-Αφήστε τους νεκρούς στην ησυχία τους !

Συζήτηση για τη Δίκη των Εξ, με τους  ακροδεξιούς, τους βενιζελικούς και τους Πόντιους!!!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μ’ αφορμή το κείμενο του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη για τη Δίκη των Έξι υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής και την επιχείρηση δικαστικής αναψηλάφησης, έγινε στη σελίδα του «Αντίβαρου«. Οι παρεμβάσεις που ακολούθησαν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σημασία, γιατί αναδεικνύουν τις πολύ καλά κρυμμένες αληθινές σκέψεις και τα άδηλα συναισθήματα.  Αυτά που υπάρχουν κάτω από τις καθημερινές λέξεις, καθώς  και τις ιδεολογικές και κοινωνικές συμβάσεις που έχουμε συνηθίσει. 

 

Παρακάτω παραθέτουμε το «επίμαχο» κείμενο που δημοσιεύτηκε στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», και στη συνέχεια τη συζήτηση που έγινε στο «Αντίβαρο».

Διαβάστε τη συζήτηση και θα θυμηθείτε τις διαπιστώσεις μας!  

 

 ΤΟ ΑΡΘΡΟ

 

 Η Δίκη των Εξ, η δική μας Δίκη της Νυρεμβέργης

«Οι Έλληνες ήταν πρώτης τάξεως πολεμιστές και σίγουρα, κάμποσα σκαλοπάτια παραπάνω από το στρατό του Κεμάλ… οι τσολιάδες θα είχαν καταλάβει την Άγκυρα – και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί.

Όταν ο Κωνσταντίνος ήρθε στην εξουσία όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί που ήταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερα πόστα. Πολλοί απ’ αυτούς είχαν πάρει τα γαλόνια τους με ανδραγαθήματα στο πεδίο της μάχης.

Ήταν έξοχοι πολεμιστές και σπουδαίοι ηγέτες. Αυτό δεν εμπόδισε το κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει ούτε μια ντουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο.» (Ερνεστ Χεμινγουαίη, 1922)

Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε τη Μικρασιατική καταστροφή ως τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία, που οδήγησε στην οριστική Έξοδο των Ελλήνων από τις πατρίδες της Ιωνίας, του Πόντου, της Βιθυνίας, της Καππαδοκίας, την Ανατολικής Θράκης. Στις μέρες μας η διαπίστωση αυτή φαίνεται να αναπαράγεται τις περισσότερες φορές, χωρίς να υπάρχει η πλήρης συνειδητοποίηση ότι εκείνη την εποχή, λόγω της συγκεκριμένης αντιμικρασιατικής φιλοσοφίας και πρακτικής του Λαϊκού Κόμματος και της μοναρχικής παράταξης, επετράπη στον τουρκικό εθνικισμό να πετύχει όλους τους σχεδιασμούς του, που στόχευαν στην εξόντωση των χριστιανικών εθνών (Ελλήνων της Ανατολής, Αρμενίων, Ασυροχαλδαίων Αραμαίων) και στο μετασχηματισμό της πολυεθνικής ισλαμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό έθνος-κράτος. Και αυτά, σε μια εποχή που οι Έλληνες (στην Ελλάδα και στη Μικρά Ασία) ανέρχονταν σε 7 περίπου εκατομμύρια και οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι σε 10. 

Η εγκληματική συμπεριφορά της τότε φιλομοναρχικής ηγεσίας απέναντι στον ελληνισμό της Ανατολής ήταν τέτοια, ώστε και μετά την κατάρρευση του Μετώπου, τον Αύγουστο του ’22 απαγόρευσαν την εκκένωση της Σμύρνης και της υπόλοιπης Ιωνίας, παραδίδοντας τον ελληνικό και αρμενικό πληθυσμό στα στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ που προέλαυναν. 

Σε ένα κείμενο διαμαρτυρίας για τις προσπάθειες αποκατάστασης των υπευθύνων της Μεγάλης Καταστροφής, μια προσφυγική ομοσπονδία έγραψε τα εξής : «Ο Δ. Γούναρης βαρύνεται με πλήθος εγκλημάτων εις βάρος του ελληνισμού. Μεγάλο μέρος απ’ αυτά κωδικοποιήθηκαν κατά την περίφημη Δίκη των Εξ. Μπορεί η συγκεκριμένη δίκη να ήταν μερική και να διέφυγαν την τιμωρίας και άλλοι πολλοί υπαίτιοι της Καταστροφής. Όμως οι βασικοί διαχειριστές της κρίσης στην τελευταία της φάση -αυτοί που οδήγησαν την ελληνική πλευρά στην ήττα- δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν. 

Εκτός όμως από τα συγκεκριμένα εγκλήματα που καταγράφηκαν στη Δίκη, υπάρχουν και άλλα που βαρύνουν το Γούναρη και την ομάδα του. Μερικά απ’ αυτά είναι:

          –Η υπονόμευση της δράσης της Μικρασιατικής Άμυνας και της δημιουργίας τοπικού μικρασιατικού στρατού, που θα μπορούσε να αντισταθεί στους κεμαλικούς,

          –Η απόλυτη εγκατάλειψη των Ελλήνων του Πόντου, μέσω της παραγνώρισης των πολιτικών τους αιτημάτων και της μη αποστολής στρατιωτικής βοήθειας προς το δυναμικό ποντιακό αντάρτικο κίνημα που δρούσε στο βορρά της Μικράς Ασίας,

          –Η ψήφιση του Νόμου 2670/1922 με τον οποίο η κυβέρνηση Γούναρη απαγόρευε στον ελληνικό πληθυσμό της Ιωνίας να αναχωρήσει, τη στιγμή που συζητούσε την απαγγίστρωση από τη Μικρά Ασία.          

Στην πολιτική της κυβέρνησης του Γούναρη και του φιλομοναρχικού Λαϊκού Κόμματος οφείλεται η νίκη του τουρκικού εθνικισμού και η σφαγή του ελληνικού πληθυσμού της ιωνικής παραλίας. Το συνολικό ανθρώπινο κόστος του ελληνισμού από τη στιγμή που άρχισε η Γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών είναι τουλάχιστον 800.000 άτομα με βάση τη μελέτη των ιστορικών Κιτρομηλίδη-Αλεξανδρή. Τρομερό βέβαια υπήρξε και το κόστος για τον ελληνισμό που βρέθηκε -για πρώτη- φορά εκτός των πανάρχαιων ελληνικών κοιτίδων του Πόντου, της Ιωνίας, της Καππαδοκίας και της Ανατολικής Θράκης, καθώς και για το ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες…»

  Επίλογος  

Η απαίτηση των απογόνων των υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής για αποκατάσταση των προγόνων τους και την απαλλαγή τους από το στίγμα της «προδοσίας» είναι κατανοητή σε ανθρώπινο επίπεδο. Σίγουρα το ίδιο αισθάνονται και οι απόγονοι του Τσολάκογλου και των λοιπών δωσίλογων της Κατοχής που επίσης εκτελέστηκαν, καθώς και των χουντικών που απλά καταδικάστηκαν.

 Όμως η Δίκη των Εξ, έχει ένα βαθύτατο ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο. Είναι ουσιαστικά η δική μας Δίκη της Νυρεμβέργης, δηλαδή η δίκη των ενόχων της μεγαλύτερης εθνικής καταστροφής που μας συνέβη ποτέ.

 Το αίτημα για αποκατάσταση των ενόχων μέσω της αναψηλάφησης της Δίκης δεν τόλμησαν να το υποβάλλουν ούτε η ίδια η Ακροδεξιά, όταν κατείχε και ασκούσε ανεξέλεγκτα την εξουσία. Τόσο ο Ιωάννης Μεταξάς όσο και η Χούντα των συνταγματαρχών τίμησαν τη μνήμη των παλιών τους φίλων με την ονοματοδοσία οδών και πλατειών. Δεν τόλμησαν να πάνε παραπέρα.

 Η πρόσφατη απόπειρα εν μέσω δημοκρατίας, ξύνει και πάλι τις ιστορικές πληγές. Και αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι προσφυγικός ελληνισμός, 87 χρόνια μετά την Μεγάλη Καταστροφή νοιώθει και πάλι να ζωντανεύουν οι οι δαίμονες και οι εφιάλτες του.

 

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ

 

1 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 ΠΟΛΙΤΗΣ

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΒΑΣΙΛΙΚΩΝ ΗΤΑΝ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΑΥΤΟΙ ΕΦΤΑΙΓΑΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΤΟ ΝΑ ΤΑ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΟΛΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ.ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ ΕΙΧΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΚΑΙ ΕΚΛΕΙΣΑΝ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ(ΓΑΛΛΙΑ,ΙΤΑΛΙΑ) ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. ΤΟ ΛΑΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΥ 1920 ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΥΦΛΗ ΥΠAKOH ΣΤΟΝ ΑΦΕΛΗ ΓΕΡΜΑΝΟΦΙΛΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ Α.΄

2 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 Γιώργος Κεκαυμένος

κ. Αγτζίδη,

πολύ ωραία μας τα λέτε για τις ευθύνες του σχιζοφρενούς και άβουλου έρμαιου της γερμανίδας βασίλισσας Σοφίας βασιλιά Κωνσταντίνου σχετικά με την μικρασιατική καταστροφή. Αλλά για τον πραγματικό αίτιο αυτής της καταστροφής, τον χειρότερο κακό δαίμονα του ελληνισμού, τον Βενιζέλο, θα μας πείτε τίποτα;

Επειδή δεν νομίζω να πράξετε κάτι τέτοιο εσείς, θα αναλάβω εγώ αυτό το άχαρο καθήκον. Τριπλό καθήκον: Στην ιστορία, στην αλήθεια και, πάν’ απ΄όλα, στην πατρίδα.

Καταρχήν, λέτε για τους Ποντίους. Όπως πάάάάάρα πολύ καλά γνωρίζετε, όταν πήγαν, το 17, οι Πόντιοι να ζητήσουν βοήθεια από τον Βενιζέλο για το αντάρτικο τους, με στόχο την ένωση με την μητέρα πατρίδα , τους έστειλε κυριολεκτικά στον διάολο.
Όταν πάλι (παρα)κλήθηκε από τους Ποντίους να υποστηρίξει την ανεξαρτησία, αυτός τον Δεκέμβρη του 18, στην διάσκεψη της ειρήνης, υποστήριξε το… ποντοαρμενικό κράτος. Το ίδιο έκανε και το 19, όταν «δήλωσε στον Αμερικανό πρόεδρο Ουϊλσον ό,τι παρότι οι Έλληνες του Πόντου επιθυμούσαν την ανεξαρτησία, αυτός αντιτάχθηκε απόλυτα. Επίσης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Sunday Times, δήλωσε ότι δέχεται να συμπεριληφθεί ο Πόντος στην Αρμενία».

Αποτέλεσμα; Μετά δύο μήνες ακριβώς να έρθει η φριχτή γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού. Και πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν ο Βενιζέλος είχε δώσει στον Κεμάλ να καταλάβει ότι μπορούσε να σφάξει τους Πόντιους ελεύθερα και εντελώς ανενόχλητος, αφού ο «εθνάρχης» τους είχε ήδη «κρεμάσει στα γουναράδικα», που έλεγε και ο Βελουχιώτης, σαν γδαρμένες αλεπούδες…

Δεν ξέρω, κ. Αγτζίδη, αν σας το είπανε, αλλά το 1919 που έγινε η γενοκτονία των Ποντίων κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν ήταν ο Γούναρης, αλλά ο Βενιζέλος. Αυτό όμως δεν τρόμαξε καθόλου τους Τούρκους σφαγείς. Ίσα-ίσα που τους έκανε να αισθάνονται ήσυχοι και ασφαλείς, ότι κανείς από την Ελλάδα δεν πρόκειται να τους ζητήσει τον λόγο για τα αποτρόπαια εγκλήματά τους…

Και μετά από όλα αυτά έρχεστε και λέτε ότι ο Γούναρης βαρύνεται με την «απόλυτη εγκατάλειψη των Ελλήνων του Πόντου»;
Μα οι Έλληνες του Πόντου είχαν όχι μόνον εγκαταλειφθεί αλλά και σφαχτεί κιόλας ήδη από το 1919, τον Γούναρη περίμεναν να τους «εγκαταλείψει»;
Λίγη ντροπή, κύριε…

Και έπειτα, ποιοι τελικά δίκασαν τους έξι, κ. Αγτζίδη; Ο Πλαστήρας και η παρέα του; Δηλαδή οι αρχιπροδότες της Ανατολικής Θράκης; Οι έξι, στο κάτω-κάτω, όσα τεράστια λάθη κι αν έπραξαν, δεν έπραξαν καμία προδοσία. ¨Ότι έκαναν ήταν λάθη από ανικανότητα. Τεράστια ανικανότητα, θέλετε; Τεράστια. Δεν διέπραξαν όμως καμία ενσυνείδητη προδοσία. Ο Πλαστήρας όμως παρέδωσε ένα τεράστιο κομμάτι της πατρίδας, την Ανατολική Θράκη, στους Τούρκους χωρίς να πέσει ούτε μία τουφεκιά. Μια περιοχή που ο Κεμάλ ήταν εντελώς αδύνατον να την καταλάβει με πόλεμο. Έ, αυτό το κομμάτι της πατρίδας ο προδότης και δωσίλογος της κατοχής Πλαστήρας το χάρισε στον Κεμάλ χωρίς ούτε και ο ίδιος ο Κεμάλ να το περιμένει. Ακόμα κι αυτουνού του σφαγέα τού ρθε ξαφνικό. Δεν το πίστευε ο… χριστιανός!!!

Και γιατί έδωσε ο Πλαστήρας την Ανατολική Θράκη σαν ανατολίτικο μπαχτσίσι στον Κεμάλ; Μα… γιατί έτσι τον διέταξε, με δύο τηλεγραφήματά του, ο «εθνάρχης» Βενιζέλος! Δεν είναι υπέροχο;! Με δύο τηλεγραφήματα οι «σωτήρες» του ελληνισμού Βενιζέλος και Πλαστήρας παρέδωσαν την μισή Θράκη μας στους… Τούρκους!!! Το τι έπαθε στην συνέχεια ο θρακιώτικος ελληνισμός δεν νομίζω ότι χρειάζεται να το περιγράψουμε ιδιαίτερα. Ο καθένας μας μπορεί να το φανταστεί…

Και αυτά λοιπόν τα κτήνη (Βενιζέλος, Πλαστήρας και Σία) τόλμησαν μετά να «δικάσουν» και να εκτελέσουν τους έξι για… προδοσία! Θα ήταν πραγματικά για γέλια, αν δεν ήταν για πολλά κλάμματα…

Τα ανδραγαθήματα του Βενιζέλου και της παρέας του για την μικρασιατική καταστροφή δεν σταματούν εδώ. Έχει πολλά ράμματα ακόμη η γούνα τους. Αλλά σταματώ εδώ.

Και, κ. Αγτζίδη, λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει…

3 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΤΑΜΥΝΕΥΣ

Οι ανεύθυνοι και ανιστόρητοι χαρακτηρισμοί για τον Ελευθέριο Βενιζέλο που έφτιαξε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών και τον μαύρο καβαλάρη Νικόλαο Πλαστήρα τον μαχητή που πολέμησε σε όλες τις μάχες που έδωσε ο ηρωικός Ελληνικός Στρατός από τους Βαλκανικούς έως και την εκστρατεία στην μικρά Ασία είναι απαράδεκτοι και άδικοι χωρίς να στηρίζονται σε τεκμηριωμένες και αποδεδειγμένες ιστορικές έρευνες. Λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει αγαπητέ φίλε. Εναι θλιβερό να υπάρχουν ακόμα και σήμερα φιλοβασιλικοί.

4 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 AΜΕΙΝΙΟΣ

Καλό θα έκανε σε όλους μας να αποφεύγουμε βαρείς
προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Δεν βοηθούν στην
αποκάλυψη της Αλήθειας.
Ο Βενιζέλος έσφαλλε όταν απεδέχετο να καταλάβει ο
Ελληνικός Στρατός την Σμύρνη και την γύρω περιοχή.
Δεν είχε λάβει υπ΄όψη του ότι χωρίς την Αγγλική στρατιωτική βοήθεια -την οποία δεν είχε εκ των προτέρων
εξασφαλίσει- δεν θα μπορούσε να κρατηθεί στην Μικρά
Ασία. Την άποψη αυτή εκφράζουν όλοι οι σοβαροί
σύγχρονοι ιστορικοί συγγραφείς. Ο Ελληνικός πληθυσμός
στην Σμύρνη αλλά και στην ενδοχώρα είδε τον Ελληνικό
Στρατό σαν απελευθερωτή και αυτό ήταν απόλυτα φυσικό
και αναμενόμενο. Η εντολή όμως του Ανωτάτου Συμμαχικού Συμβουλίου προς τον Βενιζέλο, ώριζε ότι η
κατάληψη της Σμύρνης θα γίνει γιά την αποκατάσταση της
δημόσιας Τάξεως και ότι αυτή -η κατάληψη δηλαδή- καθόλου δεν αφορά στο μελλοντικό καθεστώς στην Μικρά
Ασία ! Oι εκλογές του 1920 έφεραν στην κυβέρνηση τους
αντίπαλους του Βενιζέλου, το Λαϊκό κόμμα δηλαδή.
Την εποχή εκείνη (Νοέμβριος 1920), ο Βενιζέλος είχε τριπλασιάσει την έκταση της Ελληνικής Κατοχής στην Μικρά
Ασία, πάντοτε φυσικά μετά από έγκριση της Αγγλίας, χωρίς
όμως την αναμενόμενη στρατιωτική της βοήθεια.
Οι φιλοβασιλικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν, βρέθηκαν
μπροστά σε ένα τραγικό δίλημμα : Να συνεχίσουν τον
πόλεμο μέχρι την τελική νίκη ή να αποσύρουν τον Ελληνικό
Στρατό από την Μικρά Ασία και να εγκαταλείψουν τον
Μικρασιατικό Ελληνισμό στην κακή του τύχη ; Αν επέλεγαν
το δεύτερο, τότε το Γουδί θα είχε «στηθεί» ένα χρόνο πιό
πριν. Επέλεξαν κατ΄ανάγκην το πρώτο, αλλά έχασαν τον
πόλεμο. Την Πατρίδα δεν την επρόδωσαν. Πιθανώς δεν
είχαν τις ικανότητες που απαιτούσαν οι περιστάσεις, σε
καμμιά περίπτωση όμως δεν διέπραξαν το έγκλημα της
εσχάτης προδοσίας γιά το οποίο καταδικάσθηκαν και
εκτελέσθηκαν, δύο χρόνια μετά (Νοέμβριος 1922).
Είναι όμως γεγονός ότι η λεγόμενη Επανάσταση του 1922
υπό τους Πλαστήρα, Γονατά, Πάγκαλο, Οθωναίο κλπ
η οποία προέκυψε μετά την κατάρρευση του μετώπου στην
Μικρά Ασία παρέδωσε αμαχητί την Ανατολική Θράκη στους
Τούρκους του Κεμάλ με την επαίσχυντη Συνθήκη των
Μουδανιών που υπεγράφη επί του Αγγλικού θωρηκτού
Iron Duke τον Σεπτέμβριο του 1922. Ήρκεσαν γι αυτό τα
δύο τηλεγραφήματα του Βενιζέλου προς τους Επαναστάτες
αυτούς γιά την εν ψυχρώ εγκατάλειψη της Ανατολικής
Θράκης στους Τούρκους. Οι Επαναστάτες αυτοί ποτέ δεν
έδωσαν λόγο γιά την επονείδιστη πράξη τους και κάποιοι
από αυτούς έγιναν αργότερα και πρωθυπουργοί (Πάγκαλος
και Πλαστήρας).

5 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 Bλάσης Αγτζίδης

K. Kεκαυμένε, γράφετε:

«Επειδή δεν νομίζω να πράξετε κάτι τέτοιο εσείς, θα αναλάβω εγώ αυτό το άχαρο καθήκον.»

Είναι αλήθεια ότι η έλλειψη σφαιρικής γνώσης αποτελεί την κατάρα του σύγχρονου ελληνισμού. Και όταν σ΄ αυτήν προσθέσουμε και την αμάθεια, το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό.

Και είναι κρίμα αυτήν την κατάρα να τη βλέπουμε διαρκώς γύρω μας, να καθορίζει το νου και την κρίση πολλών ατόμων.

Το μόνο που θα μπορούσα να σας προτείνω ως απάντηση στο ανοίκειο και αγενές σχόλιό σας είναι τρία κείμενά μου που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Άρδην», στο αφιέρωμά του στα 80 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή:

-Η Δεξιά και η Μικρασιατική Καταστροφή
-Η Αριστερά και η Μικρασιατική Καταστροφή και
-Ο Βενιζέλος της ‘Ηττας.

Παρεμφερές κείμενό μου για τον Ελ. Βενιζέλο φιλοξενείται και στο ιστολόγιο «Πόντος και Αριστερά». Επίσης, αντίστοιχο κείμενό μου για τη σκοτεινή πλευρά του Βενιζέλου και τα λάθη τους, δημοσιεύτηκε στο εξαιρετικό περιοδικό λόγου και τέχνης «Έρεισμα» που εκδίδεται στα Χανιά, την πατρίδα του Βενιζέλου.

6 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 Α.Αλεξόπουλος

Άλλο το ένα Άλλο το άλλο

Με λύπη διαβάζω όσα γράφετε κύριοι, είμαι μικρός και άβγαλτος βέβαια ακόμα και μπορεί να μη καταλαβαίνω από τί υποκινείται ο καθένας αλλά θέλω να πω τα παρακάτω.

Είναι άλλο θέμα τα γεγονότα, άλλο θέμα γιατί χάσαμε και άλλο θέμα η δίκη των έξι.

Με όσα γνωρίζω, πιστεύω πως δε χάσαμε επειδή δε ξέραμε ή κάναμε λάθος στο πόλεμο…αλλά χάσαμε επειδή δε πολεμήσαμε!
Διότι κανείς στρατιωτικος δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι μπορεί να χάσει το πόλεμο ενώ έχει καταρρακώσει τους αντιπάλους και ενώ κατέει τόσο σημαντική πλεονεκτική στρατηγική θέση…! Εκεί κοντά στην Άγκυρα που ήμασταν δε μπορούσαμε να χάσουμε, εκτός αν δε πολεμούσαμε…

Δεχόμενοι τα παραπάνω η δίκη των έξι ήταν αυτό που λέμε για τα μάτια του κόσμου.

Όσο για το τί και πώς έφτιαξε ο Βενιζέλος ας μας τα γράψει σε ένα άρθρο του το Αντίβαρο, όλα μαζί.! Τί έκανε, τί έλεγε, τί νόμιζε, πώς προέκρινε τις στρατιωτικές εκβάσεις…ΚΑΙ στο τέλος ας μας γράψει και από που κρατούσε η σκούφια του…

7 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 imago

Δοσίλογος και προδότης ο Πλαστήρας, κτήνος ο Βενιζέλος και παράδοση της Ανατολικής Θράκης.
Ποιός φρόντισε να γίνει η Ανατολική Θράκη όμως ελληνική?

Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος?
Ο όπερ ένθεν κακείθεν ουδαμού και…χαίσε μας ηττοπαθείς στρατηγός της εκ του ασφαλούς αμύνης?
Ο Γούναρης που ζήτησε να γίνει πρωθυπουργός με το σύνθημα «να σταματήσει ο πόλεμος»?

Ο Βενιζέλος αρνηθηκε την υποστήριξη στους Ποντίους όπως την είχε αρνηθεί λίγα χρόνια πριν και στους συμπατριώτες του τους Κρητικούς, αλλά πού να καταλάβουνε οι σκράπες από εξωτερική πολιτική!

Η εκτέλεση των έξι είτανε και παραμένει απολύτως ορθή, από την στιγμή που επιτέλους σε αυτή την χώρα πρέπει να αποδίδονται ευθύνες. Το τί θα έκαμε ο Εθνεγέρτης για να σώσει την κατάσταση δεν το γνωρίζουμε γιατί οι επίδοξοι κυβερνήτες φροντίσανε να τον απομακρύνουνε από την ηγεσία για να μας πούνε μετά ότι δεν μπορούσανε να κάμουνε κάτι (μα γιατί αναζητάς την εξουσία εάν δεν μπορείς να κάμεις κάτι?) Το μόνο που ως δεξιός αρνούμαι να δεχθώ, είναι η κατηγορία της προδοσίας. Προδότης δεν υπήρξε κανείς τους, απλά ανεύθυνοι ήτανε όλοι τους.
Ωστόσο η εκτέλεση δεν ήτανε πλήρης. Έλλειπε ένας από τους εκτελεσθέντες που έφερε μεγάλη ευθύνη για την έκταση της καταστροφής, όχι λόγο ανικανότητας αλλά ακριβώς επειδή ήτανε ο μόνος που θα μπορούσε να την περιορίσει και δεν έκαμε τίποτε.
Για δική του τύχη αλλά και για εκείνη ολόκληρου του Έθνους, μερικές δεκατίες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1940, θα αναλάβει τις ευθύνες του…

8 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 Γιώργος Κεκαυμένος

κ. Αγτζίδη,

παρακάμπτοντας τα σχόλιά σας για την προσωπική μου αγένεια προς το πρόσωπό σας, σας απαντώ πολύ απλά τα εξής:

1) Με παραπέμπετε σε μια σχετική με τον Βενιζέλο εργασίας σας, για να μου αποδείξετε ότι έχετε ήδη από καιρό επισημάνει τα λάθη του. Μα, κ. Αγτζίδη, ότι την εργασία σας αυτήν την ξέρω και την έχω αρκούντως αξιοποιήσει, θα έπρεπε ήδη να το έχετε καταλάβει, μιας και στην παραπάνω τοποθέτησή μου έχω χρησιμοποιήσει κάποιο μέρος απ’ αυτήν, και μάλιστα σε εισαγωγικά.

Και εδώ είναι το περίεργο, κύριε. Ενώ γνωρίζετε καλύτερα απ’ τον καθένα την φοβερή προδοσία του ποντιακού ελληνισμού από τον Βενιζέλο, εσείς ενώ από την μια χαρακτηρίζετε αυτήν την εμετική προδοσία του Βενιζέλου ως «λάθος», από την άλλη εγκαλείτε, ως ενόχους θανάτου μάλιστα, τον Γούναρη και την κυβέρνησή του για «απόλυτη εγκατάλειψη των Ελλήνων του Πόντου»!

Πραγματικά εκπληκτικό.

Και κάνετε πως σας «διαφεύγει» ότι ο Γούναρης και νά ‘θελε δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει του Ποντίους, διότι το 22 σχεδόν δεν… υπήρχαν Πόντιοι, αφού τους είχε κατασφάξει όλους ο Κεμάλ τον Μάη του 19, μετά το πράσινο φως που του είχε ανάψει ο Βενιζέλος, με τον πιο επίσημο τρόπο, μόλις δύο μήνες πριν!

Ο Βενιζέλος, κύριε, δεν είχε σκοτεινή πλευρά, ούτε και έκανε «λάθη». Ήταν πολύ ευφυής για να κάνει λάθη. Σε αντίθεση με τους δεξιούς, που υπάκουαν τυφλά σε έναν σχιζοφρενή βασιλιά.

Ο Βενιζέλος ήταν ο φριχτότερος και πιο ψυχρός προδότης που γνώρισε ποτέ η ελληνική ιστορία, ο οποίος παρέδωσε τους Βορειοηπειρώτες στην σκλαβιά των Αλβανών, τους Θρακιώτες στην σκλαβιά των Τούρκων και ειδικά τους Πόντιους ψυχρά και ανενδίαστα στα λεπίδια του Κεμάλ.

Το κατηγορητήριο της δίκης ήταν πραγματικά με πολύ σοβαρότητα και ακρίβεια συντεταγμένο, με μία διαφορά. Ότι έλειπε από το εδώλιο του κατηγορουμένου αυτός που πραγματικά βαρύνονταν γιά όλα όσα το κατηγορητήριο αναφέρει: Ο Βενιζέλος.

Και διερωτάται κανείς: Θα έπρεπε τελικά να εκτελεστούν οι έξι ή όχι; Προσωπικά απαντάω αδίστακτα ΝΑΙ. Αλλά ΟΧΙ για προδοσία, αλλά για ασυγχώρητη ηλιθιότητα.

Αλλά μιας και επιχαίρετε, κ. Αγτζίδη, διότι εκτελέστηκαν οι έξι, αφού «στην πολιτική της κυβέρνησης του Γούναρη και του φιλομοναρχικού Λαϊκού Κόμματος οφείλεται η νίκη του τουρκικού εθνικισμού και η σφαγή του ελληνικού πληθυσμού της ιωνικής παραλίας», ας προβληματισθούμε και για τα εξής:

Όπως σημειώνετε, έχετε γράψει ειδική εργασία για την εμετική προδοτική συμπεριφορά του ΚΚΕ (τότε ΣΕΚΕ), κατά την μικρασιατική εκστρατεία, συμπεριφορά η οποία συνετέλεσε τα ΜΕΓΙΣΤΑ στην κατάρρευση του μετώπου και στον επακολουθήσαντα ΑΦΑΝΙΣΜΟ του μικρασιατικού ελληνισμού. Αφού λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί λοιπόν δεν καταγγέλετε την ΜΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗ της προδοτικής ηγεσίας του ΣΕΚΕ και όλων των καθοδηγητών του;

Και ξέρετε, κ. Αγτζίδη, γιατί δεν εκτελέστηκαν οι αρχιπροδότες ηγέτες του τότε ΚΚΕ; Διότι ήταν αυτοί (ο Μπεναρόγια και η παρέα του) που στήριξαν πλήρως τον Πλαστήρα και την «επανάστασή» του. Και όπως καταλαβαίνετε, κ. Αγτζίδη, ο Πλαστήρας δεν ήταν τόσο χαϊβάνι, ώστε να στείλει στην «Νυρεμβέργη» τον ΚΑΛΥΤΕΡΟ συμμαχό του!

Και για να καταλάβετε καλύτερα ποιος καμάρωνε χρόνια μετά, και μέχρι σήμερα, επειδή ήταν ο ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ για την μικρασιατική καταστροφή, παραθέτω εδώ το περίφημο σχόλιο που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα του Ριζοσπάστη της 12-7-1935:

«Μια Επιφύλαξι»

«Αν δεν νικιόμασταν στη Μ. Ασία, η Τουρκία θάτανε σήμερα πεθαμένη και μεις μεγάλη Ελλάδα. Τη «λευτεριά» μας θα την εστηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούομε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ. Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε αυτού όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνη την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Δεν είναι αυτός ο δρόμος της ειρηνικής δημοκρατικής συμβίωσης των λαών της νοτιανατολικής Ευρώπης. Η Μικρασιατική εκστρατεία δεν χτυπούσε μόνο τη νέα Τουρκία μα στρεφότανε ενάντια στα ζωτικότατα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία ΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΔΙΩΞΑΜΕ». Ριζοσπάστη της 12-7-1935, σ. 1.

Το σχόλιο είναι ανώνυμο, αλλά επειδή είναι καίριας καθοδηγητικής σημασίας το πιθανότερο είναι πως γράφτηκε από τον ίδιο τον Ζαχαριάδη.

Και μια σημείωση: Μην ψάξετε στην ψηφιακή συλλογή της ΕΘΝΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ για να βρειτε σε μορφη pdf το συγκεκριμένο φύλλο του Ριζοσπάστη. Και αυτό γιατί ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ 12-7-35 ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΤΗ ΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΘΕΙ!!!

Και όμως, κ. Αγτζίδη. Αυτοί που καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια επειδή υπήρξαν η αιτία που σφάχτηκαν και ξερριζώθηκαν τα τέσσερα εκατομμύρια των Ελλήνων της Μικρασίας, οι κομμουνιστές δηλαδή, όχι μόνον δεν δικάστηκαν ποτέ και από κανέναν, αλλά μέχρι σήμερα αποτελούν ένα από τα κόμματα που παίζουν σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Και αυτό δεν ενόχλησε ποτέ και κανέναν. Ούτε καν εσάς, ευαίσθητε κ. Αγτζίδη.

Και μετά από αυτήν την ξετσίπωτη όσο και απροκάλυπτη ομολογία των κομμουνιστών, ερχεστε εσείς τώρα και λέτε, τόσα χρόνια μετά πως «η νίκη του τουρκικού εθνικισμού και η σφαγή του ελληνικού πληθυσμού της ιωνικής παραλίας οφείλεται στην πολιτική της κυβέρνησης του Γούναρη και του φιλομοναρχικού Λαϊκού Κόμματος»;

Μάλλον αυτό θα πει «αντικειμενική ιστορική ενημέρωση»…

9 Τρίτη, 14 Οκτωβρίου 2008 imago

Η επιχειρούμενη διαστρέβλωση είναι πραγματικά απίστευτη.
Παρέδωσε λένε την Βόρεια Ήπειρο στην αλβανική σκλαβιά(!), αυτός που φρόνιτσε να επικυρωθεί στην Ελλάδα με την συνθήκη των Σεβρών, όταν κάποιοι τον περίμεναν στην γωνία για να τον σκοτώσουνε…

Βέβαια και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, επί διχασμού, προσπάθησε να πείσει τους Γερμανούς να δώσουνε την Βόρεια Ήπειρο στην Ελλάδα. Το επιχείρημά του:

«Είναι ο μόνος τρόπος να σώσω τον θρόνο μου»

10 Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008 Λάσκαρις

Έχω την γνώμη ότι η αναβίωση του εθνικού διχασμού δεν έχει πλέον έννοια. Ούτε σημαίνει πολλά το ποιός ήταν, ή δεν ήταν,προδότης. Που κανείς δεν ήταν. Εκείνο που μετράει είναι η ήττα μας και το πώς θα υπερβούμε την πνιγηρή συγκυρία που δημιουργήθηκε μετά το 1922.

Η μεγάλης κλίμακας ανατολική πολιτική του Ελευθέριου Βενιζέλου τελειώνει με τις μοιραίες εκλογές της 1.11.1920, όπως τελειώνει και η ιστορικών διαστάσεων πολιτική του παρουσία. Έκτοτε, δεν υπάρχει ανατολική πολιτική στην Ελλάδα. Κατά τον Λόϋδ Τζώρτζ οι εκλογές της 1.11.1920 συγκρινόταν με την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δεν φανταζόταν τότε, ότι αυτό που θα επακολουθούσε θα ήταν ακόμη τρομερότερο. Η μομφή για τον Βενιζέλο πρέπει να δοθεί για τη δυσκολοεξήγητη απόφαση των εκλογών εκείνων, όπως και για την έλλειψη τόλμης και για ηττοπάθεια τον Σεπτέμβριο του 1922. Βέβαια, η μομφή απευθύνεται στον Βενιζέλο, γιατί οι πολιτικοί αντίπαλοι του, παρά τον πατριωτισμό τους, διέπραξαν τεράστια σφάλματα, και ήταν σαφώς ανίκανοι να δώσουν λύση στη μικρασιατική εμπλοκή, την οποία ο ίδιος ο Βενιζέλος είχε δημιουργήσει. Ο Βενιζέλος ήταν ο μόνος που διέθετε την τόλμη, το διεθνές κύρος και τις ικανότητες που ήταν απαραίτητες για την απόφαση απεμπλοκής από τη Μικρά Ασία, όταν ήταν πια φανερό το αδιέξοδο και οι διεθνείς συγκυρίες ήταν πια δυσμενείς, και όταν ήταν ακόμη δυνατό να διασωθεί ο Ελληνισμός της Ανατολής, η Ανατολική Θράκη και ίσως και η Κωνσταντινούπολη.

Ο Ελληνισμός έδωσε το 1922 κρίσιμες μάχες που έκριναν την πορεία του για τους επόμενους αιώνες. Οι αγώνες αυτοί έγιναν στην πραγματικότητα χωρίς πολιτική και στρατιωτική ηγεσία. Αφήνω κατά μέρος το ότι πολέμησε τότε τμήμα μόνο του Ελληνισμού. Οι ευθύνες πέφτουν σε όλους. Το τρομερό γεγονός είναι το ότι ο Ελληνισμός δεν κατόρθωσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να αξιοποίησει εθνικά την ιστορική πρόκληση.

11 Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008 Bλάσης Αγτζίδης

Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε τη χρήση του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων στον Πόντο για να δικαιολογηθούν απλά και μόνο οι παλιες ενδοελλαδικές συγκρούσεις και οι αντίστοιχες κληρονομημένες ιδεοληψίες.

Το γεγονός αυτό αποτελεί ύβρι προς τα πολυάριθμα θύματά μας, γιατί δεν έχει ως στόχο την κατανόηση των ιστορικών γεγονότων και την απόδοση τιμής προς αυτούς που χάθηκαν. Απλώς αντικαθιστά την παραδοσιακή πρακτική του εξοβελισμού αυτών των ιστορικών γεγονότων από τη μνήμη των σύγχρονων Ελλήνων, με την πρακτική της κυνικής εκμετάλλευσης.

Λοιπόν:

Η Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο αποτελεί μέρος της Γενοκτονίας των Ελλήνων σ’ όλη τη νεοτουρκική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Και αυτή με τη σειρά της αποτελεί μέρος της ευρύτερης Γενοκτονίας των χριστιανικών πληθυσμών που αποφάσισαν οι νεότουρκοι εθνικιστές.

Η διώξεις κατά των Ελλήνων θα ξεκινήσουν από το 1914, από τις περιοχές της δυτικής Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης και θα κορυφωθούν την περίοδο 1916-1918, κυρίως στο μικρασιατικό Πόντο. Αυτή είναι η πρώτη φάση της Γενοκτονίας.

Οι πολυάριθμοι πρόσφυγες που θα καταφύγουν στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο θα βρεθούν μέσα στον Διχασμό και θα γίνουν στόχος επιθέσεων από τις παρακρατικές ομάδες του Λαϊκού Κόμματος που έγιναν γνωστές ως «Επίστρατοι» και είχαν δημιουργηθεί από τον μετέπειτα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Αποκορύφωμα θα είναι το πογκρόμ εναντίον τους το Νοέμβριο του 1916, μετά την ανακήρυξη του κράτους Θεσσαλονίκης. Υπολογίζεται ότι 20 περίπου πρόσφυγες θα χάσουν τη ζωή τους δολοφονημένοι από τους «Επίστρατους».

Μετά το τέλος του πολέμου και τις διευθετήσεις που έγιναν στα Συνέδρια Ειρήνης, οι πρόσφυγες αυτοί θα παλιννοστήσουν στις πατρίδες τους και θα προσπαθήσουν να πετύχουν την πολιτική τους χειραφέτηση. Ο Πόντος θα αποτελέσει αντικείμενο των βενιζελικών παλινωδιών με αρνητικές συνέπειες για την εξέλιξη του ποντιακού ζητήματος. Όμως λίγο πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου του ’20 και ενώ είχαν φτάσει στο Βενιζέλο οι εξαιρετικές εκθέσεις του συντ/ρχη Καθενιώτη και του Ι. Σταυριδάκη, ο Βενιζέλος αποφασίζει να αποστείλει στρατό στον Πόντο και σ’ αυτό συμφώνησαν για πρώτη φορά και οι Βρετανοί.

Το σημαντικό σ’ αυτή την καμπή του Μικρασιατικού Ζητήματος είναι ότι στο πλαίσιο της γαλλοβρετανικής σύγκρουσης, οι Βρετανοί είχαν αποφασίσει να αναθεωρήσουν τη Συνθήκη των Σεβρών προς όφελος της Ελλάδας και να αντιμετωπίσουν εφεξής θετικά τις ελληνικές επιδιωξεις στην περιοχή του Πόντου.

Ακριβώς σ’ αυτή την καμπή θα γίνουν οι εκλογές του Νεμβρίου του ’20 και θα κερδίσουν οι αντιπολεμικές και αντιμικρασιατικές δυνάμεις. Θα επιστρέψουμε και πάλι στο σημείο μηδέν.

Στα τραγικά στρατιωτικά και πολιτικά λάθη της μοναρχικής κυβέρνησης θα πρέπει να προσμετρηθεί ο άνευ σοβαρού στρατιωτικού λόγου, βομβαρδισμός στρατιωτικών αποθηκών των κεμαλικών στη Σαμψούντα του Πόντου το 1921 από τον ελληνικό στόλο. Χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για το Ποντιακό Ζήτημα και χωρίς να έχει αποσταλεί ούτε μια σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες. Τον βομβαρδσιμό αυτό ο Μουσταφά Κεμάλ Πασά τον εκλαμβάνει ως προάγγελο ενδεχόμενης ελληνικής απόβασης στην περιοχή και διατάσσει να εκκενωθεί -με το γνωστό τρόπο- η περιοχή απ΄ τον υπόλοιπο ελληνικό πληθυσμό.

Έτσι ξεκινά η δεύτερη φάση της γενοκτονίας στον Πόντο.

————————–
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:

1) Η Γενοκτονία δεν έγινε το 1919. Απλως η ημερομηνία 19 Μαϊου επελέγη γιατί τότε, εν έτει 1919, αποβιβάστηκε ο Κεμάλ πασα στην Σαμψούντα του Πόντου και ξεκίνησε την οργάνωση του εθνικιστικού του αντισουλτανικιού στρατού. Η πορεία του θα ολοκληρωθεί το Σεπτέμβρη του ’22 στη προκυμαία της φλεγόμενης Σμύρνης.

Φαίνεται ότι μόνο ο Βρετανός νεοελληνιστής ιστορικός αναρωτιέται: Πώς είναι δυνατόν τα κεμαλικά στρατεύματα να νίκησαν τον ελληνικό στρατό, που ήταν πολυαριθμότερος και καλύτερα εξοπλισμένος .

2) Οι ελλαδικοί κομμουνιστές του ΣΕΚΕ ελάχιστα επηρρέασαν τα γεγονότα του Μικρασιατικού πολέμου, παρότι στα κείμενά τους περηφανεύονται για το αντίθετο. Δεν είχαν ούτε τη δυναμική ούτε την εμβέλεια και την επιρροή να κάνουν κάτι περισσότερο. Ο Μπεναρόγια, όπως και όλη η ομάδα των ντεφετιστών εκείνης της εποχής, διεγράφη το 1923 από το ΚΚΕ ως «πράκτορας του ταξικού εχθρού». Μόνο ως ειρωνία της Ιστορίας μπορεί να θεωρηθεί, ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς -που θα μετεξελιχθούν σε τροτσκιστές- θα εκτελεστούν την περίοδο της Κατοχής από την ΟΠΛΑ.

12 Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008 Γιώργος Κεκαυμένος

κ. Αγτζίδη,

κατ’ αρχήν θέλω να σας επισημάνω πως δεν είναι δείγμα ευπρέπειας και σεβασμού προς τον συνομιλητή μας το να απαντάμε στα επιχειρήματα του άλλου μέσα από… σημειώσεις.

Εγώ, αντίθετα, θα σας σεβαστώ και θα απαντήσω στα όσα ανακριβή και ανιστόρητα είπατε ευθέως και, όπως πάντα, με αναντίρρητα επιχειρήματα.

Καταρχήν: Βεβαίως και οι διώξεις του ποντιακού αλλά και σύνολου του μικρασιατικού Ελληνισμού άρχισαν πολύ πριν το 1919. Μάλλον μπορούμε να πούμε πως άρχισαν από το 1461… Αλλά το να λέτε πως ούτε λίγο ούτε πολύ το 1919 δεν έγινε σχεδόν τίποτε, είμαι σίγουρος πως αυτό σοκάρει τον κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη.

Δηλαδή, τότε τι φωνάζουμε σαν Έλληνες τόσο και τσιρίζουμε για την γενοκτονία του 1919; Αν είναι έτσι, και το δεκαννιά είναι μόνον μια… συμβολική(!) ημερομηνία για τον προσδιορισμό της γενοκτονίας, τότε γιατί ίσως να έχουν δίκιο οι καλοί μας γείτονες, ότι τελικά τέτοια γενοκτονία τελικά δεν έγινε ποτέ. Γιατί γενοκτονία με… δόσεις δεν έχει ξανακουστεί ποτέ στην ανθρωπότητα.

Ωραίες υπηρεσίες προσφέρτε πάντως και στους Πόντιους και στην πατρίδα, κ. Αγτζίδη…

Αλλά, είναι άραγε ο Μάης του 1919 απλά και μόνον μια ημερομηνία με συμβολικό χαρακτήρα; Αυτά λέει η ιστορία, κ. Αγτζίδη, που με τόση συνέπεια υπηετείτε;
Δηλαδή, για μια στιγμή: Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες που εξανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού, πότε έγινα, το 22; Δεν έγιναν το 1919, σ’ όλο τους το… μεγαλείο;

Είναι δυνατόν τόσος φανατισμός; Να θέλετε να «σμπρώξετε»την διάπραξη της γενοκτονίας τρία χρόνια μετά, από το 19 στο 22, μόνο και μόνον για να απεμπλακεί απ’ αυτήν ο Βενιζέλος και να πέσουν οι ευθύνες στην δεξιά;
Ποιος, ο Βενιζέλος που τον Φλεβάρη του 19 έκλεισε κυριολεκτικά στον Κεμάλ το μάτι, όταν δήλωνε πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να έχει καμία εμπλοκή στο «ποντικό ζήτημα»;

Κανένα σχόλιο…

Και κάτι άλλο, στο ίδιο θέμα. Δηλαδή, έτσι χαρακτηρίζετε εσείς τελικά την ποντιακή γενοκτονία του 19; Ως «αρνητικές συνέπειες για την εξέλιξη του ποντιακού ζητήματος» και καθαρίσαμε;
κ. Αγτζίδη μένω κυριολεκτικά άφωνος. Ειδικά όταν σκέφτομαι το με πόση εμπάθεια υποστηρίζετε την εκτέλεση των έξι ως μ ο ν α δ ι κ ώ ν υπεύθυνων για την μικρασιτική καταστροφή.

Τα τάγματα των επιστράτων σκεφτήκατε πολύ να τ’ αναφέρετε,κύριε; Δηλαδή θέλετε να μπούμε για τα καλά στην ατμόσφαιρα του εθνικού διχασμού; Θέλετε δηλαδή να αναφερθούμε στις θηριωδίες της βενιζελικής τριετίας 17-20; Στις διώξεις, τις απολύσεις και τις εκτελέσεις; Θέλετε να θυμηθούμε τα παραστρατιωτικά τάγματα του Γύπαρη και των άλλως εκλεκτών υποστηρικτών του ἑθνάρχη;»; Δεν θα σας ακολουθήσω στον ολισθηρό σας δρόμο, γιατί πραγματικά δεν έχει κανένα νόημα, 100 χρόνια μετά, να αναμοχλέψουμε τον εθνικό διχασμό.

Τέλος, για τον ρόλο των κουμμουνιστών γράφετε ΣΗΜΕΡΑ:
Οι ελλαδικοί κομμουνιστές του ΣΕΚΕ ελάχιστα επηρρέασαν τα γεγονότα του Μικρασιατικού πολέμου, παρότι στα κείμενά τους περηφανεύονται για το αντίθετο. Δεν είχαν ούτε τη δυναμική ούτε την εμβέλεια και την επιρροή να κάνουν κάτι περισσότερο»».

Όμως, κ. Αγτζίδη, κυτάξτε τι γράφατε λίγα χρόνια πριν. Φαίνεται πως επειδή έχουν περάσει κάποια χρόνια τα ξεχάσατε. Αλλά κοιτάξτε λίγο:

«Ο Αβραάμ Μπεναρόγια περιέγραψε ως εξής την οργάνωση των κομμουνιστικών αντιπολεμικών πυρήνων στο μέτωπο: «Μια ευρεία αντιπολεμική προπαγάνδα εις το μέτωπον και τα μετόπισθεν αναπτύσσεται. Οργανώνονται ενιαχού στρατιωτικοί κύκλοι προς μελέτη και συζήτηση. Ένα κόμμα αντιπολεμικό δημιουργείται στο μέτωπο».

Οι πυρήνες, που οργανώνονται στις μονάδες, καταφέρνουν να έχουν καλή λειτουργία και να εκδίδουν ακόμα και εφημερίδες. Το σύνθημα «Στα σπίτια μας» αρχίζει να επικρατεί στο μέτωπο. Οι Κομμουνιστικοί Πυρήνες παίρνουν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος των σιδηροδρόμων του μετώπου, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των λιποτακτών.

Ο Δ. Λιβιεράτος στο βιβλίο του Το ελληνικό εργατικό κίνημα 1918-1923 γράφει:
«ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ, ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΑ ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ, ΟΣΟ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΒΑΡΕΘΗΚΑΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΝΕ ΚΑΙ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ. Κάνουν ‘απεργία πολέμου’ κατά μια έκφραση της εποχής.»

Το ίδιο ισχυρίζεται και ο Αβραάμ Μπεναρόγια στη βιογραφία του:
«Η απεργία του στρατού στο μέτωπο έλυσε τη μικρασιατική τραγωδία».

Ο σοβιετικός καθηγητής Α. Νόβιτσεφ, στο βιβλίο του Turtsia: Kratkayia Istoria (σελ.161), γράφει:
«ΧΑΡΗ ΣΤΗΝ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΠΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ …100.000 ΦΥΓΟΣΤΡΑΤΟΙ Η ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ ΑΠΕΦΥΓΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ…
Ομάδες των κομμουνιστών παλαιμάχων της Μικράς Ασίας καυχώνταν ότι είχαν παίξει ‘οργανικό’ ρόλο διαδίδοντας τη σύγχυση και τον πανικό ανάμεσα στις ελληνικές μονάδες, τις κρίσιμες μέρες του Αυγούστου του 1922, όταν ο τουρκικός στρατός διέσπασε τις ελληνικές γραμμές… Αν και η αποτελεσματικότητα των κομμουνιστών πρακτόρων την κρίσιμη στιγμή δεν πρέπει να υπερτιμηθεί, συνέβαλαν στην περαιτέρω διάσπαση του μετώπου όταν η τουρκική επίθεση έφτασε στο αποκορύφωμά της».
Β. Αγτζίδης,Αριστερά και Mικρά Ασία, περιοδικό Άρδην, 38-39, 2002.

Λοιπόν, κ. Αγτζίδη, τι συμβαίνει τελικά; Πότε λέγατε αλήθεια; ΤΟΤΕ ή ΤΩΡΑ;

Κρίμα…

13 Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 2008 Β. Αγτζίδης

Όταν διαβάζουμε σωστά, τα προβλήματα μειώνονται κατά πολύ. Όταν όμως διαβαζουμε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του διχασμού συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα όπως τα παραπάνω.

Επίσης, όταν δε συμμετέχουμε σε μια συζήτηση προσπαθώντας να διερευνήσουμε τα καλά και τα κακά της ιστορίας μας, αλλά συμμετέχουμε με μοναδικό σκοπό, να οδηγήσουμε πάση θυσία σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση τη συζήτηση, οδηγούμαστε σε αφαιρέσεις και αφορισμούς, όπως τα παραπάνω.

Και επι πλέον δεν μπορεί να χωρέσει μέσα στο ερμηνευτικό μας σχήμα ότι είναι δυνατόν η ιστορική έρευνα να καταλογίσει στις δύο μεγάλες δυνάμεις εκείνης της εποχής, στους μοναρχικούς του Λαϊκού Κόμματος και τους βενιζελικούς, όπως και στους περιθωριακούς ελλαδικούς κομμουνιστές, τις ευθύνες που τους αναλογούν.

Στο σχόλιό μου έγραψα : «Οι ελλαδικοί κομμουνιστές του ΣΕΚΕ ελάχιστα επηρέασαν τα γεγονότα του Μικρασιατικού πολέμου, παρότι στα κείμενά τους περηφανεύονται για το αντίθετο. Δεν είχαν ούτε τη δυναμική ούτε την εμβέλεια και την επιρροή να κάνουν κάτι περισσότερο.»

Προσπάθησαν βέβαια όσο μπορούσαν. Η πολιτική τους -και κυρίως η πολιτική της φράξιας Πουλιόπουλου, που δημιούργησε τους Κομμουνιστικούς Πυρήνες στο μέτωπο- έχει περιγραφεί επαρκέστατα.

Η τελική διαπίστωση είναι ότι παρότι προσπάθησαν δεν επηρέασαν την τελική έκβαση του πολέμου.

Τα αποσπάσματα που παραθέσατε από το κείμενό μου, ανήκουν σ’ αυτή ακριβώς την κατηγορία. Είναι κείμενα υπερβολής και αυταρέσκειας αφελών επηρμένων, προκειμένου να ισχυριστούν ότι είχαν αυτές τις τεράστιες δυνατότητες.

Είναι πράγματι κωμικό, δύο περίπου χρόνια μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Λαϊκό Κόμμα, να προσπαθούν κάποιοι να ρίξουν το βάρος της ήττας στους περιθωριακούς κομμουνιστές και στην αυτεξόριστη βενιζελική αντιπολίτευση, αγνοώντας ότι την πολιτική και στρατιωτική ευθύνη από το Νοέμβριο του ’20 έως τα μέσα Σεπτεμβρίου του ’22 την άσκησε αποκλειστικά ένας πολύ συγκεκριμένος πολιτικός χώρος.

Και για να τελειώνω, τουλάχιστον εγώ, αυτή την ενδιαφέρουσα αλλά άγονη αντιπαράθεση, ας επαναλάβω αυτό που με σθένος διατυπώθηκε από την προσφυγική ομοσπονδία το 2003, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες αποκατάστασης των Εξι και του Γούναρη από τον Ν. Νικολόπουλο, βουλευτή Πατρών: «Μπορεί η συγκεκριμένη δίκη να ήταν μερική και να διέφυγαν την τιμωρίας και άλλοι πολλοί υπαίτιοι της Καταστροφής. Όμως οι βασικοί διαχειριστές της κρίσης στην τελευταία της φάση -αυτοί που οδήγησαν την ελληνική πλευρά στην ήττα- δικάστηκαν, καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν. «

Αυτό είναι και το νόημα των προσπαθειών αναψηλάφησης. Να απαλλαγούν πλήρως των ευθυνών ακόμα και αυτοί οι ελάχιστοι ένοχοι που καταδικάστηκαν για εγκλήματα, που τις συνέπειές τους τις πλήρωσε ο μικρασιατικός και ανατολικοθρακικός ελληνισμός, εμείς και θα τα πληρώνουν και τα παιδιά μας.

Διαπίστωσα όμως ότι ενόχλησε η αναφορά στο πογκρόμ των παρακρατικών του Ιωάννη Μεταξά κατά των προσφύγων το 1916. Νομίζω ότι θα είναι καλό για τη μνήμη μας και τα κριτήριά μας μια αυτόνομη διαπραγμάτευση του θέματος.

Ίσως θα είναι το αντίδωρο σ’ αυτήν την περίεργη «συζήτηση»….

14 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Προσβεβλημένος

Δεν θα πολυλογήσω.
*Απαράδεκτος τίτλος. Η λέξη Νυρεμβέργη παραπέμπει σε εγκληματίες πολέμου, ναζί κλπ. Στην δίκη των Έξι δεν δικάστηκαν εγκληματίες που διέπραξαν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
*Γενικά το κείμενο πάσχει από τον σύγχρονο Νεοελληνικό «κομπλεξισμό». Χούντες, Μεταξάδες, ακροδεξιές, φιλομοναρχικούς κλπ. Αλλά πουθενά δεν σχολιάζεται ο γενικός ‘’ μηδενισμός» του όλου κειμένου.
*Το πρόβλημα μας είναι η μοναρχία σαν ιδεολογία;. Το πρόβλημα μας είναι οι δεξιοί οι αριστεροί, οι ακροδεξιοί;.
**Όσο υβριστικό και αν ακούγεται. Η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Πόντιοι δεν πολέμησαν. Όλα αυτά περί Ποντιακού αντάρτικου είναι παραμύθια της χαλιμάς. Δεν θα τους έσφαζαν οι Τούρκοι αν πολεμούσαν. Ας μην έτρεχαν στις εκκλησίες και ας έπεφταν στο πεδίο της τιμής. Οι Τούρκοι στον Πόντο ήταν λιγότεροι. Όχι άλλη αχαριστία λοιπόν από την μεριά των προσφύγων και όχι άλλες κατηγόριες. Ότι έπαθαν το άξιζαν γιατί απλά δεν πολέμησαν όσο σκληρό και αν ακούγεται.**
* Οι Ελλαδίτες στρατιώτες και αξιωματικοί του ‘22 πολεμούσαν 10 χρόνια από το ‘12. Μην κατηγορούμε άλλο το Ελληνικό κράτος που πρόσφερε τα παιδιά του στους αγώνες του Έθνους και τις πολιτικές καταστάσεις τις εποχής, ούτε τον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο. Ας έβαφαν και οι Πόντιοι τις ‘’στολάρες» τους με αίμα και ας ξόδευαν μέχρι τελευταίου τα φυσίγγια που φοράν στους χορούς τους σήμερα, όπως έκανε ο προπάππους μου στο Κάλε – Γκρότο και τόσοι άλλοι.

15 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

«Η ιστορική αλήθεια είναι ότι οι Πόντιοι δεν πολέμησαν.»

«Ότι έπαθαν το άξιζαν γιατί απλά δεν πολέμησαν ….»

Mωραίνει ο Κύριος ων βούλεται απωλέσαι;

Βρε συνέλληνες (;) τέλειωσε πια! Καταλάβετε το! Πέρασαν 86 χρόνια! Δεν είμαστε πια πρόσφυγες, όπως οι παππούδες μας, για να προτείνετε να φοράμε περιβραχιόνιο για να μας ξεχωρίζετε από τους «ντόπιους», να μας αποκαλείται «προσφυγική αγέλη» και να θεωρείται ότι «οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είναι πιο Ρωμιοί» από εμάς!

Ας αφήσουμε τους νεκρούς στους τάφους τους… γιατί το μόνο που δεν θα ανεχτούμε πια ως απόγονοι της μεγαλύτερης Καταστροφής που προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι, είναι προσβολές σαν αυτές του κομπλεξικού παραπάνω.

16 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

Η αιτία του ποντιακού αντάρτικου βρίσκεται στην υποχρεωτική στράτευση των Ποντίων στον τουρκικό στρατό. Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί ανάγκασαν τους Πόντιους να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του άμαχου πληθυσμού. Η προσβολή της οικογενειακής τιμής από τα καταδιωκτικά αποσπάσματα ανάγκαζαν πολλούς από τους φυγόδικους που κρυβόταν στα σπίτια τους να πάρουν τα βουνά και οι πιο θαρραλέοι από αυτούς σχημάτιζαν ομάδες. Πολλές απ’ αυτές ενωμένες αποτελούσαν ολόκληρα τμήματα και, αφού εξασφάλιζαν ολίγα όπλα επιθετικά και αμυντικά, άρχισαν την δράση τους.

Το αντάρτικο κίνημα με αποκλειστικό κίνητρο τη σωτηρία τους, αποτέλεσε για τους Νεότουρκους και του κεμαλικού καθεστώτος μια πρώτοις τάξεως δικαιολογία για να πετύχουν αφ’ ενός τον πολιτικό τους στόχο που ήταν η εθνοκάθαρση, και αφ’ ετέρου τον οικονομικό, που ήταν η καταλήστευση των ελληνικών περιουσιών.

Το ποντιακό αντάρτικο που είχε το χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης έδρασε κύριως στο δυτικό Πόντο ενώ στον ανατολικό είναι γνωστό το περίφημο αντάρτικο της Σάντας. Το αντάρτικο διακρίθηκε σε δυο φάσεις η πρώτη από το 1916 έως την ανακωχή του Μούδρου Οκτώβριος 1918 με την ήττα της Τουρκίας στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Η δεύτερη φάση του αντάρτικου ξεκινά με την εμφάνιση του Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα 19 Μαΐου 1919 και συμπίπτει με την δεύτερη και σκληρότερη φάση της γενοκτονίας που τελειώνει το 1923 με τον ξεριζωμό.

Στην αρχή δημιουργήθηκαν άταχτες ένοπλες ομάδες που μετασχηματίστηκαν σε αντάρτικα σώματα και έδρασαν κύριως στο δυτικό Πόντο στα βουνά της Πάφρας, της Αμισού, της Αμάσειας, της Τοκάτης κ.α. και ανατολικά στη Σάντα έδρασε ο καπετάνιος Ευκλείδης Κουρτίδης.

Τα αντάρτικα σώματα χρησιμοποιήθηκαν από τους Ρώσους για στρατιωτικούς σκοπούς ως αντιπερισπασμό στα μετόπισθεν των Τούρκων. Από το 1916 έως το 1917 εφοδιάζονταν από τους Ρώσους με όπλα και αλλα πολεμοφόδια. Επίσης καλές σχέσεις διατηρούσαν οι αντάρτες με τους Κιρκάσιους οι οποίοι τους προμήθευαν τρόφιμα και πυρομαχικά καθώς και με πολύτιμες πληροφορίες. Τα πράγματα χειροτέρεψαν για τους αντάρτες μετά τον Οκτώβριο του 1917 που ξέσπασε η επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία και σταμάτησε ο ανεφοδιασμός τους.

Ο ποντιακής καταγωγής έφεδρος υπολοχαγός μηχανικού του ελληνικού στρατού Χρυσόστομος Καραΐσκος φτάνει στην Αμισό αρχές Φεβρουαρίου 1920 με σκοπό να οργανώσει στην ύπαιθρο τις αντάρτικες ομάδες. Σε συνεργασία με τον οπλαρχηγό Στύλο Κοσμίδη περιοδεύουν όλη την ορεινή περιοχή του δυτικού Πόντου. Δημιούργησε ταμεία σε κάθε χωριό για την αγορά όπλων, οργάνωσε υπηρεσίες μεταφοράς πολεμοφοδίων και ρούχων και αναγνωρίστηκε ως στρατιωτικός, δικαστικός και πολιτικός αρχηγός. Ο Καραΐσκος κατέγραψε τις συνθήκες διαβίωσης των ανταρτών και τις ανάγκες τους σε πολεμικό εξοπλισμό. Με αλλεπάλληλες εκθέσεις αλλά και μηνύματα προσπαθούσε να πείσει την ελληνική κυβέρνηση να εφοδιάσουν τους αντάρτες με όπλα και πολεμοφόδια ως την μοναδική λύση του ποντιακού προβλήματος.

Ο αρχιτσέτης Τοπάλ Οσμάν ποτέ δεν τόλμησε να συγκρουστεί με τους Πόντιους αντάρτες. Πάντα απέφευγε τα μέρη όπου υπήρχαν αντάρτικα σώματα. Αλλά τον Οκτώβριο του 1922 ο στρατηγός Λίβα πασάς του τούρκικου στρατού από το μικρασιατικό μέτωπο με 40 000 στρατιώτες καταφθάνει στον Πόντο όπου καίει και ρημάζει τα πάντα. Στις 18 Οκτωβρίου δίνει αμνηστία και καλει τους αντάρτες να παραδώσουν τα όπλα τους. Οι άοπλοι αντάρτες και τα γυναικόπαιδα επιβιβάζονται σε πλοία και φεύγουν για την Ελλάδα με την ανταλλαγή του πληθυσμού. Τον Φεβρουάριο του 1924 έφυγαν έπειτα από πολλές περιπέτειες και οι οπλαρχηγοί της Σάντας και έτσι πήρε τέλος το έπος της ένοπλης αντίστασης των Ποντίων. Οι αντάρτες στον Πόντο είχαν μαζί τους στα βουνά τα γυναικόπαιδα και τους ανήμπορους ηλικιωμένους, για να τους σώσουν από τις επιθέσεις των τσέτηδων και του τακτικού στρατού. Τη δύναμη των ανταρτών αναγνώριζε μονάχα η κεμαλική κυβέρνηση, γιατί ο Κεμάλ γνώρισε άμεσα τις μεγάλες δυνατότητες της. Η τουρκική Εθνοσυνέλευση ασχολήθηκε αρχικά περισσότερο με τον Πόντο από ότι με την Ιωνία.

17 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Kιλκισιώτης

κ. Προσβεβλημένοι,

μάλλον σας ξέφυγε τελείως ο έλεγχος, με αποτέλεσμα να πείτε αυτά που συνήθως δεν ομολογούνται εύκολα. Θα έλεγα ότι χάρηκα ιδιατέρως την τοποθέτησή σας γιατί αναδεικνύει αυτό προσπαθούμε να καλύψουμε όλοι μας με ψευτοευγένειες και ενωτικά λόγια. Όμως ακόμα, όπως φαίνεται, σε πλείστους όσους συμπατριώτες μας επιβιώνουν έντονα ως συναίσθημα και αντίληψη τα παλιά αντιπροσφυγικά συμπλέγματα.

Δεν υπάρχει νομίζω λόγος να αντιπαρατεθεί κάποιος μαζί σας. Γιατί υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία τόσο για τον Πόντο όσο και για την Ιωνία. Και είναι γνωστό το πως αντέδρασε ο εκεί ελληνισμός. Είτε μόνος και αβοήθητος στον Πόντο, είτε με τις προσπάθειες για δημιουργία μικρασιατικού στρατού στην Ιωνία, κάτι που απέρριψε και πολέμησε λυσσωδώς η τότε ελληνική κυβέρνηση. Ας αναλογιστούμε ότι στους πρόσφυγες του ’22 που έφτασαν στην ελεύθερη Ελλάδα, ηταν μικρό το ποσοστό των νέων ανδρών, σε σχέση μ’ αυτό των γερόντων και των γυναικόπαιδων. Και αυτό γιατί το μεγαλύτερο μέρος τους είχε χαθεί είτε στον πόλεμο είτε στη γενοκτονία που διεπράχθη εις βάρος τους.

Φαίνεται ότι η μικρασιατική τραγωδία θα στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμα τους Έλληνες. Ίσως γιατί ο φάκελος της Μικρασιατικής Καταστροφής έκλεισε πολύ βιαστικά με την εκτέλεση των Έξι.

Και πώς να μη μας στοιχειώνει; Τότε δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για το πώς θα είναι τα σύνορα, οι λαοί και τα έθνη στην περιοχή μας τους επόμενους αιώνες. Ήταν μια μεγάλη στιγμή, την οποία, αφού φροντίσαμε πρώτα να απωλέσουμε, στη συνέχεια προσπαθήσαμε να αποβάλλουμε από την ιστορική μας μνήμη.

Ίσως προσπάθειες όπως η αναψηλάφηση της Δίκης των Έξι να μας επιτρέψουν να στοχαστούμε περισσότερο, έστω και 7 δεκαετίες μετά.

Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι Έλληνες με τη μοναδική ιδιοσυστασία μας! Αφού ρίχνουμε μόνοι μας την καρδάρα με το γάλα που με τόσο κόπο μαζέψαμε, μετά σκοτωνόμαστε μεταξύ μας μοιράζοντας ρόλους και ευθύνες για πολλά πολλά χρόνια, υποστηρίζοντας ότι κανείς δε φταίει και ότι η καρδάρα έπεσε μόνη της.

Άιντε καλή αρχή!

Γιατί όπως φαίνεται αυτή η διαφωνία και η σύγκρουση δεν θα έχει εύκολο και αίσιο τέλος.

A! και ένα τελευταίο: Νομίζω ότι ο συμβολικός παραλληλισμός με τη Δίκη της Νυρεμβέργης είναι ιδιαιτέρως πετυχημένος, όχι μόνο για τον τρόπο που έγινε η διαχείριση της μικρασιατικής εκστρατείας, αλλά και γιατί η τότε κυβέρνηση ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ την έξοδο των Ελλήνων από την Ιωνία ακόμα και μετά το σπάσιμο του μετώπου, ενώ ήταν γνωστό το τι θα γίνει. Την περίοδο 1914-1918 είχε ήδη γίνει πράξη το σχέδιο γενοκτονίας των νεότουρκων. Παρέδωσε δηλαδή τον ελληνισμό της Ιωνίας στα κεμαλικά στρατεύματα για να τον μεταχειριστούν κατά πώς ήθελαν. Αυτό δεν αποτελεί πράξη προδοσίας προς το μικρασιατικό ελληνισμό; Εκτός εάν η μοίρα τους δεν αφορά το σύνολο του έθνους;

18 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

Άσχετα με το τι φρονώ για τους Έξι, τον Βενιζέλο, ή τον βασιλιά, βρίσκω αξιοθρήνητο το ότι υπάρχουν σήμερα, εν έτει 2008, Έλληνες που ερίζουν για τον Εθνικό Διχασμό. Η χώρα μας είναι περικυκλωμένη από κινδύνους, τα σωθικά της καταβιβρώσκονται από μία κλίκα ανίκανων και απατεώνων πολιτικών και διαφόρων συγχρόνων Εφιαλτών κι εσείς, αντί να καλλιεργείτε την ομόνοια, ώστε να κοιτάξουμε μπροστά, κάθεστε και ξύνετε πληγές και ιστορίες 80 και πλέον ετών. Η Ιστορία δεν σας δίδαξε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ!!

Σε λίγες ημέρες και με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, θα αρχίσει και πάλι η συζήτηση για το ποιος είπε το «ΟΧΙ». Κρατείστε, λοιπόν, δυνάμεις για τον αγώνα…

19 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Γιώργος Κεκαυμένος

κ. Αγτζίδη,
την τακτική αυτή των «προοδευτικών» ιστορικών να απαντούν στα επιχειρήματα και τον συγκροτημένο λόγο με χαρακτηρισμούς και προσβολές την ξέρω ήδη πολύ καλά, διότι την αντιμετώπισα και στις προηγούμενες εκτενείς μελέτες μου για άλλα καίριας σημασίας εθνικά θέματα (25 Μαρτίου, Κρυφό Σχολειό, ΟΧΙ του Μεταξά). Γι’ αυτό και δεν με εκπλήσσει καθόλου να την αντιμετωπίζω για άλλη μια φορά και μάλιστα εγώ προσωπικά.

Εγώ πάντως, κύριε, μιλάω πάντοτε και μόνον με επιχειρήματα και ποτέ με «αφαιρέσεις και αφορισμούς». Αλλά επειδή μπροστά στα επιχειρήματα και τα στοιχεία κάθε «προοδευτικός» ιστορικός παθαίνει κρίση πανικού, διότι συντρίβονται τα ανιστόρητα ψευδολογήματά του, καταφεύγει στο γνώριμο όπλο του: τις ύβρεις.

Ας είναι. Δεν μ’ ενοχλεί διόλου.

Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας. Καταρχήν και εσείς παραδέχεστε πως οι προδότες κομμουνιστές «προσπάθησαν όσο μπορούσαν» να προκαλέσουν την κατάρρευση του μετώπου, άσχετα τι κατάφεραν τελικά. Θα το δούμε αυτό αμέσως μετά.
Λοιπόν, το ότι «προσπάθησαν όσο μπορούσαν», δεν ήταν από μόνον του αρκετό για να τους καθίσει στο εδώλιο της εσχάτης προδοσίας; Μπορεί ο οποιοδήποτε λογικός άνθρωπος να έχει αντίθετη γνώμη; Όχι, φυσικά.
Τι έκανε λοιπόν ο Πλαστήρας; Τους έστειλε να δικαστούν για την ελλεινή τους προδοσία;
Καθόλου, Κύριε! Τους είχε για δεξί του χέρι! Και έτσι, αντί να στήσει στο σκαμνί τους αρχιπροδότες κομμουνιστές , έστειλε τους δεξιούς, οι οποίοι ότι και να έκαναν, τουλάχιστον το έκαναν όχι ενσυνείδητα, για να προδώσουν τον πατρίδα, αλλά από ασυγχώρητη, το ξαναλέω, ηλιθιότητα.

Ωραία δικαιοσύνη, κ. Αγτζίδη. Σας συγχαίρω για άλλη μια φορά που την υπερασπίζεστε με τόση θέρμη.

Αλλά επειδή δεν είμαστε και εκ γενετής ηλίθιοι, κ. Αγτζίδη, σας ξαναθυμίζω πως η τελική σας διαπίστωση για την «συμβολή» των κομμουνιστών στην κατάρρευσή του μετώπου έχει ως εξής, στο άρθρο σας στο Άρδην:
«Αν και η αποτελεσματικότητα των κομμουνιστών πρακτόρων την κρίσιμη στιγμή δεν πρέπει να υπερτιμηθεί, ΣΥΝΕΒΑΛΑΝ ΣΤΗΝ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΔΙΑΣΠΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ όταν η τουρκική επίθεση έφτασε στο αποκορύφωμά της».

Και τώρα έρχεστε και μας λέτε πως αυτό που γράψατε τότε τελικά σημαίνει πως «παρότι προσπάθησαν δεν επηρέασαν [οι κομμουνιστές] την τελική έκβαση του πολέμου»;
Τι να πω…

Επιπλέον μου λέτε ότι «τα αποσπάσματα που παραθέσατε από το κείμενό μου, ανήκουν σ’ αυτή ακριβώς την κατηγορία. Είναι κείμενα υπερβολής και αυταρέσκειας αφελών επηρμένων».
Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά στο κείμενό σας εκείνο δεν τα παραθέτε καθόλου με αυτό το πνεύμα. Αντίθετα, τα παραθέτετε ως σοβαρές ιστορικές αναλύσεις, κάτω από τον απόλυτα σοβαρό τίτλο «Οι επιπτώσεις της πολιτικής του ΣΕΚΕ».
Άλλωστε, δεν νομίζω πως σοβαροί ιστορικοί σαν τον Λιβιεράτο και τον σοβιετικό καθηγητή Α. Νόβιτσεφ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν «αφελείς επηρμένοι»!!!

Άλλωστε, εσείς ο ίδιος γράφετε τα εξής αποκαλυπτικά τότε:
«Οι πυρήνες που οργανώνονται στις μονάδες καταφέρνουν να έχουν καλή
λειτουργία και να εκδίδουν ακόμα και εφημερίδες. Το σύνθημα «Στα
σπίτια μας» αρχίζει να επικρατεί στο μέτωπο. Οι Κομμουνιστικοί Πυρή-
νες παίρνουν υπό τον έλεγχό τους το μεγαλύτερο μέρος των σιδηροδρό-
μων του μετώπου, οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν για τη μεταφορά των
λιποτακτών».

Μετά λοιπόν και από αυτά σας τα λόγια εξακολουθείτε να λέτε πως οι κομμουνιστές με την προδοσία τους «δεν επηρέασαν την τελική έκβαση του πολέμου»;΄
Εγώ απλά ερωτήματα θέτω….

Όσο για τα τάγματα επιστράτων πραγματικά αξίζει τον κόπο να γίνει μια κουβέντα, για να φανεί η βενιζελική θηριωδία σε όλο της το μεγαλείο.

Και κάτι για τον πατριώτη.
Αγαπητέ μου, μπορεί η βενιζελική προδοσία να έγινε το 1922, αλλά τις συνέπεις της οι Έλληνες της Μικρασίας, οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης και της Βορείου Ηπείρου τις πληρώνουν μέχρι και σήμερα.
Δυστυχώς…

20 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 imago

Είναι η ίδια ιστορία με τις…προδοσίες…
Το 1920 ανέλαβαν κάποιοι την εξουσία για να μας πούνε στην συνέχεια ότι για την αποτυχία τους έφταιγαν άλλοι, το 1974 το ίδιο με την Κύπρο. Δεν έφταιγε λέει ο Ιωαννίδης αλλά ο…Καραμανλής.
Αφού δεν τους έκαμε ο Βενιζέλος να κόβαν τον λαιμό τους και να έσωζαν μόνοι τους την κατάσταση…όπως και αφού ο Καραμανλής πρόδοσε την Κύπρο ας την έσωζαν οι όπερ ένθεν κακείθεν ουδαμού και χαίσε μας στρατιωτικοί και απόφοιτοι της Ευελπίδων. Αλλά είπαμε, αναλαμβάνω την εξουσία, τα κάνω…σκατά και μετά λέω ότι φτάιει ο αντίπαλος που πρόδοσε 10 χρόνια νωρίτερα…
Εγώ προτείνω το εξείς:
Να μην ψηφίζουμε από εδώ και πέρα εκείνους που ξέρουν μόνο να κατηγορούνε, αλλά όσους έχουν δεικές τους προτάσεις, γιατί οι πρώτοι να είστε σίγουροι τα ίδια θα κάμουνε και όταν αποδειχθεί ότι δεν μπορούνε θα πούνε ότι φταίνε οι προηγούμενοι…

21 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης

Μα πως τα καταφέραμε και μιλώντας για την δίκη των Έξι καταλήξαμε στην «προδοσία των κομμουνιστών»; Νομίζω ότι η συζήτηση εδώ για ο ΚΚΕ είναι περί όνου σκιάς. Η «συμβολή» δε σημαίνει ποτέ «καθορισμός του αποτελέσματος» και ποτέ «πρωτοκαθεδρία στην ενοχή». Διαβάζοντας όλα τα κείμενα που αναρτήθηκαν καταλαβαίνω τα εξής: «οι οπαδοί του ΣΕΚΕ, και κυρίως μια ομάδα από αυτούς που την αποκαλούν ομάδα Πουλιόπουλου, προσπάθησε και συνέβαλε στην ήττα χωρίς όμως να μπορέσει να καθορίσει αυτή το τελικό αποτέλεσμα.»

Και με καλύπτει τελείως η εκτίμηση ότι την ευθύνη πάντα την έχει η κυβέρνηση, η οποία είναι υπόλογη για τις πράξεις της. Τώρα αν θέλετε να αντιμετωπίζετε τους κομμουνιστές ως υπεύθυνη κυβέρνηση το 1922 μπορείτε να το κάνετε, όμως είναι εξαιρετικά πρωτότυπο.

Τελικά τι συμπερασμα βγήκε;

-Η κυβέρνηση του Γούναρη ήταν υπεύθυνη για την ήττα ή όχι;
-Ήταν υπεύθυνη που απαγόρευσε την εκκένωση της Σμύρνης με τηλεγράφημα του Γούναρη προς τον Στεργιάδη, ή όχι;
-Ήταν υπεύθυνη για τη σωρεία των στρατιωτικών λαθών που οδήγησαν ένα κίνημα αποστατών, όπως αυτό του Κεμάλ, να νικήσει τους Έλληνες;
-Έχει δίκιο ο Χεμινγουέι, που ήταν εκείνη την εποχή πολεμικός ανταποκριτής, όταν γράφει:

«…οι τσολιάδες θα είχαν καταλάβει την Άγκυρα – και θα είχαν τελειώσει τον πόλεμο αν δεν είχαν προδοθεί.
Όταν ο Κωνσταντίνος ήρθε στην εξουσία όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί που ήταν σε επιτελικές θέσεις υποβαθμίστηκαν αμέσως σε χαμηλότερα πόστα. … Ήταν έξοχοι πολεμιστές και σπουδαίοι ηγέτες. Αυτό δεν εμπόδισε το κόμμα του Κωνσταντίνου να τους διώξει και να τους αντικαταστήσει με αξιωματικούς που δεν είχαν ακούσει ποτέ τους να πέφτει ούτε μια ντουφεκιά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σπάσει το μέτωπο.»

Όλα τα άλλα που γράφονται εδώ είναι εκ του πονηρού για να αποπροσονατολιστεί η συζήτηση.

Βέβαια καλό θα ήταν να γίνει κάποια στιγμή μια συζήτηση για τις ευθύνες του Βενιζέλου και των κομμουνιστών.

Εγώ πάντως περιμένω το κείμενο για τους «Επίστρατους» του Μεταξά και για το άγνωστο αντιπροσφυγικό προγκρόμ του 1916 που διέπραξαν. Για να δούμε; Οι παρεμβάσεις τότε από τους μεταξικούς θα είναι προσπάθεια να πάει η κουβέντα στο Γράμμο και στο Βίτσι; Πολύ πιθανόν, βλέποντας πως κινήθηκαν σε αυτή τη συζήτηση

22 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 imago

–Η κυβέρνηση του Γούναρη ήταν υπεύθυνη για την ήττα ή όχι;
-Ήταν υπεύθυνη που απαγόρευσε την εκκένωση της Σμύρνης με τηλεγράφημα του Γούναρη προς τον Στεργιάδη, ή όχι;
-Ήταν υπεύθυνη για τη σωρεία των στρατιωτικών λαθών που οδήγησαν ένα κίνημα αποστατών, όπως αυτό του Κεμάλ, να νικήσει τους Έλληνες;

Ποιά από αυτές της διαπιστώσεις δικαιολογεί την κατηγορία για προδοσία?
Γιατί αυτό είναι το επίμαχο σημείο της συζήτησης νομίζω. Το ότι η κυβέρνηση Γούναρη είναι υπεύθυνη για την έκβαση της μικρασιατικής καταστροφής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν.

Υ.Γ. εάν θέλουμε να συζητήσουμε για την στάση της Δεξιάς απέναντι στους Ανατολίτες θα πρέπει να δεχθούμε και την συζήτηση για την στάση των Ανατολιτών απέναντι στην Δεξιά!

23 Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης

Ανατολίτες, Ανατολίτες, Ανατολίτες ;;;;

Τι να εννοεί άραγε ο ποιητής;
–Μήπως εννοεί τους Ανατολίτες από τις μία και χίλιες νύχτες;
–Μήπως εννοεί τον Αλή Μπαμπά και τους 40 κλέφτες;
–Μήπως αναφέρεται στο Σεβάχ το Θαλασσινό;

Μπα, τίποτα απ’ όλα αυτά! Εννοεί μάλλον κάτι άξεστους και φιλελεύθερους τουρκόσπορους, που μόλυναν το ’22 την ιερή γη της Αθήνας και του υπόλοιπου βαλκανικού Νότου. Τη γη της Δύσης, της φιλοσοφίας, της τέχνης και της επιστήμης. Αυτοί οι καθυστερημένοι Ανατολίτες ήρθαν εδώ σε μας που βρισκόμασταν στην κορυφή της ανάπτυξής μας (τι καλλιτέχνες, τι φιλόσοφοι, τι λαμπροί επιστήμονες και λοιποί αστρολόγοι, τι πολιτισμένοι αστοί)…. και μας έκαναν σαν τα ανατολίτικά μούτρα τους…

Οι τουρκόσποροι!
Οι αούτηδες!
Οι γιαουρτοβαφτισμένοι!

————————

Πάντως (Δυτικέ) κ. Imago

νομίζω ότι την κουβέντα αυτή για τους Δυτικούς και τους Ανατολικούς -όπου μας έδωσες και καταλάβαμε κανονικά την αντιπάθειά σου για τους Μικρασιάτες- την κάναμε κάπου αλλού. Αν θέλετε μπορείτε να βάλετε το σχετικό λινκ για να μην κουράζουμε τους λοιπούς αναγνώστες.

———————–

Όσον αφορά την ερώτηση περί προδοσίας των Έξι, απ’ ότι γνωριζω καταδικάστηκαν ως υπαίτιοι για την Εθνική καταστροφή. Η απόφαση του έκτακτου Στρατοδικείου αναφέρει: «… υπό κοινού συμφέροντος κινούμενοι… συνόμωσαν και συναπεφάσισαν περί πράξεως εσχάτης προδοσίας και συνυποχρεώθηκαν προς αλλήλους προς ταύτη, ήτοι δια της ποικίλων μέσων συστηματικής εργασίας προς κλονισμόν του ηθικού του εν Ιωνία μαχομένου στρατού, δια της προβεβουλευμένης μεταφοράς μεγάλης δυνάμεως στρατού εκ του Μικρασιατικού μετώπου επί σκοπώ εξασθενήσεως αυτού και άλλων διαφόρων μέσων ενήργησαν εκ προθέσεως την παράδοσιν εις τον εχθρόν αποθηκών πλήρων πολεμοφοδίων, όπλων, πυροβόλων και παντός άλλου πολεμικού υλικού, ανηκόντων εις την επικράτειαν…. ενώ ο Γ. Χατζανέστης, αρχηγός ων της Σταρτιάς Μικράς Ασίας από 13 – 23 Αυγούστου 1922, εκουσίως και εκ προθέσεως παρέδωκεν εις τον εχθρόν μεγάλα τμήματα στρατού και παρημπόδισε την ανασυνάθροισιν αυτού, ούτοι εκ προθέσεως παρεκίνησαν αυτόν εις την εκτέλεσιν της ανωτέρω αξιοποίνου πράξεως, προστάξαντες και παραγγείλαντες αυτόν και συμβοιυλεύσαντες αυτόν μετ’ απάτης, πειθούς και φορτικότητος.»

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα και πολύ πιο έγκυρα μπορείτε να αγοράσετε τα πρακτικά της δίκης, που κυκλοφόρησαν παλιότερα σε μια έκδοση 830 σελίδων

24 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

@ Κύριο Κεκαυμένο:

Η παρατήρησή σας ότι «η βενιζελική προδοσία να έγινε το 1922, αλλά τις συνέπεις της οι Έλληνες της Μικρασίας, οι Έλληνες της Ανατολικής Θράκης και της Βορείου Ηπείρου τις πληρώνουν μέχρι και σήμερα», δεν αναιρεί αυτό που έγραψα. Η ενασχόληση αναζήτησης υπευθύνων για γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν 90 χρόνια, σε τι θα εξυπηρετήσει τους Έλληνες της Μικρασίας και της Α, Θράκης;
Εν πάση περιπτώσει, το ότι οι Έξι υπήρξαν απλώς εξιλαστήρια θύματα για την εκτόνωση της οργής του λαού, το θεωρώ απολύτως βέβαιο, διότι δικάστηκαν μόνον αυτοί.(*) Έκαναν λάθη, αλλά προδότες δεν ήταν, κάτι άλλωστε που υποστήριξε και ο ίδιος ο Βενιζέλος, όπως αναφέρει το «Κυριακάτικης» 28/09/2008.
Ασφαλώς δικάστηκαν κάποιοι και πλήρωσαν για μιαν ευθύς εξ αρχής καταδικασμένη στρατιωτική επιχείρηση, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάθε νοήμων άνθρωπος, αν λάβει υπ’ όψιν του τα δεδομένα. Ο Βενιζέλος, όπως είναι προφανές, φρόντισε την κατάλληλη στιγμή να κάνει εκλογές, τις οποίες ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα χάσει, όπως κι έγινε, ώστε να απεμπλακεί από το αδιέξοδο που είχε δημιουργήσει και άφησε να το πληρώσουν άλλοι, που βρέθηκαν προ τετελεσμένων. Είναι μία υποψία σοβαρή, την οποία και ο Νίκος Καζαντζάκης, που τον γνώριζε καλά, έχει εκφράσει. Ίδιόν του, άλλωστε, ήταν να ξεγλιστρά σαν το χέλι. Η Ιστορία στάθηκε («στήθηκε»;) ευνοϊκή για τον Βενιζέλο, διότι ουδέποτε κατηγορήθηκε για ένα άλλο, πράγματι σοβαρό έγκλημα, το οποίο διέπραξε και το οποίο πέρασε μάλλον στα «ψιλά» της Ιστορίας. Εννοώ την συνεργασία του με τον Γάλλο κατακτητή το 1916, στις λόγχες του οποίου στηρίχθηκε για να κυβερνήσει. Τριάντα χρόνια αργότερα, αυτό ονομάστηκε δωσιλογισμός, συνεργασία με τον κατακτητή, κι έστειλε σε ισόβια τους Τσολάκογλου, Ράλλη και Λογοθετόπουλο. Κι ενώ οι τελευταίοι -και ορθώς- πέρασαν στην Ιστορία και την συνείδηση του ελληνικού λαού ως δωσίλογοι, ο Βενιζέλος πέρασε ως …. «εθνάρχης». Η Ιστορία είναι Ιστορία. Τα γεγονότα κρίνονται με περίεργο τρόπο πολλές φορές.

Τέλος πάντων, αυτές είναι οι δικές μου πολύ σύντομες παρατηρήσεις για το θέμα, το οποίο είναι αν και κατά πόσο διέπραξαν προδοσία και αν καλώς ή κακώς καταδικάστηκαν γι αυτό οι Έξι.

(*) Η οποιαδήποτε σύγκριση ή παρομοίωση της Δίκης των Έξι με αυτήν της Νυρεμβέργης, είναι τουλάχιστον ατυχής. Στην τελευταία στήθηκε δικαστήριο από τους νικητές, στο οποίο καταδικάστηκαν οι ηττημένοι για εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και έγινε αφορμή για την δημιουργία του όρου «Σύνδρομο της Νυρεμβέργης». Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;

25 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

@ Κιλκισιώτη

Γράφεις: «Όσον αφορά την ερώτηση περί προδοσίας των Έξι, απ’ ότι γνωριζω καταδικάστηκαν ως υπαίτιοι για την Εθνική καταστροφή». Και με το παρκάτω σου το αναιρείς: «Η απόφαση του έκτακτου Στρατοδικείου αναφέρει: «… υπό κοινού συμφέροντος κινούμενοι… συνόμωσαν και συναπεφάσισαν περί πράξεως εσχάτης προδοσίας..». Άρα για εσχάτη προδοσία καταδικάστηκαν και γι αυτό -και σωστά, κατά την άποψή μου- οι απόγονοί των ζητούν την αποκατάσταση του ονόματος των.

26 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

O Imago γράφει «Το ότι η κυβέρνηση Γούναρη είναι υπεύθυνη για την έκβαση της μικρασιατικής καταστροφής δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. »

Μα όλη η συζήτηση βασίστηκε πάνω στην αμφισβήτηση αυτής της ευθύνης. Εδώ ο Κεκαϋμένος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του να μας πείσει ότι για την ήττα έφταιγαν «τα κτήνη (Βενιζέλος, Πλαστήρας και Σία)» και οι «προδότες κουμμουνιστές».

27 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

Πατριώτη γράφεις για τη ΜικρασιατικήΕκστρaτεία:

«…ευθύς εξ αρχής καταδικασμένη στρατιωτική επιχείρηση, όπως εύκολα μπορεί να καταλάβει κάθε νοήμων άνθρωπος, αν λάβει υπ’ όψιν του τα δεδομένα».

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ιδεολογική απάτη που καλλιέργησαν οι υπεύθυνοι της ήττας για να πετάξουν το μπαλάκι των ευθυνών από τον εαυτό τους στη νομοτέλεια.

Το 1919 όλοι οι οιωνοί ήταν με το μέρος των Ελλήνων. Ας ομολογήσουμε τουλάχστον τόσα χρόνια μετά ότι δεν τα καταφέραμε να ανταποκριθούμε.

28 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 imago

@Κιλκισιώτης

Ζήτησα μαζί με την στάση της Δεξιάς απέναντι στους Ανατολίτες να συζητηθεί και η στάση των Ανατολιτών απέναντι στην Δεξιά της εποχής. Εάν αυτό αποτελεί για εσάς ρατσιστική και προσβλητική τοποθέτηση απέναντι στους πρόσφυγες είναι δικό σας θέμα όχι δικό μου.
Κάμετε λάθος εάν νομίζετε ότι με την συνεχή αναφορά στις ευθύνες της Δεξιάς θα μπορέσετε να δημιουργήσετε αισθήματα συνενοχής σε οποιονδήποτε δεν δέχετε αδιαμαρτύρητα ότι η σύγχρονη ελληνική κοινωνία χρωστάει τα πάντα στους πρόσφυγες, ή ότι το κέντρο βάρους του Ελληνισμού βρίσκότανε στην Ανατολή.
Όταν αποφασίσετε να συζητήσετε αντικειμενικά και χωρίς συναισθηματισμούς για το θέμα (η παραπομπή στα πρακτικά της δίκης δεν αποτελεί ικανοποιητική απάντηση) είμαι πρόθυμος να συζητήσουμε!

29 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

@ Καρσλή:

O AΜΕΙΝΙΟΣ γράφει παραπάνω κάτι, το οποίο νομίζω ότι είναι απολύτως σωστό: «Ο Βενιζέλος έσφαλλε όταν απεδέχετο να καταλάβει ο Ελληνικός Στρατός την Σμύρνη και την γύρω περιοχή. Δεν είχε λάβει υπ΄όψη του ότι χωρίς την Αγγλική στρατιωτική βοήθεια -την οποία δεν είχε εκ των προτέρων εξασφαλίσει- δεν θα μπορούσε να κρατηθεί στην Μικρά Ασία. Την άποψη αυτή εκφράζουν όλοι οι σοβαροί σύγχρονοι ιστορικοί συγγραφείς.»
Σαφές είναι και ευνόητο. Συνιστώ την ανάγνωση του βιβλίου «Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ μέσα από την αρθρογραφία του Ε. Βενιζέλου και του Ι. Μεταξά»(*), εκδόσεις Κυρομάνος. Από την μέση και μετά, οι δύο αρθρογράφοι «συζητούν» την Μικρασιατική Καταστροφή και θα δείτε πόσα πράγματα δεν έλαβε καθόλου υπ’ όψιν του ο Βενιζέλος και με τι προχειρότητα απετόλμησε ένα τέτοιο διάβημα.

Γράφει ακόμη ο AΜΕΙΝΙΟΣ: «Οι φιλοβασιλικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν, βρέθηκαν μπροστά σε ένα τραγικό δίλημμα : Να συνεχίσουν τον πόλεμο μέχρι την τελική νίκη ή να αποσύρουν τον Ελληνικό Στρατό από την Μικρά Ασία και να εγκαταλείψουν τον Μικρασιατικό Ελληνισμό στην κακή του τύχη ; Αν επέλεγαν το δεύτερο, τότε το Γουδί θα είχε «στηθεί» ένα χρόνο πιό πριν. Επέλεξαν κατ΄ανάγκην το πρώτο, αλλά έχασαν τον πόλεμο. Την Πατρίδα δεν την επρόδωσαν. Πιθανώς δεν είχαν τις ικανότητες που απαιτούσαν οι περιστάσεις, σε καμμιά περίπτωση όμως δεν διέπραξαν το έγκλημα της εσχάτης προδοσίας γιά το οποίο καταδικάσθηκαν και εκτελέσθηκαν, δύο χρόνια μετά (Νοέμβριος 1922).»
Κι εδώ συμφωνώ. Απλή λογική είναι, αρκεί να μην φορεί κανείς παρωπίδες. Υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε τον πόλεμο; Αν ναι, τότε είναι κρίμα που είχαμε κυβέρνηση Γούναρη και όχι κυβέρνηση … imago, οπότε θα είχαμε φθάσει στην … Τεχεράνη.

(*) Δεν είμαι βέβαιος για τον τίτλο, διότι τον γράφω από μνήμης.

30 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

велеиздаја (εσχάτη προδοσία στα σέρβικα)
การทรยศต่อประเทศ (εσχάτη προδοσία στα ταυλανδιανά)

Τι να σημαίνει άραγε «εσχάτη προδοσία«; Μ’ ένα ψάξιμο στο ίντερνετ βρήκα διάφορες χρήσeiς. Τις μεταφέρω εδώ αυτούσιες :

1) «Η Γκάρντιαν αναφέρεται σε πρωτοσέλιδο δημοσίευμά της στο ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουν κατηγορίες για εσχάτη προδοσία, μουσουλμάνοι κληρικοί, που θεωρούνται φορείς και προπαγανδιστές ακραίας ισλαμικής ιδεολογίας.»

2) » Μήνυση σε βάρος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γιώργου Σανιδά και του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Σωτήρη Χατζηγάκη και κατά παντός άλλου υπευθύνου για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας για την υπόθεση της Μονής Βατοπεδίου, κατέθεσε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ.Γιώργος Καρατζαφέρης.» Και ένας οπαδός του έγραψε: «Μού αρέσει που κάποιοι κράζουν συνεχώς πως ο Καρατζαφέρης χαϊδεύει την κυβέρνηση και όταν κάνει μήνυση σε υπουργό της κυβέρνησης για ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ (δεν έχει ξαναγίνει μεταπολιτευτικά κάτι τέτοιο), αρχίζουν και γκρινιάζουν «…τι βλακείες κάνει ο Πρόεδρος» κ.λπ….’

3) κινηματογραφική ταινία: Εσχάτη προδοσία (1971), Διάρκεια: 90 λεπτά
Σκηνοθεσία: Πάνος Γλυκοφρύδης, Σενάριο: Νίκος Φώσκολος, Μουσική/μουσική επιμέλεια: Γιώργος Χατζηνάσιος

4) Απέναντι του στο πεδίο της μάχης,
ο πιο μισητός, ο πιο ανελέητος,
αλλά και ο πιο γνώριμος εχθρός.
Ο ίδιος του ο εαυτός,
που σαν αδέκαστος εισαγγελέας σηκώνοντας το ανάστημα,
καρτερεί για ακόμη μια φορά,
χωρίς ελαφρυντικά να τον καταδικάσει
για εσχάτη προδοσία.
Ο εαυτός του.
Που για όλα τον συμβούλεψε αλλιώς,
και όλα αυτός ο άμυαλος ανάποδα στη ζωή τα έπραξε.

5) «Εσχάτη προδοσία» για την Πρωθυπουργό

Η προεδρία της Ουκρανίας κατηγόρησε τη Δευτέρα την πρωθυπουργό Γιούλια Τιμοσένκο, η οποία διατηρεί τεταμένες σχέσεις με τον αρχηγό του κράτους Βίκτορ Γιούσενκο, για «εσχάτη προδοσία», επικαλούμενη τη «δουλειά» της υπέρ των συμφερόντων της Ρωσίας.

6) ΕΣΧΑΤΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΜΕΣΩ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΞΟΝΟΣ Ρ.Ι.Κ. (ΡΩΣΙΑ – ΙΣΛΑΜ – ΚΙΝΑ), ΚΑΙ ΔΟΛΙΑΣ ΑΜΥΝΤΙΚΗΣ ΑΠΟΓΥΜΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ – ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ – ΑΙΓΑΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΜΟΓΓΟΛΙΚΟΥ ΑΞΟΝΟΣ Β.Α.Σ.Τ./Ρ. (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ – ΑΛΒΑΝΙΑΣ – ΣΚΟΠΙΩΝ – ΤΟΥΡΚΙΑΣ / ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ) ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ – ΑΥΓΟΥΣΤΟ 2005.

7) Κατηγορούμε τα πιράνχας της κοινωνίας μας, τους λωποδύτες που κατασπάραξαν και κατακρεούργησαν χωρίς έλεος τον τόπο μας και ασέλγησαν πάνω στα ιδανικά και τους θεσμούς μας.

Εμείς που θα γίνουμε γρήγορα οι δικαστές και οι ένορκοι του Λαϊκού Δικαστηρίου, θα δικάσουμε με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας τους ενόχους, τους κλέφτες και τους προδότες.

8) Για εσχάτη προδοσία κατηγορείται ο επίδοξος πραξικοπηματίας των νησιών Φίτζι

Την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας αντιμετωπίζει πλέον ο επίδοξος πραξικοπηματίας των νησιών Φίτζι, Tζορτζ Σπέιτ, ο οποίος είχε καταλάβει επί οκτώ εβδομάδες το Κοινοβούλιο της χώρας, κρατώντας ομήρους τον πρωθυπουργό και μέλη της κυβέρνησης.

9) Για εσχάτη προδοσία ο γ.γ της αντιπολίτευσης

O δεύτερος στην ιεραρχία του κυριότερου κόμματος της αντιπολίτευσης στη Ζιμπάμπουε, του Κινήματος για τη Δημοκρατική Αλλαγή, Τεντάι Μπίτι συνελήφθη από την αστυνομία κατά την άφιξή του στο αεροδρόμιο της Χαράρε και του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για εσχάτη προδοσία, ανακοινώθηκε από εκπρόσωπο της αστυνομίας.

10) «Εσχάτη προδοσία η ανταλλαγή», Του ΤΑΚΗ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

«Φωτιές» έχει ανάψει στα Σκόπια το θέμα της ιδέας για ανταλλαγή εδαφών και πληθυσμών με την Αλβανία, η οποία προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, αλλά και την άμεση κινητοποίηση παραγόντων της διεθνούς κοινότητας που τρέχουν να προλάβουν την απειλούμενη νέα κυβερνητική κρίση στη χώρα.

11) Επί εσχάτη προδοσία

Το δρόμο προς τη Σχολή Φωτομοντέλων φαίνεται ότι θα διαβεί νεαρός στρατιώτης κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία. Η σύλληψη του έγινε το Σαβ/κο που μας πέρασε και αναστατώθηκε όλο το ΓΕΣ.

12) Εσχάτη προδοσία

Την ώρα που οι πληγές μας είναι ακόμη ανοιχτές. Tην ώρα που μαζεύουμε τα κομμάτια μας…

Πώς μπόρεσες Τρύφωνα; Πώς μπόρεσες να φέρνεις στην Ελλάδα τη Victoria Silvstedt , την πιο διάσημη μοντέλα της Σουηδίας;

Δεν σκέφτηκες κανέναν; Τον Κυριάκο; Τον Γιούρκα; Τον Αντώνη;

Δεν είσαι εντάξει ρε Τρύφωνα… Δεν είσαι εντάξει…

13) Και ενώ όλα μυρίζουν εσχάτη προδοσία……

Ο φωτογραφικός φακός τον συνέλαβε…….

Το πλήθος των addicted αναφώνησε οργισμένο «αίσχος….»

Οι Varaderii τον σιχτίρισαν…..

……. τον δίκασαν……και απαίτησαν από τον Zuper την παραδειγματική τιμωρία του……

Και ναι…..οργή λαού κατέκλυσε την ευρύτερη περιοχή του Ξυλόκαστρου καθώς ούτε ο Zούπερ Θείος αλλά ούτε οι λοιποί mods έδειχναν να συμμερίζονται τα αισθήματα του εξαγριωμένου πλήθους των Varaderisti…..

14) Για «εσχάτη προδοσία» ο πρώην αντιπρόεδρος Χαντάμ

ΔΑΜΑΣΚΟΣ

Την κατηγορία «εσχάτης προδοσίας» αντιμετωπίζει ο πρώην αντιπρόεδρος της Συρίας Αμπντούλ-Χαλίμ Χαντάμ, ενώ το κυβερνών κόμμα Μπάαθ τον απέπεμψε από τις τάξεις του, μετά τις κατηγορίες που εκτόξευσε ο Σύρος πολιτικός εναντίον του προέδρου Μπασάρ Ασαντ.

15) Η εσχάτη προδοσία , Ν. Λυγερός

Η μνήμη είχε γίνει επικίνδυνη.
Έπρεπε να ξεχάσουμε
για να ζήσουμε καλύτερα.
Μα εμείς είχαμε πεθάνει
και δεν μπορούσαμε να ξεχάσουμε.
Έτσι αποφάσισαν
ότι δεν είχαμε πεθάνει
και ζήσαμε τη λήθη τους.

16) Γιατί όχι για εσχάτη προδοσία;

Στον ανακριτή με την κατηγορία της «παραβίασης μυστικών πολιτείας» κλήθηκαν και εμφανίστηκαν χθες το πρωί στον ανακριτή τα μέλη της συντακτικής ομάδας που εκδίδει την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ.

17) Εσχάτη προδοσία και κανιβαλισμος!!

Μια τέτοια πρόταση είναι αρκετή για εξέγερση και πόλεμο ακόμη επιτέλους, απέναντι στους απανταχού βαρβάρους που ζουν ανάμεσά μας και βλέπουν θετικά μια τέτοια θέση, η οποία σαφώς ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία. Προδοσία απέναντι στις λέξεις, το λόγο και την ιστορία. Λέξεις που έτυχαν μητέρες πολλών άλλων γλωσσών και πολιτισμών ακόμα.

18) Εσχάτη προδοσία ή απροσμέτρητη ανικανότητα και βλακεία;

Με δύο μόνο υπαλλήλους
η ΕΥΠ στην Ξάνθη!!!

19) Εσχάτη προδοσία η κατηγορία για όλους τους «υπεύθυνους»

Αυτοί που βάφτισαν το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης σε «Μακεδονία» και της Καβάλας σε «Μέγας Αλέξανδρος» για προφανείς λόγους και δεν μερίμνησαν για την κατοχύρωση των ονομασιών στους διεθνείς οργανισμούς αεροναυτιλίας με τα γνωστά αποτελέσματα, κάνοντας εξωτερική πολιτική μόνο για τους ινδιάνους του εσωτερικού.
……………………………….
……………………………….

Τελικά νομίζω ότι θά έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος όρος που να περιγράφει καλύτερα το έγκλημα κατά του ελληνικού λαού που διέπραξαν οι Έξι και οι υπόλοιποι ένοχοι της Μικρασιατικής Καταστροφής

31 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 imago

«Υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε τον πόλεμο; Αν ναι, τότε είναι κρίμα που είχαμε κυβέρνηση Γούναρη και όχι κυβέρνηση … imago, οπότε θα είχαμε φθάσει στην … Τεχεράνη. «

Πάντως με την κυβέρνηση Πατριώτης δεν θα υπήρχε τέτοιο ζήτημα, γιατί ακόμα θα περιμέναμε να γίνει η Επανάσταση του 1821 (της οποίας η έκβαση ήτανε ακόμα πιο αβέβαιαη από το μικρασιατικό εγχείρημα)…

Υ.Γ. Εάν η κυβέρνηση Γούναρη δεν ήξερε πώς να κερδίσει τον πόλεμο τότε τί στο καλό έβαζε υποψηφιότητα στις εκλογές?

32 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Καρσλής

Πατριώτη γράφεις: «Απλή λογική είναι, αρκεί να μην φορεί κανείς παρωπίδες. Υπήρχε περίπτωση να κερδίσουμε τον πόλεμο; Αν ναι, τότε είναι κρίμα που είχαμε κυβέρνηση Γούναρη και όχι κυβέρνηση … imago, οπότε θα είχαμε φθάσει στην … Τεχεράνη. «

Για να σου πω την αλήθεια αυτό περίμενα να το ακούσω από τη Ρεπούση και από τον «Ιό» της Ελευθεροτυπίας. Είναι γεγονός ότι πριν τις εκλογές του ’20 την ίδια άποψη, σαν αυτή που εκφράζεις είχαν μόνο δύο πολιτικές δυνάμεις: οι κομμουνιστές και οι βασιλικοί, που σ’ αυτούς συμπεριλαμβάνεται και ο Ιωάννης Μεταξάς.

33 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

Περιττό να πω ότι ούτε εσύ ούτε ο imago απαντάτε επί της ουσίας. Το ζήτημα δεν είναι ποιοι είχαν την άποψη, αλλά αν η άποψη ήταν σωστή.
Είχαμε την δύναμη να φέρουμε εις πέρας το εγχείρημα μόνοι μας; ΟΧΙ.

Imago, η Επανάσταση του ’21 ήταν όντως πράξη απελπισίας, διότι θέλαμε να απαλλαγούμε από τον κατακτητή. Ο Ιωάννης Καποδίστριας είχε συμβουλέψει να μην την κάνουν, διότι οι καιροί δεν είχαν ωριμάσει. Και όντως, αν οι Μεγάλοι δεν είχαν επέμβει, η Επανάσταση θα είχε πνιγεί στο αίμα από τον Ιμπραήμ. Δεν είναι, λοιπόν, το ίδιο με την Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία δεν μας υποχρέωσε κανείς να κάνομε και με την οποία πήραμε στο λαιμό μας τους εκεί αδελφούς μας. Με ρωτάς γιατί έβαλε υποψηφιότητα ο Γούναρης. Με εικασίες δεν γράφεται η Ιστορία. Πιθανολογώ ότι ήλπιζε ότι θα μπορούσε να τερματίσει τον πόλεμο με κάποια ανακωχή.

 

34 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008, imago

«Με εικασίες δεν γράφεται η Ιστορία»

Πολύ σωστά, για αυτό θα πρέπει να αποφεύγεται η καταδίκη της μικρασιατικής εκστρατείας σε σχέση με τις προοπτικές της έκβασής της γενικά και αόριστα, ειδικά όταν δεν μπορεί κανείς να προβλέψει ποιές θα ήτανε οι ενέργειες του Εθνεγέρτου σε περίπτωση που κέρδιζε τις εκλογές.

Η επανάσταση του 1821 έφθασε στα πρόθυρα της αποτυχίας προπαντώς λόγω της διχόνοιας που μας βρήκε από την στιγμή που έφθασε το πρώτο δάνειο στην Ελλάδα.
Στην Μικρά Ασία είχες άλλο τόσο υποχρέωση να πας όσο και να απελευθερώσεις την Βόρεια Ελλάδα. Προδοσία είναι να χρησιμοποιείς την Μεγάλη Ιδέα ως ιδεολογικοπολιτικό όχημα και όταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να λες ότι δεν με συμφέρει να πάω.
Η μεγάλη ευκαιρία για την εθνική ολοκλήρωση, αλλά και το πιο σημαντικό, για την ουσιαστική γεωπολιτική αναβάθμιση της Ελλάδας χάθηκε το 1920 λόγω της κόπωσης του ελληνικού λαού (κατά κύριο λόγο) και λόγω της ανευθυνότητας της Δεξιάς παράταξης.

Δύο λάθη συνέβησαν τότε:
α. η μή προσαγωγή του Μεταξά στην δίκη των υπόλοιπων έξι.
β. το μή κλείσιμο της Σχολής Ευελπίδων (κάτι που έπρεπε να γίνει το αργότερο μετά την μεταπολίτευση).

Υ.Γ. παρεπιπτόντως η θέση της Ελλάδας άρχισε να δυσχαιρένει αμέσως μετά την αποπομπή του Εθνεγέρτου από την εξουσία. Επίσης είναι γνωστό ότι ο πόλεμος χάθηκε στην διπλωματική σκακιέρα με τον εξοπλισμό του τουρκικού στρατού αλλά και τις ενέργειες των Γάλλων και κυρίως των Ιταλών οι οποίοι ήταν και οι κύριοι ανταγωνιστές μας. Την διαφορά προφανώς την έκαμε η έλλειψη διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής από την δική μας πλευρά και η ευφιία του κεμάλ. Αυτά για να πάψουν κάποιοι να μας ξενερώνουν με προσωπικότητες που θέλουν να τους λένε Εθνάρχες επειδή υπέγραψαν μιάμιση συνθήκη ειρήνης και συνεργασίας και οργάνωσαν μια αμυντική γραμμή της οποίας η σημασία κρίθηκε μόλις έξι μέρες μετά την εκδήλωση της επίθεσης του εχθρού.

 

35 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008, Κιλκισιώτης

«Δεν είναι, λοιπόν, το ίδιο με την Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία δεν μας υποχρέωσε κανείς να κάνομε και με την οποία πήραμε στο λαιμό μας τους εκεί αδελφούς μας «
γράφει ο «Πατριώτης».

Τη Μικρασιατική Εκστρτεία μας υποχρέωσε να την κάνουμε η ίδια η ιστορία μας για να πετύχουμε την εθνική ολοκλήρωση. Επί πλέον, την εξουσία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν καταλάβει οι ακραίοι εθνικιστές, οι Νεότουρκοι, οι οποίοι από το 1914 άρχισαν τις εθνικές εκκαθαρίσεις κατά των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι Ανατολιτών, όπως υποτιμητικά γράφουν κάποιοι συνομιλητές μας) στην Ιωνία τον Πόντο και στην Ανατολική Θράκη, των Αρμενίων και των άλλων Χριστιανών.

Το 1919:
-εμείς βρισκόμασταν στο στρατόπεδο των νικητών,
-οι Νεότουρκοι είχαν ηττηθεί,
-πληθυσμιακά Έλληνες και Οθωμανοί μουσουλμάνοι δεν είχαν τεράστιες διαφορές, ο ελληνικός στρατός ήταν εξαιρετικών ικανοτήτων (το αναγνωρίζει ακόμα και ο Χεμινγουέι),
-οι Βρετανοί πόνταραν στον παράγοντα «Έλληνες» για την επικυριαρχία τους στην Ανατολική Μεσόγειο και γι αυτό συγκρούστηκαν με τους Γάλλους,
-ο Κεμάλ Πασά ήταν ένας αποστάτης ενάντια στην κεντρική οθωμανική κυβέρνηση,
-δεν είχε να αντιπαρατάξει στρατό, παρά μόνο τους άτακτους τσέτες και τα διαλυμένα στρατεύματα του Καρά μπεκίρ
-ανατολικά του δρούσαν οι αρμενικές δυνάμεις,
-στον Βορρά δρούσε του συναμικό ελληνικό αντάρτικο κίνημα των Ποντίων,
-μέχρι το ΄21 δεν μπορούσε να δημιουργήσει τακτικό στρατό,
-τα πρώτα δύο έτη της δημιουργίας του κράτους της Άγκυρας, που είχε δημιουργήσει κόντρα στο κράτος της Κωνσταντινούπολης, δεν μπορούσε να καλύψει ούτε καν τον προϋπολόγισμό του
-Για όλα αυτά ο Βρετανός ιστορικός Ντάγκλας Ντέικιν αναρωτιέται: «Πώς είναι δυνατόν να νικήθηκαν οι Έλληνες, που είχαν πολυαριθμότερο και καλύτερα εξοπλισμένο στρατό;»

Όλα τα υπόλοιπα είναι εφευρήματα για να δικαιολογηθούν τα τεράστια εγκλήματα που έγιναν κατά τη διαχείρηση της μικρασιατικής κρίσης και να πετάξουν το μπαλάκι των ευθυνών σε μια πονηρά κατασκευασμένη Νομοτέλεια.

Και ευτυχώς που καταδικάστηκαν οι Έξι και κάποιος πλήρωσε, Γιατί, αλλέως θα περιμέναμε να αυτοκτονήσει από ντροπή και τιμή μόνο η «Νομοτέλεια» !!!

Γιατί από φιλότιμο εμείς οι Νεοέλληνες δεν βλέπω να΄χουμε και πολύ. Περιμένουμε ακόμα μπας και αναλάβει τις ευθύνες του και αυτοκτονήσει κανένας από τους υπεύθυνους στρατιωτικούς της Κυπριακής Τραγωδίας! Αλλά προτιμούν να τρώνε και να πίνουν τις παχυλές συντάξεις τους, τη στιγμή που η μισή Κύπρος είναι κατεχόμενη από τον Αττίλα των φίλων τους…

 

 36 Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου 2008, Π. Τσίρος

Μοιράζετε προδοσίες, βλακείες και ανεπάρκεια.

Μήπως πρέπει να επαναλάβουμε τη δίκη;

Οποιος λάτρης της τελειότητας, να την αναζητήσει πρώτα στον εαυτό του.

Το μέγεθος του γεγονότος για το οποίο συζητάτε είναι τέτοιο που εκείνο που του αρμόζει είναι η σιωπή.

Μιάς και μόνο αν σιωπάς σκέφτεσαι.Αυτό είναι όλο κι΄όλο το κέρδος.
Σας φαίνεται λίγο;

 

 37 Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης

Έχει δίκιο ο κ. Τσίρος. Με τσιριχτά σαν τα από πάνω δεν βγαίνει τίποτε. Ανακυκλώνουμε όλο τα ίδια και τα ίδια. Κρείττον σιωπάν…

38 Σάββατο, 18 Οκτωβρίου 2008 imago

Ωραίος τρόπος συζήτησης.
Να βγαίνεις και να λες ότι είναι προτιμότερο να σιωμήσουνε όλοι.
Πάντως εσείς που συμφωνείτε σε αυτό, ευχαρίστως μπορείτε να αποχωρήσετε από την συζήτηση (ή να μην λάβετε καν μέρος σε αυτήν), όλοι οι υπόλοιποι καλούντε να καταθέσουνε τις απόψεις τους γιατί για αυτό το λόγο η ιστοσελίδα διαθέτει αυτή την δυνατότητα.

 

39 Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2008 Π.Τσίρος

Το θέμα αυτό με πονάει όσο κι’ όλους τους αλλους.

Πρέπει όμως, κάποια στιγμή, ο καθένας μας να συγχωρήσει κι’ ας μην δικαιώσει.

40 Κυριακή, 19 Οκτωβρίου 2008 imago

Κατανοητή και απολύτως σεβαστή η πεποίθησή σας, αλλά το παράδειγμα του εμφυλίου πολέμου μας διδάσκει ότι η τακτική της αόριστης συγχώρεσης και αδιάκριτης εξισωτικής αντιμετώπισης (δηλαδή της σιωπής) δεν μπορεί να κλείσει πληγές ούτε να λύσει προβλήματα. Απλά τα μεταθέτει για το μέλλον.
Κάποια στιγμή θα πρέπει, όχι να πάψουμε αλλά να μάθουμε να συζητάμε για αυτά τα ζητήματα!

41 Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης

Ο Π. Τσίρος αφού γράφει το εξαιρετικά σωστό : «Το μέγεθος του γεγονότος για το οποίο συζητάτε είναι τέτοιο που εκείνο που του αρμόζει είναι η σιωπή», σε επόμενο σχόλιο συμπληρώνει: «Πρέπει όμως, κάποια στιγμή, ο καθένας μας να συγχωρήσει κι’ ας μην δικαιώσει.»

Νομίζω ότι υπάρχουν μερικά ζητήματα για τα οποία η συγχώρεση θα αργήσει πολύ. Και ένα απ’ αυτά τα ζητήματα είναι η Μικρασιατική Καταστροφή και οι ευθύνες αυτών που τη προκάλεσαν.

Και αυτό γιατί:

-η προσφυγική μνήμη παραμένει ζώσα και αντίθετα απ’ όλες τις προσβλέψεις, εδώ και λίγα χρόνια η μνήμη αυτή τροφοδοτεί ένα δυναμικό κίνημα ποιλτών που έθεσε και πέτυχε πολλά, όπως η αναγνώριση των Γενοκτονιών που διέπραξε ο τουρκικός εθνικισμός.

-στις συνέπειες της Καταστροφής προσμετράται η συρρίκνωση του ελληνισμού, πληθυσμιακή και γεωγραφική, και η υπερβολική διόγκωση της Toυρκίας,

-ακόμα oι πληγές που άνοιξε η Μικρασιατική Καταστροφή δεν έχουν κλείσει. Ακόμα καταφθάνουν Μικρασιάτες πρόσφυγες, στο πρόσωπο των καταφρονεμένων «ρωσοποντίων», από τον Καύκασο και τις στέπες του Καζαχστάν, όπου τους εκτόπισε ο Στάλιν.

Γι αυτό απόπειρες τέτοιες, όπως η προσπάθεια αναψηλάφησης της Δίκης των Έξι, μόνον ως Ύβρις μπορούν να θεωρηθούν προς το πρόσωπο ολόκληρου του ελληνισμού.

Γιαυτό, όπως ειπώθηκε και παραπάνω: «Αφήστε τους νεκρούς στην ησυχία τους!»

——-

42 Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2008 imago («και οι Έλληνες έσφαζαν, άρα δεν είναι οι διωκόμενοι και τα θύματα»): πρόδωσε ο Βενιζέλος, άρα τι κάνετε λόγο για τους Έξι;

Πάντως κ. Κιλκισιώτης εάν με τις λέξεις «σιωπή» και «ησυχία» εννοείτε ότι σε αυτό το θέμα δικαίωμα να προφέρουνε απόψεις έχουνε μόνο όσοι μοιράζονται τις απόψεις σας ένα προς ένα, τότε κάμετε λάθος.

——-

43 Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης

Μα ποιός μπορεί κ. imago να σταματήσει τον προβληματισμό και την αναζήτηση;

Όμως στο συγκεκριμένο θέμα, απόψεις όπως αυτή που διατυπώνω, έπρεπε να κατατεθούν για να αντιληφθούν οι συνομιλητές στο «Αντίβαρο» ότι υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση σε ζητήματα της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Επίσης και το αρχικό κείμενο, που μας επέτρεψε να ανταλλάξουμε απόψεις, γράφτηκε ως αντίδραση σε μια πράξη ιστορικής αναθεώρησης.

Ο ελληνισμός έχει υποστεί τέτοια τρομακτική ήττα με τα μικρασιατικά, και επιπλέον σήμερα έχει να αντιμετωπίσει πάρα πολλά προβλήματα, σ’ ένα νέο άγνωστο περιβάλλον, ώστε να φαντάζει εξαιρετική πολυτέλεια να μας υποχρεώνουν κάποιοι να συζητούμε για τη δίκη των Έξη.

Αυτή την έννοια έχει η έκκλησή μου: «Αφήστε τους νεκρούς στην ησυχία τους!»

44 Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2008 Γιάννης.

δυστυχώς ο κ. Κεκαυμένος έχει τη λογική Ρεπούση-Λιάκου

Τα ατοπήματα του Βενιζέλου είναι ελάχιστα σε σχέση με τη συνειδητή προδοσία των βασιλικών και δεν μπορούν να θεωρηθούν προδοσία. ότι η Σμύρνη δεν ήταν ελληνικό έδαφος, δε συνεπάγεται ότι η στρατιωτική εγκατάλειψή της (όπως και η τακτική των βασιλικών-δεξιών μεταξύ 1915-1922) δεν ήταν προδοσία στα μάτια των Ελλήνων. Αλλά δε γίνεται να επιτίθεσαι κατά των ελλαδιτών κομμουνιστών οι οποίοι ήταν ασήμαντοι ως δύναμη, και ταυτόχρονα να αθωώνεις για τις προδοσίες τους τους βασιλικούς, οι οποίοι κυβερνούσαν, ισχυριζόμενος ότι «πολύ καλά τα έλεγε ο Μεταξάς να μην πάμε στη Μικρασία».

Η προδοσία του ΣΕΚΕ είναι γεγονός, αλλά αν πιστεύαμε τους σοβιετικούς καθηγητές για το ρόλο των ελλαδιτών κομμουνιστών, άλλο τόσο θα έπρεπε να πιστέψουμε για το λαμπρό βιωτικό επίπεδο στην Αλβανία ή την ΕΣΣΔ. Αλλά και πάλι: είναι μια προδοσία ιδεολογική, έστω από τύφλωση ιδεολογική. Όχι για τη βόλεψη των νοτιοκοτζαμπάσηδων. Όχι από φόβο μήπως μετακινηθεί η πρωτεύουσα ή το κέντρο βάρους του ελληνικού εθνοκράτους σε άλλες περιοχές και χαθεί ο δημόσιος κορβανάς. Προδότες, ναι. Αλλά δυο φορές προδότης είναι όποιος μιλάει για πατρίδα και έπειτα προδίδει.

Και, βέβαια, η βασιλική-δεξιά προδοσία δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας επιστημονικής έρευνας για το αναπόφευκτο της αποτυχίας στη Μικρά Ασία. Αν αφήσουμε κατά μέρος τις ανοησίες αυτές περί «αναπόφευκτης ήττας» (είναι γνωστό ότι με τόσο αποτυχημένη ελλαδική ηγεσία τον Αύγουστο του 1921 2 από τις 3 τουρκικές γραμμές άμυνας μπροστά από την Άγκυρα είχαν σπάσει), η ιδιοτέλεια και ανεπιστημοσύνη των «γιγάντων της στρατηγικής σκέψης» μεταξικών-βασιλικών φαίνεται από τις προβλέψεις τους ότι οι Κεντρικές Δυνάμεις θα κέρδιζαν τον Α’ ΠΠ. Αυτοί… οι γίγαντες της σκέψης ουσιαστικά προφήτευσαν την μικρασιατική καταστροφή δημιουργώντας μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»: ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ συνετέλεσαν ώστε να επιτευχθεί αυτό το οποίο υποστήριζαν πως «έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε».

Ο Κεκαυμένος κατηγορεί για την Αν. Θράκη το Βενιζέλο. Αλλά δίχως το Βενιζέλο όχι μόνο οι Ανατολικοθρακιώτες θα εκδιώκονταν πολύ νωρίτερα, από Βούλγαρους ή Τούρκους Δυτικοθρακιώτες αυτονομιστές, ενώ τη μοίρα των Ιώνων και των Κωνσταντινοπολιτών τη γνωρίζουμε από τα γεγονότα του 1915 και του 1955 αντίστοιχα (όταν δεν είχε αποσταλεί ελληνικός στρατός στην Τουρκία) μα ούτε η Θεσσαλονίκη και η Αν. Μακεδονία θα ήταν ελληνική, αφού ως ουδέτεροι στον Α’ ΠΠ δε θα είχαμε κανένα δικαίωμα στην Δ. Θράκη, ενώ η Θεσσαλονίκη θα ήταν βουλγαρική ήδη από τους Βαλκανικούς.

νομικά δίκαιη ή άδικη η δίκη των έξι, έκανε το εξής ασυγχώρητο λάθος, όμοιο με αυτό που έκανε ο Βενιζέλος επιτρέποντας μετά το 1909 στο βασιλιά να ηγείται του στρατού: δεν αποφάσισε τον τουφεκισμό του υπαίτιου του Διχασμού, δια-βόλου κατά του Βενιζέλου προς τον Κωνσταντίνο, Ιωάννη Μεταξά.»

45 Τρίτη, 21 Οκτωβρίου 2008 Aνταίος

Λογική Ρεπούση-Λιάκου ακολουθεί ο Β.Αγτζίδης όταν συγκρίνει τη Δίκη των Εξ με αυτήν της Νυρεμβέργης.
Η ευθύνη για τα εγκλήματα μετατοπίζεται από το τουρκικό στο ελληνικό στρατόπεδο κι η διαφωνία πλέον είναι στο αν έφταιγαν και οι δύο, δηλ. γενικά «ο ελληνικός εθνικισμός που ήθελε να διαμελίσει την Τουρκία», όπως λένε οι πρώτοι, ή αν έφταιγε μόνο ο ένας, δηλ. οι «ανεπαρκείς βασιλικοί που πρόδωσαν την εκστρατεία».

Η αριστερά, δυστυχώς, επιμένει σκοπίμως να συγχέει τις έννοιες.
Βαφτίζει τη δική της προδοσία ως «τύφλωση ιδεολογική», ενώ της δεξιάς «συνειδητή».
Πρώτον καθόλου τύφλωση δεν ήταν, ήταν απολύτως συνειδητή επιλογή για τις συνέπειες του πολέμου. Ανεξαρτήτως του ιδεολογικού περιβλήματος, εξέφραζε συγκεκριμένα συμφέροντα κατοίκων της τότε Ελλάδος, πριν την άφιξη των προσφύγων, αλλά και συγκεκριμένα συμφέροντα εκτός Ελλάδος που επιθυμούσαν να σταματήσει ο πόλεμος με οποιοδήποτε τίμημα.

Δεύτερον το να βαφτίζεται και η ανεπάρκεια της τότε ηγεσίας της χώρας ως «προδοσία», είναι καθαρά προβοκατόρικη επιλογή προκειμένου να μειωθεί το βάρος της πραγματικά συνειδητής προδοσίας της αριστεράς. Η προεκλογική ρητορεία των αντιβενιζελικών εξέφραζε όχι συμφέροντα κοτζαμπάσηδων, αλλά την πραγματική κούραση του ελληνικού λαού από το συνεχιζόμενο επί δεκαετία πόλεμο, εξ ου και η συντριπτική τους επικράτηση.
Οι μετέπειτα ατυχείς τους χειρισμοί δεν ακυρώνουν αυτό το γεγονός και το να αμφισβητείται ο πατριωτισμός τους ή η θέλησή τους για νίκη, βάσει του τραγικού αποτελέσματος, είναι επίσης προβοκατόρικο και εσκεμμένο.

Τελικά αυτή η προδοτολαγνεία, που καταλήγει κατά μια τραγικά ειρωνική έννοια, στο παλαιόθεν ρηθέν ότι «είμεθα έθνος προδοτών», δείχνει έλλειψη μέτρου, αντικειμενικότητας και σοβαρότητας, σχεδόν 100 χρόνια μετά τα γεγονότα.
Θα έπρεπε ήδη να έχουμε φτάσει σε αυτό που και ο Βενιζέλος μετεπειτα παραδεχόταν, ότι δηλαδή τις αιτίες της Καταστροφής θα πρέπει να της αναζητήσουμε στη δεκαετία που προηγήθηκε, στον Εθνικό Διχασμό που δηλητηρίασε όσο τίποτε άλλο την πολιτική τάξη της χώρας και που τελικά υπονόμευσε και την εκστρατεία στη Μ.Ασία.

46 Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2008 Γιάννης.

ἡ λογική Ρεπούση-Λιάκου εἶναι ἡ λογική τοῦ μοιράσματος τῶν σφαγῶν, τῶν ἐκτρόπων, ὥστε νά καταλήξει στό «καί οἱ Ἕλληνες σφάξανε, ἄρα στήν καλλίτερη περίπτωση, ἀφοῦ διαπράξανε ἐθνοκάθαρση καί αὐτοί, δέν ἔχουν δικαίωμα νά διαμαρτύρονται γιά τά γεγονότα τοῦ 1915-1922″.
τήν ἴδια λογική ἔχει ὅποιος συγχέει τή συνειδητή προδοσία μέ τά (ἐνίοτε σοβαρά) σφάλματα, ὥστε νά καταλήξει στό «καί οἱ βενιζελικοί προδώσανε, ἄρα στήν καλλίτερη περίπτωση δέν μποροῦν νά κατηγοροῦν τούς βασιλικούς-δεξιούς».
ὅτι ὁ κεμάλ διέπραξε τή γενοκτονία δὲ σημαίνει πώς στήν ἑλλάδα δέν ὑπῆρχαν αὐτοί πού προτιμοῦσαν νά σφάξει τούς μικρασιάτες. καί ἡ εὐθύνη τοῦ τουρκικοῦ κράτους δέν μειώνεται καθόλου ἀπό τό γεγονός ὅτι ὑπῆρξαν προδότες, οἱ βασιλικοί, πού διευκόλυναν μέ τήν ἀνοργανωσιά καί τίς διακηρύξεις τους τήν ἥττα.

ἡ προδοσία τῶν μεταξικῶν-βασιλικῶν ἀσφαλῶς καί εἶναι συνειδητή καί βαρύτερη ἀπό τῶν τοτεινῶν ἀριστερῶν. οἱ δεύτεροι πίστευαν εἰλικρινά στό διεθνισμό, δέν ἦταν ὑποστηρικτές τοῦ ἐθνικισμού. οἱ μεταξικοί-βασιλικοί ὅμως ἦταν ὑποστηρικτές τοῦ ἐθνικισμοῦ, τοῦ ἔθνους-κράτους, τῆς μεγάλης ἰδέας κ.λπ.. ὅταν προδίδεις κάτι στό ὁποῖο δέν πιστεύεις, ἡ προδοσία εἶναι ἁπλῶς τυπική (ἐπειδή οἱ ἀριστεροί ἑλλαδικοί ἦταν πολίτες τοῦ ἑλλαδικοῦ κράτους), καί ὑπαρκτή βέβαια, ὅταν ὅμως προδίδεις κάτι τό ὁποῖο πιστεύεις, τότε εἶσαι πραγματικά ἀπαράδεκτος. γιατί προδοσία εἶναι ὅταν γιά φθηνές ἐκλογικές σκοπιμότητες μιά μέρα πρίν τίς ἐκλογές ἀρνεῖσαι αὐτό πού πραγματικά πιστεύεις, ἐνῶ τήν ἑπόμενη τῶν ἐκλογῶν διακηρύττεις αὐτό πού πιστεύεις, τήν κατάληψη τῆς κωνσταντινούπολης κ.λπ.
ἡ ἰδεολογική τύφλωση τῆς ἑλλαδικῆς ἀριστεράς δέν χρειαζόταν νά εἶναι «ἀσυνείδητη» ἤ «ἀνεπαίσθητη». καί πρίν καί μετά τό 1922 οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι πίστευαν εἰλικρινά ὅτι ἡ ἀποτυχία τῆς μικρασιατικῆς ἐκστρατείας ἦταν ὑπέρ τῶν λαῶν, τοῦ διεθνισμοῦ, τῆς ἐπανάστασης κ.λπ.. δέν ἄλλαξαν ἀπόψεις ἀπό τή μία μέρα στήν ἄλλη, ὅπως οἱ βασιλικοί-δεξιοί. ἦταν τουλάχιστον τίμιοι, ὄχι ἄτιμοι.

ἀλλά στό κάτω-κάτω, ἀντί νά λαμβάνει κανείς στήν ὀνομαστική τους ἀξία τίς διακηρύξεις τῆς τοτεινῆς ἀριστερᾶς καί νά τίς συγχέει μέ τά ἀποτελέσματα-ἐπίδραση τῶν διακηρύξεων, ἀποδεχόμενος τήν ἀντίληψη πού ἡ τοτεινή ἀριστερά εἶχε, ὅτι «κατάφερε» (μέ τήν «τεράστια» δύναμή της) νά πετύχει ὅ,τι διακήρυττε, θά ἔπρεπε νά δεῖ τήν πραγματική ἐπιρροή τοῦ σεκκε στήν ἑλλαδική κοινωνία. ἄν ἦταν νά πιστέψουμε τήν ἀντίληψη τῆς ἀριστερᾶς γιά τόν ἑαυτό της ἀναφορικά μέ τίς δυνατότητες παρέμβασής της στά γεγονότα αὐτά, τότε θά ἔπρεπε νά παίρναμε στά σοβαρά τίς διαβεβαιώσεις της γιά τήν ποιότητα τῶν ἀνατολικοευρωπαϊκῶν καθεστώτων μετά τόν β’ π.π.. ἀλλά ἀκριβῶς τό δεύτερο εἶναι πού οἱ δεξιοί-ὑπερασπιστές τοῦ λαϊκού κόμματος δέν κάνουν. ὅποτε τούς συμφέρει, λοιπόν, λέν «ἀφοῦ ἡ ἀριστερά διακήρυξε ὅτι κατάφερε νά μήν πετύχει ἡ μικρασιατική ἐκστρατεία, ἡ διακήρυξή της ἀληθεύει», ἐνῶ ὅποτε δέν τούς συμφέρει, λέν «ἡ ἀριστερά διακήρυττε ὅτι τά καθεστῶτα ἦταν τέλεια, ἀλλά σιγά μήν πιστέψουμε ὅ,τι λέει ἡ ἀριστερά». ὅμως, ἂν ἡ ἀναξιοπιστία τῶν ἀριστερῶν διακηρύξεων γιά τά καθεστῶτα αὐτά εἶναι δεδομένη, τό ἴδιο προσεκτικός κανείς θά ἔπρεπε νά εἶναι μέ τίς μεγαλόστομες διακηρύξεις ὅτι χάρη στούς ἀγῶνες της ἡ τοτεινή ἑλλαδική ἀριστερά ἐπέφερε τήν κατάρρευση τοῦ μετώπου καί νά μήν συγχέει προθέσεις καί ἀποτελέσματα.
μήπως τα ἐκλογικά ποσοστά τῆς ἀριστεράς στά 1920 καί ἡ ἀντίστοιχη ἀπήχησή της στό στρατό ἦταν ἴδια μέ τά ποσοστά τῶν «λαϊκῶν», ὥστε νά εἶναι τόσο σημαντική ἡ πραγματική «προσφορά» τοῦ σεκκε στήν καταστροφή; μήπως κυβερνοῦσε τότε τό σεκκε; ἀλλά καί ποιός ἐπέτρεψε τήν ἀντιπολεμική προπαγάνδα στό μέτωπο, ὅταν ἐπιτίθονταν οἱ τοῦρκοι; ποιοί ἄλλοι παρά ὅσοι εἶχαν τό στρατό ὑπό τίς διαταγές τους;

τό περίεργο εἶναι ὅτι ὁ Ἀνταῖος ἀπό τἠ μιά κάνει λόγο γιά κούραση (ὅπως αὐτή ἐκφράστηκε μέ τά «ἀπόλυσις», «οἴκαδε»), ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη κατηγορεῖ τὴν προπαγάνδα τῆς τοτεινῆς ἀριστερᾶς, ἡ ὁποία στόχευε στά ἴδια ἀποτελέσματα στό ἠθικό μέ τό οἴκαδε, τά «κουραστήκαμε» καί τά σχισίματα τοῦ χάρτη τῆς μεγάλης ἑλλάδας. ὅποτε, λοιπόν, μᾶς συμφέρει, εἶναι καλή ἢ δικαιολογημένη-ἀναμενόμενη ἡ ἀντιπολεμική προπαγάνδα (γιά λόγους «κούρασης»), ὅποτε δὲν μᾶς συμφέρει ἡ προπαγάνδα (γιά ἰδεολογικούς λόγους) εἶναι προδοτική.

ἀλλά ἐπιτέλους μέ αὐτήν τήν περίφημη κούραση! ἄν ἦταν τόσο πραγματική, κανείς δέ θά πολέμαγε μετά τό 1920 καί κανείς δέ θά ἀνεχόταν μιά κυβέρνηση οὔτε θά συμφωνοῦσε μέ τήν συνέχιση τοῦ πολέμου ἀπό αὐτήν, ποὺ ἔγινε κυβέρνηση ἔχοντας βασικὴ ὑπόσχεση τὴν παύση τοῦ πολέμου. ἔχοντας αὐτήν τήν περίφημη κούραση οἱ στρατιῶτες μας ἔφτασαν 50 χλμ ἔξω ἀπό τὴν ἄγκυρα καταλαμβάνοντας 2πλάσιες ἐκτάσεις ἀπὸ αὐτές πού καταλάμβαναν ὅταν «δέν ἦταν κουρασμένοι». καί ἔφτασαν σέ τέτοιο σημεῖο, στό ὁποῖο ὁ κεμάλ ἦταν ἕτοιμος νά διατάξει ὑποχώρηση -ἀλλά τόν πρόλαβαν οἱ τοτεινοί ἡγέτες τοῦ ἑ.σ.

τώρα, πῶς εἶναι ἁπλῶς «ἀτυχεῖς χειρισμοὶ» ἡ προέλαση δίχως βοήθεια καὶ μὲ ἐχθρικοὺς ὅλους τοὺς ξένους, γιατί δὲν εἶναι προδοτικὴ ἡ μὴ όχύρωση καὶ ὑπεράσπιση τῆς σμύρνης, ἡ τοποθέτηση ἀνίκανων στρατιωτικῶν, ἡ βῆμα-βῆμα ὑποχώρηση (ἀντὶ τῆς γρήγορης ἀπομάκρυνσης ὥστε νὰ ἐπαναδιοργανωθεῖ ὁ στρατός) μετὰ τὸ ἀφιὸν καραχισάρ, εἶναι ἕνα θέμα. ἂν τέτοιες ἐνέργειες γίνονταν ἀπὸ ἄτομα τὰ ὁποῖα δὲ λούφαζαν ὡς οὐδέτεροι κατὰ τὸν α’ π.π. καὶ δὲν ἔκαναν ὅ,τι ἔκαναν πρὶν τὶς ἐκλογὲς τοῦ 1920, τότε νὰ δεχόμασταν πὼς ἔχουμε νὰ κάνουμε ἁπλῶς μὲ ἀνίκανους (ποὺ εἶχαν προβλέψει καὶ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ παγκοσμίου πολέμου). ἀλλὰ δὲν ἔχουν ἔτσι τὰ πράγματα. δὲν ἦταν ἁπλῶς ἀνικανότητα. ἦταν ἀναισθησία καὶ νοτιοκοτζαμπάσικος βολεψακισμός.

ὅταν προεκλογικὰ σχίζονται οἱ χάρτες καὶ ἐρωτῶνται οἱ πολίτες ἂν μεγάλωσε τὸ χωράφι τους, ἐνῶ ἀμέσως μετὰ τὶς ἐκλογὲς ἀκολουθεῖται ἡ ἀντίθετη πολιτική, δὲ μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος γιὰ κούραση. Ὑπάρχει μόνο προδοσία, ὥστε τὸ δημόσιο νὰ μείνει στὰ χέρια τῶν ἀνίκανων. ἡ μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους τοῦ κράτους στὴν κωνσταντινούπολη καὶ τὴ σμύρνη θὰ εἶχε ὡς συνέπεια τὸν τερματισμὸ τῶν ρουσφετιῶν γιὰ χάρη τῆς ἐπαρχίας τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων. κάτι τέτοιο ἦταν ἀσφαλῶς «κουραστικό».

θά συμφωνήσω μόνο μέ τήν τελευταία παράγραφό τοῦ Ἀνταῖου, γιὰ τὸ διχασμό. ἀλλά ποιὸς ὁδήγησε τὰ πράγματα στὸν ἐθνικὸ διχασμό; μὰ ὁ μεταξᾶς. ὁ ὁποῖος – καὶ ἀξίζει νά σημειωθεῖ – δέν ἦταν συνεπὴς στὶς θέσεις του γιὰ μὴ ἐπέμβαση.
(ἀντιγράφω ὅ,τι ἔγραψα ἀλλοῦ:)
Σύμφωνα με την «Ιστορία του Ελληνικού έθνους» της εκδ. Αθηνών (τ. ΙΕ’, σ. 159)
ο Μεταξάς «χαιρέτησε την ελληνική απόβαση στη Σμύρνη το Μάιο του 1919 σαν απαρχή μιας περιόδου μεγαλείου και ευημερίας για τη χώρα»

«κατά την έναρξη των επιχειρήσεων του Μαρτίου είχε ταχθεί έμμεσα και αυτός, με την απόρριψη των προτάσεων του Βενιζέλου για σύμπτυξη του μετώπου, υπέρ της επιθετικής πολιτικο στρατιωτικής επιλογής της κυβερνήσεως. Μετά το απογοητευτικό για την Ελλάδα τέλος των επιχειρήσεων εκείνων, επανήλθε με ανανεωμένη πεποίθηση στις αρχικές του απόψεις».

ο Μεταξάς έφθασε σε τέτοιο βαθμό εθνοπροδοσίας ώστε ούτε στην περιοχή της Σμύρνης δεν αποτελούσαν την πλειονότητα (και συνεπώς ούτε εκεί είχαν δικαιώματα, μπορεί να συμπεράνει κανείς ότι πίστευε ο Μεταξάς).

ἔπειθε ὁ βενιζέλος τὸν κωνσταντῖνο, ἐρχόταν ὁ μεταξᾶς, τοῦ ἄλλαζε τὰ μυαλά. ξανὰ καὶ ξανά.

 

—————-

47 Τετάρτη, 22 Οκτωβρίου 2008 Aνταίος

Ο Γιάννης επιχειρεί να υποβαθμίσει τη συνειδητή προδοσία της τότε αριστεράς μέσα από το μανδύα της «ιδεολογίας» και της «τύφλωσης».

Πρώτον: το αν μια θέση προκύπτει από ιδεολογία, δεν την κάνει καθόλου λιγότερο συνειδητή. Ίσα-ίσα την κάνει περισσότερο, αφού προϋποθέτει τη συνειδητή επιλογή της συγκεκριμένης ιδεολογίας και των προεκτάσεων της σε όλα τα θέματα, έναντι άλλων ιδεολογιών ή ακόμα έναντι και αυτού του πολιτικού καιροσκοπισμού για τον οποίο κατηγορούνται οι αντιβενιζελικοί.
Αυτή η επιχειρηματολογία θυμίζει εκείνην για τον «πολιτικό» χαρακτήρα των εγκλημάτων της 17Ν, όπου όσοι την υποστήριζαν θεωρούσαν ότι συνεπαγόταν ελάφρυνση της θέσης των δολοφόνων. Ενώ συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο: ο πολιτικός τους χαρακτήρας τα καθιστούσε ακόμα περισσότερο απεχθή και αξιοκατάκριτα σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Δεύτερον: Αν ήθελε κανείς να εφαρμόσει το κριτήριο της ιδεολογίας για την περίπτωση της αριστεράς θα έπρεπε να το εφαρμόσει και για τη συντηρητική παράταξη που ήταν εξαρχής επιφυλακτική ως προς την εκστρατεία στη Μ.Ασία. Όποτε όμως συμφέρει, η ιδεολογία είναι «τύφλωση», όπου δεν συμφέρει, η ιδεολογία είτε δεν υπάρχει είτε μεταφράζεται και αυτή -ως αντίβαρο- ως «προδοσία».
Ο Γιάννης αφενός κατηγορεί τους μοναρχικούς ότι παρέμειναν πιστοί στην ιδεολογία τους και επομένως -κατά τον ίδιο- παρήγαγαν το αποτέλεσμα σαν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία», αφετέρου τους κατηγορεί ότι δεν παρέμειναν πιστοί σε αυτήν διότι -κατά τον ίδιο πάλι- «μιλούσαν για έθνος, αλλά πρόδοσαν το έθνος».
Έτσι η μεν ιδεολογία της αριστεράς ορίζεται σαφώς (δεν υπάρχουν άλλωστε περιθώρια παρανόησεως) αλλά αποδίδεται σε «τύφλωση», η δε ιδεολογία της δεξιάς ορίζεται ασαφώς και κατά το δοκούν: Άλλοτε σημαίνει την αντίθεση στην πολιτική του Βενιζέλου, χωρίς όμως να συνοδεύεται κατ’αναλογίαν από το ελαφρυντικό της «τύφλωσης», αλλά αντίθετα από την κατηγορία του «κοτζαμπασισμού» και του «βολεψακισμού», άλλοτε σημαίνει τη γενική και αόριστη έννοια των συμφερόντων του έθνους η οποία, δεδομένου του αποτελέσματος, «επροδόθη».
Περιέργως ο «κοτζαμπασισμός» των φιλομοναρχικών δεν εμπόδισε (το ακριβώς αντίθετο ισχύει) την εδαφική επέκταση του νεοελληνικού κράτους καθ’όλο τον 19ο αιώνα, όπως και κατά τους βαλκανικούς πολέμους. Καλούμαστε όμως να πιστέψουμε ότι αυτός ήταν αιτία αντίθεσης σε μια περαιτέρω επέκταση στην Κων/πολη και τη Σμύρνη. Πρόκειται περί λογικής ακροβασίας που δεν χρήζει σοβαρής απάντησης.
Όσο για το τι συνιστά «εθνικό συμφέρον» αυτό είναι εξορισμού αντικείμενο διαπραγμάτευσης και διαφωνίας. Το να κατηγορείται μια παράταξη για «προδοσία» του εθνικού συμφέροντος, είναι ο πολιτικά προβακατόρικος τρόπος για να γίνει κριτική στην ανεπάρκειά της πολιτικής της. Και είναι επίσης ασόβαρος, τη στιγμή μάλιστα που για την αριστερά που ρητά (λόγω «ιδεολογικής τύφλωσης») αρνείται κάθε εκδοχή του, προτάσσοντας το ταξικό/διεθνικό κοκ. ανάλογο, επιφυλάσσεται ηπιότερη αντιμετώπιση.
Και επί της ουσίας: οι βασιλόφρονες παρά τις διαφωνίες και τις επιφυλάξεις για τις πολιτικές του Βενιζέλου, τις συνέχισαν ως όφειλαν επιδιώκοντας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα βάσει της κατάστασης που παρέλαβαν. Να κριθούν για την ανεπάρκειά τους, ναι. Το να κρίνονται όμως και για τον πατριωτισμό τους και για την προσήλωση στο εθνικό συμφέρον, όπως τουλάχιστον οι ίδιοι το αντιλαμβάνονταν, είναι, εκτός από υποκριτικό, ανέντιμο.

Τρίτον: Η συνεισφορά της αριστεράς στην ήττα, δεν μπορεί ούτε να υπερτιμάται αλλά και ούτε να υποτιμάται. Σε μια αντικειμενική αξιολόγηση των γεγονότων της εποχής θα έπρεπε να έχει τη θέση που της αναλογεί. Τουναντίον, η λογική του κειμένου Αγτζίδη είναι η απάλειψη της στο περιθώριο των υποσημειώσεων της ιστορίας και η πλήρης φόρτωση των ευθυνών στη μία παράταξη, δίκην εγκληματιών πολέμου, χωρίς ούτε καν αναφορά στην παράταξη των Φιλελευθέρων και στις δικές της ευθύνες.

Τέταρτον: Αμφισβητείται η ίδια η έννοια της «κούρασης» για έναν στρατό που πολεμούσε σχεδόν ανελλιπώς από το 1912. Αγνοείται άραγε ότι ο βασικός λόγος που η Ελλάδα ανέλαβε εκ μέρους των Συμμάχων την ευθύνη για την επαρχία Σμύρνης υπήρξε η απροθυμία τους να στείλουν εκεί δυνάμεις ικανές για μια τέτοια αποστολή, συνεπεία της πανευρωπαϊκής κατακραυγής για τα σφαγεία του Α’ΠΠ; Οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούσαν να είναι κουρασμένοι μετά από 4 χρόνια ανηλεών εχθροπραξιών, ο ελληνικός όμως δεν είχε τέτοιο δικαίωμα μετά από 8 χρόνια πολέμων ;
Κανείς βέβαια δεν αμφισβήτησε το αξιόμαχο του ελληνικού στρατού και ότι παρά αυτές τις δυσμενέστατες συνθήκες έφτασε πολύ κοντά στη νίκη. Όμως το να παραγνωρίζεται η σημασία της σταδιακής εξάντλησης των οικονομικών, αριθμητικών αλλά και ψυχικών αποθεμάτων ενός έθνους στην τελική έκβαση του πολέμου είναι τουλάχιστον αφελές.

Πέμπτον και τελευταίο: Τα αίτια του Διχασμού αποδίδονται τελείως ετεροβαρώς στη μία μόνο πλευρά. Όταν ο ίδιος ο Βενιζέλος, προς το τέλος της ζωής του, έχει παραδεχτεί τις δικές του ευθύνες στην καλλιέργεια του, δεν μπορεί σήμερα οι όψιμοι υπερασπιστές του να τις αρνούνται. Η ιστορία δεν μπορεί να γίνεται πεδίο εργαλειακών χειρισμών εκ των υστέρων αγιοποίησης ή συκοφάντησης.
Οφείλει να είναι αντικειμενική, στο μέτρο του δυνατού, προς όλους.

 

 

48 Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης

O Aνταίος γράφει:

«Σε μια αντικειμενική αξιολόγηση των γεγονότων της εποχής θα έπρεπε να έχει τη θέση που της αναλογεί. Τουναντίον, η λογική του κειμένου Αγτζίδη είναι η απάλειψη της στο περιθώριο των υποσημειώσεων της ιστορίας και η πλήρης φόρτωση των ευθυνών στη μία παράταξη, δίκην εγκληματιών πολέμου, χωρίς ούτε καν αναφορά στην παράταξη των Φιλελευθέρων και στις δικές της ευθύνες. «

Εδώ μάλλον επιχειρείται μια πλήρης αντιστροφή της πραγματικότητας. Γιατί ο μόνος από τους νεότερους Έλληνες ιστορικούς που μελέτησε τη στάση του τότε ΣΕΚΕ και της ελλαδικής Αριστεράς μ’ αυτόν τον τρόπο είναι ο Αγτζίδης. Ίσως γι αυτό έχει τη δυνατότητα να τοποθετήσει το ρόλο της στη σωστή της θέση και όχι να υπερεκτιμάται.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι η πλειονότητα των παραδοσιακών συντηρητικών ιστορικών δεν δίνει καμιά σημασία στο ρόλο των κομμουνιστών στα μικρασιατικα γεγονότα. Που σημαίνει ότι την θεώρησαν ανάξια λόγου ακόμα και για να την αναφέρουν. Πιθανόν η σημασία της στο τελικό αποτέλεσμα να είναι ακόμα μικρότερο και απ’ αυτό που εκτιμά ο Αγτζίδης.

Eπίσης σ’ αυτό το απόσπασμα του Ανταίου καταβάλλεται προσπάθεια να εξισωθεί το κόμμα εξουσίας που διαχειρίστηκε για δύο περίπου χρόνια εν λευκώ τη μικρασιατική κρίση με τους περιθωριακούς ελλαδίτες κομμουνιστές.

Είναι δηλαδή σα να λέμε, κρατώντας τις αναλογίες, ότι εάν χάσει η Ελλάς το ζήτημα του ονόματος στο Σλαβομακεδονικό, θα φταίει το Ουράνιο Τόξο ή η εδρεύουσα στην Αθήνα ΔΕΑ (μια τροτσκιστική περιθωριακή οργάνωση που υποστηρίζει το δικαίωμα των Σλαβομακεδόνων να μονοπωλήσυν το όνομα Μακεδονία).

Δηλαδή αυτή η εξίσωση των ευθυνών είναι ανήθικη και έχει ως στόχο είτε να μεταφέρει τις ευθύνες αλλού είτε να θολώσει τα νερά, ώστε 86 χρόνια μετά να μην ξέρει κανείς από που μας ήρθε η μεγαλύτερη των εθνικών Καταστροφών. Και αυτό φίλε μου δεν είναι απλά στρεψοδικία και τακτικισμός, αλλά κάτι πολύ χειρότερο.

 

49 Πέμπτη, 23 Οκτωβρίου 2008 Γιάννης.

Ο Ανταίος συσχετίζει εντελώς άσχετες αναμεταξύ τους περιπτώσεις και εποχές. Ένα θέμα εξωτερικής πολιτικής (μικρασιατικό) με ένα θέμα εσωτερικής πολιτικής (17Ν). Μια εποχή στην οποία ο κοινοβουλευτισμός θεωρείται δεδομένος (2000) με μια εποχή στην οποία τίποτε δεν ήταν δεδομένο. Έτσι, με βάση το «προφανές» της υπόθεσης της 17Ν επιχειρεί να αποδείξει διάφορα για την μικρασιατική υπόθεση.

Πράγματι η ιδεολογία της τοτεινής ελλαδικής Αριστεράς ορίζεται σαφώς: διεθνισμός, αντιεθνικισμός, αντιμιλιταρισμός, σοβιετική δημοκρατία κ.ο.κ., και δεν παρουσιάζει διακυμάνσεις πριν και μετά τις εκλογές ή πριν και μετά το 1922. Το γεγονός ότι η ιδεολογία αυτή συνιστούσε τύφλωση και λανθασμένη ανάλυση της πραγματικότητας (ξένοι και μη ελλαδίτες Αριστεροί είχαν άλλη ανάλυση για την Τουρκία, άλλωστε) δε σημαίνει ότι δεν ήταν συνειδητή και τίμια (αφού δεν άλλαζε για μικροκομματικές σκοπιμότητες) επιλογή. Αντίθετα, στην περίπτωση της δεξιάς έχουμε και τύφλωση (αντιβενιζελισμός και λατρεία του «αρχετυπικού βυζαντινού Κωνσταντίνου» τον οποίον αφελώς ταύτιζαν – οι λάτρεις του – με τον τοτεινό βασιλιά) και ατιμία (ασυνέπεια στις θέσεις για το μικρασιατικό) και κοτζαμπασισμό (αγώνας πάσει θυσία, για την κουτάλα). Και αν κάποια ιδεολογία συντηρητική υπήρξε, η υπέρ του έθνους κ.λπ. αυτή καταπροδώθηκε τόσο κατά τον Α’ Π.Π., όσο και πριν τις εκλογές του 1920 και λίγο πριν την καταστροφή της Σμύρνης.

Ο Ανταίος δε βλέπει τίποτε μεμπτό στον «κοτζαμπασισμό». Ο «κοτζαμπασισμός», αφού οδήγησε σε 2 εμφυλίους κατά την Επανάσταση, στη δολοφονία του Καποδίστρια, στην ατίμωση του 1897, δεν επέφερε καμμία επέκταση κατά τον 19ο αι του νεοελληνικού κράτους, εκτός κι αν τα δώρα των Επτανήσων και της Θεσσαλίας αποκτήθηκαν με το σπαθί. Μια ζωή βόλεμα. Από πού προέκυψε η «άψογος στάσις»; Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι ο παλαιοκομματισμός έφερε τις βαλκανικές νίκες. Η επανάσταση του 1909 για ποιο λόγο έγινε, αν όχι για να φύγουν οι ανίκανοι; Ή μήπως ο βασιλιάς, που είχε πάρει φόρα για το Μοναστήρι – και όχι η οργάνωση του στρατού και οι βαλκανικές συμμαχίες – ήταν η αιτία της νίκης; Κι αν ο κοτζαμπασισμός των φιλομοναρχικών δεν ήταν η αιτία της άρνησής τους να μετακινηθεί – μέσω της εδαφική επέκτασης – το κέντρο βάρους σε Ιωνία και Κων/πολη, τότε σε ποια άλλη αιτία, εκτός από τον βολεψακισμό, οφείλεται η άρνησή τους να κουνήσουν το δακτυλάκι τους, ώστε είτε η επέκταση αυτή να επιτευχθεί ή τουλάχιστον να αποφευχθεί η συρρίκνωση, ακόμη και όταν όλες τους οι ελπίδες για «συμμόρφωση» της Βουλγαρίας και Τουρκίας από τη σύμμαχο των χωρών αυτών Γερμανία διαψεύδονταν οικτρά; Αλλά προκειμένου να επικρατήσουν ξανά – χρησιμοποιώντας τον βασιλιά – δε δίστασαν να δεχτούν και τέτοια συρρίκνωση. Αυτό δεν είναι προδοσία και παλαιοκομματικός βολεψακισμός; Προδοσία δεν καλείται η λόγω γερμανοφιλίας, σπουδών στη Γερμανία και κρεβατομουρμούρας εμμονή σε κάποια «ουδετερότητα» την οποία ούτε η Βουλγαρία ούτε η Τουρκία εφάρμοζαν; Προδοσία δεν ήταν, όταν σφάζονταν οι Έλληνες της Τουρκίας και η Αν. Μακεδονία υποτασσόταν στους Βουλγάρους, η εμμονή στην ουδετερότητα; Φαντάζεται κανείς τι θα γινόταν στη Μακεδονία και τη Μ. Ασία, αν οι Κεντρικές Δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους Βούλγαροι και Τούρκοι επικρατούσαν; Αφέλεια δεν ήταν η σκέψη των μοναρχικών ότι οι «ενάντιες στον πανσλαβισμό» Κεντρικές Δυνάμεις θα απαγόρευαν στη Βουλγαρία την κατοχή της Αν. Μακεδονίας (την οποία παρέδωσαν άλλωστε κατά τον Β’ Π.Π. αμέσως). Όχι απλώς οι απόψεις του βενιζελισμού (σύνταξη με τους νικητές του Α’ Π.Π.) είναι τώρα ιστορικά ορθές και δικαιωμένες, αλλά -και γι’ αυτό υπήρξε προδοσία – και τότε ήταν, από τα 1918, φανερή η ορθότητά τους.

Η διαφορά μεταξύ της αριστερής και της βασιλικής-δεξιάς ιδεολογίας είναι προφανής. Όποιος κάνει λόγο για έθνος ενδιαφέρεται για αυτό, δεν θα υποστήριζε τη μη επέκταση του εθνοκράτους ούτε την παράδοση τμημάτων του κράτους λόγω ουδετερότητας ούτε τη μία χλευάζει τη Μεγάλη Ιδέα και την άλλη καμώνεται πως την υπερασπίζεται. Αντίθετα, όποιος δεν κάνει λόγο για έθνος, αλλά για διεθνισμό, δεν οφείλει να το υπερασπιστεί για λόγους αρχής. Είναι προδότης, αλλά για τους άλλους. Είναι όμως άλλης ποιότητας, τυπική (εφόσον ήταν πολίτες του ελλαδικού κράτους), η προδοσία αυτή από την προδοσία όσων από τη μια φαντασιώνονταν έναν «βυζαντινό αυτοκράτορα» Γλύξμπουργκ στην Πόλη και από την άλλη έκαναν ό,τι ήταν δυνατό για να εκμηδενίσουν τέτοια πιθανότητα. Είναι τόσο αφελές να συγκρίνονται τα δύο μεγέθη και ποιότητες προδοσίας, όσο π.χ. το να κατηγορούνται οι «λαϊκοί» ως προδότες του σοσιαλισμού, γιατί δεν επεδίωξαν την αταξική κοινωνία. Οι μεν ήταν υπέρμαχοι του εθνοκράτους, άρα έπρεπε να το υπερασπιστούν αλλά δεν το έκαναν (και ήταν συνειδητή η απόφασή τους να μην το κάνουν)· οι δεν δεν ήταν υπέρ του εθνοκράτους, δεν ένοιωθαν την ανάγκη να το υπερασπίσουν· και δεν το υπερασπίστηκαν. Τυπικά και οι δύο ευθύνονται· η ποιότητα της ευθύνης εξαρτάται από το κατά πόσο υποστήριζαν την εθνοκρατική ιδεολογία και ήταν συνεπείς με αυτή. Η ποσότητα της ευθύνης από την δύναμη και την επίδραση των διακηρύξεών τους.
Ενδεχόμενο να υπήρξε «ιδεολογική τύφλωση» εκ μέρους των βασιλικών-«λαϊκών», όπως εκ μέρους των τοτεινών Αριστερών, δεν υπάρχει. Γιατί ο, ακόμη και εις βάρος των εθνικών συμφερόντων, κοτζαμπασισμός ήταν αυτονόητα ανώτερος στα μάτια τους επί ένα ολόκληρο αιώνα. Γιατί, κι αν δεχτούμε ότι λόγω των νικών του Κωνσταντίνου στους Βαλκανικούς κάποιοι τον ηρωοποίησαν αντιτιθέμενοι στον Βενιζέλο, η διάψευση των απόψεων του Κωνσταντίνου για νίκη της Γερμανίας ήδη από τα 1918 θα έπρεπε να τους προβληματίσει. Γιατί η επιθετικότητα και οι εθνοκαθάρσεις εκ μέρους των Τούρκων ήταν γνωστές ήδη από τα 1918 και οι αυταπάτες για φιλήσυχη ουδέτερη Ελλάδα είχαν τελειώσει πολύ πριν το 1920. Η άποψη της εγκατάλειψης των Ελλήνων Μικρασιατών στη μοίρα τους και τον Κεμάλ, «αρκεί να ξεκουραστούν οι φαντάροι μας», δεν ήταν παρά εθνομηδενιστική, αφού δε διαφέρει από την εγκατάλειψη των Ιμβρίων και των Πολιτών μετά το 1923 επειδή «θέλετε να κάνουμε πόλεμο με την Τουρκία;». Τύφλωση λοιπόν υπήρχε και στην φιλοβασιλική παράταξη. Μόνο που δεν ήταν ιδεολογική, όπως στην Αριστερά, ήταν για το βόλεμα.

Ως προς τις προθέσεις, λοιπόν, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι οι τοτεινοί Αριστεροί ήταν ενάντια στα συμφέροντα του ελληνικού εθνοκράτους. Ο Αγτζίδης στο κείμενο αυτό κάνει λόγο για τις ευθύνες των βασιλικών-«λαϊκών». Αν ο Ανταίος θεωρεί πως ο Αγτζίδης αποσιωπά τις ευθύνες της Αριστεράς, επειδή στο κείμενο αυτό δεν κάνει λόγο για αυτές, κάνει λάθος. Τόσο στην Ελλοπία («Η στάση του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος κατά τη μικρασιατική εκστρατεία και οι ευθύνες του για την ήττα», τ. 7, Φθινόπωρο 1991), όσο και στο Άρδην («Αριστερά και Μικρά Ασία», http://www.ardin.gr/Arxeio_Ardin/2002/ardin_38-39/agztidis_aristera_mikrasia/agztidis_aristera_mikrasia.htm) παρατίθενται οι προθέσεις της ελλαδικής Αριστεράς. Δε νομίζω ότι μεροληπτεί. Το θέμα είναι να μη συγχέονται οι προθέσεις αυτές με τις πραγματικές τοτεινές δυνατότητες της Αριστεράς και με την πραγματική επίδραση.

Πώς γίνεται να λέμε ότι οι βασιλόφρονες συνέχισαν την πολιτική του Βενιζέλου στο μικρασιατικό; Πώς θα μπορούσαν να τη συνεχίσουν, τη στιγμή κατά την οποία δεν πίστευαν σε αυτή; Τη στιγμή κατά την οποία αποκοίμιζαν τον κόσμο με την αυταπάτη της απόσυρσης από τη Μικρασία, ακόμη και εις βάρος των Μικρασιατών; Πώς τη συνέχισαν κάνοντας εκταφή και ανάσταση «νεκρών», απόλεμων επί χρόνια στρατιωτικών; Πώς αντιλαμβάνονταν το εθνικό συμφέρον οι του Λαϊκοί κόμματος, τη στιγμή που ως εθνικό συμφέρον είχαν κατά νου μόνο να επιστρέψουν οι φαντάροι κι ας χαθούν τα υπόλοιπα;
Αυτό πάλι με τα 8 χρόνια πολέμου και κούρασης και ο συσχετισμός με τις ιμπεριαλιστικές Ευρωπαϊκές Δυνάμεις είναι λανθασμένο – χώρια που είναι διεθνιστικό επιχείρημα, όπως αυτό της ιμπεριαλιστικής εισβολής στη Μικρασία. Άλλωστε η Ελλάδα δεν θα ζητούσε να πάει σε κάποιον εξωτικό τόπο· στην Ιωνία ζητούσε να πάει, και η Συνθήκη των Σεβρών προέβλεπε δημοψήφισμα για ενσωμάτωση στην Ελλάδα και όχι απλή εντολή. Η Ελλάδα πολέμησε από 1912-13 και 1917-8, και τα χρόνια μετά την κατάληψη της Σμύρνης ώς το 1920 δεν είχε επεκταθεί τόσο (εκτός αν ήταν κουραστικό το κυνήγι τούρκων στρατιωτικών στην Αν. Θράκη ή η εκστρατεία στην Ουκρανία μπας και δινόταν κάποιο αντάλλαγμα, μια και η Ελλάδα είχε προσχωρήσει πολύ αργά στον πόλεμο). Πραγματική εξάντληση επέφεραν οι δίχως βοήθεια επιχειρήσεις μετά τις εκλογές.

Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για το Διχασμό. Ίσως ο Κωνσταντίνος χρησιμοποιήθηκε από τους παλαιοκομματικούς και τους γερμανόφιλους. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι την κύρια ευθύνη έχουν όσοι προσπάθησαν να εκτρέψουν το πολίτευμα, ώστε ο βασιλιάς και οι στρατιωτικοί σύμβουλοί του να κάνουν ό,τι θέλουν περιφρονώντας τη θέληση του λαού.