-Ο Άρειος Πάγος και το μήνυμα: Προδώστε, ξεπουλήστε, λεηλατήστε… Εγώ είμαι εδώ για να σας αθωώσω!
Ένα εξαιρετικό κείμενο για την πρόσφατη απόφαση του Ποινικού Τμήματος του Άρειου Πάγου (με μόλις 3-2 υπέρ) -που καλεί σε δράση και αντίσταση- εντοπίσαμε στο διαδίκτυο. Είναι ένα κείμενο του «Κοινού των Ωρωπίων», όπου μεταξύ άλλων αναφέρει:
Η αναµόχλευση ενός τόσο σηµαντικού ζητήµατος, εκτός από ανεπίκαιρη είναι και ατυχής διότι επιφέρει συγκλονιστικές συνέπειες:
Πρώτον, για να επαναληφθεί µια δίκη “πρός αποκατάσταση αδικιών” πρέπει να επανεκτιµηθούν τα ίδια αποδεικτικά στοιχεία (και ενδεχοµένως η συµπλήρωση τους µε νέα) ώστε να να υπεισέλθει ο σηµερινός δικαστής στη θέση του προηγουµένου και να διορθώσει τυχόν λάθη του. Στην προκειµένη περίπτωση, κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Κατά την άποψη της µειοψηφίας η αίτηση θα έπρεπε να απορριφθεί καθώς δεν υπάρχουν 
ούτε τα πρακτικά της δίκης ούτε, πολύ περισσότερο, µάρτυρες εν ζωή ώστε να καταστεί δυνατή η επανεξέταση της υπόθεσης.
Δεύτερον, η Δικαιοσύνη επιχειρεί να ξαναγράψει ένα τόσο σηµαντικό κεφάλαιο της ιστορίας στα δικαστήρια. Η λαϊκή ετυµηγορία έκρινε ενόχους τους κατηγορουµένους πριν από την απόφαση του στρατοδικείου. Σχεδόν εννέα δεκαετίες µετά ενώ εξακολουθεί να τους θεωρεί υπαίτιους της γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, η αποµακρυσµένη εποπτεία του ζητήµατος πετυχαίνει µόνο να µειώσει την σηµασία της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Τρίτον και σηµαντικότερο, η αθώωση των έξ δηλώνει ευθαρσώς και απροκάλυπτα ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει καµία πολιτική ευθύνη και κανείς πολιτικός δεν θα κληθεί ποτέ να λογοδοτήσει για τις πράξεις του, πόσω µάλλον να τιµωρηθεί.
Σαν σύµπτωση, η σχετική υπόθεση έρχεται να συµπληρώσει τον νόµο περί “ευθύνης υπουργών” και να µας πεί ότι ακόµα και το βαρύτερο έγκληµα, όπως µια εθνική καταστροφή, στην Ελλάδα µένει ατιµώρητο, προφανώς διότι θεωρείται αυτονόητο ο πολιτικός να έχει “αγνές προθέσεις” άσχετα από το αποτέλεσµα.
Η απόφαση του Αρείου Πάγου θεωρούµε ότι πλήττει την εύθραυστη δηµοκρατία µας και στέλνει ένα ηχηρό µήνυµα, ότι στηρίζει την πολιτική ασυδοσία. Η Ελλάδα ζει σήµερα µια δεύτερη µεγάλη καταστροφή, οικοµικής φύσης. Οι συνέπειες της, υποθηκεύουν το µέλλον της, καθώς δεν υπάρχουν πόροι για ανάπτυξη, για την Παιδεία για τις επενδύσεις, για άµυνα, δεν υπάρχει ούτε καν αξιοπρέπεια απέναντι στους Ευρωπαίους εταίρους µας, στους γείτονες µας και στο παγκόσµιο στερέωµα. Ο Άρειος Πάγος ουσιαστικά κλείνει προκαταβολικά και αυτή την υπόθεση, των υπαιτίων της οικονοµικής µας καταστροφής.
Η συνέχεια στο Κοινό των Ωρωπίων
31 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Αυτό είναι το φανερό μήνυμα.
Υπάρχει και κρυφό: Εγώ είμαι εδώ για να σας αθωώσω κατόπιν εορτής.
Απομένουν ακόμη μεταξύ άλλων και: η αθώωση του Εφιάλτη, η εκ νέου καταδίκη των Κολοκοτρώνη και Καραϊσκάκη (σε θάνατο αυτή τη φορά) η απαλλαγή των καταδικασμένων δοσιλόγων και των δολοφόνων του Γρ. Λαμπράκη. Ούστ….
Εκεινο που αποδεικνυει πανω απο ολα ειναι οτι η Δεξια δεν ξεχνα ποτε τι σημαινει Δεξια…
—
και δυστυχώς στην Βορεια Ελλάς μαλλον θα επανεκλεγει και ως περιφερειαρχης δηλαδή ως μικρος Υποτργος το Πρωτοπαλληκαρο του Δεξιου εθνολαικισμου κ Ψωμιαδης ..Παρά τα μυρια σκανδαλα, τα προστιμα που δεν εισπεραττε και τις δικες ..
(φαινεται ασχετο αλλά δεν ειναι .
Δεν ξεχναμε τι σημαινει Δεξιά. Τώρα θα μάθουμε και τι σημαίνει (οικονομική) ακροδεξιά.
Η κεντροαριστερά στην εξουσία σήμερα, εξάλλου, είναι υπερ της πτωχης πλην εντίμου Ελλάδας.
Η κεντροαριστερά στην εξουσία σήμερα, εξάλλου, είναι υπερ της πτωχης πλην εντίμου Ελλάδας.΄΄
Πραγματι .. Ενω η ..κεντροδεξια που αμα την ξυσεις λίγο βρισκεις την πιο ξεσαλωμένη και απληστη ΕΘΝΟΛΑΙΚΙΣΤΙΚΗ (στα λόγια και Ξεπουλημένη στην πραξη ) ΔΕΞΙΑ ειναι υπερ της καταληστευμένης , ταπεινωμένης , βιασμένης Ελλάδος οπου τα εθνολαικιστικα ΛΑΜΟΓΙΑ θα κανουνε παρτυ και θα μας δουλευουν κι απο πάνω .. Ορα Ψωμιαδη , Γκιουλέκα , Ψινακη και αλλα ινδαλματα της εθνολαικιστικης δεξιας…
Σωστό. Αλλοι το γουσταρουν αυτο, αλλοι προτιμανε το νεοφιλελευθερο εκφασισμο. Γουστα! (οπως αλλοι προτιμουν Ανθιμο κι αλλοι τσόντα το βραδυ από δημοτικό κανάλι κτλ)
Γουστάρω για να ξύνομαι στη γκλίτσα του Τσοπάνη
να μπουν όλα τα πρόβατα στου ΔουΝουΤού του στάνη
Στην Ένωση των Πωλητών όλοι μαζί μου ελάτε
κι όσοι δε με γουστάρετε με τον Γκιουλέκα πάτε
Herr στο αφιερωνω με αγάπη
http://nosferatos.blogspot.com/2010/06/mia-celin.html
παντως επειδή γραφεις στου Ποντου Και Αριστερά που με ξερου και υπαινισσεσαι ..οτ εχω νεοφιλελευεθερες αγαπες καποθυ Την πατησες φιλαρακο ..
Εδώ περ θυμουνται καλά ..Και ο Μ- Π και ο Μουμουλ και ο Ομερ πως ημου απο τους πρωτους στο διαδικυτυ που ξεκαθαρα καντιταχθηκα στον νεοφιλελευθερο Φασισμό και αλητεια ..
Η διαφορά μας : Εσυ μαλλον θεωρεις οτι ο Εθνολαικισμός ειναι το αντιθετο του Νεοφιλελευθερου Φασισμου
Εγω θεωρώ και το εχω δειξει οτ ο Ακροδεξιος (με τις διαφορες εκφανσεις του ΚΑΙ ΜΑΣΚΕς ) ΕΘΝΟΛαΙΚΙΣΜΌς ειναι μα χαρά συμβατος με τον νεοφιλελευθερο ΦαΣιΣΜΟ και τις μπιζνες οπως ακριβώς δειχνουν οι κομπινες της Εθνολαικιστικης αλληλεγγυης .. τα πιασαρικα κολπα του Ψωμιαδου , Οι Γκιουλεκες και ο Σαμαρας, ο Καραμανλαρας , Ο Κακαλάμανης ο Δημαρχος ο Ψινακης , ο Παπαθεμελάρας και ολα τα [πατριδοκαπηλα ινδαλματα του εθνολαικισμου …..οσο και αν τωρα τελευταια ολοι οι ΕΘΝΟΛΑΙΚΙΣΤΑΡΑΔΕς Μας ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟι ΚΑΙ .. λαικιζοντες .. ευτυχώς εχουμε μνημη …
και επειδή εχω βαρεθει τη σπεκουλα απο τους κρυφο ΔΑΜΑΛΟΥς εθνολαικιστες επιθυμώ να κανω ξεκαθαρο οτι για τον Δημο Θεσσαλονικης υποστηριζω την Υποψηφιοτητα του αγωνιστη του Αντιχουντικου αγώνα Διεθνιστη ,Υποψηφου του Συρζα Τριανταφυλλου Μηταφίδη …
ιδου και ενα κειμενο του για την Θεσσαλνικη ..
http://nosfy-myblognosfy.blogspot.com/2010/10/blog-post_7560.html#links
(υ. γ Χερ ποτε θα μουρθεις απανου για κεινον τον καφέ; ε; )
http://nosferatos.blogspot.com/2010/10/blog-post_2708.html
«Εσυ μαλλον θεωρεις οτι ο Εθνολαικισμός ειναι το αντιθετο του Νεοφιλελευθερου Φασισμου»
Από πού προκύπτει αυτό και δεν το κατάλαβα;
«Εγω θεωρώ και το εχω δειξει οτ ο Ακροδεξιος (με τις διαφορες εκφανσεις του ΚΑΙ ΜΑΣΚΕς ) ΕΘΝΟΛαΙΚΙΣΜΌς ειναι μα χαρά συμβατος με τον νεοφιλελευθερο ΦαΣιΣΜΟ και τις μπιζνες»
Πολύ σωστά. Μόνο που ο δεύτερος είναι ακόμα πιο επικίνδυνος όπως δείχνει κι η εμπειρία από τον τραπεζοτσολιά του ΔΝΤ
«υποστηριζω την Υποψηφιοτητα του αγωνιστη του Αντιχουντικου αγώνα Διεθνιστη…»
κάτι σαν την Μαρία Δαμανάκη δηλαδή
Καφέ,τέλη Νοέμβρη αν είσαι εκεί.
χερ παει πολύ μνα συγκρινεις τον καταδικασμένο Ισοβια επι χουντας αγωνιστή της αριστερας Τριανταφυλλο Μηταφιδη με τοην αδιακοπη επι 40 χρόνια συνεισφορα στο εργατικό κινημα .. που χαιρει απολυτης εκτιμησης απο ταν Πραγματικά Αριστερο κξσμο της Θεσσαλονικης με την Μαρια δΑΜΑΝΑΚΗ .. δΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΩς ΓΙΑΤΙ ΜΑΛΛΟΟΝ ΕΙΣΑΙ εντΕλώς ΑΣΧΕΤΟς ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗς ΑΡΙΣΤΕΡΆς ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗς ..(εκτος αν εννοεις ως αριστερα τους Παπαθεμεληδες και τους ασχετους
φΥΣΙΚΆ ΘΑ ΕΙΜΑΙ.. ΣΤΕΙΛΕ ΜΕΗΛ .. αντε να σε γνωρισω να δουμε τι αξιζεις ..
βρε χερ ..να σε ρωτηξω κατι βρε; ..
βρε μπας και μπερδευεις την Αριστερα με τον ..Μερτζο βρε;
Τι μέρα και ώρα είναι το τεστ αριστεροσύνης; Μπας και προλάβω και καλύψω τα κενά μου
δε θα σου κανω τεστ αριστεροσυνης.. αλλά ..νοημοσυνης(και καταλογισμου ..ξερεις τωρα 😉
οταν ειναι ναρθεις στελε μέηλ …δεν χρειαζεται απο τωρα … δεν θα κανουμε μονομαχια..
μ αρεσεις γιατι εισαι αυθορμητος
εξαλλου αν ορισουμε απο τωρα μπορει να μου κουβαλήθει και κεινο το προστετευομενο σου …ξερεις εσυ το μπουχαχαχαχα χε χε χε χοχο χο εμμμ)και δεν εχω καμμια ορεξη να το φορτωθω παλι
και συ γιατι εχεις ενα οριτζιναλ χιουμορ(με τηνκαλή εννοια )
Από το «τρίκυκλο»… στα τανκς του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου, πολιτικού κρατούμενου της Χούντας
Από το «τρίκυκλο»… στα τανκς
του Μηταφίδη Τριαντάφυλλου, πολιτικού κρατούμενου της Χούντας
Σαν σήμερα πριν 47 χρόνια, στις 22 Μαΐου 1963, θα διαδραματιζόταν στη Θεσσαλονίκη μια από τις κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης τραγωδίας, που θα σφράγιζε ανεξίτηλα την ιστορία της χώρας.
Ο βουλευτής της ΕΔΑ Γρηγόρης Λαμπράκης, 51 ετών, υφηγητής της Ιατρικής και βαλκανιονίκης, έπεφτε θανάσιμα τραυματισμένος, στη διασταύρωση των οδών Βενιζέλου-Ερμού, από τους παρακρατικούς φονιάδες Σπύρου Γκοτζαμάνη και Εμμανουήλ Εμανουηλίδη, που εφόρμησαν με «τρίκυκλο» εναντίον του. Κλινικά νεκρός «ο μαραθωνοδρόμος της ειρήνης», θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 27/5/1963 στο ΑΧΕΠΑ.
Την τύχη του Λαμπράκη λίγο έλειψε να έχει και ο βουλευτής Καβάλας της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς, που λίγο πριν τον είχαν τραυματίσει οι παρακρατικοί «αντιφρονούντες» που πολιορκούσαν τα γραφεία του «Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος», όπου γινόταν η συγκέντρωση των «Φίλων της Ειρήνης». Ό,τι δεν κατάφερε ο θηριώδης παρακρατικός τραμπούκος «Αντωνάρας» Πιτσώκος που κακοποίησε άγρια τον Γ. Τσαρουχά, θα το καταφέρουν πέντε χρόνια αργότερα οι δήμιοι της Χούντας: Στις 9/5/1968 στα γραφεία της ΚΥΠ στο Γ΄Σ.Σ. θα δολοφονήσουν μετά από βασανιστήρια το Γιώργη Τσαρουχά.
Η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν ένας βασικός «τακτικός στόχος» μιας μακριάς αλυσίδας συνωμοσιών και εγκλημάτων με στρατηγικό στόχο την επιβολή δικτατορίας. Γιατί «το τρίκυκλο ήταν της χούντας», όπως έγραψαν χαρακτηριστικά στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ ο Γιώργος Μπέρτσος και ο Γιάννης Βούλτεψης, ο «πλοηγός της δίκης Λαμπράκη», οι οποίοι μαζί με τον Γιώργο Ρωμαίο αποτέλεσαν συμβολικά «το δημοσιογραφικό αντι-τρίκυκλο», που συνέβαλε αποφασιστικά στην αποκάλυψη και διαλεύκανση των συνωμοτικών πτυχών αυτού του στυγερού πολιτικού εγκλήματος.
Ήδη, από το 1962, ο Γ. Γεωργαλάς, ο θεωρητικός εγκέφαλος της χούντας, είχε εισηγηθεί στην ΚΥΠ την οργάνωση «αντισυγκεντρώσεων προς εξουδετέρωσιν των κομμουνιστών υπό καταλλήλων προσώπων»-όπως π.χ. ήταν η ψευδεπίγραφη αντικομμουνιστική συμμορία «Σύνδεσμος Αγωνιστών και Θυμάτων Εθνικής Αντιστάσεως Βορείου Ελλάδος» του δοσίλογου φον Ξ. Γιοσμά. Την εκπόνηση των σχεδίων για τις αντισυγκεντρώσεις είχε αναλάβει η λεγόμενη «Αφανής Επιτροπή», που είχε συσταθεί μετά την εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ το 1958, με την επίβλεψη-χρηματοδότηση της CIA. Από αυτό το «επιτελείο του εγκλήματος», στο οποίο συμμετείχε και ο κατοπινός αρχιπραξικοπηματίας Παπαδόπουλος, προήλθε το κατεπείγον σήμα του Γενικού Επιτελείου Στρατού προς τις στρατιωτικές μονάδες, στις 24/5/1963, με τίτλο «Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ» που υπέγραφε ο στρατοδίκης της δίκης του ΑΣΠΙΔΑ συνταγματάρχης Απ. Ζαλαχώρης. Ο ίδιος, βέβαια, αποποιήθηκε κάθε ευθύνη, όταν διέφυγε στο εξωτερικό μετά το βασιλικό «αντιπραξικόπημα»-οπερέτα στις 13/12/1967. Ξεπερνώντας σε κυνισμό την κατάπτυστη ανακοίνωση της Αστυνομίας και τα δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού τύπου ότι ο Λαμπράκης έπεσε θύμα «τροχαίου ατυχήματος ενώ ηγείτο διαδηλώσεως κομμουνιστών»(!), θριαμβολογούσε για τη δολοφονία, αφού τάχα «ο λαός της Θεσσαλονίκης, προκληθείς υπό των ερυθρών πρακτόρων, έδωσε την απάντησίν του»(!) Ένας λαός, που με βουρκωμένα μάτια κατευόδωσε στο σιδηροδρομικό σταθμό τον «Σπάρτακο της Ειρήνης και της Δημοκρατίας» με το σύνθημα-έμβλημα μιας ολόκληρης γενιάς «ο Λαμπράκης ζει σε αγώνες μας καλεί!»
Γι’ αυτό είχαν αποφασίσει ακόμη και την επιβολή στρατιωτικού νόμου την ημέρα της πάνδημης κηδείας του Γρ. Λαμπράκη, για να καταστείλουν «ενδεχόμενες κομμουνιστικές ταραχές»-όπως εξάλλου προέβλεπε και το ψυχροπολεμικό Σύνταγμα του 1952. Γιατί όχι, αφού η δολοφονία του Λαμπράκη ήταν μια «κομμουνιστική σκευωρία»(!) και, σύμφωνα με την «κυβέρνησιν του αίματος της ΕΡΕ» (Γ. Παπανδρέου), «ο διεθνής κομμουνισμός έχει εξαπολύσει μίαν οργανωμένην επίθεσιν εναντίον της Ελλάδος». Συνιστούσε μάλιστα «πράξιν δημαγωγικήν και αντεθνικήν η πολιτική εκμετάλλευσις των γεγονότων της Θεσσαλονίκης…παρόμοια των οποίων είναι δυνατόν να συμβούν εις όλα τα κράτη, και τα πλέον δημοκρατικά, και δεν δημιουργούν ευθύνας δια την κυβέρνησιν…εφ’ όσον δεν δύνανται να ελεγχθούν παρ’ αυτής.»(!)
Η καθεστωτική, βέβαια, εκδοχή της ιστορίας εξαντλεί τη δικτατορία στην «ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών», αθωώνοντας το καθεστώς των νικητών του εμφυλίου πολέμου που ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε ως «θερμοκήπιο» της Χούντας. Έτσι, «μετά τα Ιουλιανά του 1965, ο διάχυτος φόβος των κυρίαρχων τάξεων τις έκανε αντικειμενικά πρόθυμες να αποδεχτούν την αντικατάσταση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος από ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης», έγραψε ο Αριστόβουλος Μάνεσης.
Το «πράσινο φως» για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου» και προγεφύρωμα στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής. Γι’ αυτό οι ΗΠΑ δεν τηρούσαν απλώς «μια στάση ανοχής προς τους δικτάτορες», όπως προκλητικά γράφει το βιβλίο Ιστορίας της Γ΄Λυκείου 41 χρόνια μετά (!), αλλά επέβαλαν και συνέβαλλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος.
ΑΥΓΗ, «ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ», 22/5/08
χερ…
http://nosferatos.blogspot.com/2010/06/blog-post_9110.html
Γουστάρω, να ‘ρθώ κι εγώ; Τα κρασιά δικά μου.
Νοσφεράτε, ποιον εννοείς προστατευόμενο;
Τώρα, το ότι κάποιος έχει γραψει ένα αρθρο είναι επιχείρημα για να τον ψηφίσουμε;;
Γουστάρη, μόνο αν φιλήσεις το χέρι του Νοσφεράτου
χερ πρωτα απολα κανεις δεν σου ζητησε να ψηφισεις κανενα… εσυ εξαλλου ψηφιζεις στην κερκυρα ετσι δεν ειναι..;
δευτερον τον τριανταφυλο μηταφιδη θα τον ψηφισει -οπως και τον τιμα- ολη η αγωνιστική αρισιστερα και το εργατικο κινημα της σαλονικης για το αγωνιστικό του φρονημα το ηθος τον βιο του την ιστορια του και οχι μόνο για τα αρθα του ..
τα αρθρα τα παραθετω -οπως αυτο για τοην χουντα – για να μαθουν οι νεωωτεροι τι εστοι ΦΑΣΙΣΜΟΣ .. Φασισμός πραγματικος γιατι με τον φθηνιαρικο εθνο λαικισμό [που το καθε εθνοαλικιστικο βλημα και ημιεγραμματος αποκαλει οτι δεν γουσαρει φασιστικο οι λεξεις πια χανουν το νοημα τους ..
τον γουσταρη δεν τον ξερω ..δεν χρειαζεται να μου φιλησει κανενα χερι ..αν ειναι αξιοπρεπής ας ελθει κανενα προβλημα.. προβλημα εχωω με τα βληματα…/(ξερεις εσυ 😉
προστατευομενοσουτ εννοω τον χεχεχε εμμμμ που συμαθησες το καλοκαιρι οταν εγραφε εκεινες τις αηδιες ..
Κύριε Νοσφεράτε, γιατί γράφετε νοσφερατικά;
τιεννοεις;
τριανταφυλλος μηταφιδης
Δύο εξαιρετικά κείμενα, σημερινής εσοδείας, για τον ‘Άρειο Πάγο και την άπόφαση
1) Του Βλάση Αγτζίδη, » «Γιασασίν (ζήτω ο) Γουναρης. Με αφορμή την «αθώωση» των έξι από τον Αρειο Πάγο» στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου:
http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=218569
2) Του Στέλιου Θεοδωρίδη « Η ακροδεξιά αντεπιτίθεται. Να αντισταθούμε στον αναθεωρητισμό» στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, ξεφυλίστε την εφημερίδφα, σελ. 37 ή καλύτερα αγοράστε την για να έχετε το άρθρο στο αρχείο σας:
http://www.e-dromos.gr/index.php?option=com_flippingbook&Itemid=69&book_id=43
Ομέρ
[…] Ποινικό Τμήμα του Αρείου αποφάσισε με 3 έναντι 2 ψήφων να απαλλάξει επί της ουσίας τους υπευθύνους της Μικρασιατικής Καταστροφής, αυτούς […]
Ήταν ιστορικά και πολιτικά αναγκαία η επανάληψη της διαδικασίας της ιστορικής «Δίκης των έξι»;
του Θόδωρου Λυμπεράκη
[Από την εφημερίδα «Μνήμη», φ. 5 (Ιανουαρίου 2011)
του Συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας]
Όπως είναι γνωστό, τον Οκτώβριο του 2010 ο Άρειος Πάγος, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, έλαβε μια πρωτοφανή στα χρονικά της χώρας και άκρως ιστορική απόφαση: Αθώωσε τους «έξι» που είχαν καταδικαστεί ως υπεύθυνοι για τη Μικρασιατική Καταστροφή και είχαν εκτελεστεί στο Γουδί. Η επανάληψη της δίκης έγινε μετά από αίτηση του κ. Μιχάλη Πρωτο-παπαδάκη, εγγονού ενός των καταδικασθέντων. Η αναψηλάφηση της δίκης και κυρίως το α-θωωτικό αποτέλεσμα προκάλεσαν σωρεία οργισμένων αντιδράσεων από τις ομοσπονδίες των προσφυγικών σωματείων και πολλούς μικρασιατικούς, ποντιακούς και θρακικούς συλλόγους. Ζητήσαμε από τον κ. Θεόδωρο Δημ. Λυμπεράκη, διαπρεπή νομικό της πόλης μας, δικηγόρο και ιστορικό ερευνητή, να μας δώσει την άποψή του για το θέμα και τον ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή του.
Οι αιτίες, τα γεγονότα και τα τραγικά αποτελέσματα της Μικρασιατικής Καταστροφής είναι γνωστά και η υπενθύμισή τους περιττεύει. Μια από τις πτυ-χές του δράματος ήταν και ο «εθνικός διχασμός», κορυφαίο επεισόδιο του ο-ποίου αποτέλεσε και η γνωστή, πλέον, «Δίκη των Έξι», δηλαδή η δίκη των πολιτικών και στρατιωτικών που θεωρήθηκαν ως πρωταίτιοι της μεγάλης κα-ταστροφής.
Την επαύριον της Μικρασιατική Καταστροφή εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα, υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον αντιπλοίαρχο Φωκά. Το κίνημα, που εξανάγκασε σε παραίτηση την κυβέρνηση Τριανταφυλ-λάκου και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, είχε ως πολιτικό και ηθικό έρεισμά του την άποψη ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νικήθηκε, αλλά προδόθηκε».
Στην Αθήνα συγκροτήθηκε επαναστατική επιτροπή, η οποία αμέσως διέτα-ξε εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών, υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Μία ογκώδης διαδήλωση 100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγμα-τος, στις 9 Οκτωβρίου του 1922, ζήτησε την εκτέλεση των υ¬πευθύνων της τραγωδίας, ένα αίτημα που είχε ήδη καλλιεργήσει έντεχνα η Επαναστατική Ε-πιτροπή με το διάγγελμα της 5ης Οκτωβρίου προς τον ελληνικό λαό. Στο διάγ-γελμα γινόταν λόγος για παραδειγματική, ποινική τιμωρία των «εχθρών της πατρίδος», στους οποίους οφειλόταν η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώ-που και η διεθνής καταδίκη της Θράκης. Ο κύβος είχε, συνεπώς, ριφθεί. Το ε-παναστατικό κίνημα απαιτούσε εξιλαστήρια θύματα, προκειμένου να γίνει αρεστό στον εξοργισμένο λαό.
Οι αδιάλλακτοι στον στρατό (Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος) αλλά και ο πολιτικός Αλέξανδρος Παπαναστασίου απαιτούσαν εκτελέσεις. Οι μετρι-οπαθείς (Πλαστήρας, Δαγκλής, Γονατάς), ήθελαν μια κανονική δίκη και το ίδιο απαιτούσαν κι οι μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. Τελικά, οι δύο απόψεις των κινηματιών «συμβιβάστηκαν» στη διεξαγωγή μιας δίκης – παρωδίας, από ένα έκτακτο στρατοδικείο, που «στήθηκε» γι’ αυτό τον σκοπό και το οποίο παρείχε ελάχιστα εχέγγυα αμερόληπτης απονομής της Δικαιοσύνης.
Το έκτακτο Στρατοδικείο συγκροτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1922. Τρεις μέρες αργότερα η ανακριτική επιτροπή, επικεφαλής της οποίας ανέλαβε ο σκληροπυρηνικός υποστράτηγος Θεόδωρος Πά¬γκαλος, εξέδωσε πόρισμα, με το οποίο παρέπεμψε σε δίκη, με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας», οκτώ πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστι¬κό ρόλο στην πολιτική και στον Στρατό, κατά την περίοδο 1920-1922: Τον Δημήτριο Γούναρη (πρώην Πρωθυ-πουργό), τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (πρώην Πρωθυπουργό), τον Νικόλαο Στράτο (πρώην Πρωθυπουργό), τον Νικόλαο Θεοτόκη (Υπουργό Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη), τον Γεώργιο Μπαλτατζή (Υπουργό Εξωτε-ρικών στις κυβερνήσεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη), τον Ξενοφώντα Στρα-τηγό (υποστράτηγο ε.α., Υπουργό Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη), τον Μιχαήλ Γαύδο (υποναύαρχο ε.α., Υπουργό Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη) και τον Γεώργιο Χατζανέστη, (αντιστράτηγο, Αρχιστράτηγο του Ελ-ληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία και τη Θράκη).
Η δίκη διεξήχθη από την 31η Οκτωβρίου έως την 15η Νοεμβρίου του 1922, σε ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Παλαιά Βουλή), αφού, ευθύς εξ αρχής, το Έκτακτο Στρατοδικείο απέρριψε το απόλυτα εύλογο για μια δημοκρατική κι ευνομούμενη χώρα αίτημα των κατηγορουμένων, να δικαστούν από το Ειδικό Δικαστήριο, κατ’ εφαρμογή του τότε ισχύοντος νόμου περί ευθύνης Υπουργών.
Κοινή ήταν η πεποίθηση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ότι το Στρατοδι-κείο θα επέβαλλε θανατικές ποινές. Λόγω των διεθνών πιέσεων υπέρ των κατη-γορουμένων η μετριοπαθής κυβέρνηση του Σωτηρίου Κροκίδα εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 10 Νοεμβρίου και την πρωθυπουργία ανέλαβε, στις 14 Νο-εμβρίου, (ενώ, δηλαδή, διαρκούσε ακόμη η δίκη), ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς, ηγετικό στέλεχος του κινήματος. Την ίδια εκείνη ημέρα, μετά την ο-λοκλήρωση των απολογιών των κατηγορουμένων και των αγορεύσεων των συ-νηγόρων υπεράσπισης, το Στρατοδικείο εξέδωσε την απόφασή του, με την ο-ποία κήρυξε παμψηφεί ενόχους, για εσχάτη προδοσία, όλους τους κατηγορου-μένους κι επέβαλε τη ποινή του θανάτου στους λοιπούς εξ αυτών, πλην του Μιχαήλ Γαύδου και του Ξενοφώντος Στρατηγού, στους οποίους επέβαλε την ποινή των ισοβίων δεσμών. Τη δίκη εκείνη της απόλυτης πολιτικής σκοπιμότη-τας τη συμπλήρωσε η εσπευσμένη εκτέλεση των θανατοποινιτών, λίγες μόλις ώρες μετά την έκδοση της ετυμηγορίας του στρατιωτικού δικαστηρίου.
Γίνεται αντιληπτό, απ’ όσα συνοπτικά σας εξέθεσε ο υπογράφων, ότι, ως νομικός, δεν μπορεί να θεωρήσει αυτό που συνέβη στα τέλη του 1922 ως «δί-κη», υπό την τεχνική έννοια του νομικού όρου. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι ε-ξουσίας, για μια προσπάθεια ικανοποίησης της ανάγκης του ελληνικού λαού και των προσφύγων, ν’ ανεύρουν εξιλαστήρια θύματα, στα οποία να ξεσπά-σουν την οργή τους. Την ανάγκη αυτή πολύ εύκολα ικανοποίησε ένα «επανα-στατικό» κίνημα, το οποίο εκπορεύθηκε «εκ των άνω» και όχι από τον λαό, ο-δηγώντας σε μια δίκη – παρωδία, σε μια δίκη πολιτικής σκοπιμότητας, τα επι-λεχθέντα ως εξιλαστήρια θύματα, που ήταν –καθόλου σπάνιο για τη δύσμοιρη πατρίδα μας!– οι πολιτικοί αντίπαλοι του νέου αυτού καθεστώτος!
Το τελευταίο που θα περίμενε, κατόπιν τούτων, ο υπογράφων, ως νομικός, αλλά και ως δημοκρατικός πολίτης της Ελλάδας του 21ου αιώνα, ήταν μια νέα δίκη, πολιτικής σκοπιμότητας κι αυτή τη φορά, σαν αυτή που διεξήχθη ενώπιον του Ζ΄ ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, προκειμένου ν’ ανατραπούν, 88 χρόνια αργότερα, οι συνέπειες εκείνες της επαίσχυντης, πρώτης δίκης, του 1922.
Κατανοώ, βέβαια, την ευαισθησία των απογόνων των θεωρηθέντων ως πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής και καταδικασθέντων από το έ-κτακτο Στρατοδικείο, να ζητήσουν την αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης των προγόνων τους (οι οποίοι, άλλωστε, δεν δικάστηκαν στα πλαίσια μιας δί-καιης δίκης). Επίσης, δεν θεωρώ κανέναν από τα εκατομμύρια των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης ότι πονάει πε-ρισσότερο από μένα (απόγονο προσφύγων που ήλθαν από την Ανατολική Θρά-κη) για την τεράστια εκείνη απώλεια. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω, ως νο-μικός μεν τη νομιμότητα, ως πολίτης δε την σκοπιμότητα μιας νέας δίκης.
Ως νομικός πιθανολογώ το σκεπτικό της με αριθμό 1675/2010 απόφασης του Ζ΄ ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου (παρότι δεν έχει ακόμη δημοσι-ευθεί στην Τράπεζα νομικών πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ» και, συνεπώς, δεν μπό-ρεσα να το έχω στα χέρια μου): Η επανάληψη της διαδικασίας της «Δίκης των Έξι», που είχε αμετάκλητα περατωθεί πολλές δεκαετίες πριν, στηρίχθηκε στη διάταξη του άρθρου 525 αριθμός 2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Σύμφωνα μ’ αυτήν, η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση, επα-ναλαμβάνεται, προς το συμφέρον του καταδικασμένου για κακούργημα ή πλημμέλημα, αν, ύστερα από την οριστική καταδίκη κάποιου, αποκαλύφθηκαν νέα –άγνωστα στους δικαστές που τον καταδίκασαν– γεγονότα ή αποδείξεις, τα οποία μόνα τους ή σε συνδυασμό μ’ εκείνα που είχαν προσκομισθεί προηγου-μένως, κάνουν φανερό ότι αυτός που καταδικάσθηκε ήταν αθώος ή καταδικά-στηκε άδικα για έγκλημα βαρύτερο από εκείνο που πραγματικά τέλεσε.
Πράγματι, στην προαναφερθείσα, ποινική δίκη, το Ζ΄ Τμήμα του Αρείου Πάγου, με οριακή πλειοψηφία έκρινε ότι προέκυψαν νέα στοιχεία, που συνη-γορούν υπέρ της αθώωσης των κατηγορουμένων. Ως τέτοια κρίθηκαν, αφενός μεν ένα τηλεγράφημα που ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε στείλει στο έκτακτο Στρατοδικείο, από το εξωτερικό όπου βρισκόταν και το οποίο έφθασε την επο-μένη (16η Νοεμβρίου) της εκτέλεσης των έξι καταδικασθέντων, αφετέρου δε μια ομιλία του ιδίου στη Βουλή, στην οποία έλεγε ότι οι «έξι» δεν έπρεπε να χαρακτηρισθούν προδότες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, τέτοια στοιχεία δεν ήταν επαρκή και ικανά ν’ ανατρέψουν την παλαιά εκείνη δίκη, όσο αντιδημοκρατικά κι αν είχε διεξαχθεί, τη στιγμή μάλιστα που αυτά τα δύο στοιχεία αποτελούν ιστορικά και όχι νομικά αποδεικτικά στοιχεία, όπως, παρόμοια, ιστορικής και μόνο α-ξίας στοιχεία αποτελούν οι απόψεις κι οι ερμηνείες των ιστορικών, των στρα-τιωτικών εμπειρογνωμόνων και των εν γένει μελετητών, όλων των δεκαετιών που ακολούθησαν την επαίσχυντη εκείνη δίκη. Επιπλέον τα πρακτικά της συ-νεδρίασης του έκτακτου Στρατοδικείου που την είχε διεξαγάγει και στα οποία είχαν περιληφθεί, μεταξύ άλλων, οι καταθέσεις των 12 μαρτύρων υπεράσπισης και των 12 μαρτύρων κατηγορίας, δεν υπήρχαν πια, ώστε να τεθούν υπόψη των Αρεοπαγιτών! Δεν προσκομίστηκαν, συνεπώς, ενώπιον του Αρείου Πάγου, α-ποδεικτικά στοιχεία τόσο ισχυρά, ώστε να μπορούν να πείσουν, από νομική άποψη, ότι αδίκως είχαν δικαστεί και καταδικαστεί οι προαναφερθέντες πολιτι-κοί και στρατιωτικοί και να επιτρέψουν την ανατροπή της αποφάσεως που είχε εκδοθεί σε βάρος τους το έτος 1922.
Πιστεύω, συνεπώς, ως νομικός, ότι μια νέα, εσφαλμένη νομικά, δίκη, επι-χείρησε ν’ ανατρέψει το αίσχος και το «άγος» της προηγούμενης. Και μπορεί μεν ο σκοπός αυτής της νέας δίκης να ήταν ιερός. Μπορεί, πράγματι, μετά από τόσες δεκαετίες εθνικού Διχασμού, σε μια Ελλάδα που μόλις στα τελευταία χρόνια εξήλθε από το αδιέξοδο αυτού του Διχασμού, να χρειάζεται μια συμβο-λική πράξη εθνικής συμφιλίωσης και ίσως αυτό το σκοπό να εξυπηρέτησε η έκδοση της συγκεκριμένης απόφασης του Αρείου Πάγου.
Έρχομαι, όμως, ως πολίτης, πλέον, της σύγχρονης, δημοκρατικής Ελλά-δας, να παρατηρήσω, ότι την πολιτική και ηθική αποκατάσταση των πολιτικών και στρατιωτικών εκείνων ανδρών, (οι οποίοι καταδικάστηκαν από τους πολι-τικούς τους αντιπάλους σε ποινική δίκη, που είχε όμως αμιγώς πολιτικά κίνη-τρα), δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να την αναλάβει και να την κρίνει σήμερα ένα ποινικό Δικαστήριο, ακόμη και το υψηλότερο, αλλά μόνη η Ελληνική Βουλή, στηριγμένη μάλιστα σε πόρισμα μιας εξεταστικής Επιτροπής, που θα την αποτελούσαν μέλη όλων των πολιτικών παρατάξεων, στηριζόμενα στην ε-πιστημονική βοήθεια έγκριτων επιστημόνων (ιστορικών στρατιωτικών εμπει-ρογνωμόνων κλπ.) Μόνο το κορυφαίο αυτό όργανο του δημοκρατικού μας πο-λιτεύματος θα μπορούσε να κηρύξει το πολιτικό πέρας του εθνικού Διχασμού, αποκαθιστώντας, συνάμα, αν διαπιστώσει ότι είναι ιστορικά και πολιτικά επι-βεβλημένο, όχι μόνο τους καταδικασθέντες στη δίκη του 1922, (αν κρίνει ότι αυτοί άδικα καταδικάστηκαν), αλλά κι όλους εκείνους, τους εκατοντάδες χιλιά-δες Έλληνες, από τους οποίους αναρίθμητες δίκες πολιτικής σκοπιμότητας στέ-ρησαν, από το 1922 και μετά, τη ζωή, την τιμή, την περιουσία, το μέλλον, τα όνειρα. Μόνο η Ελληνική Βουλή είναι αρμόδια να διαγράψει τα μελανά κι αμ-φισβητούμενα εκείνα κομμάτια της ιστορίας μας, τα οποία ακόμη «πονάνε» και τα οποία εξακολουθούν ν’ αποτελούν τις αιτίες πλήθους αγκυλώσεων και δια-στρεβλώσεων του πολιτικού μας συστήματος.
=-=-=-=-=-=-=-
Οι αιτίες, τα γεγονότα και τα τραγικά αποτελέσματα της Μικρασια-τικής Καταστροφής είναι γνωστά και η υπενθύμισή τους περιττεύει. Μια από τις πτυχές του δράματος ήταν και ο «εθνικός διχασμός», κορυφαίο επεισόδιο του οποίου αποτέλεσε και η γνωστή, πλέον, «Δίκη των Έξι», δηλαδή η δίκη των πολιτικών και στρατιωτικών που θεωρήθηκαν ως πρωταίτιοι της μεγάλης καταστροφής.
Την επαύριον της Μικρασιατική Καταστροφή εκδηλώθηκε στρατιω-τικό κίνημα, υπό τους συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον α-ντιπλοίαρχο Φωκά. Το κίνημα, που εξανάγκασε σε παραίτηση την κυ-βέρνηση Τριανταφυλλάκου και τον βασιλιά Κωνσταντίνο, είχε ως πολι-τικό και ηθικό έρεισμά του την άποψη ότι «ο ελληνικός στρατός δεν νι-κήθηκε, αλλά προδόθηκε».
Στην Αθήνα συγκροτήθηκε επαναστατική επιτροπή, η οποία αμέσως διέταξε εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών, υπό την πίε-ση της κοινής γνώμης. Μία ογκώδης διαδήλωση 100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος, στις 9 Οκτωβρίου του 1922, ζήτησε την εκτέλεση των υ¬πευθύνων της τραγωδίας, ένα αίτημα που είχε ήδη καλλιεργήσει έ-ντεχνα η Επαναστατική Επιτροπή με το διάγγελμα της 5ης Οκτωβρίου προς τον ελληνικό λαό. Στο διάγγελμα γινόταν λόγος για παραδειγματι-κή, ποινική τιμωρία των «εχθρών της πατρίδος», στους οποίους οφειλό-ταν η κατάρρευση του Μικρασιατικού Μετώπου και η διεθνής καταδίκη της Θράκης. Ο κύβος είχε, συνεπώς, ριφθεί. Το επαναστατικό κίνημα απαιτούσε εξιλαστήρια θύματα, προκειμένου να γίνει αρεστό στον εξορ-γισμένο λαό.
Οι αδιάλλακτοι στον στρατό (Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος) αλλά και ο πολιτικός Αλέξανδρος Παπαναστασίου απαιτούσαν εκτελέ-σεις. Οι μετριοπαθείς (Πλαστήρας, Δαγκλής, Γονατάς), ήθελαν μια κανο-νική δίκη και το ίδιο απαιτούσαν κι οι μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης. Τελικά, οι δύο απόψεις των κινηματιών «συμβιβάστηκαν» στη διεξαγωγή μιας δίκης – παρωδία, από ένα έκτακτο στρατοδικείο, που «στήθηκε» γι’ αυτό τον σκοπό και το οποίο παρείχε ελάχιστα εχέγγυα αμερόληπτης α-πονομής της Δικαιοσύνης.
Το έκτακτο Στρατοδικείο συγκροτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1922. Τρεις μέρες αργότερα η ανακριτική επιτροπή, επικεφαλής της οποίας α-νέλαβε ο σκληροπυρηνικός υποστράτηγος Θεόδωρος Πά¬γκαλος, εξέδωσε πόρισμα, με το οποίο παρέπεμψε σε δίκη, με την κατηγορία της «εσχά-της προδοσίας», οκτώ πρόσωπα που διαδραμάτισαν πρωταγωνιστι¬κό ρόλο στην πολιτική και στον Στρατό κατά την περίοδο 1920-1922: Τον Δημήτριο Γούναρη (πρώην Πρωθυπουργό), τον Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη (πρώην Πρωθυπουργό), τον Νικόλαο Στράτο (πρώην Πρωθυπουργό), τον Νικόλαο Θεοτόκη (Υπουργό Στρατιωτικών στην κυβέρνηση Πρωτοπα-παδάκη), τον Γεώργιο Μπαλτατζή (Υπουργό Εξωτερικών στις κυβερνή-σεις Γούναρη και Πρωτοπαπαδάκη), τον Ξενοφώντα Στρατηγό (υπο-στράτηγο ε.α., Υπουργό Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Γούναρη), τον Μιχαήλ Γαύδο (υποναύαρχο ε.α., Υπουργό Εσωτερικών στην κυβέρνηση Γούναρη) και τον Γεώργιο Χατζανέστη, (αντιστράτηγο, Αρχιστράτηγο του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία και τη Θράκη).
Η δίκη διεξήχθη από την 31η Οκτωβρίου έως την 15η Νοεμβρίου του 1922 σε ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα συνεδριάσεων της Βουλής (Πα-λαιά Βουλή), αφού, ευθύς εξ αρχής, το Έκτακτο Στρατοδικείο απέρριψε το απόλυτα εύλογο για μια δημοκρατική κι ευνομούμενη χώρα αίτημα των κατηγορουμένων, να δικαστούν από το Ειδικό Δικαστήριο, κατ’ ε-φαρμογή του τότε ισχύοντος νόμου περί ευθύνης Υπουργών.
Κοινή ήταν η πεποίθηση, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ότι το Στρατοδικείο θα επέβαλλε θανατικές ποινές. Λόγω των διεθνών πιέσεων υπέρ των κατηγορουμένων η μετριοπαθής κυβέρνηση του Σωτηρίου Κροκίδα εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 10 Νοεμβρίου και την πρω-θυπουργία ανέλαβε, στις 14 Νοεμβρίου (ενώ, δηλαδή, διαρκούσε ακόμη η δίκη), ο συνταγματάρχης Στυλιανός Γονατάς, ηγετικό στέλεχος του κι-νήματος. Την ίδια εκείνη ημέρα, μετά την ολοκλήρωση των απολογιών των κατηγορουμένων και των αγορεύσεων των συνηγόρων υπεράσπισης, το Στρατοδικείο εξέδωσε την απόφασή του, με την οποία κήρυξε παμψη-φεί ενόχους, για εσχάτη προδοσία, όλους τους κατηγορουμένους κι επέ-βαλε τη ποινή του θανάτου στους λοιπούς εξ αυτών, πλην του Μιχαήλ Γαύδου και του Ξενοφώντος Στρατηγού, στους οποίους επέβαλε την ποι-νή των ισοβίων δεσμών. Τη δίκη εκείνη της απόλυτης πολιτικής σκοπι-μότητας τη συμπλήρωσε η εσπευσμένη εκτέλεση των θανατοποινιτών, λίγες μόλις ώρες μετά την έκδοση της ετυμηγορίας του στρατιωτικού δι-καστηρίου.
Γίνεται αντιληπτό, απ’ όσα συνοπτικά σας εξέθεσε ο υπογράφων, ότι, ως νομικός, δεν μπορεί να θεωρήσει αυτό που συνέβη στα τέλη του 1922 ως «δίκη», υπό την τεχνική έννοια του νομικού όρου. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι εξουσίας, για μια προσπάθεια ικανοποίησης της ανάγκης του ελ-ληνικού λαού και των προσφύγων, ν’ ανεύρουν εξιλαστήρια θύματα, στα οποία να ξεσπάσουν την οργή τους. Την ανάγκη αυτή πολύ εύκολα ικα-νοποίησε ένα «επαναστατικό» κίνημα, το οποίο εκπορεύθηκε «εκ των άνω» και όχι από τον λαό, οδηγώντας σε μια δίκη – παρωδία, σε μια δίκη πολιτικής σκοπιμότητας, τα επιλεχθέντα ως εξιλαστήρια θύματα, που ήταν –καθόλου σπάνιο για τη δύσμοιρη πατρίδα μας!– οι πολιτικοί αντί-παλοι του νέου αυτού καθεστώτος!
Το τελευταίο που θα περίμενε, κατόπιν τούτων, ο υπογράφων, ως νομικός, αλλά και ως δημοκρατικός πολίτης της Ελλάδας του 21ου αιώνα, ήταν μια νέα δίκη, πολιτικής σκοπιμότητας κι αυτή τη φορά, σαν αυτή που διεξήχθη ενώπιον του Ζ΄ ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου, προκειμένου ν’ ανατραπούν, 88 χρόνια αργότερα, οι συνέπειες εκείνες της επαίσχυντης, πρώτης δίκης, του 1922.
Κατανοώ, βέβαια, την ευαισθησία των απογόνων των θεωρηθέντων ως πρωταιτίων της Μικρασιατικής Καταστροφής και καταδικασθέντων από το έκτακτο Στρατοδικείο, να ζητήσουν την αποκατάσταση της ιστο-ρικής μνήμης των προγόνων τους (οι οποίοι, άλλωστε, δεν δικάστηκαν στα πλαίσια μιας δίκαιης δίκης). Επίσης, δεν θεωρώ κανέναν από τα εκα-τομμύρια των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας και της Ανα-τολικής Θράκης ότι πονάει περισσότερο από μένα (απόγονο προσφύγων που ήλθαν από την Ανατολική Θράκη) για την τεράστια εκείνη απώλεια. Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω, ως νομικός μεν τη νομιμότητα, ως πολί-της δε την σκοπιμότητα μιας νέας δίκης.
Ως νομικός πιθανολογώ το σκεπτικό της με αριθμό 1675/2010 από-φασης του Ζ΄ ποινικού Τμήματος του Αρείου Πάγου (παρότι δεν έχει α-κόμη δημοσιευθεί στην Τράπεζα νομικών πληροφοριών «ΝΟΜΟΣ» και, συνεπώς, δεν μπόρεσα να το έχω στα χέρια μου): Η επανάληψη της δια-δικασίας της «Δίκης των Έξι», που είχε αμετάκλητα περατωθεί πολλές δεκαετίες πριν, στηρίχθηκε στη διάταξη του άρθρου 525 αριθμός 2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας. Σύμφωνα μ’ αυτήν, η ποινική διαδικασία που περατώθηκε με αμετάκλητη απόφαση επαναλαμβάνεται, προς το συμφέρον του καταδικασμένου για κακούργημα ή πλημμέλημα, αν, ύ-στερα από την οριστική καταδίκη κάποιου, αποκαλύφθηκαν νέα –άγνωστα στους δικαστές που τον καταδίκασαν– γεγονότα ή αποδείξεις, τα οποία μόνα τους ή σε συνδυασμό μ’ εκείνα που είχαν προσκομισθεί προηγουμένως, κάνουν φανερό ότι αυτός που καταδικάσθηκε ήταν αθώ-ος ή καταδικάστηκε άδικα για έγκλημα βαρύτερο από εκείνο που πραγ-ματικά τέλεσε.
Πράγματι, στην προαναφερθείσα, ποινική δίκη, το Ζ΄ Τμήμα του Α-ρείου Πάγου, με οριακή πλειοψηφία έκρινε ότι προέκυψαν νέα στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της αθώωσης των κατηγορουμένων. Ως τέτοια κρίθηκαν αφενός μεν ένα τηλεγράφημα που ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε στείλει στο έκτακτο Στρατοδικείο, από το εξωτερικό όπου βρισκόταν και το οποίο έφθασε την επομένη (16η Νοεμβρίου) της εκτέλεσης των έξι κα-ταδικασθέντων, αφετέρου δε μια ομιλία του ιδίου στη Βουλή, στην οποία έλεγε ότι οι «έξι» δεν έπρεπε να χαρακτηρισθούν προδότες.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, όμως, τέτοια στοιχεία δεν ήταν επαρ-κή και ικανά ν’ ανατρέψουν την παλαιά εκείνη δίκη, όσο αντιδημοκρατι-κά κι αν είχε διεξαχθεί, τη στιγμή, μάλιστα που αυτά τα δύο στοιχεία α-ποτελούν ιστορικά και όχι νομικά αποδεικτικά στοιχεία, όπως, παρόμοια, ιστορικής και μόνο αξίας στοιχεία αποτελούν οι απόψεις κι οι ερμηνείες των ιστορικών, των στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων και των εν γένει με-λετητών, όλων των δεκαετιών που ακολούθησαν την επαίσχυντη εκείνη δίκη. Επιπλέον τα πρακτικά της συνεδρίασης του έκτακτου Στρατοδικεί-ου που την είχε διεξαγάγει και στα οποία είχαν περιληφθεί, μεταξύ άλ-λων, οι καταθέσεις των 12 μαρτύρων υπεράσπισης και των 12 μαρτύρων κατηγορίας, δεν υπήρχαν πια, ώστε να τεθούν υπόψη των Αρεοπαγιτών! Δεν προσκομίστηκαν, συνεπώς, ενώπιον του Αρείου Πάγου, αποδεικτικά στοιχεία τόσο ισχυρά, ώστε να μπορούν να πείσουν, από νομική άποψη, ότι αδίκως είχαν δικαστεί και καταδικαστεί οι προαναφερθέντες πολιτι-κοί και στρατιωτικοί και να επιτρέψουν την ανατροπή της αποφάσεως που είχε εκδοθεί σε βάρος τους το έτος 1922.
Πιστεύω, συνεπώς, ως νομικός, ότι μια νέα, εσφαλμένη νομικά, δίκη, επιχείρησε ν’ ανατρέψει το αίσχος και το «άγος» της προηγούμενης. Και μπορεί μεν ο σκοπός αυτής της νέας δίκης να ήταν ιερός. Μπορεί, πράγ-ματι, μετά από τόσες δεκαετίες εθνικού Διχασμού, σε μια Ελλάδα που μόλις στα τελευταία χρόνια εξήλθε από το αδιέξοδο αυτού του Διχασμού, να χρειάζεται μια συμβολική πράξη εθνικής συμφιλίωσης και ίσως αυτό το σκοπό να εξυπηρέτησε η έκδοση της συγκεκριμένης απόφασης του Αρείου Πάγου.
Έρχομαι, όμως, ως πολίτης, πλέον, της σύγχρονης, δημοκρατικής Ελλάδας, να παρατηρήσω ότι την πολιτική και ηθική αποκατάσταση των πολιτικών και στρατιωτικών εκείνων ανδρών (οι οποίοι καταδικάστηκαν από τους πολιτικούς τους αντιπάλους σε ποινική δίκη, που είχε όμως αμι-γώς πολιτικά κίνητρα), δεν μπορούσε και δεν έπρεπε να την αναλάβει και να την κρίνει σήμερα ένα ποινικό Δικαστήριο, ακόμη και το υψηλότερο, αλλά μόνη η Ελληνική Βουλή, στηριγμένη μάλιστα σε πόρισμα μιας ε-ξεταστικής Επιτροπής, που θα την αποτελούσαν μέλη όλων των πολιτι-κών παρατάξεων, στηριζόμενα στην επιστημονική βοήθεια έγκριτων επι-στημόνων (ιστορικών στρατιωτικών εμπειρογνωμόνων κλπ.) Μόνο το κορυφαίο αυτό όργανο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος θα μπορού-σε να κηρύξει το πολιτικό πέρας του εθνικού Διχασμού, αποκαθιστώντας, συνάμα, αν διαπιστώσει ότι είναι ιστορικά και πολιτικά επιβεβλημένο, όχι μόνο τους καταδικασθέντες στη δίκη του 1922 (αν κρίνει ότι αυτοί άδικα καταδικάστηκαν), αλλά κι όλους εκείνους, τους χιλιάδες Έλληνες, από τους οποίους αναρίθμητες δίκες πολιτικής σκοπιμότητας στέρησαν, από το 1922 και μετά, τη ζωή, την τιμή, την περιουσία, το μέλλον, τα ό-νειρα. Μόνο η Ελληνική Βουλή είναι αρμόδια να διαγράψει τα μελανά κι αμφισβητούμενα εκείνα κομμάτια της ιστορίας μας, τα οποία ακόμη «πο-νάνε» και τα οποία εξακολουθούν ν’ αποτελούν τις αιτίες πλήθους αγκυ-λώσεων και διαστρεβλώσεων του πολιτικού μας συστήματος.