο αυλάκι», όσον αφορά τις οι­κονομικές εξελίξεις, τις τάσεις και μεταβολές στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύ­στημα, στην ΕΕ, τη θέση της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Με­σογείου. Το ίδιο αφορά τις εξελίξεις και διεργασίες για την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, με κύριο χαρακτηριστικό τη σχετική αποσταθεροποίηση του μεταπολιτευτικού αστικού πολιτικού συστήματος. Σημαντικές είναι οι εξελίξεις στις συνθήκες δουλειάς και ζωής των εργαζομένων, λόγω της οικονομικής κρίσης και της στρατηγικής του κεφαλαίου, με αποτέλεσμα τη γενικευμένη αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης, την εκτόξευση της ανεργίας, του μεταναστευτικού κ.ά. Αναπτύ­χθηκαν σημαντικοί αγώνες, απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις που η απήχησή τους πέρασε τα ελληνικά σύνορα. Αναπόσπαστο στοιχείο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος είναι η μεγαλύτερη στροφή προς την αντίδραση, την καταστολή και την κρατική – εργοδοτική βία, την αντικομμουνιστική και αντισοσιαλιστική επίθεση που αφορά ως πρόβλημα τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Η αντικομμουνιστική επίθεση επιδιώκει εναλλακτικά: Την πίεση στο ΚΚΕ, ώστε να ευοδωθούν οι ελπίδες για την αλλοίωση του χαρακτήρα του και τη μετεξέ­λιξή του σε συνιστώσα της κυβερνώσας αριστεράς ή την απομόνωσή του ή ακόμη να επιτύχει την απαγόρευση της δράσης του, ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά από το λαό, για να αποτραπούν εξαιρετι­κά αρνητικές επιπτώσεις στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Επομένως, προκύπτουν νέα καθήκοντα για το εργατικό κίνημα, τη Λαϊκή Συμμαχία, ζητήματα, δηλαδή, στρατηγικής σημασίας. Το σχέδιο Προγράμματος ενσωματώνει τα συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και γενικότερα στις χώρες της σοσιαλι­στικής οικοδόμησης, τα συμπεράσματα από την πορεία του διεθνούς κομ­μουνιστικού κινήματος, που εγκρίθηκαν στο 18ο Συνέδριο, καθώς και τα στρατηγικής σημασίας συμπεράσματα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ τόμος (1949 – 1968)». Είναι, τελικά, καρπός μιας μακρόχρονης συλλογικής διαδικασίας, που συ­νεχίστηκε μετά το 15ο Συνέδριο σε όλη την πορεία έως σήμερα, εν μέσω α­γώνων και σκληρών ταξικών αναμετρήσεων. Η πείρα του Κόμματος και του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι πολύτιμο ζωντανό υλικό που αξιοποι­ήθηκε όσο ήταν δυνατό στην επεξεργασία των Θέσεων του απολογισμού και του σχεδίου Προγράμματος. Το σχέδιο Προγράμματος θεμελιώθηκε με στοιχεία και εκτιμήσεις που προκύπτουν από τη μακρόχρονη έρευνα των ε­ξελίξεων στην Ελλάδα και διεθνώς, από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊ­κών συμφερόντων, δηλαδή με γνώμονα τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρί­α, η οποία αποτελεί την ιδεολογία του ΚΚΕ. Στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, η ΚΕ παραδίδει στη δημοσιό­τητα τις Θέσεις για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, οι οποίες αποτελούνται από τρία μέρη με βάση την ημερήσια διάταξη των εργασιών του. Το πρώτο μέρος περιλαμβάνει τον απολογισμό δράσης του Κόμματος από το 18ο Συνέδριο και την εκτίμηση της ΚΕ που εκλέχθηκε στο 18ο Συνέδριο. Περιλαμβάνει, επίσης, σε γενικές γραμμές τα πολιτικά καθήκοντα του Κόμματος έως το επόμενο 20ό Συνέδριο. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει το σχέδιο Προγράμματος του ΚΚΕ. Το ισχύον μέχρι σήμερα Πρόγραμμα του Κόμματος αποφασίστηκε στο 15ο Συ­νέδριο (22 -26 Μάη 1996). Το Πρόγραμμα εμπλουτίστηκε, εκσυγχρονίστηκε με βάση τις διεθνείς και εσωτερικές εξελίξεις στα επόμενα Συνέδρια, 16ο (14 – 17 Δεκέμβρη του 2000), 17ο (9 – 12 Φλεβάρη του 2005) και 18ο (18 – 22 Φλεβάρη του 2009). Το τρίτο μέρος περιλαμβάνει το σχέδιο Καταστατικού, στο οποίο αξιοποι­ήθηκε η παλαιότερη και πρόσφατη εμπειρία. Η ΚΕ καλεί τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να μελετήσουν το κείμενο των Θέσεων, να συμβάλουν στη βελτίωσή τους με προβληματισμό, προτά­σεις, υποδείξεις, ώστε τα τελικά ντοκουμέντα να αποτελέσουν καρπό συλ­λογικής διαδικασίας, να αποκρυσταλλώσουν την πλούσια πείρα που συγκε­ντρώσαμε τα τελευταία χρόνια. Ο προσυνεδριακός διάλογος συμπεριλαμβάνει και τη συζήτηση των Θέσε­ων με σκοπό τη συγκέντρωση γνωμών και παρατηρήσεων από τους φίλους, οπαδούς του Κόμματος, από κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που – ανεξάρ­τητα από τις ιδιαίτερες απόψεις – κατανοεί ότι δίχως ισχυρό και με επιστη­μονικά επεξεργασμένες θέσεις ΚΚΕ δεν είναι δυνατή η ανάκαμψη του εργα­τικού και λαϊκού κινήματος, η αντοχή του μπροστά στις καμπές και στρο­φές που θα περάσει, δεν είναι δυνατή ούτε η άμυνα στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου, πολύ περισσότερο η επιθετική λαϊκή δράση για κοινωνική και πολιτική ανατροπή. ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΟ 19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ 11 – 14 Απρίλη 2013 ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ΣΤΗΝ ΕΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1. Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπι­ταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την ε­πικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της χειραφέτησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Συνέβαλε στην όξυνση των ανισομετριών και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, στη μεταβολή του συσχετισμού δυνάμε­ων στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, στη ρευστότητα των συμμαχιών και στην ανάφλεξη παλαιών και νέων εστιών πολέμου. Η καπιταλιστική κρίση έδωσε συντριπτικό χτύπημα στις αστικές θεωρίες, π.χ. περί αειφόρου ανάπτυξης. Ανέδειξε ολοκάθαρα την όξυνση των αντι­φάσεων και δυσκολιών της αστικής διαχείρισης και γενικότερα τις δυσκο­λίες για το πέρασμα σε νέο κύκλο διευρυμένης αναπαραγωγής του κοινω­νικού κεφαλαίου. Η όποια ανάκαμψη σημειώθηκε ήταν ανισόμετρη, αναιμι­κή, ενώ στην Ευρωζώνη και στην Ιαπωνία τη διαδέχτηκε νέα υποχώρηση. Ο επόμενος κύκλος της κρίσης σε διεθνές επίπεδο θα είναι ακόμα πιο βαθύς. 2. Η σύγχρονη φιλομονοπωλιακή πολιτική, η οποία έχει στρατηγικό χα­ρακτήρα και στοχεύει στην άνοδο του ποσοστού κέρδους (φτηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, αποκρατικοποιήσεις κ.ά.), ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 στις ΗΠΑ και στη Μ. Βρετανία, στη συνέχεια επεκτάθηκε στην ΕΕ, στην Ευρωζώνη και αλλού. Ο στρατη­γικός χαρακτήρας της καταδεικνύεται και από το γεγονός ότι προωθήθηκε εξίσου από τις φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητι­κές δυνάμεις κατά την τελευταία τριακονταετία. Αποτελεί μονόδρομο της καπιταλιστικής ανάπτυξης για την ανάσχεση της τάσης πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους και την προσαρμογή στις σύγχρονες συνθήκες, όπου εντείνεται συνεχώς η διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας και της αγοράς της εργατικής δύναμης. 3. Η ΕΕ και η Ευρωζώνη δέχονται ισχυρότερα τις πιέσεις του διεθνούς ανταγωνισμού, ενώ δυναμώνουν συνεχώς και οι εσωτερικές αντιθέ­σεις. Η κρίση επιδρά επιβραδυντικά και στις χώρες που παρουσιάζουν ακό­μα ψηλούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης. Οι κοινές στοχεύσεις του μεγάλου κεφαλαίου -που καθορίζουν τη συ­γκρότηση της ΕΕ ως διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας -δεν αναι­ρούν την ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της, την εθνοκρατική ορ­γάνωση πάνω στην οποία στηρίζεται το μεγαλύτερο μέρος της καπιταλι­στικής συσσώρευσης. Η εκδήλωση της κρίσης ενίσχυσε την υποχώρηση των μεριδίων ΗΠΑ, ΕΕ και Ιαπωνίας στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να κατέχουν την 1η θέση, όμως το μερίδιό τους στο Παγκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν υποχωρεί από 22,23% το 2005 σε 18,9% το 2012 (βάσει ισοτιμιών αγοραστικής δύναμης). Η Ευρωζώνη δε διατηρεί πλέον τη 2η θέση, με το μερίδιό της να υποχωρεί από 16,53% το 2005 σε 13,73% το 2012 (η ΕΕ-27 ως σύνολο βρίσκεται σε ισοδύναμη θέση με τις ΗΠΑ). Είναι χαρακτηριστικό ότι, ως άθροισμα, το μερίδιο των οικονομιών της ο­μάδας G7, δηλαδή των ΗΠΑ, Μ. Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Ιταλίας, Κα­ναδά, Ιαπωνίας που ήταν οι ισχυρότερες αναπτυγμένες οικονομίες, στο έ­δαφος της κρίσης, υποχώρησε από το 45,03% του παγκόσμια παραγόμε­νου προϊόντος το έτος 2005 στο 37,75% σύμφωνα με την πρόβλεψη για το 2012, με προοπτική για συνεχή περαιτέρω μείωση εντός των επόμενων ετών. Αντίθετα, αυξάνεται σταθερά το μερίδιο της Κίνας και της Ινδίας στο Πα­γκόσμιο Ακαθάριστο Προϊόν, ενώ σε σταθερά επίπεδα παραμένουν τα με­ρίδια των υπόλοιπων χωρών της BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νό­τια Αφρική). Δυναμώνει ο διεθνής ρόλος της Βραζιλίας λόγω του μεγέθους της χώρας και των ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης, και επομένως του ρόλου που διαδραματίζει στη Λατινική Αμερική. Ωστόσο όλες οι ανερχόμενες καπιταλιστικές οικονομίες εξακολουθούν να έχουν συγκριτικά χαμηλή παραγωγικότητα, ενώ η παραγωγικότητα των Η­ΠΑ τις ξεπερνά κατά πολύ. Οι μόνες χώρες – μέλη του ΟΟΣΑ που ξεπερνούν τις ΗΠΑ σε παραγωγικότητα (όγκος παραγωγής κατά εργαζόμενο στη μο­νάδα χρόνου) είναι η Νορβηγία, η Ιρλανδία, το Λουξεμβούργο και τις προ­σεγγίζουν η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο και η Ολλανδία. 4. Με βάση ένα σύνολο βασικών οικονομικών δεικτών (ρυθμός μεταβο­λής ΑΕΠ, βιομηχανική παραγωγή, παραγωγικότητα, ισοζύγιο τρεχου­σών συναλλαγών, δημοσιονομική κατάσταση) διακρίνονται τρεις κατηγο­ρίες στο εσωτερικό της σημερινής Ευρωζώνης. Η ισχυρή ομάδα (Γερμανί­α, Ολλανδία, Φινλανδία), η κατηγορία Γαλλίας -Ιταλίας, των οποίων η από­σταση από τη Γερμανία μεγαλώνει και η κατηγορία των ασθενέστερων υ­περχρεωμένων οικονομιών (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα κ.λπ.). Ο προσωρινός συμβιβασμός των Συνόδων Κορυφής κατέληξε στη δημι­ουργία κοινού εποπτικού μηχανισμού του χρηματοπιστωτικού τομέα των κρατών – μελών και στη δυνατότητα απ’ ευθείας ανακεφαλαιοποίησης των ευρωπαϊκών τραπεζών απ΄ τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης. Γι’ αυτό η γερμανική και η γαλλική αστική τάξη βρίσκονται μπροστά σε σο­βαρά διλήμματα σχετικά με το μέλλον της Ευρωζώνης. Στις Συνόδους Κο­ρυφής το 2011 και το 2012 διαμορφώθηκε βαθμιαία ένας προσωρινός εύ­θραυστος συμβιβασμός που δεν αναιρεί τις αιτίες όξυνσης των ενδοϊμπερι­αλιστικών αντιθέσεων ούτε σηματοδοτεί χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτι­κής που ακολουθείται σε όλα τα κράτη – μέλη της ΕΕ. Η κυρίαρχη τάση της γερμανικής αστικής τάξης θέτει ως προτεραιότη­τα τη θωράκιση του ευρώ, τη νομισματική σταθερότητα και αμφισβητεί τη σκοπιμότητα και τη δυνατότητα να επωμιστεί η Γερμανία μεγάλο βάρος υ­ποτίμησης κεφαλαίου στις υπερχρεωμένες χώρες. Μια δεύτερη τάση, η ο­ποία ενισχύεται, υπερτονίζει τον κίνδυνο για την ισχύ του ευρώ και τη στα­θερότητα των ευρωατλαντικών σχέσεων αν αποβληθούν ορισμένοι αδύνα­μοι κρίκοι, εξέλιξη που θα οδηγήσει σε συρρίκνωση της ενιαίας εσωτερι­κής αγοράς της ΕΕ. Μια τρίτη τάση αμφισβητεί συνολικά τη σημερινή μορ­φή της Ευρωζώνης και δίνει προβάδισμα στην προσέγγιση με τον άξονα Κίνας – Ρωσίας. Η εκδήλωση νέας οικονομικής κρίσης στην Ευρωζώνη το 2012 και οι δι­αμορφούμενες συνθήκες στη διεθνή αγορά δείχνουν ότι η εργατική τάξη σε όλα τα κράτη -μέλη της ΕΕ θα βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση, θα υπο­βληθεί σε θυσίες διαρκείας για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μο­νοπωλίων. Αντικειμενικά, μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης θα έρ­θουν σε αντίθεση με τις αστικές διαχειριστικές λύσεις που προσπαθούν να ελέγξουν την έκταση της απαξίωσης κεφαλαίου και την κατανομή της ζη­μιάς στα διάφορα τμήματά του. Η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα 5. Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώ­ρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυ­ραμίδα, με εξαρτήσεις απ’ τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρί­κο, παραμένοντας σε βαθιά κρίση, με υστέρηση στη βιομηχανική παραγω­γή, αρνητικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών και υψηλό δημόσιο χρέος. Διευρύνθηκε η απόσταση της Ελλάδας από τις ισχυρές καπιταλιστικές οι­κονομίες της Ευρωζώνης. Συμπεριλαμβάνεται στους πιο αδύναμους κρί­κους σε περίπτωση ανασύνθεσής της. Αν και η θέση της Ελλάδας στην ευ­ρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου παραμένει σημαντική, εξασθε­νεί συγκριτικά με τη θέση της Τουρκίας και του Ισραήλ. Στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας καταγράφεται απώλεια της καπιταλιστικής ανταγω­νιστικής θέσης της, μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής, κυρίως στη με­ταποίηση και τις κατασκευές και λιγότερο στην αγροτική παραγωγή, ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας διατηρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στη διεθνή καπιταλιστική αγορά (ο ελληνόκτητος στόλος είναι 2η δύναμη παγκοσμίως και 1η δύναμη στην ΕΕ, ενώ ο στόλος υπό ελληνική σημαία είναι 6η δύνα­μη παγκοσμίως). Ο ελληνικός στόλος διακινούσε και εξακολουθεί να δια­κινεί σημαντικό μέρος των θαλάσσιων μεταφορών εμπορευμάτων και πε­τρελαίου προς τις ΗΠΑ. Αποτελεί το μοναδικό τμήμα του εγχώριου κεφα­λαίου που διαπραγματεύεται από θέση ισχύος μέσα στην ΕΕ. Οι πραγματικές αιτίες της θέσης της Ελλάδας βρίσκονται στις πολύμορ­φες συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης ως αποτέλεσμα και της πορεί­ας ενσωμάτωσης στην ΕΕ – Ευρωζώνη και γενικότερα στο διεθνές καπιτα­λιστικό σύστημα. Η οικονομική καπιταλιστική κρίση όξυνε ακόμα περισσό­τερο αυτήν την πραγματικότητα. 6. Η διαπάλη ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη συγκεκριμένη περί­οδο, εστιάζεται στον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και δρόμων με­ταφοράς τους, των πηγών νερού, των θαλάσσιων διαδρόμων μεταφοράς ε­μπορευμάτων, με χαρακτηριστικές εστίες έντασης την Κασπία, την Ανατο­λική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, τον Περσικό Κόλπο, την Αφρική, τη Θά­λασσα της Νότιας Κίνας και την Αρκτική. Δυναμώνει ο κίνδυνος και πιο γε­νικευμένων περιφερειακών συγκρούσεων, ακόμα και ενός γενικότερου ι­μπεριαλιστικού πολέμου. Σε αυτά τα πλαίσια αναδιατάσσονται ιμπεριαλι­στικοί άξονες για τον έλεγχο αγορών και εδαφών. 7. Η στρατηγική του ελληνικού καπιταλισμού στην περιοχή έχει ως απο­τέλεσμα τον αντιφατικό χαρακτήρα των σχέσεων ανταγωνισμού με την Τουρκία, καθώς και την επιλογή στρατηγικής συνεργασίας με το Ισρα­ήλ (στρατιωτική συνεργασία, οικονομική συνεργασία, ιδιαίτερα στους το­μείς Ενέργειας, Τουρισμού, Γεωργίας), ενώ αναζητεί λύση στον καθορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Δεν έχει προχωρή­σει στην ανακήρυξη της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α­ΟΖ), σύμφωνα με τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, που α­ποτελεί το πρώτο βήμα για την οριοθέτησή της, ζήτημα στο οποίο ασκεί­ται κριτική και από αστική προσέγγιση. Ταυτόχρονα, προωθεί έρευνες ε­νεργειακών κοιτασμάτων σε Ιόνιο και Νότια Κρήτη. 8. Η αναβάθμιση της θέσης της Τουρκίας συμβαδίζει με τη γεωστρατηγι­κή του «νεοοθωμανισμού», η οποία στοχεύει να εδραιώσει και να επε­κτείνει τη δράση του τουρκικού καπιταλισμού στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Κεντρικής Ασίας. Η επικρατού­σα τουρκική στρατηγική αξιοποιεί, εκτός από την οθωμανική ιστορική πα­ράδοση, και το θρησκευτικό πολιτιστικό στοιχείο στην ευρύτερη περιοχή. Το τουρκικό κράτος επιδιώκει να αξιοποιήσει προς όφελός του τις ενδοϊ­μπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ του ευρωατλαντικού άξονα και του άξο­να Ρωσίας -Κίνας -Ιράν στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς και τις υπαρ­κτές αντιθέσεις στο εσωτερικό κάθε άξονα (π.χ. ΗΠΑ – Ισραήλ). Διεξάγει μια σύνθετη διαπραγμάτευση με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, με βασικούς στό­χους τη διατήρηση ισχυρής παρουσίας στην Κύπρο, την επαναδιαπραγμά­τευση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο (με έμφαση στην υπερφα­λάγγιση του «εμποδίου» του Καστελλόριζου – Στρογγύλης στον προσδιο­ρισμό της τουρκικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο) και την αποτροπή δη­μιουργίας ανεξάρτητου Κουρδιστάν στον άξονα Β. Ιράκ -Συρίας που θα α­ποσταθεροποιούσε και τα τουρκικά σύνορα. Σε αυτή την κατεύθυνση αξι­οποιεί την ιδιαίτερη σημασία της γεωπολιτικής θέσης και της στρατιωτικής της ισχύος για την προώθηση των σχεδίων ΗΠΑ -ΝΑΤΟ, σχετικά με την οι­κοδόμηση «Νέας Μέσης Ανατολής». Απόδειξη είναι η συμμετοχή της Τουρ­κίας στην επέμβαση στη Λιβύη και στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας, καθώς και η επιρροή της στα Βαλκάνια (προνομιακές σχέσεις με Αλβανία, ΠΓΔΜ κ.λπ.). Ωστόσο, ο κουρδικός πληθυσμός, σε συνδυασμό με την επι­θετική πολιτική της απέναντι στη Συρία και το σύμμαχό της Ιράν, αποτελεί παράγοντα όξυνσης των εσωτερικών αντιθέσεων της Τουρκίας. Τις εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων χαρακτηρίζει η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, κατά συνέπεια η πιο άμεση εμπλοκή τους στα ιμπερια­λιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η ανε­ξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου που εντασσόταν και στο σχέδιο δια­μελισμού της Γιουγκοσλαβίας το 1999, η στρατιωτική συμφωνία της Τουρ­κίας με την Αλβανία, η ακύρωση από το συνταγματικό δικαστήριο της Αλ­βανίας της ελληνοαλβανικής συμφωνίας για την οριοθέτηση των χωρικών υδάτων, η ενίσχυση της αμερικανοΝΑΤΟικής παρέμβασης για τη σύνδεση και ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ο μεγαλοϊδεατισμός και ο α­λυτρωτισμός που αναπτύσσονται από την ηγεσία της Αλβανίας υποδαυλί­ζονται επίσης από ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ενισχύεται ο αλβανι­κός εθνικισμός σε βάρος της Ελλάδας και των άλλων κρατών της περιο­χής, τροφοδοτώντας παράλληλα εθνικιστικούς κύκλους στην Ελλάδα αλ­λά και ευρύτερα. Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι, στην ευρύτερη περιοχή, για γενικευμένο ιμπε­ριαλιστικό πόλεμο και άμεση εμπλοκή της Ελλάδας. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα 9. Από το 2009 εκδηλώνεται στην ελληνική οικονομία η βαθύτερη και πιο μεγάλη σε διάρκεια κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου μετά τη δεκα­ετία του ’50. Από την πρώτη στιγμή, ξεκίνησε από τα αστικά κόμματα, αλ­λά και τις ρεφορμιστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις με επικεφαλής τον ΣΥ­ΡΙΖΑ, συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκει­μένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρί­σης. Στόχος τους, να παρεμποδιστεί και το μικρό ακόμα βήμα προς τη χει­ραφέτηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Προβλήθηκαν θεωρίες πε­ρί «καζινοκαπιταλισμού», περί κρίσης που οφείλεται αποκλειστικά και μό­νο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, της «υπερκατανάλωσης» ή, και το α­ντίθετο, της «υποκατανάλωσης», η οποία τελευταία αναπτύχθηκε μετά το Μνημόνιο του 2010. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα επιδεινώθηκε λόγω της ενσωμάτωσής της στην ΕΕ -Ευρωζώνη, η οποία όξυνε τις βαθιές ανισομετρίες στην ανά­πτυξη/διάρθρωση των βιομηχανικών κλάδων και συνέβαλε στην απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής μεταποίησης, στην αύξηση των εισαγω­γών, στη διόγκωση του εμπορικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. 10. Η διόγκωση του δημόσιου χρέους οφείλεται: Στην πολιτική διαχείριση προς όφελος των μονοπωλιακών ομί­λων σε ολόκληρη τη μεταπολιτευτική περίοδο με τη χρηματοδότησή τους, τη μείωση της φορολογίας, τις φοροαπαλλαγές. Στα έργα για τους Ολυμπι­ακούς Αγώνες το 2004. Στις τεράστιες δαπάνες σε εξοπλιστικά προγράμματα και αποστολές για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Στις συνέπειες από τη διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος λόγω της ραγδαίας αύξησης των εισαγωγών από την ΕΕ. Στο φαύλο κύκλο μεταξύ μείωσης του ΑΕΠ – διόγκωσης του χρέους ως ποσοστού ως προς το ΑΕΠ και μέτρων εσωτερικής υποτίμησης. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ελαχιστοποιούσε, αντικειμενικά, τα περιθώρια και τις επιλογές χειρισμών στη νομισματική πολιτική, αφού αυτή υπάγεται στη δικαιοδοσία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ). Ταυτόχρονα και η δημοσιονομική πολιτική της Ελλάδας υφίσταται τους πε­ριορισμούς της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των κατοπινών Συμφωνιών, με βάση τις οποίες εκχωρούνται εθνοκρατικά δικαιώματα, αναγνωρίζεται η προτεραιότητα του κοινοτικού έναντι του εθνικού δικαίου σε πολλά ζητήμα­τα. Παρ’ όλα αυτά, η Ευρωζώνη δεν είναι συγκροτημένη ως ομοσπονδιακό κράτος, επομένως δεν έχει ενιαία όργανα ούτε πλήρως ενοποιημένη αγορά. 11. Στις συνθήκες της κρίσης, αφενός βάθυνε η ανισομετρία στο εσω­τερικό της Ευρωζώνης, αφετέρου οξύνθηκαν οι αντιθέσεις μεταξύ των κρατών – μελών της για τη διαχείριση της κρίσης, για τον έλεγχο του δημόσιου χρέους, ακόμα και για τις προϋποθέσεις διατήρησης του κοινού νομίσματος. Τέτοιου είδους αντιθέσεις εκδηλώθηκαν και στο εσωτερικό του­λάχιστον των δύο ισχυρότερων δυνάμεων της Ευρωζώνης, της Γερμανίας και της Γαλλίας. Σε αυτές τις αντιθέσεις πήρε ενεργό μέρος και το ΔΝΤ, αλ­λά και κράτη εκτός Ευρωζώνης, όπως η Βρετανία, καθώς και οι ΗΠΑ. Η Ελλάδα, ως πρώτη χώρα της Ευρωζώνης στην οποία εκδηλώθηκε με ο­ξύτητα η κρίση, έγινε σημείο αναφοράς όλων των παραπάνω δυνάμεων και των μεταξύ τους αντιθέσεων. 12. Ο ελληνικός καπιταλισμός, επιδιώκοντας να βελτιώσει τη θέση του στην ΕΕ, στην περιοχή και γενικότερα στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυ­ραμίδα, έχει ως στρατηγικούς στόχους: Την ανάδειξη της Ελλάδας σε κόμ­βο μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων από την Ασία προς την ΕΕ. Τη συνεκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών κοιτασμάτων (Αιγαίου – Ιο­νίου – Νότιας Κρήτης). Την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου και της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας στην ευρωατλα­ντική ιμπεριαλιστική συμμαχία. Προβάλλει επίσης το στόχο της ανάπτυξης ορισμένων κλάδων και τομέων όπως: Toυ τουρισμού, της παραγωγής ορι­σμένων αγροτικών προϊόντων, ορισμένων κλάδων της βιομηχανίας, με ε­ξαγωγικό προσανατολισμό. Στους παραπάνω στρατηγικούς στόχους συγκλίνουν και τα άλλα πολιτικά κόμματα που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Βασικές τάσεις στην κοινωνική σύνθεση και στη δομή της απασχόλησης, στη διάρθρωση της οικονομίας 13. Την τελευταία δεκαετία, η συνολική απασχόληση μειώθηκε από 4,09 εκατομμύρια το 2001 σε 3,7 εκατομμύρια απασχολούμενους το 2012, ενώ σημείωνε αυξητική μεταβολή μέχρι το 2008, πριν την εκδή­λωση της κρίσης. Ο συνολικός αριθμός των απασχολούμενων στον αγροτικό -πρωτογενή το­μέα μειώθηκε από 16,1% το 2001 σε 13% το 2012. Σημαντική είναι η μείωση στο δευτερογενή – βιομηχανικό τομέα από 23% το 2001 σε 16,1% το 2012. Αντίθετα, καταγράφεται αύξηση στην απασχόληση στον τριτογενή τομέα α­πό 60,9% του συνόλου των απασχολούμενων το 2001 σε 70,4% το 2012. Ο αριθμός των μισθωτών το 2012 είναι περίπου ίδιος με τον αριθμό των μισθωτών το 2001, 2,4 εκατομμύρια, αλλά αυτή η ισότητα αποκρύπτει μια σημαντική αύξηση του αριθμού των μισθωτών πριν την εκδήλωση της κρί­σης και στη συνέχεια μια ταχεία μείωσή τους. Ως ποσοστό στο σύνολο των απασχολούμενων αντιπροσώπευαν το 59,4% το 2001 και το 63,3% το 2012. Πριν την εκδήλωση της κρίσης ο αυξητικός ρυθμός μεταβολής ήταν μεγα­λύτερος. Ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων ως ποσοστό του συνόλου εμφανίζε­ται λίγο αυξημένος, από 23,6% το 2001 σε 24,3% το 2012, ωστόσο σε α­πόλυτο μέγεθος παραμένει σχετικά σταθερός με μικρές διακυμάνσεις, στις 950 χιλιάδες. Ωστόσο υπήρξε πορεία μείωσης μέχρι την εκδήλωση της κρί­σης, ενώ η φαινομενική αύξηση στη συνέχεια συγκαλύπτει ένα ποσοστό υποαπασχόλησης που προσεγγίζει οριακά την ανεργία. Καταγράφεται σημαντική τάση μείωσης του αριθμού των απασχολούμενων και των μισθωτών στη μεταποίηση και τις κατασκευές. Αντίθετα, καταγρά­φεται αύξηση στους κλάδους τουρισμού-επισιτισμού, τηλεπικοινωνιών, του χρηματοπιστωτικού συστήματος και επιστημονικών – τεχνικών υπηρεσιών. Στη μεταποίηση ο αριθμός των απασχολούμενων εμφανίζει συρρίκνωση από 577 χιλιάδες το 2001 στις 367 χιλιάδες το 2012. Ο αριθμός των μισθω­τών στη μεταποίηση μειώνεται από τις 426 χιλιάδες το 2001 στις 266 χι­λιάδες το 2012. Το ποσοστό των μισθωτών παρουσιάζει ελαφρά κάμψη από 73,8% το 2001 σε 72,2% το 2012, ενώ, αντίθετα, το ποσοστό των αυτοα­πασχολούμενων παρουσιάζει αύξηση από 11,5% το 2001 σε 14,1% το 2012 . Στις κατασκευές ο αριθμός των απασχολούμενων παρουσιάζει πολύ μεγά­λη μείωση από 307 χιλιάδες το 2001 σε 216 χιλιάδες το 2012, με τον αριθ­μό των μισθωτών να μειώνεται από τις 203 χιλιάδες στις 128 χιλιάδες την αντίστοιχη χρονική περίοδο. Το ποσοστό της μισθωτής εργασίας ελαττώνε­ται επίσης σημαντικά, από 66% το 2001 στο 59% το 2012, ενώ αυξάνεται το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων από 18,1% σε 27%, με τον αριθμό τους να αυξάνεται ελαφρά από 56 χιλιάδες στις 58 χιλιάδες. Στον κλάδο του εμπορίου, ο αριθμός των απασχολούμενων εμφανίζει μι­κρή, σχεδόν ανεπαίσθητη πτώση από 705 χιλιάδες το 2001 σε 687 χιλιά­δες το 2012 (πτώση 2,5%), ενώ ο αριθμός των μισθωτών σημειώνει την ίδια περίοδο σημαντική αύξηση από 345 χιλιάδες σε 383 χιλιάδες, με το ποσο­στό τους να αυξάνεται από 49% το 2001 σε 56% το 2012. Πτώση σημείω­σε και ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων από 213 χιλιάδες στις 190 χι­λιάδες με το ποσοστό τους να μειώνεται από το 30,2% το 2001 σε 27,7% το 2012. Ο κλάδος του εμπορίου έχει ακόμα μεγάλο αριθμό αυτοαπασχο­λούμενων, αλλά οι τάσεις συγκέντρωσης -συγκεντροποίησης και προλε­ταριοποίησης στον κλάδο αυτόν είναι εμφανείς. Στον κλάδο του τουρισμού – επισιτισμού, λόγω της έντονης εποχικότητας της απασχόλησης, αναφερόμαστε στο διάστημα 2001 – 2011 όπου υπάρχει η δυνατότητα εξαγωγής μέσων όρων σε επίπεδο έτους. Ο αριθμός των α­πασχολούμενων στον κλάδο αυξήθηκε από 269 χιλιάδες στις 295 χιλιάδες το 2011 και ο αριθμός των μισθωτών αυξήθηκε από 156 χιλιάδες στις 170 χιλιάδες το 2011. Το ποσοστό των μισθωτών παρέμεινε πρακτικά σταθερό στο 58%. Ο αριθμός των αυτοαπασχολούμενων αυξήθηκε ελαφρά από 48 χιλιάδες στις 50 χιλιάδες με το ποσοστό τους να μειώνεται από 17,8% σε 16,9% το 2011. Στο χρηματοπιστωτικό κλάδο ο αριθμός των απασχολούμενων σημείωσε μικρή αύξηση από 108 χιλιάδες το 2001 σε 121 χιλιάδες το 2012. Ο αριθμός των μισθωτών αυξήθηκε, επίσης, ελαφρά από 96 χιλιάδες το 2001 σε 107 χιλιάδες το 2012. Ο κλάδος έχει πολύ μεγάλο ποσοστό μισθωτής εργασί­ας που προσεγγίζει το 90%, πρακτικά σταθερό από το 2001 μέχρι το 2012. Ο κλάδος των επιστημονικών -τεχνικών υπηρεσιών απασχολεί 221 χι­λιάδες εργαζόμενους, εκ των οποίων οι 85 χιλιάδες (39%) είναι μισθωτοί, οι 103 χιλιάδες (47%) είναι αυτοαπασχολούμενοι και οι 30 χιλιάδες (13%) εργοδότες. Από τα διαθέσιμα στοιχεία μπορούμε μόνο να εκτιμήσουμε μια αύξηση της τάξης του 30% του κλάδου σε επίπεδο δεκαετίας. Η επίσημη ανεργία, την περίοδο αυτή, εκτινάχθηκε από 11,2% το 2001 σε 25,4% το 2012, όχι όμως μονοσήμαντα. Η εκδήλωση της κρίσης οδήγησε σε απότομη αντιστροφή της πορείας μείωσής της μέχρι το 2008. Το ποσοστό ανεργίας δεν είναι ομοιογενές σε ολόκληρο τον πληθυσμό. Στις γυναίκες, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε από 16,9% το 2001 σε 12,3% το 2008, για να αυξηθεί στο 29% το 2012. Στους άνδρες, το ποσοστό ανεργίας μειώθη­κε από 7,5% το 2001 σε 5,6% το 2008, για να αυξηθεί στο 22,7% το 2012. Στους αλλοδαπούς, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε από 11,7% το 2001 σε 7,4% το 2008 και στη συνέχεια αυξήθηκε στο 30% το 2012. Με βάση αυ­τά τα στατιστικά στοιχεία, από το 1,27 εκατομμύρια ανέργους το 2012, οι 180 χιλιάδες είναι αλλοδαποί. Αναφορικά με το επίπεδο εκπαίδευσης, οι απόφοιτοι ΑΕΙ έχουν 16,2% πο­σοστό ανεργίας, οι απόφοιτοι ΤΕΙ 26%, οι απόφοιτοι Γυμνασίου – Λυκείου περίπου 26%, οι απόφοιτοι Δημοτικού περίπου 22%, ενώ η ανεργία σε ό­σους δεν έχουν αποφοιτήσει από το Δημοτικό ξεπερνά το 33%. Αναφορι­κά με τις ηλικίες, στους νέους έως 24 ετών η ανεργία προσεγγίζει το 60%, ενώ στις ηλικίες 25-34 το ποσοστό ανεργίας φτάνει το 32,9%. Το ποσο­στό ανεργίας έχει ξεπεράσει το 20% και στην ηλικιακή κατηγορία 35-44. Αποτέλεσμα της έκρηξης της ανεργίας είναι η σημαντική αύξηση του πο­σοστού των ενηλίκων που διαβιεί σε νοικοκυριά χωρίς κανέναν εργαζόμε­νο από 8,1% το 2008 σε 16,9% το 2012, ενώ εκτιμάται ότι το 12,6% των παιδιών κάτω των 18 ετών κατοικεί σε νοικοκυριό χωρίς κανέναν εργαζό­μενο. Αναφορικά με τη γεωγραφική ανομοιογένεια, στην Ήπειρο – Δυτική Μακεδονία το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται στο 28,5% και στη Θεσσαλία – Στερεά Ελλάδα στο 26,4%, ενώ και στις περιφέρειες με το μικρότερο πο­σοστό ανεργίας αυτό προσεγγίζει πλέον το 20% (Κρήτη 19,6% και Αιγαίο 20%). Στην Αττική το ποσοστό ανεργίας βρίσκεται στο 25,9%. Την περίοδο 2008 – 2011, επίσης, εκτινάχθηκε η μακροχρόνια ανεργία (α­ναζήτηση εργασίας για περισσότερο από ένα χρόνο). Από 3,2% για τους άν­δρες και 7,9% για τις γυναίκες το 2008, έφτασε το 11,7% για τους άνδρες και 16,9% για τις γυναίκες το Β΄ τρίμηνο του 2012. Ο αριθμός των μακρο­χρόνια ανέργων ξεπερνά πλέον τις 680 χιλιάδες. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το 2011 στην Ελλάδα υπήρχαν ε­πίσημα καταγραμμένοι 956.007 μετανάστες και μετανάστριες, δηλαδή πο­σοστό 8,45% του πληθυσμού, που ανέρχεται στα 11.309.885, αρκετά υψη­λότερο από το μέσο όρο στην ΕΕ που την ίδια χρονιά ήταν 6,63%. Η ποιο­τική διαφορά σε σχέση με την ΕΕ είναι ότι στην Ελλάδα μόλις το 16% των μεταναστών είναι κοινοτικοί υπήκοοι, ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος των κοινοτικών μεταναστών στην ΕΕ είναι το 38,45%. Ο αριθμός των σημερι­νών μεταναστών έχει διαφοροποιηθεί, καθώς έχει προστεθεί νέο κύμα χι­λιάδων μεταναστών, κυρίως γιατί η Ελλάδα αντιμετωπίζεται ως πύλη εισό­δου για την εγκατάσταση σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Ένα μέρος τους έ­χει επαναπατριστεί λόγω της ανεργίας και της αδυναμίας να ζουν στην Ελ­λάδα, ως συνέπεια της οικονομικής κρίσης. Όταν οι αστικ

    Σχόλιο από Κνούτης | 11/12/2012

  17. […] -Aκτινογραφώντας το ΚΚΕ […]

    Πίνγκμπακ από -Περί Νίκου Ζαχαριάδη « Πόντος και Αριστερά | 27/03/2015


Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

« Προηγούμενη | Επόμενη »

Αρέσει σε %d bloggers: