-Σταλινισμός και μειονότητες
Ο καλός μας φίλος «Κιλκισιώτης» μας έστειλε ένα δημοσίευμα απ’ το Ιντιμίντια με τίτλο «Σταλινισμός και μειονότητες» το οποίο έχει και αρκετές παραπομπές σε κείμενα που έχουμε κατά καιρούς ανεβάσει. Θεωρήσαμε καλό να το αναρτήσουμε και μεις, εν όψει του σημαντικού συνεδρίου του ΚΚΕ.
«Ο σταλινισμός κινήθηκε στον αντίποδα της πολιτικής του Λένιν, όσον αφορά το σεβασμό των πολιτισμικών δικαιωμάτων των λαών..
Στη θέση της πολυπολιτισμικής αντίληψης, του σεβασμού της πολιτιστικής ετερότητας και του συνθήματος «εθνικό στη φόρμα και σοσιαλιστικό στο περιεχόμενο», καταπίεσε τις μειονότητες και κατέστρεψε τον εθνικό τους πολιτισμό αναβιώνωντας το μεγαλορωσικό σωβινισμό.
Μόνη η γνώση μπορεί να αποτρέψει σήμερα την εκ νέου καταδίκη του Τουχατσέφσκι και της επιβράβευσης της βάρβαρης μεταχείρισης του λαού, των προλετάριων και των αγροτών από μια ανεξέλεγκτη, δολοφονική εξουσία
Για την αντιμειονοτική συμπεριφορά του σταλινισμού, δείτε:
–Οι μισές αλήθειες του κ. Γκίκα
–Οι σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης
–Ένας Ρώσος Λιακόπουλος πηγή των σταλινικών για το Κατύν
–Ο παππούς Αντώνης, ο Στάλιν και εγώ
–Τα παιδιά Κολιγιάννη ποιον είχανε πατέρα
-«Ο μεγάλος λιμός (Σοβιετική Ένωση, 1932-1933)»
ΑΠ’ ΤΗ «ΔΙΑΘΗΚΗ» ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ
«..Από τότε που ο Στάλιν έγινε Γενικός Γραμματέας του Κόμματος, συγκέντρωσε στα χέρια μία τεράστια δύναμη. Δεν είμαι εντελώς βέβαιος πως κατορθώνει πάντοτε να χρησιμοποιεί τη δύναμη αυτή με αρκετή σύνεση……………….
….Ο Στάλιν είναι πολύ απότομος και το ελάττωμα αυτό, που είναι εντελώς ανεκτό στις προσωπικές σχέσεις κομμουνιστών αναμεταξύ τους, δεν είναι ανεκτό για εκείνον που κατέχει τη θέση του Γενικού Γραμματέα. Γι’ αυτό, προτείνω στους συντρόφους να βρουν ένα μέσο να βάλουν στη θέση του κάποιον άλλο, ο οποίος σχετικά με τον Στάλιν να έχει τούτο το χαρακτηριστικό, να είναι πιό υπομονετικός, πιο ανοιχτόκαρδος και πιο ευγενικός απέναντι στους συντρόφους και να είναι λιγότερο δύστροπος….»
Δημοσιεύσεις για τους σοβιετικούς Έλληνες το μεσοπόλεμο
Δες τα αφιερώματα στο Ιντιμίντια:
1) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=618691
2) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=620646
3) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=624246
4) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=630462
5) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=633904
6) http://athens.indymedia.org/front.php3? … _id=639623
72 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Στη πάνω δεξιά αφίσα, ο Στάλιν δεν έχει κάπως την πόζα του Ναπολέοντα;
Ναί. Ενώ στην πάνω αριστερά μοιάζει τόν Μπάμπη τόν παγωτατζή, καθώς ετοιμάζεται να βάλει τό δάκτυλο στην μύτη..
toyxatsefsky?
τι ειχε υμβει με τον τουχατσεφσκυ?
νομιζω ηταν στρατιωτικος…
αν γνωριζει καποιος ας πληροφορησει
Samurai, γιά τόν στρατάρχη Τουχατσέφσκι, από τό μπλόγκ τού Ιστορικού Βλάσση Αγτζίδη
«Το 1937 χαρακτηρίζεται από την πλήρη εκκαθάριση των εσωκομματικών αντιπάλων του Στάλιν. Τον Ιούνιο δικάστηκε μυστικά ο στρατάρχης Τουχατσέφσκι και μια ομάδα ανώτερων αξιωματικών του Κόκκινου Στρατού. Το κατηγορητήριο διαμορφώθηκε από τον Γιάκοντα και τον Γιέζοφ, τους αρχηγούς της μυστικής αστυνομίας. Η βασικές κατηγορίες ήταν: απόπειρα δολοφονίας του Στάλιν και πρόθεση καταστροφής της στρατιωτικής και οικονομικής δύναμης της χώρας με στόχο την παλινόρθωση του καπιταλισμού. Ολοι κατηγορήθηκαν ότι απ’τις αρχές της επανάστασης εργάζονταν στις υπηρεσίες κατασκοπείας της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας και της Γερμανίας και ότι είχαν έρθει σε μυστικές συμφωνίες με τους ναζί για το διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης. Οι ομολογίες αποσπάστηκαν από τους κατηγορούμενους με βασανιστήρια. Στην απόφαση που τους καταδίκασε σε θάνατο με τουφεκισμό αναφέρεται ότι “… εκρίθησαν ένοχοι προδοσίας κατά της πατρίδος”.[7]»
Στον αντίποδα όλων αυτών βλέπε:
-για τους Έλληνες στην ΕΣΣΔ:
-για το Κατίν:
http://erodotos.wordpress.com/2009/01/19/katin-antikommounismos-istoria-gkikas/
-για τον «λιμό της ουκρανίας»:
Αγαπητέ Ιάκωβε
Γράφει ο Γκίκας στο «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» και στο κεφάλαιο «Ε. Δεκαετία του 1930»:
«..Συγκεκριμένα, η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές.» Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους..»
μιλώντας :
«..για 2.177 (Έλληνες) συλληφθέντες ως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων μόλις οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση..»
και :
«..Η πλέον συνήθης κατηγορία …… αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο..»
Εάν είναι έτσι και μόνον αυτά και όταν μάλιστα (όπως ο ίδιος ο Γκίκας παραδέχετε ):
«..Οι Έλληνες κατείχαν από τα υψηλότερα ποσοστά ένταξης στο ΚΚ και συμμετοχής στις εκλογές. ….. Ο ποντιακός ελληνισμός απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερασπιζόμενος την σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του την ζωή…»
πως μπορούμε να εξηγήσουμε το κλείσιμο ΟΛΩΝ των ελληνικών εφημερίδων, ΟΛΩΝ των ελληνικών σχολείων κλπ ?
Προφανώς δεν αρκούν μερικοί ελιτίστες σαράφηδες και μαυραγορίτες….
Άλλωστε σαράφηδες και μαυραγοτίτες υπήρχαν και Γεωργιανοί και Ρώσοι. Δεν είδαμε όμως να κλείνουν γεωργιανά και ρώσικα σχολεία…
mumul
Παραθέτω, ένα κομμάτι από τόν λόγο μέ τόν οποίο ο Βενιζέλος υποστήριξε την υποψηφιότητα τού Μουσταφά Κεμάλ γιά τό Νόμπελ Ειρήνης, τό 1930.
«Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το
εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των
αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση
αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε
τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική.
Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς
στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν
μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο
ενέργεια και ζωή.
Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ
το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και
το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε
προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην
πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.»
Τό απόσπασμα είναι απο τό αξιολογότατο μπλόγκ στό οποίο παραπέμπει ο Ιάκωβος, παρότι μέ πολλά απ όσα πρόλαβα να διαβάσω διαφωνώ, ενώ η παραπομπή γιά τό Κατίν πραγματικά μέ προβλημάτισε..
Είναι αλήθεια ότι και ο πλέον φανατικός σταλινικός θέλει να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις για τις διώξεις. Έτσι ανακαλύπτονται εν έτει 1937 (20 χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση και 10 χρονια μετά τη βίαιη κολεχτιβοποίηση) αστοί και μεγαλοαγρότες, συνεργάτες των Γερμανών και των Γιαπωνέζων καπιταλιστών και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.
Έτσι, τα διάφορα σχήματα που παρουσιάζονται για να δικαιολογήσουν τις σταλινικές διώξεις έχουν μια λογική και καλύπτουν κάποια, έστω και στοιχειώδη, κριτήρια… Και όλα αυτά επειδή δεν χωρά στο μυαλό αυτό που πραγματικά έγινε εκεί και ήταν ουσιαστικά μια εθνική εκκαθάριση σε μια αυταρχική Αυτοκρατορία, όπου ο Ηγεμόνας δε λογοδοτούσε σε κανένα:
Όμως κατασκευάζεται έτσι μια ψευδής πραγματικότητα που βολεύει το νεοέλληνα σταλινικό που αρνείται να δει τα πραγματικά γεγονότα. Και αυτό μπορείτε να το δείτε τόσο στα έργα του Αν. Γκίκα, όσο και στο μπλογκ που μας πρότεινε ο «καπετανίδης Ιάκωβος».
Γιατί εκεί, το 1937, οι διώξεις είχαν εκρωσιστικό περιεχόμενο.
Έκλεισαν τις ελληνικές σοβιετικές εφημερίδες, τα ελληνικά σοβιετικά σχολεία, κατήργησαν τις ελληνικές σοβιετικές περιοχές, όπου κυριαρχούσαν οι ελληνικές κομμουνιστικές οργανώσεις που είχαν πρωτοστατήσει στην κολεχτιβοποίηση του 1928.
Υποχρέωσαν δηλαδή όλους ανεξαιρέτως τους σοβιετικούς Έλληνες να εκρωσιστούν γλωσσικά σε πρώτη φάση.
Αναφέρονται συνεργασίες με Ναζί σε περιοχές όπου ποτέ δεν έφτασαν οι Ναζί.
Οι μεγάλες μαζικές εκτοπίσεις στην Κεντρική Ασία έγιναν το 1949, πέντε χρόνια από τότε που έδιωξαν τους κατακτητές από τα σοβιετικά εδάφη και από περιοχές όπου δεν είχαν φτάσει οι Γερμανοί κατακτητές. Οι Γερμανοί έφτασαν μέχρι λίγο κάτω από το Νοβοροσίσκ (Νότια Ρωσία) όπου και αποκρούστηκαν. Η μόνη περιοχή όπου οι Έλληνες βρέθηκαν υπό γερμανική κατοχή ήταν η Κριμαία. Εκεί ομως πήραν μέρος στην Αντίσταση. Και δυστυχώς εκτοπίστηκαν μετά την απελευθέρωση μαζί με τους Αρμένιους, τους Βούλγαρους και τους Τάταρους στο Καζαχστάν και στο Κιργιστάν. Από τους λαούς της Κριμαίας αυτοί που είχαν συνεργαστεί με τους Ναζί ήταν οι Τάταροι και οι Ουκρανοί. Επίσης Ουκρανοί και Ρώσοι συγκρότησαν τις δωσιλογικές μεραρχίες του Βλασόφ και πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί.
Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι πραγματικοί νεοναζί στη Ρωσία ομνύουν στον Στάλιν ως τον μεγαλύτερο Ρώσο αυτοκράτορα. Ψάξτε τις σελίδες για το κίνημα Νατσ-Μπολ (Νασιοναλιστές- Μπολσεβίκοι) και θα τα δειτε.
vripol
επίσης είναι λίγο υποκριτικό να τα παραθέτει αυτό ένας Κνίτης, απολογητής του σταλινισμού, όταν ακόμα μέχρι σήμερα περηφανεύονται ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία ήταν «ιμπεριαλιστικός πόλέμος» σε «υπερπόντια εδάφη». Ναι! Η Ιωνία που απέχει λίγα μίλια από τη Χίο και τη Σάμο, στο μυαλό των σταλινικών είναι μέχρι σήμερα «υπερπόντια εδάφη». Δηλαδή κάπου στον Ειρηνικό Ωκεανό.
Εξάλλου, ας μας πουν πότε το ΚΚΕ κατηγόρησε τον Κεμάλ ως φασίστα και μιλιταριστή και που διατυπώνει αντίθετη θέση απ’ αυτή του Βενιζέλου;
Ωραίοι είναι οι τύποι!
Τα δικά τους δικά τους και τα δικα μας δικά τους!!!
«Η Ιωνία που απέχει λίγα μίλια από τη Χίο και τη Σάμο…»
Να συμπληρώσω Κιλκισιώτη, ότι η απόσταση Σμύρνη-Αθήνα, είναι περίπου ίση με την απόσταση Λάρισα-Αθήνα.
Νομίζω ότι στη Γεωγραφία οι περισσότεροι Έλληνες παίρνουν κάτω από τη βάση 8)
Ομέρ ο υπερΠόντιος βιετναμέζος
Κιλκισιώτη, πιθανώς να αναφέρεται τό κείμενο προκειμένου να αναδειχθεί ο «προοδευτικός» ρόλος τού Κεμάλ.
Εδώ, τό ΚΚΕ μάλλον συμφωνεί μέ τόν Βενιζέλο γιά τόν ρόλο τού Κεμάλ.
Εγώ τό παρέθεσα, διότι δείχνει καί την αφετηρία της σκέψης τού Βενιζέλου.
Ως γνωστόν , ο Βενιζέλος ερωτοτροπούσε καί μέ τόν φασισμό τού Μουσσολίνι, επιδιώκοντας Ιταλο-Ελληνο-Τουρκικό άξονα
vripol λες;
Εγώ το διάβασα ανάποδα. Ότι το παραθέτει ο Κνίτης για να μας πείσει για το αναξιόπιστον και αμοραλιστικόν του Βενιζέλου. Τι να πω; Άγνωσται αι Βουλαί του Κόμματος!
Να δώσω και κάποια επι πλέον στοιχεία για τους Έλληνες της ΕΣΣΔ που ίσως και να τα γνωρίζετε:
Η πλειονότητα των Ελλήνων της ΕΣΣΔ ήταν μετανάστες του 19ου αιώνα από τον Πόντο αλλά και από τις ελλαδικές περιοχές.
Το τελευταίο κύμα συνδυάστηκε με τη Μικρασιατική Καταστροφή και τα εν γένει γεγονότα της περιόδου εκείνης.
Υπολογίζουμε ότι περίπου 150.000 (80.000 από το μικρασιατικό Πόντο και 70.000 απ’ το Καρς) ανήκουν σ’ αυτην την κατηγορία. Η πλειονότητά τους πρέπει να παρέμεινε στη Σοβιετική Ένωση, γιατί παρότι εληνοϋπήκοοι, η μητέρα-πατρίδα είχε απαγορεύσει την κάθοδό τους στην Ελλάδα από το 1928 με το επιχείρημα ότι ήταν «φορείς κομμουνιστικών ιδεών». Έτσι η Ελλάδα θα παραβιάσει τη Συνθήκη της Λωζάννης εις βάρος των Ελλήνων μικρασιατών προσφύγων που είχαν εγκλωβιστεί στην ΕΣΣΔ.
Την πολιτική αυτή θα ακολουθήσει με συνέπεια και ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς. Μόνο το ’39 θα αναγκαστεί η Ελλάδα να δεχτεί 25.000 περίπου γυναικόπαιδα που απέλασαν οι Σοβιετικοί…. και θα τους φερθεί ρατσιστικά!
Αυτή η ομάδα των Μικρασιατών Προσφύγων ελληνοϋπηκόων της ΕΣΣΔ, θα είναι αυτή που θα πληρώσει και το βαρύτερο φόρο αιματος κατά τις σταλινικές διώξεις.
Όσον αφορά την ταξική κατάσταση των Ελλήνων της Ρωσίας μέχρι το ’17:
Ήταν ολοκληρωμένη κοινωνία με αστούς, εμπόρους, μεγαλοαγρότες, μεσαίους αγρότες, φτωχούς αγρότες. Η κύρια μάζα ήταν μεσαίοι και φτωχοί αγρότες. Όμως στις πόλεις, ένα μεγάλο μέρος της αστικής τάξης στη Νότια Ρωσία ήταν Έλληνες.
Μετά την επικράτηση της Επανάστασης οι Έλληνες αστοί διέφυγαν ή εξοντώθηκαν. Τότε διέφυγε και όλη η παλιά ηγετική ομάδα των Ελλήνων, είτε αστικής ιδεολογίας είτε μενσεβίκοι (όπως ο Γιάννης Πασαλίδης), είτε σοσιαλ-επαναστάτες.
Η νέα ηγεσία στις ελληνικές κοινότητες ήταν Έλληνες μπολσεβίκοι αφοσιωμένοι στο Κόμμα
Κιλκισιώτη είσαι λίγο σκληρός ή μου φαίνεται;
Δε νομίζω ότι χρειάζεται!
Όσον αφορά τους αριθμούς επίτρεψέ μου να παρατηρήσω ότι είναι υποθετικοί. Γενικά έχουμε πρόβλημα με τους αριθμούς και τα μεγέθη. Και όχι μόνο εμείς με τα ελληνικά μας αλλά γενικότερα.
Φυσικά το πρόβλημα δε βρίσκεται στους αριθμούς και στους υπερτιμημένους ή υποτιμημένους αριθμητικά πληθυσμούς, αλλά στη φύση των γεγονότων.
Μ-π
Από τη στιγμή που δεν έχει ανοίξει το μεγαλύτερο μέρος των αρχείων της FSB, είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε συμπεράσματα για τις διώξεις. Οι Έλληνες ιστορικοί, στην πλειοψηφία τους, μην έχοντας μελετήσει καθόλου σχεδόν αρχειακό υλικό από την πρώην ΕΣΣΔ (Φωτιάδης, Αγτζίδης, Γκίκας), δίνουν ερμηνείες και παρουσιάζουν υποθέσεις για τις διώξεις, οι οποίες είναι βασισμένες σε προφορικές μαρτυρίες (κι αυτό είναι ΛΑΘΟΣ). Επίσης αυτό γίνεται και για πολιτικούς λόγους. Δηλαδή, από τη μία ο Γκίκας θέλει να υπερασπίσει τη γραμμή του ΚΚΕ, από την άλλη ο Αγτζίδης (τουλάχιστο στα βιβλία του, που έχω μελετήσει) πραγματοποιεί μια προσέγγιση περισσότερο εθνοκεντρική. Ο Τζούχα είναι ο μόνος, ο οποίος έδωσε κάποια παραπάνω στοιχεία για τις διώξεις εναντίον των Ελλήνων, αλλά υπερέβαλε, όπως έχω ξαναγράψει σε τούτο εδώ το μπλόγκ, όταν συνδύασε τον ελληνικό εμφύλιο με τις διώξεις του 1949.
Αναφορικά με το ελληνικό ζήτημα είναι γνωστό, ότι για το κλείσιμο των σχολείων, των πολιτιστικών κέντρων, των εφημερίδων, δεν υπάρχει κάτι άλλο ως δικαιολογητικό πέρα από τα σοβιετικά έγγραφα, σύμφωνα με τα οποία πολλοί Έλληνες, από διάφορες κοινότητες κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε μια ομάδα «τροτσκικο-ζινοβιεφικό-οππορτουνιστικό-τρομοκρατική», η οποία είχε «κακούς σκοπούς». Προφανώς, περαιτέρω στοιχεία για το ποιοι δημιούργησαν μια τέτοια ομάδα και με τι σκοπούς, καθώς και τι κακουργήματα είχαν επιτελέσει, μπορούμε να βρούμε μόνο στο κεντρικό αρχείο της FSB, όπου η άδεια για μελέτη δίνεται σε πολύ λίγους, κι αυτοί δεν έχουν πρόσβαση σε όλο το υλικό. Κάτι αναφέρεται πάντως σε κάποιο έγγραφο της Πρεσβείας μας στη Μόσχα, ότι σε κάποια φύλλα του Κομμουνιστή προς τα τέλη του 1936 (εφημερίδα) είχαν γραφτεί κάποια «κριτικά» σχόλια για το καθεστώς τα οποία δεν άρεσαν. Τέτοιου τύπου κατηγορίες, περί συμμετοχής πολιτών της ΕΣΣΔ σε τέτοιες ομάδες σήμερα θεωρούνται αβάσιμες, αλλά παρόλα αυτά δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί ξεκάθαρα το τι δικαιολογούσε τις διώξεις. Επίσης, το γεγονός ότι η κατηγορία συμμετοχής σε «τροτσκικο-ζινοβιεφικό-οππορτουνιστικό-τρομοκρατική» ομάδα ήταν σύνηθες για εκπροσώπους όλων των λαών της ΕΣΣΔ, αναιρεί την υπόθεση ότι οι διώξεις είχαν εθνικό χαρακτήρα. Είχαν υπερεθνικό. Το ίδιο νομίζω ισχύει και για την αποκουλακοποίηση και για τους εκτοπισμούς της δεκαετίας του 1940, από τη στιγμή που οι τελευταίοι έγιναν μάλλον για λόγους στρατηγικούς και προοληπτικούς, αν εξαιρέσούμε φυσικά τους Έλληνες της Κριμαίας που τιμωρήθηκαν για τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς.
Θα μου πείτε ότι σίγουρα υπάρχουν μαρτυρίες, από τις οποίες εκμαιεύεται μια εμπάθεια των αρχών προς τους Έλληνες. Παρόλα αυτά, μέχρι της αποδείξεως του εναντίου, είμαι υπέρ της άποψης ότι οι διώξεις εναντίον των λαών, και συγκεκριμένα των Ελλήνων δεν υπήρξαν προϊόν αντιπάθειας προς αυτούς, κι οτί υπάρχουν διάφοροι λόγοι οι οποίοι «δικαιολογούν» τις διώξεις, και οι οποίοι την παρούσα στιγμή πρέπει να εκλαμβάνονται μόνο ως υποθετικά σχήματα.
Θα γράψω κι άλλα, αλλά τώρα πρέπει να πάω για ύπνο!
Ενδιαφέρουσα η παρέμβαση του Δημήτρη. Απ’ αυτά που ξέρω, νομίζω ότι αυτή τη στιγμή η ουσιαστική έρευνα για τις σταλινικές διώξεις γίνεται κυρίως, από Έλληνες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Διορθώστε με αν κάτι το αναφέρω λάθος!
Ο πρώτος που έγραψε για τις διώξεις ήταν ο ιστορικός Νικόλαος Ιωαννίδης, υποδιευθυντής στο Ιστορικό Αρχείο της πόλης Σοχούμι :
Το πρώτο του βιβλίο ήταν το «Γκρέκι β Αμπχάζιι», εκδ. Αλάτσαρα, Σοχούμι, 1990
Το δεύτερο εκδόθηκε πριν δύο χρόνια, λίγο πριν το θάνατο του Ιωαννίδη στη Μόσχα, και αφορούσε τη βίαιη εκτόπιση του 1949 των Ελλήνων της Αμπχαζίας (Καύκασος) στην Κεντρική Ασία.
Άλλος, νεότερος ερευνητής είναι ο Ιβάν Τζουχά, Έλληνας Μαριουπολίτης κάτοικος Ρωσίας. Ο Τζουχά εξέδωσε επίσης δύο βιβλία για τις σταλινικές διώξεις. Το πρώτο του έχει ως τίτλο «Γκρετσέσκαγια Οπεράτσια» (Ελληνική Επιχείρηση) από την επίσημη κωδική ονομασία του πογκρόμ που άρχισε στις 3 Δεκεμβρίου του 1937 κατά των σοβιετικών Ελλήνων. Αυτό το έργο πρόκειται να εκδοθεί στην Ελλάδα σύντομα.
Επίσης μια Ελληνίδα ιστορικός από την Οδησσό, Γκολομπορότνκο-Λιναρδάτου με ποντιο-κεφαλλονίτικη καταγωγή συνέγραψε τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων στην πόλη της Οδησσού μέσα από τα αρχεία της ΝΚΒεΝτε. Κι αυτό πρόκειται να εκδοθεί σύντομα στα ελληνικά.
Από τους ελλαδίτες ιστορικούς ο μόνος που ασχολήθηκε συστηματικά με τις διώξεις είναι ο Βλάσης Αγτζίδης, που εξέδωσε κάποια βιβλία για το ζήτημα αυτό:
-«Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα», εκδ, Κυριακίδη, 1990 και
-«Παρευξείνιος Διασπορά», 1995.
Επίσης συζητιέται χωρίς να έχω άλλα στοιχεία, ότι σχετικό έργο ετοιμάζει και ο ιστορικός Κώσταντίνος Φωτιάδης.
Βιβλίο για τις σταλινικές διώξεις, από την πλευρά των σταλινικών, εξέδωσε ο Αναστάσης Γκίκας με τίτλο «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ».
Αυτά από βιβλιογραφικής πλευράς!
Ας προσθέσει ο καθένας ότι γνωρίζει για να διαμορφώσουμε μια πληρέστερη εικόνα.
Φαντάζομαι ότι με τον όρο “δικαιολογούν” , παρότι χρησιμοποιείς εισαγωγικά, εννοείς «αιτιολογούν». Γιατί άλλο είναι να ερευνούμε το «αίτιο» και άλλο το «δίκαιο» της πραξης.
Βρήκα και άλλα λινκς (by Νέστωρ) που παρουσιάζουν πολλές άγνωστες πλευρές αυτού που πέχτηκε συνολικά με τη σοβιετική Επανάσταση.
Γράφει ο Νέστωρ:
«Καλό θα ήταν να θυμίσουμε και κάποιες άλλες στιγμές, εξίσου ενδιαφέρουσες:
–Η σφαγή της Κροστάνδης
http://www.anarkismo.net/article/3335
–Να θυμόμαστε πάντα την Κροστάνδη
–Συνοπτική ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος
http://www.nestormakhno.info/greek/makhnovites.htm
–Μανιφέστο του Επαναστατικού Στρατού της Μαχνοβτσίνα
http://www.nestormakhno.info/greek/mani1920.htm
–Ρόζα Λούξεμπουργκ για τη γραφειοκρατική παρέκκλιση
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=984707
Ομέρ
παιδια,
για τουχατσεφσκι
νομιζω τελικα δεν εκτελεστηκε αλλα συμμετειχε στον β παγκοσμιο πολεμο(απο τΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΠΗΒΟΡ ΒΕΡΟΛΙΝΟ και Σταλινγκραντ, εκει αναφερεται αλλα δε μπορω να επιβεβαιωσω διοτι τα ειχα δανειστει κ τα διαβασα οποτε δ εμπορω να ανατρεξω λολ)
λοιπον οσον αφορα τις σταλινικες διωξεις κατα των ποντιων στην παλαι ποτε,
εχω την εντυπωση οτι δε πρεπει να ειδωθουν ως διωξεις στοχευμενες εναντιων τους, του στυλ , διωχτηκαν επειδη ηταν ποντιοι,
αλλα σε ενα συνολικοτερο πλαισιο διωξεων διαφορων λαων κ λαοτητων της περιοχης
βεβαια υπαρχει ενα επιχειρημα που λεει «γιατι δεν αδειασαν την ουκρανια;»
πραγμα που θα το ηθελε πολυ ο σταλιν αλλα…η ουκρανοι δεν ηταν ποντιοι, ειναι υπερ-πολλαπλασιοι των καυκασιων ποντιων , και σε περιπτωση που αδειαζε η ουκρανια δεν υπηρχαν πληθυσμοι να ερθουν να καλυψουν το κενο
αντιθετα με οοι ποντιοι της περιοχης ηταν λιγοτεροι κ το κενο τους σ επεριοχες απο οπου ξεριζωθηκαν καλυψαν γεωργιανοι μουσαλμανικης θρησκειας-μια μειονοτητα μεσα στους ορθοδοξους γεωργιανους
τωρ
εκτος απο τους δικους μας εκτοπιστηκαν τσετσενοι, κ λοιπες μειονοτητες
οι τσετσενοι εκτοπιστηκαν με την δικαιολογια οτι συνεργαστηκαν με τους γερμανους, οι ιδιοι ακομα κ σημερα χτυπιουνται πως ισα ισα αποτιαν φορο αιματος στο πολεμο κατα των ναζι
αυτο το αποδυκνυει κ δηλωση του πουτιν αν θυμαμαι καλα μερες πριν την γιορτη για τα60 χρονια νικης κατα των ναζι που καλεσε τους τσετσενους να μην κανουν χτυπημα στην μοσχα μιας κ η γιορτη της νικης αφορουσε κ τον λαο τους.
αρα
τα αιτια των εκτοπισμων ειναι αλλλου
πιστευω ειναι στο μερο της εξορια
πριν την αφιξη των εκτοπισμενων , ο τπος εξοριας ηταν μια ερημη στεππα,
οι εκτοπισμενοι χτισανε εκει πολιτειες(στην ουσια εποικιζανε το μερος)κ μολις τελειωνε η δουλεια τους μεταφερανε σε αλλη ερημια κ παλι απο την αρχη.
ο σταλιν ηθελε κοσμο για αυτη την δουλεια, κοσμο που δε θα πληρωθει,κλπ
εν ειδη σκλαβιας
δε μπορουσε ομως να παρει ολη την ρωσια κνα την παει εκει
ουτε την λευκωρωσια ή την ουκρανια
οποτε στοχευσε σε μειονοτητες μεσα στην εσσδ , οι οποιες «σκλαβωθηκαν» για να κανουν την βρωμοδουλεια του εποικοισμου στις στεπες του καζακσταν κ του ουζμπεκισταν
αν εππρατε το ιδο με ρωσους ή ουκρανους θα ειχαμε εξεγερση,
αλλα με τι μειονοτητες κ βαση του διαιρει κ βαιλευε μαλλον τα καταφερε καλα
τελος οσον αφορα το κκε κ τους κνιτες
οτι δεν ειναι ο εαυτος τους το βγαζουν πρακτορα κ αντεπαναστατικο
ο ιδιος ο σταλιν να εβγαινε κ να ελεγε «ο κομουνισμος κ η εσσδ ειναι μια μαλακια κ μιση»
αυτοι θα απαντουσαν
«ναι αλλα εμεις θα την υπερσπιτουμε»
«γιατι θα την υπερσπιστειτε»
«δε ξερω, μαλλον επειδη γεννηθηκαμε απο κομουνιστικες οικογενειες»
samurai,
ο στρατάρχης Μιχαήλ Τουχατσέφσκι, που θεωρείται ήρωας του Εμφυλίου Πολέμου -βέβαια αυτός κατέστειλε και την Επανάσταση των Ναυτών στηνΚροστάνδη- ο Πιατακόφ και ο Ράντεκ εκτελούνται το 1937 με την ανυπόστατη κατηγορία της συνομωσίας και της συγκρότησης «τροτσκιστικής οργάνωσης» που είχε έλθει σε επαφή με τους εχθρούς της ΕΣΣΔ και στόχευε στη διάλυσή της. Την ίδια περίοδο εκκαθαρίστηκαν και άλλοι 20.000 αξιωματικοί του «Κόκκινου Στρατού», με αποτέλεσμα τις επί δύο χρόνια επιτυχίες των Ναζί μετά την εκδήλωση της επίθεσής τους στις 22-6-1941.
Κιλικισιώτη, σε βρίσκω σχετικά καλά ενημερωμένο. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα βιβλία της ελληνικής βιβλιογραφίας, που αναφέρονται στις σταλινικές διώξεις: Θεοχάρης Κεσσίδης, «Περί των αιτίων της κατάρρευσης της ΕΣΣΔ», 1994, Κ. Φωτιάδης (επιμ), «Οι Έλληνες στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, 1995, Αχ. Ανθεμίδης «Ο ελληνισμός στις παρευξείνιες χώρες», 2002, Μισέλ Μπρινό (επιμ), «Η διασπορά του ποντιακού ελληνισμού», 2000.
Δημήτρη, ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου. Μιλώντας για την ελλαδική έρευνα για τις σταλινικές διώξεις, θα πρέπει να διακρίνουμε φάσεις και να λάβουμε υπ’ όψη και το ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν οι έρευνες και συντάχθηκαν οι μονογραφίες. Ιστορικά, η πρώτη προσέγγιση του ζητήματος έγινε με το βιβλίο του Αγτζίδη «Ποντιακός ελληνισμός. Από τη γενοκτονία και το σταλινισμό στην περεστρόϊκα» που εκδόθηκε εξαιρετικά πρώιμα, το 1990. Ακόμα υπήρχε η Σοβιετική Ένωση και το ζήτημα των σταλινικών διώξεων σκεπαζόταν από μια περίεργη καθολική σιωπή. Τα μόνα εργαλεία που υπήρχαν εκείνη τη στιγμή ήταν οι μαρτυρίες των ανθρώπων που τα υπέστησαν, καθώς και η ιστορική γνώση περί των φάσεων που πέρασε η εξέλιξη της Σοβιετικής Ένωσης. Και σ΄αυτό το πρώιμο έργο, η ιδιαίτερη μεταχείριση των σοβιετικών Ελλήνων από το σταλινισμό δεν παρουσιάζεται ξεκομμένη. Αλλά αντιθέτως ερμηνεύεται ως μέρος μιας ευρύτερης κατηγορίας «τιμωρημένων λαών» που υπέστησαν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά από το σταλινισμό που είχε αποκτήσει πλέον κι αυτός ιδιαίτερα, καινοφανή χαρακτηριστικά που τον διαφοροποιοιούσαν από την προγενέστερη κατάσταση.
Για την εποχή της θα έλεγα ότι αυτή η μονογραφία ήταν εξαιρετικά καινοτόμος.
Το επόμενο έργο που είχε μια πληρότητα ήταν το «Παρευξείνιος διασπορά» του 1995. Σ’ αυτό έγινε μια πρώτη συστηματική προσπάθεια να καταγραφεί η ιστορία της ελληνικής μειονότητας στη Ρωσία και τη Σοβιετική Ένωση ειδωμένη στο ευρύτερο πλαίσιο των εξελίξεων από τα τέλη του 19ου αιώνα και εφεξής. Σ΄αυτό το έργο παρουσιάζεται τόσο η πολιτισμική και πολιτική δράση των Ελλήνων κατά το σοβιετικό Μεσοπόλεμο, όσο και η λειτουργία του σταλινισμού επί των ελληνικών κοινοτήτων. Με αρκετά πλούσια συλλογή προφορικών μαρτυριών και βιογραφικών προσεγγίσεων, αλλά και με τα νέα μεθοδολογικά εργαλεία που ήδη υπήρχαν και συζητιόνταν εξαντλητικά και σύντομα κωδικοποιήθηκαν (Θανοπούλου-Μπουτζουβή, «Όψεις της προφορικής ιστορίας στην Ελλάδα», 2002)έγινε προσπάθεια να καταγραφεί αυτή η δύσκολη σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας. Να λάβουμε υπ΄όψη ότι εκείνη την εποχή (1995) δεν υπήρχε δυνατότητα πρόσβασης στα σοβιετικά αρχεία. Το αποτέλεσμα ήταν απολύτως συμβατό με τις ερευνητικές δυνατότητες που έδινε η εποχή που γράφτηκε. Απόσπασμα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το άρθρο του Αγτζίδη για τις σταλινικές διώξεις που παρουσιάζεται στο μπλογκ του.
Άλλης τάξης εργασία είναι η μονογραφία του Αν. Γκίκα, η οποία εκδίδεται το 2007 και είναι μάλλον αποτέλεσμα της κομματικής στροφής προς αποκατάσταση του Στάλιν. Κατά συνέπεια θα έπρεπε να δημιουργηθεί ένα στρατευμένο κομματικό έργο που θα έδινε στα μέλη του Κόμματος τη δυνατότητα αντίκρουσης όσων αναφέρονταν στις σταλινικές διώξεις.
Μ-π
Δημήτρη, επίσης γράφεις για τον Τζουχά «..υπερέβαλε, όπως έχω ξαναγράψει σε τούτο εδώ το μπλόγκ, όταν συνδύασε τον ελληνικό εμφύλιο με τις διώξεις του 1949.»
Στο σημείο αυτό συμφωνούν όλοι οι μελετητές των σταλινικών διώξεων. Ότι δηλαδή ένας από τους παραγοντες που οδήγησαν στις εκτοπίσεις του ΄49 ήταν και η ήττα του ΔΣΕ στην Ελλάδα μετέτρεψε όλους τους ελληνοϋπηκόους σε εν δυνάμει ύποπτους για το σταλινικό καθεστώς. Ακριβώς γι αυτό νομοθέτησε την απαγόρευση κατοίκησης ξένων υπηκόων σε απόσταση 100 χλμ. από τα σοβιετικά σύνορα. Με αυτό το Νόμο εκτόπισε τους Έλληνες υπηκόους στην Κεντρική Ασία. Απλώς συνέβη το γεγονός, ότι τους Έλληνες υπηκόους ακολουθησαν και οι συγγενείς τους που είχαν σοβιετική υπηκοότητα. Στην περίπτωση της Αμπχαζίας όμως οι γεωργιανικές αρχές ερμήνευσαν το νόμο καθολικά και δεν έκαν τη διάκριση κατά υπηκοότητα.
Αυτή τη θέση την διατύπωσε εξ άλλου και ο Ν. Ιωαννίδης στο πρώτο του βιβλίο που εκδόθηκε στο Σοχουμι και βασιζόταν στα τοπικά κρατικά αρχεία. Έγραφε: » οι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης θεωρήθηκαν ύποπτοι μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού στην Ελλάδα, η ηγετική ομάδα στη Γεωργία είχε εθνικιστικές απόψεις και θεωρούσε τους Έλληνες ξενόφερτους και τέλος τότε άρχιζε η βιομηχανική ανάπτυξη της Κεντρικής Ασίας…»
Ο Ιωαννίδης είναι σοβιετικός ιστορικός. Έγραψε τη σοβιετική εποχή, βασίστηκε σε σοβιετικά αρχεία και δεν επηρρεάστηκε, λόγω ηλικίας και συνθηκών ζωής, από τα μετασοβιετικά ιδεολογικά ρεύματα. Μέχρι το τέλος της ζωής του αγωνίστηκε με άλλους συντρόφους του, όλων των εθνικοτήτων, ενάντια στους εθνικισμούς που σάρωναν την Αμπχαζία.
Μ-π
Πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο σου Μ-Π και απαντάω άμεσα.
Ο Ιωαννίδης το αναφέρει αυτό στο βιβλίο του περίπου σαν ερώτημα ή υπόθεση (Μήπως μια από τις αιτίες εκτοπισμού υπήρξε, η ήττα του ΔΣΕ στην Ελλάδα). Αν το διάβασες σαν πληροφορία σε κάποιο άλλο βιβλίο είναι λάθος, στο ρωσικό πρωτότυπο ο Ιωαννίδης απορεί- αναρωτιέται. Στο μεταγενέστερο βιβλίο του «έτος 1949» νομίζω ότι δεν το αναφέρερει καν ως εκδοχή γιατί έχει εμπλουτίσει τις αρχειακές του πηγές.
Επαναλαμβάνω ότι αυτή τη σύνδεση εμφυλίου- εκτοπισμού την έχει αναφέρει πρώτος ο Σολζενίτσιν στο Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ. Αναφέρω τον Τζούχα γιατί στο τελευταίο του βιβλίο, το οποίο αναφέρεται όλο στους εκτοπισμούς, αφιερώνεται ολόκληρο κεφάλαιο στον ελληνικό εμφύλιο και στον ΔΣΕ, χωρίς παρόλα αυτά να προσκομίζει τα αρχεία τα οποία αιτιολογούν (καλά έκανες Κιλκισιώτη και με διόρθωσες, ευχαριστώ!) αυτή τη σύνδεση.
Αναφορικά με τον Αγτζίδη, είναι όντως νομίζω ο πρώτος, μαζί με το Φωτιάδη, οι οποίοι προσπάθησαν να ασχοληθούν με το θέμα των διώξεων και τα βιβλία τους δεν είπε κανείς ότι δεν είναι αξιόλογα. Ίσα- ίσα, παραθέτουν πληροφορίες για τις οποίες δεν είχαμε καν ιδέα. Απλά η προσέγγισή τους νομίζω ότι έχει εθνοκεντρικά χαρακτηριστικά, κι αυτό γιατί δεν αναζητήθηκαν τότε οι αιτίες των γεγονότων: γιατί τους διώξανε, γιατί αυτούς και όχι εκείνους, κτλ. κτλ. Εγώ ίσως και να τα βλέπω λίγο ετεροχρονισμένα, να τα κριτικάρω δηλαδή εν έτει 2009 κι αυτό είναι λάθος.
Α, καλο θα ήτανε να αφήσουμε και λίγο τους Έλληνες και να μιλήσουμε και για τους άλλους λαούς λιγό. Αξίζουν την προσοχή μας πιστεύω. Αν μπορεί να πραγματοποίησει κάποιος κάποια σχετική ανάρτηση θα ήτανε καλό.
Δημήτρη γράφεις:
«…δεν αναζητήθηκαν τότε οι αιτίες των γεγονότων: γιατί τους διώξανε, γιατί αυτούς και όχι εκείνους». Μα νομίζω ότι γράφτηκε καθαρά ότι στην πρώτη ομάδα εθνών που διώχθηκαν και απαγορεύτηκε ο εθνικός τους πολιτισμός, ανήκαν εκείνα τα έθνη που η σταλινική εξουσία θεώρησε ότι είχαν «μητέρα-πατρίδα» στον καπιταλιστικό κόσμο και ότι κατά συνέπεια αποτελούσαν μέσο διοχέτευσης αντισοβιετικής προπαγάνδας. Επίσης νομίζω ότι ο Αγτζίδης κάνει μια αναλυτική περιγραφή και των υπόλοιπων εθνικών ομάδων που υπέστησαν την ίδια μεταχείριση. Αν δε με γελά η μνήμη μου ιδιαιτέρως μνημονεύονται οι Κορεάτες της Άπω Ανατολής, οι οποίοι ήταν και οι πρώτοι που υπέστησαν τα νέα κριτήρια του σταλινισμού και τις εθνικές διώξεις.
Αναλύεται επίσης και η εργαλειακή αντιμετώπιση των εργαζομένων που είχε η σταλινική εξουσία κάθώς και οι οικονομικές προτεραιότητες με τα 5χρονα ανάπτυξης και της ανάγκες σε εργατικό δυναμικό. Κατά συνέπεια η μοίρα της ελληνικής ομάδας δεν αντιμετωπίζεται εθνοκεντρικά, όπως εκτιμάς, αλλά στο ευρύτερο ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο.
Νομίζω ότι εάν κάποιος έκανε μια μελέτη για τους Γερμανούς του Βόλγα ή τους Μεσχετίνους Τούρκους, αντίστοιχη δομή θα επέλεγε.
Εάν έχεις αμφιβολίες επ’ αυτών μπορώ να κάνω μια σύντομη αναζήτηση στα «επίμαχα» βιβλία ώστε να τεκμηριώσω την άποψή μου.
Για το ’49 και τη διασύνδεση με τον Εμφύλιο, σίγουρα απαιτείται αρχειακή τεκμηρίωση, παρότι η κοινη λογική οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε συνθήκες σκληρού Ψυχρού Πολέμου, οι υπήκοοι του αντίπαλου στρατοπέδου αντιμετωπίζονται όχι φιλικά. Η εκτόπιση του ’49 αφορούσε κυρίως τους Έλληνες, τους έχοντες ελληνική υπηκοότητα.
Η υπόθεση του Ιωαννίδη, όπως και όλων ανεξαιρέτως άλλων των ερευνητών δεν είναι χωρίς αντικείμενο…
Νομίζω ότι το μεγάλο ερώτημα για την ελλαδική μας ιστοριογραφία -εάν εξαιρέσεις την ομάδα Χασιώτη-Ξανθοπούλου– είναι το γιατί δεν αξιολόγησε την ιστορική αυτή σελίδα, ώστε να στραφεί και προς τα εκεί ερευνητικά.
Και φυσικά το έδαφος είναι ακόμα στη διάθεση του οποιουδήποτε ερυενητή θελήσει να ασχοληθεί ουσιαστικά με τα ζητήματα αυτά, με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις απ’ αυτές που υπήρχαν πριν από μια 20ετία, όταν πρωτοξεκίνησαν δειλά και στα τυφλά οι πρώτες έρευνες.
Μ-π
δεν τα ήξερα αυτά τα βιβλία που πρότεινες Μ-π. Επίσης δε γνωρίζω τι υπάρχει στη δυτική βιβλιογραφία για το σταλινισμό και τηνκαταπίεση των μειονοτήτων. Όσον αφορά το άλλο σχήμα εθνοκεντρική-μη εθνοκεντρική προσέγγιση μου φαίνεται ότι είναι λίγο σχηματική. Εγώ έμαθα πολλά για την κατάσταση στην ΕΣΣΔ και για την ιστορία της μέσα από αυτάτα κείμενα. Δυστυχώς τα ρωσικά δεν μπόρεσα να τα διαβάσω, οπότε είναι πολύτιμες οι πληροφορίες που μας δίνει ο Δημήτρης.
Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Έχετε πάρει είδηση ότι σε λίγες μέρες αρχίζει το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ, όπου κατα 99% θα ακυρώσει την 6η Ολομέλειά του και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ;
Ωρε γέλια που θα κάνουμε;
Ατό κάπως βαρύν άρθρον εν. Πολλά πολλά κι ξέρω αμά και ο Στάλιν ντο να εποίνεν? 6 μέτωπα οξουκά και ίναν απές. Έφαεν ίναν ξάι ποσοστόν τσάμπαν και βερεσέ.
Έξα θα λέγνατο σο συνέδριον πα.
Δημήτρη σου βρήκα κάτι απ΄ αυτά που ζήτησες :
«…..Στη συνέχεια παρουσιάζουμε μερικούς από τους λαούς που υπήρξαν τα πιο τραγικά θύματα των σταλινικών διώξεων. Μαζί με τους Ελληνες, αποτέλεσαν την ομάδα των «τιμωρημένων λαών». Η πορεία τους εμφανίζει στον αναγνώστη αρκετές από τις κρυμμένες παραμέτρους τις σοβιετικής ζωής. Αναδεικνύει επίσης όλον αυτό τον πλούτο του ανθρώπινου πολιτισμού που άνθισε στις αχανείς εκτάσεις του Βορρά και σήμερα εξακολουθεί να υπάρχει παρόλες τις αφομοιωτικές προσπάθειες του σταλινισμού.
Το κριτήριο της επιλογής των Γερμανών του Βόλγα, των Κορεατών και των Κούρδων ήταν το ότι τα έθνη αυτά μας είναι γνωστά μόνο από την εκτός των σοβιετικών συνόρων παρουσία τους στη διεθνή σκηνή. Οι τρεις αυτοί λαοί, μαζί με τους Καλμίκους, τους Τσετσένους, τους Καρατσάϊ, τους Ιγκούσους, τους Τάταρους της Κριμαίας, τους Μεσχετίνους Τούρκους, τους Καραϊμους, τους Ελληνες του Πόντου κ.ά., ήταν τα πρώτα θύματα της μεγαλύτερης τρομοκρατίας που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
2.6. Οι τιμωρημένοι λαοί.
2.6.1. Οι Γερμανοί του Βόλγα (Νέμτσοι).
Μια από τις μεγαλύτερες «τιμωρημένες» εθνότητες είναι οι Γερμανοί του Βόλγα, οι οποίοι σήμερα ξεπερνούν τα δύο εκατομμύρια. Αρχισαν να εγκαθίστανται στις περιοχές της Ρωσίας πριν από 230 περίπου χρόνια. Η μετανάστευση των Γερμανών ανατολικά, υπήρξε αποτέλεσμα του καταστροφικού επτάχρονου πολέμου των γερμανικών κρατών και της πρόσκλησης της Μεγάλης Αικατερίνης. Η διορατική Αυτοκράτειρα Πασών των Ρωσιών, θέλησε να δεί να αναπτύσσονται οικονομικά οι νέες της κατακτήσεις και να προστατεύονται από τις επιθέσεις των νομάδων. Ετσι, με δέλεαρ τις υποσχέσεις για ελευθερία στην οικονομία και τη θρησκευτική πίστη, για απαλλαγή από τη φορολογία και την μακρόχρονη στρατιωτική θητεία, χιλιάδες Γερμανών άρχισαν να κατακλύζουν κυρίως τις παρά τον ποταμό Βόλγα περιοχές.
Οι Γερμανοί βοηθούσαν πάντα τον ρωσικό στρατό στους πολέμους. Ομως η ανάπτυξη του πανσλαυϊσμού άρχισε να δημιουργεί αντιγερμανικό κλίμα στην αυλή του Τσάρου. Κατά τη διάρκεια του Α παγκοσμίου πολέμου, 100.000 Γερμανοί εξορίστηκαν από το Βόλγα στη Σιβηρία. Η νίκη των κομμουνιστών το 1917, απέτρεψε την μαζική εκτόπιση. Στις 19 Οκτωβρίου 1918, ο Β.Ι. Λένιν υπόγραψε διάταγμα για τη δημιουργία αυτόνομης περιοχής Γερμανών στο Βόλγα. Η περιοχή αυτή (Ποβόλζιε) αναβαθμίστηκε το 1924 σε Αυτόνομη Δημοκρατία.
Την περίοδο του μεσοπολέμου, η γερμανική εθνότητα της ΕΣΣΔ, γνώρισε τεράστια πολιτιστική ανάπτυξη. Σ όλη τη Δημοκρατία υπήρχαν 2.000 περίπου εθνικά σχολεία, παιδαγωγικές ακαδημίες, 5 πανεπιστήμια, θέατρα και πολιτιστικά κέντρα. Εκδίδονταν 20 εφημερίδες στη γερμανική γλώσσα και εκατοντάδες βιβλία.
Στις 28 Αυγούστου 1941, το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ κατηγόρησε με διάταγμα όλο το γερμανικό πληθυσμό ότι βοηθούσε τον εχθρό. Ολοι οι Γερμανοί εξορίστηκαν από το Προβόλζιε στη Κεντρική Ασία. Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανών εξοντώθηκαν στα τάγματα εργασίας από την πείνα και την εντατική δουλειά. Και μετά το τέλος του πολέμου συνέχισαν να παραμένουν υπό την εποπτεία ειδικής αστυνομίας, υφιστάμενοι ηθικούς και φυσικούς εξευτελισμούς.
Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει το 1955. Τους έβγαλαν από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και επέτρεψαν την έκδοση γερμανικών εφημερίδων. Μετά από δύο χρόνια επέτρεψαν τη διδασκαλία στα σχολεία της γερμανικής γλώσσας. Οι κατηγορίες εναντίον τους όμως αποσύρθηκαν οριστικά μετά το 1964. Ομως και μέχρι σήμερα, οι σοβιετικοί Γερμανοί δεν νοιώθουν ίσοι με τους υπόλοιπους πολίτες.
Παραμένοντας για πολλά χρόνια στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, είδαν τις παραδόσεις τους, τη λογοτεχνία τους, ακόμα και τη γλώσσα, να χάνονται. Αυτή η κατάσταση ήταν μια από τις αιτίες της μαζικής εξόδου των Γερμανών από την πρώην ΕΣΣΔ. Από το 1954-1984 μετανάστευσαν 52.000 άτομα. Το 1989 ο αριθμός των μεταναστών ξεπέρασε τις 90.000, για να εκτιναχτεί στα ύψη τα επόμενα χρόνια.
Τον Μάρτιο του 1989 ιδρύθηκε στη Μόσχα ο «Πανενωσιακός Κοινωνικός Πολιτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος των Σοβιετικών
Γερμανών», ο οποίος έθεσε ως βασικό στόχο την επανασύσταση της Αυτόνομης Δημοκρατίας των Γερμανών στο Βόλγα. Το αίτημα αυτό το έχει ήδη αποδεχτεί η γερμανική κυβέρνηση. Από κοινού Γερμανοί του Βόλγα και γερμανική κυβέρνηση προσπαθούν να μεθοδεύσουν την υλοποίηση του στόχου αυτού εκμεταλλευόμενοι την ιστορική συγκυρία. Μια πρώτη επιτυχία τους ήταν η προφορική δέσμευση του Μπορίς Γιέλτσιν κατά την επίσκεψή του στη Γερμανία. Δυστυχώς οι Ελληνες της ΕΣΣΔ δεν έτυχαν μιας τέτοιας συμπαράστασης από το ελληνικό κράτος.
Η Ινγκριντ Αλμα, εκπρόσωπος των Γερμανών της ΕΣΣΔ στο Α Συνέδριο των Ελλήνων στο Γελεντζίκ, είπε τα εξής απευθυνόμενη προς τους συνέδρους:
«Η χώρα που αποκαλεί τον εαυτό της δίκαιο και στο Σύνταγμά της έχει το άρθρο για το δικαίωμα του έθνους για αυτοδιάθεση και αφαιρεί αυτό το δικαίωμα από τους λαούς δεν μπορεί να ονομασθεί αλλοιώς από μητριά. Η ιστορία δείχνει πως οι λαοί που δεν έχουν δική τους εδαφική αυτονομία, είναι καταδικασμένοι σε εθνική καταστροφή. Καμιά άλλη μορφή, καμιά πολιτιστική αυτονομία, οποιαδήποτε εμπόδια δεν μπορούν να σώσουν το λαό αυτό… Μην ξεχνάτε ότι δίπλα σας στέκονται οι σοβιετικοί Γερμανοί. Σχεδόν σ όλες τις περιοχές που κατοικούν Ελληνες υπάρχουν και Γερμανοί. Πρέπει να βοηθόύμε ο ένας τον άλλο. Είναι εύκολο να σπάσεις τη βέργα! Για δοκίμασε όμως να σπάσεις ένα μάτσο;»
2.6.2. Οι Κορεάτες της ΕΣΣΔ.
Αυτός ο λαός υπήρξε το πρώτο θύμα της σταλινικής πολιτικής των εκτοπίσεων. Σήμερα οι Κορεάτες ανέρχονται σε 400.000 περίπου. Η πορεία τους έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την πορεία των Ελλήνων.
Οι πρώτοι Κορεάτες μετοίκησαν στη Μακρυνή Ανατολή (Ντάλνι Βοστόκ) της Ρωσίας το 1863. Από τότε υπήρξαν και άλλα κύματα μεταναστών το 1863, το 1905, το 1910 κ.λπ. Οι αιτίες της μετανάστευσης υπήρξαν οι φυσικές καταστροφές και η πείνα που έπληξαν την Κορέα τον περασμένο αιώνα, καθώς και η κατάκτηση της Κορέας από τους Ιάπωνες, η οποία τερματίστηκε μόλις το 1945. Ενα μέρος των Κορεατών της ΕΣΣΔ κατοικεί στη Σαχαλίνη που υπήρξε έως το 1945, αποικία των Ιαπώνων. Στη Σαχαλίνη μεταφέρθηκαν από την Κορέα ως εργάτες για βαριές δουλειές.
Κατα τη διάρκεια του μεσοπολέμου οι Κορεάτες άρχισαν να αναπτύσσουν τον πολιτισμό τους. Δημιουργήθηκαν νέα σχολεία, βιβλιοθήκες και πολιτιστικές λέσχες. Τη δεκαετία του 1920 εκδίδονταν 6 περιοδικά και 7 εφημερίδες στην Κορεάτικη γλώσσα. Στις αρχές της δεκαετίας του 30 δημιουργήθηκαν στο Βλαδιβοστόκ Κορεάτικο Παιδαγωγικό Ινστιντούτο και Μουσικοδραματικό θέατρο.
Το 1937 υπέστησαν αδικαιολόγητες διώξεις. Με τη βία τους μετέφεραν από τα εδάφη του Ντάλνι Βοστόκ, στα εδάφη της Κεντρικής Ασίας. Για πρώτη φορά ένα ολόκληρο έθνος υπέστη διωγμό. Η επίσημη κατηγορία ήταν ότι όλος ο λαός ήταν κατάσκοπος υπέρ των Ιαπώνων. Η κατηγορία αυτή ήταν τερατώδης και ακατανόητη. Την ίδια περίοδο η Κορέα βίωνε μια οδυνηρή κατάκτηση από τους Ιάπωνες και οι Κοερεάτες θεωρούσαν την Ιαπωνία εχθρό τους. Οι αιτίες και οι συνθήκες εξορίας των Κορεατών ήταν μέχρι τώρα απαγορευμένο θέμα για την επιστημονική έρευνα.
Τα τραγικά γεγονότα εκείνης της περιόδου κατέστρεψαν τον εθνικό πολιτισμό και δημιούργησαν ανυπέρβλητα εμπόδια στη διατήρηση της γλώσσας και των παραδόσεων. Σήμερα όμως οι Κορεάτες οργανώνονται εκφράζοντας έντονα την εθνική τους αυτοσυνείδηση.
Ο Μ. Ν. Χβαν, εκπρόσωπος της «Πανενωσιακής Ομοσπονδίας Κορεατών ΕΣΣΔ» στο πανσοβιετικό συνέδριο των Ελλήνων που συνήλθε στο Γελεντζίκ, είπε μεταξύ άλλων:
«Τα προβλήματα του λαού μας μοιάζουν πάρα πολύ με τα δικά σας. Οι λαοί μας διώχτηκαν, εκτοπίστηκαν, έζησαν μια μεγάλη τραγωδία. Η σημερινή μας συνάντηση, προχωρώντας προς την αναγέννησή μας, έγινε κατορθωτή χάρη στις μεγάλες αλλαγές που συντελλούνται σήμερα στη χώρα μας…. Η Πανενωσιακή Ομοσπονδία Κορεατών, από δω και μπρος θα έχει τις πιο στενές επαφές και φιλικές σχέσεις με σας για να μπορέσουμε να λύσουμε από κοινού τα προβλήματα που στέκονται μπροστά μας.»
2.6.3. Οι Κούρδοι της ΕΣΣΔ.
Μια από τις πιο άγνωστες ομάδες των Κούρδων είναι οι Κούρδοι της Σοβιετικής Ενωσης. Ως γνωστο, η ιστορική πατρίδα των Κούρδων βρίσκεται στις πηγές του ποταμού Τίγρη. Τα εδάφη του Κουρδιστάν είναι μοιρασμένα μεταξύ της Τουρκίας, Ιράκ, Ιράν και Συρίας. Στην πρώην ΕΣΣΔ, οι Κούρδοι ζουν στο Αζερμπαϊτζάν, Γεωργία, Αρμενία και στις Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας. Οι Κούρδοι είναι αρχαίος λαός. Ο Ξενοφώντας τους αναφέρει ως «Καρδούχους». Στη Τουρκία, μετά τις γενοκτονίες των Ελλήνων και των Αρμενίων, είναι ο τελευταίος γηγενής λαός. Η κουρδική γλώσσα ανήκει στη δυτικο-ιρανική ομάδα γλωσσών. Στην ΕΣΣΔ οι Κούρδοι χρησιμο- ποιούν τη Κυριλλική γραφή.
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, ένας μεγάλος αριθμός κουρδικών οικογενειών κατέφυγε από τη Τουρκία και το Ιράν στην Υπερκαυκασία.
Στους κόλπους των Κούρδων παρατηρείται μεγάλη ανομοιογένεια. Υπάρχουν Κούρδοι μουσουλμάνοι σουνίτες – οι οποίοι είναι και το μεγαλύτερο μέρος – που ζουν στο Αζερμπαϊτζάν και Κούρδοι Εζίντι που ζουν στη Γεωργία και στην Αρμενία. Οι Εζίντι είναι Ζωροάστρες με στοιχεία χριστιανισμού, ιουδαϊσμού και ισλαμισμού. Στη Γεωργία οι Κούρδοι Εζίντι ήρθαν τον 19ο αιώνα και εγκαταστάθηκαν κυρίως στη Τιφλίδα.
Στις αρχές του αιώνα μας, όταν ο Καύκασος συνταρασσόνταν από τις θρησκευτικές συγκρούσεις χριστιανών και μουσουλμάνων, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι μουσουλμάνοι Κούρδοι «σήκωναν χέρι» πάνω στους Κούρδους Εζίντι.
Στη δεκαετία του 20 δημιουργήθηκε στο Αζερμπαϊτζάν Κουρδικός νομός, το Κουρδιστάνσκι Ουγιέστ. Στα τέλη της δεκαετίας του 30 και στις αρχές της δεκαετίας του 40, οι Κούρδοι κατα- πιέστηκαν πολύ στην κατεύθυνση της αφομοίωσης από την κυρίαρχη εθνότητα και στη συγκεκριμένη περίπτωση από τους Αζέρους. Στη σταλινική περίοδο ένα μέρος των Κούρδων εξοντώθηκε με αβάσιμες κατηγορίες, ενώ πολλοί εκτοπίστηκαν στις Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.
Μέχρι σήμερα, ανεξάρτητα από την αυτοσυνείδησή τους, οι Κούρδοι του Αζερμπαϊτζάν είναι υποχρεωμένοι να καταγράφονται ως Αζέροι. Την ίδια συμπεριφορά είχαν οι Αζέροι απέναντι και σε άλλες μικρές εθνικές ομάδες όπως τους Τάττους, οι οποίοι είναι ορεινοί Εβραίοι, τους Ταλίς, τους Λεσγκίνους κ.λπ.
Σήμερα παρατηρείται μια αναγέννηση των Κούρδων ενώ έχει ήδη διαμορφωθεί μια κουρδική διανόηση. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι η ύπαρξη δύο διαφορετικών θρησκευτικών παραδόσεων, της μουσουλμανικής και της εζιδικής. Μεγάλη είναι η επιρροή αυτών των παραδόσεων στο σύστημα αξιών και της ηθικής στάσης, στις δύο ομάδες Κούρδων.
Το βασικό ερώτημα είναι αν θα έπρεπε να αντιμετωπίζουν την ύπαρξη τους ως ένα έθνος, ως διαφορετικά κομμάτια του ίδιου έθνους ή ως δύο διαφορετικά έθνη. Ενα μεγάλο μέρος των Εζίντι της Αρμενίας ζητούν να αναγνωρισθούν ως ξεχωριστός λαός. Βέβαια μεταξύ των Εζίντι υπάρχει και η άλλη άποψη, δηλαδή της δημιουργίας εθνικής ενότητας με τους μουσουλμάνους Κούρδους.
2.6.4. Ακίνοι Τσετσένοι.
Οι Ακίνοι είναι μια ομάδα Τσετσένων που ζουν στο Νταγεστάν. Αυτήν τη στιγμή είναι περίπου 60.000. Ζουν σε 8 αγροτικές περιοχές του Νταγεστάν. Μιλούν την Ακι¬νική διάλεκτο της Τσετσένικης γλώσσας. Η διάλεκτος αυτή έχει αρκετές επιρροές από τη γλώσσα των Ιγκούσων.
Η κατάκτηση του Νταγεστάν από τον ρώσικο στρατό το 1813, έβαλε τους λαούς αυτούς στη σφαίρα των εξελίξεων της μεγάλης ρωσικής αυτοκρατορίας. Η εξουσία των σοβιέτ εγκαθιδρύθηκε το 1921. Μετά από πολλά διαβήματα των Ακίνων δημιουργήθηκε το 1943 εθνική περιοχή για τους Τσετσένους του Νταγεστάν. Το Αουχόφσκι Ραγιόν (περιοχή Αούχ) περιλάμβανε 15 χωριά Ακίνων.
Η ημέρα της 23-4-1944 έγινε ημέρα πένθους για τους Τσετσένους και τους Ιγκούσους. Μέσα σε ένα 24ωρο, όλοι οι Τσετσένοι και οι Ιγκούσοι που ζούσαν στην Τσετσενο-Ιγκουσέτια και στις κοντινές περιοχές και μαζί και η περιοχή Αούχ, εκτοπίστηκαν μέσα σε εμπορικά βαγόνια. Τους Τσετσένους και τους Ιγκούσους κατηγόρησαν με τερατώδεις κατηγορίες. Οτι «πρόδωσαν την πατρίδα» και πήγαν με το μέρος του εχθρού. Οτι δημιούργησαν φιλογερμανικές ομάδες κρούσης εναντίον της σοβιετικής εξουσίας. Ο εθνογράφος Μ. Ρ. Ιμπραγκίμωφ του τμήματος Νταγεστάν της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ γράφει:
«Ολες αυτές οι κατηγορίες ήταν ψευδείς και κακοπροαίρετες. Εσβησαν με αυτό τον τρόπο τον ηρωισμό χιλιάδων Τσετσένων και Ιγκούσων που πολεμούσαν χύνοντας και την τελευταία σταγόνα αίματος εναντίον των φασιστών κατακτητών.»
Στα εγκαταλειμμένα κολχόζ των Ακίνων μετέφεραν Αβάρους και Λάκτσους. Η μεταφορά έγινε το Μάρτιο και Απρίλιο του 1944 με βίαιο τρόπο. Για να εμποδίσουν τους εγκαταστημένους να επιστρέψουν στα παλιά χωριά τους, άρχισαν να τα καταστρέφουν.
Τους Ακίνους τους μετέφεραν σε χώρους ειδικής εγκατάστασης στο Καζαχστάν και στη Κιργιζία όπου οι κλιματικές συνθήκες ήταν διαφορετικές από αυτές που είχαν συνηθίσει. Η παραδοσιακή ζωή τους καταστράφηκε ενώ η προσαρμογή έγινε εξαιρετικά δύσκολα. Περίπου το ένα τρίτο των Ακίνων χάθηκε από τις κακουχίες. Μόνο μετά το 1956 τους δόθηκε η άδεια να φύγουν από τους χώρους ειδικής εγκατάστασης. Τους απαγόρευσαν όμως να επιστρέψουν στην περιοχή του Αούχ, η οποία είχε μετωνομασθεί σε Νοβολάκτσκι ραγιόν. Οι Ακίνοι παρόλα αυτά προσπαθούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Αρχισαν να διεκδικούν και επίσημα το δικαίωμα εγκατάστασης στην περιοχή Αούχ. Κατά καιρούς γίνονταν συγκρούσεις των Ακίνων με τους Αβάρους και τους Λάκτσους για την επιστροφή των νοικοκυριών. Το αδιέξοδο ήταν και είναι πλήρες. Oι Αβαροι και οι Λάκτσκοι βρέθηκαν άθελά τους σε αυτή τη γη και δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά, εφ όσον από τα παλιά χωριά τους δεν έμεινε τίποτα.
Σήμερα οι Ακίνοι απαιτούν να ξαναδημιουργηθεί η περιοχή Αούχ, το Αούχοφσκι ραγιόν και να επανέλθουν στα τοπωνύμια οι παλιές Ακινικές ονομασίες. Ζητούν να τους αποδοθούν ίσα δικαιώματα με τους άλλους λαούς του Νταγεστάν και να τους επιστραφούν τα σπίτια των προγόνων τους. Ζητούν επίσης να αποζημιωθούν για την εξορία.
Εδώ τελειώνει η παρουσίαση μερικών χαρακτηριστικών εθνικών ομάδων που ανήκουν, μαζί με τους Ελληνες, στην ίδια ομάδα των «τιμωρημένων λαών«. Σήμερα που το ολοκληρωτικό σύστημα έχει καταρεύσει πλήρως, οι εθνότητες αυτές εξακολουθούν να είναι οι πιο ευαίσθητες και εκτεθειμένες εθνικές ομάδες. Ελπίζουμε ότι με το τέλος της μεταβατικής περιόδου, οι μικροί αυτοί λαοί θα εξακολουθούν να υπάρχουν στο στερέωμα των μετασοβιετικών κρατών, γιατί τελικά οι πολιτισμοί τους αποτελούν πολύτιμα αποκρυσταλλώματα του ανθρώπινου πολιτισμού……..»
Βλάσης Αγτζίδης, «Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, Οι συνέπειες για τον ελληνισμό», Αθήνα, 1992. Το βιβλίο αυτό εκδόθηκε πριν την έναρξη του πολέμου της Αμπχαζίας.
Μ-π
M-Π,
Θα την κάνω εγώ την έρευνα αυτή στα βιβλία του Αγτζίδη, μη σε βάζω σε κόπο!
Θέλω μόνο να πω ότι για τον εκτοπισμό του 1949, η υπόθεση σύνδεσης με τον εμφύλιο είναι λανθασμένη εξ’ορισμού κατά τη γνώμη μου, από τη στιγμή που οι συγκεκριμένες περιοχές αδειάζουν όχι μόνο από Έλληνες, αλλά και από Κούρδους και Τουρκους υπηκόους (μετά φυσικά διώχνουν και τους Έλληνες με σοβιετική υπηκοότητα). Γιατί;
Για να σε προκαλέσω λίγο, όταν βρεις κάποια στιγμή χρόνο ψάξε τον ευρωπαϊκό και αμερικάνικο τύπο του Ιουνίου-Σεπτεμβρίου 1949 για να βρεις κάποιες απαντήσεις. Για να βοηθήσω: κάτι ξεκινά να λέει ο Γκίκας στο βιβλίο του, αλλά δεν το ολοκληρώνει…
Μ-Π, ελπίζω να σου αρέσουν τα αινίγματα και οι προκλήσεις.Περιμένω και τις δικές σου!!!
Με πρόλαβες ρε…
την ίδια ώρα γράφουμε γ@@@@τω;
Α, Ματσουκάτε,
τώρα που είπες για το συνέδριο…Προτείνω αυτούς τους τύπους στο http://koukou.wordpress.com να τους διαγράψουν για υπερβάλλοντα ζήλο προς τον Πατερούλη. Το Κόμμα πρέπει να αρχίσει να παίρνει τα μέτρα του, όχι μόνο για τους τροτσκικο-ρεβιζιονι-μαοι-οππορτουνο-αναρχο-τρομοκράτες βαλτούς της ασφάλειας (εμάς δηλαδή), αλλά και για τα δικά του παιδιά που υπερβάλλουν. Και γι’αυτό θα προτείνω και μια καταπληκτική παραπομπή, προς την ίδια τη ΓΓ του Κόμματος, κ. Α. Παπαρήγα, φανατική αναγνώστρια του παρόντος μπλόγκ:
Στάλιν Ι.Β. «Ίλλιγος από τις επιτυχίες», Άπαντα, τ.12
Δημήτρη είδες; Κάποια πνεύματα συναντιώνται!
Για να σου πω την αλήθεια, δεν μου πολυαρέσουν τα αινίγματα. Νομίζω ότι οι υποθέσεις σου είναι αξιόπιστες.
Οπότε…. πες μας!
Μ-π
——————————————–
Χαρισμένο στην Παρτιζάνα μας!
——————————————–
Μόλις έπεσα πάνω σ’ ένα εκπληκτικό «σοβιετικό νανούρισμα» από την κομματική σταλινική ελληνική εφημερίδα του Καυκάσου που εκδιδόταν τη δεκαετία του ’30 και την έκδοσή της απαγόρευσαν οι σταλινικοί, μόνο και μόνο γιατί γραφόταν στα ελληνικά!
Ας μοιραστούμε το «νανούρισμα», που έγραψε ένας από τους μεγάλους ποιητές του σοβιετικού Ελληνισμού ο Θ.Γ. Κανονίδης από το Σοχούμι της Αμπχαζίας:
ΤΟ ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ
Πουλί μου Έλη, Έλη
αγνό μου περιστέρι
του πάπα σου καμάρι
Κοιμήσου, νάνι, νάνι.
Αυγούλα ξημερώνει
γλυκά λαλεί το αηδόνι
για σένα, Έλη ψάλει,
κοιμήσου, νάνι, νάνι.
Κοιμήσου, Έλη, Έλη
πρωτόβγαλτό μου αστέρι,
της μάνας σου καμάρι,
κοιμήσου, νάνι, νάνι.
Γοργά θε νάρθει η μέρα
να γίνεις πιονέρα
με κόκκινη γραβάτα
και ζηλεμένα νιάτα.
Πουλάκι, Έλη, Έλη
κορούλα χαϊδεμένη
του πάπα σου καμάρι
κοιμήσου, νάνι, νάνι.
Κι απεκεί κομσομόλα
θα έμπεις και στο κόμμα,
το μέλλο σου λουλούδια
χαρούμενα τραγούδια.
Κοιμήσου, Έλη, Έλη
ο ήλιος περιμένει
της μάμας σου καμάρι,
κοιμήσου, νάνι, νάνι.
[«Κόκινος Καπνάς», αρ. φ. 40 (245), 14-9-1936]
Μ-π
Καλησπέρα σε όλους/ες…
Καταρχάς μια διευκρίνηση: η πρόταση του Κεμάλ από τον Βενιζέλο για το Νόμπελ ειρήνης (http://erodotos.wordpress.com/2009/02/02/kemal-benizelos-nobel-eirinis/) μπαίνει ακριβώς για να αναδείξει το πόσο εύκολα τα βρίσκει η μία αστική τάξη με την άλλη, παρά το γεγονός ότι έχουν προηγηθεί σφαγές 100 χιλιάδων ανθρώπων και η προσφυγοποίηση εκατομμυρίων. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα που βγάινουν πιο πάνω για τις δήθεν άλλες σκοπιμότητες που δημοσιεύτηκε το άρθρο αυτό είναι τουλάχιστον άστοχες. Ορισμένοι πάντοτε, μέσα σε ένα κλίμα γενικότερης προκατάληψης, βιάζονται να βγάλουν συμπεράσματα.
Όσο για το άρθρο για το Κατίν (http://erodotos.wordpress.com/2009/01/19/katin-antikommounismos-istoria-gkikas/) δεν μπορώ να καταλάβω γιατί προβληματίζει. Κατά την γνώμη μου η ναζιστική ενοχή προκύπτει ξεκάθαρα από την ιστορική έρευνα και απορώ πως υπάρχουν τουλάχιστον αριστεροί άνθρωποι που αβίαστα αποδέχονται την ναζιστική προπαγάνδα.
Τέλος, δεν είναι αληθές ότι τα αρχειακά δεδομένα για τις διώξεις του 1937-1939 δεν είναι γνωστά. Έχουν ερευνηθεί και έχουν δημοσιοποιηθεί από το 1993 (http://erodotos.wordpress.com/2009/02/16/ellines-essd-6-1930s-diwkseis/). Το «πρόβλημα» είναι βέβαια ότι δεν υποστηρίζουν τις απόψεις που αναπαράγονται εδώ μέσα περί εθνοκαθάρσεων. Αλλά δεν μπορούμε ότι δεν μας βολεύει απλά να το αγνοούμε…
http://www.erodotos.wordpress.com
νομίζω ότι η σύγκριση μεταξύ καλού λένιν και αιμοχαρή δαίμονα στάλιν παραγνωρίζει το ότι κι ο λένιν ήταν «λίγο δικτάτορας» και ότι αποδίδονται όλα τα κακά και οι αιτίες τους σε έναν άνθρωπο. αλλά, αν ενθυμούμαι καλά, οι καλοί ή όχι τόσο διαβολικοί τροτσκυστές και λενινιστές έφαγαν με τα κρεμμυδάκια κάποιους στην κροστάνδη. συνεπώς χρειάζεται άλλος τρόπος ανάλυσης από την απόδοση των ευθυνών σε ένα άτομο. ας μη ξεχνάμε ότι σε απολυταρχικά καθεστώτα ο αφέντης είναι ουσιαστικά δέσμιος των κατ’ αυτών έμπιστων αυλικών του, κόβει τα κεφάλια όσων οι έμπιστοι τού λεν να κόψει κ.ο.κ.
Καλώς τον Ηρόδοτο (μάλλον Σταλινόδοτο)!
Όταν δώσουμε τα βραβεία της χρονιάς εσύ θα πάρεις αυτό του καλύτερου Ουτάρνικου-Σταχανοβίτη.
Επίσης μάθαμε ότι διεκδικείς και το βραβείο του καλύτερου της ΟυΓκεΠεΟυ. Δεν είμαστε ακόμα σίγουροι κι ας μας διαβεβαιώνουν γι αυτό κάποιοι φίλοι που τους έχουμε εμπιστοσύνη…
————————————
Επίσης δεν απάντησες στην ερώτηση του mumul. Σου τη θυμίζω μήπως σου έρθει και γι αυτό να πεις κάτι:
Αγαπητέ Ιάκωβε
Γράφει ο Γκίκας στο “Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” και στο κεφάλαιο “Ε. Δεκαετία του 1930″:
“..Συγκεκριμένα, η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές.» Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους..”
μιλώντας :
“..για 2.177 (Έλληνες) συλληφθέντες ως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων μόλις οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση..”
και :
“..Η πλέον συνήθης κατηγορία …… αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο..”
Εάν είναι έτσι και μόνον αυτά και όταν μάλιστα (όπως ο ίδιος ο Γκίκας παραδέχεται ):
“..Οι Έλληνες κατείχαν από τα υψηλότερα ποσοστά ένταξης στο ΚΚ και συμμετοχής στις εκλογές. ….. Ο ποντιακός ελληνισμός απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερασπιζόμενος την σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του την ζωή…”
πως μπορούμε να εξηγήσουμε το κλείσιμο ΟΛΩΝ των ελληνικών εφημερίδων, ΟΛΩΝ των ελληνικών σχολείων κλπ ?
Προφανώς δεν αρκούν μερικοί ελιτίστες σαράφηδες και μαυραγορίτες….
Άλλωστε σαράφηδες και μαυραγορίτες υπήρχαν και Γεωργιανοί και Ρώσοι. Δεν είδαμε όμως να κλείνουν γεωργιανά και ρώσικα σχολεία…
————————————-
Άιντε δώσε και καμιά εξήγηση, όχι μόνο Μαρτένς και Mukhin 8) Κι αν δυσκολεύεσαι ρώτα και τον Αναστάση!
Ομέρ ο καγκεμπίτης
Για τον Λένιν και τον Στάλιν με αφορμή την παρατήρηση του Γιάννη
Στο εισαγωγικό σημείωμα αναγράφεται: «Ο σταλινισμός κινήθηκε στον αντίποδα της πολιτικής του Λένιν για το σεβασμό των πολιτισμικών δικαιωμάτων των λαών.»
Είναι ακριβώς έτσι. Δεν αναφέρεται καθόλου ούτε στην πολιτική του φιλοσοφία, ούτε στην εξωτερική πολιτική που άσκησε.
..και το καρς παραχωρήθηκε στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης των λαών στα 1922;
..και το ότι μπούκαρε στην δημοκρατία της αρμενίας ο στρατός της κομμουνιστικής ρωσσίας στα 1920, παράλληλα με τον τουρκικό στρατό;
οπ.. δεν είδα αυτό για το άσχετο της εξωτερικής πολιτικής που ανέφερε ο @π
αλλά όσον αφορά στην κομμουνιστική ρωσσική (και μετά σοβιετική) πολιτική για εδάφη της πρώην τσαρικής αυτοκρατορίας τα όρια μεταξύ εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής είναι δυσδιάκριτα
Γιαννη αν δει καποιος ενας χαρτη της Σοβιετικής Ενωσης στα 1918 ας πουμε ή 19 θα δει οτι η επανασταση αρχικά ειχε επικρατησει σε μια ελαχιστη κουκκιδα της αχανους Ρωσσιας..
Το μεγαλο μερος το ειχαν οι αιμοχαρεις Σφαγεις οι Λευκοι , οι αντιδραστικοι , οι εισβολεις …( αναμεσα στους οποιους και οι Ελληνες επι Βενιζελου στην Ουκρανια-αλήθεια τι γυρευαμε εκει ; ..)
Μ’ αυτό δεν θελω να δικαιολογήσω καμμια ακροτητα καμμια Κροστανδη ..Απλά να θυμισω τις συνθηκες της εποχής ..
»Η επανασταση Δεν ειναι κεντημα » (οπως ελεγε και καποιος αλλος κατασυκοφαντημένος μιας Αλλης επαναστασης )
Νοσφεράτε,
έτσι είναι με το χάρτη, με τις εισβολές και με τις αναγκαιότητες/αντιδράσεις που οι εισβολές και οι τοτεινές καταστάσεις δημιουργούσαν. το υποστηρίζω κι εγώ, άλλωστε, όταν διαφημίζεται η εσσδ ως η αυτοκρατορία του κακού.
αλλά γεγονός είναι ότι τα αυτοκρατορικά, πανρωσσικά σχέδια και πρακτικές δεν περίμεναν τον στάλιν για να εκδηλωθούν, υπήρχαν κι από τον λένιν. οι πριν τον στάλιν σοβιετικοί έδρασαν ως προς την αρμενία (τουλάχιστον) σαν να ήταν τσιφλίκι κληροδοτημένο από τον τσάρο πατέρα τους. φυσικά είχαν τις προφάσεις (για κάθε περιοχή της πρώην ρωσσικής αυτοκρατορίας), ότι τους καλούσαν οι τοπικοί μπολσεβίκοι κ.λπ.
Αν θέλουμε να τραβήξουμε την κριτική μπορουμε να την πάμε μέχρι τις άκρες. Και νομίζω ότι θάπρεπε να την πάμε μέχρι τις άκρες και να δούμε και τις εγγενείς αντιφάσεις του μπολσεβικισμού. Για παράδειγμα, η κριτική των ναυτών της Κροστάνδης ήταν καταλυτική. Οι θέσεις τους αποκλαύπτικές των συνθηκών που διαμόρφωσαν οι μπολσεβίκοι εξ αρχής και οδήγησαν στον αυταρχισμό λίγο αργότερο:
Εν όψει του γεγονότος ότι τα παρόντα Σοβιέτ δεν εκφράζουν τη θέληση των εργατών και των αγροτών», μοίρασαν ένα πρόγραμμα 15 θέσεων για να αναζωογονηθεί η επανάσταση:
-Νέες εκλογές στα Σοβιέτ με μυστική ψηφοφορία και ελεύθερο προεκλογικό αγώνα για όλους τους εργάτες και τους αγρότες
-Ελευθερία του λόγου και του τύπου για όλους τους εργάτες και αγρότες, για του αναρχικούς και τα αριστερά σοσιαλιστικά κόμματα
-Ελευθερία συγκεντρώσεων στα εργατικά συνδικάτα και στις αγροτικές συγκεντρώσεις
-Σύγκληση μιας εξωκομματικής συνδιάσκεψης των εργατών, των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού και των ναυτών της Πετρούπολης, της Κρονστάνδης και της επαρχίας της Πετρούπολης.
-Απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων των σοσιαλιστικών κομμάτων καθώς και όλων των εργατών,αγροτών,στρατιωτών και ναυτών που φυλακίστηκαν εξ αιτίας των εργατικών και αγροτικών κινημάτων.
-Εκλογή μιας επιτροπής η οποία θα επανεξετάσει όλες τις περιπτώσεις των κρατουμένων σε φυλακές ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης
-Κατάργηση όλων των πολιτικών τμημάτων στις ένοπλες δυνάμεις. Κανένα κόμμα δεν θα πρέπει να έχει ειδικά προνόμια ή να λαμβάνει κρατική οικονομική ενίσχυση για να προπαγανδίζει τις ιδέες του. Αντ’ αυτού να ιδρυθούν μορφωτικές και εκπαιδευτικές επιτροπές που θα εκλέγονται κατά τόπους και θα χρηματοδοτούνται από το κράτος.
Κατάργηση όλων των μπλόκων στους δρόμους που συνδέουν τις πόλεις και την ύπαιθρο
-Ίση προμήθεια τροφίμων για όλους, πλην εκείνων που κάνουν ανθυγιεινές εργασίες
-Κατάργηση όλων των κομμουνιστικών αποσπασμάτων σε όλες τις μονάδες του στρατού, καθώς και των κομμουνιστικών φρουρών στα εργοστάσια και στους μύλους. Σε περίπτωση που κριθεί αναγκαία η ύπαρξη τέτοιων φρουρών ή αποσπασμάτων, θα ορίζονται στο στρατό από τους στρατιώτες και στα εργοστάσια από τους εργάτες.
-Πλήρης ελευθερία δράσης των αγροτών όσον αφορά στη γη τους, και δικαίωμα να έχουν ζώα υπό τον όρο ότι θα τα συντηρούν με δικά τους μέσα και δεν θα προσλαμβάνουν μισθωτούς εργαζομένους
-Να ζητηθεί από όλες τις στρατιωτικές μονάδες, συμπεριλαμβανομένων των ευελπίδων, να εγκρίνουν το πρόγραμμά τους
-Να δοθεί από τον τύπο ευρεία δημοσιότητα στο πρόγραμμά τους
-Να οριστούν περιοδεύουσες εργατικές επιτροπές ελέγχου
Να επιτραπεί η βιοτεχνική παραγωγή, χωρίς τη χρήση μισθωτής εργασίας
Ρε σύντροφοι φιλοσταλίνες,
κι ο Βολγκοκόνοφ που έγραψε εκείνο το εξαιρετικό «Θρίαμβος και Τραγωδία. Το πορτραίτο του Ιωσήφ Στάλιν», ήταν πράκτορας της διεθνούς συνομωσίας που οδήγησε στην επικράτηση της Αντεπανάστασης;
Ομέρ (μ-λ), ο απορών
Το 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ και οι θέσεις του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό
Με χαιρετιστήριους κανονιοβολισμούς εκδόθηκαν οι θέσεις του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό στα πλαίσια του 18ου συνεδρίου για το 18ο συνέδριο. Κινούνται ωστόσο στα γνωστά, από το 1995, πλαίσια της ολίσθησης του ΚΚΕ σε μια εκδοχή “αντιρεβιζιονιστικής” απολογητικής του σταλινισμού
O πυρήνας των θέσεων συνοψίζεται στην καταδίκη του δεξιότερου οπορτουνισμού από τη σκοπιά του απλώς δεξιού οπορτουνισμού, του τελικού σταδίου της αντεπανάστασης από την οπτική γωνία του αρχικού σταδίου της αντεπαναστατικής διαδικασίας. Ως επιχειρήματα αξιοποιούνται με αντιφατικό τρόπο σημεία κριτικής που είναι εδώ και δεκαετίες θέσεις του μ/λ κινήματος. Το μοτίβο λοιπόν γνωστό, η καμπή γίνεται στο επάρατο 20ο συνέδριο του Χρουτσώφ που αναθεωρεί την ορθή πολιτική του Στάλιν, υιοθετεί οπορτουνιστικές θέσεις και στρώνει το δρόμο για την οριστική διάλυση της ΕΣΣΔ.
Θεωρούμε απαραίτητη λοιπόν τόσο μια εξέταση του μαρξιστικού ορισμού του σοσιαλισμού (βλ σε αυτό το φύλλο σελ.2) όσο και της σχέσης μεταξύ της σταλινικής περιόδου και αυτής μετά το 20ο συνέδριο.
Η «μη αντικειμενική εκτίμηση για ανεπτυγμένο σοσιαλισμό» και η «αντικειμενική για την οικοδόμηση του κομμουνισμού»!
Το ΚΚΕ σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αμβλύνει τις πομπώδεις διακηρύξεις του Στάλιν επιχειρεί να χρεώσει τον προσδιορισμό της ΕΣΣΔ ως καθεστώς αναπτυγμένου σοσιαλισμού σε “μη αντικειμενικές εκτιμήσεις” συνεδρίων επί Χρουτσώφ και Μπρέζνιεφ1 . Αυτή η εκτίμηση κατά το ΚΚΕ προκάλεσε σύγχυση και υπονόμευσε τη δυνατότητα να διορθωθούν λάθη και στρεβλώσεις. Δεν αρνείται φυσικά ότι ο σοσιαλισμός εδραιώθηκε την δεκαετία του 30 όπως είχε δηλώσει ο Στάλιν απλώς προσθέτει ευέλικτες διατυπώσεις για “σοσιαλισμό με αντιφάσεις” και “σοσιαλιστική οικοδόμηση”.
Η πραγματικότητα όμως είναι, ότι δεν ήταν ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ οι πρώτοι που βλόγησαν τα γένια του “σοσιαλισμού” της ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν ούτε φειδωλός ούτε συγκρατημένος ήταν ως προς την ποιότητα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, ακριβώς το αντίθετο. Από το 1939 στο 18ο συνέδριο, διακηρύσσεται ότι η ΕΣΣΔ οδεύει προς το κομμουνισμό, ενώ σκιαγραφεί το ενδεχόμενο ενός κρατικού κομμουνισμού σε μια χώρα!
“Όπως βλέπετε, έχουμε τώρα ένα εντελώς νέο, σοσιαλιστικό κράτος, ένα χωρίς ιστορικό προηγούμενο κράτος, που διαφέρει σημαντικά στη μορφή και στις λειτουργίες από το σοσιαλιστικό κράτος της πρώτης φάσης.
Αλλά η ανάπτυξη δεν μπορεί να σταματήσει εκεί. Προχωράμε εμπρός, προς τον κομμουνισμό. Θα παραμείνει το κράτος μας και στην περίοδο του κομμουνισμού;
Ναι, θα παραμείνει, αν η καπιταλιστική περικύκλωση δεν έχει εξαλειφθεί, και αν ο κίνδυνος εξωτερικής στρατιωτικής επίθεσης δεν εκμηδενιστεί, αν και φυσικά, οι μορφές του κράτους μας θα αλλάξούν ξανά σε συμφωνία με την αλλαγή στην κατάσταση στο εσωτερικό και το εξωτερικό.Όχι, δεν θα παραμείνει και θα απονεκρωθεί αν η καπιταλιστική περικύκλωση εξαλειφθεί και αντικατασταθεί από μια σοσιαλιστική περικύκλωση.”2
Τον Σεπτέμβριο του 1946 , ο ανταποκριτής των Sunday Times της Μόσχας, κ.Alexander Wreth , ρώτησε τον Σύντροφο Στάλιν: Πιστεύετε… είναι ο “κομμουνισμός σε μια χώρα” δυνατός; Ο Σύντροφος Στάλιν απάντησε: “… ο “κομμουνισμός σε μια χώρα” είναι απόλυτα δυνατός, ειδικά σε μια χώρα όπως η Σοβιετική Ένωση”3
Στο ίδιο μήκος κύματος ήταν και άλλοι γραφειοκράτες. Ο Π.Φ. Γιουντίν έγραφε το 1948:
«Το Σοβιετικό Κράτος αποτελεί την κύρια δύναμη, το κύριο όργανο στην οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας. Να, λοιπόν, γιατί το με κάθε μέσο δυνάμωμα του Σοβιετικού Κράτους αποτελεί το πρωταρχικό καθήκον στις σημερινές και μελλοντικές δραστηριότητες μας για το χτίσιμο της κομμουνιστικής κοινωνίας»4
Συν τοις άλλοις, το 5χρονο του 51 έθετε ως στόχο την επίτευξη του κομμουνισμού:
“Σύντροφοι , υποβάλλονται εδώ προς γνώση σας οι οδηγίες σχετικά με το 5ο πεντάχρονο πλάνο για την ανάπτυξη της ΕΣΣΔ των χρόνων 1951-1955…η εκπλήρωση του θα σημάνει ένα σημαντικό στάδιο στην σταδιακή μετάβαση της χώρας μας από τον σοσιαλισμό στον κομμουνισμό”5
Ακόμη άλλο ένα τεκμήριο ότι κάθε άλλο παρά “αντικειμενικές εκτιμήσεις” γινόντουσαν επί Στάλιν, είναι το ίδιο το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ τύπωνε στα επίσημα πιεστήρια του εκτός Ελλάδας για τους πρόσφυγες στις ανατολικές χώρες σοβιετικά εγχειρίδια με τίτλους όπως:
“Ο Ι.Β. Στάλιν για το βαθμιαίο πέρασμα από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό”, (Α.Π. Λιάπιν)6.
Άρα ήταν κοινή πεποίθηση όχι μόνο στην ΕΣΣΔ αλλά και στα αδελφά ΚΚ, ότι η ΕΣΣΔ ήταν σε τροχιά οικοδόμησης του κομμουνισμού. Συμπερασματικά, ο Χρουτσώφ και ο Μπρέζνιεφ παρέλαβαν τον “ανεπτυγμένο σοσιαλισμό” του Στάλιν. Το ΚΚΕ είναι λαλίστατο για τον πρώτο, μουρμουρίζει για τον δεύτερο και παραμένει ευλαβικά σιωπηλό για τον τρίτο.
Από τα “Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” στη διεύρυνση του νόμου της αξίας
Ως προς τα συμπεράσματα για τις οικονομικές αιτίες7 της “αντεπανάστασης” το ΚΚΕ ξεσκονίζει το εγχειρίδιο του Στάλιν τα “Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” και μας το παρουσιάζει ως το βασικό εργαλείο ορθής ανάλυσης. Για το σημερινό ΚΚΕ το ζήτημα δεν είναι αν ο νόμος της αξίας ήταν υπαρκτός στην ΕΣΣΔ, ούτε αν ήταν σοσιαλιστική καθώς θεωρεί ότι έχει απαντηθεί από τον Στάλιν.
Το 1952 ο Στάλιν γράφει στο εν λόγω βιβλίο:
“Μερικές φορές ρωτούν: υπάρχει άραγε, και ενεργεί στη χώρα μας, στο σοσιαλιστικό μας καθεστώς, ο νόμος της αξίας; Ναι υπάρχει και ενεργεί.” …”οι επιχειρήσεις μας δεν μπορούν να ενεργούν και δεν πρέπει να ενεργούν δίχως να παίρνουν υπόψη τους το νόμο της αξίας”8
Οι προβληματισμοί του ΚΚΕ επικεντρώνονται στο αν ο νόμος της αξίας είναι “νόμος κίνησης του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής” αν “εναρμονιζόταν (sic) με τους θεμελιακούς νόμους λειτουργίας της σοσιαλιστικής παραγωγής, η οποία δεν είναι εμπορευματική” και στο εν τέλει διευρύνθηκε επί Χρουτσώφ. Η βάση όμως του προβληματισμού είναι λανθασμένη διότι ο μαρξιστικός ορισμός του σοσιαλισμού είναι εξαρχής αντίθετος με την συνύπαρξη, “εναρμονισμένου” ή μη, του νόμου της αξίας και των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων.
Επιπρόσθετα, το ΚΚΕ αποφεύγει να αναφέρει ότι ήδη προ 20ου συνεδρίου είχε επικρατήσει η θέση ότι το πέρασμα στον κομμουνισμό συνεπάγεται το δυνάμωμα του χρήματος:
“Το πιο πέρα δυνάμωμα του σοβιετικού χρήματος είναι ένας από τους όρους για την πραγματοποίηση του μεγαλόπρεπου καθήκοντος, που έβαλε η ιστορία μπρος στο σοβιετικό λαό, του καθήκοντος της οικοδόμησης του κομμουνισμού”… “Στην περίοδο της ολοκλήρωσης της οικοδόμησης του σοσιαλισμού και της βαθμιαίας μετάβασης από το σοσιαλισμό στον κομμουνισμό ο ρόλος του χρήματος όχι μόνο δε μικραίνει αλλά γίνεται ακόμα σημαντικότερος”9
Η αυτοκριτική της γραφειοκρατίας προς όφελος της γραφειοκρατίας
Αναμφίβολα, το πλέον γνωστό σημείο της χρουτσωφικής περιόδου είναι η καταδίκη της προσωπολατρείας και η διακήρυξη για την επαναφορά της “σοσιαλιστικής νομιμότητας”.
Δεν θα αντιγράψουμε εδώ τους ανεκδιήγητους ύμνους στο πρόσωπο του Στάλιν τόσο εντός του ΚΚΣΕ, όσο και σε όλο το κομμουνιστικό κίνημα (μη εξαιρουμένου του ελληνικού). Αφήνουμε να τους δικαιολογήσει το ΚΚΕ μαζί και τις συκοφαντίες, τις δίκες της Μόσχας, επικαλούμενο ένα πρεσβευτή των ΗΠΑ ή τον φιλομαοϊκό Λ.Μάρτενς.
Θα επισημάνουμε όμως ότι, η γραφειοκρατία και συνολικά τα αίτια της δίαλυσης της ΕΣΣΔ δεν προσωποποιούνται στο Στάλιν. Επιπρόσθετα η αποπροσανατολιστική έννοια της “σοσιαλιστικής νομιμότητας” αγνοεί τις παρατηρήσεις του κορυφαίου σοβιετικού νομικού θεωρητικού Πασουκάνις10 . Η μελέτη του Πασουκάνις κατέληγε ότι ο μαρασμός του κράτους συνδέεται με το μαρασμό το δικαίου, συμπέρασμα που μάλλον ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό την περίοδο της διόγκωσης του γραφειοκρατικού κράτους. Για την ενόχληση μερίμνησε καταλλήλως ο εισαγγελέας των δικών της Μόσχας, ο πάλαι ποτέ μενσεβίκος Βισίνσκι. Ούτε είναι τυχαίο ότι η στροφή προς την “σοσιαλιστική νομιμότητα” συνοδεύτηκε και από την δεξιά ολίσθηση προς τον αφηρημένο “ανθρωπισμό” των δυτικών ΚΚ της περιόδου.
Η αναζήτηση των αιτίων της κατάληξης της ΕΣΣΔ φυσικά δεν έχει να κάνει ούτε με τον εξορκισμό του δεξιού οπορτουνισμού ούτε της προσωπολατρείας. Απαιτεί την εξέταση της διαμεσολάβησης των αντιφάσεων της Σοβιετικής Ένωσης στη βάση μιας ανάλυσης σε μαρξιστικά και υλιστικά πλαίσια. Αναζήτηση που θα ξεκίναγε από τις διαπιστώσεις στις αρχές της δεκαετίας του ‘2011 του ίδιου του Λένιν για την ύπαρξη γραφειοκρατίας, στη μονιμοποίηση των υποχωρήσεων από την πολιτειακή μορφή τύπου Κομμούνας και θα συνέχιζε με την αντιμαρξιστική γραμμή του “σοσιαλισμού σε μια χώρα”.
Κάτι τέτοιο ήταν φυσικά αδύνατο να γίνει από τον Χρουτσώφ, τόσο γιατί ήταν σάρκα εκ της σαρκός της γραφειοκρατικής μούχλας όσο και γιατί κάθε άλλο παρά πρόθεση του ήταν η ουσιαστική εξάλειψη των κρατικών μηχανισμών που γέννησαν τον σταλινισμό12 . Ο Χρουτσώφ μαζί και η κλίκα του επιδίωκαν να κερδίσουν χρόνο ώστε να διασώσουν την γραφειοκρατική κάστα και να επανεπιβεβαίωσουν την εξουσία της καταφεύγοντας στην θυσία του αποδιοπομπαίου τράγου. Όταν ο Στάλιν ζούσε αυτοπαρουσιαζόταν ως η πηγή των επιτευγμάτων στη βιομηχανία χρεώνοντας τις ελλείψεις και στερήσεις του σοβιετικού λαού στους σαμποτέρ, τους αντεπαναστάτες (μπουχαρινικούς, τροτσκιστές, πράκτορες… προσθέστε κατά το δοκούν). Με τον Στάλιν νεκρό , ο Χρουτσώφ μπορούσε με τη σειρά του να φορτώσει στον Στάλιν και στο στενό συνεργάτη του, τον Μπέρια, λανθασμένες πολιτικές στον αγροτικό τομέα και υποκατάσταση του ρόλου του κόμματος. Με αυτόν τον τρόπο η προνομιακή θέση της γραφειοκρατίας έναντι της εργατικής τάξης θα παρουσιαζόταν ως να αμβλύνεται μετά από τις παρεκκλίσεις του Στάλιν.
Λανθασμένη είναι επίσης η άποψη ότι η πολιτική του Στάλιν , με την ωμή αυταρχικότητα της σε σχέση με την “ήπια” των “ανοιγμάτων” του Χρουτσώφ , αποτελούσε εγγύηση έναντι της καπιταλιστικής παλινορθωτικής διαδικασίας. Η πολιτική του Χρουτσώφ ομολογουμένως επιτάχυνε τη διαδικασία, πολύ περισσότερο και οι μεταρρυθμίσεις Κοσύγκιν το 1965. Η μήτρα όμως αυτής της διαδικασίας ήταν η πολιτική του Στάλιν με την κατεδάφιση της σοβιετικής δημοκρατίας, τις δικαστικές δολοφονίες της αντιπολίτευσης, την εθνικιστική πολιτική του σοσιαλισμού σε μία μόνο χώρα, την ανακήρυξη της εμπορευματικής παραγωγής σε σοσιαλισμό, την υπονόμευση της παγκόσμιας επανάστασης με τα λαϊκά μέτωπα της ταξικής συνεργασίας με τη φιλελεύθερη και δημοκρατική αστική τάξη στη Γαλλία , την Ελλάδα, την Iσπανία κλπ. Συνέχεια αυτής της πολιτικής ήταν και οι επεμβάσεις στην Ουγγαρία (λίγες μέρες μετά το 20ο συνέδριο της “σοσιαλιστικής νομιμότητας” ) από τον Χρουτσώφ και στην Τσεχοσλοβακία επί Μπρέζνιεφ.
Η επέμβαση των ερπυστριών στην Τσεχοσλοβακία δεν ήταν ο προστάτης των κατακτήσεων της σλοβακικής αντιφασιστικής εξέγερσης του 1944, της εξέγερσης της Πράγας τον Μάη του 1945 ούτε της καθόδου εκατοντάδων χιλιάδων εργατών το 1948, αλλά ο νεκροθάφτης τους. Για το ΚΚΕ πάλι, αυτές οι ερπύστριες στην Ουγγαρία και την Τσεχοσλοβακία είναι μάλλον μία από τις λίγες θετικές πτυχές της κατά τα άλλα επάρατης δεξιάς οπορτουνιστικής πολιτικής, μετά το 20ο συνέδριο.
Από το “σοσιαλισμό σε μια χώρα” και την συμφιλίωση των τάξεων στους εθνικούς δρόμους προς το σοσιαλισμό και το παλλαϊκό κράτος
Στην θέση 29 επανέρχεται η “φαεινή” ανάλυση του Μαϊλη που είχε εκπονήσει στο λίβελο του για το δεξιό οπορτουνισμό13:
“Η υπεράσπιση των νομοτελειών του σοσιαλισμού και ταυτόχρονα η υπεράσπιση της προσφοράς του σοσιαλισμού του 20ού αιώνα, απαντούν στις οπορτουνιστικές θεωρίες περί «μοντέλων» του σοσιαλισμού προσαρμοσμένων στις «εθνικές» ιδιομορφίες.”
Για άλλη μια φορά η ΚΕ, κατά το λαϊκό ρητό, πάει για μαλλί και βγαίνει κουρεμένη. Κατακεραυνώνει τις οπορτουνιστικές θεωρίες περί «εθνικών μοντέλων» του σοσιαλισμού προσαρμοσμένων στις «εθνικές» ιδιομορφίες, προφανώς εννοώντας τα συνθήματα των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων περί “ιταλικού/ελληνικού κοκ. δρόμου προς το σοσιαλισμό” και ορισμένων κομμουνιστικών κομμάτων όπως το ρουμάνικο με τη θεωρία του σοσιαλισμού με εθνικά χρώματα . Μόνο που η προσαρμογή αυτή στην αρχή της εθνικής εδαφικότητας δεν προκύπτει από τους χρουτσωφικούς οπορτουνιστές όπως θέλει να μας πείσει η ΚΕ. Πρώτη και καλύτερη προσαρμογή είναι η θεωρία περί “σοσιαλισμού σε μια χώρα” των Μπουχάριν-Στάλιν. Τον ίδιο δρόμο προς τη διαιώνιση του εθνικού τους «σοσιαλισμού» ακολούθησαν και όλες οι “λαϊκές δημοκρατίες” αντί για την συνένωση των οικονομιών τους σε μιαν ενιαία σχεδιασμένη οικονομία και των κρατών τους σε μιαν ομοσπονδία. Αντιθέτως τα κράτη αυτά βρισκόντουσαν σε κανονικό οικονομικό ανταγωνισμό τόσο στη «σοσιαλιστική» όσο και στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά και ενίοτε και σε ανοιχτό πόλεμο – κατάφωρη απόδειξη ότι ήταν εκδοχές του σταλινικού αρχέτυπου του “σοσιαλισμού σε μια χώρα”.
Επίσης αυτή καθεαυτή η φρασεολογία του εθνικού δρόμου προς το σοσιαλισμό συναντάται με το χρίσμα του ιδίου του Στάλιν στο πρόγραμμα του ΚΚ Μεγ. Βρετανίας το 1951 που τιτλοφορούνταν “ο βρετανικός δρόμος για τον σοσιαλισμό”, που μεταξύ άλλων υιοθετούσε ξεκάθαρα το κοινοβουλευτικό πέρασμα στον σοσιαλισμό. Ο Χρουτσώφ θα γενικεύσει αυτές τις θέσεις, δεν θα τις λανσάρει ο ίδιος.
Τόσο οι θέσεις του Στάλιν όσο και αυτές του Χρουτσώφ επικαλούνταν μηχανιστικά14 το Μαρξ για τη δυνατότητα του ειρηνικού ή κοινοβουλευτικού περάσματος. Ο πρώτος διδάξας, φυσικά, ήταν ο Κάουτσκι που πολέμησε τη θέση για το τσάκισμα του αστικού κράτους την οποία υπερασπίστηκαν και εφάρμοσαν στην πράξη οι Μπολσεβίκοι.
Η καουτσκική εκδοχή του κοινοβουλευτικού δρόμο θα δώσει την θέση της στην λαϊκομετωπική εκδοχή και από εκεί στην χρουτσωφική , την ευρωκομμουνιστική και την αντιμονοπωλιακή εκδοχή. Καθόλου τυχαία, ο Λένιν θα γράψει για την επίκληση του Μαρξ από τον Κάουτσκι ότι:
“Για να σκεπάσει ο Κάουτσκι την προδοσία του καταντάει να παραποιεί σε κάθε βήμα.”15 Κριτική που ταιριάζει κάλλιστα και για τις προαναφερθείσες περιπτώσεις.
Στο ίδιο μήκος κύματος, το ΚΚΕ χρεώνει τη θέση για “παλλαϊκό κράτος” στον Χρουτσώφ ως μια οπορτουνιστική γραμμή που επισκίαζε τις πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ των τάξεων και υποτίμησε το ρόλο της εργατικής τάξης.
Η πρώτη όμως βάση για το πέρασμα στο κράτος όλου του λαού , τίθεται από την διακήρυξη του Στάλιν για τη συμφιλίωσης και το σβήσιμο των οικονομικών και πολιτικών αντιθέσεων μεταξύ της εργατικής τάξης της αγροτιάς και της διανόησης16 . Αυτό επετεύχθη κατά τον Στάλιν και σηματοδοτεί την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του σοσιαλισμού που θα αποτυπωθεί στο σύνταγμα του 1936.
Αυτή είναι και η θεωρητική αιτιολόγηση που «ξεχνάει» το ΚΚΕ για τη “λειτουργική υποβάθμιση της παραγωγικής μονάδας ως πυρήνα οργάνωσης της εργατικής εξουσίας”17 . Σε αυτό το πλαίσιο συντελέστηκε το πέρασμα, πλέον και σε θεσμικό/νομικό επίπεδο, από μια εργατική δημοκρατία που βασίζεται στις “εργασιακές λειτουργίες και στη θέση που η εργατική τάξη καταλαμβάνει φυσικά με τα επαγγέλματα της στη βιομηχανική παραγωγική διαδικασία και στα εργοστάσια”18 στη αναβίωση της πολιτειακής μορφής που βασίζεται στην έννοια του πολίτη και στην αρχή της εδαφικότητας. Το πλέον εξωφρενικό είναι ότι αμέσως μετά την ψήφιση του “δημοκρατικότερου συντάγματος του κόσμου” που συμφιλίωνε τις τάξεις και έσβηνε τις αντιθέσεις έχουμε την λυσσαλέα όξυνση της κρατικής καταστολής με επικεφαλής της NKVD τον Γιεζοφ.19
Ο Χρουτσώφ από τη μεριά του αυτό που θα εγκαινιάσει, είναι η αναγόρευση της διανόησης από κοινωνικό στρώμα σε κοινωνική τάξη θα απαιτήσει την αντικατάσταση του συντάγματος. Το μπρεζνιεφικό σύνταγμα του 1977 θα αφαιρέσει και τυπικά πλέον την αναφορά στην δικτατορία του προλεταριάτου.
Η κριτική του Λένιν στον Κάουτσκι και η μαρξιστική του θεωρία για το κράτος20 παραμένει όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρη στο σήμερα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τις τραγικές καταλήξεις κοινοβουλευτικών αυταπατών ακόμη και σε χώρες στην κατώτερη βαθμίδα της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας (Χιλή του Αλλιέντε). Από την πλευρά μας εμμένουμε στο τσάκισμα του αστικού κράτους και του κοινοβουλευτισμού και στην αντικατάσταση του από μιαν ανώτερη μορφή δημοκρατίας, τη δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων . Δημοκρατία που θα ενσωματώνει σε ανώτερο επίπεδο πτυχές όλων των πολιτειακών μορφών που αναδείχθηκαν μέσω της ταξικής πάλης από τη Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα (την demokratische republik της περιόδου της Συμβατικής του 1793, την Παρισινή Κομμούνα και τη σοβιετική δημοκρατία),21 χωρίς να επικαλείται αποσπασματικά την πρώτη (demokratische republic), ταυτίζοντας την με την αστική δημοκρατία του ιμπεριαλισμού ως νομιμοποίηση του κοινοβουλευτικού κρετινισμού.
Ορέστης Πασχαλινάς
Σημειώσεις
1) θέση 25
2) Ι.Στάλιν, Αναφορά στο 18ο συνέδριο του ΚΚΣΕ (μπ) για το έργο της Κεντρικής Επιτροπής,10-3-1939
3) Γ.Μαλένκοφ “Ο Σύντροφος Στάλιν, ηγέτης της προοδευτικής ανθρωπότητας” άρθρο στην Πράβντα για τα γενέθλια του Στάλιν, 21-12-1949.
4) Π.Φ Γιουντίν, “Η πιο σημαντική πηγή ανάπτυξης της σοβιετικής κοινωνίας, Μόσχα 1948, σελ.22
5) M.Saburov , “Report on the directives of the party XIX congress relating to the fifth five-year plan for the development of the U.S.S.R. In 1951-1955”
6) “Η εκδοτική περιπέτεια των Ελλήνων κομμουνιστών, από το βουνό στην υπερορία 1947-1968” , Α.Ματθαίου-Π.Πολέμη , εκδ. Βιβλιόραμα-ΑΣΚΙ σ.247, τυπωμένο το εγχειρίδιο από το “εκδοτικό “Νέα Ελλάδα” , 1951, σε 3000 αντίτυπα”
7) θέσεις 12-20
8) “Οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ” , εκδ. Σύγχρονη Εποχή , σ.44-45
9) “Το χρήμα στο σοσιαλισμό”, Γ Κοζλοφ , 1952 , “Εκδοτικό Νέα Ελλάδα” σελ.4 και 17 αντίστοιχα.
10) “Μαρξισμός και δίκαιο”, εκδ.Οδυσσέας
11) “Νέοι καιροί και παλιά λάθη με νέο μανδύα”, 20-8-1921 , “Ρόλος και λειτουργίες των συνδικάτων στη Νέα Οικονομική Πολιτική”, ΑΠόφαση της ΚΕ του Ρ.Κ.Κ. (μπ) , 12-1-1922 , “Η κομματική κρίση” 19-1-1921 , Β.Ι. Λένιν
12) i)Ακόμα και η εγκατάλειψη επί Χρουτσώφ των εκτρωματικών αποστημάτων του γραφειοκρατικού κράτους , τα γκούλαγκ έγινε κατά μεγάλο βαθμό για οικονομικούς λόγους. βλ.την αρχειακή μελέτη που υποστηρίζει μια τέτοια θέση :Simon Ertz Making Sense of the Gulag: Analyzing and Interpreting the Function of the Stalinist Camp System, 4-3-2008, PERSA working paper 50
ii) Ούτε θα παραλείψει το Χρουτσωφικό εγχειρίδιο της “Ιστορίας του ΚΚΣΕ”, (1960) να υπερασπιστεί την καταστολή της Αριστερής Αντιπολίτευσης τσουβαλιάζοντας την με άλλους ενώ αναγάγει τον Στάλιν σε επιφανή θεωρητικό : “Σαν επιφανής θεωρητικός και οργανωτής, ο Στάλιν καθοδηγούσε την πάλη ενάντια στους τροτσκιστές, δεξιούς οπορτουνιστές, τους αστούς εθνικιστές, ενάντια στις μηχανοραφίες της καπιταλιστικής περικύκλωσης. Ο Ι.Β. Στάλιν πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες όχι μόνο για την εξασφάλιση της νίκης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, αλλά και για την ανάπτυξη του παγκόσμιου κομμουνιστικού και απελευθερωτικού κινήματος” το μόνο πρόβλημα ήταν ότι “Ωστόσο με τον καιρό αρχίσαν ν’αποδίδονται στον Στάλιν όλες οι νίκες, που σημείωσε η Σοβιετική χώρα κάτω από την καθοδήγηση του κόμματος. Σιγά-σιγά άρχισε να δημιουργείται η λατρεία προς το πρόσωπο του Ι.Β Στάλιν.” σ.607-608
13) «Ο Σύγχρονος Δεξιός Οπορτουνισμός» εκδ. Σ.Εποχή
14) “Συνέντευξη στον Κόσμο της Νέας Υόρκης”, 12-8-1871, “Ομιλία στη Διεθνή”, Άμστερνταμ, 8-9-1872, Κ.Μαρξ
15) “Η προλεταριακή επανάσταση και ο Αποστάτης Κάουτσκι”, κεφ.”Πως ο Κάουτσκι μεταμόρφωσε τον Μαρξ σε κοινό φιλελεύθερο” εκδ.1945 σ.19-21
16) “Ζητήματα του Λενινισμού” Ι.Β. Στάλιν σ.676-679
17)θέση 24
18) “Τα εργοστασιακά συμβούλια και το κράτος της εργατικής τάξης”, Α.Γκραμσι εκδ.Στοχαστής, σελ. 321
19) Την περίοδο της Μεγάλης Εκκαθάρισης (1937-38) και των Δικών της Μόσχας που υπερασπίζεται το ΚΚΕ μαζί με τον Πρέσβη των ΗΠΑ (!) ,έγιναν 1.575.259 συλλήψεις , 1.344.923 καταδίκες. Από αυτές τις καταδίκες 681.692 ήταν σε θάνατο, 634.820 σε στρατόπεδα εργασίας και φυλακές. Πέρα από τις συλλήψεις και τις καταδίκες που γίνονταν από ξεχωριστές υπηρεσίες την 1η Ιανουαρίου 1939 μετά από αυτό το κύμα της Μεγάλης Εκκαθάρισης υπήρχαν περίπου 2 εκατομμύρια κατάδικοι με στέρηση ελευθερίας (από αυτούς 1,3 εκ. στα στρατόπεδα εργασίας, τα γνωστά ως γκούλαγκ με το 1/3 να έχουν καταδικαστεί ως αντεπαναστάτες, 350 χιλ. σε αποικίες εργασίες και άλλες 350 χιλ. σε φυλακές.)Από το 1934 ως το 1953 πάνω από 1εκ. κατάδικοι πέθαναν στα Γκούλαγκ. πηγή : J.Arch Getty, ο Rittersporn και ο V.N. Zemskov στο “Victims of the Soviet Penal System in the Prewar Years : A first approach on the Basis of archival evidence” , American Historical Review vol.98 no.4” Οκτ.1993 και J. A. Getty “The road to terror” , σ.558 1999
20) “Κράτος και επανάσταση”, τόμος 33 Απάντων του Λένιν εκδ.Σύγχρονη Εποχή
21) βλ.φύλλο 18 &19 Εργατικής Πολιτικής : “Αναγκαιότητα και τυχαίο στη διαλεκτική της Οχτωβριανής Επανάστασης” “Φίλος ο Πλάτων , φιλτέρα δε η αλήθεια!” , Χ.Βλόσιος
-Mια ενδιαφέρουσα συζήτηση πριν λίγο καιρό έγινε στου Α8λιου
με τη συμμετοχή του Γ. Ρούσση:
-Ενδιαφέρον επίσης έχει η ανάλυση του Νταβανέλου:
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1435&Itemid=42
Δημήτρη, Μ-π νομίζω ότι το έλυσα ΕΓΩ το αίνιγμα (με τη βοήθεια του «σταλινόδοτου», που θάλεγε και ο Ομέρ εάν ήξερε τις υπόγειες διαδρομές):
Γράφει ο Γκίκας:
«Δεν είναι κρυφό το γεγονός ότι αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ανθρωπότητα βρέθηκε αντιμέτωπη με το ενδεχόμενο ενός Γ’ Παγκοσμίου. Σήμερα, μετά και την αποχαρακτήριση των σχετικών διπλωματικών εγγράφων των ΗΠΑ είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε π.χ. για τα σχέδια Μπρόιλερ και Όφτελκ, που περιελάμβαναν μεταξύ άλλων τον βομβαρδισμό της ΕΣΣΔ με πυρηνικά όπλα. Ήδη από το 1947 η σοβιετική κυβέρνηση έκανε λόγο για «έναν προληπτικό πόλεμο κατά της ΕΣΣΔ» που βρισκόταν στα σκαριά. Παράλληλα, κατά μήκος των συνόρων της χώρας δρούσαν μέχρι και τη δεκαετία του 1960 διάφορες ένοπλες αντισοβιετικές ομάδες, στη πλειοψηφία τους πρώην συνεργάτες των Ναζί που παρέμειναν στα μετόπισθεν μετά την ήττα των τελευταίων. Συγκεκριμένα έγγραφα του Αμερικανικού State Department και του Βρετανικού Foreign Office προέβλεπαν την αξιοποίηση αυτών των ομάδων σε περίπτωση γενικής επίθεσης κατά της ΕΣΣΔ. Γι’ αυτό και η σοβιετική κυβέρνηση αποφάσισε την απομάκρυνση από τις περιοχές αυτές όλων των ξένων υπηκόων, όλων εκείνων δηλαδή που σε περίπτωση πολέμου δεν θα έπαιρναν όπλο για την υπεράσπιση της σοβιετικής πατρίδας.»
Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα ο σύντροφος Αναστάς.
Στα σύνορα, λίγο έξω από την παραλία της Αμπχαζίας επί της Τσέρνο Μόριε ή λίγο παραέξω από το Μπακού, εντός της Κασπίας δρούσαν «αντεπαναστατικές ένοπλες ομάδες πρώην ναζί»; Φαντασία που ξεπερνά και τον Λιακό.
Κιλκισιώτη… για λέγε!
Ομέρ, ο μη αναστάς
Η αλήθεια είναι ότι καταντά κουραστικό να παρακολουθεί κανείς το ιστορικο-πολιτικό μπουρδούκλομα που κυριαρχεί στα κεφάλια ορισμένων.
Καταρχάς, δεν είμαι σταλινικός, ή ότι οτιδήποτε άλλο σε -ικός, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω. Απλά δεν μ’αρέσει (για την ακρίβεια απεχθάνομαι) τον μεταφυσικό τρόπο που κάποιοι επιμένουν να προσεγγίζουν την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, και στη συγκεκριμένη περίπτωση της ΕΣΣΔ μέχρι το 1953.
Κατά δεύτερον, ΠΡΟΦΑΝΩΣ κανείς από εσάς δεν έχει μπει στον κόπο καν να διαβάσει το βιβλίο που τόσο αβίαστα κατακρίνει. Αυτό φαίνεται οφθαλμοφανέστατα από τις ερωτήσεις, τις μπηχτές και τα σχόλια.
Σε αυτό εμπεριέχονται πάρα, μα πάρα, μα πάρα πολλά αρχειακά δεδομένα, προσωπικές μαρτυρίες, διεθνείς αναλύσεις ακαδημαϊκών κ.α., με τις οποίες επιχειρείται μια προσέγγιση γεγονότων, πραγμάτων και διαδικασιών, πέραν του καθιερωμένου «για όλα φταίει ο παραλογισμός του Στάλιν» (που αν θέλεται δεν αποτελεί κατά την γνώμη μου καν σοβαρή αφετηρία για συζήτηση). Αν εσείς αυτό το μεταφράζετε «σταλινικό απολογητισμό», δικαίωμά σας, δε συμφωνώ.
Η όλη ιστορία της ΕΣΣΔ και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης είναι πολύ πιο περίπλοκη απ’ ότι την παρουσιάζετε, και θέλει ακόμα πάρα πολύ μελέτη και ψάξιμο. Σε αυτή την κατεύθυνση, το έργο «Οι Έλληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ» είναι μια πολύ καλή αρχή (κατά την γνώμη μου πάντα, μπορείτε να διαφωνείτε, έστω και αν δε το έχετε διαβάσει).
Προφανώς λοιπόν, δεν μπορώ να κάνω copy-paste όλο το βιβλίο. Κάποια πράγματα εμπεριέχονται στη βιβλιοπαρουσίαση, η οποία ήταν προφορική και επόμενο είναι να είναι ελλείπεται του βιβλίου.
Τεσπα, καλά κουράγια σε όσους επιχειρήσουν να παρακολουθήσουν τη συζήτηση και καλή συνέχεια
http://www.erodotos.wordpress.com
Ηρόδοτε, το πως αντιλαμβάνεται η Κ.Ε. του ΚΚΕ την «ιστορία της ΕΣΣΔ και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης» την έχω διαβάσει πολύ προσεκτικά σε πληροφορώ. Όπως και τα περισσότερα κείμενα του Γκίκα. Και εγώ όπως και άλλοι θεωρούν τη δουλειά του Γκίκα στρατευμένη. Δηλαδή έρευνα προσαρμοσμένη στην αρχική πολιτική θέση.
Ομέρ μη βιάσεσαι να βγάλεις συμπεράσματα,
Ο Κιλκισιώτης έλυσε το αίνιγμα σε ένα βαθμό.
Δεν χρειάζεται να πούμε περαιτέρω πράγματα, ένα μόνο αρκεί. Ας σηκωθούν από τις γραφειάρες τους οι ιστορικοί και ας πάνε στο διπλωματικό αρχείο στο ΥΠΕΞ, πραγματοποιώντας επιτέλους ΣΟΒΑΡΗ έρευνα πεδίου. Το να τρέξουν στη Ρωσία να το κάνουν θα ήταν αρκετά εξαντλητικό γι’αυτούς. Γιατί η έρευνα τύπου τι είπε η κυρία Πελαγία ή ακόμα χειρότερα, «διαβάζω τα αρχεία και αποσπώ ότι με συμφέρει» είναι έρευνα του κ@@@@
….
Στο νεκρό δάσος
Στο νεκρό δάσος των λέξεων προχωράω.
Ανάβω τα χλομά φανάρια στους δρόμους
προσπαθώ ν’ αναστήσω.
Τα ονόματα που πυρπόλησαν τις καρδιές
σε μυστικές συνεδριάσεις
τα ονόματα που οδήγησαν όλα δολοφονούνται.
Τώρα κυκλοφορούν σε ανάκτορα ξένοι
ντύνονται επίσημα στις δεξιώσεις
σε διπλωματικά συνέδρια ανταλλάσσονται
χειραψίες
φριχτά υπομνήματα
παρευρίσκονται στις γιορτές υποκλίνονται.
Τώρα πεθαίνουν.
Ω Ρόζα Λούξεμπουργκ, Λένιν, ποιητές.
Ω Τέλμαν, Τάνεφ
παγωμένοι σε επίσημες αίθουσες
δαφνοστεφείς ήρωες
μυθικά πρόσωπα ελάτε.
Οι εξουσίες σήμερα χαϊδεύονται σαν
ερωτιάρες γάτες πάνω στις στέγες μας
οι πρόεδροι ανταλλάσσουν επισκέψεις
οι πατριάρχες πάλι ενθρονίζονται
κάτω από τα νόμιμα κάδρα σας μας περιπαίζουν.
Εγώ έχω μέσα στη θύμηση μου
την ώρα που ανέβαινε το πλήθος στις σκάλες
με τη φωτιά
κρατώντας τη μεγάλη ταμπέλα
Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ.
Έχω στη θύμησή μου την ατμομηχανή που έφερε
τη νύχτα τον Λένιν
τον έξαλλο Μαγιακόφσκι που πυροβολούσε
τους υπουργούς
τους φοιτητές αγκαλιασμένους με τους χωριάτες.
Πως βγήκανε πάλι απ’ αυτή τη φωτιά
ο Κος Διευθυντής
ο διπλωματικός ακόλουθος
ο Κος πρέσβης;
Και τώρα τι πρέπει να γίνει
σ’ αυτό το νεκροταφείο των ονομάτων
σ’ αυτό το νεκροταφείο των λέξεων;
Πως θα ξαναβαφτίσουμε τις πυρκαγιές
Ελευθερία, ισότητα, Σοβιέτ, εξουσία;
Μιχάλης Κατσαρός
(από τον Εξαποδώ )
————————————————————————————
ΚΑΛΑΑΑΑ! ΕΧΟΥΝ ΣΑΛΤΑΡΕΙ ΟΙ ΤΥΠΟΙ. ΤΥΦΛΑ ΝΑΧΕΙ Η ΟΑΚΚΕ
————————————————————————————
Στις 5 του Μάρτη του 1953 πέθανε ο Στάλιν από εγκεφαλικό επεισόδιο, σύμφωνα με τη γνωμάτευση των θεράποντων ιατρών του.
Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε πολύ μεγάλη συγκίνηση στο σοβιετικό λαό που τον θεωρούσε ως ενσαρκωτή της νίκης κατά του φασισμού, δημιούργησε όμως και πολλές υποψίες ως προς τα αίτια του θανάτου του. Η άποψη, που υποστηρίχτηκε από πολλούς, ότι ο θάνατος του προκλήθηκε με επέμβαση του ιατρικού του περιβάλλοντος, δεν φαίνεται απίθανη.
Κι αυτό γιατί όπως αποδείχτηκε αργότερα, μερικά από τα μέλη που αποτέλεσαν το προεδρείο του Υπουργικού Συμβουλίου ανήκαν στη λεγόμενη «εσωτερική αντιπολίτευση» η οποία αποτελείτο από παλαιούς τροτσκιστές και μπουχαρινικούς ως κι από άτομα που λάβαιναν απ΄ ευθείας εντολές από τις αμερικανικές υπηρεσίες κατασκοπείας.
Σ΄ αυτό το νέο προεδρείο είχαν εκλεγεί ο Μαλέγκωφ, ως πρόεδρος και οι Μπερια, Γκαγκάνοβιτς, Μολότωφ και Μπουλγάνιν ως πρώτοι αντιπρόεδροι.
Με εξαίρεση, ίσως, του Μολότοφ και του Μαλένκωφ οι υπόλοιποι και ιδιαίτερα ο Μπέρια ήταν μυημένοι στην αντισταλινική συνωμοσία. Η άνοδος τέτοιων αντισοβιετικών στοιχείων, αλλά και πολλών άλλων, όπως π.χ. του Χρουστσώφ, στα ανώτατα αξιώματα του κόμματος και του κράτους υπήρξε, όπως βεβαιώνεται από νεότερους σχολιαστές, «…αποτέλεσμα της χαλάρωσης των μέτρων επαγρύπνησης κατά τη διάρκεια του μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου….».
Και η χαλάρωση αυτή οφείλεται, εν μέρει, και στον ίδιο το Στάλιν, ο οποίος, με σκοπό να διατηρήσει την ενότητα του σοβιετικού λαού κατά τη διάρδκεια της γερμανικής εισβολής, είχε προχωρήσει σε «παραχώρηση ελευθεριών, που θεωρούνταν ως μη αποδεκτές σε μια περίοδο κρίσιμης εμπόλεμης κατάστασης…», χωρίς να λάβει υπόψή του την συνεχώς αυξανόμενη ισχύ της παγκόσμιας αντίδρασης των καπιταλιστικών χωρών.
Η κρίση ανάμεσα στα μέλη του νέου προεδρείου του Υπουργικού Συμβουλίου ξέσπασε λίγες μέρες μετά την συγκρότησή του με τον εξαναγκασμό του Μαλέγκωφ να παραιτηθεί και να αντικατασταθεί από το Χρουστσώφ.
Την ίδια αυτή εποχή αρχίζει και η κλιμακωτή άνοδο του Χρουστσώφ στα ανώτατα κομματικά και κρατικά κλιμάκια της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποιος δεν ευθύνεται μόνο για την αποσταλινοποίηση αλλά και για τη μετέπειτα πολιτική του Γκορμπατσόφ και, τελικά, για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Στις 10 Ιούλη 1953 καταγγέλλεται ο Μπέρια ως πράκτορας ξένων δυνάμεων που εκτός των άλλων προσπάθησε να διαλύσει το Κομμουνιστικό Κόμμα και να επαναφέρει στη χώρα το καπιταλιστικό σύστημα.
Στις 23 Δεκέμβρη του 1953 ο Μπέρια και έξι συνένοχοί του δικάστηκαν και εκτελέστηκαν, η σπείρα του, όμως, δεν εξαρθρώθηκε και συνέχισε, ανενόχλητη το εγκληματικό της έργο με πρωτεργάτη του Χρουστσώφ.
Μια απρογραμμάτιστη πολιτική εφαρμώστηκε δήθεν για την ανάπτυξη του βιοτικού επιπέδου του λαού και την αύξηση των καταναλωτικών αγαθών, κατά απομίμηση της πολιτικής των καπιταλιστικών χωρών και οδήγησε τελικά σε καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος χωρίς κανένα πρακτικό όφελος.
Στο μεταξύ συνεχίζονταν, τόσο εκ μέρους των ΗΠΑ όσο και της Βρετανίας, οι πάσης φύσεως προκλήσεις και απειλές (έμμεσες και άμεσες) προς τη Σοβιετική Ένωση. Στις 26 του Μάρτη 1954 οι Αμερικανοί εκτοξεύουν μια καινούργια υδρογονοβόμβα στον Ειρηνικό, για να ερευνήσουν, δήθεν, το ρόλο των πυρηνικών ακτινοβολιών στο περιβάλλον και τα έμβυα όντα, ενώ ο ίδιος ο Ντάλλες δηλώνει ότι οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να επέμβουν στην Ινδοκίνα, σε βοήθεια των Γάλλων που κινδύνευαν από τη δράση των κομμουνιστών Βιετ Μίνχ.
Παρά την αντίδραση του Ήντεν, αλλά και πολλών Αμερικανών πολιτικών οι ΗΠΑ επεμβαίνουν στο Βιετνάμ και μάλιστα μετά την αποχώρηση των Γάλλων από την περιοχή.
Το Γενάρη του 1955 παραιτείται ο Μαλέγκωφ ως πρόεδρος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΣΕ, με αντιπρόεδρο το Χρουστσόφ ο οποίος γίνεται ουσιαστικά ο ρυθμιστής της πολιτικής της ΕΣΣΔ. Μεταξύ των πρώτων ενεργειών του περιλαμβάνεται η συνθήκη ειρήνης με την Αυστρία, η αποκατάσταση φιλικών σχέσεων με την Αυστρία, η αποκατάσταση φιλικών σχέσεων με τη Γιουγκοσλαβία και το άνοιγμα των συνόρων με τις δυτικές χώρες. Είναι φανερό, όμως, ότι όλες αυτές οι ειρηνικές ενέργειες του Χρουστσώφ (σε μια περίοδο έντονης αντικομμουνιστικής και αντισοβιετικής δραστηριότητας των Δυτικών) συνετέλεσαν από τη μια μεριά στο να αυξηθεί η διείσδυση πρακτόρων στη χώρα και από την άλλη στο να ενθαρρύνεται η εσωτερική αντιπολίτευση και οι ολίγοι νοσταλγοί του καπιταλιστικού καθεστώτος………….
http://radiocollectiva.blogspot.com/2009/02/blog-post_19.html
——————————————————————————-
ΝΟΣΦΕΡΑΤΕ… ΠΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΡΜΗΝΕΎΣΟΥΜΕ;
ΜΕ ΤΟΝ Σ. ΦΡΟΪΝΤ Ή ΜΕ ΤΟΝ Β. ΡΑΪΧ…
ΛΕΓΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!
Ομέρ ο μπερδεμένος
«Η άποψη, που υποστηρίχτηκε από πολλούς, ότι ο θάνατος του προκλήθηκε με επέμβαση του ιατρικού του περιβάλλοντος, δεν φαίνεται απίθανη.»
Χέ, χέ χέ
vripolίδης Ευθανάσιος, Θεράπων ιατρός τού Ιωσήφ Βησσαριονίδη.
«Την ίδια αυτή εποχή αρχίζει και η κλιμακωτή άνοδο του Χρουστσώφ στα ανώτατα κομματικά και κρατικά κλιμάκια της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποιος δεν ευθύνεται μόνο για την αποσταλινοποίηση αλλά και για τη μετέπειτα πολιτική του Γκορμπατσόφ και, τελικά, για τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.»
Συμπληρώνω: «Επίσης, ο Χρουτσώφ ευθύνεται γιά τόν Θάνατο τού Ζαχαριάδη στό Σοργκούτ τό 1973, γιά την «Ενωμένη Αριστερά» τό 1974, καί γιά την συμμετοχή τού ΚΚΕ στην στήριξη τού Συνασπισμού τό 1989,»
Και για όλα αυτά ποιός φταίει; Μα αυτός ο πο-στης ο Στάλιν, σύμφωνα με τον πάνσοφο Ηλιάκη, τ συγγραφέα του θεόπνευστου αυτού άρθρου (τύφλα νάχει και ο Ένγκελς και ο Μαρξ και ο Λένιν και ο σύντροφος Μάο μαζί!!!)
Γιατί όπως αναφέρεται: «…η χαλάρωση αυτή οφείλεται, εν μέρει, και στον ίδιο το Στάλιν…»
ΕΣΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Γ.Γ. ΜΕΓΑΛΕ!
Ομέρ ο ψυχαναλυτής
—————————————————————————————————————
ΚΚΕ: ΕΜΠΡΟΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΞΕ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΕΜΒΕΡ ΧΟΤΖΑ 8)
—————————————————————————————————————
20ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΣΕ – επίσημη διακήρυξη του ρεβιζιονισμού
Ενβέρ Χότζα
«Φωνή της Αλήθειας», αρ. φυλ. 30, 15-28 Φλεβάρη 1995, σελ. 3-4
Το Φλεβάρη συμπληρώνονται 39 χρόνια από το κακόφημο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, οι αντεπαναστατικές απόψεις του οποίου οδήγησαν στην ανατροπή της δικτατορίας του προλεταριάτου, την εξάλειψη του σοσιαλισμού και τη σταδιακή παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ένωση και στη διάλυση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ ήταν το πρώτο κόμμα-θύμα των αντεπαναστατικών επεμβάσεων των χρουτσοφικών ρεβιζιονιστών στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Η πρώτη επίσημη επέμβαση έγινε το Σεπτέμβρη του 1955 με τα γνωστά γεγονότα της Τασκένδης. Ανήκει μεγάλη τιμή στην επαναστατική ηγεσία του ΚΚΕ με επικεφαλής το σ. Ν. Ζαχαριάδη, που απέρριψε την επέμβαση και καταδίκασε την ανάμιξη των ρεβιζιονιστών στην ιστορική Ολομέλεια του Δεκέμβρη 1955.
Μ’ αυτή την ευκαιρία αναδημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο του σ. Ενβέρ Χότζα: «Χρουστσιοφικοί», που αναφέρεται στο 20ο Συνέδριο.
Η προδοσία στην κεφαλή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης και της χώρας στην οποία πραγματοποιήθηκε η πρώτη Σοσιαλιστική Επανάσταση του Οχτώβρη έπληξε απ όλες τις κατευθύνσεις το όνομα και τα μεγάλα διδάγματα του Λένιν, ιδιαίτερα το όνομα και το έργο του Στάλιν.
Ο ιμπεριαλισμός, με επικεφαλής τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, στα πλαίσια της στρατηγικής του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, από τότε που διαπίστωσε τις πρώτες ταλαντεύσεις και υποχωρήσεις της νέας σοβιετικής ηγεσίας, ενέτεινε ακόμα περισσότερο τις ολόπλευρες επιθέσεις και πιέσεις για να υποχωρήσει ο Χρουστσιόφ και συντροφιά να βαδίσουν κάθε μέρα και περισσότερο στο δρόμο της συνθηκολόγησης και της προδοσίας. Ο «κόπος» και οι μεγάλες δαπάνες του ιμπεριαλισμού προς αυτή την αντεπαναστατική κατεύθυνση δεν πήγαν χαμένα. Μπασμένοι πια στο δρόμο των υποχωρήσεων και της προδοσίας, ο Χρουστσιόφ και οι άνθρωποι του δικαίωναν συνεχώς τις παλιές ελπίδες και επιθυμίες του ιμπεριαλισμού.
Όταν νόμισαν ότι δυνάμωσαν τις θέσεις τους, ότι μέσω των στραταρχών έβαλαν στο χέρι τους το στρατό, ότι έστρεψαν προς το δρόμο τους τα όργανα της Ασφάλειας και πήραν με το μέρος τους την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής, ο Χρουστσιόφ, ο Μικογιάν και οι άλλοι χρουστσιοφικοί προετοίμασαν και διεξήγαγαν, το Φλεβάρη το 1956, το διαβόητο 20ο Συνέδριο και παρουσίασαν την «απόρρητη» έκθεση ενάντια στο Στάλιν.
Το Συνέδριο αυτό του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης μπήκε στην ιστορία σαν Συνέδριο, που θέσπισε επίσημα τις βαθιά αντιμαρξιστικές, αντισοσιαλιστικές θέσεις του Νικήτα Χρουστσιόφ και των συνεργατών του, σαν Συνέδριο που άνοιξε διάπλατα τις θύρες για τη διείσδυση της ξένης αστικο-ρεβιζιονιστικής ιδεολογίας σε μια σειρά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα των πρώην σοσιαλιστικών χωρών και των καπιταλιστικών χωρών. Όλες οι διαστρεβλώσεις σχετικά με τα μεγάλα προβλήματα αρχών, όπως τα προβλήματα σχετικά με το χαρακτήρα της εποχής μας, τους δρόμους περάσματος στο σοσιαλισμό, την ειρηνική συνύπαρξη, τον πόλεμο και την ειρήνη, τη στάση έναντι του σύγχρονου ρεβιζιονισμού και του ιμπεριαλισμού, κλπ., κλπ., που αργότερα τέθηκαν στη βάση της μεγάλης και ανοιχτής πολεμικής με το σύγχρονο ρεβιζιονισμό, είχαν την επίσημη απαρχή τους στην επίσημη έκθεση του Χρουστσιόφ στο 20ο Συνέδριο.
Από το θάνατο του Στάλιν και ώσπου έφθασαν στο 20ο Συνέδριο, οι χρουστσιοφικοί συνωμότες μανουβράρισαν ύπουλα με τη «γραφειοκρατική νομιμότητα», με τους «κομματικούς κανόνες», τη «συλλογικότητα» και με το «δημοκρατικό συγκεντρωτισμό», με κροκοδείλια δάκρυα για το χαμό του Στάλιν, προετοιμάζοντας έτσι βήμα προς βήμα τον τορπιλισμό του έργου του Στάλιν, της προσωπικότητας του, του μαρξισμού-λενινισμού.
Αυτή είναι περίοδος γεμάτη από διδάγματα για τους μαρξιστές-λενινιστές, γιατί δείχνει ανάγλυφα τη χρεοκοπία της «γραφειοκρατικής νομιμότητας», που παρουσιάζει μεγάλο κίνδυνο για ένα μαρξιστικό- λενινιστικό κόμμα, ρίχνει φως στις μέθοδες που εφαρμόζουν οι ρεβιζιονιστές για να επωφεληθούν απ’ αυτή την «γραφειοκρατική νομιμότητα», δείχνει φανερά πως τίμιοι και με μακρά πείρα ηγέτες αλλά που έχασαν το επαναστατικό πνεύμα της τάξης, πέφτουν στα βρόχια των δολοπλόκων και παραιτούνται, υποχωρούν μπροστά στους εκβιασμούς και τη δημαγωγία των καμουφλαρισμένων με επαναστατική φρασεολογία ρεβιζιονιστών προδοτών. Στη μεταβατική αυτή περίοδο για την παγίωση της εξουσίας τους, είδαμε πως οι χρουστσιοφικοί με μπούγιο και θόρυβο ενεργούσαν τάχα με «μεγάλη κομματικότητα», «απαλλαγμένοι από το άγχος φόβου του Στάλιν», «με τρόπους πραγματικά δημοκρατικούς και λενινιστικούς», εργάστηκαν δραστήρια να σκαρώσουν τις πιο ποταπές συκοφαντίες, που μόνο η αστική τάξη μπόρεσε να κάμει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, στο Στάλιν και σ’ όλο το σοσιαλιστικό καθεστώς. Όλη αυτή η τεράστια συκοφαντία των χρουστσιοφικών ρεβιζιονιστών, όλη η καταστρεφτική τους δράση, υποστήριζε και πάσχιζε να «αποδείξει» με νόμιμα τάχα ντοκουμέντα, με «επιχειρήματα» και «αναλύσεις νέου πνεύματος» τις πολύχρονες συκοφαντίες της αντιδραστικής αστικής τάξης ενάντια στο μαρξισμό-λενινισμό, ενάντια στην επανάσταση και το σοσιαλισμό.
Διαστρεβλώθηκε ότι τι καλό του παρελθόντος κάτω από το φως τάχα των «νέων καταστάσεων», των «νέων εξελίξεων», των «νέων δρόμων και δυνατοτήτων», για την πορεία προς τα μπρος.
Πολλοί εξαπατήθηκαν απ αυτή τη δημαγωγία των προδοτών. Όχι όμως το Κόμμα Εργασίας Αλβανίας. Το ΚΕΑ έκανε λεπτομερειακή ανάλυση αρχών αυτού του ζητήματος και από καιρό είχε πει το λόγο του σε υπεράσπιση της μαρξιστικής-λενινιστικής αλήθειας.
Μαζί με τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου, Μεχμέτ Σιέχου και Γκόγκο Νούση είχαμε οριστεί από το Κόμμα μας να συμμετάσχουμε στις εργασίες του 20ου Συνεδρίου. Το οπορτουνιστικό «νέο πνεύμα», που αφύπνιζε και αναζωπύρωνε ο Χρουστσιόφ φαίνονταν ακόμα και από τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκαν και διεξήχθηκαν οι εργασίες αυτού του Συνεδρίου. Αυτό το φιλελευθεριστικό πνεύμα σαν μαύρο σύννεφο απλώνονταν σ’ όλη την ατμόσφαιρα, στο σοβιετικό τύπο και στη σοβιετική προπαγάνδα εκείνων των ημερών, επικρατούσε στους δρόμους και στις αίθουσες του Συνεδρίου, εκδηλώνονταν στα πρόσωπα, στις χειρονομίες και στα λόγια των ανθρώπων.
Έλειπε η προηγούμενη σοβαρότητα, χαρακτηριστική σε τέτοια γεγονότα βαρυσήμαντα για τη ζωή ενός κόμματος και μιας χώρας. Στις εργασίες του Συνεδρίου πήραν το λόγο και εξωκομματικοί. Στα διαλείμματα των συνεδριάσεων ο Χρουστσιόφ και συντροφιά περιφέρονταν στις αίθουσες και στους διαδρόμους, γελούσαν αμιλλώμενοι ποιος θα έλεγε περισσότερα ανέκδοτα, ποιος θα έκοφτε περισσότερα καλαμπούρια και θα φαίνονταν πιο δημοφιλής απ τον άλλον ή ποιος θα άδειαζε περισσότερα ποτήρια απ τα κατάγεμα τραπέζια, που είχαν τοποθετήσει παντού.
Με όλα αυτά ο Χρουστσιόφ ήθελε να ενισχύσει την ιδέα, ότι είχε πάρει πια τέλος μια και καλή η «βαριά περίοδος», η «δικτατορία», η «στυγνή ανάλυση» των πραγμάτων και ότι άρχιζε επίσημα η «νέα περίοδος» της «δημοκρατίας», της «ελευθερίας», της «δημιουργικής εξέτασης» των γεγονότων και φαινομένων, είτε μέσα είτε έξω από τη Σοβιετική Ένωση.
Η πρώτη έκθεση που έδωσε στο Συνέδριο και που διατυμπανίστηκε σαν «κολοσσιαία συμβολή» στο κεφάλαιο του μαρξισμού-λενινισμού, σαν «δημιουργική εξέλιξη» της επιστήμης μας, αποτελεί στην πραγματικότητα τον καταστατικό χάρτη του σύγχρονου ρεβιζιονισμού. Από εκείνες ακόμα τις μέρες, η αστική τάξη και η αντίδραση έδωσαν εξαιρετική δημοσιότητα στις νέες «εξελίξεις» του Χρουστσιόφ, μίλησαν ανοιχτά για τις ριζικές αλλαγές που συνέβαιναν στη Σοβιετική Ένωση και στην πολιτική και ιδεολογική γραμμή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης.
Η αστική τάξη και η αντίδραση, ενώ επικροτούσε με χαρά τη μεγάλη και ριζική στροφή του Χρουστσιόφ, δεν παρέλειψαν, ταυτόχρονα, σε ορισμένες περιπτώσεις, να χαρακτηρίσουν αυτή τη στροφή “πιο επικίνδυνη”, για τα συμφέροντά τους, από τη γραμμή της εποχής του Στάλιν. Ο Χρουστσιόφ και οι χρουστσιοφικοί χρησιμοποιούσαν αυτές τις “κριτικές” της αστικής τάξης για να πείσουν τους άλλους ότι η “νέα γραμμή” ήταν “σωστή”, “μαρξιστική” ενώ στην πραγματικότητα ο φόβος της διεθνούς αστικής τάξης είχε αλλού την πηγή του: στο Χρουστσιόφ και στη “νέα πολιτική” του δεν έβλεπε μόνο το νέο σύμμαχο, αλλά και το νέο και επικίνδυνο ανταγωνιστή για ζώνες επιρροής, για αρπαγές, πολέμους και κατακτήσεις.
Την τελευταία μέρα, το Συνέδριο συνέχισε τις εργασίες του με κλειστές τις θύρες επειδή θα γίνονταν οι εκλογές και εμείς δεν παρεβρεθήκαμε στις συνεδριάσεις, Στην πραγματικότητα εκείνη τη μέρα, εκτός από τις εκλογές, διάβασαν στους συνέδρους μια δεύτερη έκθεση του Χρουστσιόφ. Ήταν η κακόφημη έκθεση ενάντια στο Στάλιν, η λεγόμενη απόρρητη, αλλά που πρωτύτερα είχε σταλεί και στους γιουγκοσλάβους ηγέτες και ύστερα από κάτι μέρες δόθηκε και στην αστική τάξη και στην αντίδραση σαν νέο “δώρο” από τον Χρουστσιόφ και τους χρουστσιοφικούς, Αφού δουλεύτηκε με τους συνέδρους, η έκθεση αυτή δόθηκε και σε μας να η διαβάσουμε, όπως και σ’ όλες -τις άλλες αντιπροσωπείες.
Τη διάβασαν μονάχα οι πρώτοι γραμματείς -των αδελφών κομμάτων, που έπαιρναν μέρος στο Συνέδριο. Εγώ τη διάβασα όλη τη νύχτα και πολύ ταραγμένος την έδωσα στα δυο άλλα μέλη της αντιπροσωπείας να η διαβάσουν. Ότι ο Χρουστσιόφ και συντροφία είχαν περάσει μολυβιά στο Στάλιν, στη φυσιογνωμία και στο ένδοξο έργο του, αυτό το ξέραμε από πριν, το είδαμε και στη διάρκεια των εργασιών τον Συνεδρίου, όπου ποτέ δεν αναφέρθηκε για καλό το όνομά του, Ότι όμως από τους σοβιετικούς ηγέτες θα μπορούσαν να γραφούν σε χαρτί εκείνες οι αναρίθμητες τερατώδικες κατηγορίες και συκοφαντίες ενάντια στο μεγάλο και αλησμόνητο Στάλιν, αυτό δεν το φανταζόμασταν. Ωστόσο, το μαύρο ήταν πάνω στο άσπρο, την είχαν διαβάσει και στους σοβιετικούς κομμουνιστές-συνέδρους, δόθηκε να διαβαστεί και στους αντιπροσώπους των άλλων κομμάτων, που παρεβρίσκονταν στο Συνέδριο. Νιώσαμε βαθιά στο νου και στην καρδιά μας ένα βαρύ χτύπημα. Είπαμε αναμεταξύ μας, ότι αυτό ήταν μια ατέρμονη προστυχιά, με καταστροφικές επιπτώσεις για τη Σοβιετική Ένωση και το κίνημα και, σε κείνες τις τραγικές περιστάσεις, καθήκον τον Κόμματός μας ήταν να σταθεί γερά στις μαρξιστικές-λενινιστικές του θέσεις.
Αφού διαβάσαμε αυτή την τρομερή έκθεση, την επιστρέψαμε αμέσως σ’ αυτούς που την είχαν γράψει. Δεν μας χρειάζονταν αυτός ο βόθρος από σιχαμερές κατηγορίες, που είχε σκαρώσει ο Χρουστσιόφ. Άλλοι ήταν εκείνοι οι “κομμουνιστές” που την πήραν μαζί τους για να την δώσουν στην αντίδραση και να την πουλήσουν με την οκά στα περίπτερα σαν κερδοφόρα μπίζνες.
Επιστρέψαμε στην Αλβανία με τσακισμένη καρδιά για όσα είδαμε και ακούσαμε εκεί στην πατρίδα του Λένιν και του Στάλιν, επιστρέψαμε συνάμα και με το μεγάλο δίδαγμα να είμαστε πιο άγρυπνοι ενάντια στις πράξεις και τις στάσεις του Χρουστσιόφ και των χρουστσιοφικών.
Μια ενδιαφέρουσα συζήτηση για τις σταλινικές διώξεις γίνεται στις «Ανιχνεύσεις» του Σαββίδη:
http://www.anixneuseis.gr/?p=1734
Αριστεροπόντιοι, (καζαχο)Πόντιοι, Σταλινικοί, Δεξιοί μπλέκονται σε μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή πυρών μοιράζοντας δεξιά κι αριστερά βολές και χαρακτηρισμούς.
Και φυσικά εκεί και ο απαραίτητος Σταλινόδοτος!
Ομέρ Πριόνης
Να καταθέσω την Απόφαση του 4ου Παγκόσμιου Συνεδρίου του Ποντιακού Ελληνισμού που έγινε στη Θεσσαλονίκη 13-16 Ιουνίου 1997:
«Εμείς οι σύνεδροι του Δ’ Παγκόσμιου Συνεδρίου του Ποντιακού Ελληνισμού ….. Ομόφωνα ψηφίσαμε και διακηρύττουμε :
…………….
–Την ανακήρυξη της 13ης Ιουνίου ως Ημέρας Μνήμης για τα θύματα των σταλινικών διώξεων στην πρώην Σοβιετική Ένωση, εφόσον την ημέρα αυτή, το 1949, πραγματοποιήθηκε η βίαιη εκτόπιση των ποντιακών πληθυσμών από τον Καύκασο στην Κεντρική Ασία.
…………………»
Το Συνέδριο οργανώθηκε από τις Ποντιακές Ομοσπονδίες της Ελλάδας, της Αυστραλίας, των ΗΠΑ-Καναδά, της Αρμενίας, της Γεωργίας, του Καζαχστάν-Κιργιζίας, της Ουκρανίας, της Ρωσίας, των Νεοπροσφύγων (Παλιννοστούντων).
Μ-π
Ένα απ’ αυτά που δεν μπορώ να κατανοήσω καθόλου είναι το πώς οι εγχώριοι απολογητές των σταλινικών εγκλημάτων, για την περίπτωση των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης και της εθνικής καταπίεσης που υπέστησαν, δικαιολογούν τις πράξεις του πραγματικά υπεύθυνου των διώξεων αυτών του Ν. Γιέζοβ.
Ενός αιμοσταγούς καθάρματος το οποίο εκτελέστηκε με την εντολή του Στάλιν για τις υπερβάσεις του και τις καταχρήσεις, ως Επίτροπος της Εσωτερικής Ασφάλειας.
Αλλά οι σταλινικοί μας είναι κάτι σαν τους γιεχωβάδες. Φανατικοί ιδεοληπτικοί τύποι, που δεν τους ενδιαφέρουν τέτοιες λεπτομέρειες!!!
Πώς να το κατανοήσεις Κιλκισιώτη μου;
Μπορεί να το κατανοήσει κάθε λογικός άνθρωπος; Τη στιγμή που το ΚΚΕ είχε όλη τη δυνατότητα να πάει προς τα μπρος αφήνωντας τα βάρη του παρελθόντος πίσω του, επέλεξε να σφίξει καλύτερα τις ιδεολογικές αλυσίδες στα πόδια του και να κουβαλά εσαεί τα σταλινικά εγκλήματα απολογούμενο για πράγματα που δε χρωστάει σε κανένα.
Ομέρ συν-απορών
Το ζητούμενο για κάποιους Κιλκισιώτη είναι ότι η Ρωσία από εκεί που ήταν πάμπτωχη μεταμορφώθηκε σε υπερδύναμη μέσα σε λιγότερο από 40 χρόνια.
Δε μας νοιάζει το κόστος σε ζωές.
Εξάλου δικές μας ήταν;
Δημήτρης ο Κόκκινος Χμέρ!
Μήπως μπορεί να γίνει κάποια ενημέρωση για το τι αποφασίστηκε στο Συνέδριο σχετικά με το θέμα του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα;
Επιστρέφουμε στον σταλινισμό τελικά ή τζάμπα το συζητούσαμε τόσο καιρό;
Καλά θα ήταν να μας ενημέρωνε κάποιος!
Μέχρι τότε να σας παραθέσω (στο 24-γράμματο αλφάβητο) κάτι ενδιαφέρον, από μια κριτική (γύρω στο ’35) του Χειμωνίδη στον «Κόκινο Καπνά» του Σοχούμι του Καυκάσου για το θεατρικό έργο «Η Χαρά» του Θόδωρου Κανονίδη:
«…Στα κολχόζια, στις μπριγάδες συχνά ακούμε να τραγουδούν το τραγούδι στο μεγάλο μας αρχηγό σύντροφο ΣΤΑΛΙΝ.
…Βαθέα τ’ όνομα σ’ απ’έσ’
σην κάρδια μουν γραμμένον
ΕΣΥ εδέκες μας το φως
τη ζης το χαρεμένον».
Όσον αφορά τη μουσική, αυτή είναι καλογραμμένη, και αφήνει καλές εντυπώσεις στους θεατές.
Ο μουσικοσυνθέτης σ. Ο. Δημητριάδης μάζεψε όλα τα θετικά της λαϊκής μουσικής και δημιούργησε γνήσια λαϊκή μελωδία»
Μ-π
Η Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ:
http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/3/2009&id=10781&pageNo=3&direction=1
………… Υπάρχει μια κάστα ανθρώπων που θεωρεί τους άλλους ηλίθιους, υπάρχει και μια άλλη που θεωρεί τον εαυτό της ηλίθιο. Δυστυχώς οι δύο αυτές κάστες συνυπάρχουν έντονα μέσα σ’ ένα σχήμα που λέγεται Κ.Κ.Ε.
Έτσι γράφτηκε το σενάριο:
Η ηγεσία, η οποία θεωρεί τους άλλους ηλίθιους, έβγαλε την ντιρεκτίβα: «οι… αντεπαναστάτες στην Πολωνία απειλούσαν το σοσιαλισμό και ο… λαϊκός στρατός έσωσε την εργατική τάξη από τον… ιμπεριαλισμό» και άλλα παρόμοια.
Η βάση (ηλίθιοι όντες) κυριεύτηκε από μένος ενάντια στους αντικομμουνιστές και αντισοβιετικούς «που εξυπηρετούν το έργο των … ιμπεριαλιστικών κέντρων».
Υπήρξαν βέβαια και κάποια άλλοι πού αναστάτωσαν την Αθήνα, την Θεσ/νίκη, το Αγρίνιο κ.λπ. φωνάζοντας κάτι ακατανόητα συνθήματα: «το κόμμα σκοτώνει στους πολωνούς εργάτες» «η αυτοδιεύθυνση των εργατών θα γίνει ο τάφος των καπιταλιστών» κ.λπ.
Όλοι αυτοί ήταν οι χουντοβασιλικοί, ή αλήτες ή τουλάχιστον πράκτορες της C.I.A. Άλλωστε το δήλωσε ο σύντροφος Λεβαντόφσκι, πρεσβευτής, της Λ.Δ. της Πολωνίας: «πρόθεσή τους δεν είναι να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους πολωνούς εργάτες, πρόθεσή τους είναι… να σπρώξουν στην αιματοχυσία, ακριβώς για να χυθεί εργατικό αίμα».
Αν λάβει κανείς υπ’ όψη ότι αυτοί οι αλήτες τόλμησαν να κάψουν και κάποιες επιχειρήσεις του Πατερούλη Φλωράκη, του θείου Μπρέζνιεφ και τα λοιπά το πράγμα καταντάει σκανδαλώδες…
Η μανιασμένη… επαναστατική Κ.Ν.Ε. και οι ΕΣΑΚτζήδες ανέλαβαν να τιμωρήσουν τους ένοχους στέλνοντας μερικούς «αλήτες» του Αγρινίου που θέλανε να «υπονομεύσουν» το Κρεμλίνο, στο νοσοκομείο. Έτσι κάποιοι εξασφάλισαν από τώρα εισιτήρια για το επόμενο φεστιβάλ του «Οδηγητή» γιατί υπερασπίσθηκαν με ανδρεία τα κόκκινα τανκς της Πολωνίας.
Όμως για να σοβαρευτούμε το φαινόμενο του Ελληνικού Κ. Κ. είναι μοναδικό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αντί κάποιοι υπέρμαχοι του κρατικού καπιταλισμού να κλειστούν στο καβούκι τους, να αισθανθούν κάποια ντροπή που τόσα χρόνια πιάνουν στο στόμα τους τη λέξη «εργάτης» προκλητικότατα, απειλούν θεούς και δαίμονες για όσους αμφισβήτησαν το δικαίωμα του Κ.Κ. να προστατεύει την εργατική τάξη από τον… εαυτό της.
Το Κ.Κ.Ε. έχει το θράσος να δηλώνει ότι το κόμμα και το Κράτος είναι το ίδιο πράγμα, ότι δηλαδή η όλη του προσπάθεια είναι να πάρει τη θέση του αφεντικού πάνω το σβέρκο μας.
Έχει το θράσος να απευθύνεται στους εργάτες σαν το δικό τους κόμμα, ενώ είναι φανερό ότι αύριο δεν θα διστάσει να τους αιματοκυλίσει για να υπερασπισθεί τα συμφέροντά του.
Αυτό το κόμμα-νταβάς του λαού δεν διστάζει να βάζει διλήμματα του είδους: «ή υποστηρίζεις τα τανκς του Γιαρουζέλσκι ή υποστηρίζεις τα τανκς της Χιλής και της Τουρκίας».
Σ όλα αυτά μια μόνο είναι η απάντηση:
Ίδια είναι τα αφεντικά σε δύση και ανατολή.
Ίδια είναι τα τανκς στο Αφγανιστάν, την Πολωνία, τη Χιλή και την Τουρκία. Ίδια θάναι και η τύχη του κάθε κρατιστή όταν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους κομμουνάρους των εργατικών συμβουλίων: ΚΡΕΜΑΛΑ.
«Εκεί στην παγωμένη Βαλτική, μερικές εκατοντάδες μίλια και ακριβώς εξήντα χρόνια χωρίζουν το Γκντανσκ, το θερμοκήπιο της Πολωνικής επανάστασης, από την Κροστάνδη – όπου τον Μάρτη του 1921 ο κόκκινος Στρατός του Λένιν και του Τρότσκι έπνιξε στο αίμα το τελευταίο οχυρό των Σοβιέτ.
Μέσα στο δράμα και στο μεγαλείο της η πολωνική επανάσταση δεν επανέφερε μόνο στην πιο αυθεντική κοίτη του το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα με την πρακτική και τους στόχους της. Με τον τρόπο, που επιχειρείται βίαια η καταστολή της και τις αντιδράσεις, που σημειώνονται διεθνώς, είναι πρόσθετη η συνεισφορά της στην απελευθέρωση των συνειδήσεων… Διαγράφονται έτσι, αδρά οι αντίπερα όχθες.
Ξέρουμε πια ποιοι είναι πλάι μας και ποιοι απέναντι.
Η Πολωνία πού τη φοβούνται εξίσου σ’ Ανατολή και Δύση, δεν αφορά πραγματικά, παρά μόνο όσους αφορά η επανάσταση». …………
Η ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΩΝΙΑ
Από την ΟΜΑΔΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑΚΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ (Ο.Σ.Α.)
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=148424
Από τον Σουηδό βουλευτή Γ. Λίντμπλαντ.
Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης (14/12/2005)
Εισηγητής Γ. Λίντμπλαντ (Σουηδία, EPP/CD)
Ι. Σχέδιο Απόφασης
……
2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.
…………………………………….
ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ
………………………………………..
17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.
18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.
……………………………………
ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ
25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.
26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς (ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:
– Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
– Κίνα: 65 εκατομμύρια
– Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
– Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
– Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
– Λατινική Αμερική: 150.000
– Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
– Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.
……………………………..
31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:
– Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.
– Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.
– Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.
– Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.
– 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.
– εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932.
– Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.
– 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933.
– Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45.
– Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.
– Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.
– Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.
…………………………………..
Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.
32. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.
33. Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.
34. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος.
35. Συνολικά μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953.
……………………………………………
43. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πρίν το 1990 αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ :
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Καθηγητής Οικονομικής Θεωρίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
«Το ότι «οι καιροί είναι πονηροί» είναι πλέον τόπος κοινός. Τούτο αισθάνονται και αντιλαμβάνονται καλώς τόσο οι θιασώτες των νεοταξικών εξελίξεων όσο και οι σκεπτικιστές και βέβαια οι κάθετα διαφωνούντες.
Και αν την πονηρία των καιρών την αισθανόμαστε άπαντες και την αντιλαμβανόμαστε εξ ολοκλήρου, είναι στην πανουργία των λόγων που δυσκολευόμαστε.
Ομως είναι διά της πανουργίας των λόγων που οι καιροί πονηρεύουν. Διά δε της πανουργίας αυτής διαμορφώνονται οι ευάλωτες συνειδήσεις, διασφαλίζονται οι συνθήκες της επιθυμητής, από τους ισχυρούς, ανυπαρξίας αντιστάσεων και εξασφαλίζονται οι απαραίτητες μορφές σιωπηρής συμπεριφοράς των αμνών, που αναδεικνύουν τις πλέον ψευδεπίγραφες μορφές κοινωνικής συναίνεσης που βολεύουν.
Στον πανούργο λόγο της νεοταξικής εποχής που βιώνουμε, αποδεικνύονται πραγματικοί «επιστήμονες» οι «πεφωτισμένοι»(!) παγκοσμιοποιητές του νεοφιλελευθερισμού, οι «επαναστάτες» (!), του παγκοσμιοποιημένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, οι υμνητές της ιδιωτικοποίησης του κόσμου όλου.
Γι’ αυτούς ο οποιοσδήποτε αντίθετος ή ριζοσπαστικός λόγος πρέπει να εξουδετερωθεί. Οι τρόποι και τα μέσα ποικίλλουν.
Εναν εκ των τρόπων αυτών εκφράζει το προς ψηφοφορία εισαγόμενο στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης αντικομμουνιστικό μνημόνιο το οποίο ήδη ενέκρινε η Πολιτική Επιτροπή με τίτλο: «Ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Επειδή στους πονηρούς καιρούς της ανθρώπινης Ιστορίας, τίποτε δεν είναι πραγματικά αληθές, επειδή η υποκρισία περισσεύει, επειδή δε οι άνθρωποι σπάνια αντιλαμβάνονται όπως βλέπουν ενώ συνήθως βλέπουν όπως αντιλαμβάνονται, διερωτάται κανείς για τη σκοπιμότητα της απρόσμενης όσο και παράδοξης αυτής πρωτοβουλίας του Σουηδού Ευρωβουλευτή κ.Γ. Λίντμπλαντ.
Και εντυπωσιάζει το ενδιαφέρον της Πολιτικής Επιτροπής για τη «συνείδηση της Ιστορίας» αλλά και η ευαισθησία της για την «εκπαίδευση των νέων γενεών». Πολύ περισσότερο όταν το ενδιαφέρον της αντιπαραβάλλεται με πρόσφατα νεοταξικά της παγκοσμιοποίησης κατορθώματα που προσέβαλαν βάρβαρα και τη συνείδηση της ιστορίας και τη νοημοσύνη των παλαιών και των νέων γενεών.
Ας ευχηθούμε να πρυτανεύσει η σοφία κι ας αγωνιστούμε ενάντια στην αλαζονική βεβαιότητα των μονοδρόμων».
…………….. Συμπεράσματα…….. »Μάλλον»…………… Δεν Ξέρω Αν Υπάρχουν………….
[…] -Σταλινισμός και μειονότητες, […]
Η ΟΥΓΓΡΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ (του Οδυσσέα Ελύτη)
Ακούσατε τα λόγια της παρθένας:
τους πολλούς παραποιεί ο Ένας.
Ανάλογα με τους καιρούς ντύνεται τον χιτώνα
του Στρατηγού και ανακηρύσσεται «δια βοής» στην Αγορά
ο Υπέρτατος
Άρχων που περιβάλλεται τη μεγαλοπρεπή πορφύρα
με σκήπτρο και με στέμμα ελέω Θεού
που ευλογεί με τιάρα και με μίτρα – που εν ονόματι
του Κόμματος και του Λαού προχωράει με κάννες και μ’ ερπύστριες
(άντε συ χελιδόνι – τσιουτσίουσε αν κοτάς!)
εωσότου το Σώμα του Στρατού και το Σώμα του Ανθρώπου
γίνουν όπως το θέλησε και η θεωρία -Ένα.
Προπαντός η σκοπιμότητα
φτάνει κι εκείνη από ψηλά σαν άγγελος του Ρούβλιεφ
είναι τέρας·
ποιο το φως το αληθινόν κανείς δεν ξέρει….
(και η Μαρία Νεφέλη λέει):
μ’ ένα φωσάκι ατομικό κι ένα κλαδί μυρτιάς στο χέρι.
Το λέω λοιπόν και ας μην έχει αξία
μιας που μου το ‘φερε η ομοιοκαταληξία.
Προτού προφτάσει ο Ένας και με αλλάξει
προτού επιβάλει μια. «καινούρια τάξη»
το ξαναλέω και γεια σας – πάω φυλακή:
ένα φεγγάρι ανήκει στην Αμερική
μα μια ψυχή που δεν πουλιέται – στα Μάταλα ή στο Κατμαντού.
Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του.
Όταν ακούς «τάξη»
ανθρωπινό κρέας μυρίζει.
————————————
θενκς ομαντεόν
[…] -Σταλινισμός και μειονότητες […]
[…] -Σταλινισμός και μειονότητες […]
[…] Μια από τις σπάνιες εκδόσεις έγιναν στο Κιλκίς το 2001, όταν η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση υπό τον Θόδωρο Παραστατίδη, αποδέχτηκε την πρόταση του γιατρού απ’ την Πάτρα Θανάση Διαμαντόπουλου να εκδοθεί ένα αφιέρωμα-λεύκωμα για τον ελληνισμό του Καρς του Καυκάσου με βάση την πορεία ενός από τους διανοούμενους της περιοχής, του πρωθιερέα Γεωργίου Χαριτίδη. Ο Χαριτίδης έζησε στο Καράουργκάν του Καρς, σπούδασε στην Ανωτέρα Ιερατική Σχολή της Τιφλίδας και πέθανε στη Μεγάλη Βρύση του Κιλκίς. Ένας από τους συμμαθητές του της χρονιάς του 1895 ήταν και ο Ιωσήφ Τζουγκασβίλι που αργότερα θα γίνει γνωστός με το επαναστατικό του ψευδώνυμο: Στάλιν. […]
[…] μια επιτροπή του ΚΚΕ, στον Περισό, για να συζητήσουμε το ζήτημα των σταλινικών διώξεων και τις πρώτες προσπάθειες προβολής των ιστορικών […]
[…] τη Γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό, όσο και τις σταλινικές διώξεις δεν είναι γνωστός στο μη εξειδικευμένο ελληνικό […]
[…] -Σταλινισμός και μειονότητες […]