-Ρεπούσηηηηηη, φέρε τα σώβρακα πίσω…

 

H  κ. M. Ρεπούση, είναι η βασική συγγραφέας του επίμαχου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού. Κατάφερε με τον ιδιαίτερο τρόπο θεώρησης του ιστορικού παρελθόντος, με την εισαγωγή των νέων ιδεολογικών κατασκευών στην εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς και με τις εντυπωσιακές Σιωπές, να διχάσει τη μισή Ελλάδα και να κατηγορηθεί ακόμα και για αναθεώρηση της Ιστορίας. Όμως, το μεγαλύτερο θύμα της κ. Ρεπούση υπήρξε ο Πόντος. Ακόμα και ως τόπος προκαλούσε περίεργα αρνητικά αντανακλαστικά. Και να φανταστεί κανείς ότι το Σεπτέμβριο του 2006, η Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο αναγνωρίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (μαζί μ’ αυτήν των Αρμενίων και των Ασσυρίων). Τι σημασία είχε εάν στην Ελλάδα η Γενοκτονία αυτή είχε αναγνωριστεί επισήμως από το 1994 (ομοφώνως από τη Βουλή των Ελλήνων) και είχε θεσπιστεί και μια επίσημη Ημέρα Μνήμης (19 Μαϊου). Και το 1998 είχε αναγνωριστεί, επισήμως και πάλι (ομοφώνως από τη Βουλή των Ελλήνων), η Γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών σ’ ολόκληρη τη Μικρά Ασία (14 Σεπτεμβρίου, η νέα Επίσημη Εθνικη Επέτειος). Αλλά, ποιος τη γ#*%#* τη Βουλή των Ελλήνων! Πού ξέρουν αυτοί;

Όλα αυτά δεν έχουν καμιά σημασία για τους «Νέους Ιστορικούς»; 

Γι’ αυτό φιλοξενούμε σήμερα το σχετικό Υπόμνημα των ποντιακών οργανώσεων

«Η  Ιστορία πρέπει να μας κάνει

να καταλαβαίνουμε σε ποιο

κόσμο ζούμε.

Να καταλαβαίνουμε τους άλλους

κι όχι μόνο τη

δική μας αλήθεια» [1]

Η παραδοχή αυτή συμπυκνώνει τις αγωνίες όλων μας, τόσο για τις κατευθύνσεις της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, καθώς και των αντανακλάσεων που αυτή έχει στα νέα βιβλία Ιστορίας. Η έκδοση των νέων βιβλίων και ειδικότερα αυτό της ΣΤ’ δημοτικού, έχει τροφοδοτήσει μια έντονη συζήτηση για την ποιότητα και τη λειτουργικότητα τους:

          –Το βιβλίο αυτό αντιμετωπίζει με σεβασμό και ακρίβεια τη νεότερη και σύγχρονη Ιστορία ή όχι;

          –Ευνοεί τη διδασκαλία της Ιστορίας με σύγχρονο τρόπο ή την απορυθμίζει πλήρως;

          Παράλληλα, η συζήτηση επικεντρώνεται και στην αναζήτηση του βαθμού, που η πολιτική διαχείριση της ιστορικής μνήμης αναθεωρεί την ίδια την Ιστορία και περιφρονεί την ιστορική εμπειρία σημαντικών τμημάτων του πληθυσμού, στα οποία απευθύνεται ως διδακτικό μέσο.

          Ένα σύγχρονο βιβλίο Ιστορίας θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του όλες τις νεότερες κατακτήσεις, τόσο της ιστοριογραφικής επιστήμης, όσο και της ίδιας της κοινωνίας των πολιτών. Οφείλει να αποβάλλει τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα και να δημιουργεί ένα τέτοιο θεωρητικό πλαίσιο, που να δίνει έμφαση στην πλήρη ιστορική γνώση. Η παρέμβαση φίλτρων, που σχετίζονται με πολιτικές σκοπιμότητες, ή η διατήρηση των παραδοσιακών ιδεολογικών αγκυλώσεων, οδηγεί αναπόφευκτα στην επανάληψη των Σιωπών επί ιστορικών γεγονότων.

          Θεωρούμε ότι το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού -παρότι έχει αρκετές αρετές σε επί μέρους ζητήματα- εν τούτοις διαχειρίζεται πολιτικά την ιστορική μνήμη με τρόπο που προσβάλλει σημαντικές μερίδες του ελληνικού πληθυσμού. Αγνοώντας την ιστορική εμπειρία του ελληνισμού της Ανατολής, καταστρατηγώντας το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών, παραβιάζει τον αρχικό κανόνα και λειτουργεί ως μέσο αποδόμησης της συλλογικής μνήμης.

          Αυτές οι «ελλείψεις» του βιβλίου, έχουν προκαλέσει την  εμφάνιση ενός πολύμορφου και ανομοιογενούς κινήματος που διεκδικεί την απόσυρσή του. Ο ποντιακός ελληνισμός ασκεί τη δική του ιδιαίτερη κριτική που σχετίζεται με συγκεκριμένες ελλείψεις του βιβλίου. Δηλαδή με τις παραβιάσεις των οδηγιών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, και με τις επιλεγμένες αποσιωπήσεις για ζητήματα που η κοινωνία μας, αλλά και η ιστορική επιστήμη έχει απαντήσει. Το νέο βιβλίο Ιστορίας ήδη έχει αποτελέσει αντικείμενο σημαντικής κριτικής, που επικεντρώνεται στη μέθοδο, στην οπτική των συγγραφέων και στην πολιτική διαχείρισης της ιστορικής μνήμης που ακολούθησαν.

          Η αναφορά στον ελληνισμό της Ανατολής είναι ελάχιστη, τόσο σε σχέση με τις απαιτήσεις του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών, όσο και με τις πρόσφατες σχετικές κατακτήσεις της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, καθώς και με τις ευρύτερες πλέον παραδοχές της κοινωνίας μας.  Ειδικά ο χώρος του Πόντου φαίνεται να αποτελεί ιδιαίτερο ταμπού για τους συγγραφείς του βιβλίου.

 

 

Περιοριζόμενοι στα θέματα που αφορούν τον ελληνισμό της Ανατολής, θα προσεγγίσουμε ανά ενότητα τις συγκεκριμένες αποκλίσεις του βιβλίου από την ιστορική πραγματικότητα μέσα από το Πρόγραμμα Σπουδών:

2^η Ενότητα:

 

Οι Έλληνες κάτω από ξένη κυριαρχία

Διδακτικοί στόχοι:

1. Να κατανοήσουν (οι μαθητές) τις έννοιες σκλαβιά, τουρκοκρατία, παιδομάζωμα, εξισλαμισμός.

2. Να γνωρίσουν τις υποχρεώσεις που είχαν οι υπόδουλοι Έλληνες, καθώς και τους περιορισμούς, τις καταπιέσεις και τις ταπεινώσεις που υφίσταντο.

Η ενότητα αυτή αρχίζει (σελ. 15) με τη φράση: «Ξένη κυριαρχία θεωρείται η περίοδος της ελληνικής ιστορίας που αρχίζει με την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453 και καταλήγει στην ελληνική Επανάσταση του 1821». Λίγο παρακάτω (σελ. 36) αναφέρουν ότι σε κάποιες βυζαντινές περιοχές, όπως η Πελοπόννησος, η ξένη κυριαρχία ξεκινά αργότερα.

Οι συγγραφείς αγνοούν ότι εκείνη τη χρονική στιγμή υπήρχαν δύο, ολόκληρα και ξεχωριστά, ελληνικά μεσαιωνικά κράτη: το Βυζάντιο και η Αυτοκρατορία Τραπεζούντας (1204-1461). Το τελευταίο ελληνικό κράτος που θα υποταχθεί στους Οθωμανούς θα είναι το δεύτερο, οκτώ χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης.

Στο βιβλίο, δεν υπάρχει καμιά αναφορά στην Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ούτε στον πολιτικό ρόλο που διαδραμάτισε στην εγγύς Ανατολή, αλλά ούτε και στο γεγονός ότι υπήρξε σημαντικό πολιτιστικό κέντρο απ’ όπου ξεπήδησαν σημαντικές μορφές Ελλήνων διανοουμένων, όπως ο Βησσαρίων, ο Γεώργιος Τραπεζούντιος, ο Γεώργιος Αμοιρούτζης κ.ά. .

Ακριβώς η ίδια σύγχυση συναντιέται και στη σελ. 3, όπου ο Βησσαρίων -που υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογίους του μεσαίωνα και ένας από τους προδρόμους του νεοελληνικού διαφωτισμού- αναφέρεται ως «Βυζαντινός λόγιος», ενώ θα έπρεπε να αναφέρεται ως «Πόντιος λόγιος», εφόσον  γεννήθηκε το 1403 στην πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας.

          Στην ενότητα αυτή δεν αναδεικνύεται η βαθύτατη θρησκευτική ρήξη των κυρίαρχων μουσουλμάνων Οθωμανών με τις χριστιανικές κοινότητες. Μια ρήξη που εκφραστεί με τη σκληρή οικονομική καταπίεση  και την κοινωνική περιθωριοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, μέχρι τις μεταρρυθμίσεις του Χάτι Χουμαγιούν. Δεν αναφέρεται το στοιχείο των εξισλαμισμών, ως μηχανισμός διαμόρφωσης των κοινωνικών διαχωρισμών και ως μέσο εμπέδωσης της οθωμανικής κυριαρχίας, ούτε η διαμόρφωση στρωμάτων κρυπτοχριστιανών. Ο μηχανισμός των εξισλαμισμών αντιμετωπίζεται μόνο ως εξαίρεση, ως αποτέλεσμα συγκυριακών «αναστατώσεων». (σελ. 18)

          Στην αναφορά των «μορφών αντίστασης» αναφέρονται μόνο περιοχές που βρίσκονται εντός των ελλαδικών ορίων. (σελ. 32) Έτσι, εξαιρείται και δεν αναφέρεται καθόλου η περίπτωση της Σάντας του Πόντου, που αποτελεί περίπτωση αντίστοιχη με αυτή του Σουλίου, που χαρακτηρίζεται επί πλέον και από ελληνοφωνία.

3^η Ενότητα:

 

Η μεγάλη Επανάσταση

          Στην ενότητα αυτή παρατηρούμε μια εντυπωσιακή αναντιστοιχία μεταξύ των θεματικών ενοτήτων που προβλέπει το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών και του βιβλίου.

          Δεν είναι αισθητή η προεπαναστατική πολιτισμική κίνηση, που έθεσε τις βάσεις για τη μετέπειτα εξέγερσή τους. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι χάρτες της προεπαναστατικής εκδοτικής κίνησης -που μάλλον αγνοούν οι συγγραφείς- που συνέταξε ο Φίλιππος Ηλιού, ο οποίος ανέδειξε επίσης το γεγονός ότι η Ιωνία υπήρξε ένα από τα σημαντικά προεπαναστατικά κέντρα του ελληνισμού.

          Θα επισημαίναμε ότι στην ενότητα αυτή δεν αναδεικνύεται στο βαθμό που θα ‘πρεπε η πανελλήνια εμβέλεια της Επανάστασης, όπως και το κόστος των υπόλοιπων περιοχών. Δεν αναφέρονται οι αντεκδικήσεις των Οθωμανών [σφαγές στη Χίο, Θεσσαλονίκη, καταστροφή Κυδωνιών (Αϊβαλί)]. Δεν αναφέρεται στο μαζικό κίνημα των εθελοντών από τις ελληνικές περιοχές του υπόλοιπου οθωμανικού χώρου, που επάνδρωσαν τα επαναστατημένα στρατεύματα.

          Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, γενικός αρχηγός δεν αναφέρεται ότι είναι Πόντιος (με καταγωγή από τον ΄Οφη της Τραπεζούντας) γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη. Ο αδελφός του Δημήτριος, αναφέρεται μόνο ότι «κατάγεται από φαναριώτικη οικογένεια…» (σελ. 53)

4^η  ενότητα:

 

Η Ελλάδα ανεξάρτητο κράτος

          Δεν επισημαίνει τη διαφορά μεταξύ της Μεγάλης Ιδέας (που αποτελεί την εθνική ιδεολογία του νεαρού Βασιλείου από το 1844) και του συναισθήματος για εθνική και πολιτική χειραφέτηση που χαρακτηρίζει τους πληθυσμούς που βρίσκονται υπό οθωμανική κυριαρχία. Δεν διασαφηνίζει το γεγονός ότι στην ελληνική διανόηση  των περιοχών αυτών προϋπάρχει το αλυτρωτικό συναίσθημα, ως αποτέλεσμα της κίνησης του ελληνικού διαφωτισμού που είχε αναπτυχθεί σε περιοχές που δεν εντάχθηκαν στο ελεύθερο κράτος, είτε ως απόηχος της συμμετοχής στην Επανάσταση.

          Επίσης, παρότι παρουσιάζει με ενδιαφέροντα τρόπο την κοινωνική ζωή στο νεαρό κράτος, δεν αναφέρει για την αντίστοιχη πολιτιστική κίνηση και την κοινωνική κατάσταση των Ελλήνων στα μεγάλα αστικά κέντρα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου κατοικούν συμπαγείς ελληνικοί πληθυσμοί με παράδοση και συνέχεια. Ούτε επίσης τη ζωή στις ελληνικές κοινότητες της διασποράς. Στο σημείο αυτό το βιβλίο γίνεται τελείως «παλαιοελλαδοκεντρικό».

          Η έλλειψη αυτή είναι ιδιαιτέρως σοβαρή γιατί δεν κατανοείται ο ιδιαίτερος ρόλος των Ελλήνων της Ανατολής στα χρόνια της τελικής ρύθμισης του Ανατολικού Ζητήματος. Δεν αναφέρεται ότι μετά τις μεταρρυθμίσεις του Χάτι Χουμαγιούν, οι Έλληνες, οι Αρμένιοι και οι Εβραίοι θα καλύψουν τους   τομείς της νέας οικονομίας και θα συγκροτήσουν έτσι την αστική τάξη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Την τάξη αυτή θα ανταγωνιστούν αργότερα οι στρατιωτικοί  Τούρκοι εθνικιστές και θα αποφασίσουν την εξόντωσή της. Τα θέματα αυτά θα μπορούσαν οι συγγραφείς να τα εντάξουν στο σχετικό Κεφάλαιο που προέβλεπε το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών στην 5η Ενότητα.

          Όμως το Κεφάλαιο αυτό λογοκρίθηκε και απαλείφθηκε ολοκληρωτικά από τη συγγραφική ομάδα.

5^η Ενότητα:

Η Ελλάδα κατά τον 20^ο αιώνα

Στο σημείο αυτό το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών μία Θεματική ενότητα (από τις 12 συνολικά), με αντικείμενο:

Η Θράκη, η Μικρά Ασία και ο Πόντος, κέντρα του Ελληνισμού.

Όμως οι συγγραφείς δε διαθέτουν ούτε μία διδακτική  ώρα  για την ενότητα αυτή. Η παράκαμψη αυτής της εντολής του Αναλυτικού Προγράμματος Σπουδών, μόνο ως αποτέλεσμα ρατσιστικής εμπάθειας μπορεί κατανοηθεί.

Το μόνο που περιλαμβάνει το βιβλίο είναι τέσσερις εικόνες στη «Μαθητεία της Ιστορίας» (σελ. 102), που δείχνουν ελληνικές σχολές στη Σμύρνη και την Τραπεζούντα, ένα καφενείο στην Πρίγκιπο κι ένα χορό Ποντίων στο πλαίσιο του κεφαλαίου:  «Μικρασία: εκστρατεία και καταστροφή»

Στην ενότητα αυτή δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά στα γεγονότα που συνέβησαν στην Ανατολή μετά το κίνημα των Νεοτούρκων και την επίσημη απόφασή τους σε συνέδριο τον Οκτώβριο βιαίως του 1911 να επιλύσουν βιαίως το εθνικό ζήτημα. Δεν γράφτηκε τίποτα για το εγχείρημα των Νεοτούρκων που αποσκοπούσε στην εξόντωση των χριστιανικών ομάδων της πολυεθνικής μουσουλμανικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την μετατροπή της σ’ ένα νέο εθνικό τουρκικό κράτος.

          Καμιά μνεία για το νεοτουρκικό εγχείρημα, που έθετε τέλος σε μια μακραίωνη περίοδο οθωμανικής παράδοσης, που συγκροτούσε ένα πολυεθνικό μουσουλμανικό κράτος με κύρια έμφαση στην θρησκευτική επιλογή. Η παντουρκιστική εκδοχή, τόσο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυροχαλδαίων και Αράβων), όσο και κατά των πολυεθνοτικών και πολύγλωσσων μουσουλμανικών μαζών φαίνεται να είναι αποδεχτή από τους συγγραφείς.  Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καμιά απολύτως αναφορά σ’ αυτά τα γεγονότα.

          Με τον ίδιο άνευρο και ανιστορικό τρόπο παρουσιάζεται και ν μικρασιατική εκστρατεία και Καταστροφή. Δεν αποσαφηνίζει το γεγονός ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπήρξε ένα διαφορετικό κράτος απ’ ότι η Τουρκία. Αφήνουν να εννοηθεί ότι ήταν κάτι το ταυτόσημο.

          Επίσης ο Μουσταφά Κεμάλ πασά αναφέρεται ως ηγέτης του «απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων». Αποδέχονται έτσι την βασική θέση του τουρκικού εθνικισμού ότι οι Έλληνες υπήρξαν ιμπεριαλιστές στην περιοχή. Αμφισβητούν δηλαδή με τον τρόπο αυτό τα στοιχειώδη δικαιώματα των γηγενών Ελλήνων στην Ιωνία ή στον Πόντο για διεκδίκηση της πολιτικής τους χειραφέτησης. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζεται και η υπόθεση των Αρμενίων.

          Δεν υπάρχει καμιά αναφορά στα γεγονότα του Πόντου: Γενοκτονία, αντίσταση μέσα από το αντάρτικο κίνημα, διεκδίκηση της ανεξαρτησίας.

          Η παρουσίαση της τελικής πράξης επίλυσης του Ανατολικού Ζητήματος, που θα κορυφωθεί με τη νίκη του τουρκικού εθνικισμού είναι επίσης προκλητική. Η καταστροφή της Σμύρνης από τα κεμαλικά στρατεύματα θα παρουσιαστεί ως απλός «συνωστισμός στην παραλία μετά την είσοδο του τουρκικού στρατού στην πόλη»

Στη Σμύρνη, το Σεπτέμβρη του 22, με έναν πρωτοφανή τρόπο για τη σύγχρονη εποχή, ο Μουσταφά Κεμάλ πασά -που αργότερα οι Τούρκοι θα τον αναγνωρίσουν ως γεννήτορά τους (Ατατούρκ)- θα γιορτάσει τη νίκη του με τη σφαγή του άμαχου χριστιανικού πληθυσμού και την πυρπόληση της πόλης. Στην πόλη εκείνη τη στιγμή κατοικούσαν 150.000 Έλληνες και είχαν μαζευτεί και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες από το εσωτερικό της Ιωνίας.

Με το Ολοκαύτωμα των χριστιανικών πληθυσμών  θα ολοκληρωθεί η διαδικασία διαμόρφωσης του σύγχρονου τουρκικού έθνους-κράτους, το οποίο θα ιδρυθεί τυπικά το 1923. Θύματα ήταν οι περισσότερες γηγενείς χριστιανικές ομάδες, πλην των λεγόμενων Φραγκολεβαντίνων και των ελάχιστων τουρκοορθόδοξων του παπα-Εφτίμ. Οι μονοφυσίτες (Αρμένιοι, Ασσύριοι και λίγοι Κούρδοι), οι ορθόδοξοι (Έλληνες στον Πόντο, την Ιωνία, την Καππαδοκία και την Ανατολική Θράκη, καθώς και Άραβες Σύριοι στον οθωμανικό Νότο), οι προτεστάντες (Αρμένιοι και Έλληνες) και οι καθολικοί (Αρμένιοι και Άραβες), ανέρχονταν σε τέσσερα εκατομμύρια περίπου. Μετά το τέλος της μεγάλης ανθρωποσφαγής, λίγες μόνο δεκάδες χιλιάδες παρέμειναν στα πατρικά τους εδάφη. Οι Έλληνες που εξοντώθηκαν την περίοδο αυτή πιθανόν να ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο άτομα. Και οι πρόσφυγες πλησίαζαν το 1.5 εκαταμμύριο.

Είναι ακατανόητη και προκλητική η συγκάλυψη του τουρκικού εθνικισμού και των ενεργειών του από τους συγγραφείς του βιβλίου. Η οποία γίνεται ακόμα προκλητικότερη με το δεδομένο ότι υπάρχουν δύο Επίσημες Εθνικές Επέτειοι για τη γενοκτονία κατά των Ελλήνων της Ανατολής: 19 Μαϊου, για τη Γενοκτονία στον Πόντο και 14 Σεπτεμβρίου για το σύνολο της Μικράς Ασίας.

Tελικές ρυθμίσεις: τα σύνορα και η ανταλλαγή των πληθυσμών

          Στο βιβλίο αναγράφεται: «Με την ήττα… τίθεται σε συζήτηση το θέμα των μουσουλμανικών πληθυσμών που ζουν στην Ελλάδα, καθώς και των ορθόδοξων πληθυσμών που ζουν στην Τουρκία… Τα ζητήματα αυτά ρυθμίζονται τελικά με τη Συνθήκη της Λωζάννης…» Η παρουσίαση όμως αυτή είναι λανθασμένη και αντιβαίνει προς την περιγραφή των πληθυσμών, όπως γίνεται στο κείμενο της Συνθήκης.

 Η  Συνθήκη της Λωζάννης ορίζει με σαφήνεια τους πληθυσμούς: οι «εν Τουρκία Έλληνες» και οι «εν Ελλάδι Μουσουλμάνοι».

          Στο βιβλίο επίσης δεν υπάρχει καμιά αναφορά για την πορεία των πολυάριθμων ελληνικών πληθυσμών στη Σοβιετική Ένωση. Δεν αναφέρονται ούτε τα επιτεύγματά τους ούτε η μεταχείρισή τους  τα χρόνια της σταλινικής τρομοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό στερείται η ιστορική εκπαίδευση από σύνολο πληροφοριών αναγκαίων για την κατανόηση σύγχρονων φαινομένων, όπως η μετακίνηση δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων (πάνω από 200.000 από  τις αρχές της δεκαετίας του 90) ΄από τη διαλυμένη Σοβιετική Ένωση προς την Ελλάδα.

Συμπέρασμα

Το βιβλίο δεν τηρεί  τις προϋποθέσεις που θέτει το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών. Οι συγγραφείς του διακρίνονται για την μονομέρεια και την προκατάληψη κατά του ελληνισμού της Ανατολής και φυσικά του ποντιακού ελληνισμού. Σε κάποια σημεία η μονομέρεια μετατρέπεται σε ρατσισμό  και υλοποιείται με την εξαφάνιση των ιστορικών γεγονότων, ακόμα και του γεωγραφικού χώρου του Πόντου, όπου διαδραματίστηκαν σημαντικά γεγονότα της σύγχρονης Ιστορίας μας.

          Η στάση αυτή δεν είναι απόρροια των νέων μεθόδων διδασκαλίας, αλλά μιας προκατειλημμένης αντίληψης για τον τρόπο πολιτικής διαχείρησης της ιστορικής μνήμης.

          Έχει επισημανθεί από σημαντικούς μελετητές ότι το η γνώση παρέχεται με «ημιτελή» τρόπο, εκφράζοντας μια νέα σκηνοθετική αντίληψη για τα σχολικά βιβλία: «…η αφήγηση, η εξέλιξη των γεγονότων και των καταστάσεων απουσιάζουν, σε τρόπο ώστε να εμποδίζεται κάθε συσχέτιση αιτίου και αποτελέσματος. Τα γεγονότα, δοσμένα αποσπασματικά και ενίοτε με χαρακτηριστικά κενά ανάμεσά τους, δίνονται αταξινόμητα ως προς τη σημασία τους…Η έλλειψη κριτηρίων και αναλογιών αιφνιδιάζει… » [2]

          Με το μεροληπτικό και ιδεοληπτικό τρόπο γραφής το βιβλίο εμποδίζει την κατανόηση του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε αλλά και την αλληλοκατανόηση μέσα στη κοινωνία που ζούμε.

Επειδή θεωρούμε και μεις, όπως πολλοί ιστορικοί έγραψαν δημόσια,  ότι το βιβλίο εντάσσεται στην αναθεωρητική ιστοριογραφία και διαχειρίζεται ιδεοληπτικά τα ιστορικά γεγονότα και προσβάλλει με τον τρόπο αυτό τη μνήμη του ποντιακού ελληνισμού, αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού, ζητάμε την απόσυρση του βιβλίου.

---

[1] Αντώνης Λιάκος, από την παρέμβαση στην εκδήλωση της 5 Μαρτίου ΄07. ΕΣΗΕΑ.

 [2] Γιώργος Μαργαρίτης, καθ. Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ.

Η φωτογραφία της κ. Ρεπούση δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία. Ο τίτλος του ποστ βασίστηκε στη λαϊκή ρήση: Μας πήραν και τα σώβρακα.  Επίσης, ο όρος «Νέοι Ιστορικοί» μας αρέσει πολύ γιατί παραπέμπει στους αντίστοιχους ¨Νέους Φιλοσόφους«