-Καλό ταξίδι Βασίλη…

To νέο έπεσε σαν κεραυνός στην αριστεροποντιακη μας παρέα:  «Πέθανε ο Βασίλης ο Τσιπίδης.»  Απίστευτο! Τίποτα δεν προοιώνιζε αυτό το θλιβερό γεγονός.

Ο Βασίλης ήταν ένας από τους παλιούς αυθεντικούς αριστεροπόντιους, που κουβαλούσε μια εμπειρία ζωής που θυμίζει Οδύσσεια.

Μια Οδύσσεια του ελληνισμού παραγνωρισμένη απολύτως απ’ όλους στη μίζερη «μικρή πλην έντιμο» Ελλάδα…

Ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός στο επάγγελμα, γεννήθηκε στο Βατούμι του Καυκάσου το 1946 από Πόντιους πρόσφυγες γονείς, φυγάδες εκεί από το μικρασιατικό Πόντο λόγω της Γενοκτονίας και της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Τον Ιούνη του 1949 ολόκληρη η ελληνική κοινότητα των παρευξείνιων (και των παρά την Κασπία) σοβιετικών περιοχών,  εκτοπίστηκε από τον σταλινισμό στην Κεντρική Ασία.  Έτσι, στα τρία του χρόνια ο Βασίλης θα είναι χαρακτηρισμένος ως «εχθρός του λαού» από τους σταλινικούς εξουσιαστές….

Εκεί, στις στέπες του Καζαχστάν έζησε μέχρι το 1956, οπότε με την αποσταλινοποίηση (20ο Συνέδριο ΚΚΣΕ) χαλάρωσαν τα απαγορευτικά μέτρα. Κάποιοι λίγοι εκτοπισμένοι κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα. Μεταξύ τους και ο Βασίλης με τη μητέρα του, οι μόνοι που επέζησαν από την οικογένεια που ξεθεμελιώθηκε από τις κακουχίες και τις απανωτές διώξεις. (Oι περισσότεροι πρόσφυγες του συγκεκριμένου προσφυγικού κύματος του ’56 εγκαταστάθηκαν στον Καρέα Αττικής και στη Νέα Βίγλα Άρτας)….

Καμιά πολιτική ενσωμάτωσης και αποκατάστασης δεν υπήρχε για τους νέους αυτούς Πόντιους πρόσφυγες της μικρασιατικής οδύνης. Μόνοι τους, βασισμένοι στις δικές τους δυνάμεις, προσπάθησαν να σταθούν στα πόδια τους στην άξενη πατρίδα.

Ο Βασίλης βίωσε έντονα τις άσχημες συνθήκες και πάλεψε σκληρά για να επιβιώσει. Τα κατάφερε σε εξαιρετικά αντίξοo περιβάλλον. Η εποχή της Χούντας άρχισε όταν ο Βασίλης ήταν 21 χρονών. Ευαίσθητος και προβληματισμένος για την κοινωνική αδικία θα ενταχθεί στην παράνομη αντίσταση, θα συλληφθεί, θα βασανιστεί και θα φυλακιστεί από τους ανθρωποφύλακες της ξενοδουλείας.

Αν στα τρία του χρόνια ήταν «πράκτορας του καπιταλισμού» για τους σταλινικούς στην ΕΣΣΔ, στα 20(+) για τους χουντικούς στην Ελλάδα ήταν «πράκτορας του κομμουνισμού» …

Με την αποφυλάκισή του θα  σπουδάσει αυτό που αγαπούσε: ηθοποιός στη Σχολή Κατσέλη και θα το μετατρέψει σε αγαπημένο λειτούργημα. Έπαιξε διάφορους ρόλους στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση, όπως θα δείτε στους παρακάτω καταλόγους.  Χαρακτηριστική ήταν η συμμετοχή του στο θεατρικό εγχείρημα του «Ξυπόλητου Τάγματος«…

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δημιούργησε  ένα εξαιρετικό μουσικό στέκι στη Ζωοδόχου Πηγής, με την ονομασία  «Το μπαράκι του Βασίλη«, το οποίο θα το μεταφέρει στη συνέχεια στην  Διδότου 3. Για τη συμβολή του στη μουσική ζωή της Αθήνας η Ν. Χ»αντωνίου έγραψε: «Ευκαιρίες σε νέους μουσικούς, εναλλασσόμενα σχήματα: ο Βασίλης και το μπαράκι του βοήθησαν επί 25 χρόνια ν’ αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία των live. Γιατί είτε στη Ζωοδόχου Πηγής είτε πιο πρόσφατα στη Διδότου, «Το Μπαράκι του Βασίλη» μάς σύστησε πολλούς αδισκογράφητους και ταλαντούχους, προτού να τους εντοπίσουν η δισκογραφία και το μεγάλο κοινό. Γι’ αυτό και η είδηση ότι το στέκι που έφτιαξε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης κλείνει, σήμανε κι ένα τέλος εποχής. Κι ας ήταν ο χώρος της Διδότου μια σταλιά (80 θέσεων). Ετσι χωρούσε μια χαρά στην ατζέντα όσων έψαχναν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα.»

Ο Καναλιώτης έγραψε για το «Μπαράκι…» μ’ αφορμή το κλείσιμό του (Ιούνης 2011):

«….Το μπαράκι ήταν στέκι καλλιτεχνών και διανοουμένων. Εκδότες αριστερών περιοδικών, νέοι σκηνοθέτες, νέοι ηθοποιοί, νέοι μουσικοί που μίλαγαν για τα όνειρά τους για τα σχέδια τους για τον κόσμο που ήθελαν να δουν να κτίζεται. Εκεί μέσα υπήρχε συνεχής όσμωση της πολιτικής σκέψης όλων των τάσεων της πλατείας σε συνδιασμό με τα καλλιτεχνικά ρεύματα. Ήταν η περίοδος που τα διάφορα στέκια (Dada, Τουταγχαμών κλπ) μαράζωναν και ο κόσμος έψαχνε για κάτι άλλο.

Σιγά σιγά το μπαράκι έγινε σκηνή. Οι πελάτες άρχισαν να αυτενεργούν, άρχισαν  να παρουσιάζουν έργα τους. Έχω την εντύπωση ότι η αρχή έγινε όταν χρησιμοποιήθηκε το μπαράκι για να γυριστεί μια σκηνή μιας ταινίας που μάλιστα έπαιζε και ο Βασίλης. Ξαφνικά οι πελάτες ζήλεψαν. Ποιος είναι ο Βασίλης που μας το παίζει και ηθοποιός; Έτσι αρχίσαμε να βλέπουμε κουκλοθέατρο, μετά άλλο βράδυ μουσική χωρίς μικρόφωνα, άλλο βράδυ μια παράσταση και πάει λέγοντας.

Αυτό μέχρι που με τον σεισμό οι μηχανικοί το  έβγαλαν κόκκινο και ο Βασίλης αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Διδότου λίγο πιο πάνω από τα πρώτα γραφεία της ΠΠΣΠ. Ο Βασίλης ήταν στις μαύρες του (μεγαλύτερο ενοίκιο, περισσότερα έξοδα κλπ), σε αντίθεση με μένα που είχα συγκινηθεί πάρα πολύ που δύο από τους αγαπημένους κόσμους μου πλησίασαν και τοπολογικά, αλλά δεν τολμούσα να του πω τίποτα γιατί …θα με έδερνε και με το δίκιο του.

Ό,τι έζησε, αξίζει και να πεθάνει. Το μπαράκι του Βασίλη όχι μόνο έζησε, αλλά χάρισε και ζωή. Μοίρασε απλόχερα όραμα, κουλτούρα, επίπεδο.»

Από καρδιάς, ευχόμαστε στη γυναίκα του Ζωή και στις δύο εξαιρετικές του κόρες… ΚΟΥΡΑΓΙΟ!

Aντί στεφανιού:

Η επιθυμία της οικογένειας του Βασίλη είναι αντί στεφανιού να κατατεθεί το ποσό στη μνήμη του, στο λογαριασμό της «Επιτροπής Ποντιακών Μελετών«   (Alpha Bank, 294-002101-081903)

Θα τον αποχαιρετίσουμε την Τετάρτη 21 Ιουλίου 2013, στις 6 μ.μ. από το Νεκροταφείο του Αμαρουσίου…

______________________
—————————————————————–

Δείτε δύο παλιότερες αναρτήσεις:

Ποντιακή βραδιά στο Μπαράκι του Βασίλη (9 Μαϊου)

–Αφιερωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο (στο Μπαράκι του Βασίλη)

——————————————————————————————————————————
——————————————————————-

Μια «Οδύσσεια» σε δύο γενιές….
(όταν η ιστορία, με σάρκα και οστά, βρίσκεται μπροστά μας)

-Οι γονείς του Βασίλη γεννήθηκαν στον Πόντο (βορειονατολική Μικρά Ασία)
Παιδιά εγκαταστάθηκαν ως πρόσφυγες στο Βατούμι του σοβιετικού Καυκάσου, με τη Μικρασιατική Καταστροφή,
κυνηγημένα από τον τουρκικό εθνικισμό. Γι αυτούς προέβλεψε η Διεθνής κοινότητα με τη Συνθήκη της Λωζάννης και χαρακτηρίστηκαν: μετανάστες Ανταλλάξιμοι. Μόνο που η «μητέρα-πατρίδα» τους απαγόρευσε την είσοδο, χαρακτηρίζοντάς τους «ύποπτους κομμουνιστικών ιδεών».

-1946. Ο Βασίλης γεννήθηκε στο Βατούμι

-1949. Οι σταλινικές αρχές εκτοπίζουν τις ελληνικές κοινότητες στην Κεντρική Ασία.  Ο Βασίλης θα είναι ένας τρίχρονος «εχθρός του λαού», ύποπτος εξαιτίας της ελληνικής εθνικής του καταγωγής. Επτά χρόνια θα ζήσει στο Καζαχστάν, κάπου κοντά στα σινοσοβιετικά σύνορα.

-1956. Δέκα ετών,  θα έρθει με τη μητέρα του στην Ελλάδα μέσω Οδησού. Είναι οι μόνοι επιζήσαντες από την οικογένεια. Κανένα ενδιαφέρον στην αφιλόξενη «μητέρα-πατρίδα», καμιά αποζημίωση (που προέβλεπε η Συνθήκη της Λωζάννης για τους «Ανταλλάξιμους» της Μικρασιατικής Καταστροφής)

-1967. Χούντα. Ο Βασίλης θα ενταχθεί στην Αντίσταση, θα συλληφθεί, θα βασανιστεί, θα φυλακιστεί.

-1974.  Μεταπολίτευση

-2013. Τέλος……….

——————————————————-

(O χάρτης και τα σχόλια από:

Από το «Μπαράκι του Βασίλη» στη γειτονιά των αγγέλων……
http://kars1918.wordpress.com/2013/07/22/baraki-tsipidis/

————————————————————————————-
————————————————————————————-

Ο Τάσος Κατιντσάρος έγραψε:

«Εφυγε» χθες ο Βασίλης Τσιπίδης

 

Από ανακοπή «έφυγε» χθες ο Βασίλης Τσιπίδης, ηθοποιός, ιστορικός αγωνιστής και εμβληματική μορφή της ελληνικής Επαναστατικής Αριστεράς, ευρύτερα γνωστός από την ταβέρνα «Πειναλέων» και το «Μπαράκι του Βασίλη» στα Εξάρχεια.

Δεν πίστευα ότι ήταν ηθοποιός, γιατί το όλο παρουσιαστικό του με κάτι σαν οικοδόμος θα μπορούσε να παρομοιαστεί (άσε που τα τεράστια, σαν φτυάρια, χέρια του ήταν θαυματουργά στο φτιάξιμο οδοφραγμάτων όλα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αυτοδίδακτος κι αυτός απ’ τη μεγάλη νοεμβριανή σχολή).

Όταν τον είδα στην «Απεργία» του Σκούρτη (μια απ’ τις καλύτερες θεατρικές παραστάσεις που έχουν γίνει ποτέ στην Αθήνα -στο θέατρο Λουζιτάνια, αν θυμάμαι καλά-, μαζί με τον Αντώνη (από ανακοπή κι αυτός), δεν σταματάγαμε να τον χειροκροτάμε.

Θα τον θυμόμαστε και θα τον έχουμε πάντα μαζί μας στους νέους αγώνες…

 

————————————————————————————————————-
————————————————————————————————————-

Ελληνικές τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει παίξει:

Article	Έτος	Κανάλι
Δρόμοι της πόλης: Μοναχικός λύκος	1995|1995	ΑΝΤ1
Λεμονόδασος	1978|1978	ΕΡΤ
Μπουρίνι (1987)	1987|1987	ΕΤ2
Ο θησαυρός της Αγγελίνας	2005|2005	ΝΕΤ
Ο πρίγκιπας	1996|1996	ΕΤ1
Ο φωτογράφος του χωριού	1977|1977	ΕΡΤ
Τα χαμένα γράμματα	1997|1997	ΕΤ1
Το μυστικό του Άρη Μπονσαλέντη	1990|1990	Mega
Το σόι μας	1992|1992	Mega
Χαίρε Τάσο Καρατάσο	1985|1985	ΕΡΤ

—————————————————————————–

Ελληνικές κινηματογραφικές ταινίες στις οποίες έχει παίξει:

1922                        1978

Happy day                1979

Ένας ερωδιός για τη Γερμανία 1987

Όνειρο αριστερής νύχτας 1987

Αθώος ή ένοχος; (1989) 1989

Ζωή χαρισάμενη 1993

Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι 1980

Λάβετε θέσεις 1973

Μετεωρίτες 2004

Μπιλόμπα 2009

Ξαφνικός έρωτας 1984

Οι ιππείς της Πύλου 2011

Σουβλίστε τους! Έτσι θα πάρουμε το κουραδόκαστρο 1981

Τα βαποράκια 1983

Υπόθεση Παγκρατίδη (αθώος ή ένοχος;) 1989

Ξαφνικός έρωτας 1984

Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων 1997

Ταξίδι στην Αυστραλία 1990

Τράνζιτο 1995

Ειμαρμένη 2012

Ελληνικές βιντεοταινίες στις οποίες έχει παίξει:

Article	Έτος
Δυο ντετέκτιβ	1986
Επιχείρηση γάμος	1986
Πως να παντρέψεις την γυναίκα σου	1985
Χασάπης μόρτης και αλανιάρης	1987

Αναφέρονται επίσης:

• Τρεις και ο κούκος / Σουβλίστε τους (1981)
• Βία & γοητεία (1989) [Κώστας]
• Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων (1997) [Γιάννης]
• Μετεωρίτες (2004) [(διοικητής αστυνομικού τμήματος)]
• Biloba (2009) [(βαρκάρης)]
• Ειμαρμένη (2013)

—————————————————————————————-

Διαβάστε ένα ενδιαφέρον άρθρο για τον τερματισμό του εγχειρήματος το 2011:

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011, ΤΕΛΗ  ΙΟΥΝΙΟΥ  ΚΛΕΙΝΕΙ  «ΤΟ ΜΠΑΡΑΚΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ»

Οικονομικά δεν βγαίνει, βγαίνει στη σύνταξη

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ενα υποκοριστικό: Το μπαράκι. Κι ένα βαφτιστικό σε γενική κτητική: Του Βασίλη. Μαζί τα δύο έβαλαν επί 25 χρόνια τη νύχτα σε ανθρώπινα μέτρα.

Ευκαιρίες σε νέους μουσικούς, εναλλασσόμενα σχήματα: ο Βασίλης (φωτ.) και το μπαράκι του βοήθησαν επί 25 χρόνια ν’ αλλάξει η ανθρωπογεωγραφία των live. Γιατί είτε στη Ζωοδόχου Πηγής είτε πιο πρόσφατα στη Διδότου, «Το Μπαράκι του Βασίλη» μάς σύστησε πολλούς αδισκογράφητους και ταλαντούχους, προτού να τους εντοπίσουν η δισκογραφία και το μεγάλο κοινό. Γι’ αυτό και η είδηση ότι το στέκι που έφτιαξε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιπίδης κλείνει, σήμανε κι ένα τέλος εποχής. Κι ας ήταν ο χώρος της Διδότου μια σταλιά (80 θέσεων). Ετσι χωρούσε μια χαρά στην ατζέντα όσων έψαχναν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα.

Φως, νερό, τηλέφωνο

«Η απόφαση να κλείσουμε ήταν συγκυρία πολλών πραγμάτων», εξηγεί ο Βασίλης που ξεκίνησε και παραμένει ηθοποιός-«φως, νερό, τηλέφωνο απλήρωτα», όπως συμπληρώνει γελώντας. «Ηρθε η ώρα να βγω στη σύνταξη. Εφτασα και σε μια ηλικία που δεν μπορώ πια να τρέχω από συναυλία σε συναυλία κι έτσι να βρίσκω νέους μουσικούς ή να με βρίσκουν. Κι ύστερα, κακά τα ψέματα, άλλαξε η νύχτα, ο κόσμος δεν πολυκυκλοφορεί κι αν βγει δεν μπορεί να πάρει δεύτερο ποτό κι εμείς δεν βγάζουμε πια ούτε τα έξοδά μας».

Τέλη Ιουνίου θα κλείσει οριστικά το μπαράκι που ακόμα κι αν πωληθεί, όπως ευελπιστεί ο ιδιοκτήτης του, δεν θα είναι πια «του Βασίλη».

Ο ίδιος επιστρέφει νοερά στη Ζωοδόχου Πηγής πριν από δυόμισι δεκαετίες, όταν παρέλαβε ένα ποτάδικο και μέσα σ’ ένα εξάμηνο καθιέρωσε live δύο φορές την εβδομάδα κι ύστερα «υπήρξα ο πρώτος», όπως λέει με καμάρι, «που εφάρμοσε τη μέθοδο εναλλάξ σχήματα όλη την εβδομάδα».

Θυμάται το πρώτο πρώτο live; «Φυσικά. Ηταν ο Αλέκος Βασιλάτος στο κοντραμπάσο, ο Γιάννης Φιλίππου στα κρουστά κι εγώ που με συνοδεία τη μουσική τους διάβαζα παραμύθια. Μετά ήρθε ο Σωκράτης Σινόπουλος κι άλλοι μουσικοί που τους ήξερα και μου ζητούσαν να παίξουν 1-2 βράδια. Κι ο συγχωρεμένος ο Περικλής Χαρδάς που ‘χε γράψει το «Κι εσύ τρελή με τυραννάς». Μετά ο Γιώργος Γαβαλάς κι ο Δημήτρης Ζαφειρέλης που είχαν την μπάντα «Υγρό Πυρ» κι έπαιζαν ροκ. Κι έτσι μας έμαθαν. Στόμα στόμα, γίναμε στέκι».

Ο Ρος Ντέιλι

Εκεί προτιμούσε να εμφανίζεται ο Ρος Ντέιλι όσο ακόμα ζούσε στην Αθήνα. Από εκεί ξεκίνησαν ως μια άγνωστη νεανική μπάντα οι «Μέρες Αδέσποτες», προτού καν η μουσική παρέα του Χρήστου Θηβαίου, του Τάσου Λώλη, του Αλέκου Βασιλάτου κι αργότερα και του Βασίλη Βασιλάτου να μετονομαστούν «Συνήθεις Υποπτοι» και να διαγράψουν μια πολύ ενδιαφέρουσα τροχιά στην ελληνική μουσική σκηνή. Εκεί βρήκε στέγη η ιδιόμορφη και πολύ ενδιαφέρουσα τραγουδοποιία της Δανάης Παναγιωτοπούλου. Κι εκεί πρωτακούσαμε τον Γιάννη Χαρούλη, προτού ο Κρητικός τραγουδιστής να αρχίσει να γεμίζει πατείς με-πατώ σε τις πιο mainstream μουσικές σκηνές. Να θυμίσουμε κι άλλους σπουδαίους που πήραν σ’ αυτό το παταράκι το βάπτισμα του πυρός ή, έστω, βρήκαν πρόθυμο οικοδεσπότη τον Βασίλη; «Παλαϊνά Σεφέρια», Ζαχαρίας Σπυριδάκης, Χάρης Λαμπράκης, Χρήστος Τσιαμούλης κ.ά.

«Είχα μια ικανότητα να μυρίζομαι ποιος θα μείνει στον χώρο. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με τη λογική. Αλλά όλα έχουν μια εξήγηση. Εβλεπα ποιος είναι ταγμένος να μείνει στη μουσική. Γιατί άλλοι, παρά το ταλέντο τους, φαίνονταν ότι είχαν το ένα πόδι έξω από το χώρο. Αλλά δεν στηρίξαμε μόνο εμείς τα νέα παιδιά. Μας στήριξαν κι αυτά», λέει ο Βασίλης, που λόγω εμπειρίας συμβούλευε πρόθυμα τους νέους μουσικούς και τραγουδιστές -«να πας να κάνεις ορθοφωνία», τους έλεγε.

Τι άλλο θυμάται; Τα πρώτα βράδια με τους «Συνήθεις Υπόπτους». «Δεν είχαμε πολύ κόσμο. Κι όμως επειδή μου άρεσαν ο στίχος κι αυτή η μελαγχολία στη μουσική τους, κατάλαβα ότι κάτι έχουν να πουν. Κι έτσι τους έδωσα παραπάνω μέρες. Ενα βράδυ ήρθε γκεστ κι ο Αλκίνοος. Σιγά σιγά τους γνώρισε ο κόσμος κι άρχισε να γίνεται χαμός».

Σιωπή

Ο κόσμος ερχόταν για να ακούσει ευλαβικά. «Δεν μιλούσε κανείς. Θυμάμαι μάλιστα ένα βράδυ, που ‘χα βγει και κάτι έφτιαχνα στο πεζοδρόμιο, άκουσα τρία παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους. «Τι ‘ναι εδώ;» ρώτησε ο ένας. «Είναι ένα μπαρ που πληρώνεις και δεν σ’ αφήνουν να μιλάς», του απάντησε ο άλλος».

Το απόσταγμα; «Ωραία περάσαμε. Ανεπανάληπτα βράδια. Αλλά τώρα, τέλος…». *

————————————————————————

Δείτε επίσης στου Καναλιώτη:

Κλείνει το μπαράκι του Βασίλη και έτσι, οριστικά, τελειώνει και η μεταπολίτευση.

http://kanali.wordpress.com/2011/06/23/vasilistsipidis-telosepoxis/

http://kanali.wordpress.com/2010/03/14/tonkatestrepsetokanali/

Και ένα χαριτωμένο στον «Έφηβο»:

Το μυστήριο του Βασίλη Τσιμπίδη!!!

http://efhbos.wordpress.com/2008/10/11/basilis_tsimpidis/

http://heimarmenh.blogspot.gr/2013/07/blog-post_21.html