-Le Grec: Ο άνθρωπος του μέλλοντος
για ελληνικούς υπότιτλους πατήστε CC στο κάτω μέρος του βίντεο
—————————————————————————————————————
—————————————————————————————————————
11 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Όχι στην 6η δόση!
17/10/2011 του Τάκη Μίχα
Αυτές τις ημέρες συντελέσθηκε ένα πραγματικό έγκλημα το οποίο οποιοσδήποτε άνθρωπος με έστω και ελάχιστα ψήγματα κοινωνικής ευαισθησίας θα πρέπει να καταδικάσει: Οι ισχυροί της Ευρώπης εξάντλησαν κάθε μέσο πίεσης και εκβιασμού προκειμένου να εξαναγκάσουν το εργαζόμενο της Σλοβακίας που παίρνει 300 ευρώ τον μήνα να χρηματοδοτήσει το φαγοπότι του Έλληνα «εργαζομένου» στον ΟΣΕ που παίρνει 3000 ευρώ τον μήνα! Αυτή την στιγμή μια χώρα όπως η Σλοβακία, που κατέβαλε κάθε ανθρώπινη θυσία προκειμένου να ικανοποιήσει τα κριτήρια του Μάαστριχτ για την ένταξη στην ευρωζώνη, καλείται να χρηματοδοτήσει τις σπατάλες ενός κράτους όπως η Ελλάδα που εξαπάτησε με τον πιο αισχρό τρόπο τους εταίρους της δίνοντας πλαστά στοιχεία για τα ελλείμματα της προκειμένου να μπει στην ευρωζώνη! Αυτή την στιγμή μια χώρα με κατά κεφαλή ΑΕΠ 32.000 ευρώ όπως η Ελλάδα προσπαθεί να βάλει με κάθε τρόπο τα χέρια της βαθειά στην τσέπη ακόμα και της Σλοβακίας της οποίας το κατά κεφαλή ΑΕΠ είναι 21.000 ευρώ -για να συνεχίσει να συντηρεί ένα επίπεδο ζωής που δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητά της! Αυτή την στιγμή ο Σλοβάκος εργαζόμενος του οποίου ο μέσος μισθός είναι 700 ευρώ αναγκάζεται να τα «σκάσει» στον Ρωμιό του οποίου ο μέσος μισθός είναι 1.700 ευρώ! Αυτή την στιγμή μια χώρα όπως η Ελλάδα που έκανε ό,τι μπορούσε να διώξει κάθε ξένη επένδυση (θυμόσαστε την Pirelli;) απαιτεί οικονομική ενίσχυση από την Σλοβακία που έκανε κάθε θυσία για να γίνει χώρα που αποτελεί μαγνήτη για τις ξένες επενδύσεις: Η Samsung φτιάχνει τις τηλεοράσεις στα βουνά Tatra, η VW κατασκευάζει εκεί το μοντέλο Touareg, η Porshe το Cayenne και η Audi το Q7. Η κορεάτικη αυτοκινητοβιομηχανία έχει επενδύσει στην Zilina και η Peugeot έχει εργοστάσιο στην Trnava.
Το 2009 λόγω της κρίσης το ΑΕΠ μειώθηκε στην Σλοβακία με περίπου 5%. Αντί να τρέχει να εκλιπαρεί για δανεικά ή να ανεβάσει τους φόρους η κυβέρνηση της Μπρατισλάβας έκανε δραστική περικοπή δαπανών και μείωση των φόρων, μέτρα που έπληξαν τον δημόσιο τομέα ακόμα και τα νοσοκομεία και τα σχολεία. Όμως το πρώτο τρίμηνο του 2011 η οικονομία της αναπτύχθηκε κατά 4% ενώ το 2013 αναμένεται να πληρεί ξανά τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Στην Ελλάδα αντίθετα παρά τον πακτωλό χρημάτων από το εξωτερικό και την αύξηση των φόρων το δημόσιο εξακολουθεί να ρημάζει την κοινωνία με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να αυξάνονται τα κρατικά ελλείμματα! Είναι εκπληκτικό ότι μέχρι σήμερα στην Ελλάδα δεν βρέθηκε κανένα «αγανακτισμένο» κόμμα ή κίνημα από αυτά που καθημερινά γεμίζουν τα ΜΜΕ με κραυγές περί «κοινωνικής ευαισθησίας» και «κοινωνικής αδικίας» να διαμαρτυρηθεί για αυτή την αδικία που αντιπροσωπεύει η μεταφορά εκατομμυρίων ευρώ από ένα από τους φτωχότερους και πιο σκληρά εργαζόμενους λαούς της ευρωζώνης στην χώρα που σύμφωνα με όλους τους δείκτες είναι η πιο διεφθαρμένη της Ευρώπης. Το χειρότερο με την όλη κατάσταση είναι ότι δημιουργούνται ορισμένα στερεότυπα για τους Έλληνες που μπορεί μεν να μην έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα αλλά θα συνοδεύουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Όπως το ανέκδοτο που κυκλοφορεί για τους Έλληνες στη Σλοβακία: «Για 500 ευρώ μπορείς να υιοθετήσεις έναν Έλληνα. Θα ξυπνάει αργά το πρωί, θα πίνει καφέδες, θα τρώει μεσημεριανό, θα κοιμάται το μεσημέρι- κι έτσι εσύ θα μπορείς να εργαστείς»!
Αν λοιπόν μας έχει απομείνει έστω και ελάχιστη ντροπή και κοινωνική ευαισθησία θα πρέπει σταματήσουμε να ξεζουμίζουμε μια φτωχή χώρα όπως η Σλοβακία, να αρνηθούμε την 6η δόση και να μεταβούμε στο βιοτικό επίπεδο το οποίο προσδιορίζεται από την παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα και φερεγγυότητα της χώρας μας. Όπως ακριβώς έχει συμβεί με δεκάδες πιο φτωχές από την Ελλάδα χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής.
Γιατί δεν πρέπει να παίρνουν όλοι σύνταξη
Του Γιώργου Καισάριου
Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα είναι αυτό των συντάξεων. Για όσους δεν το ξέρετε, σχεδόν το 1 στα 3 ευρώ που εισπράττει το κράτος πάει για συντάξεις.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2010, συνολικά 11,16 δισ. ευρώ πήγαν για επιχορηγήσεις στα ασφαλιστικά ταμεία και 7 δισ. ευρώ για συντάξεις του δημοσίου. Με λίγα λόγια, 18 δισ. πήγαν για συντάξεις. Για όσους δεν κράτησαν λογαριασμό, τα συνολικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού για το 2010 ήταν προγραμματισμένα να είναι 53 δισ. περίπου.
Αν θα έδινα έναν και μόνο λόγο για την κατάρρευση και πτώχευση της Ελλάδος, θα έλεγα ότι είναι λόγω του συνταξιοδοτικού. Δεν ξέρω τι γίνεται σε άλλες χώρες, αλλά αμφιβάλω αν στον προϋπολογισμό τους ξοδεύουν τόσα πολλά για συντάξεις.
Πέραν από τα τεράστια ποσά που ξοδεύουμε για συντάξεις, υπάρχει και το θέμα του κατά πόσο δίκαια διανέμονται αυτά τα λεφτά. Όλοι έχουμε ακούσει ότι οι περισσότερες συντάξεις σε πολλές ΔΕΚΟ είναι κοντά στα 2.000 ευρώ. Όλοι ξέρουμε για τις πολλαπλές συντάξεις που εισπράττουν κυρίως οι πολιτικοί και ορισμένες άλλες κατηγορίες ευγενών επαγγελμάτων.
Το ερώτημα της ημέρας είναι αν θα πρέπει να παίρνουν όλοι σύνταξη;
Για μένα η απάντηση είναι όχι. Άσχετα του τι έχει πληρώσει ο κάθε ένας, από τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος των συντάξεων πληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, τότε τα λεφτά αυτά θα πρέπει να δίδονται με όρους. Αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι σχεδόν το σύνολο των ταμείων έχει πτωχεύσει και ότι αποθεματικά όπου υπάρχουν είναι πενιχρά.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι εισφορές δεν είναι κουμπαράς αλλά κοινωνικός φόρος. Για ποιο λόγο; Διότι από αυτά τα λεφτά πληρώνονται χήρες, ορφανά, ειδικές επεμβάσεις και πολλά άλλα. Ναι μεν πρέπει να παίρνεις κάτι για αυτή σου την συνεισφορά, αλλά μονο αν το δικαιούσαι. Και το κριτήριο του ποιος δικαιούται πρέπει να είναι τα εισοδηματικά κριτήρια.
Έχω μιλήσει με πάρα πολλούς πλούσιους Έλληνες και τους έχω κάνει το ερώτημα αν θα τους πείραζε να τους κοπεί η σύνταξη και η απάντηση από όλους ήταν ότι δεν έχουν πρόβλημα. Ορισμένοι μάλιστα έχουν και τύψεις ότι παίρνουν σύνταξη.
Όταν κάποιος είναι από τους τυχερούς και στα 65 έχει 3 πολυκατοικίες ή μερικά εκατομμύρια σε ρευστό ή εκατομμύρια σε περιουσιακά στοιχεία, τότε δεν έχει ανάγκη από μια σύνταξη. Αυτοί είναι οι τυχεροί που τα κατάφεραν. Δεν είναι όμως όλοι τυχεροί.
Όχι δεν είναι αυτό ένα αριστερό κήρυγμα και δεν είμαι εδώ να σας κλέψω την σύνταξη, αλλά από τη στιγμή που η τωρινή γενιά τα έχει κάνει μπάχαλο και έχει τινάξει την μπάνκα στο αέρα, δεν θεωρώ πρέπον να παίρνουν ορισμένοι τις παχουλές συντάξεις που παίρνουν. Και δεν εννοώ βέβαια τις συντάξεις των 500 ευρώ. Μιλάω καθαρά για όλους αυτούς που παίρνουν μερικά χιλιάρικα τον μήνα, λόγω ότι κατείχαν μια θέση που, για κάποιο παράξενο και παράλογο λόγο τους έκανε προνομιούχους.
Είναι αδιανόητα να υπάρχουν συνταξιούχοι στα 50 τους και να παίρνουν 2.000+ τον μήνα, όταν η πλειοψηφία των νέων παίρνει 700 ευρώ. Σε καμία χώρα του κόσμου δεν ζουν τόσο πλουσιοπάροχα ορισμένες κατηγορίες συνταξιούχων. Δεν είναι δυνατόν κάποιος που κάποτε μπήκε στη ΔΕΗ με ρουσφέτι και δεν κατείχε καμία ιδιαίτερη σπουδαία θέση να παίρνει 2.500 ευρώ σύνταξη.
Οι ανισότητες είναι τεράστιες. Και αυτές οι ανισότητες πρέπει να εκλείψουν αν θέλουμε αυτή η κοινωνία να πάει μπροστά.
Καμία σχέση δεν έχουν πολλές συντάξεις σε σχέση με αυτά που έχουν πληρωθεί στο σύστημα. Ναι μεν όλοι πληρώνουν εισφορές για να πάρουν σύνταξη, αλλά όχι αρκετά για να δικαιολογήσουν τη σύνταξη που παίρνουν. Για παράδειγμα, οι συντάξεις σε πολλές περιπτώσεις υπολογίζονται με βάση του τι έχει πληρώσει ο δικαιούχος τα τελευταία 5 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι εξ ορισμού οι συντάξεις που πληρώνονται δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που έχει πληρώσει ο δικαιούχος στο σύστημα.
Μονο αν το σύστημα ήταν funded και μιλούσαμε για ένα κεφαλοποιητικό σύστημα θα μπορούσε ο δικαιούχος να πει ότι έχει πληρώσει τόσα και ότι κάνει να πάρει τόσα. Σήμερα δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Σήμερα, αυτά που παίρνει ο κάθε ένας τα έχει μονο εν μέρει πληρώσει και τα υπόλοιπα τα επιβαρύνονται οι μελλοντικές γενεές.
Κατά την άποψη μου, οι συντάξεις θα πρέπει να μειωθούν αρκετά από τα σημερινά επίπεδα, ειδικά οι συντάξεις πάνω από 1.000 ευρώ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι η ανώτατη σύνταξη θα πρέπει να είναι στα όρια του κατώτατου μισθού. Όχι μονο διότι λεφτά δεν υπάρχουν, αλλά διότι δεν είναι δυνατόν να δανειζόμαστε για να δίνουμε συντάξεις. Κοινωνική πολιτική με δανεικά δεν γίνεται, νομίζω όλοι το αντιλαμβανόμαστε αυτό σήμερα.
Και προτού ορισμένοι ρωτήσετε πως μπορεί ένας συνταξιούχος να ζήσει με 700 ευρώ, να ρωτήσετε πως μπορεί να ζήσει ένας νέος με αυτά τα λεφτά και να φτιάξει οικογένεια.
Η κατάληξη είναι ότι τα λεφτά που αιμορραγεί ο προϋπολογισμός για συντάξεις είναι πάρα πολλά. Και λόγω ότι δίδονται από τον προϋπολογισμό, σημαίνει ότι δεν είναι αποταμιευμένα και θα πρέπει να δίδονται υπό προϋποθέσεις. Αυτές οι προϋποθέσεις θα πρέπει να είναι με κριτήρια εισοδηματικά. Και για όσους νομίζουν ότι σαν έχουν κλέψει και ότι αξίζετε παραπάνω, τα παράπονα σας στους πολιτικούς που ψηφίζετε τόσα χρόνια και όχι σε εμένα.
Οι απόψεις που έχουν ακουστεί περί μιας ενιαίας κατώτατης σύνταξης με βρίσκουν σύμφωνο. Είναι ένας καλός τρόπος για να μπορούμε να μεταπηδήσουμε σταδιακά σε ένα κεφαλοποιητικό σύστημα έτσι ώστε ο κάθε ένας να παίρνει αυτό που πραγματικά αξίζει και όχι αυτά που νομίζει ότι αξίζει.
Νομίζω ότι είναι το λιγότερο που χρωστά αυτή η γενιά στην επόμενη γενιά.
george.kesarios@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
—————————————————————————————————–
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ
——————————————————————————————————
Είναι ενδιαφέρον να ακούμε τέτοιες προτάσεις για δημοψηφίσματα για το ευρώ και το χρέος αλλά είναι επικίνδυνες.
Και γιαυτό πρέπει επί τέλους να σοβαρευτούμε! για να καταλάβουμε πόσο ασόβαρη είναι η κουβέντα για αυτά τα ζητήματα
από ανθρώπους που:
και ειδικοί δεν είναι (irrelevance)
και δεν έχουν να χάσουν κάτι από αυτά που προτείνουν (moral hazard):
Έτσι προτείνω σε αυτό το μήκος κύματος και εγώ τα εξής:
1. Πώς θα σας φαινότανε για όσους είστε γιατροί να κάναμε πριν κάθε εγχείρηση ένα δημοψήφισμα για το πώς θα γίνει,
με τι μέσα, τι φάρμακα και σε ποια δοσολογία θα χρησιμοποιήσετε?
Ή ακόμα καλύτερα αν είστε ασθενής και χρειάζεστε μια δύσκολη εγχείρηση να αποφασίζαμε εμείς οι υπόλοιποι με
δημοκρατικές διαδικασίες για τα παραπάνω?
2. Για σας που είστε φυσικοί/χημικοί στα επόμενα πειράματά σας να αποφασίζουμε με δημοκρατικές μεθόδους τα στοιχεία
που θα χρησιμοποιήσετε και τις διαδικασίες των πειραμάτων και τις προδοαγραφές κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων?
Ακόμα καλύτερα για σας που χρησιμοποιείτε αεροπλάνα να αποφασίζαμε δημοκρατικά για το σχήμα και τις γωνίες
του αεροπλάνου, το καύσιμο και τα ηλεκτρονικά εμείς οι επαναστάτες πολίτες?
‘Η ο πυρηνικός αντιδραστήρας που θα κατασκευαστεί κοντά στο σπίτι σας πχ στην Νέα Υόρκη να έχει προδιαγραφές
και σχεδιασμό που θα είναι αντικείμενα δημοψιφίσματος άσχετων με αυτά ψηφοφόρων στην Νέα Ζηλανδία?
3. Μια επαναστατική κυβέρνηση πολιτών να αποφασίζει για τους μηχανικούς τι μέταλλα, με τι αντοχές, σε ποιες ποσότητες
και με τι είδους συνδεσμολογία να χρησιμοποιηθούν στην κατασκευή κτιρίων?
Ακόμα καλύτερα κάντε ένα δημοψήφισμα στην γειτονιά σας και να χτίσετε το σπίτι του παιδιού σας με βάση τις προδιαγραφές
που θα σας δοθούν δημοκρατικά γιατί οι τεχνοκράτες μηχανικοί δεν έχουν δικαίωμα τέτοιων αποφάσεων.
Με ποια γνώση θα αποφασίσει ο Έλληνας για αυτά τα ζητήματα? με ποια ειδικότητα θα μπορεί να εκφέρει άποψη?
Σίγουρα επηρεαζόμενος από την μεγάλη παραπληροφόρηση και τους αστικούς μύθους που υπάρχουν άφθονοι σε περιόδους
κρίσεων και πανικού καθώς δεν μπορεί ο μέσος ψηφοφόρος να δει όλες τις διαστάσεις του ερωτήματος.
Επίσης ενδεικτικό του πόσο δεν μπορεί να αποφασίσει ο μέσος Έλληνας για αυτά τα ζητήματα είναι το ότι ακόμη και
καθηγητές πανεπιστημίου (όχι οικονομολόγοι) συγχέουν τις έννοιες και τις προτάσεις. Άλλο πράγμα η δημοσιονομική
και άλλο πράγμα η νομισματική πολιτική! δεν θα επεκταθώ στο πόσα λάθη λέγονται και ακούγονται στην λίστα αυτή.
Ούτως ή άλλως κανείς δεν εισακούγεται στις μέρες μας αν δεν μιλάει: λαϊκίστικα για του πολιτικούς που φταίνε για όλα (λες και
άλλοι του εκλέγανε), για τους ξένους που θέλουν να μας πάρουν την εθνική περιουσία (φυσικό είναι όταν χρωστάς, αν δεν
πληρώσετε το mortgage εκεί στην Αμερική, τί θα γίνει?), τους αλλοδαπούς (πάλι εμείς εκλέγαμε τους πολιτικούς που δεν κάναν
τίποτε για μια ελεγχόμενη μετανάστευση που θα έλυνε και το ασφαλιστικό πρόβλημα), για τραπεζικές συνωμοσίες μέσω ιδιωτικών
κεντρικών τραπεζών (brrrr)
Άλλοι σχετικοί μύθοι και συγκεχυμένες ιδέες της περιόδου:
η τράπεζα της ανατολής (!!!)
οι ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες
οι κακοί ευρωπαίοι
ο Κίσινγκερ που βλέπει τα σχέδια του σε εφαρμογή
τα λεφτά που περιμένουν με ανυπομονησία να μας δανείσουν οι Ρώσοι/Κινέζοι/Εξωγήινοι
κλπ
(Comment από PG ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ:)το ξέρεις καλά το τροπάριο φίλε μου,2 χρόνια τα ίδια λέτε…..γι αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε,έπρεπε να είμασταν εδω από την αρχή και δεν θα είχαμε εκχωρήσει και τίποτα στους ΔΝΤ και ΕΕ
τελικά οι Γάλλοι φίλε μου μάλλον πιο πολύ μυαλό από μας έχουν,εμ έτσι φαίνεται από το βίντεο…
MAURICE ALLAIS, ΒΡΑΒΕΙΟ ΝΟΜΠΕΛ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ:
Ελλάδα, παγκοσμιοποίηση και πολιτική των Βρυξελλών
Click to access 26.pdf
ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ
Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει την Ευρώπη και την οδηγεί στην καταστροφή! Με την πολιτική των ελεύθερων διεθνών εμπορικών ανταλλαγών
Το 2005 μια ομάδα Ντεγκολικών βουλευτών, συσπειρωμένων στον όμιλο Republicains, ζήτησε από τον Maurice Allais να απαντήσει σε πέντε βασικά ερωτήματα σχετικά με την Ευρώπη και την πορεία της Γαλλίας. Παραθέτουμε, για λόγους συντομίας, μόνο μία από τις ερωτήσεις που αναφέρονται στην παγκοσμιοποίηση και τις απαντήσεις που έδωσε ο Maurice Allais:
* Η Ευρώπη ευνόησε την ανάδυση μιας παγκοσμιοποίησης χωρίς όρια. Δεν συνέτρεξε μʼ αυτό στην αύξηση των οικονομικών δυσκολιών της;
– Πράγματι, διαπιστώνει κανείς στη Γαλλία από το 1974 μαζική αύξηση της ανεργίας, δραστική μείωση του βιομηχανικού προϊόντος και πολύ σημαντική μείωση του ρυθμού αυξήσεως του εθνικού προϊόντος.
Συγκεκριμένα, από το 1950 έως το 1974, δηλαδή επί 24 χρόνια, το ποσοστό ανεργίας έμεινε σταθερά κάτω από το 3%. Από το 1975 έως το 2005, κατά τη διάρκεια δηλαδή των επομένων τριάντα χρόνων, ανήλθε σταδιακά στο 12,5% το 1997 και στο 10% το 2005. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την απασχόληση στη βιομηχανία, ενώ μεταξύ 1955-1974 οι απασχολούμενοι στη βιομηχανία αυξάνονταν σταθερά περίπου κατά 50.000 ετησίως, παρατηρούμε κατά την περίοδο 1974-2005 το αντίστροφο. Μείωση δηλαδή των απασχολουμένων κατά 50.000 περίπου ετησίως. Οι απασχολούμενοι στη βιομηχανία έφτασαν τον υψηλότερο αριθμό των 6 εκατ. περίπου το 1974.
Σε ό,τι αφορά τον ρυθμό αυξήσεως του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος από το 1950 έως το 1974, ο μέσος ρυθμός αναπτύξεως ήταν 4%: Από το 1974 έως το 2000 ο μέσος ρυθμός αναπτύξεως έπεσε στο 1,6%, 2,4% δηλαδή, ή 60% λιγότερο.
1950-1974 ΚΑΙ 1974-2005:
ΔΥΟ ΠΕΡΙΟΔΟΙ ΠΟΛΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ
Στην πραγματικότητα, ένας μόνο λόγος μπορεί και πρέπει να θεωρηθεί ως ο κύριος και καθοριστικός παράγων των διαφορών που διαπιστώνονται μεταξύ των δύο αυτών περιόδων: η πολιτική, μετά το 1974, της παγκόσμιας φιλελευθεροποίησης των εξωτερικών ανταλλαγών της GATT (Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου, προκάτοχος του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου) και των Βρυξελλών και η φιλελευθεροποίηση της κινήσεως των κεφαλαίων, οι συνέπειες των οποίων επιδεινώθηκαν από την αποδιάρθρωση του διεθνούς νομισματικού συστήματος και τη γενικευμένη επιβολή του συστήματος των κυμαινομένων επιτοκίων στις νομισματικές ανταλλαγές.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, η πολύ διαφορετική εξέλιξη της γαλλικής οικονομίας μετά το 1974 είναι αποτέλεσμα της προοδευτικής εξαφάνισης κάθε προστασίας της Ευρωπαϊκής Κοινής Αγοράς και της συνεχούς επεκτάσεως ενός παγκόσμιου συστήματος ελευθέρων ανταλλαγών, της μετεγκαταστάσεως βιομηχανικών δραστηριοτήτων και χρηματιστικών επενδύσεων.
Σε κάθε περίπτωση, λαμβάνοντας υπʼ όψιν τη μαζική αύξηση της ανεργίας, την πολύ μεγάλη μείωση της απασχολήσεως στη βιομηχανία και την πολύ σημαντική πτώση του ρυθμού αυξήσεως του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος, μετά το 1974, είναι εντελώς αδύνατο να υποστηρίξει κανείς ότι η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών, που εφάρμοσαν οι Βρυξέλλες, ευνόησε την ανάπτυξη και την απασχόληση.
Αντιθέτως, αυτό που διαπιστώνεται είναι ότι η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών που εφάρμοσαν οι Βρυξέλλες μετά το 1974 επέφερε την καταστροφή θέσεων εργασίας, την καταστροφή της βιομηχανίας, την καταστροφή της γεωργίας και την καταστροφή της ανάπτυξης.
Εάν δεν εφαρμοζόταν από τις Βρυξέλλες η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών, το κατά κεφαλήν εθνικό εισόδημα της Γαλλίας θα ήταν κατά 30% υψηλότερο απʼ ό,τι είναι σήμερα και θα ήταν τουλάχιστον το ίδιο με αυτό των ΗΠΑ. Ποιος δεν το βλέπει ότι οι κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε σήμερα προέρχονται, κατά θεμελιώδες μέρος, από τη μείωση του ακαθάριστου εσωτερικού εισοδήματος που επέφερε η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών των Βρυξελλών;
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΩΝ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΥΞΕΛΛΩΝ
Κάθε ανάλυση δείχνει ότι η πλήρης απελευθέρωση των κινήσεων των αγαθών, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων σε παγκόσμια κλίμακα, διακηρυσσόμενος στόχος του Διεθνούς Οργανισμού Εμπορίου, πρέπει να θεωρηθεί ταυτοχρόνως ως ανέφικτος, ως βλαπτικός και ως μη ευκταίος στόχος.
Είναι εφικτός, πλεονεκτικός και ευκταίος μόνο στο πλαίσιο περιφερειακών οικονομικών συνόλων, όπου υπάρχουν πολιτικοί ενωτικοί δεσμοί. Σε σύνολα δηλαδή που συνενώνουν χώρες με παρόμοια περίπου οικονομική ανάπτυξη και με δεδομένο το γεγονός ότι κάθε περιφερειακή ένωση προστατεύεται, σε λογικό βαθμό, απέναντι στις άλλες.
Μια σωστή θεωρία για το διεθνές εμπόριο δεν οδηγεί με κανέναν τρόπο στο συμπέρασμα ότι η εφαρμογή σε παγκόσμια κλίμακα μιας γενικευμένης πολιτικής ελευθέρων ανταλλαγών θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στο πραγματικό συμφέρον κάθε χώρας, είτε πρόκειται για τις ανεπτυγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής ή την Ιαπωνία είτε πρόκειται για τις αναπτυσσόμενες χώρες της Ανατολική Ευρώπης, της πρώην ΕΣΣΔ, της Αφρικής, της Λατινικής Αμερικής ή της Ασίας. Θα ήθελα στο σημείο αυτό να είμαι απόλυτα κατηγορηματικός: Η αφελής και ακρίτως απλοποιητική θεωρία που κραδαίνουν οι δοξολόγοι της παγκόσμιας φιλελευθεροποίησης των ανταλλαγών για το διεθνές εμπόριο είναι πλήρως λανθασμένη. Στηρίζεται σε θέσεις χωρίς θεμέλια.
Στην πραγματικότητα, αυτοί στις Βρυξέλλες και αλλού που, στο όνομα προβαλλομένων αναγκαιοτήτων για μια δήθεν πρόοδο, στο όνομα ενός κακώς νοουμένου φιλελευθερισμού και στο όνομα της Ευρώπης, θέλουν νʼ ανοίξουν την Ευρώπη σʼ όλους τους ανέμους μιας παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που δεν έχει κανένα ουσιαστικό και επιβεβλημένο θεσμικό πλαίσιο και που κυριαρχείται από τον νόμο της ζούγκλας, αυτοί που θέλουν την Ευρώπη αφοπλισμένη, χωρίς καμιά λογική προστασία, αυτοί που είναι ήδη προσωπικά και άμεσα υπεύθυνοι για αμέτρητες εξαθλιώσεις και απώλεια της εργασίας τους από εκατομμύρια ανέργους, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά αμύντορες μιας καταχρηστικά απλοποιητικής και καταστροφικής ιδεολογίας, κήρυκες και απολογητές μιας γιγάντιας απάτης.
Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΕΧΘΡΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΙΣΜΟΥ
Η κυρίαρχη εχθρότητα σήμερα εναντίον κάθε μορφής προστατευτισμού βασίζεται εδώ και εξήντα χρόνια σε μια λανθασμένη ερμηνεία των θεμελιωδών αιτιών της μεγάλης κρίσης του 1929.
Στην πραγματικότητα, η μεγάλη κρίση του 1929-1934, που από τις ΗΠΑ επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο, είχε καθαρά νομισματική αιτία. Η τελευταία προέκυψε από τη δομή και τις υπερβολές του μηχανισμού παροχής πιστώσεων. Ο προστατευτισμός που ακολούθησε αλυσιδωτά στη δεκαετία του ʼ30 ήταν συνέπεια και όχι αιτία της μεγάλης κρίσης. Οφειλόταν σε προσπάθειες των εθνικών οικονομιών να προστατευθούν από τις αποσταθεροποιητικές συνέπειες της μεγάλης κρίσης που είχε αιτία νομισματική. Οι δεδηλωμένοι αντίπαλοι κάθε είδους προστατευτισμού διαπράττουν ένα δεύτερο λάθος: Δεν βλέπουν ότι μια οικονομία αγορών δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά παρά μόνο μέσα σʼ ένα θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο που διασφαλίζει τη σταθερότητα και τη ρύθμιση. Όταν η παγκόσμια οικονομία σήμερα δεν έχει ένα τέτοιο ρυθμιστικό σύστημα και αναπτύσσεται μέσα σʼ ένα άναρχο σύστημα, το παγκόσμιο άνοιγμα σε όλους τους ανέμους των εθνικών οικονομιών ή περιφερειακών ενώσεων όχι μόνο δεν έχει καμία πραγματική, λογική δικαιολογία, αλλά δεν μπορεί παρά να τις οδηγήσει σε πολύ μεγάλες δυσκολίες.
Το πραγματικό θεμέλιο του προστατευτισμού, η ουσιαστική δικαιολόγηση και αναγκαιότητά του, είναι η αναγκαία προστασία που παρέχει εναντίον κάθε είδους άναρχων καταστάσεων και δυσκολιών που προκαλούνται από την έλλειψη πραγματικής ρυθμίσεως σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι εντελώς άτοπο να υποστηρίξει κανείς ότι η δέουσα ρύθμιση μπορεί να προκύψει από τη λειτουργία των αγορών, όπως διαπιστώνεται σήμερα. Εάν δούμε, για παράδειγμα, την περίπτωση της ευρωπαϊκής κοινοτικής γεωργίας, η ευθυγράμμιση των τιμών της με τις παγκόσμιες τιμές, που μπορεί να δώσει γρήγορα διαφορές τιμών μέχρι το διπλάσιο, λόγω της ασταθούς καταστάσεως, δεν δικαιολογείται κατά κανέναν τρόπο.
ΤΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ LAISSEZ FAIRE
Από δύο δεκαετίες τώρα, έχει επιβληθεί σιγά σιγά ένα νέο δόγμα, το δόγμα των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών, που επιβάλλει την κατάργηση κάθε εμποδίου στην ελεύθερη διακίνηση των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων.
Το δόγμα αυτό επεβλήθη κυριολεκτικά στις διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις και μετά σʼ ολόκληρο τον κόσμο από τις αμερικανικές πολυεθνικές εταιρείες, που στην πραγματικότητα, λόγω της μεγάλης χρηματιστικής τους δύναμης, ασκούν, με παρένθετα πρόσωπα, το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής εξουσίας.
Η παγκοσμιοποίηση, και δεν ξέρω πόσο πιο κατηγορηματικά θα μπορούσα να το υπογραμμίσω, συμφέρει μόνο τις πολυεθνικές. Αντλούν απʼ αυτήν τεράστια κέρδη.
ΤΟ ΝΕΟ «ΠΙΣΤΕΥΩ»
Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, η κατάργηση κάθε εμποδίου στην αλλαγή αυτή είναι ταυτόχρονα αναγκαίος και επαρκής όρος για την άριστη κατανομή των πόρων σε παγκόσμια κλίμακα. Όλες οι χώρες, στο πλαίσιο αυτό, και όλες οι κοινωνικές ομάδες θα δουν βελτίωση της καταστάσεώς τους. Οι υποστηρικτές του δόγματος αυτού έγιναν τόσο δογματικοί όσο στο παρελθόν και οι υποστηρικτές του κομμουνισμού πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989.
Κατʼ αυτούς, η εισαγωγή της πολιτικής των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών προϊόντων, υπηρεσιών και κεφαλαίων επιβάλλεται σε όλες τις χώρες. Εάν εμφανισθούν δυσκολίες στην εφαρμογή της πολιτικής αυτής, θα είναι δήθεν προσωρινές και μεταβατικές.
Στην πραγματικότητα όμως οι ισχυρισμοί του νέου δόγματος δεν έπαψαν να διαψεύδονται τόσο από την οικονομική ανάλυση όσο και από τα δεδομένα της παρατηρήσεως.
Στην πραγματικότητα, μια γενικευμένη παγκοσμιοποίηση δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αναγκαία ούτε ευκταία.
ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Από την ανάλυση των διαπιστωμένων δεδομένων, προκύπτουν συμπεράσματα καθόλα θεμελιώδη:
• Μια γενικευμένη παγκοσμιοποίηση των ανταλλαγών μεταξύ χωρών που χαρακτηρίζονται από επίπεδα μισθών πολύ διαφορετικά σε σχέση με τις τιμές των νομισματικών ανταλλαγών δεν μπορεί παρά να επιφέρει τελικά στις ανεπτυγμένες χώρες ανεργία, μείωση της αυξήσεως του εθνικού προϊόντος, ανισότητες, εξαθλίωση κάθε είδους. Δεν είναι ούτε αναπόφευκτη ούτε αναγκαία ούτε ευκταία.
• Η πλήρης φιλελευθεροποίηση των ανταλλαγών και των κινήσεων των κεφαλαίων δεν είναι δυνατή και ευκταία παρά μόνο στο πλαίσιο περιφερειακών συνόλων που συσπειρώνουν χώρες που είναι ενωμένες οικονομικά και πολιτικά και που έχουν συγκριτικά παρόμοιο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.
• Είναι αναγκαία η αναθεώρηση χωρίς καθυστέρηση των ιδρυτικών συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορούν την απαραίτητη θέσπιση της αρχής της κοινοτικής προτιμήσεως. Θα πρέπει κατεπειγόντως να επαναθέσουμε επί τάπητος και να ξανασκεφθούμε τις αρχές των πολιτικών της παγκοσμιοποίησης, που ετέθησαν σε ισχύ από τους διεθνείς οργανισμούς, και όλως ιδιαιτέρως από τον Διεθνή Οργανισμό Εμπορίου.
Η ΤΥΦΛΩΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΗΓΕΤΩΝ
«Λαμβάνοντας υπʼ όψιν το σύνολο των διαπιστωμένων εξελίξεων από το 1974 έως το 2004, δηλαδή επί τριάντα συναπτά έτη, μπορούμε να υποστηρίξουμε σήμερα ότι η εξέλιξη αυτή θα συνεχισθεί εάν διατηρηθεί η πολιτική των παγκόσμιων ελευθέρων ανταλλαγών των Βρυξελλών. Στην πραγματικότητα, όλες οι δυσκολίες, πρακτικά ανυπέρβλητες, με τις οποίες βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι είναι αποτέλεσμα της μειώσεως, κατά 30%, του εθνικού ακαθάριστου προϊόντος. Η ευημερία ορισμένων πολύ μειοψηφικών ομάδων δεν πρέπει να συγκαλύπτει μια εξέλιξη που σταθερά μας οδηγεί στην καταστροφή.
Η τύφλωση των πολιτικών ηγετών μας, Δεξιάς και Αριστεράς, από το 1974, είναι πλήρως υπεύθυνη για τη δραματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα. Όπως το υπεγράμμιζε, άλλωστε, ο Jacdues Rueff (οικονομολόγος, σύμβουλος του στρατηγού Ντε Γκολ), «αυτό που ήταν αναπόφευκτο να έρθει, ήρθε». Όλη η εξέλιξη που διαπιστώνουμε από το 1974 είναι αποτέλεσμα της άκριτης και τυφλής εφαρμογής του άρθρου 110 της Συνθήκης της Ρώμης της 25ης Μαρτίου 1957, το οποίο επανελήφθη και περιελήφθη σταθερά σʼ όλες τις επόμενες συνθήκες.
Άρθρο 110: «Τα κράτη-μέλη, συνιστώντα μεταξύ τους μια τελωνειακή ένωση, έχουν ως στόχο να συμβάλουν, σύμφωνα με το γενικό συμφέρον, στην αρμονική ανάπτυξη του παγκόσμιου εμπορίου, στην προοδευτική κατάργηση των περιορισμών στις διεθνείς ανταλλαγές και στη μείωση των δασμολογικών φραγμών».
Στην πραγματικότητα, για να δικαιολογείται το άρθρο 110 της Συνθήκης της Ρώμης, θα έπρεπε να αντικατασταθεί από το εξής άρθρο: «Για τη διατήρηση της αρμονικής αναπτύξεως του διεθνούς εμπορίου πρέπει να διασφαλίζεται μια λογική κοινοτική προστασία κατά των εισαγωγών από τρίτες χώρες, των οποίων τα επίπεδα των μισθών, όπως διαμορφώνονται από τις νομισματικές ανταλλαγές, είναι ασυμβίβαστα με την κατάργηση κάθε τελωνειακής προστασίας».
Δημοσίευση του πρωτοτύπου: Westdeutsche Allgemeine Zeitung 28-10-2011
Η Αθήνα δεν έχει λησμονήσει
Ανοιχτοί λογαριασμοί: Οι Έλληνες θυμούνται τα γερμανικά χρέη από την εποχή του Ναζισμού. Δικαίως.
Του Achim Beer
Έσση.
Τον περασμένο Μάρτιο κατέβαζαν στα χέρια από τις σκάλες του κοινοβουλίου τον Μανώλη Γλέζο, έναν θυμωμένο γέροντα 89 ετών με το πρόσωπο συσπασμένο από τον πόνο των δακρυγόνων. Ήταν στην πρώτη γραμμή της διαδήλωσης, όπως πάντα, εκεί ήταν και πριν 70 χρόνια η θέση του. Μια νύχτα του Μάη του 1941 σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη και ξέσκισε τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό, η οποία ανέμιζε εκεί, διότι ο στρατός του Χίτλερ είχε μόλις καταλάβει τη χώρα. Ο Μανώλης Γλέζος μισούσε τους Ναζί, τώρα μισεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Και είναι ο γνωστότερος ανάμεσα σε ένα αυξανόμενο πλήθος Ελλήνων, οι οποίοι δεν θέλουν να αποκαλούνται διαρκώς από τους απογόνους των Ναζί τεμπελχανάδες- και οι οποίοι υπενθυμίζουν στη Γερμανία ανοιχτούς λογαριασμούς. Κι έτσι ο οργισμένος γέροντας πρόσθεσε τον ανθρώπινο πόνο, τον ληστευμένο πλούτο και τα έξοδα των δυνάμεων κατοχής τα οποία αποσπάστηκαν με τη βία και μετά παρουσίασε τον λογαριασμό: «Υπολογίζω», είπε, «ότι μας οφείλουν 162 δισεκατομμύρια Ευρώ.» Αυτό ήταν ένα αιφνιδιαστικό μήνυμα για πολλούς Γερμανούς, όμως όχι για όλους. Ο νομικός Christoph Schminck-Gustavus διαθέτει στη βιβλιοθήκη του εκτός από τα βιβλία του, πάνω από 40 ώρες μαγνητοφωνημένο υλικό. Σε αυτό έχει ηχογραφήσει όσα του αφηγήθηκαν αυτόπτες μάρτυρες για τα εγκλήματα του γερμανικού στρατού και των Ες Ες στην περιφέρεια της Ηπείρου. Από τη δεκαετία του ’70 ο καθηγητής από τη Βρέμη ερευνά την ιστορία των χωριών, τα οποία οι Γερμανοί κατέστρεψαν ως «αντίποινα» για τις επιθέσεις των ανταρτών. Λέει: «Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αποτραβήχτηκε από την υπόθεση». Πρόκειται για τρία θέματα: την αποζημίωση των θυμάτων των Εθνικοσοσιαλιστών, την τιμωρία των δραστών και την αποζημίωση ενός κράτους, το οποίο οι Γερμανοί από το 1941 έως το 1944 λεηλατούσαν συστηματικά. Χρήματα για τα θύματα δόθηκαν μία φορά, το 1960. Τότε η Βόννη παραχώρησε 115 εκατομμύρια μάρκα. Οποιεσδήποτε άλλες διεκδικήσεις αποζημίωσης θα διαγράφονταν – αυτό το υποσχέθηκε η Ελλάδα ως αντάλλαγμα για κάποια γερμανική βοήθεια στο εξαγωγικό εμπόριο. Τώρα δόθηκαν μεν χρήματα για επιζήσαντες Εβραίους, όμως οι οικογένειες από τα μαρτυρικά χωριά έφυγαν με άδεια χέρια. Η τιμωρία των δραστών δεν έλαβε χώρα. «Ούτε ένας Γερμανός δεν καταδικάστηκε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας για εγκλήματα πολέμου, τα οποία έκανε στην Ελλάδα», λέει ο Schminck-Gustavus. Ακόμα και η διαδικασία εις βάρος του Walter Blume στάλθηκε στο αρχείο.
Ο αρχηγός της Ασφάλειας ήταν υπεύθυνος για τη μεταφορά των Εβραίων. Κατά την ανάκρισή του είπε: «Αυτά τα μέτρα πρέπει να μου διέφυγαν». Ούτε αποζημιώσεις είδε η Αθήνα: Γύρω στα 25 εκατομμύρια δολάρια δόθηκαν σε είδος λίγο μετά τον πόλεμο. Όλες οι υπόλοιπες αποζημιώσεις μετατέθηκαν στην εποχή μετά την υπογραφή συνθήκης ειρήνης. Όμως στη συνθήκη Δύο συν Τέσσερις του 1990 οι δύο Γερμανίες και οι νικήτριες δυνάμεις προσπέρασαν το θέμα σιωπηρά. Οι σύμμαχοι επέτρεψαν έτσι μία περικοπή χρεών που επισκιάζει κατά πολύ τη σημερινή κρίση. Ως τον μεγαλύτερο μπαταχτσή του 20ού αιώνα» περιγράφει τη Γερμανία ο ιστορικός της οικονομίας Albert Ritschl, το «οικονομικό θαύμα» της οποίας βασίζεται σε μια κολοσσιαία ακύρωση πληρωμών. Παρόλα αυτά οι Γερμανοί παρουσιάζονται με αμείωτη αυτοπεποίθηση, πράγμα που εξοργίζει πολλούς Έλληνες. «Το να δείχνουν την κ. Μέρκελ με αγκυλωτό σταυρό δεν αποτελεί πλέον ταμπού για τους διαδηλωτές, ούτε όμως και για τον τύπο», παρατήρησε ο Christoph Schminck-Gustavus το καλοκαίρι, που βρέθηκε για τελευταία φορά στην Αθήνα.
Η Χάγη αποφασίζει
Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πέθαναν από την πείνα στον πόλεμο. Ο Μανώλης Γλέζος είδε πάρα πολλούς από αυτούς, καθώς εργαζόταν στο γραφείο στατιστικής του Ερυθρού Σταυρού. «Κάθε μέρα σημείωνα τις σορούς 400 ανθρώπων, οι οποίοι είχαν πεθάνει από την πείνα», λέει. Έναν τέτοιον άνθρωπο δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει ότι ξεθάβει τις αναμνήσεις επειδή τώρα είναι χρήσιμο. Στην πραγματικότητα ο Γλέζος υποστήριξε τις μηνύσεις για αποζημίωση των θυμάτων του Διστόμου εναντίον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Τα ελληνικά δικαστήρια τους δικαίωσαν, τα γερμανικά όχι. Τώρα η υπόθεση βρίσκεται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Αν υποχρεωθεί να πληρώσει η Γερμανία, τότε θα σπάσει ένα φράγμα που άντεξε 62 χρόνια. Και τότε θα απειλήσει το Βερολίνο μια πλημμύρα από μηνύσεις –όχι μόνο από την πατρίδα του Μανώλη Γλέζου.
Εκδίκηση, πείνα και γενοκτονία
Πώς υπέφερε η Ελλάδα από τη ναζιστική Γερμανία
Οι Γερμανοί ήρθαν τον Απρίλιο του 1941 και έμεινα μέχρι το φθινόπωρο του 1944. Πολλοί Έλληνες αντιστάθηκαν – όμως για κάθε επίθεση των ανταρτών οι Γερμανοί σκότωνα αμάχους. Για παράδειγμα στο χωριό Δίστομο: Εδώ εκτέλεσε μια μονάδα των Ες Ες 218 ανθρώπους, ανάμεσά τους γέρους, παιδιά, βρέφη, για να εκδικηθούν για το θάνατο τριών στρατιωτών. Ο αριθμός τέτοιων «ενεργειών αντιποίνων» εκτιμάται ότι ανέρχεται σε πάνω από 1000 και εκείνος των θυμάτων στον ανταρτοπόλεμο σε έως 130 000.
Περισσότερο από άλλες χώρες η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει στους Γερμανούς χρήματα για την κατοχή. Αυτό οδήγησε τη δραχμή σε πληθωρισμό. Οι κατακτητές τρέφονταν, όπως σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη, «από τη χώρα». Επιπλέον οι στρατιώτες αγόραζαν είδη διατροφής και τα έστελναν με το στρατιωτικό ταχυδρομείο στο σπίτι τους. Προπάντων οργίαζε η πείνα στην Αθήνα το χειμώνα του 1941/42 και του 1942/43, σε όλη τη χώρα πέθαναν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι.
Η Ελλάδα με τους 70 000 Εβραίους της έγινε επίσης πεδίο της γενοκτονίας. Ολόκληρες κοινότητες κατέληξαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και θανάτου στη Γερμανία και στην Ανατολική Ευρώπη. Την μεγαλύτερη εβραϊκή κοινότητα την είχε η Θεσσαλονίκη. Γύρω στους 45 000 Εβραίους εκτοπίστηκαν από εκεί και θανατώθηκαν. Οι περιουσίες τους, οι οποίες ληστεύθηκαν, κατασχέθηκαν. Μεταφέρθηκαν, πιθανώς με τη συνεργασία ελληνικών υπηρεσιών, στην Κρατική Τράπεζα της Γερμανίας.
Μετάφραση: Α.Α.
ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ Η «ΕΠΙΛΟΓΗ» ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Τα συνεταιριστικά σουπερμάρκετ επιστρέφουν ξανά στις γειτονιές
Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ Φωτ.: ΛΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Κάποτε υπήρχαν χιλιάδες αγροτικοί συνεταιρισμοί, ορισμένοι από τους οποίους δυστυχώς έγραψαν μια μελανή σελίδα στην ιστορία της σύγχρονης αγροτικής οικονομίας του τόπου.
Στόχος των σουπερμάρκετ «Επιλογή» είναι μέχρι το τέλος του χρόνου να έχουν στα ράφια του περισσότερα από 400 ελληνικά προϊόντα αγροτικών συνεταιρισμών.
Κάποτε λειτουργούσαν εκατοντάδες συνεταιριστικά σουπερμάρκετ και παντοπωλεία. Μετά έκλεισαν. Και τώρα, ανοίγουν πάλι το ένα μετά το άλλο, με ελληνικά προϊόντα που φτάνουν στο ράφι… δίχως την υπερεκτίμηση των μεσαζόντων!
Τη δεκαετία του ’90 οι αγροτικοί συνεταιρισμοί είχαν φτάσει να έχουν 250 δικά τους σουπερμάρκετ σε όλη την Ελλάδα. Η χαρά δεν κράτησε πολύ. Λίγο οι πολυεθνικές, οι εικονικοί συνεταιρισμοί, οι χονδρέμποροι, η κακοδιαχείριση και λίγο έως πολύ… το κόμμα με τους κομματάρχες συνδικαλιστές, βούλιαξαν μια σημαντική ιδέα για την προώθηση των ελληνικών προϊόντων στα ράφια. Και μετά ήρθε η «μίζα εισόδου», η «αγορά της θέσης» σε μια μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ.
Ετσι οι περισσότεροι, όσοι απέμειναν και έκαναν σοβαρά τη δουλειά τους, δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν το υπερβολικό κόστος και έβλεπαν ο ένας μετά τον άλλον τα προϊόντα τους να μένουν αδιάθετα, να χαλάνε ή να εκτοξεύονται ως μήνυμα διαμαρτυρίας στην πλατεία κάποιου χωριού ή σε μπλόκο της εθνικής οδού.
Εδώ και μερικούς μήνες, όμως, μετά το ξεκαθάρισμα σε μερικούς χιλιάδες αγροτικούς συνεταιρισμούς χωρίς κύκλο εργασιών (εκτίμηση του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης) έμειναν να παίζουν «μπάλα» μόνον όσοι ενδιαφέρονται για το προϊόν τους και σέβονται τον καταναλωτή.
Σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση που αφήνει πίσω της χιλιάδες ανέργους και ενισχύει την κοινωνική ανέχεια, ξαναγεννήθηκε η ιδέα μιας συνεταιριστικής αλυσίδας σουπερμάρκετ, η «Επιλογή». Υπό την αιγίδα της ΠΑΣΕΓΕΣ και της εταιρείας «Ελληνική Διατροφή», στη νέα εταιρεία που δημιουργήθηκε το 65% το κατέχουν 45 αγροτικοί συνεταιρισμοί απ’ όλη τη χώρα και το 35% μικρομεσαίοι επιχειρηματίες (πρώην ιδιοκτήτες παντοπωλείων, ελληνικών σουπερμάρκετ κ.λπ.).
Αυτή τη στιγμή τα σουπερμάρκετ «Επιλογή» έχουν φτάσει τα 4 στην Αττική: Αργυρούπολη, Κορυδαλλός, Κολωνός, Ιλιον. Μέχρι τέλος του 2011 θα ανοίξουν άλλα δύο, ένα ακόμη στην Αργυρούπολη και στο Καματερό.
Το κατάστημα της Αργυρούπολης που επισκεφθήκαμε, είχε την αύρα παλιού παντοπωλείου με ενδυμασία σουπερμάρκετ. Στα πρώτα ράφια απέναντι από την είσοδο, εκεί όπου οι μεγάλες αλυσίδες συνήθως τοποθετούν τις προσφορές τους, αντικρίσαμε τα πρώτα συνεταιριστικά προϊόντα με τη σφραγίδα της Eldi («Ελληνική Διατροφή», διακινεί προϊόντα αγροτικών συνεταιρισμών και εξάγει. Στην Eldi συμμετέχει και η ΠΑΣΕΓΕΣ με 12%). Μακαρόνια από το Κιλκίς, Νο 10, με τη χαμηλότερη τιμή της αγοράς: 0,52 ευρώ το μισό κιλό.
Ακολουθούμε τον διάδρομο απέναντι από τα ψυγεία. Ρύζι και όσπρια. Αλήθεια, πόσο πάει το ρύζι; Μια γρήγορη έρευνα αγοράς και έχουμε και λέμε: από 1,30 ευρώ και πάνω ανάλογα με το brand και φυσικά, αν επιλέξετε ρύζι με ετικέτα σουπερμάρκετ, μπορείτε να το βρείτε και 0,67. Είναι ελληνικό; Κάποια ναι. Αν σας έλεγαν ότι θα μπορούσατε να αγοράσετε ένα πακέτο ρύζι με 0,50 λεπτά και να πάρετε και ένα επιπλέον πακέτο, πώς θα σας φαινόταν; Δυσπιστία για την ποιότητα. Ορθώς. Αν βλέπατε, όμως, ότι το ρύζι είναι ελληνικό από την Χαλάστρα Θεσσαλονίκης, παράγεται και συσκευάζεται εκεί;
Το ρύζι της Χαλάστρας είναι φημισμένο. Πρώτη φορά καλλιεργήθηκε το 1952 από την Υπηρεσία Πειραματικών Εργων Μακεδονίας και κάποιους ιδιώτες. Λέγεται ότι ρύζι έσπερνε και ο Στέλιος Καζαντζίδης που είχε νοικιασμένα 80 στρέμματα, ο οποίος μάλιστα τραγούδησε το 1958 στις αποθήκες ρυζιού του πρώτου αγροτικού συνεταιρισμού της περιοχής μαζί με τη Μαρινέλα!
Στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης καλλιεργείται το 70% της πανελλήνιας αγοράς ρυζιού. Το ρύζι Χαλάστρας εξάγεται και στην Ευρώπη και ορισμένες ξένες εταιρείες μάς το σερβίρουν στο πιάτο με το δικό τους brand name, φυσικά με πολύ ανεβασμένη την τιμή του.
Η υπεύθυνη του καταστήματος Ελισάβετ Σκιαδά μάς ξεναγεί, περιγράφοντας αναλυτικά τι περιέχει το κάθε ράφι, όπως κάνει και με τους πελάτες της. «Το έχω δοκιμάσει και είναι πολύ καλό», λέει και θυμίζει παλιές εποχές με τον παντοπώλη της γειτονιάς.
Στα σουπερμάρκετ «Επιλογή» υπάρχει μεγάλη γκάμα προϊόντων που προέρχονται από αγροτικούς συνεταιρισμούς όπως: γάλα και γαλακτοκομικά προϊόντα της εταιρείας ΤΡΙΚΚΗ (Συνεταιριστική Βιομηχανία Γάλακτος Τρικάλων), την ΕΛΒΟ της Μαγνησίας, λάδι από τη Σητεία, τα ελληνικά χιώτικα τυριά «Μαστέλο», προϊόντα καθαρισμού κ.λπ. Συμφέρουσες τιμές ίσως να μην βρείτε στα οπωροκηπευτικά, καθώς ακόμη δεν έχουν ξεκινήσει οι μαζικές παραγγελίες, κάτι που αναμένεται να επιλυθεί στο άμεσο διάστημα, με πρώτα τα φρέσκα λαχανικά και φρούτα από την Κρήτη.
«Ο στόχος μας είναι μέχρι το τέλος του χρόνου να έχουμε βάλει στα ράφια 400 ελληνικά προϊόντα αγροτικών συνεταιρισμών», επισημαίνει ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Λεωνίδας Καρύγιαννης. Αυτό θα μπορούσε να είχε ήδη γίνει αν πολλοί από τους αγροτικούς συνεταιρισμούς της χώρας είχαν τη δυνατότητα επεξεργασίας αλλά και συσκευασίας του προϊόντος τους, όπως για παράδειγμα το αλεύρι Δομοκού. Φαίνεται, όμως, ότι και αυτός είναι ένας από τους στόχους της «Επιλογής».
Η συζήτηση μαζί του περιστρέφεται και στον κοινωνικό χαρακτήρα των αγροτικών συνεταιρισμών και αναρωτιόμαστε κατά πόσον αυτός διατηρείται πέρα από τις χαμηλές τιμές στα προϊόντα, διότι οι πελάτες έχουν την επιλογή και αγοράς gourmet τοπικών προϊόντων που η τιμή τους δεν διαφέρει και πολύ από τα υπόλοιπα σουπερμάρκετ.
Σύμφωνα με τον Λ. Καρύγιαννη, στους δήμους όπου υπάρχει η «Επιλογή» έχει υπογραφεί συμφωνία με τους δημάρχους, με βάση την οποία παρέχονται ειδικές τιμές σε κοινωνικά αδύναμες ομάδες. Θα μπορούσε η «Επιλογή» να είναι μία μορφή «κοινωνικής οικονομίας»; Ο διευθύνων σύμβουλος της Ελληνικής Διατροφής φαίνεται ότι το πιστεύει: «Στηρίζουμε αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αποδεικνύουμε ότι το ποιοτικό προϊόν δεν είναι κατ’ ανάγκην ακριβό, δίνουμε στον καταναλωτή προϊόντα τα οποία ποτέ δεν θα κατάφερναν να φτάσουν στα ράφια των μεγάλων σουπερμάρκετ και αναδεικνύουμε ξεχασμένα προϊόντα», υποστηρίζει.
Κάποιοι παρομοιάζουν την «Επιλογή» με τον Δαυίδ και τον Γολιάθ και άλλοι μιλούν γι’ αυτήν με διθυράμβους. Πριν φύγουμε, γεμίζουμε το καλάθι με βιολογικά προϊόντα, καλό και φθηνό ελληνικό γάλα και με χυμούς της Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αργολίδας, πάμε στο ταμείο με απορία και βγαίνουμε από την πόρτα χωρίς να μας κυνηγά… η ενοχή της κατανάλωσης. Τώρα, αν είναι ηθική όπως διατείνεται ή δίκαιη η κατανάλωση, θα δείξει…
*Είναι γεγονός ότι τα ελληνικά προϊόντα αγροτικών συνεταιρισμών δύσκολα έφταναν στα ράφια των σουπερμάρκετ. Από τη μία η κακοδιαχείριση ορισμένων και από την άλλη οι μονοπωλιακές-ολιγοπωλιακές αγορές τα κρατούσαν μακριά από τον καταναλωτή, ο οποίος πλέον θέλει να αγοράζει φθηνά ποιοτικά ελληνικά προϊόντα. Ετσι δημιουργήθηκε μια νέα πραγματικότητα όχι μόνον για τους παραγωγούς αλλά και τις πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας και ορισμένες από τις οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν πλουτίσει από το ρύζι του Πακιστάν, το οποίο και πουλάνε ως ελληνικό!
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=310633
Case study πολιτικο/κομματικού και αρχηγο/πρωθυπουργικού «τακτικισμού» αδειάσματος πολιτικο/κομματικών αντιπάλων και λαού
Από την άνοιξη του 2011 και με κορύφωση την 26η Οκτωβρίου μέχρι και σήμερα 5 Νοεμβρίου 2011, όλοι μας ζήσαμε έναν «πρωτότυπο » και τυχοδιωκτικό στα όρια της ακροβασίας πολιτικό/κομματικό τακτικισμό , ο οποίος προς το παρόν «βγήκε» στον πρωθυπουργό, με έναν ταχυδακτυλουργικό τρόπο σαν άλλος μάγος που βγάζει το «κουνέλι » από το καπέλο.
Θα έχει όμως καλά ξεμπερδέματα ;
Πριν πιθανολογήσω επ’ αυτού, ας δούμε τι κατάφερε μέχρι σήμερα:
1) Ατόνησαν και τελικά απονευρώθηκε το κίνημα των αγανακτισμένων και των «δεν πληρώνω», είτε με τον φόβο της πτώχευσης, είτε με μέτρα καταστολής από το άλλοθι που έδωσαν οι μπαχαλάκηδες.
2) Με την «μπλόφα» του δημοψηφίσματος , καταλάγιασε αρχικά η οργή του κόσμου ( χωρίς κομματική ποδηγέτηση ) που εκδηλώθηκε την 28η Οκτωβρίου, διότι ο λαός πίστεψε πως θα ακουστεί η φωνή με ένα Όχι στη δανειακή σύμβαση των σκληρότερων μέτρων. Αμέσως όμως τόσο οι καθοδηγητές της κοινής γνώμης, όσο και τα κόμματα , αλλά και οι ευρωπαίοι έδειξαν το αληθινό πρόσωπό τους, δηλ. την μπλόφα τους. Φόβισαν με σαθρά επιχειρήματα τον κόσμο, λέγοντας πως το Δημοψήφισμα ( δηλ. το ύψιστο και μοναδικό μέσο άμεσης σύγχρονης Δημοκρατίας ), είναι καταστροφικό !!!!, κάνοντας έτσι τον λαό να απεμπολήσει το δικαίωμά του αυτό και δημιουργώντας κακό προηγούμενο για το μέλλον, αφού ήδη δημιουργήθηκε «νομολογία» μη διεξαγωγής δημοψηφισμάτων και μάλιστα με την συναίνεση του λαού !
3) Όλα τα κόμματα απέδειξαν με την στάση τους αυτή πως δεν αντέχουν την φωνή του λαού και ειδικά την αχρωμάτιστη ακομμάτιστη ψήφο και πως θέλουν να μας έχουν όλους σε πλήρη έλεγχο, με ψευδαίσθηση ελευθερίας και επιλογών. Δηλαδή μόνον εκλογές , με επιλογές προκαθορισμένες ( τα ίδια κόμματα , οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες στείρες ιδέες που μέχρι σήμερα δεν έφεραν καμμία λύση , μόνον προβλήματα ). Φαύλος κύκλος. Ο θύτης μας είναι και σωτήρας μας !!! ( υπάρχει ειδική ψυχιατρική μελέτη για αυτό ).
4) Με τον τακτικισμό της καταστροφής , του δημοψηφίσματος , της παραίτησης, των εκλογών , της συναίνεσης , του ήξεις αφήξεις και γενικά της δημιουργίας πανικού στους «αντιπάλους» κατορθώθηκε να εκτεθεί η αντιπολίτευση, η οποία από ανένδοτο αγώνα κατά του μνημονίου τελικά δέχθηκε να υπογράψει , αν χρειαστεί, τη δανειακή σύμβαση, αλλά όχι τον εφαρμοστικό νόμο !!! δηλ. κάτι που ουσιαστικά δεν γίνεται. Επίσης κατορθώθηκε να χάσουν τα όπλα αντιλόγου τους τα λοιπά κόμματα, τα οποία βρέθηκαν να αντιφάσκουν μιας και ούτε το ένα , ούτε το άλλο ήθελαν. Όχι μνημόνιο, αλλά ναι στα λεφτά, όχι στην ετυμηγορία του λαού μέσω του δημοψηφίσματος , ναι στην ετυμηγορία του λαού μέσω εκλογών. Όχι στην παρούσα βουλή, ναι σε μία άλλη μελλοντική και αόριστη που θα κάνει τι άραγε ; θα εφαρμόσει τα σκληρά μέτρα ; μα αυτό γίνεται , θα γίνει και με την παρούσα . άρες μάρες κουκουνάρες !!!
5) Ο πρωθυπουργός, κατόρθωσε επίσης να εκθέσει , στο εσωτερικό του κόμματός του, τους «λοχαγούς» που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες, στη θέση του χαλίφη, λέγοντας πως είναι επικίνδυνος , τελειωμένος κ.ά, και τελικά να μαζευτούν όλοι στο μαντρί, σαν να μην τρέχει τίποτα !!! και «βγήκαν όλοι νικητές». Στο τέλος πήρε και πανηγυρική ψήφο εμπιστοσύνης και όλα μέλι γάλα !! Δεν υπάρχει λόγος δημοψηφίσματος, εκλογών ή συνεργασίας με άλλα κόμματα, αφού η κυβέρνηση χαίρει εκτίμησης, τα άλλα κόμματα αδειασμένα και εκτεθειμένα πλέον δεν συναινούν σε συγκυβέρνηση και φυσικά η 6η δόση και τα νέα μέτρα θα έρθουν, «ού της βασιλείας ούκ έσται τέλος».
Από αυτή την συμπτωματική ή ηθελημένη ταχυδακτυλουργική τακτική βγήκε – «στιγμιαία» θέλω να πιστεύω -, νικητής ο πρωθυπουργός και το εν γένει ιδιοτελές κομματοκεντρικό πολιτικό αντικοινωνικό, πελατειακό εκμαυλιστικό σύστημα της Ελλάδας, το οποίο αν και έχασε σε εσωτερικό επίπεδο από τον πρωθυπουργό, εν τέλει διασώθηκε στο σύνολό του, ως αναγκαίο κακό, ρίχνοντας την μπάλα στην κερκίδα και ξεχνώντας ( νομίζουν ) , ο λαός τα προβλήματά του ασχολούμενος με τις κομματικές τακτικές, οι οποίες αν και κοινωνικά ανήθικες, είναι μεν αξιοπρόσεκτες και διδακτέες σε σχολές πολιτικών επιστημών, αλλά δεν δίνουν λύση στο διαρκές αίτημα της κοινωνίας για λύση του προβλήματος , την κοινωνική δικαιοσύνη και την ευδαιμονία. { η συνευθύνη της κοινωνίας, η χαλαρότητα και η ανοχή στον εκμαυλισμό της που οδήγησε στην ιδιωτεία της ( βλακεία αρχαιοελληνιστί ) είναι ένα σημαντικό κομμάτι της συζήτησης }.
Κατά την άποψή μου όμως κερδίσαμε και εμείς οι υπόλοιποι, οι εκτός παιχνιδιού, κάτι . ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ !!!!!
Όποιος συνεχίσει και τους πιστεύει, ή βλέπει λύσεις από τους θύτες ( αγορές, τράπεζες, μονεταριστική ευρώπη, κόμματα κλ.π ) είτε αποτελεί μέρος τους, είτε πλανάται πλάνην οικτρά !!!
Η μόνη λύση είναι η άρνηση στα πάντα, για να τους δημιουργήσουμε χάος ( έχει κόστος και πόνο και για εμάς ) , προκειμένου να υπάρξει κάτι νέο, μια αναγέννηση , και με φώς και με θάνατον ακαταπαύστως όπως λέει ο Κάλβος. Και όπως λέει ο λαός: «Αν δεν βρέξεις κ… δεν έχει ψάρι !!!»
Το Νέο υπάρχει και το μόνο που αναμένει είναι η αντίδραση για να υπάρξει η δράση του. Πρέπει η Ελλάδα να γίνει το ντόμινο που θα καταστρέψει το παγκόσμιο σαθρό και κερδοσκοπικό σύστημα για να δώσει ελπίδα στους ανθρώπους που πνίγονται παγκοσμίως από αυτό. Θα μας μακαρίζουν οι λαοί. Θα μιλάνε για εμάς άλλα 2000 χρόνια αν γίνουμε η αφορμή της αλλαγής, έστω και εάν χρειαστεί να γίνουν μεγάλες θυσίες από αξιοπρεπή και τιμητική επιλογή μας και όχι γιατί μας επέβαλαν αργό θάνατο, ή εκτέλεση οι θύτες / ψευδοσωτήρες μας. Δεν το ξέρω ακριβώς ποιο είναι αυτό το προσδοκώμενο ΝΕΟ , σίγουρα όμως ξέρω πως δεν θέλω άλλο από αυτό το σύστημα.
Όλους αυτούς τους τακτικισμούς τους είχα «προβλέψει» εδώ: http://www.antibaro.gr/node/3064 ,ήδη από τον Μάϊο του 2011, ενώ κάποιους άμεσους ( σίγουρα υπάρχουν πάμπολλοι άλλοι και δεν έχετε παρά να τους δείτε στο διαδίκτυο σε διεθνή sites & Blogs ) τρόπους εναλλακτικής διακυβέρνησης, δημοκρατίας, ανάπτυξης κ.λ.π είχα ενδεικτικώς και όχι περιοριστικώς αναφέρει εδώ :
http://www.antibaro.gr/node/2954
http://www.antibaro.gr/node/2982
http://www.antibaro.gr/node/3058
Τέλος σας προτείνω να δείτε αυτή την «ελπιδοφόρα» γαλλική ταινία: http://www.youtube.com/watch?v=- E96Ffv0Ktg&feature=channel_video_title
Μην λιγοψυχείτε . Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία !!!
Πειραιάς 05.11.2011
Δημ. Σταθακόπουλος
To Euro or not to Euro?
Posted on Saturday November 5th, 2011 by C_Azariadis
In two interviews with Hurriyet Daily News (Oct. 11) and The Saint Louis Post-Dispatch (Nov.4), Costas Azariadis advocates a suspension of all interest payments on Greek debt and a return to the drachma as a stopgap measure that will buy Greece time to debate and implement the deep reforms needed for economic prosperity. Exiting the eurozone will instantly balance the government budget, restore competitiveness to tourism and exports and reverse the income implosion the country is going through. Default will compromise future borrowing, anger the international community and hurt the reputation of the country but costly but continued austerity makes less sense. The real risk from default is that the relief it provides will be wasted in a futile attempt to preserve the status quo and thwart the necessary reforms.
The full article of C. Azariadis:
As the Greek government teeters on the verge of collapse and the national economy is in a freefall, voters in Greece are running out of time. Despite repeated rounds of cuts and austerity, the state still cannot pay salaries and pensions to more than two-and-a-half million people whose livelihood depends on the government. Tax revenue is shrinking, international lenders insist on deep and unpopular reforms, labor unions and professional groups cling obstinately to the status quo. The most corrupt political class in Europe squabbles over power, privilege and patronage as the youth unemployment rate soars to 40%. Schools and social life are disrupted by unending strikes while crime rates shoot up and the rule of law is visibly on the wane.
Long-postponed questions are coming to the fore with an urgency that cannot be deferred. Euro or drachma? Inside the EU or out? Structural reforms or status quo? Should the public sector shrink or grow? Is the current constitution working or we need a new one? In this post we deal with the first one. Today’s big policy question is: Should Greece tighten its belt as much as its lenders dictate and stay in the Eurozone or go back to the drachma and stop paying interest on its public debt?
Luckily for voters, this question has a simple answer suggested by many independent economists like Ken Rogoff, Nouriel Roubini and by the recent experience of Argentina—suspend interest payments, drop the euro and go back to the drachma. This is a costly choice but the benefits seem to outweigh the costs. Default would save the Greece annual payments roughly equal to 6% of its GDP, and would instantly balance the government budget. Going back to the drachma at an initial exchange rate of about 600 to the Euro will immediately boost competitiveness in exports and tourism, and reverse the economic freefall the country is going through now. Incomes will start growing again. Devaluing the drachma will also give the country breathing space to debate and implement the structural reforms that will keep it from a return to the poverty of the 1950’s.
Default is a messy business fraught with danger. Greek banks will collapse as their equity is wiped out; the state will have re-capitalize them without giving politicians or labor leaders any authority over day-to-day operations. International lenders will avoid the Greek government for many years, and the drachma will not be accepted by foreigners. Euro deposits will be taxed or forcibly converted to drachmas or regulated by capital controls. The drachma itself will be prone to inflation because special-interest groups will pressure the government to give them bonuses, raises, pensions and other handouts. Europeans will be apoplectic for a while because their banks, too, will suffer from a suspension of payments by Greece. Worse still, fears may spread through financial markets that Italy or Spain may follow in the footsteps of Greece. Fears of contagion can easily drive up the cost of borrowing for those two nations and thus become self-fulfilling. Dire consequences can follow for the world economy.
None of these drawbacks outweigh the obvious and immediate benefits that a suspension of interest payments would confer on the country. Greece is no more responsible for world contagion than the investment banking firm of Lehman Brothers was for the 2008-2009 financial panic. Recapitalizing European banks against default will be cheaper than bailing out Greece through a prolonged period of austerity. Argentina has recovered from its default of 10 years ago, and prospered.
The real danger of default is not that it causes friction between trading partners, domestic banks and depositors, or even international borrowers and lenders. Default is just a stopgap policy that gives borrowers time to put their affairs in order. That means spending less, working more, and planning ahead. If Greece really wants to prosper, default will buy perhaps two years in which the country must reform itself from top to bottom, from one end to another. The real risk is that the temporary relief from exiting the eurozone will be wasted in a vain effort to maintain the status quo. This is a risk that Greece must take.
Ellada, agapi mou» – Του Etienne Roland*, στη γαλλική «Le Monde» – Αξίζει να διαβαστεί!
«Ellada, agapi mou» – Του Etienne Roland*, στη γαλλική «Le Monde» – Αξίζει να διαβαστεί!
Αναρτήθηκε την 10 Δεκεμβρίου 2011, 13:09
Άρθρο του/της: Χριστιάννα Λούπα
Νιώθω βαθιά ταπεινωμένος, ως φιλέλληνας, όταν μια εφημερίδα τολμά να βάλει τίτλο πως η Ελλάδα είναι «μια χώρα ίσως λιγότερο «ευρωπαϊκή» απ’ ό,τι φαίνεται» κι όταν το περιεχόμενο αυτού του άρθρου είναι κακή σύνοψη μιας ιστορίας την οποία οι συντάκτες δεν έχουν ζήσει. Νιώθω ταπεινωμένος, ως Γάλλος, που συμπατριώτες μου πληγώνουν με τέτοιο τρόπο την ιστορία και τροφοδοτούν τον μύθο του ψεύτη και πονηρού (poniros στο πρωτότυπο) Έλληνα.
Αν λοιπόν δεν είναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα, ποιος αξίζει αυτόν τον τίτλο; Ο γερμανός βάρβαρος ή η ύπουλη Αλβιών, την οποία ο μεγαλύτερος ποιητής της, ο Βύρωνας, κατηγορούσε ήδη για λεηλασία της χώρας του Ομήρου; Περισσότερο ευρωπαϊκή η Αγγλία, που δεν επιθυμεί καμία ευρωπαϊκή αλληλεγγύη – και κυρίως όχι εκείνη που θα της κόστιζε χρήματα; Δεν είναι αυτή η χώρα που επανέφερε στην Ελλάδα τον στρατό και τον βασιλιά στο τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πυροδοτώντας έναν κατακλυσμό που η Ελλάδα έμελλε να πληρώσει πολύ ακριβά, μια χώρα που μπορεί εντούτοις να υπερηφανεύεται για την αντίσταση την πιο υποδειγματική απέναντι στον Ναζί κατακτητή. Η ιδέα της Ευρώπης δεν έχει και πολλά χρόνια ζωή, αμφιβάλλω αν μπορούμε να διανέμουμε διπλώματα ευρωπαϊκότητας. Τόσο η ιδέα όσο και το γεωγραφικό της περιεχόμενο είναι προς οικοδόμηση και όχι ένα ακέραιο δεδομένο.
Ο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη διότι, λέει, από αυτή τη χώρα έρχονταν η δημοκρατία και ο πολιτισμός. Έστω, αν και μπορεί κανείς να πει πολλά για αυτή την αθηναϊκή δημοκρατία, την οπαδό της δουλείας, την ιμπεριαλιστική… Αλλά ο τόνος τοποθετείται εσφαλμένα, διότι το πρόβλημα δεν είναι να μάθουμε πού γεννήθηκε η δημοκρατία, το πρόβλημα είναι να αναγνωρίσουμε ότι ο ελληνικός ή, καλύτερα ας πούμε, ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός είναι το μόνο κοινό σκυρόδεμα σε μια ιστορία φτιαγμένη από αντιπαλότητες και παγκόσμιους πολέμους.
Αυτός ο περίφημος ελληνικός πολιτισμός έθρεψε την Αναγέννηση, τα γράμματα και τις τέχνες, τους κλασικούς μας του 18ου αιώνα και γονιμοποίησε τις ελίτ του ίδιου αυτού αιώνα που συντάραξαν τον κόσμο.
Η θέση της Ελλάδας είναι στο κέντρο της Ευρώπης, πρόκειται άλλωστε για μία από τις πιο ζωντανές και τις πιο λαμπερές εστίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας: με πρόσωπα αξιοσημείωτα σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στην ποίηση, με μια πρωτότυπη σχολή ζωγραφικής που αρχίζει από τον Θεόφιλο και οδηγεί στον Τσαρούχη μέσω του Εγγονόπουλου, με φιλόσοφους όπως ο Κορνήλιος Καστοριάδη.
Δείτε ποιοι μεταφράζονται στην Ελλάδα: ο Βερνάν, ο Φουκό και ο Ντεριντά, δείτε πού διαπλάθονται οι ελίτ: στον τομέα της ιστορίας, η EHESS (Ανώτατη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών) έχει παίξει μεγάλο ρόλο. Και θα βρείτε στην Ελλάδα μια γενιά αξιόλογων ιστορικών που συμμετέχουν στην ανανέωση του κλάδου.
Όλοι λοιπόν ψεύτες και κλέφτες τους οποίους πρέπει να υπερασπιστούμε γιατί εφηύραν κάποτε τη λέξη «δημοκρατία»; Υπάρχουν πολλά ακόμα πράγματα να βάλουμε στη ζυγαριά: η φιλοσοφία (α λα δυτικά), η ιστορία, το θέατρο… Υπάρχουν σήμερα σε αυτή τη χώρα άνδρες και γυναίκες από τους πιο καλλιεργημένους και τους πιο πολιτισμένους που γνωρίζω• δεν δέχομαι να τους βάζουν «βάρβαροι» στον πάγκο της Ευρώπης. Όσο για τους αξιοθρήνητους κομπιναδόρους, σε ποια χώρα δεν υπάρχουν, έχοντας διασπαθίσει δεκάδες δισεκατομμύρια;
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ελλάδα είναι περισσότερο ή λιγότερο ευρωπαϊκή :
τα ίδια τα θεμέλια της Ευρώπης δεν υφίστανται χωρίς τον ελληνισμό. Να θυμίσουμε πως η Ευρώπη ήταν μια πριγκίπισσα από τη Φοινίκη που απήχθη από Κρήτες προκαλώντας μία από τις πρώτες διαμάχες μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η Ευρώπη έχει λοιπόν και ανατολίτικες ρίζες κι αυτός είναι ένας πολύ χρήσιμος μύθος σε αυτές τις εποχές διασταύρωσης των πληθυσμών. Τσιμέντο της Ευρώπης δεν είναι οι τράπεζες και οι τραπεζίτες αλλά ένας πολιτισμός, και ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα από τα στοιχεία που μας ενώνουν• αλίμονο, υπάρχουν τόσο λίγα!
Vive la Grece! Και ας μην αφήσουμε τεχνοκράτες να γονατίσουν φίλους και αδελφούς, πόσω μάλλον να τους ταπεινώσουν και να ταπεινώσουν κι εμάς.
* Ο κ. Ετιέν Ρολάν είναι πρώην διευθυντής της Γαλλικής Σχολής Αθηνών (EFA) και επίτιμος καθηγητής Ελληνικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris I – Πάνθεον – Σορβόνη.
Το κείμενο αυτό είναι η απάντηση του κ. Ρολάν στο πρόσφατο δισέλιδο δημοσίευμα της «Monde» με τίτλο «Ελλάδα – Ευρώπη: η μεγάλη παρεξήγηση», όπου αμφισβητούνταν η ευρωπαϊκότητα της χώρας μας.
TA NEA
Ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο από τη συνδρομητική Le Monde:
ELLADA, agapi mou,
par ETIENNE ROLAND, Ancien directeur de l’Ecole française d’Athènes, professeur émérite d’archéologie grecque, Paris I Panthéon-Sorbonne
je me sens profondément humilié dans mon philhellénisme quand un journal ose titrer que la Grèce est un « pays peut-être moins “européen” qu’il n’y paraît » et que le contenu de cet article est un mauvais résumé d’une histoire que les auteurs n’ont pas vécue ; je suis humilié comme Français que des compatriotes fassent si mal de l’histoire et nourrissent le mythe du Grec menteur et poniros.
Je ne reviendrai que sur quelques points. Si la Grèce n’est pas un pays européen, qui mérite ce titre ? Le barbare germain ou la perfide Albion à laquelle son plus grand poète, Byron, reprochait déjà de piller le pays d’Homère ? Plus Européenne l’Angleterre qui ne veut d’aucune solidarité européenne et surtout pas de celles qui lui coûteraient de l’argent ? N’est-ce pas elle qui a ramené en Grèce l’armée et le roi, à la fin de la Seconde Guerre mondiale, déclenchant un cataclysme que le pays allait payer très cher, pays qui peut pourtant se targuer de la résistance la plus exemplaire face à l’occupant nazi. Il n’y a pas si longtemps qu’est née l’idée d’Europe et je doute que l’on puisse distribuer des brevets d’européanisme. L’idée comme son contenu géographique est à construire et n’est pas une donnée intangible.
V. Giscard d’Estaing a fait rentrer la Grèce en Europe parce que, dit-il, la démocratie et la culture venaient de ce pays. Soit, même s’il y aurait beaucoup à dire sur cette démocratie athénienne, esclavagiste et impérialiste… Mais l’accent est mal mis, car le problème n’est pas de savoir où est née la démocratie, le problème est de reconnaître que la culture grecque, disons gréco-romaine, est le seul ciment commun dans une histoire faite de rivalités et de guerres mondiales. Cette fameuse culture grecque a nourri la Renaissance, les lettres comme les arts, nos classiques du XVIIe s. et a fécondé les élites du XVIIIe s qui ont bouleversé le monde. Le XIXe s. a joué un rôle fondamental dans la diffusion des arts et des lettres grecques engendrant un courant « néo-classique » que l’on retrouve à Edimbourg,- qui en fut l’un des centres et où l’on voulut construire un Parthénon — , mais aussi à Ratisbonne, où le Walhala, célébrant la victoire des Allemands sur les troupes napoléoniennes, est une réplique d’un temple grec.
L’art contemporain à partir de 1900 s’est construit en réaction contre le « classicisme » et l’on ne peut que s’en réjouir, car la leçon de l’art grec était celle de la concurrence et de la liberté. La culture de nos élites s’est modernisée et le latin, comme le grec, ne sont plus que marginalement enseignés dans nos écoles. Loin de moi l’idée de vouloir en refaire la culture de l’élite, qui se nourrit aujourd’hui de diversités littéraires ou artistiques dans un contexte mondialisé : cela est fort bien et l’un des acquis essentiels de ce que l’on appelle la « post-modernité ». Mais ces transformations n’affectent nullement la place de la Grèce au centre de l’Europe, car il s’agit d’un des foyers les plus vivants et les plus brillants de la culture européenne : des individualités remarquables dans tous les domaines, et pas seulement en poésie, une école de peinture originale de Théophilos à Tsaroukis en passant par Engonopoulos, des philosophes comme Kastoriadis..Regardez qui est traduit en Grèce : Vernant, Foucault et Derrida ; regardez où sont formées les élites : dans le milieu historien, l’EHESS a joué un grand rôle et vous trouvez en Grèce une génération de remarquables historiens participant au renouvellement de la discipline.
Alors tous des menteurs et des voleurs qu’il faut défendre parce que dans le temps ils ont inventé le mot de démocratie ? Il y aurait bien d’autres choses à mettre dans la balance : la philosophie (à l’occidentale), l’histoire, le théâtre… Il y a aujourd’hui dans ce pays des hommes et des femmes parmi les plus cultivés et les plus policés que je connaisse ; je ne supporte pas que des « barbares » les mettent au banc de l’Europe. Quant aux fraudeurs minables, dans quel pays n’en trouve-t-on pas, qui ont dilapidé des dizaines de milliards à date récentes ?
Il ne s’agit pas de savoir si la Grèce est plus ou moins européenne, puisque les fondements même de l’Europe ne s’entendent pas sans l’hellénisme ; rappelons qu’Europe est une princesse phénicienne enlevée par des Crétois et engendrant un des premiers conflits entre l’Occident et l’Orient. Europe a donc aussi des racines orientales, un mythe bien utile dans ces temps d’hybridation des populations. L’Europe n’a pas pour ciment des banques et des banquiers, elle a pour ciment une culture, et la culture hellénique est un des éléments qui nous unit ; hélas, il y a en a bien peu !
Vive la Grèce, et ne laissons pas des technocrates mettre à genoux des amis et des frères, encore moins les humilier et nous humilier.
Le Monde.fr
από: Palmografos.com – «Ellada, agapi mou» – Του Etienne Roland*, στη γαλλική «Le Monde» – Αξίζει να διαβαστεί!