-Τα ΟΧΙ του Μεταξά
Σκεφτόμασταν να τιμήσουμε τη σημερινή επέτειο μ’ ένα αφιέρωμα διαφορετικό. Να παρουσιάσουμε όλα τα «Όχι» που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς στην πολυκύμαντη ζωή του. Γενικά φαίνεται ότι ήταν ο άνθρωπος των ΟΧΙ…
Έμεινε όμως γνωστός μόνο για το μοναδικό ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου και αυτό σίγουρα τον αδικεί.
Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε ποια «ΟΧΙ» εννοούμε.
(Πάρτε μια γεύση από το δικό μας The Metaxaς Project ) :
-Το «ΟΧΙ» στην Αντίσταση ενάντια στους Βούλγαρους και τους Γερμανούς το 1916, όταν οι πρώτοι επιτέθηκαν στην Ελλάδα και ο Μεταξάς διέταξε το 4ο Σώμα Στρατού να τους παραδόσει αμαχητί την Ανατολική Μακεδονία και το ίδιο να παραδοθεί στις Κεντρικές Δυνάμεις. Μέχρι το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, 6.500 Έλληνες στρατιώτες έζησαν στο στρατόπεδο αιχμαλώτων στο Γκέρλιτζ της Γερμανίας εξ αιτίας του Μεταξά.
-Το «ΟΧΙ» στους Μικρασιάτες πρόσφυγες το Νοέμβρη του 1916, όταν οι συμμορίες των «Επίστρατών» του, έπνιξαν την Αθήνα στο αίμα τους και τους ανάγκασαν να «συνωστιστούν» στο λιμάνι του Πειραιά, να προσπαθήσουν να ανέβουν στα πλοία των συμμάχων για να διαφύγουν τη βία των φανατισμένων «ομοεθνών» τους. Τους προετοίμασαν έτσι γι αυτό που θα ακολουθούσε με τις ευλογίες του Μεταξά, 5 χρόνια μετά, στην προκυμαία της Σμύρνης.
-Το «ΟΧΙ» στη Μικρασιατικη Εκστρατεία
-Το «ΟΧΙ» στην πρόταση να αναλάβει την αρχιστρατηγία του Μετώπου, με αποτέλεσμα αυτή να αποδοθεί στον ανίκανο Χατζηανέστη με τα γνωστά αποτελέσματα
-Το «ΟΧΙ» στη Δημοκρατία, την οποία κατέλυσε με το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου
-Το «ΟΧΙ» στο σεβασμό των πολιτικών του αντιπάλων
-Το «ΟΧΙ» στην ελευθερία των στιχουργών. Επέβαλε για πρώτη φορά τη λογοκρισία στα τραγούδια.
-Το «ΟΧΙ» στη «Βαρβάρα τη ζωντοχήρα» που κυνηγούσε «έναν κέφαλο βαρβάτο/ όμορφο και κοτσονάτο» !!!
-Το «ΟΧΙ» στα τραγούδια των προσφύγων. Απαγόρευσε το ρεμπέτικο τραγούδι και τις γλυκειές μελωδίες της Ανατολής (τα μπεμόλια, που λένε αυτοί που γνωρίζουν!) Θεωρούσε ότι δεν είναι αρκούντως δυτικά!
-Το «ΟΧΙ» στο σεβασμό της ιστορικής μνήμης των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν το 1938 δώριζε στο τουρκικό κράτος το υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ πασά και μετονόμαζε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
….εάν ψάξουμε αρκετά θα βρούμε και άλλα «ΌΧΙ» αυτού του «μικρού ανθρώπου«, όπως τον απεκάλεσε ο συντροφός του στο Λαϊκό Κόμμα, εξίσου μανιακός αντι-πρόσφυγας, ο Γεώργιος Βλάχος, τότε εκδότης της «Καθημερινής» ή του «Γιαννάκη«, όπως τον αποκαλούσε η Βασίλισα Σοφία των Χοετζόλερν!
Σας υποσχόμαστε ότι στην επόμενη επέτειο, ή και ενδιάμεσα, το δικό μας The Metaxaς Project, θ’ αρχίσει να αποδίδει καρπούς!
Στην παρακάτω διεύθυνση μπορείτε να δείτε το πρωτοσελιδο του «Ελεύθερου Βήματος», όπου δημοσιεύεται η απόφαση για μετωνομασία της Οδού Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ μεσούσης της δικτατορίας Μεταξά.:
http://sarantakos.files.wordpress.com/2009/05/eb1938-11-12-1.pdf
Από του Ιωάννου…
Μπράβο παιδιά. Επίκαιρη, χρήσιμη και έξυπνη παρουσίαση.
Στου GiaNT βρήκα αυτά τα επίσης ενδιαφέροντα στοιχεία:
«Κατά την διάρκεια των Νοεμβριανών βάση του βιβλίου «Ελευθέριος Βενιζέλος, 1864-1936 – Η μεγάλη πορεία – Απο το ανάθεμα στην αποθέωση»
Πιο εκτεθειμένες στο διωγμό [από τους Βασιλικούς] ήταν τρείς ομάδες: Οι έμποροι οι Κρητικοί και οι πρόσφυγες. […] σελ. 98
[…] στην περίπτωση των εκατό με τριακοσίων, ανάλογα με τους διάφορους υπολογισμούς, νεκρών προσφύγων, οι οποίοι ανώνυμοι και άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και θαμμένοι σε μαζικούς τάφους […] σελ. 99
[…] οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ήταν πρόσφυγες: Οι δολοφονίες αποτελούσαν εν ψυχρώ και απρόσωπα εγκλήματα μίσους, το οποίο είχε καλλιεργηθεί συστηματικά από τα μέσα ενημέρωσης. […] σελ. 100
[…] είχε απαλλάξει [η κυβέρνηση] την πρωτεύουσα από αρκετές χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, στέλνοντας τους να αποδεκατιστούν από την πείνα και τις επιδημίες σ’ ένα αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σούδα.[…] σελ. 100
[…] στον Πειραιά η παρουσία του συμμαχικού στόλου και η άμυνα οπλισμένων ομάδων Κρητικών, απέτρεψαν τις επελάσεις που σχεδίαζαν οι επίστρατοι [οι οπίοι είχαν άτυπα αρχηγό τον Μεταξά (wikipedia)]. Ωστόσο πλήθη Βενιζελικών και προσφύγων – προοιωνίζοντας τις σκηνές που θα ζούσε λίγα χρόνια αργότερα στη Σμύρνη – συγκεντρώθηκαν στις αποβάθρες του λιμανιού, φορτωμένοι με ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν και ελπίζοντας να βρουν πλοία φυγής. […] σελ 100 «
Eπίσης αναφέρει ότι:
«Σύμφωνα με το λεύκωμα των υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος Τεκτονικών Στοών, Αθήνα 1998, σελ.47
Ο Μεταξάς ήταν Μασόνος
Είχε φτάσει στον τριακοστό βαθμό της μασονίας. Ανήκε στην Στοά «Ησίοδος», στην οποία είχε διατελέσει σεβάσμιος την περίοδο 1921-1923.
Σχόλιο από Ματσουκάτες | 27/10/2008
ΟΧΙ όμως δεν μπορούσε να πει απο το αγαπημένο του σπορ.
Τον βασάνιζε όμως η ενασχόληση με αυτό. Έβγαινε απο τις αρχές του. Τόσο πολύ, που έγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο «…πάλι χτες βράδυ πριν κοιμηθώ αμάρτησα…»
Σχόλιο από Καναλιώτης | 28/10/2008
»αμάρτησα…» ε; σιγα την αμαρτια…
Σχόλιο από Νοσφεράτος | 28/10/2008
μπράβο.
Μάς τάχουν ζαλίσει με τον «Μεταξά που είπε το ΟΧΙ»
Σχόλιο από asymmetros | 28/10/2008
Xαίρομαι που δεν ξεχνάμε…
Σχόλιο από vloutis | 28/10/2008
εκεινο που τον σωζει στην ιστορική μνημη ειναι ακριβώς αυτό που ο ιδιος απεχθανοταν : αυτες οι μικρες χειροποιητες αμαρτιες ..που μαλλον εδειχναν οτι στο βαθος βαθος ειχε κι αυτός ανθρωπινα παθη και επιθυμιες και δεν ηταν ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ οππορτουνιστής…Μακαρι να συνεχιζε ακαταπαυστα και να μην ανακατευοταν με την πολιτική ..
Σχόλιο από Νοσφεράτος | 28/10/2008
Θερμα συγχαρτηρια!!!
Μπραβο σας,ειστε καταπληκτικοι..Γνωστα ιστορικα θεματα αλλα δυστυχως ελαχιστοι τα κατεχουν…
babis
Σχόλιο από babis | 28/10/2008
Ωραίον!
Σχόλιο από GiaNt | 28/10/2008
Το “ΟΧΙ” στην πρόταση να αναλάβει την αρχιστρατηγία του Μετώπου, με αποτέλεσμα αυτή να αποδοθεί στον ανίκανο Χατζηανέστη με τα γνωστά αποτελέσματα»
Δηλαδή ; Αν την αναλαμβανε Δεν θα ειχε αναλογα αποτελέσματα ; Σιγά …
Παντως σας Θυμιζω και ενα ΝΑΙ που ειπε ..Ενώ Απαξιωσε να ασχοληθει με την Μικρασιατικη εκστρατεια και φροντισε να την βγαλει την Ουρα του απεξω (και ποτες μου δεν καταλαβα Πως γινεται αυτό Ειδικά για ανωτατους αξιωματικους σαν τον Μεταξά)
ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΆ Ζητησε να αναλάβει την Πρωθυπουργια Εν Μεσω της Καταστροφής ..Ηταν τοτε που ο Γ . Βλαχος της Καθημερινης ειπε το :»Φυγε απο δω ανθρωπε ΜΙΚΡΕ»
Σχόλιο από Νοσφεράτος | 28/10/2008
Η ύφεση στο πεντάγραμο συμβολίζεται με ένα b. Έτσι το Σι μπεμόλ είναι το Σι ύφεση. Αυτό γνώριζα και διαβάζοντας για τα μπεμόλια σκέφτηκα οτι είναι υφέσεις (ή και διέσεις) που κάνουν τις χρωματικές σε ένα τραγούδι αυτού του είδους (πχ αμανές) και το κάνει να προσομοιάζει ή να έχει παρει στοιχεία απο βυζαντινή μουσική.
Είναι μόνο αυτό;;;
Διαβάστε την συνέχεια που δίνει πολλές πληροφορίες και gia τις απαγορεύσεις του Μεταξά (για τα ΟΧΙ του είναι το θέμα μας)…
Αγαπητοί Φορουμίτες, πριν λίγο καιρό είχα ρωτήσει τον Κώστα Φέρρη για ένα θέμα που με ενδιέφερε, σχετικά με τα μπεμόλια που έκοβε η λογοκρισία του Μεταξά και την εμπλοκή του Τσιτσάνη σε αυτό. Μου απάντησε και την απάντηση είδα σήμερα. Θα συμφωνήσετε ότι το θέμα ενδιαφέρει γενικότερα, γιαυτό και το παραθέτω:
«Νίκο,
Μόλις τώρα επιστρέφω στο Δίκτυο, ύστερα 1,5 μήνα περίπου αναγκαστικής απουσίας, κι ύστερα από αναβάθμηση του υπολογιστή, και απολύμανση από τους ιούς που μας καταστρέψανε… Βρήκα… 1.406 μηνύματα, και θα μου πάρει ίσως μιά βδομάδα γιά να τα διαγράψω. Στάθηκα όμως στο δικό σου, κι είναι η πρώτη απάντηση σε παλιά μηνύματα που στέλνω. Σου απαντάω λοιπόν κάπως εκτεταμένα, γιατί είναι ίσως η ευκαιρία να διηγηθώ μιάν από τις σημαντικές στιγμές της δικής μου ρεμπετολογικής έρευνας.
Θεωρώ τον εαυτό μου υπερήφανο, που αποκάλυψε γιά πρώτη φορά την ιστορία με τα μπεμόλια, που προκάλεσε όχι μόνο έκρηξη, αλλά και αναθεώρηση γιά πράγματα που πιστεύαμε ως τότε. Η ιστορία έγινε ως εξής: Το 1975, ανέλαβα με άλλους τέσσερις συναδέλφους, να «στήσουμε» (δηλαδή να κάνομε μιά σειρά εκπομπές ειδικού τύπου ντοκυμαντέρ, πειραματιζόμενοι γιά να ορίσουμε το στύλ και τη δομή) της εκπομπής «Παρασκήνιο». Ας σημειώσω εδώ πως σ’ ένα χρόνο μέσα το καταφέραμε, κι αυτό είναι το στυλ που κρατάει αυτή η εκπομπή ως σήμερα.
Ύστερα από δυό-τρεις εκπομπές που έφτιαξα («Λυρική Σκηνή», «Νίκος Ξυλούρης» κ.λ.) μου δόθηκε παραγγελία να κάνω κάτι γιά την απονομή του Χρυσού Δίσκου στον Βασίλη Τσιτσάνη, κι αυτό γιατί τον ήξερα από παλιά και μπορούσα να μιλάω μαζί του ανοιχτά. Πήγαμε φυσικά στην απονομή με κάμερα, πετύχαμε μιάν εντυπωσιακή σκηνή με όλους τους «Μεγάλους» (Θεοδωράκη, Λοϊζο, Μαρκόπουλο, κ.λ. κ.λ. κ.λ.) που σχολιάζανε την «κατάντια του Ελληνικού τραγουδιού», κι ο Θεοδωράκης μάλιστα ειρωνεότανε το «Υπάρχωωωωωω» και τον Καζαντζίδη, κι όλο μιλούσανε γιά λεφτά, λεφτά, λεφτά, λεφτά, κι όλο τρώγανε, τρώγανε, τρώγανε, τρώγανε τα μεζεδάκια του μπουφέ. Αυτή η σκηνή μου έφερε έναν τεράστιο τίτλο «ΜΠΡΑΒΟ ΦΕΡΡΗ !!!» ΄πούβαλε η Μαρία Παπαδοπούλου στα Νέα.
Φυσικά δε μπορούσα ν’ αρκεστώ σ’ αυτά, και δώσαμε ραντεβού στο σπίτι του Τσιτσάνη, τ’ απόγευμα, γιά να γυρίσουμε την κύρια συνέντευξη. Πρέπει να σημειώσω πως ηχολήπτης στο συνεργείο ήταν ο -νεοφώτιστος τότε ρεμπετόφιλος- Γιώργος Παπαδάκης. Και πως συνεργάτης μου – δημοσιογράφος, ήταν ο Δημήτρης Γκιώνης της Ελευθεροτυπίας.
Πριν αρχίσει η συνέντευξη, μας είπε πως αυτός ο «Χρυσός Δίσκος» (ήταν τα ποτ-πουρί σε LP με εξώφυλλο το κομπολόϊ, από τα παλιά διπλά 45άρια, Μπιθικώτσης κ.λ.) είναι… χάρτινος! Επιστρέφοντας σπίτι του από τη δεξίωση, είχε πάει ο αθεόφοβος σε φίλο του χρυσοχόο, που ένγαλε τη διάγνωση πως ο δίσκος δεν είναι συμπαγής χρυσός, αλλά… απλώς επιχρυσωμένο χαρτόνι, και πως γι αυτό οι εταιρίες εξαπατούν! Αυτό με φούντωσε, κι αποφάσισα να τον… στριμώξω στη συνέντευξη, στη σκοτεινή περίοδο του Μεταξά, και της υποκατάστασης του Βαμβακάρη (όπως νομίζαμε ως τότε) από τον Βασίλη Τσιτσάνη. Έτσι άφησα τον Γκιώνη να ολοκληρώσει τις δικές του ερωτήσεις («Πως γράψατε τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» κ.λ. κ.λ.), και πήρα τη σειρά μου στο θέμα «Μεταξάς και Λογοκρισία» (ας μην ξεχνάμε πως είμαστε μόλις ένα χρόνο μετά την πτώση της χούντας, και δίνομε μεγάλες μάχες γιά την κατάργηση της λογοκρισίας).
Απέναντί μου, on camera, ο Τσιτσάνης βρέθηκε αμήχανος. Καταλάβαινε πολύ καλά που το πήγαινα, απ’ την άλλη δεν ήθελε να με κακοκαρδίσει γιατί ήτανε της μόδας να είσαι αριστερός, κι άρχισε να λέει (αμήχανα) κάτι γιά το ότι «κοίτα να δεις, η λογοκρισία πάντα υπήρχε. και ο καλλιτέχνης δε μπορεί να επηρεάζεται απ’ αυτό, αλλά να κάνει το έργο του, προσαρμοζόμενος (δεν είναι η λέξη που χρησιμοποίησε) στις επιταγές της κοινωνίας. Εκεί πάνω, STOP, Ο οπερατέρ, Θοδωρής Μαργκάς, μας σταματάει, γιατί τέλειωσε το φιλμ και πάει να φέρει καινούργιο «σασσί» (κασέτα το λένε σήμερα). Χαλαρώνουμε. «Να σβύσω τα φώτα;» με ρωτάει ο ηλεκτρολόγος. «Όχι μωρέ, θα ξαναρχίσουμε αμέσως»! Κατεβαίνουν οι τόνοι, Και με ρωτάει ο Τσιτσάνης: «Γράφομε τώρα;» Από ένστικτό, γυρνάω να δω τον Παπαδάκη, και βλέπω τη μπομπίνα του Νάγκρα να γυρνάει. Ο Γιώργος με κοιτάει με νόημα, «Όχι, Βασίλη, του λέω ακαριαία, διάλειμμα». Κι αρχίζει:
«Κοίτα να δεις…» Στο μεταξύ ο Μαργκάς έχει φορτώσει τη μηχανή με φιλμ, με κοιτάει πονηρά, του κλείνω το μάτι, κι αυτός πατάει το κουμπί!
«Κοίτα να δεις… Λέμε λογοκρισία και λογογρισία, αλλά η λογοκρισία του Μεταξά χρειαζότανε, κι έκανε καλό!» ΜΠΟΜΠΑ! ΑΝΑΤΡΙΧΙΛΑ! «Δηλαδή;»
«Να σου πω. Ο Μεταξάς είχε βάλει στη λογοκρισία έναν πολύ σοβαρό κύριο, τον κύριο Ψαρούδα!»
ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Ιωάννης Ψαρούδας, εξαιρετικός μουσικολόγος της εποχής, κλασσική παιδεία, στην ομάδα Ζαλοκώστα (Ξημερώνει αυγή δροσάτη…) γιά την κάθαρση του Ελληνικού πολιτισμού από ξενόφερτα στοιχεία -ή κάπως έτσι- κ.λ. κ.λ. Πατέρας της κας Ιωάννας Ψαρούδα-Μπενάκη.
«Αυτός ο Ψαρούδας λοιπόν, μας απαγόρευε τα μπεμόλια. κι εγώ βοηθούσα τους συναδέφους μου να διορθώνουν τα τραγούδια τους γιά να περνάνε τη λογοκρισία»!
«Τι είναι τα μπεμόλια, Βασίλη;»
«Άκου να δεις:» Και πιάνει το μπουζούκι του. «Όταν του Μάρκου του κόψαν τον τίτλο «Αλανιάρα», δεν είχε πρόβλημα, γιατί την έκανε «Παιχνιδιάρα». Όμως του Μάρκου τούρχονταν «Κάθε βράδυ θα ΣΕΕΕΕ,,,, θα ΣΕΕΕΕΕ… περιμένω», και τσίριζε αστό το ΣΕΕΕΕ…, που ήτανε μισό τόνο πάνω απ’ αυτό που ξέρομε. «Αυτό το ΣΕΕΕΕ…, είναι μπεμόλι. Γι αυτό κι εγώ τον βοήθησα το Μάρκο, και του διόρθωσα αυτό το ΣΕΕΕΕ… κι έτσι πέρασα το τραγούδι από τη λογοκρισία του Ψαρούδα.»
Η ταραχή όλου του συνεργείου ήταν τέτοια, που κοντέψαμε να προδωθούμε. Το πήρε όμως χαμπάρι ο Γκιώνης, κι ήρθε να μου ψιθυρίσει: «Αυτό που κάνεις είναι απαράδεκτο! Είναι δημοσιογραφικά αντιδεοντολογικό!» Στα μουλωχτά και μ’ ένα δολοφονικό βλέμμα, του ψιθύρισα: «Άντε χάσου από μπροστά μου και μη μου το χαλάσεις, γιατί θα σε σφάξω!» Και συνέχισα, δήθεν αδιάφορα: «Δηλαδή, θες να πεις Βασίλη, πως ο Ψαρούδας ήθελε να κάνει το τραγούδι μας Δυτικότροπο, ή «Ευρωπαϊκό» όπως λέγατε τότε;» Χαμογέλασε πονηρά, και είπε: «Πιό Ελληνικό λέω εγώ…» Και συμπληρώνει εξομολογητικά: «Κοίτα να δεις… Ο Μεταξάς, ήταν Κεφαλλονίτης. Κι εγώ τότε έγραψα ΚΑΤΙ ΚΑΝΤΑΔΕΣ…. ΚΑΤΙ ΚΑΝΤΑΔΕΣ….» Είναι η φράση που σώζεται στην ταινία μου, ειπωμένη από τον Νίκο Καλογερόπουλο.
Η συνέχεια ήρθε μόνη της. Πήγαμε και στα Τρίκαλα, και τραβήξαμε τον Κίτσο στο Ουζερί, να κυκλοφορεί μούργος και γυρνώντας τις πλάτες στην κάμερα, ενώ οι πελάτες σχολιάζανε πόσο μεγάλος μουσικός είναι και πόσο πικραμένος με τον αρεδφό του. Πήραμε και συνέντευξη από την αδερφή του, που προκάλεσε σύγκρουση στην οικογένεια, γιατί ο Βασίλης τους είχε απαγορεύσει να μιλάνε στην τηλεόραση με απειλή να τους κόψει το επίδομα. Όλα αυτά είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ, και ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ.
Στο μοντάζ, ο Γκιώνης διαφώνησε με τη χρήση του μέρους της «συνέντευξης» που γυρίστηκε εν αγνοία του, αλλά στο τέλιος εντυπωσιάστηκε από την όλη εκπομπή και το δέχτηκε. Βγαίνει η εκπομπή στον αέρα, και…. ΜΠΑΜ ΗΚΟΥΣΘΗ ΣΤΥΟΝ ΑΕΡΑ! Ήμουνα τυχερός που η Μαρία Παπαδοπούλου με συμπαθούσε και αντιπαθούσε αυτούς που προβάλλονται με αριστερές θέσεις ενώ είναι συντηρητικοί, κι έγραψε ΠΡΩΤΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ την πιό διθυραμβική κριτική που μου γράψανε ποτέ.
Ο Τσιτσάνης έλειπε στη Γερμανία, κι εκεί έμαθε τα μαντάτα. Μου μήνυσε λοιπόν «να κρυφτώ, γιατί όταν έρθει στην Ελλάδα θα με καθαρίσει!!!» Φυσικά και η έκφραση αυτή είναι καθαρά μάγκικη, και δε σημαίνει πως το εννοούσε. Το μήνυμα μου τόπε μιά συνάδελφός μου σκηνοθέτις (μακαρίτισσα τώρα) που ήτανε και περιστασιακή του γκόμενα! Με ξεφώνισε δημοσία στα Εξάρχεια, και της έσουρα τον αναβαλλόμενο. «Ο Τσιτσάνης έχει το δικαίωμα να με καθαρίσει, αλλά εσύ δεν έχεις το δικαίωμα να τον πιάνεις στο στόμα σου.»
Η συμφιλίωσή μου με τον Τσιτσάνη έγινε 5 χρόνια αργότερα, όταν έκανα μιά τεράστια μουσική εκπομπή (ξεπέταγμα) με 80 τραγουδιστές (από Μπέσυ Αργυράκη μέχρι Μάκη Χριστοδουλόπουλο, κι από Βίκυ Μοσχολιού ίσαμε Γλυκερία κα βάλε). Όταν ήρθε η σειρά του Τσιτσάνη, κατέβηκα στο πλατώ, τραπέζια γεμάτα κομπάρσους, και πλησίασα μιά χαζογκόμενα. ενώ ο βοηθός μου πήγε να έιδοποιήσει τον Τσίλια ναρθεί. Και την ώρα που περνούσε (με την Ελένη Γεράνη και τους άλλους, και το μπουζούκι στο χέρι, βγάζω μιά βροντερή φωνή χωροφύλακα: «Σήκω πάνω μωρή:» Τρέμοντας η καημένη η τύπισα σηκώθηκε στη θέση της σε στάση προσοχής, κοντοστάθηκε κι ο Τσιτσάνης. «Ποιός είναι ο κύριος που είναι μπροστά σου;» Κόκκαλο η μικρά. «Δεν ξέρω, κύρις Κώστα…» «Αν ήμουνα ο Μουσχουντής, τώρα θα σ’ έχωνα μέσα!» Η κοπελιά δεν κατάλαβε τίποτα, αλλά ο Βασίλης -νομίζω πως» συγκινήθηκε… « Τι να σε πω, ρε τσόγλανε… Έχε χάρη ποτυ είσαι έξυπνος, κι αγαπάς το τραγούδι μας.»
Με τη μαρτυρία αυτή, κατέρρευσε ο μύθος πως «ο Μεταξάς απαγόρευσε το μπουζούκι», αλλά αποκαλύφθηκε (όπως διασταυρώθηκε αργότερα από την Αγγέλα Παπάζογλου) πως τα μεγάλα θύματα της λογοκρισίας του Μεταξά, ήταν η Σμυρνέϊκη (του Πειραιά) Κομπανία, δηλαδή τα σαντουρόβιολα και οι Βυζαντινοί τρόποι που οι Αθηναίοι ονόμαζαν Τουρκομερίτικους. Γι αυτό και σήμερα, η αντίδρασή μας γιά όσους ψάχνονται στους «Τούρκικους δρόμους και μακάμια» σε σχέση με το ρεμπέτικο, είναι ίσως κάπως υπερβολική. Αυτό οφείλεται στο ότι αυτοί που εντρυφούν σ’ αυτό (π.χ. ο φίλος μας και εξαιρικός Παπαϊωάννου, με τον οποίο λίγο έλειψε… να πλακωθούμε στο παρελθόν) άθελά τους και αναγκαστικά, χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι εχθροί μας τότε Ελληναράδες, γιά να πολεμήσουν το τραγούδι που θεωρούσαν «Τουρκομερίτικο» και του πρόσφυγες που ονόμαζαν «Τουρκόσπορους».
Αν νομίζεις πως το σημείωμα αυτό έχει ενδιαφέρον και γιά τους άλλους, κατέβασέ το στο Φόρουμ, γιατί εμένα θα μου πάρει 5-6 μέρες να μπω.»
Και η δική μου ερώτηση στον Κώστα Φέρρη αλλά και στο Φόρουμ, αν ξέρει κανείς: Εγώ είχα την εντύπωση ότι τη φράση «μας είχε ο Μεταξάς και κόβαμε τα μπεμόλια» την είχα διαβάσει σε συνέντευξη του Τσιτσάνη σε εφημερίδα (ή περιοδικό) που κάκιστα δεν κράτησα. Μήπως κάποιος θυμάται ή κράτησε κάτι σχετικό στο αρχείο του;
Τα βρήκα στο http://www.rembetiko.gr/forums/showthread.php?t=17551
Σχόλιο από Καναλιώτης | 28/10/2008
————————————————————————
Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση που γίνεται στο Ιντιμίντια μ’ αφορμή το κείμενό σας. Σας τα μεταφέρω εδώ
————————————————————————
συζήτηση πάνω σε αυτό το αρθρο
919320 Προς τον βενιζελικόν
από ένας Μπαρμπής 2:07πμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Αφού λοιπόν κατηγορείς το Μεταξά ως «προδώτη της Μεγάλης Ιδέας» που παρέδωσε αμαχητί τη Μακεδονία στους Βούλγαρους και τους Γερμανούς,γιατί δε λες και για το Βενιζέλο που ήθελε να δώσει στους Βούλγαρους την καβάλα;
Για τη Μικρασιατική Εκστρατεία δεν το σχολιάζω. Προφανώς είσαι εθνικιστής οπαδός της.
Για τους διωγμούς των προσφύγων,καλά τα λες γενικώς,αλλα θέλω ποιο συγκεκριμένα γράμματα. Γνεικώς κι εγώ λέω ότι είμαι αστροναύτης; Θέλω αποδείξεις (γεγονότα,ημερομηνίες) για αυτά που λες!
Μάθε επίσης ότι το μπλογκ στο οποίο αθρογραφείς,το pondosaristera,είναι ένα blog καλλιέργειας εθνικού μίσους μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού λαού (και το παίζουν και…»αριστεροί» τρομάρα τους!)
——————————————–
919356 Κάθε πράγμα στον καιρό του…
από @π 11:09πμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Μα τώρα τα φασισταριά τιμούνε τον Μεταξά… Για τον Βενιζέλο, τούτάχουμε σούρει ικανοποιητικά. Ψαξε στο μπλογκ μας και θα τα βρεις,
Όσο για τα Μικρασιατικά φίλε μου, απλώς είμαι Μικρασιάτης κομμουνιστής και ουχί παλαιοελλαδίτης.
Εξάλλου, από την ίδια τη φύση μας, θάταν αφύσικο να είχαμε την ίδια άποψη για την ιστορία.
Αλλά τώρα η συζήτηση δεν είναι για το τι έγινε στη Μικρά Ασία, αλλά ποιές είναι οι αντιφάσεις των νεοναζί που ομνύουν στον πατερούλη τους, τον Μεταξά.
——————————————–
919360 Εμείς και η αντικεμαλική Αριστερά
από Π&Α 11:25πμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Ο πρόπαραπάνω φίλος γράφει κάτι εξαιρτετικά άδικο για μας. Εμεις φίλε μου έχουμε άριστεες σχέσεις με την αντικεμαλική Αρσιτερά και όλη η οργή μας είναι για τους εθνικιστές και φασίστες και της τουρκίας και της Ελλάδας.
Η τραγωδία εδώ είναι ότι κάποιοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το λαό από την εξουσία, τον φιλοφασίστα από τον αντιφασίστα και πάει λέγοντας.
Μ’ ένα πρόχειρο ψάξιμο βρήκα αυτά :
-En guzel deniz, henuz gitilmemis olandir (Nâzım Hikmet)
-Οι δικοί μας Τούρκοι
-Που πάει η Τουρκία; Οι αντικεμαλικοί μιλούν πλέον!
-KAZIM KOYUNCU anisina…..
-Hrant Dink HOŞCAKAL
–Το άρθρο του VAHIT TURSUN στη “Radikal”
– Ελλάδα-Τουρκία: Οι στέρεες γέφυρες φιλίας
και πολλά άλλα…
——————————————–
919395
Σχόλια
από … 2:30μμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
–Το “ΟΧΙ” στη Μικρασιατικη Εκστρατεία
Και καλά έκανε νομίζω. Ο άνθρωπος (κακός,στραβός και ανάποδος, όπως θέλετε πείτε τον) ήταν καλός στρατιωτικός και έβλεπε ότι θα χανόταν ο πόλεμος. Και δικαιώθηκε
–Το “ΟΧΙ” στην πρόταση να αναλάβει της αρχιστρατηγία του Μετώπου, με αποτέλεσμα αυτή να αποδοθεί στον ανίκανο Χ”ανέστη με τα γνωστά αποτελέσματα
Σε παραπέμπω στο παραπάνω
–Το “ΟΧΙ” στο σεβασμό της ιστορικής μνήμης των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν το 1938 δώριζε στο τουρκικό κράτος το υποτιθέμενο σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ πασά και μετονόμαζε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
Αυτό είναι στα πλαίσια της γενικότερης προσπάθειας προσέγγισης των Νεότουρκων.
Μαζί σου ενάντια στα φασισταριά αλλά να βλεπουμε και κάποια πράγματα αντικειμενικά.
——————————————–
919510 πω πω διαφορές πούχουμε;
από μικρασιάτης 8:29μμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Τελικά, παρόλο που πέρασαν 86 χρόνια από τότε, πολλές από τις διαφορές αλλά και πολλές από τις υπόγειες συμφωνίες εκέινης της εποχής, παραμένουν μέχρι σήμερα.
Έτσι, ίδια άποψη (με το Μεταξά) έχουν για το τι θα έπρεπε να γίνει στη Μικρά Ασία -τη στιγμή που κατέρρεε για πάντα μια Αυτοκρατορία και ο μόνος διάδοχος ήταν ο ακραίος φασισμός και ρατσισμός των Νεότουρκων που ήδη είχαν πνίξει όλη την Ανατολή στο αίμα το δικό μας και των Αρμενίων- και πολλοί από τους αντίπαλούς του. Φαίενται ότι η δικοί μας φυσική παρουσία ενοχλούσε πολλούς στην Ελλάδα!!!
Κάποιοι, και ο Μεταξάς μεταξύ αυτών είχαν την άποψη ότι έπρεπε οι Ελλαδίτες να μας εγκαταλείψουν στη μοίρα μας…. Και τελικά βέβαια μας εγκατέλειψαν, αφού έκαναν ότι προσπάθησαν!
Και στη συνέχεια οι ίδιοι, φαινομενικά πολύ διαφορετικοί, για μας είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Παράδειγμα τα σμυρναίικα και τα ρεμπέτικα τραγούδια που την ίδια εποχή τα είχε απαγορεύσει και ο Μεταξάς και το ΚΚΕ.
Κάποτε, η Αριστερά θα πρέπει να συζητήσει χωρίς κόμπλεξ και αγκυλώσεις το τι πραγματικά έγινε, ποιές τάξεις συγκρούστηκαν στην περιοχή, πώς εκφράστηκαν οι λαοί, τι έλεγε η Λούξεμπουργκ και τι δεν έκανε το ΣΕΚΕ.
Αλλά μη σας χαλάω τώρα τη γιορτινή ατμόσφαιρα!
——————————————–
919530 προς @π
από μανολ 9:16μμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
προς @π
«Όσο για τα Μικρασιατικά φίλε μου, απλώς είμαι Μικρασιάτης κομμουνιστής και ουχί παλαιοελλαδίτης.
Εξάλλου, από την ίδια τη φύση μας, θάταν αφύσικο να είχαμε την ίδια άποψη για την ιστορία»
μ’ αρέσει που διαχωρίζεις τον μικρασιάτη από τον παλαιοελλαδίτη κομμουνιστή…………… για σένα οι αντίληψη, η γνώμη και θέση ενός κομμουνιστή
για ένα συγκεκριμένο γεγονός ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ να διαφέρει και σε περιπτώσεις να είναι αντιθετική σε αυτή ενός άλλου (κομμουνιστή) λόγω της καταγωγής του..
Όταν λες μικρασιάτης κομμουνιστής θες να μας πεις ότι μένεις στη Μικρά Ασία ή ότι μεγάλωσες εκεί; Ή ότι έζησεσ τα γεγονότα τουλάχιστον του 22; Πόσων χρόνων είσαι παππού;
Από τη φύση σας.. τώρα γι’ αυτό τι να πω; τι σόι φύση έχεις εσύ βιονικέ κομμουνιστή; αυτή του τουρκοφάγου; Μεγάλη Ιδέα και π**τσες μπλε
——————————————–
919540 Ας πάμε λίγο παραπέρα…
από @π 9:46μμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Τουλάχιστον αρχίσαμε να τα συζητάμε. Και φαντάζομαι ότι ούτε και συ διαφωνείς με το ότι πρέπει να προσεγγίζουμε χωρίς ταμπού τα γεγονότα του ιστορικού παρελθόντος, που ποτέ δε συζητήθηκαν μέσα στο κίνημα. Εδώ δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι ο Μπεναρόγια, ο πατέρας της πολιτικής αντίληψης που σήμερα πολλοί αποδέχονται, διαγράφτηκε το 1923 ως «πράκτορας του ταξικού εχθρού» και ο ίδιος κατέληξε αργότερα στο Ισραήλ , αναζητώντας μια «μητέρα-πατρίδα».
Εμείς κατά καιρούς τα κουβεντιάζουμε. Ελπίζω αυτό να μην ενοχλεί! Μια τέτοια κουβέντα έγινε μ’ αφορμή το κείμενο Η Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Ξέρεις τι συμβαίνει; Κάποιοι από μας που μεγαλώσαμε μέσα στις μεταφυσικές βεβαιότητες της αριστεράς, αρχίζουμε και ψάχνουμε λίγο παραπέρα. Αν αυτό ενοχλεί, σόρι!
Αλλά μη ξεχνάς ότι το τέλος της νεοτερικότητας επιτρέπει τέτοιες αναζητήσεις και επιστροφές!
——————————————–
919544 Εξηγηθείτε σωστά ρε παιδιά
από πιανίλ 10:00μμ, Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
Και εξηγείστε στο Μονόλο, ότι δεν πρόκειται ούτε περί αλυτρωτισμού, ούτε περί εθνικισμού και ρεβανσισμού αλλά μόνο και αποκλειστικά για τη διευκρίνηση κάποιων ιστορικών γεγονότων. Τι ενόχληση είναι αυτή που προκαλείται όταν αμφισβητούνται τα ιερά και τα όσια. Έλα Εφρέμ στον τόπο σου!
Και καλό θα ήταν να τους πείτε χωρίς πολλές ευγένειες, να αφήνουν στο σπίτι τους το ρατσισμό τους και να βγάλουν το Μεταξά που έχουν στο κεφάλι τους.
——————————————–
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=919259
Σχόλιο από Ματσουκάτες | 28/10/2008
Έχει πλάκα, αλλά ένας εθνικιστής μεταξικός, σε μια άλλη συζήτηση στο «Αντίβαρο», όπου μετέφερε ο Κιλκισιώτης «τα Οχι του Μεταξά», έγραψε:
«Όσον αφορά στα «ΟΧΙ» του Μεταξά, θα ήταν περίεργο αν το συγκεκριμένο ιστολόγιο άφηνε να περάσει μία χρονιά τέτοια επέτειος και να μην ασχοληθεί με το να ματαιώσει την αδιαμφισβήτητη προσφορά του Ιωάννου Μεταξά στο Έπος της Αλβανίας. Έχουν ψύχωση μαζί του, όπως όλοι οι αριστεροί, όχι διότι τους ταλαιπώρησε με εξορίες και φυλακίσεις, αλλά διότι αυτός έθεσε φιλολαϊκά μέτρα σε εφαρμογή, τα οποία αυτοί ούτε να υποσχεθούν δεν μπόρεσαν!!
Προσπαθούν πάση θυσία να ακυρώσουν το έργο του, αλλά οι ιστορικές αλήθειες δεν αλλάζουν.»
————————————————
Γι αυτό να βολτάρεται άφοβα στο διαδίκτυο. Για να δείτε την ποικιλία των απόψεων. Πάντως σήμερα σας την έπεσαν οι μεταξικοί και ο ….μανόλ 🙂
Σχόλιο από Ματσουκάτες | 28/10/2008
————————————————————————————-
Περί του ψεύδους της φιλεργατικής πολιτικής του Μεταξά
————————————————————————————-
1) Ο Μεταξάς θέσπισε τις συλλογικές συμβάσεις μεταξύ της διορισμένης απ’ αυτόν μεταξικής ηγεσίας και του μεταξικού κράτους. Υποκρισία και κάκιστη Φάρσα! (Δ. Στρατή, «Συλλογικές συμβάσεις εργασίας», 1958, σ. 23)
2) Το ΙΚΑ ο Μεταξάς απλώς το εγκαινίασε λόγω πραξικοπήματος. Αφού είχε ιδρυθεί το 1934 με τον νόμο 6.298 «περί κοινωνικών ασφαλίσεων» του 1934 (Γ. Κουκουλέ, «Για μια ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος», 1983, σ. 80).
3) Στη συνέχεια, αφού το εγκαινίασε, δάνεισε υποχρεωτικά όλα τα αποθεματικά του στο κράτος. Δηλαδή έβαλε στο χέρι όλα τα λεφτά των κρατήσεων των εργαζομένων. Μπροστά στη μεταξική πολιτική, ωχριά το πρόσφατο σκάνδαλο των ομολόγων.
4) Η περιβόητη «βοήθεια στους αγρότες» ήταν η εξυπηρέτηση των μεγαλοκτηματιών και η τοκογλυφική εκμετάλλευση των μικρών παραγωγών από την Αγροτική Τράπεζα (Χρ. Ευελπίδη, «Η Γεωργία στην Ελλάδα», 1944, σ. 140).
5) Η φιλεργατική πολιτική του Μεταξά θα βρει την πλήρη αποθέωσή της το Μάιο του 1936, με τους 12 νεκρούς της μεγάλης εργατικής εξέγερσης στη Θεσσαλονίκη. Δύο χρόνια μετά θα διαπράξει το τεράστιο έγκλημα κατά του ελληνισμού, με την εξαγορά από ιδιώτη του σπιτιού του Κεμάλ και τον δωρισμό του στο τουρκικό κράτος, το οποίο θα το μετατρέψει στο τουρκικό προξενείο της πόλης. Και βέβαια στην ονομασία της Οδού Κεμάλ Ατατούρκ.
Αυτός ήταν ο Μεταξάς και έχουν δίκιο όσοι ασκούν κριτική στο βίο και στην πολιτεία του. Εκτός εάν πρέπει να ξεχάσουμε. Αλλά ευτυχώς ακόμα ο ελληνικός λαός δεν υπέστη λοβοτομή, ούτε από τους Νεοταξίτες του 2008, ούτε από τους παλιούς Νεοταξίτες του 1936.
Σχόλιο από Κιλκισιώτης | 28/10/2008
Σας ευχαριστούμε για τα σχόλια, τις πληροφορίες και τα καλά λόγια.
Μια από τις πιο αστείες φάσεις της μεταξικής λογοκρισίας ήταν η απαγόρευση του τραγουδιού «Βαρβάρα» (του Τούντα που τραγουδούσε ο Γιοβάν Τσαούς) που κυνηγούσε «Ένα κέφαλο βαρβάτο/ όμορφο και κοτσονάτο…»
Θεωρήθηκε -κακώς- ότι μιλούσε για την κόρη του Μεταξά και έτσι έγινε ανάρπαστο μέχρι την απαγόρευσή του και μετά απ’ αυτής ήταν το πλέον λαοφιλές άσμα στην δικτατορούμενη Ελλάδα.
Διηγείται ο Στελλάκης Περπινιάδης (Ρεμπέτικη Ιστορία 1, Κ. Χατζηδουλή, εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ)
«Μετά λίγο καιρό από τη δικτατορία Μεταξά, που έγινε το 1936, τραγούδησα τη «Βαρβάρα» του Παν. Τούντα, όπου στο δίσκο παίζει ο Γιοβάν Τσαούς και η παρέα του. Η δικτατορία θεώρησε το τραγούδι «άσεμνο» και «προκλητικό», γιατί είπαν ότι έχει ύποπτους στίχους και όχι ηθικούς. Λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του, το τραγούδι απαγορεύτηκε, αλλά είχε προλάβει να γίνει πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία και να τραγουδιέται σ’ όλη την Ελλάδα. Η αστυνομία γύριζε και μάζευε τις «Βαρβάρες» από τα μαγαζιά και από τους πλανόδιους φωνoγραφητζήδες. Έπαιρνε τους δίσκους, τους έσπαγε και έκανε μηνύσεις σ’ εκείνους που τους πούλαγαν. Δεκάδες χιλιάδες δίσκους της «Βαρβάρας» έσπασε η Ασφάλεια και έκανε αμέτρητες μηνύσεις σε καταστηματάρχες και φωνoγραφητζήδες.
Τ’ αποτέλεσμα ήτανε, να πάνε στο δικαστήριο κατηγορούμενοι, όλοι αυτοί που πούλαγαν δίσκους, με βασικούς κατηγορούμενους το Θεμιστοκλή Λαμπρόπουλο (γιατί στην «ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ» είχε γυριστεί ο δίσκος), τον Παν. Τούντα, γιατί ήταν ο δημιουργός του τραγουδιού και ο υπεύθυνος φωνογραφήσεων της εταιρείας και όλους, όπως είπα, τους καταστηματάρχες. Η δίκη έγινε στην Αθήνα και προκάλεσε πάταγο. Χιλιάδες κόσμος, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, ήρθαν για να παρακολουθήσουν τη δίκη. Επί το πλείστον, είχαν έρθει γυναίκες, της λεγόμενης αριστοκρατίας. Η ουρά του κόσμου που ήθελε να μπει στο δικαστήριο είχε φτάσει τα πολλά χιλιόμετρα, ενώ οι αστυφύλακες, που είχαν στείλει για να τηρήσουν την τάξη, ήταν περισσότεροι και από τον κόσμο που είχε έρθει για να παρακολουθήσει.
Εγώ κλήθηκα και παρουσιάστηκα να καταθέσω σαν ο πρώτος και βασικός μάρτυρας, επειδή ήμουνα ο εκτελεστής του τραγουδιού στο δίσκο. Εμένα με επέπληξε ο Εισαγγελέας, γιατί, είπε, έφτασα στο σημείο να τραγουδήσω ένα τόσο άσεμνο και προκλητικό για τα ήθη, τραγούδι. Δικαιολογήθηκα, δασκαλεμένος από το δικηγόρο, ότι ήμουν τραγουδιστής και μάλιστα με αποκλειστικό συμβόλαιο και ήμουν υποχρεωμένος να τραγουδήσω τα τραγούδια που μου έδινε ή εταιρεία που με πλήρωνε. Είπα ακόμα ότι, κατά τη γνώμη μου, επειδή έχω τραγουδήσει αμέτρητα τραγούδια, οι στίχοι του τραγουδιού είναι σατιρικοί και όχι άσεμνοι. Τότε γύρισε ο Εισαγγελέας και μου είπε το θρυλικό: «Καταντήσαμε, όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες να έχουν κάτω από τη μασχάλη τους και από μιά Βαρβάρα…».
Ο Τούντας είχε φέρει ένα δικηγόρο από τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο, ο οποίος προσπάθησε να εξηγήσει στο δικαστήριο, ότι δεν είναι άσεμνο και προκλητικό, το να πάει η κάθε Βαρβάρα με το καλάμι της και να περιμένει να τσιμπήσει ο κέφαλος. Το ψάρι λέγεται κέφαλος και δεν είναι προκλητικό, αν η Βαρβάρα τον κρατάει στα δυό της χέρια, και, από τη χαρά της, να λιγώνεται από τα γέλια. Παρά τις προσπάθειες του δικηγόρου και τις καταθέσεις των μαρτύρων υπερασπίσης (είχε έρθει και ο Φαλταιτς, που εντυπωσίασε με την κατάθεση), καταδικάσθηκε ο Τούντας και αναγκάσθηκε να πληρώσει ο άνθρωπος και τις χρηματικές ποινές όλων των καταστηματαρχών και των φωνογραφητζήδων Πήρε, μετά από συνεννόηση με το Λαμπρόπουλο, όλα τα βάρη απάνω του. Και έτσι αθωώθηκε ο Θεμιστοκλής και όλοι οι άλλοι. Υπεύθυνος φωνoγραφήσεων της εταιρείας ήταν ο Τούντας και αυτός καταδικάσθηκε…
Ισχυρίζονται ότι απαγορεύθηκε το τραγούδι, επειδή, τάχα, έλεγαν Βαρβάρα την κόρη του Μεταξά. Αυτό εγώ δεν το παραδέχομαι και άλλωστε ποτέ δεν έμαθε κανείς για τις ενέργειες του ίδιου του Μεταξά. Μπορεί ο κόσμος να νόμιζε κάτι τέτοιο και μπορεί να ήταν μιά αιτία που ο κόσμος έτρεχε σαν τρελός να αγοράσει το δίσκο, αλλά ουσιαστικά, δε νομίζω ότι απαγορεύτηκε για το λόγο αυτόν το τραγούδι του Τούντα.
Γεγονός πάντως είναι, ότι αμέσως μετά την καταδικαστική απόφαση, συνεστήθη Επιτροπή Λογοκρισίας, την οποίαν αποτελούσαν ο Πράτσικας και ο Ψαρούδας…»
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 28/10/2008
Έγραψα πολλά μέχρι το 36. Μετά περίλαβε ο Μεταξάς και γράφαμε αλλιώτικα. Με φώναξαν στην λογοκρισία και μου είπαν. Θα σταματήσεις από αυτό το γράψιμο, δε θα γράφεις τέτοια πράματα. Δεν ξέρω ποιοί είναι εκεί στη λογοκρισία. Τους έχει το κράτος. Δεν ξέρω ποιοί είναι, ούτε σε ποιό υπουργείο υπάγονται, αν και έχω τόσα χρόνια τώρα. Αυτοί θα με ξέρουν γιατί γράφω τόσα χρόνια (…)
Δηλαδή από εκεί που έγραφα μάγκικα βαριά, καθεαυτού βαριά μάγκικα, ε, πολύ μάγκικα, κάθησα κι έγραψα κάτι πιο… Δηλαδή αυτοί τα λόγια κυνηγάγανε δεν τους νοιάζει για τη μουσική. Δεν εμπόραγα εγώ να κάνω διαφορετικά. Εδώ ήτανε λόγος. Ό,τι έλεγε ο Μεταξάς έπρεπε να γίνει. Τότες λίγο πριν αρχίσει η λογοκρισία έγραψα τους Π ρ ω θ υ π ο υ ρ γ ο ύ ς. Το χω τραγουδήσει εγώ σε δίσκο πριν ν’αναλάβει ο Μεταξάς πέντε μήνες έξι. Πρόλαβα και το είπα. Αυτό δεν επαίρναγε από τη λογοκρισία. Πήγε καλά.
ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ
Σχόλιο από planitas | 29/10/2008
Πάντως οι ακροδεξιοί έχουν ξεσαλώσει με τον Μεταξά. Βλέπω το μπλογκ των νεο-ναζί της Χρυσής Αυγής να είναι πρώτο με κείμενο όπου αναγράφεται «Τα Οχι θέλουν Μεταξάδες» και από πάνω ή από κάτω τους ανάλογα, εσείς με το «Τα ΟΧΙ του Μεταξά«.
Εύγε!
Σχόλιο από Zωνιανίτης | 29/10/2008
Αν ρωτήσουμε «τι γιορτάζουμε κάθε 28η Οκτωβρίου» ένα μαθητή, είτε είναι μαθητής Νηπιαγωγείου είτε είναι μαθητής Λυκείου για το «όχι που είπε ο Ιωάννης Μεταξάς» θα μας πει.
12 χρόνια πλύση εγκεφάλου είναι αυτή
Σχόλιο από Allu Fun Marx | 29/10/2008
ΠΩΣ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΑΦΟΥ ΤΟ ειπε και ο Ψωμιαδης που ΞΕΡΕΙ απο Ιστορια
[ Πριν 3 χρονια οταν καποιοι αναρχικοι κατεβασαν την ελληνικη σημαια απο τον Λευκο πυργο ο ΨΩΜΙΑΔΗΣ ειπε την ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ φραση (την θυμαμαι απέξω:): »Ποτέ μεχρι τωρα , ΣΤΑ ΔΥΟΜΙΣΥ ΧΙΛΙΑΔΕς ΧΡΟΝΙΑ ιστοριας της Πόλης , ΔΕΝ ΚΑΤΕΒΗΚΕ η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ απο τον ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ » (ολοι οι παρισταμενοι Ειδημονες της Ιστοριας της Πόλης τoν χειροκροτησαν ) ]
Σχόλιο από Νοσφεράτος | 29/10/2008
Ο Μεταξάς δυστυχώς έχει γίνει ένας σάκος του μποξ εξ ευωνύμων και ένας υπερμεθυμένος αδριάντας εκ δεξιών.
Πρέπει όμως να διατρέξουμε οριζόντια την ιστορία και όχι κάθετα, και να δούμε τα τότε κοινωνικά συμφραζόμενα και να κρίνουμε με τα δεδομένα της εποχής και όχι του σήμερα.
Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν όλοι είναι ότι ταυτίζουν τον Μεταξά με την χούντα του 67. Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις.
Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι το 1909, όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι, οι φοιτητές και γενικά κάθε σώφρων και εχέφρων πολίτης που είχε απηυδήσει από την ανεπάρκεια και την ανικανότητα των πολιτικών ήταν υπέρ του στρατιωτικού κινήματος!
Ο Μεταξάς είπε το όχι διότι ήταν αγγλόφιλος και ορθώς ήταν αγγλόφιλος τότε διότι η Ελλάς ως ναυτική δύναμη δεν είχε καμία τύχη αν δεν ήταν στο ίδιο στρατόπεδο με την Αγγλία.
Επίσης, η ΕΟΝ του Μεταξά έβγαλε τις γυναίκες από το σπίτι και δημιούργησε συλλογικότητες και μία έξαρση του πατριωτισμού χωρίς τα κιτς και την κακογουστιά της χούντας των συνταγματαρχών.
doctor
Σχόλιο από doctor | 29/10/2008
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο Μεταξάς ήταν ένας άγγελος.
Εξόρισε και εξόντωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους και ήταν ένας άνθρωπος της εξουσίας.
Όμως η απόλυτη δαιμονοποίηση ή η απόλυτη θεοποίηση υπακούουν σε δογματισμούς και όχι σε step by step αποτίμηση των πεπραγμένων του.
Δεν μπορεί ένας εθνικιστής να πράξει κάτι το καλό; Ίσως η Αριστερά να δογματίζει ασύστολα όταν θεωρεί ότι ένας δικτάτορας είναι a priori ανίκανος να κάνει κάτι καλό.
Όπως φυσικά δογματίζουν και οι ακροδεξιοί που θεωρούν ότι ένας δικτάτορας δεν δύναται να κάνει λάθος.
doctor
Σχόλιο από doctor | 29/10/2008
Σωστά! Ο Μεταξάς ήταν αυθεντικός φασίστας, ενώ οι χουντικοί καραγκιόζηδες «ελληνοχριστιανοί»… Καλά όλα τ’ άλλα, αλλά εκείνο το «χωρίς τα κιτς» τι τόθελες δόκτορά μου;
Μ-π
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 29/10/2008
χα χα Νοσφεράτε. τρελλό γέλιο.
Σχόλιο από Γιάννης | 29/10/2008
Γιάννη,
στο πλαίσιο του προγράμματος «The Metaxaς Project», φαντάζομαι ότι θα έχουμε τη συνεργασία σου με τηνένταξή σου στην επιστημονική ομάδα. Οκ;
Και τη δική σου Νοσφεράτε!
Μ-π
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 29/10/2008
Μ-π,
εντάξει, αν και,
νομίζω ότι, για να μπει κανείς στο πρότζεκτ, θα έπρεπε να λέει συνέχεια «όχι». αυτό με τα τόσα όχι του μεταξά με θυμίζει το παραμύθι με τη βασιλοπούλα που έλεγε όλο όχι και ο πατέρας της υποσχέθηκε πως θα την πάντρευε με όποιον την κατάφερνε να πει το ναι, και αφού προσπάθησαν πολλοί, δοκίμασε ένας βοσκός ο οποίος την ρώταγε όλο σε στύλ «αμα σε ταίσω εγώ, θα σε κακοφανεί;» και («να σε φιλήσω;» «-όχι!») «άμα φιλήσω, θα σε κακοφανεί;» «-όχι!», ώσπου εν τέλει την κρεβάτωσε.
Σχόλιο από Γιάννης | 29/10/2008
To πιο ωραιο ανεκδοτο για το ΟΧΙ (που το λεω συνεχεια ) ειναι εκεινο με το » Μικρο χαριτωμενο Βατραχακι Θες να με παντρευτεις; » Οχι ,Οχι ,Οχι »
το πρωτοειδα εδώ στον Π &Α ..Δεν θυμαμαι που ομως ..
Το ειχε βαλει αν θυμαμαι καλά ο Μ-π
..πΟΥ ΕΙΝΑΙ ;
Σχόλιο από luciferidis | 29/10/2008
Σχετικά με το ακόλουθο :
«-Το “ΟΧΙ” στη Δημοκρατία, την οποία κατέλυσε με το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου»
Ο Μεταξάς την 4η Αυγούστου ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ.Η εξουσια του ανατεθηκε ειρηνικα απο τη Βουλη. Δεν έχει καμία σχέση η 4/8/1936 με την 21/4/1967
Και να ηθελε ο Μεταξάς να κάνει πραξικόπημα , δεν είχε αυτή τη δυνατότητα , αφού είχε αποστρατευτεί από το Στρατό πολλά χρόνια πριν , οπότε το 1936 , δεν είχε -ως απόστρατος- Στρατό υπό τις διαταγες του.
Σχόλιο από Ιων Δραγούμης | 29/10/2008
»Η εξουσια του ανατεθηκε ειρηνικα απο τη Βουλη.,,»,
-την οποια και καταργησε βεβαια..Η μήπως ηταν και κοινοβουλευτικός;Μηπως ητο και υπερ της κοινοβουλευτικής Δημοκρατιας;ή Αντιθετως διακυρησσε » Η Ελλάς ειναι κρατος Αντικοινοβουλευτικόν , κρατος Ολοκληρωτικόν…»;
Σχόλιο από luciferidis | 30/10/2008
http://oxitometaxa.wordpress.com/
Σχόλιο από ΟΧΙ στον ΜΕΤΑΞΑ | 30/10/2008
Οι πορτοφολάδες της ιστορίας
Είναι να γελά κανείς με τους πορτοφολάδες της Ιστορίας. Σε κάθε μεγάλο ιστορικό γεγονός σπεύδουν, σαν κοράκια, να τραβήξουν από την ιστορία, τσάμπα, την αφρόκρεμα των γεγονότων.
Πρώτοι και καλύτεροι οι πατριδοκάπηλοι απατεώνες και οι καθεστωτικοί σφετεριστές της ιστορίας: οι πολιτικοί έμποροι κάθε απόχρωσης και παντός καιρού.
Την ίδια καθεστωτική, σφετεριστική δημαγωγία ζούμε και σήμερα για την 28η Οκτωβρίου και το ηρωικό, αντιστασιακό έπος του ελληνικού λαού.
Αχαλίνωτος, δημαγωγικός σφετερισμός του «ΟΧΙ», ιδιαίτερα αποκρουστικός από την ακροδεξιά ρητορική: από τους «γόνους» των αποτρόπαιων δικτατορικών καθεστώτων, από τους υμνητές του Μεταξά, του Βασιλιά, των χουντικών και των λογής-λογής δικτατορικών καθεστώτων.
Οι ιδεολογικοί υμνητές και τα πολιτικά τέκνα των πιο αποτρόπαιων μορφών εξουσίας του κεφαλαίου, σπεύδουν σήμερα, σαν κοινοί «κλεφτοκοτάδες» να «κλέψουν» την αφρόκρεμα του «ΟΧΙ» που βροντοφάναξε ο ελληνικός λαός στο φασισμό: Στην αποτρόπαια αυτή γκριμάτσα της καπιταλιστικής εξουσίας που θαυμάζουν και υμνολογούν…
Και αυτός ο δημαγωγικός σφετερισμός, ο οποίος κυριολεκτικά αναποδογυρίζει τα πράγματα, ισοπεδώνει την ιστορία και εμφανίζει τους πατριδοκάπηλους σαν αγωνιστές των «εθνικών πεπρωμένων» επιτυγχάνεται με ένα διπλό δόλιο τέχνασμα:
α). Με την ηρωποίηση του Μεταξά, ο οποίος είπε το «ΟΧΙ» και την ολοκληρωτική παρασιώπηση του αγωνιστικού ΟΧΙ του ελληνικού λαού.
β). Με την αφηρημένη χρησιμοποίηση της έννοιας «πατριώτης» και «Έλληνας». Οι γενικεύσεις και οι απροσδιοριστίες συγχωρούν τις αμαρτίες. Θα εξηγήσουμε παρακάτω.
Το «ΟΧΙ» του Μεταξά
Αυτοί που έχουν, σήμερα, σαν ίνδαλμα το δικτάτορα, κερδοσκοπούν αγρίως πάνω στο «ΟΧΙ» του Μεταξά.
Αποκρύπτουν, δολίως, όμως, τούτα τα ουσιώδη:
α). Ο Μεταξάς, ως ο στυγνός, δικτατορικός εκφραστής του μεγάλου κεφαλαίου ήταν δεμένος με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό. Το ελληνικό κεφάλαιο και η Ελλάδα ήταν αγγλικό φέουδο ΤΟΤΕ. Συνεπώς ο Μεταξάς, ως ο εκφραστής του κεφαλαίου, ήταν με το συνασπισμό του αγγλικού ιμπεριαλισμού και το «ΟΧΙ» του ήταν υπαγορευμένο από αυτή τη θέση.
Παρασιωπάτε, λοιπόν, δολίως, ότι τα συμφέροντά του οικονομικού, συνακόλουθα και πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, ήταν συνυφασμένα μ’ αυτά του αγγλικού ιμπεριαλισμού, ενάντια στο γερμανοϊταλικό ιμπεριαλιστικό συνασπισμό, στον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό, που οδήγησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αποκρύπτετε, παντελώς, ότι το δικτατορικό καθεστώς του Μεταξά, παρά την ιδεολογική του συγγένεια, ιδιαίτερα με το γερμανικό ναζισμό, ουδέποτε τόλμησε να αμφισβητήσει τη διαπλοκή της άρχουσας τάξης με τον αγγλικό ιμπεριαλισμό.
β). Επίσης αποκρύπτετε εντελώς ότι το «ΟΧΙ», του Μεταξά ήταν εξαναγκαστικός μονόδρομος και από μια άλλη πλευρά.
Δεν ήταν μόνο το ελληνικό κεφάλαιο υπέρ του «ΟΧΙ», αλλά σύσσωμος και ο ελληνικός λαός. Ο Μεταξάς δεν είχε ΚΑΜΙΑ άλλη επιλογή.
Το να παρασιωπούμε αυτούς τους παράγοντες και να λέμε ότι ο Μεταξάς είπε το «ΟΧΙ», εξαπατούμε τον κόσμο και ηρωποιούμε ένα δικτάτορα «πιόνι» του αγγλικού ιμπεριαλισμού.
Οι αφαιρέσεις καλύπτουν τις αμαρτίες
Όταν δεν προσδιορίζεις συγκεκριμένα τις έννοιες «πατριώτης» και «Έλληνας» καταλήγεις στην απάτη και σε πολιτικά εκτρώματα, συνακόλουθα συγχωρείς τους προδότες και τους πατριδοκάπηλους.
Πατριώτης δεν μπορεί να είναι ΠΟΤΕ ο υπηρέτης των ξένων ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Γι’αυτό το κεφάλαιο εξ ορισμού δεν έχει πατρίδα και δεν είναι «πατριωτικό». Απλώς εκμεταλλεύεται τα πατριωτικά αισθήματα για τα συμφέροντά του και τα προδίδει, ανά πάσα στιγμή, όταν προστάζουν τα συμφέροντά του.
Το ελληνικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του υπηρέτες, ιδιαίτερα οι δικτάτορες, δεν υπήρξαν ΠΟΤΕ πατριώτες. Τα συμφέροντα των ξένων ιμπεριαλιστών υπηρετούσαν. Η ελληνική ιστορία είναι διδακτική…
Το να αποκαλούμε, συνεπώς, «πατριώτες» τους κεφαλαιοκράτες, μεταπράτες του διεθνούς ιμπεριαλισμού, τα πολιτικά τους φερέφωνα και τους «λακέδες» τους, σημαίνει ότι είμαστε απολογητές τους και «όργανά» τους. Με ένα σκοπό: Να διαστρεβλώνουμε και να αλλοιώνουμε την έννοια του πατριωτισμού…
Τέλος τι σημαίνει «Έλληνας». Έλληνες ήταν και οι γερμανοτσολιάδες και οι δωσίλογοι της κατοχής. Έλληνες είναι και οι οικονομικοί μας άρχοντες, και οι πολιτικοί τους που ξεπουλάνε την Ελλάδα στο πλανητικό κεφάλαιο. Από μόνη της η λέξη «Έλληνας» δεν λέει ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα. Είναι μια φρασούλα για να εξαπατά και να εξισώνει το λύκο με το αρνί, το θύμα με το θύτη, τους αγωνιστές με τους προδότες…
Και αυτό η ιστορία το έχει αποδείξει πολλές φορές. Και στο έπος του 1940 ήταν οι αγωνιστές «Έλληνες» που κρατήσανε το βάρος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ (Έλληνες με χρώμα) και οι δωσίλογοι «Έλληνες» που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές (και αυτοί με συγκεκριμένο χρώμα) και οι «ουδέτεροι», «Έλληνες» που συνεργαζόντουσαν με τους Άγγλους για να έρθουν να τρυγήσουν τους καρπούς των αγωνιστών «Ελλήνων». Και αυτοί με συγκεκριμένο ιδεολογικό και πολιτικό χρώμα.
Μιλάμε γενικά για «Έλληνες» και «Πατριώτες» για να συγκαλύψουμε το βρώμικό ρόλο και το χρώμα κάποιων «Ελλήνων» σφετεριστών του πατριωτισμού και των αγώνων του ελληνικού λαού.
Να γιατί οι αφαιρέσεις είναι δόλια τεχνάσματα απάτης που καλύπτουν τις αμαρτίες…
(αναδημοσίευση από το περιοδικό «Ρεσάλτο»)
http://evia-blog.blogspot.com/2008/10/blog-post_7610.html
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 30/10/2008
Σχόλιο από Zωνιανίτης | 31/10/2008
ΣΥΝΕΧΕΙΑ………………
————————————————
27 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης
Το ότι θέσπισε συλλογικές συμβάσεις και καθόρισε κατώτατους μισθούς, εγώ το θεωρώ πρόοδο, ασχέτως του αν η ηγεσία της «Εθνικής Συνομοσπονδίας» ήταν διορισμένη απ’ αυτόν. Ο πρώην πρόεδρός της ΓΣΕΕ και μέλος του ΚΚΕ, Αριστείδης Δημητράτος, ήταν ο πρόεδρός της και υπουργός εργασίας, ο οποίος έθεσε σε εφαρμογή μέτρα που είχαν μεν ψηφισθεί, αλλά δεν είχαν ποτέ τεθεί σε εφαρμογή, θεσπίζοντας παράλληλα και νέα.
Το ΙΚΑ ιδρύθηκε το 1934 και πρώτος του πρόεδρος ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Το θέμα είναι πότε άρχισε να λειτουργεί. Λειτούργησε, λες, λόγω … πραξικοπήματος; (!) Και το 8ωρο, η απαγόρευση εργασίας των ανηλίκων, η υποχρεωτική ασφάλιση με συμμετοχή του εργοδότη (όπως ακριβώς είναι σήμερο), η υποχρεωτική άδεια με επίδομα, το δώρο Χριστουγέννων-Πάσχα, για να αναφέρω μερικά μόνο; Θα τα ακυρώσομε όλα, επειδή ο Μεταξάς ήταν δικτάτορας;
Και τι σχέση έχει η φιλεργατική πολιτική του Μεταξά με τους … νεκρούς της εργατικής εξέγερσης του Μαΐου; Δηλαδή, να τα ανακατέψομε όλα, μπας και τα καταφέρομε να τον μειώσομε;
Το ότι για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1938 θεσπίστηκε Αστικός Κώδικας (μέχρι τότε χρησιμοποιούσαν τον Ιουστινιάνειο Κώδικα), το θεωρώ πρόοδο, όπως και όλα τα παραπάνω κι ας λένε οι προκατειλημμένοι τα φληναφήματά των.
«Δύο χρόνια μετά θα διαπράξει το τεράστιο έγκλημα κατά του ελληνισμού, μετην εξαγορά από ιδιώτρη του σπιτιού του Κεμάλ και τον δωρισμό του στο τουρκικό κράτος, το οποίο θα το μετατρέψει στο τουρκικό προξενείο της πόλης. Και βέβαια στην ονομασία της Οδού Κεμάλ Ατατούρκ.»
Τεράστιο έγκλημα … κατά του ελληνισμού; Γιατί; Αμφιβάλλω αν καταλαβαίνεις τι γράφεις καθ’ υπαγόρευση μάλλον.
Διάβασε και το άρθρο του Γ. Κεκαυμένου «Ο Μεταξάς το ΟΧΙ και η Δημοκρατική Παράταξη εδώ:http://www.antibaro.gr/articles/history/metaksas-oxi.html
«Επίσης κ. «Πατριώτη», μην αποκαλείται «αριστερούς» όσους ασκούν κριτική στο γερμανικό ναζισμό ή στον Μεταξά».
Δεν αποκαλώ αυτούς αριστερούς, αλλά εκείνους που προσπαθούν να ανασκευάσουν την ιστορία χαλκεύοντας γεγονότα. Πότε, άλλωστε, άσκησε κανείς κριτική στον γερμανικό ναζισμό και τον είπα αριστερό; Μήπως δεν ξέρεις τι διαβάζεις (το πιθανότερο);
————————————————
28 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης
Δηλαδή εσείς κ. «Πατριώτη» που προσπαθείτε να «ρίξετε στα μαλακά» το ναζισμό και την πολιτική του γράφοντας:
«Όταν η Ιστορία γράφεται από τους νικητές, τότε δαιμονοποιείται ΔΙΚΑΙΩΣ -Η- ΑΔΙΚΩΣ ο ηττημένος και φορτώνεται αυτός όλο το φταίξιμο, κάτι που ασφαλώς ούτε ιστορικά στέκει, ούτε ηθικά.»
Δηλαδή μπορεί να έχουμε ΑΔΙΚήσει το ναζισμό και ΑΔΙΚΩΣ να του προβάλλουμε τα όσα διέπραξε κατά της ανθρωπότητας και κατ’ ημών των ιδίων; Πώς λέγεται αυτή η απόπειρα αθώωσης της ναζιστικής βαρβαρότητας; Και ειδικά όταν αυτό εκστομείται τη μέρα του ΟΧΙ, την ημέρα που άρχισε η Ελληνική Αντίσταση στο φασισμό και το ναζισμό;
Αλλά ξέρω! Το γράφεις με σαφήνεια για όλους εμάς που απεχθανόμαστε το ναζισμό αποδομώντας την αντίληψή μας για την πρόσφατη ιστορία:
«… έμαθες να βλέπεις την Ιστορία όπως την έγραψαν οι νικητές. Οι Γερμανοί είναι αξιολύπητοι με την πλύση εγκεφάλου που τους έχουν κάνει και τις ενοχές που τους έχουν δημιουργήσει.»
Οπότε οι «αξιολύπητοι Γερμανοί» περιμένουν κάποιους σαν τον «πατριώτη» να τους ξαναεμφυσήσουν την παλιά πατριωτική περηφάνεια!
Αν αυτή η προσέγγση δεν είναι προσβολή προς τους νεκρούς μας και τους αγώνες του έθνους, δεν ξέρω ποια θα μπορούσε να είναι και τι περισσότερο κακό ηθικά έκανε η Ρεπούση και οι υπόλοιποι αποδομιστές;
————————————————
29 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης
Συγγνώμη για την πολλαπλή αποστολή του ιδίου κειμένου.
30 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης
άκυρο λόγω διπλής αποστολής
————————————————
31 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης
Καλά σου είπα ότι δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις. Αρκεί που το καταλαβαίνουν άλλοι.
Όταν λέω ότι καταδικάστηκαν μόνον ηττημένοι, δεν με ενδιαφέρει αν αυτοί οι ηττημένοι είναι ναζί ή ό,τιδήποτε άλλο, αλλά ο ΤΡΟΠΟΣ απιονομής «δικαιοσύνης». Οι νικητές δεν ΕΧΟΥΝ το δικαίωμα να δικάζουν ηττημένους, διότι το δικαιωμά τους αυτό βασίζεται στο ότι είναι νικητές. Τι σχέση έχει αυτό με την δήθεν προσπάθειά μου να «ρίξω στα μαλακά» τον ναζισμό;
Αν δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, δεν μπορώ να σου το βάλω και με το κουτάλι στο στόμα. Αρκετά βγάλαμε την συζήτηση εκτός θέματος κι εκτός αυτού δεν είμαι ο κατάλληλος για να εξηγώ περισσότερο αυτό που καθένας με τον κοινό νου καταλαβαίνει. Δεν θα ασχοληθώ περισσότερο με τις ανοησίες που γράφεις.
————————————————
32 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 ΠΑΝΔΩΡΑ
Aναλογιζόμενη τις εκατοντάδες τόμους που έχουν γραφτεί από έγκυρους ιστορικούς (B.Anderson, Gellner, Hobsbawm κ.α) και διανοούμενους για το ευρύτατο θέμα του Εθνικισμού,
Τις συγκρούσεις, το αίμα, τους διωγμούς και τις υλικές και ανθρώπινες καταστροφές που έχει προκαλέσει η ενσάρκωση αυτής της έννοιας στα ιστορικά γεγονότα της νεωτερικότητας,
Την ιστορική διαδρομή του ευρωπαϊκού φαινομένου του Εθνικισμού, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μετάλλαξή του από δύναμη δημιουργική και απελευθερωτική (βλ. Ελληνική Επανάσταση) σε δύναμη καταστροφής (βλ. Ιμπεριαλισμός, 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι κ.ά) και τις συνδηλώσεις του όπως Ναζισμός, Φασισμός, Ολοκληρωτισμός κλπ,
Τον τρόπο συγκρότησης των νεωτερικών κρατών, είτε με τη μορφή της απελευθέρωσης από έναν «ξένο κατακτητή» είτε με την βίαιη επιβολή μιας κυρίαρχης εθνότητας έναντι άλλων, είτε με την απόσχιση από πρώην αυτοκρατορίες, που εμπεριείχε πάντοτε τη βία και την προσφυγή στην εθνικιστική ιδεολογία ως την αναγκαία για την προώθηση των στόχων και σκοπών του εθνικού κράτους,
Τις ιστορικές υπερβάσεις (δεδομένης της κατάρρευσης των εθνικών κρατών) που κατάφεραν οι ευρωπαϊκοί λαοί στην συλλογική τους νοοτροπία (πολλοί εξ αυτών έγιναν κράτη μόλις το 1919) μετά την ναζιστική λαίλαπα και την γεωγραφική και ιδεολογική διαίρεση (σιδηρούν παραπέτασμα) της Ευρώπης από τις 2 υπερδυνάμεις, το 1945 ώστε να δώσουν σάρκα και οστά στην Ευρωπαϊκη Ιδέα με την πολιτική ενοποίηση και την εγκαθίδρυση της ειρήνης στην τραγική ήπειρο,
Δεν έχω παρά να φωνάξω… «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά!» Διότι :
Το άρθρο και τα σχόλια που παρατέθηκαν, συνιστούν άριστο παράδειγμα εφαρμογών της εθνικιστικής στρατηγικής, είτε πρόκειται για τον δημιουργικό εθνικισμό του 19ου αιώνα, είτε για τον καταστροφικό του 20ου.
Είναι γνωστό ότι τα εθνικά σύμβολα, η εθνική λογοτεχνία και γλώσσα, οι λαϊκές παραδόσεις, το εκπαιδευτικό σύστημα, ο εθνικός στρατός αλλά και ένα ιστορικό παρελθόν που εφόσον υπάρχει (πχ παλιά έθνη) κατασκευάζεται με βάση την κυρίαρχη οπτική του παρόντος, στοχεύουν στην αναγκαία εθνική ομογενοποίηση προς την ανώτερη κουλτούρα και την υποταγή του πολίτη στους νόμους του κράτους (κ της κυρίαρχης πλειοψηφίας) προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες και τα εθνικά συμφέροντα.
Απο το ύφος, το περιεχόμενο και τα συμφραζόμενα, λοιπόν, αυτών των σχολίων, είναι ολοφάνερο το αποτέλεσμα της ανεπαρκούς και παρωχημένης διδασκαλίας της Ιστορίας στην ελληνική εκπαίδευση. Αν και θεωρώ απαράδεκτο και αφαιρετικό τον «συνωστισμό των Ελλήνων στην προκυμαία της Σμύρνης» επειδή δεν προβάλει με σαφήνεια και ακρίβεια την ιστορική πραγματικότητα του εξαναγκαστικού διωγμού των προσφύγων, ωστόσο το πολυ καλό εγχειρίδιο του Δασκάλου εκθέτει αναλυτικά και με σαφήνεια τη σύγχρονη μέθοδο διδακτικής της ιστορίας. Δεν γνωρίζω πόσοι μπήκαν στον κόπο να το διαβάσουν προσεκτικά αποφεύγοντας τις προκαταλήψεις που όλοι μας κουβαλάμε.
Κατανοώ βέβαια τη δυσκολία εφαρμογής της μεθόδου από μεγάλο μέρος του ελληνικού διδακτικού προσωπικού για την οποία δεν ευθύνεται μόνο η γνωστική ανεπάρκεια αλλά και ο γενικότερος σχεδιασμός της διδακτικής ύλης, των μεθόδων, εποπτικών μέσων κλπ σε επιτελικό επίπεδο.
Σε κάθε περίπτωση, δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε ότι σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο σύγχρονο κόσμο, με ρευστά σύνορα σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας, η Ιστορία θα πρέπει να κινείται προς την δύσκολη οδό της συμφιλίωσης και της συναίνεσης και όχι της διχόνοιας και των αντιπαραθέσεων, που τόσα δεινά έχουν επιφέρει στην ανθρωπότητα. Βεβαίως το ιστορικό παρελθόν κατασκευάζεται, πως αλλιώς θα το γνωρίζαμε εκ των υστέρων. Μπορούμε όμως να επιλέξουμε τα τεκμήρια και τις πηγές εκείνες που προβάλλουν με τη μεγαλύτερη δυνατή αντικειμενικότητα το παρελθόν, έτσι ώστε να ακούγονται όλες οι «φωνές» και όχι μόνο οι «μεγάλες αφηγήσεις». Είναι άλλωστε και αυτό συνέπεια της νεωτερικότητας σε μια επιστήμη του Ρομαντισμού του 19ου αι., όπως είναι η «επιστήμη της Ιστορίας», από την στιγμή που ο «ανώνυμος λαός» (αντικείμενο μελέτης πλέον) ήλθε στο προσκήνιο της σύγχρονης ιστορίας διαδραματίζοντας ενεργό ρόλο. Να έχουμε υπόψη μας δε, από το ίδιο ιστορικό γεγονός δεν βιώνουμε όλοι την ίδια θετική/αρνητική εμπειρία και συνεπώς δεν διαμορφώνουμε ενιαία αντίληψη για την ιστορικότητα.
Ή ιστορική μνήμη είναι προφανές ότι δεν διατηρείται με στρατιωτικές πόσο μάλλον με μαθητικές παρελάσεις, αλλά με την σωστή για την εποχή μας διδασκαλία, με την επίγνωση ότι απευθύνεται σε μαθητές με διαφορετικές κουλτούρες, ήθη, παραδόσεις, συλλογικές συνειδήσεις και εμπειρίες και οφείλει να προσαρμόζεται πάνω σ’ αυτή την πολυφωνία, να την αναδημιουργεί και να την αναδιανέμει.
Ναι… η αισθητική της παρέλασης ταιριάζει και σε καθεστώτα ολοκληρωτικά (όπως υπήρξε και ο σταλινισμός) και το εθνικιστικό (όσο και φιλελεύθερο) παρελθόν της ανάγεται στον Ναπολέοντα που πρώτος έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου κράτους. Η απελευθερωμένη Ελλάδα – ένα νεωτερικό εθνικό κράτος – του ρομαντικού εθνικισμού του 19ου αιώνα δεν θα μπορούσε παρά να την υιοθετήσει όπως τόσα και τόσα σύγχρονα έθνη-κράτη.
Τα στιγμιότυπα στις τηλεοπτικές ειδήσεις είναι εύγλωττα (όταν δεν μπερδεύουν την 28η με την 25η) … «Οι Ελληνες έκαναν ψηφοφορία και ανέθεσαν στον Ι. Μεταξά να πει ΟΧΙ στους Ιταλούς» (28.10.08 μαθήτρια Γυμνασίου που συμμετέχει στην παρέλαση στο Σύνταγμα). Αραγε να ντράπηκε ο δάσκαλος της …
Και επιτέλους… ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου και συγχρόνως κατέρρευσε η σοβιετική φιλοσοφία ενώ στις μέρες μας κλονίζεται και η αμερικάνικη φιλοσοφία και ό,τι την συνιστά… Για πόσο ακόμα θα πιπιλάμε τις ίδιες «εθνικές» απολιθωμένες καραμέλες ;
Υπάρχουν σύγχρονοι άνθρωποι που υποστηρίζουν την νομοτελειακή ύπαρξη του ελληνικού έθνους-κράτους (ή του καθε έθνους); Ποιος είναι ο τελικός σκοπός του; Mε ποιό τρόπο οι αναχρονιστικές νοοτροπίες που συνέχουν τις δομές του (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές, πολιτισμικές) θα άντιμετωπίσουν τις σύγχρονες προκλήσεις;
————————————————
33 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης
Πανδώρα, αν δεν μας τσουβάλιαζες όλους με μια βολική απόρριψη, η συμβολή σου θα ήταν μεγαλύτερη!
«πατριώτη», το άχημο για σένα είναι ότι αρκετοί πλέον στην Ελλάδα ξέρουν να διαβάζουν κάτω από τις περίτεχνες εκφράσεις και να εντοπίζουν τις κρυμμένες προθέσεις.
Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι αγωνιάς για την απόδοση δικαιοσύνης για τους ηττημένους Ναζί!!!! Μόνο που η αγωνία σου και η ουδετερότητά σου περιορίζονται απελπιστικά στο θέμα αυτό.
Επειδή όμως πια η ελληνική κοινωνία έχει ξυπνήσει αρκετά, μπορεί να καταλάβει τον αναθεωρητισμό, είτε προέρχεται από την αποδομητική νεοταξική Αριστερά και τους νέους της συντρόφους -τους νεοφιλελεύθερους δεξιούς- είτε από την παραδοσιακή ακροδεξιά, της φιλο-ναζιστικής συμπεριλαμβανομένης. Και νάσαι σίγουρος ότι θα αντιδράσει, όπως στην περίπτωση Ρεπούση, όταν εξανάγκασε την κυβέρνηση να αλλάξει την υποστήριξή της και να αποσύρει το αναθεωρητικό πόνημα -που είχε την ίδια ακριβώς ουδέτερη θέαση με σένα.
Αλλά για το συγκεκριμένο θέμα, θα έπρεπε πρωτίστως να μιλήσει ο συγγραφέας του κειμένου, που έδωσε την αφορμή για την αψιμαχία αυτή.
————————————————
34 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 imago
@ΠΑΝΔΩΡΑ
Μια ερώτηση.
Εάν γνωρίζατε ότι η κα. Ρεπούση ήτανε στα φοιτητικά της χρόνια μέλος μιας εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης, θα αντιμετωπίζατε με το ίδιο ύφος το συγγραφικό της δημιούργημα?
Υ.Γ. Ο «συνωστισμός στην προκυμαία της Σμύρνης» ήτανε όντως μια ατυχής επιλογής, αλλά πιστεύετε αλήθεια ότι οφείλετε σε κάποιο λάθος της συγγραφικής ομάδας ή εξυπηρετεί κάποιον στόχο?
————————————————
35 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Πατριώτης
Αν διάβαζες, όπως λες και καταλάβαινες, θα έβλεπες π.χ. και την αγωνία μου για την απονεμόμενη δικαιοσύνη στο ICTY, ένα δικαστήριο που λειτουργεί με το «Σύνδρομο της Νυρεμβέργης» (έχεις τον όρο ακουστά;).(*) Θα έβλεπες ότι η ίδια «δικαιοσύνη» απενεμήθη και στο Ιράκ. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε ο Σαντάμ Χουσεΐν για εγκλήματα που διέπραξε κατά των Κούρδων το 1984!!! Και ποιος θα δικάσει αυτούς που τον δίκασαν για τα πολλαπλά δικά των εγκλήματα στο Βιετνάμ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και όχι μόνο; Κι αν δικάστηκε γι αυτό που τον κατηγόρησαν, γιατί τον δίκασαν το 2007 και όχι το 1991, όταν και πάλι τον είχαν νικήσει; Ή μήπως δεν βλέπεις (το πιθανότερο) ότι καταδικάστηκε προς παραδειγματισμό του τι παθαίνει όποιος αντιστέκεται στην Υπερδύναμη;
Κιλκισιώτη, έχεις την νοοτροπία του προβάτου, που σκέφτεται όπως του υποδείξει ο βοσκός. Αυτή είναι η διαφορά μας. Σε ένα μονάχα έχεις δίκιο: Ότι ο κόσμος ξύπνησε παντού, όχι μόνο στην Ελλάδα και δεν δέχεται τα καλοσερβιρισμένα παραμύθια της απονομής τάχα μου δικαιοσύνης (sic) από τους «καλούς» (νικητές) στους «κακούς» (ηττημένους). Ίσως λίγοι Αμερικανοί να έμειναν πια, που έχουν την δική σου αγελαία νοοτροπία.
(*)Δεν αμφιβάλλω ότι επικροτείς και την τους βομβαρδισμούς στην Σερβία, αφού οι Σέρβοι εγκληματίες έκαναν εθνοκαθάρσεις, όπως και το ΔΙΚΑΙΩΜΑ απονομής δικαιοσύνης στους χασάπηδες Μιλόσεβιτς και Κάρατζιτς από τους καλούς ΝΑΤΟϊκούς. Δεν βαριέσαι, όλα αυτά τα καθάρματα κρυφοναζήδες ήσαν, έτσι; Αν ξύπναγες, θα καταλάβαινες ότι μιλώ για ΔΙΚΑΙΩΜΑ απονομής δικαιοσύνης και όχι για το αν οι ναζί ήσαν, ή δεν ήσαν εγκληματίες. Ασφαλώς ήσαν, αλλά η δικαιοσύνη έπρεπε να απονεμηθεί από αμιγώς ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ δικαστήριο, άλλως από ουδέτερο διεθνές, το οποίο, όμως, θα καταδίκαζε και τους Συμμάχους για τον εγκληματικό βομβαρδισμό της Δρέσδης, για την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Κατάλαβες; Μπα! Πρόβλημά σου.
————————————————
36 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης
Κάποια χρήσιμα στοιχεία για τους νοήμονες από το βιβλίο :
«Ελευθέριος Βενιζέλος, 1864-1936 – Η μεγάλη πορεία – Απο το ανάθεμα στην αποθέωση»
Κατά την διάρκεια των Νοεμβριανών (του 1916) βάση του βιβλίου
Πιο εκτεθειμένες στο διωγμό [από τους Βασιλικούς] ήταν τρείς ομάδες: Οι έμποροι οι Κρητικοί και οι πρόσφυγες. […] σελ. 98
[…] στην περίπτωση των εκατό με τριακοσίων, ανάλογα με τους διάφορους υπολογισμούς, νεκρών προσφύγων, οι οποίοι ανώνυμοι και άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και θαμμένοι σε μαζικούς τάφους […] σελ. 99
[…] οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ήταν πρόσφυγες: Οι δολοφονίες αποτελούσαν εν ψυχρώ και απρόσωπα εγκλήματα μίσους, το οποίο είχε καλλιεργηθεί συστηματικά από τα μέσα ενημέρωσης. […] σελ. 100
[…] είχε απαλλάξει [η κυβέρνηση] την πρωτεύουσα από αρκετές χιλιάδες άλλους πρόσφυγες, στέλνοντας τους να αποδεκατιστούν από την πείνα και τις επιδημίες σ’ ένα αυτοσχέδιο στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Σούδα.[…] σελ. 100
[…] στον Πειραιά η παρουσία του συμμαχικού στόλου και η άμυνα οπλισμένων ομάδων Κρητικών, απέτρεψαν τις επελάσεις που σχεδίαζαν οι επίστρατοι [οι οπίοι είχαν άτυπα αρχηγό τον Μεταξά (wikipedia)]. Ωστόσο πλήθη Βενιζελικών και προσφύγων – προοιωνίζοντας τις σκηνές που θα ζούσε λίγα χρόνια αργότερα στη Σμύρνη – συγκεντρώθηκαν στις αποβάθρες του λιμανιού, φορτωμένοι με ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν και ελπίζοντας να βρουν πλοία φυγής. […] σελ 100 “
Eπίσης αναφέρει ότι:
“Σύμφωνα με το λεύκωμα των υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος Τεκτονικών Στοών, Αθήνα 1998, σελ.47
Ο Μεταξάς ήταν Μασόνος
Είχε φτάσει στον τριακοστό βαθμό της μασονίας. Ανήκε στην Στοά «Ησίοδος», στην οποία είχε διατελέσει σεβάσμιος την περίοδο 1921-1923.
————————————————
37 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 imago
«Ωστόσο πλήθη Βενιζελικών και προσφύγων – προοιωνίζοντας τις σκηνές που θα ζούσε λίγα χρόνια αργότερα στη Σμύρνη – συγκεντρώθηκαν στις αποβάθρες του λιμανιού, φορτωμένοι με ότι μπορούσαν να κουβαλήσουν και ελπίζοντας να βρουν πλοία φυγής. […] σελ 100»
Εσάς προσωπικά μπορεί να σας βολεύει να σταματά το κείμενο στην παρατήρηση, ότι «οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ήταν πρόσφυγες«. Για όποιον δεν ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει αυτό το κείμενο ως μέσο για να καλλιεργήσει κλίμα εναντίον του ελληνικού κράτους (συγκρίνοντας κατά απαράδεκτο τρόπο τα γεγονότα του 1916 με την καταστροφή της Σμύρνης) της δεξιάς, πολύ σημαντικό είναι ότι οι πρόσφυγες φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπέστησαν τα ίδια με τους Βενιζελικούς και τους Κρητικούς (που μαζί με τους πρόσφυγες στην ουσία ήτανε και αυτοί Βενιζελικοί). Προφανώς λοιπόν η ηγεσία της δεξιάς έβλεπε στους πρόσφυγες, οπαδούς του Βενιζέλου που σε συνδιασμσό με την παρουσία του συμμαχικού στόλου και εκείνη των Κρητικών κινούσε τα αμυντικά της αντανακλαστικά.
Βέβαια αυτή την εκτίμηση την κάμω, όχι επειδή έχω κάποια διάθεση να δικαιολογήσω τα γεγονότα (τουναντίον μάλιστα) αλλά για να αποδείξω ότι η φράση «οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ήταν πρόσφυγες» είναι εκ του πονηρού και κατά βάθος ανθελληνική!
————————————————
38 Τετάρτη, 29 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης
imago γράφεις:
«…η ηγεσία της δεξιάς έβλεπε στους πρόσφυγες, οπαδούς του Βενιζέλου που σε συνδιασμσό με την παρουσία του συμμαχικού στόλου και εκείνη των Κρητικών κινούσε τα αμυντικά της αντανακλαστικά.»
Ακριβώς αυτό είναι! Οι πρόσφυγες σκοτώθηκαν επειδή ακριβώς οι πρόσφυγες ήταν βενιζελικοί και αυτό γιατί ο βενιζελισμός εκείνη την εποχή εξέφραζε τον αλύτρωτο ελληνισμό και την τάση για εθνική ολοκλήρωση, σε αντίθεση με το παλάτι της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος».
Υπάρχει ένα κείμενο του Ίωνα Δραγούμη όταν, ως ενάντιος του Βενιζέλου, ζούσε στο Παρίσι όπου θεωρεί ότι εχθροί της Ελλάδας ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστές του Κρητικοί και Μικρασιάτες. Αυτό το θεωρεί εν μέσω Μικρασιατικής Εκστρατείας.
Πρόκειται για μια φοβερή και ακατανόητη εποχή, όπου οι Μικρασιάτες και οι Κρητικοί βρίσκονταν από τη μια πλευρά και το Παλάτι και οι κομμουνιστές από την άλλη.
Η φράση που σε ενόχλησε έτσι αναγράφεται στο βιβλίο…
————————————————
39 Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου 2008 imago
Δεν διαφωνώ στο ότι η στάση της δεξιάς έναντι του ανατολικού εγχειρήματος ήτανε εξ ολοκλήρου λανθασμένη και καταστροφική για την χώρα.
Με το σχόλιο για την φράση «σκοτώθηκαν επειδή ήτανε πρόσφυγες» ήθελα απλά να αναδείξω την δόση ανθελληνισμού που ενυπάρχει σε αυτή την φράση. Γιατί όπως είπα, δεν σκοτώθηκαν επειδή ήτανε πρόσφυγες αλλά επειδή ήτανε οπαδοί του Βενιζέλου. Επομένως δεν ήτανε θύματα του παιχνιδιού εξουσίας αλλά μέρος του με αποτέλεσμα να ερεθιστούνε τα αντιδραστικά αντανακλαστικά της δεξιάς ηγεσίας και του παλατιού.
Αυτή η επανεκτίμηση για τους λόγους που επακολούθησαν διώξεις των προσφύγων φέρνει στο φώς την αντίθεση δεξιάς – κέντρου ως πολιτικό παιχνίδι (στο οποίο πήρανε μέρος και οι πρόσφυγες) και καταρήπτει τον ισχυρισμό ότι πρόκειται για μια γενικότερη αποστροφή της δεξιάς έναντι του ανατολίτικου Ελληνισμού, πράγμα εξάλλου παράλογο, όπως έχω τονίσει, αφού επί κυβέρνησης Γούναρη η θυσίες του Ελληνικού στρατού γιγαντώθηκαν αν και ήτανε φανερό από τις αρχές του 1922 ότι η υπόθεση ήτανε χαμένη.
Θα παραθέσω μια μαρτυρία για να υποστηρίξω την θέση μου:
«Απαίσιοι πραγματικώς είναι οι εδώ Έλληνες, εκτός ελαχίστων. Επικρατεί Βενιζελισμός ογκώδης και κατά την l5ην Δεκεμβρίου [σημ.: εορτή του Αγίου Ελευθερίου] είχον κλείσει σχεδόν όλα τα καταστήματα. Θα ήξιζε πράγματι να παραδώσωμεν την Σμύρνην εις τον Κεμάλ δια να τους πετσοκόψη όλους αυτούς τους αχρείους, οι οποίοι φέρονται ούτω κατόπιν του φοβερού αίματος όπερ εχύσαμεν εδώ.»
Πρίγκιψ Ανδρέας προς Μεταξά, 21 Δεκεμβρίου 1921
————————————————
40 Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου 2008 Χ. Κ.
Χ. Κ.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ
Σύγχυση και ρηχότητα διατρέχουν το κείμενό σου, Πανδώρα.
«Η ενσάρκωση της έννοιας του εθνικισμού», λες, έφερε τις τρομερές αιματοχυσίες και καταστροφές τα χρόνια της νεωτερικότητας.
Πρωτότυπη, όντως, η προσέγγισή σου! Πρόκειται για εξαιρετική ερμηνεία της ιστορίας! Για όλα φταίει «η ενσάρκωση μιας έννοιας»! Κατάφερες να φορτώσεις σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο, – τον εθνικισμό – όλα τα δεινά της ανθρωπότητας κατά τη νεωτερική εποχή!! Οποία αποθέωση της μονοσήμαντης αιτιοκρατίας!
Αλήθεια, είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεις τη σύγχυση που διατρέχει το κείμενό σου, όταν αναλογίζεσαι «Τις συγκρούσεις, το αίμα, τους διωγμούς και τις υλικές και ανθρώπινες καταστροφές που έχει προκαλέσει η ενσάρκωση αυτής της έννοιας στα ιστορικά γεγονότα της νεωτερικότητας, Την ιστορική διαδρομή του ευρωπαϊκού φαινομένου του Εθνικισμού, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο και τη μετάλλαξή του από δύναμη δημιουργική και απελευθερωτική (βλ. Ελληνική Επανάσταση) σε δύναμη καταστροφής (βλ. Ιμπεριαλισμός, 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι κ.ά) και τις συνδηλώσεις του όπως Ναζισμός, Φασισμός, Ολοκληρωτισμός κλπ».
Αχταρμάς πραγματικός! Σε τι να πρωτοσταθεί κανείς; Ο εθνικισμός ήταν, λες, καταστροφική δύναμη κατά τη νεωτερικότητα, αλλά όχι κατά τον 19ο αιώνα. Μα ο 19ος αιώνας εντάσσεται στη νεωτερικότητα! Ισχυρίζεσαι, δηλαδή, ότι κατά τη νεωτερικότητα ο εθνικισμός ήταν και καταστροφικός ήταν και απελευθερωτικός! Αυτοαναιρείσαι, όπως αντιλαμβάνεσαι!
Πρωτότυπη και η άποψή σου πως ο Ιμπεριαλισμός, ο Ναζισμός, ο Ολοκληρωτισμός, οι 2 Παγκόσμιοι Πόλεμοι, ήταν απότοκα και συνδηλώσεις του εθνικισμού! Όλα τα κακά κι ανάποδα του κόσμου ανάγονται σ’ ένα και μοναδικό δεινό: τον εθνικισμό! Η αποθέωση του πιο τυφλού αναγωγισμού, της πιο φτωχής αιτιοκρατίας!
Κατάφερες να εξοβελίσεις ολότελα από το ιστορικό γίγνεσθαι και την πάλη των τάξεων και την υλική διάσταση των κοινωνικών φαινομένων και κάθε πνευματικό – πολιτιστικό παράγοντα. Απέμεινε μόνος κι έρημος ο εθνικισμός να πασχίζει να ερμηνεύσει τα πάντα!!!
Θα σε παρακαλούσα να εξηγήσεις τα εξής:
Α) Ποια είναι τα εγγενή και ουσιώδη γνωρίσματα του εθνικισμού, που τού προσέδιδαν την δημιουργική δύναμη, που του αναγνωρίζεις, κατά τον 19ο αιώνα ως τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο; Διευκρινίζω: Μιλώ για τα ΕΓΓΕΝΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΩΔΗ γνωρίσματά του.
Β) Ποιες δυνάμεις επέδρασαν ώστε μια απελευθερωτική δύναμη να μεταλλαχθεί στο αντίθετό της; Υπαινίσσομαι τούτο: Αν υπάρχουν δυνάμεις τόσο ισχυρές ώστε να μεταστρέψουν τον εθνικισμό από δύναμη απελευθερωτική στο αντίθετό του, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις τον αναγωγισμό και την αιτιοκρατία, και να πάψεις να αντιμετωπίζεις τον εθνικισμό ως το πασπαρτού της ιστορίας! Και βέβαια χρειάζεται να σκύψεις πολύ καλύτερα πάνω στην ίδια την ιστορία, ώστε να ακούσεις τι έχεις να σου πει.
Ο τρόπος που αναφέρεσαι στη διδασκαλία της ιστορίας, τις παρελάσεις, την εθνική συνείδηση κ.α. αποκαλύπτει πως το Joint History Progect του CDRSEE και τα λεφτά των ΗΠΑ, του Σόρος και των λοιπών «συντρόφων» έχουν πιάσει, πράγματι, κάποιο τόπο.
Μπορείς να μας πεις, αλήθεια, τι θα απέμενε να αποδοκιμάζεις, αν από την αναφορά σου: «στην νομοτελειακή ύπαρξη του ελληνικού έθνους-κράτους (ή του κάθε έθνους);», αφαιρούσες τη λέξη «νομοτελειακή»;
Τέλος, αυτά που γράφεις για το βιβλίο της Ρεπούση δείχνουν δύο τινά: ή δε φρόντισες να διαβάσεις τις θεμελιωμένες σε ακράδαντα επιχειρήματα κριτικές, ή η κριτική σου ικανότητα έχει (επί του συγκεκριμένου) σοβαρά αμβλυνθεί.
Χ. Κ.
————————————————
41 Παρασκευή, 31 Οκτωβρίου 2008 Κιλκισιώτης
Πανδώρα,
το «κουτί της Πανδώρας» δεν το άνοιξε η «ενσάρκωση του εθνικισμού» αλλά η ιστορική αναγκαιότητα του περάσματος από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό, όπως ερμήνευσαν οι κλασικοί κοινωνιολόγοι. Η αντίληψη αυτή που αντιμετωπίζει μια τέτοιας έκτασης και βάθους ιστορική διεργασία ως υποκείμενη στον ανθρώπινο έλεγχο είναι βαθύτατα ιδεαλιστιή και παραπέμπει μάλλον στον πλατωνισμό.
Επίσης γράφετε: «Τον τρόπο συγκρότησης των νεωτερικών κρατών, είτε με τη μορφή της απελευθέρωσης από έναν «ξένο κατακτητή» είτε με την βίαιη επιβολή μιας κυρίαρχης εθνότητας έναντι άλλων, είτε με την απόσχιση από πρώην αυτοκρατορίες, που εμπεριείχε πάντοτε τη βία και την προσφυγή στην εθνικιστική ιδεολογία ως την αναγκαία για την προώθηση των στόχων και σκοπών του εθνικού κράτους… »
Εδώ, επισημαίνεται κάτι το προφανές ως ιδιαίτερο και πρωτόφαντο. Μα αυτή ακριβώς η ένταση χαρακτήριζε όλα τα ιστορικά περάσματα. Και το πέρασμα από τις υπερεθνικής θρησκευτικές ιδεολογίες στην εποχή των εθνων-κρατών υπήρξε ένα τέτοιο περάσμα.
Με την ιδεαλιστική αντιμετώπιση ξεχνάμε τη βασική αρχή της διαλεκτικής και το γεγονός ότι το μόνο νομοτελειακό γεγονός στην ιστορία του ανθρώπου ήταν το ότι «η βία υπήρξε η μαμή της ιστορίας» και της εξέλιξης! Θυμάσαι ποιός είπε το τελευταίο.
Η δαιμονοποίηση του εθνους-κράτους, μετατρέπει αυτήν ακριβώς την ιστορική διεργασία σε δαιμονική προσέγγιση. Κάτι που δεν δικαιολογείται σε επιστήμονες. Το ότι αυτή η ηθικιστική αντίληψη της ιστορίας, που φαίνεται σήμερα να επικρατεί σε αρκετούς της ομάδας που ομνύουν στον Hobsbawm, αναδεικνύει για άλλη μια φορά το ετερόφωτο και την φτώχεια ενός μεγάλου μέρους της νεοελληνικής διανόησης, είτε χωρίς είτε με εισαγωγικά.
—
Επίσης, για να κλείσω και τις παρεμβάσεις μου για το ζήτημα του Ι. Μεταξά και των αντιφάσεών του, να παραθέσω μόνο ένα απόσπασμα από τα χειρόγραφα κείμενά του που δημοσιεύτηκαν στα «Πολιτικά Θέματα», όπου ουσιαστικά δηλώνει ότι ακολουθεί τελικά το δρόμο του Βενιζέλου και αναγνωρίζει τη σημασία της συμμαχίας με την Αγγλία, 24 χρόνια από τη στιγμή που ως γερμανόφιλος πυροδοτούσε τον Διχασμό και υπονόμευε τη συμμαχία αυτή με επακόλουθο τα γνωστά δεινά!
«…Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, διά την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως και διά την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Βέβαια εις την ιστορίαν μας την νεωτέραν δεν είχομεν μόνον ευγνωμοσύνης λόγους και αφορμάς διά την Αγγλίαν, της οποίας άλλως τε η μεταπολεμική, πολιτική των τελευταίων ιδίως ετών, είναι πολιτική μεγίστων και ιστορικών αγγλικών ευθυνών [15]. Αλλά τας ευθύνας της αυτάς η Αγγλία τας αποδίδει σήμερον με την υπερήφανον αποφαστικότητα λαού μεγάλου, σώζοντος την ελευθερίαν του κόσμου και του πολιτισμού.
Διά την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, η οποία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή…. «
(από το χειρόγραφο σημείωμα του Μεταξά που δημοσιεύτηκε στα «Πολιτικά Θέματα»)
24 ακριβώς χρόνια μετά το σκληρό Διχασμό, ο φανατικός αντίπαλος του Βενιζέλου, θα αναγνωρίσει το προφανές σε οποιονδήποτε έχει μια στοιχειωδη θεώρηση της γεωπολιτικής.
————————————————
Σχόλιο από Zωνιανίτης | 31/10/2008
Πολύ ενδιαφέρον ο διάολογος Zωνιανίτη απλά ήταν δύσκολο να τον παρακολουθήσω όλο. Ήταν λίγο «σεντόνι» όπως λέμε. Τον βρήκα ενδιαφέρον όμως.
Σχόλιο από cortlinux | 31/10/2008
Ζωνιανίτη,
ευχαριστούμε για την «μεταφορά». Ήταν όντως χρήσιμος ο διάλογος. Ευχαριστούμε και τον Κιλκισιώτη που χρησιμοποίησε κάποια στοιχεία από εδώ.
Όσοι ενδιαφέρονται για τις μικρές και αδιόρατες πλευρές μιας μεγάλης σύγκρουσης, έχουν την ευκαιρία να τις εντοπίζουν σε τέτοιες σύγχρονες συζητήσεις.
Μ-π
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 31/10/2008
Συνέχεια για τα μπεμόλια….
Ακούστε ένα σύγχρονο μουσικό κομμάτι με πάρα πολλά μπεμόλια… 🙂
[audio src="http://www.fileden.com/files/2008/10/31/2167974/bemoli0.mp3" /]
Σχόλιο από Καναλιώτης | 04/11/2008
Ωρέ Καναλιώτη
που το θυμήθηκες ετούτο το μπεμόλι ?
Μόνο δεν θυμούμαι από Alabama είναι για από Alatsata ?
Ίσως κι από Sevdiköy…
mumul
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 04/11/2008
Τι Alabama τι Alatsata…
Ο κόσμος είναι μικρός
Σχόλιο από Καναλιώτης | 04/11/2008
Νοεμβριανά
Κείμενο 1ο: Ένας δημοσιογράφος περιγράφει μία σκηνή από τους δρόμους της Αθήνας κατά τα Νοεμβριανά (Πηγή: Χρ. Χουρμούζιος Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα, τυπ. Εσπερίας, Λονδίνο 1919, σ. 102):
Κάτι μεταξύ κυνηγών και Μπόερς πολεμιστών ωμοίαζον οι εθελονταί οίτινες μη δυνηθέντες ή προλαβόντες να φορέσουν στολήν, εγύριζαν περίπολοι με ρεπούμπλικαν, μάνλιχερ, ξιφολόγχην και φυσεκλίκια. Πολλοί από αυτούς περιφερόμενοι με μόνιππα κατεσκόπευον τα υπερώα, ιδίως των υπόπτων ξενοδοχείων και μπαμ! Έστελλον τας σφαίρας εις τους ελλοχεύοντας προδότας. Κάποιος είπεν εις μίαν τοιαύτην περίπολον: «Για πουλιά πάτε, πατριώτες; -Τι πουλιά μωρέ! Για αρκούδες … βουλγάρικες»!
Κείμενο 2ο: Περιγραφή της πρώτης μέρας των κατά τα Νοεμβριανά (Πηγή: Χρ. Χουρμούζιος Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα, τυπ. Εσπερίας, Λονδίνο 1919, σ. 94):
Τα καταστήματα εκλείσθησαν, αι οδοί ηρημώθησαν, η συγκοινωνία ενεκρώθη. Ο Βενιζελικός κόσμος ευρίσκετο υπό το κράτος εύλογου τρόμου … δεν ήργησαν να σημειωθούν και αιματηρά επεισόδια … Η νυξ της αιματηράς ημέρας διήλθε ζοφερά και βαρεία και πλήρης αγωνίας δι΄ολόκληρον τον φιλήσυχον πληθυσμόν της πόλεως. Ήδη από των πρώτων εσπερινών ωρών πάσα κυκλοφορία ανά τας οδούς είχε διακοπεί. Η κίνησις των τραμ ανεκόπη επίσης, διαταγή δε της Κυβερνήσεως δεν ανήφθησαν και οι δημοτικοί φανοί.
Κείμενο 3ο: Περιγραφή των διώξεων εναντίον των βενιζελικών κατά τα Νοεμβριανά (Πηγή: Χρ. Χουρμούζιος Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα, τυπ. Εσπερίας, Λονδίνο 1919, σ. 99):
Μεθ΄ εκάστην έκρηξιν πυροβολισμών των επιστράτων περίπολοι σπεύδουσαι αποκλείουν την καθ΄ ης η απόπειρα οικίαν ή κατάστημα και συλλαμβάνουν μεθ΄ ύβρεων και δεινών προπηλακισμών και κακοποιήσεων τους εντρόμους Βενιζελικούς ενοίκους, οίτινες δέσμιοι ή συρόμενοι εν μέσω λογχών οδηγούνται εις το Φρουραρχείον υπό το στίγμα ομοιομόρφου άπαντες κατηγορίας, συνωμοσίας κατά του καθεστώτος και εσχάτης προδοσίας … Και είνε χαρακτηριστικόν το επεισόδιον το οποίον αφηγείται η Εσπερινή περί ενός εκ των συλληφθέντων τούτων, όστις απαγόμενος υπό της περιπόλου και εκσυριττόμενος υπό του πλήθους διεμαρτύρετο προς το πλήθος, του οποίου εζήτει να κινήσει την συμπάθειαν, ότι «αυτός δεν ήτο Βενιζελικός, αλλά μόνο κλέπτης»!
Κείμενο 4ο: Περιγραφή των διώξεων εναντίον των βενιζελικών κατά τα Νοεμβριανά (Πηγή: Χρ. Χουρμούζιος Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα, τυπ. Εσπερίας, Λονδίνο 1919, σ. 115):
Παντού όπου εισήρχοντο οι άτακτοι και οι άλλοι οπλοφόροι της Κυβερνήσεως, η εισβολή των χρησιμοποιείται προς διαρπαγήν και λαφυραγωγίαν. Οι συλλαμβανόμενοι θεωρούνται ως προγεγραμμένοι, των οποίων η ζωή εξαρτάται πράγματι μόνον εκ της καλής θελήσεως των αιχμαλωτιστών των. Η περιουσία των θεωρείται ως περιουσία καταδίκων επιθανατίων, την οποίαν δύνανται να διαθέσουν κατά βούλησιν οι «τίμιοι» άνθρωποι, οι αναλαβόντες το καθήκον να μολύνουν τα όπλα των εις το αίμα των «προδοτών».
Κείμενο 5ο: Η Εντολοδόχος Επιτροπή του Πανελληνίου Συνδέσμου των Συντεχνιών κάλεσε τον ελληνικό λαό στο Πεδίο του Άρεως για να συμμετάσχει στον τελετουργικό αναθεματισμό του Βενιζέλου. Στην τελετή ο μητροπολίτης Αθηνών, περιστοιχισμένος από την Ιερά Σύνοδο, έριξε τον πρώτο λίθο λέγοντας (Πηγή: Χρ. Χουρμουζιοσ Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα, Λονδίνο 1919, σ. 195)
«Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου συλλαμβάνοντος Αρχιερείς και επιβουλευομένου Βασιλείαν και Πατρίδα ανάθεμα έστω».
Κείμενο 6ο: Λογοτεχνική μαρτυρία: ο Δημοσθένης Βουτυράς στο διήγημά του «Μέρες τρόμου» (1932) εστιάζει το θέμα του στα Νοεμβριανά και στη μάχη της Αθήνας μέσα από τη ζωή μιας απλής οικογένειας. Ο νεαρός γιος απευθύνεται στον πατέρα του
Όλοι τα ίδια είνε. Καταχτητές! … Όσο διοικούν αυτοί, οι μπεμπέδες, θα αιματοκυλιέται ο κόσμος! … Τι Κάιζερ, τι Τσάρος, τι Πρόεδρος! Όλοι το ίδιο είνε μόνο τα ονόματα αλλάζουν! … Κ΄ έπειτα για να τα πούμε και όπως τα θέλεις: Όταν παλεύουν άλογα βαρβάτα τι θέλει το πετειναράκι να μπει στη μέση; (…) δεν το ξέρει κείνος, ο Βενιζέλος σου δα, πως ένα πάτημα από φιλικό πόδι αλόγου, θα το συντρίψει; (…) Είμαι κατά των πολέμων, γιατί, το μικρότερο, μόνο η Ειρήνη φέρνει την ευτυχία: ο πόλεμος, και νικηφόρος να ΄νε, τη φτώχεια και την ατιμία!
…
Χαρακτηριστικός είναι και ο τρόπος που τελειώνει το διήγημα με το μονόλογο του νεαρού ήρωα:
Μελαγχολία όμως τώρα αισθάνθηκε να τον κυκλώνει.
– Μα γιατί λυπούμαι, είπε, γιατί λυπούμαι; Εμένα η πατρίδα μου και του κάθε καλού ανθρώπου, που αισθάνεται, όχι την ψεύτικη ελευθεριά, που μέσα μας φυλακίζει το κράτος και το έθνος, η πατρίδα είνε η κάθε γωνιά η ελεύθερη που ΄χει ανοιχτόν ορίζοντα! Είνε το μέρος που μένουν πολίτες ελεύθεροι, τίμιοι και καλοί και το κράτος δεν υπάρχει να στραγκαλίσει τη σκέψη και να ρουφήξει ιδρώτα και αίμα!
Κείμενο 7ο: Λογοτεχνική μαρτυρία: Το μυθιστόρημά του Κώστα Παρορίτη «Ο Κόκκινος Τράγος» (1924) διαδραματίζεται από τα μέσα Νοεμβρίου 1916 ως τα μέσα της επόμενης χρονιάς. Όταν ένας φοιτητής επισημαίνει ότι η τιμή της πατρίδας τού επιβάλλει να αντισταθεί στους Γάλλους την παραμονή των Νοεμβριανών, ο ξυλουργός Λείψανος του απαντά:
Άλλη είναι η πατρίδα η δική σου κι άλλη η πατρίδα του πλούσιου. Αυτό είναι το σωστό, φτάνει μόνο να το σκεφτείς και μοναχός σου. (…) Λοιπόν, απόχτησε πρώτα πατρίδα δική σου κι ύστερα βλέπουμε για την τιμή της.
Κείμενο 8ο: Λογοτεχνική μαρτυρία: Ο Αντώνης Τραυλαντώνης στο μυθιστόρημά του Λεηλασία μιας ζωής (1934) κάνει εκτεταμένη αναφορά στα Νοεμβριανά. Την ιστορία αφηγείται ένας νέος δικαστικός, ο Αγγελής, ο οποίος στις αρχές του 1917 έφτασε στην Αθήνα επιδιώκοντας προαγωγή:
Ήταν Γενάρης του 1917, δύο μήνες σχεδόν ύστερ΄ από κείνα τα τρομερά Νοεμβριανά.
Ο κόσμος όλος άνω – κάτω. Το κράτος μας βρίσκονταν σε διάλυση. Το μισό είχε υποδουλωθεί από τους Αντάντηδες, το άλλο μισό αλληλοτρώγονταν και μέρα με την ημέρα κολοβώνονταν περισσότερο.
Ο Φουρνιέ, ο Γκυγεμέν, ο Ροκφέιγ, ο Έλλιοτ, ο Μποσδάρι, οι Σενεγαλέζοι, κυριαρχούσαν στη ζωή και στην ψυχή όλων.
Λίγο πριν, είχε γίνει το ανάθεμα του Βενιζέλου, και ίσως να βρίσκονταν ακόμα στην κορυφή του σωρού το αιματωμένο κεφάλι του αποκεφαλισμένου ταύρου, που είχαν στήσει εκεί για να συμβολίζει την καρατόμηση.
Ο αποκλεισμός εστένευε, και από το Κερατσίνι στέλνονταν ή περιμένονταν κάθε στιγμή τα τρομερά τελεσίγραφα.
Η πείνα δεν είχε ακόμα πάρει την απελπιστική έκταση και ένταση που πήρε αργότερα, το ψωμί όμως ήταν μαύρο, ανακατωμένο με κριθάρι (το χαρουπόψωμο βγήκε αργότερα), κι ο φωτισμός είχε ελαττωθεί τόσο, ώστε από τις δέκα το βράδυ και η Ομόνοια ακόμα ήταν κατασκότεινη.
Επιμέλεια συλλογής πηγών: Ιωάννα Ηλιοπούλου
http://www2.e-yliko.gr/htmls/Fyyl/Istoria/fikeim4.aspx
———————————————————-
Tα ξεχασμένα Νοεμβριανά
Του Μιχαλη Ν. Κατσιγερα
Στην πολιτική τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Με βάση το αξίωμα αυτό, η επιλογή του Βενιζέλου να συμπαρατάξει κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο την Ελλάδα με την Εγκάρδια Συνεννόηση, ήταν σωστή. Το ελληνικό κράτος επεκτάθηκε, αν και ο Ελληνισμός συρρικνώθηκε στα νέα διευρυνθέντα όρια του κράτους αυτού. Οσοι τότε, με επικεφαλής τον βασιλιά Κωνσταντίνο, ήθελαν την Ελλάδα ουδέτερη, δεν δικαιώθηκαν από την έκβαση των πραγμάτων. Από τον στενό κύκλο των κωνσταντινικών επιτελών, μόνον ο Μεταξάς ισοζύγισε –αν μπορεί να υπάρξει ισοζύγιο στην Ιστορία– την ενεργό συμμετοχή του στο ουσιαστικά φίλο προς τις Κεντρικές Αυτοκρατορίες στρατόπεδο των ουδετεροφρόνων. Το ισοζύγιο αυτό αποκαταστάθηκε για τον Μεταξά με την από το 1934 συνειδητή και ρεαλιστική στροφή του και αποδοχή της άποψης ότι η Ελλάδα, χώρα της Μεσογείου, έπρεπε να παραμείνει εντεταγμένη στο σύστημα πολιτικών και στρατιωτικών δεσμών της Μεγάλης Βρετανίας, ενόψει και του επερχόμενου Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό τον βοηθούσε, άλλωστε, και στην πραγμάτωση της φιλοδοξίας του να του ανατεθεί η διακυβέρνηση της χώρας, κάτι που, μερικώς, του εκχωρήθηκε το 1936.
Αν η πολεμική προσπάθεια που ακολούθησε, το 1940, είχε την καθολική επιδοκιμασία των Ελλήνων, μάλιστα σε επίπεδο ηγεσίας από τον Γεώργιο Β΄ έως τον Ζαχαριάδη, το αντίθετο είχε συμβεί κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε η Ελλάδα διχάστηκε, λόγω και έργω, καθώς οι εμπόλεμοι διεκδικούσαν και εκβίαζαν τη συμμετοχή της. Οι πλέον επιθετικές –λόγω και της ευκολότερης από στρατιωτικής απόψεως γι’ αυτές πρόσβασης– ήσαν οι δυνάμεις της Συνεννόησης, κυρίως η Γαλλία και η Βρετανία, οι οποίες ήδη από τον Σεπτέμβριο του 1915 κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη και τέσσερις μήνες αργότερα την Κέρκυρα, για να ακολουθήσει ναυτικός αποκλεισμός της Ελλάδος καθώς ο Κωνσταντίνος και οι ελεγχόμενες από αυτόν κυβερνήσεις δεν έστεργαν να συνεργαστούν με την εγκαρδίων αισθημάτων Συνεννόηση.
Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά επεισόδια της περιόδου εκείνης είναι τα Νοεμβριανά, των οποίων σήμερα, 18 Νοεμβρίου, είναι η ενενηκοστή επέτειος. Δύο εικοσιτετράωρα πριν από την ημέρα εκείνη του 1916 –και ενώ η Ελλάδα είχε χωρισθεί στο κράτος της Θεσσαλονίκης υπό τον Βενιζέλο και στο κράτος των Αθηνών υπό τον Κωνσταντίνο–, ο επικεφαλής της ναυλωχούσης στον Πειραιά συμμαχικής ναυτικής μοίρας του στόλου της Ανατολής, Γάλλος αντιναύαρχος Νταρτίζ ντυ Φουρνέ, ζήτησε από τη βασιλική κυβέρνηση των Αθηνών την παράδοση πολεμικών σκαφών και άλλου αμυντικού υλικού. Η κυβέρνηση αρνήθηκε και στις 18 ο Φουρνέ αποβίβασε 3.000 από τους άνδρες του στο Φάληρο και στον Πειραιά, ενώ μέρος αυτών κατέλαβε θέσεις μέσα στην ελληνική πρωτεύουσα. Συνέβη όμως αυτό που δεν περίμενε ο κ. αντιναύαρχος: Δυνάμεις από τους φιλοβασιλικούς Συνδέσμους Επιστράτων συγκρούσθηκαν με τους εισβολείς. Σκοτώθηκαν ή τραυματίσθηκαν 194 ξένοι και 82 Ελληνες. Ο Φουρνέ απέσυρε τους άνδρες του, για να καθυποταχθεί η αυθάδης νότια Ελλάδα αργότερα. Τότε, οι βενιζελικοί πολίτες –κατά τεκμήριον φίλοι της Συνεννόησης– εγκαταλείφθηκαν στην τρομοκρατία των Επιστράτων, οι οποίοι έκαψαν, λεηλάτησαν και σκότωσαν 35.
Πρόκειται για ένα επεισόδιο μάλλον ξεχασμένο σήμερα, ακόμα και από την πλειονότητα της δυτικοτραφούς ιντελιγκέντσιας. Οι γενικές ιστορίες της Ελλάδος του 20ού αιώνα –όταν αναφέρονται σ’ αυτό– μάλλον το υποβαθμίζουν. Ο λόγος είναι ευνόητος: Η ιστορία ανήκει στους νικητές. Και οι επίστρατοι, τους οποίους ασφαλώς και πατριωτικό φρόνημα, έστω εξ «ευγενούς τυφλώσεως», διακατείχε κατέναντι των ξένων, κέρδισαν τη μάχη των Αθηνών, αλλά έχασαν τον πόλεμο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_363302_18/11/2006_205791
————————————————————
Edo i apopsi tou «Rizospasti»
http://www.adslgr.com/forum/archive/index.php/t-61024.html
————————————————————–
Σε ποιά Θεσσαλονίκη ήρθε ο Βενιζέλος;
http://poseidon20.anatolia.edu.gr/history_web_final_s03/ethniki_amina.htm
————————————————————–
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 12/11/2008
Στις θεαματικότερες πρωτοβουλίες της Εκκλησίας κατά του Σατανά και της πολιτικής εκπροσώπησής του ανήκει αναμφισβήτητα το περιβόητο «ανάθεμα» κατά του Βενιζέλου-Βελζεβούλ που οργανώθηκε τον Δεκέμβριο του 1916 στο κέντρο της Αθήνας. Την εποχή αυτή, ο Διχασμός βρισκόταν στο αποκορύφωμά του: ο Βενιζέλος παρέμενε ακόμη στη Θεσσαλονίκη επικεφαλής της κυβέρνησης της Εθνικής Άμυνας, ενώ στη βασιλική και μόλις βομβαρδισμένη από τον γαλλικό στόλο Αθήνα επικρατούσε πλήρης ακυβερνησία. Στο κλίμα αυτό, οργανώνεται στην πρωτεύουσα μια ογκώδης αντιβενιζελική πορεία που, με την Ιερά Σύνοδο στην κορυφή της, κατευθύνεται στο Πεδίο του Άρεως για να αναθεματίσει τον Σατανά της πολιτικής ζωής του τόπου. Εκεί, ο καθένας ρίχνει μια πέτρα και επαναλαμβάνει την κατάρα του Αθηνών Θεόκλητου κατά του Βενιζέλου:
«Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα ανάθεμα έστω». Στις γραμμές που ακολουθούν, η Πηνελόπη Δέλτα, οικογενειακή φίλη και συνεργάτρια του Βενιζέλου, θυμάται το «ανάθεμα» και το περιγράφει με αηδία:
Οταν, μετά τα Νοεμβριανά του 1916, ο αξιοθρήνητος μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος έκανε το περίφημο ανάθεμα, άντρες, γυναίκες, παιδιά, κυρίες και κύριοι του λεγομένου ‘καλού κόσμου’, πήγαν φορτωμένοι πέτρες μεγάλες και μικρές και τις έριξαν, μάζα άμορφη, στο Πεδίον του Άρεως, αναθεματίζοντας το ‘Σατανά’, το ‘Βελζεβούλ’, τον ‘προδότη’, που εκείνη την ώρα, με όλη τη δύναμη του δαιμόνιου μυαλού του, με όλη την ένταση της θελήσεώς του, μάζευε και οργάνωνε στρατό, για ν’ απωθήσει τους Βουλγαρο-Τούρκο-Γερμανούς και να ελευθερώσει την Ανατολική Μακεδονία, που είχε δώσει ο Κωνσταντίνος και η κυβέρνησή του στους Βουλγάρους.
Η άμορφη αυτή, σιχαμένη μάζα από πέτρες όλων των μεγεθών και σχημάτων, άσπριζε εκεί, όλη μέρα, στα χώματα του Πεδίου του Άρεως. Τη νύχτα, πιστοί, θλιμμένοι πατριώτες, πήγαιναν κρυφά και στόλιζαν με λουλούδια της εποχής, τις άσχημες πέτρες. Το πρωί, οι αρχές έβαζαν και μάζευαν βιαστικά τ’ αφιερώματα αυτά των πιστών. […]
Η μητέρα μου έφερε βαριά το ανάθεμα. Το θεωρούσε ασχημιά και ντροπή και, θεοσεβούμενη όπως ήταν, έτρεμε μην πάθει τίποτε ο Βενιζέλος, που τον αναθεμάτισε η εκκλησία.
Ένα από τα πρώτα βράδια που ήμαστε όλοι συναγμένοι στο πατρικό, έφερε την ομιλία αυτήν και παρακάλεσε το Βενιζέλο να προκαλέσει μια τελετή, όπου πάλι η εκκλησία να σηκώσει το ανάθεμα.
Ο Βενιζέλος άναψε.
-«Όχι, βέβαια, κυρία Μπενάκη, δε θα το κάνω αυτό ποτέ!», αναφώνησε. «Το ανάθεμα θα μείνει, και κάτω από το ανάθεμα θα νικήσομε, θα ελευθερώσομε τη Μακεδονία και θα τσακίσομε τους Βουλγάρους. Όχι μόνο δε θα ζητήσω να σηκωθεί το ανάθεμα, αλλά και θα μείνουν οι πέτρες εκεί που έπεσαν στοίβα, να ξέρει και να θυμάται ο κοσμάκης πως είμαι αναθεματισμένος, και όμως πως η νίκη θα είναι δική μας…»
Κάποιος είπε: «Δε θα μείνουν πολύ οι πέτρες! Ήδη μίκρανε η στοίβα, και κάθε νύχτα μικραίνει…»
Ο Βενιζέλος έβγαλε τις φωνές.
-«Δεν εννοώ να γίνει αυτό!», αναφώνησε. «Δε θέλω να χαθεί η απόδειξη αυτή του αναθέματος! Θα βάλω φύλακες! Εννοώ να μείνουν οι πέτρες όπως είναι, να τις βλέπουν κάθε μέρα οι περαστικοί και να ξέρουν τι ανόητα, τι μάταια πράγματα που είναι οι κατάρες της εκκλησίας!»
-«Είναι όμως μια ασχημιά στο Πεδίο του Άρεως, κύριε Πρόεδρε», είπε ο πατέρας μου, που αν και παραιτημένος, δεν ξεχνούσε πως υπήρξε Δήμαρχος Αθηναίων.
-«Θα υποστούμε και την ασχημιά αυτή, κύριε Μπενάκη», αποκρίθηκε ο Βενιζέλος, «θα την υποστούμε για την ανατροφή του λαού, που πρέπει να μάθει την αξία της εκκλησιαστικής κατάρας όσο και της ευλογίας της, όταν γίνεται η εκκλησία όργανο πολιτικών παθών».
(Αρχείο της Π. Σ. Δέλτα, Α΄, «Ελευθέριος Βενιζέλος», επιμέλεια Π. Α. Ζάννας, Ερμής, Αθήνα 1978, σ. 279-280).
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 12/11/2008
Εν κατακλείδι, ας αναρωτηθούμε: Τι θα συνέβαινε, αν εκείνο το δραματικό πρωινό της 28ης Οκτωβρίου η Ελλάδα είχε πει ΝΑΙ – όπως έκαναν στη ροή του Πολέμου τόσες άλλες χώρες;
Ο τότε Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς, στις 30 Οκτωβρίου 1940, σε έναν μνημειώδη αλλά και προφητικό λόγο του προς τους ιδιοκτήτες και αρχισυντάκτες των αθηναϊκών εφημερίδων, αφ’ ενός μεν, είχε προβλέψει ότι τελικά τον πόλεμο θα κέρδιζαν οι Άγγλοι, αφ’ετέρου όμως, είχε προεξοφλήσει ότι, αν αντί του ΟΧΙ είχαμε πει ΝΑΙ, η Ελλάδα θα ετριχοτομείτο. Με ένα κράτος των Αθηνών, περιορισμένο κατά κύριο λόγο στην ηπειρωτική Ελλάδα, να καθίσταται προτεκτοράτο των Ιταλών. Με τη Δυτική Θράκη και την Ανατολική Μακεδονία προσαρτώνται από τους Βουλγάρους. Και με την Κρήτη και ορισμένα νησιά του Αιγαίου να καταλαμβάνονται για ευνόητους λόγους από τους Άγγλους.
Μια τέτοια δε εξέλιξη των πραγμάτων θα είχε τεράστιες, και άκρως αρνητικές για τη συμμαχική υπόθεση, πολιτικές, ηθικές και στρατιωτικές συνέπειες. Πολιτικές, στα Βαλκάνια τουλάχιστον, γιατί θα εξωθούσε τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, αλλά και αυτήν την Τουρκία να προσεγγίσουν ακόμη περισσότερο τον Άξονα ή και να ευθυγραμμισθούν με αυτόν. Ηθικές, γιατί θα αποθάρρυνε πλήρως κάθε σκέψη αντιστάσεως κατά του Άξονος. Και σρατιωτικές, γιατί δεν θα είχε φθαρεί ο ιταλικός στρατός στην Αλβανία. Κυρίως, όμως, η Γερμανία δεν θα είχε αναγκασθεί να διεξαγάγει τον Απρίλιο – Μάιο την εκστρατεία κατά της Ελλάδος. Και συνακόλουθα δεν θα καθυστερούσε η εξαπόλυση της επιθέσεως κατά της Σοβιετικής Ενώσεως κατά πέντε, τουλάχιστον, εβδομάδες.
από: [ΕΔΩ]
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 26/11/2008
Το καθίκι…
Σχόλιο από Dr.Sato | 11/12/2008
[…] -Τα ΟΧΙ του Μεταξά […]
Πίνγκμπακ από -Δύο χρόνια Π&Α: Ένας “εγωκεντρικός” απολογισμός! « Πόντος και Αριστερά | 31/12/2008
Το τελευταίο ΟΧΙ της 4ης Αυγούστου
.
Το δικτατορικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου ΟΧΙ μόνο αρνηθηκε να δεχτεί τις υπηρεσίες των πολιτικών κρατουμένων,που προσφέρθηκαν να πάνε να πολεμήσουν στο μέτωπο εναντίον του εισβολέα,αλλά έφτασε στο σημείο να διαπράξει το πιο αποτρόπαιο έγκλημα και να παραδώσει τους πολιτικούς κρατουμένους ,αντίπαλους του καθεστώτος,στην πλειονότητα τους κομμουνιστές,στους ναζι κατακτητές.
Απο τους 1870 κρατούμενους (κομμουνιστές,σοσιαλιστές,δημοκράτες,αντιφασίστες)που βρέθηκαν κρατούμενοι στα διάφορα στρατόπεδα στις 27 Απριλίου 1941,κατόρθωσαν να δραπετεύσουν οι 670.Από τους 1,200 που παραδόθηκαν στους ναζί κατακτητές οι 677 εκτελέστηκαν από τους ναζί κατά την διάρκεια της κατοχής και οι άλλοι 64 πέθαναν απο την πείνα και από τις ασθένειες.Τελικά,απο τους 1200 τους οποίους παρέδωσαν,μόνο οι 459 διεσώθησαν.Εξήντα δύο απ’αυτούς λευτερώθηκαν από τον Αη Στράτη,σε επιχείρηση του ΕΛΑΝ στις 17 Ιουλίου 1943.
«Εθνική Αντίσταση 1940-1945» Μανώλης Γλέζος εκδόσεις Στοχαστής σελ 147.
Σημείωση,ένας απο αυτούς που παραδόθηκε στους Ναζι,ήταν και ο Ν.Ζαχαριάδης,γενικός γραμματέας του ΚΚΕ που σταλθηκέ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Γλύτωσε από το φοβερό στρατόπεδο των αντικομμουνιστών Ναζί -παρότι γ.γ. ενός κομμουνιστικού κόμματος- και στη συνέχεια, των Αμερικανών και Βρετανών βοηθούντων (;) , ήρθε στην Ελλάδα.
Άλλο ένα παράξενο γεγονός της νεοελληνικής ιστορίας!
metwpoistorias.blogspot.com/
Σχόλιο από Ζαχαριάδης | 08/01/2009
Δείτε τη νέα εφημερίδα «Ποντιακά Νέα» που αναδημοσιεύει το κείμενο για τα ΟΧΙ του Μεταξά:
Click to access pn_d_2008.pdf
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 15/01/2009
Να μια ενδιαφέρουσα συζητηση που κάναμε στο φόρουμ:
Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο αυνανισμός και οι πατριδοκάπηλοι απατεώνες
Σχόλιο από Κιλκισιώτης | 02/02/2009
Δείτε τι εκπληκτικό απόσπασμα από το Ημερολόγιο του Μεταξά αλίευσα στο διαδίκτυο:
«5-1-1941 Κυριακή , 70ή ημέρα (του πολέμου). Ελαφρύς χειμώνας .
Συννεφιά.
Φέρνουν τα καθίσματα του κήπου.
Τι ωραία που είναι.
Πόσο μακρυά είμαι από την ηδονήν της ζωής.
Θα μας συγχωρέση Θεός (δύο λέξεις σβησμένες) το 1915;
«Φταίμε όλοι.
Και ο Βενιζέλος ακόμη.
Τώρα αισθάνομαι πόσο έφταιξα».
Από το Ημερολόγιο του Ι. Μεταξά εικοσιτέσσερις (24) μέρες πριν τον θάνατό του.
———————————
Για τον Ελ. Βενιζέλο, το μεγάλο του αντίπαλο κατά την κρισιμότερη περίοδο της νεότερης ελληνικής ιστορίας, είπε:
«Ελευθέριος Βενιζέλος!
Σπανίως, από καιρού εις καιρόν, εμφανίζονται εν τη ιστορία ισχυροί άνδρες, ως ισχυρά μετέωρα, εις άλλους εμπνέοντα τον σεβασμόν και εις άλλους το δέος. Ενώπιον τοιούτων ανδρών διαιρούνται αυτομάτως οι άνθρωποι εις φίλους και εχθρούς. Ουδείς μένει αδιάφορος, ουδείς μένει ουδέτερος. Πας τις, αν δεν είναι ενθουσιώδης φίλος των, θα είναι άσπονδος εχθρός των. Ο περί αυτούς αγών δεν σταματά ούτε προ του θανάτου. Συνεχίζεται περί τον νεκρόν των, περί την σκιάν των, περί την μνήμην των.
Τοιαύτη μεγάλη και ισχυρά φυσιογνωμία υπήρξεν ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Έδωσε το όνομά του και έθεσεν την σφραγίδα του εις ολόκληρον περίοδον της νεώτέρας ιστορίας της Ελλάδος. Από αυτόν προέρχονται η ονομασία των αντιπάλων του. Με το όνομά του συνδέεται αναποσπάστως η ωραιοτέρα και τραγικωτέρα εποχή της νεωτέρας Ελλάδος. Πως είναι δυνατόν να κρίνη αμερολήπτως η σύγχρονος γενεά τοιαύτας μεγάλας φυσιογνωμίας;
Αλλά υπάρχει μια μεγάλη σελίς της ιστορίας, προ της οποίας κύπτουσιν ευλαβώς και οι φίλοι και οι εχθροί. Η εποχή δηλαδή, κατά την οποίαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος , σημαιοφόρος της ανεγνωρισμένης Ελλάδος, ηγούμενος της πολιτικής της, ενέπνευσε το έθνος την αυτοπεποίθησιν και το ώθησε προς την νίκην και την δόξαν».
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ στην Βουλή ένα μήνα (22/4/1936) μετά τον θάνατο του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ
Σχόλιο από Ματσουκάτες | 09/02/2009
[…] -Τα ΟΧΙ του Μεταξά […]
Πίνγκμπακ από -Εκλέχτηκε ο πρώτος Έλληνας πράσινος (φιλο.μεταξικός) ευρωβουλευτής « Πόντος και Αριστερά | 08/06/2009
[…] και ακροδεξιών δοξασιών. Επιπλέον είναι λάτρης του Ιωάννη Μεταξά -του πλέον ατατουρκόφιλου Ελλαδίτη ηγέτη- και οπαδός […]
Πίνγκμπακ από -Οι “Ιταλοί” πάνε ακροδεξιά; « Πόντος και Αριστερά | 16/06/2009
[…] κυρίως στην παλαιοελλαδική Δεξιά, στο Παλάτι, τον Ιωάννη Μεταξά, στο Λαϊκό Κόμμα. Όμως στην κατεύθυνση αυτή συνήργησαν […]
Πίνγκμπακ από Μικρασιατική Καταστροφή: ένα έγκλημα της Δεξιάς « Πόντος και Αριστερά | 13/09/2009
[…] -Τα ΟΧΙ του Μεταξά […]
Πίνγκμπακ από -Το ύστατο “ΟΧΙ” ενός μικρού ανθρώπου… « Πόντος και Αριστερά | 26/10/2009
Στις 11 Νοεμβρίου 1938 το φασιστικό Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης υπό τον Κοσμόπουλο -που διόρισε ο δικτάτορας Μεταξάς- στη συνεδρίασή του που για να «τιμήσει τον Τούρκο ηγέτη τήρησε ενός λεπτού σιγή και αποφάσισε ομόφωνα να δώσει το όνομά του σε τμήμα της οδού Απ.Παύλου της Θεσσαλονίκης, όπου ευρίσκεται η οικία του αποθανέντος ηγέτη» (από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ, 12/11/1938).
Σε τηλεγράφημα του Ιωάννη Μεταξά με αφορμή το θάνατο του Κεμάλ Ατατούρκ αναφέρεται ότι η ελληνική κυβέρνηση: «αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Αττατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της Ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι σφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκινημένης ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη δια παντός τα τύχας του ευγενικού τουρκικού έθνους»
Σχόλιο από Μεταξόπουλος | 08/11/2010
[…] Γιώργου Παπανδρέου δικαιώνει το φασίστα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, που χάρισε στο τουρκικό κράτος το σπίτι που […]
Πίνγκμπακ από -Κεμάλ Ατατούρκ, ο δολοφόνος! « Πόντος και Αριστερά | 30/09/2011
[…] -Τα ΟΧΙ του Μεταξά […]
Πίνγκμπακ από -Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» « Πόντος και Αριστερά | 27/10/2011
[…] -Τα ΟΧΙ του Μεταξά […]
Πίνγκμπακ από Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΟΧΙ» …….. « ΕΘΝΟΣ | 27/10/2011
[…] 1) Τα ΟΧΙ του Μεταξά https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/10/27/28-10-2008/ […]
Πίνγκμπακ από -ΦΑΚΕΛΟΣ “ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ” : Οι δικοί μας “Γκρίζοι Λύκοι” ! « Πόντος και Αριστερά | 18/09/2013
[…] 1) Τα ΟΧΙ του Μεταξά https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/10/27/28-10-2008/ […]
Πίνγκμπακ από -Πόσο βλάκας μπορεί να είναι ένας Χρυσαβγίτης; « Πόντος και Αριστερά | 20/09/2013