-Του Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) Νο 2
Του Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) No 2
Το ποστάκι του Προκρούστη έγινε πολύ βαρύ δεύτερο γιαυτό ανοίγω, όμορφο και ελαφρύ —————————————————– Ανοίξαμε και σας περιμένουμε .
Άλλη μια υπόγεια διεργασία σε έναν χώρο ελεύθερο , απάνεμο με ήσυχα νερά.
ΆΠΑΝΤΕΣ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ. (παλάσκαι και αρβύλαι έξω από δω).
Έκαστος καταθέτει την δική του πινελιά 
όποια και αν είναι αυτή.
Απαραίτητη προϋπόθεση το μέτρον. Μέτρον ποιητικόν τε και παν άριστον.
Πεζές περιπολίες καθίστανται ανεκταί, υπό του αδμινίστωρος και των συν αυτώ, μόνον εις τον βαθμόν που είναι λόγιες.
Ενότητες , ομαδοποιήσεις καλλιτεχνικές , θεματικές και άλλες επιτρέπονται εν τη εξελίξει του παρόντος κονακίου.
Άμα τη αθρόα προσελεύσει καταστεί δυνατή η εκλογή επιτροπής δια τα προς διευθέτησιν των του παρόντος κονακίου συμβαινόντων αύτη θα πραγματοποιηθεί με σύστημα πλειοψηφικόν (το τριφασικόν λεγόμενον)
Η επιμέλεια και η έμορφος τακτοποίησις του παρόντος χώρου ίνα τούτος παράσχει μίαν ευεξίαν πνευματικήν τε και σωματικήν (όπως σε ένα θερισμένο σιταροχώραφο μετά από βροχή) εις τους κονακιστάς αποτελεί ευγενή δωρεά ομίλου τινός φίλα προσκείμενου προς τους Π & Α
Λοιπόν αγαπητοί/ές μου με την βεβαιότητα ότι το ποιητικόν του τίτλου θα σας εμπνεύσει και καινά δαιμόνια θα εισάγει στην οργιώδη φαντασία σας , ΑΡΞΑΣΘΑΙ….
Η ΧελιδΩνα (μ-λ) …. πέθανε !
Ζήτω…. Του Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) No 1
Ζήτω…. Του Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) No 2
167 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
Trisnastivaliotromot… στη 100 χρόνια από τη Μικρασιατική… Agtzidis Vlassis στη -Ο ανορθολογισμός του Νίτσε κα… παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο…
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Χτίζουν και γκρεμίζουν κάστρα
σ’ένα γλέντι φοβερό
για μια κόρη ξελογιάστρα
κι αν χαθεί που θα την βρω ;
Δρόμο παίρνω , δρόμο αφήνω
σε βουνά και σε γκρεμνό
κι όμως ζω να τυραννιέμαι
στο δικό της τον καημό.
Μου την άρπαξε η μοίρα
μια βραδυά στο χαλασμό,
θα την βρω και θα την πάρω,
το ‘χω βάλει πια σκοπό
του Βασίλη Τσιτσάνη.
———————
Το αλίευσα από την «ΜΑΤΑΙΩΜΕΝΗ ΟΥΤΟΠΙΑ»
mumul
Άντε καλή αρχή και πάλι…
Ομέρ
Προκρούστη,ελπίζω να μου ληστέψης μόνο τη ψυχη.
Για κάθε άλλη προσπάθεια,έχω το Θησσέα μου.
Ερσυλία μου… η ψυχή είναι το άπαν!
Έτσι και καταφέρουμε να σου ληστέψουμε την ψυχή θα είσαι αιώνια δικιά μας…. όσο και να χτυπιέται ο Θησέας σου!
Ομέρ
λέω να το επισκεφτώ και τουτο το Κονάκι
(που να που μας προεκυψε σαν βρεφος Ποντιάκι…)
Όταν ο Θησέας βρέθηκε στη μέση του Λαβύρινθου
Με τις χιλιάδες διαδρομές να διανοίγονται και κάθε μια ως ανεπίστρεπτη επιλογή
(και μέσα από χιλιάδες αντανακλώμενους καθρέφτες είδε – φευγαλέα- τον Μινώταυρο σαν μια σκιά στον τοίχο .
Προς στιγμήν σταμάτησε και κάθισε στο πάτωμα. Αναλογίστηκε ‘’ Τι άραγε γυρεύω εδώ; Ποια μοίρα τάχατες με περιμένει; Κι αραγε δεν είναι προτιμότερο αντί να γυρνώ αιώνια μες τον Λαβύρινθο να κάτσω εδώ και να τον περιμένω; Έτσι κι αλλιώς όπως κιο Θάνατος θαρθει’’
Προς στιγμήν . Και μετά ανασηκώθηκε και συνέχισε να ψάχνει στα Τυφλά μες τον Λαβύρινθο τον Μινώταυρο που κι εκείνος έψαχνε τυφλά γιατί κάνεις τους δεν μπορούσε να αντέξει την αναμονή μες την αιωνιότητα .
Καφενείον ο Λαβύρινθος
Μετά τον Μινώταυρο τον έπιασαν τα νεύρα του και μια πείνα. Είδε το Θησέα και του λέει, θα σε φάω τώρα εσένα και μετά θα μου φέρει ο μπαμπάς απέξω. Ήταν και λίγο χαζός, αν περίμενε ο Θησέας θα πέθαινε της πείνας πρώτος. Ο Θησέας ξαφνιάστηκε που τον είδε να εμφανίζεται, σκέφτηκε να του πει να μην είναι τόσο κοιλιόδουλος.
Αλλα βλέποντας ότι δεν έβγαινε συμπέρασμα κι ότι αυτός όπως το πήγαινε θα έτρωγε όλες τις πόλεις αφού τελείωνε με τη νεολαία της Αθήνας σκέφτηκε να κάνει το καθήκον. Μετά λυπήθηκε και άρχισε βγαίνοντας να σκέφτεται ότι κι αυτός είναι τέρας και ιστορίες, καταραμένη αναγκαιότητα, να μην αφήνει ένα ζωντανό να δει τα πράγματα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας.
Η Αριάδνη δεν καταλάβαινε και του έλεγε μπράβο και τέτοια (γυναίκες),κι αυτός προκειμένου να ησυχάσουν τα αυτιά του την κατέβασε στη Νάξο.
Ξέχασε μέσα στη σκοτούρα του να αλλάξει και τα πανιά…Βεβαίως η πόλη σώθηκε. «Ανάγκα και Θεοί πείθονται» του είπε ένας φίλος του βλέποντάς τον σε αυτά τα κακά χάλια.
«Άμα είναι να αρχίσουμε τους αναχρονισμούς να πω κι εγώ ότι τούτη τη γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε». «Α γειά σου», του είπε ο φίλος του και ο Θησέας χαμογέλασε αρχαιοπρεπώς κατά το Αιγαίο.
κατσε λιγο να θυμηθω εχω γραψω κι ενα επος Για την Αριαδνη και τον Θησεα ..Πρεπει να το ψαξω ..
Λαβύρινθος ή Περιπλάνηση
Θελησες να γνωρίσεις το Λαβύρινθο
ήμουν πρόθυμη να κρατήσω την άκρη του μίτου.
Μου ζήτησες μαζί να περιπλανηθούμε
κι εγώ χωρίς πολύ σκέψη σ’ακολούθησα.
Κιεκεί μέσα στ’ανήλιαγα μαιανδρικά του
διαμερίσματα,
σπείραμε και θερίσαμε τους καρπούς
της αγάπης μας.
Τα χρόνια πέρασαν
Κι εμείς χαμένοι στη σκοτεινιά των διαδρόμων
προχωρούμε
Σφιχταγκαλιασμένοι
περιπλανιώμαστε
Η λάμψη της ψυχής μας ξεδιαλύνη τα σκοτάδια
Προσδοκάμε τη στιγμή που θα βρούμε την έξοδο
Διαισθανόμαστε πως η τολμηρή απόπειρά μας
στο τέλος φτάνει.
Το φως είναι κοντά μας
Μια καινούρια ζωή μας περιμένει.
Το Βρηκα :
Ο Μίτος της Αριάδνης (η Ιστορία πέρα από τον Μύθο )
——————————————————
Πριν μπει μες τον Λαβύρινθο της Κρήτης ο Θησέας
-που ητο αρχαίος ήρωας ,όπως και ο Περσέας
Λένε πως ήταν σκεπτικός τον έτρωγε σαράκι
Και λένε πως σκεφτότανε σπαρταριστά(του Άκη )
Τα κωλομέρια γκόμενας που είχε στην Αθήνα
Με την οποία –λέγουσι –περνούσε πολύ Φίνα
Μα τώρα την παράτησε και ήτανε με άλλη
Κι ο διχασμός τον τρέλαινε , τουφερνε παραζάλη
Η Αριάδνη δίπλα του ήτανε γκομενακι
Πανέμορφη και λυγερή φορούσε και στριγκακι
Τον φρόντιζε πάρα πολύ κι όλο ρωτούσε
‘’τι έχεις;
Θησέα μου πανέμορφε ,γιατί δεν με προσέχεις;
Εκείνος όμως ,γύρναγε, αλλού ένοχο βλέμμα
Δεν ήθελε ξανά ν αρχίσει σχέση μένα ψέμα
Κι ύστερα είπε, ταχα πως φοβάται μη χαθεί
Μέσα εις τον Λαβύρινθο , αποπροσανατολισθεί
Σαν έλαβε το μήνυμα , η Αριάδνη είπε:
Ω ήρωα μου δυνατέ ,θαλάσσιε μου Ίππε
Που θα χωθείς μες τις στοές τον ταύρο να σκοτώσεις
Κι όλους τους νέους και τις νιες , για πάντα να τους σώσεις
Δέξου για δώρο ακριβό, ετούτο το κορδόνι
-έτσι κι αλλιώς στον κώλο μου μπαίνει και με πληγώνει –
Είναι λεπτό είναι μακρύ και φτάνει χίλια μέτρα
Αρκεί για να ξετυλιχθεί στη , Λαβυρίνθου, πέτρα
Μη με ρωτάς πώς μπόρεσα να τοχω για στριγκακι
Μια μάγισσα με μοίρανε ,μου το κανε δωράκι…
Έτσι λοιπόν ο ήρωας με δώρο αυτόν τον μίτο
Μπήκε μες τον Λαβύρινθο και έχτισε τον Μύθο…….
http://nosferatos.blogspot.com/2009/10/blog-post_4922.html
-Στον τράχηλο της καρδιάς μας δεν έχουμε
γλιτσιασμένα μακριά μαλλιά σρτιφογυριστά
Για το λουλούδι, το αηδόνι, την ψυχή, το φεγγάρι
και τα λοιπά η κοιλιά μας είναι χορτάτη
Και για την ώρα
στις υποθ’εσεις της καρδιάς δεν δίνουμε φράγκο
-Εσύ λοιπόν δίχως να φοβάσαι
εμπιστεψου στην κοιλιά σου
Εμείς
με του Προμηθέα τις κραυγές
γιομίζουμε την πίπα μας
σαν χοντροκομμένο καπνό το πίνουμε
και δίνοντας ώμο με ώμο
στο Γιαγκίν Κουλεσί
διαλέγουμε στους ορίζοντες τα μάτια που κοκκινίζουν
n.h.
mumul
Ο Μινωταυρος στο Σατυρικο του Φελλινι
http://nosferatos.blogspot.com/2009/09/fellini-satyricon-minotaur-scene.html
mumul
Μετά από όλα αυτά άκουσα κάποια που φώναζε
Γιώργο μα πού αγαπάνε αυτές οι γυναίκες?
Δε ξέρει ότι είναι παρομοιώσεις παρμένες από τη πρόθεση του ποιητή για να γράψει.
Τρόπος του λέγειν φωνάζω και γω.Τρόπος του λέγειν μη φοβάσαι.
Μύθος είναι.
Ασχετο.. Δεν μου λές Ερσυλία.. Απο που βγαινει το ονομα
Και ..μήπως εχουμε ξασυνατηθει ξανά σε κανενα Λαβυρινθο με αλλο προσωπειο;
«Ψυχή βαθιά» μας σήκωσε τούτες δω τις ημέρες
κι ουτε ενα γεια στον νέο μουσαφίρη
που στου Προκρούστη ζύγωσε το μελαγχολικό κονάκι
κι ίσως του τοπίου η ομορφιά εκεί νάναι κρυμμένη
Ερσυλία καλως ήρθες
mumul
Μου Φαινεται Μουμουλιε πως εχεις καποιο μέλι
και ερχονται οι ομορφες λες κι ησουνα Παστέλι
Μήπως σε λένε και Μεμέλ;Μηπως η Ερσυλία
που ηρθε στον Προκρουστη εδώ για ναβρει Ασυλία
Απο καποιον Μινώταυρο μήν ειναι καποια άλλη;
Πες μας μωρέ Μουμουλιε μου μου ηρθε μια ζαλη
στα ξαφνικά και δεν μπορω πλέον να στιχουργήσω
Ποια ειναι η Μόσχου η τρυφερή κοντευω πια να
πλανταξω ηθελα να πώ κι οχι τιποτις αλλο
παντως ‘δω μέσα κρυβεται Μυστηριο μεγάλο
και σερνεται ποιητικώς εντος του Λαβυρίνθου
ως κόρη μες στα Ερειπια της πιο Παλιάς Ολύνθου
σαν Αριαδνη πουχασε στα Σκοτεινά τον Μίτο
Κι ολογυρα οι Ποιηται φωναζουσι ενα »ζΗΤΩ!»
—-
και σε καλωσοριζουμε εντος(μας ) Ερσυλία
Μπες στου Προκρουστη την Πηγή : Αρχαια Κρυσταλία
και πιές το γαργαρο νερό που βγαινει απο στιχους
Κατσε μαζί και ακουσε παναρχαιους τους Ηχους
π’βγαινουν απο μεσα μας κι αντιλαλούνε εξω
πες: »στου Προκρουστη τη γωνια θελω κι εγώ να παιξω»!!!
Το είπα γω απ’την αρχή μα
πού’σουν να τ’ακούσεις
στο σχόλιο το 3 γύρισε
αν θες να μ’αντικρίσεις
Μήτε παστέλι ήμουνα μήτ’ έχω κάποιο μέλι
αν κι απ’ αυτό το παλαλό ίσως κάποιος να θέλει
χαλάρωσε εξάδερφε και μην τα φοβερίζεις
πουλιά είναι διαβατάρικα που δεν τ’ αναγνωρίζεις
απάνεμο ψάχνουν καμια φορά μέρος να ξαποστάσουν
και στο κονάκι έρχονται και για να ξεδιψάσουν
κάτσε και δες τα από μακριά πως πίνουν το νεράκι
απ του προκρούστη την πηγή που ειναι στο κονάκι
m.
Θέλεις σίγουρα να σου πω από που βγαίνει το όνομα Ερσυλία?
Μη χασω τη μαγεία.Βγαίνει απο το Ερσιλία.
Πως θες να ξέρω,καλέ μου, αν έχουμε συναντηθεί ξανά
Πες μου σημεία αναγνώρισης
σημεια αναγνωρισης μου θελεις Ερσιλία
Μα ελα που στα ξαφνικά επαθα Αλαλία
και στεκω εμπρος σου ενεός και δεν μου βγαινει ΄Ηχος
Μου φαινεται θα αποσυρθώ ,για λίγο, εντος, Ησύχως
Εντω μεταξύ εκεινος γυρναγε εδώ και κει στα Σκοτεινά , βαριεστημένος αλλά και ανυποφορα πεινασμένος , ανειπωτα Μόνος μες την αιωνιοτητα του Λαβυρινθου του ,σαν τρομαγμένο αγριμι αλαφιασμένος
» Μα τι τους εχω κανει;» σκεφτονταν » Τι θελουν ολοι αυτοι οι τυποι που ερχονται καθε τόσο και με κυνηγάνε;Απ’ οσο θυμαμαι τον εαυτό μου καθε τόσο ενας κυνηγός κεφαλών ερχεται εδώ μέσα και γυρευει το κεφαλι μου..
Ευτυχως μολις με βλεπουν πεθαινουν απο την Τρομάρα ..’ ωΧ ! Να ενας ακομα ..Κρατά σπαθί κι ασπίδα αλλα και κατι σερνεται σαν μια ουρα απο την αρχαια φουστιτσα του..Μου Θυμιζει την πρωτη φορά που μπηκα εδω μέσα και εκινη η χα..ρα -η Αριαδνη ντε -μου χαρισε εκεινο τον Μιτο που δεν οδηγουσε πουθενά παρά μόνο ξανά σ’αυτήν
και δεν ηθελα και θελησα να φυγω , για πάντα , να ξεφυγω και τοτες φυτρωσε αυτή η Κεφάλα Ταυρου στη θεση της Κεφαλής μου και καθε Φορά που βλεπω τον εαυτό μου στους απειρους καθρεφτες εδώ μέσα, φωναζω σιωπηλα : Δεν ειμαι ο Μινωταυρος. Ο Θησεας ειμαι . Ο Θησεας!
Εκ των υστέρων μάθαμε το Μυστικό-
μας ρίξαν στον Λαβύρινθο, μας είπαν:
‘’Σκότωσε τον’’- και μας χαρίσαν κι ένα Μίτο- τάχα για να μπορέσουμε να ξανα βγούμε
Κι ύστερα Ψάχναμε στα Τυφλά
Μια ζωή..
Και κάποτε κοντοσταθήκαμε απελπισμένοι.
Κοιτάξαμε τον Καθρέφτη που είπε:
‘’Εσύ σαι ο Μινώταυρος Και τούτος ο Λαβυρινθος οπου ματαια εψανες ειναι η Αξαρχής σου κατοικια ..Εδώ γεννηθηκες .
Και δεν υπάρχει Μίτος ‘’
Ακομα και η Αριαδνη ηταν ψέμα .
Ψέμα τα πάθη,οι πόθοι,τα χρυσόνειρα,
το ψάξιμο του νου μες τα σκοτάδια.
Δυστυχεις! ψευτογελάμε,
ψευτοζούμε, ψευτοκλαίμε
κι όταν λέμε<>!
ψέμματα κι αυτό το λέμε!
Ίσκιοι οι πόθοι,τα πάθη,τα χρυσόνειρα
το ψάξιμο του νου μες το σκοτάδι.
Η Γευσις της ζωής μας
Απ΄ τη ζωή, στο τέλος της, μόνη απομένει γεύσις
του αειφόρου ποταμού (που δις εμβαινειν), ρεύσις
η γλύκα, μήλου αδαγκωτου, και η επιθυμία
ανείπωτη ,ως μια ορμή προς μιαν ουτοπία..
Απ’ τη ζωή ,στο τέλος της ,μένει καμμένο ξύλο
κι’ ο τρομερός Μινώταυρος δεμένος σ’ενα στύλο
Η Αριαδνη ,μυστικά να ξετυλίγει μίτους
κι’ ο Ιωνάς να οδύρεται με΄τη Κοιλιά του κήτους …
Απ’ τη ζωή γαυγίσματα ,φωτιά και γκρίζα σκονη
κι όταν στο τέλος έρχεται η νεκρική σινδονη
οταν εγκαταλείπουμε το ,των ανθρώπων ,πλήθος
Πλάθει νανούρισμα ξανά το μητρικό το στήθος
η Γευσις της θεότητας , βυζιού γαλακτερή
οπως το άστρο της Βηθλεεμ ,κι αυτή αστραφτερή
όταν θα φευγει η ζωή ,σαν μια σκιά στον τοίχο
και μάταια ο Μινωταυρος θα ψάχνει για τον Μιτο….
http://nosferatos.blogspot.com/2008/07/blog-post_1098.html
Εγώ δεν είμαι ένα διαβατάρικο
πουλάκι.
Είμαι ένα κοριτσάκι περιπατητικό
και ήρθα στου Προκρούστη το κονάκι
για να τον δω λιγάκι και δυό λογάκια
να του πω.
Καλέ μου Προκρουστάκι,γίνε χριστιανός
και μη ληστεύης όλους όσοι έρχονται εδώ.
Τους βάζεις σε στενό κρεββάτι τους
κόβεις τα ποδάρια και τα τρως.
θα βρεις κι εσύ το μάστορά σου
μιαν ημέρα,δυστυχώς,
θα σου κόψει τα ποδάρια
να τα κάνει κρεμαστάρια.
Και ύστερα θα δούμε τι θα τρως
-Μην φοβάσαι Εσρυλία
εδώ δεν υπάρχει ασυλία
«παλάσκαι και αρβύλαι έξω από δώ»
λέει φάτσα κάρτα στο εισαγωγικό
-και το κρεββάτι πουχουμε ειναι να ξαποστάσει
ο μουσαφίρης πουρχεται και για να ξεδιψάσει
-αλλού είν τα πριόνια μας αλλού και τάρματά μας
αγρίους δεν αφήνουμε μεσα στο οντά μας
-κι όποιος στο νου του έβαλε να φέρει εδώ φαρμάκι
και να χαλάσει το ήρεμο κι απάνεμο κονάκι
καρά οφίς τον έφαγε που πείραξε την μούσα
μεγάλος και φαρμακερός πάνω από την Κρούσα
και του Προκρούστη ο οντάς τρεις έχει «ιδιοκτήτες»
τον Μ-πιο με τον mumul και τον Ομέρ χωρίς πριόνι
κι όπως λέει το παραδοσιακόν εδώ εις το κονάκι μας
Μέρα μέρωσε, τώρα η αυγή χαράζει
τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια
τώρα κελαηδούν
Τώρα κελαηδούν
τώρα λαλούν και λένε
Ξύπνα αφέντη μου
ξύπνα αγκάλιασε
κορμί κυπαρισσένιο
κι άσπρονε λαιμό
mumul
Καλωσεβρήκα Μουμουλέ και σε
και τη γενιά σου.
Από τα βάθη της ψυχής,αντάρ
τικο σήκωσα μπαιράκι και
ήρθα στο κονάκι.
Με μια λαχτάρα αναψυχής
με πεθυμιά για ζέστα
ξεκίνησα από νωρίς.
Και νάμαι τώρα βιαστική,
στη γλωσσα την ευχετική.
Χίλιες ευχές ακόμη
Χίλια καλοσωρίσματα
Χίλια και δυό χιλιάδες
Χίλια καλωσασέβρηκα
κι ακόμη λίγα είναι.
Μη φωνασκείς Θησέα μου,
η Αριάδνη σου με τα πολλά
μπλά μπλά εστόλισε με
ταύρινη περικεφαλαία
την έξυπνή σου κεφαλή
που είναι τόσο ωραία.
Μη φοβάσαι!Θησέα.
Εγώ είμαι η Ερσυλία,
αι διαπεραστικαι σου
αι φωναί ξεπέρασαν τον ήχο
διαπέρασαν τον τοίχο
του οίκου του ωραίου μου
και έκαναν τα ώτα μου
τα ώτα ωσάν του λύκου.
Με ολολυγές πετάχτηκα
είπα είν ο θησέας
τι τάχατες να τούκανε
ο κακός πάλι ο Ταυρουλέας.
Εγώ είμαι η Ερσυλία,μη φοβάσαι.
Άφησα το Ρωμύλλο μου,για σε
και πάω να βρω το Τζιάννι
το καλό μου ιατρό του
Κένταυρου το μαθητή,
που μοναχός του γύρισε
πέρα απ τη Κολχίδα
εξέφυγε απ του δράκοντα
τη φοβερή μανία
έφερε όλα τα βότανα
και για την αυπνία.
Περίμενε λιγάκι να
το βρω είν ένα
μπουκαλάκι μαγικό.
Τον έδωσε η Τζιροντού
η μάγισσα και τούπε
να σου το φέρει να το πιείς
και να συνέλθεις.
Δυό τρείς σταγόνες θε
να πιείς μες σ ένα ποτηράκι
με μπόλικο νεράκι.
Ευθύς, σαν κοιταχτείς
μες τους πολλούς καθρέπτες,
του Μινωταύρου σου
στο πίτς και πτίλον
θε να εξαφανιστεί
η περικεφαλαία.
Κι ευθύς αμέσως
θε να εμφανιστεί
η όμορφή σου η κεφαλή
η κεφαλή σου του Θησέα,
η ωραία.
Για όλα αυτά ποιός»καλός δαίμονας» πταίει?
Η Αριάδνη?
Όχι βέβαια!
Η Πασιφάη είν’αυτή που δεν άφηνε
αρσενικό γι’αρσενικό να μην το φάει.
Να το φάει?
Τρόπος του λέγειν δηλαδή.
Ο κόλπος της ήταν μεγάλος.
Είχε γεννήσει οχτώ παιδιά
το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο
Που να χωρέσει ο Μίνωας?
Ήθελε ένα Ταύρο.
Μερες θωρω, μα δεν τολμω
στιχακι να φυτεψω,
στο φρεσκο το κονακι αυτο
το νουμερο το «2»…
Φοβαμαι μηπως σικουελ
φανει στους αναγνωστες
μα κι οι ποιητες χαθηκανε
-τους εφαγεν ο ταυρος;
Ενταξει, ενας εγινε «Μπατμαν»
και βγαινει αργα μεταμφιεσμενος.
Τελος παντων, καλη σταδιοδρομια
και … γρηγορα «Κατγουμαν»
(χωρις παρεξηγηση please,
απλως ‘σκωπτικον’)
Η αληθεια ειναι πως:
Ο Ερσυλια προσπαθει
τα νεφη να ταιριαξει,
μα η στιγμη αδιαφορει
κι ο οιστρος δεν ξεμυταει.
Κι εγω με κοπο προσπαθω
τις λεξεις να ταιριαξω,
μα δεν μπορω
το βλεπω θα πλανταξω.
Με ομοιο-παθητικους χαιρετισμους…
Βασικα, ηθελα να πω ο «ιστρος»,
αλλά τελος παντων.
Υπάρχουν και χειρότερα
ω! γλυκό-παλιό περιγυάλι,
που απ’ τη χαρά του ερχομού
φεύγουν και πάν’ οι λέξεις
Ομέρ
Ω! γλυκος-παλιος καιρος…
Το ίδιο και ο Μίνωας,αγαπησιάρης
όπως ήτανε πολύ,
δεν άφηνε θηλυκό για θηλυκό να
μην το ερωτευτεί.
Πταίει κι αυτός?
Δεν το εσκέφθη εκ των προτέρων
πως για να εδραιώσει το βασίλειο
του αυτό, χρειάζεται δύναμη ανδρών
και γυναικών γερών και δυνατών.
Στη Κρήτη ολούθε μα και στα νησιά
του Αιγαίου περιπατούσε νυχθημερόν
και τον έρωτα τρυγούσε των ωραίων
γυναικών των λαγαρών.
Έσπειρε και εθέριζε αγάπες,
γεννούσε γυναίκες και άνδρες
δυνατούς
και ωραίους σαν θεούς.
Να υποστηρίξουνε τον οίκο,
να βγάλουνε και ήχο.
Να βγεί το όνομα του δηλαδή,
να γίνει ονομαστός,και στην
ιστορία ξακουστός.
Παρακάλεσε το Δία αρχικά
κι όταν είδε πως ο Δίας δεν είχε
κέφια Θεικά
αυτούνο τον καιρό,
αποτάθηκε στ’αδέρφι του τον Ποσειδώνα
και με λόγια σκληρά ζατεύει βοήθεια.
Πόσειδων ισχυρόν όχλος εστίν,
ουκ έχει δε νουν.
Ποσείδαον,αν θέλεις,
να σε αποκαλέσω με μελλοντικά
λόγια ειρηνικά.
Πόσειδων,Θεέ της θάλασσας μου
παρακαλώ σε,
Ένα ταύρο μου δώσε στο βωμό
να θυσιάσω στ’όνομά σου,
και το βασίλειό μου
κραταιό να ισιάξω.
Και ω!του θαύματος
ο Θεός της θάλασσας ο Ποσειδών
ένα πανέμορφο ταύρο ερωτικό
αναδύει από το βύθιο του
της θάλασσας,τοπίο.
από του ωραίου του
του σπιτικού τον κήπο.
Ταράχτηκεν η θάλασσα
το κύμα αντρειεύτη
τον ταύρο αναπέταξε
και στη στεριά
τον ρίχτει.
Άφωνος μένει ο Μίνωας
από την ομορφιά,
δεν πάαινε η καρδιά του
να θυσιάσει το ταύρο
ετουτονά,μήτε για χάρη
του Θεού,
μη χάσει τέτοιο κάλλος.
Αφήνει ευθύς το ταύρο στο παλάτι
και φεύγει για να πράξει
τη φαεινή ιδέα του που τούρθε
στο κεφάλι, να σπάσει τα αμύγδαλα
και απο δω παν κι άλλοι.
Όχι αυτό από το»να σπάσει» είναι
άσχετο,δεν το βλέπεις?Σβήστο.
Όχι άστο,
φωτίζει κι αυτό.
Τινάχτηκε έκπληκτος ο Μίνωας
του κόπηκε η εμιλιάς
μα το μυαλό του δούλεψε
και έκανε ρελάνς.
Καλύτερα τέκνα να ποιήσει
και φεύγει ευθύς
υιούς και θυγατέρες
να γεννήσει.
Είδε τον ταύρο και η Πασιφάη
και τρελλάθηκε.
Πόθος,πάθος την περιέβαλε και
την καρδούλα της έρωτας για το
ταύρο την κατέλαβε.
Τρέχει ευθύς το Δαίδαλο,
το καλύτερο τεχνίτη του ανακτόρου,
στο εργαστήριο του να τον βρει.
Τον παρακάλεσε πολύ,
ένα ξύλινο ομοίωμα ταυρίνας
να της ισιάξει
για να μπεί,μα το Χαμουραμπί,
Τι το θέλεις τρελλή ,είπε ο Δαίδαλος,
θες να με βάλλεις σε μπελάδες
γιατί θες να σου ισιάξω
ξύλινες αγελάδες.
Σο μουχαμπέτ’ εκάθουμ’νε με κάμποσα παιδία
Κι έσκισεν έρθεν εύρε μεν τ’ εγάπ’ς αρροθυμίαν
Το Σταύρωμαν ελίβωσεν και τα Λευκένια κλαίγ’νε
Οι παλαιοί με την σειράν απ’ είνας είνας φεύ’νε
Τα μουχαμπέτα π’ αγαπά πολλά ΄κί θα κοιμάται
Άμον ντ’ ακούει την κεμεντζέν ο ύπνος ατ’ θα χάταιν
Το σεβταλούκ ΄κί γίνεται μανάχον με λασίον
Γίνεται με το παρακάθ’ και με το καθησίον
Το σεβταλούκ ΄κί γίνεται και με την αμελίαν
Γίνεται με την καλατσήν και με την μασχαρίαν
τι να της κάνω της καρδιάς
ωχ τι να της κάνω της καρδιάς
που’ναι παραπονιάρα
ωρες με κάνει να πονώ
ώρες ν’αναστενάζω
κι αλλές βολές μωρέ παιδιά
κι αλλές βολές μανούλα να φωνάζω
τη χρυσή μου την παρέα
θε να την γλεντήσ’ωραία
να τους πω ένα τραγουδάκι
να τους βάλω στο μεράκι
γλώσσα μου γλυκιά μου γλώσσα
άρχινα πες μου καμπόσα
όσα ξέρεις κι άλλα τόσα
Ψαχνοντας στα χαρτια μου βρηκα μερικά Ανεκδοτα ποιηματατιδι αφιερωμενα στον Νεαρον Τοτε Βριπαλακίδη του οποιου ειχα αναλάβει την διαπαιδαγώγηση .. Τωρα που ενηλικιωθηκε και εριξε μαυρη πετρα έω να τα δημοσιεσω εδώ αν δεν πειραζει
———————————-
Πριν καμνεις Φροντιστηριον Μικρε Βριπολακίδη
προσπαθησε μ’υπομονή της Γνωσεως το στρειδι
Να ανοιξεις . Και το μαργαριτάρι
που μεσα του θά βρεις ,να μη το καταπιεις ..
Να το θαυμασεις λίγο
και υστερα καντο φυλαχτό και μην περιφρονείς
της Μνημης το Λυχναρι και το Τζινι που εχει μεσα να το Σεβαστεις
Να μη λερωνεις τα θρανία με Μοντζουρες και ναμη πετάς χαρτακια στον καθηγητη , στον διπλανό σου να μη ριχνεις καρπαζιες , της ταξης τα κοριτσια σου να σεβαστεις ,της Μαριγώς τον κώλο μην τον ξαναπιάσεις και μη καυχιεσαι οταν τρως αποβολή, και τρωγε το Φαι σου , Αγάπα το κελί και Διαβαζε πολύ , Αμήν .
Περι Αγάπης (στον Βριπολα
Πολλές φορές Βριπόλα μου , Αυτό που λέν Αγάπη
ειναι σαν λάδι στη Φωτιά , σαν στις Πληγές αλάτι
ειναι σαν το χαμογελο Ιούδα Ισκαριώτη
να σου φιλούν το μαγουλο τα χείλη ενός προδότη
Πολές φορές Βριπόλα μου , τα λόγια της Αγάπης
ειναι το περιτύλιγμα μιας Θλιβερής απάτης.
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
Συχνα πυκνα ,μες τη Ζωή πουχουνε δομημενη
σα νατανε ομολογο, ολιγον Γαμ..μένη
με τις διακυμανσεις τις, τα πάνω και τα Κάτω
σαν να ταν δεικτης Dow Jones , που ειναι ανω κατω
και σαν reprime και δανειο ,δεικτης επιτοκίων
σαν Πρωτοτοκι του Ησαυ αντις των πινακίων
καποια φακής που ηθελε γιατι βαθια πεινουσε
και οταν το καταλαβε κατοπιν την Ξερνουσε
Τι το θελα -μουρμουριζε- και εφαγα Φακή;
τωρα τα χρεη ΄μ’επνιξαν , θα πάω Φυλακή-
ασε που μου κανε κακό και μουφερε Αέρια
για ενα Πινακιο Φακής, επεσα στη Μιζέρια –
Μα κατι αλλο ελεγα και μαλλον το Ξεχνάω
Θα φταιει πουμαι γεροντας κι ολίγον τι γερνάω
Α !!!ελεγα για τη ζωή που χει τα πάνω κατω
κι οτανδεν εχεις μια Γυνή να βανεις απο κατω
τρώγεσαι με τα ρουχα σου και τα Χρηματιστήρια
κι η Οικονομία εγινε κιαυτή πολύ Μυστήρια
κι ενώ ολοι μας ελεγαν για Ιδιωτικοποιησεις
εν τελικώς κατεφυγαν εις Κρατικάς τας λύσεις
Δεν εχει νοημα η Ζωή, κανεις δεν βρισκει Ακρη
Παρα μονάχα ενα παιδι που χυνει Μαυρο δάκρυ
Γιατί μόλις του εσπασε το ακριβό παιχνιδι
Νατο που κλαιει σε μια γωνια ..Κι ειναι Γυμνο ..Τσιτσιδι!
Δεν κλαίει για τα ρουχα του: κλαίει για την αγάπη
Δεν ξερω αλλο τι να πώ …Ζωή για τον Χασαπη !
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
Βριπολακιδη ,ποντιε και Πολυχρονεμένε
Στις κρισεις της ταυτοτητας λιγακι αγριεμένε
π’αναρωτιεσαι κλαιγοντας , αραγες Ποιος να ειμαι;
και ψαχνεις ναβρεις νοημα στων θαλασσων τίς Μμνημαι…
Αραγες -θραυσμα εαυτου – θε να βρεις την αλήθεια;
αραγες θαβρεις μέσα σου , στηνΚριση σου , Βοήθεια;
θα βγεί απ’ τη Μύτη στεναγμός , θα βγει αλληγορία ;
Η μήπως θε να Βυθιστεις μέσα στην Απορια
ωσαν Οιδιπους να γυρνάς Τυφλός μες τα σκοτάδια
και θαχεις πέτρα στην Καρδια κι η Τσεπη θαναι αδεια
Γιατί στησαν αι Τραπεζαι, παντου, το Colpo Grosso
Κιολοι πουλάν τές μετοχαι στο τζαμπα κι οσο οσο
Αλιμονο .. Κανεις ποτε δεν ξευρει τι μας Μέλει
το μέλι των μελλουμενων δεν ειναι καλό μέλι
και μέλισες μας τσιμπησαν στα αμελετητα μας
μηλα με Μέλι γιναμε στα παραμιλητά μας
Βαρεια σιωπή απλώθηκε κι η νυχτα φερνει νύστα
Κανεις δεν μενει πια εδώ , με ς τη Προσκρουστεια Πίστα
Γιαυτό και γώ καληνυχτώ και λέω Καληνύχτα
που ρθε πιά το αποβραδο κιειν’ το σκοταδι Πήχτρα …
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Οκτωβρίου 15, 2008
16 Φεβρουάριος 2009 8:12 μμ
Tωρα καταλαβα λοιπόν τι θελει ο Vripolάτος
που ηρθε μεσα στις σπηλιες ωσαν γουργούρης Γάτος
και με λαχταρα Ψυχική μ’ αποκαλεί Πατέρα
– παιδί μου!! μες τον κοσμο αυτό υπαρχει πολύ Λέρα –
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η καλοσύνη
– Θυμασαι πως τηνν επνιξαν και την Κερα Φροσυνη;-
Δεν φτανει η καλή καρδια δεν φτανει η Συμπονια
δεν φτανουν φτερουγισματα στ΄ουρανια αλώνια
και δεν αρκει παληκαρια ουτε το μέγα Παθος
γιατί η αγαπη ειναι βουτια στο ιδιο σου το Λαθος …
Σαν να γλιστρας στο τελος σου σαν ναναι η αρχή σου
κι ειναι σαν να βυθιζεσαι βαθεια στην Υπαρξη σου
Για την αγαπη που ζητάς δεν φτανει η Ανοχή
Χρειζεται Vripola μου να εχεις αντοχή….
Σχόλιο από Αποσπερίτης | Σεπτεμβρίου 19, 2008
και ενα προς τον ΟΜΕΡ
ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ
———————–
Πρεπει να ξερεις Ω Ομέρ , που νιωθεις προδομένος
-και ισως και στα πιο βαθια εισαι΄σεκλετισμενος
και απορεις κι εξίστασαι και ισως νιωθεις μόνος
κι αναρωτιεσαι: αραγες γιατι αυτός ο πόνος;
και ψαχνεις ν’απεξαρτηθεις απ’ τον Αποσπερίτη
-που ισως στα ενδοτερα να θεωρεις :Αλήτη-
πρεπει να ξευρεις ω !!!Ομερ πως πάντα Η ΑΓΑΠΗ
-εαν δεν ειναι εξαρτηση και πληρης αυταπάτη-
προυποθετει χωρισμό και καποια προδοσία
-εμέ ετσι με διδαξε η Θεια η Τασια
οταν αποχωριστηκε τον Θειο μας τον Τακη
και εκεινος αυτοκτοτονησε ωσαν τον Καρυοτάκη…
Σχόλιο από Νοσφεράτος | Σεπτεμβρίου 28, 2008
Πώς με καταλαβαίνεις δάσκαλε !
Ομέρ
Κι αν πονάει ο λαιμός σου μη φοβάσαι
κι αν καπνίζεις τα τσιγάρα απανωτά
μια απλή φλεγμονή είναι θα περάσει
αν ακολουθήσεις τη θεραπεία σου σωστά.
Βάλε στο στόμα σου λιζοπαίνη είναι η
Βακιτρακίνη ένα αντιβιωτικό απο τα παλιά,
έχει μια ωραία ιστορία θα στην πω άλλη φορά.
Πόσο παλιό είναι το τραγούδι, και αν υπάρχει μετάφραση στη δημοτική.
Άγουρος είμ’ άγουρος
θα φιλώ το μάγουλο σ’
ατματσάς είμ’ ατματσάς
θα γριβώνω σο πατσάχ σ’.
Εκεί πέρα σο ρασίν
στέκι ένα πουλίν πασύν
σύρω παίρ’α σο νισάν
κρούω φτάγ’α περισιάν.
Το τσαρούσι μ’ είπε με
μη φορείς με γράσκουμαι
τ’ έμορφα τα κόρτσοπα
σπίγγω κι αγκαλιάσκουμαι.
Ε, κόρη λεμόν λεμόν
το πόι σ’ αμόν τεμόν
γιαμ θα τρώει σε ο γούρζουλας
γιαμ θα ίνεσαι τεμόν.
Ανάθεμα τον παρχάρ
τα ψηλά τα ράσια
πίνεις τα νερά κρύα
σύρεις τη μανάσια.
Σο τυφέκι μ’ το κουρσούμ
πουλόπο μ’ εσέγκα ατό
αν θα λες το γιοκ πουλί μ’
σύρον την ψυ μ’ έπαρ’ το.
Ακούστε:
Από εδώ
Εύγε Πόντε,αυτά είναι…»Γιατί εμείς ψυχή δεν έχουμε ρε Ξανθόπουλε;» (όπως έλεγε ένα ανέκδοτο με το παιδί του λαού κι ένα φακίρη στις Ινδίες που μας αφηγούνταν παλιά σχετικά με το τελευταίο τραγούδι ένας φίλος 🙂
ευχαριστούμε coerdia. Μάλλον καλύτερα είναι να τα βάλουμε ζευγάρι, δηλαδή ινδικη πρώτη εκτέλεση και στη συνέχεια την ελληνική εκδοχή :
Όσο αξίζεις εσύ
κι η καρδιά σου η χρυσή
δεν αξίζουν μαζί
ο ουρανός κι όλη η γη, κι όλη η γη …
Όλοι οι άντρες ποθούν
στην καρδιά σου να μπουν
κι επειδή μ’ αγαπάς
με μισούν, με μισούν, με μισούν …
Μα εγώ σε σένα, καλή μου,
χρωστάω και τη ζωή μου,
μου άλλαξες την ψυχή μου,
τόσες συνήθειες κακές.
Με χίλιες δυο τριγυρνούσα
και τα λεφτά μου πετούσα,
αλήτης θα καταντούσα
μα όλ’ αυτά μέχρι χτες.
Αυτή η νύχτα μένει
που θα μαστε μαζί
θα φύγεις μακριά μου
πριν έρθει το πρωί…
Αγάπη μου σε χάνω
έτσι ήτανε γραμμένο
μα όσο ζω στον κόσμο
εσένα θα προσμένω
Αγάπη μου θα φύγεις
έτσι ήτανε γραμμένο
μα όσο ζω στον κόσμο
εσένα θα προσμένω
Μ’ αφήνεις τώρα που έμαθα κοντά σου
και ζω μονάχα για τον έρωτά σου
κι είμαι κομμάτι από την καρδιά σου
όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ’ αγαπάς
Μείνε μαζί μου και μη μ’ αγαπήσεις
μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις
και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις
όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ’ αγαπάς
Τι θα γίνω μες στη ζωή αν ξυπνήσω ένα πρωί
και κοιτάξω την αγκαλιά μου από μέσα να λείπεις εσύ
Μείνε μαζί μου και μη μ’ αγαπήσεις
μόνο τα χάδια σου να μου χαρίσεις
και λίγο λίγο θα με συνηθίσεις
όχι όχι μη με παρατάς όχι όχι κι ας μη μ’ αγαπάς
Καποιες φορες παρατηρώ δω μεσα στους Προσκρουστες
πως λυωνουνε σαν το κερι (πολιτικά) οι Κρουστες
και ζεχνουνε τα αιματα και η αδρεναλίνη
Και συν τοις αλλοις παει Ψηλά και η Χοληστερινη..
Καποιες Φορες τιναζονται οι σουστες του Προκρουστη
κι αναφωνουμε εν χορώ ολοι μας »Ρε τον …..η »
μ’αλλαλαγμους τσιριζουμε(ακομα κι η Μαρια)*
ενα ρεφρεμ παναρχαιο γιοματοι ευφορία
ποιο ειναι τουτο το ρεφραιμ;
Εδω σας θελω παιδες
μεσα στα ερειπια αυτα φυτρωνουν ναργιλέδες…..
*η Πενταγιωτισσα
Να επιχειρίσω theo από σχόλιο 49 να μεταφράσω στη δημοτική
το ποντιακό τραγούδι
Άγουρος είμαι Άγουρος
Άγουρος είμαι άγουρος
θα φιλώ το μάγουλό σου
γεράκι είμαι γεράκι
θα γαντζώνομαι στο μηρό σου
Εκεί πέρα στη ράχη
στέκει ένα πουλί παχύ
σύρω παίρνω το σημάδι
χτυπάω την φτερούγα
γίνεται ρημάδι
Το τσαρούχι είπε μου
μη με φορείς φθείρομαι
τα όμορφα τα κορίτσα
σφίγγω κι’αγκαλιάζουμαι
Ε!κόρη λεμόνι-λεμόνι
στο μπόι το δικό μου δική μου
ή θα σε τρώει η αρρώστεια
ή θα γίνεσαι δική μου
Ανάθεμα το λόφο
και τις ψηλές τις ράχες
πίνεις τα νερά τα κρύα
σύρεις τη μανάσια
Στο τουφέκι μου η σφαίρα
στο πουλόπουλο την έβαλα
άν θα λες όχι το πουλί μου
σύρε πάρε την ψυχή μου.
Δε γνωρίζω αν η μετάφραση αυτή είναι επιτυχημένη.
o μορμονογοργονος
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_7748.html
ενα εξαιρετικο ποιημα . ΕΝΑΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑ:
http://nosfy-myblognosfy.blogspot.com/2009/11/blog-post_2713.html
Η Φαντασιωτική ταύτιση του Νεαρού Ποντίου Vripolidh: τι να κάνω με δαύτον; ειναι και καλό παιδί…Αχ αυτές οι φαντασιώσεις!!
http://nosferatos.blogspot.com/2008/09/vripolidh.html
Για το εξαιρετικό ποίημα.ΕΝΑΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΦΑΝΤΑΣΜΑ
Ανδρικές σκέψεις μεσα σ ένα γυναικείο μυαλό.
Η μόνη λέξη που υποδηλώνει τη γυναικεία υπόσταση είναι η λέξη
«εγκυμονεί»
Ωραία!
ΚΑΙ ΤΟ ΛΑΧΑΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΧΑΝΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΠΑΡΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΣΑΤΥΡΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΕΡΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΦΕΝΑΚΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΓΑΡΓΑΡΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΡΜΙΖΕΙΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
ΚΑΙ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ ΕΣΤΙ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙΝ
εν τελει ολα εστι φιλοσοφειν;Μα μήπως ετσι
την ξεχειλώνουμε πολύ την φιλοσοφία
μήπως
την κανουμε χυλό,ή μπως σουπα μουπες ;
τι θα τις κανουμε ολες αυτές τις κουπες;
Μήπως το παραξηλώσαμε;
για το σχ. 60
εξου και το λαικον ασμα
καντε περα καντε περα
ειμαι μελλουσα μητερα
Μια κοπέλα λυγερή
με μια ουρά ψαρίσια
το πλοίο πλευρίζει
κι αρωτά
σε γλώσσα καραβίσια
Ζη! Ο βασιλιάς Αλέξανδρος?
Ζη!Και βασιλεύει!
Και τον κόσμο κυριεύει!
απαντούν.
Γιατί αλλοίμονον
όχι!αν ειπούν
ευθύς
ναυαγοσωστικό
θα ειδούν!
…όλα όλα
και περισσότερο το ΕΥ ΖΗΝ
http://nosferatos.blogspot.com/2009/10/sweet-movie.html#links
ΔΥΟ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ βριπολαου βριπολίδη
(απο σχολια στου Αποσπεριτη)
Δεν «πεθαίνουμε »πια τον θάνατο τίμια και συνειδητά. Και«ουδείς πλέον αισθάνεται και γνωρίζει ότι οφείλει να πεθάνει τον θάνατο του»
OΦΕΙΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ;
Θάνατον επιθύμησα, διότι τόν οφείλω,
καθώς γράφει τό “ΕΝΕΚΕΝ” στό τελευταίο φύλλο,
μά έλα πού η υποχρέωση ετούτη μέ τρομάζει,
καί εις τροχιάν αποφυγής τήν θέλησή μου βάζει.
Δοκίμασα ΕΚΛΟΓΙΚΕΥΣΙΝ πού τήν ψυχήν λαφρύνει,
τίποτα δέν κατάφερα πρός τήν μεριά εκέινη,
ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΝ θέλησα νά δείξω στό μοιραίον,
μά έλα πού σκεφτόμουνα διαρκώς τό αποφευκταίον,
καί τότε μηχανευτηκά πρωτότυπην ιδέαν:
ΔΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ ΘΑΝΑΤΟΝ ζητώ να΄επιτυχω
μά ποιός στήν θέση μου νά μπεί; ποιός νά στηθεί στόν τοίχο;
Τόν γρίφον τούτον ελυσα, κατέληξα εσχάτως,
στήν θέση μου νά νεκρωθεί ο πάτερ ΝΟΣΦΕΡΑΤΟΣ,
διότι πατέρας τού παιδιού θάνατον να βιώνει
είναι στην φύση ανώμαλο, κανείς δέν τό σηκώνει.
Πάθε πατέρα Θάνατον χωρίς διαμαρτυριαν
καί εγώ σού υποσχομαι λαμπρήν κι πάμφθηνην κηδείαν,
καθώς ‘ολα τά εξοδα ο δήμαρχος πληρώνει,
γιά σένα, τιμής ΕΝΕΚΕΝ, τάφο δέν σού χρεώνει.
Ο πού νά φάει την γλώσσα του vripolίδης
Οκτωβρίου 5, 2008 στο 6:02 μμ | διόρθωση
“καλά αυτό το παιδι οσο παει ..χαζευει. τι να κάνω;”
Υπομονή. Αφού ως γνωστόν, κατά δικήν σου ρήση
μωραίνει πάντα ο κύριος όν βούλεται διαλύσει.
Ομως σέ σκέψεις μ έβαλες, αφού κι αυτή η λύση,
καθώς μας λέει ο Χαιντεγκερ ουδόλως θά φτουρήσει.
Σκέπτομαι μήπως θά πρεπε μέσα σ αυτήν τήν κρίση
που ο μαύρος καπιταλισμός κοντεύει νά διαλύσει,
θά πρεπε λέγω τής θανής το σχέδιον ν αναβάλλω
δι ευθετότερον καιρόν, γιά τό ζαμάνι τό άλλο.
Διότι τά ωραία σάβανα πανάκριβα τά έχουν,
κι εμένα απ τάς σκελέας μου τά χρήματα δέν τρέχουν,
καί καθώς πάσαι αι τράπεζαι πάγωσαν τάς πιστώσεις,
σαβανοδάνιο δέν μπορείς ουδόλως νά σταυρώσεις
διότι είναι λένε δάνειο μέ υψηλό τό ρίσκον,
δέν επιστρέφεται ποτέ απ τόν πεθαμενίσκον.
Δι ό καί πλείστα μνήματα έχουνε κατασχέσει
ξεθάβουνε καί τον νεκρόν στά χέρια τους σάν πέσει
μά τώρα η κυβέρνηση τό πρόβλημα θά λύσει,
τού πρώτου τάφου δάνεια σέ όλους θά χαρίσει.
Μ άν δέν πεθάνουν οι φτωχοί γιατί λεφτα΄δέν έχουν,
καί μονο οι πλούσιοι δύνανται στόν τάφον νά κατέλθουν,
ιδού τής απανάστασης τό άστρον θ ανατήλει
μέ τροπον που ούτε ο Κάρολος δέν είχε προαναγγείλει !
κι αλλο ενα απο την σπηλια του νοσφερατου
vripol είπε…
Τά αλμπατρός πελώρια όταν πετούν την νύχτα,
ψεκάζουν κάτι κουτσουλιές,
τόοοοσες με το συμπάθιο….
vripolίδης δεχθείς προσφάτως εις μέγα ξέφωτον κεφαλής παρασκεύασμα παραπετούντος κοσσύφου…
πηγη
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_1709.html
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/canzone-arrabbiata.html
AKOY ΠΑΣΟΚΑΚΟ
——————-
κυνηγημενοι , μπουχτισμένοι αηδιασμένοι
απο τον Πολύδωρα , τον Βουλγαράκη τον Καραμανλή και τους αλλους
αιντε ειπαμε μπας και δουμε ασπρη μέρα και
δεν μπορει να ειναι χειροτερα ειπαμε και
σε εμπιστευτηκαμε βρε
και συ
μας εριξες στο Ψαχνο. Κατευθειαν στο στηθος
να ξερεις
πως οταν σε σκοτωνουν αυτοι που εμπιστευεσαι σε σκοτωνουμε διπλά
Ακου
Πασοκάκο
που λιγουρευτηκες εξουσια και καριερες κι αξιωματα
και μας υποσχεσαι και διαφανεια στο Ιντερνετ και αλλες σαχλαμάρες Ποιος μας το παιζει αξιοκρατης ρε; Εσενα σε θυμαμαι Αυριανιστή και τοτες με τον Τομπρα -και τωρα μας κουνας στη μουρη το διδακτορικο του Γεηλ;
Ακου΄Πασοκακο
Η Κοινωνία αυτή δεν εχει αλλο παρά μνημη
και τα παιδια της
και τον πόνο της ..
Αντε να παιξετε αλλου τ’Αμερικανικα Τηλε παιχνιδια σας
(συνεχιζεται)
http://nosferatos.blogspot.com/2009/12/blog-post_5457.html
Νοσφεράτε,
πολύ με τη Μνήμη ασχολείσαι και συ τελευταία! 8)
παλιότερα μας μάλωνες γιατί διατηρούμε πολύ πιο βαθειά Μνήμη!!!
Ομέρ ο αμνήμων
παντα ασχολιομουνα με την Μνημη ..Και με ενοχλουσε παντα η Καπηλεια της Μνημης …(δεν αφορά σας βεβαια αλλά κατι εθνολαικιστες της δεκαρας που μιλανε για μνημη και εννοουν την κοινωνικη αμνησια
Νοσφερατος ο Μνημων
ακου Πασοκακο…
με το απληστο για εξουσια βλεμμα
και με τον ενθουσιασμο του αρχηγου σου για νεες ιδεες
ΔΕΝ ειναι Λαπτοπ η Δημοκρατια ρε!!!.
Η Δημοκρατια δεν κατοικει στον Θαυμαστο αψυχο κοσμο του Ιντερνετ
Δεν ειναι Πλατωνική Ιδεα
δεν ειναι παιχνιδι γραφειοκρατων
δεν ειναι σχεδιασμα επι χαρτου
δεν ειναι διδακτορικο και μαστερ πλαν
Δεν ειναι Ψυχή στον παγο
Η Δημοκρατια
ειναι μια διαδηλωση στα Συννεφα
ειναι οι νεκροι μας προγονοι
οτι αγαπησαμε
οτι πονεσαμε
οτι κλαψαμε
οτι μοχθησαμε
Ειναι οι φιλοι που χασαμε προωρα
οταν εσυ εχτιζες καριερες
ειναι
μια αναλαμπη
που δεν λεει να σβυσει
ειναι
Η Δημοκρατια
αυτο που μισοκαιει
σαν καρβουνο κατω απο τις σταχτες
στον ρημαγμενο κοσμο μας …
συνεχιζεται…
Στον μικρο Ομερ τον Αμνημονα που μας την βγαινει και Μνημονικώς
http://nosferatos.blogspot.com/2008/08/blog-post_5925.html
Άκου πασοκάκο
Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας…
αγνόησε τις προκλήσεις των επιτελικών σχεδίων του Χρυσοχοίδη
από ΕΔΩ
Αν ειναι να παιχτει η υπαρξη μας
αν ειναι να διαλεξουμε αναμεσα στην υποταγή και την αξιοπρεπεια
αν ειναι να ξεχασουμε αυτο που ειμασταν
αν ειναι να πουλησουμε τα παιδια μας για το τομαρι μας
αν
αν ειναι να παιχτει και πάλι η υπαρξη μας
αν ειναι -για λιγη ξεκουραση , για λίγο φαγοπότι, για λίγο Βολεμα
να βλεπουμε την Μπότα σας και πάλι να συντριβει παιδια και προσωπα κι Ιδανικά και μνημες
αν ειναι να ντρεπόμαστε τα χρόνια που μας μειναν
αν
αν
αν ειναι για τα μουτρα σας και τα παχεια τα λόγια
να σκυψουμε και παλι το κεφαλι
τοτε θα πουμε παλι : Οχι μωρε …Σιγά τα κελεπουρια
για ενα εναμιση τοις εκατο αυξηση ;
Σιγά τη ζωή που μας δινετε γι ναταλλαγμα
Οχι μωρε. Και πάλι . Οχι κι παλι οχι
ως την Αιωνιοτητα και περα
Τάσος Λειβαδίτης, Αν θέλεις να λέγεσαι … άνθρωπος (1950)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν΄αγωνίζεσαι για την ειρήνη και
για το δίκαιο.
Θα βγείς στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα
ματώσουν απ΄τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες – μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν΄αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη
ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ΄απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ΄απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν΄ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ,
να κοιτάς έν΄ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμένος πάνω απ΄το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ΄αποχαιρετήσεις όλ΄αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου,
για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και
για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή
και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη,
τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ΄ το τετραγωνικό μέτρο του κελλιού σου
θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη .
Κι΄ όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελλιού σου με το δάχτυλο
απ΄τ΄άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν΄ ασπρίζουν
τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ΄ αρχίζουνε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ΄αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη : Ειρήνη
σα ναγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ΄ολάκαιρο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ΄την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν΄ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Ετικέτες διαδηλώσεις, Φασισμος
το μελλον των παιδιων ειναι η Μποτα
το Μελλον των παιδιων ειναι η μποτα
σ’αυτην την επαναληψη ταινίας
στην δινη αυτή της πιο Τυφλής της Βίας
Το μελλον των παιδιων ειναι η Μπότα
σ’αυτήν την κοινωνια που πεθαίνει
το μελλον ειναι σαν Ψυχή που βγαίνει
οπως το Αίμα μας καθώς αιμοραγουμε
σαν εκπνοή καθώς ψυχορραγουμε
Το μελλον ολων μας ειναι η Μπότα
Τιποτε πια -ποτε ξανά- οπως και Πρωτα…
χωρις φωνή αυτή η χωρα που πεθαίνει
σαν ενα δακρυ απο το ματι που δεν βγαινει..
http://nosferatos.blogspot.com/2009/12/blog-post_5457.html
http://ecstaticpoetrysemeli.blogspot.com/2008/07/blog-post_15.html#links
Μίλησε ένα ειρηνόφιλο παιδάκι και είπε.
Το «ΟΧΙ»
ΟΧΙ είπαν στον εχθρό
κιάρχισε το μακελειό.
Έλληνες και Ιταλοί κι από
δίπλα οι Γερμανοί.
Μες τη λάσπη κυλιστήκαν
μες το χιόνι δροσιστήκαν
πάλεψαν στήθος με στήθος.
Φώναξαν!Αέρα!Βρε παιδιά!
Κι ύστερα ήρθε η λευτεριά!!!
———————
τι ειναι αυτό που μόλις ανοιξε;
σαν ενα τραυμα στο λαιμό
η σαν φιλί
η σαν
λυγμός της ανοιξης εν μεσω του χειμωνα
σαν ματωμένο ρόδι
σαν μια ημιτελής χειρονομια \
σαν ενα βημα που στεκει μετεωρο σαν το πουλί που δεν αντεχει αλλο να πετα κι αυτοκτονει στα συννεφα
σαν το νεκρό χελιδόνι
σαν την αγάπη μεσα στη χωρα μας σαν την αγάπη που λιμναζει ,που κρυβεται που τρεμει
Μεσα στο κρυο
σ’ αυτον, και παλι, τον Δεκεμβρη
Ωραιο το παραπάνω ποιημΑτιΔιον . Εγω τογραψα;
(τελευταια – επι πασόκ -δεν γνωριζει η Δεξια μου τι ποιει η Αριστερά μου)
χμμμ . Αυτο ειναι ιδεα για αλλο ποιηματακιον . Ισως η συνεχεια το ΑΚΟΥ ΠΑΟΚΑΚΟ
ΑΚΟΥ ΠΑΟΚΑΚΟ= ακου Πασοκακο..
Ακου ΑΚΟΥ ΠΑΟΚΑΚΟ
Δ Δημητριαδης
http://www.poiein.gr/archives/7660/index.html
Θαυμάσια,αναλυτική και
ρεαλιστική επωδός
στην αγάπη και στον έρωτα
το εκτενές ποίημα
του Δ.Δημητριάδη.
Το αλίευσα από http://www.akribeia-stop.gr/ και το αναδημοσιεύω, έμμετρον καθ’ότι.
ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΑΚΡΙΒΕΙΑΣ
Για την ακρίβεια γείτονες
Ψάλουμε μες την πόλη
Γιατί όλοι απομείναμε
Με άδειο πορτοφόλι
Κοιτάξτε όλοι γύρω σας
Δείτε, την ανεργία
Τους φόρους που μας βάζουνε
Και τ’ άδεια τα ταμεία
Όλοι οι μισθοί μας ψίχουλα
Ανύπαρκτες συντάξεις
Και για όσους διαδηλώνουμε
Υπάρχουν μέτρα τάξης
Το γρήγορο φακέλωμα
Το λεν προσαγωγή
Με κλούβα στην ασφάλεια
Μας πάνε εκδρομή
Πλουτίζουνε οι τράπεζες
Σε βάρος του λαού
Και σαν τον κόμη Δράκουλα
Το αίμα μας θα πιούν
Όταν πληρώνω θέρμανση
Και ρεύμα και νερό
Δυο τρία εγκεφαλικά
Παθαίνω στο λεπτό
Στο σούπερ μάρκετ όταν μπω
Με ζώνουν μαύρα φίδια
Με υποσχέσεις και με θα…
Μας πρήξανε στην… ακρίβεια
Πληρώνουμε λογαριασμούς
Πνιγμένοι μες τα χρέη
Μην κάθεστε στα σπίτια σας
φτωχοί νοικοκυραίοι
Στους δρόμους και στις γειτονιές
Βγείτε να φοβηθούνε
Να ακουστούν πολλές φωνές
Γι’ αυτά που διεκδικούμε
Αξιοπρέπεια στους μισθούς
Λεφτά για την παιδεία
Συντάξεις για τα γηρατειά
Τέρμα στην ανεργία
Τον κάθε έναν από σας
Τον θέλουμε κοντά μας
Επιτροπές «ακρίβεια στοπ»
Είναι το όνομα μας
Το κεφάλι μου ήταν άδειο
έτρεξα για να προλάβω
γαλοπούλα μια να πάρω.
Μα τα λεφτά μου ήταν λίγα
και επήρα μια σκαλίδα
έτρεξα στο κήπο το δικό μου
και με τον Ψαρή-το άλογό μου
ξεβουλώσαμε μια τρύπα.
Να!Μια ωραία λαχανίδα
έφαγα εγώ τα φύλλα
και στο Ψαρή έδωσα τη ρίζα.
Έτσι περάσαμε Καλά Χριστούγεννα
χωρίς φουσκώματα στη κοιλιά
από τα πολλά τα φαγητά.
Και εις έτη πολλά.
Μυρίζει θάλασσα, μυρίζει θάλασσα, μυρίζει θάλασσα …
Δεν είναι η αντανάκλαση του νερού που συγκεντρώθηκε στη σιδερόπορτα της αυλής και παιχνιδίζει με τις αχτίδες του ήλιου, είναι η ίδια η θάλασσα.
Η πραγματική θάλασσα. Πρέπει να το χωνέψω.
Γιατί άραγε δεν έχω το κέφι που νόμιζα;
mumul
Απλά, να διασχίσεις τα γαλάζια νερά της
Να παιχνιδίσεις με τα κύματά της
Ν’αφεθείς στην υγρή αγκαλιά της
Να ποτίσεις το κορμί σου με την αρμύρα της
Να τέρψεις τη γεύση σου με των ερώτων της
τα μαγικά στολίδια.
Μου αρέσει η Λαογραφία του Πόντου.
Γιαυτό θα σας πω τα Πρωτοχρονιάτικα Κάλαντα στα Ποντιακά.
Αρχή Κάλαντα κι αρχή του χρόνου,
κι αρχή του χρόνου,
πάντα Κάλαντα,
πάντα του χρόνου,
πάντα του χρόνου.
Αρχή μήλον εν’κι αρχήν κυδών’εν
κι αρχήν κυδών’εν
(Αυτό θυμίζει το Κρητικό Λαογραφικό,συγκινητικό στιχήδιο.
Ηντά τρωγες στ’αγκάστρι σου
και μύριζεν ο γιός σου
μήλον την ταχινήν
κυδώνι το μεσημέρι)).
Έρθαν του Χριστού τα παληκάρια
και θμίζνε τον οικοκύρην
οικοκύρην και βασιλέα.
Δέβα σο τερέζ κι έλα στην πόρτα
κι έλα στην πόρτα.
Χα μηλόπα, χα ξερά τζιρόπα.
Χα ξερά τζιρόπα.
Χα ξερά μαύρα κοκkιμελόπα
κοκκιμελόπα.
Λύσον τον κεσέ σ ‘και δος παράδες
και δος παράδες
Χρόνια Πολλά και του χρόνου
Νάσαι καλά βρε Ερσυλία
Και εις έτη πολλά…
…Και εις έτη πολλά
Παει καιρός που ηθελα να μπώ μες του Προκρουστη
μα ελα που τσαντιστηκα με εναν αλλο …….η
κι απεμακρυνθην απο δώ που ηταν η Φωλιά μου
κι εβλεπα τι γινοτανε και ματωνε η καρδιά μου
Θελω να πώ στους ποιητές : δε φτανει να χεις Ρίμα
ποιητικώς για να γραφει μες του Προκρουστη Ποιήμα
δε φτανουν πιτσιλίσματα εις των αφρόν κυματων
ουτ’ αγκαλίτσες τσιριχτες Ντεμέκ Γυμνων σωμάτων
Δεν φτανει η επιδειξις Δηθεν συναισθηματων
και ουτε η επικλησις Πνευμάτων αοράτων
ουτε να λεγεις αχ! και βαχ! δηθενες πως γκαβλώνεις
με τα κουνηματα αυτά μάλλον μας ξενερωνεις
Μες του Προκρουστη δεν χωρουν τοσον φτωχαι ποιησεις
για να γραφτουν ποιηματα πρεπει πρωτα να χυσεις
(και εννοώ το αιμα σου κιοχι τιποτις αλλο)
και κλεινω αυτο το ποιημα μου που ειναι και μεγάλο
μα ομως . Προειδοποιω, Θ’ ακολουθησει κιαλλο.
[…] -Του Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) Νο 2 […]
Δεν είναι πράγμα απίθανο για έναν Νοσφεράτο
να θέλει ποίηση υψηλή με αιματοχυσίες
υπάρχουν όμως και πολλοί που είναι παρακάτω
και δεν μπορούν και προτιμούν τίποτα οινοποσίες
Τη νύχτα βλέπουν δύσκολα, μ’ ακούν τη μουσική
Δεν έχουνε αυτοί φτερά; δεν θέλουν να πετούνε;
έχουν και θέλουν μα έμαθαν από τη φυσική
τι κάνει η πίεση στα ρευστά όταν συγκοινωνούνε.
Όμως μη μας παρεξηγείς και κάνεις απουσίες
αν είναι οι στίχοι μας φτωχοί και κατά τι καμμένοι
δεν είναι ότι βαριόμαστε να κάνουμε θυσίες
ούτε ότι στα εύκολα είμαστε μαθημένοι
Είν’που το αίμα που κυλάει μέσα στα σώματά μας
έτσι κι αλλιώς είναι κοινό. Εμείς αν μόνο θες
σου δίνουμε να πιείς κρασί και αίμα απ’τα όνειρά μας
μα εσύ δεν θέλεις και μας λες…
(από εθνό- αρχίζει:)
Πλειστες φορές που εγραψα εις του Προκρουστη Ποίημα
κι εβγαλα εδώ εσωψυχον το των εντος μου σημα
κει πάνω που ανεβαινα των ποιηματων οιστρο
κι ενιωθα τον ποιητικόν σεισμόν σαν ναχα μεσα σειστρο
εκει που μόλις εφτανα στο Υψηλόν το τέρμα
που μοιάζει μένα δειλινο ,των Αισθηματων Γέρμα
Τον Ουρανισκο των θεων ,κει π’άγγιζα με Γλωσσα
κιεσταζε νεκταρ ο Ολυμπος ,κι ενιωθα μυρια Οσα
Κει πάνω που ανεβαινα με μια Ανεμοσκάλα
πέσα πάνω σε μικρη ποιητρια.. Δασκάλα..
Δασκαλα με χρυσα μαλλια πολύ μακρυμαλλουσα
μα κατι μεσα μ’ελεγε πως ητανε Θεούσα
(συνεχιζεται)
Τι τάχα μου εδεικνυε πως ητανε θεουσα
ανεγγιχτη απ’ τους ανήρ και μυστακοφορούσα;
αν και φορουσε φερετζε μπορουσα να διακρινω
στο μουτρο της , Παρθενικό Μυστακοφόρο Κρίνο.
Ετσι λοιπόν την πουλεψα ,και ειπα »Πουλα – Πούλα»
εις το Χρηματιστηριον . Μακρια απ την Μοσχοπούλα ….
ελπίζω Ω ! Μουμουλιε…!αλλο να μή χεστουμε
κιαν καποιοι παρεξήγησαν να το ξανασκεφτουνε
Κι οσο για τις ποιητριες … Που ναι το περιγυαλι;
Που ερχονταν εδώ καποτες σ’αυτήν την παραζάλη
και ηρεμια απλωνε και μια ζεστη αγκάλη;
βρε μπάς και επεσε σ’αυτήν την ταχα Μοσχοπούλα
που ολοι οταν την βλεπουνε φωνάζουν »Πούλα Πούλα;
Μήπως την πούλεψε κι αυτή;Μη βρηκε ασυλία
Σε καποια χωρα΄μακρινη απο την Ερσυλία;
Μη δεν αντεχει ποιηματα να βλπέει Μοσχοπούλας
ππου μοιάζουνε με κουτσιομπολιά της καθε κυρα Σούλας;
Μην είναι με το «παλαιο» και λεει πουλα πούλα
που χριστούγεννα δεν πέρασαν και θέλει γαλοπούλα
ουτε κομμάτι από ψυχή να ήτανε να φύγει
προς τι η αναστάτωσις, ποιός τι άραγε να θίγει!!!
λίγο κεμπάπ πολίτικο, κομμάτι γκιουνεφέ
τσίπουρο απ’την Αιανή και έμνοστα εφέ
έτσι οι μέρες πέρασαν κι αυτές αγάλι αγάλι
χωρίς τεκτονικούς σεισμούς μα με το περιγυάλι
που έφυγε απ τους δεκαενιά βαθμούς του κονακίου
και πήγε εκεί που δύσκολα βλέπεις το φως του Σειριου
mumul
Ποτέ μου δεν περίμενα από το Νοσφεράτο
να ενοχλείται τόσο δα από ένα μουστάκι
άντε λοιπόν στα γρήγορα να γίνομαι φευγάτο
απ’του Προκρούστη τούτο εδώ το ποιητικό κονάκι.
Το πρόβλημα, ήθελα να πω, σ΄αυτή τη μαύρη αθάλη
δεν είναι τόσο ο μύστακας μιας μικρής δασκάλας
(κι εύχομαι γρήγορα κι εγώ να’ ρθεί το Περιγυάλι)
αλλά ότι το ανέβασμα κάποιας ανεμοσκάλας
που οδηγεί ποητικώς σ’ άλλα μέρη και τόπους
απρόσιτα κι ανέγγιχτα από τις βοσκοπούλες
οπού φοράνε φερετζέ και διώχνουν τους ανθρώπους
γίνεται ευκολότερα χωρίς τις βαριοπούλες
Όμως δεν ξέρω πιά κι εγώ. Ίσως η ασυλία
να είναι η μόνη αδύνατη στη γη παρηγορία.
Τωρα που μου το θυμισες τι φταει η Βαριοπούλα
που στο Ρεσαλτο βρεθηκε , για αυτήν την Μοσχοπούλα
Γιατι τάχα τους πιασανε για ογδοντα αδειες μπύρες
και αλλους τους αφηνουνε που περνουν χρυσές λίρες
Τι μπερδεμα πελώριο με τουτους τους Ρεσαλτους
Μου φαινεται θα αρχισουμε ολοι μεγαλος σαλτους…
φαινεται ρεσαλταραμε…μας εστριψεν η βίδα
και ολα μας θυμιζουνε τον Μικρασιατη Μίδα
Εσεις δεν θα τον Ξευρετε μα ο Μουμούλ θυμαται
Αραγε που να βρισκεται ; Που ταχα να κοιμαται
Βρε; Μήπως απ’ την Αμερική , μήπως απ την Κωλουμπα
βρε μπας και παρακολουθει και μας τα φέρνει Τούμπα;
Παγώνει η ψυχή
όταν κρυφά από αγαπημένα βλέφαρα κουρνιάζει.
Ραγίζει η μιλιά
εκεί που τα λόγια δε φτάνουν ν΄ ακουστούν.
Όλα περιβάλλονται από μια εκδοχή αχρωμάτιστη:
Ο πόθος κοιμάται του καλού καιρού
μπρούμητα,
πίσω από το τζαμι μιας άδειας αγκαλιάς.
Το γλυκό της αγάπης παγώνει ανάμεσα στα δάχτυλα
απροειδοποίητα,
καθώς κυλούν οι τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη,
χωρίς έστω μια ψεύτικη δικαιολογία
κάτι σαν αφορμή για ενδοσκόπηση και αυτοτιμωρία.
Το φως κάνει πως κρύβεται
μόνο και μόνο για να σταματήσεις να ντρέπεσαι
κάθε φορά που θυμάσαι το κύμα εκείνο
το αφύλαχτο, που ξεπέζεψε και σάρωσε τη σύνεση
μιας σπυρί-σπυρί συμμαζεμένης ζωής.
Η πληρότητα εκείνης της ανάμνησης
δίνει άφεση και δημιουργεί ένα δίχτυ ελαφρύ,
που δεν αφήνει τίποτα να λερώσει το αχνό περίγραμμα
ενός απροσδιόριστα ξεχωριστού, στιγμιαίου αγγίγματος ψυχής.
Αλήθεια, ήρθε ο καινούριος χρόνος ή κρύβεται ακόμη
πίσω από το δειλό χαμόγελο εκείνης της φλογερής πόζας;
Παρακολουθεί,παρακολουθεί,
τρώγοντας μια γαρδούμπα
Πάσχα γιαυτόν ξημέρωσε,
χορεύοντας και Ρούμπα,.
τον εθνικό τους το χορό
πέρα στην Αρούμπα.
Και η παραζάλη του χορού έ
φερε την αρλούμπα.
Έφαγε και μια σούπα,.
από αρνί βραστό
και άλλη μια γαρδούμπα.
Έπεσε και κοιμήθηκε
και είδε στ’όνειρό του
πως πεζή περπάτησε
μέσα από τη Τούμπα,
χορεύοντας και Ρούμπα.
Πήρε και μια φούμα απο το ναργιλέ
που τούδωσε ο άγριος ο Χούμπα.
Σαν ψέμα του εφάνη
που δεν εξανθρωπίστηκε
και σαν πίθηκος εγίνηκε.
Κι ελεύθερος τώρα
τρέφεται
με νόστιμες καρύδες
από τα δέντρα τα ψηλά
και όχι με γαρίδες
και γάμπαρες από τα χαμηλά
τα μέρη τα θαλασσινά.
Τούμπες στα δέντρα φέρνει
και σαν ζογκλέρ πάνω στα κλαδιά
πετιέται από τα ψηλά
στα χαμηλά.
Και απ τη πολλή του τη χαρά
χέ…..που βρήκε συντροφιά,
τις μπαμπουίνες
από τα πάνω τα χωριά.
Ευτυχώς δεν έχαψε
όλες αυτές τις ρούτες
πως για να γίνει άνθρωπος
πρέπει να κλειστεί στη φυλακή,
Να χέσει .η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα.
Γιατί η Άννα της Παναγιάς
η μάνα τον εγγονό της
έστειλε για να θυσιαστεί
και δε χρειάζεται τώρα όλοι μας
να γίνουμε Χριστοί,
ο Χριστός είναι ένας και μοναδικός
μέσα στο κόσμο αυτό,γ
ιατί να χάσει τα πρωτεία
και μες τη φυλακή κ
αι πάλι το θαυμα του να κάνει.
Όλους που δεν πιστέψανε
στο θαυμαστό του έργο γ
ια τα καλά να τους ξεκάνει
και είναι το λιγότερο.
Να μη στερήσουν στα παιδιά
τη λευτεριά,
τη ξενοιασιά
και τη χαρά,
την επί γης ειρήνη.
Κι ένα φιλί στο μάγουλο
που στώχουν χρεωμένο
σε σένα το τσαμένο
που έπεσες στη λούμπα.
Κι ακούς συνέχεια ψέμματα
πως για να γίνεις άνθρωπος
πρέπει να πεθάνεις
και να ξαναγεννηθείς
ωσάν τον Άη Γιάννη,
που τούκοψε την κεφαλή
η κόρη του Ηρώδη,
η Σαλώμη,
την πήρε παραμάσχαλα,
και όλοι οι διαβόλοι,
για να την έχει συντροφιά
στων πέπλων το χορό,
δεν ήθελε να την αποχωριστεί,α
ν και κομμένη,
τη γέμιζε φιλιά.
Και συ τώρα του λες
να γίνει άνθρωπος
να μπει και στο μπουντρούμι
κι άλλοι απόξω να κάθουνται με νάζι,
να παίζουν να γελούν,
να κάνουν χάζι,
να πίνουνε και Ρούμι
και συ το τσαμένο
που πίστεψες στα ψέμματα
να είσαι στο μπουντρούμι,
να φτύνεις αίμα
για ένα σκοπό άσκοπο ,
που δεν έχει έρμα
και κει κατά το γέρμα
να παίζουνε κουμάρι
και άλλα συναφή
και σαν γομάρια
να σου πουλάνε το τομάρι.
Καλά ρε Νοσφεράτε, να φύγει εξαιτίας σου η κοπέλα;
Σα να μου φαίνεται,
ότι τα ιδεολογικά κολλήματα
μετατρέπονται
σε εχθρό
της ανθρώπινης επαφής
και του έρωτα!
Αφήστε, βρε, 100 ρεσάλτα να ανθίσουν!
Τι Ρεσάλτο, τι Ρεσάλτο; 8)
Ρόζα, δεν πολυκαταλαβάινω,
αλλά δεν πειράζει κιόλας
Ομέρ ρεσαλταρισμένος
Αυτος ο Χειμώνας
αντιθετα μ’αυτόν που πέρασε
(που ηταν ο χειμώντας της φωτιάς που εκαιγε )
ειναι σαν πετρωμένη λάβα
(σαν εκεινη που σκεπασε τα σωματα κατω απ’τον Βεζουβιο: ενα παιδί που παίζει,ενας δολος που κοιμαται μια γυναικα που μόλις εχει κανει ερωτα , ενας σκυλος που πασκιζει να ξεφυγει δεμένος …»
μας προλαβε ολους η λάβα … και τωρα
ειμαστε εμεις οι πέτρες που σιωπηλά
μεσα στη φυλακή της κρυας λάβας πια ακουμε την καρδιά μας να κτυπά
κι ειμαστε ολομοναχοι σ’αυτήν την πόλη που δεν υπάρχει πια .
Ισως δεν υπήρξε ποτέ. Ισως την φανταστηκαμε -οπως την υπαρξη μας – εκεινην αιφνης τη στιγμή που νιωσαμε να μας τυλίγει η λάβα .
107.Καλά ρε Νοσφεράτε, να φύγει εξαιτίας σου η κοπέλα;
Ομερ ποια να φυγει;….Εχεις ρεσαλταρει τελειως; ειπα γω να φυγει; να μεινει λεω .
τι επαθες Ομερακο;
εξαλλου να που προκυψε κι αυτή εδώ η Ρόζα
Μήπως τη λένε και Ζωή; Μήπως την λένε κι΄Οζα;
πως μας προκύψαν ξαφνικά ποιητικαι γυναικες ;
εδώ παλιά δεν εβλεπες παρά τους Βεληγκέκες…
τι ταχα να αναδυεται σε τουτο το κονάκι
-και ξαφνου επεθυμησα να φαω ενα σουβλάκι;-
τι ειν’ αυτή η λαιλαπα ,ποιητικο τσουναμι ;,
σαν τον Αλημπαμπα θα πώ : Ανοιξε βρε σουσαμι!!!!
και ασε να αναδυθουν- σαν μέσα απο τα βάθη-
τα πιο μεγάλα μυστικά και τα κρυφά τα λάθη
κι ασε να ξεχειλίσουνε σαν κερας αμαλθείας
οι μάσκες οι ποιητικές αυτης της ΕΡΣΥΛΙΑΣ……
Φαίνεται νυστάζω και δεν ακούω καλά!
Νόμιζα βρε ότι πρόγγηξες τη Ρόζα.
Κάνω τέτοιο λάθος;
Λες να το είδα το βράδυ στον ύπνο μου;
Μάλλον, μάλλλον.
Το Πιθανότερο!
Γι αυτό μη δίνεις ποτέ σημασία σ’ ένα νυσταγμένο.
Ομέρ περαστικός
Φαινεται Ομερακο που πως σε εχει πιάσει Νυχτρα
πουναι Νυχτιά καταμαυρη και το σκοτάδι Πήχτρα
φαινεται πως τα μάτια σου ,σου δειχνουνε πουλάκια
– βρε μπας και η Ερσύλια σου εκανε και μάκια ;
Η μήπως σε τσαλίμεψε η Ρόζα η ναζιάρα
-ετσι που εδώ μαζευτηκε η Σάρα και η Μάρα –
προσεξε παλληκάρι μου, μήπως σου καναν μάγια
εξάλλου Νύκτωρ μη γυρνάς . Δεν εισαι Κουκουβάγια
Και φαινεται πως γλάρωσαν τ΄Ομερικά σου μάτια
αΙΝΤΕ!! ΒΥΘΙΣΟΥ γρηγορα στου Ονείρου τα Παλάτια
κι ακου τα νανουρίσματα της Ρόζας τα Μοσχάτα
μου μοιάζει Ομερακο μου να τακανες σαλάτα .
che Vuoi;
=====================
Ακόμα κιαλλος-που περνά-στη ραχη μας- Χειμώνας
Αραγε τι να αναζητά , τι θελει ο Αιώνας ;
Aκομα κι αν επέρασε στη ραχη κι αλλος Χρόνος
ακομα δεν εδαμασε τα παθη μας ο Κρόνος..
ακομη ειν’αδαμαστα τα πάθη και ο Φθόνος
κι ακόμα μενει ασιγαστος ο της καρδιας μας πόνος…
Στην ΑΓΑΠΗ
http://nosferatos.blogspot.com/2010/01/blog-post_2015.html
Σχόλιο στο σχόλιο 48 της Ερσυλίας.
Είναι ωραία ιστορία ως προς την ανακάλυψη του αντιβιοτικού
βακιτρακίνη-βακιτρασίνι.
Όμως συνέβη ένα τροχαίο ατύχημα που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή στο μικρό κοριτσάκι που έπαθε το τροχαίο,αλλά και που με αυτό της το ατύχημα συνέβαλλε στην ανακάλυψη του αντιβιοτικού βακιτρακίνη ή βακιτρασίνη που χρησιμοποιήθηκε για τη θεραπεία διαφόρων φλεγμονών του σώματος που προέρχονταν από τραύματα,από μικρόβια,από βακτηρίδια,από βακίλλους και λοιπούς μικροοργανισμούς που ενυπάρχουν στον ανθρώπινο οργανισμό από δημιουργίας του ανθρώπου και που τείνουν να εξαφανιστούν με την ανακάλυψη και διάδοση των αντιβιοτικών,όταν παρίσταται ανάγκη και μόνον κατόπιν συμβουλής του ιατρού.
Το τελευταιο χτυπημα …
BΙΝΤΕΟ ΠΟΙΗΣΗ: το βιντεοαρτ μελοποιημα
» ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ»
Καλημέρα!!!
Βρε καλώς το periyiali
Τι χαμπαρια..
Είδες λουκουμάδες και ζύγωσες…
Τόσον ήλιο που τον βρήκες !!
mumul
Ναι, είχε πολύ ήλιο σήμερα ξαφνικά
(για καμιά ώρα…)
Οι λουκουμάδες τους είναι μάπα
αλλά οι μουσικές εκπομπές καλές.
Εκεί άκουσα το τραγουδάκι
και σας θυμήθηκα λιγάκι!
Για δες καιρό που διαλεξε και βρεχει ΛΟΥΚΟΥΜΑΔΕΣ
τους βλεπω εδω λαχταριστους και μουρχονται ζαλάδες
Μα ειναι τοσο μακριά- πιο περα απ την Αλβιόνα
μειναμε με την ορεξη Ωσαν παιδάκια Μόνα
που Λουκουμάδες ψαχνουνε μα λουκουμάς τους λειπει
-και τωρα τη θυμηθηκα Φακιδομύτη Πίπη-
(ασχετο αλλα βγαζει ριμα …)
Να δεις που δεν ειναι ασχετο.
Η Πίπη, «δικια μας» ειναι.
Οι λουκουμαδες ομως
νομιζω πρεπει να ειναι ολων.
Θυμαμαι αχνά την εποχή που τρωγα Λουκουμάδες
σε κεινους τους παραξενους τους Κήπους – Μαχαλάδες
Και τα σορόπια εσταζαν και γεύομαν τη γλυκα
Πριν απομεινει η πικρή, στη γευση μου, η Πίκα
Αλίμονο! Ειν’ ακριβοί αυτοι οι Λουκουμάδες
κι οι μόνοι που τους γεύονται ειναι πιά οι Παπάδες
διοτι αυτοι εχουν λεφτά κρυμένα μες τα ράσα
για μας τα Ντερτια κι οι καυμοι- σ’αυτους μενει η Μάσα…
Και τωρα τι θα κανουμε χωρις τους Λουκουμάδες ;
Μην επρεπε απο καιρό να γινωμεν Παπάδες ;
Λουκουμάδες
Τι γλυκά μπαλάκια
ζουμερά μελένια
μες το λάδι βουτηγμένα
πέραδώθε τα κινά η καλή κυρά
που τα ψήνει με χαρά.
Μόλις ψηθούν και λαχταριστά
λαχταριστά μες το πιάτο
θα σερβιριστούν
τη γεύση να γλυκάνουν
του μικρού παιδιού.
[…] ———————————————————————— Του Νοσφεράτου, απ’του Δεκέμβρη (και πάντα επίκαιρου) τον ποιητικό του οίστρο στου Προκρούστη το κονάκι (μ-λ) Νο 2 […]
Χαμενα κορμιά
—————
Αυτοι που πληγωθηκαν και αγαπησαν το ιδο τους το τραυμα
αυτοι που τραβηξανε τους πόθους τους στα ακρα
που ρημαξαν μονάχοι τη ζωή τους
που Γάμησαν τον εαυτό τους κι υστερα πέθαναν
και
Αναστηθηκαν
επιπλεοντας στον Νειλο κομματι -κομματι
ενα χερι εδώ ενα πόδι εδώ
κομματια της Ψυχής τους
Χαμένα κορμιά
Αναστημένα
Μες τα δικα μας ονειρα ,τις ανμνησεις μες τον καθημερινο ,μικρο , δικο μας θανατο
Αυτοι -εμεις -οι πεθαμένοι φιλοι
ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΜΗΛΑ
Μίλα μου για μήλα
μη μου μιλάς για κοτσάνια ούτε για φύλλα,
δε θέλω ούτε μπιμπερό ούτε πιπίλα
θέλω μόνο, να μου μιλάς για μήλα.
Μίλα μου για μήλα
μη μου μιλάς για πρασινάδα ή για μαυρίλα
δε θέλω άλογο ούτε καμήλα
θέλω μονάχα, να μου μιλάς για μήλα.
Μίλα μου για μήλα
μη μου μιλάς γαι τον Κομφούκιο ή τον Αττίλα,
δε θέλω ούτε βόλους ούτε βίλα,
θέλω μόνο, να μου μιλάς για μήλα.
Μίλα μου για μήλα μόνο
μια μέρα ένα μήνα κι ένα χρόνο.
Του Ευγενιου Τριβιζα, βεβαιώς βεβαίως!
(Δυστυχως, δε βρηκα εκτελεση χωρις ολους αυτους.Καντε πως δεν τους βλεπετε κι απολαυστε το τραγουδακι)
Αν και καθ’ύλην αρμόδιος..πάσο.. 🙂
Εγώ νομιζω οτι ολα αυτά με την Μέρκελ και τους Γερμανους και το Φόκους Μοκους Παπαροκους και το Κωλοδαχτυλο που μας βαζουνε ειναι μια πλάκα ..Δεν πρεπει να τους παιρνουμε στα Σοβαρά ..Παιδια Πλάκα μας κανουν δεν μπορει ..Στο Τελος θα βγει αυτή η Μέρκελ και θα μας πεις .. Τζα! Καλέ ελληνες το πιστεψατε; Μα ειναι δυνατόν;
http://nosferatos.blogspot.com/2010/02/blog-post_3075.html
The Girl from Ipanema (Brigitte Bardot vs Getz Gilberto)
http://videos.sapo.pt/I4AIKC65GdmfQvBINdmo
Ήρθε για να σώσει τον κόσμο.
Σαν τον αλήτη τον κρεμάσαν στο σταυρό
με τη ρομφαία του πληγώσαν τα πλευρά
έπλυναν την πληγή με ξύδι
να τσούξει,να πονέσει ο θάνατος να σπεύσει
και σε τρεις μέρες μ’ένα φιλί να
Αναστηθεί.
μίλα μου γι αυγά
Μιλα
Μιλα ,Μιλα, Μιλα …
Κόκκινα Πασχαλινά για να δείξουν τη χαρά της Ανάστασης.Αυτή η εξήγηση δίνεται για τα παιδιά.
Οι μεγάλοι όμως ξέρουν πως τα κόκκινα αυγά συμβολίζουν το αίμα του Ιησού Χριστού που έρρεε από τις πληγές του.
Τότε που τον χτυπούσαν με το φραγγέλιο.
Τότε που ανέβαινε το Γολγοθά του με το σταυρό στον ώμο.
Τότε που τον κάρφωσαν στο σταυρό.
Τότε που του φόρεσαν το αγκάθινο στεφάνι.
Τότε που με τη ρομφαία του τρυπήσαν τα πλευρά.
Τότε που έγειρε το άγιο κεφάλι του κατάκοπο και παρέδωσε το πνεύμα του στον Θεό πατέρα του ποτίζοντας τη γη με το αίμα του.
Για να σώσει τον κόσμο από την αδικία.
Να μιλώ για μήλα
Να γέρνω σαν καμήλα
καθιστή να παίρνω
στις πλάτες μου επάνω,
με το πλουμιστό χαλί,
τον περιηγητή.
Να μιλώ για μήλα
και χρυσομηλιές
μυθικά των εσπερίδων μήλα
που τα φύλαγε ο δράκος
από τους λεηλατές.
Το αυγό πρέπει να πούμε ότι συντροφέυει με την αυγή.
Η αυγή με την έννοια της αρχής.
Οι κοτούλες γεννούν τα αυγά τους το πρωί,που είναι η αρχή της ημέρας.
Να το γευτούμε με χαρά στο πρωινό,φρέσκο φρέσκο τραγανό στη χόβολη ψημένο ή σε μπόλικο νερό σιγοβρασμένο και μελάτο με ψωμάκι μουλιασμένο,μπλούμ! Μες τον κίτρινο το κρόκο με το ασπράδι αναδευμένο.
Τι χαρά!Τα παιδιά να μεγαλώνουν με αυγουλάκια πρωινά.
!
Ευχαριστω που μιλησες τοσο πολύ για Μήλα
Τωρα που μιλησες γι αυτά μιλα μας για τα Ξύλα
Υστερα – αμα μπορεις μιλα μας για τα Φύλα
Τι ηθελα και Μίλησα κι εγω γι αυτά τα Μήλα;
Καλυτερα δεν θατανε αμιλητη να ησουν ;
ποιητικως ανημπορα τα Μήλα να ποιησουν
δεν ειν’ποιηματα αυτά …ουτε και Μηλαράκια
Ρόζα προσπαθησε ξανά…Αλλιως κανε Νανάκια
Καλά που μου το θύμησες
πάω για νανάκια.
Μα τι τα ήθελες κι εσύ
Νοσφεράτε τα πρόχειρα ποιήματα
με τα μήλα τα πολλά.
Αυτά είναι στην αρμοδιότητα
του Ευγένιου Τριβιζά.
Εγώ καλύτερα να σου μιλήσω για την Καμήλα,
της ερήμου το ζωντανό που πολύ αγαπώ.
Αλλά τώρα είναι αργά.
Καληνύχτα παιδιά
Μιλα για Καμήλα
Μη μας μηλάς αλλο για Μηλα και τα Ξυλα
μιλα για
Καμήλα…
Έψαξα πολύ, ήδη καθυστερημένα που θα τοποθετήσω το παρακάτω κέιμενο-αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη που μας ήρθε από τους «Πειρατές του ονείρου».
Προσωρινά λοιπόν εδώ..και μετά τις υποχρεώσεις των ημερών του επιφυλάσουμε καλυτερη «τύχη».
ΣΤ. ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ : ΤΟ ΑΗΔΟΝΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ !
του captain Morgan*
« Να σου δώσω μια να σπάσεις,
αχ βρε κόσμε γυάλινε,
και να φτιάξω μια καινούργια
κοινωνία άλληνε…. »
Ίσως και να μην υπάρχουν πιο χαρακτηριστικοί στίχοι για να περιγράψουν την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη. Σε τρεις μέρες συμπληρώνονται 9 χρόνια από την απώλειά του και ως εκ τούτου οι σημερινές «Πειρατικές Αιχμές» είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένες στη μνήμη του μεγάλου τραγουδιστή και ΑΕΚτζή ! Πάει καιρός από τότε που η κρυστάλλινη λεβέντικη φωνή του τροβαδούρου της ξενιτιάς και του κατατρεγμού πέταξε, αγκαλιά με την τελευταία πνοή του αγαπημένου μας Στελάρα, για την Γειτονιά των Αγγέλων. Άλλωστε ο Χάρος κλέβει πάντα τα πιο διαλεχτά παλικάρια για να τον συντροφεύουν στο μακρινό του ταξίδι. Είναι «νόμος» αυτός, έτσι για να επιβεβαιώνεται πως από τούτο τον πικρό κόσμο της απονιάς και της αδικίας οι Γνήσιοι φεύγουν νωρίς…. Έτσι και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Δεν άντεξε άλλο στην «γυάλινη» φυλακή της φτιασιδωμένης ψευτιάς και απέδρασε για εκεί που κανείς πλέον δεν θα κατάφερνε να του στερήσει τη Λευτεριά, έτσι όπως ο ίδιος την ένοιωθε και την ονειρευόταν. Ίσως κιόλας κι αυτή η καταραμένη αρρώστια που τόσο τον πόνεσε τα τελευταία χρόνια της ζωής του, να είχε άμεση σχέση με τις ευαισθησίες που φώλιαζαν στην ψυχή του ΑΝΘΡΩΠΟΥ Στέλιου Καζαντζίδη…..
Γεννημένος κάπου εκεί στις προσφυγογειτονιές της Ν. Ιωνίας, ο Στελάρας δέθηκε παντοτινά με τα βιώματα και τις αναμνήσεις, όχι μόνο τα δικά του, αλλά και ολόκληρης της γενιάς των «κολασμένων» και των «παρακατιανών» αυτού του τόπου….Πρωτάνοιξε τα μάτια του σε μια παράγκα προσφυγική, απ’ αυτές που τα ξεριζωμένα αδέρφια μας έστησαν με αίμα και δάκρυα εκεί στο «περιθώριο», και μεγάλωσε με ανείπωτα βάσανα και κακουχίες, που όμως δεν του στέρησαν ούτε ίχνος από την περηφάνια και την μάχιμη στάση ζωής που του κληρονόμησε η ποντιακή του ράτσα ! Από πιτσιρίκος τράβηξε τον σκληρό δρόμο του καθημερινού μόχθου. Παιδάκι, ακόμη, πουλάει σάμαλι στα γήπεδα, κατόπιν δουλεύει ως αχθοφόρος σε λιμάνια και αγορές, εργάτης σε οικοδομές, σε φάμπρικες και εργοστάσια……. Ο Καζαντζίδης ένοιωσε για τα καλά στο πετσί του τι σημαίνει να ζει κανείς «ματωμένα» ! Γι αυτό κιόλας ο Στέλιος ο βιοπαλαιστής, ο πρόσφυγας, ο κυνηγημένος από το εμφυλιοπολεμικό κράτος, αυτός που ζυμώθηκε με τον πόνο, τη φτώχεια και τις στερήσεις ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕ ΠΟΤΕ ! Κι όταν έφτασε η στιγμή που η Θεία Φωνή του ανέβηκε στο πιο ψηλό πάλκο της πανελλήνιας αναγνώρισης και του σεβασμού, ο Στέλιος δεν εξαργύρωσε αυτό το πανάκριβο χάρισμα με τα οφέλη του «χρηματιστηρίου του τραγουδιού» μα ούτε με τα σαλόνια της λεγόμενης «καλής κοινωνίας». Αντίθετα ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΣ, δώρισε απλόχερα το ταλέντο και την ομορφιά της φωνής του εκεί που πραγματικά ανήκε : Στον κόσμο της δουλειάς και της βιοπάλης. Κι έτσι……οι «παλιές αναμνήσεις έγιναν φιλιά» στα τίμια ροζιασμένα χέρια του εργάτη, στα ματάκια της μάνας που έκλαιγαν για το ξενιτεμένο της παιδί μπροστά στο «τρένο Γερμανίας – Αθηνών», στο παράπονο του παλικαριού για την πληγωμένη αγάπη, στην κοπελιά που έπνιγε τα όνειρά της στα υπόγεια υφαντουργεία, σ’ αυτούς που έφυγαν μα και σε αυτούς που μένουν.
Ο Λαός με το αλάνθαστο κριτήριό του αγκάλιασε ολόψυχα το Στέλιο, το δικό του παιδί, γιατί μίλησε στην καρδιά του όσο κανένας άλλος. Γιατί δεν τον πρόδωσε, δεν τον «αντάλλαξε», δεν τον ταπείνωσε. Κι όταν οι εταιρίες, οι μάνατζερ και το «σταρ σίστεμ» επιχείρησαν, κάποια στιγμή, να καθυποτάξουν και να υποδουλώσουν το Στελάρα, αυτός έτσι αυθόρμητα έδωσε μια στο «γυάλινο κόσμο τους», προτιμώντας να αποσυρθεί παρά να «παραδοθεί»! Πόσοι άραγε διαθέτουν το ηθικό υπόβαθρο ώστε να πράξουν το ίδιο, αρνούμενοι να μετατραπούν σε πιόνια μιας ελεεινής “τάξης πραγμάτων”’;;; Μπορεί εμείς βέβαια να στερηθήκαμε το Στέλιο πολλά χρόνια, όμως αυτός έκανε εκείνο που τον πρόσταξε η συνείδησή του, τα πιστεύω του και οι ηθικές αρχές του. Και πάλι ΔΕΝ ΜΑΣ ΠΡΟΔΩΣΕ!
Κάτι που αξίζει ιδιαίτερης μνείας όταν αναφέρεται κανείς στον Στ. Καζαντζίδη είναι όσον αφορά την «συγκρατημένη επανεμφάνισή του» τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Άλλοι στην θέση του, μετά από μiα μακρά απουσία, θα κοίταγαν να «αδράξουν την ευκαιρία», να «επωφεληθούν διπλά». Όχι όμως ΕΝΑΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ ! Τούτο το αδούλωτο αηδόνι (σε μια εποχή όπου το λαϊκό τραγούδι εξευτελίζονταν από σάπια ακούσματα) έδωσε και πάλι το στίγμα της αληθινής ποιότητας. Τραγούδησε ξανά και έβγαλε από την αφάνεια μνήμες και ιστορικά βιώματα : Ποντιακά τραγούδια για την ξεχασμένη γενιά της θλίψης, παλιά ακούσματα που η εμπορευματοποίηση είχε θάψει, αλλά και καινούργια αριστουργήματα σε ανεπανάληπτες ερμηνείες. Γιατί ο Στέλιος όσο μεγάλωνε ηλικιακά και έφτανε «στην καμπή», εκεί που όλοι συμβιβάζονται, βολεύονται και αποστασιοποιούνται, τόσο αυτός ο αετός θέριευε – ξεσηκώνονταν –παθιάζονταν !
Αυτός ήταν ο Στέλιος Καζαντζίδης ! Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι ο Στελάρας εκτός από ΑΕΚΤΖΗΣ ! Ένας ακόμη λόγος που ειδικά εμείς οι Ενωσίτες αξίζει να είμαστε περήφανοι για το παλικάρι που τίμησε τις ρίζες και την ιστορία μας. Γιατί η καρδιά της ίδιας της Προσφυγομάνας ΑΕΚ, κτύπησε «μουσικά» και στα στήθια του Στελάρα !
Η μακρινή «χώρα της λησμονιάς» ποτέ δεν θα απορροφήσει την μνήμη του Στέλιου Καζαντζίδη. Ο Στελάρας θα είναι πάντα συντροφιά μας στο ίδιο τραπέζι, στην ίδια παρέα, στο ποτηράκι με το κρασί που θα τσουγκρίζουμε αναμεταξύ μας, στις πενιές, και στα τραγούδια που θα σιγοψιθυρίζουμε στις χαρές μας και στις λύπες μας….. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ στα νέα…….«χρόνια της υπομονής» που έρχονται. ΑΘΑΝΑΤΟΣ !!!
«ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ»
Καθε παλιο Φθινοπωρο , καθε Σεπτεμβρη ούστη
γυριζω για παρηγοριά σε τουτον τον Προκρούστη
κι αναπολώ την εξαρση, της ποιησης τα μάγια
μα φαινεται απομεινε μονάχα -εδώ – μια ΚΑΡΓΙΑ..
που ολο λέει ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΚΑΙ ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΤΑ ΜΆΓΙΑ
μες το κονακι σου αυτο εμεινε μόνο η Κάργια .
Δεν πήγα πολύ μακρυά..
πήγα ως το φεγγάρι..
θέα μαγική..
Κόκκινο βαθύ…
mumul
Το φεγγαρι ευτυχως
κανει βολτες γενικως…
Κι απο χρωμα αν υστερει,
παντα εκπεμπει μια αγνη
αν και μελαγχολικη χροια.
Οποιουδηποτε χρωματος!
αυτή του την αγνοτητα π’εκπεμπει το φεγγάρι
εμεις την σακατέψαμε την παιξαμε στο ζάρι
κιεγινε αντικατοπρισμός πανω στη θαλασσα μας
Φεγγάρι πιά Αλυπητο,που φευγει απο σιμά μας
Φεγγαρι, φως της Λησμονιας,ασπρο ωσαν την Λήθη
και μεις χαθηκαμε ξανά, για πάντα ,μες τα πλήθη.
για τους: ξάδερφο, periyiali και songul…
mumul
«αυτή του την αγνοτητα π’εκπεμπει το φεγγάρι
εμεις την σακατέψαμε την παιξαμε στο ζάρι
κιεγινε αντικατοπρισμός πανω στη θαλασσα μας
Φεγγάρι πιά Αλυπητο,που φευγει απο σιμά μας
Φεγγαρι, φως της Λησμονιας,ασπρο ωσαν την Λήθη
και μεις χαθηκαμε ξανά, για πάντα ,μες τα πλήθη.»
Λήθη πλήθη κέραμοι ατάκτως εριγμένοι
Του φεγγαριού στερνή σπονδή
Και υστερνό Αντίο.
Συγχώρα με Εξ Από Δω
Αλλά μπρος την ανάγκη,
Δανείστηκα τον λόγο σου να ρίξω ωσάν κατραπακιά ,
σε φαλακρό κεφάλι.
Λυπούμαι που το ομολογώ, λυπούμαι που το λέγω,
Καλύτερο θα ήτο να τα έλεγα στο θείο Τιμολέων..
Που χε σαράντα πίεση κι έτρεχε ωσάν άτι
Που του πε ο παππάς στο αυτί και ο Διάκος στο κρεβάτι.
Ναι τρία πουλάκια κάθονταν και πλέκανε αντάμα
Εγώ να του συνομιλώ κι αυτός να κοιτάει αλάργα.
Τέτοια αντιμετώπισης, τέτοιο πράμα και θάμα!
Μα σε τι να φταιξα η παρδαλή ;
Ξεκίνησα ένα πρωί
Χωρίς βουλή για τη Βουλή
Κι έπεσα απάνω του ντογρού
Θαρρείς το είχα τάμα….
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
Και Φεγγαριού τσακίσματα
Και οι δεύτεροι έσονται πρώτοι
Σαν πέφτουν της Σιωπής οι κρότοι
Μα ο καημός μου δεν είναι αυτός
Είναι που θα απομείνει μοναχός
Να ζει για πάντα Νοικάρης ταπεινός
στο ακατοίκητο που του δωσε για μυαλό ο καλός θεός.
http:// Ποια πηγή όταν θα ‘χω πεθάνει θα σου δώσει νερό σ’ άλλη γη;
για δες που εδώ προεκυψε και τελευταιο Ρόδι
Μισανοιχτο και κοκκινο (και τι ωραιο Πόδι)
κι αντεγραψε ποιητικως το τελευταιο Ποιημα
που εγραψα προτυτερα εις του Προκρουστη Μνημα ..
Σαν τι να λεει αραγε το Τελευταιο Ρόδι;
σ’αυτά τα ερωτηματα ημουνα πάντα βόδι
ποτές μου δεν καταλαβα τι θε να πουν τα Ρόδια
Ανεκαθεν στα αινιγματα το εβαζα στα Πόδια..
(αναρωτιεμαι βεβαια -εκ των υστερων- Ρόδι,
εισαι εσύ που ησουνα το πιο ωραιο Πόδι;
η μήπως μπηκε κατά δώ τρελή Ροδιά του Ελύτη
κι ολα μας τα ποιηματα θα βγουνε απ’ τη Μύτη;)
για ιδέστε μωρέ ένα μικρό φεγγάρι
που τον Προκρούστη σήκωσε κατου από τον Άδη
να είναι η σκοτεινή πλευρά να είναι η φωτεινή του !
για πείτε ωρέ σύντροφοι πως είναι η οσμή του
αρχισαν οι αυτο-κριτικές με βόδια και πουλάκια
μελαγχολία και θυμός μαζί μεσα εις τα στιχακια
ας δούμε και την σκοτεινή πλευρα του φεγγαριού
που ξερεις καμια φορα
Ομερ
τωρα που ολοι μπηκαμε στη σκοτεινή πλευρά σου
Φεγγαρι που ονειρευεσαι εμάς στα Ονειρά σου
κι ειμαστε εμεις μικρές σκίές και οντα φαντασιας
Αγνωστων κοσμων Φεγγαριων ,μιας μυστικής Ουσίας
που ξεπερνά τον κοσμο μας και καθε αλλο Κόσμο
και αναδυεει μυρωδια απο Φεγγαρο Δυόσμο
ειμαστε εμεις τα Ονειρα που βλέπει η Σελήνη
Γιαυτό οταν την βλεπουμε νιωθουμε μια Γαλήνη
Απο την Φεγγαροσκονη πλαθονται τ’οενειρά μας
κτυπα μεσα απ’τα στηθη μας η Φεγγαροκαρδιά μας ..
(καλό;)
Είναι γιατι το φεγγαρι εχει καταληφθει
απο τους ανεκπληρωτους ερωτες της καθημερινοτητας,
που επιλεγουν να συνεχιζουν να βαριανασαινουν στο σκοταδι
-αντι να πνιγούν στα δακρυα των απελπιδων εφήβων “πασης ηλικιας”-
στραβοκοιτωντας πεισμωμενοι τον αλητη ηλιο
που ολη μερα κοροϊδευει τον κοσμακη,
αφηνοντας τον να πιστευει
πως “θα ρθει ασπρη μερα και για μας”
ετσι, χωρις πονο, παθος κι ονειρο,
αλλά με προσπαθεια γενικως…
Darkning to the end of love
Δυο μαύρα πηγάδια με κοιτάζουν
Δυο ήσυχα πηγάδια
με σέρνουν στο βυθό τους
M’ ένα βιβλίο αγκαλιά,
χαϊδεύω την κοιλιά σου
Το φεγγάρι καθρεφτίζεται
στα ήσυχα πηγάδια σου
Το φεγγάρι βυθίζεται
στα βαθιά πηγάδια σου
Απλώνω τα χέρια μου
να σώσω το φεγγάρι
Και το βιβλίο πέφτει, κατρακυλάει
Ένας γδούπος
Το πάτωμα γεμίζει λέξεις,
τόνους και πνεύματα
Τα πνεύματα ανεβαίνουν στο ταβάνι
γίνονται σκιές
Το φεγγάρι μπαίνει
απ’ το παράθυρο
Ναρκισσεύεται στα μάτια σου
Το βιβλίο μπρούμυτα
κλαίει στο πάτωμα
Απ’ τα μάτια του
τρέχουν σπασμένες λέξεις
και ανάπηρα πνεύματα
Χαϊδεύω τον λαιμό σου
Τα μάτια σου ήσυχα μαύρα πηγάδια
Με κοιτάζει το φεγγάρι
απ’ τα βάθη τους
Και τα πνεύματα χορεύουν στο νταβάνι
Όμως το φεγγάρι φεύγει
Εσύ φεύγεις
Κι εγώ κοιμάμαι αγκαλιά
με τις μαύρες λέξεις
και τα πνεύματα να σφίγγουν το λαιμό μου
(Το φεγγάρι Του Γιάννη Ποταμιάνου)
Απόψ’ η νύχτα εδίπλασεν
και ο φέγγων επιάστεν
απόψ’ τ’ αρνόπο μ’ ‘κ είδα το,
καπ’ επαρεβραδιάστεν
(φέγγων=φεγγάρι, ‘κ=δεν)
«Το φεγγάρι μπαίνει
απ’ το παράθυρο
Ναρκισσεύεται στα μάτια σου»
Εγω θα παρω αυτο πριν κοιμηθω…
Μου αρεσε.
Ευχαριστω πολυ.
Ψιλο-φεγγαριζοντας στο μπλε του
Με αφορμή το σχόλιο 147 (και εντελώς εκτός του θέματος μας
που είναι το κεχριμπάρι ή μήπως είναι το μαργαριτάρι…
Μπα σε καλό μου..το βρήκα! Είναι το κόκκινο βαθύ νταμάρι!)
Με τη συγγνώμη και με το μπαρντόν να ακριβολογήσω
Ρόδι δεν σας προέκυψε μα μοναχά Ρόδον
κι εκείνο όπως τώρα το θωρώ μου μοιάζει μαραμένο
μόνο κι έρημο και κατατρεγμένο…
Όσον αφορά το πόδι μου, μη περιαυτολογήσω
Ένα μου το δωκε ο θεός, μη τάχα και λακίσω
κι εκείνο ας το έσπανα,
παρά να τον γνωρίσω.( αν δεν πονάει το σπάσιμο..αν πονάει βάλτε «στραμπούλαγα».)
Καλέ μου Εξ Απο Δω,
στα λόγια που ναι κομπολόγια
Σημασία εσύ μη δίνεις, σαν να τανε ρολόγια
Κι άμα ένα Ρόδο θα στα πει, κάνε
δυο φορές ψιλοκομμένο τουμπέκι.
Κοινώς μη βασανίζεσαι να εύρεις καμιάν άκρη
Γιατί είναι η άκρη ένας γκρεμός
Γκρεμός και καταποντισμός
Και αν κουραστείς θα πέσεις.
Δεν ξέρω για το πιο ωραίο Πόδι
Αλλά αυτό με τον Ελύτη και τη Μύτη
Μου κάνει ότι πρέπει για παρέα στο Ξενύχτι
Καθότι ένα τριαλαριραρό το χω μέσα στο μυαλό.
Τώρα όμως… πρέπει να σας αποχαιρετήσω
Μας πήρε χαμπάρι ο φαλακρός
Και δεν μπορώ να κάνω αλλιώς..
Μου έψαλλε τηλεφωνικώς
Και τα έτσι και τα αλλιώς..
Παίρνω λοιπόν κι εγώ τα μπογαλάκια μου
Τα άσπρα ρουχαλάκια μου
Τα φύλλα ,τα αγκαθάκια μου
Τα πράσινα κλαράκια μου
Και έξω από εδώ..
Τρία σνιφ απανωτά
ελπίζω να δώσουν τη χροιά
Της λύπης της μεγάλης
Που σας φεύγω μακριά…
Να προσέχετε παιδιά
Και την κότα και τα αυγά (άσχετο αλλά μου έβγαζε καλή ρίμα).
Αποχωρώ και τραγουδώ
Φευγώ και σας χαιρετώ
-μα συγωρήσατε τη φύση μου-
όχι πριν κάνω άνω κάτω, ρημαδιό
το μικρό σας χειμαδιό.
Ναι λοιπόν, αφιερωμένο στον Κακό:
Με την αισθητική που του τη δίνει
Για να μάθει να μη με αφήνει
Να κάνω ότι θέλω εγώ!
Ζουμ τρια λα ρι ρα ρο, βάρκα γυαλό!
Ζήτω το τσουλογονίδιο που έχω κληρονομιά
από τον παππού μου τον παππά!
http:// Ποια πηγή όταν θα χω πεθάνει θα σου δώσει νερό σ’ άλλη γη;
εντελει το καταλαβα πως δεν εισαι το Ρόδι
εκεινο που μου εδειξε το πιο ωραιο πόδι
Μπερδεψα το Ομολογώ τα Ροδα με τα Πόδια
σου τοπα πως κι οι Ποιηται ειναι ολιγον Βοδια
Ποτές μου δεν καταλάβα τι λένε αι Γυναικαι
φταιει που και απο μικρος φλερταρα με το ΕΚΚΕ
οι ΕΚΚΕτζουδες ειχανε πολύ μακρυ ποδαρι
και στις πορειες πηγαιναν ολο δροσια και χαρη ..
Μα δυστυχώς δεν προλαβα να ενταχθω στο ΕΚΚΕ
κιετσι και μου Διεφυγε τι ειναι αι Γυναικαι..
Κι υστερα κλωθογυρναγα σε πιο μικρουλες Γκρουπες
Οπου Γυναικαι Λιγοσται κιολες στο Σουπα Μουπες
Κι ετσι εχαθην Δυστυχώς η Τοτε Ευκαιρια
Να συνδεθώ στα νιατα μου με Εκκετζου ΜΑΡΙΑ
και απο τοτε Ροδον μου μόλις μου δειχνουν Πόδι
αισθανομαι αλλοκοτα ..σουπα Γινομαι Βόδι ..
( αχ ! Τωρα που Θυμηθηκα Γουσταρα και μια ΟΠΑ
Ομως μπουκαλα μαφησε και καπνισα μια Γόπα
και απο τοτε καπνιζα χρονια τριαντα πέντε
Τωρα μουντζωνων εαυτόν του λέγω: Παρε Πέντε .
θε μου ο Προσκρουστης μας παιρνει αλλη τροπή
κι αρχιζουν κι αναδυονται Μνημαι χωρις Ντροπή
και βγαινουν και τα Μυστικά οππου ειχαμε Θαμένα
Μες στις Πολιτικουρες μας , μικρολια ,ενα – ενα …
α τι σου ειναι ο Ανθρωπος ..Εκει στα εβομήντα
και τωρα το ομολογώ διαβαινων τα πενήντα
Καναμε επαναστασή και καναμε Πορειες
Γυρεύοντας ενδομυχα τις κοκκινες Μαριες ..
Περιγυαλι νασαι καλά Βρε..
Καλα ειμαι, μονο
που με απογοητευει
τοσα χρονια να με λετε περιγυαλι.
Εγω ειμαι απλως το περιγιαλι.
Αλλού ο γιαλος
κι αλλού η βιτρινα…
Ωστοσο, ευχαριστω για το ενδιαφερον
με συγχωρεις περιγιαλι
Γεύμα των McDonalds άθικτο μετά από μισό χρόνο
——————————————————————————–
Έξι μήνες άθικτο παρέμεινε ένα γεύμα Happy Meal των ταχυφαγείων McDonald’s ύστερα από έρευνα μιας φωτογράφου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Daily Mail.
Καθημερινά και για μισό χρόνο η φωτογράφος Sally Davies τραβούσε φωτογραφίες το συγκεκριμένο παιδικό γεύμα που αποτελείται από πατάτες και burger χωρίς να έχει διαπιστωθεί κανένα σημείο σήψης.
Η ίδια επισήμανε πως τα σκυλιά της όσο διάστημα έκανε την έρευνα δεν άγγιξαν ούτε μπήκαν στον πειρασμό να φάνε μια μπουκιά από το Happy Meal.
«Αγόρασα το γεύμα στις 10 Απριλίου και το έφερα στο σπίτι ώστε να δω πόσο θα κρατήσει. Επέλεξα τη συγκεκριμένη εταιρεία ταχυφαγείων καθώς ήταν κοντά στο διαμέρισμά μου. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το γεύμα δε μύριζε καθόλου και τη δεύτερη μέρα τα σκυλιά μου έπαψαν να το περιτριγυρίζουν», είπε η φωτογράφος στην αγγλική εφημερίδα.
Και ενώ περίμενε πως σε λίγες μέρες το φαγητό θα είχε αρχίσει να αποσυντίθενται τελικά κάτι τέτοιο δε συνέβη προκαλώντας της μεγάλη έκπληξη.
«Όταν πέρασαν δύο εβδομάδες διαπίστωσα ότι κάτι παράξενο συμβαίνει με το γεύμα. Οι πατάτες είχαν συρρικνωθεί ελάχιστα όπως και το burger ωστόσο τίποτα άλλο δεν άλλαξε. Μετά από έξι μήνες το φαγητό είναι πλαστικό στην αφή και έχει λάμψη ακρυλικού. Η μόνη διαφορά ήταν πως είχε σκληρύνει σαν πέτρα», πρόσθεσε η κ. Davies.
«Δεν βλέπω το πείραμα ως τρομακτικό αλλά σα διασκέδαση. Μολαταύτα, θα φοβόμουν αν δεν ήμουν χορτοφάγος», κατέληξε.
Από την πλευρά της, η εταιρία μέσω της εκπροσώπου Danya Proud είπε «Δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ξενόφερτη άποψη και εντελώς λανθασμένη».
cosmo.gr
Ένα βράδυ στη Καστέλλα που ήταν όνειρο και τρέλλα
Βράδυ μαγεμένο βράδυ ονειρεμένο δε θα βρεις σαυτή τη γη
Το φεγγάρι ασημώνει μια βαρκούλα στο τιμόνι
και το κάθε βήμα που φιλεί το κύμα το ρυθμό μας οδηγεί
Κάποιες σκιές αγκαλιαστές περνάν στους δρόμους
της Καστέλλας και με φιλιά στη σιγαλιά λεν
καλησπέρα στη Καστέλλα.
ΠΟΛΎ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΟ ΒΡΙΣΚΩ ΤΟ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗ!
—————————————————–
ΑΡΧΑΙΕΣ ΒΡΙΣΙΕΣ … !!!
Απευθύνεται προς όσους έχουν την κακή συνήθεια να βρίζουν, και αδυνατούν να την καταπολεμήσουν, ας προσπαθήσουν
τουλάχιστον να χρησιμοποιούν την *αρχαία ελληνική γλώσσα* για είναι λιγότερο χυδαίοι…
(Εκ των προσωπικών σημειώσεων του καθ. κ. Γ. Μπαμπινιώτη)
Λάβε κίναιδε = Πάρ’ τα πούστη
Όδευε εις συνουσίαν = Άντε γα…σου
Αφόδευε εντός = Χέσε μέσα
Λάβε τους όρχεις ημών = Πάρ’ τα αρχίδια μας
Εσύ εστί για τον πέο = Είσαι για τον πούτσο
Ίνα πέρδεις επί τοις όρχεσίν μου = Θα μου κλάσεις τα αρχίδια!
Είχον τε κνησμόν οι όρχεις μου = Και με τρώγαν τα αρχίδια μου!
Ποιώ έρωτα δια το αιδοίο της μητρός σου = Γαμώ το μουνί της μάνας σου
Θα σου συνουσιάσω τον οίκο όπου διαμένεις παλαιό ομοφυλόφιλε = Θα σου γαμήσω το σπίτι παλιοπούστη!!!
Έξω κίναιδε εκ της οικίας = ;Oξω πούστη απ’την παράγκα (πρόχειρη κατοικία)
Της επί*/ /*χρήμασι εκδιδομένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα = Της πουτάνας το κάγκελο!!!
Τα εκ μεταξίου γενόμενα εσωενδύματα εκ μεταξίου γενόμενα οπίσθια απαιτούσι = Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και μεταξωτούς κώλους
Λάβε πέντε, ω αυνανιστά (συνοδευόμενον από έκτασιν των δακτύλων της
μίας χειρός) = Πάρε πέντε, ρε μαλάκα! (μαζί με φάσκελο)
Λαβέ ταύτα Ελισσάβετ και ποίησέ τα επί πλαισίου = Πάρτα Λίζα και κάντα κορνίζα!
Εκοπρίσθη η φοράς παρά τοις αλωνίοις = Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι
Μη μου τους όρχεις τάρατε = Μη μου πρήζετε τα αρχίδια
Ταύτα λαβείν μωρή νοσούσα = Πάρ’ τα μωρή άρρωστη
Για ιδέστε όλοι τον ακροβάτη που τραμπαλίζεται
για ιδέστε όλοι τον ξενομπάτη πως δε ζαλίζεται
Για ιδέστε τον ακροβάτη που κι όταν πέφτει γελά
και ποτέ δε κλαίει, ποτέ δε κλαίει
Για ιδέστε που χει το ερημοπούλι αίμα στο φτερό
πετά κι ας το βρε θανάτου βόλι, κόντρα στον καιρό
Με τον καιρό να ναι κόντρα, έχει τιμή σαν πετάς
να μένεις μόνος, να μένεις μόνος
Για ιδέστε όλοι δέστε και μένα άλλο δε ζητώ
που χω στους ώμους φτερά σπασμένα και ακροβατώ
Γύρισε κάτω η μέρα κι ακόμη εσύ να φανείς
μην κλαις πουλί μου, μην κλαις πουλί μου
Κράνος , φτυάρι και πετσέτα…
ανέβαινε το ρέο τα στροφυλίκια της Ομβριακής
Καθυστερούσε η φωτιά να ‘ρθει, κόντρα ο αέρας
«ανάψτε φωτιά να φεύγουμε» ακούστηκε ο διοικητής
Έτσι και τώρα… χρόνια μετά
…διαβαίνοντας τα ίδια στροφυλίκια
Την φωτιά με φωτιά προσπάθησα να σβήσω…..
mumul