-Για την Παρτιζάνα ρε γαμώτο!!!
[μικρή προσφορα απο τον Νοσφεράτο και τη Χελιδώνα (μ-λ) στη Μικρή παρτιζανα …για την περίσταση (δηλαδή την πρόταση σε ποιητικούς αγώνες από τον ΑΦΜ)]
Την πίστη μας κι αν χάσαμε σε όλα τα θεϊκά,
σ’ αερικά πετούμενα σε ξόρκια μαγικά,
Μην τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;
Μην τάχα παύουν να πετούν νεράιδες στον αέρα
Που μας δαγκώνουν την καρδιά, σα φτάνουμε εκεί πέρα
Στων οριζόντων τη γραμμή , στην άκρη της γαλήνης
Τυφλούς μας παγιδεύουνε με πέπλα της σαγήνης
οι παρτιζάνες … κι οι στιγμές της λάγνας αμαρτίας
Δεν είναι οι αναλαμπές της πιο τυφλής μωριας;
Να τώρα εγώ που σας ποθώ κι είμαι συγκινημένος
Ανήμπορος να κινηθώ, εδώ καθηλωμένος,
ενώ εσείς αγγίζετε την κάθε πολλαπλότητα
και τη συμπαντική, την πάλλουσα ενότητα,
Παρτιζανοροδόπλεχτες ψηλά σαν χελιδόνια
που τώρα διασχίζετε τα πιο ουράνια χιόνια,
Το Σύμπαν είναι τ΄όνειρο του Μύχιου εαυτού μας
κι οι Παρτιζάνες μας ψυχές του εσωτερικού μας
Μην τάχα με τα μάτια μας ερμητικά κλειστά …
Σκοντάφτουμε σε ουράνια μυστήρια σφραγιστά;
Και σας ρωτώ τι έγινε το άλλο μας μισό
του εαυτού πολύτιμο, σαν κύπελλο χρυσό …
Σε ποιό πηγάδι χάθηκε, ή και ουράνια δίνη
Αυτό που μέσα κρύβαμε, Ψυχένιο κομποσχοίνι
Και στα στενά περάσματα των κόσμων μας των νόθων
Μπλέκονται οι αναστεναγμοί των πιο Κρυμμένων πόθων …
[Κι αν πρέπει να συνεχιστεί ο καλός ποιητικός αγώνας με βάση τη θέληση του προτείνοντα… εμείς θα παραδίδαμε τη σκυτάλη
στην Кроткая και τα Σαράντα Μήλα Κόκκινα]
201 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Кроткая,
σε σένα ήθελα να το αφιερώσω, αλλά δεν είναι και τόσο εύκολο εδώ που μπλέξαμε!
Μ-π
τι γίνεται ρε συ?!ΜΕ την πρώτη δυσκολία τα ρίχνετε αλλού?!τστστστστσ!
αχαχαχαχα!!!
απίστευτο!
Παρτιζανάκι, ώπα, άλλο το κόμμα και η γράμμη κι άλλο η αφιέρωση! εδώ που τα λέμε, δεν είναι ούτε λίγο ούτε άσχημο όλο αυτό, ε?
ποιος είναι ο στιχοπλόκος?
τι σχέση έχει η γραμμή και το κόμμα με τη λαμογιά των αντρών, σοβιετικιά μου φίλη?!Είναι πασιφανές ότι στην πρώτη ευκαιρία στράφηκαν μερικοί μερικοί αλλού!ευτυχώς που εισαι εσυ και όχι καμιάν άλλη!δεν είναι καθόλου άσχημο και είναι όντως απίστευτο!Να ναι καλά τα παιδιά,με τους πόντιους να μη μας τα πρήζαν μόνο!
καλέ γιατί τέτοιο μένος εναντίον των Ποντίων?
(έχει πλάκα πάντως!)
δεν έχω μένος εναντίον των Ποντίων!Απλά είναι περίεργοι τύποι, δεν έχει τύχει να γνωρίσεις κανέναν, ή να ακούσεις όλα αυτά που λένε για αυτούς?!ε..είναι όλα αλήθεια!υπάρχουν βεβαια και εξαιρέσεις,και είναι και καλές περιπτώσεις αν τις πετύχεις! Γιωρίκα μου λείπεις! (τρελή πλάκα θα έλεγα!)
Α! παρτιζάνα..
ώστε στα δύσκολα… πάει και η γραμμή του κόμματος για τον «αντιδραστικό» φεμινισμό! Τον υιοθετούμε ε! «…η λαμογιά των αντρών».
Και που πάει βρε και η αντιρατσιστική γραμμή του κόμματος: «είναι περίεργοι τύποι»!!!!
Μπράβο βρεεεεεεεεεεε!
Μ-π
Αααααχ Παρτιζάνα!
Ούτε τη σημειολογία των εικόνων εκτίμησες…
Νοσφεράτο που θέλεις!
Μ-π
«Νοσφεράτο που θέλεις!»
😆
εχω γνωρίσει Πόντιους και μάλιστα μπόλικους (όλοι από Βόρεια Ελλάδα βέβαια) και είναι όλοι πολύ καλά παιδιά! :S
Οι Νότιοι είναι ακόμα καλύτεροι 🙂
Μ-π
—————
Υ.Γ.
Πώς κάνεις αυτό το γελάκι;
😆
Θενκς…. ‘Αγιε μου!
Ποντιους ειχαμε , Νοσφεράτους ειχαμε , Παρτιζανες είχαμε Κρουπταγιες (πως τις λενε στραμπουληξα την γλωσσα μου) είχαμε
..Ενας Αγιος Φανουριος μας ελειπε για να συμπληρωθει το εκκλησιασμα !
Κρότκαγιες Νοσφεράτε!
Το μυαλό σου στη Κρούπσκαγια είναι. 😆
«Ξεκόλα» που λέγαμε και πριν!
Μ-π
——————-
Υ.Γ. Πολλά γελάκια βλέπω!
Xalaronoume ap’ oti vlepo!
Meta ton polemo, i ksekourasi tou polemisti.
XA XA XA
Omer Repousidis
«…τι γίνεται ρε συ?! ΜΕ την πρώτη δυσκολία τα ρίχνετε αλλού?!τστστστστσ!…
«…με τη λαμογιά των αντρών,…»
Ως γνωστόν είμεθα αρκούντως περισσότεροι του ενός,
έκαστος με τις δικιές του διαδρομές τουλάχιστον..
Προς τι λοιπόν η λαμογιά ?
mumul
σιγά μην είμαι και Κρούπτσκαγια ρε Νόσφυ!
κάτι σε Κολοντάι θα μου άρεσε περισσότερο, να πω την αλήθεια, μιας και η Κρούπτσκαγια ως γνωστόν δεν βλεπότανε!
😛
ΜΑ ΠΟΣΟΙ ΕΙΣΤΕ ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ!
ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ !
όσο για τις φατσούλες, Μ-π, ιδέ ici: http://codex.wordpress.org/Using_Smilies#How_Does_WordPress_Handle_Smileys.3F
Кроткая ,
είμαστε τρεις.. ζωή νάχουμε!
Οι εξής: Μ-π, Omer και mumul.
Μια παρέα είμαστε!
Ο Νόσφυ είναι επιρροή…
Μ-π
————–
Υ.Γ.
Ευχαριστω για τη διεύθυνση.
Χρησιμότατη εις το παίγνιον!
Επιρροή ειμαι ; Εσεις ειστε βρε επιρροή !
(δεν ειμαστε καλά 🙂
+νοσφερολόγησον+
+κλωτσηδόν-τε-και-ομαδεόν+
Ωχ (ξαφνικά δεν αισθανομαι και πολύ καλά ) …
Αγιε Φανουριε μήπως εφαγες τιποτα σκόρδο τελευταια;
την εκτίμησα ρε συ!
ε άσε με να κάνω λίγο τη ζόρικη βρε αδερφέ μου! και το ποιήματάκι το υπερεκτίμησα και τις εικόνες επίσης!
Κρότκαγια είναι πολλοί ρε συ αλλά όχι τόσοι όσοι νομίζεις! απλά είναι φασαρτζήδες, όπως όλοι οι Πόντιοι! σας το εχω πει οτι πηγα σε ενα ποντιακο γλέντι στην Λέσχη του ΑΠθ?! βεβαια…μιαμιση ώρα άντεξα!
α! και επειδή είμαι και κομματόσκυλο δεν εκδηλώνω τα πραγματικά μου αισθήματα για τους Πόντιους! βλέπεις οτι καταβάλω τεράστια προσπάθεια, έχω βελτιωθεί θα μπορούσες να πεις..
Υπακούω στην κομματική γραμμή και στην αγάπη!
Παρτιζάνα, 😆
καλέ, μην πληγώνετε τον Νόσφυ. Ας πούμε πως είναι φ/π = φίλα προσκείμενος!
Χαίρομαι Παρτιζάνα για την τοποθέτησή σου. Ουφφφφ! Μούφυγε ένα βάρος. Έλεγα «Βρε να έπεσα τόσο έξω;» Τελικά Οκ!
Кроткая, ο Νόσφυ είναι ευαίσθητος όντως. Γι αυτό τον προσέχουμε… Περισσότερο δε γίνεται (αν πρόσεξες τις τελευταίες συγκρούσεις στη μπλογκόσφαιρα)…
Και για να μη μείνετε με τα στερεότυπα της Παρτιζάνας,
σας καλούμε στις 22 του Φλεβάρη στο «Μπαράκι του Βασίλη» στα Εξάρχεια (αρχή της Διδότου) σε μια μουσική βραδυά που διοργανώνει η Ποντιακή Νεολαία, αφιερωμένη στον Παύλο Σιδηρόπουλο …
Μ-π
Εκεί στο «Παρτιζανοροδόπλεχτες» έπαθα ένα διπλό διάστρεμμα γλώσσας…
🙂
Kατά τα άλλα,να το γράψω κι εδώ, πολύ καλό το ποίημα
καλά να περάσετε πόντιοι στο Μπαράκι του Βασίλη…εμείς εδώ πάνω λέμε να χτυπήσουμε κανα Μίθριο, για να ακούσουμε το αφιέρωμα στο Χρύσανθο…
Άλλα της!
Πολύ συντηρητική μας βγήκες συντρόφισα…
Δε λέω καλός κι ο Χρύσανθος, αλλά ο Σιδηρόπουλος άλλο πράγμα.
Βέβαια, κάπου μαζί θα βρίσκονται τώρα και ο Χρύσανθος θα τραγουδά
τον κύρ-Μαθιό με την ιδιόρρυθμη φωνή του και ο Σιδηρόπουλος θα παίζει κεμεντζέ…
(ΕΚΕΙ όλα γίνονται!)
Ομέρ
Έμένα Ποντιοι και Αριστεροι μ’ αφήνετε απέξω (απ’ τα μπαρακια) ; Κι εσύ Παρτιζανα;
Кроткая |Αν ξεσκαλώσεις απο Χαμου κι ανεβεις κατα Πανου κερνάω μπουγάτσα….
Νοσφεράτε,
ως γνωρίζεις, ο ορισμός των εννοιών εξαρτάται από πλήθος παραμέτρων. Ο ίδιος όρος μπορεί να αλλάξει περιεχόμενο τόσο μεσα στο χώρο όσο και μέσα στον χρόνο.
Για παράδειγμα: Για σένα εγώ κατοικώ «χάμου» και συ «πάνου». Όμως για την Кроткая εσύ κατοικείς «χάμου» και αυτή «πάνου». Εγροίκ’σες; (καταλαβες; δηλαδή)
Είδες πως αφομοίωσα το μάθημα του Θεοδωρίδη 🙂 8)
Μ-π
Θες να πεις οτι αυτή ειναι Απο Πανου κι εμένα μ’ εχει »χαμου»… Αμ δεν μου ταλεγες αυτά κυρια Кроткая μου ….Μαλιστα …Τωρα καταλαβαινω
(ολα ειναι σχετικά λοιπόν)
Ε δε με πειραζει και πολύ ..ας ειναι κι απο Πανου 🙂
Εν τω μεταξύ Παρτιζάνα, είδα ότι μας προσφέρεις και μουσική στο μπλογκ σου…
Το παλιό εκπληκτικό επαναστατικό τραγούδι: <em>»Οι αστοί τρομάξανε».
Ξέρεις βέβαια ότι γράφτηκε με αφορμή την δραπέτευση των κομμουνιστών από τις φυλακές της Αίγινας.
Συγκεκριμένα: Το Μάη του 1934, οκτώ κατάδικοι κομμουνιστές δραπετεύουν από τις Φυλακές Αίγινας. Κατορθώνουν και ανοίγουν υπόνομο μήκους 25 μέτρων, και από το κελί τους βρίσκονται λεύτεροι στο δρόμο, και μάλιστα μακριά από τη σκοπιά.
Οι οκτώ αγωνιστές που έσπασαν τα δεσμά είναι:
Κλειδωνάρης Απόστολος, πρώην βουλευτής του Ενιαίου Μετώπου, Βαβούδης Ν., γραμματέας του Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Πειραιά, Σακαρέλος Δημήτρης, συνδικαλιστής, Θωμάζος Ε., ναυτεργάτης, Φλαράκος Κ., τσαγκάρης, Δουλγέρης Μόσχος, καταδικασμένος σε 19 χρόνια φυλακή, Δερβίσογλου Αβραάμ, καταδικασμένος σε 14 χρόνια φυλακή , Σαρίκας Κ. καταδικασμένος σε 12 χρόνια φυλακή.
Οι τρεις τελευταίοι ήσαν συγκατηγορούμενοι του Μπεζεντάκου που είχε κι αυτός δραπετεύσει από τις Φυλακές Συγγρού πριν από δύο χρόνια.
Απ’ αυτούς ξέρουμε τη μοίρα του Σακαρέλου και του Μπεζεντάκου…
.
.
Κουίζ Επαναστατικών Γνώσεων: Ξέρεις που πέθαναν;
Μ-π
Ασε βρε Μ- π τη κοπέλα ησυχη ..Ακου Κουίζ Επαναστατικών Γνώσεων….
Καλά τολεγα εγώ για την Θεια Σουλτανα …Ολο τετοια αγχωτικά και διαβαστερα μας εκανε στα ανήψια . Ποιος ξερει αυτό ποιος ξερει εκείνο …
Αμ ‘ ο θειος ο Γιωρίκας που οταν μπουρλιάζαμε τα καπνά στην αποθήκη καθισμενοι χαμου (εκει στην δεκαετία του ’60 μ’ εβαζε ενα επαναλαμβανω συνεχεια τραγουδια του ΕΑΜ και μαλιστα με ρυθμό …
Το κουίζ ισχύει και για σένα σύντροφε Νοσφεράτε!
Μ-π
Οχι αλλες Εξετασεις !…η Εντατικοποιηση δεν θα Περάσει*)
*Συνθημα του κινηματος εναντιον του Ν. 815 ..τέλη δεκαετίας του ’70
Πολέμησαν στην Ισπανία και πέθαναν στην ΕΣΣΔ.
Μείον του Βαβούδη που πέθανε αλλού..
Κερδίζω τίποτα;
Αυτό επρεπε να το ρωτησεις πριν απαντήσεις…
regimientocinqo
μπραβο (εν μέρει)
Που στην ΕΣΣΔ;
Μ-π
—————
Υ.Γ.
Ο Βαβούδης, από τον Μανταμάδο Μυτιλήνης, εκτελέστηκε με τον Νίκο Μπελογιάννη. Ήταν ασυρματιστής του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ.
εγω προσεφερα το Jugoslavijo na noge, που θα πει γιουγκοσλαβια σήκω!…πες μου που πεθαναν να σου πω και γω αλλους που πεθαναν καπου αλλου, να δούμε ποιος θα κερδίσει!
Σοβιετικια φίλη ελα Σαλονικη να σε παω εγω βόλτες!
Μπελογιαννης, Καλουμενος, Μπάτσης , Αργυριαδης οι 4…Ο Βαβούδης που ειναι?!
Παρτιζάνα έχεις δίκιο!
Ο Βαβούδης αυτοκτόνησε στην κρύπτη όπου είχε τον ασύρματο για να μην τον πιάσουν, αφού πρώτα έκαψε όλα τα παράνομα έγγραφα…
Μ-π
Έλα ξεκόλλα…
Σε γκούλαγκ.
Ο Βαβούδης όμως φίλε, αυτοκτόνησε. Τον έδωσαν για κάτι ασύρματους στην Καλλίθέα. Το 1951.
(αυτοδιαφημίζομαι αλλά ας είναι: κλικ χήαρ: http://regimientocinqo.wordpress.com/2008/01/15/).
Πες μου και τί κερδίζω.
(και κάτι παραπάνω μια και το Βαβούδη τον έχεις λάθος νέος)
regimientocinqo
μπράβο πλήρως!
Κερδίζεις το βιβλίο του Γκίκα. 😉 🙂 8)
Μ-π
——————–
Υ.Γ.
Μπράβο και για το αφιέρωμα!
Πω Πω ! Παιδιά !εσεις ειστε σκετο αρχειο ….Βρε μπας και ειστε Αρχειομαρξιστές; (μ-λ) παντα…
Για τον Μπεζεντάκο, το ξέρουμε με κάποια βεβαιότητα ότι πέθανε στην ΕΣΣΔ; Ρωτάω, επειδή ο Ριζοσπάστης είχε γράψει ότι σκοτώθηκε στην Ισπανία -το 1980 αυτό, σε μια συνέντευξη με την αδελφή του.
(έχω το φύλλο, δεν ξέρω πώς ανεβαίνει).
Εκτός από το τραγούδι του Μπεζεντάκου, που πρέπει να είναι πάνω σε ρώσικη μελωδία, τραγούδι βγήκε και για τον πολιτσμάνο που σκότωσε ο Μπεζεντάκος, τον Γυφτοδημόπουλο. Το έγραψε ο Αντώνης Διαμαντίδης (Νταλγκάς) σε στίχους Λ. Στρογγυλού και το τραγούδησε ο Ζαχαρίας Κασιμάτης.
Αν γράφτηκε κατά παραγγελία ή από ιδεολογία, δεν το ξέρω. Εδώ μπορείτε να τ’ ακούσετε:
[audio src="http://rapidshare.com/files/89753089/09._Antonis_Diamantidis_-_Giftodimopoulos.mp3" /]
Η δολοφονία των ελλήνων -ελλαδιτών και ποντίων- κομμουνιστών φυγάδων στην ΕΣΣΔ -στο πλαίσιο των σταλινικών διώξεων- αποτελεί ακόμα ταμπού για το ΚΚΕ.
Δεν ξέρουμε τον πραγματικό αριθμό και μάλλον θ’ αργήσουμε να τον μάθουμε. Ένας ερευνητής στην Οκρανία δημοσίευσε από τα αρχεία της ΝΚΒεΝΤε ονόματα 80 ελλαδιτών που «εξαφανίστηκαν» στις διώξεις του ’37-38 μόνο από την περιοχή της Μαριούπολης.
Στα στρατόπεδα της περιοχής Κολιμά εντοπίστηκε αριθμός Ελλήνων κομμουνιστών μεταξύ των θυμάτων από τους Τζουχά και Αγτζίδη.
Γνωρίζουμε μέχρι τώρα ότι οι:
–Ανδρόνικος Χαϊτάς Πολιτικού Γραφείου
–Κώστας Ευτυχιάδης (ή Καρακόζοφ), από τους Πόντιους κούτβηδες που τους έστειλε το σοβιετικό κόμμα να ελέγξουν το ΚΚΕ.
–Μάρκος Μαρκοβίτσης (Ευτυχιάδης, ΜΑρκοβίτσης ήταν δραπέτες των Φυλακών Συγγρού)
–Δεσποτόπουλος, Χαλκογιάννης και Τσαουσίδης συλλαμβάνονται στο Σοχούμ και εξαφανίζονται.
–Γιώργος Κολοζώφ, παλιός γενικός γραμματέας της ΟΚΝΕ, συνελήφθη στο Νοβοροσίσκ (πατέρας του Ορέστη Κολοζόφ. Τη γυναίκα του την έλεγαν Δόμνα 🙂 )
–Αλέξης Πηλιώτης, μέλος της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ
–Απόστολος Κλειδωνάρης, παλιός «Κούτβης»
–Γιάννης Τσαγκαράκης, στέλεχος της ΟΚΝΕ
–Γιάννης Γιαννακούτσος, συντάκτης του «Ριζοσπάστη»,
–Γιώργος Δούβας, γραμματέας της ΟΚΝΕ,
–Φλαράκος,
–Κουρούλης,
–Σακαρέλλος,
–Μπεζεντάκος .
–Ι. Ιορδανίδης δάσκαλος στο Κρασνοντάρ (σύζυγος της συγγραφεως Μαρίας Ιορδανίδου)
Και άλλοι κομμουνιστές, επιστρέφοντας από τον ισπανικό εμφύλιο, συλλαμβάνονται και εκτελούνται.
-Ο Γρ. Γρηγοριάδης θα επιβιώσει από τα Γκουλάγκ
Περισσότεροι από 300 έλληνες κομμουνιστές εξοντώθηκαν στην ΕΣΣΔ, σύμφωνα με μαρτυρία του Βασίλη Μπαρτζώτα.
Μ-π
Μa γιατί απορείτε; Λες και τα πάντα έχουν προέλθει από παρθενογένεση. Εδώ στην Ελλάδα, το ΚΚΕ με την ΟΠΛΑ εξόντωσε όλη την Αριστερή αντιπολίτευση.
Στο βιβλίο του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΟΠΛΑ ο τροτσκιστής Άγις Στίνας περιγράφει με λεπτομέρειες πέραν κάθε αμφισβήτησης την εξολόθρευση των τροτσκιστων και αρχειομαρξιστών της Αθήνας από την Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών(ΟΠΛΑ) του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΚΚΕ.
Περιμένετε από το ΚΚΕ να κάνει αυτοκριτική;
ΟΠΛίτη,
ναι το πιστεύουμε ότι κάποια στιγμή το ΚΚΕ θα πάψει να αγιοποιεί κάθε στιγμή του παρελθόντος του. Θα μιλήσει για τα λάθη και τις στρεβλώσεις και θα πορευτεί προς τα μπρος χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.
Η ιστορική στιγμή που βρισκόμαστε απαιτεί ένα κομμουνιστικό κόμμα ισχυρό ή τουλάχιστον ένα μαζικό κίνημα αμφισβήτησης ικανό να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα…
Τώρα, αν το ΚΚΕ δε θέλει να κλείσει τα (τζαμπα) μετωπα και επιθυμεί να συντηρεί μύθους του παρελθόντος θα δημιουργουνται συνέχεια εντάσεις. Κοίτα, είναι αντίφαση το κόμμα που έστειλε το Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας (όπου πέθανε ή δολοφονήθηκε) σήμερα να επιστρέφει στη «λατρεία» του Ζαχαριάδη.
Οπότε υπάρχει μια πιθανότητα να μη θέλει να ξαναμπλέξει σε τετοιες ιστορίες.
Ομέρ
καλά αν ο Μπεζεντάκος πέθανε στην ισπανία και όχι στην ΕΣΣΔ θα γίνει χαμός, έτσι?!Αχ δεν ξερω τίποτα για αυτά, μόνο για τους γιουγκοσλάβους ξέρω..Πάντως εγώ μιας και το φέρε η κουβέντα, θυμάμαι ότι είχα στα χέρια μου ένα βιβλιαράκι, αντικομμουνιστικό εντελώς, που έλεγε για αυτες τις «διώξεις¨και είχε μια λίστα με ονόματα ελλήνων που μπήκαν φυλακή εκείνον τον καιρό στην ΕΣΣΔ. τους παρουσίαζε ως αθώα θύματα των εθνικών διώξεων επί Στάλιν αλλά μου έκανε εντύπωση που από δίπλα έγραφε και την κατηγορία…Σχεδόν όλοι ήταν του κοινού ποινικού (λαθρεμπόριο, πλαστογραφίες κτλ)!ήμαρτον!
Λοιπόν παίδες – μια και διαβάσατε και το αφιερωματάκι, παίρνω το θάρρος – να πω δυο πραματάκια:
1.Ο Ζαννής Φλαράκος (ή Φλωράκος)απ’ότι φαίνεται, ΔΕΝ πήρε μέρος στον ισπανικό εμφύλιο.Ο Χ.Λάζος στο βιβλίο του «Πεθαίνοντας στη Μαδρίτη» τσιτάρει τον Μήτσο Παλιολογόπουλο ο οποίος αναφέρει ότι ο Φλαράκος δεν πήγε Ισπανία.
2. Έχει δίκιο ο Ν. Σαραντάκος για το Σακαρέλλο. Το αν είναι γεγονός δεν το διασταυρώνω. το διασταυρώνω ως φήμη πάντως – δεν είμαι 100% σίγουρος νομίζω ότι το ’56 μαζί με Χαϊτα, Κολοζώφ κι Ευτυχιάδη αποκαταστάθηκε και ο Σακαρέλλος. Πρέπει να δω τον τόμο με τα Επίσημα Κείμενα.
3. Γενικά αρκετοί ισπανομάχοι μετά το ’39 θεωρήθηκαν πράκτορες. Κι αντιμετωπίστηκαν ως τέτοιοι. Δικαίως ή αδίκως.
4. Κάτι ακόμα για το Σακαρέλλο: ξέρετε γιατί έκανε φυλακή;
(με παίρνει να το αφήσω ως κουιζ επαναστατικότητας τεμέτερον;)
Πάντως έχει πλάκα, που μιλάτε για τον τρόπο που φέρεται το ΚΚΕ στην ιστορία του!και το λέω αυτό γιατί εσείς μεγαλοποιείτε τα πράγματα, ενώ είναι πολύ πιο απλά! Πχ, λέει ο Ομέρ παραπάνω για το ζαχαριάδη…Ποιά λατρεία και πού την είδε? Αν δηλαδή δεν βρίζω τον Ζαχαριάδη σημαίνει ότι ντε και καλά τον θαυμάζω ή το ανάποδο?Θέλει μια ψυχραιμία…Οι τρότσκες δεν ήταν που δεν πήραν μέρος στην αντίσταση, που στείλαν γράμμα στον κυβερνητικό στρατό για την νίκη του επί του ΔΣΕ?!Τι να λέμε τώρα?Για ποιό πράγμα να κάνει αυτοκριτική το ΚΚΕ?!Πάντως πέφτετε και σεις στην ίδια λούμπα που πέφτουν ενίοτε και κάποιοι δικοί μας..Η Ιστορία δεν είναι απλά τα γεγονότα, ούτε οι πράξεις των προσωπικοτήτων, είναι κυρίως το πώς και το γιατί των πραγματων.Αυτό είναι που πρέπει να μας ενδιαφέρει…Τα άλλα είναι απλώς ιστορικά κουτσομπολιά..
Καλά βρε αγναμάχηδες.
Ένα post που ξεκίνησε τόσο ομορφα και ποιητικά το καταλήξατε στον Ζαχαριάδη και στον Τρότσκυ ?
Για να σας βάλω ένα αντιεθνικιστικόν άσμα:
Σαν βλέπω τι παθαίνω
δεν μπορώ να σου το ειπώ
Τουρκοπούλα μου λιώνω, πεθαίνω,
Τουρκοπούλα μου για σε πονώ
Για τα μάτια σου κυρά μου,
τα φρυδάκια σου τα δυο
δεν μπορώ χανούμισσά μου
σκλάβος σου θε να γινώ
Της αγάπης το βοτάνι
έλα Τούρκο δωσ’ το, μην αργείς
με τα κόκκινα χειλάκια σου
αχ πες μου τουρκοπούλα μου
πες μου πως κι εσύ για με πονείς
Αχ σεβντά που μου ανάβεις
μες το στήθος μου τρανό
και τη δόλια καρδιά μου μου καύεις
Τουρκοπούλα μου για σε πονώ
Μου ‘χεις σκλάβο την ψυχή μου,
δεν μπορώ, θα τρελαθώ
κι ως την ύστερη πνοή μου
Τουρκοπούλα θα σ’ αγαπώ
..Έμένα Ποντιοι και Αριστεροι μ’ αφήνετε απέξω (απ’ τα μπαρακια) ;..
Μην στεναχωριέσαι Νοσφεράτε. Εσένα θα σε στείλω προσωπική πρόσκληση για.
mumul
Ένας τύπος τον είχε πενήντα πόντους και δεν εύρισκε καμιά να τον βολέψει και να βολευτεί ! Τέτοια πίκρα. Πάει λοιπόν σε ένα γιατρό και του λέει τον πόνο του! Ο γιατρός τού λέει:
– Kοίτα, η επιστήμη σηκώνει τα χέρια, δεν πας στην Μάγισσα των Σμικρύνσεων;
Τι να κάνει το παλικάρι μες στην απελπισία του; Είπε να το δοκιμάσει. Πάει λοιπόν στη Μάγισσα και αυτή του λέει:
– Απλό περιστατικό. Θα πας στο Δάσος των Θαυμάτων και θα βρεις το Τέλμα των Ομιλούντων Βατράχων. Θα πληρώσεις είσοδο, θα ζητήσεις από τη ρεσεψιόν να σου φωνάξουν τον βάτραχο που λέγεται Τεμαχιστής του Μήκους κι όταν έρθει θα του ζητήσεις να σε παντρευτεί. Κι αυτός θα σου πει …όχι! Ε, κάθε φορά που θα σου λέει «όχι», θα σου μικραίνει δέκα πόντους! Tρελάθηκε ο τύπος από την χαρά του. Πάει λοιπόν στην λίμνη, ακολουθεί τις οδηγίες, βρίσκει τον Τεμαχιστή βάτραχο και του λέει:
– Βατραχάκι μου, όμορφο, θα με παντρευτείς;
– Όχι, του λέει το βατραχάκι.
Ο τύπος νιώθει ένα τράβηγμα στον έτσι του, τον πιάνει και διαπιστώνει ότι πράγματι του είχε μικρύνει κατά δέκα πόντους.
Ξαναδοκιμάζει:
– Βατραχάκι θα με παντρευτείς;
– Όχι, του λέει το βατραχάκι.
Νιώθει πάλι το τράβηγμα τον πιάνει και διαπιστώνει ότι του έχει μικρύνει άλλους δέκα πόντους.
«Ωραία», σκέφτεται, «τώρα έπεσε στους τριάντα πόντους, άμα τον φέρω στους είκοσι, θα γίνουμε κι εγώ κι αυτός περιζήτητοι από τις γυναίκες!
Ξαναδοκιμάζει λοιπόν μια τελευταία φορά:
– Βατραχάκι θα με παντρευτείς;
– Μα τι μαλάκας είσαι εσύ, με έπρηξες! Πόσες φορές θα στο πω; Όχι, όχι, όχι!!
Μ-π
Η λίστα που δημοσίευσα δεν αναφέρεται σε εθελοντές στον ισπανικό εμφύλιο. Απλώς κάποιοι απ’ αυτούς πολέμησαν και στην Ισπανία…
Μ-π
Το κουιζ για το Σακαρέλλο στρέχει ή να το πάρει το ποτάμι;
(ΟΚ, διευκρινήστηκε το θέμα με τη λίστα).
Παρτιζάνα, για να λέμε και του τροτσκιστη το δίκιο, τηλεγράφημα για τη νίκη του εθνικού στρατού έστειλε μονο ο Γιωτόπουλος, όχι οι άλλοι που διαφώνησαν μαζί του και του έκαναν κριτική.
Ωστόσο, και η γραμμή Στίνα στην πράξη ήταν πολύ δύσκολο να μη θεωρηθεί προδοτική.
Το κακό όμως είναι ότι εκείνοι οι τροτσκιστές που κυρίως την πλήρωσαν ήταν εκείνοι που συμμετείχαν στην αντίσταση.
Έχεις δίκιο Παρτιζάνα, οι «τρότσκες» ήταν ντεφετιστές… Κουσούρι που το κουβάλησαν από το Μικρασιατικό, τη στάση των οποίων τότε επίσης δεν θέλει να καταδικάσει το ΚΚΕ σήμερα…. Αλλά ας μην το ανοίξουμε αυτό το τεράστιο και τραυματικό (για μας τους εκ των προσφύγων του ΄22 καταγόμενους) ζήτημα.
——-
regimientocinqo, το κουίζ ισχύει και σε αντίθεση με σένα δηλώνω πως «έχασα»! Πες μου….
Πάντως ο Σακαρέλλος υπήρξε σπουδαία προσωπικότητα. Το 1921 το συναντάμε διευθυντή σε μια από τις σημαντικές ελληνικές μπολσεβικικές εφημερίδες της Νότιας Ρωσίας, το «Σπάρτακο».
Φωτογραφία του «Σπάρτακου» [ΕΔΩ] και πληροφορίες για τον ελληνικό σοβιετικό Τύπο [ΕΔΩ]
Μ-π
Ψάχνοντας για το Σακαρέλλο βρήκα κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για τους Έλληνες εθελοντές:
Οι Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές που έφθασαν από τις ΗΠΑ και τον Καναδά, αρχικά ανήκαν στη 15η Ταξιαρχία, ενώ στη 13η Ταξιαρχία των εθελοντών από τα Βαλκάνια ανήκε ο ξεχωριστός λόχος των Ελλήνων με την ονομασία «Νίκος Ζαχαριάδης». Στην ιδρυτική συνεδρίαση του λόχου, πολιτικός επίτροπος ανέλαβε το δοκιμασμένο στέλεχος του ΚΚΕ, Δημήτρης Σακαρέλος.
Ανταποκριτής του «Ριζοσπάστη» από το 1936 ως το 1937 στην Ισπανία ήταν ο αξέχαστος Κώστας Βιδάλης, ο οποίος με την επιστροφή του στην Ελλάδα συνελήφθη από τη βασιλομεταξική δικτατορία και εξορίστηκε στα Κύθηρα.
Η δημιουργία του ελληνικού λόχου έγινε δυνατή μετά την άφιξη στην Ισπανία, επτά Ελλήνων αξιωματικών, μελών του ΚΚΕ που κατόρθωσαν να δραπετεύσουν από τις φυλακές του Μεταξά. Μετά τη μάχη του Μπελτσίτε, τον Αύγουστο του ’37, οι Ελληνες εθελοντές των Ταξιαρχιών ενώθηκαν και ο λόχος ονομάστηκε «Ρήγας Φεραίος», καθώς όλοι οι λόχοι έφεραν ονόματα εθνικών ηρώων και όχι επικεφαλής πολιτικών κομμάτων. Τεράστιο ρόλο στην άφιξη των Ελλήνων αντιφασιστών διαδραμάτισαν οι ναυτεργατικές ενώσεις.)
Όταν νίκησαν οι φασίστες πολλοί από αυτούς διέφυγαν στην Αμερική…
Πολλοί από αυτούς εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Λουϊζιάνα…
Γνώρισα έναν-δύο γέροντες από την 15η Ταξιαρχία. Δεν ξέρω αν ζουν πια…
Μ-π
Μ-π το αφιερωματάκι μου είχε θέμα ακριβώς τους Έλληνες αντιφασίστες εθελοντές στον ισπανικό εμφύλιο. ( είναι το θέμα από την ιστορία του κομ.κινήματος που με εξιτάρει περισσότερο απ’οτιδήποτε). Έχω μια πληροφορία ότι κάποιοι εθελοντές ζουν ακόμα γύρω μας. Ξέρω για ένα σ’ένα χωριό έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Τέλος πάντων..
Ο Σακαρέλλος φυλακίστηκε για το φόνο του αρχειομαρξιστή Γεωργοπαπαδάκου. Στα διαβόητα επεισόδια για την περιφρούρηση του Ριζοσπάστη. Συνελήφθη δε, κατόπιν καταγγελίας των τελευταίων στην ασφάλεια (αν προλάβω θα στείλω και το λινκ..).
Για το φόνο του Γεωργοπαπαδάκου ρωτήθηκε και ο Ζαχαριάδης, στην διαβόητη – επίσης – Ολομέλεια που τον καθαίρεσε.
(εδώ δεν ξέρω αν υπάρχει λινκ, αλλά τα ντοκουμέντα υπάρχουν σε γραπτό).
regimientocinqo, ευχαριστώ
Ο ισπανικός εμφύλιος και η συμμετοχή των Ελλήνων σ’ αυτόν είναι ένα εκπληκτικό ιστορικό γεγονός. Η πιο άγνωστη σελίδα του είναι οι σοβιετικοί Έλληνες κομμουνιστές (κυρίως Πόντιοι και Μαριουπολίτες) που πήγαν μαζί με τους υπόλοιπους σοβιετικούς.
Ψάχνω τώρα μια θρυλική περίπτωση ενός Αβραμίδη, από το σοβιετικό Καύκασο
Μ-π
Το λινκ για το φόνο του Γεωργοπαπαδάκου – από την ιστορία του τροτσκισμού στην Ελλάδα – είναι : http://politikokafeneio.com/tr/tr11.htm
(επίσης ως αυτουργός κατηγορείται κάποιος Θαμαξός..Ενδεχομένως να είναι ο Τομάζος από την ομάδα των 8 της Αίγινας, ισπανομάχος επίσης).
Εννοείς το Νίκο Αβραμίδη; Είχε καταγωγή από τον Καύκασο αλλά ήταν ναυτεργάτης από τον Πειραιά. Πέθανε στην Τασκένδη. (όχι σε γκούλαγκ αυτός)
Ψάξε και την περίπτωση του επίσης Πόντιου Μηνά Θωμαϊδη. Του πρώτου τανκιστή που μπήκε στην Τερουέλ.
Πάντως ο παππούς μου, που πέθανε πρόσφατα σε ηλικία 104 ετών και προερχόταν από τους Έλληνες του Καυκάσου και έζησε την άνοδο και την πτώση της ΕΣΣΔ, συμμετείχε στα γεγονότα υποστηρίζοντας τους μπολσεβίκους στον εμφύλιο. Μέχρι το τέλος της ζωής του ψήφιζε ΚΚΕ, έχοντας όμως απόλυτη επίγνωση της «σκοτεινής πλευράς».
Ένας θείος του σφραγισμένος με καυτό σίδερο από τους τσαρικούς – θαμμένος σε κάποιο χωριό του Κιλκίς- συμμετείχε στην Επανάσταση του 1905. Οι τσαρικοί τότε σημάδεψαν με καυτό σίδερο τους στρατιώτες που επαναστάτησαν για να τους αναγνωρίζουν σε κάθε στιγμή.
Η πλάκα είναι ότι τα ξαδέλφια του παππού -ομοϊδεάτες του απο τότε- που έμειναν στην ΕΣΣΔ, το ’37 θα πάνε όλοι στα Γκουλάγκ. Κάποιοι θα επιστρέψουν και κάποιοι θα πεθάνουν εκεί.
Η προσωπικές μαρτυρίες των προσφύγων του ’22 αποκαλύπτουν έναν ολόκληρο κόσμο που η επίσημη ιστοριογραφία συστηματικά αγνόησε.
Μ-π
καλέ τι έγινε εδώ πέρα και δεν πήρα είδηση έγκαιρα?!
Καταρχάς, ευχαριστώ για τις προσκλήσεις στη Σαλόνικα -ΤΙΣ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΛΕΣ, διότι πολύ απλά μου αρέσουν πολύ οι μπουγάτσες, τα τρίγωνα πανοράματος, τα τσουρέκια του τερκενλή, τα γλυκά του χατζηφωτίου (έτσι δεν τον λένε?) και του χατζή, οι μπακλαβάδες και όλα αυτά τα διαιτητικά εδέσματα!
Περιμένετε και θα δείτε λοιπόν, χε χε χε!
Δεύτερον, ομολογώ πως παρακολούθησα λίγο διαγώνια την συζήτηση περί κομμουνιστικού κινήματος και πρόσεξα ένα δυο πραγματάκια. Προσωπικά αποφεύγω να δηλώσω κομμουνίστρια, γιατί αυτή είναι βαριά κουβέντα και ζόρικη και δεν μπορεί έτσι εύκολα να την λέει ο κάθε πάσα ένας -και μιλώ πολύ σοβαρά.
Ομολογώ ότι μου τη δίνει που όλη η κοινωνία βρίζει το ΚΚΕ και τα απανταχού κομμουνσιτικά κόμματα, λες και αυτά ευθύνονται για όλα τα δεινά του πλανήτη από την εποχή του προπατορικού αμαρτήματος μέχρι σήμερα.
Κακά τα ψέματα, αυτή είναι η μοίρα του χαμένου. Φορτώνεται τα σφάλματα όλης της κοινωνίας και άντε να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας. Και εδώ που τα λέμε, το 1989 τα κομμουνιστικά κόμματα φάγανε μια ήττα όσο να΄ναι.
Παίρνω λοιπόν ως δεδομένο ότι, όχι, ΔΕΝ φταίνε τα κομμουνιστικά κόμματα για όλα τα δεινά αυτού του πλανήτη. Όμως, όχι ότι δεν χρειάζεται να κάνουν και αυτοκριτική! ΌΛοι μας χρειάζεται να κάνουμε την αυτοκριτική μας πού και πού. Θυμίζω ότι ιστορικά ο μόνος που είχε ποτέ «αλάθητο» ήταν ο Πάπας (που όλοι ξέρουμε πόσο «αναμάρτητος» είναι γενικά, σωστά?
Το να διεκδικεί ένα κόμμα το αλάθητο είναι επικίνδυνο και οδηγει σε άσχημες ατραπούς. Δλδ ένα κόμμα με 90 χρόνια ιστορία δεν έχει σφάλει ούτε μία φορά? Πώς είναι δυνατόν αυτό?
Όσο για το Ζαχαριάδη μιας και τον αναφέρατε, μακράν απέχω του να είμαι η πλέον αρμόδια, αλλά θεωρώ ότι τέτοιες προσωπικότητες, όπως ο Ζαχαριάδης, δεν μπορέι κανείς να τις διαγράφει με μια μονοκοντυλιά, εύκολα. Ο Ζαχαριάδης είναι μυστήριο τρένο και πολλά ερωτηματικά υπάρχουν γύρω του, αλλά αυτά ίσως να μην απαντηθούν και ποτέ.
Πάντως, Παρτιζάνα μου, όταν υπήρχε προσωπολατρεία στο ΚΚΣΕ (ως το 55 δλδ), υπήρχε και στο ΚΚΕ. Πολύς κόσμος πέθανε με το όνομα του Ζαχαριάδη στα χείλη. Κι αυτό είναι λάθος. Αλλο να πεθαίνεις τραγούδωντας τη Διεθνή, κι άλλο να πεθαίνεις με το όνομα ενός ανθρωπου στα χείλη (εκτός κι αν είσαι ερωτευμένος).
Και, θέλω εδώ να σημειώσω πως δεν το έχω ψηφίσει το ΚΚΕ ούτε μία φορά. Και πως μεγάλωσα μαθαίνοντας να το αντιπαθώ. Αλλά γμτ, δε μπορεί να τα έχει κάνει όλα μα όλα στραβά! όπως δεν μπορεί να τα έχει κάνει κι όλα σωστά!
Καλημέρα σας!
συμφωνω με τη σοβιετικιά μου φίλη. Δεν είπε το ΚΚΕ ότι δεν έκανε λάθη, ίσα ίσα είναι από τα λίγα κόμματα που με πολύ ωριμότητα αντιμετωπίζει τέτοιου είδους ζητήματα, αλλά δεν έχει πάρει και το μαστίγιο να αυτομαστιγώνεται και καλά κάνει.
Ασε που υπάρχει και η έννοια της ιστορικότητας του λάθους. Για την προσωπολατρεία δεν το αρνούμαι αλλά άμα θέλουμε να είμαστε δίκαιοι πρέπει να την εντάξουμε στη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, τότε τα πράματα ήταν αλλιώς. Είναι λάθος να αποδίδεις στον οποιοδήποτε ηγέτη μεταφυσικά χαρίσματα, αλλά αυτό το λέμε εμείς τώρα.
Τότε που ήταν οι συνθηκες αλλιώς και το επίπεδο συνείδησης, πολιτικής και άλλης διαφορετικό, οπότε τέτοια πράματα συνέβαιναν. θέλω να πω ότι δε χρειάζεται να δικαιολογούμε αλλά να εξηγούμε τα φαινόμενα.
παρτιζανα,
ξέσκισες!!!!
Το αφιερωμένο σε σένα ποίημα είναι αυτή τη στιγμή (12.40 π.μ.) 6ο
σε ακρο (μάλλον… θε)αματικότητα στο μπλογκοχωριό μας 8)
Μ-π
———————-
Υ.Γ.
Επίσης, στην Έκθεση προς τους συνέδρους του 20ου Συνεδρίου -που υπερψηφίστηκε-διαβάζουμε για την πολιτική του Στάλιν: «Περιφρονώντας τη μαρξιστική-λενινιστική αρχή που διακηρύσσει ότι μόνο ο λαός είναι ο πραγματικός δημιουργός της Ιστορίας, ο Στάλιν ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘30, δεν υπολόγιζε ιδιαίτερα την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος, επιλέγοντας για το Πολιτικό Γραφείο υπάκουους εκτελεστές. Έτσι δημιουργήθηκε το είδωλο και άρχισαν να καρποφορούν οι ειδωλολάτρες.»
Παρτιζάνα, ακριβώς: «δε χρειάζεται να δικαιολογούμε αλλά να εξηγούμε τα φαινόμενα» -και να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα για να ξέρουμε πώς να (μην) δράσουμε στο μέλλον!
Μ-π, ε, καλά πια αυτό το 20ο συνέδριο. Κι ο Νικήτα μετά, μπορεί να μην έτυχε προσωπολατρείας -άλλες εποχές, αλλα ήθη, όπως λέει κι η Παρτιζάνα- αλλά κι αυτός δεν ξέρω αν ήταν πολύ κοντά στο μαρξισμό…
Άσε που και ο Νικήτας ήταν από τους υπάκουους εκτελεστές
Ο Νόσφυ με τις εμπνεύσεις του το ξέσκισε!
Χαίρομαι που σταθηκα πηγή έμπνευσης πάντως! Να’μαστε καλά όλοι!
ε το 20 ήτο κάπως «αμαρτωλό», από την άποψη ότι σηματοδότησε κάποιες αλλαγές στην πορεία οικοδόμησης, (οι οποίες οχι οτι πεσαν από τον ουρανό). Εκεί ξεκίνησε η όλη ιστορία περί προσωπολατρείας, για συγκεκριμένους λόγους, να μην τα λέμε τώρα και φάμε όλο το χώρο. Άσε και δεν έχω μαζί μου ένα γράμμα του Στάλιν που λέει σε κάτι επίτροπους εκεί πέρα, ρε παιδιά, έλεος, δεν είμαι ο θεός, κόψτε λίγο τα Στάλιν μας και Στάλιν μας! Θα το βρω σπίτι και θα το φέρω!
ΕΤΣΙ σας θέλω, να σας διαβάζω και να το απολαμβάνω.
άλλοι τρίβουν παρμεζάνα, άλλοι υμνούν την παρτιζάνα!
Κι ένα τραγουδάκι στο κλίμα του πόστου:
[audio src="http://rapidshare.com/files/3654255/b4._Mallia_sgoura.mp3" /]
Μι πίε μιας και είπες το δικό σου ,το πενηνταποντο, ακου ενα :
Ενας τυπος ξεκινά να παει μια κρουαζιερα για να ξεσκασει . Με το που ανεβαινει στο πλοιο βλεπει εναν Μούτσο τριάντα εκατοστα΄
– Τι εισαι εσύ παιδί μου ;
-Μουτσος ειμαι κυριε!δε με βλεπετε; Μουτσος.
-καλά και εισαι τριαντα εκατοστά;
– Γιατί; Πειραζει;’Νοχλάω ; ειπε ο Μουτσος , παρεξηγημενος
Κοιτα πραγματα! ειπε ο τυπος και το ξεχασε …Ολη τη μερα γυρνουσε πανω -κατω στο πλοιο και εντέλει καταλήγει παρεα με τον Καπετανιο …
αφου τα ειπανε και συμπαθηθηκανε κι ηπιανε και κανα ποτηράκι , του λεει ο καπταιν :
-κοιτα φιλε ..Επειδή σε συμπαθησα θα σου πω ενα μυστικό .
Εμενα που με βλεπεις εχω ενα Τζίνι
-Τι τζινι ; ρωταει ο τυπος
-Να τζινι με το λυχναρι που το τριβεις και σου εκπληρωνει Μία επιθυμια …
-Σοβαρά ;
– Ναι! κιεπειδή εμενα μου την εκπληρωσε , στο δίνω αμα θες να σου την πραγματοποιησει κι εσενα … Παρτο
Το παιρνει ο δικός μας , ολος χαρά και παει στη καμπινα του … Τριβει το λυχναρι και βγαινει ενα πελώριο και μεγαλοπρεπες Τζινι : Διαταξτε » του λεει
– Θελω -λεει ο τυπος – χιλιες Λίρες …-Αμέσως : Και πεφτουν πάνω στο κεφαλι του χιλιες Μπύρες!
– Μπυρες; τι να τις κανω τις μπύρες ; λεει αργοτερα ζαλισμένος ο τυπος … Παίρνει το λυχναρι και τρεχει στον καπταιν
»Καπταιν -καπταιν …το τζινι σου ειναι χαλασμένο…του ζητησα χιλιες λίρες και μουδωσε χιλιες μπύρες »
Ναι,ναι το ξερω -λεει ο καπταιν – Ειναι κουφο! Ειχα εγώ κανένα λόγο να ζητησω Μουτσο τριάντα εκατοστά;
( Αφου αρεσε αφιερωνω σ’ ολες τις Κομμουνιστριες και Αριστερές του διαδικτυου (Παρτιζανα Κροπτκάγια , Αλεξανδρα Κολοντάι , Κλαρα Τσετκιν κλπ κλπ και
το παρακατω πονημα απο την συλλογή της αδικοσφαγμένης ΧελιδΩνος (μ-λ):
Τα βραδυα οι μαθήτριες,οι πονηρες ,που πάνε;
—————————————-
Τα βραδυα οι μαθήτριες,οι πονηρές ,που πάνε;
οταν απο τα μαθήματα τα ανιαρά σχολνάνε
και απο τα φροντιστήρια ,κρυφά ,την κοπανάνε
κρυφογελουν και χαίρονται,μαθητριες ,που πάνε;
οταν, λιγο ξεφευγουνε απ’ των δασκάλων, μάτι
και λιγος χρόνος βρίσκεται γιαυτές ,λιγο ραχάτι
και ο μπαμπάς και η μαμά δεν λενε πλεον : Νάτη!
η προκομένη μας ,που ησουνα βρε Χιονάτη;
Τα βράδυα οι μαθήτριες ,οι λυγερές, Που Πάνε;
Οταν γλιστρούν αθόρυβα, κάτω απο το κρεβάτι,
σε μυστική καταπακτη,και φθάνουν ως το άτι
το ατίθασο,που κρύβεται σε μιαν οφθαλμαπάτη
τις περιμενει,και χυμά για το Ονείρων Πάρτυ
Τα βραδια οι μαθητριες οι τρυφερές ,πετάνε
γλυστρουν σαν φεγγαρόσκονη και στα αστερια πάνε!
Βρες βρε Νοσοφορότατε έναν να στο μελοποιήσει αυτό (………… βέβαια) και θα γίνει μεγάλη επιτυχία, είναι πολύ ωραίο!
Στους λογής λογής Παλιους Συντροφους και φίλους :
( προσφορά εκ Χελιδώνος (μ-λ)
Μια νύχτα Κατασκότεινη βρέθηκα σε μια λίμνη
Κι ήτανε σαν να γνώριζα το μέρος από μνήμη
Κι ήμουνα σαν μικρο παιδί όταν ξαναγεννιέται
Και η Αγάπη ,σαν κερί με φως που λησμονιέται ….
Σαν μια λάμψη άσβεστη σαν λύχνος στο σκοτάδι
Σαν κάτι που φτερούγιζε ,σαν μια Ψυχή στον Άδη
Μια μορφή πλησίασε σαν του Θεού σημάδι
Ήταν μορφή ανάλαφρη Διάφανη σαν Χάδι…
Ήταν μορφή κρυστάλλινη που μοιάζε με καθρέφτη
Σαν άστρο όταν ξεκολλά κι απ’ τα ουράνια πέφτει
Ήταν σαν το ξημέρωμα ,ή σαν το Δειλινό
Ήταν σαν λάμψη στη καρδιά , σαν τον Αυγερινό
Κιο ήταν κοντά μου σταθηκε και μουφερε το Φως
Ένιωσα προηγούμενα πως ήμουνα Τυφλός
Ήταν σαν να έγινε η Νύχτα Φωτεινή
Σαν να νιωθα ενός πρόγονου απόμακρη Φωνή
—————————————–
Σαν νούφαρο στον ουρανό λάμπει ο Αυγερινός
Αστέρι μελαγχολικό πριν από του ήλιου φως
Αυτός που φέρνει την Αυγή και είναι Εωσφόρος
Και είναι σαν κάποιου μυστικού ένας κρυμμένος Πόρος.
Κάποιας ανάμνησης παλιάς που τώρα έχει χαθεί
Και τα ουράνια ίχνη της έχουνε πια σβηστεί
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Δεκέμβριος 6, 2007
Στρατηγε καλά τα λες για τον εκτελεστή Νικήτα..
Μη λέμε κι ό,τι θέλουμε! Νόσφυ είσαι ένα πολύ γλυκό, ρομαντικό και πάνω από όλα εύαισθητο αγόρι, με τρελή αίσθηση του χιούμορ…
Ευχαριστούμε και πάλι για τις αφιερώσεις!
Κι αυτό το Χριστουγιεννιατικο απο τον Alter ego μου
σε ολους και ολες επισης απο την Χελιδώνα μ-λ Ετεροχρονισμένο
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο….
———————————
Φεγγάρι , μισοφέγγαρο, σα φέτα από καρπούζι
Και σα χαμόγελο μικράς που βγαίνει από τζακούζι
Και κρέμεσαι στον ουρανό εν μέσω της νυκτός
Σαν λάμπα σ’ οίκο ανοχής που μένει ανοιχτός.
Και μέσα στ άστρα κρύβονται οι ουράνιες πουτάνες
Αστραφτερές σα γκέισες ή σαν Αγγέλων μάνες
Κι εμείς της νύκτας βροχερής, μοναχικοί διαβάτες
Μες το μπουρδέλο μπαίνουμε , του ουρανού πελάτες
Κι εσύ φεγγάρι που κοιτάς και είσαι Φαναράκι
Ετούτων των Χριστούγεννων τ’ ερωτικό Βραδάκι
Και λαμπυρίζεις σιωπηλό, νυχτερινός λωτός
Φεγγάρι που χαμογελάς σα μια σχισμή φωτός
Σελήνη , Καρπουζόφλουδα σ’ ουράνιο μποστάνι
Δείξε και λίγο στους αμνούς που μένουμε στη στάνη
Και όλο κοντοστεκόμαστε στο χείλος αυταπάτης
Μια δόση απ’ τα μελλούμενα ,μια γεύση της αγάπης……
Σχόλιο από Τζιτζιμιτζιχόντζιρας |
Και ευτυχισμένο το 2008 – Χρονια πολλά σε ολους βρε !
Ρε σεις…
τα παιδία (ξανα)παίζει;
Και κει που είπαμε να ηρεμήσουμε!
omadeon σου πάει πολύ το Άγιος Φανούριος. Γιατί δεν το υιοθετείς πιο μόνιμα 8)
Ομέρ Ρεπουσίδης (μάλλον «Νακρατζίδης«)
Ρε Νοσφεράτε..
να του ετοιμάσω κάτι αυτού του δωσίλογου του Νακρατζά;
Δεν μας έφτανε η Χρυσή Αυγή έχουμε και τους «αντιεθνικιστές» ταγματασφαλίτες της Θεσσαλονίκης τώρα!
………………………………………………………………………….
Ισα-ίσα (σοβαρά τώρα) μόλις ξεμπερδέψω από κάτι δουλειές θα με ενδιέφερε σοβαρά η δουλειά σου Νόσφυ, που ταιριάζει με ένα νέο είδος ραπ που φτιάνει κι ένας φίλος, ο DJ-E, που συνδυάζει ραπ/χιπ-χοπ με μελωδία και αρμονία.
———————–
Οι διενέξεις μου στοίχισαν ΠΟΛΛΑ, αν δεν υπήρχαν και υπήρχε σύμπνοια, ομόνοια και κοινός αγώνας θα εξαπέλυα μαζική προώθηση του ενός remake του Μίκη που σήμερα ανέβηκε στο top 10 στο είδος μουσικής Tribal, παρακινώντας και άλλους μουσικούς να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, να φτιάξουμε ΜΑΖΙ πολλά ρεμιξ και ρημαίηκ του Μίκη και άλλων, καλύτερα από τα δικά μου, και να βοηθήσουμε και την Ορχήστρα του Μίκη που τη διέλυσε ο Ζαχόπουλος. Αλλά… αν ο καθένας υπονομεύει τον άλλον και σε υποψιάζονται άλλοι ότι «αυτο-διαφημίζεσαι» χωρίς ευρύτερο συλλογικό όραμα, ΤΙ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ;
ΚΑΤΩ οι διενέξεις, ζήτω η ποίηση του Νοσφεράτου, ΖΗΤΩ και η σοβαρή μελέτη της γλώσσας που κάνει ο Σαραντάκος (εύγε αντίπαλε), ΖΗΤΩ και η δική μου δουλίτσα που πάει χαμένη λόγω διενέξεων.
Περνάει τη λογοκρισία αυτό, Ομέρ/μ-π?
Ισχυς εν τη ενώσει κι όποιος τη νιώσει!
Σορυ φεύγω, καθυστέρησα, έχω νέο υπολογιστή να συναρμολογήσω και τουλάχιστον δύο μουσικές δουλειές να τελειώσω (μία αφορά κάτι του DJ Palmer, αν τον ξέρει κανείς ειδοποιήστε με, τον ψάχνουμε).
—————-
Υ.Γ. Ομέρ,
Ο Αγιος Φανούριος δεν ήμουν εγώ, είπα ήδη σε φίλους να μην κάνουν αστεία μου μοιάζουν με τα δικά μου (λόγω επιρροής) και επίσης αν μπορούν να δίνουν πραγματικό μέηλ address.
Προς : Ομέρ Ρεποσιδη , Ομαντεον ,Ν. Σ ,Μ-π , Μουμούλ και οσους φιλους εχουν παρακολουθησει την πααλια Ψυχοφθορα ιστορία και ειναι εδώ …
Κατ’ αρχήν φιλοι να αφιερώσω ειδικά για σας ενα μαλλον στενάχωρο ποιηματακι μου του Alter Ego μου παντα,παντα απο την Χελιδωνα (μ-λ):
———————————
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σαν τους διαβάτες ,που όλη νύχτα περπατάνε
Σαν τις ψυχές μας που δεν έχουν που να πάνε
Κι’ ειν΄οι αράχνες σαρκοβόρες σαν την Μνήμη
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Σα πεφταστέρια πού στον ουρανό γλιστράνε
και σαν τους φίλους , την στιγμή που μας πουλάνε
Σα και τη νύχτα που βουλιάζει σε μια Λίμνη
Τα βήματα μας ,βήματα μονότονα
Κι αυτά τα δεντρα ολο τα τρώνε οι Τερμίτες
που πάει η πνοή μας οταν βγαινει απο τις μύτες;
Κι ειναι η ζωή μας σαρκοβόρα σαν την μνημη.
Σχόλιο από Τζιτζιμιτζιχόντζιρας
και να σας ζητησω -αλλη μια φορά – να μην αφησουμε την οποια μιζερια να χαλασει κατι που παει εστω και για λίγο να γινει ομορφο , χαρουμενο ή αστειο …..
–Ομερ σταματα να κρυφοκοιτας(Εσύ μου το ειπες πρωτα και σ’ ευχαριστώ ..μή χαλιεσαι τζαμπα και βερεσε )
–Ομαντεον…Ευχαριστώ για τις προατασεις συνεργασιας με χιπ -χοπ κ.λπ …Ασε να το δουμε εν καιρώ … (σε κανα δυο αιώνες …εξα αλλου αιωνόβιοι ειμαστε ολοι)
– Ν. Σ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια …
Παιδια μή γ%^$##@ με και αυτό το Ποστ το αφιερωμενο σε καθε Ιπταμενη Παρτιζανα ( και στην Μικρουλα Λίτσα μου που αν και διαλεξε τον Σεβασμιότατο παραμενει παντα στη καρδια μου)
Νοσφεράτε..
Είδες όμως τι κάνει ο τύπος για να μας τη σπάσει!
Αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτό, «υπάρχει θέμα»… που θάλεγε και ο Θέμος.
Και έχω λαμπρές ιδέες 8)
Ομέρ Ρεπουσίδης (μάλλον “Νακρατζίδης“)
Έχεις όμως κάτι στίχους διαμαντάκια!
Μεγα αντμινιστράτωρα…με ανησυχεις!(με αυτό το ολιγον αλλοκοτο υφος που εμφανιζει το προσωπάκι σου )
(ξερεις παρατηρώ με Πολύ ενδιαφερον (και εκδηλη ανησυχία )τις μεταμορφωσεις της ταυτοτητας σου για τις οποιες νιωθω και -εν μερει υπευθυνος)
Θυμηθηκα εκεινη την εξαιρετική ταινια΄(ενας Λυκανθρωπος στο Λονδίνο ) οπου ενας πολύ καλός και εντιμος νεος μεταμορφωνεται σε Λυκανθρωπο μετα απο αλλεπαλληλες επιθεσεις κακών λύκων … και εγινε ο τρομος του Λονδινου!
ορέα ταινία ητο .
http://www.e-shop.gr/show_dvd.phtml?id=DVD.04206
Προτιμώ από τη «μεταμόρφωση», όπως λές και ίσως έχεις δίκιο, να γράψω ένα ψύχραιμο και ήπιο χεστήριο ποστ για τον δικό μας Πλεύρη, τον Νακρατζά!
Τι λες; Πρέπει να αφήνουμε τις ρατσιστικές προκλήσεις να περνούν χωρίς να αντιδρούμε;
Ομέρ
Δώσμου την ευλογία σου Δέσποτα 8)
Κανε οτι σε Φωτισει ο Θεος τεκνον μου ….!!!
Υ. Γ εγώ σου ‘πα….. Η δουλεια του Αντιμινιστρατωρα ειναι δυσκολη και »η ταυτιση με τον επιτιθεμενο » ευκολη …Μενει σε σενα να αναρωτηθεις ποιος ειναι ακριβώς ο σε σενα επιτιθεμενος αυτήν ακριβώς την της κρισεως Στιγμή …
( αυτος για τον οποιον ετοιμαζεις το χεστηριο( για το οποιο δεν θα χολοσκαγα βεβαια ..) η Αυτός
που προβλεποντας με ακριβεια τις αντδρασεις σου παιζει με (ιμεηλμπλογκικώς ) μαζί σου;) 😉
… Αγαπητο μου Παιδι ( Χρησιμοποιω ιεραρχική γλωσσα) εισαι αρκετά μεγαλος για να αποφασισεις εν μεσω της ερημου -οπου ο Σατανάς εισερχεται παιρνοντας φορωντας τις γνωστες του μασκες – και των πειρασμών του Αγιου Αντωνιου …Αλληλουια !!!
Βεβαια ολα Αυτά ειναι Εξαιρετικώς ενδιαφεροντα και για αλλους Λόγους…και μας ανοιγουν -εντελώς -τα ματια – και για οσα προηγηθηκαν …
Και ειναι ωραιο τουλαχιστον να κατανοεις τους λόγους για τους οποιους συνεβησαν ξαφνικά -και τότε ανεξήγητα – καποια πραγματα …
Ορέα 🙂
Αντε κι αυτό (Που αφιερώνω σε ολες τις γοργονες του Διαδικτυου ) αλλά κυριως στο Αφαντο Περιγυάλι που το πεθυμησα … – Απο τον Φοβερο και τρομερο
Π ρ ο κ ρ ο υ σ τ η (μ- λ)
Ζ ει ο Αλέξανδρος;
———————–
Σαν βγαινουν απ’ τη Θαλασσα τη Νυχτα οι Γοργόνες
Και τουρτουρίζουν στη Στεριά κι ειναι Γυμνές και Μόνες
Και λάμπουνε, στα λέπια τους , θαλασσια πετράδια
Κοιτούν μακρυά στα πέλαγα κι ειναι η Ματιά τους ‘Αδεια…
————-
Ετσι κι εγώ π’ανταμωσα τη νύχτα μια Γοργόνα
Αντίκρυσα στα ματια της, το κρύο του Χειμώνα
Κι όταν αυτή με ρώτησε, ο Αλέξανδρος αν ζη
-κατι με ταρακουνησε λές κι άγγιξα πληγή-
————————-
Και είδα μες τα μάτια της να λαμπυρίζει κάτι
-κι ήτανε σαν να ράντισα καποια πληγή μ’ αλάτι….
Ευχαριστώ δια την ευλογίαν σας Δάσκαλε!
Ας κάνω και εγώ τους κύκλους μου !
(Αλλιώς θα σκάσω 8) )
Ομέρ Νακρατζίδης
Αιντε κι αυτό αφιερωμενο σε σενα Ομέρ που υποφερεις -Ως Ιωνάς – μες τη κοιλιά του Κητους και εν μέσω Τρομερων διλημμάτων και επιθεσεων των Πανπονήρων …
(Απο την θυσιασμένην Ιφιγενειαν -ή – αλλως Χελιδώνα (μ-λ)
ΤΡΙΣΤΑΝΟΣ ΚΑΙ ΙΖΟΛΔΗ ……
(απο ενα Χειρόγραφο που βρεθηκε καταλάθος στην Μπανιερα)
…Οταν την ερωτεύτηκε εκείνος ο Τριστάνος
-μπροστα του εμφανιστηκε ενας πελώριος Νάνος
που είπε πως τον έστειλε ο Κέλτης Βασιλιάς
Και τον εκάλεσε να ρθεί στον ισκιο μιας Ελιάς
Τότε η Ιζολδη η πονηρή πουταν μεγάλη Γάτα
-και σ’αλλη μετενσάρκωση την λέγαν Χάρι Μάτα-
που ήξευρε πως στην Ελιά βρίσκονται οι Αποδείξεις
πως πάντα ,αυτή, στον Ερωτα ηταν Αφίξεις- Ηξεις
Επεσε είς τα πόδια του και τουπε: Ω Τριστάνο !!
-Μην τον Ακούς ,του βασιλιά, τον Τσαρλατάνο Νάνο-
Ειναι βαλτός , ειναι μουρλός και ειναι Μαρτυριάρης
Ενώ εσύ Τριστάνε μου, εισαι ερωτοπαθιαρης ….
ΧΟΡΌΣ
-Ποτέ Σπυριά δεν άλλαξαν του Ερωτος τα λάθη
Ο ερωτευμένος ,σερνεται απ’τα ιδια τουτα πάθη
και τον μικρό ελάττωμα, πάντα το παραβλέπει
(Ιδίως όταν όταν πιά γερνά και πια δεν καλοβλέπει)
Κι οποιος λαβώθηκε ποτέ απ των Ερωτων Βελη
Σαν τον Τριστάνο σέρνεται σε Αφροδίσια Ελη ΄
Τον κυνηγάν αιδοιόψειρες, χλαμύδια ,Μονάδες
Τον κλαινε τα αφρόψαρα , τον κλαιν κι οι Ποιητάδες…..
Λένε πως έτσι ο Ιωνάς , πούταν ερωτευμένος
Σε Ερωτόψαρου Κοιλιά βρέθηκε ο Καυμένος ….
Και όσα χρόνια βρίσκονταν μέσα σ’ αυτό το Ψάρι
Θρηνούσε και Ικέτευε μπας και του Δώσει Χαρη…
Μα η Αφροδίτη είναι σκληρή κι αυτους που καταπίνει …
Βαθειά εντός της τους Κρατεί και σπάνια τους Αφήνει..
……………………
Ηταν πολλά κι ηταν Σκληρά του Ιωνά τα Πάθια
Μεσα στου Κήτους την Κοιλιά , όπου έπλεκε καλάθια
Ωστε η Ωρα ναπερνά , εκει μεσ το Σκοτάδι
Που ώρες ώρες θυμιζε μια Άβυσσο του Αδη …
Εκεί στην Λάγνα Φωλεά Ασπλαχνης Αφροδιτης
Που βρέθηκε ,απροσμενα ,ως Βουτηχτής και Δύτης
Γιατί ηταν απερίσκεπτος κι οταν βαθεια Βουτούσε
Μεσα στη φοβερή σπηλιά ,τον καιροφυλακτούσε
Η Σμέρνα η Αφροδίσια, με το μελένιο στομα
– πάλι καλά που γλύτωσε , και τωρα ζει ακόμα-
Φταιει που ηταν μερακλής και που ήταν ερωτύλος
φταιει που ητανε πιστός κι εμενε παντα Φίλος-
Αυτά, προσωρας θα σου πώ σοφέ Αλκιβιάδη
Μεσα στο ψάρι ο Ιωνάς , Ζούσε ζωή Ρημάδι…
Σημ… Το σοφέ Αλκιβιάδη– παρακαλώ να γινει Σοφε Ομηριαδη
Για να μην εχουμε παλι καμμια παρεξηγσιν και κουρουμπελον καθοτι ανηκει εις αλλον μπλογκ κ.λ.π.
Νοσφ, αυτό μποστιάζει -όχι ότι είναι κακό, αλλά λέω.
Γενικά πάντως, χαίρομαι που τα ξανάβγαλες εδώ, διότι στη Χελιδώνα δεν τα είχα προσέξει. Μερικοί στίχοι είναι, το ξανάπα, διαμάντια.
Ν. Σ η συντριπτική πλειοψηφια ητανε στιχοι που γραφτηκαν εκεινη τη στιγμή ..σαν απο αυτοματη γραφή να πουμε …Κι αυτό ηταν το ωραιο με την Χελιδονα και τα Χελιδονάκια της .
.Ηταν μια περιοδο που εγω και αλλοι (να μη λεω γιατι δεν κανει 🙂 ) είμασταν πραγματικά συνεπαρμένοι …
(τελος παντων παει πεταξαν τα χελιδονια)
Κιεγώ τωρα τους προσεχω ..!
Τέκνα μου, μην παρασύρεσθε και δυσπιστείτε από αμαρτωλούς και ψευτάγιους ιδιοτελείς, με ένδυμα «αγίας παραλλαγής».
Η βοήθεια για το «χαμογελάκι», σας ήρθε από τον κανονικό-ορθόδοξο Άγιο Φανούριο. (με τόνο – Ά)
Ο άλλος .Αγιος Φανούριος (με τελεία -.Α) είναι τελεία απάτη! Θάναι από καμια αίρεση (omadeon) και σαφέστατα ζήλεψε την αγιοσύνη μου και τα προσκυνήματά σας σε ελόγου μου.
Εσείς να προσκυνάτε και να πιστεύετε μόνο στα Ορθόδοξα δόγματα και θεωρήματα (πχ: σε Π&Α-κ δλδ Πόντιους Άγιους Κομμουνιστές).
Την ευλογία μου !
Άγιος Φανούριος (ο κανονικός)
_____
Παιδί μου Νοσφεράτο, μην έχεις το μυαλό σου συνέχεια στα πουλιά (κι ας είν’ και Χελιδόνες).
Σου βάζω κανόνα προς μετάνοια – Να ψέλνεις τρεις μέρες συνέχεια :
«Πουλάκια είν’ κι ας κελαηδούν, πουλάκια είν’ κι ας λένε»
Λελεύω σε πουλόπο ‘μ αριστεροπόντιε πολλά δίκιο έχ’ς, τον Νακρατζά να τρώς ατόν αμόν χαψίον. Ή κάπως έτσι!
Σκέψου να μιλούσα και ποντιακά;
Θα έπειθα επιτέλους την Κόκκινη Κρότ (άστην να λέει, εγώ κατακόκκινη τη γνώρισα Σ;-) για εκείνα τα Νeuhaus!
-παιζω και μαθαίνω –
ευχαριστούμε Αγιε
Στον Αγιο Ονουφριο ..λαθος
Στον Αγιο Φανουριο τον κανονικόν
Απο το Προκρούστη (μ-λ)
Τα Αλμπατρος ,πελώρια ,όταν πετούν τα βράδια
Και διασχίζουν, σιωπηλά της Νύχτας τα σκοτάδια
Με απλωμένα τα φτερά και δεν κοιτούνε κατω
Και παίρνουν στα ταξίδια τους κι εμέ τον Νοσφεράτο
Τα Αλμπατρος στον Ουρανό όταν τον διασχίζουν
Με τα φτερά τους τα σπαθιά., και γύρω τιτιβίζουν
Αποδημητικά πουλιά , της Νύχτας χελιδόνια
Κι οι άγγελοι που κατοικούν στων σύννεφων τ’ αλώνια
Τα Αλμπατρος ακούραστα , κοιμούνται μ’ ένα μάτι!
Και στην Αγρύπνια ,απέθαντα και μεις οι Νοσφεράτοι
Στο πλάι συντροφεύουμε ως τον Αυγερινό
Μέχρι να λάμψει το λαμπρό τ’ αστρί το Πρωινό…
xmmm
:mryellow:
http://histjews.blogspot.com/
Όταν τα μάτια μου ψηλά υψώνω στα σκοτάδια
Του ουράνιου θόλου, στα ζεστά τα θερινά τα βράδια
Κι όταν κοιτώ ταις αβύσσους που είναι πάνωθε μου
Αυθόρμητα μου έρχεται να βγάλω ένα “θε μου”
Ποιοι τάχα να σε κρύψανε, ποιοι βάλανε τον Θόλο
Και κρύβουνε τη φύση σου, σκεπάζοντας το Όλο
Με ένα παραπέτασμα, με Σκοτεινή κουρτίνα
Για να μην αντικρίσουμε την θεϊκή σου Ίνα
Ποιος σκοτεινός δημιουργός, δαιμονικό γομάρι
Εσκέπασε τον ουρανό μ’ απαίσιο τομάρι
Κρύβοντας τα εξαίσια δικά σου μεγαλεία
Θεέ, την αδειωσύνη σου και την ουράνια Χήνα
(με τα αυγά σου τα χρυσά, -ω! θεϊκή κοιλιά)
Ποιος σκοτεινός δημιουργός τα έκαμε όλα αυτά…;
Μα ευθύς αμέσως, πριν το πω, το χιλιομετανιώνω,
Γυρνώ μες τον Βουρκόλακα, κι από τη ζέστη λιώνω!
( απο την απαγχονισμένην ΧελιδΩνα (μ-λ)
Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
—————————————–
Πως θάθελα να έκλεινα ζωή μες ενα ποιήμα
να έστελνα στον ουρανο,με πεφταστέρι, σήμα,
σαν χελιδόνι που χυμά ,νάτανε σαν μπαλόνι
που φουσκωμένο υψώνεται ,σ’ ουρανιο αλώνι
πως θάθελα να έγραφα ποίημα που,σα νεράκι
να διασχιζει ,σερνοντας ,την υγραμένη γή
και υστερα σε ποταμό να πέφτει σαν ρυάκι
κι η μοναξιά να σβύνεται στην πάλλουσα ζωή
πως θάθελα να έγραφα ποίημα πυρακτωμένο
να τρίζει,σαν το κάρβουνο,ναναι σαν μουσική
ν’ αφήνει με τα χνάρια του ,σαν νάναι ερωτευμένο
βαθεια σημαδια στη καρδιά,σα ράβδος μαγική
Πως θάθελα να έγραφα ποίημα ζωγραφιστό
κι μέσα εκεί να κλεινα το αίμα το ζεστό
της ζωντανης αυτής στιγμής που ολους μας περιρρέει
κι ειναι σαν σώμα ερωτικό,φωτιά που σιγοκαίει
απο την Παρεξηγημενη ΧελιδΩνα (μ-λ)
Διαβασα αυτό και συγκουνηθηκα απο την Νοσταλγια ( Ουδείς δόλος ….. Ομέρ σχωρα με )
Ανταποδίδω στελνοντας εκ βαθεως χαιρετισμους :
EKEI -EKEI ….ΣΤΟΥΣ ΚΗΠΟΥΣ ΤΟΥ Ι.Θ.Ι
Γλιστρώντας μες στα ίδια μας τα λάθη
Πέφτουμε μες τη Δίνη με τα πάθη
Κι είναι ζωή μας πολυδαίδαλο ποτάμι
Και η ζωή μας κόβει φέτες σαν Σαλάμι…
Μέσα στη Δίνη των Παθών και την Οδύνη
Κερδιζει αυτός που όλους τους κόμπους Λύνει ,
Μέσα στην δίνη όπως στο μάτι του Κυκλώνα
Ανακαλύπτει – μυστικό- Μπανιέρας Πώμα…
Τ’ ανοίγει και ο εαυτός κυλάει
Σαυτο το υπόγειο Ρεύμα που Ρουφάει.
Τις Αυταπάτες , τις ελπίδες, την μνησικακία
Κι έτσι- Ρευστός -κυλάει στην Αταραξία
Κι υστέρα αναδύεται σε έναν Κήπο
Σαν το νερό που βγάνει ένα Σιντριβάνι
Σαν ν’ επιστρέφει στο πιο βρεφικό Ντιβάνι
Η σαν να βρήκε του Λαβύρινθου τον Μίτο …
Εκεί στους Κήπους Του ΙθΙ των οριζόντων
Κινούνται ανάερες ψυχές των Μπλογκο-οντων
Εκει Ισίδωρος , Παππούλης Και Σκουπίτσα
Και πάνω απολες τις μορφές η Θεία μου Νίτσα ….
(απο την πικραμένη την ΧελίδΩνα (μ-λ)
@nosfy
και μετά φταίω εγώ που… σε ακολουθώ! 🙂
Τη ζήλεια και το φθόνο ποτέ δεν σκάμπαζα
τους άξιους και καλούς πάντα τους θαύμαζα
Παρηγοριά για μένα είν’ τα δικά τους θαύματα
Λίγοι νάμαστε, καλοί και όρθιοι στα χαλάσματα
Ομαντεον ασε με ησυχο .
Ρε Νοσφεράτε, βάλε εκείνο το παράτονο κοντσέρτο, διότι δεν το βρίσκω (ή δεν ήταν δικό σου;)
Εννοώ: μετά το φλαούτο, γράφτηκε σε κάποια χελιδόνα (της καλύβας) ένα άλλο ποίημα που είχε μέσα διάφορα μουσικά όργανα, όλα παρατονισμένα. Δεν θυμάμαι καν αν ήταν δικό σου.
δεν θυμαμαι Ν,Σ
Τελικά το βρήκα, έβαλα «κλάρινο» στο γουγκλ και βγήκε.
Δεν λέει ποιανού είναι ομως:
Στο Μάλι Μάδι έπεφτε γλυκά το δειλινό
κι εμείς ετοιμαζόμαστε για τον εσπερινό
του Τάγματος καταυλισμό, εκεί μες τις οξ(ι)ές
κι από παντού ακούγονταν θεσπέσιες μουσικές.
Ήταν η μπάντα του Στρατού του Δημοκρατικού
(ρεπερτορίου Ρωσικού, αλλά κι Ελληνικού)
Έπαιζε κομμουνιστικά, υμνούσε αρχές κι αξίες
και έψαλλαν μελωδικά μέχρι και οι λοχίες.
Υπήρχαν όργανα πολλά’ ξεχώριζε το βιόλι
(ακούγοντάς το νόμιζες πως δε θα σ’ εύρει βόλι)
ζευγάρωνε αρμονικά εκεί με μία κίθαρα
(τα έπαιζαν δυο μαχητές, ξαδέρφια κοντοπίθαρα).
Σε άλλους κόσμους σ’ έπαιρνε το φλογερό φλαούτο
κι όλοι αναρωτιόντουσαν «μωρέ, τι είναι τούτο;»
Αποκρινόταν κλάρινο από την Ημαθία
κι έλεγε: ζήτω ΚΚΕ, ζήτω η Σοβιετία!
Τα τάμπουρλα κρατάγανε με τέχνη το ρυθμό
κι η τρόμπετα ξεφύσαγε με χάρη και θυμό.
Παίζαν και δυό ακόρντεον από το Μοναστήρι
και οι αντάρτες φώναζαν: θα γίνει πανηγύρι!
Ακούγαμε με έκσταση το σουραβλί ανυπόμονοι
και μια βιολά που στέκονταν πίσω από το τρόμπονι
ν’ αλλάζει αναστεναγμούς μ’ αυτό το σαξοφώνο.
Τότε κάποιος ψιθύρισε: δεν ημπορώ, λιγώνω…
Έτσι εκύλησε η βραδιά εκείνη η μουσική.
ξάφνου είπ’ ο ασύρματος: όλοι επιφυλακή.
Οι μαχητές τραβήξαμε στα δυνατά αμπριά μας
μα οι μουσικές ταξίδευαν για ώρα στην καρδιά μας.
Ε ρε του Παπουλη ειναι μωρε ! του Παπουλη !!!
Το μεγαλο επικό ποιημα του Παπουλη:
http://panosz.wordpress.com/2007/11/21/helidona-12/#comment-30464
Kai omos den einai tou papouli
μάταιοι ωροδείκτες
———————–
Όταν κυλούν των χρόνων μας , μάταιοι ωροδείκτες
Και σαν αστέρια πέφτουνε, της νιοτης μας οι νύχτες
Αφήνουν μια χρυσή γραμμή , στον μαύρο ουρανό
Σα τις ψυχές μας που γλιστρούν , στης μνήμης το κενό
Και κολυμπούν σε διάστημα απείρων οριζόντων
Πλάι στα κούφια σύννεφα ,των ζώντων-τεθνεώτων
Κι είναι βαθειά μεσάνυχτα και δεν έχει σελήνη
Κι ειν’ η αγάπη, σαν κερί που λιώνει και μ’ αφήνει …
Σχόλιο από Τζιτζιμιτζιχόντζιρας |
από την Ματιασμένη ( το κακό μάτι) ΧελιδΏνα (μ-λ)
O vivliothikarioς ehei dikio ..Den einai toy Paypoulh …
mallon einai toy Panou….
Πως την αντέχετε την τόση Μοχθηρία
————————————–
( Μικρό Δωρο απο τον Προκρούστη (μ-λ)
-Πως την αντέχετε την τόση Μοχθηρία
Μες στο σαλόνι σας σαν ναταν γριά κυρία
Να λέει υπονοούμενα Φαρμάκια
Κι έπειτα να μας στέλνει και Φιλάκια
Πως βγάζει μάτι τούτο το παλιό Γινάτι
Που τρύπωσε μες τη καρδιά κι είναι σαράκι
Πως ξεφυτρώνει κάθε τόσο αυτό το μίσος
Πλήγωσα άθελα μου κάποιον; Ίσως….
Έτσι σιγά σιγά μας τρώγει η μικροτη
Αφού εγκαταλείψαμε καρδιάς τη νιοτη
Κaβαλικεύσαμε Χολής το Άτι
Αφού μες τη ψυχή μπήκε Γινάτι
Για την Ομορφία και τις Πραγματικές γυναικες που Αγαπουμε !
( Στις Παρτιζανες αυτου του Ποστ και οχι μόνο)
»το πραγματικό δεν είναι ποτέ ωραίο. Το ωραίο εναι μια αξία πού δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχύσει παρά γαι το φανταστικό και πού συνεπάγεται την μηδενοποίηση του κ΄σμου στην ουσιώδη του διαρθρωση. Γιαυτό και είναι βλακώδες να συνδεουμε την ηθική με την αισθητική.
Οι αξίες του Καλού προυποθετουν το είναι -μέσα στον Κοσμο σκοπούν τις διαγωγές μέσα στο πραγματικό και υπόκεινται πρωτα στον ουσιαστικό παραλογισμό της υπαρξης. Το να λέμε ότι ‘’παιρνουμε’’ απένατι στη ζωή στάση αισθητική είναι σαν να συνχεουμε αδιάκοπα το πραγματικό με το φανταστικό . Συμβαινει εν τούτοις να παιρνουμε τη στάση της αισητικής θεωρησης απέναντι γεγονότων ή αντικειμένων πραγματικών Στην περιπτωση τούτη ο καθενας μπορει να διαπιστώσει στόν εαυτό του ενα είδος οπισθοδρόμησης σχετικά με το θεωρούμενο αντικείμενο πού γλιστραει το ίδιο στην ανυπαρξία. Είναι διοτι , απ εκείνη τη στιγμη, δεν γίνεται πιά αντιληπτό’ λειτουργεί σαν αναλογον του εαυτού του, δηλαδή μια εικόνα μη πραγματική αυτού πού είναι , εκδηλώνεται για μας διαμέσου της τωρινής παρουσίας της …Ταυτόχρονα το αντικείμενο , διδόμενο σαν πίσω από τον εαυτό του γίνεται
αθικτο,βρισκεται εξω από τη μπρεση μας’ εξ ου και αυτό το ειδος οδυνηρής ελλειψης ενδιαφεροντος γιαυτό
Υπό αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε : η υπερβολική ομορφία μιας γυναικας σκοτώνει τον πόθο μας γιαυτήν … Για να την ποθούμε πρεπει να λησμονήσουμε ότι είναι ωραία, γιατί ο πόθος είναι μια βουτιά στην καρδια της υπαρξης σ ότι πιο ωραίο και παραλογο έχει…»
Σαρτρ Το Φανταστικό Μετ. Αιμ. Χουρμουζιου …..
Στην Παρτιζανα [ απο την θυσιασμένη Χελιδώνα (μ-λ) ]
Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία
———————————————-
Κάτω απ τις λέξεις –κάτω από τα όνειρα
Μες τα υπόγεια μας Ορυχεία
Κυλούν τα μύχια , καρδιάς απόνερα
Και καταλήγουνε, Ποτάμια Κρύα
Σε μια θάλασσα, βαθειά κρυμμένη
Όπου η αλήθεια ,μας περιμένει
Κι’ είναι σαν κάρβουνο, σκοτεινιασμένη
Η επιθυμία μας, η πιο θαμμένη …
Με μαλλιά ξέπλεκα, σαν ανεμώνες
Σα να λικνίζεται ,μες τους αιώνες….
Tα βλέπεις, βρε Παρτιζάνα, ή τζάμπα σου κάνει ποιητική καντάδα το παλικάρι μας;
Ελπίζουμε να τα βλέπει. Ολόκληρη αφιέρωση της κάναμε!
Βέβαια με τις κνίτισες δεν μπορείς νάσαι ποτέ βεβαιος, ειδικα αν δεν εισαι κνίτης 8)
Ομέρ ο κουκουές
‘…ειδικα αν δεν εισαι κνίτης
Ομέρ ο κουκουές»
Βρε…απο Ρεπουσιδης και Νακρατζιδης εγινες ΚουΚουες Τωρα;
βρε ..μπας και την πεφτεις στην Παρτιζάνα; (εμμέσως πλήν σαφώς; )
Kαμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο
(ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ) πηγή :
http://polep.blogspot.com/2008/02/blog-post_1236.html
Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα , η Διοτίμα υποδεικνύει στο Σωκράτη ότι αντικείμενο του έρωτα είναι η γέννα και η γονιμοποίηση στην ομορφιά.» Να αγαπά κανείς σημαίνει να επιθυμεί να γονιμοποιήσει και να γεννήσει» και ετσι ο εραστής « αναζητάει και αυτός , γυρίζοντας εδώ κι εκεί την ομορφιά, όπου θα μπορέσει να γεννήσει »..Με άλλα λόγια , ο έρωτος δεν βρίσκει το νόημα του στη λαχτάρα για προκατασκευασμένα, έτοιμα και ολοκληρωμένα πράγματα-αλλά στην ανάγκη να συμμετάσχει στο γίγνεσθαι αυτών των πραγμάτων . ο έρωτας συγγενεευει με το υπερβατικό΄ δεν είναι παρά ένα άλλο όνομα της δημιουργικής ορμής και ως τέτοιος είναι κατάφορτος από κινδύνους : όπως κάθε δημιουργία , δεν είναι ποτέ σίγουρος που θα καταλήξει Ζυγγκμουντ Μπαουμαν
Η πρόκληση , η έλξη , η σαγήνη του Άλλου κάνουν την παραμικρή απόσταση, οσοδήποτε μειωμένη και ελάχιστη , ανυπόφορα μεγάλη . Το κενό μοιάζει με βάραθρο… ο έρως τείνει χείρα προς τον άλλο, αλλά τα χέρια που χαϊδεύουν μπορούν επίσης να αρπάξουν και να συνθλίψουν
Ζ Μπαουμαν
(Ματαια …ολα Ματαια .. Καμμια δεν ερχεται εδώ μεσα…
στους Π&Α(Ποντιους και Αρσενικους…)
Ω ΚΟΙΝΟΝ ΑΥΤΑΔΕΛΦΟΝ ΜΠΟΝΒΙΒΕΡΑΤΟΥ ΚΑΡΑ
ΕΡΩΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΜΑΧΑΝ
-ΓΥΡΟΣ ΑΝΙΚΑΤΕ ΣΤΟΜΑΧΑΝ-
TO ΓΑΡ ΠΟΛΥ ΔΑΜΑλΕΩΣ ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ
ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΙΖΕΤΑΙ Η ΠΑΜΠΟΝΤΙΟΣΥΝΗ ;
Εννοείται οτι σας παρακολουθώ! Ο Νοσφυ με έχει κατασκλαβώσει! Αν η υπερβολική ομορφία μιας γυναίκας σκότωνει τον πόθο μας για αυτή, ένα έχω να σου πω..ΔΕν είμαι υπερβολικά όμορφη! Και οι Κνίτισσες είναι οι πιο γλυκιές και ευαίσθητες υπάρξεις, αν θέλετε να ξέρετε! Δυστυχώς εμένα μου λείπει η ποιητική δυνότητα και δεν μπορώ να εκφραστω έτσι γλυκά, όπως εσείς, διότι είμαι παραπάνω καγκούρι από όσο πρέπει (Τουμπιώτισσα γαρ), γι ‘αυτο να με συγχωρέσετε που βρίσκομαι κάτω από το ύψος των περιστάσεων!
»Τουμπιώτισσα;;;;;;;!!!!!!!»
Γιατί δεν μας τόλεγες τοσο καιρό;
Διοτι οι Πραγματικές γυναικες που Αγαπούμε
ηταν και ειναι κατ’ εξοχήν Τουμπιώτισσες !!!
[ Στις Πραγματικές Γυναικες π’ αγαπουμε – απο την -σχεδόν –
ξαναγεννημενη ΧελιδΩνα (μ-λ) …Τωρα που πλησιαζει -ξανά -η Ανοιξη ]
ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΥΜΝΟΣ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ Π’ ΑΓΑΠΟΥΜΕ (απόσπασμα)
Είν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν τα ρόδια
έρχονται και μας βρίσκουνε
τις νύχτες
όταν βρέχειη
με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας
μεσ’ τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά
και τα κοσμούνε
σα δάκρυα
σαν ακρογιάλια φωτεινά
σα ρόδια (…)
ειν’ οι γυναίκες π’ αγαπούμε σαν λιμάνια
(μόνος σκοπός
Προορισμός
των ωραίων καραβιών μας)
τα μάτια τους
είν’ οι κυματοθραύστες
οι ώμοι τους είν’ ο σημαιοφόρος
της χαράς
οι μηροί τους
σειρά αμφορείς στις προκυμαίες
τα πόδια τους
οι στοργικοί
μας
φάροι
– οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α –
είναι τα κύματά τους
οι υπέροχες θωπείες
οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν
μόνε
μας δείχνουνε το δρόμο
-φιλικές-
προς τα λιμάνια: τις γυναίκες π’ αγαπούμε.
έχουνε οι γυναίκες π’ αγαπούμε θεία την ουσία
κι όταν σφιχτές στην αγκαλιά μας
τις κρατούμε
με τους Θεούς κι εμείς γινόμαστε όμοιοι
στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
τίποτε δεν είν’ πια δυνατό να μας κλονίσει
με τα λευκά τους χέρια
αυτές
γύρω μας γαντζώνουν
κι έρχονται όλοι οι λαοί
τα έθνη
και μας προσκυνούνε
φωνάζουν
αθάνατο
στους αιώνες
τ’ όνομά μας
γιατί οι γυναίκες π’ αγαπούμε
τη μεταδίνουν
και σ’ εμάς
αυτή
τη θεία τους
ουσία………
[ E …κιενα ακομα (καπως τολμηρό βεβαια)απο την Χελιδωνα (μ-λ)-που αρχισε να γιανει και να τιτιβιζει παλι αφιερωμενο στην (τις) Γυναίκες που αγαπουμε]
Ειναι σπασμοι μεσα στη νύχτα η αγάπη
————————————–————————————-
αγάπη ειναι βήματα μονότονα
Αμυγδαλένια νύχια,
προσωπα βουβά ,
πού κάνουν ερωτα κλεφτα,.
πόδια γυμνά,μες τη βροχή,ειναι μια στιγμή
μοναδική,ατελειωτη αναλαμπή,
μια σπίθα πού δεν ελεγε να σβήσει.
ενα αγγιγμα
ενα
ξαφνικό φιλί και μια απρόοπτη συναντηση,
μια παρεξηγηση
μια νοσταλγια ενδομυχη, σβησμενο μονοπάτι
αγαπη ειναι σαρκοβόρα μνήμη.
πως γερνει το κεφάλι της
και τρέμει , με κοιτά
μάτια μισανοιχτα σμιχτά.
τα νύχια της να ξεκολλάν το δέρμα
και τα μαλλια της ξέπλεκα σαν ανεμωνεςι
κοιτά με μάτια εκπληκτα,
με τη σκιά της παιζει
και ξεχνιεται,
γλιστρά
και ειν αόρατη ,τη νυχτα,
σ’ ένα σινεμα αποκοιμιεται,
, ειναι
διχασμένη,
σενα ατέλειωτο ταγκό πλεγμενη
Χορευει
στην ακρη μιας καρφίτσας, ειναι,
μπερδεμένη,
μεσα σ’ αόρατες κλωστές,
μες τη βροχή του κόσμου αλλοπαρμένη.
αγαπη μου γυμνή ,λαχανιασμένη
σταλαγματιές αφήνει
κερί πού τρέμει από ηδονή
και σβήνει.
ακόμα ζωντανή
να μου χτυπά τη πόρτα
να μου ραγίζει τη καρδιά
ακούω ,
την ηχώ της
Ειναι σπασμοί μεσα στη νύχτα η αγάπη
————————————–
Απο τον Νόσφυ και την ΧελιδΩνα (μ-λ)
στις γυναικες π’ αγαπούμε…
Τι άλλο είναι η ερωτική επιθυμία ,παρά η επιθυμία για τον το πρωταρχικό παράδεισο, η νοσταλγία για το χαμένο αντικείμενο απόλαυσης ,τον ίδιο σου τον εαυτό. Και τι άλλο μπορεί να είναι πιο απελπισμένα γόνιμο από την συνειδητοποίηση του ανέφικτου αυτής της επιστροφής ; «Στον έρωτα –γράφει ο Walter Benjamin –οι πιο πολλοί ψάχνουν να βρούνε μιαν αιώνια πατρίδα. Άλλοι ελάχιστοι όμως, το αιώνιο ταξίδι. Τούτοι οι τελευταίοι είναι οι μελαγχολικοί, που πρέπει ν αποφεύγουν την επαφή με τη μάνα γη. Αυτόν που θα τους απομακρύνει απ¨ τον καημό της μάνας πατρίδας, αυτόν γυρεύουν. Σ¨ αυτόν είναι πιστοί. Τα μεσαιωνικά βιβλία που πραγματεύονται τις ιδιοσυγκρασίες ξέρουν τι νοσταλγία νιώθουν οι άνθρωποι του τύπου αυτού για μακρινά ταξίδια ….»
Κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν τον έρωτα και τις σχέσεις. Γιατί ο ερωτάς είναι ο καθεαυτό χώρος της σχέσης. Όταν αγαπούμε αναφερόμαστε σε ένα Εσύ το οποίο αντιλαμβανόμαστε και κατανοούμε ως αποκλειστικό υποκείμενο της σχέσης. Βγάζω τον άλλον από τον κόσμο των πραγμάτων, από τη θέση του αντικειμένου για μένα -όπως αντικείμενα είμαστε σε κάθε θέση εξουσίας -και του αποδίδω την αξιοπρέπεια την ακεραιότητα και τη δύναμη που του ανήκουν.
Σήμερα οι άνθρωποι δημιουργούν δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα γρήγορα και δίχως πόνο, κάθε φορά που αλλάζουν οι περιστάσεις. Αντί να περιγράφουν την εμπειρία και τις προσδοκίες τους με όρους «σχέσης»,οι άνθρωποι κάνουν όλο και συχνότερα λόγο για συνδέσεις και για «δίκτυα».Σε ένα δίκτυο η σύνδεση και η αποσύνδεση είναι επιλογές εξίσου νόμιμες, απολαμβάνουν το ίδιο κύρος και έχουν την ίδια σημασία. Δίκτυο σημαίνει «στιγμές επαφής», που εναλλάσσονται με περιόδους ελεύθερης περιπλάνησης. Σε ένα δίκτυο, οι συνδέσεις πραγματοποιούνται όποτε το ζητήσει κανείς και μπορούν να διακοπούν κατά βούληση. – και πράγματι διακόπτονται – πολύ πριν αρχίσουν να γίνονται ανυπόφορες. Ετσι οι συνδέσεις είναι «εικονικές σχέσεις». Αντίθετα από τις «πραγματικές σχέσεις »,στις εικονικές η είσοδος και η έξοδος είναι εύκολη υπόθεση. Τέτοιες «σχέσεις»μοιάζουν έξυπνες, εύκολες στη χρήση και φιλικές προς τον χρήστη, όταν συγκρίνονται με τις, δυσκίνητες και ακατάστατες «πραγματικές» ομόλογους τους.
Στις εικονικές σχέσεις « Μπορείς πάντα να πατήσεις Διαγραφή»(Ζ Μπαουμαν :ρευστή αγαπη )
«Όταν αγαπούμε με πάθος -λέει ο Aldo Carotenuto– είμαστε πιο δεμένοι με τη ζωή, αλλά και έχουμε μεγαλύτερη επίγνωση του θανάτου» Γιατί «το σώμα του ερωτευμένου ανθρώπου είναι πάντοτε «γυμνό»,πιο απλό και εκτεθειμένο, εύθραυστο όπως κάθε πλάσμα που γίνεται όλο και πιο πολύ ο εαυτός του»
Ο μοτοσικλετιστής και ο δρομέας: (Η:για την έκσταση της ταχύτητας και τη γλυκιά απραξία)
Τα πάντα στην εποχή μας κινούνται γρηγορότερα Ζούμε σε μια εποχή «όπου το e/mail αντικαθιστά΄ την επιστολογραφία, όπου τα άρθρα στις εφημερίδες γίνονται όλο και μικρότερα, οι εναλλαγές εικόνων στις οθόνες συχνότερες». Το αεικίνητο και μεταβαλλόμενο ύφος της επικοινωνίας, που εισήχθη με το MTV. απεικονίζει επακριβώς το πνεύμα της εποχής. Γιατί «η ταχύτητα είναι εθιστικό ναρκωτικό: Γεμίζουμε τα αργά κενά μιλώντας στο κινητό τηλέφωνο ενώ περπατάμε στο δρόμο τρομοκρατημένοι, ή πιάνουμε τους εαυτούς μας στον κινηματογράφο να ψάχνουν ψηλαφητά το πλήκτρο Fast forword..»Ο,τι χαρακτηρίζει την σύγχρονη εποχή είναι η αδυνατότητα να παραμείνεις στη θέση σου Δεν επιλέγεις να είσαι σε κίνηση:Τίθεσαι σε κίνηση. Γιατί ο κινητισμός αποτελεί τη νέα θρησκεία της εποχής:« αποτελεί την κύρια σύγχρονη μορφή του μηδενισμού: Πρέπει να επιταχύνουμε- δηλαδή σύμφωνα με τις μαγικές λέξεις της μεντιακής ορθοδοξίας να γίνουμε «ευκίνητοι»«εύκαμπτοι» «,να δείξουμε «περισσότερη ευελιξία» να «προσαρμοσθούμε » .
«Από τη στιγμή που ο άνθρωπος εκχωρεί την ικανότητα του για ταχύτητα σε μια μηχανή: το σώμα του βρίσκεται εκτός παιχνιδιού και παραδίδεται σε μια ταχύτητα που είναι ασώματη, ταχύτητα αμιγής, ταχύτητα καθαυτή, ταχύτητα- έκσταση» . ,Για παράδειγμα, ο άνθρωπος που σκύβει πάνω στη μοτοσικλέτα του, -γράφει ο Μιλαν Κούντερα,- δεν μπορεί να συγκεντρωθεί παρά μόνο στη παρούσα στιγμή, γαντζώνεται πάνω σε ένα κλάσμα χρόνου, αποκομμένο και από το παρελθόν και από το μέλλον, βρίσκεται σε κατάσταση έκστασης:σε αυτή τη κατάσταση, δεν ξέρει τίποτε για την ηλικία του, για τη γυναίκα του, για τα παιδιά του, για τις σκοτούρες του. Σε αντίθεση με τον μοτοσικλετιστή, ο δρομέας είναι πάντοτε παρών στο σώμα του, αφού είναι αναγκασμένος να σκέφτεται ασταμάτητα τις φουσκάλες του, το λαχάνιασμα του: Όταν τρέχει ,αισθάνεται το βάρος του ,την ηλικία του, έχοντας όσο ποτέ άλλοτε συνείδηση του εαυτού του και του χρόνου της ζωής του.
Μια τσέχικη παροιμία δίνει τον ορισμό της γλυκιάς απραξίας με μια μεταφορά; «(οι αργόσχολοι) κοιτάζουν τα παράθυρα του καλού Θεού. Οποίος κοιτάζει τα παράθυρα του καλού Θεού δεν βαριέται:είναι ευτυχής» .Όμως στον κόσμο μας η αργία μεταβλήθηκε σε αεργία, που είναι τελείως άλλο πράγμα:ο άεργος είναι στερημένος, βαριέται, αναζητάει μονίμως την κίνηση που του λείπει.
Αν τα γράφετε με σκοπό να ψαχτούν περισσότερο, δώστε παρακαλώ και κάποιο reference για το σημαντικό σχόλιο αριθ. 130. όνομα συγγραφέα (κατά προτίμηση στα Αγγλικά) έντυπο ή βιβλίο, τίτλος.
Το σχόλιο 130 είναι πολύ σημαντικό για τον Ψηφιακό διάλογο και τα σημερινά δίκτυα επικοινωνίας, νομίζω.
Υ.Γ. όπα… στην πραγματικότητα διάβασα μόνο το πρώτο μέρος από πολλά (πάνω από 6)!!!
Βιβλιοπαρουσιασεις του εργου του Ζ Μπαουμαν (Ρεσυτή αγαπη Ρευστός Φοβος κ.α υπαρχουν στο Ποστ » Οι Μεταμορφωσεις της Ταυτοτητας »’ σχ.465 και κατω (οπως και μια συνεντευξη του Μπαουμαν )
Ο Ζ, Μπαουμαν ειναι ισως ο μεγαλύτερος εν ζωή Κοινωνιολογος του καιρου μας και γραφει εξαιρετικά ομορφα και διεισδυτικά .
βεβαια το σχ 130 (συνθεση των αποψεων του Ρωσου Θεολογου-φιλοσοφου Φλωρενσκυ (των αρχων του 20ου αιωνα)(η Ζηλια)και του Ζ Μπαουμαν (Ρευστή αγαπη ) αποτελεί το ιδιο απόσπασμα ενός κειμενου που δημοσιευτηκε στο περιοδικό Ενεκεν (εκδιδεται στη Θεσσαλονίκη ) τευχ. Καλοκαιριου 2007 με τιτλο:» Ερωτας Θνητός ,Απωθημένος θανατος»
Μια σημασία της αγαπης είναι η επιθυμία για εγγύτητα. (μυχιοτητα)
Αλλά «εγγύτητα» μπορεί να σημαίνει απόλαυση της οικειότητας και της εγγύτητας αλλά και αποδοχή του αποχωρισμού, της διαφορετικότητας του άλλου.
Και ένα τετοιο είδος αγάπης προτείνει η Julia Kristeva : Αγάπης που παραμένει ανοιχτή στο ξένο: το λόγο της ψυχανάλυσης όπου ‘’ο Άλλος βρίσκεται σε Μένα :το Εγώ είναι ένας Άλλος»
Η (ψυχ)ανάλυση-λεει η Kristeva : είναι μία εκμάθηση του αποχωρισμού ένας χώρος περάσματος από την εμπιστοσύνη στον αποχωρισμό: έδωσα την καρδιά μου και την ξαναπήρα για μια νέα επιδίωξη, επ αόριστον..»
Ευχαριστώ, με τα πρόσθετα αυτά στοιχεία προέκυψαν και μερικά άλλα μέσω google, π.χ.
http://www.enet.gr/online/online_print?id=76813404
(για το βιβλίο «Ρευστή Αγάπη»)
ο Μπάουμαν στα αγγλικά είναι Zygmunt Bauman
http://en.wikipedia.org/wiki/Zygmunt_Bauman
Εκτός από το «Ρευστή Αγάπη» έχει γράψει επίσης το «Ρευστός Φόβος» και πολλά άλλα βιβλία,
(κλικ ΕΔΩ για ΟΛΑ τα βιβλία του στο Amazon.com)
ενδιαφέρον και το «Liquid Modernity» (Υγρή Νεωτερικότητα)
Tα ενσωματώvω σε ενιαίο bookmark, σε λίγο, εδώ:
http://del.icio.us/omadeon/Bauman
Και ίσως το πιο ριζοσπαστικό που βρήκα μέχρι τώρα ήταν το
http://www.entrepreneur.com/tradejournals/article/100389320.html
«Managerial ecology: Zygmunt Bauman and the gardening culture of modernity.» by Szabo, Matt. Δείγματα του άρθρου:
«…for genocide to take place, advances in technology must be coupled with an «ideologically obsessed power elite» that can realise its will by harnessing the most efficient means of social engineering available at any given time, if — and it is a big if — unchecked by effective opposition.»
και
«When the modernist dream is embraced by an absolute power able to monopolize modern vehicles of rational action, and when the power attains freedom from effective social control, genocide follows. A modern genocide — like the Holocaust.»
βρήκα και άλλα… που θα τα βρείτε κι εσείς. Διαβάζοντας το τελευταίο άρθρο ΟΛΟ (το μόνο που πρόλαβα) περιέλαβα 2 σημεία που έχουν σχέση με γενοκτονίες και νεωτερικότητα, και άλλα τινα που μας απασχολούν.
Ηλιακή ευτυχία, ο κόσμος χαμογελά . Για πόσο καιρό; Όσο διαρκεί ένας αναστεναγμός . Μια αιωνιότητα.
Ναι , ο ερωτισμός διακρίνεται από τη σεξουαλικότητα , την μεταμορφώνει και την κάνει να παρεκκλίνει από το σκοπό της την αναπαραγωγή. Αλλά αυτή η απομάκρυνση είναι ταυτόχρονα επιστροφή . Το ζευγάρι επιστρέφει στη σεξουαλική θάλασσα και λικνίζεται στον ατελείωτο και ήρεμο κυματισμό της . Μέσα της ξαναβρίσκει την αθωότητα των ζωών . Ο ερωτισμός είναι ρυθμός . Μια από τις συγχορδίες του είναι χωρισμός , η άλλη επιστροφή , επάνοδος στη συμφιλιωμένη φύση . Το ερωτικό επέκεινα βρίσκεται εδώ και υλοποιείται τώρα . Όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες έχουν ζήσει τέτοιες στιγμές . Είναι το μερίδιο μας από τον Παραδεισο …………….
(Octavio Paz , Η διπλή φλογα , Ερωτας και Ερωτισμός
Εξάντας)
Δ.Τσακνή:Νοέμβρης
Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω
Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό
Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία
Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα
Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα
Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια
Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία
Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη
Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό
Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν
Νόσφυ, Νόσφυ..ΜΑ τι καλός που είσαι και τι ωραία που τα λες!
‘φχαριστώ καλή (Μου)Τουμπιωτισσα
Όταν τον ρωτούν σε τι πιστεύει ο Γουντυ Άλεν στην ταινία Sleeper (1973): έχοντας διαγράψει πολιτική θρησκεία και επιστήμη, διακηρύσσει : «Πιστεύω στο σεξ και τον θάνατο δυο εμπειρίες πού έχουμε μια φορά στη ζωή μας »
Λαγνεια
————
Ο άγιος Αυγουστίνος λέγει ότι η «λαγνεία επιθυμεί να αποκαλείται πλησμονή και αφθονία »(Εξομολογήσεις ii,6) Σε πολλούς καταλόγους των Επτά θανάσιμων αμαρτημάτων η λαγνεία αναφέρεται στα λατινικά ως luxuria δηλαδή τρυφή
Για την Διάκριση μεταξύ του ερωτικού συναισθήματος και της ιδέας του έρωτα.
————————————————————-
Σύμφωνα με τον Octavio Paz, πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ του ερωτικού συναισθήματος και της ιδέας του έρωτα. Το πρώτο ανήκει σε όλες τις εποχές και όλους τους τόπους. Στην πιο απλή και άμεση μορφή του δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πάθος που μας ελκύει σε ένα πρόσωπο ανάμεσα σε πολλά. Η ύπαρξη μιας εκτενούς λογοτεχνίας με κεντρικό θέμα τον έρωτα αποτελεί πειστική απόδειξη για την οικουμενικότητα του ερωτικού συναισθήματος. Αλλά κάποτε η σκέψη γύρω από τον έρωτα μετατρέπεται σε ιδεολογία μιας κοινωνίας ως ιδανικό μιας ανώτερης ζωής. Τότε βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τρόπο ζωής, μια τέχνη του ζην και του θνήσκειν. Αυτή η τέχνη είναι το προνόμιο αυτών που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει αριστοκρατία της καρδιάς
Ατομο και Πληθος
————————–
Στην ταινία των Monty Python Ένας προφήτης μα τι προφήτης (1979 σκηνοθεσία Terry Jones).o Μπραιαν μιλά σε ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τον έχουν επιλέξει για προφήτη τους. Ο Μπραιαν, που δεν θέλει τη δουλειά, τους φωνάζει :«Είστε όλοι άτομα »Το πλήθος άπαντα με μια φωνή:« Ναι ,είμαστε όλοι άτομα » Η μοναδικά εξαίρεση είναι ένας άνδρας που λέει :«εγώ δεν είμαι»
ο (ρομαντικός) έρωτας
—————————–
Σε μια ερωτική συνάντηση ο καθένας κινείται προς την κατεύθυνση του άλλου ,γιατί, ο άλλος ,ενεργοποιεί ένα νέο και απαραίτητο ψυχολογικό παράγοντα, που βιώνεται ως κάτι έξω από μας και ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του. Ο απόστολος Παύλος είχε πει ότι «η μέρα του Κυρίου θα έρθει απρόσμενα σαν τον κλέφτη μέσα στη νύχτα » ,και ο (ρομαντικός) έρωτας φαντασιωνεται ως ξαφνική εμπειρία άνωθεν, που θα μας οδηγήσει σε ε(κ)σωτερίκευση, δηλαδή σε σύντηξη ,συγχώνευση, σε αρπαγή από το βλέμμα του άλλου.« Γιατί η πιο στοιχειώδης φαντασιωτική σκηνή δεν είναι αυτή μιας συναρπαστικής σκηνής προς θέαση, αλλά η ιδέα ότι «υπάρχει κάποιος εκεί έξω που μας κοιτάζει» δεν είναι το όνειρο αλλά η ιδέα ότι «είμαστε τα αντικείμενα στο Όνειρο κάποιου »
Μια θαυμάσια φράση του Γκαίτε λέει «Εγώ σ΄ αγαπώ . Αυτό όμως δεν έχει καμία σχέση με σένα»
Με τόση ανάλυση άρχισα και μπερδεύομαι!Μήπως τα πράματα είναι πιο απλά?ΔΕν ξέρω, μια ερώτηση κάνω…Συμφωνω με τη φραση του Γκαιτε παρόλα αυτα!
Συμφωνώ …Συμφωνώ …Συμφωνώ …
Ο Μιλαν Κουντερα μας περιγράφει την παράξενη σχέση του Γκαίτε όταν ήταν ήδη εξήντα δύο χρόνων με την εικοσιεξαχρονη Μπετίνα ,η οποία *ακόμα και μετά τον γάμο της δεν παύει να ερωτοτροπεί με τον Γκαίτε Ο Γκαίτε ήταν εξηνταδυο ετών δεν είχε πια ούτε ένα δόντι και αγαπούσε την γυναίκα του Κριστιανε. Παρόλα αυτά η Μπετίνα, τον βομβαρδίζει με ερωτικά γράμματα. Σε ένα από αυτά του έγραψε «Έχω την σταθερή και αμετακίνητη θέληση να σ¨ ΄αγαπώ αιώνια ». Ο Κουντερα σε αυτό το σημείο μας προτρέπει «Διαβάστε με προσοχή αυτή τη φαινομενικά κοινότοπη φράση. Πολύ περισσότερο από τη λέξη «αγαπώ» { έχουν σημασία οι λέξεις «*αιώνια» και« θέληση».[…]Αυτό περί του οποίου επρόκειτο δεν ήταν ο έρωτας. Ήταν η Αθανασία»
οι κίνδυνοι του ερωτα αντιστοιχούν με τον μύθο του Νάρκισσου που αφορά στους κινδύνους της συγχώνευσης ,δηλαδή της εξάλειψης της διαχωριστικής γραμμής ανάμεσα στ εγώ και τον άλλο. Ο Νάρκισσος βλέποντας τον εαυτό του να καθρεπτίζεται στην επιφάνεια του νερού ,λησμονεί ότι τα νερό είναι κάτι άλλο και έξω απ΄ τον ίδιο κι ετσι χάνει την αίσθηση των κίνδυνων του, και πνίγεται. Το νόημα του μύθου αφορά στον κίνδυνο της προβολής :το να αντιδρά κανείς απέναντι στον κόσμο ωσάν η πραγματικότητα να μπορούσε να κατανοηθεί μέσα από εικόνες του εγώ.
Υπάρχει μια σχετική ενδιαφέρουσα παρατήρηση του Σταντάλ : « Για να μπορέσει ένα ανθρώπινο ον να θεοποιήσει ανεμπόδιστα και με χαρά ένα αντικείμενο της αρεσκείας του[…] πρέπει πρώτα απ όλα να του φαντάζει τέλειο όχι καθ¨ ολοκληρίαν , αλλά σε σύγκριση μ¨ όσα βλέπει εκείνη τη στιγμή(…) Είναι πολύ απλό αρκεί να σκεφτεί ένα προτέρημα για να το δει σ αυτόν πού αγαπά. Είναι εύκολο να δει σε ποια πράγματα είναι απαραίτητη η ομορφιά(…) ακόμα και τα μικρό ελαττώματα του προσώπου του ,τα σημάδια της ευλογιάς λόγου χάρη προκαλούν τρυφερότητα στον άνθρωπο πού αγαπά και τον βυθίζουν σε ονειροπόλημα όταν τα διακρίνει σε άλλη γυναίκα. Τι γίνεται όταν τα βλέπει στην αγαπημένη του; Γιατί κοιτώντας εκείνο το μικρό σημαδάκι νιώθει ευχάριστα συναισθήματα, απείρως ενδιαφέροντα, πού ανανεώνονται με απίστευτη ορμή στη θέα εκείνου του σημαδιού ακόμη και στο πρόσωπο μιας άλλης γυναίκας. Αν μ αυτό τον τρόπο φθάνουμε να προτιμούμε και να αγαπούμε την ασχήμια σημαίνει πως σ αυτή τη περίπτωση η ασχήμια είναι ομορφιά »
Ο έρωτας ο οποίος άρχισε να κάνει αισθητη την παρουσία του μετά τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα ενσωμάτωσε στοιχεία το Amour Passion και επηρεάσθηκε από τα ιδανικά του. . Ο ερωτάς εισήγαγε στην ατομική ζωή την ιδέα μιας αφήγησης-μια φόρμουλα που επέκτεινε Ριζικά την αναστοχαστικοτηα του απόλυτου ερωτα.
Μι από τις σημασίες του όρου «ρομάντζο» είναι η διήγηση μιας ιστορίας, αλλά αυτή η ιστορία έγινε τώρα ατομική, εισάγοντας τον εαυτό και τον-την άλλο σε μία προσωπική αφήγηση . Η ανάδυση του ερωτα συνεπεσε με την εμφάνιση του μυθιστορήματος :εγκαινιάζει μια νέα αφηγηματική μορφή. Ο »περιπαθής» ερωτaς υπήρξε απελευθερωτικός αλλά μόνο υπό την έννοια οτι αποτελούσε ένα διάλεξα από τη ρουτίνα και τις υποχρεώσεις ….
Ο νεωτερικός ρομαντικός ερωτάς είχε ως προγονό του τον «amour passion»,δηλαδή τον περιπαθή έρωτά της υστερομεσαιωνικής Ευρώπης. Ο «amour passion» συνδέονταν στενά με τις ηθικές αξίες του χριστιανισμού, δηλαδή με την παραίνεση ,πως κάποιος πρέπει να αφιερώνεται στον Θεό για να τον γνωρίσει και πως ,με αυτή την διαδικασία επιτυγχάνεται η αυτογνωσία. Σιγά–σιγά ο«amour passion»,από μυστικιστική θρησκευτική παραίνεση, μεταβλήθηκε σε μυστική ένωση ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα .
Ο ρομαντικός έρωτας, ο οποίος άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία του μετά τα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, εισήγαγε στην ατομική ζωή την ιδέα μιας αφήγησης. Μια από τις σημασίες του όρου «ρομάντζο» είναι η διήγηση μιας ιστορίας. Η ιστορία αυτή έγινε, με τον έρωτα, ατομική, εισάγοντας τον εαυτό και τον (την) άλλο(η) σε μία προσωπική αφήγηση που δεν αναφερόνταν σε ευρύτερες κοινωνικές διαδικασίες. Ο ρομαντικός έρωτας ,δημιουργούσε ένα αίσθημα ολότητας με τον άλλο ,η οποία ενισχυόταν από εδραιωμένες διαφορές ανάμεσα στην αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, κάθε μια από τις οποίες χαρακτηρίζονταν με όρους αντίθεσης.
Ο (ρομαντικός) έρωτας ήταν (και είναι) μια προσπάθεια φυγής από τον εαυτό. Επιθυμούμε να σταματήσουμε τον χρόνο ,να τον εντάξουμε σε προκαθορισμένα σχήματα. Αναπολούμε, νοσταλγούμε και εκλαμβάνουμε το παρελθόν και το μέλλον ως πάγιες οντότητες, ακλόνητες, αδιαπέραστες από τον ρυθμό των μεταβολών. Και βέβαια αυτό αποτελεί μια σκηνοθεσία, μια φαντασίωση ,καθώς «η φαντασίωση αποτελεί τη σκηνοθεσία του πραγματικού»(Λακάν).Και ο εαυτός το γνωρίζει κατά βάθος, αλλά το ξεχνά επιλεκτικά, γιατί θέλει να ξεχάσει την ανυπόφορη μοναξιά του,να λησμονήσει την γνώση της Αβύσσου που τον χωρίζει από τον Άλλο.
Ετσι ο εαυτός καταφεύγει ,στην επινόηση της νοσταλγίας, στον μύθο της αρχικής παραδείσιας κατάστασης συγχώνευσης, στο «αρσενικοθήλυκο»:«Το αρσενικοθήλυκον»-διηγείται ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα -«ητο τότε ένα ξεχωριστό φύλον και, συνεδύαζε και εις την εμφάνισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν[…]ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν[…]και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα[…]εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά, περιστροφικώς. Η σωματική των δυναμις και η αντοχή των ήσαν τρομερά ,και είχαν απέραντον έπαρσιν . Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς. Ο Ζευς τότε είπε […]επί του παρόντος θα τους κόψω σε δυο μέρη τον καθενα .Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι […]θα τους χωρίσω και πάλιν εις δύο , ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος σαν να παίζουν κουτσοπόδι»
Πες μας και για τον έρωτα στην κομμουνιστική εποχή
Ομέρ
Περιμένω απο την Παρτιζάνα να μας πει…
Ερωτας και Θάνατος
————————
Αυτός ο υπαινιγμός της παράδοσης, της εγκατάλειψης στον(την αγαπημένο(η)δεν είναι και ένας υπαινιγμός (σάν ανακουφιστικός λυγμός ) μιας επιθυμίας θανάτου; Σ¨ αγαπώ μέχρι θανάτου πριν γίνει μια κοινοτοπία ευκολότατη να ειπωθεί, ήταν μια φράση παράδοξης Τι ήταν άραγε αυτό που την ανέσυρε για πρώτη φορά μέσα στο ανθρώπινο μυαλό;
«Ο Έρωτας πλάι στον θάνατο, πριν δώσει το όνομα του στη φροϋδική θεωρία των ορμών, ήταν το προϊόν μιας δημιουργικής έκλαμψης που συντελέστηκε εκεί , στην παραμεθόριο των σημασιών. Έρωτας και θάνατος βρέθηκαν πλάι-πλάι γιατί καμία λέξη πέρα από αυτήν, την τελευταία λύση, την ολοκληρωμένη, την ολοκληρωτική, την οριστική, δεν ήταν σε θέση να εκφράσει την ακαταμάχητη και πάντα αξεδίψαστη ορμή ταυ εραστή. Στην ερωτική εμπειρία νιώθουμε συχνά πλάι στην ενέργεια που μας σπρώχνει προς τον άλλο- ακόμα και τη στιγμή της πιο έντονης ηδονής, που είναι το κορυφαίο σημείο της ζωής- τη μυστηριώδη παρουσία του αγνώστου, του φραγμού και την επιθυμία της εκμηδένισης. Η ένωση του έρωτα, που πριν την φανταζόμαστε σαν σημείο αποκορύφωσης όπου όλες οι εντάσεις συντίθενται αρμονικά, ύστερα αποκαλύπτεται πηγή νέων εντάσεων και ανίκανη να οδηγήσει στην τέλεια αρμονία, γι αυτό και η τελική της πραγμάτωση προβάλλεται στην ονειροπόληση ή στον θάνατο, σαν αυτές οι δυο καταστάσεις να είναι οι μόνες που μπορούν να γαληνέψουν οριστικά τις εντάσεις» (Μαρκουζε, Ερως και πολιτισμός)
η σεξουαλικότητα είναι θέμα εξαιρετικά σοβαρό ,κάτι που επιβεβαιώνει ο ήρωας του μυθιστορήματος του Philip Roth:Το ανθρώπινο στίγμα,ο εβδομηνταπεντάρης κοσμήτορας Σιλκ ,όταν λέει «Παίρνω Βιαγκρα , Νειθαν. Όλη αυτή την ταραχή, όλη αυτή την ευτυχία την οφείλω στο Βιάγκρα(…) Χωρίς το Βιάγκρα θα είχα την αξιοπρέπεια ενός ηλικιωμένου κύριου ,απαλλαγμένου από την επιθυμία, ο οποίος θα συμπεριφερόταν ευπρεπώς.[…].Χάρη στο Βιάγκρα, αρχίζω να καταλαβαίνω τις ερωτικές μεταμορφώσεις του Δία. Ετσι θα έπρεπε να το ονομάσουν, Δία, κι όχι Βιάγκρα»
Το σεξ συχνά συνδέεται με την υγεία, την μακροζωία η και την αθανασία. Στην Ανατολική δυναστεία των Χαν (25-220 μ.χ) οι ταοιστες προτείνανε μια θεωρητική βάση για την αθανασία μέσω του σεξ, κι ένα από τα ταοιστικά εγχειρίδια διαβεβαίωνε ότι « ο Κίτρινος Αυτοκράτορας έγινε αθάνατος, αφού πρώτα είχε σεξουαλικές σχέσεις με χίλιες διακόσιες γυναίκες, παρόλο που φαίνεται πιθανόν ότι μόνο ο αριθμός χίλια διακόσια είναι ακριβής. Ο σοφός Πεγκ Σου, κάνοντας κάθε βράδυ ερωτά με δέκα έως είκοσι κορίτσια , μπόρεσε να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Δυστυχώς δεν αναφέρεται πόσο έζησαν τα κορίτσια» .
Για την Θρησκευτική Διασταση του ερωτισμού :
Ο ερωτισμός είναι πριν από ολά και πανω απ ¨όλα δίψα για το άλλο . Και το υπερφυσικό είναι το ουσιαστικό και υπέρτατο άλλο
Οι θρησκευτικές ερωτικές πρακτικές εκπλήσσουν τόσο για την ποικιλία τους όσο και για την επαναληπτικοτητα τους .Οι γνωστικοί της Αλεξάνδρειας δίδασκαν ότι για να απελευθερωθούμε από την αμαρτία, είναι ανάγκη να τη διαπράξουμε Ο J. L Borges μας θυμίζει ότι κατά ανάλογο τρόπο ο ταντρικος βουδισμός του Αριστερού χεριού προτρέπει στις πιο ευχάριστες όσο και στις πιο αποκρουστικές πράξεις:παραδείγματος χάρη, την κατανάλωση ελεφαντισιου, αλογισιου, η σκυλίσιου κρέατος καρυκευμένου με ούρα » .Η συλλογική τελετουργική συνουσία υπήρξε πρακτική των αντρικών αιρέσεων της Ινδίας, των ταοιστών στην Κίνα και των γνωστικών αιρέσεων της Μεσογείου. Το ίδιο ισχύει και για την κοινωνία του σπέρματος, η οποία είναι μια τελετουργία των οπαδών του ταντρισμου, των γνωστικών οπαδών της Βαρβηλώ και άλλων ομάδων. Πολλά από αυτά τα ερωτικο θρησκευτικά κινήματα, τα οποία εμφορούνται από χιλιαστικά όνειρα, συνένωσαν τη θρησκεία, τον ερωτισμό και την πολιτική:μεταξύ άλλων ο Octavio Paz ,αναφέρει τα Κίτρινα Σαρίκια(ταοιστες ) στην Κίνα και τους αναβάπτιστες του Ιωάννη του Λέιντεν στην Ολλανδία.
Ανάμεσα στις εξήντα περίπου γνωστικές ομάδες ο Jacques Laarriere ξεχωρίζει τρεις σαν πολύ συγγενικές μεταξύ τους ,τους Οφιτες, οι Σηθιανούς και τους Περατικούς Συγγενικές για τι λάτρευαν τον Όφι τον απεσταλμένο του αληθινού θεού εναντία στην απολυταρχική τάξη του πλαστού Θεού, του Ιεχωβά, αυτό που παρέδωσε στον άνθρωπο τα μυστικά της γέννησης του και του πεπρωμένου Για τους χριστιανούς το φίδι ήταν το κατεξοχήν καταραμένο ζώο . Για τους γνωστικούς ήταν το εκλεκτό. Για τους Οφιτες η ιστορία του κόσμοι αρχίζει και τελειώνει με το φίδι που δαγκώνει την ουρά του συμβολίζει το γίγνεσθαι του σύμπαντος, τον συνεχόμενο κύκλο που πηγαίνει από το Ένα στο Πάν και ξαναγυρίζει στο Ένα φαντάζονταν πώς το φίδι«απελευθέρωσε» τον Αδάμ και την Εύα με ένα πολύ περίεργο τρόπο«Σαγηνεύοντας»δηλαδή την Εύα, με απλά λόγια διακορεύοντας την. Οι Περατικοί είχανε πάρει το όνομα τους από την λέξη «πέρα» δηλαδή ξεπέρασμα, διάβαση. «Αυτό το ξεπέρασμα η διάβαση θα το πετύχαινα με τις ίδιες εκείνες ερωτικές τεχνικές αναπαριστάνοντας την πρώτη πράξη του φιδιου» Όσο για τους Σηθιανούς( που είχαν πάρει όνομα τους από τον τον Σήθ τρίτο γιο του Αδάμ, -όχι από την Εύα αλλά από την δαιμόνισσα Λιλιθ -),το φίδι είχε «σαγηνέψει » διακορεύοντας και τον Αδάμ .προσφέροντας στους δυο προγονούς της ανθρωπότητας την διπλή αποκάλυψη της ηδονής και της γνώσης . Δεν υπάρχει -αμφιβολία- λεει ο Laarriere πώς ορισμένοι γνωστικοί κατέφευγαν , εν ονόματι της στην σοδομία σαν μια επανάληψη της πρώτης πράξης του Φιδιού, ανοίγοντας ετσι τις «οδούς της γνώσης και τα τυφλά μάτια της σάρκας Σε όλες τις σεξουαλικές θρησκευτικές τελετουργίες –λεει ο Octavio Paz- η αναπαραγωγή παίζει μόνο αρνητικό ρόλο. Οι γνωστικοί έπρεπε να καταπιούν το σπέρμα και το εμμηνορροϊκό αίμα ώστε να το επανεντάξουν στο «Όλον», δεδομένο ότι πίστευαν ότι ο κόσμος είναι δημιούργημα ενός διεστραμμένου δημιουργού. Στους ταντρικους και τους ταοιστες , γι αντίθετους ωστόσο λόγους, επιβαλλόταν η συγκράτηση του σπέρματος. Στον ινδουιστικό ταντρισμό το σπέρμα χυνόταν ως προσφορά.Το coituς interruptus αποτελούσε σχεδόν πάντοτε αναπόσπαστο μέρος αυτών των τελετουργιών. Συνεπώς, στο «θρησκευτικό ερωτισμό αντιστρέφεται ριζικά η σεξουαλική διαδικασία . Απαλλοτρίωση της απεριόριστης εξουσίας του σεξ προς όφελος σκοπών διαφορετικών ή αντίθετων με την αναπαραγωγή
ΟΙ Γνωστικοι Σηθιανοι για την Γυναικα
———————————————
Οι Σηθιανοι ευνοούσαν ιδιαίτερα το γυναικείο φύλο -κυρίως λόγω της σπουδαιότητας που απέδιδαν στο μάτι , ανταύγεια του θειου πνεύματος , χώρο συνουσίας του σκότος και του φωτός , μήτρα στην οποία εναποτίθεται σαν ένα σπέρμα από ψηλά , το φωτεινό επίχρισμα του αληθινού Θεού….
Αυτή την υπεροχή που παραχωρούσαν στο γυναικείο φύλλο την ξαναβρίσκουμε στην κοσμική εικόνα πουείχαν σχηματίσει σύμφωνα με την οποία αντιλαμβανόταν ολόκληρο το σύμπαν σαν μια μήτρα που έφερε μέσα της, υπό μορφή αποτυπωμάτων τις δυνατότητες όλων των πλασμάτων με τον ίδιο ακριβώς τρόπο έλεγαν όπως μπορούσε να δει κανείς στις ρυτίδες που χαράζουν τη κοιλιά μιας γυναίκας τα¨αποτυπωματα της μέλλουσας ζωής . Αυτή την εικόνα της μητέρας κοιλιάς την ξανάβρισκαν στις εικόνες του oyρανού και της γης , στη θολωτή μορφή του πρώτου στη σφαιρικότητα της δεύτερης . Κοιτάζοντας την κοιλια μιας εγκύου ήταν σαν να κοιτούσε μια μικρογραφία του σύμπαντος
Jacques Lacarriere ,
»Ο Άγιος επιφανιος μας περιγράφει μια οφική τελετή που μάλλον αναφέρεται στους οφιτες
Φέρνανε στο κέντρο της μύησης ψωμιά και τα στρώνανε σε ένα τραπέζι . Ύστερα έφερναν ένα κοφίνι που είχε μέσα ένα ημερωμένο φίδι Το ανοίγανε περνάν το ζώο και τα¨απιθωνανε απάνω στα ψωμιά απαγγέλλοντας τις συνηθισμένες ευχές , Το ερπετό ξεδιπλώνονταν απάνω στα ψωμιά , άλλαζε θέσεις και αυτή η απλή επαφή σε συνδυασμό με τηναποτελεσματικότητα της προσευχής , ήταν αρκετή για να αγιάσει τα ψωμιά . Τα περνάν και κοινωνούσαν , τρώγοντας ο καθένας από ένα κομμάτι , αφού πρώτα φιλούσαν το φίδι στο στόμα ….»
Jacques Lacarriere
George Bataille , Η Ιστορία του ματιου ,1928
Η Σιμόν κάθισε στη λεκάνη και φάγαμε από ένα ζεστό αυγό με αλάτι ¨περίσσεψαν αλλά τρία που τα πήρα και χάιδεψα με αυτά το κορμί της φίλης μου απαλά ανάμεσα στα κωλομέρια και στα μπούτια , έπειτα τα αφησα να πέσουν αργά – αργά το ένα μετά το άλλο στο νερό ΄η Σιμoν αφού τα κοίταξε για λίγο να βαφτίζονται , ασπρα άσπρα και πάντα ζεστά –τα έβλεπε για πρώτη φορά ξεφλουδισμένα , δηλαδή ξεγυμνωμένα, να καταποντίζονται μ¨αυτό τον τρόπο , κάτω από τον ωραίο κώλο της- συνέχισε τα βαφτίσια …
O George Bataille ,( Η Ιστορία του ματιου) και ο Λακάν για το αυγό το πετάλιο και την Ομελέττα
—————————————–
….Τέλος , μια μέρα , την ώρα που οι λοξές αχτίνες του ηλιού στις έξι τα απόγεμα εμπεναν κλεφτά ίσια μες στο μπάνιο , ένα μισορουφηγμένο αυγό άρχισε ξαφνικά να παίρνει νερό και , μόλις γέμισε ως απάνω , πήγε μέναν παράξενο ήχο σαν ναυάγιο στον πάτο , μπρος τα μάτια μας .
Το περιστατικό αυτό πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις στο μυαλό της Σιμον , ώστε τέντωσε τα ,μέλη της κι ηδονιστηκε πολλή ωρα πίνοντας , κατά κάποιο τρόπο , το δεξί μου μάτι το οποίο κρατούσε ανάμεσα στα χείλη της ¨έπειτα χωρίς ν¨αφήσει το μάτι που το βύζαινε με το ίδιο πείσμα πού θα βύζαινε ένα μαστό , έκατσε στη λεκάνη , τραβώντας με δύναμη το κεφάλι μου προς το μέρος της και κατούρησε με πλήρη ευρωστία κι απόλυτη ικανοποίηση τα αυγά πoυ επέπλεαν George Bataille ,…….
…Λακάν ( το πετάλιο η ομελέτα)
….Για να καταλάβουμε και τον τελευταίο από τους διάλογους του Πλάτωνα και πολύ περισσότερο εκείνον που βρίσκεται στο Συμπόσιο . Είναι , αν θέλετε μια φάρσα Πρόκειται φυσικά για τον μύθε του Αριστοφάνη . Αποτελεί πρόκληση για τους αιώνες, αυτός ο μύθος γιατί τους διέσχισε χωρίς κανείς να προσπαθήσει να κα΄νει κάτι καλύτερο . Θα το προσπαθήσω εγώ …θα σας μιλήσω για το πετάλιο
Αν θέλετε να τονίσετε την ενέργεια του ως φάρσας , ονομάστε το άνθρωπ-ομελέτα (Home lette…..) κάθε φορά πού σπανέ οι μεμβράνες του αυγού απ¨όπου θα βγει το έμβρυο πού εξελίσσεται σε νεογέννητο,φανταστειτε για μια στιγμή ότι κάτι από κει μέσα πετάει όπως και μ έναν άνθρωπο, δηλαδή η ανθρωπομελέττα ή το πετάλιο
Το πετάλιο είναι κάτι το εξαιρετικά επίπεδο , που μετακινείται σαν την αμοιβάδα . Απλώς είναι λίγο πολυπλοκώτερο . Αλλά περνά παντού. Και καθώς είναι κάτι που έχει σχέση με εκείνο που το έμφυλο ον χάνει μέσα στην σεξουαλικότητα , είναι όπως η αμοιβάδα σε σχέση με τα έμφυλα όντα , αθάνατο. Αφού επιβιώνει σε κάθε διαίρεση , αφού εξακολουθεί να υπάρχει σε κάθε διαιρετογενή επέμβαση . Και τρέχει .
Ε λοιπόν ~δεν είναι κάτι το καθησυχαστικό . Υποθέστε μόνο πώς έρχεται να σας τυλίξει το πρόσωπο , την ώρα που κοιμόσαστε ήσυχα…
…. Αυτό το πετάλιο , αυτό το όργανο που έχει για χαρακτηριστικό ότι δεν υπάρχει , αλλά που δεν παύει γι αυτό να είναι εν όργανο –είναι η λίμπιντο…..
Η αγάπη περιγράφεται από τον Lacan ως αυτοερωτική και η δομή της θεμελιωδώς ναρκισσιστική από τη στιγμή που εκείνο που αγαπά κανείς στην αγάπη είναι το ίδιο του το εγώ .Η αγάπη ενέχει μια φαντασιακή αμοιβαιότητα αφού« να αγαπάς σημαίνει., «κατ¨ ουσία να θέλεις να αγαπηθείς» Αυτή ακριβώς η« αμοιβαιότητα μεταξύ του «να αγαπάς» και να αγαπιέσαι» συνιστά τον απατηλό χαρακτήρα της αγάπης. Η αγάπη κατά τον Λακάν, εξαπατά. Εξαπατά επειδή το να αγαπά κανείς προϋποθέτει σημαίνει να « δίνει κανείς εκείνο που δεν έχει» Η αγάπη δεν στοχεύει σ¨εκείνο που διαθέτει το αντικείμενο της αγάπης, αλλά εκείνο που του λείπει:«Σ’ αγαπώ, (λέει το υποκείμενο στο αντικείμενο της αγάπης του )αλλά, επειδή ανεξήγητα αγαπώ σε σένα κάτι περισσότερο από σένα σε ακρωτηριάζω’»
Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι
—————————————
Την ώρα που Ξυπνάμε είμαστε Μόνοι
Σαν δολοφόνοι όταν τους στέλνουν στην Αγχόνη
Όπως τα βρέφη τη στιγμή που ξε- γέννιουνται
Με μια κραυγή, γυμνά και τρέμουν και φοβούνται
Καθώς ξυπνάμε απ’ τον βαθύ τον ύπνο
Μένουμε μόνοι μες τον Μυστικό μας Δείπνο
Με τον Ιούδα που γλυκά μας αγκαλιάζει
Και το φιλί του μας προσφέρει ,όλο Νάζι
Το Φλογερόν Φλαούτο
και αλλα στιχάκια…
[απο τον Προκρούστη (μ-Λ)]
——————————————————-—–
Στα σκοτεινά σα τριγυρνουν οι Φαυνοι μες τα δάση
– και απο πισω ακολουθουν των Ξωτικών οι ‘Ασσοι –
οταν απλώνεται η Νυχτιά και τα πουλιά λουφαζουν
-Μες απ’τα δέντρα τα θερια οι Βατραχοι κοάζουν …-
..Και ειναι ολοσκότεινα και δεν θωρείς Σελήνη
κι ολόγυρα επικρατεί φρικιαστική γαλήνη …
( Σωπαίνουν ως κι οι σκίουροι , σωπαίνουν και τ’ελάφια
και ολοι αναλογίζονται του κόσμου μας τα Πάθια…)
Στη Σύναξιν μαζευονται οι Φαύνοι λυπημένοι
Και νοσταλγούν τις Νύμφες τους και είναι Ερωτευμένοι ..
Και τότε μεσ’ τη σιγαλιά , μέσα στο Δασος Τούτο
Μια μελωδία ακούγεται: Το Φλογερόν Φλαούτο !!
—————————————
Ειναι η φλογα της καρδιάς στα υπόγεια που καίει
ειναι ψυχών κελάρρυσμα που σαν ρυάκι ρέει
ειναι του Νου συλλογισμός ,της ερημιας μεράκι
ειναι της φαντασίας μας το δροσερό Νεράκι….
ειναι σαν το μετείκασμα βαθειάς επιθυμίας
-η σαν κρυφή ανάμνηση Αγαπημένης Θείας-
ειναι σαν ενα Μιούζικαλ οπου χορεύουν Ολοι
Και Αρχοντες και Ποιητές ακόμα και Διαβόλοι……
—
Ειναι σαν να ερωτεύεσαι στ’ απόλυτο Σκοτάδι
και εναι σαν να σβύνεσαι στον πιο βαθύ τον Αδη
Σαν μια ταινία του Μπουνουέλ πουχε Διπλή την Οψη
και σαν μια Σπάθα φοβερή, με Κοφτερή την Κόψη ….
—-
Κι ειναι σαν να αγκάλιασε όλον τον Κόσμο τούτο …
Με μελωδία τρομερή το Φλογερόν Φλαούτο !!!
————————————————-
Μα υστερα σαν επαψε το Φλογερόν Φλαούτο
αρχισαν πάλι οι Κούτβηδες να παιζουν με το (Κν)ούτο
Ειν ‘ αραγε αδιέξοδη η των ανθρωπων Φυση ;
Σ’ αυτό το Μέγα αίνιγμα , ποιά ειναι τάχα η Λύση;
τι σου απομένει αραγε οταν σε καίει ο Φθόνος
ενω γυρνάει τους τροχούς ο Πανδαμάτωρ Χρόνος
Γιατί αυτή η εμμονή , γιατί αυτή η Ζηλεια ;
ενώ οι Νύμφες μας καλούν με τα Χρυσά τους Χείλια
Σε τουτο το απογιομα σε τουτο το Βραδάκι
Στην Κρήνη την παναρχαιη,πλαι σ’ενα Δεντράκι
Οπου Νεραιδες λούζονται μ’ ασταφτερά φτερά
Και τα (φ)λαούτα προσκαλουν στη Ζωντανή χαρά;
===============
Τι ναναι αυτό που υψωνεται και ειναι σαν Μπαλόνι
κι αυτή η γυναικα το κοιτα και κλαιει ,κι ειναι Μόνη;
Τι ναναι αυτό που μέσα μας ολο και πιο Φουσκώνει
Και μια στιγμή, εκρηγνυται και γινονται ολα σκόνη;
Τι λάμπει στην οθόνη μου και ειναι σαν Σημάδι
σαν νάταν ενα μήνυμα , σαν μιας Θεάς το Χάδι;
Τι ταχα να συμβαίνει εδώ ; γιατί να επιμένω ;
στην Αγνωστη την χώρα αυτή, τι ταχα περιμένω;
Στην επιφάνεια γλιστρά, μια σκιά στους τοίχους
και άκουσα της προσμονής, απόμακρους τους ήχους
σαν την ηχώ ακουστηκε της ιδιας της φωνής μου
που μου ‘μοιασε μετείκασμα θαμπό της Ορασης μου…
******************************************
Κι αυτό που μέσα μας Κτυπά και ειναι σα Ρολόι
Κι ολο σκαλώνει σε Λυγμό και ειναι Μοιρολόι
Αυτός ο Χτύπος της καρδιάς , το αίμα που κυλάει
σα μια φωτιά που σιγανά το κούτσουρο ρουφάει
Αυτό που κουλουριάζεται μεσα μας κι είναιΦίδι
που ολο τρώει την ουρά, εσωστρεφές σα στρείδι
Αυτό που είναι όστρακο και απο μέσα κλείνει
Κι ο εσωτερικός ρυθμός που η ζωή μας δίνει
Αυτό που ητανε παιδι ! Αυτός που ειναι γέρος
κι οι μνήμες που μας δέσανε γερά μ’ Αυτό το Μέρος
Αυτος ο τΌπος ο Ατοπος, αυτή η Ου-τοπία
Και οι Ζωές οι εφτάψυχες που φευγουν Μία- Μία
Αυτός ο πόνος κι η Χαρά , η Λύπη και η Θλιψη
Κι ο ιστός ο πιο βαθύς, αράχνης , που ‘ναι η Τύψη
Της ενοχής μας η φωλιά ,στα Μύχια που κουρνιάζει
Και ειναι σαν Αρπαχτικό , την ομορφια π’ αρπάζει
κι ο εαυτός μας που κυλά στ’ορμητικό ποτάμι
κι εμεις που αναπνέουμε στη Λίμνη με καλάμι …
Οι χτυποι λιγοστευουνε κι έρχεται το σκοτάδι
κι ολο περιμένουμε-μάταια- το σημάδι…
***
Κι ετσι κυλουν στα γλήγορα του ρολογιού οι δείχτες
[εκ του Προκρουστη (μ-λ)]
————————————————————————–
Κι ετσι κυλουν στα γλήγορα του ρολογιού οι δείχτες
και οι αγάπες μένουνε να σεργιανούν τις Νύχτες
Σαν παραμύθια της γιαγιάς ,πλαι εις το μαγκάλι
σαν και τις μνήμες,στα παλιά που προσκαλούν και Πάλι
——
Σαν ναταν του Παράδεισου σβυσμένες Νοσταλγίες
Σαν να θυμασαι αξαφνα τίς πεθαμένες Θείες
Σαν να αποκοιμηθηκες πλαι στον νεκρό Παππού σου
Σαν τις βουτιές στο Παρελθόν που κάνεις με το Νού σου
—–
Και τα χελιδωνόψαρα που βλεπεις εκεί Κάτω
ελπίζεις να αναδυθούν απ’ του Βυθού τον Πάτο…..
ε δε σας προλαβαινω!Κάνω δυο μέρες να μπω και χανω την μπάλα!Δεν έχω ιδέα πώς θα είναι ο έρωτας στην κομμουνιστική εποχή,μια χαρά θα είναι μάλλον γιατί ολα γύρω θα είναι μια χάρα..όχι όπως τώρα!ίσως τότε ο έρωτας να μην κάνει εντύπωση σε κανέναν, θα είναι πάντα μια εκρηκτική χημική διαδικασία αλλά θα είναι κάτι το καθημερινό, το απλό, το βιωμένο από όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι θα είναι κουλ όχι όπως τώρα, που ειναι μέσα στη μ@^%^#%@κία και άντε να βρεις άκρη!
τότε ο έρωτας να μην κάνει εντύπωση σε κανέναν, θα είναι πάντα μια εκρηκτική χημική διαδικασία αλλά θα είναι κάτι το καθημερινό, το απλό, το βιωμένο από όλους τους ανθρώπους
παρτιζανα:
Μ’ αρεσει ο τρόπος που σκεπτεσαι …
ε ξέρω και γω? μια σκέψη έκανα!τι συζητάμε τωρα…
Ωραια σκεψη …θελω να πω Ωραια σαν Ουτοπία ….
Δυστυχώς οι ανθρωποι δεν αντεχουν στην απλότητα …
Συνηθως αναζητουν την απολαυση εκει που ποτε δεν θα μπορουσε να βρεθεί : Στην ιδια τους την δυστυχία …
Γιαυτό και η απολαυση ή ο ερωτας νοειται παντα ως ΄΄χαμενη απολαυση»…Και σχεδόν παντα φταει ο Αλλος .
Ωραια σκεψη …θελω να πω Ωραια σαν Ουτοπία ….
Δυστυχώς οι ανθρωποι δεν αντεχουν στην απλότητα …
Συνηθως αναζητουν την απολαυση εκει που ποτε δεν θα μπορουσε να βρεθεί : Στην ιδια τους την δυστυχία …
Γιαυτό και η απολαυση ή ο ερωτας νοειται παντα ως ΄΄χαμενη απολαυση»…Και σχεδόν παντα φταιει ο Αλλος .
Παρτιζάνα γράφεις:
«Δεν έχω ιδέα πώς θα είναι ο έρωτας στην κομμουνιστική εποχή….»
Μη διστάζεις ποτέ να ζητήσεις τη γνώμη κάποιου που ξέρει! Δηλαδή τη δικιά μου. 🙂
Αυτό ακριβώς, όπως και οι υπόλοιπες ανθρωπινες εκφράσεις στον κομμουνισμό (του μεσοπολέμου τουλάχιστον-δηλαδή στην πιο ντούρα έκφρασή του), είναι η επιστημονική μου ενασχόληση.
Ότι θέλεις εδώ…. συντρόφισα!
Μ-π
Μ-π
– Κατ’ αρχας αν μπορεις σβησε το ενα απο τα δυο μου ιδια -κατα λαθος -σχολια (170)
– αν θελεις Γραψε εδώ για τον έρωτα στην κομμουνιστική εποχή του μεσοπολέμου ( και την κριτική του Ραιχ κλπ) ..Θα ειχε πολύ ενδιαφερον ….
Α και γω νομισα οτι εισαι βγαλμενος από το μέλλον!μάλλον θέλεις να πεις στη σοσιαλιστική εποχή γιατι έχει μια διαφορά!
Ναι Νοσφυ αυτο συμβαινει τωρα, ο άνθρωπος δεν ηταν μια ζωη μαζόχα ουτε θα ειναι για πάντα!Αλλάζουν τα πράματα!
Σύμφωνα με τον Octavio Paz (η Διπλή φλόγα) ο έρωτας
( ως«ιπποτικός έρωτας») υπήρξε δημιούργημα μιας ομάδας ποιητών στα πλαίσια της φεουδαλικής αριστοκρατίας του Γαλλικού Νότου κατά τον 12ο αιώνα. .Η ιστορία του έρωτα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της ελευθερίας της γυναίκας .Η εμφάνιση του ιπποτικού έρωτα δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί χωρίς να ληφθεί υπόψη η εξέλιξη της θέσης της γυναίκας στην κοινωνία. Οι γυναίκες της αριστοκρατίας, κατά τον 12ο αιώνα στη Νότια Γαλλία απολάμβαναν πολύ μεγαλύτερης ελευθερίας από ο,τι οι προγιαγιάδες τους Ποια ήταν η μορφή του ιπποτικού έρωτα; Οι ποιητές χρησιμοποίησαν την έκφραση Fin amors που σημαίνει έρωτας εξαγνισμένος, εκλεπτυσμένος.Οι προβηγκιανοί ποιητές υιοθέτησαν δυο αραβοαναδαλουσιανές ποιητικές λαϊκές φόρμες(το zejel και τη jarcha): Στην μουσουλμανική σπανία οι εμίρηδες και οι μεγάλοι άρχοντες δηλώνουν ότι είναι υπηρέτες και σκλάβοι των ερωμένων τους. Οι Προβηγκιανοί ποιητές υιοθετούν το αραβικό έθιμο, αντιστρέφουν την παραδοσιακή σχέση των φύλων, αποκαλούν τη γυναίκα δέσποινα τους και δηλώνουν υπηρέτες της. Η αλλαγή αυτή υπήρξε μια πραγματική επανάσταση Ανέστρεψε την παραδοσιακή εικόνα του άντρα και της γυναίκας, επηρέασε τις συνήθειες, άλλαξε το λεξιλόγιο και , μέσω της γλώσσας, μετέτρεψε την όψη του κόσμου. Ακολουθώντας τους ποιητές του Αλ Ανταλούς, που αποκαλούσαν τις ερωμένες τους sayyidi (άρχοντα μου) και mawlanga(κυριε μου)οι Προβηγκιανοί ονόμαζαν τις αγαπημένες τους midons (από το meus dominus(κύριε μου).Η συνήθεια αυτή έφτασε μέχρι τις μέρες μας. Η χρησιμοποίηση αρσενικού λεξιλογίου όταν απευθύνονταν στις δέσποινες τους επιδίωκε να τονίσει την αλλαγή στην ιεραρχία των φύλων. Η γυναίκα κατείχε την ανώτερη θέση και ο εραστής τη θέση του υποτελούς. Ετσι ο(ιπποτικός) έρωτας έχει ανατρεπτικό χαρακτήρα Ο Fin amors είναι μύηση, ενέχει χαρακτηριστικά «υπηρεσίας» με τρεις βαθμίδες»:μνηστήρας, ικέτης και δόκιμος. Όπως ο υποτελής τον αφέντη του, ετσι και ο εραστής υπηρετεί την αγαπημένη του. Η «υπηρεσία » έχει διάφορα στάδια. Αρχίζει με την ενατένιση του σώματος και του προσώπου της αγαπημένης και συνεχίζει, ακολουθώντας ένα τελετουργικό μηνυμάτων, ποιημάτων και συναντήσεων. Ο Octavio Paz μας θυμίζει ότι σχεδόν πάντοτε οι ποιητές ήταν χαμηλότερης κοινωνικής τάξης απ ο,τι οι αρχόντισσες για τις οποίες συνέθεταν τα τραγούδια τους. Ήταν λοιπόν επόμενο να επιταθεί ο ιδανικός χαρακτήρας της ερωτικής σχέσης, η οποία ωστόσο παρέμενε συνδεδεμένη με το πρόσωπο της δέσποινας. Το πρόσωπο, δηλαδή τη ψυχή και το σώμα της. Ο τελικός σκοπός του Fin amors είναι η joy, η ευτυχία που προκύπτει από την ένωση της ηδονής και της ενατένισης, του υλικού και του πνευματικού κόσμου
Εκτός από «υπηρεσία» ο Fin amors επίσης είναι και ένα είδος δοκιμασίας. Πριν από τη σωματική ολοκλήρωση υπήρχε ένα ενδιάμεσο στάδιο που ονομαζόταν assag ή assai, δηλαδή δοκιμασία του έρωτα:Η δοκιμασία περιλάμβανε διάφορες βαθμίδες:ο εραστής έπρεπε να παρασταθεί στην έγερση και την κατάκλιση της αγαπημένης του. Να την ατενίσει γυμνή. τέλος, να πλαγιάσει στην κλίνη μαζί της και να επιδοθεί σε διάφορες περιπτύξεις ,δίχως να φτάσει στην τελευταία (coitus interruptus Όλες αυτές οι διαφορές συνέκλιναν σε μια μεγαλύτερη, την ύψωση της γυναίκας που από υποτελής γινόταν αρχόντισσα. Ο «ιπποτικός έρωτας» έδινε στις δέσποινες την πιο πολύτιμη δεσποτεία ,την δεσποτεία του σώματος και της ψυχής τους
Είδες?Αλλάζουν τα πράματα!¨αρα και στον κομμουνισμό τα πράματα θα ειναι αλλιώς και θα ναι όπως τα λέω!
Οτι πεις Παρτιζανα (μου)…Οτι πεις…
(Αραγε δεν γινεται να υπερπηδησουμε κανενα σταδιο προς τον Κομμουνισμό και να φτασουμε στον Κομμουνισμό Τωρα; )
Πλακα κανω ε; Ετσι κι αλλιως Εχω ολο τον χρόνο μπροστά μου …
Δεν πιστευω να ξεχωριζεις το σοσιαλισμο από τον κομμουνισμό ως δύο διαφορετικούς κοινωνικοοικονομικους σχηματισμούς έτσι?!Βαθμίδα είναι το σωστό!
Αραγε Παρτιζάνα μου Ποιες ναναι οι βαθμίδες
για της αγαπης τις μικρες πολυτιμες ψηφίδες
Ποια σκαλοπάτια αραγε ο Σισυφος θ’ ανέβει
Για της καρδιας σου τ’ άγγιγμα ;κι αυτό που αγναντευει
απο αυτό το ίσωμα ως τ’ ουρανού την ακρη
Μη ταχα ειναι ο σκοπός η μονο ενα Δάκρυ
σε μια σειρά πολυτιμη , χάντρα μαλαματένια
για της Ψυχής μας το κορμια πούναι αγαλματένια
Και ριζωσαν στην Ερημο σα νάτανε λουλούδια
Και των λάθων τα πάθη μας τους λεν χίλια τραγούδια …
(απο τον Προκρουστη (μ-λ)
Στού Μανιτού τη Ρόγα
——————————————————
Σαν νιώσουνε το Τέλος τους , λένε , οι Ινδιάνοι
-Αυτοί που με τα πνεύματα μιλούν κι είναι Σαμάνοι
Φορτώνουν τα υπάρχοντα σε μια παλιά Πιρόγα
Και προσπαθούν να φτάσουνε του Μανιτού τη Ρόγα …
Μες την Πιρόγα κάθονται και έτσι γλιστρούν στο Έλος
Το Νεκρικό σαν αισθανθούν ,το των Σαμάνων Τέλος
Και προχωράνε σιγανά μες του Θεού τον Βάλτο
Κι όταν φτάνουν στο κέντρο του , Κάνουν εκεί ένα Σάλτο
Κι εν τέλει ο Βάλτος τους Ρουφά στην Θεία αταραξία
Και οι Σαμάνοι σβήνουνε μες την Ανυπαρξία
Βυζαίνουνε το γάλα τους στου Μανιτού τη Ρόγα
Και άδεια πλέει απαλά η Νεκρική Πιρόγα …………….
ΡΕ …ερχεται η ανοιξη οπου να ναι ρε …η ανοιξη ..
Tου Μπόρχες :
Ένας κινεζικός μύθος δείχνει την περατότητα μιας καθαρά νοητικής αντίληψης των πραγμάτων. Σύμφωνα με τον κινεζικό Βουδισμό ο πίθηκος συμβολίζει τον νου , το άλογο το πνεύμα και ο χοίρος τον κόσμο των αισθήσεων Σε ένα μύθο «Ο Βούδας είπε στον Πίθηκο. Αν με ένα άλμα μπορέσεις να βρεθείς έξω από την παλάμη μου, θα σου δώσω το θρόνο που κατέχει αυτή τη στιγμή ο Αυτοκράτορας του Νεφρίτη. »
Ο Πίθηκος έκανε ένα μυαλό άλμα και χάθηκε. Βρέθηκε σ¨ένα μέρος όπου υψώνονταν πέντε ρόδινοι στύλοι και σκέφτηκε πώς είχε φτάσει στα πέρατα του σύμπαντος. Ξερίζωσε μια τρίχα , έφτιαξε μ¨αυτήν ένα πινέλο και έγραψε κάτω από τον κεντρικό στυλό: Ο Μέγας Σοφός , Εκείνος του οποίου η γνώση είναι απέραντη σαν τον Ουρανό, έφτασε μέχρι εδώ . μ ένα άλλο άλμα ξαναγύρισε στο σημείο από όπου ξεκίνησε και είπε στον Βούδα:«έφυγα και ξαναγύρισα μπορείς λοιπόν τώρα να μου δώσεις τον θρόνο»
Ο βούδας του απάντησε:«Δεν βγήκες απ την παλάμη του χεριού μου» Για κοίταξε καλά».
ο πίθηκος χαμήλωσε τα μάτια και διάβασε στη βάση του μακρύτερου δαχτύλου τις ακόλουθες λέξεις :« Ο μέγας Σοφός , Εκείνος του οποίοι η γνώση είναι απέραντη σαν τον Ορανό,εφτασε μέχρι εδώ»
Σαίξπηρ :«Είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια ύλη που ‘ναι φτιαγμένα τα όνειρα »
Αρχαιοι εφιαλτες
Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι τα τρομακτικά όνειρα και οι εφιάλτες τελειώνουν συνήθως με ένα αιφνίδιο ξύπνημα, το οποίο ,μερικές φορές συνοδεύεται από ιδιαίτερα μεγάλη ψυχική αναστάτωση Ο Θεμισών της Λαοδίκειας ,σύγχρονος του Ιουλίου Καίσαρα,είχε υιοθετήσει για τον Εφιάλτη όρο Πνιγαλίων (στραγγαλιστής) έκφραση που δείχνει πως θεωρούσε «τον πνιγμό ,την αίσθηση του στραγγαλισμού »ως το πιο ουσιώδες χαρακτηριστικό του εφιάλτη Συμπτώματα:η αίσθηση πνιγμού κάποιου που ονειρεύεται ότι κάποιος κάθεται πάνω στο στήθος το οποίο συνθλίβεται υπό την πίεση του βάρους του.Το Θύμα αισθάνεται αδύναμο να κινηθεί, ληθαργικό και δεν μπορεί να μιλήσει.Οι απόπειρες για ομιλία καταλήγουν συχνά σε μονοσύλλαβους και άναρθρους ήχους
ο Σολομών Μαιμονίδης ,πού ασχολούνταν επί μακρόν με την Καμπάλα, ονειρεύτηκε ότι τον έπληξε ο διαβολικός δαίμονας Λίλιθ , ενώ σε μία άλλη περίπτωση , που ήταν απορροφημένος σε ιδέες έξαρσης και ανάτασης, έτυχε σε κάποιο Όνειρο του να απολαύσει τον καταδεχτικό εναγκαλισμό του αγγελικού δαίμονα Σεχίνα
Όταν ξυπνάμε στην πραγματικότητα ύστερα από ένα Όνειρο , συνήθως λέμε στον εαυτό μας «Όνειρο ήταν » , εθελοτυφλώντας ετσι απέναντι στο γεγονός οτι στην καθημερινή , εν εγρηγορσει πραγματικότητα μας δεν εiματε παρα΄μια συνείδηση αυτού του Ονείρου . Μόνο στο Όνειρο πλησιάσαμε το φαντασιωτικό πλαίσιο που καθορίζει την δραστηριότητα μας , τον τρόπο που πράττουμε στην ίδια την πραγματικότητα (Slavoj Zizek)
Aπό διαγωνισμό στα Θρησκευτικά – Λύκειο Ξάνθης
Το ακριβώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαβολική Τριάδα,
πυρ,
συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγματα του Σατανά.
πηγή:
http://prasinostaraki.blogspot.com/
Η χιλιετηρίδα είναι ερπετό και αυτό, αλλά με χιλιάδες πόδια, και κατά
πολύ μεγαλύτερο από την κατσαρίδα.
Τα Χερουβίμ και τα Σεραβίμ ήταν μικρά αγγελάκια που πετούσαν
δεξιά-αριστερά στο πλάι των μεγάλων αγγέλων. Τα χερουβίμ χερούβιζαν
(δεξί πέταγμα) και τα Σεραβίμ σερούβιζαν (πέταγμα αριστερό). Στην
ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουβίμ, για πέταγμα κατευθείαν στη μέση.
http://prasinostaraki.blogspot.com/
η Ρασπουτάνα
—————–
Aπό Έκθεση για τη Ρωσία μαθητή του Γυμνασίου Καρδίτσας
Η μάνα του Ρασπούτιν ήταν η Ρασπουτάνα, τεραστίων διαστάσεων Ρωσίδα
της Σιβηρίας.
ο Ιβάν ο Τρομακτικός.
———————————
Γραπτό μαθητή σε εξετάσεις για την Ιστορία -Γυμνάσιο Κορίνθου\
—————————————————-
Και οι Ρώσοι ανέδειξαν μεγάλους ποιητές όπως ο Πούσκας, ο Λένιν, ο
Τρότσκι και ο Ιβάν ο Τρομακτικός. Από την ποίηση αυτή σώζεται σήμερα η
Σιβηρία με την παγωμένη λίμνη των Κύκλων που ο Τσακ Κόφσκι την έκανε
παλέτα.
εξάτμιση.
———————————————-
Όταν ο ατμός παράγεται έξι φορές ταχύτερα, το λέμε εξάτμιση.
Ολα τα παραπάνω απο το εξαιρετικό Μπλογκ
http://prasinostaraki.blogspot.com/
Fuck you America!,
———————
Vassili Salvatorov
Στο λέω με το θράσος των ανθρώπων που πεθαίνουν για σένα / Με τη σημαία μπροστά, / Λάβαρο κάποιων αγώνων που χαράσσουν στη μνήμη / Αντικείμενα όπως το μίξερ, το αυτοκίνητο, ένα ψυγείο / Και –σίγουρα– μια μηλόπιτα με μήλα του Άινταχο. / Πόση δόξα αλήθεια! Επινίκια σε ροζ Cadillac / Με τη φωνή του Eminem για συντροφιά / “I’m gonna fuck you”.
Αμερική λατρεύω να σε μισώ γι’ αυτό που είσαι. / Χλιδάτη πόρνη με λαμπερά φτιασίδια, στήθη σιλικόνης, μνήμες πυριτίου / Και κώλο που λικνίζεται στο σκαμπανέβασμα του χρηματιστηρίου. / Αποκαλύψου! Λάμψε! Σκόρπα τον όλεθρο! / Πάρε τα λάφυρα της νίκης, όλα δικά σου. / Ρίγη απόλαυσης ανάμεικτα με τρόμο που ’χει τη γεύση της βανίλιας / Καθηλώνουν τα πλήθη τη στιγμή που Εσύ βαδίζεις αγέρωχη / Με τη σημαία πάντα μπροστά, / Στο δρόμο που ’ναι σπαρμένος προσδοκίες / Και –φυσικά– φλεγόμενους Δίδυμους Πύργους και καμικάζι./ Μια αναλαμπή / Πυρπολυμένοι φάροι καθοδηγούν τα πλήθη στο επέκεινα.
Δοξάζω εγώ / Δοξασμένη εσύ, Αμερική / Φωτίζεις το δρόμο μου καθώς καίγεσαι ηρωικά, / Οι βόμβες σκάβουν το κορμί σου, σε τραυματίζουν ανεπανόρθωτα. / Όμως εσύ ξέρεις τον πόνο να τον μετατρέπεις σε οργή / Να γλείφεις τις πληγές σου εκδικούμενη και / Να εξαπολύεις τους κεραυνούς σου επί δικαίων και αδίκων όπου γης. / Είσαι μια πόρνη λαμπερή! Μια πόρνη οργισμένη!
Fuck you America σιγοτραγουδώ / Αν και ξέρω πως η φωνή μου θα απαχθεί από το προφανές και το επίκαιρο / Θα παραμείνω άθελά μου βουβός θαυμαστής σου και φίλος / Ακόμα και τώρα που σε μισώ μοιάζει πως σε λατρεύω / Τη σκοτεινή σου δύναμη ελέγχου και θανάτου / Τη νεοτερική σου όψη και την αφέλεια της πίστης σου σε σένα / Ανόητα, αβάσιμα συμπεράσματα που προκύπτουν αβίαστα / Στα χείλη εκείνων που αμφισβητούν κι εκείνων που δοξάζουν / Η πουτάνα δεν γίνεται. / Είναι.
Από την ποιητική συλλογή Fuck you America!, Open Window Press, Σικάγο 2004. Μετάφραση: Μ.Π.
Πηγή του Fuck you America!, το
http://futura-blog.blogspot.com/2008/02/fuck-you-america.html
ΤΟ αρσενικοθηλυκον
———————–
Το αρσενικοθηλυκον»- ΄διηγείται ο Αριστοφάνης στο Συμπόσιο του Πλάτωνα -«΄ητο τότε ένα ξεχωριστό φύλον και, συνεδύαζε και εις την εμφανισιν και εις το όνομα τα δύο άλλα, το αρσενικόν και το θηλυκόν….ολόκληρος ο κορμός του κάθε ανθρώπου ητο στρόγγυλος και ειχεν ολόγυρα ραχην και πλευράς. Είχε τέσσερα χέρια και άλλα τόσα σκέλη και δυο πρόσωπα επάνω εις ένα λαιμόν κυλινδρικόν…και αυτιά τέσσερα και διπλά γεννητικά όργανα…..εστηρίζοντο και εις τα οκτώ των άκρα και μετακινουντο πολύ γοργά περιστροφικώς. Η σωματική των δυναμις και η αντοχή των ήσαν τρομερά ,κει ειχαν απεραντον επαρσιν . Τα έβαλαν μάλιστα με τους Θεούς Ο Ζευς τότε είπε …επί του παρόντος θα τους κόψω σε δυο μέρη τον καθενα .Αν όμως αποδειχθεί ότι εξακολουθούν να είναι ανυπότακτοι ….θα τους χωρίσω και πάλιν εις δύο , ώστε να περπατούν με το ένα σκέλος σαν να παιζουν κουτσοπόδι»
———————————————————
Από μια συζήτηση στο διαδίκτυο για το Πολύπετρο, τα χωριό της μικρής μας Παρτιζάνας και τους Μικρασιάτες κατοίκους του
———————————————————
«…Αυτοί που χορευουν και τραγoυδούν σ’ αυτό το βίντεο …που λες φίλε dna69,
Ράμπι,ράμπι
..είναι μέλη του Συλλόγου Κιζδερβενιωτών Θεσσαλονίκης .
Στο επόμενο βίντεο …
Πολύπετρο Κιλκις
..ο κ.»Χρηστος» που τραγουδούσε, συνομιλεί με κάποιες κυρίες οι οποίες κατάγονται επίσης από την ίδια
περιοχή της Μικράς Ασίας ( Κιζδερβντ ) , και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΤΟΠΙΕΣ , όπως λανθασμένα αναγράφεται..
Γίνεται κάποια σύγχυση με αυτόν που έβαλε τους υπότιτλους στα Αγγλικά εδώ , και έτσι βγαίνουν λανθασμένα
συμπεράσματα.
Η κυρία που ακούγεται να μιλάει περισσότερα, λέει καθαρά βέβαια ότι «..είμαι Ελληνιδα».Όταν λέει λοιπόν ..»η γλωσσα μας ταιριάζει» .. πλην του ότι «εμείς μετράμε στα Τουρκικά» εννοεί ότι
..το ιδίωμα των ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ , ταιριάζει με το «ντοπιο» ιδίωμα…
Το οποίο ντόπιο ιδίωμα πάντως δεν χρησιμοποιείται ως ΚΥΡΙΑ γλωσσα
….Απόδειξη : Η εν λόγω κυρία δεν ξερει να μετρήσει ..παραπάνω από το ..τέσσερα στα «Βουλγάρικα»
Εγώ π.χ. τόσο χρονια ανάμεσα στους Γιουγκοσλάβους τουρίστες ( -ιες ) …σου μετράω όσο θες..
..ντέβετ χίλιαντε τσέτριστα ντβανάντεσετ ( 9412)
Και τώρα δυο λόγια για τους κατοίκους του Πολύπετρου Κιλκίς….
Σύμφωνα με πληροφορίες από τους ηλικιωμένους του χωριού, λέγεται πως τοχωριό ιδρύθηκε περί τα 1875 περίπου από γηγενείς κατοίκους των γύρω χωριών (30 οικογένειες) οι οποίοι αγόρασαν την έκταση αυτή που ήταν τσιφλίκι του Μπέη Σαλή. Στο χώρο αυτό προυπήρχε μικρός τούρκικος οικισμός, ο οποίος με την πώληση των αγροτεμαχίων εγκαταλείφθηκε από τους λιγοστούς κατοίκους του.
Την εποχή εκείνη 500 μέτρα ανατολικά του σημερινού χωριού από την βόρειαπλευρά του δρόμου προς τον Ευρωπό υπήρχε μικρός οικισμός με το όνομα Κο(υ)σίνοβο που κατοικούνταν από οθωμανούς και χριστιανούς μαζί. Σημάδια τουοικισμού αυτού υπάρχουν έως και σήμερα.
Το όνομα Κο(υ)σίνοβο χρησιμοποίησαν οι κάτοικοι του νέου χωριού έως και το 1927, οπότε μετονομάσθηκε σε Πολύπετρο. Το όνομα Πολύπετρο το πήρε από τις πολλές πέτρες που υπάρχουν συγκεντρωμένες μόλις 1 χλμ βόρεια του χωριού.
Το 1924 εγκαταστάθηκαν στο Κο(υ)σίνοβο 42 οικογένειες Μικρασιατών προσφύγων από το Κίζδερβεντ της Νικομήδειας. Έτσι το χωριό μεγάλωσε και κατατην απογραφή του 1928 αριθμούσε 393 κατοίκους έναντι 206 το 1920.
http://www.europos.gr/subcategorya.php?suba=4&cat=1
..Τι γινόταν σ’ αυτό το Κιζδερβεντ ..λοιπόν… ?
ΤΟ ΚΙΖΔΕΡΒΕΝΤ
Το χωριό βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Μικράς Ασίας κοντά στην Νικομήδεια, απέχει 100 χιλ. από την Κωνσταντινούπολη και είναι χτισμένο μεταξύ τεσσάρων βουνών. ….
Τη διοίκηση του Κίζδερβεντ την είχε αναλάβει ο σταθμάρχης της χωροφυλακής .Στο χωριό υπήρχε κοινότητα με αρχηγό τον Πρόεδρο και το δεκαμελές συμβούλιο. Οι κάτοικοι στρατεύονταν στον Τουρκικό στρατό για δύο χρόνια σε καιρό ειρήνης και πέντε ή περισσότερα σε καιρό πολέμου.
Στο χωριό υπήρχε ο ναός τη Αγίας Παρασκευής και ένα εξωκλήσι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης .Κοντά στην εκκλησία υπήρχε το Δημοτικό σχολείο που ήταν επταθέσιο και διώροφο.
Σχετικά με της δημιουργία του Κιζδερβεντ υπάρχουν τρεις απόψεις.
-Η μία υποστηρίζει ότι ότι Έλληνες από την Αχρίδα και από το Μοναστήρι μετανάστευσαν στην Κωνσταντινούπολη ψάχνοντας τόπο για να εγκατασταθούν .
-Η άλλη άποψη δέχεται ότι δε μετανάστευσαν αλλά τους εξόρισαν γιατί λήστεψαν τους κατοίκους της περιοχής και
-η τρίτη ότι ήταν αιχμάλωτοι του Μωάμεθ του πορθητή, ο οποίος τους μετέφερε στην Πόλη και από εκεί στο Κης- Χάν, καθώς περνούσε από την Αχρίδα επιστρέφοντας από την Κροΐα .
Στην περιοχή αυτή υπήρχε σταθμός Χωροφυλακής γιατί τα παρθένα δάση της, ευνοούσαν τις ληστείες .Οι οικογένειες λοιπόν που εγκαταστάθηκαν εκεί βοηθούσαν στην αντιμετώπιση των ληστειών .
Στη συνέχεια λόγω των προνομίων που παραχώρησε ο Σουλτάνος στην περιοχή, Ελληνόφωνοι, Τουρκόφωνοι ,Αρμενόφωνοι και Βουλγαρόφωνοι, εγκαταστάθηκαν στην περιοχή και έτσι δημιουργήθηκε το Κίζδερβεντ.
Στην ανάμειξη όλων των παραπάνω αποδίδεται και η δημιουργία της παράξενης γλώσσας που δεν μιλούσε κανένα άλλο χωριό στην Μικρά Ασία .Για το λόγο αυτό τους ονόμασαν τρακατρούκηδες.
Τα ήθη και τα έθιμά τους ,όσον αφορά τη θρησκεία , είναι όμοια με όλων των άλλων Ελλήνων και η Θρησκεία τους είναι η Ορθόδοξη Χριστιανική .
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης , πολλοί έγιναν κλέφτες και, λήστευαν τα χρήματα των τούρκικων φόρων τα οποία διέθεταν για την οργάνωση της Φιλικής Εταιρίας .
Κατά το 1922 οι κάτοικοι του Κίζδερβεντ προσπαθώντας να σωθούν , περνούν από την παραλία της Κίου και των Μουδανιών στις απέναντι ακτές της ανατολικής Θράκης και από εκεί εγκαταστάθηκαν σε διάφορα χωριά της Ελλάδος μεταξύ των οποίων και η Νέα Τρίγλια……»
————————————-
Από το :
http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=61929&st=0&sk=t&sd=a&start=30
[…] Comment! George Bataille ,( Η Ιστορία του ματιου) και ο Λακάν για το αυγό … […]
Πίνγκμπακ από George Bataille ,( Η Ιστορία του ματιου) και ο Λακάν για το αυγό το πετάλιο και την Ομελέττα « Αποσπερίτης | 17/09/2008
🙂
[…] -Για την Παρτιζάνα ρε […]
Νοσταλγιες
ξανα Νοσταλγιες ..Χαιρετω