-X ε λ ι δ Ω ν α (μ-λ)
Ο Νοσφεράτος είναι ένας καλός φίλος, παλιός σύντροφος, ευαίσθητος διανοούμενος, πολυτάλαντος και πολυγραφότατος, όχι εθνικιστής, πιθανόν «αντικοινωνικός οικολόγος«, εμμονικά αντιδεξιός, Πόντιος (εφόσον διάγουμε τη μετανεωτερικότητα του βίου μας) + άλλοι δέκα χαρακτηρισμοί!!!!!!!!
Γι αυτό λοιπόν, ο σκληρός πυρήνας του Π&Α του κάνει ένα ταπεινό δώρο: τούτη τη μικρή ποιητική γωνιά στη γιάφκα μας!!! Να την κάνει ότι θέλει με την προϋπόθεση της ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ… Να πως τόχαμε γράψει στις λεπτές παρασκηνιακές διπλωματικές διαπραγματεύσεις: Δεν θίγουμε κανένα και δεν ετεροκαθοριζόμαστε. Δηλαδή διατηρούμε, με νύχια και με δόντια, την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ μας… Γιατί, το τρεις εξαμαρτείν ουκ Ποντίου σοφού!!!!
Ας αρχίσουν λοιπόν…. οι χοροί
Ο Πάνος έγραψε:
Σαν ξεμεθύσεις Φούρκα μου, πολλά έχεις για να μάθεις
– μα πρόσεχε απ’ το ξαφνικό κανα κακό μην πάθεις!
Στο λέω εγώ, για να μην το μάθεις απ’ αλλού:
απόχτησε η μπλογκόσφαιρα “χελιδώνα μου-λού”!
Μονάχα δύο πόντιοι μπορούσαν να το κάνουν
– ένας το μπλογκ κι άλλος την ποίηση θα βάνουν!
Προβλέπω γέλωτες πολλούς και θραύσεις ποτηρίων
και άφθονη διασκέδαση, κυριών και κυρίων!
Ο Παπούλης συμπλήρωσε:
Τα είδα τα καζάντια μας βρε καλυβάρχη Πάνο
γιατί ο σουρβάς ετσούκνιε κι ακόμα παραπάνω
εκεί είδα και το φίλο μου , εκείνο τον αούτο
που στη Σκουπίτσα έπαιζε το φλογερό φλαούτο
Ο δε Θείος συνέδεσε τα γεγονότα με τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις:
αυτους που τους συνωστησαν παλια εις την Ασια
θελουνε να μας κλεψουνε και την ονομασια,
οι Ποντιοι (& αριστεροι), πηραν το Νοσφερατο,
Στον ΟΗΕ θα προσφυγουμε θα φτασουμε ως το ΝΑΤΟ
Γιατι αυτη η διασπαση δεν πρεπει να περασει (ή, Γιατι αυτη η διασπαση ποτέ δεν θα περασει)
και μεσα στο μανικι του το ΙΘΙ κρυβει άσσοι !
Ο Νοσφεράτος, αγωνιώντας για τις εξελίξεις αυτές έγραψε την παρακάτω Έκκληση στο κείμενο για την Κροστάνδη, φοβούμενος ότι θα επαναληφθεί και πάλι η Ιστορία…
Ποντιοι και Αριστεροί….
Οπως βλέπετε η Γενναία αποφαση για την ίδρυση της Χελιδωνας (μ-λ) δεν θα μεινει 
χωρίς αντιποινα … Ηδη αρχισαν οι πιεσεις…,
-Ειμαι σιγουρος οτι θα υπερασπισετε το Ασυλο που μου παρείχατε και θα αντισταθείτε … Ιδίως απο σενα ξαδελφε Μουμούλ περιμένω να σταθείς ανταξιος των παραδοσεων μας….
– Συντροφοι Καλυβιστες, Συντροφοι Καλυβιστες, Συντροφοι της Χελιδώνας … Δεν θα στραφειτε εναντια στ’ αδελφια σας …
Συντροφοι δεν εχουμε τιποτε να μοιράσουμε …
Εξαλλου μοιραστηκαμε μαζί ατελειωτες ποιητικές και αλλες στιγμές..
Θειε, Αλκιβιαδη, Παπουλη, Σκουπίτσα, Π2 , ΔΕΝ θα στραφειτε , δεν ειναι δυνατόν να στραφειτε εναντια σ’ αυτους που σταθηκαν παντα στο πλευρό σας
Παπούλη !!!
Ζητω η Χελιδωνα Μ-λ….
ο (Κν) Ούτις
(στον Παπούλη)
Ο Οδυσσευς σαν βρέθηκε σ’ εκείνη την Σπηλιά
Της Λάμιας της Πολύφημου που ηταν Θηλυκιά
Που ητανε τεράστια με ένα μόνο Μάτι
κι άρπαζε τους συντροφους του κι εβγαζε ολο τ’άχτι
( πού νιώθουν όσοι πιανονται στων θηλυκών τ’ αδράχτι )
Και ηταν ολοσκότεινα και ηταν ολα Μαύρα
Κι απεξω μόνο ερχονταν μια Θλασσια Αύρα
Κι ακούγονταν μονο κραυγές και Οιμωγές και Θρήνοι
Και όλους τους Συντροφους του , Κατάπινε Εκείνη
Κι ως το Μεδούλι ετρωγε κι εφτυνε το Κουκούτσι
Καθόλου δεν Φειδοτανε το πιο μακρυ Μαρκούτσι
Κι ολοι τον παρακάλαγαν δια την Σωτηρία
Κι αυτός ως μόνο οπλο του ειχε μια Βακτηρία
(Στο μεταξύ θυμότανε κι ολα τα περασμένα
και ολα τα τεχνασματα που είχε καμωμένα
τους Τρώες πώς κατέκτησε με εναν Δούρειο Ιππο
και πως την αποπλανησε μες του ΙΘΙ τον κήπο….
-εκεινη την πεντάμορφη, τη Θεία τη Σκουπίτσα
και στο Θειρίο του ΙθΙ αφηκε μόνο Πίτσα..)
Καθώς λοιπόν πλησιασε και η Δικιά του Ωρα
Οταν η Λαμια η τρομερή του φωναξε ” Προχώρα ”
(Ηταν πολύ ξετσίπωτη , κραταγε κι ενα Κνούτο
που στο σκοτάδι φαίνονταν πως ητανε Φλαούτο
Μ’ αυτό τους εμαστίγωνε, πριν τους καταβροχθίσει
(κι’ εφθανε ετσι σ’ Οργασμό , και μποραγε να ……).
Κιεχουν να λέν οι Κυκλωπες γι αυτή της την Μανία
Στα νειάτα ήταν Κνούτισα κι ηταν στην Ρουμανία
εκεί φαίνεται εμαθε να παιζει με τα Κνούτα
Οταν οι αλλοι Κυκλωπες παιζαν με τα Λαούτα
Τα επαιζε στα δάχτυλα, εκανε και τσαλίμια
Κι οι συντροφοι την τρέμανε και νιωθαν σαν αγρίμια
(Οταν στην Κοβα εμπαινε κι αρχιζε να Κνουτίζει
Κανεις ποτε δεν τολμησε μ’ αυτήν να σαλιαρίζει)
Οταν λοιπόν τον έδειξε μ’ εκεινο της το Κνούτον
Και ειπε με Χοντρή φωνή , Χυδαία , ”Θελω τούτον ”
Ο Οδυσευς ταραχτηκε, μονάχα ομως για λίγο
και τουρθε αμεσως για να πει: ‘ Βοήθεια …να φύγω !!”
Ετσι, καθώς τρεμάμενος στην Λάμια πλησιάζει
με μέγα τρόμο στη ψυχή , συν το οτι Νυστάζει
Ασε που ξάφνου ενιωσε, ναχει Κομένα Πόδια
(Κι η Λάμια γύρευε απ’ αυτόν ερωτικά Διόδια ….)
Μια λαμψη αστραφτει στο Μυαλό , του ηρθε μια Ιδεα
Ωσαν Λαμπτηρας φωτισε τον Νουν του Οδυσσέα
κι οταν κοντά της έφτασε, λέει τρυφερά στο Ού της
” Αγαπητή συντρόφισα ειμαι κι εγώ ενας Κνούτις ”!
_____________________________________________________________
το αφιερωνω στην Σκουπιτσα
και στο φιλαράκι μου τον Παπούλη
Ειναι δικός μου Ερωτας αυτός για την Σκουπίτσα
( την Ποιησης το Απαυγασμα , τ’ αστρο της Μόνα Λίτσα
Κι οσοι δεν ενιωσαν ποτές, του έρωτα τα πάθεια
οσους δεν πληγωσαν καυμοί κι ερωτικά αγκάθια)
Οσοι Λάθρα Βιώσαντες κάτου στον Κόσμο τούτο
Περιγελουν του Ερωτα το Φλογερό Φλαούτο
Οσοι καταλαβαίνουνε μονο τη Βόλεψη τους
κι αδιαφορούν για τον σκοπό και για την Πόρεψη τους
οσοι μονο νιάζονται να τρώνε και να πίνουν
Για της Αγαπης μυστικά ,δεκάρα που δεν δινουν
Ολοι αυτοι που απ΄την ζωή μονο Επιδερμίδα
Γνωριζουν και δεν σέβονται παρά μονο τον Μίδα
( ξερεις: τον Λύδο Βασιλιά ‘κείνον τον Μικρασιατη
– ναναι τα έτη του πολλά …Τι ν’ ευχηθώ; Σπολάτη !)
Ολους που κοροιδεύουνε τον Μεγα ερωτα μου
Τους Γραφω -Ω Παπούλιε -στα Υποδήματα μου !!!
___________________________________________________________
488 Σχόλια
Sorry, the comment form is closed at this time.
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
και για την
Mονα Λίτσα (μου )
———————
Εκεί που ήσουν σοβαρή και λίγο μαζεμένη
κι είχες τα χέρια σταυρωτά κι έμοιαζες μετρημένη
όπως καθόσουνα σεμνή και ήσουνα Κυρία
διέκρινα στην άκρη των χειλιών σου Μαεστρία
Σαν κάτι στο χαμόγελο να πήγαινε πιο πέρα
Απ’ της Καλύβας τη Βουή, σαν νασουν στον αέρα
Σαν σχοινοβάτης νασουνα , σαν μια ανεμοσκάλα
Που ανέβαινε στ’ ουράνια μυστήρια τα μεγάλα
Σα νασουνα Αιώνια , σαν προσωπογραφία
Η σαν-χωρίς πρωτότυπο –κάποια φωτογραφία
Εκεί στην ακρη των χειλιών που κάνει ένα λακκάκι
Κι οι οδοιπόροι στεκονται να πιούν λίγο νεράκι
Εκεί στην Άκρη των χειλιών είναι η Μόνα Λίτσα
Και στου μυαλού μου την Γωνιά κρύβεται η Σκουπίτσα
Comment by Νοσφεράτος | December 2, 2007 | Edit
Και για το γελιο της
——————————
Αραγε το αινιγματικό γελιο της Μονα Λίτσας
Αυτό που πρίν, αντικρισα στο προσωπο Σκουπίτσας
-Που ουτε ως σαρκαστικό μπορείς να το εικάσεις ,
ουτε και ως συγκατάβασης ,μπορεις να προδικάσεις
μηδε με γελιο ενός μωρου που χαίρεται στην κούνια.
ουτε χαζοχαρουμενο,παιδιου μωρού ως τα Μπούνια,
δεν ειναι καν ειρωνικό ,και δεν καταδικαζει
Ουτε ειναι γελιο γκόμενας, περι ΄Αλλων που τυρβαζει,
μοναχα ειναι χαμογελο που κρέμεται στην ακρη
Ανεμοσκάλας τ’ουρανού και, κάπως, μοιάζει δάκρυ
σαν ναναι πικραμύγδαλο, σα ναναι χαρμολύπη
Σα ναναι η Ζωντανή Χαρά που μας Εγκαταλείπει
Σα το λουλούδι σ έρημο, σα σιγανή φωτια
Σαν ν’ αιωρεισαι απαλά σ’ ονείρατα παλιά . …
Αραγε το χαμόγελο εκείνο, ω Σκουπίτσα!
ειναι καθρεπτης της ψυχής, ή μόνο μια Πίτσα;
(Σκουπίτσα ελα ..)
Comment by Νοσφεράτος | December 2, 2007 | Edit
ε …Πόντε ..ευχαριστώ(ειμαι πολύ συγκινημένος)
Λεω σιγά σιγά να μαζεψω εδώ τα χελιδωνορακη
——-
Κάποιες φορές —————————————-
Κάποιες φορές οι άγγελοι θυμούνται περασμένα
Γεύονται την θνητή ζωή και λόγια ξεχασμένα
Πάθη και συναισθήματα ,πάλι αναπολούνε
Των ασωμάτων οι ψυχές ,τα σώματα ποθούνε
κάποιες φορές ,αναλαμπές ,τη μνήμη μας φωτίζουν
Κι είναι σα κάποια μυστικά ,στ αυτί να ψιθυρίζουν
Τι να μας λένε άραγε οι άγνωστες φωνές;
Τι υποσχόταν άραγε το, μόλις τώρα , χθες;
Κάποιες φορές, βυθίζομαι, σε τρυφερή ανία ,
Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.
Το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα μάγμα
Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα
October 7, 2007 at 12:39 am
…————————-.
Στον ύφαλο όταν κοντά σιμώνει ένα καράβι
Τις νύχτες που τα κύματα φουσκώνουν σαν τον Άδη,
Του Ποσειδώνα , τρίαινα κινεί την τρικυμία
Κι η Άβυσσος λυσσομανά, στα βάθη της τα κρύα
Όταν στον μαύρο ουρανό αστροφεγγίζει η Πούλια
Τις νύχτες , σ εναν ύφαλο κοντά τα ψαροπούλια,
Σιωπηλά κουρνιάζουνε και κάτι περιμένουν
Και μια θυσία ανθρώπινη ,να γίνει ,αναμένουν…
Μα φυσικά οι Ναυτικοί γελάνε και γλεντάνε
Και χαίρονται χαρούμενα κι’ όλοι μεθοκοπάνε
Το δύστυχο καράβι τους τρεκλίζει μεθυσμένο
Σε λίγο από τον ύφαλο θα είναι τσακισμένο.…
October 7, 2007 at 3:27 pm
———————-
Η Ιστορία Φίλε
Είναι ανάβαθο πηγάδι
αιμάτινος ο ποταμός .
Κι αυτός
που μέχρι τώρα θαύμαζες Γιγαντιαίο ,
Τώρα, απεκαλυφθη
Ρηχός και ατελής
Οι ώρες
Χτυπούν αλύπητα τους λεπτοδείκτες
και ο Χρόνος
αστερίας στην αμμουδιά
πλάι στο πικραμένο κύμα
Σαν τσακισμένη μοίρα…..
αργά και ανυδρα ,σαλεύει .
October 9, 2007 at 1:24 am
————————————-
Επίκουρε, που ηδονικά , μας απαλύνεις πάθη
Πες μας ,γιατι ξεπέφτουμε ολο στα ίδια Λάθη;
Τι αραγες, μας προκαλεί , τις σκέψεις τις θολές;
Κι αναζητούμε λύτρωση μες τις Υπερβολές;
Η μήπως δεν αντέχουμε, Μόνοι τον εαυτό μας
Και με τα ίδια χερια μας, πνίγουμε το καλό μας ,
Και φανταζόμαστε Θεούς να πλάθουνε την Μοίρα
Ενώ πετάμε την Ζωή. λες κι είναι σκέτη Φύρα;
Η μήπως δεν αντέχουμε την Ίδια την Θνητοτη
Και ηδονές, που χάθηκαν μαζί με πρώτη Νιοτη;
October 9, 2007 at 2:55 pm
EKEI -EKEI ….ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ Ι.Θ.Ι
Γλιστρώντας μες στα ίδια μας τα λάθη
Πέφτουμε μες τη Δίνη με τα πάθη
Κι είναι ζωή μας πολυδαίδαλο ποτάμι
Και η ζωή μας κόβει φέτες σαν Σαλάμι…
Μέσα στη Δίνη των Παθών και την Οδύνη
Κερδιζει αυτός που όλους τους κόμπους Λύνει ,
Μέσα στην δίνη όπως στο μάτι του Κυκλώνα
Ανακαλύπτει – μυστικό- Μπανιέρας Πώμα…
Τ’ ανοίγει και ο εαυτός κυλάει
Σαυτο το υπόγειο Ρεύμα που Ρουφάει.
Τις Αυταπάτες , τις ελπίδες, την μνησικακία
Κι έτσι- Ρευστός -κυλάει στην Αταραξία
Κι υστέρα αναδύεται σε έναν Κήπο
Σαν το νερό που βγάνει ένα Σιντριβάνι
Σαν ν’ επιστρέφει στο πιο βρεφικό Ντιβάνι
Η σαν να βρήκε του Λαβύρινθου τον Μίτο …
Εκεί στους Κήπους Του ΙθΙ των οριζόντων
Κινούνται ανάερες ψυχές των Μπλογκο-οντων
Εκει Ισίδωρος , Παππούλης Και Σκουπίτσα
Και πάνω απολες τις μορφές η Θεία μου Νίτσα ….
ΟΓΚΙΛΓΚΑΜΈΣ ΣΤΟΝ ΚΑΤΩ KΟΣΜΟ
…. Σαν καποτε ο Γκιλγκαμές, ηρως των Σουμεριων
τον Αδην επισκέφτηκε (οπου είχε εναν θείον
που ήταν και αυτός γιγαντας, πελώριος στην οψιν
κι ειχε κόψει τα γένεια του με του σπαθιού την κόψιν
και που τον λέγαν Σουρουπάκ ,γιο τουΟυμπάρ-Τούτου
μα ολες του οι γκόμενες τον νε φωνάζαν Κού-κου)
όλος χαρά τον φώναξε (ο Γκιλγκαμές τον ) Θείο!
και χιαστί, τον φίλησε και τούπε: Αααίιιοοοοοο!
(τουθόπερ, στα σουμέρικα ,σήμαινε: πές μου Θειούλη
που γύρισα όλο τον ντουνιά, της γής την πλάση, ούλη
Εχεις καμία γκόμενα ,για με τον Καημενούλη;)
………………….
… Μα ο Θειος του εμεινε ψυχρός και σαν αγριεμένος
τονε κοιτάζει βλοσυρά και λεει ψυχραμένος:
Γιε του Ουπάκ,του Μουρουπακ, γιου του Κουλάκ-Μούπου
που και εκείνος ηταν γιός του Κουλουμουτουσούκου….
γιου του ξεχναω νατον πώ,δεν ντρεπεσαι λιγακι;
που μου ζητάς και γκόμενα ,σε με το φουκαράκι;
Που από τονκατακλυσμό εχω να πιάσω θηλυ…
μονάχα ισλαμίστριες …Ναι! αυτες το μαντηλι…
έρχονται Κάτου ,κατα δώ ,μα ευτούνες δεν μετράνε
φοράνε μπούργκας και τσαντόρ,κι οι άντρες τους θα με φάνε…
Αν τις κοιτάξω μια στιγμή…Πρίν κάνα δύο αιώνες
Ναι!το θυμαμαι!!! μούρθανε και κανά δυό κοκώνες
απο ταις Βαβυλώνες …μα και αυτές οι καψερές δεν έμειναν μαζί μου
τις βρώμαγαν τα χνώτα μου και το παχύ πουλί μου….
Ε! τώρα που το σκέφτομαι είναι και οι Σερβίδες
Μα όσοι τις πρωτοβλέπουνε ,βάζουνε τις τσιρίδες…
Γύρνα λοιπόν στα Ζιγκουρατ ,εγγονι του Ουνα- Βρις
Στον κατω κόσμο, προκοπής ,γκομενα δε θαβρεις…
Σκουπίτσα είδα το ποίημα σου για το εξηντα οχτώ
μα φαινεται πως πρεπει εδώ να σου το ξαναπώ,
πώς δεν ζητώ απο σενα να αλλάξεις φωλεά
Μόνο να ρίχνεις μια ματιά , λιγακι στα κλεφτά..
—————-
Και δεν επήλθε διασπασις παρά διαγραφή
την Χελιδώνα αρπαξαν οι Κολλιγιανικοί….
κανανε πραξικόπημα ,διαλύσανε το κομμα
κι εγώ, εδώ, εξόριστος, σε περιμένω ακόμα ….
————————————
Ρίξε Σκουπίτσα μια ματιά σε τουτη τη Γωνίτσα
το ξέρεις , θασαι πάντοτε ,για με , η Μόνα Λίτσα…
Τι έγινε ωρε παιδιά
στου Πάνου την Καλύβα,
ακούστηκε ένας σαματάς
πού’φτασε μέχρι Θήβα
Τους ποιητές αφήσανε
ανέστιους και πάλι;
Της Χελιδόνας η φωλιά
διπλή είναι ή έχω ζάλη;
Τα Σκόπια μου θυμήσατε
και την Μακεδονία…
Προβλέπω μάχη θα δοθεί
για την ονομασία
Πείτε το εσείς ο «Κόρακας»
πείτε το «η αηδόνα»
γιατί στον Πάνο ιστορικά
ανήκει η Χελιδόνα.
Της Χελιδωνας το Αμπρί το χτίσαν Χελιδόνια
που σπείρανε σπυρί σπυρί στης Ποιησης τ’ αλώνια
Και δεν αναγνωριζουμε τις Αστικές συμβάσεις
Αλλου φαν Μαρξ,τί λεει ο Μαρξ; δε λεει: Εξω οι Βασεις;
———
Απ’οσο ξερω, του ΙΘΙ ηταν η Χελιδώνα
Κι ο Θείος μ’ εβαλε φρουρό ,την ειχα σαν Κορώνα
Την Φροντιζα , την πότιζα , της άλλαζα τις Πάνες
της έμαθα πεταγματα στης ποίησης Αλάνες
Η χελιδών ποτιστηκε μ’ ιδρωτα και με Αίμα
Και δεν θα ματαβυθιστεί, στων Καπιτάλων ψέμμα
Και δεν αναγνωρίζουμε την Ιδιοκτησία
Εχουμε και δικαιωμα: Χελιδωνοχρησία!!
Κατάληψη θα κανουμε … Η Χελιδών Μού-Λού
Γεννιέται απο τις στάχτες της ..Ειναι και Ζουμπουρλού!
Αφιερωμένα στην Συγ(χ)λισμένη Σκουπίτσα και τις Σερβίδες της … όλα( κι αλλα ακόμα )
————————————————————-
Κοριτσια με τις Σκούπες σας Σερβιδες μου πού πάτε;
οταν στον μπλε τον ουρανό εκεί ψηλα πετατε
Και ειστε και πανεμορφες ειστε και συγχλισμένες
και απ την πολύ την συγχλιση ειστε αγριεμένες
Σερβιδες μου Πενταμορφες στον Ουρανό πού Πατε;
Σας Διασχίζουν συννεφα και μια ομιχλη υγρή
εσας που εγκαταλείψατε την άπονη τη γή
παρεα οι πετούμενοι σας κανουν πελαργοί
Σερβιδες ,το ταξιδι σας ετουτο πως Αργεί…!
Μη ταχα εκεί στον ουρανό, σας φεύγει κανα δάκρυ
οταν αναλογιζεσθε του βιου σας την άκρη
οταν κοιτάτε προς τα μπρός και σας αφήνουν πίσω
τα βασανα κι οι λύπες σας ,κουβαρι ,αχ πώς να λύσω
το αινιγμα σας,την Καρδια,αιωνια αγαπη
Αγάπη ; Σταυροβελονια;,ή μήπως μια απάτη
Κοριτσια μου ,Σερβιδες μου στον Ουρανό πετατε
Α χ πώς να δώσω αδολα αυτό που μου ζητατε;
Νατανε να βγανα φτερα πλαι σας να πετουσα
σαν Αλμπατρός πελωριος στη γή να μην πατουσα
Πλαι σας να μουνα πουλί,στα ματια να κοιτουσα
Τα Σερβικά σας τα υγρα ,να μη λιγοψυχουσα,
Αχ ναταν να εγκατέλειπα κι εγώ ολη τη μικροτη
να Ξαναβρισκαμε μαζί χαμένη τη νεότη
Ερωτικά στα συνεφα να στηναμε Χορό
Να στελναμε στο διαολο τον κάθε Εξαποδώ
Αχ πώς θα την περουσαμε στα ουρανια τα φινα
Αλλίμονο δεσμευομαι απο ενα μαυρο κριμα …
Σερβιδες ,οι φτερούγες μου ειναι τσαλακωμένες
και δεν ανοιγουνε καλά ,κι ειναι και μπερδεμένες …
Και εχω τις επτα Ψυχες μέσα φυλακισμένες ..
Κι ολες φωναζουνε μαζί να βγουνε οι καυμένες …
June 6, 2007 at 10:12 am
——————————————————-
Μη ταχα με τα ματια μας ερμητικά κλειστα
Σκονταφτουμε σε ουρανια μυστηρια σφραγιστα;
Τη πιστη μας κι αν χασαμε σε ολα τα θεικά
σ’ αερικά πετούμενα σε ξορκια μαγικά,
Μη ταχα παυουν να πετούν νεραιδες στον αερα
Που μας δαγκώνουν την καρδια,σαν φτανουμε εκεί περα
Στων οριζοντων τη γραμμή , στην ακρη της γαληνης
Τυφλούς μας παγιδευουνε με πέπλα της σαγήνης
Σερβιδες …μετενσαρκωση της λαγνας αμαρτίας
Δεν ειναι η αναλαμπή της πιο τυφλής μωριας;
Να τωρα εγώ που σας ποθώ κι ειμαι συγκινημένος
Ανήμπορος να κινηθώ ,εδώ καθηλωμενος,
ενω εσεις αγγιζετε την καθε πολλαπλοτητα
και την συμπαντική ,την παλλουσα ενοτητα,
Σερβιδες νεραιδοπλεχτες ψηλά σαν χελιδονια
που τωρα διασχιζετε τα πιο ουρανια χιονια,
Το Συμπαν ειαι τ΄ονειρο του Μύχιου εαυτού μας
κι εσεις Σερβιδες μου, ψυχες του εσωτερικού μας
Μη ταχα με τα ματια μας ερμητικά κλειστα …
Σκονταφτουμε σε ουρανια μυστηρια σφραγιστα;
Και σας ρωτω τι εγινε το αλλο μας μισό
του εαυτου πολυτιμο ,σαν κύπελλο χρυσό …
Σε πιο πήγαδι χαθηκε η και ουρανια δινη
Αυτό που’ μέσα κρύβαμε, Ψυχενιο κομποσχοίνι
Και στα στενα περάσματα των κόσμων μας των νόθων
Μπλέκονται οι αναστεναγμοι των πιο Κρυμμένων πόθων ..
Σκουπίτσες ,τώρα εινα πρωί σε λίγο θα ναι βραδυ
Αν ξέρατε τι θάδινα για ενα δικο σας Χαδι;
June 6, 2007 at 10:54 am
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη που μας γνέφει(κι αυτό στην Σκουπίτσα )
———————————————-
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη που μας γνέφει
απ ‘το παράθυρο της ολη μερα γνέθει.
αραχνούφαντο το πέπλο της μαγείας,
ονειρική, μια κόρη άκρας γοητειας
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη που κυκλώνει
και η ψυχή, τοτε, φουσκώνει σαν παγώνι
ανοιγει μυρια, ερωτικά ,πολυχρωμα φτερά
και αναδύει μια θεσπέσια μυρωδια
Ο έρωτας, ειναι μια πλάνη ,πού ραγίζει
οταν ,σαν κοφτερό μαχαιρι ,μας αγγίζει
το τζαμι μας χαράσσει,στα κλεφτα
και αποκαλύπτει τα πιο μύχια μυστικά
Ο ερωτας ειναι μια πλανη ,που ενώνει
τα δυο σε ενα και τα δενει με μια ζωνη
κοιταζονται στα μάτια ΅:” Σ’ αγαπώ!”
Και νιώθουν το καθένα ,σαν Μισό
Ο ερωτας ειναι μια πλάνη ,που τυφλώνει
και παραβλεπουμε ,αυτό ,που μας πληγώνει
Αγγίζουμε το ψεμα με Λαγνεία
την Αυταπάτη , αγαπάμε με Λατρεία
Ο Ερωτας ειναι ο κόμπος που ανεβαινει
στο λυγμό ,το δακρυ εκείνο που δεν βγαινει
Οταν αποκαλυπτεται η αυταπάτη
Δακρύζει αίμα το τυφλό μας μάτι…
ΣκουπίτσαΣκουπίτσαΣκουπίτσα…..
(Συνεχιζουμε την ανθολογηση απο την Χελιδόνα )
Το παρακατω αφιερωνεται στον Αγαπητο φιλο και συντροφο της Χελιδωνος Παπούλη:
Τα βραδυα οι μαθήτριες,άραγε ,που πάνε;
—————————————-
Τα βραδυα οι μαθήτριες,οι πονηρές ,που πάνε;
οταν απο τα μαθήματα τα ανιαρά σχολνάνε
και απο τα φροντιστήρια ,κρυφά ,την κοπανάνε
κρυφογελουν και χαιρονται,μαθητριες ,που πάνε;
οταν, λιγο ξεφευγουνε απ’ των δασκάλων, μάτι
και λιγος χρόνος βρίσκεται γιαυτές ,λιγο ραχάτι
και ο μπαμπάς και η μαμά δεν λενε πλεον : Νάτη
η προκομένη μας ,που ησουνα βρε Χιονάτη;
Τα βράδυα οι μαθήτριες ,οι λυγερές, Που Πάνε;
Οταν γλιστρούν αθόρυβα, κάτω απο το κρεβάτι,
σε μυστική καταπακτη,και φθάνουν ως το άτι
το ατιθασο,που κρύβεται σε μιαν οφθαλμαπάτη
τις περιμενει,και χυμά για το Ονείρων Πάρτυ
Τα βραδια οι μαθητριες οι τρυφερές ,πετάνε
γλυστρουν σαν φεγγαρόσκονη και στα αστερια πάνε!
Ο Παπουλης για Νοσφυ
http://panosz.wordpress.com/2007/03/01/helidona-6/#comment-12870
και η
Ωδή στην Ποδιά
——————
Η εμορφια οταν κρυβεται κερδιζει γοητειαν
φαινεται κατι απιαστον και μοιαζει μ’ ουτοπιαν
οταν προβαλλει ολογδυτη και ευκολη στο βλεμμα
η φαντασια χανεται και ολα μοιαζουν με γευμα
Με την ποδιαν φρενήρης καλπαζε η φαντασιαν
γιατί να ψαξεις επρεπε, να ευρης την ουσιαν
κατω απ τον σεμνον γιακάν, το μπλε φορεματακι
τι ταχα σώμα κρύβεται και τι λογής κορμακι…
Με την ποδιάν το σώμα της,έπρεπε να μαντέψεις
Τωρα; μισόγυμνα κορμια! τι να πρωτοψαρεψεις;
εχει χορτασει η ματιά, δεν μένει επιθυμία
δια την εσωτερικήν ,μαθήτριας ,χημείαν.
Κάποτες, οι μαθήτριες άφηναν μουστακάκι
και ειχαν στα αποκρυφα ενα λεπτο χνουδακι
Τωρα το καθε θηλυκόν βαφεται με μανια…
δεν άφησεν στον ερωτα,κρυφήν καμμια γωνια …
σαν καταργηθηκε η Ποδιά, χαθηκε η σαγήνη!
Μα να θρηνώμεν μάταιον . Οτι εγίνη,εγίνη…
…………………………………….
Αμα αναζητάς να βρεις ,ποδιας την σημασιαν
Στα Πυθαγορεια δογματα , θε να βρεις την ουσιαν
Τα Πυθαγορεια μυστικά ελεγοντο κρυμμένα
πέπλα βαρεια τα εκρυβαν,ητανε σαν θαμένα
ο νεαρός φιλοσοφών επρεπε να μοχθησει
τους λόγους του σοφου ανδρος για να κατανοησει
Ετσι η ποδια αποκρύπτοντας,πολλά αποκαλύπτει
και την μαγειαν ερωτος επιδεξια καλύπτει…
Των μερακληδων , η ματιά ,ηθελε τας ωραιας…
να κρυπτουσι την εμορφιαν και οχι αγοραιας…
Αυτή η Μάχη γίνεται για Γή κι’ Ελευθερία
Για την αξιοπρέπεια, κόντρα στην Αδικία,
Αδελφια! Δε θα ρίξετε στον σύντροφο σας , σφαίρα
Μολις προχτές φωνάζαμε, όλοι μαζί: Αέρα
Στη Μάχη της Μπλογκόσφαιρας , ξανά ! Στη Βαρκελώνη
Σύντροφοι δε θα ρίξετε , σ’ αδέλφι Χελιδόνι!!!
Ακουστε Χελιδόνια μου και της φωλιας καμάρια
μεινατε εις τις θεσεις σας και φτιαξτε και αμπάρια
Εμπρος να υπερασπίσωμεν την Μανα Χελιδώνα
Που ειναι της ποιήσεως και λευτεριάς Κοκώνα
Εδώ ολα τα χελίδωνα μπορουν να τιτιβίσουν
ειτε ειναι πλουσια η φτωχά μπορουν να τσιτσιρίσουν
Κατατρεγμένα ας Ερχονται καθε λογης πουλία
Εδώ, εις καθε κελαιδείν, εχουμε ασυλία
Εδώ κανεις τα λευτερα πουλια δεν θα μαντρωνει
Της Χελιδώνος ο αήρ ολα τα λευτερώνει
τις ξωβεργες τις σπασαμε εδώ, καθε θρησκεια
λατρευεται ελευθερα ,ως και η Αθεία
Nόσφυ, να σου ευχηθώ καλή επιτυχία
έχεις και συ δικαίωμα εις την χρησικτησία
Εγώ εσον καλυβισμόν Νοσφώτατε κι φεύγω
ετσούκνιε άραγε ο σουρβάς και για το Γιάννη Ζεύγο;
Παπούλη καλωσόρισες,με συγκινείς βαθιά
νάχεις την καλημέρα μου (και ψάρια και κρασιά)!
Φίλτατε συγκουνήθηκες ως της ψυχής την άκρη
( στη μύτη του Πολύφημου εκύλησε ένα δάκρυ )
τώρα με Θείο δίνουμε τα πάντα στον αγώνα
ώστε ταχιά να ξαναρθείς πάλε στη Χελιδόνα
και αν λιγάκι φάλτσαρε το φλογερό φλαούτο
κι ο Καλυβάρχης έπιασε το φοβερό του κνούτο
λύση δε δίνει η διάσπαση εις τον αγώνα ετούτο
αν και πολύ το συμπαθώ τον Πόντιο τον αούτο
Δεν χρειαζεται πιά Φιλε μου Παπούλη…
Δεν θα ξαναγυρισω στην Χελιδώνα …
Παραιτουμαι και απο την Χελιδώνα(μ-λ)…
Νασαι καλά εσύ και ολοι οι φίλοι.
Νόσφυ θα μου επιτρέψεις ένα μη έμμετρο σχόλιο:
Με αυτές τις αντιδράσεις κάνεις σαν βελόνα πυξίδας στο Νότιο Πόλο …. είναι το μοναδικό σημείο στο πλανήτη , μαζί με τον αντίστοιχο Βόρειο , όπου δεν παίρνουμε στα σοβαρά την πυξίδα.
Και επειδή με λες Φίλο ( και δεν έχω πού αλλού να στα ψάλλω ) δεν γίνεται να μου αντιδράς με τουπέ πριμαντόνας και δραματικές ( σε bold ) δηλώσεις παραίτησης . Εκθέτεις έτσι τους αγαπητούς Ποντίους που σε φιλοξενούν ,
( χαιρετίσματα στον παιγνιωδέστατο μουμούλιο ) , αλλά και τα μέλη της ΚΟΒας του ΙΘΙ που συνομωτούν υπό το άγρυπνο πέλμα της καθοδήγησης για την επιστροφή σου.
Κοίτα φίλε παπούλη…Στην χελιδώνα περάσαμε καλά … Και το διασκεδασμε…Και γραψαμε ..οσο δεν περνει!
Απο κεί και πέρα….Δεν ειμαι καθολου πια πρόθυμος να πληρώνω ως κόστος για το οτι γραφω και λεω τις αποψεις μου, τα ποιηματακια η οτιδήποτε αλλο , καποιες συστηματικές και κακόβουλες προσβολές….(και φυσικά δεν αναφερομαι σε σενα)
Δυστυχώς η οποια σχεση φιλιας συνεργασιας , Χελιδωνος ή οτι δηποτε διαμεσολαβήθηκε απο την Καλύβα και τον εν λόγω … Αυτό λοιπόν λεω . Δεν γινεται να κανουμε πλακα να διασκεδαζουμε ή οτιδηποτε αλλο και ξαφνου να σου γυρνά μπουμεραγκ ως προσβολή συνεχομενη ,ονομαστική και συστηματική .( οπως διαπιστωσα Αλλου μόλις πριν Λίγο) Δεν γινεται . και δεν είμαι αλλο διατεθειμένος και τετοια γυρίσματα ..Ας παιξει λοιπόν Μόνος του..
Οσο για την Πυξίδα ..Ε φιλε μου η πυξίδα οφείλεται και στο οτι το Ιντερνετ ειναι μεγάλο
…Οποτε μπορει να βλεπω αλλου πραγματα που εσύ μπορει να μη βλεπεις …
Και ουτε εχει νοημα να πω λεω κοιτα Εδώ και κοιτα εκεί , οπως κανει αυτός . Ούτε μου παει κιολας .Τερμα .. Βαρεθηκα …
Αυτά φιλε.Σε χαιρετώ οσο πιο εγκαρδια μπορώ.
Ελήφθη
Χελιδόνι πέταξε κι από μας μια βόλτα
και κάνε ένα σκανάρισμα και στης Πρωτό την Πόρτα
Δεν είναι για τις εκλογές που θέλουμε να πεις το Yes
Για να μπορείς είν’ όπου θες, να χτίζεις της λαλιάς φωλιές
http://users.sch.gr/veccio/ereyna/LAMPRA_KI_EYXRHSTA.htm
Βάλε και συ μια κουτσουλιά να ανασαίνουν τα σχολειά
κι άσε τον ψευτομπούκοφσκο να πάρει μια ανασαμιά
ψάξε μέσα στις σύγκλησες μην έχεις μια φωλίτσα
πες μας μια λέξη μοναχά, άδικα λες πως χτίστηκε
αυτή η πρωτοβουλίτσα;
http://www.protovoulia.net/
δες ίνα τι εφρύαξαν έθνη τε και λαοί
κι ακόμα τρέχουν να σωθούν πέρδικες και λαγοί
http://parodos.net.gr/melodorama/melodorama.htm
κι η Eco ακόμα των αιώνων, σαν άχυρο των όνων
κι αυτή θε να ξεστράτιζε μετά των τόσων φθόνων…
http://users.thess.sch.gr/szygouras/symferonta_paideia.htm
Λόγια και ρίμες που περνούν στα δίχτυα μου πιασμένα
ρίξε μου μια γλυκειά ματιά, ακούμπα και σε μένα
http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Πρωτοβουλίτσα
>
> Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες
> τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση
> που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ
> ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.
>
> Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων τωνΜεσογειακών χωρών (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία, Ελλάδα ) και όλων των παρατάξεων…
> εκτός μίας:
>
> guess who?…
>
>
> Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο
> Σύνταγμα της Χώρας βλέπε άρθρο 24, περί «δασικών εκτάσεων και δασών» !!…
>
> Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών –
> αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω ‘παραχωρήθηκαν για ήπια
> τουριστική ανάπτυξη’ σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.
>
> Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι
> δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών. Οι
> τωρινές 90.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες – οφείλουμε να τις κάνουμε
> 2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό
> Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.
>
> Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ! ΨΗΦΙΣΤΕ ΕΔΩ:
>
> http://www.petitiononline.com/forestgr/
>
Καλορίζικη ετούτη η καινούργια η γωνιά
του νοσφεράτου δώρο, από πόντο-αριστερά
Υιοθετήθηκεν ο Νόσφυ, σαν άστεγο πουλί
στην καλύβας απελάθηκε, μα πάλι κελαηδεί
Κι όλο σκαρώνει κάτι, με την ποίηση αλλού να πει
αντί δικό του μπλογκ να φτιάξει, επιτέλους να σωθεί
Γλυκόλογος ο Νόσφυ, μα και πάντα νοσφερός
Το Δρακουλίνι υποδύεται, μα τόσο δροσερώς
ποιητής και πεισματάρης, Πόντιος, αριστερός
Της καλύβας ο εξόριστος, μετανάστευσε – ευτυχώς
Α ρε νόσφυ αισθηματία, με τα δόντια κοφτερά
μασουλάς και τα σχοινιά σου, τάχεις κάνει σαν φτερά
Τις βαριές τις αλυσίδες, που τις τρως για πρωϊνό
βάλτες τώρα μεσ στο γάλα, φάτες πάλι κολατσιό
Μη μασάτε που υποδύεται ο νόσφυ το θεριό
Βρυκόλακας δεν είναι, είναι κόλπο μαγικό
Εκνευρίζει με την πάρλα του, νοικοκύρηδες παλιούς
μα δεν βλάπτει ούτε μύγα, εδώ στους ποντο-αριστερούς
Ποιητής εκ του προχείρου, είμαι νόσφυ ΚΑΙ εγώ
Και εξόριστος είμαι επίσης, απ΄ το ίδιο σπιτικό
Είπα νάρθω να σου ρίξω, ένα στίχο φιλικό
Καλησπέρα να σου είπω, για να ‘ρθείς και να σε δώ
Ιστολόγος είμαι τώρα, με ελεύθερα πανιά
Και φιλόζωος με όλα, τα εξόριστα πουλιά
που πετάξαν από καλύβες, όπως κι εγώ παλιά
και χρεώθηκαν με όλα, τα ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ κακά… 🙂
Τo blog του απολυμένου από την ΓΣΕΕ Δημοσιογράφου για θέματα εργασίας και ότι άλλο κάτσει…
Ενημέρωσε Άτομα Που Επικοινωνείς Για Τo Blog http://apasxolisi.wordpress.com Χρησιμοποίησε Αυτό Το Blog Να Καταγγείλεις Η Να Ενημερωθείς Για Εργασιακά Θέματα Επικοινωνήστε μαζί μου με τα email:apasxolisi_blog@yahoo.gr Είναι Μια Ανοικτή Και Online Social Network Σελίδα Διαμαρτυρίας Και Αποκάλυψης Στη Κοινή Γνώμη .. Της Πρωτοφανούς Απόλυσής Μου!
—————————————–
ΕΝΑ ΑΝΕΚΔΟΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΧΑΛΑΡΩΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ
—————————————–
Ο Ιησούς, φανερά ανήσυχος, συγκέντρωσε όλους τους αποστόλους του
σε ένα έκτακτο συνέδριο, εξαιτίας του προβλήματος της ταχείας αύξησης
κατανάλωσης ναρκωτικών που επικρατεί σε όλη τη γη.
Μετά από πολύ σκέψη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο, θα πρέπει να δοκιμάσουν και οι ίδιοι ναρκωτικά και έπειτα να αποφασίσουν με ποιον τρόπο θα προχωρήσουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος.
Έτσι αποφάσισαν να στείλουν μια επιτροπή από μερικά από τα μέλη του συνεδρίου πίσω στη γη, για να συγκεντρώσουν διαφορετικά είδη ναρκωτικών.
Η μυστική αποστολή έχει αποτέλεσμα και έτσι δυο μέρες μετά η επιτροπή επιστρέφει στον Παράδεισο. Ο Ιησούς, που βρισκόταν στην πόρτα, ανοίγει στον πρώτο Απόστολο:
«Ποιος είναι;»
«Ο Παύλος.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Παύλο;»
«Χασίσι από τον Μυλοπόταμο.»
«Πολύ καλά παιδί μου, έλα μέσα.»
«Ποιος είναι;»
«Ο Μάρκος.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Mάρκο;»
«Κοκαίνη από την Κολομβία.»
«Πολύ καλά παιδί μου, έλα μέσα.»
«Ποιος είναι;»
«Ο Ματθαίος.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Ματθαίε;»
«Μαριχουάνα από τη Βολιβία.»
«Πολύ καλά παιδί μου, έλα μέσα.»
«Ποιος είναι;»
«Ο Ιωάννης.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Ιωάννη;»
«Κρακ από τη Νέα Υόρκη.»
«Πολύ καλά παιδί μου, έλα μέσα.»
«Ποιος είναι;»
«Ο Λουκάς.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Λουκά;»
«Σπιντάκια από το Aμστερνταμ.»
«Πολύ καλά παιδί μου, έλα μέσα.»
«Ποιος είναι;»
«Ο Ιούδας.»
Ο Ιησούς ανοίγει την πόρτα.
«Τι μας έφερες Ιούδα;»
– «Το F.B.I.»…
Σύντομο ανέκδοτο, επίκαιρο, Ιταλιάνικο:
-Μπαίνει ένας μαχαιρωμένος, με ΤΡΙΑ μαχαίρια μπηγμένα ακόμη στην πλάτη του, σε ένα αστυνομικό τμήμα της Σαρδηνίας. Οι αστυνομικοί τα χάνουν, βλέποντας τα τρία μαχαίρια μπηγμένα ακόμη στην πλάτη του, και σωπαίνουν με πολύ δέος.
Και ο μαχαιρωμένος ψελλίζει με δυσκολία:
-Με συγχωρείτε που σας… ενοχλώ, για… ΤΡΙΤΗ ΦΟΡΑ!
🙂
Κι ένα τελευταίο, ηθογραφικό:
ΟΚ, ήταν μια φορά κι έναν καιρό κάτι φίλοι αριστεροί που αποφάσισαν ότι ο μόνος τρόπος να αλλάξουν τον κόσμο ήταν να σκορπιστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να ιδρύσουν επαναστατικές οργανώσεις σε όλες τις χώρες, σημεία συσπείρωσης των εργαζομένων γιατί εκείνη την (μελλοντική) εποχή το σύστημα είχε αποθρασυνθεί και είχε γίνει παντού ολοένα και πιο φασιστικό.
Μια φορά το χρόνο όμως αποφάσισαν να συναντιώνται σε κάποιο μυστικό μέρος για να κάνουν απολογισμό της δράσης τους σε όλο τον κόσμο.
Είχαν σπουδάσει όλοι στο ίδιο Πανεπιστήμιο, στην Αγγλία, και ήταν όλοι από διαφορετική χώρα ο καθένας. Αποφάσισαν λοιπόν να συναντιώνται σε ένα pub δίπλα από το Πανεπιστήμιο.
Πρώτος εμφανίστηκε στο pub ο Άγγλος, ο Τζιμ. Πίνοντας τη μπύρα του καλοσόριζε σιγά-σιγά του υπόλοιπους, γιατί είχε αναλάβει αυτή τη φορά και την προεδρία.
Πρώτος μπήκε ο Γάλλος, ο Φρανσουά.
–Γειά σου Φρανσουά, λέει ο Τζιμ, τι καλά νέα μας έφερες από τη Γαλλία;
-Ιδρύσαμε νέο κόμμα εργατών και φοιτητών. Έγινα πρόεδρος.
Μπράβο Φρανσουά, λέει ο Τζίμ. Μπαίνει λοιπόν ο Ιταλός, ο Τζιάκομο.
–Γειά σου Τζιάκομο, λέει ο Τζιμ. Τι καλά νέα μας έφερες από την Ιταλία;
-Ιδρύσαμε νέα Κοινωνική Στέγη απειλημένων από την καπιταλιστική Μαφία. Έμεινα απλό μέλος αλλά με εκτιμούν πολύ.Μπράβο Τζιάκομο, λέει ο Τζίμ.
Μπαίνει τότε ο Αμερικάνος, ο Τζων.
-Γειά σου Τζων, λέει ο Τζιμ. Τι καλά νέα μας έφερες από την Αμερική;
-Ιδρύσαμε τη Νέα Κίνηση κατά της Παγκοσμιοποίησης του Κεφαλαίου στο Σήατλ. Έγινα γενικός γραμματέας.
(να μην τα πολυλογώ τώρα…)
Μπράβο Τζων, λέει ο Τζιμ. Εκείνη τη στιγμή μπαίνει και ο Ελληνας, ο Πέτρος.
–Γειά σου Πετράκος, λέει ο Τζιμ. Τι καλά νέα μας έφερες από την Ελλάδα;
-Ιδρύσαμε όχι μία, αλλά τρείς αριστερές οργανώσεις.
–Ναι, ναι, ναι, πολύ ενδιαφέρον, λέει ο Τζιμ. Κι εσύ τι έγινες;
–Τίποτε, λέει ο Πέτρος, Εξόριστος είμαι, με ζήλεψαν και με πέταξαν έξω ΚΑΙ από τις τρεις, επειδή ήμουνα ο καλύτερος…
Ήταν ο Τοτός στην 4η Δημοτικού μέσα στο μάθημα της αριθμητικής. Κάποια στιγμή η δασκάλα ρωτάει τους μαθητές, αν κάθονται τρία πουλάκια πάνω σε ένα δέντρο και ένας κακός κυνηγός σκοτώσει το ένα πόσα θα μείνουν πάνω στο δέντρο;
Με, όπως πάντα, υπερβολικό ζήλο σηκώνει το χέρι της η μικρή Ελενίτσα φωνάζοντας, «κυρία, κυρία, κυρία…»! Δίνει λοιπόν, η δασκάλα, τον λόγο στην Ελενίτσα η οποία με θάρρος απάντα πως θα μείνουν δύο πουλάκια πάνω στο δέντρο. «Μπράβο», λέει η δασκάλα στην Ελενίτσα,»Πολύ σωστή σκέψη!»
Ο Τοτός όμως, που είχε τσαντιστεί με όλη αυτή την σκηνή επίδειξης γνώσεων της Ελενίτσας, σηκώνει το χέρι του και λέει στην δασκάλα, «Εγώ κυρία νομίζω πως δεν θα μείνει κανένα πουλάκι πάνω στο δέντρο αφού και τα υπόλοιπα δύο θα τρομάξουν και θα φύγουν».
Η δασκάλα απαντά, «Τοτό, εδώ κάνουμε απλή αριθμητική αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέπτεσαι«.
Κάθεται λοιπόν ο Τοτός για λίγη ώρα σκεπτικός και φανερά προσβεβλημένος, μέχρι που ξανασηκώνει το χέρι του.
– Κυρία, να σας κάνω μία ερώτηση;
– Και βέβαια Τοτό, απαντά η δασκάλα.
– Κάθονται τρεις γυναίκες σε ένα πάρκο και τρώνε παγωτό χωνάκι. Η πρώτη το γλύφει, η δεύτερη το δαγκώνει και η τρίτη το χώνει όλο βαθιά μέσα στο στόμα, ποια από τις τρεις είναι παντρεμένη;
– (Μετά απο λίγη σκέψη) Υποθέτω αυτή που το χώνει όλο μέσα στο στόμα της.
– Λάθος, απαντάει ο Τοτός, είναι αυτή που φοράει βέρα αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέπτεστε!
Πάντως ότι συνέβη συνολικά, είναι ακατανόητο….
Ίσως, κάποια στιγμή να μάθουμε το παρασκήνιο και τις πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης, η οποία ξεπερνά πολύ -όπως φαίνεται- τα όρια μιας «διαδικτυακής πλάκας» ή ενός αυτοσαρκασμού της παλιάς μας πολιτικής πορείας.
Μ-π
Ένας άνθρωπος κάτω από ένα σπίτι, στη μέση του δρόμου βρίζει μεγαλοφώνως κάποιους άλλους που τον κοιτάζουν από ψηλά βλοσυροί, στο παράθυρο.
Περνάει ένας περαστικός, που ήτανε Χριστιανός ιδεολογικά.
-Άνθρωπέ μου ΜΗ βρίζεις, είναι αμαρτία, άφες αυτοίς…
Περνάει άλλος περαστικός, που ήτανε Κομμουνιστής ιδεολογικά.
–Σύντροφε οργανώσου, δεν ωφελεί να βρίζεις, για όλα φταίει το Κεφάλαιο.
Περνάει άλλος περαστικός, που ήτανε Φιλελεύθερος ιδεολογικά.
–Δικαίωμά σου να βρίζεις φίλε, αλλά η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που ενοχλεί τους άλλους.
Περνάει άλλος περαστικός, που ήτανε Δεξιός και νοικοκύρης.
–Ρε παλιάνθρωπε, γιατί βρίζεις χωρίς λόγο; Θα φωνάξω την Αστυνομία να σε συλλάβει.
Περνάει άλλος περαστικός, που ήταν προοδευτικός μπλόγκερ στο Ελληνικό διαδίκτυο.
–Ρε πατρίδα αγνόησέ τους, σε βάλανε πια στο moderation. Πέρνα από το δικό μου μπλογκ για κουβέντα.
🙂
Τελικά, εδώ γράφουμε στιχάκια ή ανέκδοτα;
Βλέπω ότι η χελιδώνα (μ-λ) μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε ανεκδοτώνα (με τη συμβολή του Ομαδεώνα) – κάτι που κατά την άποψή μου την οφελεί! 🙂
Εξάλλου ως ανέκδοτα (κρύα και κακόγουστα) ακούστηκαν και τα στιχάκια που καλούσαν τους στιχουργούς της αυθεντικής χελιδόνας εδώ, μακριά από τα κάτεργα της καλύβας!
Αλλά, το καλύτερο ανέκδοτο το έγραψε παραπάνω ο Μ-π:
«Πάντως ότι συνέβη συνολικά, είναι ακατανόητο….
Ίσως, κάποια στιγμή να μάθουμε το παρασκήνιο και τις πραγματικές αιτίες της σύγκρουσης, η οποία ξεπερνά πολύ -όπως φαίνεται- τα όρια μιας “διαδικτυακής πλάκας” ή ενός αυτοσαρκασμού της παλιάς μας πολιτικής πορείας.»
Προτείνω να το συμπληρώσει, βάζοντας μέσα και τις επιπτώσεις της Κινέζικης Πολιτιστικής Επανάστασης, της Άνοιξης της Πράγας και του χωρισμού του Βιετνάμ σε Βόρειο και Νότιο! 🙂
Πρέπει να ψάξω να βρω ένα ανέκδοτο… όπου κάποιος πάει (ή νομίζει ότι πάει) να χωρίσει (ή να συμβιβάσει) δύο συντοπίτες του που τσακώνονται και τελικά καταλήγει στο νοσοκομείο δαρμένος κι από τους δυό! 🙂
Μ-π
Εχει απολύτως δικιο ο Πάνος οταν λεει
»Εξάλλου ως ανέκδοτα (κρύα και κακόγουστα) ακούστηκαν και τα στιχάκια που καλούσαν τους στιχουργούς της αυθεντικής χελιδόνας εδώ, μακριά από τα κάτεργα της καλύβας!’
Τα οποια στιχακια ησαν επισης» κρυα και κακογουστα» οταν βρισκοντουσαν ακριβώς τα ιδια στην »Αυθεντική Χελιδώνα» του κ Πανου, ενός …………….
Λάθος ανέκδοτο αναζητάς… Ψάξε καλύτερα εκείνη τη φράση που λέει πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σα φάρσα – και προσάρμοσέ τη στην περίπτωση.
Ή βάλε το άλλο, με τον Πόντιο που χτυπούσε το κεφάλι του μονολογώντας «εσύ φταις!» 😉
Και μετά, διάβασε ξανά τις προγραμματικές εξαγγελίες της χελιδώνας (μ-λ) (αυτονομία, δε θίγουμε κανένα, δεν ετεροκαθοριζόμαστε κλπ) και …γέλα με την ψυχή σου!
🙂
Επιπλέον, θέλω να δηλώσω ότι εγώ το προηγούμενο σχόλιό μου το έστειλα ΧΩΡΙΣ bold – και έτσι θέλω να διαβάζεται! Αν θέλω να τονίσω κάποιες λέξεις, ξέρω και μόνος μου! 🙂
Παίδες…
οποιαδήποτε προσωπική επίθεση και τα συναφή, θα κόβετε!
Γι αυτό, από το παραπάνω σχόλιο του «Ναμπούκο» αφαιρέθηκε το κομμάτι εκείνο που είχε μη αποδεκτές αιχμές (με βάση τη δική μας αισθητική και τους δικούς μας κανόνες).
Μ-π
Πάνο δεν πολυκατάλαβα τι θέλεις να πεις αλλά άστο τώρα…
Φαντάσου ότι πριν από λίγο διάβασα το «διάλογο» στη σελίδα των Ο-Π.
Πιθανόν θα χρειαζόταν κάποιος να έχει ασχοληθεί πολύ περισσότερο με τα όσα συνέβησαν για να κατανοήσει όλες τις παραμέτρους. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Ούτε και έχει και σημασία αυτή τη στιγμή.
Ας απεμπλακούμε τώρα από το αδιέξοδο, πριν μετατραπεί και τούτο το πρόβλημα σε νέο Σλαβομακεδονικό!
Μ-π
Α, για τα ακριβώς «ίδια στιχάκια» έχω άποψη (την ίδια που είχα πάντα) αλλά δεν είμαι τόοοοσο κακός για να την πω εδώ!
Κι αν το κάνω, θα είναι μόνο με ρίμες! 🙂
Μ-π,
άστο καλύτερα. Δε θέλω να σε φέρνω σε δύσκολη θέση. Αν η παρουσία μου πρόκειται να μετατρέψει την χελιδώνα (μ-λ) σε στίβο μάχης, φεύγω όπως ήρθα!
»Αν η παρουσία μου πρόκειται να μετατρέψει την χελιδώνα (μ-λ) σε στίβο μάχης, φεύγω όπως ήρθα!»
Το ιδιο ακριβώς θα κανω κι εγώ… Ελπίζω να εγινε αντιληπτό οτι δεν θα αφήσω αναπάντητη καμμία απο τις ειρωνιες του εν λόγω κυρίου και οτι το καλυτερο θα ηταν η αμοιβαια απομακρυνση.
Εγώ ρε παιδιά, ορκίζομαι στη Μεγάλη Ημών (πολλαπλή) Θεά, ότι δεν επιζητώ σύγκρουση καμιά. Εδώ και καιρό έχω κάνει και την αυτοκριτική μου και ξέρω πολύ καλά ότι ουδείς αλάνθαστος.
Εκείνο το οποίο όμως αξίζει να συζητηθεί σοβαρά, νηφάλια και φιλικά, είναι το κατά πόσον ένα μπλογκ με ΤΟΣΟ σκληρή δουλειά όπως έχει κάνει ο Πάνος, ευτελίζεται μέσω της άρνησης να κατανοήσουμε ότι αποτελεί πλέον φόρουμ, και όχι απλό μπλογκ.
Και -όπως είπε και ο Α.Φ.Μ. (όχι της εφορίας, ο άλλος)- χεχε…. «ένας χώρος συζητήσεων που έχει μετατραπεί πλέον σε καφενείο ή συλλογικό χώρο διαλόγου, πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει κανόνες που ΣΥΝ-αποφασίζονται από τα ίδια τα μέλη του».
Ως εκ τούτου, προτείνω ως συμβιβαστική πρόταση σε όλους την εξής:
1) Από τη στιγμή που ο Πάνος αποδέχεται τη βασική αυτή αρχή, ΟΛΑ τα ποστ που τον αφορούν στο δικό μου μπλογκ, θα γίνουν «ιδιωτικά» (ή με μυστικό password) ώστε να μην υπάρχει βάση έχθρας ή σύγκρουσης
2) Από τη στιγμή που σας ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα, από άποψη πολιτική και συλλογική, ας οργανώσουμε μία συζήτηση ΧΩΡΙΣ προσωπικές αιχμές, με τίτλο «Η Συλλογικότητα και η δημοκρατικότητα του διαλόγου σε μπλογκ και φόρουμ» (ή κάτι τέτοιο) με προσκλήσεις στο… «Σύλλογο Αποβληθέντων Μελών της Καλύβας και λοιπών δυσανασχετούντων της Μπλογκόσφαιρας» να εκφραστεί ήπια και νηφάλια προς χάριν του απλού λαού (των απλών σχολιαστών). Το κάνω και στο μπλογκ μου, αν θέλετε.
Πάντως, ΔΕΝ μπορεί να πει ο Πάνος ότι υπέστη επίθεση λόγω των αστείων μου! 🙂
Ομαδεώνα,
ας σταματησει εδώ η συζήτηση……
Μ-π
……………………………….
………………………………
ΕΜΜΕΤΡΗ «ΠΑΡΑΒΑΣΗ»
Εζήλωσεν ο ΜιΜιΠί του Κίλλ του Μπίλλ τη χάρη
και βρόντηξε τους κεραυνούς με του Διός τη χάρη
τας Νοσφεράς απέκλεισε και πάλι τας λαγνείας
υπερασπίζων ζοφερώς χρείαν ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
Πως πέταξε ο ecochris του Σόλων τα σιντία
πως ΜATI ecoάγρυπνο έδιωξε τα θηρία
της γκρούπας κράτησε το φως λαμπάδα νετρονίου
δεν άφησε να εξελιχθεί σε μόστρα εθνικίου
Έτσι κι ο Άρχων ΜιΜιΠί της Μπλογκομετρητίας
οικολογών ξανάπεσε εις τας λογοκρισίας
ως αναμάρτητος κι ορθός, έβαλε πρώτος λίθον
αποδομώντας ευθαρσώς της ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ τον μύθον
Βάζοντας ψευτομπούκοβσ(κ)ο τον κόσμο να ταΐσει
θαρρεί κι οι τοίχοι με τ’ αυτιά έχουν κι αυτοί ξοφλήσει
Δυο μέρες τόβαλε στο νού τη Ρώμη για να κάψει
μα ενέδωσε ποιητικώς μη κι ο ΛΑΟΣ τον κράξει…
Με τέτοια ecoαλογική λογοκοψοτροπία
πρέπει στον άλλο το ΛΑΟ να γράψει ιστορία
Τον ενοχλήσαν φοβερά οι καπριτσιόζες νότες
οι νοσφερές απόχρωσες κι έβαλε αξιολογικούς
«της πριμαντόνας» κόφτες…
«Τρίτε καλοπροαίρετε», λυπήσου με λιγάκι
κι έχω το μπλογκομετρητή ανάψει πλάι στο τζάκι
ΟΛΑ ‘χανε εξυπναδιές τάκοψα με το γάντι
υπό το πρίσμα μου κι ορθώς, με πήρε το γινάτι
Είναι δικό ΜΟΥ μαγαζί, τι λές και συ Αρχηγάρα
μαζί σαν κάτσουν δυο βουνά θα πάθουνε λαχτάρα…
Ο Νόσφυ ας θυσιαστεί σαν κάθε Ιφιγένεια…
άμα τον δεις προσεκτικά έχει ethnikia γένια
Την είδε ο Νόσφυ ταξικά, τα πήρε εν κρανίω
ποντιακώς κι αριστερά, άνοιξε καφενείο
τόστριψε σε μια γωνία (κι ήτανε νέο παλληκάρι)
σαν και να γύρισε απ’ το κρύο
(μες στο μπουφάν χωτός με χάρη)
κι άνοιξε διασπαστικά
μ’ ευαίσθητη σκληρή καρδιά
ethno μ-λ χελιδονείο
Περί του έθνους να ομιλεί
στα ζοφερά εθνίκια
στου ethos πάτριον έδαφος
ν’ αποδομεί τα φύκια *
*φύκια για μεταξωτές κορδέλες
κομψές και τζιριτζάντζουλες
μπλογκαρχικές παντός καιρού
χρώματος, κόμματος, «λαού»
του metaxa φλογέρες
———————————————————
σ. Π&Α: ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ ΥΠΟ ΤΗΣ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
———————————————————
Έχει καλώς(;) να αφαιρεθούν όμως τότε και τα ορφανά Σ(1) Σ(2) Σ(3) Σ(4) Σ(5) που παρέπεμπαν στο «πόστ» μου στα ποντιακώς και αριστερώς αφαιρεθέντα -εν τω πρωτοτύπω στο τέλος του Λογοδράματος- παρατιθέμενα «λίνκς»
*ψάχνω το καπέλλο μου… μην έθιξα τα θεία;
κάποια μ-λ ακλόνητα ψηφιακά δοχεία;
venceremos;
Όχι ρε παιδιά!
ΕΓΩ φεύγω, οι ιδρυτές της χειλιδώνας (μ-λ) γιατί να φύγουν;
Ήρθαν δηλαδή τα άγρια για να διώξουν τα ήμερα;
Α πα πα!
Όσο για την «αμοιβαία απομάκρυνση», επιτρέψτε μου να αναπαράγω εδώ ένα σχόλιό μου από άλλο δικτυακό τόπο, όπου ο Ν. την τονίζει (την αμοιβαία) με ακόμα πιο δραματικές πινελιές………….
………………………………………
………………………………………
………………………………………
………………………………………
Τέλος, μια απάντηση στον Ομαδεώνα:
Γιώργο, ποτέ δεν πέρασε απ’ το μυαλό μου ότι η καλύβα είναι φόρουμ. Εσύ το υποστηρίζεις με επιμονή, αλλά εξακολουθώ να επιμένω ότι η καλύβα ήταν, είναι και θα μείνει μπλογκ. Το έχει στα γονίδιά της!
Οι σχολιαστές έρχονται και παρέρχονται – οι περισσότεροι όποτε τους κάνει κέφι και ανάλογα με το θέμα.
Ειλικρινά ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ να είμαι ο διαχειριστής ενός φόρουμ.
Η καλύβα είναι η (ψηφιακή) αντανάκλαση του Πάνου: όλο το φώς και το σκοτάδι που έχω, όπως γράφει ο λογότυπός της. Είναι, δηλαδή, απολύτως προσωπικός τόπος (και τρόπος) έκφρασης.
Μου αρέσει που έρχονται εκεί αρκετοί φίλοι και ακόμα περισσότεροι άγνωστοι σχολιαστές και συζητάμε (και φιλοξενώ πολύ συχνά δικά τους ποστ), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η καλύβα δεν είναι η προσωπική μου έκφραση στο ίντερνετ!
Το ότι τυχαίνει να είναι μεγάλος ο αριθμός των επισκεπτών και των σχολιαστών δε σημαίνει απολύτως τίποτα! Η καλύβα θα ήταν η ίδια ακόμα και αν είχε το ένα δέκατο ή το ένα εκατοστό της κίνησης που έχει σήμερα. Στην περίπτωση αυτή, θα την αποκαλούσες φόρουμ; Όχι βέβαια! Γιατί να είναι τώρα;
Αυτή είναι και η αντίληψη όλων των σταθερών σχολιαστών. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως σου κόλλησε η ιδέα ότι ένα μπλογκ (=μια προσωπική σελίδα) έχει μετατραπεί σε φόρουμ.
Ακριβώς επειδή πρόκειται για προσωπική σελίδα, δεν υπάρχει περίπτωση να την εντάξω στους κανόνες λειτουργίας των φόρουμ. Ούτε να αποδεχτώ ποτέ ότι δεν έχω το δικαίωμα για αποκλεισμό όποιου σχολιαστή θεωρώ ότι η συμπεριφορά του (και όχι οι ιδέες του, βέβαια) δεν είναι αποδεκτή – από εμένα.
Για την ιστορία, απο τους δεκάδες σχολιαστές της καλύβας (με πολλούς από τους οποίους έχουμε γίνει μπίλιες σε συζητήσεις) έχουν αποκλειστεί (αν εξαιρέσουμε κάποια troll και καναδύο φασίστες) ΔΥΟ όλοι κι όλοι: Ο Ομαδεώνας και ο Νοσφεράτος. Ο ένας δύο φορές, ο άλλος τρεις. Που σημαίνει ότι είχαν την ευκαιρία / τις ευκαιρίες της επανόδου, αλλά η χημεία τελικά δε λειτούργησε.
Επαναλαμβάνω, όχι για τις ιδέες τους – τις οποίες σέβομαι απολύτως και με τιςε οποίες δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα. Αλλά γιατί ο τρόπος που λειτουργούσαν στη καλύβα δεν ήταν αποδεκτός από εμένα. Και όπως δε θέλω να με επισκέπτεται στο σπίτι μου στην Περαία κάποιος που έχω πρόβλημα με τον τρόπο του, το ίδιο δε θέλω και για το δικτυακό μου σπίτι, την καλύβα.
Αυτό το θεωρώ αναφαίρετο δικαίωμα ΚΑΘΕ μπλόγκερ. Και δικό μου, γιατί ποτέ δε θεώρησα ότι είμαι κάτι διαφορετικό από μπλόγκερ. Και με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσω, όσο μπορώ και όσο μου κάνει κέφι, γιατί ώρες ώρες το μπλόγκιν γίνεται πολύ δυσάρεστο – και αυτό λειτουργεί σωρρευτικά.
………………………………………………………………………………………
………………………………………………………………………………………
………………………………………………………………………………………
(Ποντε κ Αριστερέ ελπίζω να μη διαγραφει …Δεν Θίγει..θίγει;
Σόρι παίδες… αλλά ότι θίγει τον άλλο διαγράφεται.
Φαντάσου να ήμουν και στην Επιτροπή Εσωτερικού Ελέγχου του Μ-Λ
Μ-π
————————————
Πού ‘σαι βρε ΜΟΥΜΟΥΛ;;;;;;;;;;;;;;;;
»Επαναλαμβάνω, όχι για τις ιδέες τους – τις οποίες σέβομαι απολύτως και με τιςε οποίες δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα. Αλλά γιατί ο τρόπος που λειτουργούσαν στη καλύβα δεν ήταν αποδεκτός από εμένα.»
Αντιθετως εκεινο που παρατηρησα και εγώ και πολλοι αλλοι- με τους οποιους το συζητησα και θα συνεχίσω φυσικά να το συζητώ -ηταν οτι -τουλαχιστον για την περιπτωση του Νοσφερατου (για την οποία θελω ειδικά να μιλησω) δεν ηταν ο τροπος αλλά οι ιδεες που ενοχλουσαν τον κ. ….. καθώς ερχοταν σε……
________________________________________________________________
σ. Π&Α: Βρε παιδιά… σταματήστε!!!
Είδα ότι οι Ο-Π είναι πιο ανοιχτοί από μας τους μ-λ… Για κάντε μια βόλτα από ‘κει
________________________________________________________________
Έ ρε Μ-π σε τι καζίκι έμπλεξες….
Απαραίτητες μετα-μεταρρυθμιστικές διευκρινίσεις
Μ.Μ.Π. = Μεγαλοπρεπής Μπλογκάρχης Π.
ethos=ήθος (εν αρχή σήμαινε τον τόπο)
Για ένα ΑΛΗΘΟΦΑΝΕΣ ΣΕΝΑΡΙΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΚΩΜΩΔΙΑΣ,
για πολύ περίεργους της συνδεσμολογίας (Σ1,Σ2,Σ3,Σ4,Σ5)σιγά σιγά και με απαλλοτριωτικό σκοπό (η εφημερίδα διπλωμένη καταλλήλως) εδώ http://ecology-salonika.org/lib/?p=1268#comment-2838
Γειά σου Νκόλα… Γειά σου και σένα Σόλωνα…
Ψάχνω να βρώ έναν άνθρωπο να πω τα μυστικά μου
να μην πεθάνω ξαφνικά και μείνουν στην καρδιά μου...
http://users.thess.sch.gr/veccio/ereyna/solon/SOLON.htm
Παπούλη,
με τη σοφία της ηλικίας σου διαπιστώνεις ορθα:
«Έ ρε Μ-π σε τι καζίκι έμπλεξες….»
Και με αναγκάζεις να ομολογήσω το θαυμασμό μου στο σοφό λαό που έλεγε:
«Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα!!!»
——————————–
Ομαδεώνα, στο ξαναζητάω:
ας σταματησει εδώ η συζήτηση……
Αν θέλετε και οι δυό να συνεχίσετε υπάρχουν τόσοι ακόμα ψηφιακοί χώροι,
αλλά και παραδοσιακά καφέ!!!!!!!
Μ-π
Γι αυτό και παλιά μας έλεγαν να «έχουμε εμπιστοσύνη στη λαική σοφία και να μην εμπιστευόμαστε διανοούμενους κοπσμοπολίτες » φίλτατε
«Όπως έστρωσες θα κοιμηθείς»
Τσιτάτο του Μπέμπελ
Πόντε και Αριστερέ
Το Ποστ ειναι δικο σου… Μπορεις να το κλεισεις , να το σβυσεις να κλεισεις τα σχολια η οτιδηποτε αλλο θελήσεις … Απο μενα -ξερεις – κανενα προβλημα …
Οσο ο κυριος αυτός συνεχιζει τα ιδια θα βρισκω τροπους να του απαντησω …
Θα προτιμούσα βεβαια να μην ασχοληθω αλλο μαζί του ..γι αυτό και τα περι »αμοιβαιας απομακρυνσης» …
(Του το είπα και αλλου … Η περιπτωση του δεν με ενδιαφερει-ουτε με ενδιεφερε ποτέ . (σε αντιθεση με πολλές ενδιαφερουσες περσονες που εγκατοικουν στο μπλογκ του)
Αλλα βλεπω οτι του αρεσει να ξύνεται
… Παντως … Οπως ηρθαν τα πραγματα θα προτεινα να το κλεισεις το μαγαζάκι ..Βέβαια, εσύ κρινε …
θα σας πρότεινα να διαβάσετε το εξαιρετικό κείμενο του VAHIT TURSUN που δημοσιεύτηκε στη RADIKAL
Φουρτούνες τύχανε πολλές, βροχές και γκιλντιρίμια
Και το μουμούλ δεν μπόρεσε να έρθει στα αγρίμια
Κάτι θυμίζει από τα παλιά κάτι φέρνει από το μέλλον
Στο ρέμα της Χελιδονούς ο πόνος δεν έχει τέλος
Πάντα έτσι γινότανε , πάντα έτσι θα είναι
Πολλά από τα συμβαίνοντα γιατί, είναι για θεαθήναι
Για μπλόκι θέλεις να το πεις, για οργάνωση για κόμμα
Μουσαφίρη τον εαυτό σου για να πεις δεν σούρχεται ακόμα
Γιατί αυτός που μένει τελικά, αυτός που έχει την αιγίδα
Είναι αυτός που τελικά κρατάει την σφραγίδα
Και πόνεσαν κι ας ίδρωσαν πολλοί για να το στήσουν
Έτσι το θέλησαν οι καιροί χωρίς να τους ρωτήσουν
Το που είναι τα άδικα και που είναι τα δίκια
Ο καθένας μιαν απάντηση, μέσα του, έχει , για αυτόν αντρίκεια
Σε κάτι που κανονικά έπρεπε να μισήσει
Στο αριστερό το μάγουλο δάκρυ έρχεται να κυλήσει
Γιατί εκεί έδωσε εαυτό, άφησε ψυχή και πόνο
Κι έρχεται η πουτάνα η στιγμή και φεύγεις πάντα μόνος
Όπως τότε στην Καρωτή πέρναγε το μουμούλ τον λάκκο
Ο άλλος του κουβάλαγε από την δεκαεφτά τον σάκο
Μάλλον δεν αρκεί το όνομα δεν φτάνει το μου λου
Μόνο το χρώμα και ο χρόνος βεβαιώνει πως ήταν αλλουνού
Έτσι ένοιωσα κάποτε , έτσι το βιώνω και τώρα
Κείνες τις μέρες που ζύγωνε και του μου λου η ώρα
Και νοιώθω βέβαια τον θυμό μετά από τέτοια μπόρα
Μέσα μου λέω, τζάνουμ κι ίνεται αλλέτερα, νέσπαλον, και προχώρα.
Υστερόγραφον
Εδώ στην γιορτή του πόνου
ντύνομαι να μην κρυώνω, του Ουλιάνωφ το μειδίαμα
Σαντάλια του Χριστού φορώ στα πόδια μου
Πραίτορες, βράχοι πάνω μου σωρό, μα εγώ θα αναστηθώ
mumul
[…] θα τον δυσαρεστήσει (αυτή είναι η εντύπωσή μου). Ομως, η ποίηση μερικές φορές τα λέει όλα, κι είναι αδύνατο να …, όσο τα εξής (στιχάκια του Μουμούλ): Πάντα έτσι […]
Παίδες,
επειδή διάφοροι φίλοι δυσανασχέτησαν για το κλείσιμο των σχολίων, σας δηλώνουμε τα εξής:
α) τα ξανανοίγουμε
β) μόνο κείμενα με μέτρο (κάθε είδους) επιτρέπονται. (Αυτά που δεν έχουν μέτρο δεν είναι καλόδεχτα!)
γ) διατηρούμε το δικαίωμα να αφαιρούμε ολόκληρα σχόλια ή κομμάτια των ποιημάτων που πιθανόν θα δημοσιεύσετε, αν θεωρήσουμε (με την υποκειμενική μας αντίληψη) ότι μπορεί να θίξουν τον άλλο
Εύγε mumul, ειλικρινά συγκινημένος γράφω
– τέτοιο μελό δεν έχει καν στον κινηματογράφο
τον Ινδικό, που τρέχουνε ιδρώτας, δάκρυα, αίμα…
– ξέχασες όμως αδερφέ, βάλε και λίγο σπέρμα!
Θα γίνει έτσι η σύνθεση πιο καλοδουλεμένη
– αν η αθώα κορασίς είναι ΚΑΙ βιασμένη!
*
Αχ, μα γιατί τους Πόντιους πάντα τους κατατρέχουν
κι ούτε στιγμή τα βάσανα σταματημό δεν έχουν;
Οι Τούρκοι τους εδιώξανε, τους διώξαν απ’ το Κόμμα
και τώρα τους εδιώξανε κι απ’ την καλύβα ακόμα!
Θα τόχει η μοίρα της Φυλής, ποτέ να μη στεριώνει
– πάντοτε να βιάζεται και πάντα να ματώνει!
Μα ο mumul ως Όμηρος, όλα τ’ ανακατεύει
(αίματα, δάκρυ κλπ) και όλους μας μαγεύει!
[ Ωραια -αφου ξανανοιξε η Χελιδωνα (μ-λ )] Τ α επομενα ειναι ολα αφιερωμένα στον Μουμ(ου)-λ
από τα τερατολογικά της Νεας χελιδωνος:
Ωδή στην Τερατοχώρα
———————
Στην μακρινή πατρίδα μου ,χώρα των Νοσφεράτων
Υπάρχει μια περιοχή που λέγεται: ‘’Τεράτων ‘’
Είναι κρυφή και άβατη ,και πας μόνο με τζιπ
Και πάνε εκεί για τουρισμό τρελοί Ντιπ κατά Ντίπ
Εκεί ειν’ ο Βατραχόμυγας εκεί κι ο Αρχιδολεων
Εκεί λένε κατεφυγε κι ο βασιλιάς ο Κρεων
Εκεί λένε πως κρυφτήκαν οι Μόρλοκ κι οι Ελόι
Και όλο αλληλοτρωγονται μες την παχιά τη χλόη
Εκεί είναι ο Ιππόγρυπας κι ο Ιπποψωλιαδης
Εκεί κιο Ισοπεδωτής και ο Κερβεριαδης
Σε ένα δεντρί –το πιο ψηλό -κρύβεται ο Κατωβλέπας
Πουναι της τερατόχωρας . ο τρομερός Γκιουλέκας
Εκεί κι οι Καφετούληδες πούνε καλικαντζάροι
Κι οι Γίγαντες οι τρομεροί που λέγονται Τσατσαροι
Γιατί όλο χτενίζονται με μια μικρή τσατσάρα
Και λεν πως διαθέτουνε και τρομερή πο..τσάρα
Ο Βατραχόμυγας
Ήτανε ένας βάτραχος που ήτανε και μύγας
Πανάθλιος και βρωμερός και μάλλον πομφολύγας
Τεράστιο το στόμα του και είχε και ουρά
Κι΄ ολημερίς τριγύρναγε εκεί μέσ τα σκατά
Όταν γνωστοί τον βλέπανε το μάτι κλειναν ‘’είδες;’’
Κι όλο τον αποφεύγανε και βάτραχοι και μύγες
Και μοναχός πορεύονταν στο σκοτεινόν του έλος
Και κάπου κάπου σκέπτονταν στον βίο να βάλει τέλος
Ωσότου ερωτεύτηκε μια τρελο τσαπερδόνα
Πού ήτανε γαιδουρόμυγα μα και πολύ κοκόνα
Κι ο Βάτραχος μας ο καλός ο βρωμο μυγοδαγκας
Άλλαξε απ’ τον έρωτα κι έγινε πολύ μάγκας
Τώρα με την γαϊδούρα του παίζουν στα νουφαράκια
Παντρευτήκαν δω και καιρό κι έχουνε και παιδάκια
Κι όλο η γαιδουρομυγα του λέει ‘’έλα καλέ μου
Μυγαμωγλυκοτσουτσουνε ,έρωτα βάτραχε μου…”
Ιούνιος 20, 2007 στο 1:21 π.μ.
(θείε , δεν αναφερεται το ποιημα σε μυγούλα
αλλά σε γαιδουρομυγα που ειναι και χοντρούλα
πουναι και μυγοφτέρουγη μα με ποπό γαιδούρας
γιαυτό κιο Βατραχόμυγας ,που ειναι και αγγούρας
εταίριαξε μ’ αυτήν πολύ , δια να τηνε βατέψει
-αλλόκοτο μ αληθινό ,μα ποιος να το πιστεψει;)
H ιπποποταμίνα
(ΠΆΛΙ ΣΤΟΝ ΜΟΥΜΟΎΛ)
Ήτανε μια φορά μια ιπποποταμίνα
Σε λίμνη Αφρικανική κι ήτανε πολύ Φίνα
Στη Λίμνη εκατουραγε στη Λίμνη ελουζόταν
Κι ήταν πολλοί ιπποπόταμοι που την ερωτευόταν ….
Στην λίμνη εκχειλίζονταν ο ποταμός ο Νείλος
Κι έμοιαζε ο βιότοπος, του Παραδείσου ,Χείλος
Είχε πολλούς ερωδιούς κι είχε και κορμοράνους
Και τρομερά νερόφιδα , είχε και πελεκάνους
Η λίμνη είχε κροκοδειλους και είχε και πιράνχας
Και- ταραντούλες λέγονταν – τεραστιας αράχνας
Και έρχονταν και κυνηγοί τους έφερνε ένα πλοίο
Μά η ιπποταμίνα μας τους έγραφε στο αιδοίο
Ήταν πολύ περήφανη. η ιπποποταμινα
Και ντελικάτη , κι όλα, πάνω της ηταν φίνα,
Είχε γυαλιστερή υφή και ήτανε σικατη
Με ύφος και πολύ μπλαζέ και ήταν και μουράτη
Κι ηρθαν να την βατέψουνε ιπποποτάμοι δυο
Μα η ιπποποταμίνα μας ,τους έγραψε .στο αιδοίο
Ωσπου κι αυτή την πατησε με ιπποποταμάκο
κι ερωτευτήκανε τρυφερά , σε παραποταμάκο
και μπανιστήρι κάνανε, κατι άξεστοι πιθήκοι
Κιενας γεροκροκόδειλος πουταν πολύ καθήκι
και τους εκοροιδευανε, κάνοντας χορωδία
μα οι δυο μας ιπποπόταμοι, τους εγραφαν στα αιδοία
Mumul, γιατί αγόρι μου,
εβγήκες στο σεριάνι;
Το δίκιο να υπερασπιστείς
για να ευτάς αριάνι;
Η Θεσσαλονίκη, ω mumul
είναι περίεργο πράγμα.
Κανείς δεν ξέρει τώρα πια
τι πράγμα ειν’ το μάγμα.
Κι οι σκοπιανοί τερούν ατους,
τον Νόσφυ και τον Πάνο,
και λένε στον καθένα τους:
«ουξ, απο ΄δω, έποικε ρουφιάνο»
Ομέρ
Νόσφυ μου εσύ βουρκόλακα
και των τεράτων γόη
στων Πόντιων την άμαξα
ανέβηκες γι’ αγώι
Σε τούτη εδώ τη χελιδΩν
θα ‘ρχομαι να σε βρίσκω
και στων τεράτων τη φωλιά
θα μπαίνω δίχως ρίσκο
Περί Αγαπης *(στην Θεια Σκουπίτσα )
Θεία μακαρι ναξερα τι ειναι η αγαπη ….
ξερω μοναχα, μεχρι εδώ ,πως μουβγαλε το μάτι
καθε φορά π’ αγαπησα ,και ητανε πολλές
ενιωσα πως ξαναβλεπα, εργο που είδα χθές
αρχή η επαναληψη, θεια, η της Αγάπης
και μοιαζει με χρυσο κλουβί, αιώνιας αυταπάτης
ομως μου καιν τα σωθικά αυτά που υπαινισεσαι
Σκουπίτσα που σαι θεια μου , και ξερεις και ελισεσαι
και σου θυμίζω : Στον Λακάν ο νόμος ειναι Νομος
και ειναι αδηριτος πολύ και αρα ,παρανόμως
κανείς δεν γλυτωσε ποτε , από τις επιθυμίες
παρα τις ,του υπερεγώ , ανουσιες νουθεσίες …
Ιούνιος 11, 2007 στο 10:01 μ.μ
Νοσφεράτος
Κοντά στην άκρη του γκρεμού είναι η αγάπη
Όλο το βράδυ να μην κλείνεις μάτι
Οι σκέψεις να μπερδεύονται σαν κεραμίδια
Και τετριμμένα να σου φαίνονται όλα και ίδια
η αγάπη είναι χνούδι από αλήθεια
που σου χτυπάει σαν σφυρί στα στήθεια
Αγάπη είναι λάμψη κεραυνών
Καταμεσής θλιμμένων ωκεανών
Σαν να χορεύεις στο κεφάλι μιας καρφίτσας
Η να ερμηνεύεις, μάταια, χρησμούς Σκουπίτσας
*(Απο την Νεα Χελιδόνα του κ. Πάνου)
** Παπουλη ναρχεσαι φιλαράκι …Και σ’ολους τους Νικους ( Νικ Αθενιαν , Ν. Σ χρόνια πολλά! )
Τα Χρονολογικά *( Στον Παπούλη)
ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ
Ο χρόνος είναι φίδι πολύ φαρμακερό
Γλιστρά στις χαραμάδες με τον κακό καιρό,
Και λιάζεται στον ήλιο, χαυνώνεται πολύ
Με κίτρινο το μάτι , και με υπομονή
ο χρόνος περιμένει το θήραμα του: εμάς
Γλυκά να μας δαγκώσει , στον κούφιο ύπνο μας ….
Ιούνιος 12, 2007 στο 12:23 π.μ.
Χρονου φιδισιο το κορμι ,κορμοστασια λαμπαδα
που σ’ ολους μας καταντησε την δολια ζωή ρημάδα…
Ο γερων Οφις γερασε και ταχει τα χρονάκια ..
και φαινεται κι απέκτησε και γεροντοπαχάκια …
Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει με βελάκια
Και σημαδεύει ανθρώπινα, φθαρμένα σωματάκια
Ο χρόνος είναι ένα παιδί ,που παίζει το κρυφτούλι
Και τα φυλά και κρύβεται η ανθρωπότης ,ούλη
Ο χρόνος ,είναι ένα παιδί που παίζει το πουλάκι
Και μάλλον ηδονίζεται ,με κάθε ανθρωπάκι
O χρόνος είναι, ένα παιδί που παίζει
τις κουμπάρες
Και μας αφήνει όλους μας, κάθε φορά
μπουκάλες …..
Χορος:
τοτες που αρχιδι ,ματαια, ψαχναμε (των) Νιμπελούγκεν!
Χρόνε το καταλαβαμε ,πως εισαι πολύ Λούμπεν….
Νοσφεράτος
ο χρόνος ,κι αν στα νιάτα μας ,μοιάζει καλό παιδάκι
Στα γηρατειά μας, φαίνεται, πως είναι τσογλανάκι
( Καλά μου ‘λεγε κάποτε η θεία μου (η) Νίτσα :
Νοσφυ τον χρόνο πρόσεχε ,γιατί είναι μια μουσίτσα )
Ο χρόνος ειναι ενα παιδί που μας ουρεί στα μουτρα
παιζει εκ-σωτερικεύοντας οτι τουρθει στην κούτρα …
Γιατί Αιωνιοτητα ,ολοι κρυφά ποθούμε
Κι’ ο Χρόνος ειναι ο Φαλλός ,που μυχια Φθονούμε…
(…Και οπως γκαρίζων Έλεγε ,απελπισμένος Όνος
»εσίγασε τα πάθη μας ,ο πανδαμάτωρ Χρόνος» )
Xρόνε .τώρα καταλαβα ,πως κανεις τον Βαρκάρη
εκεί στην Αχερούσια ,κι εχεις και Παλαμάρι
Ασπλαχνε Χρονε , μου μοιασες με οδοντογιατρό
Λιμάρεις τις ελπίδες μας σαν δοντια στο τροχό….!!
πως φευγουνε τα νειατα μας ,σαν δοντια σαπισμένα
πού Χρόνος οδοντογιατρός ,τα βγαζει ενα -ενα…
*Παλι απο την Νεα Χελιδονα της Καλύβης του κ. Πάνου
Ειναι σπασμοι μεσα στη νύχτα η αγάπη*
————————————-
(σε ολους και σε ολες ,φιλους και φιλες)
αγάπη ειναι βήματα μονότονα
Αμυγδαλένια νύχια,προσωπα βουβά ,
πού κάνουν ερωτα κλεφτα,.
πόδια γυμνά,μες τη βροχή,ειναι μια στιγμή
μοναδική,ατελειωτη αναλαμπή,μια σπίθα πού δε λέει να σβήσει
ενα αγγιγμα
ενα ξαφνικό φιλί και μια απρόοπτη συναντηση,
μια παρεξηγηση
μια νοσταλγια ενδομυχη, σβησμενο μονοπάτι
αγαπη ειναι σαρκοβόρα μνήμη.
πως γερνει το κεφάλι της
και τρέμει , με κοιτά
μάτια μισανοιχτα σμιχτά.
τα νύχια της να ξεκολλάν το δέρμα
και τα μαλλια της ξεπλεκα σαν ανεμωνεςι
κοιτά με μάτια εκπληκτα,με τη σκιά της παιζει
και ξεχνιεται,γλιστρά και ειν αόρατη ,τη νυχτα,
σ’ ένα σινεμα αποκοιμιεται,, ειναι διχασμένη,
σενα ατέλειωτο ταγκό πλεγμενη
Χορευει
στην ακρη μιας καρφίτσας, ειναι,
μπερδεμένη,μεσα σ’ αόρατες κλωστές,μες τη βροχή του κόσμου αλλοπαρμένη.
αγαπη μου γυμνή ,λαχανιασμένη
σταλαγματιές αφήνει
κερί πού τρέμει από ηδονή
και σβήνει.
ακόμα ζωντανή
να μου χτυπά τη πόρτα
να μου ραγίζει τη καρδιά ακούω ,
την ηχώ της
Ειναι σπασμοι μεσα στη νύχτα η αγάπη
*Παλι απο την Νεα Χελιδονα της Καλύβης του κ. Πάνου
Το Νοσφειο Επος *
(Επική Ποιηση )
Αφιερωμενο στους (συμμετεχοντες)Πόντιους και Αριστερους, Βιοαννη , Θειο Ισιδωρα , Ομαντεων , Ασμοδαιο , Καιρό,Σουί,Σκουπίτσα , κ.Πανον
και φυσικά στον αλησμονητο ,μοναδικό, κ. Μικρασιατην
Mή χάσετε στο επόμενο επεισόδιο του Νοσφειου Έπους :
Ο Γκιλγκαμες βρίσκει τον Ενκιντου και αρχίζουν μια μεταφυσική συνομιλία-
Παρεμβαίνει ο Θειος Πλατων- ο Θειος Ισιδωρας,ο Επίκουρος ,ο Αρίστιππος ο Καστοριαδης
-Ο Γιανναράς (και η παρέα του) προσπαθεί να χωθεί στην Κουβέντα των φιλοσόφων αλλά όλοι προφασίζονται ότι έχουν μια δουλειά ,το φαί στη φωτιά ,σιδέρωμα κ.λ.π
– παρεμβαίνει ο Βιοαννης καβάλα σε έναν φτερωτό λύκο
–ο οποίος επιπλέον πάσχει από Ακράτεια και ξεχεζει (ο Λύκος ) άθελα του τον Γιανναρα και την παρέα του
– Οι Πόντιοι και Αριστεροί διαμαρτύρονται ενώ ο από μηχανής Θειος κατεβαίνει αργά από το Υπερπέραν με διπλα του την Σκουπιτσαν ντυμένη με Μπούργκας και κράδαινων την γνωστήν Βρυσούλαν για να τους αρχίσει όλους στις Βρυσιες
-Μ ε κομμένη την ανάσα περιμένει το πλήθος την θριαμβευτική επανεμφάνιση του Μικρασιατη οστις…
—————————-
Μη χασετε το μεθεπομενον επεισοδιον (εξηκοστον ενατον (69) ) του Νοσφείου Επους
οπου ο Γκιλγκαμες και ο κολλητος του Εκιντου εξαπολυονται (αθελα τους) στο παρόν με την βοηθεια της Υπερλογικής-Ιντερνετικής χρονομηχανής αναζητησης που εφηυρε ο Γ. Κ(Κυρος). Ομαντεών/και αναζητουν τον θειο Σουρουπάκ διοτι νομιζουν οτι ακομα βρισκονται στον Αδη ενώ τριγυρω υπαρχει πολύ σκοταδι/ μπερδευονται και φτανουν στον Θειο Ισιδωρο ,νομιζοντας οτι προκειται για τον Θειο τους / Εκεί,εμφανιζεται και καποιος Βασιλακης κραδαινων ενα ματσο εγγραφα που αποδεικνύουν την σχεσιν του Χ Γιανναρα με τα Θεια και την Θειαν Σκουπιτσα/ Ο Θειος εκνευριζεται και τους αρχιζει ολους στις Βρυσιες/ Ο Γκιλγκαμές και ο Εκιντου απορουν και δεν καταλαβαινουν, ομως ετοιμαζονται να ριχτουν στην μαχη ,διοτι αντικριζουν καποιους, ονοματι Ποντιοι και Αριστεροι, οι οποιοι ειναι και πολύ παλληκαρια / ενώ ετοιμαζεται να γινει το Κουρούμπελο των Αιώνων (Ομαδών και Αρμαγεδών) ακουγεται ξαφνικά η στεντορεια φωνή του Σουρουπακ απο τον Αδη,ενώ σουρουπωνει…
Μάιος 16, 2007 στο 8:54 μ.μ
…και (Ενώ ο Σουρουπάκ αρχίζει να λεει κατι εις γλωσσαν τελειως ακαταληπτην και κανείς δεν καταλαβαινε τιποτε ,διοτι ηταν αρχαια σουμερικα και μόνον οι Γκιλγκαμές και Εκιντου προσπαθουσαν να καταλαβουν κατι αλλά και αυτοι δεν τα καταφερναν γιατι ηταν πολύ Αρχαια
και υπηρχαν και παρεμβολαι …)
/ξαφνικά ,εκεί μεσα στο σουρουπο μια αναερη μορφή αρχιζει να υπεριπταται περπατωντας στον αερα /φορωντας αραχνουφαντη φουστανέλλα και εχουσα διπλα της την Μπουμπουλίναν /κραδαινουσα και μιαν περγαμηνην του Πανεπιστημιου Κωλουμπια /και ολοι -ως και ο Θειος -απορησαν /και ψιθυριζαν ποιος ειναι παλι αυτός;
εκτος βεβαια απο τους Ποντιους και Αριστερους που συνεχιζαν να προκαλουν τους Γκιλγκαμές και Εκιντου/ και δεν εδιναν σημασια σε οτι θαυμαστον εγινετο /εκείνην την στιγμήν που σουρουπωνε ,ενώ μια σιγανή φωνή απο το πληθος ειπε ”εναι ο Μικρ……
Συνεχεια απο το προηγούμενο(Το Νοσφειο Επος)
…ασιατης,ο οποιος αρχισε να διαβαζει ψιθυριστα (απο την περγαμηνην του Κωλουμπια) κατι/
κανεις στην αρχή δεν καταλαβαινε τιποτε/ενώ ολοι γουρλωναν τα ματια (ενώ επρεπε να ανοιξουν καλά τα αυτιά τους) και ο Θείος αρχισε (με την βρυσουλα)να ξυνει τα …και να κανει Χμμμμ/
μονο οι Ποντιοι και Αριστεροι συνεχιζαν να προκαλουν τους Γκιλγκαμές και Ενκιντού με κραυγες και επιχειρηματα του τυπου”ελατε ρε να χτΥπηθούμε στα μαραμαρενια αλώνια αν ειστε αντρες” και τετοια,/
αλλά οι δυο Γιγαντες δεν καταλαβαιναν α) διοτι οι Ποντιοι και Αριστεεροι μιλουσαν Ποντιακά και αυτοι Ως Σουμεριοι δεν ηξεραν (Ποντιακα) και β)διοτι ακομη προσπαθούσαν να καταλάβουν το μηνυμα που ο θειος (ο δικος τους θειος οχι ο θειος Ισιδωρας )Σουρουπάκ τους εστελνε απο τον Αδη/
Εν τω μεταξυ ο ιπταμενος φουστανελάς συνεχιζε να διαβαζει κατι και τοτε -μεσα στην γενική αμηχανια καποιος ειπε φωναχτα (διοτι καταλαβε …) Ρε σεις! Ποιημα ειναι …Συμμετοχή στον διαγωνισμό /Μαλιστα κυριες και κυριοι… Εστειλε ,για συμμετοχή στον διαγωνισμό για την καρδια της Σκουπίτσας και ο Μικ
Νοσφειον Επος συνεχεια
..
…ασιατης! Τοτες ολοι απορησαν(ως και η βρυσουλα αρχισε να τρεχει)και ο Θειος ειπε(ο Ισιδωρας οχι ο Σουρουπακ)
Φερτε τον Μοσχον τον σιτευτόν … Ηρθε ο ανιψιος ο ξενιτεμένος, αλλά ,εκείνος τους αγνοησε και στραφηκε προς τους Γκιλγκαμές και Ενκιντου οι οποιοι αγνοωντας το ολον περιστατικόν ηταν προσηλωμένοι στον δικό τους θειο(τον Σουρουπάκ) προσπαθώντας να καταλάβουντι ελεγε διοτι υπήρχαν παρεμβολαι και δεν καταλαβαιναν τιποτε και ξυναν ο ενας την κεφαλα του αλλου (διοτι ειχαν πολύ μεγαλες ) (κεφαλες εννοώ μην νομισετε οτι εννοω τιποτε αλλο αν και το αλλο ηταν επισης Πολύ μεγαλο) και τοτε ο Ιπταμενος φουστανελοφορος χαμηλωσε λιγακι και αρχισε να τους μιλα στα σουμερικά που τα ειχε σπουδασει στο Κωλούμπια ουνιβερσιτυ και μαλλον προσπαθουσε να τους προσηλυτισει στην ορθοδοξιαν και να τους πασαρει και εικονιτσες αγιων που ειχε μαζι του αλλά δεν πρεπει να τα καταφερνε πολυ καλά και τα σουμερικά τα ελεγε με Ερασμιακή προφορά που δεν ηταν η σωστη για την περισταση διοτι ξαφνικά είδαμε τους Σουμεριους γιγαντες να αγριευουν και να φωναζουν και να προσπαθουν να του δωσουν και καμμια ,ομως δεν τα καταφερναν γιατι ο φουστανελοφορος ηταν αυλος και αναερος και μάλλον ηταν ενα ολογραμμα και τοτε ο Ομαντεον Κυρος ειπε αλλο ενα θαυμα της τεχνολογιας του Υπερδικτυακου διακτινωμένου λογισμικου και κατα λάθος εκει που βαρουσαν οι Σουμεριοι πετυχαν με ενα αριστερο κροσε τις Δεξιες παρυφες ενος Ποντιου και αυτός ειπε ”ημετεροι αυτοι μας Βαρανε” και τοτες μαζευτηκαν παραπολλοι Ποντιοι και αλλοι Αριστεροι (γιατι οπως ειναι γνωστον ειναι Παρα πολλοι) και αρχισαν να ριχνουν ξυλο πολύ και ταικβοντο και εγινε μεγαλο πατιρντι….
( Συνεχιζεται)
ΣΥΝΈΧΕΙΑ..
,,,και εκεί απανω στον καυγά ,ακουστηκε και ο Ομαντεων να κραυγάζει ”αλλο ενα παραδειγμα παρεξηγησης που οφείλεται στο Διακειμενικο ιντερνετικο βαρομετρικό υψηλο” και προσπαθησε να αντιστρεψει την χρονομηχανή αναζητησης αλλά αυτή ηταν μη αντιστρεψιμη και ,αντις αυτου δημιουργηθηκε καταλάθος ενας υπερκειμενικος μεταφραστης σουμερικών, και ακουστηκε τοτε καθαρα ο λόγος του Σουρουπακ που μιλουσε για τον Πλατωνα τον Αριστιππο και τον Κορνηλιο Καστοριαδη και τοτε ο Ασμοδαιος Αρχισε να συζητα σε υψηλοτατο επιπεδο με τον Θειο(Σουρουπάκ) ενώ οι Ποντιοι και Αριστεροι συνεχιζαν να μαχονται τους Σουμεριους που τους αποκαλουσαν Κεμαλιστες και χιτες ταγματασφαλιτες,
ενώ οι Σουμεριοι με τη σειρα τους τους εβριζαν
παλιο(κ)Ακκάδιους, εντωμεταξυ ο Θειος Ισιδωρας δεν μπορεσε να κρατησει την ψυχραιμια της Βρυσουλας του και τους αρχισε ολους στο Βρυσιδι,και ο Ασμοδαιος αναρωτιοταν τι να προτιμησει Mac h Ibm ,(πάρε ΙΒΜ του λεει ενας Ποντιος)… εκείνη τη στιγμή η Θεια Σκουπίτσα εχασε την ισορροπία της και μπουρδουκλώθηκε μεσα στη Μπουργκας της και φανηκε οτι κατι επαθε το ποδαρακι της, τελικά δεν ηταν τιποτε το σοβαρό παρόλο που ο Νοσφυ -που κιαυτόν τον πονουσαν οι μποτες του οι στενες και φορουσε και μια βαρυτατη πανοπλία ,αρχισε να τρεχει προς την Σκουπίτσα φωνάζοντας” Τι επαθες Καρδουλα μου” ,εκείνη την στιγμή δε ο Ασμοδαιος αρχισε να ρωταει (τον Νοσφυ) μήπως ειναι ο Σουι και ο Νοσφι του ειπε πως η ερωτηση ηταν Ακαιρη αλλά το ακουσε και καποιος Α-καιρος που ειπε: ”ειμαι 3ο χρόνια δημοσιογραφος πρωτη φορά βλεπω τετοιο μπουρδελ… ,
ο Δε Θειος(Ισιδωρας) ετρεξε και αυτός προς βοηθειαν της Σκουπίτσας αλλά μολις την πλησιασε ,τον επιασε πάλι ενα απο τα Γνωστα του Παθη (Ποδολαγνεια) και αρχισε να χαιδευει με τροπο προκλητικά ,σκανδαλωδώς, απρεπο τον αστραγαλο της Σκουπίτσας,ενώ ο κυριος Πάνος ,που ως συνηθως επαιρνε πολύ αργα χαμπαρι το τι συνεβαινε αντεληφθη την κατασταση και αρχισε να φωνάζει ” Κωλο χανειο την κανατε την Καλύβα ”αλλά ο Βιοαννης που ολη αυτή την ωρα φουμερνε μανιωδώς κατω απο ενα δεντρο και χασκογελουσε ειπε ”Βρε δεν μας χεζεις” ,το ακουει αυτό ο φτερωτος ακρατής Λυκος που μεχρι εκεινη την ωρα κρατιοτανε και αρχισε να φτεροκοπάκαι να αφήνει παντου Λυκούραδα,τα βλεπει ολα αυτά η Σκουπίτσα και τα πηρε αγρια και πιανει την σκουπα και ουρλιαζει ”εξω ολοι” και ο Θειος Ισιδωρος τολμησε να πει και γώ Μαναριτσα μου;” και αυτή του ειπε ”και συ !” και κοντολογής τους πεταξε ολους εξω απο την Καλύβα ,στον ανοιχτο κυβερνοχωρο, με τις Σκουπιες και ολοι φωναζαν απο την Λαχταρα που πηραν (ακομα και οι Θειοι ): αχ θειουλη μου πεφτουμε!! και σπαρταρουσαν και τοτε χαρις σε μια αλλη καταλάθος συσκευή του Ομαντεων αρχισαν να βγαζουν στην Πλατη τους Χελιδονοφτερα και να φτερουγιζουν και ετσι σωθηκαν ….
Τελος ΕΠΕΙΣΟΔΙΟΥ
* Απο την Πρωτη και Ηρωική Χελιδόνα της Καλύβης του
κ Πανου
H TETA*
Αφιερωμενη στον Ασμοδαιο που ολο ρωτουσε: Ποιά είναι η Τετα;(και στον Αγνωστο Ποντιο και Αριστερό που είπε εκεινο το Ουφ !)
η Τετα
Η Τέτα μικρέ μου δαιμονα,καλε μου
Ασμοδαιο
Συμβολικιά ειναι γυνή ,πού καθε τι
σπουδαιο
σαν Δαλιδα με τα φτιασιδωμένα της τα θελγητρα
Το κοβει,
καθε Σαμψούντος τα μαλλια μ’ ενα ψαλιδι
κι υστερις τον ξεκόβει
από τους φιλους και γνωστούς, τον βανει να χωριζει
απο τους μυχιους δεσμούς ,κι ύστερα οταν αυτός
απο την τριχα σέρνεται (της Τετας )του αιδοίου
μαραζώνει ,δεν πολυμιλά και μέρα -νυχτα λυώνει
κι αρχινά τσιγαρο και πιοτί,καταστροφή και πάει
στα Καζίνα να ρεφάρει και αυτή(η Τέτα δηλαδή ) του λεει
»Τι αντρας εισαι μωρ’ εσύ!» και παει μ’αλλον, τοτες
αυτός στα σκοτεινά την περιμενει, σε γωνιά
(και ειναι σουρωμένος
βαρειά προσβεβλημένος)
και αυτή, περνα μπροστά του και χασκογελά
με νεο Γκομενο αγκαζέ (προτεταμένο το Βυζέ)
εκείνος δεν πολυ μιλά κόμπος του σφιγγει τη καρδια
(κρατα στα χερια φυλαχτό
ενα μαχαιρι ακριβό)
Και οταν στην πόρτα του σπιτιου η Τετα στεκει βιζαβί
με ‘να φιλί στο στομα (αυτουνού το χερι στο βυζί)
-του νεου γκομενου εννοώ- κι η Τετα (που γινε τσουλί)
(του πετά μπουτι και αυτός ,να μη πώ τι)
ο θλιβερός μας, ο Σαμψων κρυφοκοιτάει
και νιωθει ανυποφορα,νιώθει πως μαρτυραει ….
ετσι ,οταν εκεινος φευγει ,και αυτή
γυρνα στη πορτα το κλειδί
αυτός (που τα μαλλια του κοψαν) μπροστα της ξαφνικά
προβάλλει …αυτής της κοβεται η μιλιά
Τετα ! της λεει ικετευτικά… Τέτα μου… Γυρνα πίσω !
μη ξεχνάς ! τους ορκους, που μου εδινες ,στο καθισμα το πίσω
στο Ασανσερ,οταν το καναμε κρυφα
και στα κλεφτα
λυπησου …τα ερημα τα νειάτα μου και τα μαλλιά
εγώ που ημουν πάντα λεβεντιά!
λυπήσου….Μα εκείνη(η Τέτα δηλαδης )
που ξαναβρηκε τη μιλιά ,του ριχνει μια ματια
περιφρονητικά ,του λεει :Ακου να δεις
και σωπα !Φυγε απο δω, εγώ ειμαι η Τετα
κι οχι καμμια βουτυρομπεμπέκα
Τοτες αυτός , που ητανε
παλια ,πριν καταντησει ετσι ,το ξεφτερι
και μάγκας και βαστουσε και μπεγλέρι
Ο Σαμψων, βγαζει
το μαχαιρι
και λεει
” Τετα Βαστώ μαχαιρι …”
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΌΔΙΟ
Μάιος 23, 2007 στο 12:52 π.μ.
Εκείνη τη στιγμή (σαν υψωνε το μαχαιρι ο Σαμψων )
ενα παραξενα αλλόκοτο Όντως ον
αρχίζει ν’ αφήγειται
(Ξεχασα να πώ, πως αυτή ηταν μονο,μια σεκανς
σ’αυτό το φιλμ το Ντεκαντάνς)
”Η Τέτα- ελεγε το ον- η αλλως Αντουανέττα
που ειχε μαθει τον καφέ να πινει σκετα -νετα
ηταν πολύ αθλητικια και ηξευρε και Τζουντο
κι οταν μικρή την χούφτωναν και της ελεγαν ”πούντο”;
κι εννόαγαν το χερι – μεσ’ στο στριμωξιδι
στα τρόλλευ ,καμμια φορα και πάνω στο στασίδι
στην εκκλησιά ,οταν αυτή, σκυφτά μεταννοούσε
Κι ο πάπα Ρουπας ηθικά την εξομολογούσε
και οσο εκείνη ελεγε τα αμαρτήματα της
ο Πάπα Ρουπας μπάνιζε τα εξαρτήματα της
(Μα ηταν ηθικός πολύ,παιδια. ο Παπαδάκος
αλλα το χερι τόβαζε στην Τέτα μας ο Διάκος)
-Τότες η Τετα τζουντικά και χωρις να γυρίσει
ξεγυρισμένη τούριχνε ,το χερι του να αφησει
και την εξομολόγησιν ,χωρις να συσπασθει ,
ουτε ενας μυς ,συνέχιζε μεχρις να ασπασθεί
ο πάπα Ρουπας την καλή ,και την ευλογημένη
Τεταν….ελεγε το ον – κι ετσι ,αν και τρομαγμένη
σαν είδε το μαχαίρι ,δινει μια, εις του Σαμψων το χερι
και τον αφοπλίζει….
τοτες αυτος λεει …Τετα ,γιατι μου κανες χουνέρι;
και γονατίζει, τοτε η Τετα
τον αγκαλιαζει μητρικά και τον λιγώνει
Μες τα μεγαλα της Βυζια
και υστερα λεει ψιθυριστα ”ελα μεσα …
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ
Μάιος 23, 2007 στο 1:14 π.μ.
Νοσφεράτος
ΧΟΡΟΣ
και τοτες , μπαινει ο χορός και λεει :
Ναι ! η Τέτα
Ω! Δαιμονα Ασμόδαιε ,ειναι μια πιρουετα
της Αφροδιτης της θεάς ,η Μπαγιονέτα
και της Λαγνείας μας, η θεια Γκιλοτίνα
θρασύτατα, που αψηφά, ολα τα φίνα
τα αντρικά αισθήματα, η Τέτα
ειναι του έρωτος η μπανκονέτα…..
ειναι εκείνη
που αφυπνιζει, μεσα σας ,τα κτήνη
Η Τετα
δεν ειναι σαν και τη σεμνή την Βέττα
ουτε την παιχνιδιάρα την Αλκμήνη
Ναι ! εκείνη
(η Τετα ) ειναι αυτή που σ΄αφήνει
Μονο να θρηνείς
Φαλλοσηκώστρα
Κι ύστερα να πνιγείς
Ενώ εκείνη
ως μυγοσκοτώστρα
μ’ερωτικά παιχνιδια
θάβει
τους αντρικούς λυγμούς(μαζί με τους φαλλούς)
Η Τετα.
ειναι ‘κεινη που σου λέει :Ρίχτα!
η Τέτα
ειναι μια αιματορουφήχτρα !
Μάιος 23, 2007 στο 1:26 π.μ.
Πόντος και Αριστερά
ουφφφφφ!!!!!
Μάιος 23, 2007 στο 2:00 π.μ.
Νοσφεράτος
Τί ξεφυσας βρε Πόντιε
γιατι αναστεναζεις;
Μάιος 23, 2007 στο 2:13 π.μ.
Νοσφεράτος
Η ιστορία της Τετας μας – Λοιπόν- δε συνεχίζεται
πρωτα αν δεν μαθω , μηπως κι αν ο Πόντος μας συγχίζεται
μήπως του πείραξε κανείς, τιποτα ιερόν
κατι σεπτον και άμεπτον… Ειπα, τιποτις Μιαρόν;
Μήπως του Πόντου εθιξα τα Αριστερά ταμπού;
Μη συνερίζεις πόντιε ,την Τετα τη μαιμού…
Αν θελεις πες μου ορθα κοφτα, τώρα να συνεχίσω;
Η για Μαριεττα , Γιανναρά και πάλι να σ άρχίσω…
Αμα δεν εδιεκοπτες αυτήν την ιστορίαν
θα εβλεπες την άθεη να μπαίνει με μανιαν
Ναι την Μαριέττα εννοώ ,πανω στις Περιπτυξεις
της Τετας μας με τον Σαμψων ,κι εκεί να κανει νύξεις
Για το ακαταπόνητο θεμα της Ιστορίας
Ναι ! το βιβλιο εννοω , της Τετας, Απορίας
Δια να λύσει…..ομως Ποντιε ,πριν συνεχίσω
θελω ορθα κι Αριστερά εσενα να ρωτήσω
Προς τι τα ουφφφ! κι οι στεναγμοι ,εισαι δυστυχισμένος;
η μη , μαζί μου τάβαλες και εισαι μουτρωμένος;
Μάιος 23, 2007 στο 2:21 π.μ.
Νοσφεράτος
και επειδή δεν έπαιρνα απάντηση καμμία
δεν δινω τοτε ουτε εγώ , δεκάρα ουτε μία
Λέω λοιπόν στον Ποντιο :Πόντιε καληνυχτα …
διοτι μπήκε για καλά, καταμαυρη η Νυχτα!!
*απο την 1η Χελιδόνα του κ. Πάνου
Αρχαια Δειλινά…)
… Οταν ο τρομερός Ραμσης,απο τους πιο μεγαλους
ολου του κοσμου Βασιλεις (ακομα και τους Γαλλους )
νικησε ολομοναχος τους τρομερους Χετταιους
και ουλους τους κατεσφαξε ,ως και τους τελευταιους
εκεί στην μαχη του Καντες, και γυρισεν εις Θηβαν
τους Αιγυπτιωτες μαζεψεν , τους εκανε μια στοιβαν
Σε μια πλατεια πελώρια, στη σκια μιας Πυραμιδας
(Υστερα τον μιμηθηκε κι ο Βασιλεας Μιδας)
Ολοι εκεί στεκοντοσαν σιωπηλοι με δεος …
μεχρι να δουν του Φαραω ,το ορθωμένον Πέος
Με φθονο ζητωκραυγασαν ,εμειναν μαγεμένοι
Απο τον Φαλλον του Βασιλια, βαθεια γοητευμένοι …
…Και τοτε εμφανιστηκε , ενας αρχιευνουχος…
για Αθεο κατηγειλλε τον Φαραω, και ουτως
ηλπισε, να δρεψει αυτός του Βασιλια το κλεος
Ομως αυτο που εισεπραξεν ,ητανε ενα Πεος…
Πρεπει να πώ πώς του Ραμσή που ηταν και τσαντιλας
οι νεο-ορθοδοξοι του φερνανε ξυνιλας
Τους ιερεις που επιανε , να βυζαντινολογισουν
Διεταζε τους δημιους ,δια να τους μουνουχίσουν
Διοτι ειχε προγονο τον μέγα Ακενατόνα
που ιερεις τον φαγανε , του πηραν την κορόνα…
Η Γευσις της ζωής μας
Απ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
κι οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά πια το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
* Δεν λεω απο που ειναι ,γιατί δεν κανει
Στην κ. Μαρίκα Ευαισθητοπούλου
(ή Μαριτσα ή κ.λ.π κ.λ.π
΄΄Εναντιον της παρακμής (συνεχεια στην ΤΕΤΑ)
Ομιλει το οντως ον :
Στις μέρες μας ,τα θηλυκά μας εχουνε αλώσει
και στα τσιφτετελαδικα εχουνε ξεσαλώσει
διεκδικουν αξιωματα εις το καθε πεδίο
αμφισβητούν ως και το υπατο αξιωμα του Θείου
( Ισιδωρα και οχι του Σουρουπάκ ,του Θειου .. )
Πανε οι καιροι που φοραγαν στα εσώτερα, φουρό
τωρα, τα Θήλυα, ρίχνουνε, ξεπέτα στο φτερό
εχουνε ξεπεράσει πια, μακραν ,το καθε οριο
κι υφισταται ο κόσμος μας, τρανταγμα υποδοριο
Καποτε εν ταις θηλυκές υπηρχε η σεμνότης
Σήμερις καθε μια γυνή, προκυπτει κι ενας πότης
Κι αν κάποτε κοκκίνηζαν σαν ακουγαν αισχρότητες
Τωρα χωρις να ντρεπονται ,τολμούνε και ακροτητες
Τι θα απογινουμε ,αλί ,μ’ αυτόν τον ξεπεσμό
ωθειται η κενωνία μας εις πληρη μαρασμό
,θα πρεπει , καπως και ταχειά ,να παύσουν οι αμαρτίες
Καποιος να πει στα θήλεα αυτά : Αιδώς Αιδοίες!
Καλό ήταν αυτό που γραψες, μα για ακριβολογία
έπρεπε να το τέλειωνες με το : Αιδώς Αργεία…
[ ή -ακόμα πιο καλύτερο : Αύριο έχουμε Αργεία ]
Μαρίκα
[Αργεία, μήτηρ πάσης κακίας]
Κι οι σκοπιανοί τερούν ατους,
τον Νόσφυ και τον Πάνο,
και λένε στον καθένα τους:
“ουξ, απο ΄δω, έποικε ρουφιάνο”
Ομέρ
*
Άμα το λεν οι Σκοπιανοί
γιατί να με πειράξει;
Μ’ αν το σκεφτούνε Πόντιοι
στη γούλα να τους κάτσει!
Στους λογής λογής Παλιους Συντροφους και φίλους :
Μέσα στα βάθη του Μυαλού κρύβεται ένα αστείο
Και κάθε τόσο ανακινεί , με κέφι και με μπρίο
Πελώρια Ζητήματα , τα τόσα κάνει ΤΟΣΑ
Και μοιάζει με κλωσόπουλο που το Κλωσάει η Κλώσα
Οκτώβριος 14, 2007 στο 8:13 μ.μ
Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη
Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….
Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη
Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…
Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει
Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό
Κιο ήταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός
Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως
Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος.
Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί
To Βατράχι
—————
Βαθεια στο Δασος, ειναι μια Βελανιδια
πολύ αρχαια και με πάμπολλά κλαδια
και στην Κουφάλα της, εχει στησει για φωλια …
ενα Βατράχι ….
εκεί, μες τα σκοτεινά
στην υγρασία, το βατραχι ,μοχθηρά
ολο φουσκώνει , μια , πελωρια κοιλιά
και απο κεί ,στα σκοτεινά
κοιτα το δασος, με δυο μάτια δολερα
κι ολο κοαζει …
(βρε κε κεξ κοαξ κοάξ ..)
Τι να γυρευει το Βατραχι στη φωλια ;
στά σκοτεινά..μες την Υγρή βελανιδια;
Ποιά μαυρη Αληθεια εκει μεσα τριγυρνά;
Αισχρό Βατραχι, που πελώρια γλώσσα βγάζει
Κι ολο κοάζει :
Τι αραγες εγκυμονεί του Βατραχιού η κοιλια
που γίνεται πελώρια και μοιάζει ολο σκατά;
Ποιο ταχα θλιβερό κακό κρυβει αυτή η κοιλότης;
Βελανιδια ολοσκοτεινη, τρεμει η ανθρωπότης ……
Κι ολο φουσκώνει ο Βατραχος με μάτια μοχθηρά
και η κοιλια του φουσκωσε και είναι όλο σκατά !!
Κι ολο κοάζει : Βρεκε κεξ κοαξ κοάξ ..)
Aς βαλουμε και κανένα Πραγματικό ποιημα :
του
Άλεν Γκίνσμπεργκ
»Τζακ Κέρουακ πέθανε στις 21 του Οκτώβρη του 1969
..Σήκωσε τα χέρια
και έγραψε ότι η υφήλιος δεν υπάρχει
και πέθανε για να το αποδείξει.
Πανσέληνος στο Όζον-Παρκ
Λεωφορείο τρέχοντας μέσα στο σούρουπο
για το Μανχάτταν.
Ο Τζακ ο Μάγος μέσα
στον τάφο του στο Λόουελ
για πρώτη νύχτα.
Ο Τζακ εκείνος που μέσα από τα μάτια του
είδα
αιθαλομίχλη δόξας φέγγοντας
χρυσό πάνω απ’ τις σπείρες του Μανχάτταν
ποτέ δεν θα ξαναδεί αυτές
τις καμινάδες να στέλνουν
κι άλλον από τον καπνό τους πάνω σε αγάλματα Παρθένου
στο νεκροταφείο.
Πλατφόρφες που παρκάρουν
κάτω από οδογέφυρες,
ατέλειωτη φλυαρία
στο τελωνείο της Κολούμπια χωρίς φόρο
Μαύρα Φαράγγια ομίχλης
να υψώνονται πάνω από το νωθρό
ποτάμι
Έξοχο ομοίωμα σαν τις διαφημίσεις
για την Εσσο-Μπρεντ
Αντίτυπα πολλαπλασιάζοντας γενειάδες
Αντί για πάντα στο Σταυρό
κάτω από το ποτάμι, φώτα κινούνται αξονικά
κι αλλάζουν θέσεις – τούνελ κεραμικό
Αιώνια σταθερότητα, το μεγάλο
φορτωμένο χάντρες κέρινο ομοίωμα του Βούδα
χλωμό βρίσκει ανάπαυση μέσα στο φέρετρο.
Κούφια κρανία δρόμοι
της Νεάς Υόρκης
Φαντάσματα κάτισχνα
γεμίζουν την πόλη
Κέρινα ομοιώματα περπατούν στην Παρκ Ειβ,
Φως που αστράφτει μες το ματογυάλι
Φωνές που ηχούνε μέσα από Μικρόφωνα
Η άφιξη του ναύτη του Γκραντ-Σεντράλ
2 δεκαετίες αργότερα
νοιώθει μελαγχολία
Νοσταλγία για τον αθώο
Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο
Ένα εκατομύριο πτώματα τρέχοντας
διασχίζοντας την 42η οδό
Γυάλινα κτίρια υψώνονται
όλο και πιό ψηλα, διάφανο
αλουμίνιο
τεχνητά δέντρα
ρομπότ – σοφάδες,
αδαείς – αυτοκίνητα
Μονόδρομος για τον Παράδεισο
Του σκοτεινού Ιδρύματος η πρόσοψη
από τούβλα κόκκινα.
___
Άλεν Γκίνσμπεργκ.
24 του Οκτώβρη 1969
Την εποχή μας κυνηγά κακό σαράκι
Που κατατρώγει των ψυχών μας το μεράκι
Και καθετί τι που αγαπάμε αληθινά
Σιγά –σιγά το ροκανίζει Μοχθηρά
Στην εποχή μας ,να Υπάρχεις, είναι Πόνος
Κι’ ένα ταξίδι στο Ποτέ είναι ο Χρόνος
Κιολα τα πρόσωπα ,μαραίνονται Βουβά
Κι είναι σαν Ψάρια , σε μια γυάλα, σιωπηλά
Από Τα Ανθη του Κακου
( του Μπωντλαιρ)
φυλή του αβελ,τρωγε ,πίνε και κοιμήσου
ο θεός ς’ εσένα γλυκά χαμογελά!
φυλή του Καιν ,μες τη λάσπη σου ,κυλίσου
και ψοφά πάνω στη κακομοιριά
Φυλή του Αβελ το θυμίαμα σου ευφραίνει
των
Σεραφείμ , τη μύτη εκεί ψηλά
Φυλή του Καιν η αγωνιά που σε βαραίνει
θε να τελειώσει εδώ καμμια φορά;
………………………………..
Φυλή του Αβελ , το ψοφίμι το δικό σου
Θε να λιπάνει σαν κοπριά τη γη
Φυλή του Καιν , η δουλειά που ‘εχεις εμπρός σου
Για σε δεν έχει ακόμα τελειωμο
Φυλή του Αβελ , να ποια ειναι η ντροπή σου :
Το σίδερο έχει απ’ το κοντάρι κινηθεί
Φυλή του Καιν ως τα ουράνια ας φταξει η οργή σου
Κι ας ρίξει το Θεό κάτω στη Γη!
Περί νοησιαρχίας κ.λ.π
——————————–
Κάποιες φορές οι άνθρωποι βαθειά μελαγχολούνε
Ιδίως σαν τα νιάτα τους φεύγουνε και γερνούνε
Και έρχονται γεροντόπαχα και πόνοι στην καρδιά
Και λιγοστεύουν οι ηδονές και νιώθουν σαν Σκατά
Λουκρήτιος: De rerum Natura
————————————-
«…Ετσι με τα απεικάσματα γελάει κι η Αφροδίτη/
Στον έρωτα τους εραστές και μπόρεση δεν έχουν
/ Να τους χορτάσουν τα κορμιά [… ]
Κολλούν το σώμα και μυζούν ο ένας το σάλιο του άλλου
Και ο ένας του άλλου πλάθοντας το στόμα με τα δόντια
Φυσομανούν , στα περιττά, γιατί δεν βγαίνει ωφέλεια
Απ¨ όλα αυτά και δεν μπορούν με το κορμί τους όλο
/ Ο ένας στο σώμα του αλλουνού να μπει και να χωρέσει….»
Κάποιες φορές οι άγγελοι..
—————————
Κάποιες φορές οι άγγελοι θυμούνται περασμένα
Γεύονται την θνητή ζωή και λόγια ξεχασμένα
Πάθη και συναισθήματα ,πάλι αναπολούνε
Των ασωμάτων οι ψυχές ,τα σώματα ποθούνε
κάποιες φορές ,αναλαμπές ,τη μνήμη μας φωτίζουν
Κι είναι σα κάποια μυστικά ,στ αυτί να ψιθυρίζουν
Τι να μας λένε άραγε οι άγνωστες φωνές;
Τι υποσχόταν άραγε το, μόλις τώρα , χθες;
Κάποιες φορές, βυθίζομαι, σε τρυφερή ανία ,
Και αιωρειται μέσα μου του χρόνου η γοητεία.
Το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα μάγμα
Και μοιάζουν τα μελλούμενα να λάμπουνε σαν θαύμα
Κι ενα του
Γιαννη Σκαρίμπα
Φαντασία
Nάναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλλου σου βαμμένη φανταιζί
κάποια κορδέλλα του, τρελλά να χαιρετάει.
Kαι νάν σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι άστρα τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελλά, τρελλά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.
Kι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα με γυάλινα πανιά πλοίο που πάει
όλο βαθειά, όλο βαθειά, όσο που πέφτει εκτός :
όξ απ τον κύκλο των νερών στα χάη.
Kι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ από τόπους και καιρούς έως ότου φως μου
καθώς τρελλά θα χαιρετάει κείν η κορδέλλα η φανταιζί,
βγούμε απ την τρικυμία αυτού του κόσμου
Κατω απ’ τον παγο, μας κινουν σαν Μαριονέτες-Ψαρια,
του Χρόνου τα περίπλοκα Ρολόγια και οι Δείχτες.
Κι ενας Ψαρας απόκοσμος, που τραγουδά μια ‘Αρια
Καραδοκεί σε μια γωνιά ,τις Πολικές τις Νύχτες
Ο Μηρμυγκολέων
Ο Μηρμυγκολέων
Υπάρχει κι ενα ζωντανό που περιγράφει ο Μπόρχης
Πουναι απο πίσω μέρμηγκας,μπροστά έχει τους Ορχεις,
Και εχει όψη λιονταριού και ειναι πειναλέον,
Ξέχασα να πώ το ονομα : Το λεν Μηρμυγκολέων
Με σαρκοφάγο τον μπαμπά και μανα σποροφάγο
Θα επρεπε το ζωντανό, να είναι, ενα παμφάγο
Αντις αυτού -αλίμονο- τιποτε δεν μασάει
Και- επειδής δεν τρέφεται, εν τελικώς ,ψοφάει….
Άραγε τι φαντάζονται, μικρές μαθητριουλες;
——————————————
Άραγε τι φαντάζονται, μικρές μαθητριουλες
Στας σχολικάς τας εορτας φορώντας μπλε πόδουλες
Με κουμπωμένο το γιακά , και σ’ επιφυλακή
Θεούσα καθηγήτρια τις λέει:Προσοχή
Άραγε τι φαντάζονται, σαν λένε ποιηματάκια
Και όταν οι συμμαθητές πετούν ,κρυφά, βελάκια
Μη τρέχει τάχα ο λογισμός στο σκούρο εφηβαίο;
Όμως αιδώς τις συγκρατεί : αμάρτημα ,γαρ, μοιραίο
Άραγε οι μαθήτριες, σαν στεκουν προσοχή
Είναι εκεί η ψυχούλα τους όπως και το κορμί;
Μη τάχα η φαντασία τους είναι αλλού χωμένη
Σε μια, αιδοίου τη γωνιά, με πέπλα σκεπασμένη
Γιατί δεν αποδήμησαν τάχα τα χελιδόνια;
Και τριγυρνάν εδώ και κει σαν θλιβερά Παγώνια
Κι αντις για τιτιβίσματα κάνουν Ταω!! , Ταώ !
Σαν ναταν σε Νεκρουπολή Αρχαίου Φαραώ ;
Μη τάχα μελαγχόλησε η φύση των Πτηνών ;
Σ’ αυτή την Πόλη που μεινε στο έλεος Κτηνών
Η μήπως ετοιμάζονται για κάποια Παγανιά
Μη Γενική επίθεση θα κάνουν τα Πουλιά;
Η ποιηση ειναι βαθυ εντός μας, ορυχείο
Κι αυτό που εξορύσσεται ειναι στιλπνό και λείο
ειναι του βιού μας Λάφυρο,πολύτιμο πετραδι
μοιάζει περίβλημα Αυγου ,μοιάζει ματιου ασπραδι
μοιάζει μ’ ενα κατάλευκο ,στο πέτο μας μαντήλι
η ,στο καντήλι, που η μαμά , άναβε, το φυτίλι
μοιάζει με τον πλακούντα (μας) και τον ομφαλιο λώρο
που η Φυση ,αν και αστοργη ,μας εδωσε για δώρο…
Που όμως το πετάξανε απο την γέννηση μας
-ενώ κουκούλι θάτανε για αναγέννηση μας-
Στην εποχή μας Αλκη μου ως και τα χελιδόνια
Κρύβονται μες σε μυστικά , υπόγεια αλώνια
Κάνουν κρυφά πετάγματα, μπαινουν στις καμινάδες
Και μοιάζουν με ασπρόμαυρες, μικρές Χιονο νιφάδες
……….
Γλιστρούν κρυφά μες τις ψυχές, οπως τα ουράνια Χιόνια
Και ξάφνου εμφανίζονται και μέσα στα Σαλόνια
Κάθονται τιτιβίζοντας πλάι , στον καναπέ
Την ώρα που μακάρια ,ρουφάς τόν Ναργιλέ
Τα χελιδόνια σαν γλιστρούν στο εσωτερικό μας
Μοιάζουν ανάσες λευτεριάς που πνίγονται εντός μας
Ένα τραγούδι εσώτερο που βγαίνει σαν λυγμός
Και μοιάζει η αγάπη μας να’ ναι σα στεναγμός
Στον έξω κόσμο κείτονται Νεκρά τα χελιδόνια
Μα μέσα, τιτιβίσματα ,ακούγονται αιώνια
Πώς κάποιοι κολοτρίβονται
σαν φτύνεις… «αλλού βρέχει»…
μα πια… ας του πούν το μυστικό
αν κάποιος το κατέχει
Το χελιδόνι πέταξε…
τρόμαξε ανεξίτηλα, μ’ ορμή
φτερίζοντας πολλή
έσπασε κι ένα τζάμι
Μι-Λάμδα πιάνοντας γραμμή
μας άφησε στα σύξηλα
και πάει-χαράμι
Κι όποιος δε ντρέπεται
ζητά με «γλυκισμώδη» αποφορά
να ξαναδέσει την κλωστή
-ακόμα μια πικρή φορά-
που χει για να μας ράβει…
Λάκης Αρίμπας
Η ποίησις, ω xxxxx* μας! ειναι ερώτων Χνούδι
Ειναι το μύχιο μυστικό , το μεσα μας τραγούδι
κι οταν παρέλθουν άδοξα τα Χιτς και οι παράτες
και πέσουν στην αφάνεια εικόνες πιπεράτες
εκεί ,στήν άκρη των αφρών, στο τέλος των κυμάτων
θα μεινουν μόνο οι σκιές σωμάτων αοράτων
Θα μεινουν τα ποιηματα -άστρα σαν χελιδόνια
να τιτιβιζουν σιγανά ,μεσα στα Blogs ,αιώνια …
*διαγραφή ονοματος που δεν κανει να αναφερεται
Κι αν ορισμένοι θεωρούν ,την ποιηση ευλογία
ο Αρθρουρος την συνεδεσε ,με ιερή μανία
Σαν μεθυσμένος βούλιαξε ,στης Θαλασσας τα βάθη
ποιητικά συνελλεξε , τα ,των ανθρώπων πάθη …
σαν Αλμπατρός, ηταν, πουλί,που διασχίζει κόσμους
και που πετα ολονυκτίς σε χωρους αποκόσμους…
(και χανεται στην Αφρική ,γινεται εμπορος οπλων
αυτός ο πρωτος ποιητής, των μυστικών απόπλων …)
Που λατρεψε την ποιηση ,μετα την απαρνήθη
για να ξεχάσει, ξέπεσε, στην πιο στεγνη τη λήθη..
ομως,αφησε υπέροχο,ποιητικό καράβι
την παθιασμένη του Ωδή ,μεθυστικό υφάδι…
Πλάι στο φέρετρο και στη νεκρή ,με μάτια κόκκινα
Την ξαγρυπνούσε….
Από την οροφή –κρεμόταν νυχτοπούλι και κοιτούσε ,
Η τηλεόραση ανοιχτή, και το κερί να καίει ,και για λίγο
Ξεχάστηκε να βλέπει επισήμους ,να βγάζουν λόγους για τις εκλογές και υποσχέσεις ,
τα λαμπερά χαμόγελα των κυριών και τις παράτες ,
Υστέρα
για λίγο έκλεισε τα μάτια κι εκοιμηθη .
Στ’ όνειρο της
Είδε πως ήτανε μικρή ,
ξανά μαζί της μες το Δάσος και εκείνη
Στοργικά χαμογελούσε..
Εν τω μεταξύ, έγειρε το κερί
Και άρπαξε Φωτιά η κάσα και η Μάνα
Αίφνης στ’ Όνειρο της μπήκε και της είπε::
‘’Παιδί μου κοιμάσαι; Δεν βλέπεις ότι Καίγομαι ;
Μάιος 19, 2007 στο 2:11 π.μ.
Νοσφεράτος
Ο Γρίφος!
Μες στο μυαλό μου τρύπωσε το βράδυ ενας Γριφος
που μούλεγε ακατανόητα, λόγια ολα με ύφος
ολη την νύχτα έψαχνα να βρώ το νόημα τους
μεχρις που αποκοιμήθηκα κι έχασα τη λαλιά τους
Αραγες τι να ‘ελεγε ο μεγαλειώδης Γρίφος
Με ολο τουτο τ’αρχοντικό και επηρμένο υφος;
Τα λόγια, όσο τα άκουγα μου φαινονταν σοφία …
Μα όταν εκοιμήθηκα ,χάσαν καθε μαγεία …
Ω Γρίφε…Μεγαλόπρεπε! που κατοικείς παλάτια…
Σε γκρέμισαν του ονείρατου τα αλλόκοτα μου άτια…
Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
—————————————–
Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
να έστελνα στον ουρανο,με πεφταστέρι, σήμα,
σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι
που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουρανιο αλώνι
πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι
να διασχιζει ,σερνοντας ,την υγραμένη γή
και υστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι
κι η μοναξιά να σβύνεται στην πάλλουσα ζωή
πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο
να τρίζει,σαν το κάρβουνο,ναναι σαν μουσική
ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν νάναι ερωτευμένο
βαθεια σημαδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική
Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό
κι μέσα εκεί να κλεινα το αίμα το ζεστό
της ζωντανης αυτής στιγμής που ολους μας περιρρέει
κι ειναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει
Περί Ακηδίας
Καβαφη
«Την εργασια μου την προσέχω και την αγαπώ/
Μα της συνθεσεως μ¨αποθαρρυνει σήμερα η βραδυτης /
η μέρα μ¨επηρεασε. Η μορφή της
/ολο και σκοτεινιαζει. Ολο φυσα και βρεχει
/Πιοτερο επιθυμώ να δώ παρα να πώ»
Ιούνιος 23, 2007 στο 10:06 μ.μ
ακηδία
…
. Είναι στιγμές καλοκαιριού που τα αστέρια πέφτουν
Από τον θόλο του ουρανού ,φεγγάρι ξεκολλά
Μια οκνηρία τριγυρνά , και τα πηγάδια ζέχνουν
Καθώς εντός , απέμειναν ,λασπώδη τα νερά
Εναι στιγμές που σε απορροφούν, εντός σου,
μαύρες τρύπες
Του κόσμου σου το νόημα α-νοητα γλιστρά
Ζωύφια παιδευονται εις ,των πορτών σου ,σίτες
Και νιώθεις να σε τυραννούν φαντάσματα οικτρά .
Κάποιες στιγμές μελαγχολώ και νιωθω ακηδία
Σαν να μ’ αδειάζει η ψυχή από κάθε δροσιά
Σαν να κυλιέμαι σ έρημο ,και κάτι σαν ναυτία
Σε λάσπη να βυθίζομαι ,σε βούρκου τα νερά …
Κάποιες φορές, στα νιάτα μας γυρνούμε τρομαγμένοι
Όταν στα γεροντάματα, νιώθουμε ,πια σκιαγμένοι
Νιώθοντας πια ανημποριά και κάποια στεναχώρια
Γυρνάμε στα μικρατα μας , που ήμασταν Αγόρια…
Γυρεύοντας στη νιοτη μας μια στάλα αναμνήσεις
-οταν την πνιγηρή ζωή, πια δεν μπορείς να ζήσεις-
Φτάνουν αναλαμπές στο νου, κάποιες σκιές φρεσκάδας
Εκεί στη νιοτη ,κάποτε δεν ήσουνα Ζοχαδας.
Κλείνεις τα μάτια έκπληκτος , βλέπεις τον εαυτό σου
-μες το καθρέφτισμα του νου, το γέλιο το δικό σου…
κι αναρωτιέσαι μια στιγμή ,τι έγιναν τα δώρα
που σ’ υποσχόταν κάποτε Νεράιδα, Μυροφόρα….
Κι υστέρα, σαπουνόφουσκα που σκάει η μαγεία
Σαν επιστρέφεις μες τη παγερή σου την ανία
Γαϊτανάκι ειν’ο βιός κι ολοταχώς γυρίζει
Κατω απ’ τον πάγο ,όμως κυλά το αίμα μας και σφύζει.
Αραγε πώς υφαινεται τ’ ανθρωπου η ευτυχία
μη ταχα με συναισθημα ,μη ταχα με μαγεια;
η μηπως με ψυχρο το φως του ορθολογισμου;
Η κείνο του Λουκρήτιου και του Ηδονισμου;
Μη τάχα ειν’ οι ηδονές που φέρνουν ευτυχια;
Η μηπως καταλήγουνε σε κόρον και ανία
Κι αν ισως , καταφύγουμε στην χριστιανών αγάπη
Κι αυτή ,δεν ειναι προσχημα ,για αλλη μιαν απάτη ;
Η μήπως να προσφύγουμε στην Ιδεολογία
σε καθε μια μαρξίζουσα η αλλην ουτοπία
ομου δια να παλέψουμε, να βάλουμε τελεία
στην καθε εκμετάλευση και καθε αδικία
Γι αυτά δεν μας εδιδαξε ,ομως η Ιστορία;
πώς καθε κόσμο τέλειο και καθε ουτοπία
πως καθε ονειρο καλό σ’ εφιαλτη καταλήγει
κι η ουτοπία τελικά μες τα συντρίμια λήγει;
σε τι αραγε εγκειται του κόσμου η ευτυχία;
μη να πλουταίνεις το μυαλό ,να κυνηγάς σοφία
μα κι αυτή ,εν τελικώς, σε μια αλαζονεια
σ’ ενα στραμπουληγμα του νου δεν οδηγεί;στην ακηδία
Και στην, σοφού, διαδρομή δεν χανεις την ουσια
ολες τις γεύσεις της ζωής και την χαρά ,στην απουσία
δεν οδηγεις τον εαυτόν και στην ανηδονία…;
Απο την άλλη
μες της βλακείας το πλαστο πιθαρι
οταν μενεις χωμένος ,ως ανθρώπινο γομάρι
δηθεν ευτυχής
δεν, μηπως, χάνεις
τις απολαύσεις τ΄ουρανου τη σκεψη ,την φιλοσοφία
χαμενος μες τη γκριζα σου μονοτονια;
που ταχα βρισκεται η ευτυχία…
η μήπως ειναι στο παρών ;
καθώς μυριζεσαι το ον ,που γυρω περιρέει
και σαν ποταμι ρέει,
και συ ωσαν πλεούμενο που πλεει
ν’ ακολουθείς το ρειν του ποταμου ;
Μακαρι νατανε τοσο απλό
Φοβαμαι , εχουμε διλημα διπλό (ή πολλαπλό;)
Γι αυτό κιεγώ
από το διλημμα αυτό αποχωρώ ταχέως
Καλό (μου) ταξίδι
……………………………………
Κι αυτής της ευχαρίστησης ποια είναι ι η αρχή
Δεν είναι μήπως πλανερή η κάθε ηδονή;
Δεν ειν’ η ευχαρίστηση που τόσο μας πληγώνει;
Όταν για ψύλλου πήδημα το αίμα μας παγώνει
Όταν για κάθε ηδονή πληρώνουμε διπλά
Κι η κάθε ευχαρίστηση με πόνο πάλι ορμά ;
Κι αν μήπως το ιδανικό ειν’ η αταραξία
Να προσπερνάς τις ηδονές χωρίς επιθυμία
Και πάλι καιροφυλακτούν, μένουν απωθημενες
Κι ύστερα γιγαντώνονται και πιο καρδαμωμένες
Αν ,μήπως, πάλι κυνηγάς την κάθε επιθυμία
Κι αυτή, σου ορθανοιγεται χωρίς αιδώ καμία
Και φθάνεις εις την πλήρωση και νιώθεις και χορτάτος
Και γουργουρίζεις στη γωνιά σαν νασουν μαύρος γάτος
Και τότε –μες την πλησμονή –δε νιώθεις αδειοσύνη;
Μια γεύση τη κενότητας και μια αγνωμοσύνη ;
Όσο και να το σκέπτομαι δε βρίσκω καμιά λύση
Μου φαίνεται μας κυνηγά η ίδια μας η φύση
Γιαυτό και τώρα προτιμώ να φύγω σε ταξίδι
Παρά να λύσω αίνιγμα που σέρνεται σαν φίδι …
Η ΦΩΤΙΑ
Ιούλιος 31, 2007 στο 10:57 μ.μ
Ερχεται μεγαλοπρεπο πάντα το μεσονύχτι
Τυλιγοντας τα ψάρια του σε πυρωμένο διχτυ,
Το πληθος,παγιδεύεται και μοιάζει με ψαριά
Και η Ελλαδα παίζεται σε (Καζινό)ζαριά
Του φεγγαριου λεοπάρδοι ,κτήνη του παραδείσου
Γρύπες μου καλοκαιρινοί ,και λάμιες της Αβύσσου
με οργισμένα δάκρυα ,θλιμμένοι νοσφερατοι
βαδιζουν σε μια έρημο,καμμένη οφθαλμαπάτη
Ας μου επιτραπεί, πολύ αργά, ένα μόνο σχόλιο
είδα ένα ποίήμα εδώ, που μάλλον είναι _αιώνιο_
Το _εβδομήντα τρία_ ποίημα, είναι το σημάδι
ότι ο Νοσφεράτος έχει ΗΔΗ βρεί φως μεσ’ το πηγάδι
Της Μούσας -τώρα- ποιητή, θα βρεις το φως ΚΑΙ εσύ
Ο Αυγερινός, η άνοιξη, θα σου φέρει την ανάσταση
Σε ένα σύμπαν πιο βαθύ, με χρονική ροή αντίστροφη
θα γερνάς αλλά θα ξανανιώνεις, ιστορία απίστευτη…
Και τώρα λίγος Ελύτης (ο ΜΕΓΑΛΟΣ, ο της Μούσας)
«Τι να σας κάνω μάτια μου, κι εσάς τους ποιητές,
που χρόνια μου καμώνεστε τις ψυχές τις αήττητες
όταν σας αναζητούμε, κανείς σας δεν απαντά
Μέσα στη μπόχα του ανθρώπινου υδροθείου
Εθελοντικά ΠειΡΑΜΑτόζωα του Θείου»….
ΣΑΤΑΝΙΚΗ ΜΟΥ ΑΓΑΠΗ
δυό ποιήματα συνοδευτικά του http://ecology-salonika.org/lib/?p=1268#comment-2877 από την αγοραία περισυλλογή: «LEXOLAGNIL»
ΧΑΜΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Οι ποιητές δεν είν’ χαμένοι
και λαπάδες
μ’ όλο που ψάχνουν στα χαμένα
αυτά που σπρώχνουν
που τσαλαπατούν
οι σιχαμένοι κοσμικοί
κι οι μπουνταλάδες
ΧΑΜΕΝΗ ΟΡΑΣΗ…
..Xωτός στην τηλεόραση
Της μούσας ευνοούμενος
Λαφρύς και διανοούμενος
Ο καναρινογάτος (στην …..τσα)
———————
Μεσα στα βαθειά μεσάνυχτα , κίτρινος και βαρβάτος
Μουρθε , παράξενο γατί: ο καναρινογάτος
Ήταν παχύς και με ουρά ,με κεφαλήν Τουίτη
Δεν ξέρω απου που τρύπωσε , μες το δικό μου σπίτι
Ηρθε και ξάπλωσε φαρδιά, απάνω στο γραφείο
Και χάιδευε με την ουρά την φώτο με τον Θειο
Με κοίταξε περίεργα ,κι είπε κάτι σαν,» τσιάου!
Και βαθειά χασμουρήθηκε, κι έκανε ένα» μιάου !!
Κάτι με ανησύχησε η επίσκεψη αυτή
Το νοιωσα, το πουλόγατο είχε κάτι να μου πει
Και το ρωτώ τρεμαμενος» ω! κίτρινο γατί…
Μη θέλεις κάτι να μου πεις ,ψιθυριστά σ΄αυτί ;»
Το ρώτησα διστακτικά ομού με μια φοβία
– φοβόμουν μη παράδοξη ,συμβεί μια ιστορία
Μ’ αυτό αφού τανήθηκε και έξυσε τα νύχια
Μου είπε-και με τάραξε ,βαθειά ,μέχρι τα μύχια
‘’ένα μονάχα θα σου πω! φιλάρα Νοσφερατε
Πως την Σκουπίτσα .όλοι εσείς ,ποτέ δεν θα τη Φάτε
Δεν είναι καμιά σουρλουλού ,καμια τρελοκαμπέρω
Μα υψηλής περιωπής Γατόνι , απ’ όσο ξέρω
Και έχει τρίχωμα στιλπνό και όταν κανει Μιάου
Την τρέμουν όλα τα σκυλιά , Ιδίως τα Τσιουάου
Και καρδερινικα φτερά και όταν κελαιδεί
Είναι σαν να άκουσες ,σπανιότατο πουλί»
Αμέσως εκατάλαβα τι ήθελε να πει
Ετούτο το παράδοξο καναρινογατι
Που η Σκουπίτσα το στειλε για αγγελιοφόρο
το »Never more’’για να μου πει
Κι ένιωσα σαν τον Πόε
Όταν κι εκείνος άκουγε απ’ το γνωστό κοράκι
Το »ποτέ πιά ‘’που τουλεγε ,με σκοτεινό γελάκι
Κι ήταν η ώρα δώδεκα ,βαθειά στο μεσονύχτι
Κι ένοιωσα να τυλίγεται η καρδιά μου σ’ ένα δίχτυ
ο κόσμος ,θείε ,εξαρχής, ηταν πληρης τεράτων
αναμεσα μας υπαρκτών. πλην ομως, αοράτων
διοτι ορθολογικά , φόραγε, ματογυάλια
η ανθρωπότη ούλη …τωρα,που τα αυγά και τα πασχάλια
εχουνε πια χαθει, βλεπουμε αμυδρα τα ενάλια
τα τερατοειδή, την φαλαινοαρκούδα, το μπαρμπουνογατί
τον λαγολύκο, το σκύλο που ναι, ταυτόχρονα, φαγκρί …..
ΣΥ ΜΟΥ ΧΑΡΑΞΕΣ ΠΟΡΕΙΑ ή Ο ΕΠΤΑΣΗΜΟΣ ΕΞΑΝΤΑΣ ΤΟΥ ΕΞΑΠΟΔΩ
(από το λαϊκό παραμύθι ο Χέστης)
http://users.thess.sch.gr/veccio/mamamia/mamamia.htm
1.Ώρα καλή στην πρύμη σας κι αγέρα στα πανιά σας
κι ένα πουλί πετάμενο να μη βρεθεί μπροστά σας
2.Πέντε πέντε την ημέρα κι εκατό την εβδομάδα
3.Κρίμα στο νιό κρίμα στο γυιό κρίμα στο παλληκάρι
4.Μ’ εύτην να φάς μ’ εύτην να πιείς μ’ εύτην να πέγς να κοιμηθείς
5.Μπούφους μπούφους σα βρουμεί
6.Η χάρ’ σα μυρίζ
7.Αδέρφια είστι μη μαλώντι
με την ευχή να βοηθήσει στην εθνική κρίση (εμφύλιο σπαραγμό;) των Χελιδονείων και των συνεργαζόμενων υποκαταστημάτων…τους
ο Μ.Χ.Β.
Τα Σκοτεινά βραδιά
Όταν τα μάτια μου ψηλά υψώνω στα σκοτάδια
Του ουράνιου θόλου ,στα ζεστά τα θερινά τα βράδια
Κι όταν κοιτώ ταις αβυσσους που είναι πανωθε μου
Αυθόρμητα μου έρχεται να βγάλω ένα ‘’θε μου’’
’Ποιοι ταχα να σε κρύψανε. ποιοι βάλανε τον Θόλο
Και κρύβουνε τη φύση σου ,σκεπάζοντας το Όλο
Με ένα παραπέτασμα, με Σκοτεινή κουρτίνα
Για να μην αντικρίσουμε την θεϊκή σου Ίνα
Ποιος σκοτεινός δημιουργός ,δαιμονικό γομάρι
Εσκεπασε τον ουρανό μ’ απαίσιο τομάρι
Κρύβοντας τα εξαίσια δικά σου μεγαλεία
Θεέ ,την αδειωσυνη σου και την ουράνια Χήνα
(με τα αυγά σου τα χρυσά,-ω! θεϊκή κοιλιά)
Ποιος σκοτεινός δημιουργός τα έκαμε όλα αυτά…;
Μα ευθύς αμέσως ,πριν το πω ,το χιλιομετανιωνω,
Γυρνώ μες τον Βουρκόλακα ,κι από τη ζέστη Λιώνω!
Η Ζωή (Η Μηπως την λένε Οζα;)
πως τινάζεται ή σερνεται ,
αλλοτε βαρετή αλλοτε ζωηρή ,
πάντα κοκκινη ,ενώ απο κατω της κυλουν ψυχες προς βρωσιν
οπως τριζοβολουν τα ξυλα στο τζακι
και ρυτιδιαζει εκείνη η αιωνια φωτια που αναβει με μετρο και σβυνει με μέτρο…
Η Ζωή δεν είναι REFRESH
είναι μια δέσμη φωτός
μεσ’ τις θολές γραμμές των οριζόντων
μιας πόλης που της πρέπει το καράβι
για την Κέρκυρα του Αιγαίου
τη Μυτιλήνη του Ιονίου
Αλλού για αλλού, στην εξορία
για της ψυχής τη σωτηρία
Είν’ η Ζωή στο Φώς σκαλομαρία
Σαν Μενεξέδες που γελούν
και λογαριάζουν λόγια χαρωπά
γλυκά μόνο στη γεύση του Γαϊδάρου
Σαν τα Ζουμπούλια στις γραμμές
που στάθηκαν Εμπόδιο Ακριβό
στου Ραχατιού το Ρόζ Κιγκλίδωμα
στο σβήσιμο του τελευταίου Φάρου
Πολλές φορές πληγώνει, κι όποιος δεν έχει Γνώμη
Στης Λευτεριάς το μπόι, μοναχά
η λέξη σαν ταιριάζει, μας λυτρώνει
Λόγια γλυκίσματα αδειανά μη μελετάς
στήλες αν-άλατος θε να γενούν και σκόνη
Είν’ η Ζωή μια Θάλασσα και μείς παιχνιαδιατόροι
στης Μουσικής τις στενωπούς, βγαίνουν καλοί Μαστόροι
από τον στιχανοσιουργικό κύκλο λεξοποιημάτων:
ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΟΞΑ ΤΡΑΒΩ
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/loxa.htm
Στον Ομαντεόν
—————-
ομαντεον κι αν η ζωή μοιάζει αστραφτερή
στ’ αβυσσαλέα βαθη της ειναι και ζοφερή
για αυτό και τα γαλαζωπά ποιηματα του Ελυτη
κι ‘αυτά στο βάθος κρύβουνε,μια θάλασσα απο λύπη
βαθεια θαμμένοι είμαστε στου κήτους τη κοιλιά
(σαν Ιωνάδες): γύρω μας του κόσμου η θηλιά
Αγκομαχωντας μάταια (κι εγώ κι εσύ κι η Τζένη)
ελπίζοντας σ’ αλλη ζωή,κι είμαστε όλοι ξένοι
Και σπαρταρώντας σιωπηλα στ’εντόσθια του Κητους
μάταια ερμηνεύουμε τους Γρίφους και τους Γρίππους …
Μεσα στου κήτους τη κοιλιά, μαζι με τις σαρδελλες
είμαστε ,φίλε Ομαδεών ,και μας ρουφανε βδελλες..
Μονάχα που νομίζουμε,πως βλέπουμε ουρανό
ενώ απο μέσα βλέπουμε ,του κήτους τον πρωκτό…
Κιαν κάποιος βλέπει θάλασσα ,τον ηλιο φωτερό
αν κάποιος ,λέγω ,σκέφτεται ,με ενα μυαλό λαμπρό…
Αν καποιος βλέπει την χαρά που ειναι εξω-ριγμένη
και λίγο επισκέπτεται, ζωή πιό φωτισμένη
Οταν τολμήσει και μας πει ,Ω ! ΠΑΙΔΕΣ ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ!!
ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΤΟΥ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΩ !!
ομου θα τον ξεσχίσωμεν: Να μάθει να μιλά!
…που τόλμησε πώς Έχουμε ,να πεί, ζωή Σκατά !
αγαπητέ Ν.
Προσέξε τις παρέες σου τα νοσφερά εθνίκια
άρχισες κόλας παπαδιές να ψάχνεις δεκανίκια
ο εκπεσόντες άγγελοι οι εθνικοπιασμέμοι
είναι χειρότεροι πολύ γιατί είναι «διαβασμένοι»
Έχουν σπουδάσει στη Ζωή όλας τας αμαρτίας
και βγαίνουν τώρα να μας πουν τοιαύτας αηδίας…
βλέπε και συμπαρομαρτυρούντα έγκυρο κυβερνητικό σχολιαστή
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/#comment-31062
Σύντροφοι Πόντιοι κι Αριστεροί δεν είναι και κανα έγκλημα,έχει πολλές άλλωστε φορές μπροστά στο Επαναστατικό Πρόταγμα.Δεν χάλασε γιαυτό ο (Υπαρκτός…) Κόσμος. Γιαυτό λοιπόν: Εδώ και τώρα μοντερέσιον στον Μ.Χ.Β. (τον μη χοίρον βέτσιστο) πρίν να είναι πολύ αργά…
Ένας πραγματικά αντικειμενικός παρατηρητής (Π.Α.Π.)
Αγαπητέ κ. διαχειριστά
Παρακαλώ για διόρθωση ως εξής:
«…έχει άλλωστε πολλές φορές ξαναγίνει…»
και κατόπιν την εξαφάνιση (νιαμ, νιαμ …τι καλά ) της διορθωτικής μου παράλκησης.
Αντικειμενικά
Π.Α.Π.
…
και να σου πω αληθινά
γιατί σε γυροφέρνει
ο ελεινός στιχοζογκλέρ
ο έξι έξι τρία
ΗΡΘΕ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΛΕΙΑ
τσουβαληδόν να σέρνεστε
μες την Πρωτοβουλία…
…ΕΚ-παίδευσης Υπάλλοιλυ
κι άλλοι απ’ την Κοινωνία
Ιδού τα αποδεικτικά
του άχρειου νοσφίου
http://www.protovoulia.net/3sygklisi.htm
κι αν σε διαβάζει στα «εθνικά»
είναι εντός σχεδίου:
http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Αντικειμενικά
Π.Α.Π.
»Προσέξε τις παρέες σου τα νοσφερά εθνίκια
άρχισες κόλας παπαδιές να ψάχνεις δεκανίκια;»
Κυριε αντικειμενικέ δεν ψαχνω δεκανίκια
ούτε ενδιαφερομαι για καθε επινικεια
οστις γουσταρει εδώ ελθείν, ελευθερος να ελθει
δεν ξευρω ;ποια καταστροφή αραγες θα επέλθει;
Και τι Υποννοούμενα ειναι αυτά που λες ;
Ω ΠΑΠ Αντικειμενικέ;…Η μήπως Δεν με λες
αυτό που λεγεις οτι λές , βρε μπάς κιεννοεις αλλο
Μην κεινο που υπονοείς ειν’ κατι πιο μεγάλο;
Τι με ανακατευετε εις Αλλας Διενέξεις
Δεν προτιμάς καλύτερα , κι εσύ, εδώ να παιξεις ;
Κι αναρωτιεμαι αραγε… απο ενδιαφερον;
Λεγονται οσα λεγονται ή απο κανά συμφερον ;
Ρουτίνα
—————
Γλιστρούσε
Και από κάτω η ζωή κυλούσε
Απανω σιωπηλή μονοτονία
Και πλάι , ακατάπαυτη η φλυαρία …..
*κ. ΠΑΠ ουδεν σχολιον …
Δεν ειν΄τυχαιο αδελφε: εις Ηρακλειτειον ρεί
οφειλουμεν αναστασιν του θεου Οσιρί….
Που εις τον Νειλο εριξαν , φρικτα διαμελισμένο
και με την χαριν γυναικών, εφτιαξαν ενωμενο
Ετσι η ζωή -γλυκεια ζωη -που αλλοι την λένε κι Οζα
οσο κι αν φαινεται σκληρή, ειναι πολύ γουστόζα…
Ενέχει και ανατροπές , και θάματα κρυφά
ελπίδα ,θλίψη, θάνατο κι αναστασης χαρα
(Μου θυμιζει βεβαια ποιηματακι κατηχητικου… μπορει να εχει Δικιο ο κ ΠΑΠ για τις Παπαδιες – ελπίζω να με γλυτώσει ο Οσιρις …)
Αγαπητέ Ν.
με παρεξήγησες. Βέβαια όπως όλοι μας έχω και ‘ γω κάποιες πηγές. Αλλά είναι εντός πλαισίου της ελάχιστης έστω πολιτικής ορθότητας που απαιτείται για μια συμβιωτική καθημερινή πολιτική πρακτική. Όμως ο εν λόγω χοίριστος έχει τόσο εξωκοίλει που έχει θεωρητικοποιήσει ακόμα και την ζωνιανή του καθημερινή εξωκοινωνική αντίληψη,
βλ. http://users.sch.gr/veccio/ereyna/groupa.htm
αν και θα τόχεις δεί το σέρνει πέρα δώθε σαν μυτιληναίικο σκεπάρνι μαζί με το άλλο το κλεψιμαίικο που κάθε τρελις και μία διασυνδέει νοσηρά: http://users.sch.gr/veccio/ereyna/SAN_TI_NANAI_H_MOUSIKH.htm
(β)Έτσι θελικά να την επιβάλει δεξιά κι αριστερά κάτι ιδεολογήματα του τύπου:
…Γιατί, συνάδελφοι, δεν είμαστε εδώ, για να μεταφέρουμε κάθετα την (σεβαστή) κομματική διάταξη της Δημοκρατίας μας, όπως κι αν θέλουμε (αν θέλουμε) να αυτοχαρακτηρισθούμε. Εδώ, είμαστε αριστεροί, γιατί είμαστε με το εμείς. Εδώ, είμαστε δεξιοί, γιατί πιστεύουμε στην εξατομικευμένη βούληση και στην διαπερατότητα των κοινωνικών στρωμάτων. Δεν είμαστε αριστεροί, γιατί δε μας αρέσει η ισοπέδωση και οι έτοιμες λύσεις. Δεν είμαστε δεξιοί, γιατί θέλουμε η δεξιότητά μας να μοιράζει περίσσευμα…
προκειμένου να ικανοποιήσει το υπέρμετρο ΕΓΩ του γι’ αυτό και χτυπάει για ασήμαντη αιτία:
http://panosz.wordpress.com/2007/04/10/akisgavriilidis-2/#comment-9015
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/#comment-31018
ανθρώπους με Προσφορά και Ανάστημα Πολυπολιτισμικό.
Εγώ λοιπόν σαν Π.Α.Π. έρχομαι να σου δώσω άλλη μια ποιητική προειδοποίηση αυτή τη φορά. Έχει βάλει στο χέρι και τον Γ.Σ.
μυκτηρίζοντας με θλιβερή φωνή να αποδείξει ότι δήθεν έχει κριτική στάση απέναντι στα θέματα πολιτισμικής συγκρότησης ενώ είναι ένα αθεράπευτο μονοπολιτισμικό etniki…
Δες πως κατήντησε το εκλεκτό, κριτικό (μάλλον αυστηρά) θα έλεγα έξοχο πραγματικά πνευματώδες και απολαυστικό ποίημα του Γ.Σ. Το ασφαλίζω με αντικειμενικές γραμμούλες για μη μολυνθεί το λαμπρό (κατά τα άλλα) «μετεμφυλιακό» κατ’ ουσίαν ποίημα. Γιατί πρέπει κάποια στιγμή δίκαια και αντικειμενικά να πούμε ότι και η άλλη παράταξη δεν είχε ούτε και έχει βέβαια και σήμερα μόνο τα χαρακτηριστικά της «ανατολίτικης εξωδιαφωτιστικής αγιαστούρας» που της προσάπτεις και συ καμιά φορά τόσο επιθετικά. Δεν νομίζω όμως ότι αυτή υπήρξε η αιτία να καταφύγεις στο μ-λ χελιδονείο. Κάποιους αδικείς κι εσύ, όπως (αντικειμενικά μιλώντας πάντα, σαν έκφραση ειλικρινούς τουλάχιστον πρόθεσης) κι αυτοί πρέπει να σκεφτούν ότι ίσως και να σ’ έχουν αδικήσει. Όλοι οι ΚΑΛΟΙ χωράνε σ’ αυτή τη Ζωή, μ’ όλα τα προβλήματα της. Τώρα κάποιοι σαν τον τραγουδοποιό που επιτέλους συγχωρέστε με διασυνδέω αμέσως, τι να πει κανείς, δεν αξίζει… πολλή διαφήμιση του κάναμε δυστυχώς.
Αρίμπας κατήντησε λαϊκοσκυλέ πανηγύρι ο εκλεκτικός μπαρμπα Γιάννης στα χέρια του.
Τέτοιες ώρες είναι (που λες από μέσα σου, βέβαια) ότι χρειάζεται η πολιτισΜική αστυνομία…
[audio src="http://users.thess.sch.gr/veccio/mp3/voidaggelloi.mp3" /]
http://users.thess.sch.gr/veccio/syntheseismou.htm
****************************************
Στην άγια χέρα του Kυρίου –ουράνια βέλη-
μια συνοδεία εξαίσια και φτερωτή
πετάν και παν’ αράδα ωραίοι οι αγγέλοι
δούλοι ξιφουλκημένοι και πιστοί.
Όμως αντάρτες, μεις –ως πριν κορόιδα-
γκρουπ χονδρομούτσουνων παιδιών με ωραία φτερά,
αράδα πάμε κι είμαστε όλοι αγγέλοι βόιδα,
βοϊδάγγελοι είμαστε με κέρατα και ουρά…
Γιάννης Σκαρίμπας
***************************************
Όμως ας μη σε κουράσω αγαπητέ Ν. ας ομολογήσω πια εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών ότι όπως όλοι μας (oι ethnikioi τουλάχιστον) είναι ασκημένοι έτσι και ΕΓΩ έκανα μια σύντομη αλλά κοπιώδη νοσφερή δια(δυσ)φημιστική άσκηση μετά από κάποια επιπόλαια (η αρχή είναι το ανάποδο του τέλους) παρακολούθηση των έγκριτων εμβριθών (……..) σου σεμιναρίων:
-Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας…
Π.Α.Π. = ο των α(χ)ρίστων βέτσιστος
Σύντροφοι με την άδεια παρένθεση (….) δίνεται ότι η εντύπωση ότι αμφισβητώ τον σ.Ν. ενώ με το (γλειψ) προφανώς ήθελα να αυτοσαρκαστώ για την επίθεση φιλίας που κάνω στον έτσι κι αλλιώς ανεξάρτητο/ακέραιο σ.Ν. Βέβαια δικό μου το σχόλιο δικό μου και το ρίσκο να παρεξηγηθώ.
Αφού από αλλόθρουν πόλιν προερχόμενος, εν Σημαιοκυνηγουπόλει διάγω λίαν αμφιταλαντευόμενος…
Βέτσιστος – Π.Α.Π.
Π.Α.Π. παρεξηγήθηκες….
γι αυτό παρενέβη ο διαχειριστής.
Με την επεξήγησή σου όμως καταλαβαίνουμε ότι:
(…) = (γλειψ)
Και μια πιο προσωπική ερώτηση για την «αλλόθρουν πόλιν» σου;
Δηλαδή την «αλλόγλωσση πόλη«!
Για δώσε όνομα…..
Ευριπίδης (όχι ο πολιτικός προϊστάμενος μου) πρέπει να είναι, δεν θυμάμαι από που. Κάπου τόχω…
Πρός αποφυγήν παρεξεγήσεων, εγώ εξ αρχής έστειλα γεμάτη με …γλείψ την παρένθεση, το πως άδειασε είναι αλλουνού αλλόθροου νοσφοπαππά ευαγγέλιο. Δε χάλασε κι ο κόσμος όλος. Μια μόνο μανταρινιά στη νότια Κίνα…Κουμπί είναι αυτό το πατάς και κλάντς…Χαλλλαρά δεν τρέχει τίποτα. Επιμένω (αν επιμένετε) μ-λ και ανοιξιάτικα χελιδονάτα.
νοσφ…
ΜΧΒ-ΠΑΠιοvio-ethniki ,
στο σχόλιο 56, που βάλαμε τους όρους για το άνοιγμα της Χελδώνας (μ-λ) περιεχόταν και ο εξής όρος:
«β) μόνο κείμενα με μέτρο (κάθε είδους) επιτρέπονται. (Αυτά που δεν έχουν μέτρο δεν είναι καλόδεχτα!)»
Το (κακό και άκαρδο) σύστημα φαίνεται ότι τον αφομοίωσε βαθύτατα και γι αυτό κράτησε το σχόλιό σου στο μοντερέϊσον!!!
Διότι δεν συνεμμορφώθην προς τας υποδείξεις!
Ποιός μοντεράφρων ριμουλκός με κυνηγάει;
μήπως δεν έδωσα ικανάς του στίχου αποδείξεις;
Ας είμαστε ελαστικοί… ΓΡΑΜΜΗ είναι και λυγάει!
Ο Μίτος της Αριαδνης (η Ιστορία πέρα από τον Μύθο )
Πριν μπει μες τον Λαβύρινθο της Κρήτης ο Θησέας
-που ητο αρχαίος ηρωας ,όπως και ο Περσεας
Λένε πως ήταν σκεπτικός τον έτρωγε σαράκι
Και λένε πως σκεφτότανε σπαρταριστά(του Ακη )
Τα κωλομερια γκόμενας που είχε στην Αθήνα
Με την οποία –λεγουσι –περνούσε πολύ Φίνα
Μα τώρα την παράτησε και ήτανε με άλλη
Κι ο διχασμός τον τρέλαινε , τουφερνε παραζάλη
Η Αριαδνη δίπλα του ήτανε γκομενακι
Πανέμορφη και λυγερή φορούσε και στριγκακι
Τον φρόντιζε πάρα πολύ κι όλο ρωτούσε ‘’τι έχεις
Θησεα μου πανέμορφε ,γιατί δεν με προσέχεις;
Εκείνος όμως ,γύρναγε αλλού ένοχο βλέμμα
Δεν ήθελε ξανά ν αρχίσει σχέση μένα ψέμα
Κι ύστερα είπε δήθεν πως φοβάται μη χαθεί
Μέσα εις τον Λαβύρινθο , αποπροσανατολισθεί
Σαν έλαβε το μήνυμα , η Αριαδνη είπε
Ω ηρωα μου δυνατέ ,θαλάσσιε μου Ίππε
Που θα χωθείς μες τις στοές τον ταύρο να σκοτώσεις
Κι όλους τους νέους και τις νιες , για πάντα να τους σώσεις
Δέξου για δώρο ακριβό, ετούτο το κορδόνι
-ετσι κι αλλιώς στον κωλο μου μπαίνει και με πληγώνει –
Είναι λεπτό είναι μακρύ και φτάνει χίλια μέτρα
Αρκεί για να ξετυλιχθεί στη , Λαβυρίνθου, πέτρα
Μη με ρωτάς πώς μπόρεσα να τοχω για στριγκακι
Μια μάγισσα με μοίρανε ,μου το κανε δωράκι…
Έτσι λοιπόν ο ηρωας με δώρο αυτόν τον μίτο
Μπήκε μες τον Λαβύρινθο και έχτισε τον Μύθο
Καράβι μεθυσμένο
Σ’ αναζητήσεις άσπλαχνες παγιδευμένο
Καταμεσής της Θάλασσας ,σταματημένο
Κι άνεμος πουθενα ,αραγες έχεις διασχίσει
Απόσταση καμιά; ή ακόμα πριν να ξεκινήσεις
Έμεινες μες το πουθενά
Με τα αμπάρια φορτωμένα
Με Ινδικά μπαχαρικά
καράβι
σε μια θάλασσα καφέ ,τσιγάρο και ξενύχτι
περιπλεγμένο μες το ίδιο σου το διχτυ
Κι ο ήλιος ο αλύπητος να σε (περι)γελά
Και συ ,ανήμπορο μες τα νερά
Να περιμένεις ένα σημάδι
Όμως η θάλασσα είναι σαν λάδι
Αδιάφορη ,και που και που
Ένα θαλάσσιο πουλί ,σε προσπερνά
Μικρό καράβι, μεθυσμένο ,μες το πουθενά…
…Ισως ο Βιοαννης να μπορεί να μου διδαξει κατι ,
και για να γίνω πιο σαφής : Οι Λύκοι εχουν αγαπη;
εκεί στα αγρια βουνά στις τούντρες και στις στέπες…
που τριγυρνουν αγριολυκοι ,με αδειες τους τις τσεπες…
πες μου Βιοαννη μου, ειναι ευτυχισμένοι;
δεν τους αρκεί μια Λυκαινα και ναναι Χορτασμένοι;
Μηπως και οι μοναχικοι,στην ερημια που ψάχνουν …
που ειναι ξεδοντιάρηδες και την μασέλα σιάχνουν …
Λύκοι της στέπας ,μοχθηροί, σαν ζώα Δον Κιχώτες…
Πες Βιοάννη ειδικέ ,δεν είναι πιο Ιππότες;…
Απο τον ντόπιο πληθυσμό και την εγχώρια λέρα…
και ολους που μας κυβερνούν σαν νάμασταν γαλέρα;ι
Αλεν Γκινσμπεργκ
——————–
Ελατε Γουρουνια του Δυτικου Πολιτισμου
Φατε περισσοτερο Λίπος
Φατε Φατε περισσοτερο μαρμαρωμενο Φιλετο περιισοτερο Χοιρινο
gravy!
Εμπλουτιστε το με σαλτσα ,τηγανιτό κοτόπουλο
σε λαδι που κοχλαζει
Μεταφερετε το ψιχαλιστα σε γκρι κλιματα ,χιονισμένα με
αλάτι
Μικρα αρνια σκεπασμένα με μέντα ψημενα σε παιδάκια
γαρνιρισμενα με πατατες φουρνου μουσκεμένα με βουτυρο…….
«Καράβι μεθυσμένο
στάσου για να σε δώ
την πετονιά σου ρίξε
στ’ αγκίστρι σου να ρθώ…
…ΠΩΣ ΔΡΑΚΑΙΝΑ Σ’ ΑΜΜΟΥΔΙΑ:
Τ’ αλάτι δε βγάζω απ’ την πλάτη
πως είμαι νόστιμος θαρρώ
-κόψε κάτι- σκληρά μου το ξέκοψες
και μένω αμανάτι
Ψάρια και ψάρια…
που περνούν
στα δίχτυα μου πιασμένα
πως τα ‘χω λές αγοραστά
…γελάς με μένα
Στη πλώρη απάνω μασουλώ
τραγούδια σου, της τάβλας
στο τάβλι εσύ με παίζοντας
με τέχνη Κασσάνδρας
θαρρείς πως ξεμπέρδεψες
-ακόμα ένας » Άντρας »-
Στης νύχτας το ξάναμμα
μυρτιές και στεφάνια
της θάλασσας πλάνεμα, του αγέρα κιζάνια
με γλάρου αιώρηση καράβι ζυγώνεις
πως δράκαινα σ’ αμμουδιά
τη σκέψη ρουφάς και τρυπώνεις
με λόγια της θάλασσας-λωτούς, στην καρδιά μου
κοχύλια ακατοίκητα-φωληά στα όνειρα μου
LEXOLAGNIL/ΦΑΤΟ ΣΕ ΕΛΑΣΣΟΝΑ
http://users.sch.gr/veccio/lexolagnil/Fato_se_elassona_kai%20_alla_paramythia.htm
ΜΧΒ- LLMD (Love Love Me Do*)
*ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΩΜΑ
Άλλον σκωπτοπαράπλευρο με άρωμα μεθυστικό
της Κυριακής Τραπέζωμα με ντιβιντί ανοιχτό
…μιας λάγνας μεταμόρφωσης το καθοριστικό:
«Μαλώνουν» κάθε δυό και τρείς
για την ονομασία
στο χρήμα που κυλάειζεστό
δε δίνουν σημασία
Ας το σκεφτούν πως είμαστε
λίγο απ’ αυτό που τρώμε
-η μία θέλει χοιρινή
η άλλη μοσχαρίσια-
ας κάτσουν κάτω να τα βρούν
…βέρα παλληκαρίσια
νοσφ…
«Καράβι μεθυσμένο»
στάσου να σε χαρώ
την πετονιά σου ρίξε
στ’ αγκίστρι σου να ρθώ…
“Μαλώνουν” κάθε δυό και τρείς
για την ονομασία
στο χρήμα που κυλάει ζεστό
«δε δίνουν» σημασία
Ας το σκεφτούν πως είμαστε
λίγο απ’ αυτό που τρώμε
και για τα μάτια μοναχά
τα λυσσακά μας τρώμε
Η μία θέλει χοιρινή
η άλλη μοσχαρίσια
ας κάτσουν κάτω να τα βρούν
…βέρα παλληκαρίσια
Σαν όαση στην έρημο, μοιάζεις αγάπη
Σαν το νερό που διαρκώς γλιστρά ,σαν αυταπάτη
Καθώς μας φεύγει το γλυκύτερο μας κάτι,
Σαν μια πληγή στο στόμα ,σα φαρμάκι…
ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ
ΕΚΤΡΟΠΉ
Σ Τ Ο Ν Χ Ω Ρ Ο
ΤΗΣ ΑΕΝΑΗΣ ΜΕΓΕΝΘΥΝΣΗΣ
& ΣΜΙΚΡΥΝΣΗΣ
Μια φιλοσοφική πραγματεία
αποσπασμα:
Χάρις στην μαγική ανάπτυξη
Του σώματος μου, άρχισε
Η συρρίκνωση και διαστολή
Του δωματίου μου. Το κρεββατι μου
Ωστόσο διαστελλόμενο επιμηκύνεται
Και στενεύει ώσπου να ζαρώσει.
Το Λαβομάνο χάνει τη σύσταση του
Και αρχίζει να μαλακώνει .
Η δασκάλα όταν πλένεται
Πίσω από το παραβάνι αρχίζει
Να φουσκώνει και τα φορέματα της
Σχίζονται μ’ ένα κρααχ οδυνηρό
Στ’ αυτιά
Και φαίνεται ο κάτασπρος της
Πισινός με από κάτω καθώς σκύβει
Μια τούφα ξανθοκόκκινες τρίχες
Που εξέχουν σαν γενάκι
Από την χαράδρα της σχισμής…
………………………..
Περί Σκύλας και Χάρυβδης
Ω Οδύσσεα ! Σαν περνάς από τις συμπληγάδες
Κι έχεις κερί στα ωτα σου και έχεις και ζοχαδες
Θυμήσου! είναι μάταιο στα δυο να ταλαντώνεσαι
Και από τις Σειρήνες τους να ερωτο -βαλαντώνεσαι
Ω! Ούτι ! κάνε υπέρβαση!: ψηλά κι αριστερά!…
Πέτα μέχρις του φεγγαριού την σκοτεινή πλευρά..
Μη με ρωτάς- ψυχωτικά- πώς και θα γίνει αυτό
Φαντασου το !και μαγικά θα γίνει στο λεπτό
Αν πάλι αυτό το σχέδιο σου φαίνεται τρελό
Άσε το στον Τηλέμαχο που ναι παιδί μικρό
Οι ΣΦΙΓΓΕΣ
Κάποιες φορές οι άνθρωποι κοιτούν απορημένοι
Τίς σφίγγες τις παράξενες όταν πέφτουν ψηλά,
Στα όνειρα τα σκοτεινα, και νιώθουν τρομαγμένοι
Πού τους κοιτάζουν τέρατα με ανοιχτά φτερά
Καποιες στιγμές τίς άκουσα ,κι εγώ, να ψιθυρίζουν
Τις σφίγγες τις παντοτινες, όταν πετούν ψηλά
Κάποιο αρχαίο μυστικό ,κι υστερα να δακρύζουν
νά χάνονται σαν τα πουλιά στ΄ ουράνια νερά
Στα μύχια, ατέλειωτα πήγαδια της Αβύσσου
Ταξιδεψα, κι ανταμωσα των μυστικών , στιγμές
Ω τέρατα παράδοξα ,σύμβολα της Αιγύπτου
Κάποιες στιγμές οι σφίγγες μας θα πέσουνε νεκρές
Μάιος 31, 2007 στο 12:09 μ.μ
Τωρά πού ερχεται λαμπρό ξανά καλοκαιράκι
Ειν ‘ ετοιμο για το φευγιο και το χελιδονάκι
Αραγε που θε να χαθεί στο τερμα οριζοντων ;
πετωντας πλαι στις ψυχές ζωντων και τεθνεώντων ;
Ποιά τρυφερή φωτια στον ουρανο θα σιγοκαίει
στον ουρανό ,σαν ηλιος ,ή παιδί που κλαιει
ποιό σημαδι-σαν ενα χαδι-θα αφήνει ο Θεός
Ω!χελιδονι πουσουνα της Ανοιξης φρουρός
και θα χυθουμε τωρα στου καλοκαιριου ,τη λησμοσύνη
Στη θαλασσα ,στην απεραντοσυνη
στην μοναξια -πολυβουη -που μας Κυκλώνει
χελιδονάκι πέτα στο ουρανιο αλώνι…
Στο Μαρικατσι …
Εσύ γυρνάς στον Πειραιά γλυκιά μου Μαρικούλα
Κι όλο και κάτι τις τσιμπάς από τα τραγούδια ουλα
Εμείς μες στην Μπουγάτσα μας και συ μες τα Καμίνια
Μα σάμπως και δεν μένουμε μες στην καρδιά , χαμίνια;
Η μήπως έχει διαφορά , ‘μεις Πάνου και σεις Χάμου
Έτσι κι αλλιώς , οι Άγγελοι που στεκουν από Πάνου,
Από ψηλά μας βλέπουνε και κάνουνε χαρμάνι
Καπνίζουνε και Ναργιλέ σε Ουρανό Ντουμάνι !
Με τα φτερά του Έρωτα*…
καταμεσί στην Αγορά
«τις αγοράζειν βούλεται»
πολίτες άλλοτε, πελάτες συναντώ,
ήσυχα να ψωνίζονται,
ψωνίζοντας ακόμα πιό πολλά,
κακιώνω
πεισμώνω μονομιάς
και στρίβοντας
αποχωρώ
τη μαύρη νοσταλγία μου
ανταμώνω…
…σπαράζοντας κρυφά
προσωπικά παραδρομώ
μες σε λυγμούς ματώνω
σε πόλη δίχως Πόλη
-σαν πώς πολιτικά μονάχος να χριστώ;-
μαζί τους ψάχνοντας ρωτώ
«Μα που ναι όλοι;»
Το βάρος μου τ’ αβάσταχτο,
βαρύ μουρμουρητό…
κόβω τη λάσπη στα ζερβά
βουτώ στο γκιόλι…
….κι Αριστερά,
στο μέρος της καρδιάς,
μια ουτοπία φλογερή, με πιάνει
θαρρείς η νιότη -απ’ το ψυγείο γνέφοντας-
με δόλωμα μπαγιάτικο τυρί
-ψάχνοντας πάλι απ’ την αρχή
πώς και γιατί «τα πάντα ρεί» –
θέλει σαν πόλης, ποντικό,
με σχέδιο μυστικό
να με ξεκάνει
…Αντεστραμμένη η γραμμή
ρέστα φτηνά, από κουφάρι Αστικού Λεωφορείου
ποιόν να ρωτήσεις τ’ άσπρο, για λευκό να σου το πεί
και να μη λιώνει χρώματα, σε γκρίζο χρηματί…πιεστηρίου
Τα μάρς σε βάλς, δες πως μεταμορφώνονται…
να δες και τ’ άρματα που λάγνα ξεγλιστρούν
κουτσά στραβά σ’ ωραίες λέξεις
Ακούς του πόνου τις κραυγές,
τ’ ακύρηχτου πολέμου, τις μαύρες ιαχές;
…
Κάνε κουράγιο σύντροφε,
μ’ αγώνα και μ’ επιμονή,
-μην κουραστείς να μ’ αγαπάς-
ίσως και να τ’ αντέξεις …
http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Ποδήλατα ετών τριάντα**
Και νάτα που αγκαζέ στην αγορά
με τις λαμπρές μαμάδες
στου φεγγαριού τη χάση αστράφτοντας
πολύτιμες φρεγάδες
τα δυό παληά ποδήλατα
μες σ΄ανεπίστροφα γυαλιά της συστολής κρυμμένα
κλεφτά αδράχνοντας εν οφθαλμού ριπή
έτη φωτός σε μια στιγμή
χαιρετισμού απρόσμενη υποψία
κουδούνισαν τραντάζοντας
τις σκονισμένες ξόβεργες
της νιότης τ’ αφελήματα
τ’ ανέρωτα του πόθου και του πόνου
του έρωτα του πάθους και του λάθους
τα υπολείμματα
**Απ’ τ’ αγοραία λεξολαγνίσματα, εντός ψυγείου…
…….εντωμεταξύ ο ουρανος αρχιζει να παιζει περιεργα παιχνίδια μαζευονται συννεφα αγριεμένα ,ταστερια κρυβονται και αρχίζει να λυσσομανα ο αέρας ,ψυχή δεν υπαρχει γυρω, ,ενώ ανοιγαν καποιες από τις τρυπες της κολασης:ανοιγματα πού φαινονται στο ματι σαν ρωγμές στα βραχια , άλλες ορθανοιχτες και άλλες περιορισμένες και στενές ενώ ολες ηταν ακανόνιστες και μαυρες,εβγαιναν από μεσα τους αναθυμιάσεις σαν πυκνη ομιχλη και να σιγά σιγα πού από μια τέτοια οπη αναδυεεται ο ιδιος ο σατανάς ,όχι εκείνος με τα κερατα και τη διχαλωτή ουρά αλλά ο άλλος,,μεγαλοπρεπα απεχθής εκπεσών και ανημπορος με ,καταμαυρος σαν τη νυχτια,αλήτης του επέκεινα-καλύτερα βασιλιάς στην κόλαση παρα δουλος στον ουρανό-διεφθαρμενος ως τα βαθη της ψυχής του, ….
της έλεγε λέξεις πού χώνονταν η μια μέσα στην άλλη σαν ονειρικά κεραμίδια, ύστερα εκείνος έφευγε και αυτή έμενε μόνη με τα μαλλιά ξέπλεκα να κυματίζουνε νεκρά σαν ανεμώνες, μονάχα σκόρπιες μνήμες ενός έρωτα πού μοιάζε σαν άρχεται από τα βάθη του ύπνου ή της Κόλασης-και τώρα μόνη με κείνη την ανείπωτη λαχτάρα να τον ξαναδεί και μαζί την ολοπικρη βεβαιότητα του ‘’ποτέ πιά’’….
…αδυσωπητα αμειλικτος σαν τον τρομερο Γιαχβε πού σκορπουσε φωτια και θανατο στους πιστούς του εχθρού του Βαάλ ,ρουφηξε τη ψυχή της κι εγινε καπνός αφηνοντας πίσω του μυρωδια από θειαφι και την ακολαστη γευση της απουσιας τόσο σκληρα ηδονική οσο εκείνη του Ναρκισσου όταν- βεβαιος για τον θανατο του -βυθιζοταν στην εικόνα του για πάντα)η γυναικα,ψηλή με ποδια μακρια και το αιδοιο κουρασμενο από την ματαιη προμονη , κλαιουσα τωρα με αναφυλλητα αναρωτιεται με την ακρη του μυαλού της μην όλα τουτα τα φανταστηκε κι ακόμα τι εγινε ο χρονος ,πως συρρικνωθηκε ετσι και χρονια ολοκληρα μοιαζουν να εχουνε συμπυκνωθει σε μιαν απεθαντη στιγμη,χωρίς βεβαια να ξερει ότι για αιωνες ολοκληρους ,τεραστια καζανια βραζανε ασταματητα για τουτη τη στιγμή,για τον δικο της τελειωτικό, πλεριο,ηδυτατο χαμό………………………………
ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΖΟΛΔΗ ……
(απο ενα Χειρόγραφο που βρεθηκε καταλάθος στην Μπανιερα)
…Οταν την ερωτεύτηκε εκείνος ο Τριστάνος
-μπροστα του εμφανιστηκε ενας πελώριος Νάνος
που είπε πως τον έστειλε ο Κέλτης Βασιλιάς
Και τον εκάλεσε να ρθεί στον ισκιο μιας Ελιάς
Τότε η Ιζολδη η πονηρή πουταν μεγάλη Γάτα
-και σ’αλλη μετενσάρκωση την λέγαν Χάρι Μάτα-
που ήξευρε πως στην Ελιά βρίσκονται οι Αποδείξεις
πως πάντα ,αυτή, στον Ερωτα ηταν Αφίξεις- Ηξεις
Επεσε είς τα πόδια του και τουπε: Ω Τριστάνο !!
-Μην τον Ακούς ,του βασιλιά, τον Τσαρλατάνο Νάνο-
Ειναι βαλτός , ειναι μουρλός και ειναι Μαρτυριάρης
Ενώ εσύ Τριστάνε μου, εισαι ερωτοπαθιαρης ….
ΧΟΡΌΣ
-Ποτέ Σπυριά δεν άλλαξαν του Ερωτος τα λάθη
Ο ερωτευμένος ,σερνεται απ’τα ιδια τουτα πάθη
και τον μικρό ελάττωμα, πάντα το παραβλέπει
(Ιδίως όταν όταν πιά γερνά και πια δεν καλοβλέπει)
Κι οποιος λαβώθηκε ποτέ απ των Ερωτων Βελη
Σαν τον Τριστάνο σέρνεται σε Αφροδίσια Ελη ΄
Τον κυνηγάν αιδοιόψειρες, χλαμύδια ,Μονάδες
Τον κλαινε τα αφρόψαρα , τον κλαιν κι οι Ποιητάδες…..
Λένε πως έτσι ο Ιωνάς , πούταν ερωτευμένος
Σε Ερωτόψαρου Κοιλιά βρέθηκε ο Καυμένος ….
Και όσα χρόνια βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό το Ψάρι
Θρηνούσε και Ικέτευε μπας και του Δώσει Χαρη…
Μα η Αφροδίτη είναι σκληρή κι αυτους που καταπίνει …
Βαθειά εντός της τους Κρατεί και σπάνια τους Αφήνει..
……………………
Ηταν πολλά κι ηταν Σκληρά του Ιωνά τα Πάθια
Μεσα στου Κήτους την Κοιλιά , όπου έπλεκε καλάθια
Ωστε η Ωρα ναπερνά , εκει μεσ το Σκοτάδι
Που ώρες ώρες θυμιζε μια Άβυσσο του Αδη …
Εκεί στην Λάγνα Φωλεά Ασπλαχνης Αφροδιτης
Που βρέθηκε ,απροσμενα ,ως Βουτηχτής και Δύτης
Γιατί ηταν απερίσκεπτος κι οταν βαθεια Βουτούσε
Μεσα στη φοβερή σπηλιά ,τον καιροφυλακτούσε
Η Σμέρνα η Αφροδίσια, με το μελένιο στομα
– πάλι καλά που γλύτωσε , και τωρα ζει ακόμα-
Φταιει που ηταν μερακλής και που ήταν ερωτύλος
φταιει που ητανε πιστός κι εμενε παντα Φίλος-
Αυτά, προσωρας θα σου πώ σοφέ Αλκιβιάδη
Μεσα στο ψάρι ο Ιωνάς , Ζούσε ζωή Ρημάδι…
του Κόσμου αποφόρι δε θα πάρω
(εντάξει, θ’ αγοράσω κι απ’ αυτό…)
Με τα φτερά του Έρωτα
καταμεσί στην Αγορά
“τις αγοράζειν βούλεται”
-πολίτες άλλοτε- πελάτες τώρα συναντώ
ήσυχα να ψωνίζονται
-ψωνίζοντας ακόμα πιό πολλά-
και πριν καλά να το σκεφτώ
το μέσα έξω μου ανάποδα γυρίζει
Κακιώνω μονομιάς
και στρίβοντας
αποχωρώ σιωπηλός
τη μαύρη νοσταλγία μου
ανταμώνω…
…σπαράζοντας κρυφά
προσωπικά παραδρομώ
σοκάκια αμέτρητα γυρνώ
μέσα στη μούγγα με λυγμούς
ματώνω…
Σαν πώς πολιτικά,
μονάχος να χριστώ
σε πόλη δίχως Πόλη
Ρωτώ μαζί τους, ψάχνοντας
σπρώχνω μακριά το βλέμμα
κι απορώ
“Μα που ναι όλοι;”
Το βάρος μου τ’ ασήκωτο,
βαρύ μουρμουρητό…
κόβω τη λάσπη στα ζερβά
-ζυγίζοντας τα λάθη μου
τα πάθη που μοιράζει η εποχή –
βουτώ στο γκιόλι…
….κι αριστερά,
στο μέρος της καρδιάς,
μια ουτοπία ανάστατη
αρχίζει και με πιάνει
θαρρείς η νιότη
-απ’ το ψυγείο γνέφοντας-
με δόλωμα μπαγιάτικο τυρί
-ψάχνοντας πάλι απ’ την αρχή
πώς και γιατί “τα πάντα ρεί” –
θέλει σαν πόλης, ποντικό,
με σχέδιο μυστικό
να με ξεκάνει…
…αντεστραμμένη η γραμμή
ρέστα φτηνά
κουφάρι άταφου αστικού λεωφορείου
ποιόν να ρωτήσεις τ’ άσπρο, για λευκό να σου το πεί
και να μη λιώσει χρώματα, σε γκρίζο χρηματί, πιεστηρίου
Τα μάρς, σε βάλς, γλυκά μεταμορφώνονται…
ορίστε, να και τ’ άρματα που λάγνα ξεγλιστρούν
κουτσά στραβά σ’ ωραίες άδειες λέξεις
Άκου του πόνου τις κραυγές
τ’ ακύρηχτου πολέμου, τις μαύρες ιαχές
απόλαυσε το θόρυβο που σκέπασε το νόημα της λέξης…
…πες τους εντάξει, θ’ αγοράσω κι απ’ αυτό
κι ύστερα κύτταξε μονάχος να ξεμπλέξεις
…
Μα εγώ θα κάτσω παραπέρα, μοναχός
να μη με πιάνει του πολέμου ο αχός
στου πάρκινγκ τη σκοπιά
να κάνω το φαντάρο
Συνάδελφοι,
ευχαριστώ ειλικρινά
του Κόσμου αποφόρι
δε θα πάρω
Ας το βαλω κι εδώ :
”Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρ-
χουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους.
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της
ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας
και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν
στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρ-
χόντων. Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμέ-
νο δέρας της υπάρξεώς μας.
Ανδρέας Εμπειρίκος
και πάλι
Ανδρέας Εμπειρίκος
ΕΑΡ ΣΑΝ ΠΑΝΤΑ
Καλύπτουσα τα κύματα του δορυάλωτου χωριού
με το κόκκινό της φόρεμα
Πρώτα μικρή κ’ έπειτα μεγάλη
Ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
Και πιάνει τα σύννεφα και τα συνθλίβει επί του
στήθους της
‘Ισως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλείτερος καημός απ’
τον δικό της
‘Ισως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτω-
μένοι στην επιφάνεια ενός προσώπου
‘Ισως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόησι ανθρώπου
έκθεσις πιο εκτεταμένη
‘Εκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστο-
ρία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως
Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριώτερο ση-
μείο της πτώσεως
Φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
Κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια
σταγόνα
Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
Κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε
στον ήλιο
Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
Είναι γιομάτη ως επάνω
Κι απ’ τα νερά της αναδύεται μια πολύ μκρή παι-
δίσκη ωραιοτάτη
Ελπίδα μας αυριανή.
ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
Πολλές φορές οι ναυτικοί, την ώρα που περνάνε,
πιάνουνε τ’ άλμπατρος –πουλιά της θάλασσας τρανά–
που ράθυμα, σαν σύντροφοι του ταξιδιού, ακλουθάνε
το πλοίο που μες στα βάραθρα γλιστράει, τα πικρά.
Μα μόλις σκλαβωμένα εκεί στην κουπαστή τα δέσουν,
οι βασιλιάδες τ’ ουρανού, σκυφτοί κι άχαροι πια,
τ’ άσπρα μεγάλα τους φτερά τ΄ αφήνουνε να πέσουν
και στα πλευρά τους θλιβερά να σέρνονται κουπιά
Αυτά που ‘ναι τόσο όμορφα, τα σύννεφα όταν σκίζουν,
πως είναι τώρα κωμικά κι άσκημα και δειλά!
Άλλοι με πίπες αναφτές τα ράμφη τούς κεντρίζουν,
κι άλλοι πηδάνε σαν κουτσοί, κοροιδευτικά.
Μ’ αυτούς τους νεφοπρίγκιπες κι ο ποιητής πως μοιάζει!
Δε σκιάζεται τις σαιτιές, τις θύελλες αψηφά
μα ξένος μες στον κόσμο αυτόν που γύρω του χουγιάζει,
σκοντάφτει απ΄ τα γιγάντια του φτερά σαν περπατά.
–
Στον Αναγνώστη.
Η ανοησία, τ’ αμάρτημα, η απληστία κι η πλάνη
κυριεύουνε τη σκέψη μας και φθείρουν το κορμί μας·
κι ευχάριστα τις τύψεις μας θρέφουμε στην ψυχή μας,
καθώς που θρέφουν πάνω τους τις ψείρες οι ζητιάνοι.
Στα μετανιώματα άναντροι κι αμαρτωλοί ως την άκρια,
ζητάμε πληρωμή ακριβή για κάθε μυστικό μας
και ξαναμπαίνουμε εύκολα στο βούρκο τον παλιό μας,
θαρρώντας πως ξεπλένεται με τα δειλά μας δάκρυα.
Πάνω απ’ το προσκεφάλι μας ο Σατανάς γερμένος,
πάντα στα μάγια του Κακού το νου μας νανουρίζει·
την πιο ατσαλένια θέληση μεμιάς την εξατμίζει,
αυτός ο μέγας χημικός, ο Τετραπερασμένος.
Ο Διάολος, το νήμα αυτός κρατάει που μας κουνάει!
Τα πράματα τα βρομερά πιότερο τ’ αγαπάμε·
κι όλο και προς την Κόλαση κάθε στιγμή τραβάμε,
με δίχως φρίκη, ανάμεσα στο σκότος που βρομάει.
Σαν τον φτωχό ξεφαντωτή που πιπιλάει με ζάλη
μιας παλιάς πόρνης αγκαλιά, χιλιοβασανισμένη,
κλεφτάτα αρπάζουμε κι εμείς καμιά ηδονή θλιμμένη,
που τήνε ξεζουμίζουμε σαν σάπιο πορτοκάλι.
Σαν ένα εκατομμύριο σκουλήκια, μυρμηγκώντας,
μες στο μυαλό μας κραιπαλούν του Δαίμονα τα πλήθη,
κι όταν ανάσα παίρνουμε, ο Θάνατος στα στήθη
σαν άυλος ποταμός κυλάει, σιωπηλά θρηνώντας.
Αν το φαρμάκι κι η φωτιά κι η βία και το μαχαίρι
δεν έχουνε τα φανταχτά κεντίδια ακόμα κάνει
στο πρόστυχο της μοίρας και άθλιο καμβοπάνι,
είναι που λείπει απ’ την ψυχή το θάρρος – κι απ’ το χέρι.
Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,
τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία,
που γρούζουν, σέρνονται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία
μες στων παθών μας τ’ άτιμο κλουβί, προβαίνει αγάλια,
θεριό πιο βρόμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!
Κι αν δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,
όλη τη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του
θα ‘θελε να κατάπινε τον κόσμο· αυτό ‘ναι η Πλήξη,
που, μ’ ένα δάκρυ αθέλητο στα μάτια της, κοιτάζεις,
καθώς καπνίζει τον ουκά, κρεμάλες να στυλώνει.
Και ξέρεις, αναγνώστη, αυτό το τέρας πώς δαγκώνει!
– Ω αναγνώστη υποκριτή, αδέρφι, που μου μοιάζεις!
—————————————————–
«Τα άνθη του κακού» Μπωντλαίρ, μτφ Γιώργου Σημηριώτη.
Σ’ έναν κόκκο άμμου να δεις έναν Κόσμο
Σ’ ένα άγριο άνθος να δεις τον Ουρανό
Να κρατάς το Άπειρο στην παλάμη του χεριού σου
Την Αιωνιότητα να δεις σ’ ένα λεπτό
Καταντάμε να πιστεύουμε ένα ψέμα
Με τα μάτια όταν βλέπουμε κι όχι μέσα από αυτά
Τα μάτια, που σε μια νύχτα γίνονται και χάνονται
Ενώ η Ψυχή κοιμάται μέσα σε ακτίνες από φως.
(Γουίλιαμ Μπλέικ, Οιωνοί Αθωότητας
μτφ. Γιώργος Μπαρουξής)
ΜΑΤΙΑ ΜΑΖΙ
Σαν βγείς στην άμμο με το κουβαδάκι
έχε το νού σου σ΄όλα τα παιδιά
παίξε σωστά και γέλασε λιγάκι
δεν είναι τα παιχνίδια τόσο … σοβαρά
Το νού σου να χεις και σε κάτι «μάγκες»
τις ματσαράγκες φέρνουν…του Μπαμπά τους μαγαζί
θαρρούν πως όλοι τους χρωστάνε κι από πάνω
άστα λα βίστα πές και ΣΗΚΩ ΑΠΑΝΩ
άμα σου ρίχνουν άμμο μες τα ΜΑΤΙΑ
φαρμάκι στη καρδιά σου δυό κομμάτια
πριν να χαθούν μέσα στης mamas το βυζί
Έχε το νού σου ότι κι αν φοράνε
ρόζ αλά κρέμ με χρώματα πουά
πράσινα της χολέρας
μαύρα έχουν ΜΑΤΙΑ
και μπλέ νουά, χλιδάνευρα
ΜΑΖΙ μπλογκοπαλάτια
Μη και ψαρώσεις, για λεπτό καλό παιδάκι
μη σε γελούν του Κόκκορα λιλιά
«να ζεί κανείς ή να μη ζεί»
κι…»άει στα κομμάτια»
πριν σου φορέσουνε στη μύτη αλυσιδάκι
στο σβέρκο μαγαζένια χαϊμαλιά…
νόσφ…
*εναλλακτικό: masas
VIVA LA VITA BREVE, VIVA LA MUSICA LIBRE…
EVIVA κι ο κόκκος της άμμου: http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Εβίβα … νοσφορεμπέτες, κιλμπίλ κι ομορφιά…
Αρίμπα!!!
http://users.sch.gr/veccio/lexolagnil/ARIMPA.htm
Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία
———————————————-
Κάτω απ τις λέξεις –κάτω από τα όνειρα
Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία
Κυλούν τα μύχια , καρδιάς απόνερα
Και καταλήγουνε, Ποτάμια Κρύα
Σε μια θάλασσα, βαθειά κρυμμένη
Όπου η αλήθεια ,μας περιμένει
Κι’ είναι σαν κάρβουνο, σκοτεινιασμένη
Η επιθυμία μας, η πιο θαμμένη …
Με μαλλιά ξέπλεκα, σαν ανεμώνες
Σα να λικνίζεται ,μες τους αιώνες….
Ιανουάριος
Τα κύματα ρημάζονται
να δικαιώσουν
τα πάθη του χειμώνα
στην καρδιά μου
σκληρό καρύδι
το κέντρο του κόσμου
http://users.sch.gr/veccio/lexolagnil/Toutestin_thalassa.htm
Ζητάνε πάλι Συμβουλευτική Επιτροπή
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/tookolou.htm
Το Μεθυσμένο καραβι
Μετάφραση: Μαύρος γάτος 2ΟΟ7
Όπως κατέβαινα ατάραχα ποτάμια
ένιωσα να μην έλκομαι από τους οδηγούς
φωνακλάδες ερυθρόδερμοι τους είχαν για σημάδια
σε πολύχρωμα παλούκια καρφωμένους, γυμνούς!
.
Για τα πληρώματα δεν έδινα δεκάρα
έφερνα στάρι από τη Φλάνδρα, και βαμβάκι αγγλικό
σαν με τους οδηγούς μου τελειώσαν την αντάρα
με κατεβάσαν τα ποτάμια εκεί που ήθελα εγώ!
…
Μπλεγμένο εγώ καράβι μες στων όρμων τα μαλλιά
που η θύελλα με πέταξε σ’ αιθέρα μακρυσμένο
εμένα που πιλότοι και καράβια με πανιά
ποτέ δεν θα ψαρέψουνε, κουφάρι μεθυσμένο
.
Αλήθεια, πόσο έκλαψα! Αβάσταχτες οι αυγές
φεγγάρια μου αποτρόπαια, και ήλιοι μου πικροί
δριμύς ο έρωτας με πότισε μέθες ληθαργικές
αχ, νά ‘σκαγε η καρίνα μου! Στη θάλασσα να βούλιαζα, εκεί!
…
Δε θα μπορέσω, κύματα, στη θλίψη σας λουσμένο
να βγάλω από τη ρότα τους σταριού κουβαλητές
ούτε φωτιές και λάβαρα να δρέψω δοξασμένο
δε θ’αρμένισω δίπλα σε καράβια-φυλακές.
.
Αρθούρος Ρεμπώ, Σεπτέμβρης 1871 (δεκαέξι χρόνων και κάτι…)
ευρεθη στον Μαυρο Γατο :
http://mavrosgatos.blogspot.com/2007/08/blog-post_5413.html
.
Η Γνώση είναι Γουρούνι Που σαρκάζει (Χριστουγεννιάτικο)
(του Νοσφεράτου)
Μες τη στεγνή λαμπρότητα του κόσμου
Η γνώση είναι γουρούνι που σαρκάζει
Αθώο , πορφυρό ,στιλπνό πετράδι
Η γνώση είναι αίμα στο ασπράδι
Μες τα λασπόνερα του Βούρκου της. κυλιέται
Το βράδυ σε μια φάτνη, αποκοιμιέται
Σαν το γουρούνι που το γδέρνουν ζωντανό
Γνώση αθώα , σαν Χριστούλης στο σταυρό.
Σαν Αστραπή , μες τον παράδεισο που πέφτει
Η γνώση, είναι λουλούδι που μας γνέφει:
Έλα και συ , μικρό γουρούνι στο σφαγείο
Να κρεμαστείς , μες του Χασάπη το Ψυγείο
Σαν αστραπή στο Πουθενά ειν ‘ η Αγάπη
Σαν την Αλήθεια που όλο λάμπει η αυταπάτη
Σαν ενός Άγγελου φτερά ειν’ η χαρά
Μα η λύπη μοιάζει με Μονοκερου ουρά
Σαν την φωτιά που σιγοκαίει η πικρία
Και σαν το κάρβουνο που καίει η κακία
Σαν Μαύρο αίμα που κυλά σε αρτηρία
Σφύζει ζωή, κινεί τον κόσμο η Μοχθηρία
ΔΟΡΥΦΟΡΟΙ
Υγεία να ’χουμε και να γερνάμε
σαν δορυφόροι γύρω σου
να τριγυρνάμε
χορό δερβίσικο κι ένα βαλσάκι,
πάλι στο σφύριξα
το ραβασάκι
απντ γκαντάψυξ:’http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/XRHSIMOI_XRHSMOI/PROLOGOS.htm
Ο Ψαλιδοχέρης
Μου ηρθε τώρα να σας πω μιαν παλιά Ιστορία
Που από καιρό ακούγoνταν , σε μια παραλία
Πού κάποτε ετρόμαξε τους στριγκ φορωντες κώλους
Την επαναλαμβάνουμε να ναι γνωστή σε ολους
Μια φορά και έναν καιρό σ’ αυτήν την αμμουδιά
Που οι κώλοι κορδονώντουσαν με στριγκ και τσικουδιά
Πλάκωσε ενας πανικός ,πλάκωσε μια αντάρα
Και τσίριζαν και έσκουζαν κι η Σάρα και η Μαρα
Ήταν που εμφανίστηκε τότες ένας μουρλός
Που από την όψη φαίνονταν πως ήταν κουζουλός
Θεόγυμνος , και βρωμερός με έξω τα αριδια
Και αντίς για χέρια έβγαζε απ΄ τον κορμό Ψαλίδια
Και ειχεν όψη φοβερή έτοιμη για χουνέρι
Και είπε πως τον λέγανε Τζωνη Ψαλιδοχέρη
Κι ανέμιζε τα τρομερά τα Χραπα Χρουπ ! Ψαλίδια
Κι όλοι οι κωλοι έτρεχαν για τα γκρεμοτσακιδια
Στριγκακι όταν έβλεπε το έκοβε με βια
Αχ! -Λεγαν όλοι- πουναι να φανεί η Αστυνομία
Σ’ένα πανέρι το βαζε με άλλα κορδονακια
Λένε πως τάχε για φετίχ του κώλου τα σχοινάκια
Κι ανέμιζε τα τρομερά τα Χραπα Χρουπ ! Ψαλιδια
Κι ολοι οι κωλοι έτρεχαν για τα γκρεμοτσακιδια
Μα λεν πως ηρθε μια στιγμή να τον περιμαζέψει
Και τον αντιμετώπισε: να πιει τουδωσε Πεψι
Ο Μάγος ο πολιτικός που λεν Καρατζαφερη
Που χέρι –χέρι Πήγαινε με τον Ψαλιδοχερη
Εμπρός να προφυλάξωμεν -ομού -Χελιδωνείον*
Τον μονο ζωντανο θεσμό μες στο Κωλοχανειον
Εδώ οσοι εισερχονται , ρόπαλα εξω αφήνουν
μονο με στιχους θα μπορουν να γραφουν και να σβήνουν….
οποιος εισερχεται εδώ στή ιερή κοιλάδα
πρεπει να ειναι ευγενής και οχι αγελάδα ….
Εδώ δεν επιτρέπεται το καταγής το πτύειν
Εδώ μον’ της ποιησεως το άνθος θελει Φύειν
*(μ-λ τώρα)
Ιούλιος 31, 2007 στο 10:23 μ.μ
Νοσφεράτος
Η εξορία ητανε, σαν δικοπο μαχαιρι
μου ξυνε ολο τις πληγες,μου εσκαβε το τζέρι,
μα πιο πολύ καιγόμουνα, που καηκαν τα δαση,
κι η ελαφίνα, δεν μπορεί, κάπου να ξαποστάσει…
τωρα που μου το θυμισες,τι φταιει η Ιστορία
που ο καθε νεοέλληνας τραβαει …λακία;
Τι φταίν τάχα οι έρημοι αρχαίοι μας προγόνοι
που ολα εμεις τα κάψαμε ως μορμονογοργόνοι;
Τί φταίει η Τρπολιτσά; τι φταίει το εικοσιένα;
Που βγάλαμε τα μάτια μας , μονάχοι, ένα -ένα…
Και τώρα ως Οιδίποδες , οδεύουμε τυφλοί
με τρύπια πόδια , σ΄ έρημο, μάνα, καμμένη γή…
Ιούνιος 18, 2007 στο 1:39 μ.μ
Νοσφεράτος
Ιούνιος 18, 2007 στο 2:01 μ.μ
Ανεπαισθήτως κλείνουνε τα ,Χελιδώνος* ,Τείχη
(και είχε ενα φεγγαρι εψές,που εμοιαζε με νύχι)
Και πάνω εκεί που εξυνα , στο νύχι , τα ονειρα μου
Ο θείος ο …δωρας, ξανάπε” Ελα κοντα μου…” **
* μ-λ είπαμε
** Δεν ξερω αν κανει να προφερω το θείο Ονομα
Ένδεκα χιλιάδες ποιήματα
Εκατονενδεκα χιλιάδες λέξεις
Ένα αδειο κουτάκι κόκα Κόλα
Η τηλεόραση
Ένα κομπιούτερ που μεγαλώνει σαν γυάλα ,σιωπηλό ψαρι εντος της , καταπίνει τα ψίχουλα και σκέφτεται, εξω ένα δωμάτιο και μια γυναίκα βλέπει στ σβησμένη τηλεόραση τον εαυτό της
Άδειο
Ενας νιπτήρας , πιάτα στον νεροχύτη , ένα μπαλόνι που ανεβαίνει στον ουρανό, κόκκινο, μπλε ,γαλάζιο ,πορτοκαλί ,όλα τα χρώματα της Ίριδας και πίσω από τον καταρραχτη
Ο κόσμος κοιμάται σε σπηλιά Υγρή ..
Τωρα που μείναν μοναχοί Ο Θείος κι η Βασίλω
-κι εμενα με βυθίσανε στον Ποταμό το Νείλο-
Αραγες ποιο εμπόδιο θα μπεί ανάμεσα τους
Για να φουντώσει ο Ερωτας που καιει τα σωθικά τους;
(διοτι ανεμπόδιστα στον Ερωτα αν βαδίσεις
στο τελος θ’αποκοιμηθείς κι υστερα θα λακίσεις
Ο Ερως θελει εμπόδια, θέλει να μπουνε φράκτες
Ο Ερως θελει δάκρυα να τρέχουν καταρράκτες….
θελει σασπένς κι ανατροπές και θελει καταιγίδες
Θελει ολες να στριβουνε τ’ερωτευμένων Βίδες …
Αλλιως δεν ειναι Ερωτας , δεν ειναι πιά Ρομάντζο
Αλλιως , καλλιο να κρεμαστείς σ’ ενα Γαμήλιο Γάντζο.
Με τουτα που διαβάζουμε,με τούτα που συμβαίνουν
Κι ολα τα Πρέπει και τα Μή ,ομού τα παραβαίνουν
Μούρχεται κόμπος στο λαιμό, Μαύρη απελπισία
Στην κενωνία έπεσε βαρειά παραλυσία…
Να ! Δές πως ξεφορτώθηκαν εκείνον τον Βασίλη
Που’ταν παιδί λεβεντικο,το λέγαν όλοι οι Φίλοι
Και δες για πότε έμπασε η Τάδε μες στο σπίτι
Τον Δείνα ,πριν περάσουνε εννιά του μακαρίτη …
Ήτανε ένας πιθηκας ένας μικρός Μακάκας
Που μεινε αλησμόνητος κιας ήτανε Λαμάκας
Τα χέρια- πόδια κούναγε και τον γυμνό του Κώλο
Και με τα σκέρτσα του έφερνε γέλια στον κόσμο όλο
Ητανε δε πανέξυπνος και ηξευρε απουλα
Και όταν εξεγυμνωνε τα μαϊμουδίσια Ούλα
Μέσα απ’ το γέλιο αστράφτε πρωτόγονη σοφία
Ήτανε σαν να έβλεπες θεού Φωτογραφία
(Μα κάθε τόσο εξυνε τα δυο του τα απίδια
Όταν του λέγανε οι ξινοί Αστεία ολο ιδια )
Και ηρθε ένα πρωινό μια αποφράδα Μέρα
Που πήγαν όλοι να του πούν : Μακάκα.. Καλημέρα !!
Μα δεν τον ηύραν στο κλουβί , ούτε εκεί τριγύρω
Ουτε στο σουβλατζίδικο να τρώει διπλη με γύρο
Και όλοι αναρωτιόντουσαν :Που πήγε ο Μακάκας;
Μη τάχα-λες –να χάθηκε; Γιατί’ ναι και λαμάκας!
Μπας κιειναι δω ,
Μπας κιειναι κει; Μπας κιειναι παραπέρα;
Βρε μπας και πήγε στα βουνά να πάρει λίγο αέρα;
Ποτές κανείς δεν έμαθε που πήγε ο Μακάκας
Κι εσύ διαβάτη που γυρνάς και μοιάζεις σα Μαλάκας
Έχε το νου σου, πρόσεχε: Ούλα γυμνά σα δεις
Να σου γυαλίζουν ξαφνικά , μη, ξάφνου φοβηθείς
Θαναι ο Μακάκας ο μικρός ,το θαυμαστό Μαιμούδι
Στου κόσμου τα περίεργα που χώνει το μουσούδι
Που ολο γλιστρά εδώ και κει ευκίνητος σα σαύρα
Κι η μυρωδιά του ευωδιαστή , σαν της Θαλάσσης αύρα…
ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΛΟΞΑ ΤΡΑΒΩ
Μουσική και μουσικοί, όλοι είν’ καλοί…
Στα καλάθια δε χωρούν στα κοφίνια περισσεύουν
Μούσα και Μνημοσύνη του Κόσμου η Γεροσύνη
Σ’ Ουρανό και Θάλασσα όσες στιγμές κι’ αν χάλασα
στη Γή πατώ και στέκομαι, στο τίποτα αντιστέκομαι
– δεν λέω «πέγκια αφέγκια» – λιγάκι κοντοστέκομαι
κι ως χύμα, εμπρός, τα έπεα στη γλώσσα να φτερώσουν
να μαι και πάλι που ξανά πρός τη λόξα τραβώ
Ο γιαλός κι αν στράβωσε εμένα δε με γκάβωσε
κι όταν φυσάει πρίμα, σκαρώνω καμμιά ρίμα
ΜΕ ΡΙΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ
Άλλοι τα παίρνουν σε λεφτά κι άλλοι σε χάδια σκύλου
ποτέ μη διασαλευθεί η τάξις του γραικύλου
Αυτοί με τα πολλά και με τις ευκολίες
τί σαν και μάς, να παίρνουνε κακές πρωτοβουλίες;
Για την Παιδεία και για τη Μουσική
μ’ όλες τις μούσες δίπλα μας, και το λακέ πιό εκεί
στου δάσκαλου τον τράχηλο δεν πρέπει η σιωπή
Η Αντιγόνη δεν κλίνει το γόνυ, μας κλείνει το μάτι
μυρίζει θάνατο άτιμο, αυτό το ρόζ ραχάτι.
αμπντγκατάψυξ…
*
Δυο λόγια μόνο θα σου πω
σύντροφε Μουλουνόσφη
της ποίησης πρωτάγγελε
-της κοπανιάς εξώφυε
της νόσφρησης καμάρι-
κι άσε με εμέ να χάνομαι
στης οίησης το σμάρι…
…σαν αγριοπερίστερο
του Πόντου Χελιδόνι
-με Κόρακα βραχνή φωνή
όταν χαράζει η αυγή-
να παριστώ τ΄αηδόνι
Στο μαύρο το μπλακάνευρο
αν θες να κόψεις βήχα
ψάξε εδώ ενδελεχώς…
…»Παράδειγμα» στην τρίχα
http://parodos.net.gr/melodorama/melodorama.htm
Έχει λινκιές σε βίντεα
σοκ για την οικουμένη
χάλι για την πατρίδα μας
χαλί που γίνεται φτηνό
και στέκει μαραμένη
Δεν μένω μονάχα εδώ
και τ’ άλλα λίνκ αν ψάξεις
θα δείς στα λόγια κολλητά
στοιχεία activistika…
…με νοσφ κραυγές και πόνο δυνατό
δεν πρόκειται ν’ αράξεις…
…στο κλάμμα θα πλαντάξεις
Πάρε για όπλο e-pontiko
της Γλώσσας άσπρα βέλη
κι άσε με εμέ να παριστώ
τον Λήσταρχο Νταβέλη
Κι άμα τα ψάξεις και τα βρείς
-μ’ αφού πρώτα ξεράσεις-
πάρε «μολύβι και χαρτί»
να γράψεις εξετάσεις…
…στείλτες μια βόλτα από Πρωτό
στο εκεί φιλοξενείο
πριν γίνει τ’ «ανοιχτό σχολειό»
ροζέ ξενοδοχείο
Σ’ αφήνω μόνος να τα βρείς
στης Σύγκλησης τα μέσα
κι άμα σου ’ρθει διάθεση
δώσε και συ μια ΜΠΕΣΑ
Να κυματίζει η Λευτεριά
χωρίς γιρλάντες και λιλιά
-με πόζες τους κομματικές
φαρδιά πλατειά απολιτικές-
μπές μέσα ΠΑΡΑΜΕΣΑ
μην εκτεθεί με τις λινκιές
και ο Πόντος «πάει μέσα»
Ένα μονάχα φλογερό
λινκάκι θε να ρίξω
των Πρώτων κρίνει τα Στερνά
στης Λεβεντιάς την Πόρτα
Μυρίζει τριαντάφυλλο
τ Άρχέλαου στεφάνι
παίζει η Ζωή με τις ζωές
το φως ο Κόσμος χάνει…
…αν το ’χε κι απ’ τα πρώτα
http://users.thess.sch.gr/veccio/ARXELAOSELME/elmearhelaos1.htm (βλέπε και το κάτω-κάτω κείμενο εντός)
Κάνε λοιπόν μια Μ.Ε.Α.(Μετανεωτερική Έρευνα Αγοράς)
στα λινκεσώτερα πεντανόστιμα
κυριολεκτικώς νοσφερά (του θερμαϊκού μουλτιμύδια)
της: http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Ή μήπως προτιμάς να σου πω ένα κουτουκάκι εδώ παρακάτω
να πας και με τα πόδια;
Εν κατακλείδι Άρχοντες
εν Σημαιοκυνηγουπόλει
πάμε να φέρουμε μαζί
την Πόλη εν τη «πόλη»
nosf…
Κόβω μια φέτα (με)χωρίς ρίμα αλλά με πολύ μουσικότητα και καθόλου πεζή:
…ένα είδος «πάρα καταθήκης» προς το σημερινό εκπαιδευτικό κίνημα:
– Η αυτονομία απέναντι στους μηχανισμούς της εξουσίας και των κομμάτων.
– Η συμμετοχή των μελών στη ζωή του συνδικάτου, που δεν μπορεί να εξαντλείται στις εκλογικές διαδικασίες και στην κατάληψη θέσεων στα Δ. Σ.
– Η εθελοντική ενεργός συμμετοχή των μελών στην επεξεργασία και διαμόρφωση «λύσεων» για τα εκπαιδευτικά θέματα.
– Η «ιστορικά τεκμηριωμένη» διαπίστωση πως «σε καμιά υποχώρηση δεν είναι διατεθειμένοι να προχωρήσουν οι κρατούντες, όσο αναγκαία κι αν φαίνεται, αν οι εργαζόμενοι δεν τους υποχρεώσουν α’ αυτή με τους αγώνες τους».
http://users.thess.sch.gr/veccio/ARXELAOSELME/elmearhelaos1.htm
-Θα ήθελα το όνομα του εστιατορίου «La Panpola», κι ένα χλιδάνετο ταξί παρακαλώ…
-Να σου πω ένα κουτουκάκι εδώ παρακάτω να πας και μετα πόδια: http://www.protovoulia.net/anemp-synaxi3.htm
Η Μύγα μες τη Σούπα .
Εψές αργά , στο εστιατόριο που Πήγα
Είδα στο Πιάτο κολυμβούσα μια Μύγα
Στη Σούπα μέσα, προχωρούσε σιωπηλά
Και σαν κουπιά αγκομαχούσαν τα φτερά
Είχε ένα ύφος σοβαρό ,κι ήταν Κυρία
Σαν μια φοιτήτρια που πάει σε πορεία
Μα είδα κι έναν δισταγμό και μι’ απορία
Να λέει ‘’Πως βρέθηκα στην Σούπα αυτή την Κρύα’’;
Μικρή μου Μύγα μες στη σούπα μου Χωμένη
Που κολυμπάς και νιώθεις λίγο Πικραμένη
Σα ναχες την Αξιοπρέπεια Χαμένη
Στασου λιγάκι, στη στιγμή που περιμένει!
Μη κολυμπάς πια με τόση Βιασύνη
Σ’αυτή τη Σούπα την γεμάτη Εξαλλοσύνη
Στασου στην Άκρη και τον κόσμο Παρατήρα
Στο κάτω- κάτω είσαι μύγα Ζωντοχήρα…*
*Εδώ οι συνειρμοί του ποιητή τον οδηγούν στην παλιά του αγάπη την Βασ…. .Δεν μπορούμε να το ακολουθήσουμε . Τον αφήνουμε να παρατηρεί την σούπα του και να την αναδευει σιωπηλός με το κουτάλι και περνάμε σε άλλο θέμα …Διαφημίσεις.
Εγώ αντιθετα Ποτές ορκους δεν πήρα
Παρά μοναχα ακολουθώ την Δόλια Μοίρα
Και οτι όνομα διαλέξεις, Ω Βασίλω!
Τεμαχισμένος σαν τον Οσιρι στο Νείλο
(Οταν τ’ αδέλφια του τού στήσανε καρτέρι
και τον κομμάτιασαν μια μέρα μεσημέρι)
Σ’ ακολουθώ ,όπως την Ισιδα Εκείνος
που στα αισθήματα για σε ητανε φίνος…
Ιούνιος 27, 2007 στο 11:45 μ.μ
Τι εννοουσε ο Ιησούς μ’ εκείνην την Μαχαίραν;
Μην εννοουσε , τάχα μου, της Μαχης την Φοβέραν;
Μηπως μας επροσκάλλαγε να κοψωμεν αυτιά;
Η μηπως να ακουσωμεν τον Τρομερόν Αυτιά
Οταν με στόμφον φοβερον μας λεει τις Ειδήσεις
Κι απο το παραθυρι σου σουρχεται να πηδήσεις;
Μη εννοουσε μάχαιραν να λάβει η πεθερά;
Αχ! νάτανε, να μίλαγε, λιγο πιο Καθαρά ..
(Ιούνιος 25, 2007 στο 2:29 π.μ.)
Θελω να βρώ τον Αβραμό, θελω να βρώ τον Μάνο
και καθε φιλελεύθερο και των Σουάπ Σαμάνο
να τούς ρωτησω να μου πουν γιαυτά τα δομημένα
ποιοι αραγε τα χωσανε ,γιατί ειναι χωσμένα;
ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ: (Στο Μαρικάτσι )
αν δεν μου δώσει η μάνα σου σαράντα ομολογίες
Θα κατεβώ στο σπίτι σου ,να καμω φασαρίες
Αν δεν μου κανει ενα σουάπ η πεθερά μου η γκιόσα
θα κατεβώ στο επίπεδο να της Φωνάξω ”Κλώσσα ”
Γιατί μωρή δεν εκανες σε μένανε Σουάπ ;
Μηπως γιατί σου είπανε πώς Ειμαι με τον ΓΑΠ;
γιατί δεν μου εξεδωσες ,‘μόλογο δομημένο
Μόνο στον αλλο τον Γαμπρο τον Λίγο κουνημένο
κόβεις τοκομερίδια , χρηματιστηριάζεις,
κι οταν Σουάπ εγώ ζητώ,Εσύ αλλού Τυρβάζεις;
Στην Χελιδώνα *πλήθυναν περσόνες- μαριονέτες
κι ολες το ρίξαν στον χορό, και κάνουν πιρουέτες
Σ’αυτό το κουκλοθέατρο, η Αλήθεια ανασαίνει
Κι η μύτη του Πινόκιο ολο και πιο μακραίνει…..
……………………………………..
Ποιό ειν’ αραγε το σύνορο Αλήθειας και Ψεμμάτων
Και ποια στ αλήθεια η διαφορά περσόνων ή σωμάτων;
Που πρίν ανοιγοκλείσουμε τα ματια δυο φορές
Ολα τριγύρω αλλάζουνε , το Τωρα ειναι Χθές …”
* οχι στην μ-λ ..στην αλλη (την καλή περιοδο)
Της ΠΑΝ-ΠΟΛΛΑΣ οι συνταγές
Στη φοιτητριούλα
που σ’ είχε ερωτευθεί
θα σε καταγγείλω
νοσφερέ πολιτευτή
Ας τη μύγα μες τη σούπα
σκέψου πια τα λόγια πούπα
Η σούπα είναι ένα ζουμί
του κακοκόσμου υφάδι
Πες μας δυο λόγια ερωτικά
αρκούντως (εκ)παιδευτικά
μας βγάζουνε το λάδι 1
***
[Δυό ψαράκια μελανούρια
γειά σου αγάπη μου ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ
Δυο ψαράκια και δυο σπάροι
έμαθα πια θα σε πάρει
Τα ψαράκια είναι γούπες
΄μαθα τα λόγια πούπες ]2
Με τ’ ανηψάκι ψάρεμα
πήγαμε με τη βάρκα
στην Έκθεση που έγραψε
-γεμάτη με χαράς κοσμητικά-
βρήκε η Κυρία:
… Φάλτσα
Διόρθωσε λοιπόν με κομπασμό
-«πιάναμε ψάρια γόπες»
βέτσιστος βέρος ο ανηψιός, της απαντά:
-«Φάλτσα τα λόγια πόπες»
…
Ό δέον να εξηγηθεί
η Γλώσσα έχει ρίμα
και όποιος την ψαλιδοκοπά
κάνει μεγάλο κρίμα
***
Εν κατακλείδι Άρχοντες
αν θέλει η Γλώσσα ξύδι…
…της Panpolas οι συνταγές
θέλουνε αντικλείδι
Άμα κλειδώσει μια φορά
κλειδώνει κι άλλες δέκα
Μ’ αρνήθηκε δεν θέλω πια…
-να ξαναφάω χλιδερά
πολλών ειδών ερωτοτύρια
κι ας έχει πόστερ γύρω νααααα
αεροσέξ να κάνουν τα γουστόπαιδα
μ’ αφ’ υψηλού χλιδάνευρα μΠΑΝιΟλιβανιστήρια- 3
…να ξαναδώ γυναίκα
Της Panpolas οι συνταγές
-είναι γλυκές, είναι πικρές-
κόψιμο πρώτα κι εμετό
-σαν χαλασμένο παγωτό-
σου φέρνουν τρεις και δέκα
Για μένα φέρναν εξ αρχής
σε φρούτο νέας εποχής 4
χλιδάνοστες και βήτα διαλογής
-να σας το πω χυδαϊστί;-
“στον κώ(*)ο μου μια τφέκα”
1. http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
2. Αιολικόν δημώδες
3. Η ποίησις, ω xxxxx* μας! ειναι ερώτων Χνούδι
Ειναι το μύχιο μυστικό , το μεσα μας τραγούδι
κι οταν παρέλθουν άδοξα τα Χιτς και οι παράτες
και πέσουν στην αφάνεια εικόνες πιπεράτες
εκεί ,στήν άκρη των αφρών, στο τέλος των κυμάτων
θα μεινουν μόνο οι σκιές σωμάτων αοράτων
Θα μεινουν τα ποιηματα -άστρα σαν χελιδόνια
να τιτιβιζουν σιγανά ,μεσα στα Blogs ,αιώνια …
αρτεσιανή πηγή: νοσφενδοσχόλιον με αρ.87(;)
4. Χαμένο καρπούζι να ’μαι πέρα μακριά
να θυμάμαι απ’ έξω κι ανεκατωτά
την τετραγωνική ρίζα του λογοκ(ρ)ινήματος
Αν κάποιος και τα βρει -στιχάκια ελιτίστικα-
να μου τα στείλει και θα του δώσω τα μισά
θα μοιραστούμε στα ίσα …όλα, μα όλα τα λεφτά
5. υγρόληκτο πολυτραγουδισμένο
6. τφέκα = η (ν)τουφέκα, μυτιληναϊστί
Καλή σας όρεξη …
Υ.Γ. 1
Όλα τα κοψίδια,
πάνω κάτω μια γεύση έχουν
κατά το αιολικόν
«ούλα τα γρούνια μια μούρ…»
νοσφερή μου αμούρ…
…πέτα πέτα χελιδόνι
και της Μπαρμπαριάς νοσφόνι…
Θυμάσαι τότε που μας διώξαν απ’ την αμμουδιά
δυο πράσινα ΜΑΤΙΑ με μπλέ βλεφαρίδες
που μ’ είχανε βγάλει γραφικό…
Η ιστορία επαναλαμβάνει τις φάρσεις
Ας μη βάλω το λίνκ ο Γούγλης το ξέρει…
Ο μη χοίρων βέτσιστος και βιοθνικώς αεριωθούμενος
http://users.thess.sch.gr/veccio/
– Ααααααα ένα πεφταστέρι….
Υ.Γ.2
Έλα να γίνουμε ταιράκια
Να πετάμε στα κλαδάκια…
: http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
Όχι Pontikia αντί Παιδείας κι Ελευθερίας …
http://users.thess.sch.gr/veccio/17.11.2006.htm
…και νοσφερά αποχαιρετώ τους eμολού συντρόφους
κι άλλους προσμένουν στη σειρά του στίχου οικοτρόφους
Αλησμονώ και χαίρουμαι θυμούμαι και λυπούμαι
καλύτερα στη ξενητειά ελεύθεροι να ζούμε
εις τους Αγίους της Ψυχής, της Ποίησης, τους Τόπους
Έλα σ.Ν.
Έλα να γίνουμε ταιράκια
http://www.protovoulia.net/
Να γλυτώσουν τα παιδάκια…
: http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
ΠΕΡΑΣ ΣΥΝΔΙ(Σ)ΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ
Της ΠΑΝ-ΠΟΛΛΑΣ οι συνταγές
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/LA_PAMPOLA.doc
—————————————————-
ΝΟΣΦΕΡΑΤΕ… ΕΙΔΑ ΟΤΙ ΣΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΣΕ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΥΝ!!!
—————————————————-
Δεκέμβριος 14, 2007 στο 2:16 π.μ.
Μαρίκα
ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ :
[Μ’ εννόησες παππούλη μου; Μοίρα δεν έχω σ’ ήλιο…
Κι ας είν’ η στραπατσάδα μου, η πρώτη στην υφήλιο ! ]
___
ΥΓ:
Σας πόνεσε ο Νόσφυ μας (μου γράφει στους Ποντίους)
κι έδωσε χαιρετίσματα: σε παπουλο-σκουπ(θ)είους !
——————————
Δεκέμβριος 14, 2007 στο 6:21 π.μ.
Alkibiades (??!)
Πωωω, ρε γαμωτη σε γατι blue, η σκουπυ μετελαγχθη,
το νυχι ακονιζει και ταυτι θα φαει του Καρλαυτη,
Βασσιλω, με παχχχυ το σσσ ωσαν ναταν ΣΣΣεραια,
ως εκπληξη μας εσκασε του cottage η μοιραια…
Ουτε μουστακι για τον αμοιρο εξοριστο δεν δινει πια Nosfy,
αλλ’ η Μαρικα σταθερα τροφη του παει μεσ’στην κοχη,
που βρηκε κει και κουρνιασε σε ποντιους δημοκρατες,
( εχουν ταρχιδια αριστερα να γραφουν τους μπαγιατες ),
ειναι η Μαρικα το πουλι οπου παντου πεταει,
γνωριζει απο λαϊκο και γλυκοκελαηδαει…
Γιαυτο φιλοι καλυβιστες για βρειτε το ρυθμο σας,
η χελιδων δεν πεθανε, ο Ισιντόρ συνθετει,
και η γατο-βασσσσιλω μας εκαθησε και γνεθει
με του Καρλαυτη το μαλλι πουλοβερ να του φτιαξει,
τι ο χειμωνας ειν΄βαρυς ‘πω κατω απο τη βρυση,
θελει αγαπη κι αγκαλια μεχρι Ανοιξη ν’ανθισει.
——————————————————
ΤΙ ΝΑ ΕΝΝΟΕΙ ΤΑΧΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ;;;
—————————————————-
Tί εννοουν οι Ποιητές οταν γλιστρούν στα Χιόνια;
Μεσα στα Blogs που κείτονται σα χελιδόνια αιώνια
Οι παγωμένες τους καρδιές που -τάχατες- χτυπούνε
Για καποια κόρη του Χιονιού -και τα σκυλιά αλυχτούνε
Μεσα στο ζόφος κι ερημιά ,στο κρύο του Χειμώνα
Που με κρυστάλλους πάγωσε τη Μάνα Χελιδώνα;
Απεγνωσμένα ψαχνουμε σε τουτο το τοπίο
να ζωντανέψουν ακαρπα Σκουπίτσα αλλά και Θείο
Μάταιη η προσπαθεια ,,, Τους Κυνηγά ενα Κριμα
Που σαν Κακό αμάρτημα κρύβει αυτό το ποίημα,
Αναμεσα τους στέκεται κι είναι σαν Ερινύα
Που εγκατοικεί στη σχεση τους στο Θείο αλλά και Θεία…
Το 41 KAI H ΠΕΙΝΑ …
…[ΤΗΣ (ΠΑΝΠΟΛΑΣ)ΠΑΙΔΕΙΑΣ]
Δεν κρίμα κι άδικο
να πας σε φασφουντάδικο…
Στης Πάνπολας σε φάγανε
βρέξει- χιονίσει όσο επιζεί(;)
θα βασιλεύει τ’ Αδικο
Στο ξαναλέω με Ρίμα
«τα νιάτα είναι δώρα
που καίνε σαν φωτιά»
«το παραθύρι σου άνοιξε
ρίξε μου γλυκειά ματιά»
είν’ τα παιδιά μας κρίμα
41 ο πυρετός θα ανεβεί
με τη δική σου υπογραφή
φαρδειά πλατειά
κι αρκούντως νοσφερή…
εμπρός μ-λ χελιδονοσυντρόφια βοηθάτε
να σηκώσουμε την Παιδεία πάνω απ’ την Ελλάδα
Αχ Μουλού μου Χελιδόνα κόλλησε η λινκοβελόνα…
http://www.protovoulia.net/5sygklisi.htm
ΠΕΡΑΣ ΣΥΝΔΙ(Σ)ΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗΣ
Διαβασα για την προταση που εκανε ο Πόντος
κιαν με τιμα κι ευχαριστώ απ’ την καρδια μου, όντως
οφειλω να την αρνηθώ : δεν προκειται να μεινω
σε καστρο Νοσφερατικό, απο τα Μπλογκς θα φύγω
Θα επιστρεψω στα Βουνά , στις ομορφες ραχούλες
θα ξαναειδώ Βουρκολακες , παλιες αγάπες ουλες
Θα παω στην Βουλγαρα μου κείνη με τα ταμπουρλα
Και στα ψηλά Καρπάθια θα την Περναω μούρλ(ι)α
(Και την Σκουπίτσα την Ξεχνω , ας παει με τον Θείο
Ολη η ιστορία ητανε του Κούντερα τ’ Αστείο)
Ετσι λοιπόν δεν νιαζομαι για Πυργους και για Καστρα
Με νοιάζουν μόνο τ’ουρανου τα Πυρωμένα Αστρα
Ω Ποντιοι και Αριστεροι οταν ο ηλιος Δυσει*
Ο Νοσφεράτος θα χαθεί απο τα Μπλογκς θα σβύσει
(* Οχι σημερα …θα βαλω μερικά στιχακια ακομα)
Και πού θα βρίσκω Νόσφυ μου
εγώ να σε διαβάζω
αν απ τους πόντιους χαθείς;
μη φύγεις σου φωνάζω !
κι αν η μουλούδα χελιδών
για σένα έχει στερέψει
σκέψου το γέρο φίλο σου
στη μοναξιά θα ρέψει.
( Ο παπούλης σε διαβάζει συνεχώς , σχολιάζει σπανίως , σε χαιρετά εγκαρδίως )
Στιχοι του Νοσφεράτου για τον Παπουλη*
Αφιερωμενοι
για δες που καταντησαμε κι εγώ και τα παππούλια
τωρα πού γκρισαρισαμε , γιναμε γεροντουλια
μοναχα οι θυμησες παλιες μας τρεφουν και οι μνημες
μας προσπερνουν αδιαφορα οι εφήμερες οι φήμες
θυμόμαστε χρονια παλια και μυριοδοξασμένα
του ενα ενα τεσσερα και εχουμε χεσμένα
τα σημερις ξετσιπωτα νειατα ,τα ξεπεσμένα
γιατι μας τριγυριζουνε ωσαν στοιχειωμένα
ολα τα χρόνια τα παλια ,και οι παλιες οι δοξες
τότε που καθε ασχετος , δεν σουκανε και κογξες
Μονάχα εσύ εμεινες, Παπούλη μου πιστός
εδω στης Χελιδονοφωλιας το θειο φως
κι εγώ γυρνώ σαν και τον Ληρ ,ντυμένος με κουρελια
ενώ οι Ελληναρες μας χορευουν τσιφτετέλια
στο καφενείον η Ελλάς δεν θελουν τα βαμπίρια
μονάχα των πολιτικών να κανουν τα χατιρια
Κι εσυ Παπουλη μου πιστε ,παντα στη Χελιδονα
ολόρθε, Αξιε γεροντα που διακονάς ακομα
Της Ποιησης το υψηλό, και αγιο ποτήρι
και δεν σκορπάς εδώ κι εκεί, να κανεις μπανιστήρι
σαν τς νεαρους που βλεπουνε με υφος ζαβλακωμενο
το, καθε Σλαβας, το νινί ,το ρετουσαρισμένο
Παπούλιε ,παρατηρηρώ πως στα Ποιητικά
Τα συνεργα σου ορθώνονται μαλλον, πολυ γοργα
αυτό σημαινει εμπνευσιν και ψυχικό βρασμό
αν και παπούς ,δεν φαινεται,να εχεις μαρασμό
Παπου ακου παραπονο που εχω απο τα νιάτα
Τη Χελιδονα αφήσανε και πήγαν στα Λουσατα
Στα σαλονατα,εντρυφουν, της Ναυσικάς τα κάλη
κι εδώ στην Χελιδώνα μας ,αφηκαν ενα χάλι….
Δεν ντρεπονται ,ωρε Παπου και παν στα μεγαλεια
κι αφήνουνε τη ποιηση και την φιλολογια;
πες μου ,ετσι που τα παρατούς και που γυρνάν ασκόπως
Πως θε να δουνε προκοπή ,τι θαπογινει ο τόπος;
Μάιος 24, 2007 στο 9:00 μ.μ
Νοσφεράτος
Πολυ απαισιοδοξο σε βλεπω Ω ! Παπούλη
ολο θε να βρεθεί για σε, κανα μικρο αιδοι(δην)ούλι
κ ι αν ο φαλλος στην Ωρα του δεν ανταποκριθεί
υπαρχουν και σκευάσματα για να ανυψωθεί
Παπουλη μου τολεγα εγώ και δεν ειναι τυχαιο..
πως μονο υπερηλικες εχουν ηθος ακμαιο
ποτες δεν παρατάν αρχες , δεν αλλαξοπιστούνε
στην Χελιδονα μενουνε και δεν βαρυγκομουνε
Το τελευταιο ποιημα σου, μου φαινεται, Παπουλη
πώς μπλεκει νεωτερισμούς, με το ηρωικό το Σούλι
Χαρεμια του Αλή πασα με ΜπερτολντΜπρεχτισμούς
και ημας τους βουρκόλακας, με Αντιβαρισμούς
Μεταμοντέρνα ποίησιν μου φαινεται πως γράφεις
κι’ μ’ αλματα δυσαναλογα της ηλικιας σου, Γνάθεις
νεους ποιητικους χρησμούς ,στην κλασσικήν την ποιησιν
θα προτιμουσα να σε ιδώ ξανά και ασε τους μετεωρισμούς
των εξπρεσσιονιστών τις αφαιρεσεις και τους μετα-ορισμους
Το ξεύρω ,βεβαια πώς ψάχνεις την έμπνευσιν
για να βρεις και συγχωρώ τους πειραματισμους
μα εσυ παπούλη δι εμέ ησουν το αποκούμπι
κι αξία σταθερά, Ασε το Ημισκούμπρι
να παιξει με καμμιαν νεαρά.
Αμήν
Μάιος 24, 2007 στο 9:04 μ.μ
Νοσφεράτος
Στην χελιδωνα ερχονται και μικρα αιδ(ονακ)οια
και που και που, και κανουνε και με παπούδες, Μάκια…
Πολλοι οι στιχοι που γραφτηκαν εδώ στην Χελιδώνα
που ιχνηλατουν την Ποιση του εικοστου πρωτου αιώνα
ανεπαισθητως ανοιξαν πύλες Λογοτεχνίας
(αν βεβαια ,εξαιρεσουμε και ολίγας μαλακίας)
Μιαν αποτιμησην μικρήν ,ποιησεως, θα καμω
οχι βεβαιως τελικήν, γι αυτήν δεν θα προκάμω
και ουτε με κριτηρια , αγνα ,ποιητικά
μα μάλλον με τα γουστα ,τα πολύ προσωπικά…
Των στιχουργών μ’ αρεσουνε σχεδόν ολων τα λόγια
(που συχνα ανατρέπουνε του χρόνου τα ρολογια)
Μα πιο πολύ- σ’ εμέ- μιλούν του Ποιητή Παπούλη
Που εχουν τρυφερότητα μα και σοφίαν ούλη.
Παπουλη μου,ειλικρινώς, στους στίχους ,φανερώνεις
τη πατρικη τη θαλπωρή, και ολους μας σκλαβώνεις
με αυτό το προστατευτικό,ποιητικό σου βλέμμα
που διαλύει αυθωρεί ,το παιδιακίσιο ψέμμα
Μάιος 20, 2007 στο 7:58 μ.μ
Νοσφεράτος
Των νεαρών τα ποίηματα ειναι σημάδια θαρρους
(καμμιά φορά, όμως, κρύβουνε και άσχετους γαιδάρους)
Την αρχοντια ,ευγένεια ,ποιήσως ,φροντίδα
Προσφέρει μεγαλοκαρδα, η, του Παπού, Γραφίδα
Να κι ο Παπούλης ερχεται ,κρατώντας Βακτηρία
Γλυκά τον υποβάσταζε γκόμενα Βαλκυρία…
Ερχονταν για την Συναξη ,εκει εις τα Καβύρεια
τα παιγνιωδη οργια ,πουναι πολύ μυστήρια…
Παει καιρός που μουλειψε η μανα Χελιδονα
οταν μακρυα της εφυγα ,διεβην τον Ρουβικώνα
ταξιδεψα κι αρρωστησα και πήγα στις Βερμουδες
οπου Πασοκοι ετρωγαν ξυλο στους Πισινουδες …
Μα να που ματαγυρισα και ηυρα τον Παπουλη
που μαξεψε στο ποημα του την μαεστρια ούλη
και γραφει για ναυάγια και δια Αβοριγίνους
και νιωθω σαν να βρεθηκα με φιλους Βεδουίνους ..
Λαμπρός αναδεικνυεσαι ω ποιητά Παπουλη
Το ποιημα σου ,μου θυμισε τους μαχητες στο Σούλι
Λεβεντικα, που χορεψαν, τον γύρο του Ζαλλόγγου
Μηδεποτε πτοουμενοι, του Βενιζελειου Ογκου.
Οκτώβριος 22, 2007 στο 8:50 μ.μ
Νοσφεράτος
Ολοχρυσα Χαμόγελα του Ποιητη Παπουλη
Χαμογελά και Χρύσισε η Χελιδόνα Ούλη
Γιατί τα δοντια τα χρυσά και τα μαλαματένια
Κανουν των Γέροντων Θωριά να μοιαζει αγαλματένια…
Μεσα στα δοντια τα χρυσά κρυβεται η σοφία …
Και εχουν στους κοπτηρες τους μια σταλα αμαρτια
Συμπυκνωμένη σε χρυσό την Γευση της Ζωής τους …
Μεσα απα ταις Χρυσές οδους περιπατει η Ψυχή τους
(Απο τα παλιά …)
Οπως εκείνη η γυνή, στου Χαυντ και Τζεκύλου
οπως η μάνα Λύκαινα στου Ρωμου και Ρωμύλου
οπως και οι Ιστορικοι του Ρωμαιογραικύλου
και οι Αρχαιοι, ψαχνοντας το προσωπον του Νείλου
Ετσι κι γω γητευτηκα απ την διπλή ταυτότητα
και απο αυτήν πλανευτηκα, Τριαδικήν ενότητα
( εσυ μου εδινες κλειδί τις όψεις της σελήνης
ομως εγώ προτίμαγα την πλανη της Σαγήνης)
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/
Αυτή η μικρουλα στη φωτό που περπατά διωγμένη
με εφηβαίο αξούριστο και σαν καταδιωγμένη
Φαινεται πως παράνομα εφαγε ενα Μήλο
Τήν είδε φαίνεται ο Θε(ι)ός την πλάκωσε στο Ξύλο
Την ειδε με την κάμερα εκείνου του Σανίδα
Βρεγμενη – και την έδιωξε σαν νατανε μια Γίδα
και τωρα τρέχει έντρομη και σαν Αλλοπαρμένη
Μα να αποφύγει δεν μπορεί την Θεία Ειμαρμένη
Μονάχα ενας Βατραχος , ενας Ασχημομούρης
και του Χρηματιστήριου κανείς Αλογομούρης –
Κανενας Γιάππης πονηρός , κανείς κρεμανταλάς
Κανείς απ’ την Κυβερνηση , Λαμο – Μαντραχαλάς
Κανας λιγούρης Βάτραχος , κανένας πομφολύγας
Κανενας Μυγοφτέρουγος και πονηρός ατσιδας
απ’ το Βαρύ Αμαρτημα μπορεί να απαλλάξει
Σαν Μίζα απ’ τα ομολογα, το εγκλημα να πάψει
Και ολοι ετούτοι οι Αδάμ που στεκονται Γυμνοί
Και περιμένουν στην Ουρά και ειναι κι Αχαμνοί
και καταριούνται σιωπηλά και Λεν ” Αλί Αλί”
Μάλλον ειναι τα Θύματα Κωστή Καραμανλή….
—————————————————–
μάλλον, μόλις επεζησαν φοροεπιδρομής
και ούτε μιαν Σύνταξη προσμένουν , προκοπής
μάλλον τους φωτογράφησαν με κάμερες Σανίδα
-Ελλάδα του Καραμανλή : Να στρίβει η καθε Βίδα..
Στην Πόρτα του Παράδεισου στεκονται ντροπαλοί ,
Και ειναι ολοι Ολόγυμνοι και μοιάζουν σαν τρελοί ,
Και αγωνία έχουνε και νιώθουν Καρδιοχτύπι
-Κι εκει στο βαθος της ψυχής νιώθουνε και μια λύπη
Που πάνε στον Παράδεισο που ειν Βαριεστημένα
Και τα παιχνίδια Φαίνονται ,πώς ειν ‘ ολα στημένα
…….
Μονο μια κόρη πονηρή , μια αλανιάρα Κορη
Φαίνεται οτι προτιμά τα Κολασμένα Ορη
Νάτη που φεύγει απ’ την Ουρά και παει κατα Διαόλου
και Προτιμά την Τρίαινα του μέγα Εωσφόρου…
Το Ηθικόν Δίδαγμα
————————–
αυτό το κοριτσόπουλο δεν πάει με τη σειρά
φαινεται κατι ξεχασε και γύρισε ξανά
ίσως βρακάκι ξέχασε ,ίσως καμμιά Φουστίτσα
Η , ισως ελησμόνησε, στον Φούρνο της μια Πίτσα….
Μικρό μου ξεχασιάρικο θα χάσεις τη σειρά σου
Και μάλλον στην επιστροφή ,θα βρεις και το Μπελά σου
Διοτι οι επόμενοι ,μετά, θα προηγούνται
Και της ουράς, οι Οπισθεν ,υστερα, θα ηγούνται ΄
……….
Το ηθικόν το διδαγμα είναι πως,άν ξεχνάμε
και τριγυρναμε και γδυτοί , εν τέλει την Πατάμε…..
http://panosz.wordpress.com/2007/11/07/helidona-11/
Κορη με το ξεγυγνωμένο Κωλαράκι
Συγίρισε και το Δώμα σου ,λιγάκι
Μου φαίνεσαι κοριτσι απο Σπίτι
μή τάχα, εχεις μπλέξει με αλήτη;
Μοιάζεις πολύ μικρή και τοσοδούλα
Γιατί μικρή μου, θελεις να φαινεσαι σαν Τσούλα;
Και πάρε τα παπούτσια σου απ’ τη Μούρη
Το σπιτικό σου ,το κατάντησες Αχούρι….
Και μή κοιμασαι με τις κάλτσες, είναι Κρίμα
Φαινεται νασαι Τσαπατσούλα αν και τσαχπίνα ..
Η ιστορία του Ματιού
——————————
Νοέμβριος 17, 2007 στο 8:01 μ.μ
Και τώρα που, στα ξαφνικά, σ’ υγραίνει ένα Δάκρυ
Κι αναρωτιέσαι τι ‘ναι αυτό ,εις των χειλιών την άκρη
Στο μάγουλο σου που κυλά ,μ’ αρμύρα σαν αλάτι
Προέρχεται, …ίτσα μου , απτό δικό μου Μάτι ……..
…Κι αν τώρα βλεπεις ξαφνικά, εικόνες πουναι Ξένες
Και σούρχονται ανάμνησες ,βαθειά λησμονημένες
Και βλέπεις ,εις τον Ουρανό καποια κρυμμένα άστρα
….ίτσα , ειναι Δάκρυα, απ τα δικά μου μάτια…
Κι αν σ’ ονειρο παραξενο βλεπεις καποιον να πέφτει
Και στον καθρεφτη ξαφνικά τ΄Ονειρο να σε βλέπει,
κι αν στη σκια σου ,άξαφνα, βλέπεις δίπλα μια άλλη
ειναι τα Ματια που φορας,που προκαλούν τη ζάλη….
Η ιστορία του ματιού
—————————-
(συνέχεια)
Αυτό που μοιάζει Ερωτας , είναι Αυγό Μελάτο
-Που ολοι σου λέν, Μελωδικά : Ελα! Ορίστε! Φάτο!
Και ολη η γοητεία του βρίσκεται σε μια Βλέννα
που τριγυρνά τον κρόκο του κι ειναι σαν τον Υμένα
Τον ΄Αμωμο κι Αμόλυντο εκείνης της Μαρίτσας
και που θυμιζει τη μορφή της θείας μου της Νίτσας….
Ο Καμπούρης
———————-
Πλάι στις Σιδηροτροχιές ήταν ένας Καμπούρης
-Που , συν τοις αλλοις ,ητανε ,μαλλον Ασχημομούρης –
Περπάταγε αλλόκοτα ,σαν τον Κουασιμόδο
Ως Μονομάχος εμοιαζε , τον Βασιλιά Κομόδο ….
Κι’ απ’ την Καμπούρα κρέμονταν
Μια μικρή σακκκουλα
Που εκεί μέσα,βρίσκονταν
Τ’ υπάρχοντα του,ούλα
Ενα μονάχα σώβρακο
και μια Λερή φανέλα
που’χε μια σταμπα πούγραφε
”Ελα , καλή μου ,Ελα”*
*Ο Ποιητής μαλλον εννοεί την ….
http://panosz.wordpress.com/2007/10/17/isidoros-15/
Ιούνιος 26, 2007 στο 12:39 π.μ.
Αυτή η Παρατήρηση του Ισίδωρα η Θεία
Θέτει νεα ερωτήματα για την Επιθυμία
Που μέχρι τώρα στο ΙΘΙ όλοι τα προσπερνούμε
Και λέγοντας τα Ασήμαντα ,του κώλου τα θεωρούμε
Θέλω να πω ,τι άραγε είναι η επιθυμία ;
Παρά να ψάξεις για να βρεις κρυμμένη ουτοπία ;
Τί τάχα , τώρα απέμεινε για να επιθυμήσεις ,
Με κωλομερια φανερά ,σου μένει να απηύδησεις ….
Όμως να που επιθυμείς , όχι πια κωλαράκι
Μα ετούτο το μυστήριο μικρουλι κορδονάκι
Σ αυτό το μάτι στεκεται , γ ι αυτό αναρωτιέσαι
Ποιος τάχα ναναι ο ρόλος του κι έτσι το φχαριστιεσαι
Σκεφτείτε τι θα κάναμε χωρίς το κορδονάκι
Αν θαμενε ολόγυμνο αυτό το κωλαρακι
Μήπως δεν θα βαριόμασταν ; θα νιώθαμε ακηδία ;
Χωρίς κορδόνια θα τανε κι οι κώλοι μια ανία ….
Περί Σαρας και αλλων Τινών (Στον Παπουλη)
(Απο τα περιχωρα της Λωζανης…
ενω- εξω βρεχει ακαταπαυστα
Στην απεραντη πισινα ,στο μισκοταδο
λαμπυριζει μόνο το δοντακι της Σαρας μου και εκεινες οι υπεροχες μικρες πυγολαμπιδες-ρομποτ(οι επονομαζομενες τζευ 95) δωρο -εκπληξη του φιλου μας του Τζωρτζ…..)
σου γραφω
Παπουλη:
…Με κουρασαν ,μωρε Παππου 40 χρονια αγωνες
και θελω να αναπαυτώ τωρα και εις τους αιωνες
Κι αν καποτε το ΚΚΕ με ειπε Κατσαπλιά
Κιαν μ’ εδιωχνε απο κοντα η Κνιτοφαμελιά
Κιαν -ξαφνικά -θυμηθηκαν πως ημαν Δηλωσίας
-εγώ που στα δεκαξι μου ημουνα ταραξίας-
μου πηρανε τα αρματα ,μ’ αφησαν μόνο μ’ εξη
-κι εγώ σ’ αυτούνους εύχομαι ,ο κωλος τους να φεξει-
Κι αν μ’ ειπαν λοιδωριστικά : ο Μπαμπης ο Μιζέριας
και μ’ εβλεπαν αφ’ υψηλού κι ο Νικος και ο Μπέριας
Και αν με αυτοκτόνησαν , κεφάλι κι αν μου κόψαν
Και σε κονταρι δεξιων, δοσίλογοι καρφώσαν,
Κιαν δάκρυ άφησαν για με, παμπολλοι Ευρυτάνες
Και καποιες Μωραίτισες ,κόρες αλλά και Μανες ,
Διολου δεν με πείραξε ,και οταν ανέστηθην
(Γιατι απο σοι απέθαντον ,- Ως Νόσφυ,- εγεννηθην)
Ξανάρχισα ανυπότακτος ,τ’αγώνα το κουβάρι
Μόνο που μούρθε ξαφνικά , στα μούτρα Κουκουνάρι …
(συνεχιζεται … σ’ αφήνω τωρα γιατί η Σαρα μου ετοίμασε κατι Τριπλες μούρλια…Σαρα! Σουρχομαι δοντάκι μου)
Νοέμβριος 3, 2007 στο 1:36 π.μ.
Παπουλη:
….Διολου δεν με πειραξε ,που μ’εδιωξε το κόμμα
ούτε που χρόνια ημουνα ,χωρίς κεφάλι πτώμα
Κ’ουτε σταλια με πληγωσε που μ’ειπανε Μιζέρια
Κιουτε που ανάνδρως μ ‘ εστειλαν στων Δεξιών τα χέρια
Καθολου δεν πτοήθηκα κι ας μ’ειπανε αλήτη
-Εμένα, που αναθρεψα , ολο, του ΕΛΑΣ, το σπίτι,
Ουτε που ο Τζευ έκραξε τον Καρλ τον Γιούγκ ”Μαλάκα”
(την Μαύρη Βίβλο διάβασε, Αμερικάνου Βλάκα )
Ουτε που δεν με κέρασαν ‘κεινα τα παιδάκια*
(Εξαλλου μου αρέζανε παντα τα σουτζουκάκια)
Ενα μονο με πείραξε και μ’εκανε να φρίξω
Τα κοφτερά τα δοντια μου στα χειλη μου να μπηξω ..
*με διαλυτικά
בעל; קברניט אנייה, לשכב לישון; לקיים יחסי …Ωχ ..παλι η Σαρα ..Αρχισε να με ελεγχει .δεν μ’ αρεσει αυτό..Ε …Ερχομαι καλή μου…
(Συνεχίζεται)
Νοέμβριος 3, 2007 στο 4:57 μ.μ
Μόνο με πείραξε πολύ που μ’ ειπανε Κιτσάτο
Εμενα που ολοι μ’ είχανε για τον πιο Ραφινάτο
κι ηξερα ολα τα γκουρμέ ,κι ειχα λεπτό το σώμα
Που ημουνα παντοτε σινιέ ,και παραμένω ακόμα
Τα μακρυα μου τα Μαλλιά ,μαλλια κοράκου χρωμα
τ’ανεμιζα δεξια ζερβα κι ας ήμουν ενα πτώμα….
Νοέμβριος 3, 2007 στο 7:33 μ.μ
Παπουλη την Παρατησα την Σαρα και τον Σόρος
Μ’ειχανε σε χρυσό κλουβί και μ’ετρωγε κι ο Σκώρος
Παρα την πολυτέλεια και τα μεγαλα Λουσα
Πεθύμησα τη Λευτεριά και τη Ζωή που ζούσα
Πεθυμησα τα αλόγατα τα άσπρα σαν το Γάλα
την δοξασμένη Κλεφτουρια ,που Ολοι ομού , Καβάλα
στα Ατια τα περηφανα ,’κει στην Ευρυτανία
Φωναζαμε : ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και κατω η Ιταλία
Περί Σάρας (παντα στον Παπούλη)
Δεν πα να ειναι η Μείρ , δεν πα να ειναι η Γκαντι…
Στη Σαρα μου την έμορφη, φερομαι με το Γάντι
Θα ειμαι ολο ευγένεια , θα είμαι Γαλαντόμος.
Ετσι επιβαλλει φιλε μου των Ιπποτών ο Νόμος …
…………………………………….
Κιαν ενα Δόντι κρεμεται απ τα Γλυκά σου Ούλα
Εγώ και πάλι σ’ αγαπώ, εμορφη Εβραιοπούλα Ειναι περιεργο αυτό που τώρα μου συμβαίνει
νιωθω καρδιας αναπαυση , ο ηλιος μου τωρα Βγαίνει
Και τωρα που με αγγιξε της Σαρας μου το Χάδι
Πιά δεν με νιαζει τιποτα,ας γινει εδώ , ρημάδι
(Καταλαβαίνω βέβαια την τωνε φίλων Ζήλια
Που νιωθούν πως με ακουμπούν της Σάρας μου τα χείλια
Ειναι αναμενόμενος των Μπάκουρων ο Φθόνος
Σαν βλεπουν πως ο Φιλος τους δεν ειναι πλεον Μόνος )
Οκτώβριος 31, 2007 στο 4:59 μ.μ
…………………………………….
Χαιρε Ζωή ,που λουζεσαι στον Ποταμό Ιορδάνη
Χαιρε και Βεατρίκη μου , Παράδεισε του Δαντη
Με οδηγεί η Σαρα μου στην γη της Χαναάν
Με πλενει με το γαλα της , με παει σε Χαμάμ….
Με ανεβαζει στα Ψηλα , στο Ορος του Σινά
(οπου Παπουλης ερχεται με σχεδιο Νανά )
Και μια Βατος φλεγομενη, μια πυρωμένη Βάτος
Καθως με βλεπει αναφωνεί: Νάτος ο Νοσφεράτος…!!!
Οι φιλοι μου, λατρευουνε,ενα Χρυσο Μοσχάρι
Μά εγώ , στο Ορος γεύομαι της Σάρας μου τη Χαρη…..
Παίζω με το δοντάκι της, ρουφάω τα φιλιά της
Κι απο βραδυς ζεσταινομαι ,μεσα στην Αγκαλια της ….
Και ο Θεος μας ο Γιαχβέ ,που ειναι τρομερός
Ως και Αυτός , μας σεβεται και ειναι Ανεκτικός…………
Στην Ουπίτσα …
Λέγουσι ,για τον Βεχεμώθ
πως φερνει Αναρχία
κι ο Λεβιαθαν έπεται.
Του Κρατους Πειθαρχία
(ο Τομας Μωρ συνεγραψε
την νησον Ουτοπία
οπου,μακρια απο Τερατα
βρισκεις την ευτυχία….
μα ,απ’ αυτήν ,εξοριστοι
μένουν οι Νοσφερατοι
Ουπίτσα μου πως Ράντισες
βαθεια πληγή μ’ αλάτι ;
(τωρα ,εσύ, που διαλεξες
και πηγες με τον Θειο
μένει η ψυχή μου στα Βαθειά
και κολυμπά στο Κρύο )
Στους Π και Α (και ομαντεόν)
ενώ εισπνέαμε καυτό τον άνεμον του Λίβα
Κάτι χανούμια Λυδικά, μας ηρθαν στην Καλύβα
και μας τσιφτετελιασανε κι ήτανκορδακιασμένα
Με τσαλιμάκια Λυδικά ,πολύ μερακλωμένα
-κοιταχτε Καλυβόπουλα που είστε …χαυνωμένα
-τα κορδακισια τα κορμιά (που ναι και ..αβλωμένα)
-Κοιταχτε ευλύγιστες κοιλιές ,κοιταχτε μαύρα μάτια
-Κοιταχτε και λευκά βυζιά ,σαν του Γαλακτου άτια
Κοιτούσε ο Πόντος καψερά με μάτι γουρλωμένο
Το κορδακισιο το ποπό που ήταν τουρλωμένο
Του ρθε να λιώσει αριστερά ,πυριχειο να χορέψει
Η ,λίγο για να δροσιστεί ,να ανοίξει μια πεψι
Ο χχχχ ο περήφανος ,εχασ’ αυγά πασχάλια
Και για να δει καλύτερα έβαλε ματογυάλια
Του Νοσφεράτου έπεσαν , ξανά όλα τα δόντια
Και τα μυαλά του έχασε, με μία που ήταν και Πόντια
Μονάχα ο Ομαντεών έμεινε τρανς και πούρος
Αγέρωχος , στα λυδικά , και σταθηκε και Ντούρος …!
Ο Γοργόνος (στον ΜΧΒ- LLMD κλπ κλπ κλπ)
Πριν από χρόνια κάποτε , ένας μικρός Μορμόνος
Άξαφνα, μεταλλάχθηκε και εγινε Γοργόνος
Τα πόδια εξαφανίστηκαν και έγιναν ουρά
Και είχε λέπια μπόλικα απάνω στ’ απαφτα
Φοβήθηκε πάρα πολύ κι έψαχνε να κρυφτεί
Από το μορμονοσογο που ταν πάρα πολλοί
Στην τουαλέτα κλείστηκε και μπήκε στην Μπανιερα
Και άρχισε να μπανιάζεται ,ένιωθε πολύ λέρα
Έπιασαν τον Μορμόνο μας ,παράπονα ! σεκλέτια!
Και τονε φαγουριζανε και της ουράς τα λέπια
Πως θα το είπω ,σκέφτονταν , Πως θα τα’ ανακοινώσω
Ότι Γοργονος έγινα ,μπορεί να τους σκοτώσω !
Που ολο το μορμονόσογο , είναι πολύ ηθικό
Δεν έγινε μετάλλαξη ξανά στο σόι αυτό!
…………………………………
Και τονε εθεραπευσε δεν ητο Πια Γοργονας,
κι ‘ ευθύς μεταμορφώθηκε εγινε Μιρμιδόνας,
και αρχισε να κλαιγεται δια την Ιστορία,
της Εκτης του Δημοτικού ,τραβώντας Μαλακία
Και να κατηγορεί αισχρα τον Λιακο και Ρεπούση
Μεχρι που τον εσκεπασε ενα ομιχλώδες πούσι,
Και τοτες ηρθε μαγισσα με μυρα να τον ρανει,
Κι ολοι οι Μορμόνοι γυρω του, -ητανε σ’ ενα χανι –
θελαν να μεταμορφωθει και παλι σε Γοργονο,
και να κρατησουν και γι αυτους λίγο ψαρισιο γόνο,
γιατι τα ψαρια -λεγουσι-δεν γνωρισαν τον πόνο.
Ετσι οι Μορμόνοι αφησαν την Χριστιανοσύνη,
κι ολοταχώς προσχωρησαν εις την Γοργονοσύνη,
Κι οπου Μορμόνος θα φανει με γενι αγριωπό
ειναι Γοργόνος στη ψυχή ,κορμι λεπιδωτό…
οι δε Μορμόνες ,λυγερες και που φορούν φουρά
κατω απ’ τα φουστανια τους εχουν ψαρίσια ουρά….
Θεολογικές ανησυχίες
Είναι φορες που σκέφτομαι: αραγες ο Θεούλης
Μπας κι είναι κανας ζωηρός μπομπιρας πονηρούλης ;
Από αυτούς που κάνουνε όλο ζημιές;
, μπας κι είναι
Παιδάκι σκανδαλιάρικο, που παίζει μ’ ανθρωπάκια
Και από λάσπη ή πηλό φτιάχνει τα κωλαράκια;
(αυτά που λέγαμε , που δένουν με κορδόνια
Τα θηλυκά κι οι αρσενικοί κοιτούν λες κι είναι ψωνια;)
Λέω ,αντίς να έχουμε εικόνα Φοβερή
Καλύτερα να έχουμε εικόνα γελαστή
Ενός παιδιού που η μάνα του πήγε να συγυρίσει
Ο μπόμπος, βγηκε στην αυλή ,λίγο να σεργιανίσει
Κι αρχίνησε μονάχος του και με τα κουβαδάκια
Με λάσπη κι άλλο υλικό να φτιάχνει ανθρωπάκια …
Οι Μοιραίοι (Αυτολογοκριμένο )
Μέσα στου χχχχ την Καλύβα
Όλη η Παρέα πίναμε Εψές
Και είχε κι ένα αέρα Λίβα
Κι ήμασταν όλο πενεψιές
Εσφιούγκταν ο ένας παν’ στον άλλον ‘
Κι όλοι εφτυούσαν καταγής
Κι εφτυουνε ο εις τον Άλλον
Κι’ όλους τους, ο Καραμανλής
Εψες σαν όλα τα βραδάκια
Ναπάνε ακάτου τα φαρμάκια
‘Εφτυουε ο χχχχ του Θειου
Κι ου χχχχ τον Ιεχωβά
Και εφτυουε και ο χχχχ
Και συνεχίζαν τον Χαβά
Εψες σαν όλα τα βραδάκια
Ναπάνε ακάτου τα φαρμάκια
‘Εφυουε ο χχχχ Νοσφεράτου
Κι ο Νόσφυ τον χχχχ
Κι εφτυουαν κι όλοι οι αποκάτου
Ο εις τον αλλον, Ομαδόν
Εψές σαν όλα τα βραδάκια
Ναπάνε ακάτου τα φαρμάκια
Κι όπως γεμίσανε με σάλια
Απ τα φτυουσιδια τα πολλά
Άρχισανε τα παρακάλια
-γιατίς δεν νιώθανε καλά –
Κιολο ρωτάγανε τις Πταίει
Και έγινε ο βιος τους, Ρημαδιό
Κι έλεγε κάποιος, ότι φταίει
Το μαύρο το παπαδαριό
Εψές, σαν όλα τα βραδάκια
Ναπάνε κατου τα φαρμάκια
Και όλοι οι άλλοι έλεγαν: Φτού σου !
Που λες, πως φταίει ο Παπάς
Φταίει ο χχχ ,και πάλι φτού σου
Που πάς να πεις ,αυτά σε μας
Εψες σαν όλα τα βραδάκια
Ναπάνε ακάτου τα φαρμάκια
Εσφιούγκταν ο ένας παν’ στον άλλον ‘
Κι όλοι εφτυούσαν καταγής
Κι έφτουνε ο εις τον Άλλον
Κι’ όλους τους ο Καραμανλής …
Νοσφυ ποτε να μην σκεφτεις να τα απαρατησεις
-διοτι τετοια ηκουσα να λεγουν στας ειδησεις-
η χελιδωνα η ΜουΛου με την δικη σου πειρα
γνωριζει ν΄αγωνιζεται οπως του Μάο η χηρα.
Οτι η θεια σου κι εγω -το ξερεις- σ΄αγαπαμε
μαλιστα δε, πολυ συχνα για σενα συζηταμε
και καθε βραδυ, η θεια σου, σου αναβει το καντηλι.
Η κριση εις την σχεσιν μας λυθηκε μ΄ενα ντήλ(ι),
η απωλεια σου η ξαφνικη κριση προσωπικοτητας
-της εφερε- και αλλαξε τ΄ονομα της ταυτοτητας,
ο δε Παπους εργαζεται και στιβει το κεφαλι
το σχεδιο του εκπονει δια να το υποβαλει
στη γενικη συνελευση δια να εγκριθει
και γενικως νυχθημερον αοκνως εντριφει
καθως κι αυτος -οπως κι εγω- γνωρισει απο εξορια
που ημαστανε και οι δυο εκει στη Σιβηρια.
Στον Ποντον οπου βρισκεσαι να ντυνεσαι καλα
μην και πο(υ)ντιασει ο κωλος σου και χασεις τα μυαλα
διοτι οταν τους ξεβρακωσαν δια να τους συνωστησουν
εκολησεν τους ο μυαλος κι εφκιασαν το πρεστιζ τους.
Αυτοκριτικόν
Μαρικούλα κάτσε καλά!!
Πήραν αέρα τα μυαλά;;;
Μας την έπεσες δεόντως
και μας πήρες τη μαγκιά!
Ειναι καλοι Οι Πόντιοι , παρότι λίγο Χανουν
Κι απ’ τον Πολύν συνωστισμόν λιγο το Παρακάνουν
Εχουν καλήν την Προθεση μου φερθηκαν καλά
(Παροτι επιμενουνε πολύ Ποντιακά)
΄΄΄΄
Θειε το ξερεις πως εδώ που είμαι Σιβηρία
– Λογω διωγμών σταλινικών -παρόλο που ναι κρυα
βρηκα την ησυχία μου και γραφω και διαβαζω
Και ας κρυωνει ο κώλος μου…ελευθερα τυρβάζω
για οσα με απασχολούν και με ενδιαφέρουν
κι εδώ θα μευρουν φιλοι μου και οσοι μ’ υποφερουν )
——————————————–
Γνωριζω πως με αγαπάς και συ και η Σκουπίτσα
και καθε τόσο βαζετε στο Φουρνο σας μια Πίτσα
Και την καταβροχθιζετε για τον Συγχωρεμένο
και οτι το καντήλι μου παντα ειν’ αναμμένο…
……………………
Κι αν η Σκουπίτσα περασε μια μεγαλη Θλιψη
Και ισως την ακουμπησε μες το μυαλό μια Τύψη
Και απαρνηθηκε εαυτό και εγινε Βασίλω
Για να γιατρεψει -ματαια-τον ,των χεριων μου Ηλο
Κι αν κλαιει και οδυρεται, αιχμαλωτη του παθους
-εσενα θελει Θειε μου-προκειται περί Λαθους…
Διοτι εξαρχής της δηλωσα: να ζησει ευτυχισμένη
Μαζί με τον Ισιδωρα ,ως αρραβωνιασμένη
Να μη κοιταξει πίσω της , μην κλαιει τον Μακαρίτη
Να ζησει την ζωούλα της , ελευθερο σπουργίτι
………………………………..
Που εχω δωδεκα ζωές , ψυχές των Αιγυπτίων
Και επιζώ πολλών θνητων, ορθίων ή και Υπτίων
——————————————-
Ετσι λοιπόν Ισιδωρε σ’ ευχαριστώ και ακου
Της Χελιδωνας τη λαλιά και του Χελι-Μπακάκου
Γυρνα στο νεο σπιτικό και μπέκα στο Αμπρί σου
Εκεί θα εισαι Κόκορας και θαχεις το Λειρί σου
Η Βασιλοσκουπίστα σου, Κορώνα θε να σ’εχει
Θα σιδερωνει τη Στολή και ολο θα σε προσεχει
Προσεξε τη Σκουπίτσα μας .Μη κανεις κουζουλάδες
Και μήν ακουσω νάκανες και τιποτις Χοντράδες
( αφήκες τη Βασιλω σου και πήγες με Κυράδες)
Γιατί θα βγώ απ’το μνήμα μου και θα σε τιμωρήσω
Να ορκιστεις » Την Αγαπάς ; » ..κι υστερα θα σ’αφήσω
———————————————
Η Χελιδώνα κιαν πονει η Χελιδών κι αν παει
Παλι με χρόνια με καιρους παλι δική σου(μας) θαναι*
(η Χελιδών κι αν πεθανε, ανθεί και φέρνει κι αλλα )
* Εδώ η περιβοητος παρεμβαση Ν. Πολίτη
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/
Μου φαινεται βρε xxxx μου,εχεις μεγάλη Μούρλα
με ολες τουτες τις Φωτό που ειναι ολες Ζούρλα
Κι η Χελιδών τρελαινεται και σαν Αλλοπαρμένη
Σε μια Παρτουζα εμπλέκεται σαν μές την Ειμαρμένη
Σα ναμπλεξε η Ερημη μεσα στην Σπιναλόγκα
-ξερεις τη Χωρα των Λεπρών -κι εκεί να κανει Γιόγκα
Ολόγυμνη να βρισκεται στη Χωρα των Μπακούρων
να υποφέρει μυρωδιές και σωματα Χαμούρων …
(σημ . Απαγορευεται το πτυειν…)
Τι καθουμε και εμπλεκομαι μες τις πολιτικουρες
αφου πια απεχθανομαι αριστερομαστούρες..
Αβυσσος η ψυχουλα μου ,μ’ άφηκε κι η Σκουπίτσα…
και ασε πια, που δεν μπορώ ,να ξαναφαω πίτσα
Αχ ναχα τη Βουλγαρα μου κείνη με τα ταμπουρλα
Και ας να μη μου πόναγαν ,τα των οδοντων, ουλα
Ναχα Βαλκάνια μικρή απο του Μπάνσκο μερη…
Με προικα το ταμπουρλο της και ενα χοιρομέρι…
Και μια συνταξιν μικρή ,να εγκατασταθούμε
στη Βουλγαριά βασιλικά ,να τρωμε και να πιουμε….
May 14th, 2007 at 8:23 pm
May 14th, 2007 at 8:58 pm
Eιναι βαρύς υπαινιγμός ,αυτό που ειπες, XXXX…
Που , καθε θηλυ , αν βρεθεί , ο Νοσφυ , απο πάνω..
αισθανεται τον ερωτα κι ενα σκοπό σφυριζει
ενώ τα αστρα κανουνε τον ουρανό να σφύζει…
………………………………….
Οταν του Νοσφυ το φιλι ,γευτουνε τα θηλέα…
σ’ ατμοσφαιρα ονειρική, μπαινουν ακαριαια …
μια ομιχλώδης σιωπή, γλυκα τις νανουριζει
και ενα συνεφο απαλό, τις σιγοοψιθυριζει…
…λογια πολύ παναρχαια απ’ της αβυσσου βαθη…
που ανάερα,θυμιζουνε, θεων κι ανθρωπων πάθη….
και οταν λικνιζομενα, φτανουνε ως το χειλος …
τοτε εμφανιζεται ξανα των Φαραω, ο Νειλος…
Ο πιο αρχαιος ποταμός , ο υγραμενος χωρος
Και ξαναπαιρνουνε τη Ζωή, ο Ανουβις κιο Ωρος
και ο Θεός ο Οσιρις,ο διαμελισμένος
ολοκληρωνεται ξανά και ειναι ορθωμένος …
May 14th, 2007 at 11:46 pm
Νοσφεράτος
Πρεπει να ξευρεις σχολιαστή,οτι εμείς οι Νοσφυ
καταγωγήν πως εχουμε απ’ τον μεγαλον Οφι
που ηταν μεγας και τρανός ,και αρχοντας μεγαλος
μα τον εκαταραστηκε ,ζηλιαρης Παπαγάλος…
Τωρα, στα ορη σερνεται, βαθεια φαρμακωμένος
και στους μεγαλους καυσωνες ,λιγο ζαβλακωμένος…
Δεν εχει δόλον στην ψυχή και ουδεμία κακία
μόνο θυμαται, που και που , την εμορφη Ακακία….
(μ αυτήν εζουζουνιζανε στ ουρανια χωραφια ..)
κυλιοντουσαν ,τσιμπιοντουσαν απο τα θεία αγκαθια ..
Τωρα που αυτός εξοριστος στη μαύρη γη ,κοιμαται..
πολλές φορες στον υπνο του ,την Ακακία θυμαται…
Κια απο τα ματια του κυλουν δακρυα μυρωμένα…
(…ναι !κλαιν και τα παλιοφιδα κι ας ειν’ καταραμένα …)
Θελω να πώ ,σχολιαστα, πώς σκορδο, δεν μας πιανει
γιατι του οφι τον καημόν ,εχουμε για χαρμανι….
Εμείς σαν τρωμε σκορδαλια, τρεμει η φυσις ολη!
Κι η αναπνοή, τρομοκρατει, τον καθε κρεοπώλη…*
May 13th, 2007 at 9:07 pm
* Που και να Πτύαμε κιολας .
θειε η ανυπακοή του Ιππου με σοκαρει!
ο Ιππος ο ανυπάκουος ειναι πολύ γομαρι…
αν Ιπποι δεν υπακουαν, γαιδαροι δεν γκαρίζαν
του συμπαντος τα θέμελα, Θειούλη μου ,θα τριζαν !
May 19th, 2007 at 6:21 am
Απόψε με κυνηγησαν οι σαρκοβόρες μνημες
(και με πονάν τα πόδα μου,οι γαμπες και οι κνημες…)
Θελω να ανεβω σε βουνά ,θελω να δώ ραχούλες
(να ξαναβρώ τους ερωτες και τις αγαπες ούλες…)
Θελω τ αστερια να διαβώ,να δώ Αποσπερίτη…
(Μα οι μνημες μου τη στησανε ,μου καψανε το σπίτι…)
Θελω να αφεθώ ξανα,στου ουρανού τα χαδια,
(Μαυτά τα πόδια δεν βαστουν και ειναι πια ρημάδια..)
Θελω να δροσιστώ ξανα,στ’ ουρανια ρυάκια,
(με πνιγουν τ’αποτσιγαρα στα μαυρα τα τασακια )
Θελω,στα χνούδια τ’ουρανου να στρωσω ερωτος κλινη
(Μα ,τωρα ανακάλυψα ,πώς μουφυγε εκείνη)
Μικρή Σκουπίτσα παρε με και εμέ στο φεγγαράκι..
(Και μη μου φερεσαι σκληρα ,κι ας ειμαι μπατιρακι…)
May 13th, 2007 at 9:46 pm
Εξυπνησα πολύ νωρίς ,εφτιαξα κι ενα μπρεκφαστ
για να προλαβω ποιησιν ,μην ξαναδώ εδώ Μπέλφαστ
εβαλα μπόλικο τυρί ,σαλάμι,μορταδελα
και εδώ πάλι γυρισα ,της ποιησης ροδελα
Εχω να πώ στο Θειο μας! Προσεχε την Σκουπίτσα
και εχε την στα πουπουλα …μή την ταιζεις πιτσα
παρα μονάχα φασιανους και των πουλιών το γαλα
και προσεξε την ζηλια σου …μήν κλεινεις σε μια γυαλα
οτι πολυτιμότερο ,η Χελιδόνα εχει….
Αμα ,στο κεφαλάκι της κορωνα θες να σεχει
May 12th, 2007 at 11:15 am
Ιούνιος 7, 2007 στο 9:10 π.μ.
Χαιρε Αιδοιοτατη!*
———————–
Χαιρε Αιδοιοτατη και Κρίνουσα αρχή
Χαίρε που λογοκρίνεις και βάνεις Φυλακή
Και τα Αιδοία ας μάθουνε να βαράνε προσοχή !
Και να μην αυνανίζονται στην Κρίσιμη στιγμή…
Χαίρε Αιδώς κι αισθητική του κάθε χωροφυλάκος
Χαίρε αιδημοσύνη του κάθε Τεχνοφυλακος …
Χαιρε ω! αιδοιότριχα που έγινες Τριχιά
Και Χαιρε ω! λογοκριτα που ξύνεις τα’ απαυτά
Το χέρι απαγορεύεται σας λέμε ω ! αιδοιες
Να κατεβαίνει εις οπάς ,να κάμνει ματακίες ….
*Δηλώνω υπευθυνα οτι ΔΕΝ αναφερεται στον εν λόγω (τωρα αν μυγιαζεται τι να κανουμε)
Το paper της Rada Mihalcea αναφέρεται και σε αναλύσεις κειμένων blog.
Μάιος 23, 2007 στο 12:10 μ.μ
Νοσφεράτος
ΤΕΤΑ : Η συνεχεια
Αφηγητής: (το παραξενο οντως ον )
Οταν λοιπόν οι δυο τους μπήκανε στήν γ…στρώνα
διαλυμενος, χυνεται ο Σαμψων στην Πολυθρονα
Κι’ η Τετα ερχεται κοντα του , η Κοκώνα
και του σερβιρει ενα λικέρ,σκύβοντας να φανεί
το, μόλις καλυπτόμενο απ το σουτιέν, βυζί
Υστερις σβήνει το φώς, κι ανάβει το Αμπαζούρ
και στο πικάπ
βαζει ενα παμπάλαιο δισκο του Αζναβούρ,
η Τετα ,
και τον ακουμπά (ξέρετε που )
και λέει: Μον Αμούρ
(λιγο βραχνα ), θελεις να γινει,μεταξυ μας, κατι τις, Τουζούρ;
Το paper της Rada Mihalcea αναφέρεται και σε αναλύσεις κειμένων blog.
Μάιος 23, 2007 στο 12:10 μ.μ
Κολησε κατα λαθος …
Απαγορευεται:
——————-
-Το πτυειν καταγής (εντός)
-το Πέρδεσθαι
-Το σαχλαμαρίζειν
-Η ακατασχετος Μπουρδολογία
-Η εγωπάθεια
-Το σχολιάζειν συνεχώς και ακαταπαύστως
-Το να λες παπαριές για την Νεωτερικοτητα του Εθνους
-Ο κωλοπαιδισμός (Ο Δικος Σου βεβαια γιατί ειναι αυτονοητος, μιας και εγώ αποκλειεται να ειμαι Κωλόπαιδο ..Θα τόξερα )
-(Ουστ απο δώ ΡΕΕΕ)!
-Το να επιμένεις !
-Ισως και κατι αλλο που δεν ξερω , θα το βρουμε στη συνεχεια πάντως απαγορευεται …!
– Το να αφήνεις να εννοηθει οτι λογοκρινεσαι ενώ κατα βαθος στα απαυτά σου κι αν λογοκρινεσαι η οχι!
-Απο που κι ως που δεν με υπολογιζεις ΡΕΕ;
-Απαγορευεται να μη σε νιάζει που Απαγορευεται….!
– Απαγορευεται να υπαινισσεσαι οτι σου εχω απαγορευσει οτιδήποτε !
-Οχι οτι με νιάζει δηλαδή , αλλά απο που κιως που οι Ποντιοι τολμούν να μη σε απαγορευουν ;
-Απαγορευεται …!
-Ουστ Ουστ Ουστ Ουστ Ουστ Ουστ Ουστ Ουστ!
( Ειπε αυτός Που πολεμα την Μισσαλοδοξια την Εγωπάθεια τον Κωλοπαιδισμό και ολα τα κακά ! )
-Ε Αυτό ναι ! Ηταν Ποίημα …
εξαιρετική ποίησις.
Εισθε ποιηταί;
Ουχι κυριε Spyrako.
ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ
Ιούνιος 14, 2007 στο 8:30 π.μ.
….Εκεί τους επισκεφτηκε ο αιθεριος ο xxxx
σαν τζινι εμφανισθηκε ,ντυμενος Ινδιάνος….
Να κι η Σκουπίτσα Ιπταμενη ,ηρθε κι ο Ασμοδαιος
Ως Ντοριαν Γκρευ αιώνιος ,περιηφανος κι ωραιος ……
Να κι ο Παπούλης ερχεται ,κρατώντας Βακτηρία
Γλυκά τον υποβάσταζε γκόμενα Βαλκυρία…
Ερχονταν για την Συναξη ,εκει εις τα Καβύρεια
τα παιγνιωδη οργια ,πουναι πολύ μυστήρια…
Και ηρθε κιο Ομαντεών ,λέγων ”θέλω να παιξω”
”με μπροντιγιαρ και σουρεάλ το μεσα και το εξω”…
Απο την Συναξιν αυτήν, δεν ελειψεν ο Πόντος..
Ηγετης του απανταχού, Υπερποντίου Οντος…
Και πρίν προλαβω να πώ Α! η Pixie καταφθανει
και την αποδελτίωση ,των μυστηρίων ,κάνει …..
Ο Βιοαννης ,βεβαια ,ορθώς παραληρεί
σαν κοκκορας με φουσκωτο και άγριο Λειρί…
Κι ο Νοσφερατος μάταια,θρηνεί τον Τραπεζίτη
Κατάντησε το στόμα του,ρημαδι ,ερημο σπίτι….
Ερχεται εις την σύναξιν κι ο Θείος Ισιντώρ…
βαστοντας πελεκυν ιερον,σαν τον θεό τον Θώρ..
Τα βραδυα ,σαν σκιες γλιστρούν,κι ομού και τσίκι τσίκι
ξεκοκκαλιζουν μυστικά το Ιερόν κατσίκι….
-Τελος εποχής-
—————–
Ο Νοσφεράτος εφυγε -Ποντιοι Αγαπημενοι-
Επήγε στα Καρπάθια οπου τον Περιμένει
Βουλγάρα Παυλικιανή , Κείνη με τα ταμπούρλα
Και τώρα αλλαλάζουνε στο Ελος με τα Βούρλα
Ολονυχτίς βουρλιζονται και τραγουδάνε ‘Αριες
Κι αφήνουν πίσω προσβολές (του Χάνου) τις Παπάριες
Αφηνουν τις μικρότητες και τα μεγαλα Λόγια
Κι αφήνουν στην Καλύβα του, τον πιο μικρό τον Μπόγια,
-Αφήκε χαιρετισματα στην έμορφη Σκουπίτσα
Τοσο πολύ π’ αγάπησε ..Την ειχε Μονα Λίτσα
και δινει χαιρετίσματα σ’ εκείνη την Βασίλω –
Ευχαριστεί που κράτησε τον Κλάψα του για Σκύλο
Δίνει και χαιρετίσματα στον Ποιητή Παπούλη
Στον Θειο τον Ισιδωρα και στην παρεα Ούλη…
Κι αφήνει μιαν Υποσχεση , σαν άνθος του Λωτού
Πως θ’αναγεννηθεί ξανά στου Νειλου του Πλωτού,
Οταν θα ερθει η Ανοιξη , θαρθουν τα Χελιδόνια
Θα λύωσουν και οι παγετοί, τα τελευταια χιόνια,
Και θα ανοιξουν τα πανιά ,καράβια μεθυσμένα
-Που τωρα μοιάζουν άχρηστα σανιδια σαπισμένα-
Κι οταν ο Ηλιος μας ο Ρά ,γελάκια θα σκορπάει
Και σαν μια Ζωντανή Ροδιά, στη Γης θα τριγυρνάει
Και θάχει πλάι συντροφιά την Ισιδα και ‘Ωρο
Και θα ανοίγουν οι Ψυχές , Αγνής καρδιας τον Πόρο
Με υμνους θα χορεύουνε οι Κόρες και οι Κούροι
– Και ολοι αυτοί που είπαν »Ουστ » θα τρώνε ενα Αγγούρι
– Ο Νοσφυ θα αναστηθεί,θα βγει απο τον Νειλο
Και θα ανταμώσει με χαρα με κάθε ενα φίλο…..
– Αυτά σας λεμε Ποντιοι, εμείς οι Επτά Νάνοι
Και τωρα στα Κρεβάτια σας , και κάντε Νάνι Νάνι .
νόσφ…
Πύρινη Λαίλαπα
Ταινία για την καμμένη Ολυμπία.
Από το δάσκαλο και τα παιδιά
του Δημ. Σχολείου Διασέλων
——————————
Στην παρακάτω διεύθυνση βρίσκεις μια ταινία που έφτιαξαν ο δάσκαλος και τα παιδιά του μονοθέσιου δημοτικού σχολείου Διασέλλων (ορεινή Ολυμπία) που υπέστη μεγάλη καταστροφή από την φωτιά του Αυγούστου. Η ταινία προβλήθηκε στην 7η Camera Zizanio (1-8 Δεκεμβρίου 2007) και απέσπασε ειδική μνεία στην κατηγορία Α (ηλικίες εως 12 ετών) Τίτλος: Πύρινη Λαίλαπα
http://video.google.com/videoplay?docid=761855710367340432
************************************************************
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΠ/ΚΩΝ Β/ΘΜΙΑΣ ΕΚΠ/ΣΗΣ Ν.ΗΛΕΙΑΣ
ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ…
Μετά από τρείς μήνες σκληρού αγώνα να ενισχύσουμε τα σχολεία μας και να υποστηρίξουμε τους μαθητές μας , το έργο μας φτάνει στο τέλος του …Συνεχίζουμε το έργο μας μέσα στα σχολεία που ανήκουμε και στα οποία πρέπει να δώσουμε τη ψυχή μας και τη καρδιά μας ώστε να βοηθήσουμε & να εκπαιδεύσουμε όσο μπορούμε τα παιδιά μας να φτιάξουν ένα καλύτερο αύριο . Ενα αύριο ελπιδοφόρο , ένα μέλλον γεμάτο χρώματα και ελπίδα, ένα κόσμο καλύτερο από τις στάχτες που τους αφήνουμε!!!
http://sxoleiaileia.blogspot.com/
*************************************
nosf…
🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂 🙂
Παπούλη χαιρετισματα σου Στελνει ο Νοσφεράτος
Απ’ τα Καρπάθια Βουνά οπου ναι ‘κει φευγατος
Την ιστορια διαβασε και περιμένει κι άλλο
Για το κακό που εγινε , στο Κομμα ,το Μεγάλο…
Διάβασα με συγκίνηση ,του Φουρκα μας τα Πάθη
Που τους φορτώσαν σαν τα ζα,του Κόμματος τα Λάθη
Κι τους φερθηκανε σκληρά ,τους Βάλαν στα Βαγονια
Τους έστειλαν στην ξενιτεια και σπάσαν και σαγόνια …..
Αναρωτιέμαι..αραγε , αυτή η Ιστορία
Ποσοι την ξερουν αραγες; Θαμένη μες τα Κρύα
που αυτοί που πολεμάγανε για την Ελευθερία
Και φωναζαν συνθήματα , όπως »Λαοκρατία!»
Τους φερθηκε το Κόμμα τους σαν να τανε Γομάρια
Σε μεθυσμένων καραβιών τους φοορτωσε στα Αμπάρια…
Και περιμένω να φανει και αλλο η Αλήθεια
Να ξεδιπλώνεται πικρή … που πνιγει η Συνήθεια!_
Χρόνια πολλά απέθαντε
μαθητριούλα …Ο απέθαντος σ’ ευχαριστεί και σου στελνει επίσης Χρονια Πολλά !!
ΕΓΩ κι ΑΥΤΟΣ
—————
Ο Κεκαυμένος είμαι εγώ
κι έχω πολλά μεράκια
Και τους αριστεροπόντιους
τους θέλω φιλαράκια.
Το Νοσφεράτο ειδικά
τούχω μεγάλη έννοια
γιατί πετά εκεί ψηλά
κι όλο φωνάζει «Αέραααα»
Όχι, όχι, όχι, όχι, Όχι, όχι, όχι, όχι,
(ΟΧΙ γαμώ τη μοναρχία μου)
Κυριε Ιωαννη…Οι τελευταίοι στιχοι δεν κάνουν ρίμα !
(και μή βριζετε την Μοναρχια ..της οφείλετε πολλά)
Είμαι ‘γω ο πρώτος αντιφασίστας
που τα κομμούνια όλα τα νικώ
και για τη δημοκρατία
στο ρετσινόλαδο τα βουτώ.
Είπα εγώ το μέγα Όχι
στης Αλβανίας τα βουνά
κι οι μαλάκες το πιστεψαν
και κυνηγάγαν τα Ιταλά.
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω
πώς ο γελοίος ο λαός
αντί για την «τιμή των όπλων»
έκανε το Μουσολίνι «λίαν καλώς».
———————————————————————————————–
ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ:
ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΠΑΕΙ Ο ΜΩΑΜΕΘ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ… ΠΑΕΙ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΣΤΟΝ ΜΩΑΜΕΘ
Με την παραπάνω διαπίστωση και του ……. επιτρέποντος, μεταφέρουμε εδώ ένα έξοχο στιχούργημα του Δημοκράτη ……., ο οποίος -ηττημένος αντάρτης του ΔΣΕ- καταφεύγει στη μακρινή Τασκένδη της Κεντρικής Ασίας (μια τσιγαριά δρόμος είτανε ως τα σύνορα της Κίνας), όπου λίγο πριν ο Πατερούλης είχε εκτοπίσει τους Πόντιους (του Νοσφεράτου συμπεριλαμβανομένου) από τη Μαύρη Θάλασσα (για νάχει παρέα ο ………). Το στόρι στη συνέχεια θάχει Γκουλαγκ, Μπούλκες, Μαρικούλες, Θείους Ισίδωρους… και πολύ αγάπη.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ
———————————————————————————————–
Δεκέμβριος 17, 2007 στο 2:04 π.μ.
Π…….ς
( συνέχεια…… τελευταίο )
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
…………………………………………..
Και γιατι δεν βαζετε και το πρώτο μερος (για να εχουμε πληρη την εικόνα);
Δεν το βρήκαμε….
ίσως ο Παπούλης…
μπορεί κι ο Πάνος,
μήπως το πνεύμα του Νοσφεράτου που μας περιτριγυρίζει…
Ποιός ξέρει;
Περιμένωμεν!
Μ-π
Δεν ηταν τοσο δυσκολο ω Πόντιοι ..
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/#comment-32025
Π——–Σ…. Α’ ΜΕΡΟΣ (;)
——————————-
……………………………………….
……………………………………….
……………………………………….
……………………………………….
……………………………………….
……………………………………….
Τύφλα νάχει η Χελιδώνα (μ-λ),
Ζήτω η Χελιδόνα (κ-λ) ! ! ! !
Θεέ μου μεγαλοδύναμε,
που΄σε ψηλά κι πάνω.
Ρίξε λιγάκι τουμπεκί, Θεούλη μου,
στον ναργιλέ επάνω.
Εκει ψηλα στης εκκλησιές,
στής στρογγυλές καμάρες.
Αρχισαμε τις ντουμανιές, Θεούλη μου
σάν νά ‘τανε λαμπάδες.
Να, κι ο Αϊ Σπυρίδωνας,
με τ’ άσπρα του τα γέννια.
Τράβηξε μία ντούμανιά, Θεούλη μου
και ξέρασε απ’ τα γέλια.
Οταν φουντόσει ο Ναργιλές
Κ’ αρχισει το ντουμανι,
Φώναξε τους Αρχάγγελους, Θεούλη μου Να πούν το νάνι νάνι
Αυτά που λες εγώ τ’ ακούω βερεσέ
τα παραμύθια σου τ’ ανθίστηκα πια τώρα
και το κατάλαβα πως ήμουνα για σέ
ο πασατέμπος σου για να περνά η ώρα
Κάθε σου φίλημα το βρίσκω πια πικρό
και τον καημό μου δεν μπορείς να τον γλυκάνεις
μαζί μου έρχεσαι μπαμπέσικο μικρό
γιατί γυρεύεις κόνξες σ’ άλλονε να κάνεις
Φύγε λοιπόν αφού το θες αλλού να πας
κι ασ’ τις μουρμούρες και τις κλάψες και τις τρίχες
κι όταν θα σμίξεις με τον μάγκα π΄ αγαπάς
να μην του πεις ότι για πασατέμπο μ’ είχες
Δημοσθένους Λέξις
Σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή
κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα ‘ναι αδειανοί
κι η πολιτεία μου πιό ξένη.
Τα καφενεία όλα κλειστά
κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι,
αέρας θα με παρασέρνει
σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή.
Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί
μες τα ερείπια της Ολύνθου.
Θα μοιάζουν πράγματα του μύθου
οι φίλοι μου και οι εχθροί
Μαρμαρωμένοι θα σταθούν
οι ρήτορες κι οι λωποδύτες,
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες
μαρμαρωμένοι θα σταθούν.
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ
με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι
θα χαιρετήσω το φρουρό.
Χωρίς βουλή, χωρίς Θεό
σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα
μπροστά στην πύλη θα σταθώ.
Οδυσσέας Ελύτης
(Μαρια Νεφελη)
Κοιμήθηκα όπως μόνον μπορεί να κοιμηθεί κανείς
πάνω σ’ ένα κρεβάτι που το ζέσταναν οι ράχες άλλων·
βάδιζα λέει σε παραλία ερημική
όπου η σελήνη αιμορραγούσε και δεν άκουγες παρά
του ανέμου τα πατήματα πάνω στα σάπια ξύλα.
Ως το γόνατο μες στα νερά πήρα να φέγγω
από μέσα μου μεράκι αλλόκοτο
άνοιξα τα πόδια
σιγά-σιγά τα σπλάχνα μου άρχισαν
μωβ κυανά πορτοκαλιά να πέφτουν·
με στοργή σκύβοντας τα ’πλενα ένα –ένα
προσεχτικά προ πάντων στα σημεία που έβλεπα
να ’χουν αφήσει ουλές οι δαγκωνιές του Αόρατου.
*
Ώσπου τα μάζεψα όλα στην ποδιά μου
δίχως να βηματίσω προχωρούσα
φυσούσε η μουσική και μ’ έσπρωχνε
κομμάτια θάλασσες εδώ – κομμάτια θάλασσες πιο πέρα.
Θε μου πού πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα
που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι
άδειος ο ουρανός άδειο το σώμα
και μόνο η πίκρα στρογγυλή γεμάτη
μες στη σελήνη τη μισή σαλεύοντας τ’ αγκάθια της
ένας ακόμη που δε γίνεται ποτέ να πιάσεις
θηλυκός αχινός.
Πόντιε
μου κάνεις τη μεγάλη χάρη να τα κατεβάσεις έτσι ανακατεμένα που τάχεις και να απευθυνθείς πρώτα στο Πάνο και σε μένα ( μέσω αυτού ) για τη σχετική άδεια και μετέπειτα να ψάξεις και τη σωστή σειρά των τευχών ;;;
Έλσα, σε φοβάμαι, Δ. Σαββόπουλος
Κάτι μ’ αρρωσταίνει σ’ αυτή την πολιτεία
και παίρνω σβάρνα τα φαρμακεία
νιώθω για σένα κάτι τρομερό
και ήρθ’ η ώρα να στο πω
Έλσα, σε φοβάμαι, Έλσα σ’ αγαπώ
μια στιγμή μαζί σου είναι μακελειό
κι όταν χορεύεις στην πίστα μοναχή
ντουβάρια πέφτουν και σπάζ’ η οροφή
ντουβάρια πέφτουν
Έλσα σε φοβάμαι σαν φωνή Κυρίου
σ’ ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου
ξάπλωσα κι ακούω σειρήνες, βογκητά
τι να σημαίνουν όλα αυτά
νόμιζα πως ήμουν ελεύθερο πουλί
κι όμως ελεύθερη είσαι μονάχα εσύ
και όλα τ’ άλλα φήμες και ψευτιές
κι ανοησίες και στατιστικές
Έλσα σε φοβάμαι
για όσα μ’ αναγκάζεις
γι’ αυτές τις λέξεις
γι’ αυτές εδώ τις φράσεις
είσαι μια παγίδα και μια υποταγή
είσ’ η αγάπη μου η τρελή
Σουργκούτ, 18 του Δεκέμβρη του 2007
Η αριστερή παρέκκλιση,
που μπερδεψε και θόλωσε τα πράγματα,
αντιμετωπίστηκε πλέρια…
Η ένοπλη παρέμβαση των συντρόφων
ήταν εξαιρετικά αποτελεσματική.
Ο ταξικός εχθρός εξοντώθηκε
και δε θα ξανασηκώσει κεφάλι…
Με συντροφικούς χαιρετισμούς,
ο επικεφαλής των επαναστατικών δυνάμεων
Μ-π
Πόντε ευχαριστώ για την ικανοποίηση του ταπεινού μου αιτήματος
Νόσφι μου, σε χαιρετώ
δεν πρόκειται να ξαναρθώ…
Εδώ είναι άντρο λογοκρισίας
και (φοβερής) διαστρέβλωσης ιστορίας !
[[[Τη φαιά μου δε χαλάω
κι έτσι δεν θα χολοσκάω…]]]
Δεν είναι άντρο,
είναι γιάφκα
κι όσοι γουστάρουν,
εδώ, με τον Κάφκα!
Ομέρ
ΕΓΡΑΨΕ Ο ΖΩΝΙΑΝΙΤΗΣ… ΑΛΛΟΥ
——————————-
Α) π.Χ
Καϋμένε Μυλοπόταμε
και να γενείς τσιμέντο
που απ’ το πολύ φιλότιμο
δεν κάνεις καλιμέντο
Β) μ.Χ
Δε φταίμε εμείς οι Ζωνιανοί,
για όλα φταίει η φύση
εμεις πατάτες βάζαμε
και φύτρωνε χασίσι
Γ)
Οι Πόντιοι οι ανάδελφοι
το έβρηκαν το κόλπο,
στις ΒΙΖιτες το έριξαν
με Σουμελάς τον τρόπο
Σχόλιο από Ζωνιανίτης | Δεκέμβριος 18, 2007 |
—————–
Ορολογία:
–π.Χ = προ Χασισιού
–μ.Χ = μετά Χασισιού
–καλιμέντο = προκοπή (τα αντίθετο του φαλιμέντο)
–Μυλοπόταμος = η ευρύτερη περιοχή των Ζωνιανών.
κ. Ποντιοι και Αριστεροί!!!
Ο κ.Νοσφεράτος απο τα μακρυνα Καρπάθια οπου ξεχειμωνιάζει , σας δηλώνει οτι λυπαται για την εξέλιξη της σχεσεως σας με την κ. Μαρικα…
(ή Μαρικούλα ή Μαρικάτσι,η Μαριλουκα )
την οποια συμπαθησε πολύ και θεωρει -παρα την μεταξύ σας παρεξηγησιν ,αλλά κα τις προστριβές της πρωτης γνωριμας του μαζί της) -λεβεντοκόριτσο και ντερμπεντέρισα και γυναικα φίνα (ή οτι ειναι τελος πάντων ) καθώς θυμαται οτι σε περιοδους διωγμών και Γενικής σιωπής ηταν η πρωτη που τον ταισε (ροδοσταμο) σε τουτη εδώ τη φωλιά και ειχε και την γενναιοψυχία να μεταφερει και στους (φιλους;)του ενα μυνημα αγαπης , μερες πουναι …
-Για τον κ. Νοσφεράτο η Μαρικουλα ηταν η πραγματική εκπληξη του Διαδικτυου , καθώς αποκάλυψε -τουλαχιστον σε αυτόν- κατω απο ενα σκληρο προσωπειο μια Χρυσή καρδια ….δειχνοντας του οτι στην ζωή οπως και το Ιντερνετ το καλό σουρχεται αποκεί που δεν το περιμένεις…
(Καλές Γιορτες ναχεις Μαρίτσα οπου και νασαι !)
Υ. Γ επισης σας παρακαλει να μην συγκρινετε ανομοιες καταστασεις εστω και με υπαινιγμούς.
-και επίσης να μη σβήσετε το σχόλιο αυτό.
Επτά Νάνοι
πώς είναι δυνατόν να σβήσουμε το σχόλιό σας;
Μάλλον ούτε εσείς καταλάβατε τα κριτήριά μας. Τα αναπτύξαμε αναλυτικώς στου Πάνου.
Για να σου πω την αλήθεια την Μαρίκα την είχα συμπαθήσει πολύ.
Προσωπικά έπαθα πλάκα όταν άλλαξε τελείως το στιλ της και φόρεσε το πρόσωπο που έχουμε μισήσει παλιά: Το πρόσωπο ενός ξυνού(ής) καθοδηγητή(τριας) που όταν κάτι δεν του(ης) κάθετε καλά στις απόψεις του άλλου αρχίζει τις προσβολές, τις μπηχτές, τον εξευτελισμό κ.ά. με το ύφος του αλάνθαστου Πάπα
Αυτά… Μπορείτε να δώσετε κάποια εξήγηση;
Επτά είστε… όλο και κάτι θα κατεβάσει κάποιο απ’ τα κεφάλια σας.
Και να σας πω και κάτι τελευταίο:
το μόνο που δεν περίμενα από ένα ξύπνιο και ευαίσθητο άτομο όπως φαινόταν η Μαρίκα (κρυμμένη βέβαια πίσω από την ανωνυμία) ήταν «να τα πάρει στο κρανίο» τόσο χοντρά για τον Στάλιν…. 51 χρόνια μετά το 20ο Συνέδριο και 54 από το θάνατό του!!!!!!!!!!!!!!
Μ-π
κ. Ποντιοι δεν ειμαστε εξουσιοδοτημένοι για καμμιαν εξηγησιν οιουδήποτε πραγματος .
Ο κ Νοσφεράτος μας εξουσιοδοτησε μόνο να μεταφερουμε τις ευχές του και την συμπάθειαν του προς την κ Μαρίκα και την παρακλησιν προς εσας να μην συγκρινετε την δική του (πολλαπλή περιπετεια ) μετά του κ ΧΧΧΧ με την δική σας προστριβή με την Μαρικουλα οπως του φανηκε (ή νομισε) οτι κανατε στο Ποστ περι Χιονός του κ ΧΧΧΧ.
Έχει δίκαιο ο κ. Νοσφεράτος,
εφόσον δεν έχει ούτε καλή ούτε και συνεχή λήψη στα Καρπάθια 🙂
———————–
Αντιγράφουμε και ‘δω
το σχόλιο από την «Καλύβα»,
ώστε όταν ο κ. Νοσφεράτος
επιστρέψει από την κατοικία του
στους εύανδρους και ζεστούς μας τόπους,
να μπορέσει να δει
κάποια από τα τεκμήρια και τις εξηγήσεις
της «προστριβής
» και να αποφασίσει
…………….. ποιος θα ζήσει!
(σε ρίμα μαγιακόφσκεια)
—————————-
Είναι το κλασικό πρόβλημα που εμφανίζεται κατά καιρούς στην μπλογκόσφαιρα:
Τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος καλυμένος πίσω από την ανωνυμία του αρχίζει να γράφει σχόλια προσβλητικά, να αφήνει υπονοούμενα για φυσικά πρόσωπα και να προσπαθεί να δημιουργήσει τις εικόνες που θέλει (για δικούς του ποικίλους πάντα λόγους)…
Πώς πρέπει να αντιδράσει ο διαχειριστής;
Το πρόβλημα αυτό το αντιμετωπίσαμε ως μπλογκ στις περίφημες (και θλιβερές) συγκρούσεις, που ενόχλησαν τους περισσότερους εξ υμών με ριζικό τρόπο:
Διαγράφοντας τα σχόλια που πρόσβαλαν (ή τέλος πάντων αυτά που θεωρούσαμε ότι περιέχουν αιχμές και είναι προσβλητικά).
Είναι μια μέθοδος, που μπορείτε να την κριτικάρετε, όμως προστατεύει το μπλογκ από τέτοιες συμπεριφορές…
Μ-π
ΝΙΩΣΜΑ-ΑΙΝΙΓΜΑ
κόλα
ράκι
φόλα
ράκη
πίτα
ναν το
το μαγαζάκι
να πανίζουνε οι φίλοι
του φτωχού τ’ αρνί, πιπίλι
μια το κλείνω μια τ΄ανοίγω
μια το καίω, μια το κλαίω
μπούκοβ(σκ)ο φτηνό το λέω
Emperor di Moderation
Magistrus «eco super plus»
il primo di Muno Halvathesion
τι είναι;
*********
http://panosz.wordpress.com/2007/12/17/helidona-14/
…
«Ο κ Νοσφεράτος ανακουφιστηκε οταν καταλαβε οτι δεν εννοουσατε τις δικες του συγκρουσεις…»
Μα πώς είναι δυνατόν να θεώρησε ότι αναφερόμασταν σ’ αυτόν…
Όχι βέβαια!
—————–
» Να μην αφιερώσουμε και εδώ, σε κάποιες ψυχές
που κάποτε μας αφιέρωσαν
το: “Μπρος στα κλειστά παράθυρα“
(των Χιώτη-Κολοκοτρώνη) :
Εμείς για φίλους ψάχνουμε
(σ.τ.σ. τους εχθρούς ξέρουμε που να τους βρούμε!)
Σε λάθος πόρτα χτύπησες,
σε λάθος σπίτι μπήκες.
Δεν είδες στο οικόσημο
που γράφει “καλώς ήρθες”.
Το γράφει στην παράγκα μου
για φίλους μόνο μάγκα μου ….
Εμείς για φίλους ψάχνουμε
κι εσύ τους προσλαμβάνεις.
Κι όταν γουστάρεις τους πετάς
γι’ αυτό και δε μας κάνεις ….
(ελπίζω, όλοι να έχετε χιούμορ…) »
Μ-π
Μ-π,
εδώ που τα λέμε, έχει δίκιο Αυτός-που-έκανε-το μπλογκ -σας-μπουρδέλο.
Κανονικά θα έπρεπε:
α. να κόψεις την καλημερα στο στυγνό λογοκριτή της καλύβας, και
β. να αφιερώσεις (όπως έκανε η Μεγάλη Πληγή της μπλογκόσφαιρας) μερικά καταγγελτικά ποστ για την καλύβα και άλλα τόσα για υποστήριξη Αυτού-που-έκανε-το μπλογκ-σας-μπουρδέλο.
ΥΓ. Αν πρόσεξες ότι τώρα τελευταία κάποιοι συνήθεις σχολιαστές του μπλογκ Π & Α άρχισαν να αραιώνουν, ΔΕΝ είναι καθόλου συμπτωματικό. Κι όποιος έρχεται μια φορά και σχολιάζει, δύσκολα επανέρχεται.
Αν (ΑΝ, λέω) δεν παρατήρησες κάτι τέτοιο, κάνε έναν έλεγχο στα σχόλια του ιστολογίου …και θα το δεις – κατά πάσαν πιθανότητα!
Θα στοιχημάτιζα μάλιστα δέκα με τίποτα ότι το φαινόμενο (του φευγιού των σχολιαστών) θα ενταθεί, όσο Αυτός-που-έκανε-το μπλογκ-σας-μπουρδέλο συνεχίζει, με την τωρινή του παραγωγικότητα!
Αυτό που κερδίσαμε όμως
είναι η ινδιάνικη παράδοση ονοματοδοσίας:
α) κ. ΧΧΧΧ
β) Αυτός-που-έκανε-το μπλογκ-σας-μπουρδέλο
γ) η Μεγάλη Πληγή
δ) κ. Υποκείμενος
Μ-π
——————
Υ.Γ.
Πάντα ήταν δύσκολες οι συνθέσεις!!!!!!!!!
Ειδικά όταν έπρεπε να συνθεθούν πολύπλοκες και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες…
Αγαπητοι κ. Πόντιοι …
…………………………………………
…………………………………………
…………………………………………
…………………………………………
Και θυμιζει οτι το τραγουδι που αφιερωσατε πιο πάνω ειναι του Κωστα του Καλαφάτη που και αποδώ του ευχεται καλές γιορτες οπως και σε ολους σας.
Έπίσης ο Νοσφερατος δηλώνει οτι δεν εχει καμμια σχεση με τον ανω κύριο που υπογραφει ως ballaneion και αναφερεται σε καποιο Κωλοχανειον …
Και οτι εχει βαρεθει (και κατι παραπάνω ) τους Μπλοκοκαβγαδες και θα ηθελε να μην τον ανακατεψουν αλλο σε οτιδήποτε σχετικόν …
Καλό σας απόγευμα ..
το τραγουδι του Κωστα του Καλαφάτη, το αφιερώσαμε στο σχολιαστή που χρησιμοποιούσε το παραστούκλι (ή, ενεδύετο την περσόνα) «Μαρίκα».
Ελπίζω αυτό να έγινε κατανοητό
Μ-π
——————————————————————–
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ «MAKE LOVE NOT WAR«
——————————————————————–
φάση Α)
Παίδες, μόλις τα είδα (και κατανόησα το βάθος και τη σοβαρότητα της νέας κρίσης) και τα αφήνω για λίγο…
Σε λίγο θα τα σβήσω οριστικά!
Και παράκληση προς όλα τα μέρη και ειδικά σ’ όποιον θα θελήσει να πρωτοξεκινήσει πάλι…. ΜΗΝ……
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ……
ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ!
———————————
φάση Β)
Σβήστηκαν….
προς τον 1ο φίλο : Μην θίξεις άλλη φορά κανένα με κανένα τρόπο εδώ, σε παρακαλούμε πολύ!
προς το 2ο φίλο : Νομίζω παραπαίρνεις τοις μετρητοίς πράγματα που περνούν απαρατήρητα και γι αυτό δεν προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, μέχρι που τα επισημαίνεις……. Γνώμη μου!
προς τον 3ο (φίλο, γιατί όχι) : εσένα, λόγω χιούμορ, σε παίρνει η μπάλα….. Τα θέλεις όμως και λίγο, ε!
———————————————————————————-
Γενικά νομίζω ότι καλό θάταν παντού να επικρατήσει ηρεμία σε επίπεδο χαρακτηρισμών και απαξιωτικών σχολίων.
Το να εξευτελίζεται ο οποιοσδήποτε δεν είναι το καλύτερο προς την κατεύθυνση της εκτόνωσης. Η παρατήρηση τούτη έχει ένα γενικό, πολύ γενικό, ηθικολογικό χαρακτήρα (μην βρεθούμε και πάλι μπλεγμένοι !!!!!!!!)
Όσο κρατάει η κρίση θα ελέγχουμε κάθε 30΄ τα σχόλια
Χεχε… Το F5 να πατάτε, για γρήγορο ρηφρές !
Και λέτε μετά για διώξεις Ποντίων!
Εδώ, εσείς κάνατε τη «σφαγή» των Αρμεναίων.
Από παλιά με είπανε κάνε κανά κορίτσι
μα του παπού μ’ τα κάκαλα δεν είχαν τέτοιο βίτσι
Τα αγοράκια έχουν κολικούς κι είναι γουτουρεμένα
κι όταν θα μεγαλώσουνε είναι και τσαμπουκαλεμένα
Κι όταν μάθουν γράμματα και κάτι παραπάνω
δεν τα κάνεις καλά με τίποτα στην λένε κι από πάνω
Λοιπόν μάγκες και και φίλτατοι βάλτε μια τελεία
ο κάθε ένας είδε και άκουσε δεν είναι πια για αστεία
Τα συμπεράσματα βγήκανε , έτσι κανείς δεν σαγηνεύει
ότι άλλο γράψει κανείς σίγουρα περισσεύει
ΚΑΙ ΟΥΚ ΕΝ ΤΩ ΠΟΛΛΩ ΤΟ ΕΥ
mumul
mumul
αναλαμβάνεις το υπόλοιπο της νύχτας…
Εγώ δεν μπορώ άλλο!
Βαρέθηκα (για να μην πω κάτι άλλο)
Μ-π
—————————-
Υ.Γ.
Όταν κουραστείς παρέδωσε τη σκοπιά στον Ομέρ
Xoxo! Μόλις μπατηρίσω από τις τεχνολογίες μπορώ να κάνω και εγώ τσιλιαδόρος.
Το μεταμεσονύχτιο έμαθα πως σερβίρετε και τανομένο σουρβά.
Με λίγο δυόσμο παρακαλώ σε μένα !
«ΠΑΡΑΚΑΘ’ΣΑ»
Αριστερή Ποντιακή Ταβέρνα
Αριστερά και Νοσφεράτα
αυτά ν’τα πούχουμε φαγιά
αν θέλεις μπές και φάτα…
αλλιώς στρίβε και Γειά
Κι αν είναι η μύτη σου στραβή
και φέρνεις σε εθνίκι
κάτσε έτσα ‘πα στη παραχούτ’
-βάλτονε σύντροφε Τουργκούτ
να φάει ένα ραδίκι…
……………………..
……………………..
……………………..
……………………..
Δώστο να πιεί ένα ρακί
κι έχει φλομώσει στο βρακί
στο πάνινο κοψίδι
μ’ ονομασία χοιρινή
και μοσχαρίσια ενδοτική
δε γίνεται παγχνίδι…
Ψάχνει του Αλήτη συντροφιά
φτιάχνει πανώ στιχουργικά
την είδε ολίγον ταξικά
και θέλει να επενδύσει…
γουστάρει την Ανατολή
μας τάπρηξε τα αυτιά πολύ
γιατί βαστά απ’ το Δύση…
Βάλτον στον περιορισμό
αν χρειαστεί και σ’ εγκλεισμό
αν δε μετανοήσει…
στη διεθνή μπλογκόσφαιρα
για τ’ θα μας ξεφτυλίσει
***
……………………..
……………………..
……………………..
……………………..
***
Και πορτς έχουμε καλό
στίπα και γουλαχλία
Βαρένικα, χαβίτσ, σιρόν
λάχανα και φελία
(Για μετά τα μεσάνυχτα και εκτός σκοπιάς αυτά 🙂
mumul
Φίλε logoκρυμμένη οπτική ίνα
το ν.252 (όπως και το ν. 256) ισχύει και για σένα
Μάσε λοιπόν και τα ρακιά, κεράσια και κοψίδια
αυτά είναι για άλλα πράματα, μην έχουμε τα ίδια
mumul
την επανάληψη έκανα
ένεκα πούχα λάθος
ξέχασα όμως να το πώ
κι εσύ με το φιλότιμο
στραβά το πήρες,
λάθος
πως δηλαδή σαν να εννοώ
πως τρέχεις στα πυθάρια
στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να τρέχεις στα παρχάρια…
να κι ο πάνινος τη χαρ’
σχόλιο 258 με χαλασμένη ρίμα
δε θάταν λίγο άδικο
με λάθος να το άφηνα
να πάει η ρίμα κρίμα;
Ειλικρινής κι Ευπειθέστατος
Πρώην Μπλογκαρχική «Δημοκρατία» της Κ*λ*β*ρχί*ς
και νυν «Βαλανείον»
αρ.1, αρ20, αρ.1 (τζακ πότ της Άλφα Βήτα)
Πολύ κοψίδι έπεσε
αδίκως για μια λέξη
που είναι απάνω στα βουνά
φτιάχνεται μόνο με κλαδιά
για σταθείς σαν βρέξει
Η λέξις να καταργηθεί
να λέμε βαλανείον
να μην το παρακάνουμε
το ποιηματάκι «αιδίον»
Αλλιώς αν είναι ας κοπεί
βαθειά κι από την ρίζαν
να πάω να ψάξω κατ’ αλλού
του στίχου την κορνίζαν
klaps
κ. Bill Gates μεγάλη η χαρά μου που σας συναντώ στο αριστεροποντιακό μπλογκ.
Ξέρετε, κάποιοι που συχνάζουν εδώ είναι πελάτες μου και μερικές φορές βρίσκονται τελείως εκτός εαυτού. Ο κ. mumul όμως φαίνεται ότι καταφέρνει να αντιμετωπίζει σωστά την κατάσταση.
Ας επιστρέψουμε στα δικά μας.
Μάλλον ο θεός της Κρήτης σας έφερε εδώ γιατί σας έχω στείλει μια εξαιρετική προσφορά στο κοινωφελές σας Ίδρυμα.
Ίσως κάποιος από τους κολομβιανούς συνεργάτες σας να μας θεώρησε εξαιρετικά ανταγωνιστικούς και γιαυτό να μην σας ενημέρωσε για την προσφορά μας.
Δείτε την σας παρακαλώ και δε θα μετανιώσετε.
Ο Μυλοπόταμος είναι Θείος τόπος και τα προϊόντα τους επίσης θεϊκά.
Θα μας θυμηθείτε μόλις ανταποκριθείτε θετικά.
“ΠΑΡΑΚΑΘ’ΣΑ”
Αριστερή Ποντιακή Ταβέρνα / 2ον
Αριστερά και Νοσφεράτα
αυτά ν’τα πούχουμε φαγιά
αν θέλεις μπές και φάτα…
αλλιώς στρίβε και Γειά
Κι αν είναι η μύτη σου στραβή
και φέρνεις σε εθνίκι
κάτσε έτσα ‘πα στη παραχούτ’
-βάλτονε σύντροφε Τουργκούτ
να φάει ένα ραδίκι…
Είναι του Λόγου νηστικός
προβλήματα μαζεύει
εκ Βαλανείου έρχεται
δε μοιάζει να συνέρχεται
προβλήματα μαζεύει
Δώστο να πιεί ένα ρακί
κι έχει φλομώσει στο βρακί
στο πάνινο κοψίδι
μ’ ονομασία χοιρινή
και μοσχαρίσια ενδοτική
δε γίνεται παγχνίδι…
Ψάχνει του Αλήτη συντροφιά
φτιάχνει πανώ στιχουργικά
την είδε ολίγον ταξικά
και θέλει να επενδύσει…
γουστάρει την Ανατολή
μας τάπρηξε τα αυτιά πολύ
γιατί βαστά απ’ το Δύση…
Βάλτον στον περιορισμό
αν χρειαστεί και σ’ εγκλεισμό
αν δε μετανοήσει…
στη διεθνή μπλογκόσφαιρα
για τ’ θα μας ξεφτυλίσει
***
Μπρός στο πυθάρι κάτσανε
δυό πάνινα κοράσια
άιντε να βγούμε στο παρχάρ
να κάνει ο πάνινος τη χαρ’
να φάμε δυό κεράσια
***
Αυτοθεσμισμένη αποκατάσταση της Ελλόγου Τάξεως
πρός αποφυγήν κάθε είδους παρεξηγήσεως…
Αν θέλετε μπορείτε να αφαιρέσετε τα πλεονάζοντα υποσύνολα.
Ειλικρινής και Ευπειθέστατος
ανταποδίδω φιλικώς μια τανωμένην σούπαν
Στα ζωΝΙΑΝΑ τους ΝΙΑΝΙΑ λέμε Νάαα…
Τρείς Άδειες Καρέκλες να πιάσεις
να φάς και να πιείς, να χορτάσεις
Του Γιάννη του Σου,
μα κι άλλες ακόμα
κι αν θές παραπάνω…
με δίχως γιατρούς των δοντιών
από πάνω…
(στο φόντο φαντάσματα «δήμαρχων»)
-Γιατρέ μου σε χάνω…
… τι πρέπει να κάνω;
-Να αφήσεις φτερά στα κλαδιά…
να αστράψουν στο φως τηγανιές…
να δεις πιο διπλά και τριπλά
σεφέρια που πάνε «πιο ΠΑΝΩ»…
τα πράματα είναι απλά…
-Σιγά βρε Γιατρέ…
… θα πεθάνω
-Πιο πάνω… να βγείς ΚΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΨΗΛΟΤΕΡΑ
-Γιατρέ μη χειρότερααα
– Παράτα τα σίκ «συναμφότερα»
…
…Άλλος να παίζει μαρίμπα
κι άλλος να πλέει με Σκαρί,
-μπα; μαζί τα Καραγκιοζάκια, μαζί κι οι ροκιές;;;-
και σάλτα να πίνουμε το πνεύμα που βράζει
κρασιά, ούζα, τσίπουρα, αιθέριες ρακές
κι όχι πνιγμένο σε μόστρα χλιδάνευρη
ληγμένο -στα λόγια- ριφρές
…
Ψαλτακαπήδες να ρθουν μεστωμένοι
να κι η αγιαστούρα -η εκ του ΓΑ- … σηκωμένη
Μουσυκολόγοι και πλάς Βιομέτρες
ορθοί και σταλιάζοντας απάνω στις πέτρες
σαν και βοϊδάγγελοι -θέραπυ γκρούπ «του Σκαρίμπα»-
ΜΑΖΙ να φωνάζουνε … ΌΛΕ !
-ΌΛΕ !!
-ΑΡΙΜΠΑ!!!
…
Παίξτε ταξίμια
-βαστάτε αγρίμια-
των epontikiwn megaμάγιστροι…
…κάντε τα e σας τσαλίμια
Στα ζωΝΙΑΝΑ τους ΝΙΑΝΙΑ,
λέμε Νάαα…
πιάστε και γράψτε ρετσέτες
πριν να κοπεί κι η ΖΩΗ
σ’ «αισθητικές»
της «ΑΠΟΛΑΥΣΗΣ» φέτες
μετά τιμής
ο μη Χοίρων Βέτσιστος
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/ARIMPA.doc
Βοϊδάγγελος κι από χωριό
Μια μύγα κολοτρίβεται
στο κέρατο μου απάνω
κι αν είμαι βόδι ζωνιανό
βοϊδάγγελος* κι από χωριό
το κέφι μου θα κάνω
Στον Κόσμο τούτον πούρθαμε
ήβραμε τρείς Κυράδες
τη μια τη λένε Αρετή
την άλλη λέν Κακία
την τρίτη τη μικρότερη
απ’ όλες τη χειρότερη
τη λένε Μ*Λ*Κ**
(αρ1, αρ1, αρ9, αρ1, τσάκ πότ του Πόλ Πότ)
Όλοι μας τρώμε κι αυτήν
μα κάποιοι ειν’ εξπερτάδες
το λέν και καμαρώνουνε
πως είναι ζω..ΝΙΑΝΙΑΔΕΣ
*βλ. και σχ.112
…και βάλε δύο να γενούν
οι τανωμένες σούπες
πολύ το ευχαριστήθηκα
με τα φαγιά που μούπες…
βλέπε και «Της ΠΑΝ-ΠΟΛΛΑΣ οι συνταγές» σχ.168
“ΠΑΡΑΚΑΘ’ΣΑ”
Αριστερή Ποντιακή Ταβέρνα / 3ον
Με το άγχος του ρηφρές
γίναν δυό μικρές στραβές
για να μην επιβαρύνω
εδώ στο λίνκ, το τελικό σας δίνω:
http://users.thess.sch.gr/veccio/ereyna/PARAKATHSA.doc
ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/marimba.htm
Ευχαριστώ όλους για όλα …
… τρείς οι τανωμένες σούπες
Le STELLE….. Le stelle non hanno fidanzato. Tanto belline, le stelle! Aspettano un rubacuori che le porti ad una sua ideale Venezia. Tutte le notti s’affacciano alle grate- oh cielo di mille piani! – e fanno segnali lirici ai mari d’ombra che le circondano. Ma attente, ragazze, perchè quando morirò vi rapirò una dietro l’altra sul mio cavallo di nebbia…… Federico Garcia Lorca ………………………………..
ΑΣΤΡΑ………… Τ’αστρα δεν έχουν μνηστήρα κι είναι τόσο όμορφα… Περιμένουν ένα καρδιοκατακτητή που θα τα συνοδεύσει σε μια δική του ιδανική Βενετία.
Κάθε νύχτα εκεί αγναντεύουν- μεσ’στον απέραντο ουρανό- στέλνοντας λυρικά μηνύματα στις θαλάσσιες σκιές, που φλερτάρουν στο σκοτάδι. Προσέξτε κορίτσια, όταν μια ταξιδέψω στο σκοτάδι, μια μετά την άλλη θα σας κλέψω με της ομίχλης μου το άλογο…. Federico Garcia Lorca (trad. Lunapiena)
πηγή:
http://lalunapiena.blogspot.com/2007/11/blog-post_28.html
ALLA LUNA
Racconta la storia che in quel passato
tempo in cui accaddero tante cose
reali, immaginarie e dubbie,
un uomo concepi lo smisurato
progetto di cifrare l’universo
in un libro e con impeto infinito
innalzo’ l’alto e arduo manoscritto
e limo e declamo l’ultimo verso.
Stava per ringraziare la fortuna
quando alzando gli occhi vide un lucido
disco nell’aria e capi, stupito,
di essersi dimenticato della luna.
La storia che ho narrato benche’ finta,
puo ben raffigurare il maleficio
di noi che esercitiamo il mestiere
di trasformare in parole la nostra vita.
Si perde sempre l’essenziale. E’ una
legge di ogni parola intorno al nume.
Non sapra’ eluderla questo riassunto
delle mia lunga relazione con la luna.
Non so dove l’ho vista per la prima volta,
se nel cielo anteriore della dottrina
de greco o nella sera che declina
sopra il patio con il pozzo e il fico.
Come si sa, questa mutevole vita
puo’, fra tante cose, essere molto bella
e ci fu cosi qualche sera in cui con lei
ti abbiamo guardata, oh luna condivisa.
Piu della lune delle notti posso
ricordare quelle del verso : l’incantata
Dragon moon che da orrore alla ballata
e la luna sanguinate di Quevedo.
Di un’altra luna di sangue e di scarlatto
parlo’ Giovanni nel suo libro di feroci
prodigi e di giubili atroci;
ci sono altre piu’ chiare lune d’argento.
Pitagora con il sangue (narra una
tradizione) scriveva su uno specchio
e gli uomini leggevano il riflesso
in quell’altro specchio che e’ la luna.
Di ferro c’e’ una selva dove dimora
l’alto lupo la cui strana sorte
e’ di abbattere la luna e di darle morte
quando arrossera’ il mare l’ultima aurora.
(Questo Nord profetico lo sa
e anche che in quel giorno la nave
che si fa le unghie dei morti
infestera’ gli aperti mari del mondo)
Quando a Ginevra o a Zurigo, la fortuna
volle che anch’io fossi poeta,
mi imposi, come tutti, il segreto
obbligo di definire la luna.
Con una sorta di studiosa pena
esaurivo modeste variazioni,
sotto il vivo timore che Lugones
gia’ avesse usato l’ambra o la sabbia.
Di lontano avorio, di fumo, di fredda
neve furono le lune che illuminarono
versi che di certo non raggiunsero
l’arduo onore della tipografia.
Pensavo che il poeta e’ quell’uomo
che, come il rosso Adamo del Paradiso,
impone a ogni cosa il suo preciso
e vero e non saputo nome.
Ariosto mi insegno che sull’incerta
luna dimorano i sogni, l’inafferrabile,
il tempo che si perde, il possibile
o l’impossibile, che e’ la stessa cosa.
Dalla Diana triforme Apollodoro
mi lascio’ scorgere l’ombra magica;
Hugo mi diede una falce che era d’oro,
e un irlandese, la sua nera luna tragica.
E, mentre io sondavo quella miniera
delle lune della mitologia,
era la’, dietro l’angolo della strada,
la luna celestiale di ogni giorno.
So che fra tutte le parole, una ce n’e’
per ricordarla o per raffigurarla.
Il segreto, secondo me, sta nell’usarla
con umilta’. E’ la parola luna.
Non so piu’ maculare la sua pura
apparizione con un’immagine vana;
la vedo; indecifrabile e quotidiana
e al di la’ della mia letteratura.
So che la luna o la parola luna
e’ una lettera che fu creata
per la complessa scrittura di quella strana
cosa che siamo, numerosa e una.
E’ uno dei simboli che nell’uomo
da’ il fato o il caso perche’ in un giorno
di esaltazione gloriosa o di agonia
possa scrivere il proprio vero nome.
Jorge Luis Borges : Il creatore;1960
πηγή http://lalunapiena.blogspot.com/2007/11/blog-post_28.html
Νοσφυ,
χρονια πολλα και καλα να τα περασεις τις γιορτες!
Ευχαριστώ θείε …Κι εσύ να περνάς καλά και καλές γιορτές.
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο….
———————————
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο, σα φέτα από καρπούζι
Και σα χαμόγελο μικράς που βγαίνει από τζακούζι
Και κρέμεσαι στον ουρανό εν μέσω της νυκτός
Σαν λάμπα σ’ οίκο ανοχής που μένει ανοιχτός.
Και μέσα στ άστρα βρίσκονται οι ουράνιες πουτάνες
Αστραφτερές σα γκέισες ή σαν Αγγέλων μάνες
Κι εμείς της νύκτας βροχερής, μοναχικοί διαβάτες
Μες το μπουρδέλο μπαίνουμε , του ουρανού πελάτες
Κι εσύ φεγγάρι που κοιτάς και είσαι Φαναράκι
Ετούτων των Χριστούγεννων τ’ ερωτικό Βραδάκι
Και λαμπυρίζεις σιωπηλό, νυχτερινός λωτός
Φεγγάρι που χαμογελάς σα μια σχισμή φωτός
Σελήνη , Καρπουζοφλουδα σ’ ουράνιο μποστάνι
Δείξε και λίγο στους αμνούς που μένουμε στη στάνη
Και όλο κοντοστεκόμαστε στο χείλος της απάτης
Μια δόση απ’ τα μελλούμενα ,μια γεύση της αγάπης……
Νόσφυ , στα άφησα και στη Καλύβα τα χρόνια πολλά
αλλά μάλλον θα τα εισπράξεις από δώ
Πόντιοι τις ευχές μου
Παπούλη ευχαριστώ κι ανταποδίδω από καρδιάς
[…] -X ε λ ι δ Ω ν α (μ-λ) 1.974 […]
Αργοπεθαινει…
Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει. Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο ” ι ” αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα. Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές. Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή. Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
πηγή :
http://fei13.yooblog.gr/pablo-nerouda-1904-1973/
ΠΟΙΟΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ;
————————-
Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.
Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.
Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,
της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.
(Πάμπλο Νερούδα)
πηγή ΠΟΙΟΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ;
————————-
Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.
Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.
Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,
της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.
(Πάμπλο Νερούδα)
ΠΟΙΟΙ ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΟΠΩΣ ΕΜΕΙΣ;
————————-
Ποιος αγαπήθηκε όπως εμείς; Να ψάξουμε
τις παλιές στάχτες της καμμένης καρδιάς
κι εκεί να πέσουν ένα-ένα τα φιλιά μας
μέχρι να αναστηθεί το ακατοίκητο λουλούδι.
Αγαπάμε τον έρωτα που ανάλωσε τον καρπό του
και κατέβηκε στη γη με πρόσωπο και εξουσία:
εσύ κι εγώ είμαστε το φως που συνεχίζει,
το άθραυστο λεπτοκαμωμένο στάχυ.
Στο θαμμένο έρωτα κρύο από πολύ καιρό,
από χιόνι και άνοιξη, από λήθη και φθινόπωρο,
πλησιάζουμε με το φως ενός νέου μήλου,
της ανοιχτής δροσιάς από μια νέα πληγή,
όπως ο παλιός έρωτας που περπατάει στη σιωπή
για μια αιωνιότητα από θαμμένα στόματα.
(Πάμπλο Νερούδα)
πηγή http://neatfish.blogspot.com/
ΔΕΝ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Δε σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο αλατιού, τοπάζι,
σαίτα από γαρούφαλα που τη φωτιά πληθαίνουν:
σ’ αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα σκούρα,
μυστικά, μέσ’ από την ψυχή και τον ίσκιο.
Σ’ αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως όλο,
και ζει απ’ τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί μου
τ’ άρωμα που σφιγμένο μ’ ανέβηκε απ’ το χώμα.
Σ’ αγαπώ μη γνωρίζοντας πώς, από πού και πότε,
σ’ αγαπώ στα ίσια δίχως πρόβλημα ή περηφάνια:
σ’ αγαπώ έτσι γιατί δεν ξέρω μ’άλλον τρόπο,
παρά μ’ ετούτον όπου δεν είμαι μήτε είσαι,
που το χέρι σου πάνω μου το νιώθω σα δικό μου,
που όταν κοιμάμαι κλείνουν και τα δικά σου μάτια.
Πάμπλο Νερούδα)
http://fei13.yooblog.gr/pablo-nerouda-1904-1973/
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
‘Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
http://fei13.yooblog.gr/pablo-nerouda-1904-1973/
«Το Κάλεσμα του Εραστή»
Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ’ εκείνο το μικρό
παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε
όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;
Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός
της αρετής στήθηκε προς τιμή σου
και που σ’ αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την
καρδιά μου;
Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση
ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;
Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;
Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,
λιμάνι των ονείρων σου;
Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας
τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου
και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;
Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.
Είσαι δυνατότερη απ’ τους αιώνες.
Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν
μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;
Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα
δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;
Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε
μ’ ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι
σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;
Θυμάσαι την ώρα που σ’ αποχαιρέτησα
και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;
Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση
χειλιών ερωτευμένων
φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ’ τη
γλώσσα.
Ήταν η εισαγωγή σ’ ένα μακρόσυρτο στεναγμό
σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο
το χώμα.
Εκείνος ο στεναγμός μ’ οδήγησε στον πνευματικό
κόσμο
δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.
Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.
Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες
και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:
«Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για
γήινους σκοπούς
και χώρια να ζουν ο κόσμος τ’ αναγκάζει.
Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα
ενωμένο
μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.
Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε
εκπρόσωπό της.
Υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει
στον πιστό της
την κούπα της γλύκας της ζωής.
Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου
θα ‘ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου
Αιώνιος Γάμος.»
Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια
μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει
ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου
κι όλη μου την αγάπη.
Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;
Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,
γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της
στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.
Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που
καθρέφτιζαν την ομορφιά σου
και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.
Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου
πέρα απ’ τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;
Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;
Υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει
την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; Υπάρχει
μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους
για να σου φέρει το παράπονό μου;
Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής
μ’ έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.
Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.
Θα ‘ρθει και θα με ζωντανέψει!
Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!
Που είσαι, αγαπημένη;
Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!
Και πόσο μικρός εγώ!
πηγή:http://valentine.pathfinder.gr/literature/poetry
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ (απόσπασμα)
Είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχειη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια (…)
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
Προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σημαιοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας δείχνουνε το δρόμο
-φιλικές-
προς τα λιμάνια: τις γυναίκες π’ αγαπούμε.
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτές στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους Θεούς κι εμείς γινόμαστε όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίσει
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
τη μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία
ΤΟ ΓΛΩΣΣΑΡΙΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΩΝ
την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιο ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γλάτειαν ή μίαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνην ή το θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
την γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο
νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή τον άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ω μέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πέλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη
ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ.
ΠΗΓΉ http://kersanidis.wordpress.com/1995/11/17/neg/
Ο Τούρκος και Ο βούρκος
—————————–
Τζιτζιμιτζιχόντζιραικόν
Καθώς τα άστρα κάνουνε τον ουρανό να σφύζει
κι ένα καράβι στη στεριά με τα πανιά ανεμίζει
Να κι ένας τυφλοπόντικας που σκάβει μια στοά
σκοντάφτει σε πανάρχαια , Καβυρεια θεά ;
Τι νάνε αυτό τ’ εμπόδιο ποια είναι τούτη πάλι
Λέει ο Τυφλοπόντικας , μπας κι είναι η Θεά Κάλι;
Τι να γυρεύει άραγε σε τούτα εδώ τα μέρη
Στα Καφκικά Μυστήρια, στων τρωκτικών τ ασκέρι
‘’ Εδώ Κυρά μου μον’ εμείς οι Ποντικοί Χωρούμε !
Και αν ζητάς Μυστήρια ,μαζί σου να τη βρούμε
Σ’ αυτή την Χωρά των τυφλών ,στη χωρά των Αγγέλων
-πες μου τι λεν οι Καβυρες για το δικό μου Μέλλον ; ‘’
Είπε ο τυφλοπόντικάς που ητο Υπουργός
και ητο , εις το αξίωμα, ο Μεγας Αυτουργός –
Μιας σκοτεινής υπόθεσης που έμοιαζε Λαγούμι
Ενώ η Καβυρεια θεά έτρωγε ‘να Μαντζούνι
Και τον εκοιταζε τυφλά σαν την Δικαιοσύνη
Η σαν της Λίμνης την κερά , εκείνη την Φροσύνη
Που ένα βράδυ άσπλαχνο, την επνιξε ο Τούρκος:
-Κάτι μου λέει πως η Ελλάς κατέληξε ένας Βούρκος’’
Είπε και οι Καβυρειοι θεοί οι τόσοι άλλοι
Μαζί της συμφωνήσανε , κουνώντας το κεφάλι!
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΠΟΛΙΒΑΡ (απόσπασμα)
Μπολιβάρ! Κράζω τ΄ όνομά σου ξαπλωμένος στην κορυφή του Έρε,
Την πιο ψηλή κορφή της νήσου Ύδρας.
Από δω η θέα εκτείνεται μαγευτική μέχρι των νήσων του Σαρωνικού, τη Θήβα,
Μέχρι κει κάτω, πέρα απ’ τη Μονεμβασιά, το τρανό Μισίρι,
Αλλά και μέχρι τον Παναμά, της Γουατεμάλας, της Νικαράγουα, του Οντουράς, της Αιτής,
του Σαν Ντομίνγκο, της Βολιβίας, της Κολομβίας,
του Περού, της Βενεζουέλας, της Χιλής, της Αργεντινής, της Βραζιλίας, Ουρουγουάη, Παραγουάη, του Ισημερινού ακόμη και του Μεξικού.
Μ’ ένα σκληρό λιθάρι χαράζω τ’ όνομά σου πάνω στην πέτρα,
νάρχουνται αργότερα οι άνθρωποι να προσκυνούν.
Τινάζονται σπίθες καθώς χαράζω –έτσι είτανε, λεν, ο Μπολιβάρ- και παρακολουθώ
Το χέρι μου καθώς γράφει, λαμπρό μέσα στον ήλιο.
Είδες για πρώτη φορά το φως στο Καρακάς. Το φως το δικό σου,
Μπολιβάρ, γιατί ως νάρθης η Νότια Αμερική ολόκληρη είτανε βυθισμένη στα πικρά σκοτάδια.
Τ’ όνομά σου τώρα είναι δαυλός αναμμένος, που φωτίζει την Αμερική, και τη Βόρεια και τη Νότια και την οικουμένη!
Οι ποταμοί Αμαζόνιος και Ορινόκος πηγάζουν απ’ τα μάτια σου.
Τα ψηλά βουνά έχουν τις ρίζες στο στέρνο σου,
Η οροσειρά των Άνδεων είναι η ραχοκοκαλιά σου.
Στην κορφή της κεφαλής σου, παλληκαρά, τρέχουν τ’ ανήμερα άτια και τ’ άγρια βόδια,
Ο πλούτος της Αργεντινής.
Πάνω στην κοιλιά σου εκτείνονται οι απέραντες φυτείες του καφφέ.
Σαν μιλάς, φοβεροί σεισμοί ρημάζουν το παν,
Από τις επιβλητικές ερημιές της Παταγονίας μέχρι τα πολύχρωμα νησιά,
Ηφαίστεια ξεπετιούνται στο Περού και ξερνάνε στα ουράνια την οργή τους,
Σειούνται τα χώματα παντού και τρίζουν τα εικονίσματα στην Καστοριά,
Τη σιωπηλή πόλη κοντά στη λίμνη.
Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας (…)
πηγη http://kersanidis.wordpress.com/1995/11/17/neg/
Μέσα στα σπίτια μας Βουβός τρύπωσε ένας Φόβος
Και μοιάζει να μας έκατσε του Ιντερνετ ο Κόμβος
Σαν Γαλοπούλας κόκαλο βαθειά στον Οισοφάγο
Στο Γεύμα των Χριστούγεννων … Ω ζωο εσύ Παμφαγο!
Περηφανεολληνα με την κοιλιά την τόση
-και την συμβία την γιατρό που κάνει την καμπόση
Χοντρέ μου σύντροφε εσύ,’ εφιάλτων και Ονείρων
Ποια νάναι τάχα η τύχη μας εν μέσω των Πονήρων
Τι θα μας εύρη; Ντι βι ντι; Η μήπως θα την βρούμε
Απ’ οτι αγαπήσαμε κι οτι πολύ ποθούμε;
Οι Φόβοι στήσανε χορό σαν να ήτανε ποντίκια
Κι ολόγυρα μεταξωτές κορδέλες ,που ’ναι -φύκια
Μιχάλης Κατσαρός
Η διαθήκη μου
Αντισταθείτε
σ’αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει : καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’αυτόν που γύρισε πάλι
και λέει : Δόξα σοι ο Θεός.
Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες
ατέλιωτες τις παρελάσεις
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.
Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται
μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακίες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
απο γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.
Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών
και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη
διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε.
Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.
(……..)
Και συ λοιπόν
στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
απο φωνή
απο τροφή
απο άλογο
απο σπίτι
στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος:
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν.
Μιχάλης Κατσαρός
ΚΑΤΑ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΩΝ
Πλήθος Σαδδουκαίων
Ρωμαίων υπαλλήλων
μάντεις και αστρονόμοι
(κάποιος Βαλβίλος εξ Εφέσου)
περιστοιχίζουν τον Αυτοκράτορα.
Κραυγές απ’ τον προνάρθηκα του Ναού.
Απ’ τη φατρία των Εβιονιτών κραυγές:
Ο ψευδο-Μάρκελος να παριστάνει το Χριστό.
Διδάσκετε την επανάστασιν Κατά του πρίγκιπος
Οι Χριστιανοί νάχουνε δούλους Χριστιανούς.
Η αριστοκρατία του Ναού να εκλείψει.
Εγώ απέναντί σας ένας μάρτυρας
η θέλησή μου που καταπατήθηκε
τόσους αιώνες.
Τους ύπατοuς εγώ ανάδειξα στις συνελεύσεις
κι αυτοί κληρονομήσανε τα δικαιώματα
φορέσαν πορφυρούν ατίθασον ένδυμα
σανδάλια μεταξωτά η πανοπλία-
εξακοντίζουν τα βέλη τους εναντίον μου
η θέλησή μου που καταπατήθηκε
τόσους αιώνες.
Τους άλλους απ την πέτρα και το τείχος μου
καθώς νερό πηγής τους είχα φέρει
η θρησκεία τους μυστηριώδης δεισιδαιμονία
τ’ άλογά τους απ’ τον κάμπο μου.
δε μου επέτρεψαν να δω τον Αυτοκράτορα
τους ύπατους δεν άφηναν να πλησιάσω
σε μυστικά συμπόσια και ένδοξα
τη θέλησή μου την καταπατήσανε
τόσους αιώνες.
Τώρα κι εγώ υποψιάζομαι
όλο το πλήθος των αυλοκολάκων
όλους τους ταπεινούς γραμματικούς
τους βραβευμένους με χρυσά παράσημα
λεγεωνάριους και στρατηλάτες
υποψιάζομαι τις αυλητρίδες τη γιορτή
όλους τους λόγους και προπόσεις
αυτούς που παριστάνουνε τους εθνικούς
τον πορφυρούν χιτώνα του πρίγκιπος
τους συμβουλάτορες και τους αιρετικούς
υποψιάζομαι συνωμοσία
νύκτα θα ρεύσει πολύ αίμα
νύχτα θα εγκαταστήσουν τη βασιλεία τους
νέοι πρίγκιπες με νέους στεφάνους
οι πονηροί ρωμαίοι uπάλληλοι του
*του αυτοκράτορος
τοιμάζουνε κρυφά να παραδώσουν
να παραδώσουν τα κλειδιά και την
υπόκλισή τους.
Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι
η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος
μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου
για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση
μαζεύω.
http://www.edu.uoc.gr/~poreia/culture/katsaros/sadoykaioi.htm
Τώρα που σαν τα Καγκουρώ οι Γραμματείς πηδάνε
Κι οι τόκοι απ’ τα γραμμάτια- μαλλον- που θα μας φάνε
Και μας κοιτούν οι Τρόμοι μας με μάτια απο Κοάλα
Και ερχεται η Μοίρα η κακή, και ολο φερνει κι άλλα
Ας είχαμ’ ενα φυλαχτό,να ξέραμε ενα Ξόρκι
Τώρα που δεν μας φτάνουνε οι πιο Μεγάλοι Ορκοι…
ΕΣΜΕΡΑΛΔΑ (Καββαδίας )
Ολονυχτίς τον πότισες με το κρασί του Μίδα
κι ο φάρος τον ελίκνιζε με τρεις αναλαμπές.
Δίπλα ο λοστρόμος με μακριά πειρατική πλεξίδα
κι αλάργα μας στο σκοτεινό λιμάνι του Gabθs.
Απά στο γλυκοχάραμα σε φίλησε ο πνιγμένος
κι όταν ξυπνήσεις με διπλή καμπάνα θα πνιγείς.
Στο κάθε χάδι κι ένας κόμπος φεύγει ματωμένος
απ’ το σημάδι της παλιάς κινέζικης πληγής.
Ο παπαγάλος σου ‘στειλε στερνή φορά το «γεια σου»
κι απάντησε απ’ το στόκολο σπασμένα ο θερμαστής,
πέτα στο κύμα τον παλιό που εσκούριασε σουγιά σου
κι άντε μονάχη στον πρωραίον ιστό να κρεμαστείς.
Γράφει η προπέλα φεύγοντας ξοπίσω: «σε προδίνω»,
κι ο γρύλος το ξανασφυράει στριγγά του τιμονιού.
Μη φεύγεις. Πες μου, το ‘πνιξες μια νύχτα στο Λονδίνο
ή στα βρομιάρικα νερά κάποιου άλλου λιμανιού;
Ξυπνάν οι ναύτες του βυθού ρισάλτο να βαρέσουν
κι απά να σου χτενίσουνε για πάντα τα μαλλιά.
Τρόχισε κείνα τα σπαθιά του λόγου που μ’ αρέσουν
και ξαναγύρνα με τις φώκιες πέρα στη σπηλιά.
Τρεις μέρες σπάγαν τα καρφιά και τρεις που σε καρφώναν
και συ με τις παλάμες σου πεισματικά κλειστές
στερνή φορά κι ανώφελα ξορκίζεις τον τυφώνα
που μας τραβάει για τη στεριά με τους ναυαγιστές.
http://www.geocities.com/Athens/Olympus/4607/Greek/Kavvadias/kavv11.html
Θα σας περιμένω (Μ. Κατσαρός)
Θα σας περιμένω μέχρι τα φοβερά μεσάνυχτα αδιάφορος-
Δεν έχω πια τι άλλο να πιστοποιήσω.
Οι φύλακες κακεντρεχείς παραμονεύουν το τέλος μου
ανάμεσα σε θρυμματισμένα πουκάμισα και λεγεώνες.
Θα περιμένω τη νύχτα σας αδιάφορος
χαμογελώντας με ψυχρότητα για τις ένδοξες μέρες.
Πίσω από το χάρτινο κήπο σας
πίσω από το χάρτινο πρόσωπό σας
εγώ θα ξαφνιάζω τα πλήθη
ο άνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι και τυμπανοκρουσίες επίσημες
μάταιοι λόγοι.
Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.
πηγή:
http://www.edu.uoc.gr/~poreia/culture/katsaros/perimenw.htm
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/odpan/opan117/11.html
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
…και τώρα που σου γράφω
στο γύρισμα του χρόνου
με την οσμή απ΄το παρελθόν
που έχει η χαραγματιά
ξώβεργες έχω στήσει
στις φαντασίας τ΄ αγνάντι
και μέσα του μας νιώθω
αιχμάλωτους ξανά
Αόρατα τα πέπλα αυτή της φυλακή
μονάχα τους ανοίγουν
μα δε μπορείς να βγεις
πλεγμένα απ΄τα μέσα
με υφάδι ξωτικών
έχουν στην αγκαλία τους
κύματα θαλασσών
που αν σε συντροφέψουν
ξεχνάς το σώμα σου
και χάρτινο καράβι
πλανιέσαι μόνος σου
σε θάλασσες βαμμένες
με μαρκαδόρο σαν τα παιδιά
που κάνουνε στον δάσκαλό τους δώρο
Σύντροφοι παρακάθησα
καιρό στ’ αρχοντικό σας
με τρώει όμως ο πόθος μου
κι αν είναι ορισμός σας
εν ποιήμα αριστερόν
-καντάρια δέκα ο λόγος μου-
αρκούντως δόλιο, νοσφερόν
να πώ στ’ αρχοντικό σας ;
Τόσοι σπουδαίοι ποιηταί
συνδέονται με θάρρην
να μπω και γώ για μια στιγμή
κάντε πλήζ μου τη χάριν
Τα άστρα πηγαινοέρχονται
τζίτζιρες ανεμίζουν
κόκκοι της άμμου έμπυροι
σαν χότζιρες σφυρίζουν
Τον πήχυ ανέβασαν ψηλά
λιγάκι με ζορίζουν
-στης Πάνπολλας είναι καλά;-
ψύλλοι με φαγουρίζουν
Χρησμούς απ’ την κατάψυξη
ξαναμαγειρεμένους
σας εύχομαι καλή χρονιά
με πόθους πληρωμένους
***
Ρεβεγιόν από 1.1.2008 έως 1.1.2009
στο Παρακάθ'(σα)
*
Τί κι αν δεν είμαι συγγενής
σαν τον Καινούργιο Χρόνο
περαστικός είμαι και ’γώ,
λίγο θα κάτσω μόνο
…κάνα χρόνο
*
Με λήγοντα στο τέσσερα
Nα τα ’χεις δεκατέσσερα
Κοίτα να μη σε κλέψουν,
μη και σε ρεζιλέψουν
Στον έρωτα- ξενέρωτα-
και στα χαρτιά χασούρες
και να διαβάζεις τακτικά
του κόμματος μπροσούρες
*
Aρκετά, αρκετά!
Δεν υπάρχουνε λεφτά
όλοι ζητάνε πάντα,
κι οι πλούσιοι τους πιo φτωχούς
τους κάνουνε στη μπάντα
Τον πλούσιο τον κυνηγούν
τα άτιμα τα φράγκα
τον πιό καλό τον μάγκα
τον έφαγε η μαρμάγκα
*
Τώρα που πήρες το κολάι
βάζω και στοίχημα χοντρό
πώς θα ’σαι πάντα χάι
Απόψε το τραπέζι μας,
δεν είναι σαν και τ’άλλα
θα πέσει μάσα τρομερή,
μ’ ολόχρυση κουτάλα
Κοίτα καλά να στοιχηθείς
μη χάσεις τη σειρά σου
πρίν φάν’ οι άλλοι το φαΐ
και σύ κλωσσάς τ’ αυγά σου
*
Από την Πόλη έρχομαι
και στην Ευρώπη πάω
και όλα τα περιττά λεφτά
στου Ζάρα τα σκορπάω
Ερρίφθη!
τ’ αποφάσισα, να την περάσω φίνα
κι’ άσε την πλέμπα να μεθά με λαϊκή ρετσίνα
Αν είσαι σίκ και λαμπερός, μαζί μου σύρε κι έλα
Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα!
*
Γέρο – Χρόνε φύγε τώρα
Νά ’ρθει ο νέος που μ’ αρέσειΘέατρα και Σινεμά
θα τα πιώ νά γίνω φέσι
http://users.thess.sch.gr/veccio/lexolagnil/XRHSIMOI_XRHSMOI/PROLOGOS.htm
Παρακαλώ διόρθωση κι ένα στιχάκι δώρο
που με αναδεικνύετε προσφέροντας μου χώρο
Η ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Σύντροφοι παρακάθησα
καιρό στο ριμαδιό σας
με τρώει όμως ο πόθος μου
κι αν είναι ορισμός σας
εν ποιήμα αριστερόν
-καντάρια δέκα ο λόγος μου-
αρκούντως δόλιο, νοσφερόν
να πώ στ’ αρχοντικό σας ;
ΤΟ ΔΩΡΟ (ΑΔΩΡΟ)
Χρήματα μη χρειάζεσαι
Kαι κρίματα μην έχεις
-να ’σαι πουλί εξωτικό-
κι ένα μεγάλο μυστικό
να ξέρεις πως κατέχεις
Πο πο τι πλάκα πάθανε τα δόλια μου ματάκια
βρήκαν Χριστουγεννιάτικα του Νόσφυ τα στιχάκια
πάθανε παλινδρόμηση, σας λέω τα είδαν όλα
δεν ξέρουν πως να χειριστούν ετούτη δω την μπόρα
Εκεί πάνω που πήγαινα πρόσωπα να ξεχάσω
και από εικόνες έρωτα επιτέλους να ησυχάσω
να σου και ξετυλίγονται μπροστά μου ένα ένα
του Νόσφυ το αθάνατο εικοσιένα..
Και έχω και μια παρόρμηση
μια δυνατή ενόρμηση
που με τραβάει απ΄το πόδι
ωσάν περσονα ξωτικιά να κάνω μια εξόρμηση
κι ας έρχεται η λογική να μου φωνάζει «Πιιιιιίσω»
να μην αφήσω έρωτα να μου κρατάει το ίσο
Νοσφυ ή όπως αλλιώς σε λένε
τι γνώμη σου πολύ θα ήθελα να μου πεις
εδώ ή σε άλλο μπλόκι όπου εσύ μπορείς
Τaste Drive
https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/03/1-1-2008/
σχ.7 (;)
Σε δοκιμάζει ο νοσφερός
μου τάκανε και μένα
πετάει δυο φόλες για να δεί
-είν’ τα σκυλιά δεμένα;
Θέλει καιρό για να πειστεί
για άγιες προθέσεις…
…ρισκάρει ν’ αναβαπτισθεί
γλυκά άμα του την πέσεις
Συχνάζει σε μικρά καφέ
στης Πάνπολλας δεν πάει
στο Παρακάθι των Μουλού
έρχεται για να φάει
Σιχαίνεται το Μπούκοβ(σκ)ο
τη γλυκερή μπαγιάτικη
σαν πάνινη μπουγάτσα …
…κι έχει αστεία φάτσα
Μια μέρα παραφύλαξα
ερωτικά τον κύτταξα
-κυττούσε αυτός ένα ντονέρ-
το νόμιζε για αρχαϊκό δερβίση-
κι η τηλεόραση έπαιζε
ένα σανρόκ της Βύση
Του πέταξα μες τη ντροπή
ένα παληό μου στίχο:
-ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ
Γύρισε και με κύτταξε
και μούπε επικούρεια
και δίχως καμμιάν πλάκαν
-Γύρος
του Κόσμου
ανίκητος
στη νοσφερήν
στομάχαν
Την απλησίαστη λάμψη του σκοταδιού ερωτεύτηκα
ούτε νύχια ,ούτε δόντια επιστράτευσα να κρατηθώ ,
μόνο αφέθηκα ,
το θολό σου βλέμμα να με ρουφήξει ,
για να πλανηθώ σε μέρη άγνωστα
κι απρόσιτα ως τότε , που αναίτια τα ορέχτηκα .
Σαν του απείρου τη γοητεία και τη φθορά ν` άγγιξα ,
με μια ματιά , βαθειά μες στην ατέλειωτη
σκιά του εφιάλτη σου …
Ξύπνια με κράταγαν οι κραδασμοί της απογείωσης ,
μα και της ανημπόριας , να κατεβάσεις το κρασί
της μεθυσμένης , απέλπιδης απόπειρας ,
που χτυπιόταν στο στρώμα της αγάπης
και της αγκαλιάς της αναντάλλαχτης κι ανέξοδης ,
με προσμονή ή όχι ,
αβοήθητη να κοιτάζω το στομάχι που συσπάται ρυθμικά ,
τα σκέλια που αλληλοχτυπιούνται , μ` απελπισίας συνέπεια
κι αντίτιμο – ίσως – την ψυχική ανασύνταξη ,
εκεί που όλα είναι αδύνατα και δυνατά …
«…για να πλανηθώ σε μέρη άγνωστα
κι απρόσιτα ως τότε , που αναίτια τα ορέχτηκα…»
Ω ω ω καλωσορίζω το periyali τον νέο ταξιδιώτη
κι αν περίεργα και άβολα κάπως αισθάνεται
στην χελιδώνα, μ-λ καθ’ότι
γωνιά να ξαποστάσεις εδώ άνετα θα βρείς
κι η απόπειρα ανέλπιδη ίσως δεν αποδειχθεί
mumul
Κρυφή φωλιά στα ρυτιδιασμένα απ` την ασκητία μάγουλα
κι η ραχοκοκκαλιά να οδηγεί τον πόνο στο αδιέξοδο .
Ποτέ δεν ανατρίχιασα , μα μέτρησα ένα -ένα
τα πουλιά που τριγύριζαν ανήσυχα ,
ανάμεσα στων νώτων σου τα φρύδια χωρίς ελπίδα ,
αλλά με θέληση ισχυρή , να ορμήσουν με τα κόκκινα ράμφη τους
και να παλέψουν μ` ότι απέμεινε στου μυαλού τις κρυψώνες ,
στους σταθερούς θαμώνες αυτής της ταραγμένης ύπαρξης ,
που απερίσκεπτα διατείθεται ελεύθερα ,
στις κατά τόπους πλατείες …
Βοήθεια μη ζητήσεις , ούτε εγώ , θ` αντέξει
το σκέπαστρο της παρελθοντικής διεξόδου .
Στη σκηνή τα μαλλιά σου θα λάμπουν
κι όλοι , μα και κανείς δε θα τ` αγγίξει ,
γιατί δε θέλεις ή έτσι κρύβεσαι εύκολα
και φτιάχνεις ένα είδωλο για να φορέσεις ,
να καλύψεις την ηρεμία και τη γλυκιά απραξία ,
που ώρες – ώρες σ` όλους απαραίτητη είναι ,
για την ξεκούραση
και του διαλογισμού την αναγέννηση …
Το χαμόγελο δεν είναι πια ουτοπία ,
των λέξεων η αρχέγονη μαγεία δε χάνεται ,
όσο και να το προσπαθείς .
Ό,τι κι αν πεις θα το θυμάμαι ,
σωστό ή λάθος …μόνο αλήθεια νάναι .
Κι απόμερα θα στρώσω να καθίσω ,
ν` αποκωδικοποιήσω κάθε σου μύα το χρώμα ,
μαύρο και κόκκινο από δω , άσπρο – γαλάζιο από πίσω ,
πορτοκαλί – τι εκκεντρικότης ! –
πόσο πολλά γυρεύει :
ζέστη , χαρά κι ελπίδα ,
κορμί , ματιά κι αχτίδα …
Στης άβυσσου τον ακριανό γιαλό
το αύριο θά `ρθει για να κατευνάσει
το μίσος , το φόβο και την τρέλα
που την ελευθερία μαστίζουν και φυλακίζουν …
………………………………………………………………..
Οι κορδέλες των χεριών ανεμίζουν τώρα ,
στου άνεμου του βόρειου την τροχιά ,
γνέφουν , μακραίνοντας , του ήλιου του ξέπνοου,
χωρίς στ` αλήθεια να σκοτίζονται ή να σκοτίζουν ,
έτσι , – σαν σούρουπο που βιάζεται και πάλι σταματά
και παίζει με της νύχτας τις μπρατέλες –
τη χορδή τεντώνουν και τον έρωτα ξεδιάντροπα πληγώνουν …
-Έλα , είν` αργά , το απόγευμα τελειώνει ,
όλοι θαμπώνουν και τρεχάτοι απομακραίνουν .
Πάμε κι εμείς , μόνοι μη μένουμε , δεν πρέπει !
Στο μάτι του λόφου να φτάσουμε , σκυφτές
κρατώντας τις πλάτες ,
μέχρι να ενώσουμε τις αυταπάτες ,
που στη σοφίτα του κορμιού κρύβονται
η μια απ` την άλλη και περιμένουν ,
το σύνθημα της άλαλης φαρέτρας
να σκίσει το παραβάν της ντροπής και του πόνου ,
για να ξημερώσει η μέρα ,
που θα ξεφύγουμε από τις ενοχές της δικής σου χαράς ,
όταν θα τρέχεις μόνος κι ελεύθερος ,
εκεί που καίει και καίγεται
η αληθινή φωτιά της ύπαρξής σου .
———————————————–
Ρωξάνη
Γιατί
του Έρωτα κρυμμένα πάθη
αναχαράζουνε
μοιραία λάθη
Μαζί
φυγάδες στην Τεχεράνη
για να ‘χω άλλοθι
σε λέω Ρωξάνη
Μχβ τα λόγια σου αποκαλυπτικά
ξουμπούλια και αγιοκλήματα
νομίζω θα μαζέψω
που αρέσουνε σε μένανε
και στα άλλα ξωτικά
και ευθύς θα τα μαγέψω
έτσι που να φαντάζεται
πως τρώει στα κλεφτά
πίτες με γύρο απ΄όλα
και ας μη τις ακουμπά
Πέρασα και απ΄το Παρακάθ
μπας και τον συναντήσω
μα στάθηκε αδύνατο
κάτι για να του αφήσω
Είπα λοιπόν στο ποστ αυτό
να του αφήσω γύρο
και ένα μικρό δερβίσικο
αλλαλαγμένο μύρο
Αναρωτιέμαι : Αραγες αυτό το περιγιάλι
Που σεργιαναει στους γυαλους, με ποιηση ολο χάρη,
κιολονυχτίς λικνίζεται ,στης θαλασσας την άκρη
σαν ναταν κύματος αφρός, στο ακρογυάλι δάκρυ,
Αναρωτιεμαι ,άραγες ειναι καμμιά περσόνα
απο παλιά που να’ ξερα,καμμιά ΧελιδΩνα;
Η μήπως ειναι νεσοσσος που βγηκε να ψαρέψει
στης χελιδΩνος τη φωλιά ποιήματα να θρεψει
Συμπάθα με ωρέ Χότζιρα μεγάλε Τζίτζι μίτζι
εγώ δικολάβος δεν γένικα για να δικολαβήσω
μα πήρα θάρρος και άδεια για να σε εξηγήσω
Μήτε από παλιά την ήξερες μήτε απ’την χελιδώνα
καινούργια στο κουρμπέτι είναι ετούτη η περσόνα
Μήτε ψαράς άλλης φωλιάς, δεν έχει τέτοια τάση
απλά ήρθε δω και κούρνιαξε λίγο να ξαποστάσει
Γιατί το ταξίδι είναι μακρύ, μόνος για να το κάνεις
και άμα βρείς μ-λ οντά, ε κάθεσαι να ανασάνεις
mumul
Γουστάρω που θυμήθηκες κάτι απ` τη ζωή σου,
με δυσπιστία τα δόλια μου μαράζια σαν κοιτάς .
Μα πίστεψέ με Μίτζιρα κι άλλα θα σου θυμήσουν,
αν δυο δεκαετίες νωρίτερα κι εσύ ήσουνα νιος !
Πόντε , ευχαριστώ για τις διευκρινήσεις , μέσα πέφτεις .
@Καρουζέλ
Μερσί μποκού πουρ κομπλιμάν
και ας μην είμαι τζέντλεμάν
Άμα το θες πολύ θα τον πετύχεις
…
Νύχτα βαθειά κάτσε σκοπιά
στου καραβιού την πλώρη
και θα τον δεις ν’ απλώνει
τη λάγνα ξωτική του αρίδα
την ώρα που χαράζονται τα όρη
-πέντε σουπιές τηγάνισε
και μία νυχτερίδα-
κι αν είναι πρίμος ο καιρός
-και στέκεις από μούντ καλώς-
θα γίνεις καπετάνισσα
στη νοσφοναυαρχίδα
nosf…
μάταιοι ωροδείκτες
———————–
Όταν κυλούν των χρόνων μας , μάταιοι ωροδείκτες
Και σαν αστέρια πέφτουνε, της νιοτης μας οι νύχτες
Αφήνουν μια χρυσή γραμμή , στον μαύρο ουρανό
Σα τις ψυχές μας που γλιστρούν , στης μνήμης το κενό
Και κολυμπούν σε διάστημα απείρων οριζόντων
Πλάι στα κούφια σύννεφα ,των ζώντων-τεθνεώτων
Κι είναι βαθειά μεσάνυχτα και δεν έχει σελήνη
Κι ειν’ η αγάπη, σαν κερί που λιώνει και μ’ αφήνει …
Μχβ σ’ ευχαριστώ
για όλες τις συμβουλές
προκλητικές αληθινά
σούπερ ελκυστικές
Μα έτσι που μου τα λες
τον Νόσφυ να πετύχω
στο κόσμο αυτό
δεν βλέπω εφικτό
Εγώ έχω ρίξει άγκυρα
στ΄ ανέμου τα λιμάνια
όμως καμιά φορά
μες τα πλοία της θάλασσας
θέλω να ταξιδεύω
χωρίς να τα κουρσεύω
Επίσης είν΄
που από παλιά
έχω μια αλλεργία
με την ιεραρχία
Άσε που τα μεσάνυχτα
όταν δεν τριγυρνώ,
έχω άλλους εθισμούς
σαν κάθε ξωτικό
όπως λόγου χάρη
ενός θεού τη χάρη
Μορφέα τον ελένε
τα μάτια του με καίνε
Έτσι που λες νομίζω
ότι για καπετάνισσα
σε Νοσφοναυαρχίδα
δεν κάνουν ξωτικά
μα άλλου είδους
πλάσματα
επίσης εκλεκτά
Εγώ απλώς θα έρχομαι
να του αφήνω γύρο
και που και που
ένα μύρο
μηνύματα στα κύματα
μες σε κλειστά μπουκάλια
και χωρίς παρακάλια
ίσως κάποτε μπορεί
και να εμφανιστεί
Συνεχεια
…Κι ειν’ η αγάπη σα κερί ,που τελειωμό δεν έχει
Σ’ενα δωματιο αδειανό κι εξω , στη Νύχτα ,βρέχει…
Ειρήνη
Έρωτες έρωτες … είχαμε δούλες
Μ’ αυτές μου πέρναγε γλυκειές λεξούλες
Εγώ Ερωτόκριτο
να του αποστέλλω
κι αυτός με πλάκες μόρτικες
και με καντάδες πρωϊνές
να λέει μαστορικά
-Σε θέλω
Πολύ το χαίρονταν να με παιδεύει
και μια βραδυά θολή νάτος … με κλέβει
…μ’ αποκληρώσανε οι συγγενείς μου
σκληρά το πλήρωσα, μην απορείς μου
Τόσες συνήθειες πως να αποτάξω
ψάρια πλατειά -με σάρπες με γελάει-
με τη σαρδέλλα να ανταλλάξω
δεν μπορώ … ακόμα με πονάει
Τα ραβασάκια του… πια τα ‘χω κάψει
όπως μου τα κάψε χιλιάδες όνειρα
-το βιός του βίου μου- κι άλλαξα Τάξη
Κι ύστερα φύτρωσαν
τέσσερα δέντρα
και να που τώρα εσύ
μιας Μούσας παλαβής
κρατάς βουκέντρα
Από ψηλά θωρώ πως τα περνάτε
Ειρήνη να ’χετε καθώς γερνάτε
Τι να σ’ αποχερίσω βρέ,
απίδι, μήλο;
Τον τούρκο έρωτα
σαν κάνεις φίλο
έχε το νου μες στην καρδιά …
… και κράτα κι ένα ξύλο
Ειρήνη
Έρωτες, έρωτες … είχαμε δούλες
Μ’ αυτές μου πέρναγε γλυκειές λεξούλες
Εγώ Ερωτόκριτο
να του αποστέλλω
κι αυτός με πλάκες μόρτικες
με μουσικές αχάραγα
να με τσιγκλάει μαστορικά
-Σε Θέλω
Πολύ το χαίρονταν να με παιδεύει
και μια βραδυά θολή, νάτος … με κλέβει
Μ’ αποκληρώσανε οι συγγενείς μου
σκληρά το πλήρωσα, μην απορείς μου
Τόσες συνήθειες πως ν’ αποτάξω
ψάρια πλατειά
-με σάρπες με γελάει-
πως με σαρδέλλα
ν’ ανταλλάξω;
δεν μπορώ …
… ακόμα με πονάει
Τα ραβασάκια του πια τα ‘χω κάψει
όπως μου τα κάψε χιλιάδες όνειρα
-το βιός του βίου μου-
κι άλλαξα Τάξη
Κι ύστερα φύτρωσαν
τέσσερα δέντρα
και να που τώρα εσύ
μιας Μούσας Παλαβής
κρατάς βουκέντρα
Τι να σ’ αποχερίσω βρέ,
απίδι, μήλο;
Τον τούρκο έρωτα
σαν κάνεις φίλο
έχε το νου μες στην καρδιά …
… και κράτα κι ένα ξύλο
Από ψηλά θωρώ πως τα περνάτε
Ειρήνη να ‘χετε καθώς γερνάτε
http://users.sch.gr/veccio/lexolagnil/Fato_se_elassona_kai%20_alla_paramythia.htm
–Και μια βασίλισσα στερνή που λέγεται Ειρήνη
-Της Αγάπης το τραπέζι έχει άφθονη τροφή
Θέτω την πένα στο χαρτί
και γράφω ότι αξίζει
για ότι το καλύτερο
που τη Ζωή χαρίζει
Αυτό πρέπει να ξέρουμε
κι όλοι ν’ ακολουθούμε
το δρόμο να διαλέγουμε
και να τον περπατούμε
Εκεί θα βρούμε τη Χαρά
εκεί και την Αγάπη
το Δίκαιο να κυβερνά
όλα της Γής τα κράτη
Και μια βασίλισσα στερνή
που λέγεται Ειρήνη
αυτή να κάτσει στο θρονί
κι αυτή να διευθύνει
*
Για στάσου Άνθρωπε ορθός
στάσου και συλλογίσου
η Γή που είν’ απέραντη
είναι όλη δική σου
Εδώ υψώνουν τα βουνά
εκεί είναι οι κάμποι
μα πιο ψηλά στον ουρανό
ο Ήλιος πρώτα λάμπει
Σκέψου αυτή την ομορφιά
σκέψου και τη Ζωή σου
τα όπλα εσύ που έφτιαξες
είναι η καταστροφή σου
*
Παιδιά συναγμένα
με μάτια ανοιχτά
στο φως των πολέμων
στο Χάρο μπροστά
Η μάνα απλώνει
το χέρι απαλά
το χάδι μεγάλο
θλιμμένη η καρδιά
Πικρή η Ζωή τους
σκοτάδι βαθύ
ποιος θα τους σώσει
ποιος θα βρεθεί
Και όμως υπάρχει
ο τρόπος αυτός
ο Κόσμος τροφή
να τους δώσει
πληθώρα μπορεί
αν πάψει να θρέφει
δικοί του εχθροί
*
Αν και στις δυο τις αδελφές
τις δώσουμε πεσκέσι
όλα μας τα προβλήματα
θα φύγουν απ’ τη μέση
Αγάπη λέγεται η μια
την άλλη λεν Ειρήνη
άμα τις ωφελήσουμε
για πάντα η μια θα μείνει
Ας τις τοποθετήσουμε
τη μια δίπλα στην άλλη
και τότε ο Ήλιος λαμπερός
για όλους θα προβάλλει
Η Αγάπη
έχει δύναμη μεγάλη
να στηρίξει ότι ιερό
και τον άνθρωπο να βρίσκει
πάντα ταπεινό
Της Αγάπης το τραπέζι
έχει άφθονη τροφή
τελειωμό ποτέ δεν έχει
ο Θεός την ευλογεί
http://users.thess.sch.gr/veccio/DIDASKALIA/
GEN.MOUSIKH/TMHMATA/mtzoannou.html
Alexis Plus Τa Fota
*************
Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι κοντά στα 32 χρόνια, η σχέση τους με την αριστερά γεννήθηκε στις μαθητικές καταλήψεις των αρχών του ’90, συνεχίσθηκε στο Πάντειο μέσω της νεολαίας του ΣΥΝ και εδραιώθηκε όχι στην Αθήνα, αλλά στην Αγγλία και την Αμερική, όπου έκαναν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές.
http://www.enet.gr/online/online_hprint?q=%D4%F3%DF%F0%F1%E1%F2&a=&id=97657088
**************
Τι κρίμα που δεν τέλειωσα
το διδακτορικό μου
κι ακόμα το χειρότερο
-θα σκάσω απ’ το κακό μου-
πατώ στα σαρανταοχτώ
στραβό ν’ το ριζικό μου…
Μ’ αυτές τις προδιαγραφές
-plus τον εγωϊσμό μου-
άχθος κι αρούρης, καρτερώ
να μου σφυρίξει ο Alex Plus
-«τα Φώτα σου vassili μου
θα πάρω στο πλευρό μου»
Tο παν σε τούτη τη ζωή
της ecoalogias
είναι κοκκορεύεσαι
πρός όλας τας γωνίας:
«Του Κόσμου έχω το Κλειδί
όλα τα μαχαιρώνω
στις εκλογές χαμογελώ
κι από τον πόθο λιώνω…
Άμα θα πάρουν σύριζα
αέρα τα μυαλά μου
έλα και τσίμπα με να δω
άνθος αν’ το που μύριζα
ή ξύπνιος ονειρέβομαι
κι αστόχως βαλαντώνω…»
…
Είπαμε τον Alexis μας
και την Αristera μας
ας πούμε και τη dexia
πούχουμε στα πλευρά μας
Ο Κόσμος κι αν αυτοκτονεί
αυτάκι δεν ιδρώνει
με του Kostaki τη φωνή
μπερδεύεται ένα αηδόνι
-Δώσε κυρά μας dexia
δυο «λαϊκά» Χρυσά Αυγά
και κράτα εσύ την κότα
-Αν τύχη μ’ τι να γίνεται
τ’ Μακρονησιού η Πόρτα;
Τα Φώτα δε δουλεύουνε
καήκαν οι λυχνίες
κάλλιο να πούμε το Βαγιό
να ρθούν κι οι μπαταρίες
«Ούλου ράβγω κι ξιφτώ
μέχρι να ‘ρτει το Βαγιό
κι άμα ν’ έρτει το Βαγιό
βάζω ‘κείνα που φουρώ»
…
Δώσε αέρα του Giorgaki
να φοράς χρυσό λουράκι
διόρθωση
…
άνθος αν’ το που μύριζα
…
Το «Δωδεκαήμερο» του Κ.Β.
************************
ΠΡΟΛΟΓΟΣ «ΣΤO ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ»
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_barnalhs_poems.htm#
ΠΡΟΛΟΓΟΣ_«ΣΤO_ΦΩΣ_ΠΟΥ_ΚΑΙΕΙ»
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_barnalhs_poems.htm#
ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ
ΟΙ ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/kwstas_barnalhs_poems.htm#
ΟΙ_ΠΟΝΟΙ_ΤΗΣ_ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΠΗΓΗ: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/
**************************************
βλέπε και http://gym-peir-irakl.ira.sch.gr/20cent/nea16586&m=N28&aa=1.htm
… Έτσι νομίζεις και ν` αλλάξω δεν κατέχω
της σκέψης σου τα δύστοκα γρανάζια,
μα αν απαλλάξεις την ψυχή σου απ` την απάθεια,
θα δεις πως εύκολα όλα αυτά παραποιούνται…
Μα … θα μιλήσει ποιός;
Τα λάθη μου του εμπαθή
μ’ αφήνουν λίαν αμαθή
και με επιφυλάξεις…
…στο Ζάππειο κουράστηκα
να παίρνω προφυλάξεις
Κει που απλώναν την αρίδα
κει την ψήφο μου την είδα
προεδρικά αρώματα να αλείφεται
μες σε «γαλάζια» φεσ(τ)ιβάλ
να ξερογλείφεται
Μα ούτε ο Κόσμος δεν ανοίγει
μοναχά με λαδωμένο εγγλέζικο κλειδί
και τα σίκ γυαλιά όσο μούλτι νάναι
δεν αρκούν κανείς το Φώς του για να δεί
Κι ο «φτού κακά» λαός κουράστηκε
με πρόβες περί ύφους
-με αλλαγές βηματισμού
στο φούλ του «εκσυγχρονισμού»-
και στα Σημάδια της Ζωής
να τρέφεται με «γρίφους»
Θέλει να δει χειροπιαστά
αριστερά -στο μέτωπο-
σπαράγματα του Εμείς
του Τόπου και του Ήθους
Κι εμέ η καρδιά μου
παραπαίει πρός ζερβά
μα είναι αλλού…
στη ζωή και στον αγώνα
του «προφήτου» Ηλιού …
Για σκέψου τον, συνήγορο
με δύο αφεντάδες
την πάλη μας δικαστικώς
να εκποιεί σε κάλυψη
ανοιχτή … πολιτικώς
Μα … θα μιλήσει ποιός;
Χαιρε, ω Χωρα !των χοντρών , χώρα των αρουραίων
Χαιρε που σέρνεσαι χαμαί, φωλιά ποντικαρέων
Χαιρε κόμμα που κυβερνάς, του Aμάν –αλί καμάρι
Χαίρε και σύ χαμέρπεια ,χαίρε λαμόγιων Χάρη
Στον Μπαρμπαγιαννη :
Σε όλες τις εργάτριες και όλους τους εργάτες του δρόμου, που φρόντισαν να υπερασπιστούν τη ζωή και να νικήσουν το θάνατο, που φρόντισαν να φωτίσουν τους δρόμους της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας με συντροφικότητα και αγάπη.
Σε όλους και όλες που βρέθηκαν στο πλευρό του Μπαρμπαγιάννη τα τελευταία χρόνια της ζωής του, χαρίζοντάς του και χαρίζοντάς μας την άσβεστη υπόσχεση για τη συνέχιση του αγώνα…
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί θα γίνουν ένα
Με τον άνθρωπο του ανέμου και του δυτικού φεγγαριού
Όταν ασπρίσουν τα κόκκαλά τους και τριφτούν τ’ άσπρα κόκκαλα
θάχουν αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι
Αν τρελλάθηκαν η γνώση τους θα ξαναρθεί,
Αν βούλιαξαν στο πέλαγος θ’ αναδυθούν
Αν χάθηκαν οι εραστές δεν θα χαθεί η αγάπη
Κι ο θάνατος δεν θαχει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Όσους βαθειά σκεπάζουν οι στροφάδες των νερών
Δεν θ’ αφανίσει ανεμοστρόβιλος
Κι αν στρίβει ο τροχαλίας κι οι κλειδώσεις ξεφτίζουν
Στον τροχό αν τους παιδεύουν δεν θα τους συντρίψουν
Στα σπασμένα τα χέρια τους θαναι η πίστη διπλή
Κι οι μονόκεροι δαίμονες ας τρυπούν το κορμί
Χίλια κομμάτια θρύψαλα κι αράγιστοι θα μείνουν
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ας μη φωνάζουν πια στο αυτί τους γλάροι
Ας μην σπάζει μ’ ορμή στο γιαλό τους το κύμα
Εκεί που εν’ άνθι φούντωνε δεν έχει τώρα ανθό
Να υψώσει την κορφή του στης βροχής το φούντωμα
Τρελλοί, μπορεί, και ξόδια, ψόφια καρφιά, μα ιδές
Φύτρα των σημαδιών τους, να, σφυριές οι μαργαρίτες
Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να καταλυθεί,
Κι ο θάνατος δεν θάχει πια εξουσία
Ντύλαν Τόμας
Αχ Μχβ ακίνητη νομίζω πω θα μείνω
τι και αν το Νοσφυ δε μπορώ να βρω
Θα ακούω αυτά που λες θα σε κοιτώ
τα μάτια σου στα μάτια μου θα κλείνω
γιατί
τι και αν δεν είσαι τζέντλεμαν
και γω είμαι καρουζέλ
εμένα που με βλέπεις
είμαι πολύ μαμζέλ.
βέβαια τον νόσφυ πάντα θα ζητώ
αλλά ……..- μην του το πεις-
αρχίζει να μου αρέσει το παιχνίδι αυτό
το ίδιο που σου λέω
μου πε μια μέρα
ένα φρούτο μαγικό:
και γω στο αφιερώνω εδώ:
Ένα κεράσι μου γραψε ποίημα με τίτλο :
Και Αν Πάλι Θες Να Ζωντανέψουμε
Να Πεις Κρυφά 7 Φορές Έλα Να Παίξουμε
και έλεγε το λοιπόν το ποίημα αυτό
έλα να παίξουμε κρυφτό
βγαλμένο απ΄του μυαλού μας το βυθό
θα περιμένω να ρθεις να με βρεις
ναυαγισμένο στου ιντερνετ τη σφαίρα
το κύμα της θάλασσας μαζί να χαρούμε
μέσα στη βιρτουάλ ρεαλιτέ που ζούμε
και θα αφήσω φόβους και ντροπές πιο πέρα
η τέχνη είναι για να διώχνει ενοχές
και να ξαναϋφαίνει τις ζωές μας
με αέρινες κλωστές.
Ωχ μας βλέπουνε γιαβρούμ
έμπα μέσα στο τσάτ ρούμ
test
καλέ τι ναι το τσατ ρουμ
η μάνα μου μου είπε
να αποφεύγω όλα τα άγνωστα τα ρουμ
(επίσης το ρούμι και την Ρουμανία)
γιατί αν και δρακουλίνα
εξορίστηκε από κει
και από τότε το χει τάμα
και δεν πάει ούτε με θαύμα
Τώρα θα μου πείτε
πως έγω ένα ξωτικό
έχω δράκουλα για μάνα
είναι μεγάλη ιστορία
μια μέρα θα σας την πω
άμα βρω την ευκαιρία
Καρουζέλ:
Στην έρημο τα ξωτικά που ειναι απο τα δάση
Και ταξιδευουν μια φορά στη φεξει και στη χαση
κιοταν στεγνωσει ο στόμας τους ,λεν το νερό ,νεράκι
κιολο διψούν ,παρακαλούν : »Φύσηξε αεράκι
και πάρε με το ξωτικό,εξαποδώ , στα Δάση
Εκεί που’ναι οι αρχοντες των ξωτικών , οι Ασσοι »
»Για μένα, όταν βλέπω ένα νεκρό , ο θάνατος είναι μια αναχώρηση . Το πτώμα μου δίνει την εντύπωση ενός παλιού κοστουμιού που πετάχτηκε . Κάποιος έφυγε χωρίς να χρειάζεται να πάρει μαζί του τη μοναδική του φορεσιά »
Φερναντο Πεσόα
»όλη η ανθρώπινη δυστυχία πηγάζει από ένα μονάχα πράγμα , από το ότι (οι ανθρωποι )δεν ξέρουν πώς να κάτσουν ήσυχοι μέσα στη κάμαρη τους »
Μπλέζ Πασκαλ
»Ο άνθρωπος δεν είναι πάρεξ ένα καλάμι , το πιο αδύναμο μέσα στη φύση . αλλά ένα σκεπτόμενο καλάμι .Δεν χρειάζεται να του ρίχτει εξοπλισμένο όλο το σύμπαν για να τον συντρίψει: μια πνοή ανέμου, μια σταγόνα νερού αρκούν για να τον σκοτώσουν . »Μπλέζ Πασκαλ
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/neaest/1753/15.html
http://panosz.wordpress.com/2008/01/07/ananas/#comment-33157
Με βαθυτατην ανησυχιαν
οκυριος μας επληροφορήθην τα της υγειας του προσφιλεστατου του και πολυαγαπημενου του Παπούλιου και εδηλωσεν οτι θετει εις διαθεσιν του Ιατρικου προσωπικου ολα τα προσωπικά του οργανα »επιλιπίδια , επινεφριδια ,συκωταριά ,Παιδάκια(με διαλυτικά ή χωρίς)» εαν παραστη αναγκη μεταμοσχευσεως»
Επισης δηλωσε » Ο Παπούλης: Ιδού ο Ανθρωπος»ενώ ενα δακρυ αυλακωνε τα χλωμα του μαγουλα οπως εκινο του Τασον οταν εδήλωνε »οχι!»εις στο σχεδιον αυΝαναναναναναναναναναναα.
Ναί. Νά . Αννα. Ανανά…
Επίσης ο κύριος μας μας ειπε να σας είπωμεν τα εξής :
»Στην αρχή …μέσα στον ευφυή εγκέφαλο του αληθινού Θεού του ψιλότερου κύκλου, γεννήθηκε μια εικόνα ανθρώπου …ενός δυνάμει ανθρώπου ,νοητική μήτρα εκείνου που θα μπορούσε να κάνει μια μέρα πραγματικά ο αληθινός Θεός .
Αυτή την εικόνα τη συλλάβανε οι δημιουργοί , άρχοντες ή άγγελοι των κατώτερων κύκλων …μόλις οι άγγελοι δημιουργοί είδαν αυτή την γοητευτική εικόνα αναφώνησαν «Ας φτιάξουμε έναν άνθρωπο κατ¨εικόνα και ομοίωση της Και αμέσως στρώθηκαν στην δουλειά πήραν πηλό και έπλασαν τον άνθρωπο . Μπορούσε όμως να ονομαστεί άνθρωπος το αξιοθρήνητο κατασκεύασμα που βάλθηκε να ζει μέσα στα χέρια τους , εκείνο το γυμνό πλάσμα που είχε ανθρωποειδή μορφήαλλά ήταν ανίκανο να σταθεί πάνω στα ατροφικά πόδια του και κείτονταν στο χώμα στριφογυρίζοντας σαν σκουλήκι;… Με μια κρουστά πηλό πασαλειμμένη ακόμα στο στόμα του , με τα σχηματισμένα αλλά ανίκανα να το στηρίξουνε μέλη του , με τα σπαρακτικά κλαψουρίσματα του , δεν θα πρέπει να είχε παρά μια πολύ μακρινή σχέση με τη φωτεινή και θήκη εικόνα που το προκάλεσα . Όταν όμως ο αληθινός Θεός είδε εκείνο το λάθος,, εκείνη τη φρίκη που σέρνονταν απάνω στη γή,απειλώντας να την κατακυριεψει, ένοιωσε οίκτο για την αδεξιότητα των αγγέλων και φύσηξε μέσα στο σκουλήκι που κλαψούριζε τη σπίθα της ζωής που τουδωσε τη δυνατότητα να σταθεί στα πόδια του και να μιλήσει. Ετσι γεννήθηκε ο Homo Bipedus και Loquens ο δίπους και ομιλών άνθρωπος . Ετσι εξηγείται η διπλή φύση ας . Είμαστε κάπως σαν επιδιορθωμένο σκουλήκι, που το επιδιόρθωσε η επιείκεια του αληθινού Θεού και το προίκισε με ένα φωτεινό κλάσμα της Υπέρτατης Δύναμης …
Tσάτ ρούμ πως λέμε χιούμουρ
Aθρωπνό κριγιάς μυρίζ…
… nosf
Τσάτ ρούμ, πως λέμε χιούμουρ
Αθρωπνό κριγιάς μυρίζ….
nosf
Οι Οφιτες πήραν το όνομα τους από την ελληνική λέξη «όφις» Για αυτούς η ιστορία του κόσμοι αρχίζει και τελειώνει με το φίδι . Στην πιο ολοκληρωμένη μορφή του , η εικόνος του φιδιού που δαγκώνει την ουρά του συμβολίζει το γίγνεσθαι του συμπαντος , τον συνεχόμενο κύκλο που πηγαίνει από το Ένα στο Πάν και ξαναγυρίζει στο Ένα . Αυτός ο κανόνας … εκφράζει έναν από τους πιο συγκεκριμένους συλλογισμούς που είναι κοινός σε πολλούς λαούς της γης::τη γνώση πώς οι μαίανδροι και τα κουλουριάσματα του φιδιού συμβολίζουν τον σύμφυτο νόμο αυτού του κόσμου του οπίου είναι εικόνα και ταυτόχρονα σύμβολο. Κάθε φίδι πού δαγκώνει την ουρά του γίνεται κύκλος , ο κύκλος που οι γνωστικοί ξαναβρίσκουν σ¨όλα τα επίπεδα. Στο κοσμικό επίπεδο παίρνει το όνομα Λεβιάθαν και ζώνει μέσα στα δαχτυλίδια του το σύνολο της Εβδομάδας, τους επτά δηλαδή πλανητικούς κύκλους που φτάνουν από τη Γή ως τον Κρόνο σχηματίζοντας το δαχτυλίδι που χωρίζει τον τομέα της σκιάς από τον τομέα του φωτός. Στο γήινο επίπεδο , ο Ωκεανός που περιβάλλει σαν γιγάντιο ποτάμι τον πλανήτη μας με τα δαχτυλίδια του… Στο ανθρώπινο τέλος επίπεδο οι σπείρες του σχηματίζουν τα έντερα χώρο μετατροπής των τροφών και συντήρησης της ζωής
Ο Άγιος Eπιφανιος μας περιγράφει μια οφική τελετή που μάλλον αναφέρεται στους οφιτες. Φέρνανε στο κέντρο της μύησης ψωμιά και τα στρώνανε σε ένα τραπέζι . Ύστερα έφερναν ένα κοφίνι που είχε μέσα ένα ημερωμένο φίδι Το ανοίγανε περνάν το ζώο και τα¨απιθωνανε απάνω στα ψωμιά απαγγέλλοντας τις συνηθισμένες ευχές , Το ερπετό ξεδιπλώνονταν απάνω στα ψωμιά , άλλαζε θέσεις και αυτή η απλή επαφή σε συνδυασμό με τηναποτελεσματικότητα της προσευχής , ήταν αρκετή για να αγιάσει τα ψωμιά . Τα περνάν και κοινωνούσαν , τρώγοντας ο καθένας από ένα κομμάτι , αφού πρώτα φιλούσαν το φίδι στο στόμα
Στον πολυαγαπημένο του Παπούλη
(απο Νοσφυ )
Το Μυστικό του παπού:
http://diigima.blogspot.com/2006/02/blog-post_17.html
Επίσης για τον παπού ..με ευχές για ταχειαν αναρρωσιν
http://kourkoubini.blogspot.com/2006/06/blog-post.html
(Από Νοσφυν)
Κι αυτό … Ολα για τον Παπούλη….
http://www.migrationheritage.nsw.gov.au/readingroom/
oralhistories/ftth_stories/marcus_drivas_greek.pdf
Να ζησεις χιλια χρόνια παπουλη…Να σε χαιρομαστε …Λεβεντη μας.
κι αυτό (με πολύ αγάπη)
http://www.de.sch.gr/mikrasia/cinetaxi.htm
κι αυτό …
http://www.elogos.gr/keimena/keimeno0008.htm
Ο Νοσφυ βρηκε κατι ιστοριες με παπούδες μουρλια :
»Λέω να ξεκινήσω αναφέροντας ένα γεγονός που μου διηγήθηκε ο παππούς μου, ο οποίος δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για εξωγήινους και άλλα παρόμοια ούτε πιστέύει σε τίποτα από αυτά. Συνέβη μετά το 1950 στην Αθήνα σε ένα μέρος κοντά στη Νέα Σμύρνη, δεν θυμάται ακριβώς την χρονολογία, τα ξημερώματα που επέστρεφε από την εργασία του. Αξίζει να αναφέρω ότι εκείνη την περίοδο δούλευε σε κάποιο εστιατόριο και ήταν αναγκασμένος να εργάζεται μέχρι τις πρωινές ώρες. Καθώς προχωρούσε το δρόμο που οδηγούσε στο σπίτι, ο οποίος ήταν εντελώς έρημος αφού ελάχιστα οικόπεδα ήταν χτισμένα εκείνη την περίοδο, είδε στον ουρανό μπροστά από αυτό ένα φωτεινό κόκκινο αντικείμενο. Στην αρχή το πέρασε για κάποιο αστέρι, όμως έπειτα κατάλαβε ότι δεν ήταν κάτι τέτοιο αφού το αντικείμενο είχε πλησιάσει περισσότερο και το μέγεθός του ήταν μεγαλύτερο από του φεγγαριού. Πρ’έπει να σημειώσω ότι δεν ακουγόταν τίποτα απολύτως. Έμεινε ακίνητο για λίγα λεπτά και ύστερα έκανε μια βουτιά και χάθηκε. Ο παππούς μου έψαξε να το βρει αλλά δεν μπορούσε.
Μου διηγ’ήθηκε το περιστατικό πριν τρία χρόνια και θυμάμαι ότι δεν πέρασε καν στο νου ότι θα μπορούσε να ήταν κάποιο UFO. Βέβαια ήταν σίγουρος και ότι δεν ήταν αστέρι. Του έδειξα φωτογραφίες και εικόνες διαφόρων ΑΤΙΑ ΄και προς μεγάλη μου έκπληξη αναγνώρισε το αντικείμενο που είδε σε μια από αυτές. Έμοιαζε με ένα «πούρο» κόκκινου χρώματος…
Αυτό ήταν το γεγονός. Αν θέλετε ή έχετε κάποια ερμηνεία θα σας παρακαλούσα να απαντήσετε! Λέω την αλήθεια, δεν έχω κανένα κέρδος γράφοντας κάτι πλαστό!
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=2045&ARCHIVE=
Θα σας πω μια ιστορια που μου ειχε πει η προγιαγια μου οταν ζουσε ομως επειδη ειναι λιγο μεγαλη θα την αντιγραψω απο μια αλλη σελιδα στην οποια και την εχω δημοσιευσει.
Αυτη η ανατριχιαστικη ιστορια που θα σας πω δεν ειναι προσωπικη εμπειρια. Αυτη την ιστορια μου την ειχε πει η προγιαγια μου οταν ακομα ζουσε και απλως θα σας μεταφερω οπως τα ακουσα καποια γεγονοτα τα οποια συνεβησαν σε ενα παλιο αρχοντικο στο χωριο μου. (Δεν θα σας πω το ονομα του χωριου μου για εναν μονο λογο. Δεν θα ηθελα κανας ψυχακιας να πορωθει με την ιστορια μου και να επισκευτει αυτο το αρχοντικο γιατι αν τελικα πεθανει οπως τοσοι αλλοι που το επισκευτηκαν δεν θελω να σκασει μυτη η ψυχουλα του στο σπιτι μου και να μου αποδωσει ευθυνες!). Πριν πολλα χρονια λοιπον αυτο το αρχοντικο ανηκε σε εναν μεγαλο και πλουσιο γεωκτημονα ο οποιος εκεινη την εποχη ειχε καταφερει να αγορασει τα 3/4 των χωραφιων του χωριου. Οταν πρωτοεγκατασταθηκε στο χωριο ειχε ερθει μονο με τον γιο του και την κορη του. Αργοτερα το χωριο εμαθε απο τα παιδια του οτι η μητερα τους ηταν νεκρη εδω και 2 χρονια και μαλιστα ειχε βρει τραγικο θανατο ομως απεφυγαν να δωσουν περισσοτερες λεπτομερειες. Κανεις δεν τους κατηγορησε. Ο πατερας τους μετα απο μερικα χρονια παραμονης επαθε καρκινο και πεθανε. Πριν πεθανει ομως τους εβαλε να υποσχεθουν οτι ποτε δεν θα πουλησουν αυτο το σπιτι επειδη ηταν και το πατρικο του (Μιλαμε για αρχοντικο με μεγαλη ιστορια. Ειχε χτιστει τα χρονια της τουρκοκρατιας και ο πρωτος που εμεινε εκει ηταν καποιος προπαππους του γεωκτημονα. Ετσι το σπιτι περασε απο γενια σε γενια παρολο που ειχε μεινει κλειστο για καποιο διαστημα πριν ξανακατοικηθει). Τα χρονια περνουσαν ομως τα 2 αδερφια δεν τα πηγαιναν και τοσο καλα με τις επιχειρησεις του πατερα τους και συντομα αν συνεχιζονταν αυτο θα εμεναν πανι με πανι. Ετσι μην εχοντας αλλη επιλογη αποφασισαν να πουλησουν το σπιτι και τα χωραφια για να μην κλεισουν οι επιχειρησεις και να πανε να ζησουν σε καποιο αστικο κεντρο πιο κοντα σε αυτες. Το σπιτι πουληθηκε σε μια πλουσια οικογενεια και τα χωραφια σε διαφορους γεωργους του χωριου. Τα 2 αδερφια βρηκαν τον θανατο 3 μερες μετα την πωληση του αρχοντικου. Το πιο περιεργο ειναι οτι βρεθηκαν και τα 2 απανθρακομενα στα κρεββατια τους χωρις αλλα σημαδια φωτιας στο σπιτι. Η οικογενεια που αγορασε το σπιτι πεθανε και αυτη μετα απο 5 μερες παραμονης και να πως: Κατα την διαρκεια της νυχτας επεσε ο τοιχος της κρεβατοκαμαρας πανω στο κρεββατι των γονιων και τους σκοτωσε. Ομως δεν ειχε γινει ουτε καν σεισμος 2 ριχτερ εκεινο το βραδυ. Το 7χρονο παιδι τους εμεινε ορφανο και πεθανε απο τετανο στο ορφανοτροφειο. Μετα απο αυτα τα γεγονοτα το σπιτι θεωρηθηκε στοιχειομενο απο τους κατοικους του χωριου που μαλιστα ειχαν ακουσει σχετικα με την υποσχεση των 2 παιδιων στον πατερα τους. Εξι μηνες μετα αυτα τα γεγονοτα εφτασαν στα αυτια καποιου ο οποιος μελετουσε παραφυσικα φαινομενα και ηταν αυτοπτης μαρτυρας αρκετων. Αποφασισε να περασει ενα βραδυ μεσα στο αρχοντικο για να δει αν πραγματι ειναι στοιχειομενο. Οταν βγηκε το πρωι απο το σπιτι ειχε χασει τελειως τα λογικα του. Πεθανε μετα απο 1 μηνα απο εγκεφαλικο επεισοδιο. Ο κοσμος ακομα και σημερα φοβαται αυτο το αρχοντικο και κανενας δεν θελει να αναλαβει την κατεδαφιση του. Το εχω δει αυτο το σπιτι με τα ιδια μου τα ματια. Φαινεται να ειναι ακομα σε καλη κατασταση ικανο να φιλοξενησει οποιονδηποτε εχει τα κοτσια να το επισκευτει. Απο τα ανοιχτα του παραθυρα μπορει να διακρινει κανεις τα ασπρα σεντονια πανω στα επιπλα. Παντως στο χωριο αν και εχουν σταματησει να παρουσιαζονται παραφυσικα φαινομενα τις τελευταιες δεκαετιες κανεις δεν τολμησε να περασει ουτε μερα στην αυλη του. Μερικοι παρολα αυτα λενε οτι εχουν δει τις νυχτες την ψυχη του γεωκτημονα να κοβει βολτες στα αγαπημενα του οπως ελεγε χωραφια.Η προγιαγια μου ζουσε στο χωριο εκεινη την εποχη.
πηγή:
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=2045&ARCHIVE=
ιστοριες με παπάδες:
και η δευτερη ειναι για εναν παπα που ειχε καποτε το χωριο του ο οποιος την εβρισκε πιο πολυ με τα βιβλια της μαγειας παρα με το ευαγγελιο και με αυτα που μου περιεγραφε σχετικα με αυτον ειχα φτιαξει μια εικονα στο μυαλο μου για αυτον τον ανθρωπο σαν εθισμενο στην μαγεια ελεγαν για αυτον λοιπον στο χωριο οτι «μαζευε διαολους στο τραπεζι του»
πηγή :
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=2045&ARCHIVE=
και μια φορα εμφανιστηκε μαυρος στο ξυλο και καποιοι ειπαν οτι καλεσε τον διαολο και τον ρωτησε γιατι τον προσκαλεσε και τι ηθελε να κανει για αυτον και ο παπας προφανος δεν περιμενε τετοια προταση και τον ρωτησε ποσα βοτσαλα εχει το ποταμι και τοτε ο δαιμονας τον εκανε μαυρο στο ξυλο «ετσι ειπαν μερικοι οτι εγινε αλλα ο γερακος δεν εβαζε και το χερι του στην φωτια για το αν εγιναν ετσι τα πραγματα» παντως αργοτερα ο παπας αποφασισε να καψει τα βιβλια που ειχε και στην πορεια τρελαθηκε κιολας και ετρεχε μισογυμνος στο δασος και φωναζε διαφορα ακαταλαβιστικα και μετα απο λιγες μερες τον βρηκαν κρεμασμενο στο σπιτι του
απο το καψιμο των βιβλιων μεχρι την αυτοκτονια ο γερακος ηταν σιγουρος γιατι τα ειδε με τα ματια του
αυτες ηταν οι ιστοριες μου
Don’t try to take our dreams away
from us
We will never be like you
Απο Νοσφυ (με αγαπη)
«Ματαιότητα και χίμαιρα»
Για το ότι οι άνθρωποι έχουν αυτή την πετριά, μελαγχολούν, είναι τρελοί και ελαφρόμυαλοι άκου τη μαρτυρία του Σολομώντα: «και πήρα ύστερα να λογαριάσω τι είναι η σοφία και τι η τρέλα και η ανοησία, και τα λοιπά• οι μέρες του όλες είναι πόνος κι ο αγώνας του πικρός, και η καρδιά του τις νύχτες δεν κοιμάται». Ετσι, λοιπόν, όπως κι αν πάρεις τη μελαγχολία, δόκιμα ή αδόκιμα, σα φύση ή έξη, πόνο ή ηδονή, παραφορά, απογοήτευση, φόβο, λύπη ή τρέλα, εν όλω ή εν μέρει, μεταφορά ή κυριολεξία είναι ένα πράγμα. Ακόμα και το γέλιο σημαίνει τρέλα για τον Σολομώντα και, όπως γράφει ο Αγιος Παύλος, «η λύπη για τα εφήμερα φέρνει το θάνατο. Και όσο ζει ο άνθρωπος γεμάτη είναι η καρδιά του ανοησία και κακία». Και οι σοφοί δεν διαφέρουν: «μες στην πολλή σοφία, πολλή κι η θλίψη, κι όπως φορτώνεται με γνώση γεμίζει πόνο». Ο Σολομών ένιωθε αηδία για τη ζωή και πουθενά δεν έβρισκε ευχαρίστηση και σιχαινόταν αυτό που έκανε• κι όλα κατάληξε πως είναι πόνος και θλίψη, «ματαιότητα και χίμαιρα
Ρόμπερτ Μπέρτον : Ανατομια της ,μελαγχολιας
Ρόμπερτ Μπέρτον (1577-1640). «Η ανατομία της μελαγχολίας» μτφ Παναγιώτη Χοροζίδη πεκδοσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ Το έργο είναι τρίτομο και κυκλοφορεί προς το παρόν ο πρώτος τόμος με 641 σελίδες. Πρόκειται για ένα μνημείο σοφίας, ενημέρωσης και οξύνοιας. Ο πρώτος τόμος, ο πρώτος «ανατομικός» διαμελισμός χωρίζεται σε τέσσερις «τομές». Η πρώτη τομή έχει τρία μέλη, η δεύτερη πέντε μέλη, η τρίτη τρία μέλη και η τέταρτη ένα μέλος. Κάθε μέλος ανατέμνεται σε τεμάχια- κεφάλαια.
Ιδού μερικά από τα περιεχόμενα: η υπεροχή, η πτώση, τα δεινά, οι αδυναμίες του ανθρώπου.Οι αιτίες τους:Μωρία, φρενίτιδα, μανία, υδροφοβία, λυκανθρωπία, έκσταση. Μελαγχολική διάθεση. Χυμοί, πνεύματα. Για την ψυχή και τις λειτουργίες της, για την αισθητική ψυχή. Η φύση της μελαγχολίας, άτομα που προσβάλλονται, τα είδη και οι τύποι της μελαγχολίας. Διατροφικές συνήθειες, τέρψη, όρεξη, στέρηση. Η επίσχεση και η κένωση. Άσκηση δίχως μέτρο, οκνηρία, μοναξιά, πάθη και διαταραχές του νου. Η λύπη, ο φόβος, ντροπή και ταπείνωση, φθόνος, κακία, μίσος, αντιζηλία, έριδα, επιθυμία εκδίκησης. Οργή, πίκρες, έγνοιες, βάσανα, φιλοδοξία, φιλαργυρία, πάθος για τα παίγνια και τις ηδονές, φιλαυτία, ματαιοδοξία, έπαινος, τιμή, εξύμνηση, υπερηφάνεια, ενθουσιασμός, φιλομάθεια, εξαντλητική μελέτη, γιατί οι Μούσες έχουν μελαγχολία(!).
Εξωτερικές αιτίες: η τροφός, η αγωγή, τρόμος και φρίκη, ειρωνείες, διαβολές, πικρόχολα αστεία, απώλεια της ελευθερίας, σκλαβιά, φυλακή, φτώχεια και ανέχεια, θάνατοι συγγενών, απώλειες.
Συμπτωματολογία: σωματικά συμπτώματα, νοητικά, οφειλόμενα στην αγωγή, στην κοινωνική θέση κ.λπ. Κεφαλική μελαγχολία, υποχονδριακή.
Συμπτώματα μελαγχολίας. σε παρθένες, καλόγριες και χήρες
Απο Νοσφυ: Ακηδία, Βαρεμάρα , Μελαγχολία …
Υπάρχουν στα αρχαια ελληνικά λέξεις για την αεργία ( για παράδειγμα, σχολή ,) και για ένα είδος κορεσμού η μιας μπλαζέ κατάστασης του μυαλού ( για παράδειγμα η λέξη κόρος) αλλά δύσκολα κάποια από αυτές αντιστοιχεί εξ ολοκλήρου στη δική μας έννοια της βαρεμάρας.πιο κοντινή είναι πιθανώς η ακηδία, οποία προέρχεται από το κήδος που σημαίνει να νοιάζεσαι συν το αρνητικό πρόθεμα. Αυτή η έννοια, όμως παίζει μόνον ένα ελάσσονα ρόλο στη πρώιμη ελληνική σκέψη, όταν περιγράφει μια κατάσταση αποσύνθεσης , η οποία θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι σαν χαύνωση και σαν έλλειψη συμμετοχής.Θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον 4ο αιώνα μ,χ με τους χριστιανούς Πρώτους Πατέρες για να αποκτήσει ο όρος ένα νόημα που περιγράφει μια κατάσταση κορεσμού από τη ζωή ή κούρασης
Στην Αναγέννηση, η έννοια της ακηδίας αντικαταστάθηκε από ¨αυτή της μελαγχολίας Η ακηδία διέφερε από τη μελαγχολία στο ότι η πρώτη συνδεόταν με τη ψυχή , ενώ η δεύτερη συνδεόταν συνήθως με το σώμα. Ενώ η μελαγχολία είναι μια διφορούμενη έννοια που περιλαμβάνει τις την αρρώστια όσο και τη σοφία , η ακηδία παραμένει καθαρά μια αρνητική έννοια.
Ενώ η μελαγχολία μπορεί να περιλαμβάνει την ίδια της τη θεραπεία , η θεραπεία για την ακηδία βρίσκεται έξω από τον εαυτό – για παράδειγμα στον θεό ή τη δουλειά
Ο Φρουντ για την μελαγχολία, τονίζε την ομοιότητα μεταξύ της μελαγχολίας και της θλίψης, αφότου και οι δύο εμπεριέχουν ένα αίσθημα απώλειας.
Αλλά ενώ το θλιμμένο άτομο έχει πάντοτε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο που έχει χάσει το μελαγχολικό δεν ξέρει τι έχει χάσει ακριβώς Η μελαγχολία χαρακτηρίζεται από μια λαχτάρα για κάτι που υπήρχε κάποτε(η πιθανόν για ένα μέλλον που άρχει ελπίδα να υπάρξει) Χρησιμοποιώντας την ορολογία του Κίρκεγκορ μπορούμε να πουμε ότι ο μελαγχολικός είναι κάποιος που ζει με τη μνήμη, δηλαδή κάποιος που επaναλαμβανει προς τα πίσω
σχολή =σχόλη …
χολή», ένα από τα τέσσερα δηλαδή υγρά του ανθρώπινου σώματος. Τον 14ο αιώνα η μελαγχολία καταγράφεται για πρώτη φορά από τους επιστήμονες ως ασθένεια. Το 1514 Ο Άλμπερτ Ντύρερ φιλοτεχνεί το χαρακτικό «Μελαγχολία Ι». Το 1621 Ο Ρόμπερτ Μπάρτον συγγράφει την «Ανατομία της Μελαγχολίας» την πρώτη αληθινή εγκυκλοπαιδική πραγματεία περί μελαγχολίας. Το 1805 εκδίδεται το βιβλίο του Σατομπριάν «Ρενέ», με την πρώτη ενσάρκωση της «ασθένειας του αιώνα». Το 1917 εκδίδεται το βιβλίο του Φρόιντ «Πένθος και μελαγχολία». Το 1957 κυκλοφορούν τα πρώτα αντικαταθλιπτικά φάρμακα.
Άλμπερτ Ντύρερ :«Μελαγχολία Ι».
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8D%CE%BB%CE%B7:%CE%A4%CE%AD%CF%87%CE%BD%CE%B7/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF_%CE%B5%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CF%89%CE%BD#.CE.86.CE.BB.CE.BC.CF.80.CF.81.CE.B5.CF.87.CF.84_.
CE.9D.CF.84.CF.8D.CF.81.CE.B5.CF.81.2C_.
CE.9C.CE.B5.CE.BB.CE.B1.CE.B3.CF.87.CE.BF.CE.BB.CE.AF.CE.B1
ο Ζαν Κλαιρ, διευθυντής του Μουσείου Πικάσο στο Παρίσι αλλά και επιμελητής της έκθεσης με θέμα τη Μελαγχολία που φιλοξενείται στο Γκραν Παλαί, στο Παρίσι:
«Καμία ψυχική κατάσταση δεν έχει απασχολήσει τη δυτική σκέψη όσο η μελαγχολία, φτάνοντας στον πυρήνα πολλών προβλημάτων του σήμερα -από την ιστορία ως τη φιλοσοφία, από την ιατρική ως την ψυχιατρική, από τη θρησκεία ως τη θεολογία, από τη λογοτεχνία ως την τέχνη. Υπαίτια πόνου και δυστυχίας παραδοσιακά, η μελαγχολία θεωρείται επίσης, από την αρχαιότητα, στοιχείο του χαρακτήρα όσων διακρίνονται για το μεγαλείο τους, των ηρώων και των ιδιοφυών προσωπικοτήτων. Ο χαρακτηρισμός της ως ιερής νόσου υποδηλώνει τη διττή της υπόσταση, διατηρώντας ταυτόχρονα τόσο τη μυστηριακή της πλευρά όσο και την ιατρική-επιστημονική προσέγγιση κάτω από το καινούριο όνομα της κατάθλιψης. Χάρη στην εξαιρετικά πλούσια εικονογραφία της, δεν πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός πως η ιστορία της τέχνης πρωτοστατεί στη διαμόρφωση μιας νέας οπτικής όσον αφορά την πολιτιστική ιστορία της μελαγχολίας».
memento mori
—————-
Την φράση memento mori θα πρέπει να την ερμηνεύσουμε ετσι: μην ξεχάσεις να πεθάνεις.
Στον Μαρκησιο Ντε Σαντ . η σαδική ιδέα περί ενός ριζικού , απόλυτου εγκλήματος το οποίο απελευθερώνει τη δημιουργική δύναμη της φύσης , ετσι όπως την επεξεργάζεται Ο Πάπας στον σχοιτοτενή λόγο του στον πέμπτο τόμο της Ιουλιετας , ενέχει μια διάκριση ανάμεσα στους δυο θανάτους : στον φυσικό θάνατο, που μετέχει του φυσικού κύκλου της γένεσης και της φθοράς, της συνεχούς μεταβολής της φύσης , και στον απόλυτο θάνατο- την καταστροφή , την εκρίζωση του ίδιου του κύκλου, η οποία απελευθερώνει τη φύση από τους ίδιους τους νόμους της και ανοίγει τον δρόμο για την ex nihilo δημιουργία νέων μορφών ζωής .
Αυτή η διαφορά ανάμεσα στους δυο θανάτους μπορεί να συνδεθεί με τη σαδική φαντασίωση που αποκαλύπτεται στο γεγονός ότι στο έργο του , το θύμα είναι , κατά μια ορισμένη έννοια άφθαρτο. Μπορεί να βασανιστεί επ¨ άπειρο και να επιβιώσει , μπορεί να υπομείνει κάθε μαρτύριο και να εξακολουθήσει να διατηρεί την ομορφια του. Ως εάν ,πάνω και πέρα από το φυσικό του σώμα (κομμάτι του κύκλου της γέννησης και της φθοράς) και συνεπώς πάνω και πέρα από τον φυσικό του θάνατο, να είχε ένα άλλο σώμα , ένα σώμα φτιαγμένο από μια άλλη ουσία, εξαιρούμενη από τον ζωτικό κύκλο-ένα υψηλό σώμα
«-Μώμος: Πες μου, Δία, όμως, πώς μας κουβαλήθηκαν ο Άττις κι ο Κορύβας και ο Σαβάζιος; Ή εκείνος εκεί, ο Μίθρας ο Μήδος, με το μανδύα και την τιάρα του, που ούτε και ελληνικά δε μιλάει; Κι εσύ, σκυλομούρη Άνουβι, πώς νομίζεις ότι θα περάσεις για θεός, αν συνεχίσεις να γαυγίζεις; Ντρέπομαι, Δία, ν’ αναφέρω τις ίβιδες και τις μαϊμούδες και τα τραγιά, και τ’ άλλα πιο γελοία ζώα, που δεν ξέρω πώς ήρθανε από την Αίγυπτο και χώθηκαν στον Ουρανό. Πώς το ανέχεστε, θεοί, να βλέπετε να λατρεύονται το ίδιο με σας ή και περισσότερο; Kι εσύ, Δία, πώς το βλέπεις να σου φυτεύουν κέρατα κριαριού στο κεφάλι;
–Ζευς: Είναι πράγματι αισχρά όλα αυτά που λες, Μώμε, για τους Αιγύπτιους. Ωστόσο, τα περισσότερα απ’ αυτά είναι ζητήματα συμβολισμού και δεν ταιριάζει καθόλου στους αμύητους να τα ειρωνεύονται«.
Λουκιανού, Θεών Εκκλησία, 9-11
Πηγή: http://godmomos.blogspot.com/2007/09/blog-post.html
Μαρξιστή-πεσιμμιστή δες λιγο
τους Ανωνυμους Μελαγχολικούς :
http://anonimi.blogspot.com/2007/12/blog-post_29.html
Στέρεο Νόβα : Ηλίθια αστεία
(Αφιερωμενο σε οσους βρισκουν εξυπνο να λενε Ποντιακά ανεκδοτα …και νιωθουν εξυπνοι λεγοντας τα)
Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα
να δεις το δίκιο μέσα από ένα στόχο στον αέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα ‘χουν χαθεί τόσοι
από τη μόλυνση, απ’ τη μόδα, από μια ισχυρή δόση
Από τον πάτο ως την κορφή αυτή η ζωή βρωμάει
και ξέρω πώς να επιβιώνω γιατί έχω γίνει τομάρι
Κατάλαβέ το, μάνα, δε γυρίζω πίσω
δε θα τα τινάξω, μα ούτε κι έτσι θα τ’ αφήσω
Η οργή είναι ένα διάστημα κλεισμένο στ’ αυτιά
αυτές τις μέρες πρέπει να φωνάζεις δυνατά
Με ταϊζουν βλακείες και περιμένουν να χωνέψω
Κοιτάζω τον κόσμο, δεν ξέρω τι να πιστέψω
μα ο θεός είναι δυνατός, μου ανοίγει τα μάτια
Να σ’ αγαπώ πιο πολύ, να σε φυλάω από την κακία
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Κάποτε, μπορεί κάπου μια μέρα
από τη θέση που είσαι να πας λίγο πιο πέρα
θα είναι ήδη όμως αργά γιατί θα ‘χεις διώξει άλλους
από μια θέση στη ζωή, απ’ τον πλανήτη Γη
Μια αγελάδα σε μια αφίσα στέκει μολυσμένη
αντανακλάται στα γυαλιά σου και μετά από λίγο φεύγεις
Ο χρόνος σου τελειώνει, λες «η μέρα αυτή πάει»
μα ο χρόνος επιστρέφει κι εσύ λες τα ίδια πάλι
Λες «τώρα μπορώ ν’ αλλάξω, μα είναι ήδη αργά»
και αφήνεις τη ζωή σου να πνιγεί στα ρηχά
Οι πιο πολλοί αποφεύγουν να σε κοιτάξουν στα μάτια
στο πίσω κάθισμα γλυστρούν και πνίγουν τα δάκρυα
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
Δε θ’ αφήσω αυτές τις μέρες να με πάρουν από κάτω
τους φόβους που με τρέφουν θα τους κάνω κάτι άλλο
θα αλλάξω τη ζωή μου σε κάτι θετικό
και κάθε άσχημη ενέργεια θα τη στείλω στο καλό
θα δώσω σημασία σ’ αυτά που εσύ πετάς
μιας και στο τίποτα μπορείς να βρεις αυτό που ζητάς
Στα σκουπίδια βρίσκουν τα σκυλιά φαγητό
Τις περιοχές αυτές τις προστατεύει ο θεός
όπως τους άνεργους, τους άστεγους, κι όσους ζουν στο μέλλον
Σε αυτούς που αγαπούν και πιστεύουν, φιλιά στέλνω
Τώρα που τα σύννεφα προς το βορρά φεύγουν
και χιλιάδες παιδιά σ’ αυτόν τον κόσμο μεγαλώνουν
ρίχνοντας το βλέμμα τους σε πλαστικά καλώδια
σε κτίρια, σε φώτα ή σε γυμνασμένα πόδια
Μην αφήσεις τη ζωή να σε πάρει από κάτω
τους φόβους που σε τρέφουν να τους κάνεις κάτι άλλο
κάνε τους ποίηση ή μηχανήματα σπουδαία
Μη γυρνάς την πλάτη, μη ζεις στο ψέμα
πολέμησε το άδικο και κάθε είδους βία
σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία
-Και προς αποφυγην παρεξηγησεως
Ενω σιχαινομαι τα στεροτυπικά ανεκδοτα-αυτά που λεν Αλλοι (οχι οι ιδιοι) για Εβραιους, σκωτσεζους,Μαυρους , Εβραιους , ξανθές κλ.π κλπ …
– αντιθετα λατρευω το χιουμορ τυπου Μοντυ Παυθον -αγριος και ανηλεητος σαρκασμός(και αυτο σαρκασμός) – καθώς και τα ανεκδοτα με Καμήλες …
Ξερω αρκετα ανεκδοτα με καμήλες…
– Ομως το πιο πετυχημενο ειναι εκεινο με τις Τουβλαρισμένες και ατουβλάριστες καμήλες (δεν το λεω ομως …οοοο Οχι!!)
το φυλάω για την καταλληλη εποχή…
Στέρεο Νόβα : Το ταξίδι της φάλαινας
Ζεστό καλοκαίρι, κρατάς ακόμα
κίτρινο αέρα φυσάει ένα μεγάλο στόμα
απ’ το ραδιόφωνο οι εκφωνητές ασκούν υπεροχή
ανασταίνουν και θάβουν χωρίς καμιά διακοπή
ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας
έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας
οι φτωχοί ξέρω πως είναι περισσότερο φτωχοί
κι οι πλούσιοι βαριούνται την τρελή τους ζωή
μέσα από έντυπα μας καλούν να ζήσουμε μια άλλη ζωή
μα είναι ζωή αυτή;
όταν μια οικογένεια ζει μ’ ένα μισθό εκατό χιλιάδες
οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες
και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες
έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά
κι ένας πόλεμος δίπλα μας που κανείς δεν τον σταματά
και κανείς δε διακινδυνεύει
η αγάπη μάς διαφεύγει
κι αντί γι’ αυτό ψιθυρίζουμε διαφημίσεις
χρησιμοποιούμε το σεξ για ν’ αποφύγουμε τις σχέσεις
κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Σαν κατεψυγμένα κρέατα πουλιούνται τα πρότυπα
ταυτιζόμαστε με ήρωες κι αλλάζουμε πρόσωπα
πολύ αργά καταλαβαίνουμε πως ήταν σα μια στύση που πέφτει
ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση
με κάνουν ν’ απορώ πώς στεκόμαστε αδιάφοροι στο ψέμα
γιατί χάνουμε χρόνο όταν μέσα μας τρέχει το αίμα
σαν οδοντόπαστες λιώνουμε μπροστά απ’ την τηλεόραση
κοιτάμε εικόνες έχοντας χάσει την αρχική όραση
κοιτάζοντας τα ιδρωμένα πρόσωπα κάθε γλείφτη
καθαρίζουμε φρούτα για να διατηρούμε την αργή μας σήψη
καθαροί στρέιτ γιάπις διασχίζουν λεωφόρους
περήφανα στήνουν το μέλλον με δικούς τους όρους
σαν έξυπνοι βλάκες φέρνουν τη ντροπή της εκπαίδευσης
κι από μια περιστρεφόμενη θέση καμαρώνουν γι’ αυτή τη δικαίωση
το 2000 η μόδα θα τους θέλει ντυμένους με δερμάτινα
πιο γυμνασμένους
να κυβερνούν κατώτερα όντα άτιμα
κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες
Στην πίστα του αεροδρομίου έχει νυχτώσει
ένα εκατομμύριο αστέρια φωτίζουν ό,τι μ’ έχει πληγώσει
ένας φίλος μου απόψε εγκαταλείπει αυτή τη χώρα
κατά βάθος λυπάται μα δε βλέπει και την ώρα που η ζωή του θ’ αλλάξει
όταν τ’ αεροπλάνα πετάνε
η γη απλώνεται και οι άνθρωποι ξεχνάνε
είναι τρομέρο το θέαμα
η αίσθηση αυτή ότι πετάς
δεν έχω άλλη εκλογή
ένα κίτρινο ταξί περιμένει
φυσάει, θα χειμωνιάσει
δύο ώρες και ξημερώνει
συννεφιασμένη Κυριακή
πρώτη μέρα του χειμώνα
σκέφτομαι τους πιο σημαντικούς ανθρώπους αυτού του αιώνα
απ’ το δεξί καθρεφτάκι ο κόσμος μένει πίσω
ποτέ δεν είχα τίποτα κι απόψε θέλω να σε φιλήσω
να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο
να κάνουμε έρωτα στο αστεροσκοπείο
κουλουριασμένοι σα μπάλα να εκτοξευθούμε
μέχρι που ειρηνικά στο διάστημα να κοιμηθούμε
κι απ’ το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
σ’ ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ…
Γεια σου και σενα χότζιρα
τα μακρινά ξαδέλφια μου
απο την Αυστραλία
μέσα από την έρημο
είχαν μια απορροία:
«Τζίτζι μιτξι φαίνεται
από ερημο γνωρίζεις
πες μου γιατί την όρισες
ή γιατι αυτή σε ορίζει;
Γιατί αν δεν την όρισες
στα δάση είν΄ ωραία
αν όμως την επέλεξες
ξέρεις ίσως καλά
στην έρημο και στα ψη(ι)λά
ειν΄η θέα.»
Αγαπημένε Mxβ
χάρηκα που είδα
να ξεπροβάλλει ο Νοσφυ μας
με τη γνωστή του αρίδα
και στείλτου χαιρετισμάτα
αμα κρέας του μύρισε
είναι ο γύρος που στειλα
μέσα σ΄ενα ταγάρι
είναι πολύ διαιτητικός
να πάει να τον πάρει.
Ελλάς του δυο χιλιάδες οχτώ
—————————————-
Ελλάδα κάποτε έμοιαζες με σκούνα
Μα τώρα με αργόσυρτη μαούνα
Που γέρνει από την μια μεριά ,λες και μπατάρει
Κι ο καπετάνιος της λες και είναι από τον Άρη…
Κι οι ναυτικοί; Εκεί να δεις καφρίλα
Που όλο παθαίνουν και καινούρια νίλα ,
Χοντρή μαούνα, στην, του λιμανιού γωνιά
Σφιχτοδεμένη με τα πιο χοντρά σχοινιά…
Trio Nosferato
A)Trio Sonata για ποντιακή μπουρού, μ-λ τραγούδι και παραβιασμένο piano di panpolla
Τα μέρη:
Metamorfosis, allegro donerato
Il gyro di mare, viccioso moderato
La Caruzellia, coptaccia con brio
Pontos & Aristera Central Chatroom Love Theatre
6.3 & 6.8 – 2008
SOLD OUT
k.Trio Nosferato
Ο Νοσφεράτος οπως γνωριζεις απεχει εδώ και πολύ καιρό απο τα εγκοσμια ..αποσυρμενος μετα της Παυλικιανής του εις την Τρανσυλβανία…
Σε παρακαλεί λοιπόν να μην τον αναφερεις και να μην υπογραφεις δια του ονοματος του…
Άλλο Μπετόβεν άλλο Τρίο Μπετόβεν
Κάθε ζωντανός θρύλος πλρώνει αναπόδραστα το τίμημα της ΚΑΠΗλείας και της εμπορευματο-ποίησης
tespa…
TRIO FYRONosferato
Εσύ τι εισαι λοιπόν ; Καπηλευτής , ή εμπορευματοποιητης;
Ηλπιζα οτι θα καταλαβαινες …
εμπορικός ποιητής για το ΚΑΠΗ…
να πας στον Νίμτσε να κλαφτείς…
arketa ως εδώ …
…nosfikia ε nosfikia
🙂
Τα γλαροπούλια
Τα γλαροπούλια για καιρό μ΄αρέσει να κοιτώ
που στα βαθιά βουτάνε μόνο για να φάνε
και που μπορούν να ξαναβγαίνουν πάντα στον αφρό
χωρίς στης θάλασσας τα βάθη να σκορπάνε
Οι γλάροι τον καημό ξεπλένουνε στα πέλαγα
χωρίς να γίνονται της θάλασσας ναυάγιο
στον άνεμο αφιερώνουν μεσοπέλαγα
χρώμα από πόθους ηδονές φωτιάς κουράγιο
Στα γλαροπούλια θα χαρίσω τ΄ όνειρο
να τ΄ αρμενίσουνε σε βάθη και σε πάθη
να το σκορπίσουν σ΄ ουρανό ανέμελο
που δε γνωρίζει από του φόβου μας τα λάθη
Έξοχο με πάθος κι ηδονή
Τ’ αγοράζω, τ’ αγοράζω…
Άν και μάλλον τα νταλντίκια, καραμπλάκες, κορμοράνους που λέν στα γαλλικά θα εννοεί η Καρουζέλ, αλλόθροα τα λόγια μου και σε μπελά τη βάζω…
Καρουζέλ νοσφερά
βάλε πιάτο βαθύ
τανωμένη γλαρόσουπα
για τους Νάνους, να βράζει
μια μουλού στη φωτιά
χοίρον ποίημα
νάτο … μου μοιάζει
ΜΧΒ ΦΥΡΟΠΑΠvioethniki
Υπερποντιακή Καρναβαλική Προ(σ)θήκη
απ’ της παντέρμης μοντερίμας
των Χοίρων Παρακαθ΄-αποθήκη
***
Καρουζέλ νοσφερά
βάλε πιάτο βαθύ
τανωμένη γλαρόσουπα
για τους Νάνους να βράζει
Μια μουλού στη φωτιά
-έεε Σουργκούτ τα κλαδιά-
χοίρον ποίημα
νάτο … μου μοιάζει
Πιάσε σόλο μπουρού
και τραγούδι για αλλού
να μας πάει…
Βραζιλιάνες να ρθούν
στ΄όνειρα μας φωτιά
-σε χωριό ελλαδικό
Kαρναβάλι ψητό-
να η κυρία Οράκα
όλοι «χέρια ψηλά»
που διατάζει…
Πιάσε Panos Τιβί
-να η καρδιά του παππού
τρυφερά υψωμένη-
-serenata di harma, λύπης, μαβή
σ’ ένα Piano di Panpolla-
εγερθείτε όπου Γής και Πατρίς
-τελευταία πεθαίνει η Ελπίς-
ώ Φαλλοί του Φωτός … Kολασμένοι
***
Επωλήθη
Καρουζέλ,
μη νοιώθεις αμηχανία.
Τον κόσμο μας τον τσάκισε,
η τόση μαλακία.
Εμείς όμως αγέρωχοι,
βαδίζουμε στο δρόμο,
και μέσα απ’ τα ποιήματα
ξορκίζουμε τον τρόμο.
Προς ΤRION FYRON MXB
Έχω την εντύπωση
Σε αυτή την ιστορία
Αυτό που σας ξεπέρασε
Είναι η μαλακία
Απ΄την πολλή γλαρόσουπα
Φαίνεται έχετε φέξει
Προσέξτε μήπως κάποτε
Κι χούφτα σας στερέψει
Δε θέλω όμως άλλο
Να ασχοληθώ μαζί σας
Καλή τύχη να έχετε
Και σεις και το πουλί σας
Προς Νοσφυ με αγάπη
Νόσφυ δεν ξέρω τι τους έκανες
Και ουρλιάζουν σα θηρία
Βρε μήπως τους ενόχλησες
Στην τόση μαλακία
Νόμιζα πως θα έφευγες
Από την Ρουμανία
Στο ιντερνετ θα ερχόσουνα
Να πούμε μια ιστορία
Αν θέλεις όμως να σαι κει
Με την Παυλικιανή σου
Σου στέλνω το ταγάρι μου
Μπροστά και στην αυλή σου
Προς Διδα Καρουζελ (Από Nosfy)
🙂
( Απο Νοσφυ για Καρουζελ και περιγυαλι κ.λ.π )
Τα ξωτικά στην ερημο ,οταν ο ηλιος καίει
κι εκεί στην ακρη ,στεκεται ενα παιδί που κλαίει
κι’οταν δεν εχει πιά νερό στο άνυδρο τοπίο
Και στη Σαχάρα, αποβραδύς,ριγείς απο το Κρύο
Κι οταν η αμμος σου τρυπά ,βαθεια τα σωθικά,
Και γαλανά φαντάσματα σιμώνουν ξαφνικά ,
Κιοταν καμηλες σερνουνε τα πόδια τους στους λόφους
(Μοιάζουν κινουμενες σκιές πανω στους αμμολόφους)
-Τα ξωτικά,Ω Καρουζελ ,μπαινουνε στο μπουκάλι
Και γινονται αερικά,γίνονται προσκεφάλι
Να κοιμηθεις η να τα πιείς ,κι ονειρευτείς ξανά
Μιας καποιας οασης τα καθαρά ,γαλήνια νερά …
(στην(;) Καρουζελ
απο Νόσφυ(συνεχεια…)
…Κι οταν γλιστρούν τα ξωτικά μες της Νυχτιάς το χάδι
κι αφήνουν απαλές φωνές ,και γυρω ειναι σκοτάδι
Και σούρχονται μες στο μυαλό,χιλαδες αναμνήσεις
Κι αποζητάς ζωής σκοπό ,κάπου να ακουμπήσεις
Σαν Καρουζέλ ,σε τριγυρνούν του κόσμου τ’ αλογάκια
στης ερημιάς το Λούνα Παρκ,και ειναι σαν Κοριτσάκια
που πλεκουν στις κοτσίδες τους ,ολόχρυσα φιογκάκια
Και σφύζουνε απο ζωή , σαν τ’ουρανού τ’ αστράκια…
Δηλωσις του Νοσφυ
»Νόσφυ δεν ξέρω τι τους έκανες
Και ουρλιάζουν σα θηρία
Βρε μήπως τους ενόχλησες
Στην τόση μαλακία..»
Μακάρι ναξερα ω Καρουζέλ!!!
Παντως προφανώς δεν ηκουσαν αυτο που είπα
Γιατί -ως γνωστον- η μαλακία Κουφαίνει…
Δις -μον αμούρ μου- Καρουζέλ
φαιδρά* μου εσύ μπουλβάρ μαμζέλ
γονυπετής κλεψίτυπος «σφαχτό -σαν- της αγάπης»
μετανοώντας νοσφερά εκλιπαρώ μιας σας ματιάς …
ελεεινός κακούργος απελάτης
…
Ουδόλως σας παρεξηγώ
που με παρεξηγείτε
ως κατ’ αρχήν θαυμάζοντας
αληθινά «με πάθος κι ηδονή»
εν ταπεινότητι εδηλώθη σιγανά
πόσον με συγκινείτε
ο Χοίρων μου απεφάνθην
κι εν συνέχεια εν γένει εσάρκασα
ως κι εν τω είδει μου τα μάλα αυτοσαρκάσθην
Δεν είμαι σοβαροφανής
«της Ποίησης» που επιάσθη
στη Γλώσσα μονοκοπανιά
τα τρυφερά να ηράσθη…
Εις όλους άλλωστε είθισται
να πουν μια καλαμίαν
γιατί εγώ να εξαιρεθώ
να προκαλέσω ανίαν
Στου Διόνυσου την τρυφερή πλευρά
έχω κι εγώ καλό εν κομμάτι
μα γέρασα και πια μου δε μπορώ
να απαρνηθώ ευθύς τον Δυϊσμό
για δροσερό κι ευαίσθητο
Plus Θυληκό Γινάτι
Όσο πολύ με λάτρεψες
τόσο μ’ έχεις μισήσει
Συμπάθειας μύχια μυστικά**
με φάρμακα ερωτικά
καυτά φαρμάκια, μίση
μας έχει ο Δίπολος Ντουνιάς
απ΄την αρχή και μονομιάς
με πάθη εμφυσήσει
Μη Χοίρων σας, κατάδικός
μικρή μου πληγωμένη
η εκτροπή που γίνηκε
φαντάζει λατρεμένη
Πιστeψτe σ@ς @γ@πώ
εν τω διαδικτύω
να βγούμε όμως μια βραδιά
όλο μαζί το Τρίο
Εκεί με γλώσσα σώματος
και ζωντανή τη γλώσσα
με τον «Ακατ’α’Νόμαστο»
μπροστά σε Γύρο, Κοσμικό
θα π(ι)ούμε άλλα τόσα
…
και λάγνα η τηλεόραση στη διαπασών να παίζει
απάνω απ’ του γυράδικου τ’ ασκούπιστο τραπέζι
«Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ
δεν ξέρω ν’ αγαπώ όμως πιο λίγο»
να σου σφυρίξω μια «κονσέρβα» μουσική
που θα μοντάρω για τα σε πριν να χαθώ
να σας αφήσω μόνους
-στο Νόσφυ ας πάει το μπόνους-
τ’ ονείρου σου ένας Άραψ νοσφερός
πατώντας ’πα στη μύτη μου
να φύγω ο καψερός
…
Επένδυσα λοιπόν ντουμπλ φάς
σε ποίημα μπλαζέ κι ανφάς
που μόλις το ’πα τέλειωσε μεμιάς
ο πρώτος μου δεινός καρασεβδάς
***
Ωραιοάσκημη, ασκημωραία μου (εσύ) κοιμήσου, / μ’ αυτό της μύτης σου (το ρύγχος) της γελοίας / δυο κώνοι μπρούντζου να ορθωθούν σ’ ένα οι μαστοί σου / και δυο, τα τσίνουρα / προκών – τόξα ασφαλείας. / Κι ως δυο μουντζούρες των φρυδιών σου οι ματσαγγόνες•/ (το – ζώο – στόμα σου ανοιχτό έως τ’ αφτί σου) / Ω των μηρών σου οι – αρχαίου Ναού – πεστές κολώνες, / Ω – μου – Βοϊδάγγελε η ασκήμια η λατρευτή σου!…
Σχετικές Πηγές:
http://www.servitoros.gr/prosopa/view1.php/3/22/
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82
http://users.otenet.gr/~aper/skaribas.htm
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=05.03.2004,id=
89323932,2944604,8878044,25156956
*λαμπερή
**http://www.aboutbooks.gr/index.php?option=com_presentbook&id=10305
Διόρθωση στον άτιμο τον δαίμονα της μυωπίας
TRIO FYRON… ΜΧΒ φούλ ιν λάφ
Δις -μον αμούρ μου- Καρουζέλ
φαιδρά* μου εσύ μπουλβάρ μαμζέλ
γονυπετής κλεψίτυπος «σφαχτό -σαν- της αγάπης»
μετανοώντας νοσφερά εκλιπαρώ μιας σας ματιάς …
ελεεινός κακούργος απελάτης
…
Ουδόλως σας παρεξηγώ
που με παρεξηγείτε
ως κατ’ αρχήν θαυμάζοντας
αληθινά «με πάθος κι ηδονή»
εν ταπεινότητι εδηλώθη σιγανά
πόσον με συγκινείτε
ο Χοίρων μου απεφάνθην
κι εν συνέχεια εν γένει εσάρκασα
ως κι εν τω είδει μου τα μάλα αυτοσαρκάσθην
Δεν είμαι σοβαροφανής
«της Ποίησης» που επιάσθη
στη Γλώσσα μονοκοπανιά
τα τρυφερά να ηράσθη…
Εις όλους άλλωστε είθισται
να πουν μια καλαμίαν
γιατί εγώ να εξαιρεθώ
να προκαλέσω ανίαν
Στου Διόνυσου την τρυφερή πλευρά
έχω κι εγώ καλό εν κομμάτι
μα γέρασα και πια μου δε μπορώ
να απαρνηθώ ευθύς τον Δυϊσμό
για δροσερό κι ευαίσθητο
Plus Θυληκό Γινάτι
Όσο πολύ με λάτρεψες
τόσο μ’ έχεις μισήσει
Συμπάθειας μύχια μυστικά**
με φάρμακα ερωτικά
καυτά φαρμάκια, μίση
μας έχει ο Δίπολος Ντουνιάς
απ΄την αρχή και μονομιάς
με πάθη εμφυσήσει
Μη Χοίρων σας, κατάδικός
μικρή μου πληγωμένη
η εκτροπή που γίνηκε
φαντάζει λατρεμένη
Πιστeψτe σ@ς @γ@πώ
εν τω διαδικτύω
να βγούμε όμως μια βραδιά
όλο μαζί το Τρίο
Εκεί με γλώσσα σώματος
και ζωντανή τη γλώσσα
με τον «Ακατ’α’Νόμαστο»
μπροστά σε Γύρο, Κοσμικό
θα π(ι)ούμε άλλα τόσα
…
και λάγνα η τηλεόραση στη διαπασών να παίζει
απάνω απ’ του γυράδικου τ’ ασκούπιστο τραπέζι
«Συγγνώμη που σ’ αγάπησα πολύ
δεν ξέρω ν’ αγαπώ όμως πιο λίγο»
να σου σφυρίξω μια «κονσέρβα» μουσική
που θα μοντάρω για τα σε πριν να χαθώ
να σας αφήσω μόνους
-στο Νόσφυ ας πάει το μπόνους-
τ’ ονείρου σου ένας Άραψ νοσφερός
πατώντας ’πα στη μύτη μου
να φύγω ο καψερός
…
Επένδυσα λοιπόν ντουμπλ φάς
σε ποίημα μπλαζέ κι ανφάς
που μόλις το ’πα τέλειωσε μεμιάς
ο πρώτος μου δεινός καρασεβδάς
*λαμπερή
**http://www.aboutbooks.gr/index.php?option=com_presentbook&id=10305
Γιάννης Σκαρίμπας – Βοϊδάγγελος Α’
Ωραιοάσκημη, ασκημωραία μου (εσύ) κοιμήσου, / μ’ αυτό της μύτης σου (το ρύγχος) της γελοίας / δυο κώνοι μπρούντζου να ορθωθούν σ’ ένα οι μαστοί σου / και δυο, τα τσίνουρα / προκών – τόξα ασφαλείας. / Κι ως δυο μουντζούρες των φρυδιών σου οι ματσαγγόνες•/ (το – ζώο – στόμα σου ανοιχτό έως τ’ αφτί σου) / Ω των μηρών σου οι – αρχαίου Ναού – πεστές κολώνες, / Ω – μου – Βοϊδάγγελε η ασκήμια η λατρευτή σου!…
Σχετικές Πηγές:
http://www.servitoros.gr/prosopa/view1.php/3/22/
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%AC%CE%BD
%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A3%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BC%CF%80%CE%B1%CF%82
http://users.otenet.gr/~aper/skaribas.htm
http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=05.03.2004,id=
89323932,2944604,8878044,25156956
Προσεχώς : Το Αβατον
(ή το Ονειρον του Μοναχού)
Εντάξει … με το Άβατον
και τις διαφημίσεις
μα κύττα και το ραντεβού
του Τρίο να ορίσεις
Βάλε τα νοσφομέσα σου
η πίκρα να γλυκάνει
ομολογώ… η Καρουζέλ
μας έχει ξετρελλάνει
…
ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΣΥΝΔΙΣΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΙΣ. καλυ-βω-(φ)θείτε…
Προσκλησις εις Ποιητικόν Διαγωνισμόν
Προς
Προεδρειον του Ι.Θ.Ι
ΚΟΙΝ :
ποιητήν Παπούλη
Σκουπίτσαν
Περιγιάλι
Καρουζέλ
Μουμουλιον
Περιεργον
και λοιπους ενδιαφερόμενους
Σας προκαλουμε εις κοινόν ποιητικόν διαγωνισμον της Χελιδωνος μ-λ και της Αδελφής ημων αμα τε και μητρος Χελιδωνος μετα των παιδων ή και αποπαίδων της
(Το Χελιδονάκι , η αλανιάρ Χελιδώνα , η Νεα Χελιδώνα , η Χελιδώνα Κου-Λου κ.λπ )
Με θεμα : Το Αβατον …Η οι πειρασμοι του Αγίου….‘
—————————————————-
(Αντωνια ή Κοσμα ή Ονουφριου κ.λπ –θα τα βρούμε…..
– Οροι: Ομοιοκαταληκτοι στιχοι
…Συμμετοχή:Ελευθερη
(αποκλείονται μόνον οσοι εκδηλωσαν θέσιν υπερ του Αβάτου επικαλουμενοι Χρυσόβουλα Βυζαντινών αυτοκρατορων , Ρητάς θεμελιώδεις Συνταγματικάς διατάξεις , την Χιλιόχρονον Ελληνορθόδοξον παράδοσιν κ.λ.π κ.λ.π)
– επισης αποκλειεται ο TRIO FYRON… ΜΧΒ φούλ ιν λάφ κ,λ.π εκτος αν απαλλαγεί απο την γνωστήν συνήθειαν που περιεγραψε γλαφυρώς παραπάνω η δις Καρουζελ(βλ σχ 368)
Εναρξις-διάρκεια διαγωνισμού: Απο αυριον μεχρις το περαν
——————————–
της Ανοιξεως.
Βραβεια :
——–
Α’ Βραβείον .
——————
Η συμπαραστασις εις διεκδίκησιν 80.οοο στρεμματων εκ των διεκδικουμένων εκ μερους των Μονών του Αγιου Ορους..
Β’ Βραβειον .
————–
Τριήμερος διαμονή (με ολα τα εξοδα πληρωμένα ) εις την Μονήν Εσφιγμενου(απο το β’ βραβειον εξαιρουνται τα τυχόν νικήτρια θήλεα λόγω Αβάτου)
Γ’ Ειδικόν βραβειον (ειδικόν για Παπουλη )
——————
Αγιορείτικος Οίνος και Οψάρια
—————-
Επιπλέον
————
Απαντες οι διαγωνιζωμενοι θα λάβουν αναμνηστικόν βραβειον ( εικονίτσες Αγιων) αι οποιαι θα απονεμηθουν εκ του γνωστου ενθέρμου υπερασπιστού του Αβατου (και προσφατως Και Συνταγματολόγου..)
– Αγαπητοί Αδελφοί(των κατα τοπους ΧελιδΩνείων)
Οι παραπάνω οροι παραμένουν ανοιχτοί προς συζήτησιν και διαπραγμάτευσιν
Ευελπιστούμε πως η πραγματοποίησις του ποιητικού αυτού διαγωνισμού , περαν των αναμφιβόλων πνευματικών Ωφελημάτων θα συμβαλλει στην περαιτέρω σύσφιγξιν των σχέσεων μεταξύ των Αδελφών Χελιδωνείων και την άρσιν των παρελθόντων διαφορών και παρεξηγήσεων ..
-Αναμενωμεν την επίσημον απαντησίν σας (Ι.θ.Ι) εις την παρούσαν προσκλησιν
ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ: ενέργειαι για επιδότησιν απο την Γ. Γ του Υπουργείου Πολιτισμού , λαμβάνουν , ήδη , χώραν.
Εκ του γραφείου Τύπου
του Νοσφεράτου
Ευχαριστώ που με απέκλεισες… 8)
Θα παρακαλουθώ με προσοχή…
…. σεβόμενος απολύτως τη γραμμή του ΑΔΜΙνιΣΤΡΕΪΤΟΡ
Μ-π
——————
Υ.Γ.
Το πιάσατε το υπονοούμενο!!!
Ερμηνευτική Δήλωσις
—————————
Τά εις τα ποιήματα του ανωτέρω διαγωνισμού , υπερπηδήσαντα τον Μαντροτοιχον του Αγιου Ορους θήλεα , δεν ειναι αναγκαίον να ειναι ανθρώπινα . Δύνανται κάλλιστα να ειναι Σκυλίτσαι , Γατούλαι, Μπεκαλτσούλες , Μηρμηκολέαινες
Γοργόνες, ή και (γιατί οχι) και Γαϊδούραι( ιδιως αι Μακρυαί αι οποιαι βεβαιως ειναι και (αι ) καταλληλοι δια την επίσης πανάρχαιον -οπως το Αβατον – εθιμικήν παιγνιώδη παράδοσιν.)
Προτείνω την Αρσιν του αποκλεισμου του Μ-π , διοτι, παρά την εκδηλον προσχωρησιν του εις το Αβατον , αι κατα καιρούς ποιητικαί του απόπειραι είχον Πλάκα.
Επτά Νάνοι,
δε λέτε στο κ. Νοσφεράτο ότι αφού κάλεσε τον (τελείως)περίεργο τύπο (τι γεννά η μπουγατσαδούπολη;) θάπρεπε να καλέσει και τον Νακρατζά και τον Μπιν Λάντεν και κανένα Γκρίζο Λύκο από τη (σλαβο)Μακεδονία…
(κακία ε! αλλά τι να κάνουμε; Ας φτιάχνουμε ενιαίες κατηγορίες περσόνων)
Ομέρ
Ο Απαλλαχθείς της Προσφιλούς Συνηθείας
Πρώτος -και εν τω Αβάτω Διαγωνισμώ-
την Μοντερίμαν Βαλέτω
***
Κάλλιο με τα Συμπτώματα Άδολης Καλαμίας
παρά μ’ eνδείξεις eπαρκείς e-Μεγαλοπρεπείας
Αν σας νουχλάω … σιουπώ, του eργου μ’ σταματάου
σι e-βάτο πίσω σαν κρυφτώ
ντ’ δ’λειά να κάνου -π’ λέτε π’ αγαπώ»
τ’ Αβάτου σας του Αβάτου, σας πράζ αν τράου;
-Νάχα τη δύναμη
τα eθνίκια κακοβράγχια μου
στην Κόλαση να πάου να τα φτύσου
και μοναχά για μια βραδιά
του Τρίο τη σονάτα ντ’ Super Plus
σ’ ένα μαϊμού σιντί συλλεκτικό
-κι αφήστε να καίγουμαι σα ντ’ βάτο ντν άκαφτη-
σεμνά και ταπεινά να ηχογραφήσου …
…Μ’ eστησαν σε μια γωνιά κι ήταν πρωί και e-παγωνιά
********************************************
Με την υποστήριξη του
Nos Fas Ki Oust Civilized “Avaton Restaurant”
Η αίθουσα κλιματίζεται από την Panpolla-All Weather Swallow LTD
(Πρώην Παρακάθ’σα;)
diorthosi
…τ’ Αβάτου σας του Άβατου …
Με την συμμορίαν των επτά απόλυτον δηλώνω συμφωνίαν
να αρχίσει Μέγας Διαγωνισμός εις την Χελιδωνίαν
Κι αν τούτη εδώ είναι μ-λ δεν έχει σημασίαν
πάντα τέτοια συνέβαιναν στην Αυτοκρατορίαν
Και του Μικρού η άποψις υπ’όψην να ληφθεί
στην πρότασην περί ποιητικού ο Μ-π να συμπεριληφθεί
—–
mumul
Προτείνω επίσης και την συμμετοχήν του κ. Ομέρ,ο οποιος -ειμαι βεβαίος – θα εκπροσωπήσει επαξιως την Χελιδωνα μ-λ
με αριστουργημα αναλογον του Λύκου της Στέπας (του Χερμαν Χέσσε)
-Προτεινω δε ως τίτλον » Τα γκρίζα λυκοπουλα πηδούν τον Τοίχον» ή εναλλακτικώς » η μικρή Λυκαινα και τα τρια στρουμπουλά καλογεράκια)
Οοοχι
Ως τίτλο θα επρότεινα :
» Ο κακός καλογέρακας και οι τρεις μικρές συριζούλες»
Με υποχρεωτικό ρεφρεν
Ούνι ούνι ούνι ύπουλο κακό καλογερούνι
mumul
Δηλαδή; Δεν καταλαβα .. Ο κακός καλογεράκος θα πηδαει την Μάντρα ινα παραβιάση το Αβατον των τριών μικρών συριζουλών ;
Ο καλλιτέχνης άμα τη δημοσιεύσει του δημιουργήματός του
αποξενούται πάραυτα από το έργον του.
Και τούτο ακολουθεί την δική του πορεία.
Υποκείμενο εις ελευθέραν ερμηνείαν υπό του οποιουδήποτε
mumul
Μιά ερμηνεία για παράδειγμα, και σε εννέα όγδοα 9/8 βεβαίως βεβαίως
(να υπάρχει και αυτό το ένατο που χαλάει τον ορθολογισμό της Δύσης και ξεχωρίζει την Ανατολή), θα μπορούσε να ήταν :
Τρεις συριζούλες κάθονταν πίσω από έναν τοίχο
ο καλογέρακας μην τις δεί δεν βγάζαν ούτε βήχο
mumul
Κατοπιν εντονου παρατηρησεως εις τα τεκτaινομενα προσφατως εις το Ι. θ.Ι και ιδώντες οτι επανέκαμψεν ο σεβαστος καθηγητής και αντεπιστέλων Ακαδημαικός κ. Σουί,
( επιτιμος παρεδρος του Προεδρειου του ΙθΙ και απο σημερον και επιτιμον μελό – μελος του προεδρειου της Χελιδωνος μ-λ)
Λαμβανωμεν το θαρρος να τον παρακαλέσωμεν οπως κυρήξει αυτός (εαν βεβαιως συμφωνει και ο σεβαστος πρόεδρος του ΙΘΙ και τα λοιπά μέλη του Προεδρείου…
– Επίσης να πληροφορησωμεν τους σεβαστούς υποψηφίους διαγωνιζόμενους οτι μετα το πέρας των εργασιών θα ακολουθήσει τρικουβερτον γλέντι στο υπαιθριον οριενταλ μπαρ –»Η μικρή ΑΒΑΤΗ» στα περιξ του Ουρανού της Ουρανουπόλεως με την εκτακτον συμμετοχήν της
Χορωδιας Συγχλισμενων Σερβίδων
————————————
– Χορευουν : Χανούμια Λυδικά
– Κιθαρα , αρμονιο, πιανο :TRIO FYRON ΜΧΒ φούλ ιν κλάφ…
– Ροκ Ψαλμωδιαι: Οι γνωστοι σε Ολους Παπαροκάδες
–γκεστ σταρ : η κυρια Λουκά.
Τιμη φιαλης Αγιορειτικου οινου 150 ε
δεκτες και Pontos Viza card
ΜΑ …ΕΛΑ
Το πρόσωπό σου ήρεμο , βατό –
το πρόσωπό σου άγνωστο , παραμορφωμένο .
Η σκέψη σου αναζητάει διέξοδο –
η σκέψη σου εγκλωβίζεται στο σκοτάδι .
Το χέρι σου κρατάει το τσιγάρο γοητευτικά –
το χέρι σου χαιδεύει το χέρι μου τρυφερά .
Η ματιά σου δειλή με κοιτάζει –
η ματιά σου άγρια με προσπερνά .
Η αγκαλιά σου σφιχτοδιπλωμένη και άδεια –
η αγκαλιά σου ανοιχτή , τι είν` αυτά τα σημάδια ;
Το κορμί σου λεπτό και “δεμένο” –
το κορμί σου σφιχτό κι οπλισμένο .
Μύτη σπασμένη ,
καρδιά ραγισμένη .
Πόνος στα χείλη ,
ψυχή … σουαχίλι .
Στο ακρογιάλι να `ρθεις κάποια μέρα ,
να χορτάσεις του πόθου την τρέλα .
Μα… έλα !
Το ΙΘΙ είναι οργανικό κομμάτι ενός άλλου μπλογκ,
όπως και διάφοροι που καλούνται με τα νικνέιμ τους.
Ο οποιοσδήποτε βλέπει την προκήρυξη του ποιητικού διαγωνισμού μπορεί να έλθει.
Δεν είναι σωστό να καλούνται συγκεκριμένοι σχολιαστές απο συγκεκριμένο μπλογκ.
Η Αυτονομία υπήρξε βασική προϋπόθεση της ΧελιδΩνας (μ-λ)….
Κατά συνέπεια, ισχύει και εδώ η συνθήκη που τέθηκε στις «Μεταμορφώσεις…».
Δηλαδή:
Μ-π , Ιώτα , Ανυπότακτη καρδια , Τζιτζιμιτζιχόντζιρα
θα πρέπει να σταματήσετε πλέον να σχολιάζετε εδώ, αυτά που γίνονται και λέγονται σε άλλα μπλογκς.
Θα πρέπει επίσης να πάψετε να θεωρείτε ότι όλα τα μπλογκς είναι συγκοινωνούντα δοχεία και ότι ισχύει η “ποιητική άδεια”.
Admin
Σε «9/4» … νάναι βαρειά κι ασήκωτη η συριζοζευζεκιά
Το δίχτυ το πράσινο μα τώρα μαζεύουν…
τα πσάρια πολλά … σαν χάνοι τριγύρω χαζεύουν
και να τα κορίτσια μας… το ράσο να ζέψουν σκεφτήκαν
το φώς το «αποδόμειον» μη χάσουν, τον Άθωνα βρήκαν
Από τη Σμύρνη έρχομαι βαρειά συνωστισμένη
λυσσάρια και εγχειρίδια στους ώμους φορτωμένη
Τι είναι;
Βασικά με λένε Γιώτα και δουλεύω στο Πι Γιώτα (Π.Ι.)
Μάρτυς μου κι ο Άγιος Βιο-Γιάννης ο οικοσυναξαριστής στη «Μονή της ανοσίας Πάνπολλας» Μεγάλη η Μπλογκοχάρη της.
Να αγιάσει το στόμα σου βιοαγιώτατε, πρόσεχε το κεφάλι σου, αρκετές γιορτές έχεις…
Το λίνκ το λογοκρίνω, μονάχος μου το πίνω…
το ρετσινόλαδο… τραβάτε εις το όρος για ελαιόλαδο
Επτανάνε εγώ αρμόνιο δεν παίζω… στο ρεύμα δεν αντέχω για να μπώ. Ότι είναι με χορδή ταμάμ… να κάνει κι η Καρουζέλ μας μάμ. Κάλλιο να κλείουμε όλο το Τρίο Ακατ’α’νόμαστο
αλλιώς καλέ μου επτανάνε … εγώ στο πιάνο κι εσύ θα τραγουδάς… Ταμάμ;
Προς Νοσφυ ποίημα σχ. 371
Αγαπημένε Νόσφυ
Μου αρέσει που έτσι ενοχλώ τον δυϊσμο
και λίγο επανατοποθετώ το ανδρικό ή το θηλυκό
κατά τα άλλα αν και ξωτικό
μένω στις ίδιες πολιτείες
γνώριζα από παλιά αυτές τις ιστορίες
Όταν όμως δημόσια ξαναλέγονται τα πράγματα
έχει αξία
αν θέλουμε να μη μας πνίξει η μαλακία
μες το ταγάρι μου σου έχω αφιερωμένο
ένα παλιό στιχάκι ξεχασμένο:
Πόσο ελαφριά μπορείς να πάρεις τη φωτιά
πόσο βαριά την ελαφρότητα μπορείς να αντέξεις
είπανε πως στο κάμελοτ δεν μένουν πια παιδιά
να βγεις να πιεις να δροσιστείς να παίξεις
Νέοι κοιτάζουνε με μάτια ξενικά
με μάτια γέρικα
που αναπολούν άγνωστες λέξεις
πάθος αγάπη έρωτας παιχνίδια παιδικά κ.τ.λ.
λέξεις που αστόχησαν στο δρόμο να αφεθούν
φοβίζουν βλέπεις κατευθείαν στην καρδιά
Χάσαμε δρόμους που νομίζαμε δικούς μας
χάσαμε μυρωδιές που νιώσαμε για σπίτια
μείναμε μόνοι αλλά με μια σπίθα
να ρθούνε πάλι οι τόποι από τα παραμύθια
Προς TRIO FYRON ΜΧΒ για όσα σχόλια του με αφορούν
και πάλι τις ευχές μου
βλ. σχ. 368
Αγνωστες Λέξεις
Η καρδιά μου έχει κλειδώσει
με σαράντα κλειδαριές
θαν ανοίξει φώς μου το Γενάρη
με τις πικραμυγδαλιές
Η καρδιά μου σαν κλειδώσει
δεν ανοίγει με κλειδί
θα ν’ανοίξει φως μου το Φλεβάρη
με το πρώτο σου φιλί
***
Γιατί «Το Φώς που καίει»
κι η Γάτα μας η Μαρουλιώ
που ζει μαζί μας στο χωριό
απ’ έξω χρόνια λέει…
Με τόση αφιέρωση
λεπτή παραμυθένια
κοντεύω φίλοι να πνιγώ
έχει κανείς σας έννοια;
Μην και πειράξεις του παιδιού
καινούργιο παιχνιδάκι
στα χρόνια μας «τα παιδικά»
σε σκίζουν σαν γεράκι
Κάπως έτσι να πιάναν Τσάκ Πότ
οι Μουλαίοι του λάγνου Πόλ Πότ;
Αριστερά την είχαν την καρδιά
με δεξιά βαρειά απωθημένα
τι κάθομαι και σας ζαλίζω ωρέ παιδιά
-εγέρασα σαράντα χρόνους ψεύτης-
στο Άβατο των Γυναικών γράψτε κι εμένα
μισών καρδιών υπήρξα πάντα κλέφτης
ΕΝΝΕΑΣΗΜΟΝ (πολυ διάσημον)
Έλα μαζί … δεν έρχουμαι
είμαι μικρός και ντρέπουμαι
Έλα μαζί μου μια βραδιά
να μου γιατρέψεις την καρδιά
…
ΕΝΝΕΑΣΗΜΟΝ (πολυ διάσημον)
Έλα μαζί … δεν έρχουμαι
είμαι μικρό και ντρέπουμαι
Έλα μαζί μου μια βραδιά
να μου γιατρέψεις την καρδιά
…
Θερμά παρακαλώ σε αντμίν
άσε την Β΄εκδοχήν
η πρώτη έχει λάθος
το «ς» στο τέλος του «μικρό»
χαλάει του Διόνυσου
το δυϊκόν το πάθος
ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ
(DUETTO)
Γιατί
Ξενέρωτα καινούργια πάθη
αναχαράζουνε μοιραία λάθη
Μαζί
φυγάδες στην Αβατάνη
για να ‘χω άλλοθι σε λέω Πλεκτάνη
…
Ω ΣΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΩΣ ΓΥΝΗ ΜΟΥ ΤΑΛΑΙΝΑ …
το Τάλαντον Αλαφρύ πως θα γενεί
ΠΟΤΕΣ μου -και όλων των ηδύ-ΠΟΤΩΝ
δεν θα το καταλάβαινα
…
«Το ταξίδι της Φάλαινας»
της Γυναίκας της Τάλαινας
στου Φαλλού τον Εξάντα
θα προσβλέπει για Πάντα;
Στης Ζωής την ΕΚ-παίδευση
ζω-ΝΙΑΝΙΑ μου ΣΥΝ-έλευση
βαλαντώνεις στην Άνοστη Ράμπα
πάει ο Δίφορος Έρωτας
μπρός στο Πρόταγμα του «Γλυκού»
της Αgάπης τα Φάλτσα σου Άσματα
σε duetto φτηνό ακουστήκανε Τζάμπα
Εναλλακτική σεξουαλική προμετωπίδα
-ναι κάπου αλλού το είδα-
έναντι της Αgάπης
του e-κυνήματος εκδοχή:
…ζω-ΝΙΑΝΙΑ μου ΣΥΝ-έρευση…
Θα πρέπει πάραυτα, για ξεκινήσει ο διαγωνισμός, να οριστεί Προεδρείον εν είδει κριτικής ή εξεταστικής επιτροπής η οποία θα εξετάσει όλα τα δεδομένα και θα βγάλει το πόρισμα.
Προτείνω λοιπόν δια το προεδρείον την ταπεινότητά μου, έναν εκπρόσωπο των εφτά νάνων (όχι όλοι μαζί), το periyali, τον τζιτζιμιτζιχότζιρα και τον Ομέρ. Δεκταί και άλλαι προτάσεις.
Ας ξεκινήσει λοιπόν ο διαγωνισμός με θέμα
Το Αβατον …Η οι πειρασμοί του Αγίου….
Ο καθείς συμμετέχει με ένα νικ νέϊμ ( παλαιόν , νέον ή μετανεωτερικόν) αρκεί να μην το αλλάζει τρείς την ώρα.
Καταθέτω λοιπόν το πόνημά μου του οποίου έπεται συνέχεια….
mumul
Το Αβατον …Η οι πειρασμοί του Αγίου…
————————————
Τρία νυφόπα έρχουνταν α’ σο Σύριζαν μερέαν
Ση όρους το άβατον απές να εφτάνε ποδαρέαν
Ινας τσοπάνον είδεν ατά σην μέσην σο ορμάνι
-κόρτσοπα μερ εχπάστετεν ουκ έχετεν χαϊβάνι
-Ντο σην ψωλή μ’ αραεύτεν αδά μακρά α’ σα αλώνια
Φαϊν ελέπω ουκ έχετεν ποιάνε σας τα πόνια
Ελάτε ποδεζίζω σας σουμά εν η οντά μ’
Ούλιν μαζί κάχουμες ευτάμες έναν σουρβάν
-Εμείς για δουλείαν έρθαμε γιοχ για το χαβά μουν
Έβαλ σον κώλο ς’ τον σουρβάν και χαθ’ απ’ εμπροστά μουν
-Μω σας τσαχάλκα κόρτσοπα έναν σουρβάν πιέτε
Ποίον εν η δουλείαν εσουν εμέναν για ειπέτε
Εσύ νουνίεις για γαμετόν έρθαμε σο ορμάνι
Αμά εμείς τρανόν ζορ έχουμε, ουλ εξέβαν σο μεϊντάνι
Ατοίν εκεί ντο κάθουνταν απές σα μοναστήρια
Θέλνε τεμέτερον τη χωρί να παίρνε τα παϊρια
Και να λες ατοίν πως κι έχουνε φαίν κατ’ να τρώνε
Με αϊκα φουτέσια εθάρεσαν εμάς πως θα κομπώνε
Κανάν θεόν κι ερώτεσαν ούτε την Παναϊαν
Ο κώλος ατούν αν κρατεί ας φτάνατο αλλομίαν
Για το ’ατό λέγω σε γέροντα εμείς εκές θα πάμε
Ο κώλος ατούν δι και παιρ’ ατώρα ντο θα εφτάνε ?
συνεχίζεται….στο 455…
——————————
Βοήθημα για τα έντονα γράμματα
Το χ διαβάζεται σαν το γαλλικό ch
Το ια κάτι ανάμεσα σε εα και το αγγλικό cat
Αν πετύχετε ξ κάτι σαν γαλλικό kch
Το τσ παχύ, όπως το τούρκικο τσάι
Τα υπόλοιπα αργότερα
————————–
mumul
Αντμίν: Καμμια διοικητική αρχή και αυθαιρεσια δεν μπορεί
να χωριζει για παντα την ΧελιδΩνα μ-λ απο τα αδελφια και τη Μανα της (Χελιδωνα , Νεα Χελιδόνα, το Χελιδονακι, Χαμενη Χελιδονα , Αλανιαρα, Κου-λου Χελιδόνα ) απο τις οποιες διαχωρισθηκε ……………………………………..
…………………………………………………………………………………………………………………………
…………………………………………
Εκτοτε τις αναζητει μεσω του Ερυθρου Σταυρου…
– Μουμουλ: Θαυμασιο φαινεται (μια ψιλομεταφραση δεν θαταν ασχημη)
– (διδα ) Καρουζελ: Εξαιρετικά …:)
–Τριον Στουντζες: Υπομονή. Δεν κόβεται αποτομα . Σιγά σιγα…
– Επι των προτασεων … Θα μελετηθουν απο του Γραφειο Εσωτερικών χρονιων-Χθόνιων υποθεσων
Εκ του Γραφειου Νοσφεράτου
ARISTERA
AVATARISTERA
του Πόντου η Ναυ-αρχίδα
Στο περιγυάλι τ’ Άβατον
εσύριζεν από βραδίς
ένας μπερμπάντης Mpampis
…
με ξένη γραμματοσειρά
γράψαμε τ’ όνομα της
Ορέα της σφύριξεν ο Νόσφης
την Καλαμιά του ελύγισε
μεσ’ τη χαρά του εζύγωσε
ΜαΧαιροΒγάλτης Όφις
Επί του Όρους ομιλούν
κατατροπώνουν λάμιες
μ’ ένα τελλάρο σύριζα
καθαρισμένες μπάμιες
…
και γίνηκε η Αρχή
Επτά Νάνοι,
μηνύστε στο Νοσφεράτο, χωρίς όμως να ταράξετε την ησυχία του, ότι η ΧελιδΏνα (μ-λ) έχει πλέον απογαλακτιστεί και αυτονομηθεί πλήρως, ως είθισται στο γένος των Χελιδόνων…
Ούτε αδέλφια, ούτε μανάδες μπορούν να βάλουν εμπόδια στην αυτόνομη ανάπτυξή της. Καμιά συναισθηματική πανούκλα δεν τη συνδέει με το παρελθόν της.
Γι αυτό σε θερμοπαρακαλούμε και οι τρεις…
μην τη γυρνάς πίσω!
Admin
Έλα ρε… τό κοψες;
…και τι να κόψει ο επτανάνος, την φαντασιακή οπτική του ίνα;
Καλά έκανε. Οι δουλειές του ποδαριού και του γραφείου να αλαφρέψουνε, τώρα που tρέχει πάλι στης Panpollas…θα τον βαραίνει όσο νάνε…
TRIO FYRON…ΜΧΒ – φουλ του Avaton
Γιατί να μπλέκουμε
με άτυχες διατυπώσεις,
υποκλινόμενοι μπροστά
σε διάφορες περιπτώσεις
αφού τη ΧελιδΩνα μας,
θέλεις και συ να σώσεις;
Admin
τα βλέπω…
ντούκου…
Αν πάψει κι ο επτανάνος να επικαλείται την παχύρευστη εξουσία του Κυλιόμενου Νοσφερού Ζεύγους και την Αλογία του Κυρίου Του επί ματαίω…
Σαν τι να λέν οι Καλαμιές;
Admin
-O Νοσφεράτος ειπε: O.k
(αρκει να μη βλεπει πολλές μαλακίες να λαμβανουν χωρα στα Περιχωρα..)
-TRIO FYRON…ΜΧΒ – φουλ του Avaton |
Μα επιτέλους Τριε …! κανε μια προσπαθεια… ειπαμε οχι αποτομα! σιγα-σιγα …Να τις ελαττώσεις είπαμε οχι να τις κοψεις τελειως.
Θες να σου φτιάξω μπετονιά
νάνε μου εντεκάρα
Ξεκόλα πια απ’ την eπαρση
της αυλικής δουλειάς σου
το καμπανάκι που χτυπά
είναι απ’ τα μπουμπουλιά σου;
Στο Διαμονητήριο θα γράψω
…να ψαρέψει
αφού με ίνα οπτική
τι άλλο να γυρέψει…
ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ (πως λέμε Panpolla)
ΤΗΣ ΡΙΜΑΣ Η ΑΠΑΡ-ΑΒΑΤΗ ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ
Θες να σου φτιάξω μπετονιά
νάνε μου εντεκάρα
στο καροτσάκ κουβαλάς
την ίδια σαχλαμάρα
Ξεκόλα πια απ’ την eπαρση
της αυλικής δουλειάς σου
το καμπανάκι που χτυπά
είναι απ’ τα μπουμπουλιά σου;
Στο Διαμονητήριο θα γράψω
…να ψαρέψει
αφού με ίνα οπτική
τι άλλο να γυρέψει…
Η ΠΛΗΡΗΣ ΔΙΟΡΘΩΣΗ
στο καροτσάκι …
(πώς το λέν κοριτσάκι;)
Στην Μ…..α.(Ανηκει στο δυναμικον αλλου Μπλογ και δεν κανει να ανφερομαι σ’ αυτήν)
Απο την συλλογήν .. Τα φθισκά:
…Σαν πεθάνω βρε μανούλα,
μίλα στη γειτονοπούλα,
πες της πως γι’ αυτήν πεθαίνω
αχ, και στον Άδη κατεβαίνω…
…Μάνα μου το παν οι γιατροί πως έχω φθίση,
δεν μπορεί, μανούλα μου, Ο βήχας να με αφήσει
—–Μαράζωσα (μανούλα μου)
Μαράζωσα μανούλα μου και σαν κεράκι λιώνω…
Μανούλα βήχω και πονώ..
… Τέτοιο μαράζι μάνα μου, που έχω αποχτήσει,
το πήρα πια απόφαση μια μέρα θα με σβήσει…
——————-
Η μόνη μου παρηγοριά στα πεύκα της Πεντέλης
ειν’ ο γιατρός που με κοιτά, μάνα μου μη σε μέλει.
Μάνα μου, βήχας μ’ έπιασε, αίμα βγάζει το στόμα,
πότε, Θεέ, το σώμα μου θ’ αναπαυτεί στο χώμα;…
———————————–
Μεσ’ της Πεντέλης τα βουνά, στα πεύκο τριγυρίζω,
το χάρο ψάχνω για να βρω, μα δεν τόνε γνωρίζω…
Με βλέπει και χαμογελά κι αρχίζω πια να σβήνω,
μου λέει με δυνατή φωνή, σε παίρνω δε σε αφήνω.
……………………..
…Από μακριά οι φίλοι μου περνάνε κι αρωτούνε,
τι κάνω και πως, βρίσκομαι και με παρηγορούνε…
…Αρρώστησα και δεν μπορώ και λιώνω απ’ το μεράκι.
—————–
Μάνα μου είμαι φθισικός, έχω μεγάλη φθίση
φύλα τον άλλο αδερφό μάνα να μη κολλήσει
—————————
Τα πάθη μου θα γιατρευτούν στην υστερνή πνοή μου
και τότε θα αναπαυθεί για πάντα το κορμί μου.
—————————–
Τα νιάτα δεν τα χόρτασα, δεν θέλω να πέθανω,
σαν τον ανθό μαράθηκα-μανούλα μου και δεν μπορώ να γιάνω.
Αχ, βλε-πω τα φύλλα απ’ τα κλαδιά να πέφτουν μαραμένα
κι όταν τα βλέπω σκέφτομαι-μανούλα μου πως μοιάζουν σαν κι εμένα.
Αχ, στα πεύκα και στα έλατα μου’ πανε πως θα γιάνω,
γι’ αυτό πήγα στη Πάρνηθα-μανούλα μου το πόνο μου να γιάνω
-και στην κορφή απάνω
————————–
Λειώνει η καρδιά σα το κερί και το κορμί στραγγίζει.
…μου λεν πως θα βρω γιατριά στο τάφου μου το πάτο…
…χρόνια τώρα τυραννιέμαι και πικρά ταλαιπωριέμαι
Και αλλα φθισικά ΕΔΏ
http://www.rempetika.com/diafora/f8isika.htm
Καρυωτάκης
ΘΑΝΑΤΟΙ
Είναι άνθρωποι που την κακήν ώρα
την έχουν μέσα τους.
Χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
κι απ’ τη χαρά ζεστά των φιλημάτων,
χεράκια που κρατώντας τα τριαντάφυλλα
χτυπήσατε τις πόρτες των θανάτων·
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
και διψασμένα εμείνατε ποτήρια,
ματάκια μου που κάτι το εδιψάσατε
κι εμείνατε κλεισμένα παραθύρια·
ω, που’ χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο,
ω, που’ χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω·
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον πόνο κάποιας ώρας, κάποιου τόπου
μάτια, χεράκια, στόματα, ιστορήστε μου
τον Πόνο των Πραγμάτων και του Ανθρώπου
πηγή:
http://www.papaki.panteion.gr/teuxos2/_private/kariotakis/ponos/8anatoi.htm
Πώς το λεν το κοριτσάκι
που τραβάει το καροτσάκι;
Άκατα Μάκατα Σούκατα Μπε
Άμπερ Φάμπερ Domine
Άκατα Μάκατα Σούκατα Μπέ
Άμπερ Φάμπερ Μπούφ…
Ά Μπέ Ρούφ
*
Τα φυλάς Εσύ στο Άβατον της Ρίμας Σου Νησί…
ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ (Καρυωρτακης)
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε — σημαίες στον άνεμο χτυπούν —
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, — το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής —
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.
πηγή http://www.papaki.panteion.gr/teuxos2/_private/kariotakis/anekdota.htm
Στον Τριον
οταν αυτοδιαλυσις σου ερχεται απ’ τα Μύχια
Και μαλακιαν λούζεσαι απ’ την κορφή ως τα νύχια
και σουρχεται περίεργη εις το μυαλό μια ζάλη
κι αναρωτιεσαι:» αραγες …Την επαιξα και πάλι;
και ψαχνεις τα σημαδια της εν μεσω της Νυχτός
και ψηλαφίζεις ,τρεμοντας, το μέσον της Φουχτός
και σούρχονται και ενοχές και νιωθεις σκοτοδίνη
Κι ολο ρωτάς, πως εμπλεξες ,στης Μαλακίας Δίνη
(Που ολοι ξερουν πως σαν μπεις ,σου μοιάζει με Ρουφήχτρα
και σ’ οδηγει στήν Αβυσσον πουναι σκοτάδι Πήχτρα)
Οταν συμβαινουν ολα αυτά μή χασεις Ψυχραιμίαν
(Μα κι ούτε να ξανατραβάς αλλην μιαν μα…κίαν )
Κατσε και σκεψου σταθερά : » Μα τι ναι αυτά που κανω;
– Βρε μπας και εξαντλήθηκα ;Κατσε να ανασάνω …!
(με πολύ συμπαθεια βεβαια…)
ΜΕ ΞΕΝΑ ΚΟΛΥΒΑ
ΚΑΛΥΒΑ ΑΒΑΤΗ ΣΤΟ ΟΡΟΣ
ΔΕΝ ΤΗΝ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΥΕΣ
ΤΡΑΒΑΩ ΠΑΡΕΥΘΥΣ
ΜΕΛΟΣ ΣΕΠΤΟΝ ΚΙ ΗΔΟΝΙΚΟΝ
ΝΑ ΠΡΟΣΚΟΜΙΣΩ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΣ ΓΗΣ
-Ω σεβαστή μου Επιτροπή παρδόν
Και σεις ώ λατρευτή μου
Της Αμάξης Δεσποινίς-
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΠΑ ΠΟΙΗΜΑ ΕΜΜΕΛΕΣ
ΚΑΙ ΖΗΤΑ ΜΕ ΕΜΑΙΗΛ ΤΟ MP3
ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΙΓΡΑΨΕΙΣ
ΟΤΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ
ΜΟΝΟΣ ΚΛΑΙΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ
ΠΟΥ ΑΜΕΛΕΙΣ… ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ
Μαζέψτε τις κόλες το άπειρο μας τέλειωσε
Σε πεφταστέρι επί του Όρους εξεβράσθη …
Άν με κεράσεις και Τσάι θα σε πιστέψω…
ΆΒΑΤΗ ΜΕΛΩΔΙΑ
(με νοσφερά κλειδιά)
Επί του Όρους σαν βρεθείς
στην πλέριαν ησυχίαν
δε σου περνά απ’ στο μυάλό
να αφουγκραστείς της Καλαμιάς
το κοσμικό το τεριρέμ
-μα τόσο στρές έχεις τζανέμ-
την άδολη της Φύσης Μελωδίαν;
…κι ένα τραγανό φυρίκι από τα αρχονταρίκι
…………………………………………….
Αskinisi Panpolla da Lokandasi Υeni Ziyaret arabayla edersiniz
……………………………………………..
Αsk Panpolla
την ανοσία ασκήτρια
με Σε ερωτευμένη
στο μλόγκ μ’ όλες τις μονές
κάνει στα νούμερα διπλές
κι εσένα περιμένει
zahmet yoksa
Διόρθωση Απαρ-Άβατη κι Αναγραμματισμένη
………………………………..
[Η Αυτονομία/Αστυνομία της Μοντερίμας υπήρξε βασική προϋπόθεση της ΧελιδΩνας (μ-λ)….]
Ζητείται Σερδάρης στο Μουλάβατον του κυρ Νόσφη
Νάνοι αποκλείονται
……………………………
Η Διόρθωση:
…στο μπλόγκ της…
Εσένα περιμένει
κι είν’ αναστατωμένη
τον Έρωτα της για να δεί
με Μίσος και Συμπάθεια
με καφεδάκι Κύπελλον
από εκογυαλί αλί εσένα θέλει
και τρις αλί πονεί
-κέρνα το Τσάι σου για Τρείς-
δώσε μας λίγη αγαπημένη
νοσφερή αληθινή εμπάθεια
zahmet yoksa
Μοναχική Οπτασία
(Δωδεκάλογος)
———————————-
Ένας χοντρός καλόγερος που ήτανε Μονάχος
Κι ολημερις κολύμπαγε μες στο δικό του Πάχος
Την ώρα που εξάπλωνε εκεί στ’Αρχονταρικι
Κι νοσταλγούσε που ‘κανε παλιά και Φίκι –Φικι…
(πάει καιρός το κόψε κει μέσα εις το όρος
Και επαχυνθη κι έκλεισε του Έρωτος ο Πόρος
Όμως πάει, το ξέχασε, είχε άλλα να κάμει
Και από την πολύ δουλειά ,είχε πια αποκάμει
Και είχε στρέμματα πολλά ,ελαιώνες και αμπέλια
Κι απ’ τα μελίσσια τα πολλά είχε γεμίσει Μέλια…)
Πάνω εκεί που ξάπλωσε ,λιγάκι να τον πάρει
Και ο Μορφεας του κλεινε τα μάτια του με χάρη
Εκεί στο λίγο διάστημα πριν τον βαθύ τον Ύπνο
που νιώθεις νασαι ανάμεσα στ’ όνειρο και στον Ξύπνο-
– στη ζώνη του Μισοφωτου, φωλιά των Παραδόξων-
Εκεί πουσαι ευάλωτος στου έρωτος το Τόξον
Εκεί λοιπόν , διάφανη του ρθε μια οπτασία
Που –άξαφνα του θύμισε την θεία του Τασία
Αυτήν που όταν ήταν μικρός πριν πάει στο Αγιον Όρος
Του φύλαγε τα ρούχα του να μην τα φάει ο Σκώρος
Κι αυτός την παραφύλαγε οτανε εγδυνόταν
Και στην μπανιέρα έμπαινε Γυμνή και Ελουζοταν …..
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
-Αφήστε με Σας παρακαλώ να Ολοκληρώσω…
-Μετά το ιερώ διαδυσφημιστικώ διάλειμμα «κύριε» Τρίο ντ’ Ακατ’α’νόμαστε … Πρώην ΦΥΡΟΝ… Μας βλέπουν και παιδιά, η ώρα ακόμα είναι για Καρουζέλ και τα τοιαύτα τα ηθο-Πλαστικά
…………………………………………………………………….
*Απαρ-Άβατη κι Αναγραμματισμένη Η Αυτονομία/Αστυνομία της Μοντερίμας υπήρξε βασική προϋπόθεση της ΧελιδΩνας (μ-λ)….
*Ζητείται Σερδάρης στο Μουλάβατον του κυρ Νόσφη
Νάνοι αποκλείονται
*Αskinisi Panpolla da Lokandasi Υeni Ziyaret arabayla edersiniz
*Ζήτα τραγανό φυρίκι
από τα αρχονταρίκι
* Αskinisi Panpolla da Lokandasi Υeni Ziyaret arabayla edersiniz
Ορίστε σας ακούμε, Σουργκούτ … έχε το νού σου και βάλτου να φάει ένα e-ραδίκι
Δικό μας είν’ το παιδί, Μυτιληνιό eθνίκι…
-Αsk Panpolla
την ανοσία ασκήτρια
με Σε ερωτευμένη
στο μλόγκ της μ’ όλες τις μονές
κάνει στα νούμερα διπλές
εσένα περιμένει
κι είν’ αναστατωμένη
…
τον Έρωτα της για να δεί
με Μίσος και Συμπάθεια
με καφεδάκι Κύπελλον
από εκογυαλί ειν’ φωτογραφημένη
κι αλίμονο, αλί
Πασά μου εσένα θέλει
και τρις αλί για σένανε πονεί
σε περιμένει
…
-Φέρε στο Τσάι και την Δις
να δροσιστεί ολάκερον το Νοσφερόν Σου Όρος
κι η Δόλια μας η Ζαχ-μερή Patriche…
κρεββάτι έχουμε για Τρείς δεν μπαίνει άλλος όρος
Μα δώσ’ μου λίγη αγαπημένη υπο-Μονή
του Νόσφου Σου να παραβγώ
την Άδολη της Χείρας Σου
τη Λάγνα Εμμονή…
Ζahmet yoksa
..Κιαν της Χουφτός σου δεν μπορείς να κοψεις την Συνήθειαν
..κι ηδονικά λικνίζεσαι σ’ ονείρωξιν ηλίθιαν
κι αν με την επιτάχυνσιν ,το πάνω- κάτω χέρι
βγαίνει κι εκφενδονίζεται ,ποιητικόν χουνέρι
Μήν απελπίζεσαι ποτέ…Λιγάκι Κοντο-στάσου
και διες λίγο τι γινεται,στο πλάι σου , Κοντά σου
Διοτι έτσι που το πάς μου μοιάζεις Καλο-γήρους
Που όλο ονειρεύονται Γυναικας Ποδογύρους
Και ολοταχώς το χέρι τους, την ηδονήν γυρεύει
Μα σαν φανεί καμμια Γυνή,στου Ορους τα Ερέβη
Και παει να μπει στο Αβατον την λένε : Τζάμπα Μάγκα!!!
Κι ετσι λιγο θυμίζουνε, εκείνονε τον Τράγκα
Οταν στην Τηλεόραση -Που – τάχα μου- θυμώνει
Βγάζει υστερικές κραυγές κι επειτα μαλακώνει
κι αυτό το δηθεν θέαμα, η μάγκο-αηδία
Που επαναλαμβάνεται, γίνεται παρωδία…
Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια , τους πατησε το τρενο
Κι αν ο φαλλός τους έμεινε, πουλάκι μαραμένο
Κι αν νιώθουνε ματαίωσιν , ή και αποτυχίαν
Δεν είναι λόγος να ξεσπούν σ’ αλλην μιαν Μαλακίαν
Αυτά σου λεγω φίλε μου πούσαι το TRIO FYRON
Και ,προς θεού ,να μή σκεφτεις πως τάχαμ ‘ειμαι Είρων ..
Τώρα και AVATON σε CLUB στου Πόντου το τρανό Παρχάρ
(Κι αν όλες τις Γλώσσες του Νόσφου λαλώ)
Γράψε λίγο πιο όμορφα
πιο νοσφο-esoterica
κι ανέβασε τον Πήχυ Σου
καμμιάν ακόμα Οκά
Αν θες στο Νόσφειο Όρος Σου
Mon-e να πας να eδρeσeς
πρέπει τους όρους πούβαλες
ο ίδιος να τeρeσeς
Εμένα διόλου μ’ αφορά
σε ποιόν θα εξο-μουλου-γeθeς
ή κι αν στη Χελιδόνα σου
γυρνώντας -ήδη γύρισες-
ξανά αν προσκυνήσεις …
…με τις μετα-νοήσεις
τις λάγνες μεταμόρφωσες
ή τις “para-nοeses’’…
…κανείς δε σεν παρεξηγεί
ήθελες να γ@μeσeς …
«Και αν όλες τις Γλώσσες
του Νόσφου λαλώ
μα Αλήθεια Μου δεν έχω
τι να την κάνω τη Μικρή,
την Χείρα μου, την Εμμονή
που έχω… δεν κατέχω»
Ζahmet yoksa
αλίμονον! επίμονος είναι ο Trio Fyron
κι ολιγον τι μου θύμισε, τον υπουργόν τον Βύρων!
(Ξερετε! κείνον πού θελε να γινει Σαμουράιχ
Και την Ελλάδαν εκαμεν να μοιάζει Τρίτο Ράιχ)
Που ότανε αρχίνιζε να λεγει ματακίες
και περισπούδαστους καημούς , και μαλακοσοφίες
κι απ’ το στομφώδες στομα του ξεπήδαγαν βατράχια
και ζωντανά αμφίβια και ψάρια και σαλάχια
κι ολημερίς ρητόρευε κι έγραφε και βιβλία
και έστελνε και τους πραιτωρες για να του φέρουν λεία
Κι όταν δηθεν σεμνύνονταν και χαμηλά κοιτούσε
ενώ ροδανι η γλώσσα του ,Βυζαντινολογούσε-
(Διοτι απ’ το βυζαντιον μου φαινεται βαστούσε
Χρυσοβουλον κληρονομιάν , κι αυτήν διατηρουσε
και οπως λεγουν μερικοι , ετσι και τ’ Αγιον Ορος
πρεπει να μεινει Αβατον , αυτός ητο ο όρος
που ‘θεσε λενε η Ελλάς εις Όλην την Ευρώπη
και εις το Ορος δεν θα μπει καμμία Παρθενόπη
Καμμιά μουλάρα θηλυκιά , καμμία συρριζούλα
-περαν αυτών που μπαίνουνε , κρυφίως και στην ζούλα-
Σαν κάποτε που χώσανε οι μοναχοί ‘να ‘Θηλυ
που σαν το πόδι πότησε ,γκρεμίστηκε κανδήλι,
Διοτι ειναι αμάρτημα και ιεροσυλία
-Οι Μοναχοι στον ερωτα εχουνε ασυλία-
Ετσι λοιπόν ,καλέ Φυρόν , αν θες να συνεχίσεις
Της φούχτας την συνήθειαν και φτασεις ως να….
πια δεν ανακατευομαι και δε θα σε εμποδίσω
Ετσι κι αλλιώς δεν γίνεται πλέον να κάμω πίσω
Μες τη μου λού που βρέθηκα , στη Χελιδών τη νέα
Και σένα θα σε ανεχτώ και κάθε Μακακέα,
Γράφε λοιπόν ποιήματα και γραφε και στιχάκια
Και ολα ανακάτεψτα, με γύρους και σουβλάκια,
Ετσι κι αλλιώς, δεν είδαμε κι Αλλού, τα ίδια έργα;
Την μακακίαν δεν μπορεί του δάσκαλου η Βέργα
Ουτε , σταλιά , ουτε στιγμή , ποτές να σταματήσει…
Γιατί’ναι αναεμπόδιστος η των ανθρώπων φύσις
Εξάλλου-και στον Αθωνα ,το ίδιον δεν συμβαίνει;
Η -δεν θαρρεις; πως Μάταιον τ’ Αβατον αποβαίνει;
Καθώς ριγούν τα σωθικά ως και στούς καλογήρους
Ακόμη και στους πιο πιστούς ή και τους υπεργήρους….
Κι αυτοι ψυχήν δεν έχουσιν; Δε θέλουνε γυναίκα;
Και Πόντια , και Αριστερή κι ακόμη κι άλλες Δέκα ,
Κι οταν κλείνουν τα μάτια τους ,δεν εχουν φαντασιώσεις;
» Γυμνη Γυνή ,βοήθεια!!! φωνάζει… να τη σωσεις»
εκεί στα ΄Αγια νερά που τριγυρνουν το Ορος
κι οταν την σώζουν εξηγούν εντέλει πως ο Φόρος
που απαιτεί το τάμα της κι η αγια σωτηρια
ειναι να…….. ……..η Βακτηρία…
(συνεχίζεται )
ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕΣ ΒΙΟΛΙ / ΝΟΣΦΥ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ
Άς είναι που άλλαξες βιολί
κι άφησες το nosfo πουλί
και πάλι να πετάξει
Γράψε ότι θές με το παρδόν
-να ανακάμψει η τσαπερδών-
μες τη φωληά της Χελιδών
να έρθει πάλι e-Τάξη
Τους Νάνους φρόντιζε καλά
Να σου γεννούν Χρυσά Αυγά
Να σου δουλεύουνε σκληρά:
«Δεξιά» κι «Αριστερά» ίδια είν’ τ’ Αφεντικά
Το γάλα κύττα του πουλιού
πα’ στα παιχνίδια του «Παιδιού»
μη βρέξει και μη στάξει…
…Νόσφυ δεν είσαι εντάξει
G C G C
Ποιος είδε, ποιος απάντησε, ανάμεσα στους μάγκες
F C G CADm G C
ποιος είδε, ποιος συνάντησε, ω, ω, ω, γυναίκα με δυο άντρες
Am F G C
Μια γυναίκα, δύο άντρες
ADm G C
κομπολόι δίχως χάντρες
Κομπολόι δίχως χάντρες
μια γυναίκα, δύο άντρες
Ο ένας είναι για λεφτά, ο άλλος για αγάπη
ο ένας είναι για δουλειά, ω, ω, ω, κι ο άλλος για ραχάτι
Μια γυναίκα, δύο άντρες
κομπολόι δίχως χάντρες
Κομπολόι δίχως χάντρες
μια γυναίκα, δύο άντρες
Γι αυτήν ο μήνας έχει εννιά, μεράκι δεν την τρώει
και δυο καρδούλες αντρικές, ω, ω, ω, τις παίζει κομπολόι
Μια γυναίκα, δύο άντρες
κομπολόι δίχως χάντρες
Κομπολόι δίχως χάντρες
μια γυναίκα, δύο άντρες
http://kithara.vu/ss.php?id=MTExOTI2MDk2
MΑΓΚΑΒΑΤΟΝ ΚΑΙ ΤΡΕΝΟΠΑΤΗΜΕΝΟΝ
-Πάτα μου τον ίσκιο ρε, να παρεξηγηθώ, να σε δείρω ρεεε…
-Βρε ούστ από δώ … Νταπ γκάπ … νόσφ
-Με πάτησες ρε;;; Στ’ αστεία ή στα σοβαρά;
-Στα σοβαρά …
-Εντάξει e-μάγκα μου, γιατί αστεία δε σηκώνω…
…Πάτα μου τον μου ίσκιο ρε…
Αστός κι Aστείος ως b-είρων κρύος…
[ ΣΚΩΠΤΟΠΑΡΑΠΛΕΥΡΟΝ ΤΟΥ ΝΟΣΦΥΟΚΑΜΠΤΗ b-ΕΙΡΩΝΑ* ΜΕ ΣΥΡΙΖΑ ΑΠΑΡ-ΑΒΑΤΟΝ ΤΟ «Χ» ΠΑ’ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ… ]
Άλλα τα μάτια του Λα(γ)ού
κι άλλα της Χeλιδόν@ς
μια κουκουβάγια @στό-χυσε
την παίζει κατά μόν@ς
Kρυφά την β@σ@νίζει plus
την μουλουχτή μπουρού της
άλλα τυρβάρζει με το νού
κι άλλα με την … ψυχή της
*Δεν γράφει για το Σκώμμα
γιατί είναι πάλι πτώμα
Με τα άθλια νανάκια του
θα στείλει e-μπουγιουρντί
πάλι τα αστειάκια του
τα κρύα να μας πεί…
…Αστός κι Aστείος ως b-είρων κρύος…
——————–
PONTIAN SPIRIT INSIDE ME!!!
EGENNETHA SI FOTIAN
———————–
Ta chichakia ti Batumi
Nte’morfa skoutoulizne
Thymoumai’gw ta palega
Ti pshi m’ xarenterizne…
Mavron kardopon eis pouli m’
Mavra kai ta malias
Kathan imeran agorais
Kainourga foresias…
Egorases,egorases
To spitis egomothen
Magazia exarane
I chepis nte fkerothen…
Ψηλά ραχιά και πράσινα και δέντρα φυλλωμένα
κλείστεν κα τα κλαδόπα σουν και κλάψτεν για τ’ εμένα
ΜΗ ΜΟΥ ΒΑΖΕΙΣ ΑΒΑΤΑ ΘΕΜΑΤΑ … ΝΟΣΦ
Το μιαρόν απ’ το ιερόν
εν ΜΗ μόνο χωρίζει
στο Νόσφυ τρέξτε να σας πεί
του Κόσμου τα παράπλευρα
και πως του καθενός το sex
η λάγνα του eπανάστυση
στον Κόσμο καθορίζει
Μπορεί να είναι ντεμοντέ
ή ξένο πληρωμένο, -ξέρεις ντε-
Στης Πάνπολλας πολλά θα δεις
μπουκοβσκικώς ντεμέκ ορθώς
να τάχουν ξεφτυλίσει…
…Aφήστε πια τα μίση
και πιάστε το γ@μeσe
—του Νόσφου Φλάγκια εμπρός
σαν λυγερά της @nexes
ατσαλωμένα aristera
του ΠΛΈρωτ@ Σπαθιά…
…πολιτικώς και σύριζα
ναν ξυρισμένα ορθά—
ο Κόσμος να ευτeχύσει
Για αυτό στις φεμινίστριες
πάντοτε βάζουν πάγο…
…Αργότερα θα το σκεφτούν
σαν πάν στον Άρειο Πάγο
*****************************************************
Μ’ έστησαν σε μια γωνιά κι ήταν πρωϊ και e-παγωνιά…
(Ένα καθυστερημένο …φθισικό)
Ο χώρος γεμάτος μουσική,
άδειος για τη ματιά μου.
Το ποτήρι σου μόνο θυμάμαι:
γεμάτο – άδειο
γεμάτο – άδειο
ξαναγεμάτο – σχεδόν άδειο.
Άδειο!
Η καρδιά μου άδειασε,ξαφνικά κι απροειδοποίητα.
ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΒΑΤΗ (;)ΑΥΛΑ…
Παληέ μου eφίλε απ’ το στρατό της ecoalogias
Στο λέω αλήθεια σε λιγάκι σταματώ
Αν επιμένω να σε πρήζω -ακόμα δυο μπουκίτσες-
την νοσφερή σου αγαπημένη σιέστα να χαλώ
-πες στα νανάκια να της βάλουν κουνουπιέρα-
δεν είναι γιατί παίζω φανταιζί στου Βύρωνα
τη σύριζα εφαρμοστή παράπλευρη σκακιέρα
ως χοίρων της φανφάρας πυοιτής να ευτυχύσω
ούτε κι ως b-είρων της μeτόγκας μου
την ομορφιά μονάχα για ν’ αυξήσω
Είναι που το κομμάτι σου εκείνο που αγαπώ
θέλω ολόκληρο μπροστά μου να το βλέπω
με καρουζέλ να παίζει, να γελά, να κοροϊδεύει
όμως τους άσχημους e-φίλους του
αν θέλει άλλη φορά να μην φτηνά
και από ψηλά αγναντεύοντας… τους χέζει
Αυτά είχα να σου πώ:
ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΑΒΑΤΗ (;)ΑΥΛΑ…
τα βλέπω..
DUO PERIGYALI
κοντά σου θα μαι πάλι
όμορφη Πόλη δικιά μου Όλη
φωνές μουσικές…
Νοσφυ πέρασα πολύ ωραία
σε αυτό το ταξίδι
να είσαι καλά
εννοείται το ίδιο και στους υπολοίπους
αφιερωμένο σε όλους μας και γεια και χαρά σας
Κι άμα στερέψουνε οι στίχοι εμείς θα χουμε
κι άμα καημούς τα ράδια δε θα παίζουν πια
Εμείς που τη ζωή στη φαντασία πλάθουμε
θα τη δωρίσουμε στην πρόσφυγα γενιά
Να ονειρευτεί και να γιορτάσει με τα πάθη τους
να ονειρευτεί να ξαποστάσει στη σκιά τους
να φυγει με τα άγρια οράματα τους
σε μια πατρίδα που θα αντέχει την καρδιά τους
ΚΑΤΣΕ ΠΟΥ ΠΑΣ …
ΤΟ ΑΒΑΤΟ τ’ ανοίξαμε, έλα να φάς…
Καρουζέλ, αγαπημένη,
παρεξηγημένη -με το δeκeo Σου-
μικρή μου εσύ Μαμζέλ
Εδώ και τώρα …
η Φαντασία στην Εξουσία
Η Ουτοπία σ’ Αυτή τη Ζωή
ψάχνει τη Χελιδωνοφωληά για να τρυπώσει…
Κάτσε που πάς … πια δε μας αγαπάς;
Κάτσε να το πιούμε το Τσάι
σαν καινούργιο της αγάπης μας
το non – σφαιράτο Τρίο
Αλκυονίδες έρχονται
θα φύγει πια το κρύο
Κι αν είπα και δυό καλαμιές
είναι που άρχισαν για μας
τους Γέρους κι Άχαρους
κλητούς της Μάνας Γης
οι Διαρκείς του Χρόνου Αποκρηές
…
και χορεύουν οι e-Γρηές
κάνοντας μαλαγανιές
απ’ τα γέλια τους να πέσουν
κι οι Ωραίες Νεολαίες καταγής
όπου κι αν έχουνε Έρωτα
-κι ας λέμε εμείς «ξενέρωτα»-
την πούχουνε μες την καρδιά «Patriche»
Ε γεια χαρα κι απο μένα…
Νασαι καλά Καρουζέλ.
https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/01/12/%ce%a0%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ac-%ce%b1%ce%bd%ce%ad%ce%ba%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%83%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82/#comment-6118
Ο (Α)ΒΑΤΕΜΕΝΟΣ Ο ΑΝ-ΗΘΟΣ
Mπας κι είσι ου Μανάβης της Καρδιάς Μας
τον Άν-Ηθο ματσάκια που χαρίζεις
ροζέ, λιλά, χλιδέ πρασινουά,
καφρεύοντας ’πα σε Ζωές των Άλλων
κάθεσαι κι ατεχνηέντως και τις βρίζεις
ενώ εξυπ(α)νάδες μες της Πάνπολλας
τα Φύκια για Αποδόμηση του (;)ΌΛΟΥ μας πουλάς…
ποιανού Αβάτου τη μαγκιά νομίζεις πως ορίζεις;
Κι αν έχουν οι Μουλούδες βάλει όρους
αλλιώτικους εδώ περί εξαγωγών
κι εμένα δε μ’ αρέσει και το είδα
καλά τους τα ‘γραψες…
κερνάω μια αραχίδα
Μα από το Ήθος του Κοσμάκη
κάτω τα χέρια … σάπιο μαναβάκι
Χαίρου τον Άνηθο σου Όλον
βάλτον στη ρίμας τη θεσούλα
ξοπίσω απ’ της βρυσούλα σου
τον πανωραίον θόλον
ανυποτάκτως συνιστώ
και στων μ-λ τη συντροφιά
ζητώ ευθύς “παρδόν”
Έτσι όπως μπλέξατε τα μπούτια σας
(«τεκνά ζαχαρωμένα»… πουρά, μάλλον),
καλύτερα θάναι να ηρεμήσετε λιγάκι.
Γι αυτό ας τραγουδήσουμε στους εμπλακέντες
το κάτωθι νανούρισμα:
Νενί το βασιλόπουλο,
βασίλικον κλωνάριν,
νενί το αηδονάκι μου
και το περιστεράκι.
Νενί, πουλί μ’γλυκότατον,
τεκνόν ζαχαρωμένον,
νενί, πουλί μ’γλυκοόατον,
τεκνόν χαριτωμένον,
νενί, πουλί μ’σπλάχνικον,
τεκνόν αγαπημένον.
Κοιμέθ’, κοιμέθ’, μικρόν πουλίν,
κι επάρ’τ’ς αυγής τον ύπνον…
————–
Εγροίκ’σατε;
Κοιμέθ’, κοιμέθ’, μικρόν πουλίν
κι αύριον μέρα είναι!
Ετσι λοιπόν , νικάμε πάντα εμείς
—————————————–
Ετσι λοιπόν , νικάμε πάντα εμείς
Οι Πονηροί οι υποχθόνιοι , οι δολοπλόκοι
Καθώς περνάμε την υπόγεια γραμμή
Που ακολουθούνε στα τυφλά οι ξυλοκόποι
–
————————
Έτσι λοιπόν , νικάμε πάντα εμείς
Με την σοφία μυστικών που δίνει η πείρα
Κι ακολουθούνε στα τυφλά ,δική μας Μοίρα
Όσοι δεν έμαθαν ποτέ ,να λένε Όχι
————–
Κι έτσι γλιστρούν τα πόδια τους στον πάγο
-εμείς που βάλαμε –για όσους δεν προσέχουν
Και την βλακεία την παχειά δεν την αντέχουν
Κι εμείς κοιμόμαστε ησυχα και πάλι….
Με την φωτογραφία του στο προσκεφάλι
Αυτου που το μουστακι του γελάει
Κι ειν’ αδελφός μας και μας κλεινει και το μάτι
και μας υπόσχεται αιώνια αγάπη.
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σαν τους διαβάτες ,που όλη νύχτα περπατάνε
Σαν τις ψυχές μας που δεν έχουν που να πάνε
Κι’ ειν΄οι αράχνες σαρκοβόρες σαν την Μνήμη
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σα πεφταστέρια πού στον ουρανό γλιστράνε
και σαν τους φίλους , την στιγμή που μας πουλάνε
Σα και τη νύχτα που βουλιάζει σε μια Λίμνη
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Κι αυτά τα δεντρα ολο τα τρώνε οι Τερμίτες
που πάει η πνοή μας οταν βγαινει απο τις μύτες;
Κι ειναι η ζωή μας σαρκοβόρα σαν την μνημη.
Μα Άβατον ήταν;
πάλι για Έρωτες ιδέες μπήκαν…
**************************
Το πιάνω e-φίλε μου το πεφταστέρι
κι αν μ’ εμπιστεύσαι πάρτ’ απ’ το χέρι
κι ας λέει ο κόσμος «μας»
μ’ Άβατον ήταν;
πάλι για Έρωτες ιδέες μπήκαν…
Κάτσε και άραξε σ’ ένα κομήτη
στη χαίτη απάνω του, κι ας τον Τερμίτη
κακιά Συνέπεια ποσώς με νοιάζει
έχω απόθεμα … δεν πέφτει η Μύτη
κλείσε τα φώτα πια
…Σουρκούτ φωνάζει
Εγώ πιστός εις το καθήκον συνεχίζω.
Σχολίου 408 συνέχεια
———————
Ξαφνικά την συνομιλία μας διακόπτει ένας περίεργος τύπος, ήχος….τραγούδι
<strong>» Όρμαν ντόλου κεστανέ
ντοκιλούρ τανέ τανέ
Τράμπζον ντόλου κουζ ολσά
μπανά ντούσερ μπιρ τανέ»
Την τραγωδίαν σιτ’ έλεεν εκούϊξαν ατόν αμα κι εστάθεν
άμον ρασίων τσαναβάρ αμάν επήεν εχάθεν
Ντο εν ατό ντ ακούγωμε ντο εν ατό η λαλία
ερώτεσαν αχπαραγμένα τα συριζοπουλία
Μικρός μικρός καλόερος α ‘σο χωρίον έρθεν
κανείς εμουν ουκ εξέρ αδακά για τ’όποιον εβρέθεν
Ατός ντελή ποπάς εν όλον τραγωδεί και κλαίει
σημασίαν μη δίτε ατόν κανείς κι γροικά ντο λέει
Κι ύστερο λεν πως άγιον εν ατό τ’ ορμάνι
νε άγιον νε ποπάν εμείς είδαμε, μανάχον τραγουδιάνοι
συνεχίζεται….
Βοήθημα για τα έντονα γράμματα
Το χ διαβάζεται σαν το γαλλικό ch
Το ια κάτι ανάμεσα σε εα και το αγγλικό cat
Αν πετύχετε ξ κάτι σαν γαλλικό kch
Το τσ παχύ, όπως το τούρκικο τσάι
mumul
Το πλοιο φευγει και το πλήθος του ζυγώνει
Κι ο Τιμονιέρης μενει πάντα στο Τιμόνι
Κουνάς μαντήλι σαν μια Ανεμώνη
Κι αυτοι που μένουν ειναι πάντα Μόνοι…
Πουλιά κοπάδια στο ουράνιο Αλώνι
και συννεφιαζει και ο Ουρανός θυμώνει
Κι αυτοι που μένουν ειναι πάντα Μόνοι…
…………………….
Kratisa ta site peri geonoktoniwn.
to mellon den ktizetai xwris parelthon…
Χριστίνα, αν μόνο από ‘δω
θα μάθεις γενοκτονίες,
σε περιμένουνε παντού
οξείες… οι γωνίες !
Κάπου μα πού…
μα που το διάβασα …
σε x filion monastery…δεν δίνω σιγουριά
όπου καμμιά φορά μπορεί να βρείς
και φέικ «συγγραφείς»
με πάπα αδαμάντινη
ούτως ειπείν, σκουριά…
ο John -εκ των πρασίνων του-
σαυτόν να στρέφει Βέλη,
εν σκώμματι κι αρχοντικά
να αναρωτιέται εκλεκτικά
χωρίς σαφώς να θέλει:
***********************************************************
Τελικά το ΠΑΣΟΚ θα πάει στον ΣΥΡΙΖΑ και οι ΣΥΡΙΖΑ σε εμάς τους ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ;… Άσχετο αλλά για να γίνεται συζήτηση.
***********************************************************
Πλήν ως και μή δεχόμενοι
του ταπεινού προπάππου μου
-εκεί κι αλλού, κι αν αγαπάς-
σαρκάζον ποιηματάκι
το βάζω εδώ και άστε το
φωνάξτε τον Γιαννάκη
-η ρίμα μόνον απαιτεί
το υποκοριστικάκι-
Μια λέξη αν θέλει να μας
Να μας -που λέν- καταδεχτεί
στου Παρακάθ’ το πόντιουμ
κι αριστερόν οτζάκι
**********************************
Χρωματική Υπερ(α)βατική Πανπαλέττα
**********************************
Οι ρόζ πουά απλώσανε το πράσινο μεταμοντέρνο δίχτυ
κι οι πράσινοι πρός λαχανί το ρόζ πεκινουά …
να δούμε ποιός θα φαγωθεί σε εμπλουτισμένη κρύπτη
και ποιός θα φάει ολόκληρον τον δάμαλον νουά
Γιώργος Σουρωμένος FYROMXB
…Μια λέξη αν θέλει να μας πεί…
Βρε σουρωμένε
τι πίνεις και δεν μας δίνεις
Μην είναι τούτο προυσιανό μην τάχα είναι λιβάνι
μην εκείνο το μαροκάνικο μια που δεν έχει αφγάνι?
ΡΕΦΡΕΣ
Η Ζωή δεν είναι REFRESH
είναι μια δέσμη φωτός
μεσ’ τις θολές γραμμές των οριζόντων
μιας πόλης που της πρέπει το καράβι
για την Κέρκυρα του Αιγαίου
τη Μυτιλήνη του Ιονίου
Αλλού για αλλού, στην εξορία
για της ψυχής τη σωτηρία
Είν’ η Ζωή στο Φώς σκαλομαρία
Σαν Μενεξέδες που γελούν
και λογαριάζουν λόγια χαρωπά
γλυκά μόνο στη γεύση του Γαϊδάρου
Σαν τα Ζουμπούλια στις γραμμές
που στάθηκαν Εμπόδιο Ακριβό
στου Ραχατιού το Ρόζ Κιγκλίδωμα
στο σβήσιμο του τελευταίου Φάρου
Πολλές φορές πληγώνει, κι όποιος δεν έχει Γνώμη
Στης Λευτεριάς το μπόι, μοναχά
η λέξη σαν ταιριάζει, μας λυτρώνει
Λόγια γλυκίσματα αδειανά μη μελετάς
στήλες αν-άλατος θε να γενούν και σκόνη
Είν’ η Ζωή μια Θάλασσα και μείς παιχνιαδιατόροι
στης Μουσικής τις στενωπούς, βγαίνουν καλοί Μαστόροι
Την ποίηση αγάπησαν πολλοί
μα όχι τον εξόριστο ποιητή
που κουρεύει των προβάτων το μαλλί
με περίσσια αντι-τσοπάνεια κριτική
Την ποίηση αγάπησαν πολλοί
αλλά μίσησαν το σπάνιο ποιητή
που για τις αδικίες πάντα ομιλεί
με πάθος και με ρίμα ανατρεπτική
Εξόριστε ποιητή, στη Χελιδόνα σου ΤΙ βλέπεις;
Βλέπω των παρεών το άδικο στη Βλογημένη Βαβυλωνία
Ξυστο-λόγους να ορμούν ακάθεκτοι για να εισπράξουν
τη δημοτικότητα των δικών τους μπουρδολογημάτων…
Βλέπω τις σταγόνες της συλλογικής μας ευτυχίας
Και τις συκοφαντίες της Ψηφιακής Ανοησίας
που νομίζει ότι πολεμά το Εικονικό το άδικο
κραδαίνοντας τα νέα λελούδια στο σκυλάδικο…
α χα χα
(αυτοσαρκασμός ΚΑΚΙΣΤΑΤΗΣ ποίησης, εκ του προχείρου,
πολύ όμως προτιμότερης από την κλανιά του χοίρου)
Xoρ χορ χορ …
σκληρόν αλλά και με παλμόν …
ροδοκοκίμησα λίγο κι απ’ το κομπλιμέντον
επιτέλους κ. συνάδελφε με κάνετε και ντρέπομαι διπλά
Για τον Πίπανδρον της Αρχαιότης, έχεις ακουστά;
Έχω κληρονομήσει τα Άπαντα τ’ τα χούγια σε DVD, ήταν και πολύ πιό προπάππος μου από τον άκαρδο Άλεξ Π. που έστειλε να βαράω σκοπιά στο π&φ να κόβω απά στον τάκο τ’ αριστερά τα κούτσουρα του πόντου τους τα μουλουχτά γομάρια
Αχ ουραία μυτιλήνι που σ’ κατοικούν (η γλώσσα μ’ κόλσι μ’ αφήνει) πείτι του σείς…
Ντόκ ντόκ, ντόκ … ντόκκκρρρρρρ
-Ποιόν βάζεις ρε τη σειρά;
-Δε λέω
-το λοχία;
-Τσ…
Τον επιλοχία, τουν Ουμέρ
-Ουόι ουόι, πιο πάνου
-Του Sure Good λές;
-Τσ… έλα κουμάτ πιο πάνου
-Του Διοικητή, που ακούει Νεοκόσμολα
και ρίχνει με ντ’ βοϊδαγγέλενα;
-Σι είπα ουόχι … ακόμα πιο πάνου
-Άει ρε χέστ’ δεν έχει πιο πάνου…
-Του Νόσφ λές;
– Σσσ… ρε μακακέλλη
– Ουόχι ρε φλαούτου άνουσφου
-Ά ρε τυρόγαλου ΄πουχς γκόμινα τ’ Αριάνι του θηλυκό…
-Σ’ λέγου έχι’ πιό πάνου… ουρέ νανιών τσουμπάνη
-Ποιόν έχι ρε βιοέθνικα τ’ φυρόν τουν πλάστ μη σ’ φέρου στου κιφάλ’ σ’ απάνου…
-Έχει ρε σύ… πόντος βίζα σούπερ βλάξ … τουν filion του Μπάνου
-τόκ τόκ;
Ντόκ ντόκ, ντόκ … ντόκκκρρρρρρ κρρρρτ…
-Πρόσιχι ρε μαάκα
-Τι έχς πα στμύτσς ρε περουκυάνιο;
-Έχω κάτ’ πιο πάνου κι απ’ τουν Μπάνου;
-Εμασχέζς…
-Μπούφους μπούφους σα βρουμεί… τι είνι;
Η Μπλουγκόσφαιρα με τα καλάσνικουφ τα’ άσφαιρα…
-Λέγ’ μ’ έσκασες έχ’ απ’ Αυτόν πιο πάνου
-Δε βρίσκου μες ντ’ Μπλογκόσφιρα
αυτός μονάχα κάθεται απ’ όλους πιο Απάνου
κι κάνει κι ουραία μουναχός τα’ την πάνινη τ’ ατμόσφαιρα…
τόκ, τόκ….
-Α ρε του Μπάνου…. τι να μωρέ τουν κάνου….
-Κατέβα ρε να φάς ψουμί στου Π.& Α. τα’ παραχούτις
-Τα έψσι απού βραδίς για σε ο filios σ΄ ου Sure Goodys
….
-Σσσσς,
……
-δεν είναι τίπτις η Νόσφς ξύπνησι
-κι ψάχνι για να δαγκάσ’ κουρίτσ’
….
-Φύγι απ’ έδιου ρε….του Νόσφ κι έμενα δάγκασι μπρρρ…
…
-Α πάιξουμι νιώσματα;
-Σα ντν Αλεπού χουρουπηδώ… σταφύλι μ’ δε σι φτάνου
για σένα τούμπις κάνω βρέ κι πάλι είσ’ από πάνου
δε θα μας πια καταδιχτείς, θα πα να φάς στα Γκούντις;
-Ο Αιολικός;
-Άστα να πάν κι αυτά θα ρθούν… κι όλα θα παν πιο πάνω
κανείς δεν κακοφόρμισε μ’ ένα Παρδόν
σαν μισοπεί ακόμα παραπάνω
– Ο ΜΧΒ;
Όχι ρε βλήμμα …
Ποιός χέζεται αληθινά για αυτά τα καθημερινά
τα νοσφερά τα πάνπολλα κατουρημένα μίση
ως κι τουν Άλεξ Πί σου κλαφτό τουν πόνο μας να γιάνου
να ξημεροβραδιάζεται με έργα … Άγρια Δύση
μα ακόμα εκεί … ο κόσμος να ξεφτίσει μα να εσύ πιό πάνου
Άνοιξε ντ πόρτα σι δώ μια καλημέρα να σι πώ
το πόθο μ’ που μι τρώει κρυφά, μι σένα να τον γιάνω
Κατέβα… τρώμε
Ο Μη Χοίρων Fyrop
του Λουκιανου
Θα φύγω με τους φίλους μου για Κάιρο
ταξίδι αναψυχής να σε ξεχάσω
Μετράω τον πυρετό μου στον υδράργυρο
τριάντα οκτώ και οκτώ, τριάντα εννιά και εννιά
σαράντα μονοπάτια μεσ’ στα μάτια σου
και δεν μ’ αφήνεις Θεέ να τα περάσω»
«ΑΔΕΡΦΙΑ ΕΙΣΤΕ ΜΗ ΜΑΛΩΝΤΕ»
ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΝ ΧΟΡΩ : «ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕ ΧΩΡΩ»
Η Μπλογκόσφαιρα όσο κι αν μοιάζει αχανής, ένα μικρό πλανημένο επουράνιο πνευματώδες σώμα ( ενίοτε και σωματώδες πλανημένο πνεύμα) είναι, για όνομα του Αγνώστου και ποικιλοτρόπως προσλαμβανομένου Διφυούς ημών Θεού.
Οι φθαρτοί μα αφθάστως ενκαβγαδίζοντες -εχθρίζοντες ως x – filioi, απελεύθεροι δούλοι του σκληρού Θεού και κατά το δοκούν Άνθρωποι- ελεύθεροι είναι -μα και τυφλίζοντες κατ’ αναλογίαν- να ξεπεζέψουν απ’ της Ύβρεως τ’ αφηνιασμένο Άττι. Ως Ύβριν μοιραζόμενος, μέρος τι του Πελάτη, πολιτικώς ενίσταμαι, μα «Κάντε και σεις κάτι».
Προσωπικώς, ως και εμπαθίζων άνθρωπος και χοίριστος εν μου την πιπεράτη Γλώσσα, ας πω τελειώνων κάτι. Το κουβαλώ από μικρός στην μιαρή πλάτη, μα το ’χω ιερό σκοπό να μην το παραβώ:
«ΑΔΕΡΦΙΑ ΕΙΣΤΕ ΜΗ ΜΑΛΩΝΤΕ»
Αφού στον ίδιο σφαιρικό των μπλόγκ αστερισμό χωράτε Θεία Προνοία -κι εγώ μαζί χωρώ- εκ των πράγματι άνοστο και περιττό κομμάτι, δεν θα ’ταν άν αλληλιστί στους καθρεπτίζοντες το ΈΝ,
ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΕΝ ΧΟΡΩ:
«Τι κάθομαι και πνίγομαι εν κουταλιά e-νερώ…»
Kι εγώ κι εσύ κι όλοι μαζί, χωρώ…
…κι ακόμα παραπέρα ας μπεί και καμμιά λέρα…
…φίλε μου ή έστω συμπαθών μα και σκληρώς συμπάσχοντα:
«ΜΑΖΙ ΜΕ ΣΕ ΧΩΡΩ»
Νίκος Καζαμιάκης
apolyth@eleytheria.free_paradise_avaton_club_crete.cosm
ΧΟΡΗΓΟΣ ΔΕΝ ΕΥΡΕΘΗ
Filie Sure Good πετάξου μια στιγμή, αλαφροπάτητε σαν τον Ερμή και δώστο κι από κεί… Ανάθεμα τα μοντεροτέρατα τ’ αγύειστα μλογκαρισμένα τα κεφάλια
…τ’ αγύριστα…μπλογκαρισμένα τα κεφάλια…
κανείται, εμπογαλέφθαμεν…
κανείτε, εμπουγαλέφθαμεν ;
Παρακαλώ την Παμποντιακή Ανωτάτη Παναριστερή Αδμινιστρία να επιληθεί μουλουπρεπώς και την ορθογραφία…
Επαναδίνω σχετικόν ξανά παραμυθάκι…
Kαθήμενη στην παραχούτ’ μας έλεγε η Γιαγιά
το νοσφερόν διακύβευμα, του Κόσμου το Ηδύποτον
το εις Αφρ’ – Όνους Άβατον, το Φάρμακον/Φαρμάκι
http://users.sch.gr/veccio/mamamia/mamamia.htm
ΤΑ (Α)ΒΑΤΕΜΕΝΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ ΤΑ ΝΟΣΦΕΡΑ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΟΥ…
…ενίοτε και κτηνωδώς πλανημένο πνεύμα……εγκαβγαδίζοντες …τη πιπεράτη Γλώσσα …στην μιαρή μου πλάτη…
…μας έλεγε η Γιαγιά μας…
ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΚΑΤ΄ ΑΛΛΟΥΣ (ΠΡΟΣΦΙΛΕΙΣ) ΚΑΙ Μ@λ@Κe@Σ…
…πεπλανημένο πνεύμα…
Γνώθι σαυτόν …Ειλόμην αν αδικείσθαι ή αδικείν…
http://www.protovoulia.net/arthra/Euthini_Protovoulia_Ypervasi_Dimiourgia_Agonas.htm
Νίκος Καζαμιάκης FYROΝosty
Κι όποιος ανόητος ΥΠΟΤΙΜΗΣΕΙ τον προηγούμενο αξιόλογο, ποιητικά εκφραζόμενο αλλά ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΩΦΡΟΝΑ αρθρογράφο, που είναι ΚΑΙ καθηγητής ΚΑΙ πολλά άλλα, αλλά του αρέσει να «παίρνει τον αέρα του» εκφραζόμενος ΕΛΕΥΘΕΡΑ στο διαδίκτυο (με απλό κλικ στα λινκ το έμαθα προ πολλού), να ξέρει ένα πράμα:
Καλό παιντί είμαι, αλλά (όταν προσβάλλεται η ίδια η Ελευθερία του Λόγου) μεταμορφώνομαι σε αράπη αντροποφάγκο:
-Αν εσύ κόψει λόγκο, εγκώ κόψει εσένα κ@λο.
ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ η σκοτεινή μου πλευρά, και απολύτως ΚΑΤΑΜΑΥΡΗ.
ΕΙΣ ΜΟΝΟΝ Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ
(Ο της Μ. Παρασκευής)
Δάνειον εκ του Άλεξ Πί
κι ο Νίκ να δούμε τι θα πεί….
Οχι ποτέ καθηγητής ως εκ του ΚΑΤΑ & ΗΓΟΥΜΑΙ(;)
Θέλω να γίνω Δάσκαλος για αυτό ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΜΑΙ
Ψηφίστε Ο.Α.Π. Οικολόγους Αληθινούς Πράσινους
Δαγκωτό στο φίλτατο ομότοχνο του Πάθους και του Λάθους τον
….OMADEON
Άντε μην καρφώσω e-δημοσία και τ’ όνομα Του
ΚΥΡΑ ΓΙΩΡΓΑΙΝΑ Αν και λόγω ύφους ήθους κι εποχής στους Πάνω Ντάγκλες πάει
Κανα καλό κονέ Γιώργο, πες μου το πια το ΝΑΙ…
http://www.greekmidi.com/songs/katsaros/kyragiorgena.html
Καρά ΟΧΙ πέστε στο ΔΗΜΑΡΧΙΔΙΟΝ
Σε Μαύρους Καιρούς ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑΣ
‘είθισται’ να ακμάζει η υψηλή υπερβατική ποίησις
η -εν προκειμένω- η φέικ κακοποίησις
Όμως ακμάζει πιο πολύ το Νon σφαιράτον Σκώμμα
-κι ας είναι κάποιοι προσφιλείς εις το κρεββάτι ΠΤΩΜΑ-
με παρωδίας έρχεται -ωσάν Νυμφίος εν μέσω της νυκτός-
και μας κρατάει ακόμα Ζωντανούς σαν ρόκ συγκρότημα
κι όχι χλιδάνετης ψευτομαγκιάς σε μπλού τζιν φίς
γιατρείου τους σάπιου δοντιού απόστημα…
Βάλτε λοιπόν ελεύθερα το λίνκ αυτό να παίξτε
είναι σε μίντι και για αυτό με Καρά ΟΧΙ πέστε
Όπου Γιώργος βάλτε Χάνος κι όποιος άλλος πάει Σουλτάνος
Του Λόγου μας Λευτεριά δεν γράφεται στου κάθε ψευταράκου
τα ασύστολα τα κομψευτά τα ζόντα μεριά*
*μεριά=μπουμπουλιά=αμελέτητα=ορχούμενα λεγόμενα χυδαϊστί κι «@ρχeδe@» που ενίοτε φιλοδοξούν να γίνουν Δημαρχίδια…
Υπογλωσσάριον
Δημαρχίδιον = Αθωώτατον Υποκοριστικόν Νεαρού Δημάρχου
…ή -εν προκειμένω- η φέικ κακοποίησις…
…Του Λόγου μας η Λευτεριά …
…τα κομψευτά χλιδάνετα τα όζοντα μεριά*…
Παιδιά στα καλά σας είστε;
Αν θέλετε η Χελιδώνα (μ-λ) να συνεχίσει να σας φιλοξενεί επικεντρωθείτε μόνο στα ποιητικά, χωρίς σποντίτσες και υπονοούμενα!
Άντε, γιατί πολύ έχουμε υποφέρει από την ανοησία των διάφορων ένθεν κακείθεν!
Αν έχετε λογαριασμούς και απωθημένα ΔΙΚΑ ΣΑΣ, λύστε τα αλλού.
Εμείς τα δικά μας ξέρουμε να τα αντιμετωπίζουμε μόνοι μας!
Μ-π
Ίσως, (‘μω το θάμα και το νόμο σ’) , να πλησιάζει και η ώρα να κλείσει τον κύκλο της και η Χελιδώνα (μ-λ).
Στη «συζήτηση για τα ανέκδοτα» [ 8) ] ό Νίκος Σαραντάκος τοποθετήθηκε ως εξής:
«….εγώ στη θέση σας δεν θα άνοιγα τη Χελιδώνα Μ-Λ και δεν θα άφηνα να μεταφερθούν οι καβγάδες της Καλύβας στο Π&Α. Πάντοτε να ξέρεις, αυτό είναι συνταγή για καταστροφή….»
Ίσως δεν είχαμε υπολογίσει την πραγματική σημασία της Χελιδώνας (μ-λ), με την οποία ούτε θέλαμε να τη «σπάσουμε» στον Πάνο (αν είναι δυνατόν), ούτε να κερδίσουμε επιπλέον επισκέψεις για το θεαθήναι, ούτε να μεταφέρουμε τις αντιθέσεις στο χώρο μας.
Γι αυτό και ο Ομέρ απάντησε:
«Ίσως και μεις δεν εκτιμήσαμε το πρόβλημα που θα μπορούσε να δημιουργήσει η ΧελιδΩνα(μ-λ). Το είχαμε δει, όλοι ανεξαιρέτως, ως ένα εκπληκτικό χιουμοριστικό παιχνίδι που φυσικά δεν στρεφόταν ενάντια στην “Καλύβα”. Αυτό φαίνεται από το εισαγωγικό που τότε είχε γράψει ο Μ-π. Ο οποίος μέχρι πρόσφατα ήταν στην κοσμάρα του. Γι αυτό και έμπαινε στην “Καλύβα” χωρίς να τρέχει τιποτα. Και φυσικά δεν έτρεχε….»
Ο δε Μ-π έγραψε για την άποψη του Σαραντάκου:
«΄Εχω τη γνώμη ότι η Χελιδώνα (μ-λ) δεν ήταν υπεύθυνη του προβλήματος. Και να μην υπήρχε αυτή, θα υπήρχαν οι “Μεταμορφώσεις..“, τα κείμενα για τη γλώσσα κ.λπ. Από τη στιγμή που υπάρχουν αντιθέσεις και εμπλεκόμενοι, το πρόβλημα θα βγαίνει διαρκώς. Και μη νομίζεις ότι τέλειωσε! Τέλειωσε με μας οριστικά. Έφυγε από πάνω μας το πολύ μεγάλο βάρος και άγχος, που είχαμε από το καλοκαίρι.
Εκτιμώ όμως ότι απ΄ τη στιγμή που οι ίδιες αντιθέσεις (πολύ πιο έντονες πλέον) υπάρχουν, θα ξαναβγούν. Σε άλλο χώρο φυσικά και με μεγαλύτερη βιαιότητα.
Μακάρι να διαψευστώ, γιατί πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο. Το διακύβευμα είναι απελπιστικά μικρό. (Έχει απολύτως δίκιο ο κατα καιρούς συνονόματος τζέι95)»
Οπότε αγαπητοί συμμετέχοντες τι θα λέγατε;
Την κλείνουμε;
Και κάποια στιγμή ας πάρει κάποιος της πρωτοβουλία να ξανανοίξουμε μια άλλη ποιητική γωνιά στο Π&Α.
Η κολεκτίβα του Π&Α 🙂
Κλειστε την να παει στο διαολο. Κλειστε την …
Σας το πα και παραπάνω αν ψαξετε .. Κλειστε την.
Αναλαμβάνω εγώ τον άχαρο ρόλο υποστολής της σημαίας της Χελιδώνας μ-λ
με την υπόσχεση ότι συντόμως θα τοποθετηθεί εκ νέου σε ένα απάνεμο και φιλόξενο κονάκι.(μ-λ και αυτό βεβαίως)
Πριν κλείσω όμως Μ-π δυό κουβέντες.
Η μία αφορά το Νο 6 ενός δεκαλόγου:
6. Όταν μας υποδείχνει κάποιος τις ευθύνες μας και την αναποτελεσματικότητα μας (παρόλες τις βάρδιες) καλυπτόμεθα αμέσως με το γνωστό τρόπο, πίσω από το δάχτυλό μας (= για όλα φταίει το ρηφρές) και όλα πηγαίνουν καλά στη συνέχεια!
Κάποιος που δεν μπορεί να δει τις δικές του ευθύνες δεν μπορεί να υποδεικνύει στους άλλους .
Το ρηφρές αγαπητέ μου αποτελούσε «γέφυρα» ,ρίχνοντας επάνω της μέρος της απίστευτης αυτής παρεξήγησης..
Και όχι άλλοθι. Άλλοθι θα ήταν δικό σου και το οποίο θα δεχόμασταν χωρίς να πούμε δεύτερη κουβέντα.
Αλλά καμιά φορά ο απίστευτος εγωισμός τυφλώνει καθιστώντας τον όποιο άνθρωπο ανίκανο να διακρίνει το όποιο θετικό, έστω και ένα, στην άλλη άποψη.
Οχτακόσια μάτια βλέπανε αυτό που βλέπαμε εμείς και μόνο δύο αυτά που έβλεπε ο των πάντων κριτής.
Δεν είχαμε καμιά ανάγκη για άλλοθι. Άλλος είχε , του το προσφέραμε και αυτός το πέταξε στα σκουπίδια.
—————–
Kαι επειδή δεν δύναμαι ως Πόντιος να φανταστώ τίποτα καλύτερο σε δεκάλογο παραθέτω μόνον μερικά αποφθέγματα όπως ακριβώς είναι , ασχολίαστα με την επισήμανση ότι
1) τα 3 πρώτα δεν αναφέρονται εις ημάς αλλά σε αξιόλογους της καλύβης σχολιαστές και 2) την απόλυτη συμφωνία μας με το τελευταίο…..
——–
-είσαι εντελώς εκτός πραγματικότητας..
-Επίσης, ότι θεωρώ τη θέση σου ότι “φταίνε και ο Νόσφυ και ο καλυβάρχης” το άκρον άωτον της …πλημμελούς ενημέρωσης
-συνήθως συμφωνούμε, αλλά εδώ (στο θαυμασμό σου για τη στάση του π……) θαύμαζε μόνος σου
-Ποντία κορασίς παρεσύρθη τηλεφωνικώς..
-Τι λέτε, ορέ ποντιόπουλα
-Σοβαρευτείτε, αδέρφια!..
-Βρίσκεις τα ποντιακά βαρετά; Μα γιατί; Στους Π & Α δίνουν πραγματικό σόου, εκτός από τους 3 καμπαλέρος..
-οι Πόντιοι (και Αριστεροί, όου γιές….
– Όσο οι Πόντιοι (και Αριστεροί, τρομάρα τους) επιμένουν να ξύνονται στη μαγκούρα, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς..
-Με δική σας (δική σου, κυρίως, Μ-π) ευθύνη
για να αποποιηθεί τις βαρύτατες ευθύνες του…
-καμμιά άλλη απαίτηση δεν είχα ποτέ, παρά να πάψει να χρησιμοποιείται ο χώρος του Π & Α ως μόνιμο (καθημερινό) πεδίο ύβρεων…
-Με δική σας (δική σου, κυρίως, Μ-π) ευθύνη…
-επί μακρόν υπόθαλψη του υβριστή….
-Κι αν οι Πόντιοι δεν καταλαβαίνουν ακόμα τι επιπέδου μαλακία έχουν κάνει (από κοινού και οι τρεις)…
-…ενώ είσαι θύτης και υπόλογος, έστω λόγω υπερβολικής αγαθότητας και μειωμένου καταλογισμού….
-Τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω κάπως τι θα πει ποντιακό χιούμορ αλά Π & Α….
-Μόνο που το βρίσκω για λύπηση, όχι για γέλια….
-Το ΠΩΣ θα γινόταν αυτό, δεν ήταν δική μου δουλειά να το υποδείξω – και δεν υπέδειξα ΠΟΤΕ κανέναν τρόπο….
-Και χρειάστηκε να του τα υποδείξω και…..
-Γνώμη μου είναι ότι τα έκανες σκατά, ΚΑΙ ως φίλος ΚΑΙ ως μπλόγκερ..
-…που εσείς θεωρείτε ανώδυνες ανοησίες, είναι γραπτά που μένουν….
Την συμπάθειά σας αγαπητοί μου
Χαίρεται
mumul
ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΠΌ ΤΟΝ «ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ (Μ-Λ)»
————————————–
Σωστός!
“Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια
Στο μυχό της ψυχής μου αρμενίζει στόλος άστρων”
-Ελύτης
Υ.Γ.
αδμινίστωρ κόλα το υστερόγραφο για να μη γίνομαι πολύς. Απλώς τώρα θυμήθηκε αγαπητέ Μουμούλ ότι το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ τραγούδι του Μέγα Ξυλούρη το έχω κάνει Trance remix (και θα το ανεβάσω αύριο μάλιστα, περίπου 5 χρόνια μετά):
Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου
Ο ουρανός δικός μου, κ’ η θάλασσα στα μέτρα μου
Πώς να με κάνουν να τον δω τον ήλιο μ’ άλλα μάτια
Στα ηλιοσκαλοπάτια, μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω
Στου βούρκου μέσα τα νερά ποια γλώσσα μου μιλάνε
Αυτοί που μου ζητάνε να χαμηλώσω τα φτερά
Σχόλιο από omadeon | Ιανουάριος 27, 2008 | Επεξεργασία
——————
Ήμαρτον ! Όχι κι άλλη ύβρις !
Παρακαλούμε omadeon, να μείνετε στις Θεοδωρακικές σας εμπνεύσεις και να σταματήσετε να αγγίζετε σύμπασα την μουσική παραγωγή.
Σ υ μ π α θ η τ ι κ ή σα να ‘ναι στο πρωτότυπο -και δεν χρειάζεται άλλες διασκευές.
Το ΔΣ της Pol.Cho.Al.Kos
(Πολιτιστική-Χωροφυλακή-Άλλου-Κόσμου)
___
Όσο για το τραγούδι “Πώς να σωπάσω” δεν είναι του μέγα Αρχαγγέλου (Ξυλούρη), αλλά δημιουργία των Σταύρου Ξαρχάκου-Κώστα Κινδύνη.
Άλλο ο δημιουργός, άλλο ο ερμηνευτής -και παρασάγγας: ο διασκευαστής-διασκεδαστής !
Σχόλιο από Pol.Cho.Al.Kos | Ιανουάριος 27, 2008 | Επεξεργασία
————————-
A ha ha ha
Χωροφύλαξ Αλ’Κόσμ’, καλιημέρ’ σας.
Νάστε καλά, παρουλιγ’ να φάου ξυλου μία φορά, με τον ξυλούρ’, είχε διχαστεί ολόκληρ’ περιουχή σε δογματικούς και ανιοιχτόμυαλους ξυλουρκούς… (ΞυλουρΕΞ – ΞυλουρΕΣ).
Τελικά ουδείς έδειρε ουδένα, ρεμιξ άρεσε και στον Ξυλουρ’ τον ίδιο (όπως είπε ντόπιο… μέντιουμ/μαγισάτσι). Επίσης:
Τώρα που (χάρις σ’ εσάς) έμαθα ΠΟΙΟΙ φτιάξαν/συνέθεσαν το τραγούδι, ΟΛΑ καλύτερα ‘ναι για μένα (και γενικότερα…)
Τελικά το “πως να σωπάσω” θα το βάλουμε να το τραγουδήσει Συνθετικός Τραγουδιστής (ένας από τους πρώτους καλούτσικους) αλλά με νοιάζει η μουσική του, τα υπόλοιπα κάντε τα εσείς.
Σχόλιο από omadeon | Ιανουάριος 27, 2008 | Επεξεργασία
——————————-
Χαλαρώστε.
Ήδη αρχίσει να μπλεδίζει η λίστα και χωρίς κανένα λόγο.
Και κατ’ αρχάς εδώ μόνο με ρίμα γράφουμε. Εξαιρούνται μόνο τα λογοτεχνικά του Νόσφυ.
Σε λίγο όλη τη συζήτηση για τον Ξυλούρη θα την μεταφέρουμε κάπου…
Ομαντεόν, τώρα από σένα ξεκίνησε η ανωμαλία
Ομέρ
Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | Ιανουάριος 27, 2008 | Επεξεργασία
[…] -X ε λ ι δ Ω ν α (μ-λ) […]
[…] ρε γαμώτο!!! [μικρή προσφορα απο τον Νοσφεράτο και τη Χελιδώνα (μ-λ) στην Μικρή παρτιζανα …για την περισταση (δηλαδή την […]
[…] ΧελιδΩνα (μ-λ) …. πέθανε […]
[…] -X ε λ ι δ Ω ν α (μ-λ) […]
[…] ΧελιδΩνα (μ-λ) …. πέθανε […]
[…] -X ε λ ι δ Ω ν α (μ-λ) […]