Πόντος και Αριστερά

……. 'μώ τον νόμο σ' !

-Erdoğan: POTAMYA ‘YA HOŞGELDİN

 O Tayyip τους τη βγήκε απ’ τ’ αριστερά

Η δήλωση του Ταγίπ Ρετζέπ Ερντογάν (Tayyip Erdoğan), ότι εκδιώχθηκαν από την Τουρκία όσοι από τους πολίτες «…είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα» ως «αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης » ανατρέπει άρδην τη βασική επιχειρηματολογία του τουρκικού εθνικισμού και του βαθέως κράτους. Και όχι μόνο αυτών αλλά και της επίσημης ελληνικής ιστοριογραφίας, η οποία κινήθηκε στην κεμαλική γραμμή, αλλά και των τάχαμου αριστερών κομμάτων, που κόπτονται για τα ανθρωπινα δικαιώματα και την καταπίεση των μειονοτήτων, αλλά ευλογούν τους καταπιεστές και τους δολοφόνους στη δικια μας περίπτωση.

 Δυστυχώς για μας τους νεοέλληνες, ο Ερντογάν βρίσκεται αριστερότερα και του Μ. Τρεμόπουλου και του Τ. Κωστόπουλου και των υπόλοποιπων αναθεωρητών.

Η υποδοχή αυτών των αυτοκριτικών δηλώσεων του Ερντογάν ήταν εξαιρετικά θετική. Στην εφημερίδα «Vatan», σε άρθρο με τίτλο «Φασιστική εκκαθάριση» δίνονται συγχαρητήρια στον Ερντογάν για το θάρρος του. Αναφέρεται επίσης ότι: «O εκτουρκισμός της Μικράς Ασίας ξεκίνησε το 1915 με τον εκτοπισμό των Αρμενίων.. »  Με αφορμή τις δηλώσεις αυτές έγινε κριτική στην πολιτική του τουρκικού κράτους, που με τον φόρο Varlik Vergisi του 1942, κατέστρεψε οικονομικά τις μειονότητες και ειδικά τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.  Ο αρθρογράφος σημειώνει: «Οσοι ετοιμάζονται να επικρίνουν τον Ερντογάν, ας θυμηθούν όλα αυτά τα γεγονότα. Ας ρίξουν μια ματιά στις δημογραφικές στατιστικές των απαρχών της Τουρκικής Δημοκρατίας και στις σημερινές. Και ας αναλογιστούν:για ποιον λόγο εγκατέλειψαν τη χώρα τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι;» 

Την ίδια προσέγγιση είχε και ο Σάμι Κόεν, γνωστός αρθρογράφος στην εφημερίδα «Μilliyet»:  «Για πρώτη φορά» γράφει «έχετε έναν πρωθυπουργό που επιθυμεί να παραδεχτεί ότι έγιναν λάθη στη μεταχείριση των θρησκευτικών μειονοτήτων. Αυτό είναι ιστορικό γεγονός ».

467568286_03dad7a7f3Εξαίρεση αποτέλεσαν οι σκληροί κεμαλιστές και οι ακροδεξιοί Γκρίζοι Λύκοι  του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης. Νοιώθωντας ότι η κριτική αγγίζει τους πολιτικούς τους προγόνους  αμφισβήτησαν τα συμπεράσματα του Ερντογάν. Ο πολιτικός αυτός χώρος δεν έχανε ποτέ ευκαιρία να επιτεθεί και να αμφισβητήσει τον ισλαμιστή πρωθυπουργό. Χαρακτηριστική ήταν η επίθεση που δέχτηκε από τους ακροδεξιούς ο Ερντογάν πριν από μερικούς μήνες, όταν επισκέφτηκε το χωριό των γονιών του στην περιοχή του Rize (Ρίζαιον) της βορειοανατολικής Τουρκίας (ανατολικός Πόντος). Οι κάτοικοι τον υποδέχτηκαν με ένα πανό που έγραφε: «Ρotamya-ya-hosgeldin» δηλαδή «Η Ποταμιά  σε καλωσορίζει». Το γεγονός ότι οι κάτοικοι χρησιμοποίησαν το παλιό ελληνικό όνομα του χωριού και όχι το νεότερο τουρκικό (Güneysu), οι ακροδεξιοί το αντιμετώπισαν ως έγκλημα καθοσιώσεως με αποτέλεσμα να αρχίσουν μια  έντονη δυσφημιστική εκστρατεία κατά του Ερντογάν.

Φυσικά όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν ότι ο Ερντογάν είναι «δικός μας». Κάθε άλλο! Είναι ένας καλός Τούρκος μουσουλμάνος, όπως έχει οριστεί η συγκεκριμένη ομάδα την εποχή του εθνικισμού. Είναι ένας εξαιρετικός διαχειριστής των τουρκικών συμφερόντων. Ίσως ο καλύτερος όλων.

467568294_23565f4277

 

 

 

Να πως παρουσιάστηκε το γεγονός από την «Ελευθεροτυπία» :

Για «φασιστοειδείς αντιλήψεις του παρελθόντος», έκανε λόγο ο Τούρκος πρωθυπουργός

«Ιστορική αυτοκριτική» Ερντογάν για τις μειονότητες

Με τον χαρακτηρισμό «ιστορική αυτοκριτική για τις μειονότητες» υποδέχτηκαν πολλές τουρκικές εφημερίδες τα όσα είπε χθες ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν περί «εκδίωξης από την Τουρκία, όσων είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα στο παρελθόν», πράγμα που ο ίδιος κατονόμασε ως «αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης».

  Κατά την ομιλία του στο τοπικό συνέδριο του κυβερνώντος Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στο Ντούζτζε, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν υπογράμμισε την ανάγκη ξένων επενδύσεων στην Τουρκία και επέκρινε όσους εναντιώνονται σε αυτές. «Είναι τόσο απλό να λέμε χάνουμε την Τουρκία, επειδή το παγκόσμιο κεφάλαιο που κάνει επενδύσεις στη χώρα μας προέρχεται από τη μία ή την άλλη θρησκεία;», σημείωσε ο Ερντογάν.

«Επί χρόνια, στη χώρα αυτή έγιναν κάποια πράγματα. Εκδιώχθηκαν όσοι είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα. Μήπως βγήκαμε κερδισμένοι; Θα πρέπει να το σκεφτούμε. Αλλά κανείς δεν κάθισε να σκεφτεί με ψυχραιμία. Αυτό, στην πραγματικότητα ήταν αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης. Στο λάθος αυτό, ορισμένες φορές υποπέσαμε και εμείς, αλλά όταν σκέφτεται κανείς με ψυχραιμία, αντιλαμβάνεται και λέει, τι λάθη κάναμε.», πρόσθεσε ο πρωθυπουργός της Τουρκίας.

«Ιστορική αυτοκριτική» χαρακτηρίζουν οι εφημερίδες «Βατάν», «Χουριέτ» και «Ραντικάλ» τις δηλώσεις Ερντογάν.

Ειδικότερα, η «Βατάν» φιλοξενεί και ένα δημοσίευμα για τους διωγμούς που έχουν υποστεί οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης. Η εφημερίδα δημοσιεύει και δηλώσεις επωνύμων. Ο δημοσιογράφος Ριντβάν Ακάρ που έχει γράψει δύο βιβλία σχετικά με το φόρο περιουσίας που επιβλήθηκε στις μη μουσουλμανικές μειονότητες το 1942 και την απέλαση των Ελλήνων υπηκόων Κωνσταντινουπολιτών το 1964, αναφέρει: «Τα μειονοτικά δικαιώματα και θέματα όπως το περιουσιακό ζήτημα των μειονοτικών ευαγών ιδρυμάτων και οι δημοκρατικές εκλογές στα όργανα των μειονοτήτων, είναι εσωτερικά δομικά θέματα της Τουρκίας. Ο πρωθυπουργός με την ομιλία αυτή, έχει κάνει ένα βήμα. Η ειλικρίνεια του πρωθυπουργού, θα είναι συνάρτηση ενεργειών όπως η αποκατάσταση του δικαιώματος του πολίτη για όσους απελάθηκαν και ο καθορισμός της αξίας των περιουσιών τους που κατασχέθηκαν και η καταβολή των ποσών αυτών στις μειονότητες».

Σημειώνεται ότι τον περασμένο Νοέμβριο, είχαν προκαλέσει αντιδράσεις οι δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας Βετζντί Γκιονούλ, ο οποίος παρουσίαζε ως αναγκαιότητα την εκδίωξη των μειονοτήτων. Σε ομιλία που είχε κάνει στις 10 Νοεμβρίου, είχε υπογραμμίσει ότι τα δύο βασικά στοιχεία στην ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, ήταν «η οικοδόμηση έθνους και η οικονομία», τονίζοντας ότι η ανταλλαγή πληθυσμών ήταν άκρως σημαντική για τη δημιουργία του έθνους. Ο Γκιονούλ είχε θέσει το εξής ερώτημα: «Εάν σήμερα εξακολουθούσαν να ζουν στο Αιγαίο οι Έλληνες και σε διάφορα σημεία της Τουρκίας οι Αρμένιοι, θα ήταν μήπως η Τουρκία, το ίδιο εθνικό κράτος»;

467568294_23565f4277

Από την παρουσίαση της επίσκεψης στο χωριό του Ποταμιά:

hatırlanılınca gelen edit:

Çıkmişum potomyadan
Zeynebum senun içun
Hayde dedum gelmedun
Niçun zeynebum niçun…

Bizi Yöneten Kürtler.

Sayfa: (1/3) > >>

SuLeYMaN:

Tayyip geçen sene memleketi Rize’nin Güneysu Beldesi’ne
gittiğinde hemşehrileri Tayyip’i ‘POTAMYA’YA HOŞGELDİN’
pankartıyla karşıladı. Medya bu pankart üzerinde hiç
durmadı. Potamya ne demekti?

Güneysu beldesinin Rumca ismi Potamya’dır. Bu beldenin
ahalisinin bir kısmı sonradan Müslüman olmuş Rum’dur.
Hala beldenin Rumca adını kullandıklarına göre Türklüğü
içlerine tam sindirememişler demektir. Tayyip Erdoğan bu
pankarttan rahatsız olmadı. İhtimalki kendisi de Rum
kökenlidir.

Yine geçen sene Tayyip Erdoğan Gürcistan Devlet Başkanı’yla
görüşmesinde kendisinin de Gürcü olduğunu söyledi. Bu
bağlamda Tayyip’in Gürcü olma ihtimali de yüksek.

Kısacası Tayyip Erdoğan Türk kökenli değildir. Zaten
Türklük şuuru da taşımamaktadır. Zorunlu olmadıkça Türk
sözünü kullanmaz. Türklüğü ve Türk milliyetçiliğini ayrımcılık
olarak değerlendirdiğini çok kere vurgulamıştır. Başbakan
olduğundan beri ağzından bir kez bile «Türk milleti»
sözü çıkmamıştır. Hep Türkiye halkı der.

http://www.aparatif.com/forum/bizi_yoneten_kurtler-t3427.0.html;wap=
http://www.habervitrini.com/haber.asp?id=106278

POTAMYA SENLE GURUR DUYUYOR!

Erdoğan daha sonra Başbakanlık otobüsünün üzerinden hemşehrilerine seslendi. Konuşması zaman zaman «Potamya seninle gurur duyuyor» sloganıyla kesilen Erdoğan, «Son 5.5 yıl içinde gerek Rize’mizde gerekse ülkemizde nedenli bir açılış furyası olduğunu biliyorsunuz.

http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=Detay&ArticleID=895007&Date=23.08.2008&CategoryID=78

———————————————————————-

Αλλά αν ο κεμαλικός εθνικισμός είναι ιδιότυπος και αμυντικός και μεσευμένος από την πολιτική ισχύος των Μεγάλων Δυνάμεων, ο σουνιτικός εθνικισμός είναι επεκτατικός και εξίσου, αν όχι περισσότερο, επικίνδυνος. Θα πρέπει εδώ να θυμηθούμε ότι τον Ιούλη του 1974 ήταν ο ισλαμιστής Ερμπακάν που επιχειρηματολόγησε υπέρ της κατάκτησης ολόκληρης της Κύπρου από τον τουρκικό στρατό, ενώ οι στρατηγοί συνέστησαν ψυχραιμία. Παρόμοια, δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το ενδιαφέρον του Ερντογάν για τις μουσουλμανικές και τουρκόφωνες μειονότητες στα Βαλκάνια, στην Κεντρική Ασία, την Κίνα και την Κύπρο, μια πολιτική η οποία είναι πολύ πιο ενεργητική απ’ ό,τι αυτή των στρατηγών.

Ο Ερντογάν στηρίζεται από ΗΠΑ και Αγγλία κι αυτό έχει δημιουργήσει μια φοβερά αποπνικτική ατμόσφαιρα στους διαδρόμους της κυβερνητικής εξουσίας στην Άγκυρα. Η κυβέρνηση του Ερντογάν προχωρεί στον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και στην τόνωση του ισλαμισμού μέσα κι έξω από τη χώρα, προσδίδοντας στην τουρκική εξωτερική πολιτική έναν περισσότερο επιθετικό χαρακτήρα ειδικά στα ζητήματα των μειονοτήτων. Το συμπέρασμά μας είναι ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική δεν θα γίνει “δημοκρατικότερη” με την κυριαρχία του κόμματος του Ερντογάν, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της η ελληνική και η κυπριακή πλευρά. [Πολίτης, 10/08/2008]

03/06/2009 - Posted by | -Γενοκτονία στην Ανατολή, -Διάφορα, -Ιδεολογικά

41 Σχόλια »

  1. Εγω αυτο γιατι το βλεπω σαν πολιτικο ελιγμο? την γενοκτονια αρμενιων-ποντιων-ασσυριων την αναγνωριζει? απο τοτε που βγηκε η συγνωμη λενε χαθηκε το φιλοτιμο

    Σχόλιο από Mithridatis | 03/06/2009

  2. Μακάρι αντιστοιχες αυτοκριτικές Να εκαναν και οι ιδεολογικοι Κληρονομοι του Δικατορα Μεταξά αλλά και της Χουντας για τον τροπο που μεταχειριστηκε τις εδώ γλωσσικές και θρησκευτικές μειονοτητες αλλά και τους Πόντιους ..
    Αλλά Μπα !
    σ’αυτό το πεδιο τουλαχιστον ειμαστε πολύ πολύ Κατω ..

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 03/06/2009

  3. Θα μου πεις : Καλά οι αυτοι .Οι αλλοι; Οι Ιδεολογικοι απογονοι του Βενιζελισμου καναν καμμια αντιστοιχη αυτοκριτική;
    Ε Ουτε κι εκεινοι ..

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 03/06/2009

  4. 01-06-2009 – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ, ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

    Θεσσαλονίκη, 1-6-2009

    ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

    Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος, φορέας συνένωσης 370 σωματείων σε όλη την Ελλάδα, ύστερα από την μεγαλειώδη συγκέντρωση της 19ης Μαϊου 2009 στην Πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη με κεντρικό ομιλητή τον Υπουργό Δικαιοσύνης της Ν. Αυστραλίας Michael Atkinson με πρόταση του οποίου και ομόφωνη απόφαση της εκεί πολιτειακής Βουλής αναγνώρισε την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, με αίσθημα ευθύνης και σεβασμού στην μνήμη των νεκρών αλλά και την απαίτηση των χιλιάδων πολιτών ποντιακής καταγωγής προχώρησε στην εξής κίνηση:

    Απέστειλε υπόμνημα σε όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ζητώντας εν όψει της έκφρασης της πολιτικής βούλησης του ελληνικού λαού στις προσεχείς ευρωεκλογές να διευκρινιστεί από τον πολιτικό κόσμο της χώρας η πρόθεσή του για τη διεθνή αναγνώριση και καταδίκη της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

    Το γεγονός αυτό λαμβάνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία ύστερα από τις τελευταίες δηλώσεις του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Τούντσε Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος έκρινε ως αποτέλεσμα φασιστοειδούς αντίληψης την εκδίωξη από τα πατρικά τους χώματα (δημοκρατία της Τουρκίας) των πολιτών που είχαν διαφορετική εθνική ταυτότητα.

    Επίσης η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος παίρνοντας θέση στην δημόσια συζήτηση που αναπτύσσεται τις τελευταίες ημέρες και αφορά την Κεμαλοφιλία δηλώνει ότι σε κάθε περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η έκφραση συμπάθειας από οποιονδήποτε προς ιστορικά πρόσωπα που κρίθηκαν και στιγματίστηκαν από την συνείδηση του ποντιακού ελληνισμού ως γενοκτόνοι και «παραγωγοί φασιστοειδών αντιλήψεων».
    Το Γραφείο Τύπου

    Σχόλιο από tasos | 03/06/2009

  5. O Tayyip τους τη βγήκε απ’ τ’ αριστερά.

    Αντιθέτως. Ο Ταγίπ είναι δεξιός, άρα εθνικιστής, οπότε επιβεβαιώνεται η κατηγορία των αναθεωρητών (Κωστόπουλου, Λιάκου, Βερέμη, Νοσφεράτου -που τώρα τάχατες «επιχαίρει») ότι η αναφορά στους διωγμούς των χριστιανών της Μ.Ασίας και στις φασιστικές πρακτικές του Κεμάλ Μουσταφά είναι εθνικιστικά-ακροδεξιά κατάλοιπα.

    Σχόλιο από Ποταμιάνος | 03/06/2009

  6. Ποταμιάνος,

    άθελα σου τους πέταξες τους αναθεωρητές ακόμα πιο δεξιά σ’ αυτά τα ζητήματα.

    Και…. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟ.

    Προβοκάτορα 8)

    Ομέρ

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 03/06/2009

  7. Η Κεμαλοφιλία είχε μάλλον διαφορετικούς λόγους από τη δικαίωση του ίδιου του Κεμαλισμού. Απλούστατα ο Κεμάλ υπήρξε (κατά την άποψη αρκετών Τούρκων) ένας ηγέτης κι ένας «μεγάλος πολιτικός» της δικής τους ιστορίας, ένα εθνικό σύμβολο (όπως για μας π.χ. ο Κολοκοτρώνης). Ετσι, όποιος ήθελε ειρήνη με τους Τούρκους ή συνεργασία μαζί τους, ένιωθε και υποχρεωμένος αυτομάτως να σεβαστεί αυτην την ιδιότυπη εμμονή τους.
    Αυτό δεν σήμαινε όμως ότι σώνει και καλά οι «φιλοκεμαλικοί» αυτού του είδους είχαν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ την όρεξη να κουκουλώσουν Τουρκικά εγκλήματα ή γενοκτονίες. Απλά… λόγω ευγένειας ή διάθεσης για καλή γειτονία προσπάθησαν να μην μιλάνε γι’ αυτά τα δυσάρεστα, στις επαφές τους με την Τουρκία. Πίστεψαν ότι προκειμένου να επικρατήσει ειρήνη, αυτό το μαύρο μακρυνό (λέμε) παρελθόν πρέπει να μην αναφέρεται με τρόπους που κινδυνεύουν να αναζωπυρώνουν κάποιες παλιές συγκρούσεις….

    Πρόκειται για ένα κίνητρο ΟΧΙ απαραίτητα κακό. Ισα-ίσα στη βάση του είναι και καλό, μια μορφή ευγένειας ή αβρότητας…

    Φυσικά οι τελευταίοι που νιώθουν καλά με αυτή τη «διπλωματία» είναι οι απόγονοι των θυμάτων του Κεμάλ, π.χ. εσείς οι Πόντιοι, οι Αρμένιοι, και μερικοί άλλοι…

    Το θέμα είναι όμως, ότι μια κοινωνία όπως η Τουρκική, που βασίζεται σε ένα τεράστιο ψέμα, αργά ή γρήγορα θα υποχρεωθεί να το ξεσκεπάσει. Αντί να αποκαλυφθεί η ψευτιά από εσάς (τα θύματα) τους Ποντίους τείνει τώρα να ξεσκεπάζεται από τους απογόνους των θυτών, που ασφυκτιούν και δεν αντέχουν άλλο να συντηρούν τις ίδιες παλιές αυταπάτες, αφού άλλωστε έπαψαν να έχουν και λειτουργικό νόημα σήμερα. Εν προκειμένω, το μόνο που προσφέρουν είναι απομονωτισμός και _φτώχεια_, για τους Τούρκους.

    Σχόλιο από omadeon | 03/06/2009

  8. Υ.Γ. Το προηγούμενο σχόλιο έγινε ενώ αναπολούσα τη μακρινή εκείνη εποχή, όταν (φοιτητής στην Αγγλία) προσπαθούσα να ΜΗΝ αναφέρομαι στον Κεμάλ και στις «πληγές» των Τούρκων φοιτητών που σπουδάζαμε μαζί. Είχαμε αναπτύξει μέχρι και φιλία, τότε, ΑΠΟΦΕΥΓΟΝΤΑΣ κάθε αναφορά στο παρελθόν της Μικράς Ασίας ή του Πόντου. Αποκλειστικά για λόγους συνύπαρξης, ΟΧΙ ότι είχα π.χ. εγώ κάποια διάθεση να… κουκουλώσω εγκλήματα!!! -Ημαρτον!!…
    Μάλιστα, θυμάμαι ότι αυτή η τακτική αποτελούσε κι ένα είδος ΑΥΤΟΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ, εκ μέρους μας, σαν ανοιχτόμυαλοι Ελληνες, εκεί, σε μία ξένη χώρα, υποχρεωμένοι να συνυπάρχουμε ΚΑΙ με τους Τούρκους. Μάθαμε πολλά από αυτή τη συνύπαρξη. Μάθαμε να μη θίγουμε τις άλλες εθνότητες ΑΚΟΜΗ κι αν κατά βάθος δεν είχαμε παρά ελάχιστη ή καθόλου εκτίμηση για το Ιστορικό παρελθόν τους. Προσωπικά υπήρξα πάντα ΣΙΩΠΗΛΑ αντι-Τούρκος, αλλά μόλις έβλεπα συνεννοήσιμο Τούρκο, ήμουν διατεθειμένος να βάλω τα… γιαταγάνια των προγόνων μου στην άκρη και να μη μιλάω για όσα «πονάνε»… Κι αν, στην πορεία, βρισκόταν κάνας Τούρκος με ιδιαίτερα ανοιχτό μυαλό, ΔΕΝ τον πιέζαμε. Απλά τον χαιρόμασταν και τον αφήναμε να εκφραστεί. Διότι… δεν ξεχνούσαμε ποτέ ότι η Τουρκία είχε ένα είδος μόνιμης στρατιωτικής χούντας, ούτε ξεχνούσαμε τους χαφιέδες που (αναμφίβολα) θα έβλαπταν τους ομοεθνείς τους, αν άκουγαν να μιλάνε μαζί μας για «εθνικά θέματα»…

    ΜΕΓΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ η πολλαπλότητα των εθνών, σε ένα μικρό σχετικά χώρο, όπως ένα Πανεπιστήμιο…

    Σχόλιο από omadeon | 03/06/2009

  9. Με ένα εντυπωσιακά ειλικρινές άρθο, που δημοσιέυεται στην έγκυρη εφημερίδα SABAH, από τον Engin Ardiç, γνωστό συγγραφέα και δημοσιογράφο στην Τουρκία, στηλιτεύεται ο τουρκικός τρόπος εορτασμού της πτώσης της Κωνσταντινούπολης.

    Στο εν λόγω άρθρο ο συγγραφέας παρουσιάζει μία σειρά από αλήθειες για τις οποίες το Κεμαλικό καθεστώς εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να καταπνίξει. Αξίζει να παρατεθεί το πλήρες κείμένο το οποίο βρίσκεται ΕΔΩ.

    «Μην το θυμίζετε αυτό στους μη μουσουλμάνους!

    ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω την Πόλη»…
    ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη…
    ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω…
    ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης…
    ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό…
    ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα σας άρεσε;
    Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό;

    Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την άλωση) σαν να ήταν χθες;

    Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».

    Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων;

    Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;

    Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Αυτό το όνειρο το βλέπουν μια χούφτα βλάκες μόνο. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

    Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε; Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή κατακτημένη.

    Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ισταμπούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».

    Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια…Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς πολλές φαμφάρες…».

    Τμήμα ειδήσεων http://www.defencenet.gr και SABAH

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 03/06/2009

  10. Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω και πολλά για τη σύγχρονη Τουρκική πολιτική ζωή αλλα θα τολμήσω να κάνω μια παρατήρηση. Είδα ένα ρεπορταζ για τις δηλώσεις αυτές, οι οποίες έγιναν στα πλαίσια της προσπάθειας του ερντογαν να προσελκύσει νέα κεφάλαια στην τουρκία ( έτσι είπαν τουλάχιστον). Αν θεωρήσουμε ότι ο Ερντογαν εκπροσωπεί μια μερίδα της αστικής τάξης που θέλει μερίδιο της πίτας από την αστική τάξη που ήδη κατέχει το μεγαλύτερο κομμάτι της (μέσα και ο στρατός εννοείται), τότε πιστεύω ότι οι δηλώσεις Ερντογαν δεν πρέπει να υπερτιμώνται. Μου θυμίζει την ιστορία με τους ελέφαντες που μαλώνουν και την πληρώνουν τα μυρμήγκια!
    ΥΓ. Το όνομα Ισταμπουλ και πώς προήλθε μου κάνει φοβερή εντύπωση! Γιατί τούρκοι άνθρωποι να φωνάζουν ελληνιστί Εις την Πόλη, εις την Πόλη?!προσωπικά αν ήμαν τούρκος βαζιβουζούκος και έκανα ντου στην Πόλη, δε θα μιλούσα απταίστως την ελληνική!
    ΥΓ2. Ενα καλοκαίρι στην παραλία διάβαζα ένα βιβλίο του Κορδάτου για τις τελευταίες μέρες της Πόλης και εκεί έδινε μια εντελώς άλλη εικόνα για το πώς έπεσε η πόλη, η οποία εικόνα απέχει πάρα πολύ από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας και εμείς αλλά από ό,τι κατάλαβα και οι τούρκοι!

    Σχόλιο από παρτιζανα | 04/06/2009

  11. «Το όνομα Ισταμπουλ και πώς προήλθε μου κάνει φοβερή εντύπωση! Γιατί τούρκοι άνθρωποι να φωνάζουν ελληνιστί Εις την Πόλη, εις την Πόλη?!προσωπικά αν ήμαν τούρκος βαζιβουζούκος και έκανα ντου στην Πόλη, δε θα μιλούσα απταίστως την ελληνική!»

    Παρτιζάνα, τους άτακτους Τούρκους βαζιβούζουκους, οι Οθωμανοί τους είχαν για να συγκροτούν το πρώτο κύμα επίθεσης, ώστε πάνω τους να εκτονωθεί η μέγιστη αντίδραση των πολιορκούμενων.

    Στη συνέχεια ακολουθούσαν τα οθωμανικά στρατεύματα, δηλαδή οι γενίτσαροι.

    Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Μωάμεθ προς τους στρατιώτες του πριν την τελευταία επίθεση. Τους αποκαλεί «νεϋληδες» . Δηλαδή «νεοερχόμενους» στο ισλάμ. Αυτοί οι «νεϋληδες» κατέκτησαν την Κωνσταντινούπολη και διαμόρφωσαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και όχι οι Τούρκοι βασιβούζουκοι, όπως υποστηρίζει η παραδοσιακή εθνική, αλλά και η ελλαδοκεντρική αριστερή (Κορδάτος κ.ά.), ιστοριογραφία.

    Οι συνθήκες που επικρατήσαν μετά την Άλωση περιγράφονται από χρονικογράφους της εποχής και απ’ αυτούς διαμόρφωσε τις εικόνες του ο Τούρκος δημοσιογράφος.

    Μ-π

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 04/06/2009

  12. Δυστυχώς, η κατάσταση έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου οι Τούρκοι μπορούν ακόμα και να αναγνωρίζουν τα εγκλήματα του παρελθόντος τους δίχως αυτό να έχει ως συνέπεια την αποκατάσταση των θυμάτων. Αντίθετα, δηλώσεις όπως αυτές του Ερντογάν, σήμερα που ο συσχετισμός είναι τόσο άνισος, μπορούν άνετα να γίνονται και να εισπράττουν και εύσημα μεγαλοθυμίας, ειλικρίνειας, θα μπορούσαμε ακόμα και να κλάψουμε μαζί στους τάφους των θυμάτων αν υπήρχαν. Κερδισμένη από αυτή την τακτική βγαίνει σαφώς η Τουρκία, η Δύση θα τη συγχαρεί και θα συμφιλιωθεί με το παρελθόν της ανέξοδα. Παράλληλα θα συνεχίσει σήμερα τη νεοοθωμανική της πολιτική, κι εμείς θα μείνουμε με μιαν ηθική δικαίωση που δε θα έχει αντίκρυσμα πουθενά.

    Σχόλιο από Fourokatos | 04/06/2009

  13. μα δε λέει ο Κορδάτος πουθενά ότι οι βαζιβουζούκοι κατέχτησαν την Πόλη!Το βαζιβουζούκος το χρησιμοποίησα εγώ για να δώσω έμφαση στην περιγραφή μου!Δηλαδή ελληνόφωνοι ήταν οι πολιορκητές της Πόλης?!μου κάνει τρομερή εντύπωση το να φώναζαν εις την Πόλη, είς την Πόλη για να βγει το Ισταμπουλ!Αλλη ερμηνεια πέρα από αυτήν και από εκείνη του Τσελεμπί ξέρουμε?

    Σχόλιο από παρτιζανα | 04/06/2009

  14. Οι βαζιβουζούκοι ήταν υπαρκτή οντότητα στον οθωμανικό στρατό. Ήταν οι Τούρκοι άτακτοι και οι πρώτοι που επιτέθηκαν στα τείχη της Κωνσταντινούπολης. Όμως ο τακτικός οθωμανικός στρατός ήταν οργανωμένος από γενίτσαρους. Δηλαδή πρώην χριστιανούς.

    Η διαδικασία της παραφθοράς της έκφρασης «Εις την Πόλιν» συναντιέται και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις: «Εις Νικαιαν» (Ιζνίκ), «Εις Αμισόν» (Σαμψόν), «Εις Σμύρνην» (Ιζμίρ).

    Η τουρκική ονομασία της Κωνσταντινούπολης ήταν «Κonstantiniye». Αλλά τελικά επικράτησε η λαϊκή έκφραση Εις την Πόλιν, Istambul.

    M-π

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 04/06/2009

  15. πρώην χριστιανοί, καλά. αλλά μιλούσαν ελληνικά?και χαίρονταν κιολας που παίρναν την πόλη?και ήταν όλοι ελληνόφωνες?και γιατί να μείνει το εις την πόλη και να μη μείνει απλά το «Η Πόλη» ή Η Νικαια? (να μείναι Τάμπουλ και Νικ αντίστοιχα). Δεν ξέρω, ρωτάω!!

    Σχόλιο από παρτιζανα | 04/06/2009

  16. Επίσημα η διεθνής ονομασία της Ιστάνμπουλ, ισχύει με τον νόμο των τουρκικών ταχυδρομείων στις 28 Μαρτίου του 1930.

    Σχόλιο από theo | 04/06/2009

  17. Νοσφεράτου -που τώρα τάχατες “επιχαίρει”)» ότι η αναφορά στους διωγμούς των χριστιανών της Μ.Ασίας και στις φασιστικές πρακτικές του Κεμάλ Μουσταφά είναι εθνικιστικά-ακροδεξιά κατάλοιπα.»

    Εχω γραψει μερικές εκατονταδες σχολια σαυτό το Μπλογκ και σε αλλα ‘με αναφορες στους διωγμούς των χριστιανών της Μ.Ασίας και στις φασιστικές πρακτικές του Κεμάλ»
    Αλλά το χαρακτηριστικό του Εθνολαικισμου – με δηθεν Αριστερο προσημο
    Ειναι ακριβώς η διαστρεβλωση Η Πατριδοκαπηλεια , η Λασπη και Η βρωμια
    Καθώς επίσης και η Υποκρισια και το Πουλημα …

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 05/06/2009

  18. ..Και η εμμεση Υποστηριξη του Καραμανλή επειδής ταχατες ειναι …»αντιαμερικάνος » ΦιλοΠουτιν και θελει τον Αγωγό Μπουργκας Αλεξανδρουπολης γιαυτό και κανανε ..πορτοκαλί επανασταση τον Δεκεμβρη και τα ρεστα της δεηθεν »αρσιτεριστικης »στην ουσια ομως εθνολαικιστικης φαιάς Προπαγάνδας

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 05/06/2009

  19. Νοσφεράτε μην τσιμπάς. Αυτός που το έγραψε σίγουρα είναι κάποιος γνωστός από τα πέριξ που καλύπτεται πίσω από την ανωνυμία για το χαβαλέ της ιστορίας. Γι αυτό ξκαι γω του έγραψα:

    «Ποταμιάνος, …άθελα σου τους πέταξες τους αναθεωρητές ακόμα πιο δεξιά σ’ αυτά τα ζητήματα.

    Και…. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟ.

    Προβοκάτορα 8) »

    Ομέρ

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 05/06/2009

  20. ε ας κανω κι εγώ μια Προβοκατσια στους ντεμέκ »αριστερους »
    οπαδους του Αλαιν ντε Μπιενουά :
    http://nosferatos.blogspot.com/2009/05/blog-post_8893.html

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 05/06/2009

  21. Αυτό με τη νέα Δεξιά στη Γαλλία μου θυμίζει λιγάκι τη ΦΙΣ.

    Ο Μ-π μου είπε ότι το διαβάζει το βιβλίο της Γεωργιάδου και ότι θα μας στείλει μια βιβλιοκρισία. Μάλλον όταν την πάρω θα την ανεβάσω μαζί με τη δική σου.

    Ομέρ

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 05/06/2009

  22. Δείτε και αυτό (από τη Ρήξη είναι το άρθρο)

    Αυτοκρατορική πρόβα;
    Οι δηλώσεις Ερντογάν που προκάλεσαν σάλο σε Ελλάδα και Τουρκία
    «Φασιστική ήταν η νοοτροπία που οδήγησε στην εκδίωξη ανθρώπων με διαφορετική εθνική ταυτότητα από την Τουρκία. Αυτού του είδους οι αντιλήψεις δεν φαίνεται να έχουν μεταβληθεί». Γύρω από αυτά τα λόγια του Ταγίπ Ερντογάν γίνεται τις τελευταίες μέρες μεγάλη συζήτηση, τόσο στο εσωτερικό της Τουρκίας, όσο και στις γειτονικές της χώρες (κυρίως Ελλάδα και Αρμενία). Αλλά ας δούμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο προέκυψαν αυτές οι δηλώσεις: Η τουρκική κυβέρνηση έχει προκηρύξει διαγωνισμό για την εκκαθάριση των ναρκοπεδίων που βρίσκονται στα σύνορά της με τη Συρία. Πιο πιθανός ανάδοχος του έργου φαίνεται να είναι μια ισραηλινή εταιρεία. Το ενδεχόμενο να αναλάβει το έργο μια ξένη εταιρεία προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις όχι μόνο της αντιπολίτευσης, αλλά και από το εσωτερικό του κόμματος του Ερντογάν. Σε συνέδριο του κόμματός του, το περασμένο Σάββατο, ο Ερντογάν απάντησε γι’ αυτό το θέμα στην αντιπολίτευση, αλλά και στους εσωκομματικούς επικριτές του. Το κεντρικό μήνυμα της απάντησής του ήταν: «Γιατί πρέπει να ανησυχούμε ότι η Τουρκία κινδυνεύει, επειδή εταιρείες, που διευθύνονται από άτομα αλλόθρησκα, επενδύουν στην Τουρκία; Εάν δεν μπορείτε να υπερβείτε τέτοιου είδους ανησυχίες, πάσχετε από ανασφάλεια. Και μια χώρα που δεν εμπιστεύεται τις δικές της ιδέες, δεν είναι δυνατόν να ομιλεί περί ελευθερίας των ιδεών». Και με αυτή την ευκαιρία συνέχισε, διερωτώμενος τι κέρδισε η Τουρκία από την εκδίωξη άλλων εθνοτήτων από την τουρκική επικράτεια. Στην Τουρκία, τα δύο κεμαλικά αντιπολιτευτικά κόμματα, το «μετριοπαθές» Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και το «ακραίο» Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (ΜHP) πνέουν τα μένεα κατά του Ερντογάν, κατηγορώντας τον ότι αρνείται το κεμαλικό παρελθόν της χώρας. Από την άλλη, τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ χαιρετίζουν αυτή τη «γενναία» πράξη του Ερντογάν και θεωρούν ότι ανοίγει νέο δρόμο για την αναγνώριση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία. Και είναι γεγονός ότι ο Ερντογάν, μετά την παραπομπή του Γκιουλ στην τουρκική δικαιοσύνη, ήθελε να ανταποδώσει το χτύπημα στους κεμαλικούς, αλλά και να φανεί στη Δύση ότι ξαναβάζει το φιλελεύθερο προσωπείο του. Αλλά πρώτα να δούμε κατά πόσο είναι ειλικρινής αυτή η στροφή του Ερντογάν. Ένα επόμενο βήμα, αφού αναγνώρισε ότι άλλες εθνότητες (Αρμένιοι και Έλληνες) υπέστησαν διώξεις από την Τουρκία, θα ήταν να επιστραφούν στους δικαιούχους τους οι τεράστιες περιουσίες που είχε δημεύσει το τουρκικό κράτος. Αλλά κυρίως να αναγνωρίσει ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εθνότητα στην Τουρκία, οι Κούρδοι, που διώκονται εδώ και δεκαετίες γιατί διεκδικούν την εθνική τους ταυτότητα. Φυσικά, αποδοχή αυτών των πραγμάτων κανείς δεν διανοείται ότι θα κάνει ο Ερντογάν. Το θέμα είναι αλλού, να δούμε αν αυτή η δήλωση, δηλαδή η αναγνώριση κάποιων εγκλημάτων του παρελθόντος, είναι συμβατή με τον νεο-οθωμανισμό και τι εξυπηρετεί στους σχεδιασμούς του. Ο νεο-οθωμανισμός, έτσι όπως τον όρισε ο Τουργκούτ Οζάλ, ως μια αυτοκρατορική ιδεολογία, επιχειρεί να ξεπεράσει τα στενά όρια του τουρκικού εθνικισμού, προωθώντας τον «μετριοπαθή ισλαμισμό», και έθετε από τότε ως στόχο να συνενώσει τους μουσουλμάνους (Κούρδους, Αζέρους, Ουζμπέκους, Βόσνιους κ.ά.), από τις ακτές της Αδριατικής ως την Κεντρική Ασία. Με αυτή τη στόχευση είναι εύκολο για τον Ερντογάν να αναγνωρίσει κάποια λάθη του παρελθόντος (και συγκεκριμένα του κεμαλικού, όχι του οθωμανικού) που θέτουν προσκόμματα στις μελλοντικές του επιδιώξεις. Γιατί, όπως φαίνεται από μια άλλη αποστροφή στον ίδιο λόγο του Ερντογάν, «Είναι τόσο απλό να λέμε χάνουμε την Τουρκία, επειδή το παγκόσμιο κεφάλαιο που κάνει επενδύσεις στη χώρα μας προέρχεται από τη μία ή την άλλη θρησκεία;» αναγνωρίζει ότι η Τουρκία στην πορεία της να γίνει αυτοκρατορική δύναμη στην περιοχή θα πρέπει να είναι ανοιχτή σε κάθε ξένο εμπορικό κεφάλαιο, αρκεί, βεβαίως, αυτό να δέχεται την πολιτική της πρωτοκαθεδρία (κάτι ανάλογο δεν γινόταν και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία;) Στην πολιτική διαμάχη μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών, οι δεύτεροι εμφανίζονται να υποστηρίζουν πράγματα που ήταν αναγκαία για την Τουρκία σε μια προηγούμενη ιστορική φάση. Η διπλή στόχευση του κεμαλισμού, δηλαδή «να σφυρηλατήσει έθνος-κράτος από τα πολυεθνικά υπολείμματα της οθωμανικής αυτοκρατορίας και από την άλλη να καταστείλει όλες τις διεκδικήσεις διαφορετικών εθνικοτήτων» σε μεγάλο βαθμό (με την εξαίρεση του κουρδικού) επιτεύχθηκε. Οι ελίτ γνωρίζουν ότι χρειάζεται ένα νέο όραμα για την Τουρκία, και δεν είναι άλλο από τον νεο-οθωμανισμό που προωθεί το πολιτικό ισλάμ. Άλλωστε το πολιτικό ισλάμ δέχεται το μεγαλύτερο μέρος των κεμαλικών αξιών και δικαίως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνέχειά του. Ας μην ξεχνάμε ότι το πολιτικό ισλάμ εδραιώθηκε στην Τουρκία από την κεμαλική δικτατορία του 1980-83, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η άνοδος της Αριστεράς και η αφύπνιση των Κούρδων. Άρα ένας μελλοντικός συμβιβασμός μεταξύ ισλαμιστών και κεμαλιστών δεν είναι αδιανόητος. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καταλαβαίνουμε πόσο βλακώδεις ήταν οι δηλώσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών περί «δεκτής συγγνώμης» κ.λπ. Γιατί αν οι κεμαλιστές εξάλειψαν κάθε εθνότητα που δεν ήταν τουρκική στην τουρκική επικράτεια, οι νεο-οθωμανοί ισλαμιστές απειλούν να υποδουλώσουν όλους τους λαούς, «από την Αδριατική ως την Κεντρική Ασία».

    Σχόλιο από Στέλιος | 05/06/2009

  23. Ο «εθνολαϊκισμός» είναι σαν τον «εθνομηδενισμό», προϊόν τρυφής και σχόλης (να’ταν η βδομάδα όλης).
    Βρωμιά και Δυσωδία έχουν όλες οι ιερές αγελάδες.

    Άθελα μου? Θά’θελες. 😉

    Σχόλιο από Ποταμιάνος | 05/06/2009

  24. Μετά την δήλωση του Ερντογάν, και το μήνυμα του Ομπάμα στο Ισλάμ, λέτε να αρχίσουμε να μελετάμε το κοράνι?

    Σχόλιο από theo | 05/06/2009

  25. Την Δικη μου ; Τι εννοεις ;(εχω μια εκτενεστατη Βιβλιοπαρουσιαση ..Μολις αδειασω λίγο θα την ανεβασω και θα σου τη στειλω..
    Το Βιβλιο της Γεωργιαδου ειναι Γεματο Γνιμες παρατηρησεις ..Ισως αν το Διαβαζαμε να ξεστραβονόμασταν λίγο (τουλαχισον για την εγχωρια Ακροδεξια και πως »παιζει» την …Ακροαριστερά ..(ενα μικρο μερος ης που εμφανιζεται ως..)

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 05/06/2009

  26. Α και ..Ξερεις τις αοψεις μου για την ΦΙΣ και τις μαγειρικές της
    Ομως ασε με να σου Πώ πώς η Νεα Δεξια δεν θυμιζει την ΦΙΣ
    Την Φισ την Θυμιζει η ..Θατσερ και ο Ρηγκαν
    Την Νεα Δεξια ομως (Αλαιν Ντιε Μπιενουά κ.α ) την Θυμιζουν καποιοι που μπαινοβγαινουν κι εδώ με κρυφά γελάκια ..

    Σχόλιο από Νοσφεράτος | 05/06/2009

  27. Γιατί αν οι κεμαλιστές εξάλειψαν κάθε εθνότητα που δεν ήταν τουρκική στην τουρκική επικράτεια, οι νεο-οθωμανοί ισλαμιστές απειλούν να υποδουλώσουν όλους τους λαούς, «από την Αδριατική ως την Κεντρική Ασία».

    Μάλλον εννοεί ΕΝΩΣΟΥΝ, ΗΓΗΘΟΥΝ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ και ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ. Και (εννοείται) με τη ΘΕΛΗΣΗ (όλων αυτών των…. βλακών).

    Ε ααααν τώρα, εμείς, είμαστε ΤΟΣΟ βλάκες, ώστε να παρανοούμε ότι θα μας… ξανα-κατακτήσουν οι Οθωμανοί, καλύτερα να πάμε στην Τήνο,α να κάνουμε κάνα νεορθόδοξο τάμα, μπας και μας συμπονέσει η Παρθένος Μαρία και γλυτώσουμε τον… ψυχίατρο! 🙂
    (Τα γνωστά… καραμπελουργήματα, περί «νεο-Οθωμανισμού».
    Τουλάχιστον αν μιλούσαν για… νεο-Αφγανισμό, να πάει στο καλό, να το δεχτώ! -μα τον Αλλάχ, καθαρίζουν ΚΑΙ τα τζάμια των αυτοκινήτων, συμφωνώ….)

    Αφερίμ.

    Σχόλιο από omadeon | 05/06/2009

  28. Ασε, Omadeon. Εχει πιάσει μια τρομερή αγωνία τόν Καραμπελιά:
    Πιστεύει ότι εμείς οι Πόντιοι είμαστε επιρρεπείς στά κελεύσματα τού Νεοοθωμανισμού..
    Καί μας προφυλάσσει από την νεοοθωμανική διολήσθηση, καυτηριάζοντας καθε θετική τοποθέτησή μας για τίς δηλώσεις Ερντογάν..
    Δηλαδή, τό να εκμεταλλευτούμε τίς δηλώσεις τού Ερντογάν για την προώθηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, κατ αυτόν είναι προβληματικό διότι αποπροσανατολίζει τά πνεύματα απο την κατανόηση της αντιδραστικής φύσης της πολιτικής τού Ερντογάν….Ασπρο-μαύρο
    (σού λέει, αυτοί οι ακατέργαστοι Πόντιοι, δεν καταλαβαίνουν από γκρίζο και προκειμένου να δούν τον Ερντογάν άσπρο, κατσε να τους πιπιλίζω ότι είναι μαύρος) 🙂

    Σχόλιο από vripol | 05/06/2009

  29. vripol,
    αυτά που λέει το άρδην/ρήξη για την νοσταλγία των χαμένων πατρίδων η οποία μετατρέπει τους απογόνους των προσφύγων σε (ως ενάντιους στον κεμαλισμό)
    «φιλοϊσλαμιστές» ισχύουν. θα έλεγα ότι, εν μέρει ισχύει κι ότι τα βλέπετε άσπρο μαύρο, τουρκοκρητικοί, τουρκοπόντιοι και το κακό συναπάντημα που καταπίεζε τους πρώην ομόθρησκούς του, υπάρχει πάντοτε (ακόμη κι αν το αρνείστε) ο κίνδυνος να εξιδανικεύετε τους απογόνους των φιλοτομαριστών, λες και δεν ήταν ακριβώς αυτοί οι φιλοτομαριστές (με το δίκαιο τους ή το άδικό τους, δεν το κρίνω) εξισλαμισθέντες η βασική αιτία που είστε πρόσφυγες εδώ και -ήσασταν- μειονότητα εκεί.

    Σχόλιο από Γιάννης | 26/06/2009

  30. Για τον «ντόπιο», είτε παλαιοελλαδίτη είτε νεοχωρίτη, εύκολα ο παλιός «τουρκόσπορος» μετατρέπεται σήμερα σε «επιρρεπή στον νεο-οθωμανισμο».

    Αυτό σημαίνει ότι ελάχιστα κατάλαβαν τους πληθυσμούς αυτούς και ότι 90 χρονια μετά τους αντιμετωπίζουν και πάλι απ’ έξω με παρόμοια απάθεια, ψυχρότητα και ίσως φόβο.

    Σχόλιο από σποσίτης | 26/06/2009

  31. σποτίτη,
    άντε καλά με τον «τουρκόσπορο». με τον κρητικό; και μ’ αυτόν λες οι (αν όχι μόνο οι παλαιοελλαδίτες) «νεοχωρίτες» να έχουν πρόβλημα ή να αδιαφορούν; αμ με τους νεοκύπριους που επαναπροσεγγίζονται;

    Σχόλιο από Γιάννης | 26/06/2009

  32. Νομίζω ότι ο «σποσίτης» θέτει ένα ζήτημα ευρύτερο. Ότι δηλαδή δεν έχει γίνει ακόμα η ώσμωση που θα έπρεπε να είχε γίνει μετά από 90 χρονια συγκατοίκησης «γηγενώνς» λαο «προσφύγων».

    Τώρα τα υπόλοιπα που σχετίζονται με το άρθρο του Καραμπελιά, εκτιμώ ότι είναι αρκετά κινδυνολογικό καιισοπεδωτικό.

    Θα πρότεινα στους αντμιν του Π&Α να το ανεβάσουν ως αυτόνομο προς συζήτηση κείμενο και να κληθούν να πάρουν μέρος και τα παιδιά του Άρδην, ο Νοσφεράτος, τα παιδιά του ΝΑΡ και της Ανταρσύας.

    Σχόλιο από Ματσουκάτες | 26/06/2009

  33. «γηγενών» και «προσφύγων»

    Σχόλιο από Ματσουκάτες | 26/06/2009

  34. Μιά διαφορετική ανάγνωση…

    «Φασιστική ήταν η νοοτροπία που οδήγησε στην εκδίωξη ανθρώπων με διαφορετική εθνική ταυτότητα από την Τουρκία. Αυτού του είδους οι αντιλήψεις δεν φαίνεται να έχουν μεταβληθεί».

    1. Φασιστική χαρακτηρίζεται «η νοοτροπία»… «που οδήγησε»… και όχι η πράξη αυτή καθευατή. Δηλαδή κάποιοι με φασίζουζα νοοτροπία (και όχι συμπεριφορά) προκάλεσαν… εκδιώξεις. Είναι και αυτός ένας τρόπος να στρογγυλέψεις τις γωνίες…

    2. Χρησιμοποιείται ο αόριστος του είμαι σε τρίτο πρόσωπο «ήταν». Δηλαδή σήμερα δεν υπάρχουν φασίζουσες/ στρατοκρατικές νοοτροπίες στην Τουρκία.
    Έκαναν την υπέρβαση σε μια χώρα που πριν ένα χρόνο απειλήθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα;
    Εκτός και αν διαβάζουμε νέα από άλλο πλανήτη…

    3. Μιλά για «εκδίωξη». Εκ του ρήματος διώχνω. Πάντως το λεξιλόγιο έχει και άλλες λέξεις όπως σφαγή, γενοκτονία, κλπ.
    Ουδεμία αναφορά για πρακτικές και ιδεολογία γενοκτονίας.
    Αλήθεια γιατί πανηγυρίζουμε?
    Όταν η Ρεπούση έκανε λόγο για συνωστισμό και… μποτιλιάρισμα χαλάσαμε τον κόσμο (και διακαίως).
    Προφανώς η εκδίωξη είναι ένα βήμα μπροστά από τον συνωστισμό αλλά απέχει αρκετά από την γενοκτονία.

    4. Εκδίωξη… «ανθρώπων με διαφορετική εθνική ταυτότητα από την Τουρκία».
    Συγνώμη, αλλά οι Σελτσούκοι και οι Οθωμανοί εμφανίστηκαν τον 14ο μ.Χ. αιώνα στη γειτονιά και όχι φυλή με τον τίτλο Τούρκοι.
    Η δε τουρκική εθνότητα είναι ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα του προηγούμενου αιώνα στα πλαίσια της κεμαλικής ιδεολογίας του παντουρκισμού.
    Είχα την ψευδαίσθηση ότι εμείς κατοικούμε από αρχαιοτάτων χρόνων…

    5. «Αυτού του είδους οι αντιλήψεις δεν φαίνεται να έχουν μεταβληθεί».
    Αλήθεια, ποιά η συμβολή του κ. Κουμπάρου τα τελευταία χρόνια που είναι στη διακυβέρνηση και σχετικά πρόσφατα εξέλεξε και τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας;

    Η αυτοκριτική… στα λόγια.

    Γιατί ξεκάθαρα αναγνωρίζει ότι δεν άλλαξε τίποτα στην Τουρκία τα χρόνια που ακολούθησαν και ότι η «φασιστική νοοτροπία που οδήγησε στην εκδίωξη ανθρώπων με διαφορετική εθνική ταυτότητα» συνεχίζει να υπάρχει και να κυριαρχεί στα δημόσια πράγματα.

    Οι δε… μεταβολή, δεν επέρχεται με παρθενογέννηση.
    Απαιτεί συντεταγμένες θεσμικές και πολιτικές ενέργειες και φυσικά σύγκρουση με το μυθικό, πλέον, «βαθύ κράτος».

    Είναι διατεθειμένος ο κ. Κουμπάρος να το πράξει;
    Η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή για βαθειές τομές, καθότι η Τουρκία αναβαθμίζεται σε περιφερειακό στρατηγικό εταίρο των ΗΠΑ στην περιοχή.
    Με απλά λόγια ενδυναμώνεται η σημασία του στρατού, προκειμένου να εδραιωθεί ο ηγεμονικός ρόλος στην περιοχή.
    Για τους αφελείς λάτρεις της διπλωματίας του… Ο.Η.Ε. και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αξία του πετρελαίου και ο έλεγχος της Κεντρικής Ασίας ζυγίζει περισσότερο από οποιαδήποτε «παράπλευρη απώλεια», για να θυμηθούμε τον όρο που εισήγαγε ο δημοκράτης κ. Κλίντον.
    Η άσκηση σοβαρής και μακροπρόθεσμης ηγεμονική γεωστρατηγικής πολιτικής προϋποθέτει δύο πράγματα:
    α) την ύπαρξη στρατιωτικής ισχύος να την επιβάλλει.
    β) την αποφασιστικότητα της πολιτικής εξουσίας να την χρησιμοποιήσει.
    Για τους παραπάνω λόγους επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω στο κατά πόσο αποτελεί ειλικρινή δήλωση ή στρατηγικό ελιγμό στα πλαίσια του νέου ρόλου που διεκδικεί η Τουρκία στην ευρύτερη περιοχή.

    Σχόλιο από Κόκκινος Οκτώβρης | 26/06/2009

  35. Ώς εδώ με την Άγκυρα!

    Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

    Άκρως ανησυχητικά εξελίσσεται η κατάσταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Οι εναέριες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο έχουν προσλάβει ακόμη πιο επιθετικό περιεχόμενο, καθώς οι Τούρκοι πιλότοι προβαίνουν πλέον και σε εικονικούς… βομβαρδισμούς (!) ακριτικών ελληνικών νησιών, όπως το Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι. Την ώρα που σε μόλις πέντε μήνες θα κριθεί η ενταξιακή πορεία της Τουρκίας προς την ΕΕ, στη βάση πρωτίστως του αν άνοιξε ή όχι τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε πλοία και αεροπλάνα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο γνωστός και ακραία φιλότουρκος Καρλ Μπιλντ, υπουργός Εξωτερικών της Σουηδίας που προεδρεύει αυτό το εξάμηνο στους «27», δικαιολογεί την τουρκική κατοχή της μισής Κύπρου ως νόμιμη συνέπεια του πραξικοπήματος της χούντας των συνταγματαρχών κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, δίνοντάς μας έτσι πρόγευση της στάσης που θα τηρήσει η προεδρία της ΕΕ τον Δεκέμβριο.

    Η κυβέρνηση του πρωθυπουργικού «κουμπάρου» Ερντογάν ετοιμάζεται να βγάλει τουρκικό σκάφος για έρευνες και πετρέλαιο σε ελληνική υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, και μάλιστα σε περιοχή που αν όντως λάβουν χώρα αυτές οι έρευνες, καταργούνται ντε φάκτο τα δικαιώματα του Καστελόριζου, με δραματικές συνέπειες. Όσοι έχουν την ηλικία ώστε να θυμούνται έστω και αμυδρά τις ανάλογες κρίσεις με το «Χόρα» το 1976 και με το «Σισμίκ» το 1987, που έφεραν Ελλάδα και Τουρκία στο χείλος του πολέμου, αισθάνονται πολύ ανήσυχοι όταν συνειδητοποιούν ότι ενδέχεται να βρισκόμαστε στις παραμονές επανάληψης ανάλογου γεγονότος.
    Μόλις προχθές το «Έθνος της Κυριακής» δημοσίευσε ένα άκρως διαφωτιστικό άρθρο του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας Θεόδωρου Καρυώτη [ΔΙΑΒΑΣΕ ΤΟ ΕΔΩ], μέλους της ελληνικής αντιπροσωπίας στη διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο παρουσιάζει πολύ αποκαλυπτικά την έκταση του διπλωματικού Βατερλό που απειλεί τη χώρα μας, στο κρισιμότατο ζήτημα της οριοθέτησης της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης με εκείνην της Κύπρου αλλά και της Αιγύπτου. Το άρθρο αυτό αναδεικνύει την κορυφαία σημασία του Καστελόριζου και της αναγνώρισης των πλήρων δικαιωμάτων του, καθώς αν αυτά περικοπούν (όπως απειλείται να συμβεί λόγω απελπιστικής ανεπάρκειας ελληνικών χειρισμών και απαράδεκτης στάσης του Καΐρου), θα βρεθούν να έχουν θαλάσσια σύνορα η Τουρκία με την… Αίγυπτο! Μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε δραματικά αρνητικό γεγονός τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο.

    Δυστυχώς, σαν να μην ήταν αρκετές οι αλλεπάλληλες δυσάρεστες εξελίξεις, το χειρότερο είναι πως κανένας σοβαρός πολιτικός παράγοντας στην Ελλάδα δεν ασχολείται σοβαρά με τα θέματα αυτά.

    Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ασχολείται πάνω απ’ όλα με το πώς θα παρατείνει την επιβίωση της παραπαίουσας κυβέρνησής του επί μερικούς μήνες ή και εβδομάδες. Ούτε που έχει μυαλό να σκεφθεί τι σημαίνουν όλα αυτά στο πλαίσιο της πολιτικής Ομπάμα, περί αναβάθμισης του ρόλου της Τουρκίας ή πώς θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες, αξιοποιώντας τη σθεναρή αντίσταση των ηγετών της Γερμανίας και της Γαλλίας στην προοπτική ένταξης της Άγκυρας στην ΕΕ.

    Υπό το πρίσμα αυτό, ούτε που ασχολείται φυσικά με το ζήτημα αιχμής, τη ριζική αναθεώρηση της αναχρονιστικής και εκτός τόπου και χρόνου φανατικής υποστήριξης που προσφέρουν ο ίδιος και η κυβέρνησή του στην άνευ όρων ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, η οποία πλέον έχει καταστεί συν τοις άλλοις και γραφική, σε βαθμό που προκαλεί την οργή αλλά και τη θυμηδία των Ευρωπαίων ηγετών.

    Όσο για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Γιώργος Παπανδρέου υποτάσσει τα πάντα στην προκήρυξη όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πρόωρων εκλογών, για να απολαύσει τη νομή της εξουσίας. Αποτέλεσμα αυτής της γραμμής είναι να καταγγέλλει με τους ίδιους τόνους ως ανίκανη την κυβέρνηση Καραμανλή είτε πρόκειται για το Βατοπέδι είτε για τα Ελληνοτουρκικά ή για τη… γρίπη, χωρίς έτσι να πείθει κανέναν.

    ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

    Να διακοπούν οι συνομιλίες

    Θα συνιστούσε εθνική συνεισφορά της κυβέρνησης Καραμανλή, λίγο πριν εγκαταλείψει την εξουσία, να κάνει αυτό που δεν έκανε τα σχεδόν έξι χρόνια που βρίσκεται στην εξουσία: να υψώσει το ανάστημά της απέναντι στην Τουρκία και να μπλοκάρει τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της ΕΕ με την Άγκυρα, απαιτώντας και θέτοντας ως όρο για την επανέναρξη των συνομιλιών την εγκατάλειψη της τουρκικής επιθετικής πολιτικής και τη ρύθμιση μιας σειράς ελληνοτουρκικών θεμάτων. Η κυβέρνηση της ΝΔ θα υπονομεύσει ευθέως τα συμφέροντα της Ελλάδας, αν τυχόν συναινέσει τον Δεκέμβριο στη συνέχιση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων, μετά τα αίσχη που διαπράττει η Τουρκία στο Αιγαίο και την Κύπρο.

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 26/08/2009

  36. ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΣ ΘΕΜΑΤΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

    Ο μέσος αναγνώστης, ερχόμενος αντιμέτωπος με τις καθημερινές εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα, έχει συνηθίσει να ακούει μόνο επαναλαμβανόμενες και καθησυχαστικές δηλώσεις από το υπουργείο Εξωτερικών μας.

    του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ

    Οι δηλώσεις αυτές περιστρέφονται γύρω από δύο κεντρικές ιδέες που αφορούν τις διμερείς σχέσεις, αλλά λίγο-πολύ αγνοούν την επίδραση του ευρύτερου γεωπολιτικού συστήματος στη διαμόρφωση των αμερικανικών προθέσεων για την Τουρκία και, εμμέσως, για την Ελλάδα ως τον τελευταίο τροχό αυτής της άμαξας.

    Η πρώτη ιδέα/διαβεβαίωση είναι ότι αντιμετωπίζουμε τις καθημερινές τουρκικές προκλήσεις με ηρεμία και ψύχραιμη σκέψη, γνωρίζοντας ότι το διεθνές δίκαιο είναι με το μέρος μας.

    Σύμφωνα με τη δεύτερη ιδέα, η παρούσα επιθετική στάση της Τουρκίας αποτελεί «εποχικό φαινόμενο», διόλου πρωτόγνωρο, και άρα είναι απλώς ακόμη ένα από τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ηρεμία σε σχέση με τη γείτονα χώρα.

    Διαφωνώ και με τις δύο αυτές ιδέες, για τρεις διαφορετικούς λόγους.

    Κατά πρώτο λόγο, η τουρκική εξωτερική πολιτική επηρεάζεται πλέον όλο και λιγότερο από τους παράγοντες που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, και ειδικότερα από την προσπάθεια των κεμαλιστών στρατηγών να παραμείνουν υπολογίσιμος παράγοντας στη χώρα τους.
    Τo λέω αυτό διότι ο κ. Ερντογάν συνεχίζει επιτυχώς τις πολιτικές του κ. Γκιουλ και του Τ. Οζάλ, αποδυναμώνοντας όλο και περισσότερο τον παλιό αυτόν προμαχώνα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

    Σήμερα στη συλλογιστική βάση της τουρκικής επιθετικότητας βρίσκεται, όπως προσπάθησα να εξηγήσω σε προηγούμενο άρθρο μου στο «Εθνος της Κυριακής», μια πολύ πιο εκλεπτυσμένη, πολυδιάστατη και συντονισμένη εξωτερική πολιτική, την οποία ανέπτυξαν προοδευτικά και θέτουν πλέον σε εφαρμογή οι κ.κ. Νταβούτογλου και Ερντογάν.
    Η αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών θα έπρεπε επομένως να προσαρμοστεί καταλλήλως, να εκσυγχρονιστεί και να διαμορφωθεί κατά τρόπον ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό το σύνθετο σχέδιο δράσης, που είναι πρωτόγνωρο με τα μέχρι τώρα τουρκικά δεδομένα.

    Οπως και αρκετοί άλλοι πολίτες, αναμένω και εγώ σαφείς αποδείξεις μιας μελετημένης και συντονισμένης ελληνικής αντίδρασης, αλλά, μέχρι στιγμής, μάταια.

    Κατά δεύτερο λόγο, διαφωνώ με τη συχνή επίκληση του διεθνούς δικαίου ως παράγοντα που είναι με το μέρος μας και άρα καθιστά τη χώρα μας απόρθητη.
    Διαφωνώ με αυτήν την προσέγγιση όχι επειδή δεν τρέφω σεβασμό γι’ αυτόν τον κλάδο του δικαίου -πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε, τη στιγμή που ως νομικός ασχολούμαι με αυτά τα θέματα-, αλλά επειδή γνωρίζω, όπως γνωρίζει και η κυβέρνηση, ότι και εμείς οι ίδιοι δεν τολμούμε να εφαρμόσουμε πρακτικά το διεθνές δίκαιο.

    Αρκεί ένα και μόνο παράδειγμα, για του λόγου το αληθές. Παρότι, λοιπόν, το διεθνές δίκαιο μάς δίνει το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια, εμείς δεν τολμούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα αυτό στην πράξη, δεδομένης της απειλής της Τουρκίας ότι θα το εκλάβει ως casus belli.

    Θεωρητικά υπάρχουν πάντα τρόποι να αντιδράσει κανείς στα φαινομενικά αδιέξοδα, υπό τον όρο, βεβαίως, ότι μπορεί να σκεφτεί ελεύθερα και πρωτότυπα. Το ζήτημα όμως είναι: «Εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο;».

    Σε ένα βιβλίο που εκδόθηκε πρόσφατα (2008), με τίτλο «Για το ζήτημα του Αιγαίου – Τα πετρέλαια, ο Μάρτης του ‘87, οι «συνοριακές διαφορές», η Ευρωπαϊκή Ενωση και η «ενεργειακή γέφυρα»», ο πρώην υπουργός Αναστάσιος Ι. Πεπονής έγραψε (σ. 161) ότι «η Ελλάδα μπορεί, με σωστή εκτίμηση των δεδομένων, να προπαρασκευάσει και να προχωρήσει σε διαφοροποιημένες κατά περιοχή επεκτάσεις της χωρικής της θάλασσας στο Αιγαίο, ασκώντας ευχέρεια που αναγνωρίζει το Διεθνές Δίκαιο». (Χρησιμοποίησα πλάγια στοιχεία σε αρκετές λέξεις, θέλοντας να δείξω πόσο προσεκτικά γράφει ο κ. Πεπονής.)

    Δεν υποστηρίζω, στο συγκεκριμένο σημείο, ότι αυτή είναι υποχρεωτικά η λύση. Ούτε και ο κ. Πεπονής, νομίζω, υποστηρίζει κάτι τέτοιο. Τα ζητήματα αυτά, ας μην ξεχνάμε, είναι πολύ περίπλοκα και δεν είναι δυνατόν να επιλυθούν στο στενό πλαίσιο ενός άρθρου εφημερίδας. Αυτό πάντως που υποστηρίζω είναι ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε ρεαλιστικά σχέδια με σκοπό να προστατεύσουμε τα συμφέροντα της χώρας μας, όπως πολύ χαρακτηριστικά έκανε το 1987 η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αναγκάζοντας τελικά την Τουρκία να εγκαταλείψει την επιθετική της στάση.

    Οσον αφορά τη σημερινή κρίση, δεν έχω διαβάσει μέχρι τώρα παρά μόνο κάποιες παρασκηνιακές πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες οι Αμερικανοί θέλουν να συναντηθούμε με τους Τούρκους και να λύσουμε όλα μας τα προβλήματα διαμιάς. Είναι προφανώς αδύνατον να αποβεί λυσιτελής μια τέτοια πρόταση.

    Κι επιπλέον, θα ήταν ντροπή για οποιονδήποτε Ελληνα πολιτικό να καθίσει σε ένα τέτοιο τραπέζι διαπραγματεύσεων!

    Αυτή είναι η γνώμη ενός πατριώτη, αν και γνωρίζει και αυτός και όλοι οι αναγνώστες ότι οι Αμερικανοί δεν θα ησυχάσουν μέχρις ότου μας επιβάλουν την πρόθεσή τους.

    Τέλος διαφωνώ με τις καθησυχαστικές, αλλά κοινότοπες δηλώσεις στις οποίες προβαίνει το υπουργείο Εξωτερικών μας ότι έχει την όλη κατάσταση υπό έλεγχο, διότι απλούστατα, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μου, δεν πιστεύω ότι αυτό αληθεύει.

    Η επίδειξη ψυχραιμίας και αυτοκυριαρχίας, όταν δεν συνοδεύεται από επιχειρήματα, πράξεις, αποτελέσματα, υποδηλώνει αδυναμία, όχι δύναμη.

    Η κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας δείχνει ότι και οι Τούρκοι συμμερίζονται ακριβώς την ίδια άποψη γι’ αυτές τις δηλώσεις, μια και προφανώς τις αντιμετωπίζουν με πλήρη αδιαφορία.

    Κατά τη γνώμη μου θα ήταν πολύ πιο υπεύθυνη στάση να βγει κανείς και να μιλήσει ανοιχτά στους πολίτες της χώρας, να τους πει για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η χώρα και, αν είναι αρκετά θαρραλέος (πράγμα μάλλον απίθανο), να τους υπενθυμίσει ποιοι μπορεί να κρύβονται πίσω από αυτές τις ανούσιες διαβεβαιώσεις, προσπαθώντας να μας εξωθήσουν σε συζητήσεις που θα έθεταν σε κίνδυνο την εθνική μας κυριαρχία.

    Πράγματι -για να επανέλθουμε στο επιχείρημα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο και τη διεθνή πρακτική- δεν θεωρούνται άραγε ελληνικές εδώ και εβδομήντα χρόνια, και μάλιστα βάσει του διεθνούς νομικού καθεστώτος, οι βραχονησίδες που διεκδικεί σήμερα η Τουρκία;

    Οι πρόσφατες παραβιάσεις του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου μας δεν μπορεί παρά να αποσκοπούν στην καθιέρωση μιας de facto κατάστασης, την οποία, εν ευθέτω χρόνω, η Τουρκία μπορεί να «ρίξει» στο τραπέζι των συζητήσεων ως «διαπραγματευτικό ατού». Λυπούμαι που το λέω, αλλά το θεωρώ απολύτως λογικό η Τουρκία να εκμεταλλευτεί αυτό το επιχείρημα σε νομικό επίπεδο.

    Κοντολογίς, το ξαναλέω: η Ελλάδα κινδυνεύει!

    Η αδυναμία της Ελλάδας σε μια επικείμενη διαμάχη
    Οταν κανείς διακρίνει προβλήματα στον ορίζοντα, οφείλει να προειδοποιεί τον λαό του. Και προσωπικά διακρίνω. Αυτό μάλιστα που αντιλαμβάνομαι ως πρωταρχικό πρόβλημα -και εξυπακούεται πως μπορεί κανείς να έχει διαφορετική γνώμη- είναι δισδιάστατο.

    Περιέργως, όμως, καμία από τις δύο «διαστάσεις» ή όψεις του δεν σχετίζεται με την Τουρκία.

    Τουναντίον, αμφότερες σχετίζονται με εμάς και τους φίλους μας. Και λέγοντας «φίλους μας» εννοώ την Αμερική και την Ευρώπη.

    Οποιοσδήποτε έχει διαβάσει τις απόψεις που έχω διατυπώσει σε αρκετά άρθρα μου κατά τα δύο τελευταία χρόνια θα έχει ενδεχομένως προσέξει τη βαθιά μου θλίψη για τη στάση της Αμερικής απέναντί μας, αλλά και την εξίσου βαθιά ανησυχία μου για την ικανότητα των Ευρωπαίων συμμάχων μας να μας βοηθήσουν ουσιαστικά σε μια κρίσιμη στιγμή.

    Εξακολουθώ να φοβούμαι ότι, εάν ποτέ εμπλεκόμασταν σε μια ένοπλη σύγκρουση με την Τουρκία, το μέγιστο που θα μπορούσαν να μας εξασφαλίσουν αυτοί οι φίλοι είναι μια «συμφωνία» ανάλογη αυτής των Ιμίων. Κατά τη γνώμη μου, μία μάς αρκεί!

    Η απάντησή μου για ένα τέτοιο ενδεχόμενο -η καλύτερη απάντηση που μπόρεσα να σκεφτώ, έστω και αν δεν έτυχε ευρύτερης επιδοκιμασίας- ήταν πως πρέπει να προσπαθήσουμε να βρούμε νέους φίλους. Οι σχετικές μου επισημάνσεις αγνοήθηκαν, ενώ, σε προσωπικό κύκλο, δέχτηκα και την κατηγορία πως γερνώντας είχα γίνει ρωσόφιλος.

    Οι κατηγορίες, όμως, που δεν βασίζονται σε επιχειρήματα, αλλά σε προκαταλήψεις, με αφήνουν τελείως αδιάφορο. Αντιθέτως, με μεγάλο ενδιαφέρον βλέπω σήμερα ότι κάποιοι έγκυροι αρθρογράφοι -λ.χ. ο γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ- μετακινήθηκαν πρόσφατα (βλ. «Καθημερινή», 15 Αυγούστου 2009) προς μια εμφανώς διφορούμενη θέση, ισχυριζόμενοι, από τη μια πλευρά, ότι «η Αθήνα ούτε μπορεί να παίξει σημαντικά μεγαλύτερο ρόλο στο πλαίσιο των ρωσικών σχεδιασμών, ούτε και θα έπρεπε να το επιδιώξει» (δική μου η έμφαση), αλλά και κλείνοντας, από την άλλη πλευρά, το ίδιο άρθρο προβάλλοντας την άποψη που πρεσβεύω εδώ και αρκετό καιρό, υπέρ μιας καλοζυγισμένης μετατόπισης της χώρας μας προς την κατεύθυνση της Ρωσίας.

    Η μερική αυτή προσέγγιση της πολιτικής που θεωρώ ενδεδειγμένη είναι, φαντάζομαι, καλύτερη από το τίποτε.

    Η κύρια ανησυχία μου όμως είναι ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο. Οι πρόσφατες ρωσοτουρκικές συμφωνίες για τον South Stream αποδεικνύουν ότι η Τουρκία κινείται ταχύτατα, ενώ εμείς ακόμη αμφιταλαντευόμαστε. Δυστυχώς.

    Εξάλλου οφείλουμε πλέον να στρέψουμε την προσοχή μας και στα δικά μας σφάλματα, διότι είναι εξίσου υπαίτια για τη δυσχερή μας θέση με τους όποιους εξωτερικούς παράγοντες. Οπως έγραψε ο λαμπρός Γάλλος διανοητής Michel de Montaigne σε ένα από τα διασημότερα δοκίμιά του, «όταν η κρίση μας προβαίνει σε μια μομφή εναντίον κάποιου άλλου ανθρώπου […] τούτο δεν πρέπει να μας απαλλάσσει από μια εσωτερική διερεύνηση».

    Με άλλα λόγια, δεν πρέπει μόνο να κατηγορούμε φίλους και εχθρούς για τις ατυχίες μας, αλλά να αναρωτιόμαστε κατά πόσον σε αυτό το αποτέλεσμα έχει συμβάλει και η δική μας συμπεριφορά. Και θεωρώ πως, στην περίπτωσή μας, η συμπεριφορά μας έχει όντως συμβάλει στα προβλήματά μας, για τους ακόλουθους βασικούς λόγους.

    Πρώτον, έχουμε αφήσει να περάσει απαρατήρητο ένα ολόκληρο καλοκαίρι τουρκικών προκλήσεων, εκμεταλλευόμενοι (και ενθαρρύνοντας;) την επικέντρωση του Τύπου στη γρίπη των χοίρων, στις θερινές διακοπές, στο σκάνδαλο της Siemens (το οποίο, καλώς ή κακώς, ενδέχεται κάποια στιγμή να αποσοβηθεί, ώστε… να μην προκληθούν περισσότεροι και εντονότεροι πονοκέφαλοι), αλλά όχι στις κρισιμότατες εξωτερικές απειλές, και ειδικά στο πρόσφατο αμερικανικό non-paper που θέλει να καθίσουμε μαζί με τους Τούρκους και να συζητήσουμε για εδάφη και ύδατα που ανήκουν σε εμάς, αλλά που εσχάτως αποφάσισαν να τα διεκδικήσουν και οι Τούρκοι. Γιατί; Ρωτώ ξανά: ΓΙΑΤΙ;

    Δεύτερον, για ποιο λόγο οι περισσότερες ηγετικές μορφές της αντιπολίτευσης έχουν υιοθετήσει τόσο χαμηλό προφίλ απέναντι σε αυτά τα ζητήματα ύψιστης εθνικής σημασίας; Δεν είναι άραγε συνταγματικό τους καθήκον να επισημαίνουν τα τυχόν ελαττώματα στον χειρισμό των εθνικών ζητημάτων; Ή μήπως οι χαμηλοί τους τόνοι υποδηλώνουν ότι, σε γενικές γραμμές, συμφωνούν και οι ίδιοι με τον κυβερνητικό τρόπο χειρισμού της υποβόσκουσας κρίσης; Οταν όμως πρόκειται για τόσο κρίσιμα ζητήματα απαιτείται απόλυτη σαφήνεια, αν όχι (ιδεωδώς) κοινή αντίδραση.

    Θα αποφύγουμε τον Χειμώνα της Δυσαρέσκειας;
    Δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε τα εξωτερικά μας προβλήματα εάν πρώτα δεν κατανοήσουμε και δεν διορθώσουμε τις εσωτερικές μας αδυναμίες. Τα ερωτήματα που έθεσα προηγουμένως πρέπει να λάβουν πλήρεις απαντήσεις προτού μπορέσουμε να διαπιστώσουμε πόσο ετοιμοπόλεμοι είμαστε – και χρησιμοποιώ τον όρο υπό έννοια ηθική και διπλωματική, όχι στρατιωτική. Θεωρώ, λοιπόν, ότι δεν είμαστε καθόλου ετοιμοπόλεμοι, και ιδού γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο:

    Η κυβέρνησή μας είναι αδύναμη όχι μόνο επειδή εξαρτάται από μία ψήφο, αλλά επειδή είναι πολυάριθμοι οι «υποστηρικτές» της που ενδιαφέρονται απλώς για το επόμενο πόστο τους και δείχνουν, αν κρίνει κανείς από τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, να αφιερώνουν υπερβολικά πολύ χρόνο στις μάχες για τη διαδοχή. Μπορεί ασφαλώς αυτή να είναι η εσφαλμένη άποψη ενός «εξωτερικού» παρατηρητή. Οπως όμως και αν έχει το πράγμα, θεωρώ ότι αυτού του είδους η συμπεριφορά θυμίζει έντονα τη λογική που επικρατεί στις καταρρέουσες αυτοκρατορίες και στα βυθιζόμενα πλοία: καθένας για τον εαυτό του.

    Είμαστε αδύναμοι επειδή έχουμε αδύναμη αντιπολίτευση. Το στοιχείο αυτό αποτελεί «πλεονέκτημα» για την παραπαίουσα κυβέρνηση, όχι όμως και για τη χώρα στο σύνολό της. Η αδυναμία της αντιπολίτευσης έγκειται στο γεγονός ότι, σε εξωτερικό επίπεδο, δίνει την εντύπωση -και ίσως κάνω λάθος- πως είναι πολύ πιο δεκτική προς τις αμερικανικές απόψεις από όσο θα επιθυμούσαν πολλοί Ελληνες.

    Η χώρα μας είναι αδύναμη διότι, και αν ακόμη νικήσει η σημερινή αντιπολίτευση στις επόμενες εκλογές, οι δημοσκοπήσεις και οι εκλογικές στρατηγικές δείχνουν ότι, πιθανότατα, κανένα κόμμα δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή. Η πιθανότητα αυτή μπορεί να ευχαριστεί κάποιους μηχανορράφους του πολιτικού χώρου, που ελπίζουν ότι θα έχουν έτσι μια μοναδική ευκαιρία να σχηματίσουν τεχνητές συμμαχίες και άρα να ασκήσουν μεγαλύτερο έλεγχο στην πολιτική ζωή του τόπου.

    Η ιστορία, όμως, καθόλου δεν συμφωνεί με την ιδέα ότι το είδος του χάους που βιώνουμε σήμερα μπορεί να θεραπευτεί μέσω παρασκηνιακών κινήσεων και μηχανορραφιών, οι οποίες, τις πιο πολλές φορές, εξυπηρετούν μόνο προσωπικές φιλοδοξίες.

    Καθώς και τα δύο κόμματα διαπληκτίζονται για τα σκάνδαλα ή/και την αποσταθεροποίηση ενός επιτυχούς και δημοφιλούς Προέδρου της Δημοκρατίας, η ανεργία θα συνεχίσει, κατά πάσα πιθανότητα, να αυξάνεται, το έλλειμμα του προϋπολογισμού θα μεγαλώσει, οι ακάλυπτες επιταγές θα δημιουργήσουν νέες δυσχέρειες, η εγκληματικότητα θα περιμένει πάντα μια βιώσιμη λύση, η λαθρομετανάστευση θα παραμείνει απειλητική – αν και, χάρη στη βοήθεια του Γάλλου επιτρόπου Ζακ Μπαρό (έπειτα από πρωτοβουλία, ας σημειωθεί, του Ελληνα υπουργού Εσωτερικών, και όχι Εξωτερικών), έχουν αρχίσει τουλάχιστον να λαμβάνονται κάποια μέτρα.

    Εάν σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα προσθέσουμε και την υποβόσκουσα κρίση στο εξωτερικό, αυξάνονται σημαντικά οι πιθανότητες να ζήσουμε φέτος τον δικό μας Χειμώνα της Δυσαρέσκειας. Και η προσωπική μου ανησυχία σχετίζεται με το γεγονός ότι, σε στιγμές ανάλογης κρίσης, χαμένοι βγαίνουν κατά κανόνα η χώρα και οι «άνθρωποι του λαού».

    Γενικό συμπέρασμα
    Κατά τη γνώμη μου, oι επόμενοι τέσσερις μήνες θα είναι από τους πιο κρίσιμους στην πρόσφατη Ελληνική Ιστορία. Ο βασικός κίνδυνος αφορά την επιθυμία της Αμερικής, του ΝΑΤΟ και της σουηδικής προεδρίας της ΕΕ να υποχρεώσουν την Ελλάδα να επιλύσει μέσω διαπραγματεύσεων τα προβλήματα, αφενός, της ονομασίας της ΠΓΔΜ και, αφετέρου, των εντεινόμενων αξιώσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο προκειμένου να διευκολυνθεί η ένταξη αυτής της τελευταίας στην ΕΕ.

    Αυτές οι πιέσεις από πλευράς «συμμάχων» είναι απαράδεκτες. Ακόμη πιο δυσοίωνη όμως είναι η διαφαινόμενη νοοτροπία πίσω από αυτές τις πιέσεις, σύμφωνα με την οποία πρέπει -κατά κάποιον τρόπο- να απομακρυνθούν από τα αξιώματά τους ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπούλιας, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το ενδεχόμενο για ένα ακόμη απροσδόκητο «Βουκουρέστι» (και αναφέρομαι στον δεξιοτεχνικό χειρισμό του Ελληνα πρωθυπουργού, που την έφερε με τον πιο έξυπνο τρόπο στους Αμερικανούς).

    Μια τόσο κυνική νοοτροπία μπορεί μόνο να απορρέει από την άποψη -άποψη αβάσιμη, θέλω να πιστεύω- ότι οι Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι μπορεί να αποδειχτούν πιο ευπροσάρμοστοι σε αυτού του είδους τα σχέδια σε σχέση με τον πρωθυπουργό.

    Καθώς οσμίζομαι συνωμοσίες στην ατμόσφαιρα, θεωρώ καθήκον μου να προειδοποιήσω τους συμπατριώτες μου για τους ελλοχεύοντες κινδύνους.

    *Ο κ. Βασίλης Μαρκεζίνης κατέχει τον τίτλο του «σερ», είναι νομικός σύμβουλος της βασίλισσας της Αγγλίας και μέλος σε επτά Ακαδημίες του εξωτερικού.

    Σχόλιο από Βασίλης | 04/09/2009

  37. Νεο-οσμανιδών και Βρυξελλών γεφύρωση
    Tου Χρηστου Γιανναρα

    Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση, είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών, διαφορά εξοπλισμών, πληθυσμικού μεγέθους, οργανωτικής αποτελεσματικότητας, πατριωτικού φρονήματος και απαιτήσεων αξιοπρέπειας, είναι δεδομένα αμείλικτα που η ελλαδική κοινωνία τα παραβλέπει ανέμελη. Δεν υπάρχει για τους Ελληνες σήμερα παρά ένα και μοναδικό πρόβλημα: το οικονομικό, δηλαδή η μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας με τη λιγότερη δυνατή και ανετότερη εργασία. Το ενδεχόμενο να μην επιβιώσει ιστορικά το αποδιοργανωμένο κρατίδιο δεν εμφανίζεται ως προβληματισμός πολιτικός και κοινωνικός, απωθείται στρουθοκαμηλικά.

    Ετσι και ο τυχόν διάλογος με τις προκλητικές, αλλά εξαιρετικά σοβαρές απόψεις και στοχοθεσίες του σημερινού υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου περιορίζεται αναγκαστικά σε «ακαδημαϊκό» επίπεδο. Ο κ. Νταβούτογλου θέλει την Τουρκία φορέα του ισλαμικού πολιτισμού με ηγετικό ρόλο στην προαγωγή της πολιτικής συνεργασίας (ή και συνύπαρξης) χωρών που βρίσκονταν άλλοτε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Να αποκτήσει ο ισλαμικός πολιτισμός, στον γεωγραφικό χώρο τής κάποτε οθωμανικής επικράτειας, πολιτική προτεραιτότητα έναντι του εθνικού κράτους. Ανοιχτός και φιλικός προς τη Δύση, όχι αντίπαλος.

    Με δεδομένους τους περιορισμούς συντομογραφίας που επιβάλλει η επιφυλλίδα, κάποιες ελληνικές κριτικές παρατηρήσεις στις παραπάνω στοχοθεσίες θα μπορούσαν να είναι και οι ακόλουθες:

    Αν συμφωνήσουμε ότι το περιεχόμενο της λέξης «πολιτισμός», δεν περιορίζεται σε γραφικές ιδιαιτερότητες ηθών, εθίμων, φολκλορικών παραδόσεων και εθνοφυλετικών χαρακτηριστικών, τότε οφείλουμε να διερωτηθούμε αν το Ισλάμ παρήγαγε ποτέ πολιτισμό. Αν πολιτισμός είναι εκείνη η ένσαρκη σε λαϊκό βίωμα «νοηματοδότηση» του βίου που παράγει ιδιαιτερότητα θεσμών της συλλογικότητας και ιδιαιτερότητα Τέχνης, τότε πρέπει να εντοπίσουμε πηγή τέτοιας νοηματοδότησης για το Ισλάμ. Και πηγή δεν υπάρχει. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία χωρίς μεταφυσική, δηλαδή χωρίς οντολογικό προβληματισμό, χωρίς ερώτημα αιτιώδους αρχής των υπαρκτών, ελευθερίας ή αναγκαιότητας. Το Κοράνι (που για τους Τούρκους είναι και γλωσσικά απρόσιτο) περιέχει μόνο πρακτικές εντολές συμπεριφοράς και κάποιες αξιωματικές δοξασίες που μόνο συμπεριφορική ομοτροπία μπορούν να παραγάγουν, όχι πολιτισμό.

    Η μεταφυσική μπορεί να παραγάγει πολιτισμό, άρα και πολιτική (μίμηση του όντως υπαρκτού, άθλημα αληθείας), η θρησκεία παράγει μόνο ιδεολογία. Κάθε σύνδεση του Ισλάμ με πολιτικές στοχεύσεις αλλοτριώνει αναπόφευκτα αυτή τη θρησκεία σε ιδεολογία – η πιστοποίηση τεκμηριώνεται σήμερα στην περίπτωση των περισσότερων μουσουλμανικών κοινωνιών. Και είναι προφανέστατος δείκτης εκδυτικισμού, αφού η ιδεολογία είναι τυπικό παράγωγο της μετα-ρωμαϊκής Δύσης: προϊόν του ατομοκεντρισμού και της νοησιαρχίας που θεμελιώνουν ως βασικοί άξονες την ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού.

    Ο κ. Νταβούτογλου πρέπει να γνωρίζει ότι το Ισλάμ ως ιδεολογία ή θα είναι «καταστατικά» αντίπαλο προς τη Δύση ή θα αφομοιωθεί οργανικά από τη Δύση σαν ένα από τα τριακόσια τόσα ιδεολογήματα που λειτουργούν στις ΗΠΑ ως «αναγνωρισμένες» θρησκείες.

    Τρίτη λύση για την πολιτική χρήση μιας θρησκείας χωρίς μεταφυσική δεν υπάρχει.

    Θα είχε ενδιαφέρον ένας Ελληνας να υποδείξει στον κ. Νταβούτογλου τη δυνατότητα, προκειμένου να καταστεί η Τουρκία άξονας πολιτιστικής συνοχής (με συνέπειες πολιτικής συνύπαρξης) των χωρών της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας. Αν αποδεχθεί την υπόδειξη, τότε ο Ελληνας θα μπορούσε να παζαρέψει τη συμπερίληψη και της Ελλάδας στην πολιτική συνύπαρξη.

    Η ιστορική εμπειρία των Ελλήνων βεβαιώνει ότι η διαφορά της θρησκευτικής ιδεολογίας από τη μεταφυσική θεμελιώνεται στη γνωσιολογία, όχι στην οντολογία. Και πολιτισμό (ετερότητα κοινού τρόπου του βίου) παράγει η κοινή, εμπεδωμένη σε λαϊκή νοοτροπία, γνωσιολογία, όχι η κοινή οντολογία. Δεν είναι το περιεχόμενο που αποδίδουμε στην αλήθεια, αλλά ο τρόπος πιστοποίησης της γνωστικής εγκυρότητας που προσδίδει ειδοποιό διαφορά στη διαμόρφωση του κοινού βίου (ταυτότητα πολιτισμού) και εξασφαλίζει ιστορική συνέχεια της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας.

    Το τι θεωρούμε αληθινό (το πώς ορίζουμε τον τρόπο ύπαρξης του αληθινά υπαρκτού) μπορεί να αλλάξει, χωρίς να μεταβληθεί ο πολιτισμός. Αν όμως αλλάξει το κριτήριο επαλήθευσης της γνώσης, το πότε και πώς θεωρούμε ότι αληθεύει η γνώση, τότε μεταβάλλεται συνολικά ο κοινός τρόπος του βίου. Διαφορετικές γνωσιολογίες διαφοροποιούν τους πολιτισμούς, διαφορετικές οντολογίες όχι. Χάρη στην ταύτιση του αληθεύειν με το κοινωνείν ο εκχριστιανισμένος Ελληνισμός διέσωσε την οργανική συνέχεια του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, παρά την υιοθέτηση μιας ριζικά διαφορετικής οντολογίας. Ενώ το ατομοκεντρικό κριτήριο επαλήθευσης της γνώσης (νοησιαρχία, αισθησιαρχία κ.λπ.) παρήγαγε στη μετα-ρωμαϊκή Δύση έναν πολιτισμό με αναποδογυρισμένους τους ελληνικούς όρους.

    Θα μπορούσε επομένως να συμπεράνει κανείς ότι το πολιτικό όραμα του Αχμέτ Νταβούτογλου για την Τουρκία θα αποκτούσε ρεαλιστική βάση, με τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

    Πρώτον, αν συνειδητοποιηθεί από τους φορείς του οράματος ότι η οθωμανική («αυτοκρατορική») προοπτική της Τουρκίας είναι ασυμβίβαστη με τον εκδυτικισμό της, άρα και με τον κεμαλισμό, τα δυτικά ιδεολογήματα περί «λαϊκού» (άθρησκου) κράτους. Τα τελευταία χρόνια η πλειονότητα του λαού μοιάζει να συνειδητοποιεί αυτή την αλήθεια.

    Δεύτερη προϋπόθεση: Ο κοινός άξονας πολιτιστικής ενότητας (και πολιτικής συνύπαρξης) των λαών, της άλλοτε οθωμανικής επικράτειας να αναζητηθεί όχι στη θρησκεία του Ισλάμ, αλλά στη λαϊκή κουλτούρα της Ανατολής: Στους μακραίωνες ειθισμούς να βεβαιώνεται η αλήθεια στις διαπροσωπικές σχέσεις και όχι με αναζήτηση ατομοκεντρικών βεβαιοτήτων. Η «πίστη» κάθε λαού μπορεί να διαφέρει, αλλά τη συν-εννόηση ξέρει η Ανατολή να τη βασίζει στην κοινή αίσθηση του «ιερού» και, κυρίως, στην προτεραιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων: στην ανθρώπινη «χαρά» της κοινωνίας – στους αντίποδες της αναγκαστής υποταγής σε κάποια «πολιτική» ορθότητα.

    Τρίτον, να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.

    Αν διέσωζε ελληνικότητα το ελλαδικό κρατίδιο.

    Καθημερινή, Hμερομηνία δημοσίευσης: 06-09-09

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 08/09/2009

  38. Τουρκική ένταξη στην ΕΕ: η “χαριστική βολή” στην ευρωπαϊκή ιδέα
    Posted by: βιβλιοπωλείο «χωρίς όνομα» on: Σεπτεμβρίου 26, 2009

    In: Ελλάδα| Ευρώπη – Βαλκάνια| Τουρκία
    Comment!
    του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
    Η τουρκική ένταξη στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση είναι μια ιδέα που ξεκίνησε και προωθείται κυρίως από το Λονδίνο και την Ουάσιγκτον, εδώ και δεκαετίες, παρά τις σοβαρές και σταθερές αντιρρήσεις των ευρωπαϊκών λαών, αλλά και σημαντικών Ευρωπαίων πολιτικών της δεξιάς, αλλά και της αριστεράς (Χέλμουτ Κολ, Χέλμουτ Σμιτ, Οσκαρ Λαφονταίν, Βαλερί Ζισκάρ Ντ’Εσταίν, Λωράν Φαμπιούς κλπ.). Είναι μια πολιτική εναντίον της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας από τις ΗΠΑ, πολιτική φιλελεύθερη, αντιδημοκρατική, ατλαντική και διαλυτική του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Την πολιτική αυτή έχει αποδεχθεί και η Αθήνα μετά το 1999, ισχυριζόμενη ότι εξυπηρετεί το ελληνικό εθνικό συμφέρον και ότι οδηγεί στη λύση του κυπριακού και των ελληνοτουρκικών διαφορών, στην πραγματικότητα όμως προσαρμοζόμενη σε μεγάλο βαθμό στη θέληση του αμερικανοβρετανού «ηγεμόνα» και αναπτύσσοντας διάφορα επιχειρήματα – δικαιολογίες για να το κάνει (1).

    Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα μπορούσε όντως να χρησιμοποιηθεί για την επίλυση των ελληνικών προβλημάτων με την Τουρκία, για να γίνει αυτό θάπρεπε Αθήνα και Λευκωσία να θέσουν σοβαρούς όρους για τη συγκατάθεσή τους στην ενταξιακή πορεία. ‘Οχι μόνο δεν έθεσαν τέτοιους όρους, αντίθετα εμφανίστηκαν διατεθειμένες, στην καλύτερη παράδοση ελληνικής υποτέλειας στους Αγγλοαμερικανούς, να αποδεχθούν εξωφρενικές ρυθμίσεις, όπως την αυτοδιάλυση του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, προκειμένου να διευκολύνουν την ένταξη της Τουρκίας! Σήμερα, η τουρκική ένταξη δεν είναι μοχλός πίεσης στα χέρια Ελλάδας και Κύπρου, αλλά μοχλός πίεσης επί της Ελλάδας και της Κύπρου, από τις οποίες οι Αγγλοαμερικανοί ζητούν να κάνουν μείζονες, καταστροφικές παραχωρήσεις κυριαρχίας, προκειμένου να διευκολύνουν την πρόοδο της Τουρκίας. Αυτή, η εξυπηρέτηση δηλαδή των αγγλοαμερικανικών επιδιώξεων, εις βάρος αυτού που συνηθίζουμε μέχρι τώρα να αποκαλούμε εθνικό συμφέρον, είναι και η «φιλοδοξία» μεγάλου μέρους της ελληνικής και κυπριακής πολιτικής ελίτ.

    Η διεύρυνση της ΕΕ ως διάλυσή της

    ‘Οσο περισσότερο μεγαλώνει το ζώο που λέγεται Ευρώπη, τόσο δυσκολότερα διακρίνεται το μυαλό του. Αυτό το μότο χρησιμοποίησε προ ετών το γαλλικό περιοδικό Geopolitique, θέλοντας να καταδείξει τα διαλυτικά αποτελέσματα της διεύρυνσης, ειδικά και πολύ περισσότερο της διεύρυνσης στην Τουρκία, επί της συνοιχής, λειτουργίας και ρόλου της ΕΕ. Η διαρκής προσθήκη νέων κρατών στην ‘Ενωση παρέλυσε ήδη σε μεγάλοι βαθμό την πολιτική λειτουργία της, παρόξυνε τα θεσμικά της προβλήματα και κατέστησε έτι δυσχερέστερη τη ριζική μεταρρύθμισή της, που έθεσε, ήδη από το 2005, στην ημερήσια διάταξη η ψήφος του γαλλικού και του ολλανδικού λαού εναντίον της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης. Μια μεταρρύθιμιση που επιβάλει επίσης η προφανής αδυναμία της ΕΕ να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, ή να παίξει οποιονδήποτε αξιοσημείωτο διεθνή ρόλο. Πόσο μάλλον συμβαίνουν αυτά, στο μέτρο που τα νέα μέλη διαφέρουν όλο και περισσότερο από τα παληά, από την άποψη του οικονομικού επιπέδου, της πολιτικής κουλτούρας τους και του τρόπου που αντιλαμβάνονται την Ευρώπη και τον ρόλο της στον κόσμο. ‘Ηδη το 2003, τα περισσότερα από τα κράτη της «νέας Ευρώπης» ετάχθησαν υπέρ των ΗΠΑ, στηρίζοντας την εισβολή στο Ιράκ, εναντίον της θαραλλέας αντίθεσης του ευρωπαϊκού πυρήνα (Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο). Χρειαζόταν όλο το (ομολογουμένως τεράστιο) απόθεμα (ιστορικά εξηγήσιμης) γερμανικής ιδίως «στρατηγικής ηλιθιότητας», για να γίνουν δεκτά, ένα χρόνο αργότερα, τα αμερικανικά «νεοπροτεκτοράτα» της Αν. Ευρώπης στους κόλπους της ‘Ενωσης!

    Είναι προφανές ότι η διαρκής διεύρυνση αποσυνθέτει κάθε έννοια συλλογικότητας στην Ευρώπη και, επιπλέον, εμπεδώνει την απουσία δημοκρατίας στο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Τι κοινό μπορεί να έχει ένας χρηματιστής στο Σίτυ, ένας ολλανδός ομοφυλόφιλος που θέλει να υιοθετεί παιδιά και μια Κούρδισσα αγρότισσα του Ντιαρμπακίρ που υποφέρει από το τουρκικό κράτος, τον πατριάρχη άντρα της και την υπανάπτυξη; Προφανώς κανένα. Μόνο ένα πολιτικό και τεχνοκρατικό προσωπικό που ζει στον «κόσμο του Νταβός», μετακινείται διαρκώς από το ένα διεθνές ξενοδοχείο στο άλλο και συμμετέχει ακατάπαυστα σε «συσκέψεις χωρίς σκέψεις», μπορεί να πιστέψει στα αλήθεια σε ένα τέτοιο «όραμα». Η «ελίτ» αυτή είναι αποκομμένη από τους ευρωπαϊκούς λαούς, όσο και η Μαρία Αντουανέττα από τον δικό της (2)

    Επειδή οι ευρωπαϊκές συνθήκες απαγορεύουν ρητά οποιαδήποτε εναρμόνιση των κοινωνικών και φορολογικών στάνταρτς και θέτουν ως θεμέλιο του ευρωπαϊκού εγχειρήματος τον «ελεύθερο και ανόθευτο ανταγωνισμό», η διεύρυνση σε πολύ φτωχότερες χώρες, λειτουργεί πρακτικά ευνοώντας την εξίσωση των κοινωνικών, φορολογικών και οικολογικών στάνταρτς προς τα κάτω, χρησιμοποιείται δηλ. ως όπλο για την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους της Δυτ. Ευρώπης, που είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πόσο μάλλον που δεν συνοδεύεται από χρηματοδοτικές ροές, έστω και από μακριά αντίστοιχες αυτών που πήγαν στις (πολύ πλουσιώτερες της Αν. Ευρώπης και, ακόμα περισσότερο, της Τουρκίας) Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλλία, για να βοηθήσουν (χωρίς πάντα να το καταφέρουν) την ένταξή τους σε πιο ανεπτυγμένο περιβάλλον.

    Διεύρυνση: εργαλείο μετατροπής της ΕΕ σε ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών υποτελή του ΝΑΤΟ

    Με δύο λόγια, η διεύρυνση έχει ως συνέπεια τη μετατροπή της Ευρώπης σε αυτό που πάντα επεδίωκε η Βρετανία, μια μεγάλη ζώνη ελεύθερων ανταλλαγών, στην εμπέδωση του μονεταριστικού, νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος του Μάαστριχτ και στην υποταγή της Ευρώπης στο ΝΑΤΟ, δηλαδή στις ΗΠΑ. Δύο δηλώσεις του απερίγραπτου Μπαρόζο, που ανταμείφθηκε για την υποστήριξή του στην εισβολή του Ιράκ, τοποθετούμενος επικεφαλής της ΕΕ, αντιπροσωπευτικότατο σύμβολο της ευρωπαϊκής υποτέλειας και παρακμής, είναι απολύτως χαρακτηριστικές. «Όλοι ξέρουμε ότι οι επόμενες γενηές θα ζήσουν χειρότερα» ήταν η μία, «χρειαζόμαστε μια αυτοκρατορία» ήταν η άλλη. Η ΕΕ είναι η οικονομική, πολιτική και ιδεολογική κάλυψη της αυτοκρατορίας. Μόνο που αυτή η «αυτοκρατορία» δεν είναι καν ευρωπαϊκή, ο πυρήνας της εξουσίας της, οι πράγματι αποφασίζοντες είναι εκατό ευρωατλαντικές τράπεζες και επιχειρήσεις, που ελέγχουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και την Κομισιόν, όπως επίσης, για θέματα στρατηγικής, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ.

    Μια διεύρυνση υπέρ της Ευρώπης δεν θα ήταν αδύνατη, μια τέτοια διεύρυνση όμως θα προϋπέθετε ριζική αλλαγή του οικονομικού και πολιτικού μοντέλου, αποσαφήνιση του πολιτικού σχεδίου πίσω από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, ανεξαρτοποίηση από τις ΗΠΑ, μεγάλες χρηματοδοτικές ροές, είδει σχεδίου Μάρσαλ, προς τις νέες χώρες και μια μορφή λελογισμένου προστατευτισμού, μερική τουλάχιστον αναθεώρηση της πλήρους ελευθερίας διεθνών ανταλλαγών που επέβαλαν τρεις δεκαετίες συνεπούς διεθνούς νεοφριλελευθερισμού. Τίποτα από αυτά δεν είναι στη σημερινή τουλάχιστο ημερήσια διάταξη της Ευρώπης. Επιπλέον, η διεύρυνση δεν έχει τέλος. Μετά την Τουρκία γίνεται λόγος για το Ισραήλ, το Μαγκρέμπ, την Ουκρανία, την Υπερκαυκασία. Αυτό δεν είναι Ευρώπη. Είναι η παγκόσμια αυτοκρατορία των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Βρετανίας, με μέσο και εργαλείο τα σχεδόν κατηργημένα ευρωπαϊκά κράτη και την Ευρώπη σε μια θέση υποτελούς, που θυμίζει, επί της ουσίας, τις πόλεις της αρχαίας Ελλάδας υπό τον Φίλιππο της Μακεδονίας ή τους Ρωμαίους.

    Ακόμα όμως κι αν όσα υποστηρίξαμε πιο πάνω είναι όλα λάθος, παραμένει γεγονός η κατηγορηματική και σταθερή αντίθεση της πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών στην τουρκική ένταξη. Δεν είναι όμως δυνατόν να συνεχισθεί η «ευρωπαϊκή οικοδόμηση» ερήμην τους. ‘Οπως πραγματοποιείται, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όχι μόνο δεν είναι «ευρωπαϊκή», αλλά εξελίσσεται όλο και περισσότερο στην κατάργηση της δημοκρατίας στην ήπειρο, στην εισαγωγή ενός μεταμοντένρου ολοκληρωτισμού που μπορεί, κάποια στιγμή, να μετατραπεί σε κανονικό ολοκληρωτισμό, περισσότερο ταιριαστό με την Αυτοκρατορία. Η όποια δυνατότητα δημοκρατικού ελέγχου της εξουσίας εξαφανίζεται από το επίπεδο του έθνους-κράτους, εν ονόματι της υπερεθνικής ολοκλήρωσης, δεν επανεμφανίζεται όμως σε δημοκρατικά πλαίσια, αλλά συνήθως ως στοιχείο ισχύος αντιδημοκρατικών ευρωπαϊκών θεσμών.

    Τουρκικός «εκδημοκρατισμός», «εξευρωπαϊσμός» και επεκτατισμός

    Το επιχείρημα των ελληνικών ελίτ την τελευταία δεκαετία είναι ότι, δια της εντάξεως, η Τουρκία θα «εξευρωπαϊσθεί» και θα «εκδημοκρατισθεί», ο στρατός της θα περιθωριοποιηθεί και, ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, θα παύσει να είναι επεκτατική. Θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Μόνο που είναι τελείως συζητήσιμη η εκδοχή ότι μια χώρα που εντάσσεται στην ΕΕ δημοκρατικοποιείται, πέραν του ότι αυτός ο υπολογισμός αντιστρέφει στην πραγματικότητα τα «κριτήρια της Κοπεγχάγης», σύμφωνα με τα οποία η δημοκρατία είναι προϋπόθεση για να μπει μια χώρα σε ενταξιακή διαπραγμάτευση. Αν η δημοκρατία εξηρτάτο από την απερίγραπτη ευρωπαϊκή Κομισιόν, πιθανώς δεν θα διέφερε και πολύ από το καθεστώς του Λουδοβίκου ΙΔ’. Η δημοκρατία υπήρξε, ιστορικά, προϊόν συνέργειας πληβειακών μαζών και ριζοσπαστών διανοουμένων, δεν συνοψίζεται στον τύπο της, ούτε είναι ένα τραμ που παίρνεις για να πας στον προορισμό σου, όπως την περιέγραψε, στις αρχές της δεκαετίας, ο ηγέτης των Τούρκων ισλαμιστών Ταγίπ Ερντογάν. Βλέποντας κανείς το φοβισμένο βλέμμα του μέσου Τούρκου πολίτη στους δρόμους της χώρας του, αναλογιζόμενος το απολυταρχικό παρελθόν της Τουρκίας, το ότι είναι μια από τις ελάχιστες χώρες που δεν γνώρισαν επανάσταση στην ιστορία τους και σκεπτόμενος το μεγάλο ποσοστό της κουρδικής μειονότητας, συνειδητοποιεί τα προβλήματα της τουρκικής δημοκρατίας. Και μόνο το γεγονός ότι η Ευρώπη έχει αναθέσει στο «κόμμα της μαντήλας» τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας, την ίδια ώρα που απαγορεύει στα δικά της σχολεία (ανοήτως και απαραδέκτως κατά τη γνώμη μας) τη «μαντήλα» (Γαλλία), δείχνει το μέγεθος των εκρηκτικών αντιφάσεων και του υφέρποντος παραλογισμού της τουρκικής ενταξιακής πορείας. Το ίδιο δείχνει και η επιλογή των ισλαμιστών να εντάξουν την Τουρκία όχι σε μια μεσανατολική ή ισλαμική, αλλά στην Ευρωπαϊκή ‘Ενωση!

    Εν πάσει περιπτώσει το βέβαιο είναι ότι η δημοκρατία, και αν ακόμα προκύψει, δεν οδηγεί αναγκαστικά στη διεθνή ειρήνη. Το γνωρίζουμε από την εποχή της Αρχαίας Αθήνας έως τις σύγχρονες εισβολές των Αγγλοαμερικανών και τη ρατσιστική αποικιοκρατία του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή. Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τα μεγάλα προβλήματα σημειώθηκαν με ισχυρές πολιτικές κυβερνήσεις (Μεντερές, Ετσεβίτ, Οζάλ, Τσιλέρ), όχι όταν κυριαρχούσαν οι κεμαλιστές στρατιωτικοί. Το μόνο που δείχνει η συχνή επίκληση διαφόρων υποτίθεται αυτονόητων επιχειρημάτων, που όχι αυτονόητα, αλλά ούτε καν σωστά δεν είναι, από τους ‘Ελληνες πολιτικούς, «αναλυτές», «διανοούμενους» και πανεπιστημιακούς, είναι το πολύ χαμηλό μορφωτικό τους επίπεδο και ο «ετερόφωτος», υποτελής χαρακτήρας της σκέψης τους.

    Μια καταστροφή για το ελληνικό εθνικό συμφέρον

    Μπορεί κάποτε στο μέλλον να μην υπάρχει τουρκική απειλή και επεκτατισμός σε Κύπρο, Αιγαίο και Θράκη. Μέχρι νάρθει όμως αυτός ο όμορφος, καλός κόσμος, καλό θάταν να προσέχει αυτή η χώρα μην πάθει καμιά καταστροφή.

    ‘Οπως σημειώνει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σε ένα σημείωμα που δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό του στα αρχεία του (αλλά και σύμφωνα με πληθώρα άλλων μαρτυριών) ο βασικός λόγος για τον οποίο θέλησε την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ήταν γιατί μια τέτοια ένταξη θα μετέτρεπε μια επίθεση κατά της Ελλάδας επίθεση κατά της Ευρώπης. Με άλλα λόγια, γιατί μετατρέπει το ελληνοτουρκικό σε ευρωτουρκικό σύνορο. Σήμερα, οι ελληνοκτουρκικές διαφορές είναι διαφορές μιας τρίτης χώρας και ενός μέλους της ΕΕ. Αύριο θα είναι διαφορές δύο μελών της ΕΕ – με την Τουρκία μάλιστα να παίζει, λόγω πληθυσμού αν μη τι άλλο, πολύ σπουδαιότερο ρόλο στα ευρωπαϊκά πράγματα. ‘Οπως άλλωστε γνωρίζουμε, η συμμετοχή των δύο κρατών σε έναν διεθνή οργανισμό όπως το ΝΑΤΟ, δεν απέτρεψε τη μεταξύ τους σύγκρουση για το κυπριακό.

    Υποστηρίζοντας την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, η Αθήνα χάνει το μεγαλύτερο στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της ‘Αγκυρας, ότι δηλαδή ανήκει σε μια ισχυρή ‘Ενωση στην οποία δεν ανήκει η Τουρκία. Και επιπλέον, συμβάλει στην καταστροφή αυτής της περιφερειακής ‘Ενωσης στην οποία αποβλέπει για μια πληθώρα λόγων! Επιπλέον, η ένταξη της Τουρκίας θα σημάνει αργά ή γρήγορα την ελεύθερη διακίνηση Τούρκων πολιτών στην Κύπρο, τα νησιά του Αιγαίου και τη Θράκη. Επιθυμούμε μια τέτοια ελεύθερη διακίνηση;

    Μέχρι τώρα άλλωστε, η εμπειρία, τελικός κριτής κάθε «θεωρίας», είναι σαφής. Από το 1999, όταν η Ελλάδα άρχισε να υποστηρίζει την τουρκική ένταξη στην ΕΕ, δεν υπήρξε καμμιά βελτίωση στις διμερείς σχέσεις, το αντίθετο, εκτός αν θεωρηθεί επιτυχία αυτής της πολιτικής η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Μόνο που η ΕΕ δεν μπορούσε να αποφύγει την ένταξη της Κύπρου γιατί α) δεν θα βρισκόταν εύκολα ελληνική βουλή που να εγκρίνει τη μεγάλη διεύρυνση αποκλείοντας την Κύπρο και β) γιατί χωρίς ένταξη της Κύπρου δεν θα μπορούσε να γίνει συζήτηση για ένταξη της Τουρκίας. ‘Αλλωστε είναι ούτως ή άλλως προς ώφελος της ΕΕ η ένταξη της Κύπρου. Είναι μάλλον αναξιοπρεπές το γεγονός ότι οι ‘Ελληνες και Κύπριοι πολιτικοί, εμφορούμενοι συχνά από νοοτροπία αναξιοπρεπών ζητιάνων, δεν το επισημαίνουν καν αυτό.

    Εν πάσει περιπτώσει, αν η Αθήνα πίστευε αυτά που έλεγε, πίστευε δηλαδή ότι η ευρωτουρκική συνεννόηση θα ήταν προς ώφελος της επίλυσης των διαφορών, όφειλε να θέσει ως προϋπόθεση την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον τερματισμό της στρατιωτικής κατοχής της, την άρση του casus belli και τη διάλυση των μέσων της απειλής, την άρση των διεκδικήσεων στο Αιγαίο και μέτρα αμοιβαίου ελέγχου των εξοπλισμών, προτού αρχίσουν οι συνομιλίες ένταξης. ‘Οχι μόνο δεν το έπραξε, αλλά ενοχλήθηκε όταν ο Γάλλος Πρωθυπουργός Ντομινίκ Ντε Βιλπέν και η μετέπειτα Καγκελλάριος της Γερμανίας ‘Αγκελα Μέρκελ έθεσαν ως προϋπόθεση έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων την αναγνώριση της Κύπρου. Λυπάται κανείς να κάνει τέτοιες διαπιστώσεις, αν θέλει όμως να είναι ειλικρινής είναι υποχρεωμένος να διαπιστώσει ότι, τόσο η Ελληνική, όσο και η Κυπριακή Δημοκρατία ακολουθούν δυστυχώς, εν έτει 2009, και σε συνθήκες σοβαρής κρίσεως της παγκόσμιας ηγεμονίας των ΗΠΑ μια διπλωματία «καραγκιόζη» και μια πολιτική υποτέλειας στην Ουάσιγκτον, το Λονδίνο (και εμμέσως το Ισραήλ) που κινδυνεύουν, όπως και στο παρελθόν, να πληρώσουν πολύ ακριβά.

    Αύγουστος 2009

    Το άρθρο αυτό θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος της ελληνικής έκδοσης της επιθεώρησης Monthly Review, στα πλαίσια αφιερώματος στις ευρωτουρκικές σχέσεις

    Σημειώσεις

    (1) Είναι πιθανό ότι υπάρχουν λίγοι ‘Ελληνες πολιτικοί που πιστεύουν ειλικρινά αυτά που λένε για την ευεργετική επίδραση της τουρκικής ενταξιακής πορείας για τα ελληνοτουρκικά (π.χ. Γιώργος Παπανδρέου). Είναι προφανές όμως ότι οι περισσότεροι μας κοροϊδεύουν σε αυτό, όπως και στα περισσότερα άλλα θέματα. Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά. Μια ματιά στο ‘Ιντερνετ να ρίξει θα βρει πολλές και σοβαρές μελέτες για τις επιπτώσεις της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Οι μόνες χώρες όπου το θέμα δεν έχει μελετηθεί (απλώς η χώρα εφαρμόζει όσα της υπαγορεύει η Ουάσιγκτων) είναι η Ελλάδα και η Κύπρος, οι δύο χώρες δηλαδή που θα επηρεασθούν περισσότερο από την ένταξη της Τουρκίας. Την καλύτερη απόδειξη ότι πρόκειται για άσκηση υποτέλειας και όχι αυτόνομη εθνική πολιτική την προσέφερε ο ίδιος ο εμπνευστής της πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Επί των ημερών της κυβέρνησής του και με Υπουργό Εξωτερικών τον Γιώργο Παπανδρέου εγκαινιάστηκε αυτή η πολιτική και αναπτύχθηκε η «ιδεολογία» που τη στηρίζει, ότι δηλ. οδηγεί στον εκδημοκρατισμό και «εξευρωπαϊσμό» της Τουρκίας, άρα στην παραίτηση από τον επεκτατισμό της, άρα στη διαρκή ειρήνη. Προ δύο ετών όμως, ο ίδιος ο κ. Σημίτης αποφάσισε να ταχθεί υπέρ της «ειδικής σχέσης» και εναντίον της «ένταξης», χωρίς να μπει στοιν στοιχειώδη κόπο να εξηγήσει σε μας, τους φτωχούς υπηκόους του, που ενδέχεται να είχαμε πεισθεί από τα δικά του επιχειρήματα, γιατί τώρα του φαίνονται λάθος. Στην πραγματικότητα, μοιάζει πιθανότερο ότι ο κ. Σημίτης συμφώνησε και εν συνεχεία διαφώνησε με την ένταξη, ανεξαρτήτως της αξίας των επιχειρημάτων του, προσαρμοζόμενος απλώς στη μεταβαλλόμενη πολιτική βούληση του γερμανικού κατεστημένου, με το οποίο συνδέεται περισσότερο απότι οι περισσότεροι άλλοι ‘Ελληνες πολιτικοί, που προτιμάνε Ουάσιγκτον. Και η Ουάσιγκτον, πριν από οτιδήποτε άλλο, απαιτεί από οποιονδήποτε ‘Ελληνα πολιτικό, «δήλωση υποστήριξης της τουρκικής ένταξης», είτε πιστεύει, είτε δεν πιστεύει σε αυτή την πολιτική. Ακόμα κι ο Αντώνης Σαμαράς, που επιχειρεί να εκφράσει την πιο «εθνική» πτέρυγα της ΝΔ, υιοθέτησε το σύνθημα «πλήρης ένταξη, πλήρης συμμόρφωση», στην «προγραμματική» ομιλία του στο ‘Ιδρυμα Καραμανλή. Η «πλήρης συμμόρφωση» απευθύνεται στους πολίτες, η «πλήρης ένταξη» στις ΗΠΑ.

    (2) Φίλοι που εργάζονταν στην έδρα του ΟΟΣΑ στο Παρίσι και στην Κομισιόν στις Βρυξέλλες, μου εξηγούσαν ότι δεν υπήρχε ούτε ένας (αρ. 1) μεταξύ χιλιάδων γαλλικής καταγωγής υπάλληλος ή αξιωματούχος που να ψήφισε όχι στο δημοψήφισμα του 2005. ‘Οταν έγινε γνωστόι το αποτέλεσμα μάλιστα, οι Γάλλοι κυκλοφορούσαν με έντονα αισθήματα ντροπής για τη χώρα τους!

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 27/09/2009

  39. […] -Erdoğan: POTAMYA ‘YA HOŞGELDİN […]

    Πίνγκμπακ από -Ο απολογισμός του έτους « Πόντος και Αριστερά | 08/01/2010

  40. ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΙΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.
    ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

    ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΝ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΙΣΜΟ
    ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ

    Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε εκδηλώσει πολλές φορές την διάθεση να συσφίξει τις σχέσεις του με την Τουρκία προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας και… Κύπρου. Βεβαίως, ο πόλεμος και η κατοχή της Κύπρου το 1974, φανέρωσαν την πραγματική προοπτική των σχεδίων του.
    Σήμερα, 40 χρόνια μετά, καθώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, τα χειρότερα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται. Κι έτσι, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με τη βοήθεια του μαθητευόμενου υφυπουργού του, προωθεί ανάλογα σχέδια με τον εμπνευστή και εκτελεστή της δικτατορίας 40 χρόνια πριν.
    Αυτή τη φορά, η σύσφιξη των σχέσεων περνάει μέσα από την «διπλωματία του ζεϊμπέκικου», την ελληνοτουρκική οικονομική και πολιτική συνεργασία, που περιλαμβάνει κοινές τουριστικές επενδύσεις στο Αιγαίο, σχέδια για την από κοινού εκμετάλλευση του φυσικού του πλούτου, παρά το casus belli, τις γκρίζες ζώνες και τις καθημερινές παραβιάσεις. Στη Θράκη προωθούν ήδη τη συγκυριαρχία, την οποία έχουν το θράσος να επισφραγίσουν με την αναγγελθείσα κοινή επίσκεψη Ερντογάν-Παπανδρέου, ενώ σε συνεργασία με τον με τον Κύπριο πρόεδρο Χριστόφια, ετοιμάζονται να παραδώσουν ουσιαστικά την Κυπριακή Δημοκρατία στα χέρια των Τούρκων εισβολέων, επαναφέροντας ουσιαστικά το καταδικασμένο σχέδιο Ανάν
    Όλα αυτά μέσα από μεικτά, ελληνοτουρκικά υπουργικά συμβούλια που επιθυμεί να προωθήσει ο πρωθυπουργός και ο υφυπουργός του «από το εξωτερικών» την ίδια στιγμή που η Τουρκία θέλει να αναδυθεί ως οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περιφερειακή υπερδύναμη, με τις ευλογίες των Αμερικανών των Άγγλων και του ΝΑΤΟ, και να πετύχει αυτό που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών έχει επανειλημμένα σε δημόσιες εμφανίσεις του αποκαλέσει «συμπατριωτισμό», δηλαδή «συγκυριαρχία» της Τουρκίας με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.
    Στα πλαίσια αυτής της «συγκυριαρχίας» επισκέπτεται τη χώρα μας στις 14-15 Μαΐου ο Ερντογάν. Μια χώρα που απειλείται με εκποίηση από το ΔΝΤ και τους Γερμανούς, υποδέχεται έναν επεκτατικό και επιθετικό γείτονα, που ποτέ δεν έπαψε να θέτει ζητήματα που υπονομεύουν άμεσα και καίρια την εθνική μας ανεξαρτησία. Έναν «γείτονα» που δεν αρκείται στις προκλήσεις από τα ανατολικά αλλά σιγοντάρει και την αδιαλλαξία των Σκοπίων και τις αλβανικές προκλήσεις, ενώ κάνει ό,τι μπορεί για να επιδεινώσει το ζήτημα των λαθρομεταναστών, αρνούμενο να εφαρμόσει τη συμφωνία για την επανεισδοχή τους.
    Ο ελληνικός λαός πρέπει να αντιδράσει άμεσα στα σχέδια αυτά. Και ο τουρκικός νεο-οθωμανισμός δεν είναι παντοδύναμος. Στο εσωτερικό, ο κουρδικός λαός συνεχίζει αδιάλειπτα τον αγώνα του για αυτοδιάθεση, Παράλληλα τα σχέδια για υποταγή των γειτονικών χωρών προσκρούουν σε αυξανόμενες αντιδράσεις.. Η Αρμενική κυβέρνηση μετά την κινητοποίηση των Αρμένιων σε όλο τον κόσμο υποχρεώθηκε να παγώσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους· στην Κύπρο η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού απορρίπτει τις απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας του, όπως φάνηκε από όλες τις δημοσκοπήσεις, και η ΕΔΕΚ αποχώρησε από την κυβέρνηση· παράλληλα η προσπάθεια προσεταιρισμού των Αράβων, των Παλαιστινίων και του Ισλάμ οδηγεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπυ στις ΗΠΑ. Ακόμα και στην Ελλάδα το φιλοτουρκικό λόμπυ υφίσταται ήττες, όπως φάνηκε με την αποτυχία της κας Μπακογιάννη στη Ν.Δ., ενώ ο ελληνικός λαός είναι συντριπτικά ενάντιος σε μια δήθεν φιλία με εκείνον που επιβουλεύεται καθημερινά την ανεξαρτησία μας.
    Δεν θα γίνουμε και πάλι ραγιάδες στους νεο-οθωμανούς Τούρκους, υπό την ευλογία των Γερμανών και των Αμερικάνων, προκειμένου να συντηρήσουμε το νεοελληνικό καταναλωτικό παράσιτο και τις ανάξιες ηγεσίες μας.
    Να ξεσηκωθούμε ενάντια στην επίσκεψη Ερντογάν . Η φιλία των λαών δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εκχώρηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας στον περιφερειακό υποπράκτορα του ιμπεριαλισμού,
    Να συγκροτήσουμε μια εναλλακτική εξωτερική πολιτική σε συμμαχία με τους Κούρδους, τους Αρμένιους, τους Σέρβους, τους βαλκανικούς λαούς, –με όλους εκείνους που απειλούνται από τον τουρκικό νεο-οθωμανισμό– και να οικοδομήσουμε στενότερες σχέσεις με την Κίνα και τη Ρωσία.

    ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ
    ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟ-ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ
    ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ ΤΟΥΣ

    • ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
    • ΚΑΜΙΑ ΦΙΛΙΑ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΒΟΥΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΗ ΘΡΑΚΗ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
    • ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΤΩΝ ΑΡΜΕΝΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ

    ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14 ΜΑΪΟΥ ΣΤΙΣ 7μμ.
    ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

    Σχόλιο από Α | 28/04/2010

  41. […] -Erdoğan: POTAMYA ‘YA HOŞGELDİN […]

    Πίνγκμπακ από -Ο γείτονας διαθέτει τσαγανό « Πόντος και Αριστερά | 27/09/2010


Σχολιάστε