Σωπάστε…
Ένα κείμενο του Συλλόγου Ποντίων Νυρεμβέργης που ξεχωρίζει…
«Σωπάστε!
Σωπάστε που νομίσατε πως ξέρετε να `στε απόγονοι προσφύγων. Γονατίστε στο εικόνισμα του νεκρού Αϊλάν στις αμμουδιές της ματαιοδοξίας μας. Να σιωπήσουν κεμεντζέδες και νταούλια στα πανηγύρια και συναπαντήματα.
Σωπάστε, μήπως ψελλίσει συγνώμη ο Θεός και δεν ακούσετε.
Εϊ κιτί Πόντιοι του σορβά, των φεστιβάλ, των συνεδρίων και του φώτοσοπ, ποιός το φανταζόταν γαμώ την ατυχία μας, ήρθε η Ιστορία και μας κρατά καθρέφτη στη μούρη.
Μας συμβαίνει η αλήθεια, μια γενοκτονία ενεστώσα στα μάτια μας και μεις διυλίζουμε τη στίξη σε θεσοκομμένα αρχεία και βαλσαμωμένες γνώσεις.
Μη βολεύεστε, δεν είναι μετανάστευση που την παρουσιάζουν οι ελεεινοί αυτουργοί, είναι προσφυγιά σαν Εκείνη μας. Το Ανατολικό ζήτημα αεί αιμάσσον.
Γελασμένοι που νομίζουμε πως ξοφλάμε με τα προκάτ μνημόσυνα του Μάη, ούτε τους εαυτούς μας πείσαμε.
Χρέος να κατεβούμε χτες τους δρόμους με ουρλιαχτά κολασμένων, σιγόντο στις οιμωγές των μανάδων του Αϊλάν.
Χρέος στις αυλές μας το μνήμα του, στα σεντούκια μας το σάβανό του, στις προσευχές μας το χερουβικό του.
Ο Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης καλεί όλα τα σωματεία των Ποντίων να βάλουν έναν τίτλο κάτω από την εικόνα του νεκρού πρόσφυγα σα διαγώνισμα σχολικό, όχι τίποτε άλλο για να δούμε τι γράμματα μάθαμε σε διαλέξεις, πορείες και τρισάγια τριάντα χρόνια τώρα.
Όσες μέρες του καλοκαιριού τα καραβάνια των προσφύγων έσερναν την κόλασή τους μπροστά στα μάτια μας, τόσες μέρες με ζήλο τα «προσφυγικά» σωματεία κάμανε αφισοκολλήσεις για γλέντια και μουχαπέτια σε πλατείες και χωριά, τόσες μέρες συναπαντήματα, τόσες μέρες δεκάρικοι της συφοράς σε μικρόφωνα και συνέδρια.»
Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης.
8 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Θλίψη,πόνος,σιωπή, περισυλλογή ,δράση.
Πρωτοβουλία ανθρωπιάς από Ποντιακούς φορείς για τους πρόσφυγες!
«Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω». Ν. Καζαντζάκης.
Είναι γεγονός ότι το προσφυγικό πρόβλημα που εξελίσσεται με αυτήν τη σφοδρότητα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από την Ελλάδα ή από εθελοντές. Είναι απαραίτητη η εξεύρεση άμεσης Ευρωπαϊκής λύσης και η ανάληψη των ευθυνών της διεθνούς κοινότητας διότι είναι συνυπεύθυνη για όσα εξελίσσονται στη Μεσόγειο με τους πρόσφυγες. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υπογραμμίζει «Και αν ακόμα η αδικία έγινε από άλλον, πήρες κι εσύ μέρος σ’ αυτήν… Γιατί όποιος μπορεί να εμποδίσει εκείνον που αδικεί και δεν το κάνει, δεν είναι λιγότερο υπεύθυνος από εκείνον που αδικεί».
Πρωτοβουλία ανθρωπιάς από Ποντιακούς φορείς για τους πρόσφυγες!
Ο καθένας από εμάς μόνος του ελάχιστα μπορεί να προσφέρει κι αυτό τον αποτρέπει στο να βοηθήσει. Όμως αν ενωθούμε πολλοί μαζί μπορούμε να κάνουμε κάτι για να απαλύνουμε τη δυστυχία τους. Όπως σημειώνει ο Μέγας Βασίλειος τους αδικούμε όταν μπορούμε να τους βοηθήσουμε και δεν το πράττουμε: «Ώστε τοσούτους αδικείς όσοις παρέχειν εδύνασο»
Το Σωματείο «Αγίου Γεωργίου» Περιστερεώτα,
ο Σύλλογος Ποντίων Φοιτητών και Σπουδαστών Θεσσαλονίκης,
η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης,
ο Ποντιακός Σύλλογος Πτολεμαΐδας,
ο Φάρος Ποντίων,
η Εύξεινος Λέσχη Ποντίων και Μικρασιατών Ν. Τρικάλων και
το e-Pontos.gr,
αναλαμβάνουν πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση βασικών ειδών πρώτης ανάγκης διατροφής, ένδυσης και φαρμάκων για τους πρόσφυγες από τη Συρία.
Τα τρόφιμα που θα συλλεχθούν θα πρέπει να είναι μακράς διαρκείας όπως γάλατα, κονσέρβες (όχι χοιρινό), κρουασάν, εμφιαλωμένα νερά, ψωμί του τοστ, φρυγανιές, παξιμάδια συσκευασμένα, κράκερς, μπισκότα, σοκολάτες, ξηροί καρποί, φρέσκα και αποξηραμένα φρούτα, παστέλια, μπάρες δημητριακών, καθώς και μακαρόνια, όσπρια κλπ. Ακόμη μπορείτε να προσφέρετε είδη προσωπικής υγιεινής όπως οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σαπούνια, σαμπουάν, μωρομάντηλα, πάνες, σερβιέτες.
Πρωτοβουλία ανθρωπιάς από Ποντιακούς φορείς για τους πρόσφυγες!
Δευτερευόντως χρειάζονται είδη ένδυσης, παπούτσια γυναικεία, ανδρικά, παιδικά, Κάλτσες γυναικείες, ανδρικές, παιδικές, Εσώρουχα γυναικεία, ανδρικά, παιδικά, καπέλα κυρίως για παιδιά. Μπλοκ ζωγραφικής μαρκαδόροι-κηρομπογιές και παλιά παιχνίδια σε καλή κατάσταση.
Σύντομα θα αναρτηθούν οι χώροι συλλογής και αποθήκευσης των προϊόντων καθώς και οι ώρες λειτουργίας τους. Η προσπάθεια θα είναι διαρκής και συστηματική μέχρι να σταματήσει η ροή των προσφύγων και κατά συνέπεια η ανάγκη βοήθεια.
Η προσπάθεια αυτή δεν ανήκει πουθενά και είναι ανοιχτή για να προστεθούν και άλλοι πολιτιστικοί φορείς έτσι ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να βοηθήσουμε και να δώσουμε ένα μάθημα ανθρωπιάς!
Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε στα τηλέφωνα:
– Θεοδόσης Κυριακίδης: 6945870192
– Θεόφιλος Κωτσίδης: 6936992000
– Χρήστος Μεντεσίδης: 6949222601
– Γιάννης Καρύδης: 6932283432
http://epontos.blogspot.gr/2015/09/blog-post_36.html
Και την ίδια στιγμή ο ανεκδιήγητος Καμμένος ορίζει ως βουλευτή επικρατείας (3ον τη τάξει) των ΑΝ.ΕΛ. την άλλη, την θλιβερή και περιθωριακή όψη των Ποντίων. Αυτόν που πρόσβαλε τη σημασία και το μήνυμα της Γενοκτονίας και τόλμησε να γράψει σε ρατσιστική, βάρβαρη και απάνθρωπη προκήρυξη τα εξής: «.…Από το 1990 εκατοντάδες χιλιάδες αλλοεθνείς κυκλοφορούν, ήδη, σαν «έλληνες» με την λυσσαλέα σύμπραξη μειοψηφικών αριστεριζόντων μορφωμάτων εντός και εκτός Βουλής. Έτσι, στις τελευταίες δημοτικές και βουλευτικές εκλογές ψήφιζαν από κοινού δημάρχους και βουλευτές, που εξυπηρετούν περαιτέρω την αποδόμηση του ελλαδικού κράτους, διαχέοντας και προωθώντας την βαρβαρική ισλαμιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ως δήθεν δικαίωμα των εκατομμυρίων καθ’ όλα παράνομων εποίκων (λαθρομεταναστών)…. Ο εναλλακτικός γενιτσαρισμός, που εφαρμόζεται σε κυβερνητικό επίπεδο από το 1996, καταλύει την οντότητα και την αξιοπρέπεια της εναπομείνασας ελληνικής Επικράτειας. Παλιά, η οθωμανο-ισλαμιστική κατοχή δολοφονούσε Χριστιανούς γονείς και έκλεβε τα παιδιά προς χρησιμοποίηση αυτών για την εξόντωση του όμαιμου Ελληνοχριστιανικού Έθνους. Σήμερα, με την δικτατορική σύμπραξη κεντρο-αριστερών μειοψηφιών, των εντός και εκτός Βουλής, υπεξαιρούν τεχνηέντως τις οικονομίες του Έθνους στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο, κατευθύνοντας μεγάλο μέρος των φόρων για συντήρηση και εδραίωση στον ελλαδικό χώρο του παρασιτισμού εκατομμυρίων εποίκων-«συντρόφων» τους από ισλαμιστικές χώρες, προς εξυπηρέτηση κατ’ ουσία του ίδιου στόχου.
Εκτός από τα εκατοντάδες παράνομα τζαμιά στην Ελλάδα – εκκολαπτήρια του πανισλαμισμού, που είχε επιστρατευτεί για την Γενοκτονία του Ελληνισμού – την εξάπλωση των οποίων στηρίζουν με φόρους των ελλήνων πολιτών γνωστά κομματικά μορφώματα στην συγκυβέρνηση και αντιπολίτευση, και :
– την δωρεάν ιατροφαρμακευτική-νοσοκομειακή περίθαλψη στους παράνομους εποίκους,
– τις προσκείμενες παραϊατρικές και «ανθρωπιστικές» μη κυβερνητικές οργανώσεις και το προσωπικό τους για παροχή στους εποίκους υπηρεσιών διευκόλυνσης,
– τα κτήρια κράτησης και διαβίωσης των εποίκων,
– τα καθημερινά συσσίτια εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων,
– την απασχόληση χιλιάδων δημόσιων υπαλλήλων και διάφορων κρατικών επιτροπών προς εξυπηρέτηση των εποίκων (!),
– την αναγκαία αύξηση αστυνομικής περιφρούρησης από χιλιάδες αστυνομικούς,
– τις μεταφορές των εποίκων (οδικώς, θαλασσίως και αεροπορικώς),
– την κατά το δυνατό πια τήρηση των συνθηκών υγιεινής στους δρόμους των πόλεων (η Αθήνα έχει καταστεί ανάμεσα στ’ άλλα και ανοικτό ουρητήριο),
– τις απώλειες εσόδων από λαθρεπιβασία χιλιάδων εποίκων στα δημόσια μέσα μεταφοράς,
– το φρακαρισμένο από τις υποθέσεις των παράνομων εποίκων δικαστικό σύστημα και τις κορεσμένες φυλακές,
– την φοροδιαφυγή από το μαύρο κυριολεκτικά και μεταφορικά αφρικανο-ασιατικό παραεμπόριο,
– τις εκτεταμένες φθορές και ζημιές στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, που κατάντησαν τρώγλες και αποθήκες παραεμπορίου των εποίκων, από τις ”νταβατζίδικες” καταλήψεις των προαγωγών τους, όπως και σε άλλα δημόσια κτήρια,
– τις δολιοφθορές στις συγκοινωνίες και στην παραγωγή ενέργειας, λόγω κλοπών ακριβών εξαρτημάτων και καλωδίων με σκοπό την μεταπώλησή τους,
– τις χαμένες θέσεις εργασίας από την παράνομη απασχόληση και εισφοροδιαφυγή,
– τον κίνδυνο μετάδοσης ασθενειών (ηπατίτιδα, φυματίωση κοκ.), ιδίως από εργαστήρια τροφίμων και καταστήματα εστίασης, που χάριν κερδοσκοπίας απασχολούν παράνομους ή ”νόμιμους” εποίκους,
– την μεσαιωνοποίηση, ισλαμοποίηση και βαρβαροποίηση της χώρας. …. » http://www.argo-pga.org/page2.php?subid=84
«Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι.
Έ, πού να καταλάβω
τούρκικο ήτανε πουλί ή ελληνικό;
Μην κι απ’ αλλού ερχότανε
Και ποια είναι η φυλή του;
Έ πουλί, του είπα
Ποιοι είναι οι δικοί σου;
Ποια είναι η χώρα σου;
Γλάρος είμαι, μου ‘πε
Πόσο χρονώ είμαι;
Όσο κι ο κόσμος.
Από ποια χώρα είμαι;
Απ’ τη γη, απ’ τον ουρανό, απ’ τη θάλασσα
Τα σύνορά μου ποια;
Το χώμα, το νερό, ο αγέρας»
Απόσπασμα από το ποίημα «Ένα πουλί» / “Βir kuş” του Özdemir İnce
Οι άνθρωποι που περπατούν…
Posted by tofistiki στο 09/09/2015
Πολύ πριν ακόμα κορυφωθεί το δράμα των προσφύγων στα νησιά μας, είχα αποφασίσει να πάω φέτος το καλοκαίρι -μετά από αρκετά χρόνια- για λίγες μέρες στη Μυτιλήνη, στο πατρικό σπίτι του πατέρα μου. Όσο πλησίαζαν οι μέρες, κι όσο ακούγαμε τα μαύρα μαντάτα από το νησί, τόσο μαραινόταν η επιθυμία να πάω, σχεδόν το είχα μετανιώσει…. Μου φαινόταν όμως σαν λιποταξία, σαν φυγή από την πραγματικότητα, κι έτσι πήραμε τελικά την απόφαση να μην αλλάξουμε τα σχέδιά μας.
Η κατάσταση είναι τραγική, όπως θα έχετε όλοι δει από τις εικόνες και τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο (η τηλεόραση είναι εντελώς αναξιόπιστο μέσον).
Η ανικανότητα, η αδιαφορία, η ολιγωρία των κρατικών φορέων και δομών έριξαν όλο το βάρος της αντιμετώπισης αυτής της πρωτοφανούς ροής καταταλαιπωρημένων ανθρώπων, στις πλάτες και τα χέρια μιας χούφτας ηρωικών αλληλέγγυων και εθελοντών. Προφανώς, δεν αντιμετωπίζεται έτσι η κατάσταση, όσο κι αν αυτοί οι λίγοι άνθρωποι ξεπερνούν τους εαυτούς τους. Σε μια τόσο ακραία ανθρωπιστική κρίση, θα έπρεπε να εμπλακεί όλο το νησί, να πάρουν οι απλοί άνθρωποι στα χέρια τους την κατάσταση και να κάνουν ότι μικρό ή μεγαλύτερο μπορεί ο καθένας κι η καθεμιά για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους, που είναι οι τελευταίοι που φταίνε.
Έβλεπα καθημερινά την μακριά πορεία τους, μια ατέλειωτη σειρά κουρασμένων ανθρώπων, που από μακριά -κι αν δεν ήξερες τι συμβαίνει- μπορούσες να τους περάσεις για εκδρομείς… Κι αλήθεια, αρκετοί, ειδικά τα νέα παιδιά, παρ’ όλη την κούραση και την ταλαιπωρία, είχαν ελπίδα στο βλέμμα, σου έδιναν την εντύπωση πως άφησαν πίσω τους τον εφιάλτη και πως από δω και πέρα, όλες τις δυσκολίες θα αντιμετωπιστούν, δεν κινδυνεύουν να πεθάνουν, όλα θα πάνε καλά.
Όμως, εκείνο που περίμενα να δω, αυτό που μου φαινόταν πολύ απλό κι ανθρώπινο και φυσικό να συμβεί, ήταν, σε κάθε χωριό απ’ όπου περνάει η πορεία των σωσμένων από τη θάλασσα ανθρώπων, να συναντούν αλληλεγγύη και συμπαράσταση, ανθρώπους φιλικούς, ένα ζεστό χαμόγελο, μια σκιά να ξαποστάσουν, ένα ποτήρι νερό, μια μπουκιά ψωμί και λίγα φρούτα, για να αντέξουν το μακρύ τους δρόμο. Κι αυτό δυστυχώς δεν το είδα.
Περνούν από τα χωριά, σαν αόρατοι. Μόνο τα δέντρα τους καλοδέχονται στη σκιά τους. Θα στοίχιζε πολύ αυτή η προσφορά; Τίποτα σχεδόν. Θα έδινε όμως φτερά στις ταλαιπωρημένες ψυχές και το βασανισμένο σώμα τους.
Και σκέφτηκα με πίκρα: αν αυτοί οι άνθρωποι ήταν Μαραθωνοδρόμοι, αν το …event της πορείας τους, είχε διαφημιστεί από την τηλεόραση, είναι βέβαιο ότι εκατοντάδες πολίτες θα έβγαιναν στο δρόμο να τους χειροκροτήσουν, να τους προσφέρουν λίγο νερό και να τους δώσουν κουράγιο.
Τι είναι άραγε αυτό που κάνει στα μάτια μας να αξίζει περισσότερο το θαυμασμό μας ένας αθλητικός αγώνας δρόμου από έναν αγώνα για την επιβίωση, για την ίδια τη ζωή; Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε τον κατατρεγμένο; Γιατί ξεχνάμε πόσο μεγάλη ανταμοιβή είναι η ανιδιοτελής προσφορά από άνθρωπο σε άνθρωπο; Πώς γίνεται να κλείνουμε τα μάτια όταν περνάει ο ικέτης έξω από την πόρτα μας;
Εγώ πάντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φωτεινά πρόσωπα των μανάδων όταν τους έδινα λίγα φρούτα και μπισκότα για τα παιδιά και τη ντροπή που ένιωσα όταν με γέμιζαν με ευχαριστίες…
Και είμαι σίγουρη ότι αυτοί, οι άνθρωποι που περπατούν, θα τον βρουν το δρόμο. Εμείς, όμως; Πώς θα απαντήσουμε στα εγγόνια μας, όταν κάποτε μας ρωτήσουν: «εσύ τι έκανες, εκείνη τη χρονιά που η θάλασσα ξέβραζε ανθρώπους;»
Αναδημοσιεύω παρακάτω, ένα εξαιρετικό κείμενο που απευθύνεται προς τους κατοίκους των νησιών, είναι του Αχιλλέα Πεκλάρη και το βρήκα στη σελίδα του, στο facebook:
«Αγαπητοί κάτοικοι των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. IMG_5706
Κάτοικοι της Μυτιλήνης, της Κω, της Χίου, της Λέρου, της Σάμου, της Καλύμνου.
Όλος ο πλανήτης και κάθε εχέφρων άνθρωπος κατανοεί την αναστάτωση που έχει προκληθεί στις ζωές σας και στα νησιά σας από τη ροή δεκάδων χιλιάδων προσφύγων.
Πρέπει, ωστόσο, με ψυχραιμία να καταλάβετε πως αυτό που ζείτε είναι σε διεθνές επίπεδο μια μεγάλη και δύσκολη ιστορική στιγμή: Είναι το καλοκαίρι της μεγάλης φυγής των Σύριων προς την Ευρώπη. Η φωτογραφία από τα σύνορα Ουγγαρίας – Αυστρίας δείχνει ανάγλυφα το μέγεθος αυτής της υπόθεσης.
Δυστυχώς, τα νησιά σας βρίσκονται στη μέση της διαδρομής και (εφ’ όσον ο Έβρος έκλεισε με τον φράκτη του Σαμαρά) όλοι οι πρόσφυγες από τη Συρία που κατευθύνονται προς την Ευρώπη είναι ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να περνούν από εσάς. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Κι αν κάποιοι φταίνε για την έκρυθμη κατάσταση που όλοι βιώνετε, αυτοί σίγουρα δεν είναι οι ταλαιπωρημένες οικογένειες των προσφύγων που βρέθηκαν σε ανάγκη στην πόρτα σας.
Πρώτοι απ’ όλους φταίνε εκείνοι που διέλυσαν την πατρίδα τους και τους ανάγκασαν να ξεριζωθούν.
Δεύτερη στο φταίξιμο είναι η διεθνής κοινότητα που παρακολουθεί άπραγη τη σφαγή στη Συρία.
Και κατά τρίτον το δικό μας κράτος – οπερέτα, που αντί να αντιληφθεί τη σοβαρότητα και την ιστορικότητα της στιγμής και να στείλει στα νησιά σας μερικές δεκάδες υπαλλήλους, για να κάνουν γρήγορα την ταυτοποίηση και να μπορεί να φεύγει άμεσα, ήρεμα και με συνεχή ροή ο κόσμος, αυτοί κωλυσιεργούν, δημιουργούν ένταση και στο τέλος στέλνουν τα ΜΑΤ για να τους δέρνουν.
Είναι το γνωστό, ανίκανο κράτος που διαχρονικά αδυνατεί να διαχειριστεί κρίσεις. Έχετε πολλές φορές υπάρξει κι εσείς θύματά του, όπως όλοι μας, και ξέρετε ακριβώς για τί μιλάμε.
Μην ξεσπάτε, λοιπόν, πάνω στους πρόσφυγες.
Είναι τα θύματα μιας άσχημης κατάστασης.
Είναι οι επιζήσαντες ενός άγριου πολέμου.
Και είναι οι τελευταίοι στη λίστα των ευθυνών γι’ αυτό που σας συμβαίνει.
Κάντε υπομονή.
Κρίνετε δίκαια.
Στηρίξτε τους.
Μείνετε Άνθρωποι.
Αυτό το τελευταίοι είναι που όλοι θέλουμε να γράψει η Ιστορία στη συγκεκριμένη σελίδα της για τη «μεγάλη φυγή του ’15»:
Ότι στη χώρα μας υποδεχθήκαμε τα θύματα του πολέμου ανθρώπινα και με σεβασμό. Ότι ήμασταν Άνθρωποι.
Όχι ότι τους τραμπουκίζαμε.»
P1170132 P1170127
P1170157 P1170149
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσετε, ανάγκες υπάρχουν παντού, όχι μόνο στη Μυτιλήνη, και είναι πολλές. Ότι μπορεί ας κάνει ο καθένας κι η καθεμιά, για να διασώσουμε -όχι αυτούς- αλλά τους εαυτούς μας.
Το κύμα συμπαράστασης και ανθρωπιάς, σαρώνει την Ελλάδα από άκρη σε άκρη, θα βρείτε σίγουρα κοντά σας κάποια ομάδα ή φορέα που συγκεντρώνει είδη πρώτης ανάγκης, οι εθελοντές επίσης είναι απαραίτητοι.
Σήμερα, είδα γυναίκες να καταφτάνουν με τσάντες γεμάτες ψώνια, στον Ελαιώνα, στον καταυλισμό των προσφύγων. Η ελπίδα ζει, και είναι γύρω μας!
Πληροφορίες:
Στη σελίδα Greek Forum of Refugees, διαβάζουμε:
Μεγάλη ανάγκη για εθελοντές/ Serious need for Volunteers:
Το Ελληνικό Φόρουμ Προσφύγων γνωρίζοντας τις ιδιαιτερότητες του πληθυσμού των προσφύγων που καταφτάνει και της τοπικής κοινωνίας ταυτόχρονα, καταβάλλει σημαντική προσπάθεια για την ομαλή συνύπαρξη και αποφυγή εντάσεων.
Στα πλαίσια αυτού του εγχειρήματος, εδώ και αρκετές εβδομάδες στην πλατεία Βικτωρίας φροντίζουμε για την καθημερινή ενημέρωση των προσφύγων καθώς και για την καθαριότητα του χώρου μέσω της σημαντικής συμβουλής εθελοντών. Χωρίς την παρουσία και στήριξη των οποίων είναι αδύνατη η συνέχιση του έργου μας.
χρειαζόμαστε περισσότερους εθελοντές, αλλά και είδη, όπως σακούλες σκουπιδιών και Latex γάντια μιας χρήσης.
Σας περιμένουμε στην Πλατεία Βικτωρίας κάθε μέρα στις 20:00!
Τηλέφωνα επικοινωνίας: 2130282976, 6948408928
Από τη σελίδα του κ. Γ. Τσιάκαλου στο facebook:
Ειδομένη: Τι μπορώ να προσφέρω;
Πώς να βοηθήσω στην Ειδομένη;
Αναρτώ σήμερα κάποιες πληροφορίες για πολίτες που ενδιαφέρονται να βοηθήσουν τις προσπάθειες στην Ειδομένη.
Τι είναι χρήσιμο;
Αναφέρω παρακάτω ορισμένα βασικά είδη, όπως διαπιστώθηκαν από τις οργανώσεις που έχουν πείρα σ’ αυτόν τον τομέα.
Κρουασάν, μπάρες δημητριακών, παστέλια, ατομικούς χυμούς, παιδικό γάλα (προτιμούνται οι ατομικές συσκευασίες ), έτοιμες βρεφικές-παιδικές τροφές, γάλα εβαπορέ (μικρές μερίδες κατά προτίμηση) , χαρτί υγείας , πάνες για μωρά, σερβιέτες, μωρομάντηλα, οδοντόκρεμες- οδοντόβουρτσες, ατομικά σαπούνια, εμφιαλωμένο νερό (500 ml).
Φάρμακα, όπως αντιβιοτικά, αντιβηχικά σιρόπια, αντιφλεγμονώδη, κ.λπ.
Ρούχα: μόνο βρεφικά και παιδικά, επίσης αδιάβροχα, καπέλα (όλα τα μεγέθη) και σκουφιά.
Παπούτσια: αθλητικά (ανδρικά- γυναικεία- παιδικά) σε όλα τα μεγέθη.
Σκηνές, υπόστεγα, στρώματα γυμναστικής (που τυλίγονται και εμποδίζουν την υγρασία).
Μικρά (σε μέγεθος) παιχνίδια για τα παιδιά.
Που μπορούν να σταλούν πράγματα από άλλες πόλεις της Ελλάδας;
Εφόσον θέλετε να βοηθήσετε από άλλες πόλεις της Ελλάδας συμβουλευτείτε τη σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς στο facebook https://www.facebook.com/pages/Εθελοντές-Κιλκίς-Θεσσαλονίκης-Σύροι-Πρόσφυγες/1077660895595960?fref=ts
Εκεί θα βρείτε διευθύνσεις, τηλέφωνα και οδηγίες. Δεν θα τα επαναλάβω εδώ!
Που μπορείτε να προσφέρετε στη Θεσσαλονίκη;
Δίνω παρακάτω τις διευθύνσεις ορισμένων οργανώσεων.
ΕΡΤ 3. Συγκεκριμένα στα κτίρια της Τηλεόρασης (Λεωφόρος Στρατού), της Διοίκησης (Αγγελάκη 2), και του Ραδιοφώνου (Αγγελάκη 14). Πληροφορίες δίνονται στα τηλέφωνα 2310 299400, 2310 299500, 2310 299501.
Στέκι Μεταναστών (Ερμού 23). Ώρα: 17.00 – 22.00
Οικόπολις (Πτολεμαίων 29Α). Ώρα: 18.00-22.00, τηλ. 2310 222503.
Isis Therapy Center (Αγίας Σοφίας 39, 4ος όροφος), τηλ. 2310 288266 και 6972321207
Στην σελίδα των Εθελοντών του Κιλκίς υπάρχουν επίσης διευθύνσεις και τηλέφωνα καταστημάτων και πολιτών από διάφορες περιοχές της Θεσσαλονίκης (και του Κιλκίς) , όπου μπορούν να παραδοθούν πράγματα χωρίς να χρειάζεται να πάει κανείς στο κέντρο της πόλης.
Το ίδιο ισχύει για τη σελίδα του Οικόπολις https://www.facebook.com/oikopolis.social.center/photos/a.355053564610784.82778.354601221322685/848936978555771/?type=1
Τι να προσέξω όταν έλθω στην Ειδομένη για να βοηθήσω;
Καλό είναι να συνεννοηθείτε με κάποιους από τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί!
Κάποιες εργασίες φαίνονται πολύ «πεζές» αλλά είναι απαραίτητες. Εγώ π.χ. για αύριο έχω προγραμματίσει για τον εαυτό μου κυρίως μάζεμα σκουπιδιών.
Η διανομή πραγμάτων, ιδιαίτερα ειδών διατροφής, δημιουργεί χαοτικές και αναξιοπρεπείς καταστάσεις. Συνεννοηθείτε γι’ αυτό το θέμα!
Για άνδρες και γυναίκες που προσφέρουν εθελοντική εργασία: φέρτε πλαστικά γάντια μαζί σας για τις βρώμικες δουλειές, μην ξεχνάτε να φέρετε καπέλο για τον ήλιο, και (ίσως να φαίνεται «συντηρητική συμβουλή» ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, όπως είμαι εγώ, αλλά στην πραγματικότητα έχει πρακτική σημασία) οι γυναίκες ας αποφεύγουν σορτσάκια και ανάλογες μπλούζες.
Διαβάστε αν θέλετε και τα κείμενα που συνοδεύουν τις φωτογραφίες.
Επειδή αρκετοί /ες φίλοι/ες ρώτησαν -ναι, αύριο μπορούμε να τα πούμε επι τόπου στην Ειδομένη, βεβαίως δουλεύοντας ταυτόχρονα!
Aπό τη σελίδα RefugeesWelcome GR του facebook
— Πώς μπορώ να βοηθήσω τους πρόσφυγες; —
Σημειώστε μερικούς αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών:
— Αγκαλιά (Λέσβος)
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR5401405990599002101026620
— Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες (UNHCR)
ALPHA BANK: 101-00-2002055436, IBAN: GR89 0140 1010 1010 0200 2055 436
ΠEIΡΑΙΩΣ: 5055011562-423, IBAN: GR11 0172 0550 0050 5501 1562 423
Τηλέφωνο δωρεών: 210 6726296 (9:00 – 18:00)
Ταχυδρομική επιταγή : Ταγιαπιέρα 12, 115 25 Αθήνα
— Γιατροί Χωρίς Σύνορα
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΙΒΑΝ: GR 3601 1008 0000 0008 0480 84795
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR 09 0140 1040 1040 0278 6014 420
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR 96 0172 0110 0050 1101 3626 464 EUROBANK, IBAN, GR 50 0260 2150 0004 1010 0065 050
—Γιατροί Του Κόσμου
ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΙΒΑΝ: GR27 0110 1410 0000 1412 9611 217
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR06 0140 1990 1990 0200 2002 401
ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΙΒΑΝ: GR03 0172 0180 0050 1800 5706 640 EUROBANK, ΙΒΑΝ: GR92 0260 0030 0000 1010 0789 826 ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΧΑΝΙΩΝ, ΙΒΑΝ: GR43 0690 0090 0000 0012 4932 001
— Caritas Ελλάς
ALPHA BANK, ΙΒΑΝ: GR43 0140 2600 2600 0210 1095826
———————-
Υ.Γ. Τους ποταπούς συμπατριώτες μας, που βλέπουν μπροστά τους τον αναγκεμένο και η πρώτη τους παρόρμηση είναι, όχι πώς θα βοηθήσουν, αλλά πώς θα βγάλουν λεφτά από τη δυστυχία και την ανάγκη του, δεν θέλω ούτε να ξέρω ότι υπάρχουν δίπλα μας και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, άχρηστα βάρη πάνω στη γη, σιχάματα, βγαλμένα από τον απόπατο της ανθρωπότητας.
Όπως αυτοί που χρεώνουν τη …φόρτιση του κινητού των προσφύγων (απαραίτητο εργαλείο για να βρεθούν με τους δικούς τους) ή ζητάνε λεφτά για να τους μεταφέρουν στην πόλη. Ή το κάθαρμα που εξαπάτησε μια ομάδα προσφύγων ότι τάχα θα τους μεταφέρει με το αμάξι, και τους έκλεψε όλα τα υπάρχοντα και τα χρήματα. Για κάτι τέτοιους και μόνο, θα άξιζε να υπάρχει κόλαση…
«Είμαστε όλοι πρόσφυγες», αναφέρει ο σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης
Αδέλφια και αλληλέγγυοι των λαών της Ανατολίας, εμείς οι Έλληνες στα Φράγκικα βασίλεια, εμείς ανάθεμα στους κυβερνήτες τους, εμείς θαμώνες στην κόλαση του νόστου, κατεχάρηδες όπου εξορίες, διωγμοί και διχασμοί, εμείς γελασμένοι σε Λωζάνες, προδομένοι σε Βάρκιζες, γέροντες προλετάριοι στ’ ασκηταριό της Ιστορίας, αρνούμαστε τη στοιχειωμένη, την ένοχή τους ευδαιμονία, σε αρνούμαστε σιωπή. Στα βάνδα των Αλαμανών που, «με το λύκον τρώγ`νε το πρόγ`αν και με το νοικοκύρ` μοιρολο`ούν`α», δείχνουμε Στεριές και Ουρανό στα παιδιά μας, χοές στη μνήμη του Αιλάν, κάλεσμα του Ριζικάρη, ξόρκι στους Δροσουλίτες.
Αδέλφια και αλληλέγγυοι των λαών της Ανατολίας, εμείς οι Έλληνες στα Φράγκικα βασίλεια ας κάνουμε το χρέος μας, μήπως και θυμηθεί ο Θεός το δικό Του. Είμαστε όλοι πρόσφυγες, γεννηθήτω ο Άνθρωπος.
Ο σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης συντάσσεται στην πρωτοβουλία των συναποδήμων «Είμαστε όλοι πρόσφυγες».
Ο Χριστός σταμάτησε και στην Ειδομένη
Του Πέτρου Παναγιωτόπουλου
«Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» λεγόταν ένα κλασικό λογοτεχνικό έργο. Σήμερα ίσως σταματάει στη Συρία, την Κω, τη Λέσβο, τα σύνορα της Κροατίας ή της Ουγγαρίας. Σ’ έναν τέτοιο σταθμό πήγαμε ένα Σαββατιάτικο απόγευμα, την Ειδομένη. Για δεκάδες χιλιάδες ταλαιπωρημένα πόδια, ένας ενδιάμεσος σταθμός από τη φρίκη προς το άγνωστο.
Περιμένοντας τις επόμενες ομάδες…Στο βάθος οι σκηνές του “Ερυθρού Σταυρού” και των “Γιατρών του Κόσμου”
Πριν μερικές βδομάδες ενημέρωσε τηλεφωνικά ο Δημήτρης, παλιός μαθητής. «Σάββατο θ’ ανέβω, πάω να δω τι γίνεται, πάω να βοηθήσω, δεν αντέχω άλλο μ’ αυτά π’ ακούω… Έρχεσαι;». Ήμουν εκτός Θεσσαλονίκης, δεν μπόρεσα να πάω. Ξαναμιλήσαμε μετά από λίγες μέρες στο τηλέφωνο. Ο Δημήτρης έχει ελάχιστη σχέση με την Εκκλησία. Τα λόγια του έβγαιναν όμως από μια μακρά εκκλησιαστική παράδοση. «Πήγα, τα είδα… Κόσμος πολύς, πόνος πολύς… Δεν είναι όπως τα λένε τα κανάλια, αλλά δεν είναι και να μένουμε στα σπίτια μας… Από τότε δεν ησυχάζω, δεν μπορώ να ησυχάσω, ετοιμάζομαι για την επόμενη φορά, θα ξαναπάω να βοηθήσω».
Τελικά αξιώθηκα να πάω με την ομάδα της Α.ΠΑ.Ν., από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Όλη τη βδομάδα οι προετοιμασίες, Σάββατο πρωί τα τελευταία ψώνια και το μεσημέρι ξεκίνησε η αυτοκινητοπομπή. Σύντομη η διαδρομή από τη Θεσσαλονίκη, και ακόμα πιο σύντομα έμειναν πίσω η εκλογολογία και οι εκ του ασφαλούς αφορισμοί για οτιδήποτε σημαντικό συμβαίνει στον τόπο αυτόν.
Στο βάθος ο καταυλισμός που ετοιμάζεται, δίπλα στα σιδηροδρομικά σύνορα
Φτάνουμε. Η μέρα είναι ζεστή. Διψάμε, αλλά δεν υπάρχει τίποτα να βοηθήσει εκεί. Η περιοχή των σιδηροδρομικών συνόρων είναι σχετικά ήσυχη. «Τις προηγούμενες εβδομάδες που οι Σκοπιανοί άφηναν λίγους να περνάνε, εδώ γύρω γινόταν χαμός… Όλα τα χωράφια που βλέπετε ήταν γεμάτα πρόσφυγες… Υπήρχε μεγάλη ένταση… Και μετά, παντού σκουπίδια», εξηγεί μια κοπέλα της ομάδας.
Λίγο πιο πέρα, βρίσκονται οι μεγάλες σκηνές του καταυλισμού. «Δεν είναι έτοιμες όλες οι υποδομές ακόμα… Σε λίγες μέρες ελπίζουμε ότι θα είναι έτοιμες», μάς πληροφορεί ένας εθελοντής που εργάζεται εκεί.
Στο χώρο της υποδοχής ήδη βρίσκονται κάποιες σκηνές. Ο «Ερυθρός Σταυρός» και οι «Γιατροί του Κόσμου» είναι έτοιμοι να δεχθούν όσους πρόσφυγες θα χρειαστούν πρώτες βοήθειες. Λίγο πιο πέρα, σε άλλες σκηνές, βρίσκονται εγκαταστάσεις με ρούχα, νερά, είδη πρώτης ανάγκης, κάποια φρούτα, παιδικά παιχνίδια, για να διαλέξουν οι διερχόμενοι πρόσφυγες ό,τι τους λείπει και να το πάρουν στο μακρινό ταξίδι τους, λίγο πριν περάσουν τα σύνορα.
Την ώρα εκείνη δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Τρεις Αφγανοί μόνο επιστρέφουν από την ΠΓΔΜ αγανακτισμένοι και ταλαιπωρημένοι. Καταγγέλλουν ότι οι Σκοπιανοί αστυνομικοί τούς πήραν τα χαρτιά και τα χρήματά τους. Ξεκουράζονται λίγο και τραβούν για τη Θεσσαλονίκη.
Στο χώρο μένουν οι αστυνομικοί, οι άνθρωποι της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και οι συνεργαζόμενες μαζί τους οργανώσεις («Πράξις», «Μεταδράση» κ.ά.), άλλες εθελοντικές οργανώσεις (οι «Γιατροί Χωρίς Σύνορα», εθελοντές από τη Φύλαξη του δάσους Σέιχ Σου, από την Πεντηκοστιανή εκκλησία Θεσσαλονίκης κ.ά.), καθώς και μεμονωμένοι εθελοντές, ορισμένοι από τους οποίους αλλοδαποί (από την Ιταλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, τον Καναδά). Οι περισσότερες έχουν μεταφραστές, ενώ κάθε πινακίδα είναι γραμμένη στα Αραβικά και τα Αγγλικά.
Το μέρος είναι καθαρό. «Κάναμε μεγάλη προσπάθεια τις τελευταίες μέρες», εξηγούν οι εθελοντές. «Ευτυχώς χτες είχαμε πολύ κόσμο από τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ από το Πανόραμα… Τα μάζεψαν όλα και μετά μπορέσαμε και κάναμε και απολύμανση», συμπληρώνουν.
Στην πλειονότητά τους οι εθελοντές είναι νεαροί. Αγόρια με μακριά μαλλιά και σκουλαρίκια, κορίτσια με τατουάζ, «οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες» -όπως έλεγε ο ποιητής στο Άξιον Εστί. Η κούραση από τις πολλές ώρες προσφοράς είναι εμφανής στα πρόσωπά τους κι ας τη σκεπάζει η αποφασιστικότητα. Οι πληροφορίες λένε πως τις επόμενες ώρες θα περάσουν περί τα 6.000 άτομα που κατευθύνονται εκεί με λεωφορεία από την Αθήνα, πιθανόν και με το τρένο.
Στο μεταξύ, φτάνουν διαρκώς ιδιώτες από παντού με Ι.Χ., μεταφέροντας βοήθειες. Ανάμεσά τους αυτοκίνητα από την Ενορία του Νέου Μυλοποτάμου Γιαννιτσών, με επικεφαλής τον εφημέριό τους. Ένα λεωφορείο και φορτηγά, μικρά και μεγάλα, αδειάζουν πλήθος κούτες. Κάποιοι έχουν συνεννοηθεί με τους συντονιστές της βοήθειας και κάποιοι όχι. Κάποιοι συμφωνούν μαζί τους για τον τρόπο διανομής και κάποιοι όχι. Εντάσεις δεν αποφεύγονται και η κούραση από την πολύωρη παραμονή στο χώρο συντελεί σ’ αυτό. «Πολλοί θέλουν να βοηθήσουν, όλοι έχουν την άποψή τους, πρέπει όμως να συντονιστούμε… Υπάρχουν μέρες που έρχονται πολλοί άνθρωποι εδώ –αλλά υπάρχουν και ώρες με μεγάλα κενά και δεν προλαβαίνουμε», εξηγούν οι εθελοντές που επωμίζονται το βάρος της εύρυθμης λειτουργίας και της οργάνωσης του χώρου.
Αφού φύγαμε, πληροφορηθήκαμε πως μετέβη και ο επιχώριος Επίσκοπος, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουμενίσσης κ. Δημήτριος. Μαθαίνουμε ότι επισκέπτεται κάθε βράδυ, την ίδια περίπου ώρα, το σημείο διέλευσης των μεταναστών και απευθύνει σε κάθε ομάδα λίγα λόγια συμπαράστασης: Τους καλωσορίζει, τους κατευοδώνει και τους δηλώνει ότι, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους, η Εκκλησία βλέπει στα πρόσωπά τους τον ίδιο το Χριστό. Οι πρόσφυγες χειροκροτούν και κάποιες μητέρες τού πηγαίνουν τα παιδιά τους να τα ευλογήσει. Ορισμένες φορούν μαντήλες -το πιθανότερο είναι να πρόκειται για μουσουλμάνες.
Πρόχειρες εγκαταστάσεις εθελοντών, για τα είδη πρώτης ανάγκης των προσφύγων
Από το βάθος βλέπουμε τα πρώτα καραβάνια. Τα λεωφορεία τούς αφήνουν στο Σταθμό του χωριού και περπατούν γύρω στα 10 λεπτά μέχρι τα σύνορα. Εκεί σταματούν από τις εθελοντικές ομάδες, οι μεταφραστές τούς εξηγούν ότι μπορούν να προμηθευθούν είδη πρώτης ανάγκης από το χώρο, ότι υπάρχουν πρόχειρα ιατρεία και τι πρόκειται να συναντήσουν σε γενικές γραμμές αφού περάσουν τα σύνορα. Μετά από μερικά χιλιόμετρα περπάτημα, θα βρεθούν στη γειτονική χώρα.
Σπανιότατα οι ομάδες περιλαμβάνουν κάποιον ηλικιωμένο. Μια γιαγιά με το μπαστούνι της ταλαιπωρείται στο χοντρό χαλίκι ανάμεσα στις ράγες. Οι περισσότεροι είναι νέοι άντρες. Αρκετοί όμως συνοδεύουν γυναίκες και παιδιά.
Έρχεται μια ομάδα…Εθελοντές σπεύδουν να τους καθοδηγήσουν για τη συνέχεια
Αν και τα περισσότερα είδη παραδόθηκαν στον κεντρικό χώρο διανομής, κρατήθηκαν ορισμένα για να παραδοθούν ιδιοχείρως σε όσους περιμένουν. Το ίδιο κάνουν και μέλη άλλων ομάδων. Οι άνθρωποι δέχονται συνεσταλμένα και οπωσδήποτε με αξιοπρέπεια την προσφορά. Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι είναι αστοί και φέρουν τη σχετική κουλτούρα. «Thank you Greece! Thank youfriend!» (Eυχαριστώ Ελλάδα! Ευχαριστώ φίλε) οι απαντήσεις τους. Σε λίγο αδειάζουν οι τσάντες. Κοιτάμε απολογητικά όσους δεν πρόλαβαν να πάρουν και σπεύδουμε να εξηγήσουμε ότι λίγο πιο κάτω θα βρουν και άλλα πράγματα. Η ευγένειά τους σε καθησυχάζει.
Ένα παιδάκι σπεύδει βιαστικό να προλάβει να πάρει ένα μπλοκ ζωγραφικής. Το προλαβαίνει ο μπαμπάς του και του κάνει αυστηρές παρατηρήσεις. Το παιδί παίρνει διστακτικά το δώρο που του προσφέρεται, με την ενθάρρυνση του εθελοντή.
Μια κοπέλα έχει μπροστά της σε σάκο ένα βρέφος. Ζητά ένα καπελάκι γι’ αυτό και παιδικό γάλα. «Το δικό μου κόπηκε», διευκρινίζει. Κινητοποιούνται όλοι και της βρίσκουν. «Πόσο είναι το παιδί;», τη ρωτούν. «20 ημερών», απαντά και το τοπίο βουβαίνεται.
Μια επόμενη παρτίδα πλησιάζει με κάποιους ήχους. Ένα κοριτσάκι 12-15 χρονών με ειδικές ανάγκες κρατά το χέρι της μητέρας της και κάπου κάπου αφήνει μια άναρθρη κραυγή. Η μητέρα κοιτάζει ίσια μπροστά. Κανείς δεν ενοχλείται, όλοι αναλογίζονται προβληματισμένοι τη συνέχεια.
Κοιτάς τα πρόσωπα των ανθρώπων και σου ‘ρχονται άλλοι ήχοι και εικόνες. Η κατεστραμμένη πατρίδα τους κι οι κατεστραμμένες απόψεις στη δική σου. «Δειλοί, που φεύγουν και δεν πολεμάνε τους ισλαμιστές», «Με επιλογή τους φεύγουν, τι τους λυπάσαι;», «Οι Μουσουλμάνοι κατακλύζουν την Ευρώπη», «Οι Ισλαμιστές ανάμεσά τους στέλνουν πράκτορες και μαχητές». Ξανακοιτάς και βλέπεις Πρόσωπα. Που κουβαλάν το βιος τους σε δύο τσάντες. Και παιδάκια που παραπατούν. Ένας μπόμπιρας 5-6 χρονών τινάζεται ως επάνω από το σφύριγμα μιας εμπορικής αμαξοστοιχίας που περνά και ψάχνει βιαστικά το χέρι της μάνας του. Ίσως και να είσαι εύπιστος ή αφελής, ποιος ξέρει;
Σφίγγεται το στομάχι όμως. Ήδη εδώ και ώρα έχεις ξεχάσει και δίψα και όλα. Και αποστρέφεις το βλέμμα. Ένα παληκάρι από ένα γκρουπ το αγκιστρώνει. Τον κοιτάς και δεν το πιστεύεις: μοιάζει να σου δίνει κουράγιο! «Εμείς φύγαμε απ’ το χαλασμό και πάμε πάνω για κάτι καλύτερο… Κοίτα εσύ εδώ να τα βγάλεις πέρα…», μοιάζει να σου λέει η ματιά του.
Κοιτάς το τρένο που ξεκινά. Αργά οι ρόδες του γυρνούν. Πάλι και πάλι ο κύκλος τους… Πάλι και πάλι οι στρατιές των αθώων αυτού του κόσμου πίνουν το πικρό ποτήρι της δυστυχίας, σε κύκλους πόνου, μοναξιάς και εγκατάλειψης… Κύκλοι ατέρμονες της Ιστορίας.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες είναι απ’ τη Συρία. Κάποιοι, λίγοι, απ΄το Ιράκ και την Παλαιστίνη. Καναδυό βγάζουν τα κινητά τους και ενημερώνουν τους δικούς τους, πίσω, στην Ευρώπη, ή σε άλλα γκρουπ. Μοιάζουν βιαστικοί. Ξέρουν ήδη ότι τα δύσκολα είναι πιο πέρα, με τα κλειστά σύνορα. «Κι εδώ τις πρώτες μέρες ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα», υπενθυμίζει ένας εθελοντής. «Έρχονταν οι άνθρωποι καθαροί και ήρεμοι, οι άλλοι άνοιγαν τα σύνορα με το σταγονόμετρο, έμενε εδώ ο κόσμος 15 και 20 ώρες στη ζέστη και τη βρωμιά, αγρίευε, τι να κάνει;…». Κανείς δε θέλει να σκέφτεται τι θα γίνει αν το ντόμινο των κλειστών συνόρων εξαπλωθεί, τι θα γίνει με τα νέα κύματα που θα ‘ρθουν, τι θα γίνει με το χειμώνα, τι θα γίνουν αυτά τα πρόσωπα που τώρα σου χαμογελούν, όταν προχωρήσουν στο Βορρά.
Ήρθε η ώρα να φύγουμε. Κοιτάς τα καραβάνια που οδεύουν στο Βορρά και σου ‘ρχεται στο μυαλό εκείνη η ταινία με τον Καθολικό παπά που έμαθε την τύχη των Εβραίων στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, είδε την αδιαφορία της γραφειοκρατίας της Εκκλησίας του, τα παράτησε όλα και πήγε να χαθεί (;) μαζί τους.
Σε λίγο βραδιάζει και η προσέλευση μοιάζει να αραιώνει. Στο πορτοκαλί φως ρίχνεις μια αποχαιρετιστήρια ματιά στις ομάδες που περιμένουν. Κάτι μέσα σου σε κάνει σίγουρο πως κι Εκείνος είναι ανάμεσά τους. Στους ελάχιστους.
Πηγή: Εφημερίδα Η Χριστιανική
Γιατί οι Σύριοι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη και όχι στις πλούσιες Αραβικές χώρες;
Γιατί επιλέγουν μόνο Χριστιανικές χώρες για να χτίσουν το μέλλον τους και όχι Μουσουλμανικές ή το γειτονικό Ισραήλ;
Αν και μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν την ίδια θρησκεία οι κυνηγημένοι από τον εμφύλιο πρόσφυγες προτιμούν να …
κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη παρά για να ταξιδέψουν στις χώρες του Κόλπου
Αποτελεί σίγουρα ένα παράδοξο για όσους παρακολουθούν το θέμα της μετανάστευσης των προσφύγων της Συρίας. Το γιατί δηλαδή επιλέγουν να περάσουν όλες αυτές τις δυσκολίες για να βρεθούν στην Ευρώπη, ενώ θα μπορούσαν να κατευθυνθούν στις χώρες του Κόλπου.
Εκεί που και αρκετά χρήματα υπάρχουν (λόγω πετρελαίου) αλλά και τα πολιτισμικά στοιχεία (γλώσσα, θρησκεία κ.λπ.) είναι σχεδόν ταυτόσημα. Ενώ και η πορεία προς αυτές είναι μάλλον πιο εύκολη και σίγουρα πιο σύντομη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα στο πρακτορείο Bloomerg οι εξηγήσεις για αυτό το φαινόμενο είναι αρκετές. Κατ’ αρχήν οι χώρες του Κόλπου, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, εμπλέκεται στην εμφύλια διαμάχη που έχει ξεσπάσει στην χώρα, ενισχύοντας η κάθε μία την πλευρά που θεωρεί πιο κοντά στα συμφέροντα και το θρησκευτικό της δόγμα.
Παράλληλα ενώ παρέχουν και δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να δημιουργήσουν καταυλισμούς προσφύγων μέσα στην Ιορδανία και το Λίβανο, βάζουν πολύ αυστηρούς περιορισμούς για την είσοδο των ομόθρησκών τους στις χώρες τους. Και όλα αυτά παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μετανάστες είναι Σουνίτες, όπως και η πλειοψηφία των κατοίκων στις χώρες του Κόλπου.
Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν δώσει πάνω από 540 εκατομμύρια δολάρια για την κατασκευή καταυλισμών στην Ιορδανία και το βόρειο Ιράκ. Και θεωρούν ότι είναι καλύτερο για τους ίδιους να βρίσκονται κοντά στις χώρες τους, έτσι ώστε να είναι εύκολο για αυτούς να γυρίσουν πίσω όταν τελειώσει ο πόλεμος.
Όμως όπως φαίνεται αυτή είναι η εύκολη λύση για τις αρχές αυτών των χωρών. Και ένα άλλοθι για να εμπλακούν πιο άμεσα στο πρόβλημα των μεταναστών, στέλνοντάς τους προς την λύση της Ευρώπης. Για κάποιες από αυτές υπάρχουν κάποια «αντικειμενικά» προβλήματα, όπως για παράδειγμα το Κατάρ, όπου οι μόνιμοι γηγενείς κάτοικοι δεν ξεπερνούν τις 30.000.
Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει χώρες του Κόλπου να δέχονται εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από χώρες όπως η Ινδία και το Μπαγκλαντές, οι οποίοι ζουν σε συνθήκες σκλαβιάς εργαζόμενοι στα αμέτρητα έργα του οικονομικού και οικοδομικού θαύματος που συντελείται εκεί. Ως εκ τούτου το δημογραφικό πρόβλημα δεν φαίνεται να αποτελεί επαρκή εξήγηση.
Η ουσία είναι ότι οι χώρες του Κόλπου κάνουν απλά ότι χρειάζεται για να μην εμπλακούν άμεσα στο πρόβλημα. Προσφέρουν την ελάχιστη δυνατή υποστήριξη, κλείνοντας έξω από την πόρτα τους την δυστυχία των ανθρώπων αυτών. Τους οποίους εξωθούν να αναζητήσουν την τύχη τους σε εντελώς ξένες χώρες, διακινδυνεύοντας τις ζωές τους.
Κάτι που δημιουργεί πρόβλημα ακόμα και στους πιο θετικούς Ευρωπαίους πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν λόγο για πραγματικό σκάνδαλο, καθώς χώρες όπως η Σαουδική Αραβία ξοδεύουν απλά και μόνο χρήματα, χωρίς όμως να θέλουν τους μετανάστες στα εδάφη τους.
makpress.blogspot.com